Split (1)

train · 6.5k rows

id stringlengths 2 6	url stringlengths 32 489	title stringlengths 1 87	text stringlengths 18 168k
496359	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%82%20%CE%B4%CE%B5%20%CE%9A%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%AC%CE%BB	Μαρία Ντολόρες δε Κοσπεδάλ	Η Μαρία Ντολόρες δε Κοσπεδάλ (María Dolores de Cospedal García, γενν. Μαδρίτη, 13 Δεκεμβρίου 1965) είναι Ισπανίδα πολιτικός και νομικός, γενικός γραμματέας του Λαϊκού Κόμματος και τέως Υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης υπό τον Μαριάνο Ραχόι από τον Νοέμβριο του 2016 μέχρι τον Μάιο του 2018. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα γενικός γραμματέας πολιτικού κόμματος στην Ισπανία. Παρά την εμπλοκή της στο σκάνδαλο στο οποίο πρωταγωνίστησε ο τέως ταμίας του κόμματος, Λουίς Μπάρθενας, το 2008, εκλέχθηκε πρόεδρος της περιφερειακής κυβέρνησης της Καστίλης-Λα Μάντσα το 2011, χάνοντας ωστόσο την προεδρία στις περιφερειακές εκλογές μετά από τη συνεργασία του Σοσιαλιστικού Κόμματος με το Ποδέμος. Μαζί με την έτερη πολιτικό του Λαϊκού Κόμματος, Σοράγια Σάενθ ντε Σανταμαρία, θεωρείται μία εκ των ισχυρότερων Ισπανίδων πολιτικών, τόσο σε εθνικό όσο και σε κομματικό επίπεδο. Μετά την έξωση του Μαριάνο Ραχόι από την πρωθυπουργία λόγω της πετυχημένης πρότασης μομφής του Σοσιαλιστικού Κόμματος τον Μάιο του 2018, τέθηκε υποψήφιος για την προεδρία του κόμματος, αποτυγχάνοντας ωστόσο να ελεγχθεί στον πρώτο γύρο των ενδοκομματικών εκλογών και δίνοντας τελικά την στήριξή της στον εκλεγέντα και νυν πρόεδρο του κόμματος, Πάμπλο Κασάδο. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Ισπανοί πολιτικοί Λαϊκό Κόμμα (Ισπανία)
735746	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82	Σχέσεις Κίνας-Πολωνίας	Οι σχέσεις Κίνας-Πολωνίας είναι οι διμερείς εξωτερικές σχέσεις μεταξύ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και της Δημοκρατίας της Πολωνίας. Οι δύο χώρες σύναψανα επίσημες σχέσεις στις 5 Οκτωβρίου 1949. Ιστορία Πρώιμες επαφές και προσεγγίσεις Οι επαφές μεταξύ Πολωνών και Κινέζων χρονολογούνται αρκετούς αιώνες πριν. Στα μέσα του 17ου αιώνα, σημαντικοί Πολωνοί Ιησουίτες ιεραπόστολοι, οι Μίχαου Μπόιμ και Γιαν Μικουάι Σμογκουλέτσκι έφτασαν στην Κίνα. Ο Μπόιμ επέκτεινε σημαντικά τις γνώσεις της Κίνας στην Ευρώπη με τα έργα του, μεταξύ των οποίων ήταν το πρωτοποριακό βιβλίο βοτανικής Flora Sinensis και λεπτομερείς χάρτες της Κίνας. Εισήγαγε επίσης την παραδοσιακή κινέζικη ιατρική στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της ανάλυσης του σφυγμού. Ο Σμογκουλέτσκι δίδαξε ευρωπαϊκά μαθηματικά και αστρονομία στην Κίνα και εισήγαγε λογάριθμους στην Κίνα. Τόσο ο Μπόιμ όσο και ο Σμογκουλέτσκι είχαν επαφές με το Αυτοκρατορικό Δικαστήριο της Κίνας. Τον 17ο αιώνα, υπήρξαν διπλωματικές προσεγγίσεις μεταξύ των αυλών του Γιαν Γ΄ Σομπιέσκι και του Αυτοκράτορα Κανγκσί. Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η Πολωνία παρέμεινε διαμελισμένη και κατακτημένη από γειτονικές δυνάμεις, χιλιάδες Πολωνοί μετανάστες, συμπεριλαμβανομένων μηχανικών, αρχιτεκτόνων, ιατρών, δασκάλων, πολλοί από αυτούς πολιτικοί πρόσφυγες, εγκαταστάθηκαν στη Μαντζουρία (Βορειοανατολική Κίνα) και συνέβαλαν σημαντικά στην ίδρυση και ανάπτυξη του Κινεζικού Ανατολικού Σιδηροδρόμου και της πόλης Χαρμπίν. Ο ιδρυτής της πόλης ήταν ο Πολωνός μηχανικός Άτναμ Σιντουόφσκι, ο οποίος ήταν επίσης ο πρώτος δήμαρχος του Χαρμπίν, ενώ η διάταξη της πόλης σχεδιάστηκε από τον Πολωνό μηχανικό Στανίσουαφ Γιόκις, και άλλοι Πολωνοί μηχανικοί ήταν επίσης υπεύθυνοι για την κατασκευή της. Οι Πολωνοί δημιούργησαν μια ευημερούσα και επιδραστική κοινότητα στην πόλη, με πολωνικό τύπο, σχολεία, οργανισμούς, εκκλησίες, (συμπεριλαμβανομένης του σημερινού Καθεδρικού Ναού τηςΙερής Καρδιάς του Ιησού) και αθλητικές ομάδες, και συνυπήρξε ειρηνικά με τις άλλες εθνικότητες της πόλης, συμπεριλαμβανομένων των Κινέζων. Πολλοί Πολωνοί απασχολούνταν στον Κινέζικο Ανατολικό Σιδηρόδρομο, τον οποίο διαχειριζόταν τότε ο Πολωνός μηχανικός σιδηροδρόμων Στανίσουαφ Κιέρμπεντζ. Οι Πολωνοί εισήγαγαν την καλλιέργεια ζαχαρότευτλων στην Κίνα και ίδρυσαν το πρώτο ζυθοποιείο της χώρας, γνωστό τώρα ως Ζυθοποιείο Χαρμπίν. Η Πολωνοί ίδρυσαν επίσης τους πρώτους ατμόμυλους, μεταλλουργικά εργοστάσια, καθώς και εργοστάσια επίπλων και τσιγάρων στη Μαντζουρία. Αρκετοί Πολωνοί συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των Τέοντορ Παρνίτσκι, Ένταβαρντ Καϊντάνσκι και Καζίμιες Γκροχόφσκι, είτε γεννήθηκαν είτε πέρασαν μέρος της παιδικής τους ηλικίας ή της ενηλικίωσής τους στο Χαρμπίν, προτού τελικά μετακομίσουν στην Πολωνία, όπου διέδωσαν τις γνώσεις για την Κίνα και την Ανατολική Ασία. Σύγχρονες σχέσεις Το 1918, η Πολωνία ανέκτησε την ανεξαρτησία της μετά την περίοδο των διαμελισμών και ξεκίνησαν οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Κίνας και Πολωνίας το 1919, αλλά οι δύο χώρες δεν ανέπτυξαν μια ισχυρή σχέση λόγω της απομόνωσης μεταξύ τους. Μια συνθήκη φιλίας, εμπορίου και ναυσιπλοΐας μεταξύ Κίνας και Πολωνίας υπογράφηκε στη Ναντσίνγκ το 1929 για την ενίσχυση και την ανάπτυξη των σχέσεων. Η πολωνική κοινότητα στο Χαρμπίν παρέμεινε ισχυρή, έως ότου πολλοί Πολωνοί σταδιακά έφυγαν για την Πολωνία το 1930, και οι υπόλοιποι Πολωνοί επαναπατρίστηκαν ως επί το πλείστον στην Πολωνία από την πολωνική κυβέρνηση το 1949. Οι σχέσεις άρχισαν στις 5 Οκτωβρίου 1949 μετά τις κομμουνιστικές καταλήψεις των αντίστοιχων κρατών τους και οι διπλωματικές αποστολές ιδρύθηκαν λίγο μετά τις 7 Οκτωβρίου 1949. Η Πολωνία ήταν μέρος του σοβιετικού μπλοκ και είχε φιλικές σχέσεις με την Κίνα και συνεργάστηκε σε διεθνή ζητήματα, όπως ο Πόλεμος της Κορέας. Κατά τη δεκαετία του 1950, λόγω της σινο-σοβιετικής ρήξη, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών υποβαθμίστηκαν. Ωστόσο, η Πολωνία υποστήριξε την υπόθεση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για την επιστροφή της μόνιμης έδρας των Ηνωμένων Εθνών στην ηπειρωτική κυβέρνηση. Ο Τσου Εν Λάι, ο πρωθυπουργός στη δεκαετία του 1950, πραγματοποίησε δύο κρατικές επισκέψεις στην Πολωνία. Ηγέτες από την Πολωνία, όπως ο Μπολέσουαφ Μπιέρουτ, ο Έντβαρντ Όχαπ και ο Γιούζεφ Τσιρανκιέβιτς επισκέφθηκαν την Κίνα σε διάφορες χρονικές στιγμές κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Η Πολωνία υπέστη πολιτική και κοινωνική αλλαγή όταν το σοβιετικό μπλοκ κατέρρευσε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και η Πολωνία έγινε μια νέα μετακομμουνιστική χώρα. Η σχέση μεταξύ των δύο χωρών παραμένει σταθερή, καθώς η Πολωνία έγινε περισσότερο μια δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία με μια καπιταλιστική αγορά και η Κίνα ξεκίνησε τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Τενγκ Σιαοπίνγκ. Το 2016, ο Πρόεδρος της Πολωνίας, Άντζεϊ Ντούντα, συναντήθηκε με τον ηγέτη της Κίνας και τον γενικό γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, λέγοντας ότι «οι πολωνικές εταιρείες θα επωφεληθούν πολύ» από την πρωτοβουλία μιας ζώνης και ενός δρόμου της Κίνας. Ο Ντούντα και ο Σι υπέγραψαν μια δήλωση σχετικά με τη στρατηγική συνεργασία στην οποία επανέλαβαν ότι η Πολωνία και η Κίνα θεωρούσαν η μία την άλλη ως μακροπρόθεσμους στρατηγικούς εταίρους. Διμερείς σχέσεις Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 έως του 1990, οι δύο χώρες πραγματοποίησαν οικονομικές δραστηριότητες χρησιμοποιώντας λογαριασμούς σε κυβερνητικές συμφωνίες. Η ετήσια εμπορική αξία ήταν σχεδόν 1 δισεκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ το 1986 μεταξύ των δύο κομμουνιστικών κρατών. Στη δεκαετία του 1990, υπεγράφη συμφωνία για πληρωμές στο εμπόριο σε μετατρέψιμο συνάλλαγμα. Το εμπόριο μειώθηκε το 1990 από 0,322 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ σε 0,144 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ το 1991. Από το 1992 το διμερές εμπόριο άρχισε να αυξάνεται ξανά. Το διμερές εμπόριο αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια. Το 2001, το εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών εκτιμήθηκε σε 1,224 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, αύξηση κατά 29,5% σε σχέση με το 2000. Οι σινο-πολωνικές οικονομικές σχέσεις περιστρέφονται γύρω από τομείς όπως η προστασία του περιβάλλοντος, η χρηματοδότηση, η γεωργική τεχνολογία, η βιομηχανία χαλκού και η εξόρυξη άνθρακα. Αυτό περιλαμβάνει επίσης νέους τομείς όπως υψηλή τεχνολογία, καθαρή ενέργεια, εργασία, υπηρεσίες και υποδομές. Το 2008, οι εξαγωγές της Πολωνίας στην Κίνα ήταν περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ. Οι εισαγωγές από την Κίνα ήταν περίπου 11 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 2019, ο υπάλληλος της Huawei, Γουάνγκ Γουεϊτσίν, συνελήφθη στην Πολωνία με την κατηγορία κατασκοπείας για την Κίνα. Διπλωματικές αποστολές Η Κίνα έχει πρεσβεία στη Βαρσοβία και γενικό προξενείο στο Γκντανσκ. Η Πολωνία Wang Weijingπρεσβεία στο Πεκίνο και γενικά προξενεία στην Τσενγκτού, στην Γκουανγκτζόου, στο Χονγκ Κονγκ και στη Σαγκάη. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Πολωνική πρεσβεία στο Πεκίνο (στα αγγλικά, πολωνικά και κινέζικα) Πρεσβεία της ΛΔ της Κίνας στη Βαρσοβία (στα πολωνικά και κινέζικα) Πολωνια Κινα
819002	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B9%CE%AC%20%28%CE%96%CF%85%CF%81%CE%AC%29	Μεσιά (Ζυρά)	Το Μεσιά (γαλλικά: Meussia) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ζυρά, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ. Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Μυσινουά (γαλλικά: Mussinois). Παραπομπές Κοινότητες του Ζυρά
829123	https://el.wikipedia.org/wiki/Snow%20White%20with%20the%20Red%20Hair	Snow White with the Red Hair	Η Χιονάτη με τα κόκκινα μαλλιά (Ιαπωνικά:Akagami no shirayukihime,Αγγλικά:Snow White with the red hair) είναι ένα Ιαπωνικό φανταστικο και ρομαντικό σότζο μάνγκα.Γράφτηκε και εικονογραφήθηκε από την Σοράτα Ακιζούκι. Κυκλοφόρησε στο διμηνιαίο περιοδικό shōjo manga του Hakusensha, LaLa DX από τις 10 Αυγούστου 2006 έως τις 10 Αυγούστου 2011.Αργότερα μεταφέρθηκε στο μηνιαίο LaLa στις 24 Οκτωβρίου 2011 και δημοσιεύεται σε συλλογικούς τόμους από τη Hakusensha. Anime Το μάνγκα απέκτησε τηλεοπτική μεταφορά σε σειρά anime με δύο κύκλους.Το πρώτο επεισόδιο της σειράς προβλήθηκε στις 7 Ιουλίου του 2015. Η σειρά δημιουργήθηκε από το στούντιο Bones.Η ιστορία του μάνγκα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη ενώ το άνιμε δεν επέστρεψε με μία τρίτη σεζόν. Υπόθεση Η Σιραγιούκι είναι μια ανεξάρτη γυναίκα.Είναι βοτανολόγος,ζει στο βασίλειο του Tanbarun με ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: τα όμορφα κόκκινα μαλλιά της που τραβούν πολλή προσοχή. Όταν τα κόκκινα μαλλιά της γίνονται αντιληπτά από τον πρίγκηπα Ραζ,εκείνος την διατάζει να γίνει η παλλακίδα του. Η Σιραγιούκι κόβει τα μακριά μαλλιά της και το σκάει.Πηγαίνει στο γειτονικό βασίλειο των Clarines.Εκεί θα γνωρίσει τον 2ο πρίγκηπα του βασιλείου τον Ζεν Γουιστέρια μαζί με τους βοηθούς τον Μιτσουχίντε και την Κίκι. Με το πέρασμα της ιστορίας η Σιραγιούκι γίνεται η βοτανολόγος της βασιλικής αυλής.Παράλληλα παρόλη τη διαφορά της κοινωνικής τους θέσης,ο Ζεν και η Σιραγιούκι ερωτεύονται. Επιρροές Ο χαρακτήρας της Σιραγιούκι είναι εμπνευσμένος από τον χαρακτήρα της Χιονάτης. Επιπλέον το όνομα Σιραγιούκι στα Ιαπωνικά μεταφράζεται ως Χιονάτη. Χαρακτήρες Σιραγιούκι:Μπρίνα Παλένσια (αγγλική μεταγλώττιση) Ζεν Γουιστέρια:Τζος Γκρελ (αγγλική μεταγλώττιση) Μιτσουχίντε Λογέν:Ιαν Σινκλαίρ (αγγλική μεταγλώττιση) Κίκι Σείραν:Τζείμι Μαρτσί (αγγλική μεταγλώττιση) Όμπι: Όστιν Τίντλ (αγγλική μεταγλώττιση) Εξωτερικοί σύνδεσμοι Snow White with the Red Hair (manga) at Anime News Network's encyclopedia Shōjo anime και manga Ρομαντικά anime και manga Anime και manga φαντασίας Σελίδες με πηγές CS1 στα Ιαπωνικά (ja) Λήμματα που περιέχουν κείμενο στα ιαπωνικά Manga του 2006
197666	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82	Δήμος Κατερίνης	Ο Δήμος Κατερίνης είναι δήμος της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, ο οποίος συστάθηκε την 1η Ιανουαρίου 2011, από τη συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Ελαφίνας, Κατερίνης, Κορινού, Παραλίας, Πέτρας και Πιερίων, σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Ο δήμος αριθμεί 82,892 κατοίκους κατά την Απογραφή του 2021. Πρωτεύουσά και μεγαλύτερη πόλη είναι η Κατερίνη. Δημοτικές ενότητες Δημοτική Ενότητα Ελαφίνας Τοπική Κοινότητα Αρωνά -- ο Αρωνάς [ 292 ] Τοπική Κοινότητα Ελάφου -- η Έλαφος [ 395 ] Τοπική Κοινότητα Εξοχής [ 479 ] η Εξοχή [ 479 ] το Τόξο [ - ] Τοπική Κοινότητα Καταλωνίων -- τα Καταλώνια [ 324 ] Τοπική Κοινότητα Λαγορράχης [ 557 ] η Λαγόρραχη [ 414 ] το Μελιάδι [ - ] Τοπική Κοινότητα Μοσχοποτάμου -- ο Μοσχοπόταμος [ 457 ] Τοπική Κοινότητα Παλαιού Κεραμιδίου -- το Παλαιό Κεραμίδι [ 795 ] Τοπική Κοινότητα Τριλόφου -- ο Τρίλοφος [ 397 ] Δημοτική Ενότητα Κατερίνης Δημοτική Κοινότητα Κατερίνης [ 62.742 ] η Ανδρομάχη [ 1.061 ] η Κατερίνη [ 55.997 ] η Νέα Χράνη [ 467 ] το Νέο Κεραμίδι [ 464 ] η Ολυμπιακή Ακτή [ 320 ] Δημοτική Κοινότητα Σβορώνου [ 2.175 ] η Αγία Βαρβάρα [ 69 ] το Προσήλιο [ 158 ] ο Σβορώνος [ 2.062 ] Τοπική Κοινότητα Άνω Αγίου Ιωάννου [ 477 ] ο Άνω Άγιος Ιωάννης [ 496 ] ο Νέος Άνω Άγιος Ιωάννης [ 35 ] Τοπική Κοινότητα Γανοχώρας -- η Γανόχωρα [ 779 ] Τοπική Κοινότητα Νεοκαισαρείας -- η Νεοκαισάρεια [ 445 ] Δημοτική Ενότητα Κορινού Δημοτική Κοινότητα Κορινού [ 3.543 ] ο Κορινός [ 3.153 ] η Παραλία Κορινού [ 56 ] Τοπική Κοινότητα Κάτω Αγίου Ιωάννου -- ο Κάτω Άγιος Ιωάννης [ 486 ] Τοπική Κοινότητα Κούκου -- ο Κούκος [ 166 ] Τοπική Κοινότητα Νέας Τραπεζούντας -- η Νέας Τραπεζούντα [ 396 ] Τοπική Κοινότητα Σεβαστής -- η Σεβαστή [ 287 ] Δημοτική Ενότητα Παραλίας Δημοτική Κοινότητα Καλλιθέας -- η Καλλιθέα [ 3.134 ] Δημοτική Κοινότητα Περιστάσεως -- η Περίσταση [ 2.545 ] Τοπική Κοινότητα Παραλίας -- η Παραλία [ 1.124 ] Δημοτική Ενότητα Πέτρας Δημοτική Κοινότητα Λόφου [ 1.919 ] ο Λόφος [ 1.694 ] η Ράχη [ 423 ] Τοπική Κοινότητα Αγίου Δημητρίου -- ο Άγιος Δημήτριος [ 627 ] Τοπική Κοινότητα Μηλιάς [ 1.430 ] η Άνω Μηλιά [ 6 ] οι Καρυές [ 187 ] η Κάτω Μηλιά [ 869 ] η Μηλιά [ 352 ] η Φτέρη [ 16 ] Τοπική Κοινότητα Μοσχοχωρίου -- το Μοσχοχώρι [ 516 ] Τοπική Κοινότητα Φωτεινών [ 396 ] η Πέτρα [ 37 ] τα Σκοτεινά [ 1 ] τα Φωτεινά [ 303 ] Δημοτική Ενότητα Πιερίων Τοπική Κοινότητα Βρίας -- η Βρία [ 414 ] Τοπική Κοινότητα Ελατοχωρίου -- το Ελατοχώρι [ 533 ] Τοπική Κοινότητα Ρητίνης -- η Ρητίνη [ 1.138 ] Δήμαρχοι Στις Ελληνικές αυτοδιοικητικές εκλογές 2010 εξελέγη δήμαρχος από τον πρώτο γύρο ο ανεξάρτητος υποψήφιος, Σάββας Χιονίδης, ο οποίος επανεξελέγη στις Ελληνικές αυτοδιοικητικές εκλογές 2014. Στις επόμενες εκλογές το 2019, δήμαρχος εξελέγη ο Κώστας Κουκοδήμος. Πηγές Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ Β1292 της 11/08/2010 Παραπομπές Κατερίνης
668359	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%B1%20%CE%A3%CE%B9%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%81%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%BD	Αλίσια Σιλβερστόουν	Η Αλίσια Σιλβερστόουν (Αγγλικά: Alicia Silverstone), γεννηθείσα στις 4 Οκτωβρίου 1976 στο Σαν Φρανσίσκο) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και πρώην μοντέλο. Στην αρχή της καριέρας της, πρωταγωνίστησε σε μουσικά βίντεο για το αμερικανικό ροκ συγκροτημα των Aerosmith. Πραγματοποίησε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο The Crush το (1993), κερδίζοντας το Κινηματογραφικό Βραβείο MTV Καλύτερου ηθοποιού με εντυπωσιακή εξέλιξη (MTV Movie Award for Best Breakthrough Performance), και κέρδισε περαιτέρω προβολή σε ηλικία 16 ετών ως την έφηβη είδωλο όταν εμφανίστηκε στο μουσικό βίντεο για το "Cryin" των Aerosmith. Στη συνεχεια πηρε μερος στην κωμωδία Clueless (1995), από την οποία κέρδισε μια συμφωνία πολλών εκατομμυρίων δολαρίων με την Columbia Pictures, όπου και είχε βασικό ρόλο στην ταινία μεγάλου προϋπολογισμού Μπάτμαν & Ρόμπιν του (1997), παίζοντας τη Μπάρμπαρα Γκόρντον (γνωστή και ως Batgirl). Πρώτα χρόνια Καριέρα Προσωπική ζωή Φιλμογραφία Κινηματογράφος Τηλεόραση Μουσικά βίντεο Θέατρο Βραβεία & υποψηφιότητες Έλαβε το βραβείο ,Heart Of Green το 2009, η οποία "αναγνωρίζει άτομα, οργανισμούς ή εταιρείες που βοήθησαν το πράσινο περιβαλλον". Το 2010, της απονεμήθηκε το Βραβείο Συμπόνοιας της Φαρμακοποιού για την υπεύθυνη ιατρική για το γεγονός ότι "προωθεί στη δημοσιότητα τα ισχυρά οφέλη για την υγεία μιας διατροφικής δίαιτας" Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Η Αμερικανίδες ηθοποιοί κινηματογράφου Αμερικανίδες ηθοποιοί τηλεόρασης
162630	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82	Πάνος Μεϊντάνης	Ο Προεπαναστατικός κλεφταρματολός Πάνος Μεϊντάνης έχει καταγωγή από την Κατούνα Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας και συγκεκριμένα από τον οικισμό του Αγίου Προκοπίου. Πολλές περιοχές είχαν Μεϊντάνη κατά την περίοδο της Επανάστασης και πριν. Η τουρκική λέξη «μεϊντάνης» σημαίνει «ληστής», «κλέφτης», πχ έλεγαν πάμε να κάνουμε Μεϊντάνι δηλαδή να βγούμε στο βουνό να κάνουμε ανταρσία. Στην Κατούνα Μεϊντάνης Πάνος προσδιορίζεται στην οικογένεια Ασβέστη που είχε καταγωγή από τον οικισμό. Στην συνέχεια θα σας δώσουμε όλα τα στοιχεία, πηγές, παραπομπές για την Δράση του. https://katounanews.blogspot.com/2019/03/blog-post_99.html Ο πιο γνωστός και σημαντικός με ευρεία δράση στη Δυτική Ελλάδα προς το τέλος του ΙΖ΄ αιώνα, στην εποχή που, με την υποκίνηση και την υποστήριξη των Ενετών, εκδηλώθηκε μια από τις σημαντικότερε; εξεγέρσεις του Ελληνισμού κατά των Τούρκων από το σκλαβωμό του έθνους μέχρι την Εθνεγερσία του 1821. Ο Άγος Προκόπης στην Κατούνα Το οικογενειακό του επώνυμο είναι άγνωστο. Έμεινε γνωστός με το παρωνύμιο Μεϊντανής, που προέρχεται από την τουρκική λέξη «μεϊντάν» (= πλατεία) και σήμαινε από τότε τον αντάρτη, τον ανυπότακτο, τον άνθρωπο που αντιστέκεται στην εξουσία, χαρακτηρίζοντας προσφυώς τον άνδρα για την έκδηλη επαναστατική συμπεριφορά του. Το όνομα δεν φαίνεται να έχει σχέση με το σύστημα των «μεϊντάνηδων» (=αγροφυλάκων) που είχαν οργανώσει οι Ενετοί μετά την από το 1684 κατάληψη τμημάτων της Δυτικής Στερεάς, ή με τον χαρακτηρισμό με το όνομα αυτό των κλεφτών που έμπαιναν στην υπηρεσία των Ενετών, γιατί όταν ο Πάνος Μεϊντάνης συνεργάθηκε με τους Ενετούς κατά των Τούρκων ήταν ήδη γνωστός και προφανώς με το όνομα αυτό κλεφταρματολός. Εξάλλου και από το γεγονός που μνημονεύει ο Διον. Μιτάκης («Πάνος Μεϊντάνης» περ. «Στερά Ελλάς», Οκτώβριος 1990), μεταφέροντας σχετικό απόσπασμα από το «δοκίμιο» του Κ. Σάθα «Η κατά τον ΙΖ΄ αιώνα επανάστασις της Ελληνικής Φυλής, 1684-1715», Αθ. 1805», ότι ο Μεϊντάνης συνελήφθη από τους Ενετούς «διαρκούσης της πολιορκίας της Κρήτης», προκύπτει ότι η δράση του τελευταίου ως κλεφταρματολού κατά των Τούρκων στην Ακαρνανία αλλά και κατά των Ενετών στη θάλασσα, θα πρέπει να είχε αρχίσει πριν από το 1669, αφού είναι γνωστό ότι η πολιορκία του Ηρακλείου κράτησε από το 1648 ως το 1669 και ότι πιθανώς ο χρόνος της γέννησης του θα ήταν γύρω στο 1640. Η σύλληψη του Μεϊντάνη από τους Ενετούς και όσα ακολούθησαν αποτέλεσαν κρίσιμη καμπή στη ζωή του κι έδωσαν αποφασιστική τροπή στην επαναστατική δράση του. Η εξιστόρησή τους από τον Κ. Σάθα («Τουρκοκρατούμενη Ελλάς» Αθ. 1869, σελ. 313) στο σημείο που αναφέρεται στις προετοιμασίες του Μοροζίνη για την εκπόρθηση της Λευκάδας και στην ανάγκη αποβίβασης δυνάμεων στην Ακαρνανία για την επιτυχία του σκοπού αυτού, εμφανίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: "Οι Μαυρόλυκοι: χρονικό της Τουρκοκρατίας, 1565-1799 μέρος 2ο" (εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1948)... «Μετά του Μοροζίνη συνεστράτευον τότε και τρεις αρματολοί της Στερεάς Ελλάδος, Αγγελής ο Σουμίλας ή Βλάχος εξ Ιωαννίνων. Πάνος ο Μεϊντάνης εκ Κατούνας της Ακαρνανίας και το Μικρό Χορμόπουλο εξ Αγράφων.Ούτοι ενοχοποιηθέντες προηγουμένως κατά των Τούρκων περιεφέροντο ως αντάρται εν Ακαρνανία, προσβάλλοντες εξίσου τους Οθωμανούς και τους Ενετούς. Αλλ’ η Ενετική δημοκρατία κατώρθωσεν ίνα συλλαβή δια προδοσίας αυτούς κατά τα παράλια της Βονίτσης. Ενώ δε ούτοι δέσμίοι. εφέροντο επί ενετικής γαλέρας, αλγερινή φούστα παρουσιασθείσα κατά τα παραλία της Δαλματίας προσεκάλεσεν εις παράδοσιν τους Ενετούς, οίτινες μετά μακρόν ακροβολισμόν ενέδωσαν εις το υπερβάλλον των πολεμίων. Ο Πάνος Μεϊντάνης στο ιστορικό μυθιστόρημα του Θανάση Πέτσαλη Οι αιχμάλωτοι αρματολοί ακούσαντες τον θόρυβον ηρώτησαν ναύτην τινά περί της αιτίας και μαθόντες τα συμβαίνοντα παρεκάλεσαν αυτόν να διαβιβάση εις τον πλοίαρχον ότι, εάν συνήνει να λύση τα δεσμά και τοις δώση τα όπλα αυτών, ανελάμβανον τον κατά των Αλγερινών πόλεμον. Ο πλοίαρχος, συλλογιζόμενος ότι ούτω και άλλως ήθελον απολεσθή και αναγωρίζων άμα την φήμην των δεσμωτών, παρεδέχθη το αίτημα. Αφού δε οι αρματολοί απηλευθερώθησαν και έλαβον ανά χείρας τα προσφιλή των όπλα, έπηδησαν πυροβολούντες και αγρίως αλαλάζοντες επί της κατ' εκείνην την στιγμήν προσεγγισάσης προς παραλαβήν των αιχμαλώτων φούστας. Οι Ενετοί, ενθαρρυνθέντες εκ του παραδείγματος των Ελλήνων, παρηκολούθησαν αυτούς και μετ' ου πολύ εκ των Αλγερινών οι μεν εφονεύθησαν, οι δε ηχμαλωτίσθησαν. Μετά δε τούτο οι νικηταί, θέσαντες όπισθεν της γαλέρας το πειρατικόν πλοίον, εν θριάμβω εισήλθον εις Ενετίαν, ένθα ο πλοίαρχος εκτιμών το μέγεθος της προσφερθείσης υπηρεσίας ανέφερε μετά μεγίστων επαίνων εις την Πολιτείαν, ήτις αντήμειψε γενναίως τους τρεις αρματολούς, επιχορηγήσασα αυτοίς βαθμούς και γαίας. Περί τούτου διεσώθη και το εξής δημοτικόν άσμα: «Μη νάνε χιόνια στα βουνά, μη νάν' πανιά απλωμένα; Μη νάν’ Αγγελής πώρχεται, Αγγελής και Μεϊντάνης και το μικρό Χορμόπουλο πώρχετ' από τ’ Άγραφα, με τα μπαϊράκια ανοικτά τα κόκκινα τα άσπρα; Στην Άρτα πάν κι εκόνεψαν, στη Βόνιτσα τους πιάνουν. Μια φούστα εζαγνάντιασε ....». Και το δημοτικό τραγούδι. συνέχιζε, όπως παραδόθηκε αργότερα ολοκληρωμένο, την ποιητική εξιστόρηση των παραπάνω περιστατικών, κατακυρώνοντας την ιστορικότητα τους, την οποία είναι προφανές ότι αποδέχεται πλήρως ο Κ. Σάθας στην παραπάνω αφηγητή του, αποφεύγοντας ν’ αναφερθεί σε προφορική παράδοση, όπως έκαμε κατά τη σχετική εξιστόρηση στο προγενέστερο δοκίμιο του για την Επανάσταση στον ΙΖ΄ αιώνα. Η Λευκάδα κατελήφθη από τους Ενετούς, ύστερα από πολιορκία, την 6/18 Αυγούστου 1684 με τη βοήθεια και σωμάτων από Επτανήσιους με αρχηγό τον συνταγματάρχη Άγγελο Δελλαδέτσιμα, ενώ στην Ακαρνανία, όπου νωρίτερα ο Μοροζίνης είχε αποβιβάσει τους τρεις αρματολούς που «συνεστράτευον» μ' αυτόν, οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν κατά των Τούρκων κυρίως με την υποκίνηση και τις οδηγίες του Μεϊντάνη και των άλλων δύο αρματολών, οι οποίοι με την εκμετάλλευση και της επιτυχίας των Ενετών κατόρθωσαν να δημιουργήσουν στην περιοχή έντονο επαναστατικό κλίμα. Συγχρόνως ζήτησαν και τη βοήθεια των Ενετών και ο Μοροζίνης, για να ενισχύσει την εξέγερση, αποβίβασε στην Ακαρνανία τον στρατηγό Στρασόλδο με πεντακόσιους άνδρες και τον Δελλαδέτσιμα με τους Επτανήσιους και τους διέταξε να κάμουν γι' αυτό ό,τι μπορούν. Σε μικρό διάστημα ο Στρασόλδος κυρίευσε το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό, ενώ ο Δελλαδέτσιμας. με τη βοήθεια των Ελλήνων και επικουρικής δύναμης που ο Μοροζίνης αποβίβασε στον Αστακό, λεηλάτησε τα χωριά Ζαπάντι, Βρανώρι, Καλύβια, Αγγελόκαστρο και Νεοχώρι. Το Μεσολόγγι, το Αιτωλικό και η Γούρια υποχρεώθηκαν να πληρώσουν σημαντικά ποσά ως φόρο, που τους εξασφάλιζε την προστασία των Ενετών. Οι επιτυχίες αυτές είχαν ως αποτέλεσμα την κατάλυση της οθωμανικής κυριαρχίας στον αιτωλοακαρνανικό χώρο από τις νότιες ακτές του Αμβρακικού ως τις εκβολές του Αχελώου. Με τον καιρό, κι ενώ συνεχιζόταν ο ενετο-τουρκικό πόλεμος, οι αρματολοί εδραίωναν, μετά την εκδίωξη των Τούρκων, την εξουσία τους στ’ αρματολίκια που καταλάμβαναν κι έδειχναν τάσεις ανεξαρτησίας σε σημείο που να μη λογαριάζουν την επικυριαρχία των Ενετών. Ο Μεϊντάνης (μαζί με τον Σταθόγιαννο) νέμονταν, με έδρα την Κατούνα, τα αρματολίκια της Ακαρνανίας, της Αιτωλίας και της Ναυπακτίας κι ήταν αυτός που έδιωξε, υστέρα από συμπλοκή στη Σιβίστα, τα σώματα των μισθοφόρων τα οποία, κάτω από την ηγεσία του Χρήστου Βαλαωρίτη και του αδελφού του Αγγελή Σουμίλα, είχαν στείλει οι Ενετοί εναντίον των δύστροπων και ανεξάρτητων αρματολών. Εκείνο που ξεχώριζε τον Μεϊντάνη ήταν η αταλάντευτη προσήλωση του στην ιδέα του έθνους και η συνεπής εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Ελληνισμού και γι’ αυτό δεν δίσταζε να πολεμάει και τους Ενετούς, όταν μάλιστα διαπίστωσε πως ο σκοπός τους δεν ήταν η ουσιαστική βοήθεια προς τους Έλληνες, αλλά η κατάκτηση της χώρας. Επίσης, ήταν αυτός κυρίως που αντιστάθηκε στις επιδρομές του Μανιάτη τυχοδιώκτη Γερακάρη, που υπηρετούσε τα συμφέροντα ποτε των Τούρκων και ποτέ των Ενετών. Κι όταν, αργότερα, η κατάσταση ανατράπηκε υπέρ των Τούρκων και ο Λαρισαίος «αρματολούμπασης» Τοπάλ Οσμάν πέρασε στην Πελοπόννησο για να καταλάβει τα φρούρια των Ενετών και πολλοί αρματολοί πήγαν μαζί του με κυριώτερη επιδίωξη τη λαφυραγώγηση της Πελοποννήσου, ο Μεϊντάνης ήταν από τους λίγους που δεν έλαβε μέρος σ’ αυτή την πελοποννησιακή «αλαμπάντα» (λαφυραγώγηση) κι ούτε συμμάχησε με οποιονδήποτε τρόπο με τους Τούρκους. Ορκισμένος εχθρός τους, ήταν ο μόνος που αντιστάθηκε, όταν ο Τοπάλ Οσμά επανήλθε στη Στερεά μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου· όμως κατανικήθηκε κι έπεσε μαχόμενος ηρωικά σε φονική μάχη παρά τον Αχελώο κοντά στο Αγγελόκαστρο, πιθανώς το έτος 1715. Μέσα στη δύσκολη εποχή του, ο Μεϊτάνης υπήρξε ασφαλώς ένας πρόδρομος της Εθνεγερσίας, που συνετέλεσε στη συντήρηση του επαναστατικού πνεύματος του Ελληνισμού, αλλ’ ίσως η σημαντικότερη προσφορά του ήταν το υπόδειγμα εθνικού ήθους που με τη συμπεριφορά του άφησε στους μεταγενέστερους, καθώς η παράδοση και η δημοτική ποίηση το μετέφεραν και το εμφύτευαν στην εθνική συνείδηση. Εφημεριδα "η Κατούνα" ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Κ. Σάθας, «Τουρκοκρατούμενη Ελλάς», Αθήναι 1869. ΑΝΤ. ΑΡΧΟΝΤΙΔΗΣ, «Η Βενετοκρατία στη Δυτική Ελλάδα 1684-1699», Θεσσαλονίκη 1983.-ΝΙΚΟΣ Σ. ΚΟΜΒΟΣ Αιτωλοακαρνανική και Ευρυτανική εγκυκλοπαίδεια Παραπομπές Κλέφτες Αρματολοί Ιστορία της Κατούνας Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας
43211	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82	Ντιγκονγκίδες	Ντιγκονγκίδες (ή αλικορίδες) ονομάζονται τα μεγάλα υδρόβια θηλαστικά ζώα της τάξης των σειρηνοειδών που έχουν ως μοναδικό εκπρόσωπο το ντιγκόνγκ ή αλλιώς αλικόρη. Οι ντιγκονγκίδες μαζί με τους τριχεχίδες ονομάζονται και θαλάσσιες αγελάδες. Πρόκειται για ογκώδη, φιλήσυχα, φυτοφάγα ζώα.
395675	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CF%8C%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82	Γεώργιος Κλεόβουλος	Ο Γεώργιος Κλεόβουλος (Φιλιππούπολη, γύρω στα 1785 – Σύρος, 28 Ιουλίου 1828) ήταν Έλληνας λόγιος και παιδαγωγός που έδρασε στις αρχές του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Υπήρξε θιασώτης της αλληλοδιδακτικής μεθόδου και ένας από τους εισηγητές της στην Ελλάδα. Δίδαξε σε Ιάσιο, Οδησσό, Σύρο και Πόρο και πέθανε στις 28 Ιουλίου του 1828 στη Σύρο προσβεβλημένος από πνευμονία. Βιογραφία Ο Κλεόβουλος γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη γύρω στα 1785 και ήταν γιος φτωχού τεχνίτη. Σε μικρή ηλικία υιοθετήθηκε από τον διάκονο του μητροπολίτη Φιλιππουπόλεως, Μακάριο τον Πάτμιο και με τη δική του συμβολή φοίτησε αρχικά Πατμιάδα Σχολή και έπειτα στην Ακαδημία των Κυδωνιών όπου μαθήτευσε δίπλα σε φημισμένους λόγιους της εποχής όπως οι Βενιαμίν Λέσβιος και Γρηγόριος Κυδωνιεύς. Ολοκλήρωσε τη φοίτησή του διακρινόμενος για τις επιδόσεις του και εν συνεχεία έζησε για μια τριετία στη Βιέννη όπου παράλληλα με τις σπουδές του δίδασκε ελληνικά σε παιδιά ομογενών. Σπούδασε επίσης στη Βαυαρία και αργότερα επισκέφτηκε την Ελβετία όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την αλληλοδιδακτική μέθοδο που εφάρμοζαν οι Πεσταλότσι και Φέλλενμπεργκ. Ενθουσιασμένος από αυτή τη μέθοδο διδασκαλίας μετέβη στη Γαλλία για να τη διδαχτεί και μετά το τέλος των σπουδών του ανέλαβε τη διεύθυνση ελληνικού σχολείου στο Ιάσιο των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών (1819 - 1821) από όπου αποφοίτησαν περίπου 100 μαθητές, οι οποίοι μεταβαίνοντας στην Ελλάδα εφάρμοσαν την ίδια μέθοδο. Κατά το διάστημα μέχρι το 1824 εφάρμοσε την εκπαιδευτική του μέθοδο και σε σχολείο της ελληνικής κοινότητας της Οδησσού. Το 1825 κατήλθε στην επαναστατημένη Ελλάδα και συγκεκριμένα στις Κυκλάδες. Εκεί, έπειτα από άκαρπες προσπάθειες να δημιουργήσει αλληλοδιδακτικά σχολεία Πάρο, Νάξο και Τήνο, εγκαταστάθηκε στη Σύρο όπου δίδαξε με την αλληλοδιδακτική μέθοδο στα παιδιά των Ελλήνων προσφύγων που είχαν βρει καταφύγιο στο νησί. Τον Απρίλιο του 1828, μετά από πρόσκληση του κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε διευθυντής της σχολής του Πόρου. Σύντομα όμως προσβλήθηκε από πνευμονία. Έλαβε άδεια και μετέβη στη Σύρο για να παραλάβει την οικογένειά του και να επιστρέψει στον Πόρο ενδιάμεσα όμως επιδεινώθηκε η υγεία του με συνέπεια να αποβιώσει την 28η Ιουλίου. Έργο Το 1820, έγγραψε άρθρο το οποίο δημοσιεύθηκε στον Λόγιο Ερμή και αποτέλεσε μια από τις πρώτες γραμμένες στα ελληνικά, συστηματικές μελέτες για την αλληλοδιδακτική μέθοδο. Παράλληλα, άφησε χειρόγραφες σημειώσεις για την ερμηνεία και την εφαρμογή της μεθόδου, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν αθρόα από τους Έλληνες δάσκαλους της αλληλοδιδακτικής ακόμη και μετά το 1830, όταν προκρίθηκε από την «Επί της Προπαιδείας Επιτροπή» η μετάφραση στα ελληνικά του εγχειριδίου του Γάλλου Louis Charles Sarazin. Παραπομπές Πηγές Έλληνες παιδαγωγοί Έλληνες λόγιοι του 18ου αιώνα Φιλιππούπολη Ανατολική Θράκη
115555	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C	Μετάλλια στον αθλητισμό	Σε πολλές αθλητικές διοργανώσεις απονέμονται μετάλλια στους αθλητές που επιτυγχάνουν υψηλή κατάταξη, και συγκεκριμένα χρυσό, αργυρό και χάλκινο για την πρώτη, δεύτερη και τρίτη σειρά κατάταξης αντίστοιχα. Ολυμπιακοί Αγώνες Ειδικότερα στους πρώτους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 τα μετάλλια των νικητών ήταν αργυρά και για τους δεύτερους χάλκινα, ενώ οι τρίτοι δεν πήραν κανένα μετάλλιο ή έστω (όπως πήραν επίσης οι πρώτοι και οι δεύτεροι) τιμητικό δίπλωμα. Επίσης, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 1900 στα περισσότερα αθλήματα δεν δόθηκαν μετάλλια, παρά μόνο κύπελλα ή άλλα παρόμοια τρόπαια. Ακόμα όμως και στα αθλήματα όπου υπήρξε απονομή μεταλλίων, δεν δόθηκαν χρυσά μετάλλια. Το μετάλλιο του νικητή ήταν κράμα από χρυσό και ασήμι, με ένα κάπως ασθενέστερο κίτρινο χρώμα από αυτό του κανονικού χρυσού, το μετάλλιο του 2ου ήταν ασημένιο, ενώ το μετάλλιο του 3ου ήταν χάλκινο. Μάλιστα υπήρξε η μοναδική διοργάνωση όπου τα μετάλλια ήταν ορθογώνια αντί για κυκλικά. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1904 καθιερώθηκε οριστικά η απονομή χρυσού μεταλλίου για τον πρώτο, ασημένιου μεταλλίου για τον δεύτερο και μπρούτζινου μεταλλίου για τον τρίτο, και όχι χάλκινου όπως είναι γνωστό στους Έλληνες. Σημαντικό ιστορικά ήταν το γεγονός ότι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) προχώρησε τότε σε εκ των υστέρων απονομή χρυσών, ασημένιων και χάλκινων μεταλλίων και στους τρεις πρώτους αθλητές των αγωνισμάτων των δύο πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων, του 1896 και του 1900, προκειμένου να υπάρξει δίκαιη ιστορική εναρμόνιση με τους κατόχους μεταλλίων όλων των επόμενων διοργανώσεων. Το έθιμο αυτής της απονομής έχει από τότε υιοθετηθεί και από τις περισσότερες άλλες αθλητικές διοργανώσεις. Σχέδια των μεταλλίων Το κόψιμο των μεταλλίων είναι ευθύνη της διοργανώτριας πόλης. Από το 1928 μέχρι το 1968 το σχέδιο ήταν πάντα το ίδιο: η μία όψη έδειχνε ένα σχέδιο του Φλωρεντίνου καλλιτέχνη Τζιουζέπε Κασιόλι με κείμενο με την διοργανώτρια πόλη, ενώ η άλλη όψη έδειχνε ένα άλλο σχέδιο ενός Ολυμπιακού πρωταθλητή. Από το 1972 μέχρι το 2000 το σχέδιο του Κασιόλι (ή κάποια ελαφριά παραλλαγή του) παρέμεινε στη μία όψη, ενώ η άλλη όψη είχε ένα σχέδιο εθίμου από τη διοργανώτρια πόλη. Μετά τη διαπίστωση πως το σχέδιο του Κασιόλι έδειχνε ένα Ρωμαϊκό αμφιθέατρο για Αγώνες που ήταν αρχικά Ελληνικοί, δημιουργήθηκε ένα νέο σχέδιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004. Τα μετάλλια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων έχουν πιο ποικίλα θέματα. Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ακολουθώντας μια ασυνήθιστη πρακτική, αργυρά μετάλλια απονεμήθηκαν για την τρίτη θέση στα Παγκόσμια κύπελλα ποδοσφαίρου του 1974 και 1978. Στη δεύτερη θέση απονεμήθηκε επιχρυσωμένο μετάλλιο. Ψυχολογική μελέτη Το 1995, μια μελέτη πραγματοποιήθηκε από τους κοινωνικούς ψυχολόγους Victoria Medvec, Scott Madey και Thomas Gilovich στα αποτελέσματα της εξωπραγματικής σκέψης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η μελέτη έδειξε ότι οι αθλητές που κέρδισαν το χάλκινο μετάλλιο ήταν σημαντικά πιο ευχαριστημένοι από τη νίκη τους από εκείνους τους αθλητές που κέρδισαν το αργυρό μετάλλιο. Οι κάτοχοι αργυρού μεταλλίου ήταν απογοητευμένοι επειδή είχαν χάσει την πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο, ενώ οι κάτοχοι χάλκινων μεταλλίων ήταν απλά ευτυχείς με το να έχουν λάβει οποιεσδήποτε τιμές (αντί μιας τέταρτης θέσης). Αυτό περισσότερο συναντάται σε αγώνες knockout, όπως το Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου της FIFA, όπου τα χάλκινα μετάλλια απονέμονται με τη νίκη ενός μικρού τελικού, ενώ τα ασημένια μετάλλια απονέμονται μετά από μια ήττα σε μεγάλο τελικό. Σημειώσεις και παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Σχέδια Μεταλλίων όλων των Ολυμπιακών Αγώνων Μετάλλια Αθλητισμός
355657	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%8A%20%CE%B5%CF%80%CE%AF%20%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%202014	Χόκεϊ επί πάγου στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2014	Οι διοργανώσεις χόκεϊ επί πάγου των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων 2014 διεξήχθησαν σε δύο τοποθεσίες, που απέχουν 300 μέτρα η μία από την άλλη, εντός του Ολυμπιακού Πάρκου του Σότσι, στη Ρωσία. Ο Θόλος του Πάγου Μπολσόι χωρητικότητας 12.000 ατόμων, μοιάζει πολύ με ένα αυγό Φαμπερζέ. Η Αρένα Σάιμπα, χωρητικότητας 7.000 θέσεων, είναι μια κινητή κατασκευή που θα χρησιμοποιηθεί έπειτα από τους αγώνες σε άλλη ρωσική πόλη. Αμφότερα τα μέρη είναι διεθνών διαστάσεων (60 μ επί 30 μ). Έλαβαν μέρος 12 ομάδες στους άντρες και 8 στις γυναίκες. Οι αγώνες ξεκίνησαν στις 8 Φεβρουαρίου 2014. Οι αγώνες των γυναικών ολοκληρώθηκαν στις 20 Φεβρουαρίου και των αντρών στις 23 Φεβρουαρίου. Ο Καναδάς πρώτευσε τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Ο Τέεμου Σελάνε (Teemu Selanne), σε ηλικία 43 ετών και 234 ημερών, έγινε ο γηραιότερος σε ηλικία παίκτης του χόκεϊ επί πάγου που κέρδισε μετάλλιο σε Ολυμπιάδα, με την 3η θέση που κέρδισε η ομάδα της Φιλανδίας. Κατέχει επίσης το ρεκόρ Ολυμπιακών Αγώνων για τη μεγαλύτερη συνολική βαθμολογία στο χόκεϊ επί πάγου, με 43 βαθμούς συνολικά. Επίσης, μοιράζεται το ρεκόρ για τις περισσότερες εμφανίσεις σε Ολυμπιάδες στο χόκεϊ επί πάγου, καθώς το 2014 ήταν οι 6οι του Ολυμπιακοί Αγώνες. Μετάλλια Οι νικητές Νικητές και νικήτριες (μετάλλια) Νικητές στους άντρες Νικήτριες στις γυναίκες Συμμετέχοντες στους άνδρες Πήραν μέρος 12 ομάδες σε 3 ομίλους. Γυναίκες Οι αγώνες των γυναικών έγιναν από τις 8 ως τις 20 Φεβρουαρίου. Οκτώ χώρες διεκδίκησαν το χρυσό μετάλλιο. Συμμετέχουσες χώρες στις γυναίκες Οκτώ χώρες έλαβαν μέρος σε 2 ομίλους. Τελικοί Άνδρες Αγώνας για το χρυσό μετάλλιο (τελικός) 23 Φεβρουαρίου, 16:00 3η θέση (22 Φεβρουαρίου) Γυναίκες Τελικός Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου, 21:00 3η θέση , 16:00 Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Sochi in the final stretch, στο IIHF.com. Χοκει 2014
226770	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1	Φλοριάνα	Η Φλοριάνα (μαλτέζικα:Il-Furjana) είναι πόλης της Μάλτας, η οποία βρίσκεται στα δυτικά της Βαλέτα,της πρωτεύουσας, της οποίας αποτελεί και συνοικία. Γεωγραφία Η πόλη είναι χτισμένη στο δυτικό τμήμα της Χερσονήσου του Ξιμπέρας την οποία μοιράζεται με την Βαλέτα που καταλαμβάνει το ανατολικό τμήμα. Αυτή η χερσόνησος περιστοιχίζεται από δύο φυσικούς όρμους : το Marsamxett Harbour στα βόρεια, και το Grand Harbour στα νότια. Μεταφορές Είναι στους πρόποδες των τειχών της Βαλέτας, δηλαδή στην Φλοριάνα, όπου καταλήγει το οδικό δίκτυο του νησιού, με τα λεωφορεία κίτρινης και πορτοκαλί απόχρωσης που χρονολογούνται στην δεκαετία του 1950. Αθλητισμός στην Φλοριάνα Η Φλοριάνα διαθέτει δική της ποδοσφαιρική ομάδα, την Φλοριάνα ΦΚ. Σχετικό Λήμμα Πόλεις της Μάλτας Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επίσημη Ιστοσελίδα Φλοριάνα Πόλεις της Μάλτας
94959	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%82%20%28%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%29	Γιώργος Γιαννιάς (επαναστατικός)	Ο Γιώργος Γιαννιάς (1795 - 27 Μαΐου 1821) ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στην Προστοβίτσα (σήμερα Δροσιά), ένα ορεινό χωριό ευρισκόμενο στους πρόποδες του Ερυμάνθου, στην ιστορική περιοχή της Τριταίας στην Αχαΐα. Ήταν γιος του περιβόητου κλεφταρματολού Κωνσταντίνου Γιαννιά που έδρασε ως το 1805 όπου πιάστηκε και κρεμάστηκε από τους Τούρκους στην Πάτρα όταν ο Γιώργης Γιαννιάς ήταν σε ηλικία μόλις 12 ετών, έπειτα από την προδοσία του κουμπάρου του όπως μας το λέει και το δίστιχο δημοτικό "Κουμπάροι φάγανε τον Γιαννιά, κουμπάροι και τον Ζαχαριά". Ο ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης στον πρώτο τόμο του συγγραφικού του έργου Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, τον αναφέρει σαν Γιαννόπουλο που μάλλον ήταν και το πραγματικό επώνυμο της οικογένειας και μας λέει επίσης ότι ήταν ιδιαίτερα γνωστός για την τόλμη του. Η λαϊκή μούσα σε πολλά δημοτικά τραγούδια εξύμνησαν τον ηρωισμό του. Δράση Προεπαναστατικά χρόνια Πριν τον Αγώνα ο Γιαννιάς δρούσε ως κλεφταρματολός και είχε αναπτύξει κακές σχέσεις με τους Τουρκαλβανούς που είχαν ως προπύργιο τους το χωριό Λάλα της Ηλείας, όπως και ο πατέρας του. Το 1818 εντάχθηκε στη Φιλική Εταιρία, σύμφωνα με τα αρχεία της τσαρικής αστυνομίας. Επανάσταση του ’21 Κατά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο Γιαννιάς μπήκε από τους πρώτους στον Αγώνα με δικό του μικρό στρατιωτικό σώμα περίπου 100 ανδρών (εκατόνταρχος) οι οποίοι κατάγονταν από χωριά της περιοχής του νότιου και νοτιοδυτικού ορεινού όγκου του Ερυμάνθου στα σύνορα Αχαΐας-Ηλείας και στρατοπέδευσε στην περιοχή του Αντρωνίου στην Φολόη. Η Μάχη των Στενών του Κατσαρού και ο θάνατος του Γιαννιά Στην ευρύτερη περιοχή που δρούσε ο Γιαννιάς είχαν γίνει πολλά περιστατικά με την έναρξη της Επανάστασης εναντίον των Λαλαίων και αυτοί αποφάσισαν να ξεκινήσουν επιδρομές ενάντια στους επαναστατημένους Έλληνες ώστε να να τρομοκρατήσουν τον τοπικό πληθυσμό, πρώτα προς τα δυτικά και το χωριό Λατζόι και αφού σκότωσαν τον Χαράλαμπο Βιλαέτη που είχε αναγνωριστεί ως αρχηγός της Επανάστασης στην Ηλεία, γύρισαν στο Λάλα και στράφηκαν προς τα βόρεια και τον Γιαννιά. Στο διάβα τους λεηλατούσαν και παίρναν λάφυρα από τα χωριά που περνούσαν. Τα ξημερώματα της 27ης Μαΐου του 1821 στην τοποθεσία Τσάχλη έφτασαν 1.500 Τουρκαλβανοί όπου εκεί τους περίμενε ο Γιαννιάς με 100 περίπου άντρες του και μερικούς ακόμα οπλαρχηγούς με τα παλληκάρια τους, όλοι μαζί ήταν περίπου στο σύνολο 500. Η μάχη αν και άνιση ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Λίγο πριν το μεσημέρι οι άντρες του Γιαννιά είχαν εξαντληθεί από την ολονύκτια κούραση και την δίψα και υποχώρησαν σταδιακά για λίγο προς τη θέση Πολίτσα αλλά ο Γιαννιάς είχε αντιληφθεί τον κίνδυνο της άτακτης υποχώρησης προς τα πλησίον υψώματα και βλέποντας ότι δεν έρχεται καμία βοήθεια και ενίσχυση αποφάσισε να υποχωρήσει προς την περιοχή στα στενά του Κατσαρού, που θα μπορούσαν επίσης να προμηθευτούν νερό. Οι Τούρκοι βλέποντας την πορεία του Γιαννιά ειδοποίησαν κάποιες δυνάμεις που ήταν στο Πανόπουλο να σπεύσουν στο σημείο που κατευθυνόταν και οι επιτιθέμενοι ταυτοχρόνως πλησίαζαν στον Γιαννιά. Ο Γιαννιάς με τα εναπομείναντα παλληκάρια του ανέβηκαν στο μικρό ύψωμα που βρίσκεται χτισμένο το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου για να ταμπουρωθούν ενάντια στους αντιπάλους τους αλλά οι πολλαπλάσιοι Τούρκοι τους περικύκλωσαν και οι περισσότεροι συμπολεμιστές του διέσπασαν τον κλοιό με τα ξίφη και διέφυγαν, αφήνοντας τον Γιαννιά με οκτώ ή εννιά ή δώδεκα παλικάρια. Συνέχισε τον πόλεμο για αρκετή ώρα με πολλή ζέστη, παρόλο που οι Τούρκοι του πρότειναν δελεαστικούς όρους παράδοσης. Όταν τελείωσαν τα πολεμοφόδια έβγαλαν τα γιαταγάνια τους και πολέμησαν σώμα με σώμα μέχρι να πέσουν όλοι. Κατά το τέλος της μάχης οι Τούρκοι πιθανότατα του παλούκωσαν το κεφάλι όπως κάνανε και στον Βιλαέτη και το κουβάλησαν ως "λάφυρο" με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς αποχωρώντας για το Λάλα. Η απώλειες που επέφεραν οι Έλληνες στους Τουρκαλαβανούς ωστόσο ήταν πολλές παρόλο την αριθμητική κατωτερότητα τους από την αρχή της μάχης. Κοντά στην θέση που έγινε η μάχη, στον σημερινό οικισμό Χάνια Σπαρτουλιά της τοπικής κοινότητας Αντρωνίου και δίπλα από την Εθνική Οδό Πατρών-Τριπόλεως (111) έχει στηθεί από το 1998 με δαπάνη του Συλλόγου Τριταιίτων Πάτρας μνημείο προς τιμήν Γιώργη Γιαννιά και των συμπολεμιστών του που πολέμησαν και έπεσαν εκεί. Πηγές Νίκος Β. Αναστόπουλος, Η Δίβρη Ηλείας στο διάβα των αιώνων, Αθήνα 1994. Χ.Π. Κορύλλου-Στ. Θεοχάρη, Πεζοπορία από Πατρών είς Καλάμας, Τυπογραφείον «Ο Κάδμος», Εν Πάτραις 1891. (επανέκδοση: εκδόσεις Περί Τεχνών, Πάτρα 2004. ISBN 960-8260-52-3.) Βασίλης Κυριαζής, Ο αρματολός Γιαννιάς και ο Ντελή-Γιώργης Γιαννιάς, Πάτρα 1998. Βασίλης Κ. Λάζαρης (επιμ.), Στέφανου Ν. Θωμόπουλου "Ιστορία της πόλεως Πατρών από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1821". Έκδοση τέταρτη στη δημοτική γλώσσα και με βάση τα χειρόγραφα του συγγραφέα, Τόμος Β', Αχαϊκές Εκδόσεις, Πάτρα 1999. ISBN 960-7960-09-2. Παναγιώτης Θεοδ. Παπαθεοδώρου, Η Κρυόβρυση της Ηλείας, ιστορία και ζωή, Εκδόσεις Πέτρος Κούλης, Πάτρα 2003. ISBN 960-87799-0-1. Κώστας Παπαντωνόπουλος, «Γιάννης και Γιώργης Γιαννιάς. Οι σταυραετοί του Ωλενού», Εκδόσεις Κοκλάκη 2010. ISBN 978-960-99133-1-7. Γιώργος Αθ. Πετρόπουλος, Τριταιίτες αγωνιστές του ’21, Αθήνα 1997. Ηλίας Παν. Τουτούνης - Κώστας Παπαντωνόπουλος, Γιάννης και Γιώργης Γιαννιάς. Οι σταυραετοί του Ωλενού, Εκδόσεις Κοκλάκι, Αμαλιάδα 2010. Ηλίας Τουτούνης, "Ποιοί είμαστε!". antroni.gr Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής επανάστασης, Εκδόσεις Νέα Σύνορα - Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1993. SET ISBN 9602363703. Φώτιος Χρυσανθόπουλος (Φωτάκος), Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των έξωθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως, Εκ του Τυπογραφείου Π.Δ. Σακελλαρίου, Εν Αθήναις 1888. Φώτιος Χρυσανθόπουλος (Φωτάκος), Πελοποννήσιοι αγωνιστές του 1821. Νικηταρά απομνημονεύματα, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα 1996. ISBN 960-82803-7-0. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Ιστοσελίδα: www.antroni.gr του Κώστα Παπαντωνόπουλου. Παραδοσιακό καθιστικό κλέφτικο από την Πελοπόννησο: "Κλεφτογιώργης". Ερμηνεία του Χαράλαμπου Γιαννόπουλου στην εκπομπή Αλάτι της Γης της ΕΡΤ1 (προβλήθηκε 12/1/2020). Αναρτημένο στο Youtube στο κανάλι του Χρήστου Σπύρου. Αγωνιστές του 1821
60448	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%201936	Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1936	Οι εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 -οι τελευταίες ελληνικές εκλογές του Μεσοπολέμου - διεξήχθησαν από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δεμερτζή με το σύστημα της απλής αναλογικής. Η επάνοδος του Βασιλιά Γεωργίου Β΄, μετά το αμφιλεγόμενο για πολλούς, δημοψήφισμα της 10ης Οκτωβρίου 1935- επέβαλε την αλλαγή του Συντάγματος γι' αυτό και ο Βασιλιάς διέλυσε την Βουλή και προκήρυξε τις εκλογές για την σύσταση Αναθεωρητικής Βουλής. Στις εκλογές συμμετείχαν 1.278.085 ψηφοφόροι που αντιπροσώπευαν το 20,86% του νόμιμου πληθυσμού της χώρας (6.127.593).. Οι κάλπες ανέδειξαν ισοδυναμία των δύο μεγάλων κομμάτων της εποχής, (Λαϊκόν Κόμμα και Κόμμα Φιλελευθέρων), αποτέλεσμα που οδήγησε σε κυβερνητικό αδιέξοδο. Έτσι, ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής σχημάτισε και πάλι κυβέρνηση, η οποία όμως έμεινε στην εξουσία για έναν περίπου μήνα, μέχρι τις 13 Απριλίου 1936, οπότε ο αιφνιδιαστικός θάνατός του, την διέλυσε. Ο βασιλιάς Γεώργιος τότε διόρισε Πρωθυπουργό τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Δεμερτζή Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος οδήγησε την χώρα στην δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936. Αποτελέσματα Εκλογικό Σύστημα : Απλή αναλογική με ευρεία περιφέρεια Εκλογικός νόμος : Ν.5493/1932 όπως τροποποιήθηκε από τον Α.Ν. της 30-12-1935 (ΦΕΚ 636/30-12-1935) Εκλογικές περιφέρειες : 38 Σύνολο υποψηφίων : 1,665 Μετά τις εκλογές Η βραχεία κεφαλή που έδωσαν οι βουλευτικές εκλογές στην αντιβενιζελική παράταξη (143 έδρες έναντι 142 εδρών της βενιζελικής) δεν έλυσε κανένα πρόβλημα της πολιτικής ζωής, αλλά αντίθετα, δημιούργησε και άλλα. Την επομένη των εκλογών, ο βασιλιάς ανέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, στον τυπικό νικητή των εκλογών, Θεμιστοκλή Σοφούλη. Ο Σοφούλης, ήρθε σε επαφές με τον αρχηγό του Λαϊκού κόμματος, Παναγή Τσαλδάρη, για να διερευνήσει την πιθανότητα συγκυβέρνησης, όμως η διαφωνία τους στο θέμα των απότακτων αξιωματικών, (οι Φιλελεύθεροι ήθελαν να επιστρέψουν στο στράτευμα οι απότακτοι αξιωματικοί της Κινήματος του 1935) δεν έφερε την πολυπόθητη συμφωνία. Ο Σοφούλης συνέχισε τις επαφές του και με τα υπόλοιπα κόμματα, (το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα είχε ήδη ακυρωθεί) και αφού δεν μπόρεσε να βρεί σύμμαχο, κατέθεσε άπρακτος την εντολή. Ο βασιλιάς με την σύμφωνη γνώμη των κομμάτων, ανέθεσε εκ νέου την Πρωθυπουργία στο Κωνσταντίνο Δεμερτζή, αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα και τον Ιωάννη Μεταξά, που διορίστηκε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, (εκτός από υπουργός Στρατιωτικών και Αεροπορίας που ήταν μέχρι τότε). Ο ξαφνικός θάνατος του Κωνσταντίνου Δεμερτζή, στις 13 Απριλίου του 1936, θα επιτρέψει στον Βασιλιά, να προαγάγει, νομότυπα, τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης σε Πρόεδρο, και έτσι ο Μεταξάς αναλαμβάνει νέος Πρωθυπουργός. Η κυβέρνηση Μεταξά, θα εξασφαλίσει στις 30 Απριλίου 1936, την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, (241 υπέρ, 16 κατά, και 6 αποχές), έτσι όπως ευχόταν ήδη από τις 26 Απριλίου, ο εκδότης του «Ελεύθερου Βήματος», Δημήτριος Λαμπράκης:«...Τα εν τη Βουλή κόμματα είναι σχεδόν ασφαλές ότι δε θα περιορίσουν την ευμένειάν των εις τα χειροκροτήματα με τα οποία υπεδέχθησαν χθες το απόγευμα τας προγραμματικάς δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού [Ιωάννη Μεταξά], αλλά θα περιβάλουν την κυβέρνησιν ταύτην και διά της θετικής ψήφου εμπιστοσύνης των»...» . Την ίδια ημέρα της ψήφου εμπιστοσύνης, το Σώμα δέχεται την πρόταση του Πρωθυπουργού για επέκταση του χρονικού ορίου των θερινών διακοπών της Βουλής, και ψηφίζει για την αναστολή της λειτουργίας της μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου του 1936. Ακόμα περισσότερο, εξουσιοδότησε την Κυβέρνηση να διοικεί μέσω νομοθετικών διαταγμάτων (!) για όλη αυτήν την χρονική περίοδο, διαταγμάτων που θα εκδίδονταν υπό την εποπτεία 40μελούς κοινοβουλευτικής επιτροπής. Το Καλοκαίρι του 1936, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης και ο αρχηγός του Εθνικού Λαϊκού Κόμματος, Ιωάννης Θεοτόκης, ήρθαν σε συμφωνία συγκυβέρνησης των δυο κομμάτων, που θα γινόταν πράξη με το άνοιγμα της Βουλής, τον Σεπτέμβριο. Όμως, ο Βασιλιάς και ο Ιωάννης Μεταξάς, διαβλέποντας κομμουνιστικό κίνδυνο, κατέλυσαν το Σύνταγμα και το Πολίτευμα της χώρας, επιβάλλοντας την Δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Θα περνούσαν δέκα χρόνια, μέχρι η Βουλή να συνεδριάσει και πάλι. Δείτε επίσης Κατάλογος Ελλήνων βουλευτών (1936) Σημειώσεις Πηγές Νίκος Οικονόμου: «Εκλογές-Δημοψηφίσματα: Α.Πολιτικές συμπεριφορές στην περίοδο 1923-1936», από την «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770-2000»,τομ 7, εκδ. "Ελληνικά Γράμματα", Αθήνα, 2003, σελ. 33-40 Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1936
842496	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%B1%20%CE%A7%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%82	Φελίσια Χέμανς	Η Φελίσια Δωροθέα Χέμανς (αγγλικά: Felicia Dorothea Hemans) (25 Σεπτεμβρίου 1793 - 16 Μαΐου 1835) ήταν Αγγλίδα ποιήτρια της ρομαντικής εποχής. Δημοσίευσε την πρώτη της ποιητική συλλογή το 1808 και ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς ποιήτριες της εποχής της στον αγγλόφωνο κόσμο. Σήμερα, τα πιο γνωστά ποιήματά του είναι Τα σπίτια της Αγγλίας και Καζαμπιάνκα, που αναφέρεται στον θάνατο του κυβερνήτη του πλοίου Orient και του 12χρονου γιου του κατά τη ναυμαχία του Αμπουκίρ. Βιογραφικά στοιχεία Η Φελίσια Χέμανς γεννήθηκε στο Λίβερπουλ το 1793, ένα από τα έξι παιδιά του Τζορτζ Μπράουν, ο οποίος εργαζόταν στην επιχείρηση εισαγωγής κρασιών του πεθερού του και τον διαδέχθηκε ως πρόξενος της Τοσκάνης στο Λίβερπουλ, και της συζύγου του Φελίσιτι. Οι επιχειρήσεις του πατέρα της έφεραν σύντομα την οικογένεια στη Βόρεια Ουαλία, όπου πέρασε τη νεανική της ηλικία. Το 1812 παντρεύτηκε τον Ιρλανδό λοχαγό Άλφρεντ Χέμανς. Ο γάμος διαλύθηκε μετά από επτά χρόνια. Το 1818, ο σύζυγός της δεν επέστρεψε από το ταξίδι του στην Ιταλία και οι σύζυγοι δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά, αν και αλληλογραφούσαν για τα πέντε παιδιά τους. Η συγγραφέας αναγκάστηκε να συντηρήσει τον εαυτό της και τους γιους της γράφοντας ποίηση, κάτι που κατάφερε με την μεγάλη επιτυχία των ποιημάτων της. Το 1827 έφυγε από την Ουαλία, ζώντας πρώτα στα προάστια του Λίβερπουλ και αργότερα στην περιοχή των λιμνών στη Βόρεια Αγγλία, μένοντας στο σπίτι του Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ. Το 1831, μετακόμισε στο Δουβλίνο για να είναι κοντά στα αδέρφια της. Πέθανε πιθανόν από καρδιακή προσβολή σε ηλικία μόλις 42 ετών. Συγγραφικό έργο Η Φελίσια Χέμανς άρχισε να γράφει πολύ νωρίς. Εξέδωσε την πρώτη της συλλογή Ποιήματα το 1808 σε ηλικία 15 ετών. Τα ποιήματα ήταν αφιερωμένα στον τότε πρίγκιπα της Ουαλίας και προκάλεσαν το ενδιαφέρον του ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ, ο οποίος αλληλογραφούσε μαζί της για κάποιο διάστημα. Ο επόμενος ποιητικός της τόμος είχε τον τίτλο Οικογενειακές Στοργές και εκδόθηκε το 1812. Ήταν μια πολύ παραγωγική συγγραφέας, δημοσίευσε συνολικά 19 ποιητικές συλλογές, από το 1816 έως το 1834, σχεδόν μία κάθε χρόνο. Υπήρξε πολύ γνωστή και αναγνωρισμένη λογοτεχνική προσωπικότητα, με μεγάλη εκτίμηση από σύγχρονους λογοτέχνες όπως ο Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ, ο Γουόλτερ Σκοτ και η μυθιστοριογράφος Τζορτζ Έλιοτ που αναφέρονταν θετικά στο έργο της. Η ποίηση της Χέμανς ταίριαζε στα γούστα και τις ανάγκες των αναγνωστών, ιδιαίτερα των γυναικών αναγνωστριών, στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Η ποιήτρια παρουσίασε ιδεαλιστικά τον ρόλο της γυναίκας στη στήριξη του σπιτιού. Η ποίηση της Χέμανς χαρακτηρίζεται από μια εκλεπτυσμένη στιχουργική μορφή, χρησιμοποίησε, μεταξύ άλλων, το σονέτο. Μεταξύ των δημοφιλέστερων ποιημάτων της είναι τα Καζαμπιάνκα, γνωστό και ως Το αγόρι στάθηκε στο φλεγόμενο κατάστρωμα, Τα σπίτια της Αγγλίας, Το μοιρολόι, Η αποβίβαση των Προσκυνητών Πατέρων και Το μνήμα της ποιήτριας, αφιερωμένο στην Ιρλανδή ποιήτρια Mary Tighe. Ένα μεγαλύτερο έργο της είναι το ποίημα Το καταφύγιο του δάσους, που αφηγείται την ιστορία ενός Ισπανού του 16ου αιώνα, ο οποίος, ξεφεύγοντας από τις θρησκευτικές διώξεις, καταφεύγει στη Βόρεια Αμερική και βρίσκει καταφύγιο σε ένα απρόσιτο δάσος. Οι Ουαλικές μελωδίες είναι ένα βιβλίο ποίησης που περιέχει επίσης μια σειρά από μεταφράσεις ουαλικής ποίησης και δείχνει ότι η Χέμανς γνώριζε ουαλικά. Τα ποιήματα προορίζονταν για στίχοι τραγουδιών και έχουν ως περιεχόμενο ιστορικά γεγονότα και θρύλους. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από συναισθηματισμό και βικτωριανό σοβινισμό. Παρουσιάζουν όμως και μια αδιαμφισβήτητη πρωτοτυπία, αντικατοπτρίζοντας την ασυνήθιστη για την εποχή ανεξαρτησία της. Το έργο της περιλαμβάνει επίσης τη συλλογή Αρχεία γυναικών, που δημοσιεύτηκε το 1828, στο οποίο περιέγραψε τη μοίρα διάσημων αλλά και άγνωστων γυναικών. Τα ποιήματά της παρέμειναν πολύ δημοφιλή για πάνω από έναν αιώνα. Αν και κατά τη διάρκεια της ζωής της εκτιμήθηκε από πολλούς γνωστούς ποιητές και συγγραφείς, η αναγνώρισή της έχει σταδιακά ατονήσει. Ο συναισθηματισμός των ποιημάτων της προκάλεσε παρωδίες και έτσι μερικά ποιήματά της είναι γνωστά σε ένα ευρύτερο κοινό σήμερα μόνο στη σατιρική εκδοχή του Νόελ Κάουαρντ και άλλων. Παραπομπές Άγγλοι ποιητές
438911	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84	Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ	Η Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ είναι μία από τις ακαδημαϊκές σχολές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Ίδρυση Ο Τζων Θόρτον Κίρκλαντ είναι ο ιδρυτής της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ το 1819. Τότε οι θεολογικές σπουδές συστηματοποιούνται. Οι πρώτοι που ενίσχυσαν οικονομικά τη σχολή ήταν οι Αντιτριαδικοί (unitarians) Οι κλάδοι που διαμορφώθηκαν ήταν πέντε: Φυσική Αποκάλυψη, Εβραϊκά, Κριτική της Βίβλου, Εκκλησιαστική Ιστορία, Ποιμαντική θεολογία. Από το 1826 εισάγεται η γνώση της γερμανικής γλώσσας και αρχίζει η επιρροή της γερμανικής θεολογίας και κριτικής έρευνας. Η αλλαγή του προσανατολισμού της σχολής προς την αυστηρή επιστημονική και ιστορική έρευνα υπαγορεύθηκε από τις πολιτικές,κοινωνικές και πνευματικές συνθήκες της εποχής: αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος, οι Γερμανόθεν νέες ιδέες, η θεωρία της εξέλιξης, η ανάπτυξη της φυσιοκρατικής φιλοσοφίας. Η περίοδος 1840-1880 χαρακτηρίζεται από έλλειψη πρωτοτυπίας και δημιουργικότητας: συντίθεται φιλοσοφία και θεολογία. Από το 1880 και μετά η έμφαση δίδεται στην ιστορική μέθοδο έρευνας. Το 1908 η Θεολογική Σχολή του Andover ενώνεται με την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ προσδίδοντάς της περισσότερο κύρος, ενώ την ίδια χρονιά εκδίδεται το περιοδικό Harvard Theological Review. Το 1918 με πρωτοβουλία της σχολής συνεκλήθη συνέδριο των Θεολογικών Σχολών ΗΠΑ και Καναδά καταλήγοντας στην ίδρυση της οργάνωσης των Αμερικανικών Θεολογικών Σχολών American Association of Theological School Το 1926 έληξε η σύνδεση της Σχολής Andover με εκείνη του Χάρβαρντ. Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο έγινε ανασυγκρότηση της Σχολής με το διορισμό νέων καθηγητών όπως του Πάουλ Τίλλιχ, του Γεώργιου Φλορόφσκι και του Μίλτωνα Ανάστο Νέα ερευνητικά κέντρα και νέες πανεπιστημιακές έδρες συστήνονται, όπως για τη μελέτη των θρησκειών και της ρωμαιοκαθολικής σκέψεως, αντιστοίχως. Παραπομπές Πηγές Γεώργιος Μπεμπής, «Χάρβαρντ, Θεολογική Σχολή», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ.12 (1968), στ.76-78 Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ
161069	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B7%20%28%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%29	Δύναμη (μαθηματικά)	Η δύναμη είναι μαθηματική πράξη, που συμβολίζεται ως αn και περιλαμβάνει δύο αριθμούς, την βάση α και τον εκθέτη n. Όταν το n είναι θετικός αριθμός, η δύναμη αντιστοιχεί σε επαναλαμβανόμενο (ή μεγάλο) πολλαπλασιασμό, με άλλα λόγια δύναμη είναι το γινόμενο n παραγόντων, ο καθένας από τους οποίους ισούται με α: Κατά τον ίδιο τρόπο που ο πολλαπλασιασμός αντιστοιχεί σε επαναλαμβανόμενη (ή μεγάλη) πρόσθεση: Ο εκθέτης είναι γραμμένος δεξιά της βάσης. Η δύναμη αn μπορεί να διαβαστεί ως α στη νιοστή δύναμη ή απλά α στη νιοστή. Κάποιοι εκθέτες έχουν ιδιαιτερότητες στην ανάγνωση: για παράδειγμα το α2 διαβάζεται συνήθως α στο τετράγωνο και το α3, α στον κύβο. Η δύναμη αn μπορεί να οριστεί και όταν το n είναι αρνητικός αριθμός για μη μηδενικό α(α διάφορο του 0). Δεν υπάρχει γενίκευση για όλους τους πραγματικούς α και n, όμως όταν η βάση α είναι θετικός πραγματικός αριθμός, το αn μπορεί να οριστεί για όλους τους πραγματικούς ή μιγαδικούς n μέσω της εκθετικής συνάρτησης ez. Οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις μπορούν να εκφραστούν με όρους μιγαδικής δύναμης. Η δύναμη όταν ο εκθέτης είναι μητρώο χρησιμοποιείται για την επίλυση συστημάτων γραμμικών διαφορικών εξισώσεων. Η δύναμη έχει εφαρμογή και σε πολλά άλλα πεδία, όπως τα οικονομικά, η βιολογία, η χημεία, η φυσική και η επιστήμη υπολογιστών, με εφαρμογές στον ανατοκισμό, την πληθυσμιακή αύξηση, τη συμπεριφορά κυμάτων και την κρυπτογράφηση δημόσιου κλειδιού. Ακέραιοι εκθέτες Η πράξη της δύναμης με ακέραιο εκθέτη απαιτεί στοιχειώδη άλγεβρα μόνο. Θετικοί εκθέτες Η έκφραση α2 = α·α ονομάζεται τετράγωνο του α επειδή η επιφάνεια ενός τετραγώνου με πλευρά α ισούται με α2. Η έκφραση α3 = α·α·α ονομάζεται κύβος, επειδή ο όγκος κύβου πλευράς α ισούται με α3. Έτσι το 32 διαβάζεται «3 στο τετράγωνο» ή «τετράγωνο του 3» και το 23 διαβάζεται «2 στον κύβο» ή «κύβος του 2». Ο εκθέτης ορίζει το πόσες φορές πολλαπλασιάζεται η βάση με τον εαυτό της. Για παράδειγμα, 35 = 3·3·3·3·3 = 243. Η βάση 3 εμφανίζεται 5 φορές στον επαναλαμβανόμενο (ή μεγάλο) πολλαπλασιασμό, επειδή ο εκθέτης είναι 5. Εδώ 3 είναι η βάση, 5 ο εκθέτης και 243 η δύναμη ή πιο συγκεκριμένα, η πέμπτη δύναμη του 3 ή το 3 στην πέμπτη. Έτσι το 35 διαβάζεται απλώς 3 στην πέμπτη. Πιο επίσημα, οι δυνάμεις με θετικό εκθέτη μπορούν να οριστούν με την αρχική συνθήκη α1 = α και τη σχέση αn+1 = α·αn. Τότε ο λόγος ''Προσεταιριστική ιδιότητα/προσεταιριστική ιδιότητα'' του πολλαπλασιασμού, ισχύει για κάθε θετικούς m και n, αm+n = αm·αn . Εκθέτες ένα και μηδέν Να σημειωθεί ότι το α1 είναι το «γινόμενο» ενός μόνο α, το οποίο ορίζεται να είναι α. Επίσης να σημειωθεί ότι αn − 1 = αn/α. Υποθέτοντας ότι n = 1, το αποτέλεσμα είναι α0 = 1. Ένας άλλος τρόπος να δειχθεί αυτό είναι όταν τα n, m, και n − m είναι θετικοί (και αν το α δεν είναι μηδέν), τότε φαίνεται ότι: Επεκτείνοντας στην ειδική περίπτωση όπου n και m είναι ίσα, η εξίσωση γίνεται καθώς και ο αριθμητής και ο παρονομαστής είναι ίσοι. Συνεπώς αυτό λαμβάνεται ως ο ορισμός του α0. Αυτό οδηγεί στον επόμενο κανόνα: Οποιοσδήποτε αριθμός υψωμένος στην δύναμη του 1 είναι ο ίδιος ο αριθμός Οποιοσδήποτε μη μηδενικός αριθμός υψώνεται στη δύναμη του 0 κάνει 1. Μία ερμηνεία αυτών των δυνάμεων είναι ως κενά γινόμενα. Η περίπτωση του 00 εξετάζεται παρακάτω. Συνδυαστική ερμηνεία Για τους μη αρνητικούς ακεραίους n και m, η δύναμη nm ισούται με τον πληθικό αριθμό του συνόλου των m-άδων ενός συνόλου n στοιχείων, ή ο αριθμός των λέξεων m γραμμάτων ενός αλφαβήτου n γραμμάτων. 05 = \| {} \| = 0. Δεν υπάρχουν 5-άδες από ένα κενό σύνολο. 14 = \| { (1,1,1,1) } \| = 1. Υπάρχει μία 4-άδα από ένα σύνολο ενός στοιχείου. 23 = \| { (1,1,1), (1,1,2), (1,2,1), (1,2,2), (2,1,1), (2,1,2), (2,2,1), (2,2,2) } \| = 8. Υπάρχουν οκτώ 3-άδες από ένα σύνολο δύο στοιχείων. 32 = \| { (1,1), (1,2), (1,3), (2,1), (2,2), (2,3), (3,1), (3,2), (3,3) } \| = 9. Υπάρχουν εννιά 2-άδες από ένα σύνολο τριών στοιχείων. 41 = \| { (1), (2), (3), (4) } \| = 4. Υπάρχουν μία 4-άδες από ένα σύνολο τεσσάρων στοιχείων. 50 = \| { () } \| = 1. Υπάρχει ακριβώς μία κενή πλειάδα. Δείτε επίσης ύψωση συνόλων σε δύναμη. Αρνητικοί ακέραιοι εκθέτες Εξ ορισμού, η ύψωση ενός μη μηδενικού αριθμού στη δύναμη -1 παράγει τον αντίστροφό του: Ορίζεται επίσης για κάθε μη μηδενικό α και οποιονδήποτε θετικό ακέραιο n. Υψώνοντας το 0 σε αρνητική δύναμη συνεπάγεται διαίρεση με το μηδέν, έτσι δεν ορίζεται. Ο ορισμός του α−n για μη μηδενικό α γίνεται έτσι ώστε η ταυτότητα αmαn = αm+n, που αρχικά ισχύει μόνο για μη αρνητικούς ακεραίους m και n, να ισχύει για οποιουσδήποτε ακεραίους m και n. Πιο συγκεκριμένα, αν τεθεί σε αυτή την ταυτότητα m = −n σημαίνει ότι όπου α0 ορίζεται παραπάνω, πράγμα που υποκινεί τον ορισμό α−n = 1/αn που φαίνεται πιο πάνω. Η ύψωση σε αρνητική ακέραια δύναμη μπορεί εναλλακτικά να ειδωθεί ως επαναλαμβανόμενη διαίρεση του 1 από τη βάση. Για παράδειγμα, . Ταυτότητες και ιδιότητες Η πιο σημαντική ταυτότητα που ικανοποιείται από την ύψωση σε ακέραια δύναμη, εφόσον η βάση δεν είναι μηδέν, είναι η εξής: Αυτή η ταυτότητα έχει συνέπεια την για α ≠ 0, και Μία άλλη βασική ταυτότητα είναι Ενώ η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός είναι αντιμεταθετικές πράξεις (για παράδειγμα 2+3 = 5 = 3+2 και 2·3 = 6 = 3·2), η ύψωση σε δύναμη δεν είναι: 23 = 8, όμως 32 = 9. Παρομοίως, ενώ η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός είναι προσεταιριστικές πράξεις (για παράδειγμα (2+3)+4 = 9 = 2+(3+4) και (2·3)·4 = 24 = 2·(3·4), η ύψωση σε δύναμη δεν είναι: 23 στην 4η κάνει 84 ή 4096, όμως 2 στην 34 κάνει 281 ή 2.417.851.639.229.258.349.412.352. Όταν δεν υπάρχουν παρενθέσεις ώστε να τροποποιήσουν την ιεραρχία των υπολογισμών, η σειρά εκλαμβάνεται συνήθως από πάνω προς τα κάτω και όχι το ανάποδο: Δυνάμεις του δέκα Στο δεκαδικό σύστημα, οι ακέραιες δυνάμεις του 10 γράφονται ως το ψηφίο 1 με ένα αριθμό μηδενικών να ακολουθούν ή να προηγούνται, ανάλογα με το μέγεθος και το πρόσημο του εκθέτη. Για παράδειγμα 103 = 1000 και 10−4 = 0.0001. Η δυνάμεις του 10 χρησιμοποιούνται στον επιστημονικό συμβολισμό για να περιγράψουν μεγάλους ή μικρούς αριθμούς. Για παράδειγμα, 299,792,458 μέτρα/δευτερόλεπτο (η ταχύτητα του φωτός στο κενό) μπορεί να γραφτεί ως 2,99792458·108 m/s και εν συνεχεία κατά προσέγγιση ως 2,998·108 m/s Τα προθέματα του SI βασίζονται σε δυνάμεις του 10 και χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μικρές ή μεγάλες ποσότητες. Για παράδειγμα το πρόθεμα k (Kilo- Κίλο) σημαίνει 103 = 1000, έτσι ένα KPa (κιλο-πασκάλ) ισούται με 1000 Pa (Πασκάλ). Δυνάμεις του δύο Οι θετικές δυνάμεις του δύο είναι σημαντικές στην επιστήμη των υπολογιστών επειδή υπάρχουν 2n πιθανές τιμές σε μία δυαδική μεταβλητή n-bit. Οι δυνάμεις του 2 είναι σημαντικές στη θεωρία συνόλων καθώς ένα σύνολο με n στοιχεία, έχει δυναμοσύνολο, ή σύνολο όλων των υποσυνόλων του με 2n στοιχεία. Κοινή χρήση έχουν και οι αρνητικές δυνάμεις του 2. Στο δυαδικό σύστημα, οι ακέραιες δυνάμεις του 2 γράφονται ως 1 με μηδενικά να προηγούνται ή να ακολουθούν αναλόγως με το πρόσημο και το μέγεθος του εκθέτη. Για παράδειγμα, το δύο στην τρίτη γράφεται ως 1000 στο δυαδικό. Δυνάμεις του ένα Όλες οι ακέραιες δυνάμεις του ένα ισούνται με ένα: 1n = 1. Δυνάμεις του μηδενός Αν ο εκθέτης είναι θετικός, η δύναμη του μηδενός είναι μηδέν: 0n = 0, όπου n > 0. Αν ο εκθέτης είναι αρνητικός, η δύναμη του μηδενός (0n, όπου n < 0) δεν ορίζεται, καθώς εξ ορισμού συνεπάγεται διαίρεση με το μηδέν. Αν ο εκθέτης είναι μηδέν, κάποιοι συγγραφείς ορίζουν 00=1, ενώ άλλοι το αφήνουν αόριστο, όπως αναλύεται παρακάτω Δυνάμεις του μείον ένα Αν το n είναι άρτιος ακέραιος, τότε (−1)n = 1. Άν το n είναι περιττός ακέραιος, τότε (−1)n = −1. Εξαιτίας αυτής της ιδιότητας, οι δυνάμεις του -1 είναι χρήσιμες για την έκφραση εναλλασσόμενων ακολουθιών. Για παρόμοια ανάλυση των δυνάμεων του μιγαδικού αριθμού i, δείτε Δυνάμεις των μιγαδικών αριθμών. Μεγάλοι εκθέτες Το όριο της ακολουθίας των δυνάμεων ενός αριθμού μεγαλύτερου του ένα αποκλίνει, με άλλα λόγια αυξάνονται χωρίς όριο: αn → ∞ καθώς n → ∞ όταν α > 1 . Αυτό μπορεί να διαβαστεί ως «το α στην n τείνει στο +∞ (συν άπειρο) καθώς το n τείνει στο άπειρο όταν το α είναι μεγαλύτερο του ένα». Οι δυνάμεις ενός αριθμού του οποίου η απόλυτη τιμή είναι μικρότερη από ένα τείνουν στο μηδέν: αn → 0 καθώς n → ∞ όταν \|α\| < 1 . Οποιαδήποτε δύναμη του ένα είναι πάντα ένα: αn = 1 για όλα τα n αν α = 1 . Αν ο αριθμός α ποικίλει τείνοντας στο 1 καθώς ο εκθέτης τείνει στο άπειρο τότε το όριο δεν είναι απαραίτητα ένα από τα παραπάνω. Μια ιδιαίτερα σημαντική περίπτωση είναι: (1+n−1)n → e καθώς n→∞ Δείτε την ενότητα παρακάτω Δυνάμεις του e. Άλλα όρια, ιδιαίτερα αυτά που τείνουν σε απροσδιόριστες μορφές, περιγράφονται στο όρια των δυνάμεων παρακάτω. Πραγματικές δυνάμεις θετικών αριθμών Η ύψωση ενός θετικού πραγματικού σε δύναμη που δεν είναι ακέραιος μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Ρητοί εκθέτες μπορούν να οριστούν ως n-οστές ρίζες και από κει και πέρα όλοι οι εκθέτες μπορούν να οριστούν από την συνέχεια. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο φυσικός λογάριθμος για τον ορισμό όλων των πραγματικών εκθετών με χρήση της εκθετικής συνάρτησης. Οι ταυτότητες και ιδιότητες που δείχτηκαν παραπάνω για ακέραιους εκθέτες ισχύουν και για θετικούς πραγματικούς με μη ακέραιο εκθέτη. Ωστόσο η ταυτότητα δεν μπορεί να γενικευθεί όταν το α είναι αρνητικός πραγματικός, δείτε αρνητικές νιοστές ρίζες. Η μη ισχύς αυτής της ταυτότητας είναι η πηγή των προβλημάτων με τις δυνάμεις των μιγαδικών αριθμών, όπως περιγράφεται και στην ενότητα μη ισχύς ταυτοτήτων δυνάμεων και λογαρίθμων. Κύρια n-οστή ρίζα Η n-οστή ρίζα ενός αριθμού α είναι ένας αριθμός x τέτοιος ώστε xn = α Αν α είναι θετικός πραγματικός και n είναι θετικός ακέραιος, τότε υπάρχει ακριβώς μία θετική πραγματική λύση της εξίσωσης xn = α. Αυτή η λύση αποκαλείται κύρια n-οστή ρίζα του α. Αυτό συμβολίζεται με n√α, όπου το σύμβολο √ είναι το ριζικό. Εναλλακτικά, μπορεί να γραφεί ως α1/n. Για παράδειγμα: 41/2 = 2, 81/3 = 2, Όταν αναφέρεται η n-οστή ρίζα ενός θετικού πραγματικού α, συνήθως εννοείται η κύρια n-οστή ρίζα. Ρητοί εκθέτες Η δύναμη ενός θετικού πραγματικού α με ρητό εκθέτη m/n (το m/n ανάγωγο) ικανοποιεί την σχέση όπου m είναι ακέραιος και n είναι θετικός ακέραιος. Δυνάμεις του e Η σημαντική μαθηματική σταθερά e, που αποκαλείται και αριθμός Euler, είναι περίπου ίση με 2,718 και είναι η βάση του φυσικού λογαρίθμου. Παρέχει ένα τρόπο ορισμού της ύψωσης σε δύναμη με μή ακέραιους εκθέτες. Ο αριθμός e ορίζεται ως: Η εκθετική συνάρτηση ορίζεται ως: ενώ το x γράφεται ως δύναμη καθώς ικανοποιεί την βασική εκθετική ταυτότητα Η εκθετική συνάρτηση ορίζεται για όλες τις ακέραιες, κλασματικές, πραγματικές και μιγαδικές τιμές του x. Μπορεί ακόμα να οριστεί ώστε να επεκταθεί η ύψωση σε δύναμη και σε μη αριθμητικές οντότητες όπως τα τετραγωνικά μητρώα, ωστόσο η εκθετική ταυτότητα ισχύει μόνο όταν τα x και y αντιμετατίθενται. Μία σύντομη απόδειξη ότι το e υψωμένο σε θετική ακέραια δύναμη k είναι το ίδιο με το ek είναι: Αυτή η απόδειξη δείχνει επίσης ότι η έκφραση ex+y ικανοποιεί την εκθετική ταυτότητα όταν τα x και y είναι θετικοί ακέραιοι. Αυτά τα αποτελέσματα είναι εν γένει αληθή για όλους τους αριθμούς και όχι μόνο για θετικούς ακέραιους. Πραγματικοί εκθέτες Καθώς οποιοσδήποτε πραγματικός αριθμός μπορεί να προσεγγιστεί από ρητούς αριθμούς, η ύψωση σε έναν τυχαίο πραγματικό x μπορεί να οριστεί μέσω συνέχειας ως όπου το όριο καθώς το r τείνει στο x λαμβάνεται μόνο από τις ρητές τιμές του r. Για παράδειγμα αν τότε Η ύψωση σε πραγματική δύναμη κανονικά υπολογίζεται με την χρήση λογαρίθμων αντί για την χρήση ορίων και ρητών δυνάμεων. Ο φυσικός λογάριθμος ln(x) είναι η αντίστροφη της εκθετικής συνάρτησης ex. Ορίζεται για b > 0 και ικανοποιεί την Αν bx ικανοποιεί τους περιορισμούς του λογαρίθμου και του εκθέτη, τότε πρέπει για κάθε πραγματικό x. Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εναλλακτικός ορισμός της πραγματικής δύναμης bx και συμφωνεί με τον ορισμό που δόθηκε παραπάνω κάνοντας χρήση ρητών εκθετών και της συνέχειας. Ο ορισμός με χρήση λογαρίθμων είναι πιο κοινός στα πλαίσια των μιγαδικών αριθμών όπως αναλύεται παρακάτω. Αρνητικές n-οστές ρίζες Οι δυνάμεις ενός θετικού πραγματικού είναι πάντα θετικοί πραγματικοί αριθμοί. Η λύση της x2 = 4 μπορεί ωστόσο να είναι είτε 2 είτε -2. Η κύρια τιμή του 41/2, όμως το -2 είναι επίσης έγκυρη τετραγωνική ρίζα. Αν ο ορισμός της ύψωσης σε δύναμη των πραγματικών αριθμών επεκταθεί ώστε να επιτρέπονται και αρνητικά αποτελέσματα τότε το αποτέλεσμα δεν συμπεριφέρεται πλέον καλά. Αν το n είναι άρτιος τότε η xn = α έχει δύο λύσεις αν το α είναι θετικό, οι οποίες είναι η θετική και η αρνητική n-οστή ρίζα. Η εξίσωση δεν έχει πραγματική λύση αν το α είναι αρνητικό. Αν το n είναι περιττός, τότε η xn = α έχει μία πραγματική λύση. Η λύση είναι θετική αν το α είναι θετικός και αρνητική αν το α είναι αρνητικός. Η ρητή δύναμη m/n, όπου m/n ανάγωγο, είναι θετική αν το m είναι άρτιος, αρνητική αν το α είναι αρνητικός και τα m και n είναι περιττοί, και μπορεί να είναι είτε θετική είτε αρνητική αν ο α είναι θετικός και το n περιττός. (−27)1/3 = −3, (−27)2/3 = 9, ενώ το 43/2 έχει δύο ρίζες, το 8 και το -8. Καθώς δεν υπάρχει πραγματικός αριθμός x ώστε x2 = −1, ο ορισμός του αm/n όταν το α είναι αρνητικός και το n άρτιος πρέπει να κάνει χρήση της φανταστικής μονάδας i, όπως περιγράφεται αναλυτικότερα στην ενότητα Δυνάμεις των μιγαδικών αριθμών. Ούτε με η μέθοδος του λογάριθμου όυτε η μέθοδος του ρητού εκθέτη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να οριστεί το αr για αρνητικό πραγματικό α και οποιονδήποτε πραγματικό r. Η er είναι θετική για κάθε πραγματικό r και έτσι το ln(α) δεν ορίζεται στους πραγματικούς για α ≤ 0. (Από την άλλη, μπορεί οριστεί οποιαδήποτε μιγαδική δύναμη ενός αρνητικού αριθμού α επιλέγοντας έναν μιγαδικό λογάριθμο του α.) Η μέθοδος του ρητού εκθέτη δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αρνητικές δυνάμεις του α επειδή βασίζεται την συνέχεια. Η συνάρτηση f(r) = αr έχει μοναδική συνεχή επέκταση από τους ρητούς αριθμούς στους πραγματικούς για κάθε α > 0. Όταν όμως α < 0, η συνάρτηση f δεν είναι καν συνεχής στο σύνολο των ρητών αριθμών στο οποίο ορίζεται. Για παράδειγμα, έστω α = −1. Η n-οστή ρίζα του -1 είναι -1 για κάθε περιττό φυσικό αριθμό n. Έτσι αν το n είναι περιττός θετικός ακέραιος (−1)(m/n) = −1 αν το m είναι περιττός, και (−1)(m/n) = 1 αν το m είναι άρτιος. Έτσι το σύνολο των ρητών αριθμών q για το οποίο (−1)q = 1 είναι πυκνό στους ρητούς αριθμός, όπως είναι και το σύνολο των q για τους οποίους (−1)q = −1. Αυτό σημαίνει ότι η συνάρτηση (−1)q δεν είναι συνεχής για οποιονδήποτε ρητό q. Προσοχή χρειάζεται όταν εφαρμόζονται οι ταυτότητες των δυνάμεων με αρνητικές n-οστές ρίζες. Για παράδειγμα, −27 = (−27)((2/3)×(3/2)) = ((−27)2/3)3/2 = 93/2 = 27 είναι προφανώς λάθος. Το πρόβλημα προκύπτει επειδή λαμβάνεται η θετική τετραγωνική ρίζα αντί για την αρνητική στο τελευταίο βήμα, όμως εν γένει προκύπτουν τα ίδια προβλήματα με αυτά που περιγράφονται για τους μιγαδικούς στην ενότητα Μη ισχύς των εκθετικών και λογαριθμικών ταυτοτήτων Μιγαδικές δυνάμεις θετικών πραγματικών αριθμών Φανταστικές δυνάμεις e Η γεωμετρική ερμηνεία των πράξεων με μιγαδικούς αριθμούς και ο ορισμός των δυνάμεων του e είναι το στοιχείο για την κατανόηση του eix για πραγματικούς x. Έστω το ορθογώνιο τρίγωνο Για μεγάλες τιμές του n το τρίγωνο είναι σχεδόν κυκλικός τομέας με μικρή κεντρική γωνία ίση με x/n ακτίνια. Τα τρίγωνα είναι όμοια για κάθε k. Έτσι για μεγάλες τιμές του n το όριο του είναι το σημείο στον μοναδιαίο κύκλο του οποίου η γωνία από τον θετικό πραγματικό άξονα είναι x ακτίνια. Οι πολικές συντεταγμένες αυτού του σημείου είναι και οι καρτεσιανές (cos x, sin x). Έτσι και αυτή είναι ο τύπος του Euler που συνδέει την άλγεβρα και την τριγωνομετρία μέσω των μιγαδικών αριθμών. Η λύσεις της εξίσωσης ez = 1 είναι τα ακέραια πολλαπλάσια του 2πi: Πιο γενικά, αν if eb = α, τότε κάθε λύση του ez = α μπορεί να βρεθεί προσθέτονταν ένα ακέραιο πολλαπλάσιο του 2πi στο b: Έτσι η μιγαδική εκθετική συνάρτηση είναι περιοδική συνάρτηση με περίοδο 2πi. Πιο απλά: eiπ = −1; ex + iy = ex(cos y + i sin y). Τριγωνομετρικές συναρτήσεις Από τον τύπο του Euler προκύπτει ότι οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις συνημίτονο και ημίτονο είναι Ιστορικά, το συνημίτονο και το ημίτονο ορίζονταν γεωμετρικά πριν την εφεύρεση των μιγαδικών αριθμών. Η παραπάνω εξίσωση απλοποιεί τις πολύπλοκες εξισώσεις τριγωνομετρικών συναρτήσεων αθρίσματος σε απλή εξίσωση ύψωσης σε δύναμη. Μιγαδικές δυνάμεις του e Η δύναμη z = ex+i·y μπορεί να υπολογιστεί ως ex · ei·y. Ο πραγματικός παράγοντας ex είναι η απόλυτη τιμή του z και ο μιγαδικός παράγοντας ei·y προσδιορίζει την κατεύθυνση του z. Μιγαδικές δυνάμεις των θετικών πραγματικών αριθμών Αν α είναι θετικός ακέραιος, και z τυχαίος μιγαδικός, η δύναμη αz ορίζεται ώς ez·ln(α), όπου x = ln(α) είναι η μοναδική πραγματική λύση της εξίσωσης ex = α. Έτσι η ίδια μέθοδος που ισχύει για πραγματικούς εκθέτες ισχύει και για μιγαδικούς. Για παράδειγμα: 2i = e i·ln(2) = cos(ln(2)) + i·sin(ln(2)) ≈ 0.76924 + 0.63896i ei ≈ 0.54030 + 0.84147i 10i ≈ −0.66820 + 0.74398i (e2π)i ≈ 535.49i ≈ 1 Δυνάμεις μιγαδικών αριθμών Οι ακέραιες δυνάμειες μή μηδενικών μιγαδικών αριθμών ορίζονται με επαναλαμβανόμενο πολλαπλασιασμό όπως παραπάνω. Αν i είναι η φανταστική μονάδα και n είναι ακέραιος, τότε in ισούται με 1, i, -1 ή -i, αναλόγως με το αν ο ακέραιος n είναι ίσος με 0, 1, 2, ή 3 modulo 4. Εξαιτίας αυτού, οι δυνάμεις του i είναι χρήσιμες στην έκφραση ακολουθιών με περίδο 4. Οι μιγαδικές δυνάμεις θετικών πραγματικών ορίζονται μέσω του ex όπως στην ενότητα Μιγαδικές δυνάμεις θετικών πραγματικών αριθμών παραπάνω. Αυτές είναι συνεχείς συναρτήσεις. Η γενίκευση αυτών των συναρτήσεων στην περίπτωση των μη ακέραιων δυνάμεων μιγαδικών αριθμών οδηγεί σε δυσκολίες. Είτε πρέπει να οριστούν ως ασυνεχείς συναρτήσεις είτε ως πλειότιμες συναρτήσεις. Καμία από τις δύο επιλογές δεν είναι εντελώς ικανοποιητική. Η ρητή δύναμη ενός μιγαδικού αριθμού πρέπει να είναι η λύση μιας αλγεβρικής εξίσωσης. Συνεπώς πάντα έχει πεπερασμένο αριθμό πιθανών τιμών. Για παράδειγμα το w = z1/2 πρέπει να είναι λύση της εξίσωσης w2 = z. αν όμως το w είναι λύση θα πρέπει να είναι και το -w, επειδή (−1)2 = 1. Μπορεί να επιλεγεί αυθαίρετα μία μοναδική λύση η οποία αποκαλείται κύρια τιμή με βάση ένα γενικό κανόνα που ισχύει και για τις άρρητες δυνάμεις. Οι μιγαδικές δυνάμεις και λογάριθμοι διαχειρίζονται με πιο φυσικό τρόπο αν εκληφθούν ως μονότιμες συναρτήσεις σε μία επιφάνειες Ρίμαν. Οι μονότιμες εκδοχές ορίζονται από την επιλογή φύλλου. Η τιμή έχει ασυνέχεια κατά μήκος της τομής διακλαδώσεως. Επιλέγοντας μία από τις πολλές λύσεις ως κύρια τιμή, οι συναρτήσεις παραμένου ασυνεχείς και οι συνήθεις κανόνες για τον χειρισμό των δυνάμεων μπορεί να οδηγίσουν σε σφάλμα. Οποιαδήποτε μη ρητή δύναμη ενός μιγαδικού αριθμού έχει άπειρο αριθμό πιθανών τιμών εξαιτίας της πλειότιμης φύσης του μιγαδικού λογάριθμου (δείτε παρακάτω). Η κύρια τιμή είναι μία μοναδική τιμή που επιλέγεται από αυτές με βάση ένα κανόνα ο οποίος, ανάμεσα στις άλλες ιδιότητές του, διασφαλίζει ότι οι δυνάμεις μιγαδικών αριθμών με θετικό πραγματικό μέρος και μηδενικό φανταστικό μέρος δίνουν την ίδια τιμή με την αντίστοιχη δύναμη πραγματικού αριθμού. Η ύψωση σε μιγαδική δύναμη ενός πραγματικού είναι τυπικά διαφορετική πράξη από την ανάλογη για μιγαδικό αριθμό. Ωστόσο στην κοινή περίπτωση του θετικού πραγματικού αριθμού η κύρια τιμή είναι η ίδια. Οι δυνάμεις αρνητικών πραγματικών αριθμών δεν ορίζονται πάντα και είναι ασυνεχείς ακόμα και όταν ορίζονται. Όταν εμπλεκονται μιγαδικοί αριθμού συνήθως χρησιμοποιείται η πράξη των μιγαδικών. Μιγαδικές δυνάμεις μιγαδικού αριθμού Για μιγαδικούς αριθμούς α και b με α ≠ 0, ο συμβολισμός αb είναι αμφίσημος κατά την ίδια έννοια που είναι και ο log α. Για να υπολογιστεί η τιμή αb, πρώτα πρέπει να επιλεγεί ένας λογάριθμος του α, έστω log α. Η επιλογή μπορεί να είναι η κύρια τιμή Log α (το προκαθορισμένο, αν δεν δίνεται άλλη διευκρίνηση), ή πιθανώς μια τιμή που δίνεται από κάποιον άλλο κλάδο του log z προκαθορισμένο εκ των προτέρων. Επειτα χρησιμοποιώντας την μιγαδική εκθετική συνάρτηση ορίζεται: Επειδή αυτό συμφωνεί με τον προηγούμενο ορισμό στην περίπτωση όπου α είναι θετικός πραγματικός αριθμός και χρησιμοποείται η κύρια τιμή του log α. Αν το b είναι ακέραιος, τότε η τιμή του αb είναι ανεξάρτητη από την επιλογή του log α, και συμφωνεί με τον προηγούμενο ορισμό για ακέραιο εκθέτη. Αν το b είναι ρητός αριθμός n/m (n, m πρώτοι μεταξύ τους και m > 0) τότε οι άπειρες επιλογές για log α αποδίδουν μόνο m διαφορετικές τιμές για το αb. Αυτές οι τιμές είναι οι m μιγαδικές λύσεις z της εξίσωσης zm = αn. Αν b είναι άρρητος αριθμός, τότε οι άπειρες επιλογές για το log α οδηγούν σε άπειρες διακριτές τιμές για το αb. Ο υπολογισμός των μιγαδικών δυνάμεων γίνεται μετατρέποντας την βάση α σε πολική μορφή, όπως περιγράφεται αναλυτικά παρακάτω. Παρόμοια δομή εφαρμόζεται και στις τετράδες (Quaternions). Μιγαδικές ρίζες της μονάδας Ένας μιγαδικός αριθμός α τέτοιος ώστε αn = 1 για θετικό ακέραιο n ονομάζεται n-οστή ρίζα της μονάδος. Γεωμετρικά, οι n-οστές ρίζες της μονάδας κείτονται σε μοναδιαίο κύκλο στο μιγαδικό επίπεδο στης κορυφές ενός κανονικού n-γώνου με την μία κορυφή να είναι στον πραγματικό αριθμό 1. Αν zn = 1 όμως zk ≠ 1 για όλους τους φυσικούς αριθμούς k τέτοιους ώστε 0 < k < n, τότε το z καλείται αρχική ρίζα της μονάδος. Η αρνητική μονάδα -1 είναι η μοναδική αρχική τετραγωνική ρίζα της μονάδας. Η φανταστική μονάδα i είναι μία από τις δύο αρχικές 4ες ρίζες της μονάδος, η άλλη είναι το -i. Ο αριθμός e2πi (1/n) είναι η αρχική n-οστή ρίζα της μονάδος με το μικρότερο θετικό όρισμα. (Κάποιες φορές αποκαλείται και κύρια n-οστή ρίζα της μονάδας, αλλά δεν είναι καθολική ορολογία και δεν θα πρέπει να συγχέεται με την κύρια τιμή της √1 η οποια είναι 1.) Οι άλλες n-οστές ρίζες της μονάδας δίδονται από τη σχέση για 2 ≤ k ≤ n. Ρίζες τυχαίων μιγαδικών αριθμών Αν και υπάρχουν άπειρες πιθανές τιμές για ένα γενικό μιγαδικό αλγόριθμο, υπάρχει πεπερασμένος αριθμός τιμών για τη δύναμη az στην σημαντική ειδική περίπτωση όπου z = 1/n και n είναι θετικός ακέραιος. Αυτές είναι οι n-οστές ρίζες του α, είναι οι λύσεις της εξίσωσης xn = α. Όπως και με τις πραγματικές ρίζες, η δεύτερη ρίζα ονομάζεται τετραγωνική, και η τρίτη, κυβική ρίζα. Είναι βολικό να ορίζεται η α1/n ως η κύρια τιμή της ρίζας. Αν α είναι θετικός πραγματικός αριθμός, είναι βολικό επίσης να επιλεγεί ένας θετικός πραγματικός ως η κύρια τιμή της ρίζας α1/n. Για μιγαδικούς αριθμούς εν γένει επιλέγεται η n-οστή ρίζα με το μικρότερο όρισμα ως κύρια τιμή, όπως και με τις κύριες τιμές των ριζών της μονάδας. Το σύνολο των n-στών ριζών ενός μιγαδικού α υπολογίζεται πολαπλασιάζονταν την κύρια τιμή α1/n με κάθε μία από τις n-οστές ρίζες της μονάδος. Για παράδειγμα, οι τέταρτες ρίζες του 16 είναι 2, -2, 2i, και -2i, επειδή η κύρια τιμή της τέταρτης ρίζας του 16 είναι 2 και οι τέταρτες ρίζες της μονάδος είναι 1, −1, i, και −i. Υπολογισμός μιγαδικών δυνάμεων Είναι συχνά ευκολότερο να υπολογιστούν μιγαδικές δυνάμεις γράφοντας τον αριθμό σε πολική μορφή. Κάθε μιγαδικός αριθμός z μπορεί να γραφτεί στην πολική μορφή Όπου r είναι μη αρνητικός πραγματικός και θ είναι το όρισμα του z. Η πολική μορφή έχει απλή γεωμετρική ερμηνεία: αν ένας μιγαδικός αριθμός u + iv εκληφθεί ότι αναπαριστά το σημείο (u, v) στο μιγαδικό επίπεδο χρησιμοποιώντας τις καρτεσιανές συντεταγμένες, τότε (r, θ) είναι το ίδιο σημείο σε πολικές συντεταγμένες. Δηλαδή r είναι η ακτίνα (radius) r2 = u2 + v2 και θ είναι η γωνία θ = atan2(v, u). Η πολική γωνία θ είναι δεν έχει συγκεκριμένη τιμή καθώς οποιοδήποτε πολλαπλάσιου του 2π και να προστεθεί σε αυτή δεν αλλάζει η θέση του σημείου. Κάθε επιλογή γωνίας θ δίνει εν γένει μια διαφορετική πιθανή τιμή για την δύναμη. Μία τομή διακλαδώσεως μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επιλεχθεί μία συγκεκριμένη τιμή. Η κύρια τιμή (η πιο κοινή τομή διακλαδώσεως), αντιστοιχεί σε θ στο διάστημα (−π, π]. Για μιγαδικούς αριθμούς με θετικό πραγματικό μέρος και μηδενικό φανταστικό μέρος, η χρήση της κύριας τιμής δίνει το ίδιο αποτέλεσμα με τον αντίστοιχο πραγματικό αριθμό. Προκειμένου να υπολογιστεί η μιγαδική δύναμη αb, γράφεται το α σε πολική μορφή: . τότε και συνεπως Αν το b αναλυθεί ως c + di, τότε ο τύπος για το αb μπορεί να γραφτεί πιο ρητά ως Αυτός ο τελικός τύπος επιτρέπει τον εύκολο υπολογισμό των μιγαδικών δυνάμεων από αναλύσεις της βάσης σε πολική μορφή και του εκθέτη σε καρτεσιανή μορφή. Φαίνεται εδώ και σε πολική και σε καρτεσιανή μορφή (μέσω της ταυτότητας Euler). Τα ακόλουθα παραδείγματα κάνουν χρήση της κύριας τιμής, της τομής διακλάδωσης ώστε το θ να είναι στο διάστημα (−π, π]. Για να υπολογιστεί το ii, γράφεται το i σε πολική και καρτεσιανή μορφή: Τότε με τον παραπάνω τύπο, για r = 1, θ = π/2, c = 0, και d = 1, προκύπτει: Παρομοίως βρίσκεται το (−2)3 + 4i, υπολογίζεται πρώτα η πολική μορφή του -2, και γίνεται χρήση του παραπάνω τύπου ώστε να υπολογιστεί το Η τιμή μίας μιγαδικής δύναμης εξαρτάται από τον κλάδο που χρησιμοποιείται. Για παράδειγμα, αν η πολική μορφή i = 1ei(5π/2) χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό του i i, η δύναμη υπολογίζεται e−5π/2, η κύρια τιμή του i i, που υπολογίστηκε παραπάνω, είναι e−π/2. Το σύνολο όλων των πιθανών τιμών του i i δίνεται από: Συνεπώς υπάρχουν άπειρες τιμές που είναι πιθανές τιμές του i i, μία για κάθε ακέραιο k. Όλες έχουν μηδενικό φανταστικό μέρος, έτσι μπορεί να ειπωθεί ότι το i i έχει άπειρες έγκυρες πραγματικές τιμές. Μη ισχύς των εκθετικών και λογαριθμικών ταυτοτήτων Κάποιες ταυτότες για δυνάμεις και λογαρίθμους που ισχύουν για τους πραγματικούς αριθμούς δεν ισχύουν για τους μιγαδικούς, ανεξαρτήτως του πως θα οριστεί η μιγαδική δύναμη και ο μιγαδικός λογάριθμος. Για παράδειγμα: Η ταυτότητα log(αb) = b · log α ισχύει όταν ο α είναι θετικός πραγματικός αριθμός και ο b είναι πραγματικός. Όμως στον κύριο κλάδο των μιγαδικών λογαρίθμων ισχύει π.χ. Ανεξαρτήτως του ποιος κλάδος λογαρίθμων θα χρησιμοποιηθεί, θα εμφανίζονται παρόμοιες ανωμαλίες. Το καλύτερο που μπορεί να γίνει (αν χρησιμοποιηθεί αυτό το αποτέλεσμα) είναι: Αυυή η ταυτότητα δεν ισχύει ούτε όταν ο λογάριθμος εκλαμβάνεται ως πλειότιμη συνάρτηση. Οι πιθανές τιμές του log(αb) περιέχουν τις τιμές του b · log α ως υποσύνολο. Χρησιμοποιώντας το συμβολισμό Log(α) για την κύρια τιμή του log(α) και m, n ως δύο τυχαίους ακέραιους οι πιθανές τιμές και των δύο μερών είναι: Οι ταυτότητες (ab)c = αcbc και(α/b)c = αc/bc είναι έγκυρες όταν α και b είναι θετικοί πραγματικοί αριθμοί και c είναι πραγματικός αριθμός. Όμως ο υπολογισμός χρησιμοποιώντας τον κύριο κλάδο δείχνει ότι και Από την άλλη, όταν c είναι ακέραιος, οι ταυτότητες είναι έγκυρες για όλους του μη μηδενικούς μιγαδικούς. Αν η ύψωση σε δύναμη θεωρηθεί πλειότιμη συνάρτηση τότε οι πιθανές τιμές του (−1×−1)1/2 είναι {1, −1}. Η ταυτότητα ισχύει, λέγοντας όμως ότι {1} = {(−1×−1)1/2} είναι λάθος. Η ταυτότητα (eα)b = eab ισχύει για πραγματικούς αριθμου΄ς α και b, όμως υποθέτωντας ότι ισχύει και για μιγαδικούς οδηγεί στο ακόλουθο παράδοξο, που ανακαλύφθηκε το 1827 από τον Clausen: για οποιονδήποτε ακέραιο n, προκύπτει: που όμως είναι ψευδές όταν ο ακέραιος n είναι μη μηδενικός. Υπάρχουν κάποια προβλήματα στον συλλογισμό: Το κύριο σφάλμα είναι ότι αλλάζοντας την σειρά της ύψωσης σε δύναμη πηγαίνοντας από την γραμμή δύο στην τρία αλλάζει και η επιλογή της κύριας τιμής. Από την οπτική γωνία της πλειότιμης συνάρτησης το πρώτο σφάλμα εμφανίζεται πιο νωρίς, υποννοείται στην πρώτη γραμμή και δεν είναι εμφανές. Είναι το ότι το e είναι πραγματικός αριθμός ενώ το αποτέλεσμα e1+2πin είναι μιγαδικός αριθμός που αναπαριστάται καλύτερα ως e+0i. Αντικαθιστώντας την μιγαδική δύναμη με πραγματική στη δεύτερη γραμμή κάνει την δύναμη να έχει πολλές πιθανές τιμές. Αλλάζοντας τη σειρά με την οποία γίνεται η ύψωση σε δύναμη από τη γραμμή δύο στην τρία επίσης επιρεάζει το πόσες πιθανές τιμές μπορεί να έχει το αποτέλεσμα. Μηδέν στη μηδενική δύναμη Οι περισσότεροι συγγραφείς συμφωνούν με τα παρακάτω που σχετίζονται με το 00, παίρνουν όμως διαφορετικές αποφάσεις όταν πρόκειται να ορίσουν το 00 ή όχι: δείτε την επόμενη υποενότητα. Στις περισσότερες περιπτώσεις που δεν έχουν να κάνουν με την συνέχεια στον εκθέτη, ερμηνεύοντας το 00 ως 1 απλοποιεί τους τύπους και μηδενίζει την ανάγκη για ειδικές περιπτώσεις στα θεωρήματα. (Δείτε την επόμενη παράγραφο για περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με συνέχεια.) Για παράδειγμα: Θεωρώντας το α0 ως κενό γινόμενο του εποδίδεται η τιμή 1, ακόμα και όταν α=0. Η συνδυαστική ερμηνεία του 00 είναι ο αριθμός των κενών πλειάδων στοιχείων από το κενό σύνολο. Υπάρχει μία ακριβώς κενή πλειάδα. Ισοδύναμα, το 00 ερμηνεύεται στο πλαίσιο των συνόλων ως ο αριθμός των συναρτήσεων από το κενό σύνολο προς το κενό σύνολο. Υπάρχει ακριβώς μία τέτοια συνάρτηση, η κενή συνάρτηση. Ο συμβολισμός για τα πολυώνυμα και τις δυναμοσειρές βασίζεται στον ορισμό 00 = 1. Ταυτότητες όπως η και καθώς και το διωνυμικό θεώρημα δεν ισχύουν για x = 0 εκτός και άν00 = 1. Στον διαφορικό λογισμό, ο ο κανόνας δεν είναι έγκυρος για n = 1 στο x = 0 αν δεν ισχύει 00 = 1. Από την άλλη, όταν το 00 προκύπτει από όριο της μορφής , πρέπει να εκλαμβάνεται ως απροσδιόριστη μορφή. Τα όρια που περιλαμβάνουν αλγεβρικούς υπολογισμούς πρέπει να αποτιμούνται με την αντικατάσταση υποεκφράσεων από τα όριά τους, αν η έκφραση που προκύπτει δεν προσδιορίζει το αρχικό όριο, η έκφραση είναι γνωστή ως απροσδιόριστη μορφή. Στην πραγματικότητα, όταν f(t) και g(t) είναι συναρτήσεις με πραγματικές τιμές που και οι δύο προσεγγίζουν το 0 (καθώς το t τείνει σε ένα πραγματικό αριθμό ή το ±∞), με f(t) > 0, η συνάρτηση f(t)g(t) δεν είναι αναγκαίο να τείνει στο 1. Αναλόγως με τις f και g, το όριο f(t)g(t) μπορεί να είναι οποιοσδήποτε μη αρνητικός αριθμός ή το +∞, ή μπορεί να είναι απροσδιόριστο. Για παράδειγμα, t → 0+ όμως τα όρια είναι διαφορετικά: . Έτσι το 00 είναι απροσδιόριστη μορφή. Αυτή η συμπεριφορά δείχνει ότι οι συνάρτηση δύο μεταβλητών xy, αν και συνεχής στο σύνολο {(x,y): x > 0}, δεν μπορεί να γενικευτεί σε συνεχή συνάρτηση σε οποιοδήποτε σύνολο περιέχει το (0,0), ανεξαρτήτως του πως ορίζεται το 00. Ωστόσο υπό συνθήκες, όπως αν αμφότερες οι f και g είναι αναλυτικές συναρτήσεις και η f είναι μη αρνητική, το όριο από τα δεξιά είναι πάντα 1. Στους μιγαδικούς αριθμούς, η συνάρτηση zw ορίζεται για μη μηδενικό z επιλέγοντας ένα κλάδο του log z και θέτοντας zw := ew log z, αλλά δεν υπάρχει κλάδος του log z που να ορίζεται στο z = 0, πόσο μάλλον σε μία γειτονιά του 0. Ιστορία των απόψεων πάνω στο 00 Διαφορετικοί συγγραφείς ερμηνεύουν την κατάσταση που περιγράφηκε παραπάνω με διαφορετικό τρόπο: Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η καλύτερη τιμή για το 00 εξαρτάται από τα συμφραζόμενα, και έτσι ο ορισμός του για όλα είναι προβληματικός. Σύμφωνα με τον Μπένσον (Benson 1999), «η επιλογή για το άν θα οριστεί το 00 εξαρτάται από το πόσο βολικό είναι και όχι από το πόσο σωστό είναι.» Άλλοι ισχυρίζονται ότι το 00 είναι 1. Σύμφωνα με την σ.408 του Knuth (1992), «πρέπει να είναι 1», αν και συνεχίζει λέγοντας ότι ο «Cauchy είχε καλούς λόγους ώστε να θεωρεί το 00 ως απροσδιόριστη οριακή μορφή» και ότι «υπό αυτή την πιο έντονη έννοια, η τιμή του 00 είναι λιγότερο ορισμένη από, έστω, την τιμή του 0+0» (η έμφαση του πρωτότυπου). Η διαμάχη συνεχίζεται τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αιώνα. Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι μαθηματικοί συμφωνούσαν ότι 00 = 1, μέχρι που το 1821 ο Cauchy καταχώρισε το 00 μαζί με εκφράσεις όπως το στο πίνακα με τις απροσδιόριστες μορφές. Την δεκαετία του 1830 ο LibriGuillaume Libri, Mémoire sur les fonctions discontinues, Journal für die reine und angewandte Mathematik 10 (1833), 303–316. δημοσίευσε ένα μη πειστικό επιχείρημα υπέρ του 00 = 1, και ο Möbius πήρε το μέρος του, ισχυριζόμενος ότι οποτεδήποτε Ένας σχολιαστής που υπέγραψε απλά ως «S» παρείχε το αντιπαράδειγμα του (e−1/t)t, γεγονός που σίγασε την διαμάχη για ένα διάστημα, με την κατάληξη ότι το 00 θα έπρεπε να είναι αόριστο. Χειρισμός από τους υπολογιστές Πρότυπο κινητής υποδιαστολής του IEEE Το πρότυπο κινητής υποδιαστολής IEEE 754-2008 χρησιμοποιείται για τον σχεδιασμό των περισσοτέρων βιβλιοθηκών κινητής υποδιαστολής. Προτείνει ένα αριθμό διαφορετικών συναρτήσεων για τον υπολογισμό μίας δύναμης: Η pow χειρίζεται το 00 ως 1. Αυτή είναι η παλαιότερα ορισμένη έκδοση. Αν η δύναμη είναι ακέραιος τότο το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με την powr (εκτός από κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις). Η pown χειρίζεται το 00 ως 1. Η δύναμη πρέπει να είναι ακέραιος. Η τιμή ορίζεται για αρνητικές βάσεις, π.χ. pown(−3,5) βγάζει −243. Η powr χειρίζεται το 00 ως NaN (Not-a-Number - όχι αριθμός, αόριστο). Η τιμή είναι επίσης NaN για περιπτώσεις όπως powr(-3,2) όπου η βάση είναι μικρότερη του μηδενός. Η τιμή ορίζεται ως epower×log(base). Γλώσσες προγραμματισμού Οι περισσότερες γλώσσες προγραμματισμού με συνάρτηση δύναμης υλοποιούνται χρησιμοποιώντας την συνάρτηση pow του IEEE και συνεπώς αποτιμούν το 00 ως 1. Τα μεταγενέστερα πρότυπα της C και της C++ περιγράφουν αυτή τη συμπεριφορά ως μη κανονική. Η μέθοδος System.Math.Pow του .NET Framework επείσης χειρίζεται το 00 ως 1. Όρια των δυνάμεων Στην ενότητα μηδέν στη μηδενική δύναμη υπάρχουν κάποια παραδείγματα ορίων τα οποία είναι της απροσδιόριστης μορφής 00. Τα όρια σε αυτά τα παραδείγματα υπάρχουν, αλλά έχουν διαφορετικές τιμές, δείχνοντας ότι η συνάρτηση δύο μεταβλητών xy δεν έχει όριο στο σημείο (0,0). Το ζήτημα είναι σε ποια σημεία έχει όριο αυτή η συνάρτηση. Πιο συγκεκριμένα, έστω η συνάρτηση f(x,y) = xy, ορισμένη στο D = {(x,y) ∈ R2 : x > 0}. Τότε το D μπορεί να ειδωθεί ως υποσύνολο του R2 (ήτοι το σύνολο όλων των ζευγών (x,y) με τα x,y να ανήκουν στην εκτεταμένη ευθεία των πραγματικών R = [−∞, +∞] εφοδιασμένο με γινόμενη τοπολογία), το οποίο θα περιέχει όλα τα σημεία στα οποία η συνάρτηση f έχει όριο. Η f έχει όριο σε όλα τα οριακά σημεία του D εκτός από το (0,0), (+∞,0), (1,+∞) και (1,−∞). Σύμφωνα με αυτό μπορεί κανείς να ορίσει τις δυνάμεις xy διά της συνέχειας οποτεδήποτε 0 ≤ x ≤ +∞, −∞ ≤ y ≤ +∞, ακτό από τα 00, (+∞)0, 1+∞ και 1−∞, τα οποία παραμένουν απροσδιόριστες μορφές. Υπό αυτόν τον ορισμό διά της συνέχειας, προκύπτει: α+∞ = +∞ και α−∞ = 0, όταν 1 < α ≤ +∞. α+∞ = 0 και α−∞ = +∞, όταν 0 ≤ α < 1. 0b = 0 και (+∞)b = +∞, όταν 0 < b ≤ +∞. 0b = +∞ και (+∞)b = 0, όταν −∞ ≤ b < 0. Αυτές οι δυνάμεις υπολογίζονται παίρνοντας τα όρια του xy για θετικές τιμε΄ς του x. Αυτή η μέθοδος δεν επιτρέπει ορισμό του xy όταν x < 0, καθώς τα ζεύγη (x,y) με x < 0 δεν είναι οριακά σημεία του D. Από την άλλη, όταν ο n είναι ακέραιος, η δύναμη xn έχει σημασία για όλες τις τιμές του x, συμπεριλαμβανομένων και των αρνητικών. Αυτό μπορεί να κάνει τον ορισμό 0n = +∞ προβληματικό για αρνητικά n όταν το n είναι περιττός, καθώς σε αυτή την περίπτωση tn → +∞ καθώς το t τείνει στο 0 από θετικές τιμές αλλά όχι αρνητικές. Αποδοτικός υπολογισμός ακέραιας δύναμης Η απλούστερη μέθοδος για τον υπολογισμό αn απαιτεί n−1 πράξεις πολλαπλασιασμού, όμως μπορεί να υπολογιστεί πιο αποδοτικά όπως φαίνεται στο παράδειγμα που ακολουθεί. Για να υπολογιστεί το 2100, ας σημειωθεί ότι 100 = 64 + 32 + 4. Οι υπολογισμοί γίνονται με την ακόλουθη σειρά: 22 = 4 (22)2 = 24 = 16 (24)2 = 28 = 256 (28)2 = 216 = 65,536 (216)2 = 232 = 4,294,967,296 (232)2 = 264 = 18,446,744,073,709,551,616 264 232 24 = 2100 = 1,267,650,600,228,229,401,496,703,205,376 Έτσι απαιτούνται μόνο 8 πράξεις πολλαπλασιασμού αντί για 99 (καθώς το τελευταίο γινόμενο απαιτεί 2 πολλαπλασιαμούς). Εν γένει, ο αριθμός πράξεων πολλαπλασιασμού που απαιτείται για να υπολογιστεί το αn μπορεί να μειωθεί σε Θ(log n) χρησιμοποιώντας ύψωση σε δύναμη δια του τετραγωνισμού ή (πιο γενικά) ύψωση σε δύναμη με αλυσίδα πρόσθεσης. Βρίσκοντας την ελάχιστη ακολουθία πολλαπλασιασμών (το ελάχιστο μήκος αλυσίδας πρόσθεσης για τον εκθέτη) για το αn είναι δύσκολο πρόβλημα για το οποίο δεν είναι γνωστοί ακόμα αποδοτικοί αλγόριθμοι, υπάρχουν όμως διαθέσιμοι αρκετά αποδοτικοί ευριστικοί αλγόριθμοι. Εκθετικός συμβολισμός για συναρτήσεις Τοποθετώντας ένα ακέραιο εκθέτη μετά το όνομα ή το σύμβολο μίας συνάρτησης, σαν η συνάρτηση να υψώνονταν σε δύναμη, κατά κοινή χρήση σημαίνει επεναλαμβανόμενη σύνθεση συναρτήσεων παρά επαναλαμβανόμενο πολλαπλασιασμό. Συνεπώς το f3(x) μπορεί να σημαίνει f(f(f(x))), και πιο συγκεκριμένα το f −1(x) συνήθως συμβολίζει την αντίστροφη συνάρτηση της f. Οι επαναλαμβανόμενες συναρτήσεις έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη μελέτη των φράκταλ και των δυναμικών συστημάτων. Ο Babbage ήταν ο πρώτος που μελέτησε το πρόβλημα εύρεσης της τετραγωνικής ρίζας συνάρτησης f1/2(x). Για ιστορικούς ωστόσο λόγους, ισχύει ειδική σύνταξη για τις τριγωνομετρικές συναρτήσεις: ένας θετικός εκθέτης στο όνομα της συνάρτησης σημαίνει ότι το αποτέλεσμα υψώνεται σε αυτή τη δύναμη, ενώ ο εκθέτης -1 υποδηλώνει την αντίστροφη συνάρτηση. Έτσι, sin2x είναι απλώς συντομογραφία του (sin x)2 χωρίς την χρήση παρενθέσεων, ενώ το sin−1x αναφέρεται στην αντίστροφη συνάρτηση του ημιτόνου, που ονομάζεται arcsin x. Δεν υπάρχει ανάγκη για συντομογραφίες των αντίστροφων τριγωνομετρικών συναρτήσεων καθώς κάθε μία έχει το δικό της όνομα και συντομογραφία. Για παράδειγμα 1/sin x = (sin x)−1 είναι csc x (συντέμνουσα). Παρόμοια σύμβαση ισχύει και για τους λογάριθμους, όπου log2x συνήθως σημαίνει (log x)2, και όψι log log x. Γενικεύσεις Στην αφηρημένη άλγεβρα Η ύψωση σε ακέραιο εκθέτη μπορεί να οριστεί για αρκετές γενικές δομές στην αφηρημένη άλγεβρα. Έσρω X ένα σύνολο με μία προσεταιριστική κατά δύναμη διμελή πράξη η οποία γράφεται πολλαπλασιαστικά. Τότε το xn ορίζεται για κάθε στοιχείο x του X και οποιονδήποτε μη μηδενικό φυσικό αριθμό n ως το γινόμενο n αντιγράφων του x, το οποίο αναδρομικά ορίζεται ως και έχει τις ακόλουθες ιδιότητες (προσεταιριστική κατά δύναμη ιδιότητα), Αν η πράξη έχει ένα αμφίπλευρο ταυτοτικό στοιχείο 1 (που συχνά συμβολίζεται ως e), τότε το x0 ορίζεται να είναι ίσο με 1 για οποιοδήποτε x. αμφίπλευρη ταυτότητα Αν η πράξη έχει επίσης αμφίπλευρα αντίστροφα στοιχεία, και ο πολλαπλασιασμός είναι προσεταιριστικός τότε το μάγμα είναι ομάδα. Το αντίστροφο του x μπορεί να συμβολιστεί ως x−1 και ακολουθεί όλυος τους σηνήθεις κανόνες των εκθετών. Αμφίπλευρη αντιστροφή προσεταιριστικότητα Αν η πράξη του πολλαπλασιασμού είναι αντιμεταθετική (όπως για παράδειγμα στις αβελιανές ομάδες, τότε ισχύει το ακόλουθο: Αν η διμελής πράξη γραφή προσθετικά, όπως γίνεται συχνά για τις αβελιανές ομάδες, τότε η το δεδομένο «ύψωση σε δύναμη είναι επαναλαμβανόμενος πολλαπλασιασμός» μπορεί να επανερμηνευθεί ως «ο πολλαπλασιασμός είναι επαναλαμβανόμενη πρόσθεση». Έτσι κάθε ένας από τους παραπάνω κανόνες της ύψωσης σε δύναμη έχει το ανάλογό του στους κανόνες του πολλαπλασιασμού. Όταν υπάρχουν διάφορες πράξεις, οποιαδήποτε από τις οποίες μπορεί να επαναληφθεί εκθετικά, είναι κοινή πρακτική να υπάρχει ένδειξη για το ποια πράξη επαναλαμβάνεται τοποθετώντας το σύμβολό της στον εκθέτη. Έτσι xn είναι x ··· * x, ενώ x#n είναι x # ··· # x, οποιεσδήποτε και αν είναι οι πράξεις * και #. Ο εκθετικός συμβολισμό χρησιμοποιείται επίσης στη θεωρία ομάδων, ώστε να υποδηλώνει συζυγία. Δηλαδή, gh = h−1gh όπου g και h είναι τα στοιχεία κάποιας ομάδας. αν και η συζυγία υπακούει κάποιους κανόνες της ύψωσης σε δύναμη, δεν είναι παράδειγμα επαναλαμβανόμενου πολλαπλασιασμού υπό καμία έννοια. Στα σύνολα Αν το n είναι φυσικός αριθμός και το A ένα τυχαίο σύνολο, η έκφραση An χρησιμοποιείται συχνά για να δηλώσει το σύνολο διατεταγμένων n-άδων στοιχείων του A. Αυτό είναι αντίστοιχο με το να τεθεί το An να δηλώνει το σύνολο των συναρτήσεων από το σύνολο {0, 1, 2, ..., n−1} στο σύνολο A. Η n-άδα (α0, α1, α2, ..., αn−1) αναπαριστά την συνάρτηση που αντιστοιχεί το i στο ai. Για ένα άπειρο πληθικό αριθμό κ και ένα σύνολο A, χρησιμοποιείται επίσης ο συμβολισμός Aκ για να υποδηλώσει το σύνολο των συναρτήσεων από ένα σύνολο μεγέθους κ προς το A. Αυτό κάποιες φορές γράφεται κA για να διαχωριστεί από την πληθική ύψωση σε δύναμη, όπως ορίζεται παρακάτω. Αυτή η γενικευμένη ύψωση σε δύναμη μπορεί να οριστεί και από πράξεις σε σύνολα ή για σύνολα με επιπλέον δομές. Για παράδειγμα, στη γραμμική άλγεβρα, έχει νόημα να τοποθετηθούν δείκτες στο ευθύ άθρισμα διανυσματικών χώρων επί τυχαίων συνόλων δεικτών. Έτσι μπορεί να γίνει: Όπου κάθε Vi είναι ένας διανυσματικός χώρος/ Τότε αν Vi = V για κάθε i, το ευθύ άθροισμα αυτών μπορεί να γραφτεί με εκθετικό συμβολισμό ως V(+)N, ή πιο απλά VN με την σύμβαση ότι το ευθύ άθροισμα είναι το προκαθορισμένο. Είναι δυνατόν να αντικατασταθεί το σύνολο N με τον πληθικό αριθμό n ώστε να προκύψει Vn, αν και, χωρίς να επιλεγεί ένα συγκεκριμένο σύνολο με πληθικό αριθμό n, αυτό ορίζεται με ακρίβεια ισομορφισμού. Λαμβάνοντας το V ως το πεδίο του R των πραγματικών αριθμών (θεωρούμενο ως διανυσματικός χώρος επί του εαυτού του) και n να είναι κάποιος φυσικός αριθμός, προκύπτει ο Ευκλείδιος χώρος Rn. Αν στη βάση μιας πράξης ύψωσης σε δύναμη βρίσκεται ένα σύνολο, η πράξη της ύψωσης είναι το καρτεσιανό γινόμενο εκτός αν δηλωθεί διαφορετικά. Καθώς πολλαπλά καρτεσιανά γινόμενα παράγουν μία n-πλειάδα, η οποία αναπαρίσταται από μία συνάρτηση σε ένα σύνολο με κατάλληλο πληθικό αριθμό, το SN γίνεται απλά το σύνολο όλων των συναρτήσεων από το N στο S: Αυτό ταιριάζει με την ύψωση σε δύναμη πληθικών αριθμών, με την έννοια ότι \|SN\| = \|S\|\|N\|, όπου \|X\| είναι ο πληθικός αριθμός του X. Όταν N=2={0,1}, έχουμε \|2X\| = 2\|X\|, όπου το 2X, το οποίο συνήθως συμβολίζεται PX, είναι το δυναμοσύνολο του X, κάθε υποσύνολο Y του X αντιστοιχεί μοναδικά σε μία συνάρτηση στο X που παίρνει την τιμή 1 για x ∈ Y και 0 για x ∉ Y. Στη θεωρία κατηγοριών Σε μία κλειστή καρτεσιανή κατηγορία η εκθετική πράξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ύψωση ενός τυχαίου αντικειμένου στη δύναμη ενός άλλου τυχαίου αντικειμένου. Αυτό γενικεύει το καρτεσιανό γινόμενο στην κατηγορία των συνόλων. Αν είναι ένα αρχικό αντικείμενο σε μία καρτεσιανή κλειστή κατηγορία, τότε το εκθετικό αντικείμενο είναι ισομορφικό με οποιοδήποτε τερματικό αντικείμενο . Επαναλαμβανόμενη ύψωση σε δύναμη Όπως η ύψωση σε δύναμη φυσικών αριθμών είναι στην ουσία επαναλαμβανόμενος πολλαπλασιασμός, είναι πιθανό να οριστεί μία πράξη με βάση την επαναλαμβανόμενη ύψωση σε δύναμη. Αυτή η πράξη κάποιες φορές ονομάζεται tetration. Η επανάληψη του tetration οδηγεί σε άλλη πράξη και ούτω καθεξής. Αυτή η ακολουθία πράξεων εκφράζεται από την συνάρτηση Ackermann και τον συμβολισμό άνω βέλους Knuth. Όπως ακριβώς η δύναμη αυξάνεται ταχύτερα από ότι ο πολλαπλασιασμό, και με την σειρά του ο πολλαπλασιασμός ταχύτερα από την πρόσθεση, η δύναμη της δύναμης αυξάνει ταχύτερα από την δύναμη. Αποτιμημένες στο (3,3), η πράξεις της πρόσθεσης, πολλαπλασιασμού, ύψωσης σε δύναμη και tetration δίνουν 6, 9, 27, και 7,625,597,484,987 αντίστοιχα. Στις γλώσσες προγραμματισμού Ο συμβολισμός με εκθέτη xy είναι βολικός στο χειρόγραφο αλλά μη πρακτικός για τις γραφομηχνές και τα τερματικά που έχουν όλους τους χαρακτήρες ευθυγραμισμένους. Πολλές γλώσσες προγραμματισμού έχουν εναλακτικούς τρόπους για την έκφαρση της ύψωσης σε δύναμη που δεν χρησιμοποιούν εκθέτες: x ↑ y: Algol, Commodore BASIC x ^ y: BASIC, J, MATLAB, R, Microsoft Excel, TeX (και τα παράγωγά του), TI-BASIC, bc (για ακέραιους εκθέτες), Haskell (για μη αρνητικούς ακέραιους εκθέτες), Lua, ASP και τα περισσότερα υπολογιστικά συστήματα άλγεβρας (CAS) x ^^ y: Haskell (για κλασματική βάση, ακέραιους εκθέτες), D x y: Ada, Bash, COBOL, Fortran, FoxPro, Gnuplot, OCaml, Perl, PL/I, Python, Rexx, Ruby, SAS, Tcl, ABAP, Haskell (για εκθέτες μεταβλητής υποδιαστολής), Turing, VHDL x⋆y: APL Power(x, y): Microsoft Excel, Delphi/Pascal pow(x, y): C, C++, PHP, Tcl xy: Python Math.pow(x, y): Java, JavaScript, Modula-3, Standard ML Math.Pow(x, y) ή BigInteger.Pow(x, y): C# (και άλλες γλώσσες που χρησιμοποιούν την BCL) (expt x y): Common Lisp, Scheme math:pow(x, y): Erlang Στις Bash, C, C++, C#, Java, JavaScript, Perl, PHP, Python και Ruby, το σύμβολο ^ αναπαριστά το επιπέδου bit XOR. Στην Pascal αναπαριστά την έμμεση αναφορά. Στις OCaml και Standard ML αναπαριστά παράθεση συμβολοσειρών (string concatenation). Ιστορία του συμβολισμού Ο όρος δύναμη χρησιμοποιήθηε από τον έλληνα μαθηματικό Ευκλείδη για το τετράγωνο μίας ευθείας. Τον 9ο αιώνα, ο Αλ Χουαρίζμι χρησιμοποίησε τους όρους mal για το τετράγωνο και kab για τον κύβο, τα οποία μεταγενέστεροι ισλαμιστές μαθηματικοί τα αναπαριστούσαν ως m και k αντίστοιχα, κατά τον 15ο αιώνα, όπως φαίνεται στο έργο του Αμπού αλ-Χασάν ιμπν Αλί αλ-Καλασαντί. Ο Nicolas Chuquet χρησιμοποίησε μία μορφή εκθετικού συμβολισμού τον 15ο αιώνα, η οποία χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον Henricus Grammateus και τον Μίχαελ Στίφελ τον 16ο αιώνα. Ο Σάμιουελ Τζικ (Samuel Jeake) εισήγαγε τον όρο indices (δείκτες) το 1696. Τον 16ο αιώνα ο Robert Recorde χρησιμοποίησε τους όρους τετράγωνο, κύβος, zenzizenzic (για την τέταρτη δύναμη), surfolide (πέμπτη), zenzicube (έκτη), second surfolide (εβδόμη) και Zenzizenzizenzic (ογδόη). Κάποιοι μαθηματικοί (όπως π.χ. ο Ισαάκ Νεύτων) χρησιμοποίησαν εκθέτες μόνο για δυνάμεις μεγαλύτερες του δύο, προτιμώντας να αναπαριστούν τα τετράγωνα ως επαναλαμβανόμενο πολλαπλασιασμό. Έτσι έγραφαν τα πολυώνυμα ως ax + bxx + cx3 + d. Σημειώσεις Παραπομπές Δείτε επίσης Εκθετική συνάρτηση Νιοστή ρίζα Πολλαπλασιασμός Λογάριθμος Λογαριθμική συνάρτηση Αριθμητική Δυαδικές πράξεις
702604	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7	Μη-επιστήμη	Η μη-επιστήμη (non-science) είναι ένας τομέας μελέτης που δεν είναι επιστημονικός, ειδικά εκείνος που δεν είναι φυσική επιστήμη ή κοινωνική επιστήμη που να αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής έρευνας. Σε αυτή τη κατηγορία, η ιστορία, η τέχνη και η θρησκεία είναι όλα παραδείγματα μη επιστημών. Ταξινόμηση γνώσεων Από τον 17ο αιώνα, ορισμένοι συγγραφείς έχουν χρησιμοποιήσει τη λέξη επιστήμη για να αποκλείσουν ορισμένους τομείς σπουδών, όπως οι τέχνες και οι ελεύθερες τέχνες (liberal arts). Η περιγραφή μη επιστημονικών ακαδημαϊκών κλάδων με τον όρο "μη επιστήμη", έγινε για πρώτη φορά στα μέσα του 19ου αιώνα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο προσδιορισμός των ακριβών ορίων μεταξύ της επιστήμης και της μη επιστήμης είναι δυσχερής. Το πρόβλημα της οριοθέτησης είναι η μελέτη των δυσκολιών στον προσδιορισμό του κατά πόσον ορισμένα πεδία σπουδών, κοντά στα όρια της επιστήμης και της μη επιστήμης, πρέπει να θεωρηθούν ως το ένα ή το άλλο. Δεν έχει επινοηθεί ακόμη ένας έλεγχος που να μπορεί σαφώς να διαχωρίσει την επιστήμη από τη μη επιστήμη, αλλά χρησιμοποιούνται συνήθως ορισμένοι παράγοντες, που λαμβάνονται ως σύνολο και αξιολογούνται με την πάροδο του χρόνου. Κατά την άποψη του Τόμας Κουν, αυτοί οι παράγοντες περιλαμβάνουν την επιθυμία των επιστημόνων να διερευνήσουν ένα ερώτημα σαν να ήταν αίνιγμα. Η άποψη του Κουν για την επιστήμη εστιάζεται επίσης στη διαδικασία της επιστημονικής έρευνας, παρά στο αποτέλεσμα. Η εργασία στα όρια της ταξινόμησης των γνωστικών αντικειμένων μεταξύ τους και σε σχέση με την μη επιστήμη είναι διαδικασία δύσκολή και επηρεάζεται από κοινωνιολογικά στοιχεία. Οι ανταμοιβές που συνδέονται με την επίτευξη κάποιας συγκεκριμένης κατάταξης για ένα γνωστικό αντικείμενο, υποδηλώνουν ότι το όριο μεταξύ της επιστήμης και της μη επιστήμης είναι κοινωνικά δομημένο και ιδεολογικά υποκινούμενο, και δεν αντιπροσωπεύει κάποια ευκρινή φυσική διαφορά μεταξύ της επιστήμης και της μη επιστήμης. Η πεποίθηση ότι η επιστημονική γνώση (π.χ. βιολογία) είναι πιο πολύτιμη από άλλες μορφές γνώσης (π.χ. ηθική) ονομάζεται επιστημονισμός . Τομείς μη επιστημών Η μη επιστήμη περιλαμβάνει όλους τους τομείς σπουδών που δεν είναι επιστήμη. Η μη επιστήμη περιλαμβάνει όλες τις ανθρωπιστικές επιστήμες, όπως: ιστορία, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας της επιστήμης , τα γλωσσικά αντικείμενα, όπως γλωσσολογία, συγκεκριμένες γλώσσες και λογοτεχνία , φιλοσοφία, ηθική και θρησκεία και τέχνη, όπως μουσική, παραστατικές τέχνες, καλές τέχνες και χειροτεχνίες . Ο φιλόσοφος Martin Mahner πρότεινε την απόδοση αυτών των ακαδημαϊκών πεδίων με τον όνομα <i id="mwQA">παραεπιστήμες</i>, για να τα ξεχωρίσει από κακόφημες μορφές μη-επιστήμης, όπως η ψευδοεπιστήμη . Οι μη επιστήμες προσφέρουν πληροφορίες σχετικά με το νόημα της ζωής, τις ανθρώπινες αξίες, την ανθρώπινη κατάσταση και τους τρόπους αλληλεπίδρασης με άλλους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των μελετών πολιτισμών, ηθικότητας (morality) και ηθικής . Περιοχές διαφωνίας Οι φιλόσοφοι διαφωνούν για το εάν οι τομείς της μελέτης που περιλαμβάνουν αφηρημένες έννοιες, όπως τα καθαρά μαθηματικά, είναι επιστημονικοί ή μη επιστημονικοί. Οι διεπιστημονικές μελέτες μπορεί να καλύπτουν έργο δημιουργίας γνώσεων που περιλαμβάνει τόσο επιστημονικές όσο και μη επιστημονικές μελέτες. Η αρχαιολογία είναι ένα παράδειγμα ενός πεδίου που δανείζεται τόσο από τις φυσικές επιστήμες όσο και από την ιστορία. Τα πεδία έρευνας μπορεί να αλλάξουν κύρος με την πάροδο του χρόνου. Για πολλούς αιώνες, η αλχημεία είχε γίνει αποδεκτή ως επιστημονική: παρήγαγε μερικές χρήσιμες πληροφορίες και υποστήριζε πειράματα και ανοιχτή έρευνα στην αναζήτηση της κατανόησης του φυσικού κόσμου. Από τον 20ο αιώνα, θεωρείται ψευδοεπιστήμη. Η σύγχρονη χημεία, η οποία αναπτύχθηκε από την αλχημεία, θεωρείται σημαντική φυσική επιστήμη. Εναλλακτικά συστήματα Μερικοί φιλόσοφοι, όπως ο Πωλ Φάϊεράμπντ, αντιτίθενται στην προσπάθεια ταξινόμησης της γνώσης σε επιστήμη και μη επιστήμη. Η διάκριση είναι τεχνητή, καθώς υπάρχει λίγο ή τίποτα που να συνδέει μαζί όλα τα πεδία της γνώσης που ονομάζονται «επιστήμες». Ορισμένα συστήματα οργάνωσης γνώσης διαχωρίζουν τη συστηματική γνώση από μη συστηματικές μεθόδους γνώσης ή εκμάθησης, όπως προσωπικές εμπειρίες, διαίσθηση και έμφυτη γνώση . Ο όρος Wissenschaft (επιστήμη, στα γερμανικά) είναι μια ευρεία έννοια που περιλαμβάνει αξιόπιστες γνώσεις χωρίς να κάνει διάκριση μεταξύ θεματικής περιοχής. Η έννοια του Wissenschaft είναι πιο χρήσιμη από τη διαφορά μεταξύ επιστήμης και μη-επιστήμης κατά τη διάκριση μεταξύ γνώσης και ψευδο-γνώσης, καθώς τα λάθη που έγιναν σε όλες τις μορφές ψευδο-μελέτης, από ψευδοϊστορία έως ψευδοεπιστήμη, είναι παρόμοια. Αυτή η έννοια του Wissenschaft χρησιμοποιείται στον κατάλογο των τομέων της επιστήμης και της τεχνολογίας του 2006 που δημοσιεύτηκε από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), ο οποίος ορίζει την «επιστήμη και τεχνολογία» ως όλους τους ανθρωπιστικούς κλάδους, συμπεριλαμβανομένων της θρησκείας και των καλών τεχνών. Βιβλιογραφικές αναφορές Φιλοσοφία της επιστήμης Γνώση
183740	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82	Νικόλαος Βαρνακιώτης	Ο καπετάν Νικόλαος Βαρνακιώτης ήταν Έλληνας αρματολός. Βιογραφία Ο Γιάννος ήταν αρματολός της Δυτικής Ελλάδας. Πατέρας του ήταν ο Γιάννος Βαρνακιώτης. Ήταν αρχηγός του Ξηρομερίου. Πέθανε νωρίς και άφησε διάδοχο τον γιο του Γεώργιο. Πηγές Αρματολοί
575904	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9B%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82	Πολιτισμός της Λετονίας	Ο πολιτισμός της Λετονίας συνδυάζει την παραδοσιακή λετονική και λιβονική κληρονομιά με επιρροές από της πλούσιας ιστορικής κληρονομιάς της χώρας. Ιστορία Η περιοχή της Λετονίας κατοικείται από το 9000 π.Χ.. Οι βαλτικές φυλές, πρόγονοι των σημερινών Λετονών, έφτασαν το 3000 π.Χ. Τον 13ο αιώνα μετά την κατάκτηση της σημερινής Λετονίας, οι Γερμανοί της Βαλτικής εγκαταστάθηκαν εδώ και σταδιακά έγιναν η ανώτερη τάξη και οι ηγεμόνες της Λετονίας, ενώ οι Λετονοί και Λιβονιανοί έχασαν τις θέσεις τους, και είχαν γίνει υπηρέτες έως τον 16ο αιώνα. Αυτό προκάλεσε την γερμανοποίηση των μορφωμένων κατοίκων από άλλες εθνικότητες, ωστόσο διατηρούνταν κάποιες τοπικές παραδόσεις. Τον 19ο αιώνα, όταν η δουλεία καταργήθηκε άρχισε να υπάρχει ένα λετονικό εθνικιστικό κίνημα, η Πρώτη Εθνική Αφύπνιση. Οδηγούμενη από τους "Νέους Λετονούς", ενθάρρυνε τους Λετονούς να γίνουν καλλιτέχνες και μελετητές, διατηρώντας παράλληλα την πολιτιστική τους κληρονομιά και τη γλώσσα. Η κίνηση αντιμετωπίστηκε από μια περίοδο Εκρωσισμού, ακολουθούμενη από το αριστερό κίνημα Νέο Ρεύμα στις αρχές του 20ου αιώνα, το οποίο θεωρείται ως μια περίοδο κατά την οποία ο πολιτισμός της Λετονίας άνθισε. Αυτό προκάλεσε τη δεύτερη "Εθνική Αφύπνιση", οδηγώντας τελικά στην ανακήρυξη της ανεξάρτητης Λετονίας το 1918. Στις 15 Μαΐου 1934, ο Κάρλις Ουλμάνις κατέλαβε την εξουσία με ένα πραξικόπημα και καθιέρωσε ένα αυταρχικό καθεστώς, το οποίο κράτησε μέχρι το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την αρχή της Σοβιετικής κατοχής στο 1939-40. Σε πολιτιστικό επίπεδο, ωστόσο, η περίοδος αυτή θεωρείται ως μια "χρυσή εποχή" για τη Λετονία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, με μια περίοδο της γερμανικής κατοχής από το 1941-45, η Λετονία έχασε την ανεξαρτησία της, καθώς είχε καταληφθεί από την ΕΣΣΔ και αποτέλεσε μέρος της ως η Λετονική ΣΣΔ. Η Σοβιετική κυριαρχία έληξε το 1991 κατά τη διάρκεια της τρίτης "Εθνικής Αφύπνισης". Άνθρωποι Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Λετονοί. Υπάρχει μια πολιτισμικά και γλωσσικά ξεχωριστή υποομάδα, οι Λατγάλιοι, που κατοικούν στην περιοχή της Λατγαλίας στην ανατολική Λετονία. Μια άλλη αυτόχθονη ομάδα είναι οι Λιβονιανοί, των οποίων η Φιννική Λιβονική γλώσσα έχει σχεδόν εκλείψει. Η μεγαλύτερη μειονοτική ομάδα είναι οι Σλαβικοί λαοί, και κυρίως οι Ρώσοι. Άλλες γνωστές μειονότητες είναι οι Ρομά, οι Γερμανοί της Βαλτική και οι Εβραίοι, των οποίων ο πληθυσμός μειώθηκε σημαντικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και οι Λιθουανοί και Εσθονοί. Θρησκεία Μέχρι το 12ο αιώνα, οι Λετονοί ήταν φυσιοδίφες ή αλλιώς ειδωλολάτρες. Ο Χριστιανισμός έφτασε στη Λετονία το 12ο και 13ο αιώνα και ήταν η πιο επιδραστική θρησκεία στην περιοχή μέχρι την άφιξη του Κομμουνισμού του 20ου αιώνα, όταν όλες οι θρησκείες είχαν απαγορευτεί. Σήμερα η πλειονότητα των Λετονών ανήκουν στη Λουθηρανική Εκκλησία με μεγάλες Καθολικές και Ορθόδοξες Χριστιανικές μειονότητες. Περιοχές Η Λετονία χωρίζεται σε διάφορες πολιτιστικές και ιστορικές περιοχές: τις Βίντζεμε, Λατγαλία, Κουρλάνδη και Σεμιγαλλία. Μερικές φορές, οι περιοχές Σέλιγια και Μαλιένα διακρίνονται επίσης. Λαογραφία Οι Λετονοί έχουν πλούσια κληρονομιά παραδοσιακής λαογραφίας, ειδικά στα δημοτικά τραγούδια. Με χρονολογία δημιουργίας ακόμα και πάνω από χίλια χρόνια πριν, έχουν εντοπιστεί περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια κείμενα και 30.000 μελωδίες από παραδοσιακά τραγούδια. Λογοτεχνία Μουσική Αρχιτεκτονική Μια μορφή παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στη Λετονία είναι σπίτια από κούτσουρα. Η θέση των σπιτιών διαφέρει μεταξύ των περιφερειών. Στη δυτική Λετονία, τα ενιαία αγροκτήματα είναι πιο δημοφιλής και στα χωριά, τα σπίτια είναι τοποθετημένα σε έναν κύκλο γύρω από μια κεντρική πλατεία. Στην ανατολική Λετονία, τα χωριά είναι πιο δημοφιλή και τα σπίτια είναι τοποθετημένα κατά μήκος ενός κεντρικού δρόμου. Αυτό θεωρείται ως μια επιρροή από την γειτονική Ρωσία. Πολιτιστικός κανόνας Ο Λετονικός Πολιτστικός Κανόνας είχε επιλεγεί από μια σειρά από ομάδες εμπειρογνωμόνων στους τομείς της αρχιτεκτονικής και του σχεδιασμού, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τη σκηνική τέχνη, την τέχνη, τις εθνικές παραδόσεις και τις εικαστικές τέχνες. Περιέχει ένα σύνολο 99 έργων. Ξεκίνησε το 2007 και τώρα έχει ολοκληρωθεί. Αναφορές Πολιτισμός της Λετονίας
654564	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B9%CF%82%20%281946%29	Εθνική Πολιτική Ένωσις (1946)	Η Εθνική Πολιτική Ένωσις (Ε.Π.Ε.) υπήρξε ένας εκλογικός συνασπισμός κεντρώων πολιτικών κομμάτων. Ιστορικό Η Εθνική Πολιτική Ένωσις ήταν εκλογικός συνασπισμός κεντρώων κυρίως πολιτικών δυνάμεων που δημιουργήθηκε το 1946 με σκοπό να λάβει μέρος στις εκλογές της 31ης Μαρτίου. Επικεφαλής του συνδυασμού ήταν ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Στις εκλογές του 1946 αναδείχθηκε δεύτερη δύναμη, πίσω από την Ηνωμένη Παράταξη Εθνικοφρόνων. Έλαβε 213.721 ψήφους (ποσοστό 19,28%) και 68 έδρες, εκ των οποίων 31 ανήκαν στο Κόμμα Βενιζελικών Φιλελευθέρων, 27 στο Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα, εννέα στο Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα και μία στη Σοσιαλιστική Ελληνική Ένωση. Συμμετέχοντα κόμματα Τα κόμματα που αποτελούσαν την Εθνική Πολιτική Ένωση ήταν: Αποτελέσματα εκλογών Βουλή των Ελλήνων Πηγές J. Meynaud, Πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, "Μπαϋρον, Αθήνα, 1966 Ηλίας Νικολακόπουλος, Η καχεκτική δημοκρατία, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2000 Συνασπισμοί πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα 1946
203358	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82	Εκφοβισμός	Ο εκφοβισμός (ή μπούλινγκ, αγγλ. bullying) αναφέρεται στη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση ή μείωση ατόμων σε μια ομάδα. Παρά,την εντύπωση ορισμένων ότι αποτελεί αποκλειστικά σχολικό φαινόμενο, στην πραγματικότητα εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές ομάδες. Μπορεί να συναντηθεί σε οποιοδήποτε τύπο σχολείων και σχολικών εγκαταστάσεων, στον στρατό, σε αθλητικά σωματεία, στη φυλακή, αλλά και στην οικογένεια ή στο χώρο εργασίας (ανάλογα με το αν αφορά τον προϊστάμενο ή το αφεντικό, μιλάμε για ηθική παρενόχληση ή τοξικό ηγέτη). Είναι μια μορφή κακοποίησης ή εξαναγκασμού. Το θύμα του εκφοβισμού αναφέρεται και ως στόχος. Έννοια και προέλευση του όρου Η αγγλική λέξη bully (στα ελληνικά αποδίδεται νταής) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1530 και αποτελούσε προσφώνηση τρυφερότητας αναφερόμενη και στα δύο φύλα. Προέρχεται μάλλον από την ολλανδική λέξη boel που σημαίνει «εραστής - αδελφός» και είναι υποκοριστικό του μέσου ολλανδικού broeder «αδελφός». Η λέξη υπέστη σημασιολογική δείνωση στα μέσα του 17ου αιώνα, αποκτώντας τη σημασία «καυχησιάρης», «αυτός που παρενοχλεί τους αδύναμους», πιθανώς με παρετυμολογική επίδραση της λέξης bull «ταύρος». Πιθανοί ενδιάμεσοι κρίκοι σε αυτή την αλυσίδα θα ήταν οι σημασίες «εραστής», «τυχοδιώκτης» και «προστάτης πόρνης», η δε σημασία «νταής» μαρτυρείται από το 1706. Στο παρελθόν, στην αμερικανική κουλτούρα, ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί με διαφορετικό τρόπο, για να δηλώσει θαυμασμό / προτροπή, κυρίως σχετίζεται με τον Θίοντορ Ρούσβελτ. Η λέξη εκφοβισμός στη γαλλική γλώσσα ονομάζεται chicane, που σημαίνει «η κακόβουλη παρενόχληση, ο εκφοβισμός, η παρενόχληση, η δίωξη, η γραφειοκρατική προσήλωση στο γράμμα του νόμου, που γίνεται στον υφιστάμενο ή εις βάρος των πολιτών από τους εκφοβιστές υπαλλήλους που απαιτούν άσκοπα συνέχεια νέα πιστοποιητικά και σφραγίδες, αφήνοντάς τους έτσι να περιμένουν για το τίποτα.» Με αυτήν την έννοια, η λέξη του εκφοβισμού εφαρμόζεται ειδικά σε σχέση με την κατάχρηση εξουσίας και την παρενόχληση σε γραφειοκρατικά συστήματα. Σήμερα χρησιμοποιείται συχνά ως συνώνυμο για την ομάδα με ψυχοτραυματισμό που έχει επισημανθεί για τα επαναλαμβανόμενα βασανιστήρια, την υποδούλωση, την ταπείνωση ή τον περιορισμό ενός ατόμου ή ομάδας από άλλο άτομο ή ομάδα με επιθετικότητα ή χειραγώγηση. Με τη μεταφορική έννοια, λοιπόν, η λέξη χρησιμοποιείται για να αναφερθεί σε οποιοδήποτε περιορισμό των ασθενέστερων ατόμων από ισχυρότερα. Είδη εκφοβισμού Ο εκφοβισμός περιλαμβάνει τρία βασικά είδη κακοποίησης – συναισθηματική, λεκτική και σωματική. Συνήθως, πρόκειται για ανεπαίσθητες μεθόδους εξαναγκασμού όπως η ψυχολογική χειραγώγηση. Τα είδη του εκφοβισμού είναι πολύ διαφορετικά, καθώς και οι μέθοδοι με τα οποία εφαρμόζονται. Σε γενικές γραμμές, ο επιτιθέμενος έχει πάνω στο θύμα σωματική ή αριθμητική υπεροχή. Οι συνέπειες του εκφοβισμού αφορούν όλους τους εμπλεκόμενους σε βάθος χρόνου, αλλά το μεγαλύτερο αντίκτυπο έχει βέβαια στο θύμα. Το μπούλινγκ κυμαίνεται από την απλή μορφή εκφοβισμού σε πιο σύνθετες μορφές, στις οποίες ο νταής ενδέχεται να έχει έναν η περισσότερους φίλους που μπορεί να φαίνεται να είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον «αρχι-νταή» στις δραστηριότητές του. Το νταηλίκι στο σχολικό ή εργασιακό χώρο αναφέρεται και ως ομότιμη κακοποίηση. Είναι ακόμη ένας παράγοντας ώθησης στη μετανάστευση. Ο εκφοβισμός είναι δυνατό να λαμβάνει χώρα μεταξύ κοινωνικών ομάδων, κοινωνικών τάξεων και ακόμη και μεταξύ χωρών (υπερβολική εθνικοφροσύνη, σοβινισμός). Μερικές φορές ως «εκφοβισμός» αναφέρεται επίσης η γραφειοκρατική παρενόχληση και η ανούσια επιβολή περιορισμών ή απαιτήσεων. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Iro Mylonakou-Keke, Preventing Bullying in Schools and Dealing with Diversity: Two Sides of the Same Coin Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου Επιμορφωτικό υλικό για στελέχη εκπαίδευσης και εκπαιδευτικούς, Αθήνα, Φεβρουάριος 2015. Επιμορφωτικό υλικό για την ενδοσχολική βία και τον σχολικό εκφοβισμό Για μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ http://www.e-abc.eu/gr/sholikos-ekfovismos/ Ελληνική Καμπάνια κατά του Εκφοβισμού https://www.antibullying.gr Εγκλήματα Ανθρώπινη συμπεριφορά Επιθετική συμπεριφορά Ψυχολογική κακοποίηση Αδικία Διωγμός Κακοποίηση
169487	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BD%20%CE%9B%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%85%CE%B6%CE%B9%CF%8E	Αλμπέν Λερμυζιώ	Ο Αλμπέν Λερμυζιώ (γαλλικά: Albin Lermusiaux, 8 Απριλίου 1874 - 1940) ήταν Γάλλος αθλητής του στίβου, τρίτος Ολυμπιονίκης το 1896. Ήταν πρωταθλητής Γαλλίας το 1895 στα 1.500 μέτρα και το 1896 είχε την καλύτερη παγκόσμια επίδοση στα 1.500μ. με 4.10.4" . Στους Θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 στην Αθήνα ήταν τρίτος Ολυμπιονίκης στα 1.500 μέτρα πίσω από τους Έντγουϊν Φλακ και Άρθουρ Μπλέικ με επίδοση 4.37". Στα 800 μέτρα με επίδοση 2.16.6" δεν κατάφερε να διακριθεί, όπως επίσης δεν κατάφερε να διακριθεί και στη σκοποβολή με τουφέκι από 200 μέτρα, είναι άγνωστη η επίδοση αλλά και η θέση που κατατάχτηκε αφού καταμετρήθηκαν οι 13 πρώτοι από τους 42 συμμετέχοντες. Συμμετείχε και στον μαραθώνιο όπου προπορευόταν μέχρι το 23ο χιλιόμετρο, όταν και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει από την κούραση. Βιβλιογραφία Michael LLewellyn Smith, Olympics in Athens. 1896., Profile Books, Londres, 2004. ISBN 1-86197-342-X, (στα αγγλικά) James P. Verinis, « Spiridon Loues, the Modern Foustanéla, and the Symbolic Power of Pallikariá at the 1896 Olympic Games.», Journal of Modern Greek Studies, 23:1 (May 2005), pp. 139–175. (στα αγγλικά) Παραπομπές http://www.databaseolympics.com, (στα αγγλικά) Texte de présentation sur les Jeux olympiques de l’antiquité à l’époque moderne… Le premier vainqueur moderne du marathon en 1896 était grec. Voici son histoire., sur crdp.ac-grenoble.fr ,στα Γαλλικά) Ολυμπιακοί αγώνες 1896 - Αθήνα, από το olympicgamesmarathon.com (στα αγγλικά) Εξωτερικοί σύνδεσμοι Γάλλοι Ολυμπιονίκες Γάλλοι αθλητές της σκοποβολής Γάλλοι αθλητές του στίβου Σκοπευτές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1896 Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1896
845055	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CE%BB%CE%B5-%CE%9B%CF%85%CF%81	Φροτέ-λε-Λυρ	Το Φροτέ-λε-Λυρ (γαλλικά: Frotey-lès-Lure) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ. Παραπομπές Κοινότητες της Ωτ-Σον
53292	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82	Αισθητήρας θερμοκρασίας	Σε ένα όχημα, ο αισθητήρας θερμοκρασίας κινητήρα πληροφορεί την Μονάδα Ελέγχου Κινητήρα (Engine Control Unit / ΕCU) για τη θερμοκρασία του ψυκτικού υγρού, άρα την μέση θερμοκρασία λειτουργίας του κινητήρα. Η πληροφορία αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική για τον καθορισμό του χρόνου ψεκασμού, του χρόνου ανάφλεξης, ρύθμιση ρελαντί, λειτουργία της βαλβίδας EGR και πολλών ακόμα υποσυστημάτων. Ο αισθητήρας αυτός βρίσκεται στο σώμα του κινητήρα, κοντά στην κυλινδροκεφαλή και στην έξοδο του νερού ψύξης. Αποτελείται από μια αντίσταση αρνητικού θερμικού συντελεστή (θερμίστορ NTC), δηλ. η τιμή της αντίστασής του μειώνεται όσο αυξάνει η θερμοκρασία. Η φίσα του αισθητήρα έχει δυο επαφές για την σύνδεσή του με την ECU. Εσωτερικά στην ECU υπάρχει μια αντίσταση σταθερής τιμής συνδεδεμένη σε σειρά με το θερμίστορ. Η γραμμή τροφοδοτείται με τάση 5V. Καθώς μεταβάλλεται η τιμή της αντίστασης στο θερμίστορ ανάλογα με τη θερμοκρασία, μεταβάλλεται η ένταση στο κύκλωμα, επομένως μεταβάλλεται και η πτώση τάσης στην αντίσταση σταθερής τιμής. Αυτή την τιμή τάσης διαβάζει η ECU για να υπολογίσει τη θερμοκρασία. Ο αισθητήρας θερμοκρασίας αέρα πληροφορεί την ECU για τη θερμοκρασία του αέρα εισαγωγής. Με δεδομένο ότι η πυκνότητα του αέρα αλλάζει με τη θερμοκρασία, η πληροφορία αυτή χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό της μάζας του εισερχόμενου αέρα ή ακριβέστερα για να γίνει από την ECU μια διόρθωση του αρχικού χρόνου ψεκασμού. Η θέση του αισθητήρα είναι στον αυλό εισαγωγής αέρα, πριν την πεταλούδα. Στα συστήματα μονού ψεκασμού, βρίσκεται στο μπλόκ ψεκασμού δίπλα στο μπεκ. Στα συστήματα με MAF (αισθητήρας μάζας αέρα) βρίσκεται μέσα σε αυτόν. Στα συστήματα με MAP (αισθητήρας υποπίεσης) τοποθετείται ως ξεχωριστό εξάρτημα στον σωλήνα εισαγωγής ή και σε κοινό κέλυφος με τον MAP. Κατασκευαστικά, είναι ίδιος με τον αισθητήρα θερμοκρασίας κινητήρα με μόνη διαφορά στην κατασκευή του κελύφους, έτσι ώστε το θερμίστορ να είναι εκτεθειμένο στη ροή του αέρα. Η σύνδεσή του με την ECU είναι ίδια με του αισθητήρα θερμοκρασίας όπως περιγράφεται παραπάνω. Όργανα μέτρησης Τεχνολογία οχημάτων
791332	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%BD%CF%81%CF%85%20%CE%86%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84	Χένρυ Άκλαντ	Ο σερ Χένρυ Γουέντγουορθ Ντάυκ Άκλαντ (Henry Wentworth Dyke Acland, 23 Αυγούστου 1815 – 16 Οκτωβρίου 1900) ήταν Άγγλος ιατρός, πανεπιστημιακός και ιατροφιλόσοφος. Βίος Ο Χένρυ γεννήθηκε στην οικία Κίλερτον του Έξετερ και ήταν ο τέταρτος γιος του σερ Τόμας Ντ. Άκλαντ, πολιτικού και βαρονέτου, και της Λύντια Ελίζαμπεθ Χόαρ. Ως γόνος επιφανούς οικογενείας, πήγε στο Σχολείο Χάροου και σπούδασε στο Κολέγιο Κράιστ Τσερτς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, και κατόπιν ιατρική στο Λονδίνο και στο Εδιμβούργο. Επιστρέφοντας στην Οξφόρδη, διορίσθηκε λέκτορας της ανατομίας στο Κολέγιο Κράιστ Τσερτς το 1845. Δύο χρόνια αργότερα έγινε εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας και το 1851 διορίσθηκε ιατρός και υπεύθυνος βιβλιοθήκης στο νοσοκομείο Ράντκλιφ της Οξφόρδης. Το 1858 προάχθηκε σε καθηγητή στην έδρα Regius της Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, μια θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1894. Διετέλεσε επίσης έφορος των πινακοθηκών του ιδρύματος και της περίφημης Βοδλεϊανής Βιβλιοθήκης του. Από το 1858 έως το 1887 εκπροσωπούσε το Πανεπιστήμιο στο Γενικό Ιατρικό Συμβούλιο της χώρας, στο οποίο υπηρέτησε και ως πρόεδρος από το 1874 έως το 1887. Το 1860 συνόδευσε τον τότε Πρίγκιπα της Ουαλίας ως προσωπικός του ιατρός κατά την περιοδεία του στον Καναδά και τις ΗΠΑ. Ο Άκλαντ χρίσθηκε ιππότης (1883) και διοικητής (1884) του Τάγματος του Λουτρού, καθώς και βαρονέτος το 1890. Απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών στο σπίτι του στην Οξφόρδη. Ο Άκλαντ ανέλαβε ηγετικό ρόλο στην αναζωογόνηση της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και της μελέτης των φυσικών επιστημών στο ίδρυμα. Ως λέκτορας άρχισε να δημιουργεί μια συλλογή ανατομικών και φυσιολογικών δειγμάτων επί σχεδίου του Τζων Χάντερ. Επιπλέον, η ίδρυση του Μουσείου φυσικής ιστορίας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που εγκαινιάσθηκε το 1861, οφειλόταν κυρίως στις δικές του προσπάθειες. Ενδιαφερόταν επίσης για ζητήματα δημόσιας υγείας. Διετέλεσε μέλος της Βασιλικής Επιτροπής επί των υγειονομικών νόμων Αγγλίας και Ουαλίας το 1869 και δημοσίευσε μία μελέτη της επιδημίας χολέρας στην Οξφόρδη το 1854, καθώς και διάφορα φυλλάδια επί θεμάτων υγιεινής. His memoir on the topography of the Troad, with a panoramic plan (1839), was among the fruits of a cruise he made in the Mediterranean for his health. Γάμος και τέκνα Ο Χένρυ Γουέντγουορθ Άκλαντ πήρε ως σύζυγό του τη Σάρα Κότον (Sarah Cotton), κόρη του τραπεζίτη Γουίλιαμ Κότον, στις 14 Ιουλίου 1846. Απέκτησαν επτά γιους και μία θυγατέρα: τον σερ Γουίλιαμ Άλισον Άκλαντ (1847-1924), ναύαρχο τη Σάρα Αντζελίνα Άκλαντ (1849-1930), φωτογράφο τον Χένρυ Ντάυκ Άκλαντ (1850-1936) τον Θήοντορ Ντάυκ Άκλαντ (1851-1931), χειρουργό τον Χέρμπερτ Ντάυκ Άκλαντ (1855-1877) τον σερ Ρέτζιναλντ Μπρόντι Ντάυκ Άκλαντ (1856-1924), δικαστικό τον Φράνσις Έντουαρντ Ντάυκ Άκλαντ (1857-1943) τον Άλφρεντ Ντάυκ Άκλαντ (1858–1937), αντισυνταγματάρχη Το παλαιό Νοσοκομείο Άκλαντ στην Οξφόρδη (σήμερα μέρος του Κολεγίου Κεμπλ) ιδρύθηκε στη μνήμη της συζύγου του Χένρυ Γουέντγουορθ Άκλαντ, της Σάρα. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Αρχειακό υλικό σχετικό με τον Henry Acland στα Εθνικά Αρχεία του Ηνωμένου Βασιλείου Power, D'Arcy: το λήμμα «Acland, Henry Wentworth» στο Dictionary of National Biography, 1ο συμπλήρωμα, Smith, Elder & Co., Λονδίνο 1901 Άγγλοι ιατροί Βρετανοί έφοροι μουσείων Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης
675223	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85	Τζένη Ιωακειμίδου	Η Τζένη Ιωακειμίδου (γεν. 28 Ιουνίου 1977) είναι Ελληνίδα ηθοποιός και παρουσιάστρια. Βιογραφικό Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Ιουνίου του 1977 όπου και μεγάλωσε. Τελειώνοντας το σχολείο αποφάσισε να γίνει ηθοποιός ξεκινώντας τις σπουδές της. Το 1996, σε ηλικία 19 ετών, πέρασε από ένα casting για τις σειρές του Νίκου Φώσκολου στον ANT1. Έτσι κέρδισε ένα ρόλο για το πρωταγωνιστικό καστ της καθημερινής σειράς Η Λάμψη. Εκεί από το 1996 μέχρι το 2000 υποδύθηκε τη Τζίνα Λιώσση Δράκου την εξώγαμη κόρη της εισαγγελέως Βίρνας Δράκου (Κάτιας Δανδουλάκη) για τέσσερις τηλεοπτικές σεζόν. Ο ρόλος της ήταν ένας από τους βασικούς από τον έκτο μέχρι τον ένατο κύκλο της σειράς, ενώ αποχώρησε το καλοκαίρι του 2000 για να συνεχίσει την πορεία της ως ηθοποιός σε τηλεόραση και θέατρο. Ακολούθησε η θεατρική παράσταση Σιγά μην... εκτεθούμε τη σεζόν 2000-2001 όπου έπαιξε μεταξύ άλλων μαζί με τον Φαίδωνα Γεωργίτση και την Μαρία Αλιφέρη. Τη σεζόν 2001-2002 ακολούθησε ένας από τους πιο γνωστούς της ρόλους αυτός της Ουκρανής Νατάσσα Ρογκοζίνα στη κωμική τηλεοπτική σειρά Βότκα Πορτοκάλι όπου έπαιξε μαζί τον Ρένο Χαραλαμπίδη, τη Μαρία Λεκάκη και τον Κώστα Κόκλα. Την επόμενη σεζόν πρωταγωνίστησε στη σειρά του Γιώργος Κωνσταντίνου Τα Φιλαράκια στον ANT1 αποχωρώντας από αυτή στο 31ο επεισόδιο, στο τέλος του πρώτου κύκλου. Τη σεζόν 2003-2004 είχε διπλή τηλεοπτική παρουσία. Από τη μία πρωταγωνίστησε μαζί με τον Πέτρο Φιλιππίδη στην κωμική σειρά Καλά να πάθεις στον Alpha ενώ την ίδια περίοδο έπαιξε μαζί με τον Νίκο Σεργιανόπουλο στη ρομαντική κομεντί Φάε τη σοκολάτα σου στο Mega Channel. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε και στο θέατρο στην παράσταση Συνένοχοι μαζί με τον Στράτο Τζώρτζογλου και τη Ζέτα Δούκα. Το καλοκαίρι του 2005, μετά την αποχώρηση της Ελένης Μενεγάκη από τον τηλεοπτικό σταθμό ANT1, ήταν μία από τις επικρατέστερες υποψήφιες για τη θέση της παρουσιάστριας στην πρωινή εκπομπή Πρωινός καφές. Τελικά υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον τηλεοπτικό σταθμό Alter όπου ανέλαβε την παρουσίαση του ψυχαγωγικού talk show Lifestyle για τη σεζόν 2005-2006. Ωστόσο ολοκλήρωσε την συνεργασία με τον σταθμό νωρίτερα, μετά από τρεις περίπου μήνες συνεργασίας. Ακολούθησε η εμφάνιση της στο επεισόδιο "Τα διαμάντια" της κωμικής σειράς Το Κόκκινο Δωμάτιο το 2006. Τη σεζόν 2005-2006 πρωταγωνίστησε μαζί με τον Πασχάλη Τσαρούχα στην κωμική σειρά Η γη της Ευαγγελίας στο Alter. Ακολούθησε η θεατρική της εμφάνιση στην παράσταση Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα όπου έπαιξε μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη ενώ το 2008 έπαιξε μαζί με τον Γιάννη Στάνκογλου σε ένα επεισόδιο της αισθηματικής σειράς Αληθινοί Έρωτες. Το 2008 αποφάσισε να αποσυρθεί από το χώρο του θεάματος ενώ σήμερα είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά. Παραπομπές Ελληνίδες ηθοποιοί θεάτρου Ελληνίδες ηθοποιοί τηλεόρασης
585195	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF%20%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82	Δικαστικό Μέγαρο Πάτρας	Το Δικαστικό Μέγαρο της Πάτρας βρίσκεται επί της οδού Δημ. Γούναρη, στο κέντρο της πόλης. Ιστορία Το κτίριο θεμελιώθηκε το 1914 και η κατασκευή του άρχισε το 1926, ενώ τα εγκαίνιά του πραγματοποιήθηκαν την 1η Οκτωβρίου 1931. Είναι έργο του αρχιτέκτονα Π.Δ. Καραθανασόπουλου, ύστερα από αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που διεξήχθηκε, και αποτελεί παράδειγμα της εποχής, με την άνοδο του εθνικισμού, για «επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν της φυλής και κατά συνέπεια στον νεοκλασικισμό, με έμφαση στη μνημειακότητα των έργων και με στοιχεία μορφολογικά, όπως δωρικούς κίονες και αετώματα, συμμετρία στις όψεις». Στο οικόπεδο όπου κτίστηκε το Δικαστικό Μέγαρο, υπήρχε τον 19ο αιώνα το δημόσιο γυμναστήριο της πόλης, το οποίο χρησιμοποιούσε η ομάδα του Παναχαϊκού από την ίδρυσή του, το 1884, έως το 1895, όταν και κατασκεύασε ιδιόκτητο γυμναστήριο στα Ψηλαλώνια. Με το σεισμό της 8ης Ιουνίου 2008 υπέστη σημαντικές ζημιές, ωστόσο επισκευάστηκε και πλέον αποτελεί «κόσμημα» για την πόλη της Πάτρας. Παραπομπές και υποσημειώσεις Πηγές Ευγενία Γατοπούλου, «Αρχιτεκτονική της Πάτρας. Αρχιτεκτονικές τάσεις που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία της πόλης μέχρι τον Πόλεμο» στο ένθετο «Πάτρα», σειρά: «Επτά Ημέρες», εφημ. Η Καθημερινή, 21 Φεβρουαρίου 1999, σελ. 6-8. Περαιτέρω ανάγνωση Βασίλειος Πιλάλης, Δικαστήρια στην Πάτρα, Πάτρα 1986. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Ένα στολίδι στο κέντρο της Πάτρας. kathimerini.gr. 05/03/2016. Ανακτήθηκε: 17/07/2018. Ιστοσελίδα του Πρωτοδικείου Πατρών Ανακτήθηκε: 04/06/2019. Κτίρια και κατασκευές στην Πάτρα
1185	https://el.wikipedia.org/wiki/1903	1903	Η παρούσα σελίδα αφορά το έτος 1903 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Γεγονότα 1 Ιανουαρίου - Ο Εδουάρδος Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου ανακηρύσσεται αυτοκράτορας της Ινδίας. 11 Φεβρουαρίου - Κάνει πρεμιέρα στη Βιέννη η Συμφωνία αρ. 9 του Άντον Μπρούκνερ. 14 Φεβρουαρίου - Ιδρύεται το Υπουργείο Εμπορίου και Εργασίας των Η.Π.Α. (αργότερα χωρίστηκε σε Υπουργείο Εμπορίου και Υπουργείο Εργασίας). 23 Φεβρουαρίου - Η Κούβα παραχωρεί στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, έναντι μισθώματος, τον κόλπο του Γκουαντάναμο "εις το διηνεκές". 5 Μαρτίου - Η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η Γερμανική Αυτοκρατορία υπογράφουν συμφωνία για την κατασκευή του σιδηρόδρομου της Βαγδάτης. 19 Απριλίου - Στο Κισινάου (Βεσσαραβία) ξεκινά πογκρόμ, εξαναγκάζοντας δεκάδες χιλιάδες Εβραίους να αναζητήσουν αργότερα καταφύγιο στην Παλαιστίνη και το Δυτικό κόσμο. 26 Απριλίου - Ιδρύεται ο ποδοσφαιρικός σύλλογος Ατλέτικο Μαδρίτης. 16 Ιουνίου - Ιδρύεται η Ford Motor Company. 16 Ιουνίου - Ο Ρόαλντ Αμούνδσεν, αφήνοντας το Όσλο, αρχίζει την πρώτη από ανατολή προς δύση θαλασσοπορία του Βορειοδυτικού Περάσματος. 1 Ιουλίου - Αρχίζει ο πρώτος ποδηλατικός Γύρος της Γαλλίας. 23 Ιουλίου - Η Ford Motor Company πουλά το πρώτο της αυτοκίνητο. 2 Αυγούστου - Λαμβάνει χώρα η αποτυχημένη Εξέγερση του Ίλιντεν, υπό την ηγεσία της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης, κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. 11 Αυγούστου - Ισχυρός σεισμός, με εκτιμώμενη ένταση μεταξύ 7,2 και 8 Ρίχτερ, χτυπά τα Κύθηρα και προκαλεί το θάνατο 14 ανθρώπων. 1 Οκτωβρίου - Μπέιζμπολ: Οι Μπόστον Αμέρικανς παίζουν με τους Πίτσμπουργκ Πάιρατς στον πρώτο αγώνα του σύγχρονου αμερικανικού πρωταθλήματος μπέιζμπολ. 10 Οκτωβρίου - Η Έμελιν Πάνκχερστ ιδρύει την Πολιτική και Κοινωνική Ένωση Γυναικών. 26 Οκτωβρίου - Βούλγαροι κομιτατζήδες εκτελούν στο Κάτω Νευροκόπι τον δάσκαλο Κωνσταντίνο Χριστίδη, τους εκκλησιαστικούς επιτρόπους Ιωάννη Ζαφειρίου και Νικόλαο Γερμανό και το γιο του, Γεώργιο Γερμανό. 31 Οκτωβρίου - Σύγκρουση σιδηροδρομικών αμαξοστοιχιών στην Ινδιανάπολη με απολογισμό 17 νεκρούς. 3 Νοεμβρίου - Με την ενθάρρυνση των Η.Π.Α., ο Παναμάς διαχωρίζεται από την Κολομβία. 14 Δεκεμβρίου - Οι αδελφοί Ράιτ κάνουν την πρώτη τους προσπάθεια να πετάξουν με το Ράιτ Φλάιερ στο Κίτι Χόουκ (Βόρεια Καρολίνα). 17 Δεκεμβρίου - Οι αδελφοί Ράιτ πραγματοποιούν με το Φλάιερ την πρώτη ελεγχόμενη, μηχανοκίνητη και βαρύτερη από τον αέρα πτήση, στο Κίτι Χόουκ (Βόρεια Καρολίνα). 30 Δεκεμβρίου - Πυρκαγιά σε θέατρο στο Σικάγο σκοτώνει τουλάχιστον 602 άτομα. Γεννήσεις 2 Ιανουαρίου - Κάνε Τανάκα, Γιαπωνέζα υπεραιωνόβια 6 Ιανουαρίου - Μωρίς Αμπραβανέλ, Έλληνας διευθυντής ορχήστρας 7 Ιανουαρίου - Ιωάννης Δεσποτόπουλος, Έλληνας αρχιτέκτονας 10 Φεβρουαρίου - Ματίας Ζίντελαρ, Αυστριακός ποδοσφαιριστής 13 Φεβρουαρίου - Ζωρζ Σιμενόν, Βέλγος συγγραφέας 21 Φεβρουαρίου - Ρεϊμόν Κενώ, Γάλλος συγγραφέας 21 Φεβρουαρίου - Αναΐς Νιν, Γαλλίδα συγγραφέας 28 Φεβρουαρίου - Δημήτρης Γκόγκος, Έλληνας τραγουδοποιός 1 Μαρτίου - Γιώργος Ζογγολόπουλος, Έλληνας γλύπτης 4 Μαρτίου - Ζαν-Ζοζέφ Ραμπεαριβέλο, Μαλαγάσιος ποιητής 18 Μαρτίου - Γκαλεάτσο Τσιάνο, Ιταλός πολιτικός 10 Απριλίου - Πάτροκλος Καραντινός, Έλληνας αρχιτέκτονας 11 Απριλίου - Πωλ Λεμέρλ, Γάλλος βυζαντινολόγος 12 Απριλίου - Γιαν Τίνμπεργκεν, Ολλανδός οικονομολόγος 24 Απριλίου - Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, Ισπανός πολιτικός 25 Απριλίου - Καμίλα Χορν, Γερμανίδα χορεύτρια και ηθοποιός 27 Απριλίου - Νίκος Ζαχαριάδης, Έλληνας πολιτικός 2 Μαΐου - Μπινγκ Κρόσμπι, Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός 29 Μαΐου - Μπομπ Χόουπ, Άγγλος ηθοποιός 3 Ιουνίου - Σίμων Καράς, Έλληνας μουσικολόγος 6 Ιουνίου - Αράμ Χατσατουριάν, Αρμένιος συνθέτης 8 Ιουνίου - Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, Γαλλίδα συγγραφέας 8 Ιουνίου - Βλαντιμίρ Λόσκι, Ρώσος θεολόγος 16 Ιουνίου - Σπύρος Βασιλείου, Έλληνας ζωγράφος 18 Ιουνίου - Ραϊμόν Ραντιγκέ, Γάλλος συγγραφέας 22 Ιουνίου - Τζίρο Χορικόσι, Ιάπωνας σχεδιαστής αεροσκαφών 25 Ιουνίου - Τζωρτζ Όργουελ, Βρετανός συγγραφέας 2 Ιουλίου - Άλεκ Ντάγκλας Χιουμ, Άγγλος πολιτικός 2 Ιουλίου - Όλαφ Ε', βασιλιάς της Νορβηγίας 7 Ιουλίου - Στήβεν Ράνσιμαν, Άγγλος ιστορικός 27 Ιουλίου - Μιχαήλ Στασινόπουλος, Έλληνας πολιτικός 13 Αυγούστου - Φαχρί Κορουτούρκ, Τούρκος πολιτικός 21 Αυγούστου - Κώστας Γιαννίδης, Έλληνας συνθέτης 9 Σεπτεμβρίου - Φίλις Γουίτνεϊ, Αμερικανίδα συγγραφέας 11 Σεπτεμβρίου - Τέοντορ Αντόρνο, Γερμανός φιλόσοφος 13 Σεπτεμβρίου - Κλοντέτ Κολμπέρ, Γαλλίδα ηθοποιός 25 Σεπτεμβρίου - Αμπούλ Αλά Μαουντούντι, Πακιστανός δημοσιογράφος και φιλόσοφος 25 Σεπτεμβρίου - Μαρκ Ρόθκο, Λετονός ζωγράφος Σεπτέμβριος - Κούλης Αλέπης, Έλληνας συγγραφέας 1 Οκτωβρίου - Τζορτζ Κουλούρις, Άγγλος ηθοποιός 1 Οκτωβρίου - Βλαντίμιρ Χόροβιτς, Ουκρανός πιανίστας 4 Οκτωβρίου - Ερνστ Κάλτενμπρουνερ, Αυστριακός πολιτικός 6 Οκτωβρίου - Έρνεστ Τόμας Σάιντον Γουόλτον, Ιρλανδός φυσικός 16 Οκτωβρίου - Χάμιλτον Λάσκε, Αμερικανός σκηνοθέτης 25 Οκτωβρίου - Γεώργιος Ανδριανόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής και πολιτικός 3 Νοεμβρίου - Γουόκερ Έβανς, Αμερικανός φωτογράφος 7 Νοεμβρίου - Κόνραντ Λόρεντς, Αυστριακός ζωολόγος 8 Νοεμβρίου - Ηλίας Κυριακόπουλος, Έλληνας νομικός και πολιτικός 18 Νοεμβρίου - Δόρα Στράτου, Ελληνίδα χορογράφος 30 Νοεμβρίου - Μαντάμ Γκρε, Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας Νοέμβριος - Κώστας Κροντηράς, Έλληνας συγγραφέας και σκηνοθέτης 5 Δεκεμβρίου - Γιοχάνες Έεστερς, Ολλανδός ηθοποιός και τραγουδιστής 5 Δεκεμβρίου - Σέσιλ Φρανκ Πάουελ, Άγγλος φυσικός 10 Δεκεμβρίου - Μάρτον Μπούκοβι, Ούγγρος ποδοσφαιριστής και προπονητής 17 Δεκεμβρίου - Έρσκιν Κάλντγουελ, Αμερικανός συγγραφέας 28 Δεκεμβρίου - Τζον φον Νόιμαν, Ούγγρος μαθηματικός 28 Δεκεμβρίου - Ερλ Χάινς, Αμερικανός πιανίστας Κατερίνα Ανδρεάδη, Ελληνίδα ηθοποιός Υβόνη Βλαδίμηρου, Ελληνίδα ηθοποιός Δημήτριος Βότσης (δήμαρχος Αγρινίου) Τάσης Καζάζης, Έλληνας πολιτικός Κανέλλος Α. Κανελλόπουλος, Έλληνας πολιτικός Νικόλαος Κουντούρης, Έλληνας πολιτικός Νικόλαος Μαλλιάκας, Έλληνας πολιτικός Φικρέτ Μουαλά, Τούρκος ζωγράφος Κώστας Μουσούρης, Έλληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννης Μπέρτος, Έλληνας ηθοποιός Χριστόφορος Νέζερ, Έλληνας ηθοποιός Γεώργιος Παπαδημητρακόπουλος, Έλληνας πολιτικός Ματθαίος Παπαθεοδούλου, Έλληνας ζωγράφος Γεώργιος Παππάς, Έλληνας ηθοποιός Δημήτρης Παρτσαλίδης, Έλληνας πολιτικός Γεώργιος Πάτσης, Έλληνας μητροπολίτης Ηρακλής Πετιμεζάς, Έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός Αριστείδης Πρωτοπαπαδάκης, Έλληνας πολιτικός Φανή Νικολαΐδου, Ελληνίδα ηθοποιός Χριστόφορος Χειμάρας Ελληνίδα ηθοποιός Θάνατοι 3 Ιανουαρίου - Αλοΐσιος Χίτλερ, Αυστριακός δημόσιος υπάλληλος 7 Ιανουαρίου - Γιόζεφ Στέφαν, Σλοβένος φυσικός και μαθηματικός 31 Ιανουαρίου - Νικόλαος Μαυροκορδάτος, Έλληνας πολιτικός 17 Φεβρουαρίου - Ιγνάτιος Μοσχάκης, Έλληνας θεολόγος 22 Φεβρουαρίου - Χούγκο Βολφ, Αυστριακός συνθέτης 5 Μαρτίου - Εζέν-Ανατόλ Ντεμαρσέ, Γάλλος χημικός 5 Μαρτίου - Γκαστόν Παρί, Γάλλος λόγιος 4 Μαΐου - Γκότσε Ντέλτσεφ, Βούλγαρος επαναστάτης 8 Μαΐου - Πωλ Γκωγκέν, Γάλλος καλλιτέχνης 11 Ιουνίου - Αλέξανδρος Α΄, βασιλιάς της Σερβίας 9 Ιουλίου - Μιλτιάδης Γκούσκος, Έλληνας σφαιροβόλος 20 Ιουλίου - Πάπας Λέων ΙΓ΄ 4 Οκτωβρίου - Όττο Βάινινγκερ, Αυστριακός συγγραφέας 1 Νοεμβρίου - Τέοντορ Μόμσεν, Γερμανός συγγραφέας 13 Νοεμβρίου - Καμίλ Πισαρό, Γάλλος ζωγράφος 14 Νοεμβρίου - Αιμίλιος Λεγκράν, Γάλλος συγγραφέας 8 Δεκεμβρίου - Χέρμπερτ Σπένσερ, Άγγλος φιλόσοφος Δημήτριος Πατρινός, Έλληνας πολιτικός Παναγιώτης Ποταγός, Έλληνας εξερευνητής Κωνσταντίνος Σαχτούρης, Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός Εξωτερικοί σύνδεσμοι Έτη
21454	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%86%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B7	Αυτανάφλεξη	Η αυτανάφλεξη είναι μια ειδική περίπτωση αιφνίδιας ανάφλεξης καύσιμου υλικού, χωρίς εξωτερικό αίτιο. Δηλαδή που δεν απαιτείται φλόγα ή σπινθήρας για την ανάφλεξη του μίγματος καυσίμου / αέρα. Στην περίπτωση της αυτανάφλεξης η θερμοκρασία του υλικού φτάνει σε μια ειδική τιμή που λέγεται θερμοκρασία αυτανάφλεξης, πάνω από την οποία το μείγμα αναφλέγεται αυτόματα (χωρίς την ανάγκη φλόγας ή σπινθήρα). Υπάρχουν υλικά που όσο κι αν φαίνονται "αθώα" είναι δυνατόν να προκαλέσουν φωτιά με αυτανάφλεξη, όπως για παράδειγμα ο υγρός σανός, που μπορεί ν΄ αναπτύξει μεγάλη θερμοκρασία και ν΄ αναφλεγεί. Επίσης το στουπί καθαρισμού της βέργας της στάθμης λαδιού των κινητήρων αυτοκινήτων όταν τοποθετείται κοντά στον κινητήρα, σφουγγάρια καθαρισμού μαγειρείων που φέρουν λίπη όταν τοποθετούνται κοντά σε εστίες θερμότητας κ.λπ. Το φαινόμενο έχει ιδιαίτερη σημασία και βρίσκει εφαρμογή στους κινητήρες ντίζελ, στους οποίους η ανάφλεξη του καυσίμου (πετρελαίου) γίνεται με αυτανάφλεξη (δεν υπάρχουν σπινθηριστές (μπουζί)). Για να γίνει αυτό δυνατό, γίνεται πολύ ψηλή συμπίεση του αέρα (λόγος συμπίεσης 15:1 και πάνω) στον κύλινδρο, με αποτέλεσμα την άνοδο της θερμοκρασίας του, η οποία με τη σειρά της εξασφαλίζει την αυτανάφλεξη του πετρελαίου που ψεκάζεται στο τέλος της συμπίεσης. Η θερμοκρασία αυτανάφλεξης επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες, όπως η πίεση. Αύξηση της πίεσης προκαλεί μείωση της θερμοκρασίας αυτανάφλεξης. Η αυτανάφλεξη των καυσίμων έχει ιδιαίτερη σημασία για την αποθήκευσή τους σε δεξαμενές και μπορεί να γίνει αιτία σοβαρών ατυχημάτων. Ενεργειακή τεχνολογία Καύση
568533	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82	Έμπερχαρτ Α΄ της Βυρτεμβέργης	Ο Έμπερχαρτ Α΄ (γερμ.: Eberhard I., 11 Δεκεμβρίου 1445 - 25 Φεβρουαρίου 1496) από τον Οίκο της Βυρτεμβέργης ήταν, ως Έμπερχαρτ Ε΄, κόμης (1459-95) και μετά, ως Έμπερχαρτ Α΄, δούκας της Βυρτεμβέργης (1495-96). Βιογραφία Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Λουδοβίκου Β΄ δούκα της Βυρτεμβέργης-Ούραχ και της Μέχτιλτ των Βίττελσμπαχ, κόρης του Λουδοβίκου Γ΄ εκλέκτορα του Παλατινάτου. Το 1496 απεβίωσε σε ηλικία 51 ετών και τον διαδέχθηκε ο εξάδελφός του Έμπερχαρτ Β΄ δούκας της Βυρτεμβέργης. Οικογένεια Νυμφεύτηκε το 1474 τη Βαρβάρα Γκονζάγκα, κόρη του Λουδοβίκου Γ΄ μαρκήσιου της Μάντουα και απέκτησαν μία κόρη, που απεβίωσε το επόμενο έτος. Πηγές Mertens, Dieter: Eberhard im Bart und der Humanismus Παραπομπές Οίκος της Βυρτεμβέργης
628027	https://el.wikipedia.org/wiki/Occupy%20Buffer%20Zone	Occupy Buffer Zone	Το Occupy Buffer Zone (OBZ) ήταν κίνημα διαμαρτυρίας που ξεκίνησε στις 15 Οκτωβρίου 2011 από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους ακτιβιστές, στο σημείο ελέγχου Λήδρας στη Λευκωσία της Κύπρου. Το κίνημα ξεκίνησε με μια εβδομαδιαία κατάληψη του σημείου ελέγχου, το οποίο βρίσκεται στη ζώνη που χωρίζει το έδαφος του νησιού στην αυτοανακηρυγμένη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου και τη Κυπριακή Δημοκρατία, αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Στις 19 Νοεμβρίου του 2011, η κατάληψη της νεκρής ζώνης έγινε μόνιμη. Επηρεασμένο από το διεθνές κίνημα Occupy, στοχεύοντας στις διαμαρτυρίες και τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων που προκαλεί το παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, το κίνημα σκόπευε να ευαισθητοποιήσει το κοινό για το πως "το Κυπριακό είναι ένα από τα πολλά συμπτώματα του ανθυγιεινού παγκόσμιου συστήματος". Το κίνημα τόνισε τη σύνδεση μεταξύ της ανάπτυξης του Κυπριακού προβλήματος και τα οικονομικά-πολιτικά συμφέροντα που συνδέονται με το διεθνές οικονομικό και πολιτικό στάτους κβο. Παραπομπές Ακτιβισμός
403551	https://el.wikipedia.org/wiki/Avro%20641%20Commodore	Avro 641 Commodore	Το Avro 641 Commodore ήταν βρετανικό μονοκινητήριο πενταθέσιο διπλάνο ιδιωτικής χρήσης. Κατασκευάστηκαν μόλις έξι μονάδες, συμπεριλαμβανομένου του πρωτοτύπου. Σχεδιασμός και ανάπτυξη Η Avro, που ήδη παρήγαγε το τριθέσιο Avro 639 Cabin Cadet, σχεδίασε το πενταθέσιο Commodore την δεκαετία του 1930. Ο σκελετός της ατράκτου αποτελούνταν από ατσάλινους σωλήνες και ήταν παρόμοιος με του Tutor. Η άνω πτέρυγα ήταν τοποθετημένη πολύ μπροστά σε σχέση με την κάτω, ενώ το σταθερό σύστημα προσγείωσης είχαν τοποθετηθεί μεγάλα αεροδυναμικά καλύμματα. Το πρώτο αεροσκάφος παραδόθηκε στον ιδιοκτήτη του στις 24 Μαΐου 1934. Επιχειρησιακή ιστορία Κατασκευάστηκαν μονάχα έξι αεροσκάφη, ένα εκ των οποίων πωλήθηκε στον μαχαραγιά του Vizianagram. Αποδείχθηκε όμως ακατάλληλο για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Ινδία με συνέπεια να σταλεί πίσω στην Βρετανία για καταστροφή. Δύο πωλήθηκαν σε ιδιώτες στην Αίγυπτο και πέρασαν αργότερα στην κατοχή της Αιγυπτιακής Πολεμικής Αεροπορίας. Τα δύο Commodore που βρίσκονταν στην Μεγάλη Βρετανία όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εντάχθηκαν σε υπηρεσία με την RAF και την Air Transport Auxiliary. Το ένα συνετρίβη το 1941, ενώ το δεύτερο διεγράφη από τα μητρώα το επόμενο έτος. Χρήστες Αίγυπτος Αιγυπτιακή Αεροπορία Στρατού Ηνωμένο Βασίλειο Air Transport Auxiliary RAF Παραπομπές Αεροσκάφη Avro Πολιτικά αεροσκάφη Αεροσκάφη του Μεσοπολέμου
727200	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9D%CE%BF%CF%85%CF%86%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82	Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης	Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης (ο κατά κόσμον Εμμανουήλ, ενώ ως μετέπειτα Ιεροδιάκονος έφερε αρχικά το εκκλησιαστικό όνομα Παΐσιος), υπήρξε στρατιωτικός ιερέας και ιεροκήρυκας της Ορθόδοξης Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας στον Ελληνικό Στρατό, με εμβληματική δράση στους απελευθερωτικούς αγώνες του ελληνικού έθνους τον 20ο αιώνα (Α΄ κ΄ Β΄ Βαλκανικοί πόλεμοι 1912 - 1913, Μικρασιατική εκστρατεία 1919 - 1922, Ελληνοϊταλικός πόλεμος 1940 - 1941). Επίσης, έγινε γνωστός για την τολμηρή πράξη του να τελέσει τη μοναδική Θεία Λειτουργία εντός του Ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, μετά την Άλωση της Πόλης το 1453. Πρώτα παιδικά χρόνια Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, γεννήθηκε στο ιστορικό χωριό Αλώνες Ρεθύμνου Κρήτης, το έτος 1872 - κατ΄ άλλους το έτος 1874, την εποχή όπου στη Μεγαλόνησο εντείνονταν οι ηρωικοί αγώνες των επαναστατημένων Κρητών για την ελευθερία τους έναντι της πολύχρονης τουρκικής κυριαρχίας, αλλά και για την επίτευξη του πάγκοινου σκοπού, την ενσωμάτωση της Κρήτης στον κεντρικό εθνικό κορμό, δηλαδή στο ελληνικό κράτος - το οποίο ήδη υφίστατο ελεύθερο από το 1830 - ως ανήκε τόσο εθνικά, όσο ψυχικά, ιστορικά, φυλετικά, πολιτισμικά και φυσικά γεωγραφικά. Πατέρας του υπήρξε ο φλογερός πατριώτης και αγωνιστής, σημαιοφόρος των Κρητικών Επαναστάσεων, Σπυρίδων Νουφράκης, με καταγωγή από τις Αλώνες και μητέρα του η Ελένη Κυριακάκη, με καταγωγή από το παρακείμενο χωριό Αρολίθι Ρεθύμνου, απόγονοι και οι δύο των ηρωικών εν πολέμοις οικογενειών, Βρανάδων και Γαβαλάδων από τα Σφακιά Χανίων. Το επώνυμο "Νουφράκης" εικάζεται ως τοπικό παλαιόθεν προσωνύμιο, σχετιζόμενο - τιμής ένεκεν - με την προ αιώνων δεσπόζουσα θέση στο κέντρο των Αλωνών, Ιερού Ναού αφιερωμένου στον Άγιο Ονούφριο τον εν Αιγύπτω. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το οικογενειακό περιβάλλον επηρέασε καθοριστικά τον ψυχισμό, τη σκέψη και τον χαρακτήρα του Εμμανουήλ, με αποτέλεσμα να σημαδέψουν απόλυτα τη ζωή του, καθώς το πατριωτικό του φρόνημα πολύ νωρίς συνυφάνθηκε με τα υψηλά ιδεώδη των οσίων και ιερών του Ελληνικού Γένους. Σχολικά χρόνια - Μοναστικός βίος To έτος 1880 και σε ηλικία 6/8 ετών, με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων και κατόπιν παραίνεσης του νονού του, μετέβη στα Ρούστικα, κεφαλοχώρι της ευρύτερης περιοχής των Αλωνών, προκειμένου να μάθει τα πρώτα του γράμματα στο σχολείο που λειτουργούσε εντός της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλία - πιθανόν άτυπα, δεδομένου του γεγονότος ότι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δε λειτουργούσε κανονικό σχολείο τόσο στις Αλώνες όσο στα Ρούστικα - έχοντας για δασκάλους φωτισμένους μοναχούς της Μονής, με προεξάρχοντα τον Ιερομόναχο διδάσκαλο Αγαθάγγελο Βερνάδο. Η ιστορική Μονή του Προφήτη Ηλία στα Ρούστικα, ιδρυθείσα κατά την εποχή της Βενετοκρατίας, υπήρξε πνευματικός φάρος της Ορθοδοξίας, θεματοφύλακας και μάρτυρας των εθνικών ιδεωδών και παραδόσεων σε παγκρήτια κλίμακα. Κατά τη διάρκεια δε της Τουρκοκρατίας βρισκόταν σε πνευματική ακμή, έχοντας σημαντικότατο ρόλο σε όλες τις Επαναστάσεις των Κρητών κατά των Τούρκων. Σ΄αυτό, λοιπόν, το μοναστήρι προσερχόμενος ο μικρός Εμμανουήλ Νουφράκης, μαθαίνοντας τα πρώτα γράμματα της ζωής του καλλιέργησε και την ψυχή του, σφυρηλατώντας παράλληλα το εθνικό και το θρησκευτικό του φρόνημα, ασκούμενος και παιδαγωγούμενος έως το έτος 1887, έχοντας πλέον συμπληρώσει την ηλικία των 15 ετών. Ήταν εκείνη η χρονική στιγμή κατά την οποία, απόφοιτος πια, εξέφρασε την επιθυμία να ακολουθήσει τον βίο των μοναχών, έχοντας πρότυπο το παράδειγμα της αδελφότητας της Μονής. Ακολουθώντας, λοιπόν, την "άνωθεν κλήσιν", αναχώρησε από την Κρήτη, πιθανόν περί το 1890, με προορισμό το Άγιον Όρος στο οποίο εγκαταβίωσε ως δόκιμος μοναχός σε κάποιο από τα Μοναστήρια του Άθω, ίσως σε κάποια Καλύβη, σε κάποια Σκήτη, Ησυχαστήριο ή Ερημητήριο (δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία). Η ζωή και η εν γένει δραστηριότητα του Εμμανουήλ για το διάστημα μεταξύ των ετών 1890 - 1905, περίοδος της εγκαταβίωσής του στον Άθω, δεν παρουσιάζει λεπτομερείς αναφορές. Στο περιβάλλον αυτό και ως δόκιμος μοναχός του Αγίου Όρους "την αρωγή" κάποιας Μονής, εγγράφηκε στην Αθωνιάδα Σχολή, στην οποία συνέχισε τις σπουδές του στο πνεύμα εκείνων που σπούδασε στην Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού στα Ρούστικα, ενώ σε παράλληλο χρόνο ασκούμενος και ως δόκιμος, εκάρη μοναχός λαμβάνοντας το όνομα Παϊσιος. Να σημειωθεί δε ότι, συνέπεια των πνευματικών και γνωστικών του αναζητήσεων, πάντα στο πλαίσιο της αναφερόμενης δεκαπενταετίας, φοίτησε και στο σχολείο της Αγιοταφικής Αδελφότητας στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου, στην Κωνσταντινούπολη, στοχεύοντας να συνεχίσει σε ανώτερες σπουδές φοιτώντας στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στόχος ο οποίος εν τέλει δεν επιτεύχθηκε. Η ενεργή του σχέση ως μοναχός του Αγίου Όρους τόσο με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, όσο και με τη Μητρόπολη Μυτιλήνης, σηματοδότησε την πορεία του στον πόθο να διακονήσει την Εκκλησία του Τριαδικού Θεού κοντά στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα σε κάποιον απ΄ αυτούς τους σταθμούς να λάβει χειροτονία και τον πρώτο βαθμό της Ιεροσύνης. Ανώτερες σπουδές - ακαδημαϊκή σταδιοδρομία Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης, με την καρδιά να χτυπά στον ρυθμό της εθνικής αποκατάστασης των αλύτρωτων πατρίδων του Ελληνισμού, γράφτηκε το έτος 1905 ως εξωτερικός ιεροσπουδαστής στα μαθητολόγια της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών, στην οποία και φοίτησε έως το 1907, υπό τη διεύθυνση του Επισκόπου Πενταπόλεως, Νεκταρίου Κεφαλά (1894 - 1908), του εν συνεχεία μεγάλου σύγχρονου Αγίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σε αυτό το παιδαγωγικό, πνευματικό και εκκλησιαστικό περιβάλλον ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης ανδρώθηκε ως σπουδαστής, ενώ παράλληλα συμμετείχε και στις ιερές ακολουθίες, προεξάρχοντος του Αγίου Πενταπόλεως. Την ίδια χρονική περίοδο και στο πλαίσιο της ευρύτερης αθηναϊκής κοινωνίας, η Ριζάρειος είχε αναδειχθεί ως κέντρο ορθοδόξου πνεύματος και πατριωτισμού, με αποτέλεσμα στις τάξεις των σπουδαστών της να δημιουργηθεί και να καλλιεργηθεί έντονο ρεύμα υπέρ του Μακεδονικού Αγώνα (1904 - 1908) που διεξήγαγε τότε το Ελληνικό Έθνος με σκοπό τη διάσωση της Μακεδονίας, την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό και την ένταξή της στον κεντρικό εθνικό κορμό στον οποίο και προαιώνια ανήκε, ρεύμα το οποίο από την πρώτη στιγμή εξέφρασε έναν πολυμορφικό αγώνα, μετουσιωμένο στη χορήγηση υποτροφιών της Ριζαρείου περιουσίας εκ μέρους του Συμβουλίου της Σχολής σε νέους Μακεδονόπαιδες υποψηφίους κληρικούς, στη διενέργεια εράνων υπέρ των Μακεδόνων και στην τέλεση μνημοσύνων υπέρ των πεσόντων Μακεδονομάχων. Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης, μετά την αποφοίτησή του από τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, εισήχθη το έτος 1907 στη Θεολογική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο και κρίθηκε πτυχιούχος το 1911. Στη συνέχεια διορίστηκε το ίδιο έτος ή το επόμενο (1912) ως ελληνοδιδάσκαλος στο ελληνικό σχολείο Αιτωλικού του νομού Αιτωλοακαρνανίας, στο οποίο εντοπίστηκε να υπηρετεί κατά τη διάρκεια της έναρξης του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, τον Οκτώβριο του έτους 1912. Δράση στους Βαλκανικούς Πολέμους Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης, με την έναρξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου ζήτησε άδεια από την υπηρεσία του προκειμένου να καταταγεί στον ελληνικό στρατό, με αποτέλεσμα να λάβει το επίσημο φύλλο πορείας και να σπεύσει αμέσως στο μέτωπο. Γράφει ο ίδιος, απευθυνόμενος στη μητέρα του: "Ο Νόμος της Πατρίδας μας μ΄ εμπόδισε, Μητέρα, ν΄ακολουθήσω τον στρατό με όπλον εις την χέρα. Και με πολλά προσκόμματα έτυχον ευκαιρίας να αποσπάσω επίσημον το φύλλον της πορείας. Αφού δ΄ επρομηθεύτηκα τα της Διακονίας έσπευσ΄ αμέσως αρωγός Πατρίδος μας αγίας" Από την Αθήνα αναχώρησε την 2 Οκτωβρίου για τη Λάρισα, για να προωθηθεί στην Ελασσόνα, την οποία είχαν ήδη ελευθερώσει την 6 Οκτωβρίου οι ελληνικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Αρχιστράτηγο του Ελληνικού Στρατού, διάδοχο Κωνσταντίνο τον Α΄. Την 7 Οκτωβρίου, ο ελληνικός στρατός προχώρησε προς τα στενά του Σαραντάπορου, στα οποία νωρίτερα είχαν οχυρωθεί ισχυρές τουρκικές δυνάμεις. Στην αποφασιστική και θρυλική μάχη του Σαραντάπορου (9/10 Οκτωβρίου 1912), η οποία έστεψε με την πρώτη μεγάλη νίκη τα όπλα των Ελλήνων ανοίγοντας έτσι διάπλατα τον δρόμο τους προς τα Σέρβια (10/10/1912), τον Αλιάκμονα ποταμό και την Κοζάνη - την οποία και κατέλαβαν την 11 Οκτωβρίου 1912 - ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης έλαβε το "βάπτισμα του πυρός". Στα απομνημονεύματά του, αναφέρει γλαφυρά: "Και με την αύριο είχαμεν μάχην Σαρανταπόρου καθ΄ όλην κείνην έδρασα, ως είδος οδοιπόρου. Να τρέχω, Μάνα μου, παντού παρηγοριά να δίδω στες τουφεκιές και κανονιές πεντάρα να μη δίδω. Να κοινωνώ τ΄ αδέλφια μας κι άλλους να ενταφιάζω, άλλους δε πάλιν να καλώ, εμπρός πάντα να κράζω [...] Μετά τις νικηφόρες μάχες στα Σέρβια, στην Καστανιά και την κατάληψη της Κοζάνης, των Γρεβενών και της Κατερίνης (16 Οκτ.), ακολούθησε η αποφασιστική για την περαιτέρω εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων, Μάχη των Γιαννιτσών (18/20 Οκτ.), στην οποία ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης επέδειξε ανυπέρβλητο ηρωισμό και ανδρεία, όχι μόνο εμψυχώνοντας τους συμπολεμιστές του, αλλά πολεμώντας ο ίδιος στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Στη Μάχη των Γιαννιτσών, τη φονικότερη και σημαντικότερη ίσως του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης έλαβε το πρώτο παράσημο, το πρώτο αριστείο ανδρείας. Μετά την κατάληψη της πόλεως των Γιαννιτσών από τον ελληνικό στρατό, άνοιξε ελεύθερα ο δρόμος για την προέλαση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων προς την καρδιά της Μακεδονίας και τη Θεσσαλονίκη, την οποία και ελευθέρωσαν την 26 Οκτωβρίου 1912, ανήμερα του πολιούχου της, Αγίου Δημητρίου. Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης ήταν κι εκεί παρών, αυτόπτης μάρτυρας των μεγάλων εκείνων επικών και ανεπανάληπτων στιγμών του Ελληνισμού. Γράφει: "[...] Κατά το δείλι, Μάνα μου, οι Πρέσβεις κατεβήκαν Θεσσαλονίκη ολότελα εις χείρας μας αφήκαν. Και ΄μεις την περισφύγξαμεν μέχρι μεσονυκτίου έξι και είκοσι μηνός αυτού του Οκτωβρίου. Όπου, ως γνωστόν, γιορτάζομεν γιορτήν του Δημητρίου γιορτήν του Μυροβλήτου μας, γιορτήν μεγάλου Αγίου. [...] Και με την αύριον πρωί τ΄ αδέλφια μας εξήλθον όπου ημείς εμείναμεν, άνδρες, γυναίκες, ήλθον. Κλαίοντας και φιλούντας μας για την Ελευθερίαν, όπου τοις εδωρήσαμεν μετά πολλήν θυσίαν. [...] Eπόμενος σταθμός του Ιεροδιακόνου Παϊσίου Νουφράκη υπήρξε το Όστροβο, με σκοπό κι εκεί να ενισχύσει το ηθικό και το φρόνημα των Ελλήνων στρατιωτών. Μετά το Όστροβο, ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης συμμετείχε στη νικηφόρα επίθεση που εξαπέλυσε ο ελληνικός στρατός για την απελευθέρωση του Γκορνίτσοβου, ενώ στη Μπάνιτσα κήδευσε με τιμές τους 20 πεσόντες Έλληνες στρατιώτες. Στη συνέχεια και καθώς προωθήθηκε στη Φλώρινα, ανήμερα της εορτής των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (8/11) - η οποία είχε απελευθερωθεί την αμέσως προηγούμενη μέρα - επισκέφθηκε για λίγο και τις αγωνιζόμενες για την ελευθερία τους, νήσους Λέσβο και Χίο, τις οποίες απελευθέρωσε ο ελληνικός στόλος στις 11 και 13 Νοεμβρίου 1912, αντίστοιχα. Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος συμμετείχε και στην πολιορκία του Μπιζανίου στην Ήπειρο, τον Φεβρουάριο του 1913, επιτελώντας - πέρα από τα στρατιωτικά - και τα θρησκευτικά του καθήκοντα, εμψυχώνοντας τους Έλληνες στρατιώτες στην πρώτη γραμμή του μετώπου, στον αγώνα για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, στην πόλη των οποίων ο ελληνικός στρατός τελικά εισήλθε πανηγυρικά ελευθερωτής την 21/22 Φεβρουαρίου 1913. Αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο ίδιος: "Μόλις, Μητέρα μου, έμαθον Σέρβους στο Μοναστήρι, όπερ για τον Ελληνισμόν είχε πολύ χατήρι, τον δρόμον μου ανέκοψα διήλθον Μυτιλήνη, εκείθεν εις την Χίον μας κι εις χάνι του Εμίνη. Παντού και πάντοτ΄ ομιλών τα δέοντα προς άνδρας με γλώσσα και με αίσθημα πύρινον υπό λαύρας.[...] Εκεί μπροστά παρέμεινα επ΄ είκοσιν ημέρας, διδάσκων τε και νουθετών ημέρας τε κι εσπέρας. Τον θάνατον περιφρονών πήγαινα και ηρχόμην όπου οι άνδρες εν νυκτί (ήλασσον τας προφυλακάς) μαζί των προσηυχόμην [...] Ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης μετά και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, συμμετείχε και στους νικηφόρους απελευθερωτικούς αγώνες που διεξήγαγε ο Ελληνικός Στρατός στο Αργυρόκαστρο και στους Αγίους Σαράντα, την 27/2 και 3/3/1913 αντίστοιχα, εξελίξεις οι οποίες ιστορικά οδήγησαν στο τέλος του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου με την υπογραφή - μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών - της Συνθήκης του Λονδίνου (17 Μαΐου 1913), σύμφωνα με την οποία η Τουρκία υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στους Βαλκανικούς συμμάχους όλα τα εδάφη δυτικά από τη γραμμή Αίνου - Μήδειας και επιπλέον να παραιτηθεί κάθε δικαιώματος και στην Κρήτη, γεγονός που προκάλεσε ανείπωτη συγκίνηση και φρενίτιδα ενθουσιασμού στον Ιεροδιάκονο Παϊσιο Νουφράκη, στους Κρήτες και σ΄όλους γενικά τους Έλληνες, μια και ο δρόμος της ενσωμάτωσης της Μεγαλονήσου με τη Μητέρα Ελλάδα ήταν πια ανοιχτός. Όμως, η ειρήνη στα Βαλκάνια δε διατηρήθηκε για πολύ, δεδομένης της διάθεσης εκ μέρους των Βουλγάρων, να σφετεριστούν κυρίως την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη προκειμένου να εξασφαλίσουν πρόσβαση στο Αιγαίο Πέλαγος, επιδίωξη που ιστορούσε από την εποχή του Βυζαντίου. Αποτέλεσμα όλων αυτών, την 16 Ιουνίου 1913, να ξεσπάσει σφοδρός ο Β΄Βαλκανικός Πόλεμος, η έκβαση του οποίου θα είχε καθοριστική σημασία για τον Ελληνισμό. Όπως ήταν φυσικό, η εξέλιξη αυτή δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο τον Ιεροδιάκονο Παϊσιο, ο οποίος εξασφάλισε εγκαίρως επίσημη άδεια εκ μέρους του Μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητου Α΄ Μηνόπουλου, με ημερομηνία "εν Αθήναις τη 19η Ιουνίου 1913, [...] ίνα αδεία του Υπουργείου των Στρατιωτικών παρακολουθήση τον στρατόν παρέχων τας εκ του αξιώματος αυτού εκκλησιαστικάς υπηρεσίας" [...]. O Iεροδιάκονος Παϊσιος, κατόπιν τούτων, προωθήθηκε στο Ιστίπ μετέχοντας ενεργά του αγώνα για την ανακατάληψή του από τον Ελληνικό Στρατό, σημειώνοντας επίσης εμβληματική την παρουσία του και στην επική μάχη του Λαχανά. Ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος που ξέσπασε την 16 Ιουνίου 1913, έληξε οριστικά την 28 Ιουλίου του ίδιου έτους, με την υπογραφή - μεταξύ των εμπολέμων - της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, ολοκληρώνοντας έτσι τον θρίαμβο των Ελλήνων σε διπλωματικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, δημιουργώντας ένα ισχυρό και με τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης ελληνικό κράτος. Γράφει ο Παϊσιος, "επί τη υπογραφή της εν Βουκουρεστίω ειρήνης του Ελληνοβουλγαρικού Πολέμου": [...] "Ερχόμεθ΄ απ΄τα Σύνορα αυτής της Βουλγαρίας που απαιτούσε μια φορά την γην Μακεδονίας. Και την Θεσσαλονίκην μας χρυσήν κληρονομίαν να μας αρπάση ήθελε με πάσαν ατιμίαν. Φέρομεν πάλιν με τιμήν του Έθνους τας ασπίδας δεν διεψεύσαμεν χρυσάς πατρίδος τας ελπίδας. Ο όρκος "Ταν ή επί Τας" μητρός ημών Ελλάδος είναι για μας παντοτεινά της δάφνης μας ο κλάδος ....Την γαλανή Σημαία μας άστρον της ΄λευθερίας την ΄στησαμεν στα σύνορα αυτής της Βουλγαρίας. Και τώρα την Σημαίαν μας στο αίμα μας βαμμένη, σας φέρομεν αδέλφια μας δαφνοστεφανωμένη" [...] Το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη Μετά το πέρας των Βαλκανικών Πολέμων, ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης επανέκαμψε στην υπηρεσία του ως ελληνοδιδάσκαλος στο Σχολαρχείο Αιτωλικού του νομού Αιτωλοακαρνανίας, στο οποίο εξακολούθησε να διδάσκει έως τη λήξη του σχολικού έτους 1915 - 1916. Το διάστημα αυτό προχώρησε και στην έκδοση πονήματος με ακριβή τίτλο: "Παϊσίου Σ. Νουφράκη, Αρχιδιακόνου - Θεολόγου, Πολεμικαί Αναμνήσεις ήτοι Εν σμικρώ ιστορική έκθεσις των όσων κατά τον Ελληνοτουρκικόν πόλεμον αντελήφθημεν και Συλλογή επικαίρων ποιημάτων εκ των εντυπώσεων των δύο δαφνηφόρων Αγώνων μας, Αθήνησι 1914", αφιερωμένο "Τη Ιερά Σκιά των πολυφίλητών μοι Πατρός Σπυρίδωνος και Μητρός Ελένης". Κατά την ίδια χρονική περίοδο, ο Ιεροδιάκονος Παϊσιος Νουφράκης χειροτονήθηκε σε Πρεσβύτερο - Ιερομόναχο λαμβάνοντας παράλληλα το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη, μετονομασθείς από Παϊσιος σε Ελευθέριο. Η συγκεκριμένη μετονομασία διόλου τυχαία ήταν. Ο πόθος του για ελευθερία των απανταχού αλύτρωτων Ελλήνων ήταν κυρίαρχο συναίσθημα που καθόρισε την πορεία, τη σκέψη και τη φιλοσοφία του, στοιχεία που συνέθεσαν εν γένει τη ζωή του. Επιπλέον, επέλεξε το όνομα "Ελευθέριος", τιμώντας με αυτόν τον τρόπο και τον μεγάλο εθνικό ηγέτη Ελευθέριο Βενιζέλο, στο πρόσωπο του οποίου η Κρήτη "είδε" να πραγματώνεται το αιώνιο όνειρο της ενσωμάτωσή της με τη Μητέρα Ελλάδα, ενώ παράλληλα σαρκώθηκαν οι προσδοκίες ολόκληρου του Γένους για την επίτευξη της Μεγάλης Ιδέας. Δράση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Η κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (15 Ιουλίου 1914) με αφορμή την επίθεση της Αυστρίας κατά της Σερβίας, σήμανε για την Ελλάδα και τον Μείζονα Ελληνισμό απερίγραπτα δεινά και οδυνηρές περιπέτειες, αποτέλεσμα της διάστασης απόψεων μεταξύ του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλέως Κωνσταντίνου του Α΄ σχετικά με την εθνική στάση έναντι των εμπολέμων (χώρες της Αντάντ - Αυτοκρατορίες του Άξονα). Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υποστήριζε την ανάγκη συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο ως συμμαχική δύναμη μ΄εκείνες της Αντάντ, με την πεποίθηση ότι αυτό επέβαλε το εθνικό συμφέρον. Αντίθετα, ο Κωνσταντίνος σθεναρά προέκρινε την ουδετερότητα της Ελλάδας, γεγονός που εμμέσως πλην σαφώς λειτούργησε προς όφελος των δυνάμεων του Άξονα. Η εξέλιξη αυτής της διαφωνίας, είχε ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση στις σχέσεις τους με αποκορύφωμα τη δημιουργία του "Κινήματος Εθνικής Άμυνας" (16 Αυγούστου 1916) και τον σχηματισμό κυβέρνησης (26 Σεπτεμβρίου 1916) από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, υπηρετώντας την περίοδο εκείνη ως ελληνοδιδάσκαλος στο Σχολαρχείο του Αιτωλικού, παρακολουθούσε την Ελλάδα να έχει οδηγηθεί σε διχασμό, διηρημένη σε δυο αντιμαχόμενα κράτη. Έτσι, ακολουθώντας το φρόνημά του, αναχώρησε εσπευσμένα την 20 Αυγούστου 1916 για τη Θεσσαλονίκη προσχωρώντας στο "Κίνημα Εθνικής Άμυνας", τάσσοντας τον εαυτό του στο πλευρό του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ακολούθως, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, εισχωρώντας στις τάξεις του 1ου Συντάγματος Πεζικού της Μεραρχίας Σερρών, έλαβε ενεργό μέρος στις επιχειρήσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις οποίες συμμετείχαν ή διεξήγαγαν και ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Στο πλαίσιο των ετών 1917 - 1918 διέπρεψε στις μάχες που έγιναν στο μέτωπο της Μακεδονίας και ιδιαίτερα στη Μάχη της Δοϊράνης (8 Σεπτεμβρίου 1918). Στο ποίημα που φέρει τον τίτλο: "Μούσα Εις τον ερχομόν Ελευθερίου Νουφράκη Αρχιμανδρίτου", τυπωμένο "Εν Αθήναις" στο τυπογραφείο Αφών Μπλαζουδάκη με την υπογραφή κάποιου εκ των συναγωνιστών του με τα αρχικά Π.Γ., δηλώνεται και εμφατικά εξυμνείται η συμμετοχή του Αρχιμανδρίτη Ελευθερίου Νουφράκη στις επιχειρήσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τα έτη 1917 - 1918 (Ραβινέ, Σκρα, Δοϊράνη κ.ά.) Παρατίθενται αποσπασματικά οι στίχοι: "Μας ήλθ΄ από το μέτωπον ο Γίγας της Ιδέας της Εθνικής Ελευθεριάς χωρίς λέξεις ματαίας, Ατρόμητος, καρτερικός, τρέχει στα μιτιρίζια και συμβουλεύει τους σκοπούς άγρυπνος 'μερονύκτια. Εκείθεν πάλι ακούραστος στας εφεδρείας φεύγει για κήρυγμα και λειτουργιές όλους τους συμμαζεύει. Ναι' σαν αιτός πετά ψηλά, παρηγοριά σκορπίζει, με κάθε λέξιν κι έργον του όλους μας συνετίζει, να φέρωμεν αγόγγυστα κάθε κακόν και πόνον, γιατί έτσιδά θα δοξασθή πάλι η Πατρίς μας μόνον [...] Στας επιθέσεις πάντοτε ως πρώτος κινδυνεύει και της Ελλάδος την τιμήν πολύ τρανήν θηρεύει! Κι οι στρατιώτες βλέποντες την τόσην του ανδρείαν κι ακούοντές του τας κραυγάς με τόσην ψυχραιμίαν τρέχουσι κατά πόδας του για να τον βοηθήσουν, τον Βούλγαρον και Γερμανόν γρήγορα να τσακίσουν! Ποιος άλλος πρώτος ΄πέρασε τον λόφον του Δογάνη Ποιος άλλος εις το 'Ραβινέ, στο Σκρα, στη Δοϊράνη, που όλους μας εξέπληξε ν΄ ακούμε τας κραυγάς του, να ιδούμε την ταχύτητα, τα κατορθώματά του! Εκατοντάδες έπιασε τους πρώτους αιχμαλώτους σ΄ ολίγους τους παρέδωκε κι έτρεξε με τους πρώτους. Αφού τα νώτα εκτύπησε Βουλγάρων πολεμούντων κι έτρεξαν εις τα πόδια του, το έλεος ζητούντων! [...] Δράση στην Κριμαία O Aρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, υπήρξε μέλος του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος το οποίο απέστειλε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην Κριμαία κατόπιν αίτησης εκ μέρους των Γάλλων και γενικότερα των δυτικών συμμάχων, προκειμένου αυτό να συμμετάσχει στον αγώνα εναντίον των Ρώσων επαναστατών και στο πλαίσιο της γενικότερης επέμβασης της Αντάντ στη νότια Ρωσία, με σκοπό να εμποδιστούν οι Μπολσεβίκοι να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην περιοχή, μετά και την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Στην εκστρατεία αυτή συμμετείχαν πέραν των ελληνικών, γαλλικές και πολωνικές στρατιωτικές δυνάμεις και Λευκορώσοι εθελοντές. Η απόφαση για τη συμμετοχή της Ελλάδας σ΄αυτή την πολεμική επέμβαση ελήφθη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, κατόπιν επίσημης δέσμευσης εκ μέρους του Γάλλου πρωθυπουργού Κλεμανσώ στον Έλληνα πρεσβευτή στο Παρίσι, Άθω Ρωμανό ότι " η Γαλλία θα λάβει πρωτοβουλίαν επί εδαφικής επεκτάσεως της Ελλάδος εις Θράκην και εκθύμως θα υποστηρίξει υπέρ της Ελλάδος λύσιν του ζητήματος της Σμύρνης, αν προταθεί υπό της Αγγλίας ή Αμερικής". Προφανώς με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο της Κριμαίας, ο Βενιζέλος επεδίωκε την εξασφάλιση ευνοϊκότερης στάσης των δυνάμεων της Αντάντ προς τις εθνικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία, δίχως όμως να υπολογίσει την αντίδραση των Ρώσων επαναστατών, που όπως εντέλει απέδειξαν τα γεγονότα, υπήρξε καταστροφική για τον Ελληνισμό. Η μεταφορά των πρώτων ελληνικών στρατιωτικών μονάδων στην Κριμαία, στο σύνολο των δυο Μεραρχιών με τις οποίες η Ελλάδα συμμετείχε στο συμμαχικό εκστρατευτικό σώμα, ξεκίνησε την 1 Ιανουαρίου 1919 και ολοκληρώθηκε την 21 Μαρτίου 1919. Παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις των Ρώσων επαναστατών κατόρθωσαν να μετατρέψουν τη δράση των συμμαχικών στρατιωτικών δυνάμεων σε μια σειρά υποχωρητικών αγώνων οπισθοφυλακής, οι ελληνικές δυνάμεις διακρίθηκαν για τον ηρωισμό και την πειθαρχία τους. Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης ανήκε στο 34ο Σύνταγμα Πεζικού της 2ης Μεραρχίας. Ήταν η πρώτη μονάδα που αναχώρησε για την Κριμαία και έλαβε μέρος στη μάχη της Μπερόζβκας, στη μάχη της Κρεμμυδόβκας και στην άμυνα της Οδησσού. Μάλιστα, στην άμυνα της Κριμαίας υπήρξε η σημαντικότερη συμμαχική στρατιωτική μονάδα. Την 10 Μαρτίου 1919 μεταφέρθηκε στη Σεβαστούπολη λαμβάνοντας μέρος στις μάχες του Γιουσούν (23 Μαρτίου) και Εσκήκιοϊ Ζάμα (25 Μαρτίου), ενώ την 14 Απριλίου 1919 πέρασε στο έδαφος της Ρουμανίας για να υπερασπίσει την άμυνα της Βεσσαραβίας από ενδεχόμενη επίθεση του Ερυθρού Στρατού. Η μονάδα, στην οποία απ΄ αρχής ανήκε ο φλογερός Αρχιμανδρίτης, παρέμεινε έως τα τέλη του 1919 στη Ρουμανία, απ΄ όπου στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Σμύρνη. Για τη συμμετοχή του σ΄ αυτή την εκστρατεία, σημειώνει στη "Μούσα" ο συναγωνιστής του Π.Γ., χαρακτηριστικά: " [...] Και σαν την ειδ΄ ελεύθερη έτρεξε στην Ρωσίαν, την χώραν που μας έδειξεν πολλήν την προστασίαν! Κι αφήσας πλειά την Άμυναν 'πήγε στην Μεραρχίαν την Δεύτερη, των Αθηνών, δια την σωτηρίαν των ευγενών μας προστατών κι αγίας μας θρησκείας [...] Κι εκεί εφάνη πρότυπον υπέρ Ελευθερίας της θείας, όπου κι ο Θεός ως άνθρωπος ετάφη, δια να δείξει την τιμήν και δόξαν που θε νάχη εκείνος που σκοτώνεται, άλλους ελευθερώνων κι από την άτιμον σκλαβιάν Πατρίδα του γλυτώνων! ..." Η συμμετοχή της Ελλάδας στην πλήρως αποτυχημένη στρατιωτική επέμβαση της Αντάντ στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της Ρωσίας, κόστισε βαρύτατα στις ελληνικές κοινότητες του ρωσικού νότου, οι οποίες δυστυχώς, θεωρήθηκαν ως "αμφίβολης νομιμοφροσύνης" στο πλαίσιο της νέας πολιτικής που επικράτησε στη Ρωσία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917), καθώς ταυτόχρονα, θεωρήθηκε "εχθρική ενέργεια" εις βάρος της χώρας προδιαθέτοντας δυσμενώς τους Ρώσους έναντι της παρουσίας του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία, με αποτέλεσμα αυτοί να στραφούν προς τον Μουσταφά Κεμάλ, συμβάλλοντας στην τελική επικράτησή του στην εγγύς Ανατολή, η οποία οδήγησε εν τέλει στη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του Ελληνισμού. Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία Στο πλαίσιο της διαδικασίας για τη μεταφορά μονάδων του Ελληνικού Στρατού προκειμένου να συμμετάσχουν στις πολεμικές συμμαχικές επιχειρήσεις στην Κριμαία, τα μεταγωγικά πολεμικά πλοία "Tigre" και Normandie", συνοδεία του ελληνικού στόλου με ναυαρχίδα το θωρηκτό "Γ. Αβέρωφ" κατάφορτα από Έλληνες στρατιώτες, αγκυροβόλησαν την 5 Ιανουαρίου 1919 ανοιχτά της Κωνσταντινούπολης, η οποία εκείνη την εποχή και μετά τη συνθηκολόγηση της ηττημένης Τουρκίας στο πλαίσιο των αποτελεσμάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρισκόταν υπό την επικυριαρχία των δυνάμεων της Αντάντ. Ένα από τα προαναφερόμενα πλοία μετέφερε και το 34ο Σύνταγμα Πεζικού υπό τον διοικητή Χρήστο Τσολακόπουλο, στο οποίο επίσης μετείχε και ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης. Μεταξύ των στρατιωτών επικρατούσε μεγάλος ενθουσιασμός και απερίγραπτη συγκίνηση, καθώς η θέα στο θάμβος της Αγίας Σοφίας συγκλόνιζε τις καρδιές τους. Τότε "ο Τσολακόπουλος διατάζει όλους τους άνδρες του Συντάγματος που βρίσκονται στο πλοίο να παραταχθούν ένοπλοι στο κατάστρωμα. Αφού δίνει τις απαραίτητες οδηγίες, ανεβαίνει στη γέφυρα. Οι σαλπιγκτές σαλπίζουν το παράγγελμα να τοποθετηθούν οι λόγχες στα όπλα. Και μετά το "παρουσιάστε όπλα". Σε αυτή τη θέση και ενώ παιανίζει το σάλπισμα του χαιρετισμού της Σημαίας, ο συνταγματάρχης Τσολακόπουλος ξεδιπλώνει την πολεμική Σημαία του Συντάγματος ... Στη θέα της ο πλοίαρχος Χατζηκυριάκος, κυβερνήτης του θωρηκτού "Γ. Αβέρωφ" και ο πλωτάρχης Θεοχάρης, κυβερνήτης του αντιτορπιλικού "Κεραυνός", διατάσσουν την παράταξη των πληρωμάτων των σκαφών τους και υψώνουν στους πρωραίους ιστούς τους τιμητικά κι αυτά την Ελληνική Σημαία και ακούγεται να παιανίζει ο Εθνικός μας Ύμνος. Στρατιώτες και πληρώματα ξεσπούν σε ζητωκραυγές υπέρ του Έθνους". Το νέο για την άφιξη των Ελλήνων στρατιωτών στον Βόσπορο διαδόθηκε ταχύτατα σ΄όλη την Πόλη, με αποτέλεσμα εκατοντάδες Ρωμιοί να ξεχυθούν στους δρόμους και να συγκεντρωθούν στις προκυμαίες παρακολουθώντας με ανείπωτη συγκίνηση τα τεκταινόμενα. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν με λέμβους να πλησιάσουν τα πολεμικά πλοία και να χαιρετίσουν από κοντά τους Έλληνες στρατιώτες. Μάλιστα, μια επιτροπή αποτελούμενη από μεγαλόσχημους 'Ελληνες της Πόλης με επικεφαλής τον καθηγητή Γιαγκίτση, χαιρέτησε με έντονο πατριωτικό πάθος τους αφιχθέντες, ζητώντας από τον συνταγματάρχη Χρήστο Τσολακόπουλο να δώσει άδεια στους άνδρες του να επισκεφθούν την Κωνσταντινούπολη. Πραγματικά, ο επικεφαλής του 34ου Συντάγματος Πεζικού, έδωσε άδεια να εξέλθουν του πλοίου μερικοί αξιωματικοί και όσοι στρατιώτες είχαν συγγενείς στην Πόλη. Το κλιμάκιο αυτό ακολούθησε και ο στρατιωτικός ιερέας του Συντάγματος, Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης. Ο "όμιλος" αυτός των Ελλήνων στρατιωτικών επρόκειτο επίσης να επισκεφθεί στο Πατριαρχείο και τον τοποτηρητή του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτη Προύσσης Δωρόθεο. Η επίσκεψή τους στη Βασιλεύουσα με οδηγό τον φλογερό Αρχιμανδρίτη Νουφράκη, δε θα μπορούσε να είχε ως πρώτο σταθμό άλλον από τον Ναό της του Θεού Σοφίας, το Μέγα αυτό και αιώνιο Σύμβολο του Ελληνισμού και της Χριστιανοσύνης, που τότε ήταν τζαμί. Σε λίγο, όλοι οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα μάτια και στ΄ αυτιά τους όταν άκουσαν αρχικά τον παπα Λευτέρη να ψέλνει μεγαλόφωνα ύμνους, τροπάρια, δοξολογίες και παρακλήσεις, στη συνέχεια να φορά το πετραχήλι του, να βάζει το "Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ..." και να αρχίζει τη Θεία Λειτουργία κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους και τον ουρανογείτονα τρούλο της Μεγάλης Εκκλησίας, πρώτη φορά μετά από 466 ολόκληρα χρόνια. Οι τέσσερις Έλληνες αξιωματικοί του κλιμακίου, ο ταξίαρχος Φραντζής, ο ταγματάρχης Λιαρομάτης, ο λοχαγός Σταματίου κι ο υπολοχαγός Νικολάου, καθώς επίσης λιγοστοί Ρωμιοί που βρέθηκαν εκείνη την ώρα στην Αγία Σοφία, αφού συνήλθαν από την έκπληξη που τους προκάλεσε αυτό το απίστευτο γεγονός, ενστερνίστηκαν με ενθουσιασμό την ηρωική απόφαση του πατρός Ελευθερίου και συμμετείχαν ως ιεροψάλτες με μεγάλη ευλάβεια και απερίγραπτη συγκίνηση στη Θεία Λειτουργία! Το γεγονός, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε σύγχυση, αμηχανία και εν συνεχεία την έντονη λεκτική αντίδραση του φύλακα αλλά και των άλλων παρευρισκομένων Τούρκων, που ωστόσο στην αρχή, δεν τολμούσαν να αντιδράσουν στη θέα των στρατιωτικών. Σε λίγο, η Αγία Σοφία γέμισε με Ρωμιούς που δε μπορούσαν να πιστέψουν το μεγαλειώδες γεγονός που εξελισσόταν μπροστά τους. Ο παπα Λευτέρης συνέχιζε ατάραχος τη Θεία Μυσταγωγία με τη συνδρομή αξιωματικών και στρατιωτών στους ρόλους των ιεροψαλτών και των λαμπαδαρίων. Έτσι, η Θεία Λειτουργία κόντευε να ολοκληρωθεί. Όμως οι Τούρκοι και πολλοί εκ μέρους του κινήματος των νεότουρκων του Ατατούρκ, άρχισαν ξαφνικά να αντιδρούν δυναμικά. Οι Έλληνες υπερασπίστηκαν όσα τελούνταν με αποτέλεσμα - την τελευταία στιγμή - να αποφευχθεί γενικευμένη σύρραξη εντός του Ναού, αν δεν παρενέβαιναν εν αρχή οι Αγγλογάλλοι κι αν δεν παρουσιαζόταν ένας Τούρκος επίσημος, ο οποίος εν τέλει διέταξε τους ομόπιστούς του να ηρεμήσουν και να αφήσουν τους Έλληνες να αποχωρήσουν ασφαλείς από τη Μεγάλη Εκκλησία. Όντως, αφού ολοκληρώθηκε η Θεία Λειτουργία, ο παπα Λευτέρης, οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες αλλά και οι Ρωμιοί που βρίσκονταν στην Αγία Σοφία, αποχώρησαν χωρίς εμπόδια. Όμως, την ώρα που ο παπα Νουφράκης βρισκόταν στον περίβολο της Μεγάλης Εκκλησίας, δέχτηκε την άνανδρη επίθεση κάποιου Τούρκου, ο οποίος τον τραυμάτισε στον ώμο, όχι όμως ιδιαίτερα σοβαρά. Το γεγονός ότι ο παπα Λευτέρης λειτούργησε στην Αγία Σοφία, έγινε αμέσως ευρύτατα γνωστό στους Ρωμιούς της Πόλης, στους στρατιώτες που όδευαν προς την Κριμαία και φυσικά στους εκπροσώπους των δυνάμεων της Αντάντ στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι κατόπιν διαβήματος εκ μέρους του σουλτάνου Μεχμέτ Στ΄, διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον Ελευθέριο Βενιζέλο για την πρόκληση που προκάλεσε το γεγονός. Εξαιτίας αυτής της αντίδρασης λίγο έλειψε να δημιουργηθεί σοβαρότατο διπλωματικό επεισόδιο εις βάρος της Ελλάδας, γεγονός που ανάγκασε τον Ελευθέριο Βενιζέλο να αποδοκιμάσει δημόσια και να αποκηρύξει διεθνώς τόσο το συμβάν όσο και τον πρωταγωνιστή του, Αρχιμανδρίτη Ελευθέριο Νουφράκη. Όμως, στη συνέχεια, όχι μόνο τον επαίνεσε αλλά τον παρασημοφόρησε για την ηρωική και ύψιστης σημασίας πράξη του, που έκανε πραγματικότητα το πιο ιερό όνειρο του Γένους των Ελλήνων. Ο πολεμικός ανταποκριτής του Εκστρατευτικού Σώματος της Ουκρανίας, Κώστας Μισαηλίδης, αναφέρει στα "Πολεμικά Φύλλα" του, μεταξύ των άλλων: "Όταν τα ελληνικά καράβια στα 1919 περνούσαν από την Πόλη μεταφέροντα τη 2α και τη 13η μεραρχίες μας στη Ρωσία, ο Νουφράκης μ΄ έναν όμιλον αξιωματικών της 2ας Μεραρχίας βγήκαν στην Πόλη, τράβηξαν ίσια στην Αγια-Σοφιά. Μόλις βρέθηκαν εκεί μέσα, ο παπα Νουφράκης φορεί ευθύς το πετραχήλι του κι αρχινά τη Λειτουργία. Οι Τούρκοι φύλακες της Αγια-Σοφιάς ξαφνιάζονται, αγριεύουν, ειδοποιούν κι άλλους και σε λίγο γεμίζει η Εκκλησία από Τούρκους με πιστόλια στο χέρι. Ο Νουφράκης δεν ταράζεται κι εξακολουθεί τη Λειτουργία του. Οι αξιωματικοί μας βγάζουν όλοι τα πιστόλια, αποφασισμένοι να σκοτωθούν όλοι εκεί μέσα. Και ποιος ξέρει τι θα γινότανε μέσα στην Αγια-Σοφιά, αν δεν πρόφταιναν Άγγλοι και Γάλλοι αξιωματικοί να χωρίσουν τους έτοιμους να πετσοκοπηθούν Έλληνας και Τούρκους". Ο αντιστράτηγος Δημήτριος Βακάς, συμπληρώνει για το πρόσωπο και την εν γένει πατριωτική δράση του Αρχιμανδρίτη Ελευθερίου Νουφράκη: "Το επεισόδιον της λειτουργίας στην Αγια-Σοφιά που προκάλεσε αναβρασμό μεταξύ των Τούρκων, περιήλθε εις γνώσιν του αειμνήστου Κυβερνήτου Βενιζέλου, όστις βραδύτερον καλέσας τούτον, τον επετίμησεν, αλλά συγχρόνως τον συνεχάρη δια την πατριωτικήν του πρωτοβουλίαν, ειπών εις αυτόν: "Άν είχα ακόμα δέκα παπάδες σαν και σένα, θα μπορούσα να κατορθώσω πολλά πράγματα". Ο αξέχαστος ούτος στρατιωτικός ιερεύς ήτο γνωστός εις όλον τον τότε στρατιωτικόν κόσμον και φυσικά και εις τον Μεγαλουργόν Κυβερνήτην δια την υπέροχον πατριωτικήν του δράσιν. Ο ατρόμητος παπα Νουφράκης κατά την μάχη της Δοϊράνης, φέρων ένα τεράστιο πιστόλι "Μάνλιχερ", με κοντάκι και αορτήρα, λάφυρο βουλγαρικό προηγούμενης μάχης, μεταβαίνει από λόχον σε λόχο και από τάγμα σε τάγμα, ενθαρρύνων και ενθουσιάζων τους άνδρας, αλλά και τιθέμενος επί κεφαλής τμήματος, του οποίου ο ηγήτωρ είχε τεθεί εκτός μάχης. Από τα τμήματα πάλιν της πρώτης γραμμής μετέβαινεν εις τον σταθμόν Διοικήσεως του Συντάγματος (1ου Σερρών) πληροφορών περί της θέσεως των διαφόρων τμημάτων, χρησιμεύων ούτω ως σύνδεσμος μεταξύ των τμημάτων της πρώτης γραμμής και της Διοικήσεως του Συντάγματος. Κατά τας ημέρας που ο στρατός ευρίσκετο εις καταυλισμούς αναπαυόμενος, ο παπα Νουφράκης ήτο πάλιν αεικίνητος, μεταβαίνων διαδοχικώς εις όλα τα τμήματα δις και τρις του μηνός δια να τελέση λειτουργίας εις τα τμήματα της δικαιοδοσίας του, αλλά και εις τα γειτονικά των άλλων μονάδων. Εις την εκστρατείαν της Ρωσίας εζήτησεν επιμόνως να λάβη μέρος, παρουσιασθείς εις το Γενικόν Στρατηγείον και αξιώσας τούτο ως ρουσφέτι, γιατί ο ατρόμητος αυτός λειτουργός του Υψίστου είχεν οραματισθεί την Αγια-Σοφιά!". Στο προσωπικό του ανέκδοτο αυτόγραφο "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ", το οποίο φυλάσσεται στο Ιστορικό Μουσείο της γενέτειράς του, στις Αλώνες Ρεθύμνου, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης αναφέρεται ρητά στο ανδραγάθημά του στην Αγια Σοφιά, σε δυο τουλάχιστον σημεία. Χαρακτηριστικά, στο πρώτο αναφέρει ότι είναι ευγνώμων που τον αξίωσε ο Παντοδύναμος Θεός και του "έλαχε ο κλήρος" να μπει στην Αγιά Σοφιά νικητής και τροπαιούχος "μ΄ άλλα πλείστα παιδιά της 2ης Μεραρχίας" και να αναπέμψει "ύμνους, θούρεια και ευχαριστίας εξ όλης ψυχής και ευσεβείας στον Πανάγαθο, Φιλεύσπλαχνο και κραταιό Θεό". Στο δεύτερο σημείο της αναφοράς του γίνεται πιο αναλυτικός και ταυτόχρονα διδακτικός. Συγκεκριμένα αποσπασματικά: "Και μόλις εις την Πόλιν μας (εις το Βυζάντιον) εφθάσαμεν αισίως με μια φωνή ετραβήξαμεν εις τον Ναόν οσίως. Η ημέρα ήτο βροχερή ως και συννεφιασμένη μα εμείς απ΄ ενθουσιασμόν όλοι μας θεργιεμένοι. Έχοντες επί κεφαλής Λάκωνα Γαργαλίδην (Π.Δ.Μ.Π) ευθυτενείς τραβήξαμεν πεζή και διαρρήδην. Ναι!! στον Ναόν ετρέξαμεν χριστιανικά αμέσως και μέσα ευρεθήκαμεν! χωρίς κανένα μέσον. Κι εψάλαμεν τα θούρεια, ύμνους κι ευχαριστήσεις στην πανσοφία του Θεού δια τας προτιμήσεις να πέση ο κλήρος εις ημάς με ξίφη μας να ΄μπούμεν εις τον Ναόν τον θρυλικόν και να προσευχηθούμεν. Κι όταν οι Χοτζάδες άρχισαν πολύ να αγριεύουν εγώ πλειά εβροντοφώνησα ήσυχοι για να μένουν ώσπου να συμπληρώσωμεν όλην την προσευχήν μας κι έπειτα θα ζητήσωμεν για Οδησσόν γραμμήν μας. Αυτά όλα έγιναν προς δόξαν του Σταυρού μου του απαρχής καλού εμπνευστού για λύπην του εχθρού μου. Ναι!! ουδέποτε εκάκιωσα για τόσας τας πικρίας ούτε δε και απήργησα για πλείστας αδικίας για αμοιβάς ατομικάς προς χάριν του συνόλου που υπηρετούν ...πιστά, αγνά και άνευ δόλου. Γιατί εθεώρουν σκύβαλα την ύλην, τους επαίνους παρέμενα απτόητος με τ΄ ανθηρού του μένους. Έτσι κι όταν στην κάθοδον τσ΄ άκουσα να μου ψάλλουν!! παράπονα παράλογα και να με διαβάλλουν πως δήθεν ΄γω δυσχαίρανα επίσκεψιν Ναού μας!! εύκολα τσ΄ απεστόμωσα προς δόξαν του Σταυρού μας! Τότε των είπα πως εγώ είμαι έτοιμος! εμπρός των! ... τους βάλω για καλά κι εκτοπισθεί ο εχθρός των! Αρκεί καρδιά να δείξουνε για να μ΄ ακολουθήσουν και μην τα νώτα στρέψουνε και ματαιοπονήσουν! Τότε πλειά με αφήκανε κι άλλαξαν ομιλία κι έτσι επροσπεράσαμεν για την Μικράν Ασίαν. .......................................................................... Αυτήν την γλώσσαν εύρηκα να ομιλώ σταράτα και δεν τα μετανόησα που πήρα αυτήν την στράτα. Πικρά είναι η αλήθεια μα πρέπει να λαλήται διότι μόνον με αυτήν ο κόσμος ωφελείται ..." Η πράξη του Αρχιμανδρίτη Ελευθέριου Νουφράκη μέσα στον Ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, αναπτέρωσε τις ελπίδες και ενδυνάμωσε τους αγώνες των Ελλήνων για πλήρη δικαίωση των εθνικών τους πόθων. Δράση στη Μικρά Ασία Στο πλαίσιο της διασυμμαχικής εκστρατείας στην Κριμαία, η συμμετοχή της Ελλάδας ήταν απ΄αρχής έντιμη και στεφανωμένη την ευθιξία της ένδοξης αιώνιας αγωνιστικής ιστορίας της. Όταν τα δεκαοχτώ μεταγωγικά και άλλα πολεμικά πλοία, στα οποία είχαν επιβιβαστεί μονάδες του Ελληνικού Στρατού (Α΄ Σ.Σ.), απέπλευσαν από το λιμάνι Ελευθερών Καβάλας την 30 Απριλίου 1919, ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ζαφειρίου εξέδωσε την ημερήσια διαταγή της 1ης Μεραρχίας του Α΄ Σώματος, στην οποία ανέφερε τα εξής: "Οπουδήποτε και αν διευθυνθώμεν, πάντως πρόκειται να ελευθερώσωμεν υποδούλους αδελφούς μας. Ο ενθουσιασμός υπό του οποίου πάντες πληρούμεθα είναι λίαν δικαιολογημένος, είναι όμως αδικαιολόγητος οιοσδήποτε απρεπής τρόπος εκδηλώσεως αυτού", απευθυνόμενος στους στρατιώτες του οι οποίοι δε γνώριζαν ακόμη σε ποιο ακριβώς λιμάνι κατευθύνονταν. Η νηοπομπή έφτασε την 1 Μαΐου στη Γέρα της Λέσβου και τα ξημερώματα της 2 Μαΐου, με επίσημο διάγγελμα του Έλληνα πρωθυπουργού και υπουργού Στρατιωτικών Ελευθερίου Βενιζέλου, ανακοινώθηκε η Σμύρνη της τρισχιλιετούς ελληνικής ιστορίας ως ο τελικός προορισμός της. Η αποβίβαση του Ελληνικού Στρατού άρχισε την επομένη το πρωί στην προκυμαία της Σμύρνης, εν μέσω θυελλώδους ενθουσιασμού εκ μέρους πυκνού πλήθους Ελλήνων που είχε συγκεντρωθεί από πολύ νωρίς για να τον υποδεχτεί. Η μεγαλύτερη ιστορική περιπέτεια και τραγωδία του Ελληνικού Γένους μόλις είχε αρχίσει και μάλιστα μ΄αυτόν τον μεγαλειώδη, συγκινητικό και με ανείπωτη πατριωτική έξαρση τρόπο. Δυστυχώς, η εντολή των συμμαχικών δυνάμεων της Αντάντ προς την Ελλάδα, περί της ασφάλειας της Σμύρνης και της ευρύτερης περιοχής της από τον Ελληνικό Στρατό, ήταν νεφελώδης, διότι όπως σημειώνουν και οι έγκριτοι καταξιωμένοι ιστορικοί Κ. Μεγαλοκονόμος και Κ. Φωτιάδης, οι σύμμαχοι της Ελλάδας απέστειλαν εκεί τους Έλληνες στρατιώτες όχι για να αποκαταστήσουν τα πατρώα δίκαια του Ελληνισμού στις προαιώνιες ρίζες του, αλλά για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους αλληλοσυγκρουόμενα οικονομικοπολιτικά συμφέροντα. Η απόφασή τους αυτή "επρόκειτο περισσότερο για απόρροια των ενδοσυμμαχικών συγκρούσεων παρά για συνειδητή απόφαση στήριξης των ελληνικών διεκδικήσεων στη Μικρά Ασία". Οι Έλληνες όμως πίστεψαν σ΄αυτό το ελπιδοφόρο φτερούγισμα του Ελληνισμού στην ιερή γη της Ιωνίας, στη γη των πατέρων τους. Πήγαν εκεί, στο όνομα της εθνικής τους συνείδησης να δώσουν έναν ακόμα απελευθερωτικό αγώνα, ο οποίος όμως υπονομεύτηκε από τους συμμάχους που στήριξαν την ανέλιξη του Μουσταφά Κεμάλ στην εξουσία και το Κίνημα των Νεότουρκων. Tην πορεία του ελληνικού στρατεύματος στη γη της Ιωνίας ακολούθησε και ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, αφού φτάνοντας στη Σμύρνη την 3 Ιουλίου 1919, έχοντας πλέον επιστρέψει από την εκστρατεία στην Κριμαία, εντάχθηκε αμέσως στη Στρατιά Μικράς Ασίας. Ο ίδιος στο ανέκδοτο χειρόγραφο "Ημερολόγιόν" του αναφέρει τα εξής: "Στην Σμύρνην απεβιβάσθημεν στας τρεις του Ιουλίου (1919) κι ετύχαμεν υποδοχής λόγου πολλού αξίου. Στο Φρουραρχείον εύρηκα άνδρα Γερωνυμάκην γίγαντα εις το φρόνημα κι ατρόμητον στην μάχην. Αλλά κι εις το Σεβδίκιοϊ με δώρα εις τα χέρια μικροί μεγάλοι εβγήκανε και μας υποδεχθήκαν με λόγια και με τρόπους των έκθαμβους μας αφήκαν. .................................................................................... Για σένα Ιωνία μας επήγαμε Ρωσσία αίμα κι εκεί εδώκαμε να βγεις από δουλείαν του Τούρκου του απαίσιου και άπιστου θηρίου του αιμοβόρου κι άθλιου δια παντός του βίου. Στο Δνείστερο εμείναμε μια νύκτα και μια μέρα ώσπου να τον περάσομεν και νάρθωμε από πέρα. Το ρεύμα όλο επλήθαινε, κόντεψε να πνιγούμεν και να μην φθάσωμεν εδώ νάρθωμεν να σε ιδούμεν. Μα τώρα απού σε είδαμεν χαρά ΄χωμεν μεγάλην να βλέπωμεν Σε ελεύθερη και τιμημένην πάλιν. Όπως Συ ήσουν απαρχής στον κόσμο ξακουσμένη πολύ δε υπερήφανη και πολυτιμημένη. Συ εγέννησας την ποίησιν και την φιλοσοφίαν, Συ ήνοιξας τας αγκάλας σου στην άγια θρησκείαν του Ιησού που έφερε εις τον κόσμον την ειρήνην την θεσπεσίαν λευτεριάν και την δικαιοσύνην ..." Ως τις αρχές Δεκεμβρίου 1919 η στάση των Ελλήνων ήταν αμυντική στις επιθέσεις που δέχονταν από τους Τούρκους. Την άνοιξη όμως του 1920 άρχισε η προέλαση του Ελληνικού Στρατού στην ενδοχώρα. Ο παπα Λευτέρης έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, όχι μόνο ως ιερέας ανταποκρινόμενος στο ιερατικό του καθήκον αλλά και ως εμψυχωτής των στρατιωτών, καθώς και ο ίδιος μετείχε πολεμιστής στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Στην τρομερή μάχη της 27 Μαρτίου 1921 που έδωσε το 34ο Σύνταγμα Πεζικού για την υπεράσπιση του Τομλού-Μπουνάρ, κοντά στο Αφιόν Καραχισάρ, που σήμανε την άτακτη υποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων προς την Κιουτάχεια, επιτρέποντας μάλιστα στο Α΄ Σώμα Στρατού να φτάσει στο Ουσάκ, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο 1ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Σμύρνης. Παρά την αρκετά μακρά παραμονή του στο νοσοκομείο (πλέον του μήνα), αποφασίστηκε από τους θεράποντες γιατρούς να μεταφερθεί στην Αθήνα για περαιτέρω θεραπεία. Εκεί "ο χειρουργός Χρυσοσπάθης με μεγάλο επιτελείον, με εντριβάς και ηλεκτρισμούς ..." (απόσπασμα από το χειρόγραφο ανέκδοτο "Ημερολόγιόν" του) κατόρθωσε να βελτιώσει την κατάστασή του, προκειμένου σε συνέχεια της θεραπείας να μεταβεί στην Αιδηψό για ιαματικά λουτρά. Μετά από μικρό διάστημα και με έντονο τον πόθο να επιστρέψει στα πεδία των μαχών, ο ίδιος σημειώνει: "Τας βακτηρίας άφησα κι άρπαξα το ραβδί μου κι από λίγο κουτσαίνοντας έφυγα για τιμή μου, το Σύνταγμά μου για να βρω στην Άγκυρα να πάω κι από αυτό ολότελα πλειά να μην αλαργάρω". Έτσι έφτασε στη Σμύρνη και παρουσιαζόμενος στο Φρουραρχείο ζήτησε να αναχωρήσει αμέσως για τη μονάδα του. "Μ΄ απέτρεψαν τον δύσμοιρο και μου ΄λεγαν λυπήσου ο πόδας σου δεν ειν΄ καλά, τα νειάτα σου σπλαχνίσου ...". Τον Σεπτέμβριο του 1921 και παρά την επιμονή του Φρουραρχείου για το αντίθετο, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης επαναπροωθήθηκε στο 34ο Σύνταγμα Πεζικού και στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπου και συμμετείχε στην τελευταία σημαντική στρατιωτική επιχείρηση στη Μικρά Ασία, την απόκρουση από τον Ελληνικό Στρατό της τουρκικής επίθεσης στο Αφιόν Καραχισάρ την περίοδο από 17 έως 25 Σεπτεμβρίου 1921, διακρινόμενος ιδιαίτερα στην κατάληψη του υψώματος Ίν-Τεπέ. Φτάνοντας ο Αύγουστος του 1922, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης έγινε μάρτυρας της απερίγραπτης βιβλικής καταστροφής και του ξεριζωμού που υπέστη ο Ελληνισμός στη Μικρά Ασία και συγχρόνως του "θανάτου" της Μεγάλης Ιδέας του Γένους που "τάφηκε" στην κοιλάδα του Αλή Βεράν. Οι Τούρκοι τσέτες μπήκαν στη Σμύρνη, την 27 Αυγούστου 1922. Ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης, δοκιμάζοντας την ύψιστη συντριβή από την ανείπωτη αυτή τραγωδία του Ελληνισμού, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μαζί με τους άλλους Έλληνες στρατιώτες την ιερή Ιωνία γη, την 1η Σεπτεμβρίου 1922. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ζήτησε αμέσως να μεταβεί στον Έβρο και να ενσωματωθεί στις στρατιωτικές μονάδες που βρίσκονταν εκεί, ενώπιον του κινδύνου να χαθεί και η Ανατολική Θράκη. Αποτέλεσμα ήταν να ενταχθεί στη δύναμη του Δ΄ Σώματος Στρατού. Οι αποφάσεις όμως της Αντάντ είχαν ήδη ληφθεί κι έτσι η Ανατολική Θράκη παραχωρήθηκε αμαχητί στον Μουσταφά Κεμάλ. Είχε προηγηθεί η υπογραφή της Ελλάδας στη "Συνθήκη Ειρήνης" (24 Ιουλίου 1923) μεταξύ των Συμμάχων και της Τουρκίας, σημαίνοντας τη σύγχρονη ιστορία της. Τα χρόνια της ησυχίας Κατόπιν όλων αυτών, ο Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης επέστρεψε στην Αθήνα. Με αίτησή του μονιμοποιήθηκε ως στρατιωτικός ιερέας και ιεροκήρυκας στον Ελληνικό Στρατό, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε μονάδες της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών ασκούμενος στην αρετή, στη νηστεία, στην προσευχή, ιερουργώντας και βοηθώντας εκείνους που είχαν πνευματική αλλά και υλική ανάγκη, διατηρώντας ο ίδιος ακραία ασκητική ζωή για τον εαυτό του σε χώρο που του παραχωρήθηκε εντός στρατοπέδου στην περιοχή των Αμπελοκήπων. Την 14 Οκτωβρίου 1929 (Εγκύκλιος 462/1929), "επεστρατεύθη εκουσίως δυνάμει του νόμου 4191, απονεμομένης αυτώ συντάξεως ανωτέρου βαθμού", απόφαση η οποία του κοινοποιήθηκε την 1η Νοεμβρίου 1929 (Α.Π. 226844/25.11.1919). Την 26 Φεβρουαρίου 1934 "μετετάχθη εις την κατάστασιν της αυτεπαγγέλτου αποστρατείας λόγω σωματικής ικανότητος" (Ν.5617 Δ.Ε.Δ.1934, 26 Φεβρουαρίου, Εγκύκλιος 161/34) με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Ήταν τότε περίπου 60 ετών. Δράση στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο Η ολέθρια κατάληξη της Μικρασιατικής περιπέτειας για τον Ελληνισμό, ήταν το γεγονός από το οποίο δε μπόρεσε να συνέλθει ποτέ. Κι όμως, παρά το ότι ο παπα Νουφράκης πλησίαζε την ηλικία των 70 ετών τις ώρες όπου οι Ιταλοί κήρυτταν τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας (28 Οκτωβρίου 1940), δεν παρέμεινε άπρακτος. Έτσι και παρά την κλονισμένη υγεία του, με "ανακαινισθείσαν ως αετού νεότητα" (Ψαλμ. 102,5), παρουσιάστηκε στο Φρουραρχείο Αθηνών και ζήτησε να ανακληθεί στην υπηρεσία ώστε να προωθηθεί στο Μέτωπο και να αναλάβει δράση. Αρχικά οι υπεύθυνοι για την επιστράτευση αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν το αίτημά του, προφανώς λόγω της κατάστασης της υγείας του. Όμως μπροστά στο σθένος και την ιερή επιμονή του, κατόρθωσε τελικά να λάβει φύλλο πορείας. Στα βουνά της Βορείου Ηπείρου ο παπα Λευτέρης σήκωσε και πάλι ψηλά τη Σημαία του Αγώνα ευλογώντας και ενθαρρύνοντας με κουράγιο, πίστη και δύναμη τους πολεμιστές κι όταν το καλούσε η περίπτωση πολεμούσε κι εκείνος στο πλευρό τους ως απλός στρατιώτης. Οι κακουχίες όμως του χειμώνα 1940-41 ήταν περισσότερες από κείνες που θα μπορούσε να αντέξει, με αποτέλεσμα να πάθει σοβαρά κρυοπαγήματα, να αποσυρθεί στα μετόπισθεν και εν τέλει να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου και νοσηλεύτηκε. Όμως παρά τη διθυραμβική νίκη των ελληνικών δυνάμεων έναντι του φασισμού, ο παπα Νουφράκης είδε τους Γερμανούς κατακτητές να εισέρχονται στην Αθήνα, την 27 Απριλίου 1941 και να καταλαμβάνουν εν τέλει, παρά τον επικό αμυντικό της αγώνα (20-29 Μαΐου), την Κρήτη, την 29 Μαΐου 1941. Κοίμηση Κάθε στιγμή διαλαλούσε και κήρυττε πως "κάθε θυσία ποτίζει το δέντρο του αγώνα και της λευτεριάς που ξανανθίζει για να ξανακαρπίσει" κι ας βίωνε ο ίδιος αβάσταχτη τη λύπη στη ψυχή του. Τα παράσημα ανδρείας και οι διακρίσεις που έλαβε απ΄τις συνολικά 27 μάχες της συμμετοχής του την περίοδο 1912-1922, μαρτυρούσαν το γενναίο και ακατάβλητο του χαρακτήρα του. Είχαν περάσει τέσσερις περίπου μήνες από την ημέρα που οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα και η υγεία του ολοένα χειροτέρευε. Η δύσκολη ψυχοσωματική του κατάσταση οδήγησε αυτή την εμβληματική μορφή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στον ειρηνικό του θάνατο στην Αθήνα, την 5 Αυγούστου 1941, περνώντας στην αιωνιότητα μετεωριζόμενος στους ουρανούς του θρύλου και του ιδανικού. Η νεκρώσιμος ακολουθία για την κηδεία του έγινε την επομένη 6 Αυγούστου 1941 στον Άγιο Θεράποντα Ζωγράφου παρουσία των αδερφών του Μαρία Αλεβυζάκη και Δέσποινα Καλλιτσουνάκη καθώς και των ανηψιών του πατέρα Ιωσήφ Νουφράκη και Βαρδή Αλεβυζάκη όπως φαίνεται σε νεκρώσιμο αγγελία που δημοσιεύτηκε στην Ακρόπολη στις 6 Αυγούστου 1941. Αργότερα και κατόπιν εκπεφρασμένης επιθυμίας του, τα οστά του μεταφέρθηκαν στη γενέτειρά του, στις Αλώνες Ρεθύμνου, όπου ενταφιάστηκαν πλησίον εκείνων των γονέων και των αδελφών του. Εργογραφία "Παϊσίου Σ. Νουφράκη, Αρχιδιακόνου - Θεολόγου, Πολεμικαί Αναμνήσεις ήτοι Εν σμικρώ ιστορική έκθεσις των όσων κατά τον Ελληνοτουρκικόν πόλεμον αντελήφθημεν και Συλλογή επικαίρων ποιημάτων εκ των εντυπώσεων των δύο δαφνηφόρων Αγώνων μας, Αθήνησι 1914", αφιερωμένο "Τη Ιερά Σκιά των πολυφίλητών μοι Πατρός Σπυρίδωνος και Μητρός Ελένης" Π.Γ "Μούσα Εις τον ερχομόν Ελευθερίου Νουφράκη Αρχιμανδρίτου", "Εν Αθήναις 1919" στο τυπογραφείο Αφών Μπλαζουδάκη. Παραπομπές Βιβλιογραφικές πηγές Βακάς Δημήτριος, Αντιστράτηγος "Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πολεμικός ηγέτης - Ιστορικαί σελίδες από τη δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδος 1910-1920", Αθήνα 1949. Βαστάκης Κωνσταντίνος Πρωτ., "Η προσφορά της Εκκλησίας στη δεκαετία του ΄40", Αθήνα 1996. Βλαβογιλάκης Μιχαήλ Π., "Εκκλησία και αγώνες της Κρήτης (1856-1905)", Χανιά 2011. Βοβολίνης Κωνσταντίνος, "Η Εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας", Αθήναι, χ.χ. Γενικό Επιτελείο Στρατού - Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων. Θεωρημένο φωτοαντίγραφο του πιστοποιητικού στρατολογικής καταστάσεως Αρχιμ. Ελευθερίου Νουφράκη. Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας - Στρατολογική Υπηρεσία Κρήτης. Πιστοποιητικό τύπου Α΄, Νο 148654/6.12.2012. Δετοράκης Θεοχάρης, 'Ιστορία της Κρήτης", Αθήνα 1986. Ζαμπετάκης Εμμανουήλ, "Η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία Ρουστίκων", Αμάλθεια 1973, 4. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμοι ΙΔ΄ ΙΕ΄, Αθήναι 1977. Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, Χανιά (Έγγραφα Ιστορικής Περιόδου 1866-1908 και Νόμοι Κρητικής Πολιτείας 81, 137, 208, 438, 561, 749). Ι.Ι.Ν., Ελευθέριος Νουφράκης [...], έκδ. γ΄, Αθήναι 1969 (Η α΄ έκδ. έγινε "Εν Αθήναις 1942"). Κασιμάτης Π., "Ιστορική Επισκόπησιςτης εν Κρήτη εκπαιδεύσεως", Αθήναι 1953. Κέντρο Κρητικού Πολιτισμού, "Η εθελοντική συμμετοχή των Κρητών στον Μακεδονικό Αγώνα 1903-1908", Αθήνα 2003. Κουράκλης Μελέτιος, Αρχιμ., "Θρησκευτικοί λειτουργοί στο στράτευμα δια μέου των αιώνων", Αθήνα 2010. Κυριακού Ανδρέας, "Λειτουργία στην Αγία Σοφία το Γενάρη του 1919", Πάτρα 1996, 4-5 (Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Ορθόδοξη Μαρτυρία", Κύπρος). Μισαηλίδης Κώστας, "Πολεμικά Φύλλα από τη Μικρασιατικήν Εκστρατείαν", σειρά πρώτη, Αθήναι 1923. Μπερερής Διονύσης, "Η εκπαίδευση στο Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας (1640-2012"), Αθήνα 2012. Μπουρνέλης Απόστολος, "Η Ορθόδοξη Μαρτυρία της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλία Ρουστίκων Ρεθύμνης", Ηράκλειο1999. Νουφράκης Παϊσιος, Αρχιδιάκονος, "Πολεμικαί Αναμνήσεις", Αθήνησι 1914. Παναγιωτάκης Γεώργιος, "Η οικουμενική Κωνσταντινούπολη και οι τελευταίοι Κρήτες υπερασπιστές της", Πατρίς 18.7.1911. Παπαδάκης Χρυσόστομος, Αρχιμ. "Κρήτες Μαθητές του Αγίου Νεκταρίου στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή", Μεσόγειος1999, 8916. Πελαγίδης Ευστάθιος, "Μικρασιατικός και Ποντιακός Ελληνισμός", Εκδόσεις Σταμούλης, Αθήνα 2004. Πολιτιστικός Σύλλογος Αλωνών "Ο Κρυονερίτης", Ημερολόγια 1999, 2000, 2001, 2002, 2004. Σκουλάτου Β., Δημακοπούλου Ν., Κόνδη Σ., "Ιστορία νεότερη και σύγχρονη", τεύχος Γ΄, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1984. Στιβακτάκης Αντώνιος, "Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης. Μια εμβληματική μορφή του Ελληνισμού", εκδ. Πολιτιστικός Σύλλογος Αλωνών "Ο Κρυονερίτης", Δεκέμβριος 2015. Bareilles Bertrand, "Το Ανατολικό Ζήτημα - Από την Αθήνα στην Άγκυρα", Ηράκλειο 2013 (α΄ έκδοση, Παρίσι 1923). Horton George, "Η Μάστιγα της Ασίας (1922) - Μικρασιατική Καταστροφή", ειδική έκδοση, Αθήνα 2009 (έκδ. Βιβλιοπωλείο "Εστία", 2007. Η α΄ έκδοση έγινε στις ΗΠΑ το 1926 υπό τον τίτλο: "Blight of Asia" - Η Μάστιγα της Ασίας. Εξωτερικοί σύνδεσμοι "Αλώνες Ρεθύμνου: Το χωριό του ήρωα της Πόλης συνέχισε να βγάζει ήρωες!" Συντάκτης: Γεώργιος Μιμίκος, 3/8/2020 www.neakriti.gr Έλληνες κληρικοί Έλληνες στρατιωτικοί κληρικοί Κρητικοί κληρικοί
368091	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%83%CE%BF%CF%8D%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%29	Αλσού (τραγουδίστρια)	Η Αλσού Ραλίφοβνα Σάφινα (ρωσικά: Алсу́ Рали́фовна Сафина, 27 Ιουνίου 1983) είναι Ρωσίδα τραγουδίστρια, ηθοποιός, πιανίστρια και μοντέλο. Βραβεία Πριν η Αλσού κλείσει τα 18, είχε ήδη σημειώσει μεγάλη επιτυχία και τιμήθηκε πολλές φορές. Η αξιότιμη τραγουδίστρια της Δημοκρατίας των Τατάρων. Αξιότιμη πολίτης της Μπουγκούλμα Καλλιτέχνις με τις καλύτερες πωλήσεις ("World Music Awards 2001") Η καλύτερη Ρωσίδα τραγουδίστρια ("MTV Europe Music Awards 2001") Το καλύτερο σε πώληση τραγούδι του 2000 (National Russian "Record" award for "You're My #1") Δισκογραφία Άλμπουμ All release dates are Russian unless noted otherwise Алсу (1999) – Her debut album in Russian, re-released in 2001 with the same title including two new songs Alsou (2001) – First album in English Мне приснилась осень (2002) – Second re-release of the debut album including five new songs 19 (2003) – Second Russian album Самое главное (2008) – Third Russian album Туган тел (2008) – First album in Tatar Фея Добрых Снов (2011) – First album for children Inspired (2013) - Second English album, recorded in 2003-2005, only released during a fan club meeting as a free gift by Alsou Αγγλικά τραγούδια "Solo" (2000) – a European single released prior to Eurovision Song Contest "You're My #1" (2000, with Enrique Iglesias) ":en:Before You Love Me" (2001) – the single peaked at #27 in the UK Singles Chart and #1 on MTV UK "He Loves Me" (2001) – the last single from 'Alsou' released in Europe "Run Right Out of Time" (2002) – promo single with the Gala magazine (Russian Edition) "Always on My Mind" (2004) – cancelled European single from Inspired "Miracles" (2006) – a limited 1-track single released for the guests on Alsou's wedding Βιντεογραφία "Зимний сон" (Zimniy Son \| Winter Dream) 1999 "Весна" (Vesna \| Spring) 1999 "Иногда" (Inogda \| Sometimes) 1999 "Solo" 2000 "You're My #1" 2000 "Before You Love Me" 2000 "He Loves Me" 2001 "Осень" (Osen' \| Autumn) 2001 "Всё равно" (Vsyo Ravno \| No Matter) 2002 "Летящая над облаками" (Letyaschaya Nad Oblakami \| Flying Over The Clouds) 2002 "Вчера" (Vchera \| Yesterday) 2002 "Әткәй" (Atkay \| Father) 2002 "Мечты" (Mechty \| Dreams) 2003 "Первый раз" (Perviy Raz \| First Time) 2003 "Everybody" 2004 "Always On My Mind" 2004 "Небо" (Nebo \| Sky) 2005 "Самое главное" (Samoe Glavnoe \| The Main Thing) 2006 "А у моей любви" (A U Moey Lyubvi \| And My Love) 2007 "Сандугачым-гүзәлем" (Sandugaschym-Gyuzalem \| My Beautiful Nightingale) 2008 "Уфа юкәләре" (Ufa Yukalare \| Ufa Tilias ) 2008 Eurovision Η Αλσού είχε πάρει μέρος στο Διαγωνισμό τραγουδιού το 2000 κατακτώντας την 2η θέση εκπροσωπόντας τη Ρωσία. Το 2008 ο Ντίμα Μπιλάν κέρδισε την Eurovision εκπροσωπόντας και ο ίδιος τη Ρωσία, και το 2009 η διοργανώτρια χώρα είχε παρουσιαστές στους ημιτελικούς τη Νατάλια Βοντιανόβα και τον Αντρέι Μαλάχοφ, και στον Τελικό τον Ιβάν Ούργκαντ και την ίδια (Αλσού), νικητής ήταν ο Νορβηγός Αλεξάντερ Ρίμπακ, ο οποίος μιλάει άπταιστα ρωσικά. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Official website International fan site Moscow fan club Russian fan site Ρωσίδες τραγουδίστριες Ρωσίδες ηθοποιοί Φωτομοντέλα Ρωσίδες μοντέλα Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2000 Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2009 Συμμετέχοντες στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision με τη Ρωσία Συμμετέχοντες στη Eurovision
722108	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AF%CE%BC%CE%B9%20%CE%9A%CE%AD%CE%BB%CE%B9	Τζίμι Κέλι	Ο Τζίμι Κέλι (αγγλικά: Jimmy Kelly, 1911–1970) ήταν Ιρλανδός ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε για τρεις δεκαετίες ως αριστερός ακραίος επιθετικός. Ένας από τους πιο παραγωγικούς ποδοσφαιριστές της χώρας του, σημείωσε τουλάχιστον 571 τέρματα σε 1.000 επίσημους αγώνες κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Βιογραφία Ο Κέλι είχε διπλή υποκοότητα και έπαιξε και για τις δύο ομάδες της Ιρλανδίας - την IFA XI και την FAI XI. Το 1932 έγινε ο πρώτος Βορειοιρλανδός που έπαιξε για τη FAI XI και το 1934 ήταν μέλος της πρώτης ομάδας που έπαιξε σε προκριματικό Παγκόσμιου Κυπέλλου. Ξεκίνησε την καριέρα του με την Κολερέιν πριν υπογράφει με τη Λίβερπουλ τον Μάιο του 1928. Ωστόσο, απέτυχε να κάνει έστω και μια επίσημη εμφάνιση με την ομάδα και πήγε τελικά στην Ντέρι Σίτι ΦΚ, ομάδα της Βόρειας Ιρλανδίας που συμμετέχει στο πρωτάθλημα του Έιρε (Δημοκρατία της Ιρλανδίας). Μετά από τέσσερις αγώνες σημείωσε το πρώτο από τα 393 τέρματα που πέτυχε με την ομάδα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 αγωνίστηκε και για άλλες ομάδες της Έιρε. Κέρδισε μόνο ένα τίτλο στην μακρά σταδιοδρομία του, το Κύπελλο του 1949 με τη Ντέρι Σίτι. Σε προσωπικό επίπεδο ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος του 1946–47. Δείτε επίσης Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολ Παραπομπές {{DEFAULTSORT:Κελι, Τζιμι}} Επιθετικοί ποδοσφαιριστές Ιρλανδοί ποδοσφαιριστές Βορειοϊρλανδοί ποδοσφαιριστές Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ιρλανδίας Ποδοσφαιριστές Εθνικής Βορείου Ιρλανδίας Ποδοσφαιριστές Ντέρι Σίτι ΦΚ Ποδοσφαιριστές Νταντάλκ ΦΚ Ποδοσφαιριστές Σάμροκ Ρόβερς
595723	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BF%CF%82	Κιος	Η Κιος (ή Ιστιντζιόν) είναι κοινότητα της επαρχίας Πάφου στην Κύπρο. Πληθυσμός Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού όπως καταγράφηκε στις απογραφές πληθυσμού που έγιναν στην Κύπρο. Παραπομπές Κοινότητες της Επαρχίας Πάφου
114159	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82%20%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1	Διεθνής γλώσσα	Ως Διεθνής Γλώσσα ή Διεθνής Βοηθητική Γλώσσα (συντομογραφικά: ΔΒΓ, ) χαρακτηρίζεται μια γλώσσα που χρησιμοποιείται για επικοινωνία μεταξύ λαών από διαφορετικά έθνη που δε μοιράζονται μία κοινή μητρική γλώσσα. Μία Βοηθητική γλώσσα είναι κατά κανόνα μια δεύτερη γλώσσα για αυτόν που την χρησιμοποιεί. Γλώσσες των κυρίαρχων κοινωνιών ανά τους αιώνες χρησιμοποιήθηκαν ως βοηθητικές γλώσσες, αγγίζοντας μερικές φορές ένα διεθνές επίπεδο. Τα γαλλικά και τα αγγλικά χρησιμοποιήθηκαν με αυτόν τον τρόπο σε πρόσφατες εποχές και σε πολλά μέρη του κόσμου. Σήμερα τα αγγλικά κυρίως παίζουν σημαντικό ρόλο στο διεθνές στερέωμα και ακολουθούνται με διαφορά από τα ισπανικά και τα γαλλικά. Εντούτοις, καθώς αυτές οι γλώσσες είναι συνδεδεμένες με την ίδια την —πολιτιστική, πολιτική, και οικονομική — κυριαρχία που τις έχει κάνει δημοφιλείς, συναντούν επίσης μια πολύ ισχυρή αντίσταση. Για τον λόγο αυτόν, πολλοί υποστηρίζουν την ιδέα της προώθησης μια κατασκευασμένης ή τεχνητής γλώσσας ως μιας πιθανής λύσης. Ο όρος "βοηθητική" υποδηλώνει ότι προορίζεται να αποτελέσει μια συμπληρωματική γλώσσα για τους λαούς παγκοσμίως, παρά να αντικαταστήσει τις μητρικές τους γλώσσες. Συχνά, η όρος χρησιμοποιείται για να αναφερθεί σε σχεδιασμένες ή τεχνητές γλώσσες που έχουν προταθεί ειδικά για να διευκολύνουν την παγκόσμια διεθνή επικοινωνία, όπως η Εσπεράντο, η Ίντο, και η Ιντερλίνγκουα. Εντούτοις, μπορεί επίσης να αναφέρεται στην έννοια μιας τέτοιας γλώσσας που έχει επιβληθεί με διεθνή συναίνεση, περιλαμβανομένης ακόμα και μιας απλοποιημένης φυσικής γλώσσας (π.χ. η Διεθνής Αγγλική), και έχει επίσης συνδεθεί ως έννοια με το πρόταγμα της δημιουργίας μιας οικουμενικής γλώσσας. Ιστορία των βοηθητικών γλωσσών Μερικές από τις φιλοσοφικές γλώσσες του 17ου και 18ου αιώνα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως πρωτο-βοηθητικές γλώσσες (αγγλικά: proto-auxlangs), καθώς οι δημιουργοί τους είχαν την πρόθεση να τις χρησιμοποιήσουν ως γέφυρες μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικές γλώσσες, όσο και για να πετύχουν εννοιολογικές διασαφήσεις και καθαρότητα στην σκέψη. Ωστόσο, οι περισσότερες ή όλες αυτές οι γλώσσες, στο βαθμό που μπορούμε να μιλήσουμε από τις δημοσιεύσεις που έχουν σωθεί για αυτές, είναι αρκετά ατελείς και ανολοκλήρωτες για να χρησιμοποιηθούν ως βοηθητικές γλώσσες (ή για οποιονδήποτε άλλο πρακτικό σκοπό). Οι πρώτες πλήρως αναπτυγμένες τεχνητές γλώσσες που γνωρίζουμε, καθώς και οι πρώτες τεχνητές γλώσσες που επινοήθηκαν κυρίως ως βοηθητικές γλώσσες, πρωτοεμφανίστηκαν τον 19ο αιώνα. Η Σολρεσόλ από τον Φρανσουά Συντρ, μια γλώσσα βασισμένη σε μουσικές νότες, ήταν η πρώτη που κέρδισε εκτεταμένη προσοχή αν και όχι, όπως φαίνεται, επαΐοντες ομιλητές. Η Βολαπιούκ, η περιγραφή της οποίας δόθηκε για πρώτη φορά σε ένα άρθρο το 1879 από τον Γιόχαν Μάρτιν Σλέϋερ και υπό την μορφή βιβλίου το επόμενο έτος, ήταν η πρώτη που συγκέντρωσε μια εκτεταμένη διεθνή κοινότητα ομιλητών. Τρεις μείζονες συνδιασκέψεις για την Βολαπιούκ πραγματοποιήθηκαν, το 1884, το 1887, και το 1889. Η τελευταία από αυτές χρησιμοποίησε την Βολαπιούκ ως γλώσσα εργασίας. Ο Αντρέ Σερπιγιό γράφει για την τρίτη συνδιάσκεψη της Βολαπιούκ: Τον Αύγουστο του 1889 η τρίτη συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι. Την παρακολούθησαν περίπου διακόσιοι άνθρωποι από πολλές χώρες του κόσμου. Και, σε αντίθεση με τις πρώτες δύο συνδιασκέψεις, οι συμμετέχοντες μιλούσαν μόνο την Βολαπιούκ. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεκαέξι χρόνια πριν το Συνδιάσκεψη της Βουλώνης, μια διεθνής συνδιάσκεψη μιλούσε σε μια διεθνή γλώσσα. Εντούτοις, όχι πολύ αργότερα από αυτό η κοινότητα των ομιλητών της Βολαπιούκ διαλύθηκε εξαιτίας διαφόρων αιτιών, περιλαμβανομένων και των αντιπαραθέσεων μεταξύ του Σλέϋερ και άλλων επιφανών ομιλητών της Βολαπιούκ, και την εμφάνιση μιας νεότερης , ευκολότερης στην εκμάθηση τεχνητής γλώσσας, της Εσπεράντο. Η γλώσσα αυτή αναπτύχθηκε μεταξύ 1878-1887 περίπου , και δημοσιεύθηκε εκείνον το χρόνο (1887), από τον Λουδοβίκο Ζαμένχοφ. Μέσα σε λίγα χρόνια είχε αποκτήσεις χιλιάδες επαΐοντες ομιλητές, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Το 1905 πραγματοποιήθηκε το πρώτο παγκόσμιο Συνέδριο της στην Βουλώνη. Ένα πλήθος από παραλλαγές άλλων βοηθητικών γλωσσών επινοήθηκαν και προτάθηκαν στην εικοσαετία 1880-1900, αλλά καμία εκτός από την Εσπεράντο δεν συγκέντρωσε μια κοινότητα ομιλητών μέχρι την Ίντο. Η Αντιπροσωπεία για την υιοθέτηση μιας διεθνούς βοηθητικής γλώσσας ιδρύθηκε το 1900 από τον Λουί Κουτυρά και άλλους. Προσπάθησε να εμπλέξει την Διεθνή ένωση των Ακαδημιών να επωμισθεί το ζήτημα για μια διεθνή βοηθητική γλώσσα, την μελέτη των υπαρχουσών βοηθητικών γλωσσών και την επιλογή μιας ή τον σχεδιασμό μιας νέας. Ωστόσο, με την μετά-Ακαδημία σε αδυναμία να το πράξει, η Αντιπροσωπεία αποφάσισε να αναλάβει το εγχείρημα από μόνη της. Ανάμεσα στους Εσπεραντιστές υπήρχε η γενική εντύπωση ότι η Αντιπροσωπεία θα διάλεγε φυσικά την Εσπεράντο, καθώς ήταν η μόνη τεχνητή γλώσσα με μια σημαντική κοινότητα ομιλούντων εκείνη την εποχή. Υπήρξε η αίσθηση της προδοσίας σε πολλούς Εσπεραντιστές όταν το 1907 η Αντιπροσωπεία πρότεινε μια δική της αναθεωρημένη έκδοση της Εσπεράντο, την Ίντο. Η Ίντο απέσπασε έναν σημαντικό αριθμό ομιλητών από την Εσπεράντο βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα οι περισσότεροι από αυτούς είτε επέστρεψαν στην Εσπεράντο ή μετακινήθηκαν προς άλλες βοηθητικές γλώσσες. Εντούτοις, ή Ίντο παραμένει ακόμα και σήμερα μια από τις τρεις πιο ευρέως ομιλούμενες auxlangs. Η Οξιντένταλ του Έντγκαρ φον Βαλ (ονομάζεται επίσης "Interlingue", 1922) δημιουργήθηκε ως αντίδραση κατά της θεωρούμενης τεχνητότητας μερικών πιο πρώιμων βοηθητικών γλωσσών, ιδιαιτέρα της Εσπεράντο. Ο Φον Βαλ δημιούργησε μια γλώσσα της οποίας οι λέξεις, μαζί με τις σύνθετες λέξεις, θα είχαν ένα υψηλό βαθμό αναγνωρισιμότητας για εκείνους που ήδη γνωρίζουν μια Ρομανική γλώσσα. Ωστόσο, αυτό το κριτήριο σχεδιασμού ήταν σε σύγκρουση με την ευκολία σχηματισμού νέων σύνθετων ή παράγωγων λέξεων αυθόρμητα κατά την διάρκεια της ομιλίας. Η Οξιντένταλ απέκτησε μια μικρή σχετικά κοινότητα ομιλητών την δεκαετία του 1920 και του 1930, και υποστηρίχθηκε από αρκετές δημοσιεύσεις, αλλά εξαφανίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά την δεκαετία του 1980. Σχετικά πρόσφατα η Οξιντένταλ έχει αναβιώσει στο Διαδίκτυο. Η Διεθνής Ένωση Βοηθητικών Γλωσσών ιδρύθηκε το 1924 από την Άλις Βάντερμπιλτ Μόρις. Όπως και η προγενέστερη Αντιπροσωπεία, εργάστηκε κατ΄αρχάς με την μελέτη γλωσσικών προβλημάτων, με τις υπάρχουσες βοηθητικές γλώσσες και προτάσεις για νέες βοηθητικές γλώσσες, και επιχείρησε να πετύχει κάποιο βαθμό συναίνεσης μεταξύ των υποστηρικτών των διαφόρων βοηθητικών γλωσσών. Εντούτοις, όπως και η Αντιπροσωπεία, αποφάσισε τελικά να δημιουργήσει την δική της βοηθητική γλώσσα. Η ιστορία της Ιντερλίνγκουα, που δημοσιεύθηκε το 1951, ήταν κυρίως έργο του Αλεξάντερ Γκόντε, αν και στηρίχθηκε σε προγενέστερη εργασία που έγινε από γλωσσολόγους της IALA περιλαμβανομένου και του Αντρέ Μαρτινέ. Η Ιντερλίνγκουα, όπως και η Οξιντένταλ, σχεδιάστηκε ώστε να περιλαμβάνει λέξεις που θα είναι αναγνωρίσιμες με την πρώτη ματιά από εκείνους που ήδη γνωρίζουν μια Ρομανική γλώσσα ή μια γλώσσα όπως τα Αγγλικά που έχει δανειστεί μεγάλο πλήθος λέξεων από τις Ρομανικές γλώσσες. Για να επιτύχει το σκοπό του ο Γκόντε δέχτηκε να υπάρχει ένας βαθμός γραμματικής και ορθογραφικής ανωμαλίας και πολυπλοκότητας, αρκετά μεγαλύτερος από ότι είναι στην Βολαπιούκ, την Εσπεράντο ή την Ίντο, αλλά μικρότερος απ΄ότι στις περισσότερες φυσικές γλώσσες. Η Ιντελίνγκουα κέρδισε μια σημαντική κοινότητα ομιλητών, ίσως του ιδίου μεγέθους με την Ίντο, αν και όχι τόσο μεγάλη όσο αυτή της Εσπεράντο. Η Εσπεράντο γνώρισε μια οπισθοδρόμηση μετά το 1922 και αφού η πρόταση από την Περσία και μια σειρά άλλες μικρές χώρες στην Κοινωνία των Εθνών να διδάσκεται η Εσπεράντο στα σχολεία των Κρατών μελών της απέτυχε. Επίσης οι ομιλητές της Εσπεράντο έγιναν θύματα διώξεων τόσο από τα καθεστώτα του Χίτλερ όσο και του Στάλιν. Αλλά παρά αυτά τα δεδομένα περισσότεροι άνθρωποι συνέχισαν να μαθαίνουν την Εσπεράντο, και ένα σημαντικό λογοτεχνικό έργο (τόσο ποίηση όσο και διηγήματα) άρχισαν να εμφανίζονται στα Εσπεράντο στην περίοδο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Όλες οι βοηθητικές γλώσσες στις οποίες υπήρχε μια ζωντανή κοινότητα ομιλητών φαίνεται ότι να έχουν ωφεληθεί με τον ερχομό του Διαδικτύου, με την Εσπεράντο ωφελημένη περισσότερο από όλες. Η CONLANG mailing list ιδρύθηκε το 1991. Στα πρώτα χρόνια της η συζήτηση επικεντρώθηκε στις διεθνείς βοηθητικές γλώσσες. Καθώς οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν για τις καλλιτεχνικές γλώσσες και τις μηχανικές γλώσσες, έγιναν στο τέλος η πλειοψηφία των μελών στην λίστα, και οι διαμάχες μεταξύ των υπέρμαχων της κάθε ξεχωριστής βοηθητικής γλώσσας ενοχλούσαν τα παλαιά μέλη, δημιουργήθηκε μια ξεχωριστή AUXLANG mailing list, η οποία έγινε ο κατεξοχήν χώρος των συζητήσεων για βοηθητικές γλώσσες από τότε. Μεταξύ άλλων και δεδομένης της δυνατότητας που είχαν οι υπάρχουσες βοηθητικές γλώσσες, που είχαν μια κοινότητα, δόθηκε η ευκαιρία στα μέλη τους να αλληλεπιδρούν γρήγορα διαδικτυακά αλλά και μέσω ταχυδρομικής αλληλογραφίας ή πιο σπάνια σε προσωπικές συναντήσεις. Το Διαδίκτυο έκανε πιο εύκολο επίσης να δημοσιευθούν καινούργια εγχειρήματα για νέες βοηθητικές γλώσσες και μερικές από αυτές δημιούργησαν μια μικρή κοινότητα ομιλούντων, μεταξύ αυτών η Διασλαβική, η Τόκι Πόνα, η Λίνγκουα Φράνκα Νόβα και η Κοτάβα. Η ιστορία των πιο αξιοσημείωτων τεχνητών βοηθητικών γλώσσων μπορεί να συνοψιστεί στον παρακάτω πίνακα: Δείτε επίσης Lingua franca Οικουμενική γλώσσα Παγκόσμια γλώσσα Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Κατευθυντήριες γραμμές για τον σχεδιασμό μιας βέλτιστης Διεθνούς βοηθητικής γλώσσας — Άρθρο από τον Richard K. Harrison. Ο ρόλος μιας Διεθνούς βοηθητικής γλώσσας — Ένα άρθρο του γλωσσολόγου Edward Sapir συζητά τις προοπτικές μιας διεθνούς γλώσσας. , μια κριτική του κινήματος βοηθητικών γλωσσών από τον Richard K. Harrison. The Auxilingua Project IAL Wiki — ένα wiki για την Auxlang Community. OneTongue.com — ΄Ενα πρόγραμμα για την προώθηση μιας παγκόσμιας βοηθητικής γλώσσας. Ποια Διεθνή βοηθητική γλώσσα (IAL) θα έπρεπε να μάθεις;
534971	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%9D%CE%AD%CF%89%CE%BD-%CE%9D%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD	Παγκόσμιο Σκακιστικό Πρωτάθλημα Νέων-Νεανίδων	Το Παγκόσμιο Σκακιστικό Πρωτάθλημα Νέων-Νεανίδων (αγγλικά: World Junior Chess Championship) είναι σκακιστικό πρωτάθλημα κάτω των 20 ετών (οι παίκτες θα πρέπει να είναι κάτω των 20 ετών την 1η Ιανουαρίου του έτους της διοργάνωσης) διοργανώνεται από την Διεθνή Σκακιστική Ομοσπονδία (FIDE). Η ιδέα προέκυψε από τον Ουίλιαμ Ρίτσον-Μόρι, που οργάνωσε το 1951 την εναρκτήρια εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Ακολούθως, πραγματοποιούνταν κάθε δύο χρόνια μέχρι το 1973, όταν εγκρίθηκε το ετήσιο χρονοδιάγραμμα. Το 1983, δημιουργήθηκε ένα ξεχωριστό τουρνουά για τα κορίτσια. Κάθε έθνος μέλος της FIDE μπορεί να επιλέξει έναν συμμετέχοντα και μία συμμετέχουσα, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα, η οποία μπορεί να επιλέξει δύο. Μερικοί παίκτες προκρίνονται σε τουρνουά με βάση την βαθμολογία ΕΛΟ στα προηγούμενα πρωταθλήματα και τις καλύτερες θέσεις. Το πρώτο πρωτάθλημα ήταν ένα τουρνουά ελβετικού συστήματος 11 γύρων. Στα επόμενα πρωταθλήματα, οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε τμήματα και χρησιμοποιήθηκαν φάσεις για τον καθορισμό διαβαθμισμένων τελικών τμημάτων (Τελικός Α, Τελικός Β, κ.λπ.). Από το 1975 τα τουρνουά έχουν επιστρέψει στην ελβετική μορφή. Αρχικά ο νικητής και η νικήτρια βραβεύονταν με τον τίτλο International Master αν δεν τον είχαν λάβει ήδη. Έπειτα αυτό άλλαξε με τους τίτλους Grandmaster και Woman Grandmaster για το νικητή και τη νικήτρια, όπως και τους τίτλους International Master και Woman International Master για τον δεύτερο και την δεύτερη. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Σκάκι Αθλητικές διοργανώσεις
563824	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85	Ιωάννης Β΄ του Μεκλεμβούργου	Ο Ιωάννης Β΄ (γερμ.: Johann II, 1250 - 12 Οκτωβρίου 1299) από τον Οίκο του Μεκλεμβούργου ήταν κύριος του Μεκλεμβούργου. Βιογραφία Ήταν ο τέταρτος γιος του Ιωάννη Α΄ κυρίου του Μεκλεμβούργου και της Λούιτγκαρτ, κόρης του Πόππο Ζ΄ κόμη του Χέννεμπερκ. Το 1299 απεβίωσε σε ηλικία 49 ετών και τάφηκε στο Ντόμπεραν Μίνστερ. Οικογένεια Από τη σύζυγό του απέκτησε τρία τέκνα: Λούιτγκαρτ απεβ. 1353. Ελισάβετ απεβ. μετά το 1352, ηγουμένη στο αββαείο Ρένα. Πηγές Friedrich Wigger: Stammtafeln des Großherzoglichen Hauses von Meklenburg, in: Jahrbücher des Vereins für Mecklenburgische Geschichte und Altertumskunde, vol. 50, 1885, p. 111 ff, (Online) Οίκος του Μεκλεμβούργου
146493	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8F%CF%84%CE%BF%CF%82%20%28%CF%80%CF%84%CE%B7%CE%BD%CF%8C%29	Ώτος (πτηνό)	Ο Ώτος είναι ένα γένος Γλαυκόμορφων (Strigiformes) πτηνών της οικογένειας των Στριγγιδών (Strigidae). Περιλαμβάνει περίπου 50 είδη μικρών γλαυκών, οι οποίες ζουν στην υποτροπική Αφρική, την νότια Ευρώπη, καθώς και στην κεντρική, νότια και νοτιανατολική Ασία. Το μοναδικό είδος του γένους, το οποίο ζει στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη είναι ο Ώτος ο σκωψ, ή κοινώς Γκιώνης (Otus scops). Γλαυκίδες
314813	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%86%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF	Νεφρωσικό σύνδρομο	Ως νεφρωσικό σύνδρομο ορίζεται η τριάδα πρωτεϊνουρία, υπολευκωματιναιμία και οίδημα. Πρόκειται για μια μη ειδική διαταραχή κατά την οποία καταστρέφονται οι νεφροί, προκαλώντας τη διαρροή μεγάλων ποσοτήτων πρωτεΐνης (πρωτεϊνουρία, τουλάχιστον 3,5 gr/ημέρα/1,73m2 επιφάνειας σώματος) από το αίμα στα ούρα [1]. Το νεφρωσικό σύνδρομο μπορεί να εμφανιστεί σε άτομα με δρεπανοκυτταρική νόσο και να εξελιχθεί σε νεφρική ανεπάρκεια. Η νεφροπάθεια αυτή μπορεί να περιπλέξει δυσμενώς την μεταμόσχευση μυελού των οστών σε συνδυασμό με τη νόσο μοσχεύματος κατά ξενιστή (GVHD) [2]. Οι νεφροί, οι οποίοι επηρεάζονται από το νεφρωσικό σύνδρομο, έχουν μικρούς πόρους στα ποδοκύτταρα, αρκετά μεγάλους όμως ώστε να επιτρέπουν την εμφάνιση πρωτεϊνουρίας (ακολουθεί υπολευκωματιναιμία, < 25 g/L, διότι ορισμένα από την πρωτεΐνη Λευκωματίνη (Αλβουμίνη) έχουν περάσει από το αίμα στα ούρα), αλλά δεν είναι αρκετά μεγάλη ώστε να επιτρέπουν στα κύτταρα να περάσουν (έτσι δεν εμφανίζεται αιματουρία). Αντιθέτως, στο Νεφριτικό σύνδρομο τα ερυθρά αιμοσφαίρια περνούν μέσα από τους πόρους, προκαλώντας αιματουρία [1]. Σημάδια και συμπτώματα To νεφρωσικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται από πρωτεϊνουρία (> 3,5 gr/μέρα), υπολευκωματιναιμία, υπερλιπιδαιμία, και οίδημα (το οποίο είναι γενικευμένο και είναι γνωστό ως ανασάρκα ή υδρωπικία) που ξεκινάει από το πρόσωπο. Μπορεί να εμφανιστεί επιπλέον και λιπιδουρία (λίπος στα ούρα) αλλά δεν είναι διαφορο-διαγνωστική του νεφρωσικού συνδρόμου. Μπορεί να συμβεί επίσης και υπονατριαιμία. Η υπερλιπιδαιμία οφείλεται σε δύο αιτίες: Την υποπρωτεϊναιμία που διεγείρει τη σύνθεση πρωτεϊνών στο ήπαρ, με αποτέλεσμα την υπερπαραγωγή των λιποπρωτεϊνών. Στη μείωση του καταβολισμού των λιπιδίων λόγω των χαμηλότερων επιπέδων της λιποπρωτεϊνικής λιπάσης, το κύριο ένζυμο που εμπλέκεται στην κατανομή λιποπρωτεϊνών. Η αυξημένη διήθηση των πρωτεϊνών μπορεί να προκαλέσει την απώλεια συμπαραγόντων όπως είναι η απολιποπρωτεΐνη C2. Μερικά άλλα χαρακτηριστικά που εμφανίζονται στο νεφρωσικό σύνδρομο είναι: Η πιο κοινή ένδειξη είναι η περίσσεια υγρών στο σώμα λόγω του υποαλβουμινικού ορού. Αυτό προκαλεί χαμηλή οσμωτική πίεση στον ορό με συνέπεια την συσσώρευση υγρού στους ενδιάμεσους ιστούς. Η κατακράτηση νατρίου και ύδατος επιδεινώνουν το οίδημα. Αυτό μπορεί να λάβει διάφορες μορφές: Πρήξιμο γύρω από τα μάτια, ιδιαίτερα το πρωί. Οιδήματα και ουλές στα πόδια. Συσσώρευση υγρού στην κοιλότητα που προκαλεί πλευριτική συλλογή. Συσσώρευση υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα που προκαλεί ασκίτη. Γενικευμένο οίδημα σε όλο το σώμα γνωστή ως ανασάρκα. Οι περισσότεροι από τους ασθενείς είναι υπερτασικοί, αλλά μπορεί να έχουν και φυσιολογική πίεση (σπάνια). Αναιμία (μικροκυτταρρική, υπόχρωμη και σιδηροανθεκτική) λόγω απώλειας της τρανσφερίνης. Δύσπνοια μπορεί να υπάρξει λόγω πλευριτικής συλλογής ή λόγω διαφραγματικής συμπίεσης με ασκίτη. Η ταχύτητα καθίζησης ερυθρών αιμοσφαιρίων αυξάνεται λόγω της αύξησης ινωδογόνου και άλλων ουσιών του πλάσματος. Μερικοί ασθενείς μπορεί να παρατηρήσουν αφρώδη ούρα, λόγω της μείωσης της επιφανειακής τάσης με τη σοβαρή πρωτεϊνουρία [1] καθώς επίσης και ανορεξία ή αύξηση του βάρους (ακούσια) από την κατακράτηση υγρών [3]. Πραγματικά γεγονότα του ουροποιητικού, όπως αιματουρία ή ολιγουρία είναι ασυνήθιστα, αν και αυτά παρατηρούνται συχνά σε νεφρωσικό σύνδρομο. Μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά της υποκείμενης αιτίας, όπως εξανθήματα που σχετίζονται με το συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, ή η νευροπάθεια που σχετίζεται με το διαβήτη. Η εξέταση θα πρέπει επίσης να αποκλείει άλλες αιτίες του ακαθάριστου οιδήματος - κυρίως το καρδιαγγειακό και ηπατικό σύστημα. Τέλος μπορεί να υπάρξει λευκονυχία που εκτείνεται σε όλη τη διαδρομή διαμέσου του νυχιού και βρίσκεται παράλληλα με την ημισεληνώδη υπόλευκη περιοχή του νυχιού [1]. Αιτίες της νόσου Το νεφρωσικό σύνδρομο έχει πολλές αιτίες και μπορεί είτε να είναι το αποτέλεσμα μιας ασθένειας που περιορίζεται στο νεφρό και ονομάζεται πρωτοπαθές νεφρωσικό σύνδρομο, ή μιας παθολογικής κατάστασης που επηρεάζει τα νεφρά και άλλα μέρη του σώματος και ονομάζεται δευτερεύον νεφρωσικό σύνδρομο. Πρωταρχικά αίτια Τα κύρια αίτια του νεφρωσικού συνδρόμου αναζητούνται με ιστολογικές τεχνικές όπως είναι η νόσος ελαχίστων αλλοιώσεων (MCD) η οποία είναι η πιο κοινή αιτία του νεφρωσικού συνδρόμου στα παιδιά και η εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση, η οποία είναι η πιο κοινή αιτία του νεφρωσικού συνδρόμου σε ενήλικες. Θεωρούνται ως «διαγνώσεις αποκλεισμού», δηλαδή έχουν διαγνωστεί αφότου οι δευτερεύουσες αιτίες έχουν αποκλειστεί. Δευτερογενή αίτια Τα δευτερογενή αίτια του νεφρωσικού συνδρόμου έχουν τα ίδια ιστολογικά πρότυπα όπως οι κύριες αιτίες, αν και μπορεί να εμφανίζουν κάποια διαφορά που υποδηλώνει μια δευτερεύουσα αιτία, όπως είναι τα έγκλειστα. Συνήθως περιγράφονται από την υποκείμενη αιτία [1]. Ιστολογική εικόνα δευτερογενών αίτιων Μεμβρανώδη νεφροπάθεια (MN): Ηπατίτιδα Β. Σύνδρομο Σέγκρεν. Συστημικός ερυθηματώδης λύκος (ΣΕΛ). Σακχαρώδης διαβήτης. Σαρκοείδωση. Φάρμακα (όπως κορτικοστεροειδή και ενδοφλέβια ηρωίνη). Κακοήθεια (καρκίνος). Βακτηριακές λοιμώξεις, π. χ. λέπρα και σύφιλη. Πρωτοζωικές μολύνσεις, π.χ. ελονοσία. Εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση (FSGS): Υπερτασική νεφροσκλήρυνση. Ιός Ανθρώπινης Ανοσοανεπάρκειας (HIV). Παχυσαρκία. Απώλεια νεφρού. Ελάχιστη μεταβολική νόσος (MCD) Ναρκωτικά, ιδίως μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ) σε ηλικιωμένους. Κακοήθεια, ιδιαίτερα το λέμφωμα Hodgkin. Αλλεργία. Τσίμπημα μέλισσας. Μεμβρανοϋπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα: Ηπατίτιδα C [1]. Διάγνωση Το χρυσό πρότυπο για τη διάγνωση του νεφρωσικού συνδρόμου είναι προσδιορισμός πρωτεϊνών σε ούρα 24ώρου. Γίνονται επίσης εξετάσεις αίματος και μερικές φορές οι απεικονιστικές εξετάσεις των νεφρών για τον έλεγχο της δομής και την παρουσία των δύο νεφρών καθώς και η βιοψία των νεφρών. Τα παρακάτω είναι βασικές, απαραίτητες έρευνες: Ποσοτικός προσδιορισμός πρωτεΐνης στα ούρα (σε δείγμα ούρων 24ώρου). Θετικό αποτέλεσμα θεωρείται το δείγμα ούρων με πρωτεϊνουρία (> 3,5 gr/ 1,73 m2/24 ώρες). Το δείγμα εξετάζεται και για ακράτεια, η οποία είναι περισσότερο ένα χαρακτηριστικό της ενεργού νεφρίτιδας. Το πλήρες μεταβολικό προφίλ (CMP) που δείχνει υπολευκωματιναιμία: επίπεδο λευκωματίνης ≤ 2,5 g/dL (ΦΤ: 3,5-5 g/dL). Το λιπιδαιμικό προφίλ. Τα υψηλά επίπεδα χοληστερόλης (υπερχοληστερολαιμία), η ειδικά αυξημένη LDL, συνήθως ταυτόχρονα με αυξημένη VLDL ως τυπικό φαινόμενο. Ηλεκτρολύτες, ουρία και κρεατινίνη (EUCs): για να εκτιμηθεί η νεφρική λειτουργία. Περαιτέρω έρευνες έδειξαν εάν η αιτία δεν είναι σαφής: Βιοψία του νεφρού. Αυτο-ανοσοποιητικοί δείκτες (ANA, asot, C3, κρυοσφαιρίνες, ηλεκτροφόρηση ορού). Υπέρηχος άνω/κάτω κοιλιάς. Ταξινόμηση Το νεφρωσικό σύνδρομο συχνά ταξινομείται συνήθως ιστολογικά ως: Νόσος ελαχίστων αλλοιώσεων (MCD). Εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση (FSGS). Μεμβρανώδης νεφροπάθεια (MN). Μεμβρανοϋπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα (MPGN) [1]. Διαφορική διάγνωση Όταν κάποιος παρουσιάζει γενικευμένο οίδημα, η διαφορική διάγνωση θα βασιστεί στον αποκλεισμό των ακόλουθων αιτιών οιδήματος: Καρδιακή ανεπάρκεια: Ο ασθενής είναι μεγάλος σε ηλικία, με ιστορικό καρδιακής νόσου. Η φλεβική πίεση της σφαγίτιδας αρτηρίας είναι αυξημένη κατά την εξέταση και οι χτύποι της καρδιάς παθολογικοί. Σε αυτή τη περίπτωση το υπερηχοκαρδιογράφημα είναι ο χρυσός κανόνας. Ηπατική ανεπάρκεια: Ιστορικό που υποδηλώνει ηπατίτιδα/κίρρωση: αλκοολισμός, ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών και κάποιες κληρονομικές παθήσεις. Ενδείξεις ηπατικής νόσου: Ίκτερος (κίτρινο δέρμα και μάτια), διασταλμένες φλέβες πάνω από τον ομφαλό, γρατζουνιές (λόγω διάχυτου κνησμού), διογκωμένη σπλήνα, αραχνώδη αγγειώματα, εγκεφαλοπάθεια, μώλωπες, οζώδες ήπαρ. Οξεία υπερφόρτωση υγρών σε νεφροπαθείς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι γνωστό ότι έχουν νεφρική ανεπάρκεια, και είτε έχουν πιει πάρα πολύ ή δεν πραγματοποιήθηκε η αιμοκάθαρση τους. Μεταστατικός καρκίνος. Όταν ο καρκίνος εξαπλώνεται στους πνεύμονες ή στην κοιλιά προκαλεί εκχύσεις και συσσώρευση υγρού που οφείλεται σε απόφραξη των λεμφαγγείων και των φλεβών, καθώς και ορώδη εξίδρωση [1]. Θεραπεία Η αρτηριακή πίεση πρέπει να διατηρηθεί σε επίπεδα 130/80 mmHg ή και μικρότερα, ώστε να καθυστερήσει η ενδεχόμενη νεφρική βλάβη. Οι αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτασίνης (ΜΕΑ) και οι αναστολείς των υποδοχέων της αγγειοτασίνης (ARB) είναι τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συχνότερα. Οι αναστολείς του ΜΕΑ μπορεί να βοηθήσουν επίσης στη μείωση της ποσότητας της πρωτεΐνης που χάνεται στα ούρα. Μπορεί να γίνει λήψη κορτικοστεροειδών και άλλων φαρμάκων που καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Επίσης, η αντιμετώπιση της υψηλής χοληστερόλης βοηθά στη μείωση καρδιακών προβλημάτων και προβλημάτων στα αιμοφόρα αγγεία. Η χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά διατροφή, χαμηλή σε χοληστερόλη δεν είναι συνήθως ιδιαίτερα αποτελεσματική στους ασθενείς με νεφρωσικό σύνδρομο, και μπορεί να χρειαστούν φάρμακα για τη μείωση της χοληστερόλης και των τριγλυκεριδίων (συνήθως στατίνες). Μια δίαιτα χαμηλή σε περιεκτικότητα αλατιού μπορεί να μειώσει το οίδημα στα χέρια και στα πόδια. Τα διουρητικά χάπια μπορεί επίσης να βοηθήσουν με αυτό το πρόβλημα. Δίαιτα με χαμηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες μπορεί επίσης να είναι χρήσιμη. Ο γιατρός μπορεί να προτείνει μιας μέτριας πρωτεϊνικής δίαιτας (1 γραμμάριο πρωτεΐνης ανά κιλό σωματικού βάρους την ημέρα). Μπορεί να χρειαστούν συμπληρώματα βιταμίνης D, εάν η πάθηση είναι μακροχρόνια και δεν ανταποκρίνεται στη θεραπεία. Η λήψη αντιπηκτικών μπορεί να είναι απαραίτητη για τη θεραπεία ή την πρόληψη του σχηματισμού θρόμβων στο αίμα [3]. Πρόγνωση Η πρόγνωση του νεφρωσικού συνδρόμου των ασθενών που υποβάλλονται σε θεραπεία εξαρτάται από την αιτία της νόσου, την ηλικία του ασθενούς και την ανταπόκρισή τους στη θεραπεία. Είναι συνήθως καλή στα παιδιά, επειδή η νόσος ανταποκρίνεται πολύ καλά στα στεροειδή και δεν προκαλεί χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Ωστόσο, άλλες αιτίες όπως η εστιακή τμηματική σπειραματοσκλήρυνση, συχνά μπορεί να οδηγήσει σε νεφρική νόσο τελικού σταδίου. Παράγοντες που συνδέονται με χειρότερη πρόγνωση είναι το επίπεδο της πρωτεϊνουρίας, τον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και της νεφρικής λειτουργίας (GFR) [1]. Αναφορές http://emedicine.medscape.com/article/244631-overview http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/ency/article/000490.htm Παθήσεις του ουροποιογεννητικού συστήματος Παιδιατρική
284939	https://el.wikipedia.org/wiki/2293%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1	2293 Γκουέρνικα	Η Γκουέρνικα (Guernica) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,9. Ανακαλύφθηκε το 1977 από τον Σοβιετικό αστρονόμο Νικολάι Τσερνίχ, που παρατηρούσε από το Ναουτσνί της Κριμαίας, και πήρε το όνομά της από την κωμόπολη Γκερνίκα της χώρας των Βάσκων, γνωστή από τον ομώνυμο πίνακα του Πικάσο. Αξιοσημείωτη είναι η πολύ μικρή κλίση της τροχιάς της Γκουέρνικα ως προς την εκλειπτική, μόλις 35΄23΄΄. Φυσικά χαρακτηριστικά Τα κυρίως φυσικά χαρακτηριστικά της Γκουέρνικα είναι άγνωστα. Η Γκουέρνικα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 6 ώρες και 25 λεπτά. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα Γκουερνικα
671232	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%85	Ελευθερία Καραδήμου	Η Ελευθερία «Ρία» Καραδήμου (Καβάλα 27 Ιουνίου 1967) είναι Ελληνίδα ερασιτέχνης συγγραφέας, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, στιχουργός και ηθοποιός, γνωστή για τις αυτοσχέδιες τηλεοπτικές σειρές της. Βιογραφία και έργο Η Ελευθερία Καραδήμου γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1967 στην Καβάλα, όπου ζει ακόμα. Ασχολήθηκε από νωρίς με τη συγγραφή βιβλίων, αφού σε ηλικία 8 ετών έγραψε το πρώτο της βιβλίο σε σχολικό τετράδιο, ενώ μέχρι σήμερα έχει γράψει συνολικά πάνω από 15 μυθιστορήματα. Μικρή όμως ήθελε να γίνει νταλικιέρης. Στα δεκατέσσερα γνώρισε τον εικοσάχρονο τότε φαντάρο Οδυσσέα Ασημίδη, όταν αυτός πήγε να την πατήσει με τη μηχανή του. Σύντομα παντρεύτηκαν και μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Αθηνά. Εκτός από τη συγγραφή ασχολήθηκε και με τη σκηνοθεσία. Στα 22 αγόρασε την πρώτη της επαγγελματική κάμερα, ενώ στα 24 παρακολούθησε σεμινάρια σκηνοθεσίας και σκηνοθετικής κάμερας στην Αθήνα. Ως στόχο είχε τη μεταφορά των μυθιστορημάτων της στη τηλεόραση, ωστόσο η οικονομική της κατάσταση δεν της το επέτρεψε. Έτσι, άνοιξε μια εταιρεία διανομής διαφημιστικών εντύπων για να ενισχύσει το εισόδημα της οικογένειάς της. Στην ηλικία των 30 γέννησε τη δεύτερη κόρη της, την Εβίτα. Όταν η Καραδήμου έχασε τη δουλειά της, ξεκίνησε τη συγγραφή κειμένων και σεναρίων. Μέσα σε 5 ημέρες έγραψε το πρώτο της σενάριο για την ταινία μικρού μήκους Ματωμένη διαθήκη, την οποία γύρισε με τη συμμετοχή ομάδας ατόμων από τη Καβάλα. Τη ταινία κατέθεσε το 2010 στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Ένα χρόνο αργότερα, γύρισε τη δεύτερη ταινία μικρού μήκους της, με τίτλο Στην κόψη του ξυραφιού, για την οποία η ίδια έγραψε το τραγούδι των τίτλων. Άρχισε να εργάζεται ως εικονολήπτρια στο τοπικό κανάλι Ena Channel, στο οποίο και προβλήθηκε η πρώτη της τηλεοπτική σειρά, με τίτλο Ποσειδώνιες διαδρομές. Σε αυτήν έπαιξαν 74 Καβαλιώτες, οι περισσότεροι από τους οποίους ασχολήθηκαν μόνο ερασιτεχνικά με την υποκριτική. Τόσο οι Ποσειδώνιες Διαδρομές όσο και τα δύο επόμενα σήριαλ της (Στη σκιά της τρέλας και Στο σύμπλεγμα της αράχνης) βασίζονται σε ομώνυμα ανέκδοτα βιβλία που έγραψε η ίδια. Η κωμωδία Αγάπη μου είσαι στο facebook; αποτελεί πρωτότυπη ιστορία. Οι σειρές που ακολούθησαν συχνά αναφέρονται συλλογικά ως Πύρινες καρδιές, πρώτες δύο από τις οποίες η Κραυγή και ο Αγγελοφορεμένος δαίμονας. Σε αυτό το σημείο οι σειρές είχαν σταματήσει να προβάλλονται στην τηλεόραση, αντίθετα πλέον τις ανεβάζει η ίδια απευθείας στο προσωπικό της κανάλι στο YouTube. Το 2017 ανακοίνωσε ότι θα διακόψει την παραγωγή σειρών, καθώς καταστράφηκαν τόσο η κάμερα όσο και ο υπολογιστής της. Την ίδια χρονιά ταξίδεψε σε 16 χώρες του εξωτερικού γυρίζοντας ταυτόχρονα τέσσερις σειρές, με σκοπό να συμμετέχουν σε αυτές Έλληνες του εξωτερικού. Συμμετείχε επίσης στο Series Balkan, το φεστιβάλ με στόχο τη προώθηση βαλκανικών σειρών. Το 2018 υπήρξε υπεύθυνη του εργαστηρίου τέχνης «Πρεμιέρα» στη Καβάλα, στο οποίο προσφέρονταν μαθήματα συγγραφής, θεατρικών κειμένων, σεναρίου, σκηνοθετικής κάμερας και μοντάζ. Η Καραδήμου έχει πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο κατά τη διάρκεια της παραγωγής των σειρών της, καθώς συνήθως η ίδια ασχολείται με σενάριο, σκηνοθεσία, εικονοληψία και μοντάζ, ενώ πολλές φορές γράφει η ίδια και τους στίχους των τραγουδιών των τίτλων. Η ίδια ισχυρίζεται πως δεν αλλοιώνει το αρχικό της όραμα για κανέναν. Βοήθεια με τους πολλούς αυτούς ρόλους της προσφέρει η κόρη της Νανά, η οποία μάλιστα έκανε το ντεμπούτο της ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης με τη σειρά Παράξενη Παρουσία (2019). Στα σήριαλ της πρωταγωνιστεί συνήθως η ίδια και άτομα από το οικογενειακό της περιβάλλον, ενώ έχει σχηματιστεί και μια σταθερή ομάδα φίλων της που παίζουν σε δευτερεύοντες ρόλους. Σημαντικότερη από αυτούς θεωρείται η Βάσω Ζιάρου, η οποία έχει παίξει σε όλα σχεδόν τα σήριαλ με γνωστότερους τους ανταγωνιστικούς ρόλους της. Το 2022 συμμετείχε και σε ένα ραδιοφωνικό θέατρο με την αφήγηση της με το όνομα Νεόγηρας ως τρίτη αφηγήτρια και βοηθός σκηνοθέτη της Ζωής Συμεωνίδη. Αποτίμηση και κριτικές Το έργο της Καραδήμου έχει λάβει αρνητική αποδοχή. Από τη μία, το μηδενικό μπάτζετ και η ερασιτεχνική φύση των σειρών έχει προκαλέσει αρνητικά σχόλια και χλευασμό απέναντί της, ενώ πολλοί έχουν φτιάξει βίντεο-παρωδίες. Αυτό δεν την επηρεάζει, έχοντας δηλώσει ότι «η δυσφήμιση είναι η καλύτερη διαφήμιση». Παρ' όλα αυτά, οι σειρές της έχουν αποκτήσει ένα φανατικό κοινό, χάρη στο οποίο τούς έχει αποδοθεί ο χαρακτηρισμός «καλτ» από πολλούς. Ακόμα, έχει δεχτεί πρόταση για συνεργασία με κάποιο μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι, την οποία ωστόσο απέρριψε για προσωπικούς λόγους. Ο Κωνσταντίνος Δεληγιάννης, διοργανωτής του Φεστιβάλ "Series Balkans", έγραψε για την ταινία «Κραυγή» της Καραδήμου: «Η τελευταία της δημιουργία, η Κραυγή, προβλήθηκε στην τηλεόραση της Καβάλας το περασμένο καλοκαίρι και είναι μια σειρά μυστηρίου και περιπέτειας με υποκριτικές ερμηνείες που αντίστοιχες της δεν έχετε ξαναδεί. Η ιστορία ξεκινάει με έναν εφιάλτη που μοιάζει με τριπάρισμα βγαλμένο από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και κάνει την πρωταγωνίστρια Νανά να ξυπνάει απαγγέλλοντας έναν απηυδισμένο μονόλογο-κρεσέντο. Στη συνέχεια, η Νανά, αποφασίζει να επισκεφτεί μια θεία της στην Καβάλα, ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να βρει δουλειά στην πόλη όπου μεγάλωσε, τα Χανιά. Εκεί εκτυλίσσεται μια ιστορία θρίλερ που περιλαμβάνει μενταγιόν, μαγικές δυνάμεις και λυκάνθρωπους. Το cast δεν αποτελείται από επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά από ερασιτέχνες που δοκιμάζουν να ξετυλίξουν το κρυμμένο ταλέντο τους και γι' αυτό τον λόγο είναι όλοι τους απολαυστικοί.» Εργογραφία Πληροφορίες τηλεοπτικών σειρών Παραγωγή Μουσική τίτλων Παραπομπές Έλληνες σκηνοθέτες Έλληνες σεναριογράφοι Ελληνίδες συγγραφείς
723739	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE	Αθλητική	Η Αθλητική ήταν κυπριακή εβδομαδιαία εφημερίδα. Κυκλοφορούσε κάθε Δευτέρα. Η πρώτη έκδοσή της ήταν στις 8 Δεκεμβρίου 1952. Εκδότης της εφημερίδας, σύμφωνα με τον νόμο, ήταν ο Αγησίλαος Τσιαλής. Διευθυνόταν από συντακτική επιτροπή. Για παρά πολλά χρόνια υπήρξε η κυριότερη αθλητική εφημερίδα της Κύπρου, με μεγάλη κυκλοφορία και επιρροή ανάμεσα στους φιλάθλους και τους αθλητικούς κύκλους. Η λειτουργία της αναστάλθηκε στις 7 Ιουλίου 1975, έχοντας κυκλοφορήσει 844 φύλλα. Τα πρώτα χρόνια η Αθλητική εκτυπωνόταν σε μονόφυλλο (δυο σελίδες) μεγάλο μέγεθος (55 x 42 εκατοστά) και εννιάστηλο σχήμα. Ο τίτλος και μερικοί υπότιτλοι τυπώνονταν σε κόκκινο χρώμα. Αργότερα η εφημερίδα έγινε τετρασέλιδη στο ίδιο μέγεθος και σχήμα. Από το φύλλο 825 (10 Φεβρουαρίου 1975) άλλαξε μέγεθος και σχήμα (tabloid) και εκδιδόταν δωδεκασέλιδη και πολύχρωμη. Παραπομπές Πηγές Πρώην αθλητικές εφημερίδες στην ελληνική γλώσσα Εφημερίδες με τόπο έκδοσης την Κύπρο
681269	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%20%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%20%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BC	Στάδιο Ποντ Γκόριτσομ	Το Στάδιο Ποντ Γκόριτσομ είναι ένα πολυλειτουργικό στάδιο στην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου την Ποντγκόριτσα. Η χωρητικότητά του έχει αλλάξει με την πάροδο των ετών, λόγω αρκετών ανακαινίσεων. Το 2019 το στάδιο έφερε 11.264 θέσεις. Το στάδιο είναι η έδρα της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου του Μαυροβουνίου και της ομάδας Μπούντουτσνοστ. Ιστορικά στοιχεία Το Στάδιο Ποντ Γκόριτσομ χτίστηκε το 1945, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πριν τον πόλεμο, η Μπούντουτσνοστ και άλλοι σύλλογοι της Ποντγκόριτσα διεξήγαγαν τους αγώνες τους σε ένα γήπεδο κοντά σε αυτή τη θέση. Η αρχική χωρητικότητα του σταδίου ήταν περίπου 5.000 θεατές. Το στάδιο κάηκε ολοσχερώς το 1952, αλλά έπειτα ξαναχτίστηκε, με νέα χωρητικότητα περίπου 17.000 θέσεων. Το νέο στάδιο έχει τέσσερα τμήματα-πλευρές. Το 1989, εγκαταστάθηκαν προβολείς στο Στάδιο Ποντ Γκόριτσομ (τότε γνωστό ως «Στάδιο του Τίτογκραντ»). Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, η κύρια πλευρά θέσεων (δυτική) ανακατασκευάστηκε. Η νέα πλευρά απέκτησε χωρητικότητα 6.000 θέσεις και μοντέρνα οροφή. Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το στάδιο υπέστη πρόσθετες κατασκευαστικές εργασίες. Η ανατολική πλευρά του κατεδαφίστηκε, ενώ κατασκευάστηκε μια νέα βόρεια πλευρά. Η χωρητικότητα μειώθηκε σε 12.000 θέσεις. Στις 27 Μαρτίου 2015, ακυρώθηκε προγραμματισμένος αγώνας στο στάδιο μεταξύ των εθνικών ομάδων του Μαυροβουνίου και της Ρωσίας για λόγους ασφάλειας των παικτών. Ο Ρώσος τερματοφύλακας Ίγκορ Ακινφέεφ χτυπήθηκε προηγουμένως στο κεφάλι από φωτοβολίδα και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο. Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία κέρδισε τον αγώνα 3-0 έπειτα από απόφαση της UEFA. Η βόρεια πλευρά του σταδίου φιλοξενεί τους οπαδούς της Μπούντουτσνοστ, που είναι ευρύτερα γνωστοί ως «Varvari» (Βάρβαροι). Οι Varvari συχνά αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο ποσοστό φιλάθλων σε αγώνες της Μπούντουτσνοστ, η οποία θεωρείται ως η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα στο Μαυροβούνιο. Εξέδρες Από το 2006, το Στάδιο Ποντ Γκόριτσομ διαθέτει τέσσερις εξέδρες. Από το 1992 ως το 2006, υπήρχαν τρεις, καθώς η παλαιά ανατολική είχε κατεδαφιστεί. Παρακάτω παρουσιάζεται κατά προσέγγιση η χωρητικότητα κάθε εξέδρας με τεχνικές λεπτομέρειες. Παραπομπές Ποδόσφαιρο στο Μαυροβούνιο Στάδια ποδοσφαίρου στο Μαυροβούνιο
642893	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%202019%20%E2%80%93%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD	Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2019 – Μαραθώνιος γυναικών	Ο Μαραθώνιος γυναικών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2019 διεξήχθη στη Ντόχα του Κατάρ στις 27 Σεπτεμβρίου. Ο αγώνας ξεκίνησε τα μεσάνυχτα, έτσι έγινε ο πρώτος νυχτερινός μαραθώνιος σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου. Ρεκόρ Πρόγραμμα Σύνοψη Η θερμοκρασία ήταν αρκετά υψηλή την ώρα του αγώνα. Από τις 69 αθλήτριες που ξεκίνησαν, οι 29 δεν τερμάτισαν. Η παγκόσμια κορυφαία και η προηγούμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια ήταν μόνες τους μπροστά στα τελευταία μέτρα, και η Ναμιμπιανή ήταν τρίτη. Ο νικητήριος χρόνος ήταν ο αργότερος από όλους στην ιστορία του Παγκόσμιου πρωταθλήματος. Αποτελέσματα Τελικός Παραπομπές Μαραθωνιος Γυ Μαραθώνιος
743693	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AC%20%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%B6%CE%AF	Μπατσά μπαζί	Το μπατσά μπαζί (αγγλ. bacha bazi ( στην κυριολεξία "παιχνίδι αγοριού", από το bacheh, "αγόρι" και bazi "παιχνίδι") είναι ένας όρος αργκό σε ορισμένα μέρη του Αφγανιστάν και του Πακιστάν που σημαίνει ένα έθιμο του Αφγανιστάν που περιλαμβάνει τον χορό από νεαρών εφήβων ή αγοριών ντυμένων με γυναικεία ρούχα, αλλά και την ερωτική εκμετάλλευση αυτών από μεγαλύτερους άνδρες. Το έθιμο συνδέεται με τη σεξουαλική υποδούλωση και την παιδική πορνεία . Τον 21ο αιώνα ασκείται σε διάφορα μέρη του Αφγανιστάν και του βορειοδυτικού Πακιστάν . Η βία και ο εξαναγκασμός είναι κοινές, και οι αξιωματούχοι ασφαλείας δηλώνουν ότι δεν μπορούν να τερματίσουν τέτοιες πρακτικές, επειδή πολλοί από τους άνδρες που εμπλέκονται σε δραστηριότητες που σχετίζονται με το μπατσά μπαζί είναι ισχυροί και καλά οπλισμένοι πολέμαρχοι. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο στο Αφγανιστάν (1996–2001), το μπατσά μπαζί απαγορευόταν και επέφερε τη θανατική ποινή σύμφωνα με το νόμο των Ταλιμπάν. Η πρακτική του χορού αγοριών είναι παράνομη βάσει του αφγανικού νόμου, αλλά οι νόμοι σπάνια επιβάλλονται σε ισχυρούς παραβάτες και η αστυνομία φέρεται να έχει εμπλέκεται στο σχετικό έθιμο. Μια διαμάχη προέκυψε μετά την εμφάνιση ισχυρισμών ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν μετά την εισβολή στη χώρα αγνόησαν σκόπιμα το μπατσά μπαζί. Ο αμερικανικός στρατός απάντησε ισχυριζόμενος ότι το θέμα ήταν σε μεγάλο βαθμό ευθύνη της «τοπικής αφγανικής κυβέρνησης». Στη δεκαετία του 2020, παρά τη διεθνή ανησυχία και την παρανομία της, η πρακτική συνεχίζεται. Ιστορία Το μπατσά μπαζί είναι μια παράδοση αιώνων. Ένας από τους αρχικούς παράγοντες που κινητοποίησαν την άνοδο των Ταλιμπάν ήταν η αντίθεσή τους στην πρακτική. Μετά την εξουσία των Ταλιμπάν το 1996, το έθιμο απαγορεύτηκε μαζί με την ομοφυλοφιλία αφού οι Ταλιμπάν το θεώρησαν ασυμβίβαστο με το νόμο της Σαρία . Τόσο το μπατσά μπαζί όσο και η ομοφυλοφιλία τιμωρούνταν με τη θανατική ποινή, και μερικές φορές κατηγορούνταν τα νεαρά αγόρια αντί για τους δράστες Συχνά, τα αγόρια επιλέγονται επειδή είναι φτωχά και ευάλωτα. Οι άντρες που στη νεότητά τους ασκούσαν το μπατσά μπαζί αντιμετωπίζουν κοινωνικό στίγμα και παλεύουν με τις ψυχολογικές επιπτώσεις της κακοποίησης τους. Το 2011, σε συμφωνία μεταξύ των Ηνωμένων Εθνών και του Αφγανιστάν, αφγανοί αξιωματούχοι υπέγραψαν ένα σχέδιο δράσης που υπόσχεται να τερματίσει την πρακτική, μαζί με την επιβολή άλλων προστατευτικών μέτρων για τα παιδιά. Το 2014, η Suraya Subhrang, επίτροπος για τα δικαιώματα των παιδιών στην ανεξάρτητη επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Αφγανιστάν, δήλωσε ότι οι περιοχές που ασκούσαν το bacha bazi είχαν αυξηθεί. Σύγχρονη προβολή του θέματος στη Δύση Ένας αριθμός ρεπορτάζ και ντοκιμαντέρ με θέμα το μπατσά μπαζί έχουν προβληθεί σε Δυτικές χώρες. Η ειδησεογραφία επίσης ασχολήθηκε με το πώς αντιμετώπισαν το έθιμο οι στρατιωτικοί των διεθνών δυνάμεων της ISAF στο Αφγανιστάν. Παραπομπές Cross-dressing
209820	https://el.wikipedia.org/wiki/1003%20%CE%9B%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%AE	1003 Λιλοφή	Η Λιλοφή (Lilofee) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,674. Ανακαλύφθηκε το 1923 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά της από ένα πρόσωπο ενός γερμανικού δημοτικού τραγουδιού (Die schöne junge Lilofee). Φυσικά χαρακτηριστικά Τα φυσικά χαρακτηριστικά της Λιλοφή είναι άγνωστα. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα Λιλοφη
697084	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%9F%CF%85%CE%BD%CF%85%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82	Λαδίσλαος Ουνυάδης	Ο Λαδίσλαος, ουγγρ. László Hunyadi (1432 - 16 Μαρτίου 1457) από τον Οίκο του Ουνυάδη ήταν ευγενής της Ουγγαρίας. Έγινε μπάνος της Κροατίας και Δαλματίας και κύριος των βασιλικών ίππων. Βιογραφία Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιωάννη του Πρεσβύτερου, βοϊβόδα της Τρανσυλβανίας και μετά αντιβασιλιά της Ουγγαρίας και της Ελισάβετ Σιλάγκυι, κόρης του Λαδίσλαου κόμη Σιλάγκυι. Νεότερος αδελφός του ήταν ο Ματθίας Κορβίνος, μετέπειτα βασιλιάς της Ουγγαρίας. Από πολύ μικρή ηλικία συνόδευσε τον πατέρα του στις εκστρατείες του. Έπειτα από τη μάχη του Κόσοβο (1448) έμεινε για λίγο χρόνο ως όμηρος για τον πατέρα του στα χέρια του Γεωργίου Μπράνκοβιτς (1427-56), δεσπότη της Σερβίας. Το 1452 ήταν μέλος της αντιπροσωπίας, που πήγε στη Βιέννη για να φέρει τον Ούγγρο βασιλιά Λαδίσλαο Ε΄. Το 1453 ήταν ήδη μπάν(ος) της Κροατίας και της Δαλματίας. Στη συνέλευση (dieta) της Βούδας (1455) παραιτήθηκε από όλα τα αξιώματά του, εξαιτίας των κατηγοριών του Ούλριχ Β΄ κόμη του Τσέλιε και άλλων εχθρών του Οίκου του· τελικά συμφιλιώθηκε μαζί του και μνηστεύθηκε τη Μαρία, κόρη του Λαδίσλαου Γκαραί παλατινού (κόμη) της Ουγγαρίας. Έπειτα από το τέλος του πατέρα του το 1456, κατηγορήθηκε από τον εχθρό του Ούλριχ Β΄ (τώρα γενικό διοικητή της Ουγγαρίας με σημαντική ισχύ) ως υπεύθυνος για τα χρέη, που φέρεται να έκανε ο πρεσβύτερος Ουνυάδης στο κράτος, αλλά υπερασπίστηκε τον εαυτό του ικανά στη συνέλευση του Φούτακ (Οκτώβριος 1456). Έτσι ο Ούλριχ Β΄ προσποιήθηκε συμφιλίωση, υποσχόμενος να προστατεύσει τους Ουνυάδη σε περίπτωση που πρώτα θα παρέδιδαν όλα τα βασιλικά κάστρα, που τους είχαν εμπιστευτεί. Αρχή θα γινόταν με το κάστρο Ναντορφεχερβάρ (τώρα στο Βελιγράδι), του οποίου ο Ουνυάδης ήταν διοικητής. Αν και αναγνώρισε τον ΛΑδίσλαο Ε΄ και τον Ούλριχ Β΄, ο Ουνυάδης εξαίρεσε τον στρατό του από μισθοφόρους. Το επόμενο πρωί (9 Νοεμβρίου 1456) ο Ούλριχ Β΄ σκοτώθηκε από άνδρες του Ουνυάδη υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αργότερα ο Ουνυάδης υπηρέτησε ως κύριος των βασιλικών ίππων (ουγγρ.: lovászmester) ως το τέλος του. Ο τρομοκρατημένος 12ετής Λαδίσλαος Ε΄ συγχώρησε τον Ουνυάδη και σε μία επόμενη συνομιλία με τη μητέρα του στο Τεμεσβάρ ορκίστηκε ότι θα προστάτευε όλη την οικογένεια. Ως εχέγγυο της ειλικρίνειάς του, διόρισε τον Ουνυάδη κύριο του θησαυροφυλακίου και γενικό διοικητή του βασιλείου. Μη υποπτευόμενος κακό, ο Ουνυάδης συνόδευσε τον βασιλιά στη Βούδα. Μόλις όμως έφθασε εκεί, συνελήφθη με την κατηγορία ότι συνωμοτούσε εναντίον του βασιλιά και καταδικάστηκε σε θάνατο, χωρίς την τήρηση νομικών διατυπώσεων. Αποκεφαλίστηκε στις 16 Μαρτίου 1457, 26 ετών. Είναι ο πρωταγωνιστής στην όπερα Ουνυάδη Λαζλό του Φερέντς Έρκελ. Πηγές Acsády, Ignác (1904). History of the Hungarian Realm (in Hungarian), vol. i., Budapest. Engel, Pál (1996). Magyarország világi archontológiája, 1301–1457, I. ("Secular Archontology of Hungary, 1301–1457, Volume I"). História, MTA Történettudományi Intézete. Budapest. ISBN 963-8312-44-0. Kubinyi, András: Hunyadi Mátyás, a személyiség és a király, AETAS 22, 83–100, 2007. Bánhegyi, Ferenc: A Hunyadiak dicsősége, Celldömölk, Apáczai Kiadó, 2008. Οίκος του Ουνυάδη
460860	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82	Γρηγόρης Βουτσινάς	Ο Γρηγόριος (Γρηγόρης) Βουτσινάς γεννήθηκε στην Πάτρα (1991) και είναι αθλητής αγωνισμάτων δρόμου αντοχής και μέλος της εθνικής ομάδας. Βιογραφία Ήταν αθλητής αρχικά του Α.Ο Πέλοπα Πατρών και μετά της Α.Ε.Κ. Είναι 3 φορές πανελληνιονίκης στον Ανώμαλο Δρόμο και έχει κατακτήσει 12 Πανελλήνια μετάλλια από το 2007 έως το 2012 (800 μ., 1.500 μ., 5.000 μ., 3.000 μ. στιπλ, ανώμαλος κλπ.) Είναι χαρακτηριστικό πως πριν κλείσει τα 18 του χρόνια είχε γίνει ο καλύτερος Αχαιός αθλητής όλων των εποχών στα 3.000μ. στιπλ με 9.07.94 κι ένας από τους καλύτερους έφηβους όλων των εποχών στην Ελλάδα. Έχει συμμετάσχει σε διεθνείς αγώνες, ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και βαλκανικούς. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του 2007 που έγινε στην Αθήνα ήταν δεύτερος στα 1500μ. με επίδοση 4.06.02 κατακτώντας το πρώτο του Πανελλήνιο μετάλλιο σε ηλικία 16 ετών. Το 2008 ήρθε νικητής στα 1500μ. και τρίτος νικητής στα 800μ. Στο βαλκανικό πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε στη Σερβία ήρθε 4ος στα 1500μ. Το 2009 σαν Έφηβος ήταν η καλύτερη χρονιά του καθώς κέρδισε στο πανελλήνιο ανοιχτού στα 3000μ. με φυσικά εμπόδια και κατέλαβε την 2η θέση στα 5000μ. ενώ στα Παπαφλέσσεια στην Καλαμάτα κατάφερε να πιάσει το όριο της κατηγορίας του (9'10'00) με χρόνο 9'08'21 που τον οδήγησε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όπου με ατομικό ρεκόρ 9'07'94 κατάφερε να πλασαριστεί στον τελικό του αγωνίσματος και να πάρει την 11η θέση. Το 2009 κατέκτησε έξι Πανελλήνια μετάλλια, ένα Βαλκανικό και ένα σε 7εθνή συνάντηση και συμμετείχε τέσσερις φορές μέσα στη χρονιά με τα χρώματα της Εθνικής ομάδος. Το 2010 ξεκινάει για εκείνον ευνοϊκά κερδίζοντας το Πανελλήνιο Ανωμάλου δρόμου (6000μ.) και κάνοντας επίδοση 9'15'14 στα 3000μ. Φ.Ε στην Πάτρα, ενώ λίγες ημέρες αργότερα ένας σοβαρός τραυματισμός του στερεί το δικαίωμα να διεκδικήσει μια καλύτερη επίδοση κοντά στο 9'04'00 που θα του έδινε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της κατηγορίας του στο Μόγκτον του Καναδά. Το 2012 επανέρχεται ξανά και κατακτά τη δεύτερη θέση στα 3000μ. Φ.Ε στην Κατηγορία των Νέων Ανδρών στην Αθήνα. Διακρίσεις Πανελλήνιο πρωτάθλημα Ανωμάλου δρόμου: Χρυσό: 2009, 2010 Χάλκινο:2008 Βαλκανικό πρωτάθλημα 1500μ. : 2008(4η θέση) 3000μ. Φυσ.Εμπόδια : Χάλκινο - 2009 Πανευρωπαικό Πρωτάθλημα : 11η Θέση 13η Θέση Πανελλήνιο πρωτάθλημα 800μ. : Χάλκινο - 2008 1500μ. : Χρυσό - 2008 Ασημένιο - 2007 Χάλκινο - 2008(κατηγορία Ε και Ν)* 3000μ. Φυσ.Εμπόδια : Χρυσό - 2009(κατηγορία Ε και Ν)* Ασημένιο - 2012 5000μ. : Ασημένιο - 2009 *Μετάλλιο στην κατηγορία Εφήβων και Νέων Ανδρών Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Grigoris Voutsinas is talking to Runner Magazine -https://www.youtube.com/watch?v=iYyiAtFY6MA Πρώτος ο Γρηγόρης Βουτσινάς - https://web.archive.org/web/20141013152844/http://www.patrastimes.gr/arthro.php?id=73320 Έλληνες αθλητές δρόμων μεσαίων αποστάσεων Αθλητές στίβου Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
476117	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%AF%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82	Ουζερί Τσιτσάνης	Το Ουζερί Τσιτσάνης είναι μια ελληνική ταινία παραγωγής του 2015 σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Η ταινία πραγματεύεται τον έρωτα ενός χριστιανού και μιας Εβραίας στην Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Πλοκή Βρισκόμαστε στην Ελλάδα και στην πόλη της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο Γιώργος είναι μαραγκός, σερβιτόρος στο μαγαζί του Βασίλη Τσιτσάνη και αντιστασιακός. Η Εστρέα τραγουδά στην εβραϊκή χορωδία της πόλης και ζει μαζί με τους γονείς της και τον αδερφό της, τον σοσιαλιστή Αλμπέρτο. Οι δυο τους γνωρίζονται, επειδή ο Γιώργος είναι φίλος του Αλμπέρτο και συναντιούνται στο υπόγειο του ξυλουργείου του Γιώργου, το οποίο λειτουργεί για την αντίσταση ενάντια στους κατακτητές. Έτσι, αρχίζει σιγά-σιγά ο έρωτάς τους. Στο μαγαζί του Βασίλη γίνονται συχνά φασαρίες και γι' αυτόν τον λόγο αποχωρεί η τραγουδίστρια. Μετά από οντισιόν επιλέγουν για νέα τραγουδίστρια τη Λαμπρινή, στην οποία δίνουν το ψευδώνυμο Λέλα. Ο Βασίλης και η Λέλα ξεκινούν και αυτοί να έχουν μια ερωτική ιστορία, όμως ο Βασίλης είναι παντρεμένος. Παράλληλα, ο πατέρας της Εστρέα, ο Γιακό, πάει μαζί με άλλους άντρες Εβραίους της πόλης για καταναγκαστική εργασία, στην οποία εξευτελίζονται και όσοι δεν αντέχουν, θανατώνονται. Ο Αλμπέρτο είναι ο μόνος που δεν πηγαίνει, γιατί κρύβεται στο παλιό σπίτι του Γιώργου. Ο Γιώργος οργανώνει μαζί με τον Δαπόντε, τον ταγματάρχη του στο μέτωπο, την ανατίναξη της αποθήκης των μαυραγοριτών. Η προσπάθεια αυτή αποτυγχάνει, καθώς κάποιος δωσίλογος το αποκαλύπτει στους Γερμανούς. Έτσι, κατά την επιχείρηση, όλοι σκοτώνονται εκτός από τον Γιώργο. Στη συνέχεια, ο Γιώργος μαθαίνει ότι ο Γιάννης, ένας θαμώνας του μαγαζιού, είναι κρυφά αντιστασιακός και καμουφλάρεται για να τον περάσουν για δωσίλογο. Ο έρωτας της Εστρέα και του Γιώργου εξελίσσεται, ενώ ο Βασίλης απορρίπτει τη Λέλα, αφού της λέει πως πάνω απ' όλα είναι η γυναίκα του και το παιδί του. Έτσι, η Λέλα αρραβωνιάζεται τον Τάσο, έναν θαμώνα του μαγαζιού. Ο Γιώργος ανακοινώνει στον πατέρα του Αντώνη, τον έρωτά του για την Εστρέα και αυτός αντιδρά. Επίσης, βρίσκει τον Γιάννη σκοτωμένο από τους Γερμανούς. Ο Γιακό γυρνά από τα καταναγκαστικά έργα και αποφασίζει να παντρέψει την Εστρέα με τον Νταβί. Η μητέρα της, Ρασέλ, ανακαλύπτει τη σχέση της κόρης της με τον Γιώργο και την προειδοποιεί να τον ξεχάσει. Ο Γιώργος μαθαίνει το προξενιό και εξοργίζεται. Η Λέλα παραιτείται από το μαγαζί, γιατί ετοιμάζεται να παντρευτεί με τον Τάσο, όμως τα σχέδιά της ανατρέπονται, όταν καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο δωσίλογος. Το λέει στον Γιώργο και εκείνος παραφυλάει και τον σκοτώνει με τρεις σφαίρες: μία για τον Δαπόντε, μία για την αποθήκη και μία για τον Γιάννη. Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής ανακοινώνουν στον εβραϊκό πληθυσμό ότι θα πρέπει να μεταβεί στην Πολωνία. Τότε αποφασίζεται να γίνει ο γάμος της Εστρέα με τον Νταβί. Η Έστρέα λίγο πριν τον γάμο δηλώνει σε όλους πως θέλει τον Γιώργο και ο πατέρας της της λέει πως δεν ανήκει πλέον στην οικογένεια και είναι για όλους νεκρή. Την επομένη μεταφέρονται σε γκέτο λίγο έξω από την πόλη. Η Εστρέα, με τη βοήθεια του Αλμπέρτο, διαφεύγει και γυρνά στον Γιώργο. Για να μη την ανακαλύψουν, κανονίζει ο Βασίλης να της αλλάξουν ταυτότητα και να την παρουσιάσουν ως ξαδέρφη της γυναίκας του. Παράλληλα, ο Αλμπέρτο σκοτώνεται από τους Γερμανούς για παραδειγματισμό, κάτι που μαθαίνουν ο Γιώργος και η Εστρέα. Την παραμονή της αναχώρησής του Γιακό και της Ρασέλ για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην κατεχόμενη Πολωνία, η Εστρέα λέει στον Γιώργο πως θέλει να τους δει για τελευταία φορά. Όταν καταφτάνουν, η Εστρέα βλέπει τους γονείς της λυπημένη, φωνάζει δυνατά πως είναι Εβραία και τους ακολουθεί στο τρένο για την Πολωνία. Η ταινία τελειώνει σε έναν ανοιχτό χώρο με τον Γιώργο και τον Βασίλη με την ορχήστρα του να τραγουδούν το ξακουστό λαϊκό άσμα Συννεφιασμένη Κυριακή. Στο τέλος, ο Βασίλης παίρνει μια χειροβομβίδα που είχε ο Γιώργος, τη βάζει μέσα στο μπουζούκι του και το πετάει στον ουρανό, κλείνοντας την ταινία. Διανομή ρόλων Χάρης Φραγκούλης ως Γιώργος Χριστίνα Χειλά - Φαμέλη ως Εστρέα Ανδρέας Κωνσταντίνου ως Βασίλης Τσιτσάνης Βασιλική Τρουφάκου ως Λέλα Γιάννης Στάνκογλου ως Γιακό Γιάννης Αϊβάζης ως Τάσος Λάκης Κομνηνός ως Δαπόντες Μιχάλης Αεράκης ως ραβίνος Μαρία Καβουκίδου ως Ρασέλ Θοδωρής Αντωνιάδης ως Αλμπέρτο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ως Γιάννης Σταμάτης Τζελέπης ως Αντώνης Αλμπέρτο Εσκενάζυ ως Αβραάμ Ρεβά Κωστής Παπάζογλου ως μαέστρος χορωδίας Υποδοχή Κριτικές Ο κριτικός Χάρης Καλογερόπουλος έδωσε στην ταινία δύο απο τα πέντε αστέρια του σε μια μέτρια κριτική που δημοσιεύθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2015 αναφέροντας μεταξύ άλλων πως: Βραβεία/Διακρίσεις Στα Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου του 2016 ήταν υποψήφια σε έξι κατηγορίες: Α’ Ανδρικού Ρόλου (Χάρης Φραγκούλης), Β’ Ανδρικού Ρόλου (Ανδρέας Κωνσταντίνου), Β’ Γυναικείου Ρόλου (Βασιλική Τρουφάκου), μακιγιάζ, ενδυματολογίας και σκηνογραφίας και κέρδισε στην κατηγορία του Β’ Γυναικείου Ρόλου. Επίσης, κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο 13o Ελληνικό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Το Ελληνικές ταινίες Ελληνικές δραματικές ταινίες Ταινίες του 2015 Ταινίες σχετικά με το Ολοκαύτωμα Γερμανόφωνες ταινίες Ισπανόφωνες ταινίες Ταινίες βασισμένες σε ελληνικά μυθιστορήματα Ελληνικές ιστορικές ταινίες Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα Ελληνόφωνες ταινίες
69176	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29	Μυρτίλος (μυθολογία)	Ο Μυρτίλος, πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ήταν ο ηνίοχος του Οινομάου, του βασιλιά της Πίσας στην Ήλιδα. Ο Μυρτίλος πρόδωσε το αφεντικό του εξαιτίας του Πέλοπα. Ο μύθος Ο Μυρτίλος ήταν γιος του θεού Ερμή και της Φαέθουσας, κόρης του Δαναού, ή της Κλυμένης. Ως υπεύθυνος για το τέθριππο άρμα του Οινομάου, που το προετοίμαζε για τις αρματοδρομίες στις οποίες ο βασιλιάς κέρδιζε τους επίδοξους μνηστήρες της κόρης του Ιπποδάμειας (βλ. λ.) δέχθηκε την επίσκεψη ενός από αυτούς, του Πέλοπα. Ο Πέλοπας υποσχέθηκε στον Μυρτίλο ότι θα του έδινε το μισό βασίλειο ή την Ιπποδάμεια για μια νύχτα, αν τον βοηθούσε να νικήσει στην αρματοδρομία. Τότε ο Μυρτίλος, που κατά μία εκδοχή ήταν κρυφά ερωτευμένος με την Ιπποδάμεια, αντικατέστησε τα ορειχάλκινα καρφιά στον άξονα του εμπρόσθιου τροχού του άρματος του βασιλιά με κέρινα, ή δεν έβαλε καθόλου καρφιά. Μόλις λοιπόν ξεκίνησε ο αγώνας μεταξύ του Οινομάου και του Πέλοπα, το τέθριππο του βασιλιά αναποδογύρισε και ο Οινόμαος σκοτώθηκε. (Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή του μύθου, ο Πέλοπας νίκησε τον Οινόμαο χάρη στα άλογα που του είχε χαρίσει ο Ποσειδών και μετά σκότωσε ο ίδιος τον Οινόμαο.) Μετά τη νίκη του, ο Πέλοπας διέφυγε προς την πατρίδα του με την Ιπποδάμεια και τον Μυρτίλο. Στη διαδρομή, ο Πέλοπας αρνήθηκε να εκπληρώσει την υπόσχεσή του προς τον Μυρτίλο, οπότε ο τελευταίος προσπάθησε με τη βία να του αποσπάσει την Ιπποδάμεια. Τότε ο Πέλοπας τον σκότωσε γκρεμίζοντάς τον από ψηλά στη θάλασσα στην ανατολική πλευρά της Πελοποννήσου, η οποία ονομάσθηκε από τότε Μυρτώο Πέλαγος. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή πάντως, το συμβάν έλαβε χώρα σε ακρωτήριο της Εύβοιας. Πέφτοντας όμως ο Μυρτίλος πρόλαβε και καταράστηκε τον Πέλοπα και τους απογόνους του. Αυτή η κατάρα πιστευόταν ότι έφερε δυστυχίες στα παιδιά και τα εγγόνια του Πέλοπα και της Ιπποδαμείας, ιδίως στους Ατρείδες. Μετά τον θάνατο του Μυρτίλου, ο πατέρας του, ο θεός Ερμής, τον τίμησε υψώνοντάς τον στον ουρανό, όπου τον βλέπουμε ακόμα και σήμερα: είναι ο αστερισμός Ηνίοχος. Κατ' άλλους, το σώμα του βρέθηκε και τοποθετήθηκε στον ναό του Ερμή, όπου και το τιμούσαν με ετήσιες θυσίες. Το σημείο ταφής του στην Ολυμπία ήταν γνωστό ως ταράξιππος, δηλαδή ένα μέρος όπου τα άλογα ταράσσονταν, όταν περνούσαν από εκεί. Δείτε επίσης Ερυθρόμορφος κρατήρας Πέλοπα και Οινομάου Παραπομπές Πηγές Sir William Smith: A new classical dictionary of Greek and Roman biography, mythology and geography: partly based upon the Dictionary of Greek and Roman biography and mythology, Harper and brothers, 1862, σελ. 621 Πέλοπας Πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας Παιδιά του Ερμή
322889	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82	Γιάννης Σταμούλης	Ο Ιωάννης Σταμούλης (Θήβα, 12 Σεπτεμβρίου 1930 - Αθήνα, 3 Δεκεμβρίου 2007) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο διετέλεσε ευρωβουλευτής από το 1989 έως το 1994 , ενώ στη συνέχεια έγινε ο πρώτος εκλεγμένος νομάρχης Βοιωτίας (1994 - 1998). Πρωταγωνίστησε στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σταδιοδρομία Γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1930 στη Θήβα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το πτυχίο του το 1952. Εργάστηκε ως δικηγόρος, αρχικά στη Λιβαδειά και στη συνέχεια στην Αθήνα, αναλαμβάνοντας πολύ σημαντικές υποθέσεις στα ανώτατα δικαστήρια της χώρας. Έδειξε τις μεγάλες νομικές του ικανότητες ως δικηγόρος της εφημερίδας Αυριανή στο απόγειο της κυκλοφορίας και επιρροής της τη δεκαετία του 1980, όταν δεχόταν καταιγισμό μηνύσεων και αγωγών από τα πρόσωπα που επέκρινε. Ο Σταμούλης στην πλειονότητα των περιπτώσεων κατάφερνε να αθωώνει την εφημερίδα και τον εκδότη της Γιώργο Κουρή. Επίσης, υπερασπίστηκε με επιτυχία τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ήταν διοικητές διάφορων ΔΕΚΟ την περίοδο του σκανδάλου Κοσκωτά, ενώ υπήρξε και ένας από τους συνηγόρους υπεράσπισης των μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Η εφημερίδα Το Βήμα σκιαγράφησε το δικηγορικό προφίλ του την περίοδο της δίκης του αιώνα της 17 Νοέμβρη, που έγινε το 2003: «Πρώην ευρωβουλευτής του ΠαΣοΚ και πρώην νομάρχης Βοιωτίας. Ανακίνησε την υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων. Η ευγενής φυσιογνωμία του δεν προδίδει τη δυναμικότητα που επιδεικνύει στις δικαστικές αίθουσες. Μια φορά μάλιστα, στη δίκη των ΔΕΚΟ, ως συνήγορος του πρώην γενικού διευθυντή των ΕΛΤΑ Παναγιώτη Βουρνά, διεκδικώντας τον λόγο δεν δίστασε να χτυπήσει το χέρι του στην έδρα του προέδρου. Αριστος γνώστης της δικονομίας, χαρακτηρίζεται ως «ο δικηγόρος των ενστάσεων», τακτικής που, όπως φαίνεται, θα ακολουθήσει και σε αυτή την υπόθεση. Ηδη και κατά το στάδιο της ανάκρισης υπέδειξε στους πελάτες του να μην απολογηθούν επειδή θεώρησε αναρμόδια τη δικαστική λειτουργό που τη διενεργούσε. Στη συνέχεια επανήλθε ζητώντας την ακυρότητα της προδικασίας αλλά και την εξαίρεση του εποπτεύοντος την ανάκριση εισαγγελέα εφετών» Στις ευρωεκλογές του 1989 εξελέγη ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ και υπηρέτησε από το 1989 έως το 1994. Στη συνέχεια, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1994 εξελέγη ο πρώτος αιρετός νομάρχης Βοιωτίας και υπηρέτησε στη θέση αυτή μέχρι το 1998. Ως νομάρχης Βοιωτίας, είχε κατά καιρούς εσωκομματικά προβλήματα με τις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ. Ήταν πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Θυμάτων Ναζιστικής Κατοχής και πρωταγωνιστής στο νομικό αγώνα διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων για τα θύματα της περιόδου,ενώ ανέδειξε διεθνώς τη Σφαγή στο Δίστομο. Απεβίωσε από καρκίνο το Δεκέμβριο του 2007 σε ηλικία 77 ετών, και κηδεύτηκε από τον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου στην Αθήνα, ενώ τάφηκε στη γενέτειρά του. Κόρη του είναι η δικηγόρος Κέλλυ Σταμούλη, που ασχολείται με το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. Παραπομπές Ευρωβουλευτές εκλεγμένοι με το ΠΑΣΟΚ Έλληνες δικηγόροι Νομάρχες Βοιωτίας Ευρωβουλευτές της Ελλάδας εκλεγμένοι την περίοδο 1989-1994
832944	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CF%87%CF%85%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1%20%CE%BC%CE%AF%CF%83%CE%B8%CF%89%CF%83%CE%B7	Βραχυχρόνια μίσθωση	Ο όρος βραχυχρόνια μίσθωση περιγράφει επιπλωμένα αυτόνομα διαμερίσματα ή οικίες που ενοικιάζονται για σύντομες χρονικές περιόδους. Συνήθως θεωρούνται ως εναλλακτική λύση αντί ξενοδοχείων. Αποτελούν παρακλάδι της αγοράς εταιρικών κατοικιών και προσφέρονται επίσης από ιδιώτες και επενδυτές μέσω διαδικτυακών πλατφορμών όπως η Airbnb. Θεωρείται ως η πιο προσιτή επιλογή για διαμονές ενός μήνα. Μπορεί να είναι 25–50% φθηνότερα από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Τα διαμερίσματα προσφέρουν συνήθως πρόσθετες ανέσεις, όπως κουζίνα/μικρές κουζίνες, πλυντήριο και στεγνωτήριο. Ορισμένες εταιρείες επιτρέπουν τα κατοικίδια. Οι διαδικασίες κράτησης μπορεί να περιλαμβάνουν πιστωτικούς ελέγχους και καταθέσεις κράτησης και τέλη. Οι ενοικιάσεις από διαδικτυακές πλατφόρμες όπως η Airbnb είναι μια κοινή μορφή πρόσβασης σε αυτές τις ενοικιάσεις. Συνιστάται η επαφή με τον ιδιοκτήτη ή τον αντιπρόσωπο, καθώς οι φωτογραφίες και οι περιγραφές στο διαδίκτυο ενδέχεται να είναι παραπλανητικές. Ο πολλαπλασιασμός των βραχυχρόνιων μισθώσεων μπορεί να επηρεάσει εκείνους στην περιοχή που αναζητούν μακροχρόνιες ενοικιάσεις, όπως η ραγδαία αύξηση των ενοικίων ή των αντικειμενικών αξιών της περιοχής. Παραπομπές Οικονομία
453547	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%BD	Κιχώριον	Κιχώριον (Cichorium) είναι το γένος των φυτών στη φυλή δανδελίων (dandelion tribe) εντός της οικογενείας του ηλίανθου. Το γένος συμπεριλαμβάνει δυο καλλιεργητικά είδη κοινώς γνωστά ως ραδίκια ή αντίδια, συν αρκετά άγρια είδη. Το κοινό ραδίκι Κιχώριον το εντετμημένον (Cichorium intybus), είναι θαμνώδες πολυετές (perennial) βότανο με μπλε ή στο χρώμα της λεβάντας (ή σπανίως, λευκά ή ροζ) άνθη. Φυτρώνει ως άγριο φυτό στις άκρες των δρόμων στην πατρίδα του την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, όπου και έχει εγκλιματιστεί. Φύεται για τα φύλλα του, όπου είναι γνωστό ως φύλλα ραδικιού, αντίδι, ιταλικό ραδίκι (radicchio), βελγικό αντίδι, γαλλικό αντίδι ή λευκόφυλλο ραδίκι (witloof). Άλλες καλλιεργούμενες ποικιλίες, καλλιεργούνται για τις ρίζες τους, οι οποίες χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατο του καφέ, παρόμοιο με τον καφέ πικραλίδας (ταραξάκο). Το γνήσιο αντίδι (Cichorium endivia) είναι είδος το οποίο φύεται και χρησιμοποιείται ως πράσινη σαλάτα. Έχει μια ελαφρώς πικρή γεύση και του έχουν αποδοθεί με βοτανικές ιδιότητες. Τα κατσαρά αντίδια και τα πλατύφυλλα εσκαρόλ (escarole) είναι τα γνήσια αντίδια. Το Κιχώριον (Cichorium), χρησιμεύει ως τροφή των φυτών από τις προνύμφες μερικών ειδών Λεπιδόπτερων συμπεριλαμβανομένων του Εβραϊκού Τριχώδους Χαρακτήρα (Setaceous Hebrew Character), Σκώρο Γογγύλι (Turnip Moth) και το σκώρο χόρτου (grass moth - Diasemia reticularis). Είδη Cichorium alatum Hochst. & Steud. - Ευρώπη, Αραβική Χερσόνησος, ξηρότερα μέρη του Αφρικής από την Αλγερία έως τη Ναμίμπια Cichorium bottae Deflers - Σαουδική Αραβία, Υεμένη Cichorium callosum Pomel - Βόρεια Αφρική Cichorium calvum Sch.Bip. πρώην Asch. - Αίγυπτος, Αιθιοπία, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Ιορδανία Cichorium dubium E.H.L.Krause - Ευρώπη Cichorium endivia L. Κιχώριον το αντίδιον ή Κ. το Εντύβιον- Μεσόγειος κοινώς ήρεμο ραδίκι, ρίτσα (στην Κέρκυρα) Cichorium hybridum Halácsy - Ελλάδα Cichorium intybus L. Κιχώριον το εντετμημένον - πιθανώς Ευρώπη· τώρα είναι πολύ διαδεδομένο επεμβατικό - (κοινώς ραδίκιο, πικραλίδα, πίκρα, πικρομάρουλο, πικρολίδι, παπαδουλιά (στη Λήμνο), πικροράδικο (στη Σκύρο), κιχώρι) Cichorium pumilum Jacq. Κιχώριον το εντενές - Μεσόγειος κοινώς ραδίκι, αγριοράδικο ή πικραλίδα και ήρεμη πικράδα (Κεφαλονιά). Cichorium spinosum L. Κιχώριον το ακανθώδες - Μεσόγειος - κοινώς Σταμναγκάθι, Σταμνάγκαθο ή Ραδικοστοιβάδα (στην Κρήτη), (γι)αλόχορτο (στην Κάρπαθο), ροΐκιο (στην Κάσο), αλλά και αφάνα του γιαλού (Κεφαλονιά). προηγουμένως περιλαμβάνονταν διάφορα είδη που τώρα θεωρούνται καλύτερα προσαρμοσμένα σε άλλα γένη: Aposeris, Arnoseris, Geigeria, Rhagadiolus και Tolpis. Δείτε επίσης Αντίδι Ταραξάκον το φαρμακευτικόν Σημειώσεις Παραπομπές σημειώσεων Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Chicory Pollinators Diagnostic photographs; insect pollinators of chicory Cichorium pumilum in Wildflowers of Israel Αστεροειδή
84765	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%AE%20%CE%93%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC%20%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD	Ασή Γωνιά Χανίων	Η Ασή Γωνιά είναι ιστορικό χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητος του δήμου Αποκορώνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Στο πέρασμα των ετών διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα διάφορα επαναστατικά κινήματα της Κρήτης κατά τον 19ο αιώνα και αποτέλεσε τον τόπο καταγωγής αρκετών οπλαρχηγών. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός του οικισμού ανέρχεται σε 527 κατοίκους, η πλειοψηφία των οποίων ασχολείται με την κτηνοτροφία. Ονομασία Η ονομασία Ασή είναι αραβικής ή τουρκικής προέλευσης (τουρκικά "Asi") και σημαίνει τον "αποστάτη" ή τον "ανυπότακτο" και κατ΄ επέκταση τον "παλικαρά". Υπό αυτήν την ερμηνεία, η Ασή Γωνιά μεταφράζεται ως η "Γωνιά των αποστατών ή των παλικαράδων". Τοποθεσία Ο οικισμός είναι κτισμένος στις απολήξεις των Λευκών Ορέων σε υψόμετρο 380 μέτρων σε δυσπρόσιτη τοποθεσία, ανατολικά του βουνού Αγκάθες. Απέχει 57 χιλιόμετρα από την πόλη των Χανίων και 35 χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο. Αποτελεί την μικρότερη σε έκταση δημοτική ενότητα του δήμου Αποκορώνου. Ανατολικά συνορεύει με τον νομό Ρεθύμνης. Ιστορικά στοιχεία Λόγω της φυσικής οχυρής θέσης της, η Ασή Γωνιά αποτέλεσε στο πέρασμα των ετών κέντρο των διαφόρων επαναστατικών κινημάτων της Κρήτης. Ιστορικά αναφέρεται για πρώτη φορά κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας, ενώ αρχικά ήταν κτισμένη ανατολικότερα από τη σημερινή της θέση. Κατά τα νεότερα χρόνια, η Ασή Γωνιά ήταν γνωστή για τις αιματηρές βεντέτες, τα εκτεταμένα περιστατικά ζωοκλοπών αλλά και την αθρόα συμμετοχή των κατοίκων της στις διάφορες επαναστάσεις του νησιού. Τον Ιούνιο του 1867 κοντά στον οικισμό διεξήχθη σφοδρή μάχη μεταξύ Κρητών επαναστατών και οθωμανικού στρατού. Στις 11 και 19 Οκτωβρίου του 1895 (π. ημ.) σημειώθηκαν εδώ οι πρώτες συμπλοκές μεταξύ των εξεγερθέντων Κρητών και του οθωμανικού στρατού κατά την έναρξη της τελευταίας Κρητικής Επανάστασης του 1895 - 1898. Το χωριό κατά τη διάρκεια της υποχώρησης των συμμαχικών δυνάμεων τον Ιούνιο του 1941 μετά τη μάχη της Κρήτης, αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους κόμβους διαφυγής προς την ορεινή Κρήτη. Τον Μάιο του 1943, οι γερμανικές δυνάμεις Κατοχής πραγματοποίησαν εκκαθαριστική επιχείρηση στην ευρύτερη περιοχή της Ασής Γωνιάς, η οποία είχε αναδειχτεί σε σημαντικό κέντρο της Εθνικής Αντίστασης. Δείτε: Κοινότητα Ασή Γωνιάς Αξιοθέατα - πολιτισμός Στην Ασή Γωνιά παρουσιάζει οικιστικό ενδιαφέρον η οικία του οπλαρχηγού Παύλου Γύπαρη. Κοντά στην Ασή Γωνιά βρίσκεται το λεγόμενο "Χαϊνόσπηλιο" (σπήλαιο ληστών) στο οποίο κατέφυγαν τα διωκόμενα μέλη της Επαναστατικής Συνέλευσης του 1866. Κάθε χρόνο, διεξάγεται στον οικισμό σημαντική κτηνοτροφική γιορτή κατά την ημέρα του εορτασμού του Αγιου Γεωργίου του Γάλατα. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει το πρώτο συμφωνικό του έργο το 1946 με τίτλο "Το πανηγύρι της Ασή Γωνιάς". Επιφανείς κάτοικοι Από το χωριό κατάγονταν ο στρατιωτικός Παύλος Γύπαρης, ο αντιστασιακός και συγγραφέας Γεώργιος Ψυχουντάκης, ο μακεδονομάχος Στυλιανός Κοκκινάκης, ο οπλαρχηγός του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα Μιχαήλ Μελαδάκης, ο αντιστασιακός Πέτρος Παπαδοπετράκης (καπετάν Πέτρακας) και ο στρατιωτικός και αντιστασιακός Ανδρέας Παπαδάκης. Σπουδαίες προσωπικότητες της ιστορίας του χωριού είναι ακόμα ο Νικόλαος Πετράκης (Πετρονικόλας) και ο Μάρκος Πετράκης ή Πετρομάρκος, τα αγάλματα των οποίων δεσπόζουν σε κεντρικά σημεία. Είναι γεγονός οτι ο εγγονός του Πετρομάρκου, ο Αντιναύαρχος Στυλιανός Πετράκης είναι ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού από το 2020. Πληθυσμιακά στοιχεία Παραπομπές Πηγές "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.11ος, σελ.317. "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου", τομ.3ος, σελ.752. Χωριά του νομού Χανίων Δήμος Αποκορώνου
719638	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BD%CF%84%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA	Τοντ Γιανγκ	Ο Τοντ Κρίστοφερ Γιανγκ (αγγλ. Todd Christopher Young, 24 Αυγούστου 1972), είναι Αμερικανός πολιτικός και δικηγόρος, που υπηρετεί ως Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για την Ιντιάνα από το 2017. Είναι μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Επίσης, υπηρέτησε και ως Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ για την 9η περιφέρεια της Ιντιάνα από το 2011 έως το 2017. Παραπομπές Γερουσιαστές των ΗΠΑ Αμερικανοί δικηγόροι Αμερικανοί στρατιωτικοί Πολιτικοί του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (ΗΠΑ) Μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων (ΗΠΑ) Ιντιάνα Πολιτικοί των ΗΠΑ
183462	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%B9%CF%82%20%CE%9B%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%84	Ρένσις Λίκερτ	Ο Ρένσις Λίκερτ (Rensis Likert. προφορά 'Lick-urt') (5 Αυγούστου 1903–3 Σεπτεμβρίου 1981) ήταν Αμερικανός παιδαγωγός και ψυχολόγος (organizational psychologist), περισσότερο γνωστός για την επιστημονική του έρευνα στο χώρο των τρόπων διαχείρισης. Έργο Ίδρυσε το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν και από την έναρξη λειτουργίας του τελευταίου ως το 1970 διετέλεσε διευθυντής του. Μετά την συνταξιοδότησή του ίδρυσε το Rensis Likert Associates για να παράσχει συμβουλές σε οργανισμούς. Συνετέλεσε επίσης στην ίδρυση του Ινστιτούτου Παραγωγικότητας (Institute for Corporate Productivity ή i4cp). Τη δεκαετία του ' 60 και του ' 70 τα βιβλία του ήταν δημοφιλή στην Ιαπωνία, ενώ η έρευνά του σε εταιρείες ανά τον κόσμο είναι επίσης σημαντική. Η κεντρική του θεωρία ήταν ότι όσο περισσότερο η εργασία επιβλέπεται από άλλους, τόσο λιγότερο παραγωγικοί είναι οι εργαζόμενοι. Ερευνώντας το θέμα της ηγεσίας, ο Λίκερτ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δημοκρατική ηγεσία είναι πιο αποτελεσματική. Για την ανάπτυξη της θεωρίας του βασίστηκε σε 4 συστήματα ηγεσίας: το εκμεταλλευτικό, το καλοπροαίρετο, το συμβουλευτικό και το συμμετοχικό. Κλίμακα Λίκερτ Το όνομα του Λίκερτ φέρει η κλίμακα την οποία καθιέρωσε ο ίδιος και χρησιμοποιείται σήμερα στη στατιστική. Με την κλίμακα αυτή, οι ερωτώμενοι καλούνται να δηλώσουν το βαθμό στον οποίο συμφωνούν ή διαφωνούν με μία σειρά προτάσεων σχετικά με το αντικείμενο ενδιαφέροντος. Βιβλία 'New Ways of Managing Conflict' 1976 (με την Τζέιν Γκίμπσον Λίκερτ) 'Human organization : its management and value' (1967) 'New patterns of management' (1961) 'Some applications of behavioural research' (1957, συνεργασία) Αναφορές Brewer, J. D. (1968). Review of The Human Organization. American Sociological Review, 33(5), 825-826. Effrat, A. (1968). Review: Democratizing and Producing. Science, 162(3859), 1260-1261. Hall, J. W. (1972). A Comparison of Halpin and Croft's Organizational Climates and Likert and Likert's Organizational Systems. Administrative Science Quarterly,17(4), 586-590. Huczynski, A.A. and Buchanan, D.A. (2007). "Organizational Behaviour". 6th Edition, Pearson Education. Παραπομπές Αμερικανοί επιστήμονες
805070	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%202022-2023	Κύπελλο Ελλάδος καλαθοσφαίρισης γυναικών 2022-2023	Το Κύπελλο Γυναικών της περιόδου 2022-23 είναι μια διοργάνωση γυναικείας καλαθοσφαίρισης που διεξάγεται στην Ελλάδα, η 28η επανάληψη από τη δημιουργία του θεσμού το 1995. Διοργανώτρια αρχή είναι η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Η αγωνιστική δράση ξεκίνησε στις 17 Σεπτεμβρίου 2022. Κυπελλούχος αναδείχθηκε Παναθηναϊκός για 2η φορά στην ιστορία του, επικρατώντας στον τελικό της Ελευθερίας Μοσχάτου με 66-61. Τελική Φάση Στη Φάση αυτή θα συμμετέχουν τα 6 σωματεία της Α2 Εθνικής Κατηγορίας που προκρίθηκαν από τις προηγούμενες αγωνιστικές, από κοινού με τα 9 σωματεία της Α1 Εθνικής. Το Final Four διεξήχθη στις 24 και 26 Μαρτίου 2023 στο Κλειστό Γυμναστήριο Ζωφριάς των Άνω Λιοσίων. Ο κυπελλούχος Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι «Κύπελλο Ελλάδος Γυναικών 2021-2022», αποτελέσματα στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. «Ειδική Προκήρυξη Κυπέλλου Ελλάδος Γυναικών 2022-2023», έγγραφο στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Γυναικων 2022 2023 Κυπελλο Ελλαδος Γυναικων Κυπελλο Ελλαδος Γυναικων
673776	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1	Πορνογραφική ταινία	Οι πορνογραφικές ταινίες (κοινώς γνωστές στην καθομιλουμένη ως τσόντες) είναι ταινίες οι οποίες παρουσιάζουν ρητώς σεξουαλικά θέματα, προκειμένου να διεγείρουν και να ικανοποιήσουν τον θεατή. Οι πορνογραφικές ταινίες παρουσιάζουν παρούσες σεξουαλικές φαντασιώσεις και περιέχουν συνήθως σεξουαλικά εκτονωτικό περιεχόμενο. Οι πορνογραφικές ταινίες διακρίνονται σε δύο είδη: την ελαφριά (η οποία περιορίζεται στην απεικόνιση γύμνιας) και την σκληρή (η οποία απεικονίζει λεπτομερώς την σεξουαλική επαφή). Επίσης μερικές φορές γίνεται μια διάκριση μεταξύ των "ερωτικών" και "πορνογραφικών" ταινιών, βασιζόμενη στο ότι οι πορνογραφικές ταινίες απεικονίζουν περισσότερο ρητά τη σεξουαλικότητα, και εστιάζουν περισσότερο στη διέγερση και όχι στην αφήγηση. Ωστόσο η διάκριση είναι αρκετά υποκειμενική. Οι πορνογραφικές ταινίες παράγονται και διανέμονται μέσω μιας ποικιλίας από μέσα, ανάλογα με τη ζήτηση και τη διαθέσιμη τεχνολογία. Οι πορνογραφικές ταινίες μπορούν να προβληθούν από οικιακές συσκευές προβολής βίντεο, ψηφιακούς δίσκους βίντεο, υπολογιστές, καλωδιακή τηλεόραση και άλλα μέσα. Σήμερα, οι πορνογραφικές ταινίες προβάλλονται ή ενοικιάζονται με ψηφιακούς δίσκους βίντεο, με προβολή μέσω διαδικτύου, από ειδικά κανάλια και συστήματα πληρωμής ανά προβολή σε πλατφόρμες καλωδιακής ή δορυφορικής τηλεόρασης. Επίσης προβάλλονται και σε κινηματογράφους για ενήλικες, αν και ο αριθμός τους έχει μειωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με τον νόμο, γενικά δεν επιτρέπεται οι προβολή πορνογραφικών ταινιών σε κινηματογράφους γενικού περιεχομένου ή στην ελεύθερη τηλεόραση. Ταινίες με πορνογραφικό και "τολμηρό" περιεχόμενο παράγονται από τότε που εφευρέθηκε ο κινηματογράφος. Η παραγωγή αυτών των ταινιών ήταν κερδοφόρα, και άρχισαν να εμφανίζονται παραγωγοί με ειδίκευση στην παραγωγή τέτοιων ταινιών. Ωστόσο, διάφορες κοινωνικές ομάδες θεωρούσαν αυτές τις απεικονίσεις ως ανήθικες, αποκαλώντας τες "πορνογραφικές" και προσπαθώντας να περιορίσουν την διάδοση τους μέσω νόμων περί βωμολοχιών, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας. Οι πορνογραφικές ταινίες συνέχισαν να παράγονται, αλλά μπορούσαν να διανεμηθούν μόνο από τα υπόγεια κανάλια. Επειδή η προβολή τέτοιων ταινιών συνδεόταν με κοινωνικό στίγμα, οι πορνογραφικές ταινίες προβάλλονταν μόνο σε οίκους ανοχής, κινηματογράφους για ενήλικες, σταγκ πάρτι, στο σπίτι, σε ιδιωτικές συναντήσεις και νυχτερινούς κινηματογράφους. Η πορνογραφία άρχισε να ημινομιμοποιείται κατά την Χρυσή Εποχή της Πορνογραφίας (δεκαετία του 1970). Στην δεκαετία του 1980 οι πορνογραφικές ταινίες απέκτησαν μεγαλύτερο κοινό. Η άνοδος του διαδικτύου στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 άλλαξε τον τρόπο διανομής των πορνογραφικών ταινιών, περιπλέκοντας τα καθεστώτα λογοκρισίας σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως και τις νομικές διώξεις με την κατηγορία της "χυδαιότητας". Ιστορία Οι αίθουσες του σινεμά χρησιμοποιήθηκαν για την προβολή αυτών των ταινιών μεν, αλλά ως επί το πλείστον η διάθεση τους προοριζόταν κυρίως για ιδιωτική/οικιακή χρήση. Η παλιότερη καταγεγραμμένη πορνογραφική ταινία χρονολογείται από το 1908 και είναι το Γαλλικό φιλμ À L'Ecu d'Or où la bonne auberge που πραγματεύεται τη συνεύρεση ενός κουρασμένου στρατιώτη με την υπηρέτρια ενός πανδοχείου. Το Αργεντίνικο φιλμ El Satario πιθανόν να είναι ακόμη παλιότερο καθώς η χρονολόγηση του πιθανολογείται κάπου ανάμεσα στο 1907 και το 1912. Όσες από αυτές τις πρώιμες ταινίες έχουν διασωθεί φυλάσσονται σήμερα στο Ινστιτούτο Άλφρεντ Κίνσεϋ. Ένα από αυτά τα πρώτα φιλμ δείχνει από πόσο νωρίς είχαν οριοθετηθεί οι βασικοί κανόνες του είδους. Το Γερμανικό φιλμ του 1910 Am Abend είναι μια δεκάλεπτη ταινία που ξεκινά με μια γυναίκα να αυνανίζεται στην κρεβατοκάμαρα της και συνεχίζει με σκηνές συνουσίας, πεολειξίας και πρωκτικού σεξ. Τα πορνό διαδόθηκαν πολύ στην εποχή του βωβού κινηματογράφου, όπου συχνά προβάλλονταν σε οίκους ανοχής. Εκατοντάδες ακόμα ταινίες γυρίστηκαν τα μετέπειτα χρόνια αλλά εξαιτίας της λαθραίας φύσης του εγχειρήματος είναι δύσκολο να βρεθούν ακριβείς πληροφορίες για αυτές. Με τις μεταρρυθμίσεις στη νομοθεσία των Η.Π.Α στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 άρχισε η πραγματική άνθηση του είδους. Οι ταινίες αυτές έπαιρναν το χαρακτηρισμό καταλληλότητας "Χ" ή "ΧΧΧ" και προβάλλονταν πλέον και σε κανονικά σινεμά. Ταινίες όπως τα φιλμ Deep Throat, Behind the Green Door και The Devil in Miss Jones γυρίστηκαν με μεγάλους προϋπολογισμούς, διαφημίστηκαν σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας και απέφεραν πολλά εκατομμύρια σε έσοδα. Με την άφιξη του βίντεο στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η βιομηχανία του πορνό γιγαντώθηκε, επιτρέποντας στους θεατές όχι μόνο την κατ' οίκον παρακολούθηση τέτοιων ταινιών αλλά και την παραγωγή των δικών τους ταινιών. Το γύρισμα σε βίντεο είναι μια διαδικασία πολύ πιο εύκολη και φθηνή από το γύρισμα και το μοντάζ σε φιλμ, έτσι σταδιακά το φιλμ έπαψε να χρησιμοποιείται. Μπορεί κανείς να πει ότι ο αριθμός των παραγωγών αυξήθηκε με γεωμετρική πρόοδο αλλά η ποιότητα των παραγωγών ευτελίστηκε, δίνοντας στα μέσα της δεκαετίας του 1980 το οριστικό τέλος της "χρυσής εποχής του πορνό". Με την έλευση του Ίντερνετ και του DVD η παραγωγή και διανομή πορνογραφικών ταινιών έγινε ακόμη πιο εύκολη και κατέστησε τη βιομηχανία αυτή μια από τις πιο επικερδείς, με εκατοντάδες δημιουργούς και χιλιάδες πορνοστάρ σε όλο τον κόσμο. Με πάνω από 20.000 ταινίες πορνό να γυρίζονται κάθε χρόνο μόνο στις Η.Π.Α, η βιομηχανία αυτή αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο παρακλάδι της βιομηχανίας του κινηματογράφου παγκοσμίως. Αξιοσημείωτες πορνογραφικές ταινίες Behind the Green Door Debbie Does Dallas Deep Throat Flesh Gordon Once Upon a Girl Smart Alec Taboo The Devil in Miss Jones The Good Old Naughty Days The Opening of Misty Beethoven World's Biggest Gang Bang (βλέπε επίσης Sex - The Annabel Chong Story) Night Trips Zazel Pirates Κινηματογραφικά είδη Πορνογραφικές ταινίες
178049	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%AE%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85	Σφήκα Αλοννήσου	Η Σφήκα είναι ακατοίκητη νησίδα των Βορείων Σποράδων και βρίσκεται βόρεια της Κυρά Παναγιάς. Αποτελεί ένα από τα καταφύγια της μεσογειακής φώκιας. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Εθνικό θαλάσσιο πάρκο Αλοννήσου, Βορείων Σποράδων Σποράδες Ελληνικές βραχονησίδες Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου Βορείων Σποράδων
145401	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82	Δήμος Ποσειδωνίας	Ο Δήμος Ποσειδωνίας ήταν ένας από τρεις δήμους στους οποίους χωριζόταν διοικητικά η Σύρος την περίοδο που ίσχυσε το σχέδιο Καποδίστριας. Καταργήθηκε το 2011 με το σχέδιο Καλλικράτης και ενταχθηκε στο Δήμο Σύρου - Ερμούπολης. Καταλάμβανε το νότιο τμήμα του νησιού. Ο δήμος απεριλάμβανε τρία δημοτικά διαμερίσματα και είχε πληθυσμό 3.006 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός του Δήμου είναι 2.846 κάτοικοι. Έδρα του δήμου ήταν η Ποσειδωνία ή αλλιώς Ντελαγκράτσια. Στο δήμο περιλαμβάνονταν τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμοί: Δ.δ. Ποσειδωνίας [ 733 ] η Ποσειδωνία [ 633 ] τα Άδειατα [ 82 ] ο Μέγας Γιαλός (Δ.δ. Ποσειδωνίας) [ 18 ] το Στρογγυλό Ποσειδωνίας (νησίδα) [ 0 ] το Σχινονήσι (νησίδα) [ 0 ] Δ.δ. Βάρης [ 1.451 ] η Βάρη [ 1.187 ] η Αζόλιμνος [ 58 ] το Άσπρο (νησίδα) [ 0 ] ο Μέγας Γιαλός (Δ.δ. Βάρης) [ 206 ] τα Νάτα (νησίδα) [ 0 ] Δ.δ. Φοίνικα [ 822 ] ο Φοίνικας [ 625 ] ο Βήσσας [ 197 ] Εξωτερικοί Σύνδεσμοι Δήμος Ποσειδωνίας Ποσειδωνια Δ
19142	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%AF%CE%BB%20%CE%9D%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD	Εμίλ Νελλιγκάν	Ο Εμίλ Νελλιγκάν ή Νελιγκάν (γαλλικά: Émile Nelligan, Μόντρεαλ, Καναδάς, 24 Δεκεμβρίου 1879 – Μόντρεαλ, Καναδάς, 18 Νοεμβρίου 1941) ήταν Καναδός γαλλόφωνος ποιητής. Ο πατέρας του, υπάλληλος των καναδικών ταχυδρομείων, ήταν αγγλόφωνος ιρλανδικής καταγωγής και η μητέρα του γαλλόφωνη Κεμπεκιώτισσα. Ο Νελλιγκάν έδειξε το ποιητικό ταλέντο από πολύ νέος και δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα μόλις σε ηλικία 16 ετών. Οπαδός του συμβολισμού, επηρεάστηκε κυρίως από ποιητές της εποχής του όπως οι Γάλλοι Σαρλ Μπωντλαίρ, Πωλ Βερλαίν και Μωρίς Ρολλινά, ο Βέλγος Ζωρζ Ροντενμπάχ, και ο Αμερικανός Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Το 1897, ο Νελλιγκάν αποφάσισε να αφοσιωθεί στην ποίηση. Μπήκε σε λογοτεχνικούς κύκλους του Μόντρεαλ και εγκατέλειψε τις σπουδές του. Ο πατέρας του δεν συμμερίστηκε αυτή την απόφαση του νεαρού Εμίλ και τον επόμενο χρόνο τον έστειλε μετά βίας στην Αγγλία, για να μάθει να εργάζεται. Ο Εμίλ επέστρεψε στο Μόντρεαλ μόνον λίγες εβδομάδες αργότερα και ο πατέρας του τού βρήκε μία θέση λογιστή, εργασία που ο Εμίλ εγκατέλειψε μέσα σε δύο εβδομάδες. Το 1899, ο Νελλιγκάν έπαθε νευρικό κλονισμό, από τον οποίο δεν συνήλθε ποτέ. Τον Αύγουστο του 1899, οι γονείς του τον έκλεισαν σε ψυχιατρικό άσυλο, όπου και πέθανε σαράντα δύο χρόνια αργότερα. Ο Νελλιγκάν ποτέ δεν ολοκλήρωσε το ποιητικό του έργο. Τα σκόρπια ποιήματά του, τα οποία τα είχε απαγγείλει σε διάφορες κοινωνικές και λογοτεχνικές συγκεντρώσεις, δημοσιεύθηκαν το 1904 χάρη στην φροντίδα ενός φίλου του. Ο ίδιος ο Νελλιγκάν δεν έμαθε ποτέ την επιτυχία που είχαν τα ποιήματά του. Μετά τον θάνατό του, η ποίησή του έγινε εξαιρετικά δημοφιλής — κυρίως στο Κεμπέκ. Η ζωή του έλαβε διαστάσεις λαϊκού θρύλου και έγινε αντικείμενο μουσικής όπερας. Το 1979 καθιερώθηκε το Βραβείο Εμίλ Νελλιγκάν που δίνεται κάθε χρόνο σε έναν ταλαντούχο νεαρό γαλλόφωνο ποιητή της Βορείου Αμερικής. Τα ποιήματα του Νελλιγκάν έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες, αλλά όχι στα ελληνικά. Τα πιο γνωστά ποιήματά του είναι Το χρυσό καράβι (Le Vaisseau d'or), και ο Έρωτας του κρασιού (Romance du vin). Εξωτερικοί σύνδεσμοι Ανθολογία ποιημάτων του Νελλιγκάν από την Βιβλιοθήκη και τα Αρχεία του Καναδά. Αναφορές Καναδοί ποιητές
521931	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82	Αγαθάγγελος Κωνσταντινίδης	Ο Αγαθάγγελος Κωνσταντινίδης - Μάγνης (κατά κόσμον Στυλιανός Κωνσταντινίδης, 27 Δεκεμβρίου 1864 – 16 Αυγούστου 1935) ήταν εκκλησιαστική μορφή των αρχών του 20ού αιώνα, που διετέλεσε Μητροπολίτης πολλών επαρχιών. Βιογραφικά στοιχεία Γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας (εξ'ού και το προσωνύμιο Μάγνης) και φοίτησε στη Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε το 1886. Χειροτονήθηκε διάκονος από τον Εφέσου Αγαθάγγελο, συμπατριώτη και προστάτη του, του οποίου έγινε και αρχιδιάκονος. Εργάστηκε ως καθηγητής σε σχολαρχείο και ιεροκήρυκας. Από το 1892 ως το 1896 σπούδασε νομικά στο Βερολίνο και το Παρίσι και έζησε και 4 μήνες στο Λονδίνο για να μάθει αγγλικά. Με την επιστροφή του στην Κωνσταντινούπολη (Οκτώβριος 1896) δίδαξε νομικά στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το 1901 εξελέγη Μητροπολίτης Γρεβενών. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ανέπτυξε έντονη εθνική δράση συνεργαζόμενος με το ελληνικό προξενείο. Η γενικότερη στάση του προκάλεσε την αντίδραση των οθωμανικών αρχών που πέτυχαν την ανάκλησή του στην Κωνσταντινούπολη δύο φορές, με αποτέλεσμα το 1910 το Πατριαρχείο να αναγκαστεί να τον μεταθέσει στη Μητρόπολη Δράμας. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, από τις 21 Ιουλίου 1916 έως το 1919, αναγκάστηκε να μείνει στη Θεσσαλονίκη, καθώς η Δράμα βρισκόταν στα χέρια των Βουλγάρων. Κατά τον Εθνικό Διχασμό υποστήριξε τη βασιλική παράταξη. Ανέπτυξε εκτεταμένη δράση κατά της βουλγαρικής κατοχής. Επέστρεψε στη Δράμα τον Ιούνιο του 1919, μετά από έγκριση της Ελληνικής Κυβέρνησης και άδεια της Ιεράς Συνόδου. Το 1920, ζήτησε και έλαβε την έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τη μεταφορά των οστών του Πατριάρχη Νεοφύτου Η΄ στη Μονή Παναγίας Εικοσιφοινίσσης. Το 1922 εξελέγη Μητροπολίτης Νεοκαισαρείας και το 1924 Μητροπολίτης της νεοϊδρυθείσας Μητρόπολης Πριγκηποννήσων. Στην πατριαρχική εκλογή της 1ης Ιουλίου 1925, οι τουρκικές αρχές αντέδρασαν σε τυχόν υποψηφιότητά του, λόγω της θητείας του σε Μητροπόλεις της ελληνικής επικράτειας. Το 1927 εξελέγη Μητροπολίτης Χαλκηδόνας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1932, οπότε και παραιτήθηκε για λόγους υγείας. Το ίδιο έτος η Πατριαρχική Σύνοδος του απένειμε τον τίτλο του Μητροπολίτη Εφέσου. Απεβίωσε στις 16 Αυγούστου 1935 στη Χάλκη και ετάφη στο εκεί κοινοτικό κοιμητήριο. Εργογραφία Ο Μητροπολίτης Αγαθάγγελος είχε ιδιαίτερα πλούσιο συγγραφικό έργο. Μεταξύ αυτών: Παραπομπές Πηγές Ιερά Μητρόπολις Πριγκηποννήσων, Αγαθάγγελος Κωνσταντινίδης - Μάγνης Γεώργιος-Σπυρίδων Μάμαλος, Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στο επίκεντρο διεθνών ανακατατάξεων (1918-1972): εξωτερική πολιτική και οικουμενικός προσανατολισμός, Διδακτορική διατριβή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), 2009 Μητροπολίτες Εφέσου Μητροπολίτες Χαλκηδόνος Μητροπολίτες Δράμας Μητροπολίτες Πριγκηποννήσων Μητροπολίτες Νεοκαισαρείας Μητροπολίτες Γρεβενών Μικρασιατικός Ελληνισμός
377772	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82	Εθνικό κόμμα Σερβίας	Το Εθνικό κόμμα (σερβικά : Национална странка) ήταν πολιτικό κόμμα του Βασιλείου της Σερβίας και του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Διαλύθηκε το 1919 όταν μαζί με άλλα κόμματα ενώθηκαν για να δημιουργηθεί το Δημοκρατικό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας. Συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 1903 όπου εξέλεξε 17 βουλευτές στο Σερβικό κοινοβούλιο. Πηγές Ιστορία Δημοκρατικού κόμματος Σερβίας, στη σερβική γλώσσα. Εθνικο Εθνικο Σερβιας
350329	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%81%20%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BF%CF%85	Γουόλτερ Ματάου	Ο Γουόλτερ Ματάου (αγγλικά: Walter Matthau, 1 Οκτωβρίου 1920 - 1 Ιουλίου 2000) ήταν Αμερικανός ηθοποιός βραβευμένος με Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1966 Ένας υπέροχος απατεώνας (The Fortune Cookie) σε σκηνοθεσία Μπίλι Γουάιλντερ. Η ταινία αυτή σηματοδότησε την πρώτη συνεργασία του Ματάου με τον Τζακ Λέμον με τον οποίο αποτέλεσε κινηματογραφικό δίδυμο που συνεργάστηκε μαζί σε συνολικά 10 ταινίες. Σημαντική θέση στη φιλμογραφία του ηθοποιού κατέχουν οι ταινίες Μια μορφή μέσα στο πλήθος (A Face in the Crowd, 1957), Ραντεβού στο Παρίσι (Charade, 1963), Ένα παράξενο ζευγάρι (The Odd Couple, 1968), Αλό!... Ντόλλυ... (Hello, Dolly!, 1969), Το αγκάθι (Cactus Flower, 1969), Μίστερ Κοτς (Kotch, 1971), Η πρώτη σελίδα (The First Page, 1974), Οι γκρινιάρηδες (The Sunshine Boys, 1975), Καλιφόρνια οτέλ (California Suite, 1978) και Τα φιλαράκια (Buddy Buddy, 1981). Φιλμογραφία Ασθένεια και θάνατος Ο ηθοποιός έπασχε από στεφανιαία νόσο και από καρκίνο του παχέος εντέρου που είχε κάνει μετάσταση στο ήπαρ, στον πνεύμονα και τον εγκέφαλο. Απεβίωσε το 2000 από ανακοπή καρδιάς. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Γουόλτερ Ματάου, σελίδα στον ιστότοπο Cine.gr . Γουόλτερ Ματάου, σελίδα στον ιστότοπο της Internet Movie Database . Αμερικανοί κωμικοί Βραβευμένοι με Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί θεάτρου Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου‎ Βραβευμένοι με BAFTA Α' Ανδρικού Ρόλου Βραβευμένοι με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού (Κωμωδίες ή Μιούζικαλ)‎
336748	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9A%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1%20%CE%A1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%20%CE%9A-20%20%28%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%29	Εθνική Κόστα Ρίκα Κ-20 (ποδόσφαιρο ανδρών)	Η Εθνική Κόστα Ρίκα Κ-20 (ποδόσφαιρο ανδρών) εκπροσωπεί την Κόστα Ρίκα στις διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις κάτω των 20 ετών. Ελέγχεται από την Κοσταρικανή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Συμμετέχει στο CONCACAF Under-20 Championship και στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου U20. Στο CONCACAF Under-20 Championship έχει κατακτήσει την 1η θέση το 1988 και το 2009, τη δεύτερη θέση το 1995, το 1997 και το 2011 και την τέταρτη θέση το 1962, 1978 και το 1982. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο έχει 8 συμμετοχές στην τελική φάση του τουρνουά έχοντας μια 4η θέση (2009) και φτάνοντας 3 φορές στη φάση των 16 (1999, 2001, 2004). Παραπομπές Εθνική Κόστα Ρίκα (ποδόσφαιρο) Εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου Κ-20 Βόρειας Αμερικής
788629	https://el.wikipedia.org/wiki/3371%20%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B9	3371 Τζιακόνι	Ο Τζιακόνι (Giacconi) είναι αστεροειδής, που περιφέρεται στην κεντρική περιοχή της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και έχει απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 13,4. Ανακαλύφθηκε το 1955 από το προσωπικό του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα (Αστεροσκοπείο "Goethe Link" στο Μπρούκλυν της Ιντιάνα), και πήρε το όνομά του προς τιμή του Ιταλού αστροφυσικού Ρικάρντο Τζιακόνι. Φυσικά χαρακτηριστικά Η μέση διάμετρος του Τζιακόνι εκτιμάται σε 11 χιλιόμετρα περίπου. Ο φασματικός τύπος του είναι Sq (λιθώδης), ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,26. Είναι άγνωστο αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται ο Τζιακόνι γύρω από τον εαυτό του. Εξωτερικοί σύνδεσμοι-πηγές Τροχιακά κ.ά. στοιχεία από το JPL Τζιακονι
174098	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB%20%CE%9E%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82	Εμμανουήλ Ξένος	Ο Εμμανουήλ Ξένος ήταν καραβοκύρης, λόγιος, πολιτικός και αγωνιστής του 1821 από την Πάτμο. Ήταν καραβοκύρης και έμπορος με δραστηριότητες και εμπορικό οίκο στην Οδησσό , είχε μυηθεί στην Φιλική Εταιρεία. Κατά την διάρκεια της επανάστασης μαζί με τον αδελφό του Θεόδωρο εφοδίαζαν με τα πλοία τους τον στρατό του Καραΐσκάκη και το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Ήταν πληρεξούσιος της Πάτμου στις εθνοσυνελεύσεις του 1823 στο Άστρος , του 1826 στην Επίδαυρο, του 1827 στην Τροιζήνα και του Δ΄ κατ' επανάληψη Εθνική των Ελλήνων συνέλευση του 1831-2. Είχε εκλεγεί στην επιτροπή που στάλθηκε στον σουλτάνο να διαπραγματευτή ειρήνη. Παραπομπές Έλληνες πληρεξούσιοι Αγωνιστές του 1821 Πολιτική-επέκταση
682852	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CF%81%20%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9	Τσεντομίρ Γιανέφσκι	Ο Τσεντομίρ Γιανέφσκι (, γεννημένος στις 3 Ιουλίου 1961) είναι Βορειομακεδόνας πρώην ποδοσφαιριστής που έπαιξε ως διεθνής ποδόσφαιρο τόσο για τη Γιουγκοσλαβία όσο και για τη Βόρεια Μακεδονία . Σήμερα είναι ο προπονητής της κυπριακής ομάδας πρώτης κατηγορίας, Ένωσις Νέων Παραλιμνίου. Παραπομπές {{DEFAULTSORT:Γιανεφσκι, Τσεντομιρ}} Προπονητές ποδοσφαίρου ΦΚ Βάρνταρ Προπονητές ποδοσφαίρου Εθνικής Βόρειας Μακεδονίας Προπονητές ποδοσφαίρου Εθνικού Άχνας Προπονητές ποδοσφαίρου Ένωσις Νέων Παραλιμνίου Προπονητές ποδοσφαίρου Ερυθρού Αστέρα Προπονητές ποδοσφαίρου Κλαμπ Μπρυζ Βορειομακεδόνες προπονητές ποδοσφαίρου Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Τουρκία Ξένοι ποδοσφαιριστές στο Βέλγιο Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Τουρκίας Ποδοσφαιριστές Προ Λιγκ Βελγίου Ποδοσφαιριστές Α΄ Κατηγορίας Γιουγκοσλαβίας Ποδοσφαιριστές ΚΣΚ Λόκερεν Ποδοσφαιριστές Ιστανμπούλσπορ ΑΣ Ποδοσφαιριστές Σπορτίνγκ Σαρλερουά Ποδοσφαιριστές Κλαμπ Μπρυζ Ποδοσφαιριστές ΦΚ Βάρνταρ Ποδοσφαιριστές Εθνικής Βόρειας Μακεδονίας Βορειομακεδόνες ποδοσφαιριστές Ποδοσφαιριστές Εθνικής Γιουγκοσλαβίας Ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί σε δύο εθνικές ομάδες ανδρών ή περισσότερες Γιουγκοσλάβοι ποδοσφαιριστές Αμυντικοί ποδοσφαιριστές
360429	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%A3%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B6	Νταν Σπιτζ	Ο Νταν Σπιτζ (πλήρες όνομα "Daniel Alan Spitz", 28 Ιανουαρίου 1963) είναι Αμερικάνος κιθαρίστας της χέβι μέταλ μουσικής, γνωστός ως κιθαρίστας του συγκροτήματος Anthrax από το 1983 ως το 1995 και από το 2005 ως το 2007. Βιογραφία Ο Σπιτζ γεννήθηκε στην κομητεία Ρόκλαντ, προάστιο της Νέας Υόρκης, από γονείς εβραϊκής καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και η μητέρα του καθηγήτρια λυκείου, ενώ ο αδελφός του ασχολήθηκε επίσης, με την μουσική, όντας μπασίστας για τα συγκροτήματα των White Lion και των Black Sabbath. Επηρεασμένος από τον αδελφό του, ο Σπιτζ ξεκίνησε να παίζει κιθάρα όταν ήταν μαθητής γυμνασίου και όταν πήγε στο κολέγιο, αποφάσισε να σταματήσει τις σπουδές του ένα χρόνο αργότερα για να ενταχθεί στους Anthrax. Με τους Anthrax κυκλοφόρησε έξι στούντιο άλμπουμ, εκ των οποίων τα τέσσερα έγιναν χρυσά και μπήκαν στο Top-100 του Billboard και το Top-20 στην Μεγάλη Βρετανία. Το συγκρότημα καθιερώθηκε ως ένα από τα τέσσερα μεγάλα ονόματα του αμερικάνικου thrash metal (The Big Four) μαζί με τους (Metallica, Megadeth και Slayer). Το 1995, ο Σπιτζ αποχώρησε από τους Anthrax, θέλοντας να μην συνεχίσει την μουσική του καριέρα. Παρακολούθησε εκπαιδευτικό πρόγραμμα ωρολογοποιίας και άνοιξε δικό του κατάστημα επιδιόρθωσης ωρολογίων. Το 2000, προσηλυτίστηκε τον Χριστιανισμό και παντρεύτηκε την Κάντι Σπιτζ. Top 10 Born Again Christian's in Metal - The Gauntlet</ref> Τον Απρίλιο του 2005, οι Anthrax ανακοίνωσαν την επανένωση της σύνθεσης που είχε ηχογραφήσει το άλμπουμ "Among the Living" το 1987, με τον Σπιτζ στην σόλο κιθάρα. Περιόδευσαν σε όλο τον κόσμο και ηχογράφησαν το άλμπουμ "Alive 2". Μετά το τέλος της περιοδείας, ο Σπιτζ αποχώρησε και πάλι, δίνοντας την θέση του στον Ρομπ Κατζιάνο. Το 2007, η Κάντι Σπιτζ γέννησε δίδυμα, τα οποία είχαν πρόβλημα αυτισμού. Το ζευγάρι είναι ενεργό μέλος του οργανισμού αντιμετώπισης του αυτισμού με την ονομασία "Autism Speaks". Τον Ιούνιο του 2009, ο Σπιτζ έπαθε καρδιακή προσβολή και αναγκάστηκε να υποβληθεί σε εγχείρηση τριπλού μπάι πας (bypass). Την επόμενη χρονιά, σχημάτισε τους Red Lamb μαζί με τον τραγουδιστή Ντον Τσάφιν και τον κιμπορντίστα Κρις Βρένα, κυκλοφορώντας το ομώνυμο άλμπουμ σε παραγωγή του Ντέιβ Μαστέιν. Το άλμπουμ περιείχε το κομμάτι "Puzzle Box", το οποίο γυρίστηκε σε βίντεο κλιπ και αναφέρεται στον καθημερινό αγώνα μιας οικογένειας με αυτιστικά παιδιά. Τα Χριστούγεννα του 2013, ο Σπιτζ συνελήφθη με την υποψία της επίθεσης κατά της συζύγου του, η οποία δήλωσε ότι έγινε παρεξήγηση και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν. Τρεις μήνες αργότερα, το ζευγάρι αποφάσισε να χωρίσει. Δισκογραφία Παραπομπές Πηγές Bio \| Official Dan Spitz Blog and Community Discography \| Official Dan Spitz Blog and Community Dan Spitz - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επίσημη ιστοσελίδα του Νταν Σπιτζ Αμερικανοί κιθαρίστες Ροκ μουσικοί Μέλη των Anthrax
695680	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%9B%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF	Θρησκεία στο Λίβανο	Ο Λίβανος είναι μια χώρα της Ανατολικής Μεσογείου, που αποτελείται κυρίως από Μουσουλμάνους και Χριστιανούς. Οι δύο κύριες θρησκείες του είναι το Ισλάμ, που ακολουθεί το 60% των πολιτών (Σουνίτες και Σιίτες), και ο Χριστιανισμός, που αντιπροσωπεύει το 34% των πολιτών (Ορθόδοξοι, Μαρωνίτες, Έλληνες Καθολικοί Μελχίτες, Προτεστάντες, Αρμένιοι Αποστολικοί). Οι Δρούζοι, που αποτελούν περίπου το 5% του πληθυσμού, έχουν υιοθετήσει τη δική τους μονοθεϊστική θρησκεία, η οποία αποτελεί ένα κράμα Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού, Ισλάμ και Αρχαίας Ελληνικής Φυσιολατρίας. Η χώρα έχει την πιο θρησκευτικά ποικιλόμορφη κοινωνία όλων των κρατών της Μέσης Ανατολής, που περιλαμβάνει 18 αναγνωρισμένες θρησκευτικές κοινότητες. Ωστόσο, οι Λιβανέζοι που ζουν στο εξωτερικό είναι στην πλειοψηφία τους Χριστιανοί. Εκτιμάται επίσης ότι ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της χώρας είναι πρόσφυγες και μετανάστες (υπολογίζονταν σε 1,5 εκατομμύριο άτομα το 2017), γεγονός που επηρεάζει τις στατιστικές. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες (ως επί το πλείστον Σύριοι και Παλαιστίνιοι) είναι κυρίως Σουνίτες, αν και και σημαντικό ποσοστό τους είναι Χριστιανοί και Σιίτες. Με απλά λόγια, ο Λίβανος διαφέρει από άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, όπου οι Μουσουλμάνοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, και μοιάζει περισσότερο με χώρες όπως η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η Αλβανία, που έχουν ένα μικτό θρησκευτικό πληθυσμό Μουσουλμάνων και Χριστιανών, οι οποίοι αποτελούν ο καθένας περίπου το ήμισυ του πληθυσμού της χώρας. Οι Χριστιανοί ήταν κάποτε η πλειοψηφία στο Λίβανο και εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία των Λιβανέζων της διασποράς, οι οποίοι εκτιμούνται σε 14 εκατομμύρια. Το επίσημο Σύνταγμα του Λιβάνου ορίζει ότι ο Πρόεδρος της χώρας πρέπει να είναι υποχρεωτικά Μαρωνίτης Χριστιανός. Στατιστικά στοιχεία Από το 1932 δεν έχει πραγματοποιηθεί καμία επίσημη απογραφή στο Λίβανο, κάτι που αντικατοπτρίζει την πολιτική ευαισθησία στο Λίβανο όσον αφορά την θρησκευτική ισορροπία. Ως αποτέλεσμα, η θρησκευτική υπαγωγή του λιβανέζικου πληθυσμού είναι πολύ δύσκολο να καθοριστεί με βεβαιότητα, ενώ διάφορες πηγές χρησιμοποιούνται για να εκτιμήσουν τις θρησκευτικές στατιστικές της χώρας. Οι ακόλουθες διαφορετικές πηγές δεν ισχυρίζονται ότι είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικές της θρησκευτικής υπαγωγής του πληθυσμού του Λιβάνου. Μια μελέτη του 2012, που διεξήχθη από τη Στατιστική Υπηρεσία του Λιβάνου, μέσω μιας ερευνητικής εταιρείας της Βηρυτού, εκτίμησε ότι οι κάτοικοι του Λιβάνου ήταν σε ποσοστό 54% Μουσουλμάνοι (27% Σιίτες, 27% Σουνίτες), 5,6% Δρούζοι, 40,4% Χριστιανοί (21% Μαρωνίτης, 8% Έλληνες Ορθόδοξοι, 5% Μελχίτες και 6,4% υπάγονταν σε άλλες χριστιανικές κοινότητες (Αρμένιοι Ορθόδοξοι, Αρμένιοι Καθολικοί, Σύριοι Καθολικοί, Σύριοι Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί, Χαλδαίοι, Ασσύριοι και Κόπτες). Το 2018, το Παγκόσμιο Βιβλίο Δεδομένων της CIA εκτίμησε την ακόλουθη θρησκευτική υπαγωγή (που δεν περιλαμβάνει τους μεγάλους πληθυσμούς Σύρων και Παλαιστινίων προσφύγων του Λιβάνου): Μουσουλμάνοι 61,1% (30,6% Σουνίτες, 30,5% Σιίτες, μικρότερα ποσοστά Αλεβιτών και Ισμαηλιτών), Χριστιανοί 33,7% (κυρίως Μαρωνίτες Καθολικοί), Δρούζοι 5,2% και λίγοι Εβραίοι, Μπαχαϊστές, Βουδιστές και Ινδουιστές. Το Διεθνές Ίδρυμα Εκλογικών Συστημάτων παρείχε στοιχεία για τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους στο Λίβανο το έτος 2011 (πρέπει να σημειωθεί ότι στους ψηφοφόρους δεν περιλαμβάνονται άτομα κάτω των 18 ετών και αλλοδαποί), σύμφωνα με τα οποία οι αριθμοί ήταν οι εξής: Σουνίτες 27,65%, Σιίτες 27,35%, Μαρωνίτες Καθολικοί 21,71%, Ελληνορθόδοξοι 7,34%, Δρούζοι 5,74%, Μελχίτες Καθολικοί 4,76%, Αρμένιοι Αποστολικοί 2,64%, άλλες χριστιανικές μειονότητες 1,28% , Αλεβίτες 0,88%, Αρμένιοι Καθολικοί 0,62%, Προτεστάντες 0,53% και άλλες θρησκείες 0,18% του πληθυσμού. Υπάρχει επίσης μια πολύ μικρή αρχαία κοινότητα Ζωροαστριστών που βρίσκεται ανάμεσα στα 100 με 500 άτομα. Ο Λίβανος έχει έναν μικρό εβραϊκό πληθυσμό, που ο αριθμός του εκτιμάται σε λιγότερο από 100 άτομα. Γεωγραφική κατανομή Μουσουλμάνοι Οι Λιβανέζοι Μουσουλμάνοι κατηγοριοποιούνται σε πέντε κύριες θρησκευτικές κοινότητες: Σουνίτες, Σιίτες, Δρούζοι, Αλεβίτες και Ισμαηλίτες. Οι Σουνίτες είναι κυρίως κάτοικοι των μεγάλων πόλεων: Δυτική Βηρυτός, Τρίπολη και Σιδώνα. Είναι επίσης παρόντες σε αγροτικές περιοχές της ενδοχώρας, συμπεριλαμβανομένου του Ακάρ, του Ικλέμ αλ Χαρούμπ και της δυτικής Κοιλάδας Μπεκάα. Οι Λιβανέζοι Σιίτες συγκεντρώνονται κυρίως στο Νότιο Λίβανο, στο Νομό Μπάαλμπεκ, το Νομό Χερμέλ και τη Νότια Βηρυτό (νότια τμήματα της Ευρύτερης Βηρυτού). Η λιβανική κυβέρνηση θεωρεί τους Δρούζους πολίτες της ως τμήμα του μουσουλμανικού πληθυσμού της, παρά το γεγονός ότι οι Δρούζοι έχουν πολύ διαφορετικές πεποιθήσεις από τους υπόλοιπους Μουσουλμάνους. Οι Δρούζοι συγκεντρώνονται στα νότια της Οροσειράς του Λιβάνου, στο Νομό Χασμπάγια και στο Νομό Σουφ. Χριστιανοί Οι Λιβανέζοι Χριστιανοί χωρίζονται σε διάφορες κοινότητες: Μαρωνίτες, Μελχίτες, Ελληνορθόδοξοι, Αρμένιοι Αποστολικοί, Κόπτες, Προτεστάντες κ.ά. Οι Μαρωνίτες συγκεντρώνονται στη βόρεια Βηρυτό (βόρεια τμήματα της Ευρύτερης Βηρυτού), στο βόρειο τμήμα του Κυβερνείου της Οροσειράς του Λιβάνου, στο νότιο τμήμα του Βόρειου Κυβερνείου, σε τμήμα του Κυβερνείου Μπεκάα και του Νότιου Κυβερνείου. Οι Έλληνες Καθολικοί βρίσκονται σε όλη την επικράτεια, αλλά ιδιαίτερα σε περιοχές των ανατολικών πλαγιών της Οροσειράς του Λιβάνου και στο Ζάχλε, όπου αποτελούν την πλειοψηφία. Οι Ορθόδοξοι συγκεντρώνονται στη βόρεια Βηρυτό (βόρεια τμήματα της Ευρύτερης Βηρυτού) και σε περιοχές του βόρειου τμήματος της χώρας, συμπεριλαμβανομένων της Ζγάρτα, του Μπσαρί, της Κούρα και του Μπατρούν. Οι Λιβανέζοι Προτεστάντες βρίσκονται κυρίως στην περιοχή της Βηρυτού και στην Ευρύτερη Βηρυτό. Υπάρχουν, επίσης, και άλλοι Χριστιανοί σε περιοχές της ανατολικής Βηρυτού (και σε βόρεια τμήματα Ευρύτερης Βηρυτού), στην Οροσειρά του Λιβάνου, στο Ζάχλε και στη Τζεζίν. Παραπομπές Θρησκεία στο Λίβανο
574483	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CE%B8%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CF%81%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82	Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας	Ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας (στα ιρλανδικά: Τίσεχ, Taoiseach) είναι ο επικεφαλής της κυβέρνησης της Ιρλανδικής Δημοκρατίας. Ο κάτοχος του αξιώματος διορίζεται από τον Πρόεδρο της χώρας έπειτα από την εκλογή του από την Dáil Éireann, όπως λέγεται η κάτω βουλή του Oireachtas (κοινοβούλιο). Παραμένει στη θέση του όσο απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας των μελών του Ιρλανδικού Κοινοβουλίου (Dáil). Η ιρλανδική λέξη taoiseach σημαίνει «αρχηγός» και υιοθετήθηκε στο Σύνταγμα της Ιρλανδίας του 1937 ως ο τίτλος του «αρχηγού της κυβέρνησης ή του πρωθυπουργού». Είναι ο επίσημος τίτλος μόνο του αρχηγού της κυβέρνησης της Ιρλανδίας. Δεν χρησιμοποιείται ούτε στα αγγλικά ούτε στα ιρλανδικά για τους πρωθυπουργούς άλλων χωρών, οι οποίοι αντ' αυτού αναφέρονται στα ιρλανδικά με τον γενικό όρο príomh-aire. Σημερινός πρωθυπουργός της Ιρλανδίας (τίσεχ) είναι ο Λίο Βαράντκαρ, ηγέτης του κόμματος Fine Gael, ο οποίος ανέλαβε ξανά τα καθήκοντά του στις 17 Δεκεμβρίου 2022 μετά από προγραμματισμένη εναλλαγή ως μέρος της συμφωνίας συνασπισμού μεταξύ των κομμάτων Fianna Fáil, Fine Gael και του Κόμματος των Πρασίνων. Ο Μιχόλ Μάρτιν κατείχε τη θέση από τον Ιούνιο του 2020 έως τον Δεκέμβριο του 2022 στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας. Κατάλογος αξιωματούχων Πριν τεθεί σε ισχύ το Σύνταγμα του 1937, ο αρχηγός της κυβέρνησης αναφερόταν ως Πρόεδρος του Εκτελεστικού Συμβουλίου. Στο αξίωμα αυτό υπηρέτησε πρώτος ο Γουίλιαμ Κογκρέιβ του κόμματος Cumann na nGaedheal την περίοδο 1922–32 και στη συνέχεια ο Έιμαν ντε Βαλέρα του Fianna Fáil την περίοδο 1932–37. Οι πρωθυπουργοί είναι, παραδοσιακά, αριθμημένοι με τέτοιον τρόπο ώστε να συμπεριλαμβάνουν τον Κοσγκρέιβ. Έτσι, ο Λίο Βαράντκαρ θεωρείται ο 14ος Τίσεχ, όχι ο 13ος. Πρόεδρος του Εκτελεστικού Συμβουλίου Υποσημειώσεις και παραπομπές Υποσημειώσεις Παραπομπές Πολιτική της Ιρλανδίας Ιρλανδια
277135	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A1%CE%B5%CF%87%CE%BC%CE%B9%CF%81%CE%AD	Οδηγίες του Ρεχμιρέ	Οι Οδηγίες του Ρεχμιρέ, ή Ο Διορισμός του Βεζίρη ή Κανονισμοί για τον Βεζίρη Ρεχμιρέ, είναι ένα αρχαίο αιγυπτιακό κείμενο που χρονολογείται από την περίοδο του Νέου βασιλείου, το οποίο βρέθηκε στον τάφο του Ρεχμιρέ στις Θήβες. Περιγράφει το αξίωμα του βεζίρη, το διορισμό του, τα καθήκοντά του, τη θέση του στη διοίκηση και τις σχέσεις του με άλλους αξιωματούχος, και τον κώδικα συμπεριφοράς του αξιώματος. Έχουν διασωθεί δύο αποσπασματικά αντίγραφά των Οδηγιών του βεζίρη Ρεχμιρέ, ένα στον τάφο του Ουσεραμέν (βασιλεία του Τούθμωσι Γ'), και ακόμα ένα στον τάφο του Αμενεμοπέ (βασιλεία του Αμένωφι Β'). Τα κύρια καθήκοντα του βεζίρη σύμφωνα με τις Οδηγίες σχετιζόταν με όλους τους κύριους τομείς της διοίκησης: δικαστικό σύστημα, οικονομικά, πόλεμοι, εσωτερική διοίκηση, γεωργία, και εκτελεστική εξουσία. Στα κείμενα αυτά που διασώθηκαν σκιαγραφείται με λεπτομέρεια και ο κώδικας συμπεριφοράς του αξιώματος. Έτσι, ο βεζίρης θα έπρεπε να ενεργεί σύμφωνα με το νόμο. να κρίνει και να δικάζει δίκαια, και να είναι αμερόληπτος. να μην δημιουργεί πελατειακές σχέσεις. να μην ενεργεί ασύνετα και με ισχυρογνωμοσύνη. να μην είναι αδιάφορος για τα προβλήματα αυτών που ζητάνε βοήθεια ή δικαιοσύνη. να είναι αυστηρός ή διαλλακτικός ανάλογα με την περίπτωση και τον νόμο. Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από τις Οδηγίες: Παραπομπές M. Lichtheim, Ancient Egyptian Literature, Vol.2, University of California Press 1976, p. 21-24 J. H. Breasted, Ancient Records of Egypt, Part Two, Chicago 1906, §§ 665ff. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Οδηγίες του Ρεχμιρέ . Αρχαία αιγυπτιακή γραμματεία
471361	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%95.%CE%A0.%CE%A3.%20%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82%202015%E2%80%9316	Διοργανώσεις Ε.Π.Σ. Αχαΐας 2015–16	Για την περίοδο 2015–16, η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αχαΐας είναι η διοργανώτρια αρχή, υπεύθυνη για τη διεξαγωγή των καθιερωμένων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, του πρωταθλήματος και του κυπέλλου, στο νομό Αχαΐας. Η πρωταθλήτρια ομάδα της ΕΠΣ Αχαΐας λαμβάνει μέρος στο Πρωτάθλημα Πρωταθλητριών ΕΠΣ, το οποίο διοργανώνεται από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ), με στόχο την άνοδο στη Γ΄ Εθνική ερασιτεχνική κατηγορία. Ο θεσμός του κυπέλλου, αποτελεί ταυτόχρονα την πρώτη φάση του Κυπέλλου Ερασιτεχνών της ΕΠΟ. Η ομάδα που ανακηρύσσεται κυπελλούχος ΕΠΣ Αχαΐας, αποκτά το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο Ερασιτεχνών. Πρωτάθλημα Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Αχαΐας είναι η εξής: Α΄ Κατηγορία (16 ομάδες) Β΄ Κατηγορία 1ος Όμιλος (16 ομάδες) 2ος Όμιλος (15 ομάδες) Γ΄ Κατηγορία 1ος Όμιλος (13 ομάδες) 2ος Όμιλος (15 ομάδες) 3ος Όμιλος (14 ομάδες) 4ος Όμιλος (14 ομάδες) Α΄ Κατηγορία Η κατηγορία διεξάγεται με τη συμμετοχή 16 συλλόγων και με τη μορφή πρωταθλήματος διπλών αγώνων. Μετά τη λήξη της κανονικής περιόδου των 30 αγωνιστικών η πρώτη σε βαθμούς ομάδα ανακηρύσσεται Πρωταθλήτρια, ενώ οι τέσσερις τελευταίες ομάδες υποβιβάζονται στην Β΄ (τρεις αν η πρωταθλήτρια ανέλθει στη Γ΄ Εθνική). Τον τίτλο της περιόδου 2015-16 κατέκτησε η Α.Ε. Αχαϊκή Η τελική βαθμολογία ήταν: Πηγή: ΕΠΣ Αχαΐας Η Αχαϊκή έχει ποινή αφαίρεσης 2β. Η Θύελλα Πατρών έχει ποινή αφαίρεσης 3β. Στην τελική κατάταξη υπήρξε ισοβαθμία τεσσάρων ομάδων με 34 βαθμούς. Στον ειδικό πίνακα που καταρτίστηκε μεταξύ των ισοβαθμούντων ομάδων, παρέμειναν στην κατηγορία ο Πήγασος Μπεγουλακίου και ο Απόλλωνας Συνοικισμού Αιγίου έχοντας 10 βαθμούς αμφότεροι. Οι υπόλοιπες δύο ομάδες, Αναγέννηση Πατρών και Δόξα Παραλίας, με εφτά βαθμούς αμφότερες αποφασίστηκε να παίξουν αγώνα μπαράζ σε ουδέτερο γήπεδο, για το ποια ομάδα θα παραμείνει στην κατηγορία, καθότι το συνολικό σκορ στα μεταξύ τους παιχνίδια ήταν 3-3. Εφημερίδα Η Πρωινή Γνώμη, 27/04/2016, φ. 4234, σελ. 30. Από τη στιγμή όμως που η Αχαϊκή ανέβηκε στην Γ' Εθνική, μέσω του ειδικού ερασιτεχνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου 2016, παρέμειναν στην Α' Κατηγορία τόσο η Αναγέννηση Πατρών όσο και η Δόξα Παραλίας. Β΄ Κατηγορία 31 συνολικά ομάδες χωρισμένες σε δυο ομίλους αγωνίστηκαν στη Β΄ Κατηγορία. Πέντε, τελικά, ομάδες δε δήλωσαν συμμετοχή στη Β΄: Θύελλα Σκιαδά που δήλωσε στη Γ΄ χωρίς τελικά να αγωνιστεί και οι ΑΟ Βουπρασίου, ΑΕ Μετοχίου,Δόξα Νιφορέικων, Αιγιεύς-Άρης Βαλιμίτικων που δεν συμμετείχαν σε καμία διοργάνωση, ενώ και μια έκτη ομάδα που είχε αποχωρήσει,ο ΑΟ Πάτραι 2008, τελικά αγωνίστηκε κανονικά στη Β΄. Αντικαταστάθηκαν από τις τέσσερις επιλαχούσες των Play Off της Γ΄ Κατηγορίας 2014-15 (Άρης Κάτω Αχαΐας, Αστέρας Τσουκαλέικων, Μέγας Δικέφαλος και Αστέρας Τέμενης) ενώ οι προσπάθειες για συμπλήρωση και της 32ης θέσης μέσω κλήρωσης απέτυχαν. Οι δυο πρώτες κάθε ομίλου προβιβάζονται στην Α΄ της επόμενης περιόδου. Οι ομάδες απο 14η θέση και κάτω υποβιβάζονται, οι ομάδες που θα τερματίσουν στη 13η θέση θα δώσουν αγώνες κατάταξης και η νικήτρια θα παραμείνει στην κατηγορία εφόσον η πρωταθλήτρια Αχαΐας προβιβαστεί στη Γ΄ Εθνική. Πρωταθλητές/Δευτεραθλητές Ομίλων: 1ος: Απόλλων Εγλυκάδας / ΑΕ Λιμνοχωρίου 2ος: Νίκη Προαστείου / Πανιώνιος Αχιλλέας 1ος όμιλος Πηγή: ΕΠΣ Αχαΐας Ο ΑΟ Άρλας έχασε με 4-2 στα πέναλτυ στο μπαράζ με τον 13ο του 2ου ομίλου Αστέρα Τέμενης και υποβιβάστηκε Ο Τριταϊκός έχει ποινή αφαίρεσης 5β. Ο Άρης Κ.Αχαΐας αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα. 2ος όμιλος Πηγή: ΕΠΣ Αχαΐας Γ΄ Κατηγορία Στην κατηγορία συμμετέχουν συνολικά 56 σύλλογοι χωρισμένοι με γεωγραφικά κριτήρια σε 4 ομίλους. 2 ομάδες απο κάθε όμιλο κερδίζουν την άνοδο στη Β΄ κατηγορία, οι πρωταθλητές και οι νικητές των αγώνων κατάταξης μεταξύ των ομάδων που τερμάτισαν από τη 2η εως 5η θέση σε κάθε όμιλο. Πρωταθλητές Ομίλων / Νικητές Μπαράζ: Ατρόμητος Λάππα 2015 / ΑΕ Κρίνου ΑΟ Δρεπάνου / Αετός Ρίου Ίκαρος Πετρωτού / ΑΟ Ψηλαλώνια ΑΟ Δήμου Διακοπτού / Φοίνικας Σαλμενίκου 1ος Όμιλος 2ος Όμιλος 3ος Όμιλος Πατραϊκή και ΑΟ Αμπελοκήπων αποβλήθηκαν από το πρωτάθλημα. Η 5η θέση κι η είσοδος στα Play Off κρίθηκε σε αγώνα μπαράζ όπου ο ΑΟ καλλιθέας επιβλήθηκε της ΑΠΟ Αχαϊκός Πατρων με 2-0 4ος Όμιλος Κύπελλο Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Αχαΐας. Κυπελλούχος για το 2015-16 είναι η ομάδα του Κεραυνού Αγίου Βασιλείου Ημιτελικοί Οι ημιτελικοί αγώνες εγιναν στις 3 Φεβρουαρίου 2016 \|} Τελικός Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Ε.Π.Σ. Αχαΐας Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 2015–2016 Εγχώρια ποδοσφαιρικά κύπελλα 2015-2016
19872	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BD	Ουσουλουτάν	Η Ουσουλουτάν (Usulután) είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη στο Διαμέρισμα Ουσουλουτάν στα νοτιοανατολικά του Ελ Σαλβαδόρ. Από το 2005, εκτιμάται πως ο πληθυσμός της είναι περίπου 71.636 άνθρωποι (2006. Η πόλη επλήγη σοβαρά από τους Σαλβαδοριανούς σεισμούς τον Φεβρουάριο του 2001 και τον Τυφώνα Μίτς το 1998. Η πόλη επίσης είναι γενέτειρα του εκλιπόντος πρώην γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ελ Σαλβαδόρ και υποψήφιου του Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης Φαραμπούντο Μαρτί (FMLN) στις προεδρικές εκλογές του Ελ Σαλβαδόρ στις 21 Μαρτίου 2004. Γεωγραφία Η Ουσουλουτάν βρίσκεται νοτιοδυτικά της Σάντα Έλενα, βορειοδυτικά της Ασιέντα Ομπραχουέλο και της Λος Μπάρτες. Δημογραφία Η Ουσουλουτάν έχει 71.636 κατοίκους (2006). Είναι η δέκατη πέμπτη μεγαλύτερη πόλη του Ελ Σαλβαδόρ μετά το Σαν Σαλβαδόρ, την Σάντα Άνα, το Σογιαπάνγκι, το Σαν Μιγκέλ, την Απόντα, το Μεχικάνος, τη Σιουδάδ Ντελγάδο, την Σάντα Τέκλα, το Ιλοπάνγκο, το Σαν Μαρτίν, το Κουσκατανσίνγκο, την Αουατσαπάν, τη Σονσονάτε κατ την Κοχουτεπέκε. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Πόλεις του Ελ Σαλβαδόρ Ουσουλουτάν Ουσουλουτάν
287342	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1	Με τον Μόντι για την Ιταλία	Η Ατζέντα του Μόντι για την Ιταλία (ιταλ. Con Monti per l'Italia) είναι μία κεντρώα εκλογική συμμαχία της Ιταλίας που δημιουργήθηκε έτσι ώστε να στηρίξει τον απερχόμενο πρωθυπουργό της Ιταλίας Μάριο Μόντι στις εκλογές του 2013. Στη συμμαχία περιλαμβάνονται τα εξής κόμματα: Πολιτική Επιλογή (Scelta Civica - SC), φιλελεύθερο κόμμα με αρχηγό τον Μάριο Μόντι. Ένωση Κέντρου (Unione di Centro - UdC), χριστιανοδημοκρατικό κόμμα με αρχηγό τον Πιερ Φερντινάντο Κασίνι. Μέλλον και Ελευθερία (Futuro e Libertà - FLI), συντηρητικό κόμμα με αρχηγό τον Τζιανφράνκο Φίνι. Προς την Τρίτη Δημοκρατία (Verso la Terza Repubblica - VTR), φιλελεύθερο κόμμα με αρχηγό τον Λούκα Κορντέρο ντι Μοντεζεμόλο. Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα (Partito Liberale Italiano - PLI), φιλελεύθερο κόμμα με αρχηγό τον Στέφανο ντε Λούκα. Τη συμμαχία στηρίζουν επίσης και άλλοι φορείς, όπως η Καθολική Κοινότητα του Σαντ'Ετζίντιο του υπουργού Αντρεά Ρικάρντι και η Χριστιανική Ένωση Ιταλών Εργατών, καθώς και το ίδιο το Βατικανό. Πρώην πολιτικά κόμματα στην Ιταλία Συνασπισμοί πολιτικών κομμάτων
325593	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%BD%CE%B1%20%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA	Έρνα Σόλμπεργκ	Η Έρνα Σόλμπεργκ (νορβ. Erna Solberg, 24 Φεβρουαρίου 1961-) είναι Νορβηγίδα πολιτικός, πρόεδρος του Συντηρητικού Κόμματος της Νορβηγίας από το 2004 και, μετά τις εκλογές του 2013, πρωθυπουργός της χώρας, διαδεχόμενη τον Γενς Στόλτενμπεργκ.. Υπηρέτησε ως πρωθυπουργός από το 2013 έως το 2021. Η Σόλμπεργκ εκλέχτηκε για πρώτη φορά μέλος του Storting το 1989 και υπηρέτησε ως Υπουργός Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Περιφερειακής Ανάπτυξης στη δεύτερη κυβέρνηση του Μπόντεβικ από το 2001 έως το 2005. Κατά τη διάρκεια της θητείας της επέβλεπε την ενίσχυση της μεταναστευτικής πολιτικής και την προετοιμασία μιας προτεινόμενης μεταρρύθμισης των διοικητικών διαμερισμάτων της Νορβηγίας . Μετά τις εκλογές του 2005 προήδρευσε της κοινοβουλευτικής ομάδας του Συντηρητικού Κόμματος μέχρι το 2013. Ο Σολμπεργκ έχει δώσει έμφαση στην κοινωνική και ιδεολογική βάση της πολιτικής των Συντηρητικών, αν και το κόμμα έχει γίνει επίσης εμφανώς πιο πραγματιστικό . Κερδίζοντας τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2013 έγινε ο 28ος Πρωθυπουργός της Νορβηγίας και η δεύτερη γυναίκα που κατέχει τη θέση μετά τη Γκρο Χάρλεμ Μπρούντλαντ.. Η Κυβέρνηση της Σολμπεργκ, που αναφέρεται συχνά ανεπίσημα ως η "Μπλε-Μπλε Κυβέρνηση", είναι μια δικομματική κυβέρνηση μειοψηφίας που αποτελείται από το Συντηρητικό Κόμμα και το Κόμμα Προόδου. Το υπουργικό συμβούλιο αυτό καθιέρωσε μια επίσημη συνεργασία με το Φιλελεύθερο και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα στο Storting . Η Κυβέρνηση επανεξελέγη στις εκλογές του 2017 και διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει το Φιλελεύθερο Κόμμα τον Ιανουάριο του 2018. Αυτός ο διευρυμένος συνασπισμός μειοψηφίας αναφέρεται ανεπίσημα ως «Μπλε-Πράσινη Κυβέρνηση». Το Μάιο του 2018 η Σόλμπεργκ ξεπέρασε τον Kόρε Βίλοχ και έγινε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Νορβηγίας από το Συντηρητικό κόμμα .. Εξαιτίας της αυστηρής πολιτικής της ως υπουργού απέναντι στους αιτούντες ασύλου (αρνήθηκε να δώσει άσυλο και στον Ισραηλινό πυρηνικό επιστήμονα Μορντεχάι Βανούνου), της δόθηκε το προσωνύμιο "Jern-Erna" ( "Σιδηρά Έρνα") από τα ΜΜΕ. Μετά τις εκλογές του 2017, η Σόλμπεργκ παρέμεινε πρωθυπουργός. Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση Η Σόλμπεργκ γεννήθηκε στο Μπέργκεν στη δυτική Νορβηγία και μεγάλωσε στην εύπορη συνοικία Kάλφαρετ. Ο πατέρας της, Ασμπγερν Σόλμπεργκ (1925-1989), εργαζόταν ως σύμβουλος στο Bergen Sporvei (Οργανισμό Συγκοινωνιών) και η μητέρα της, Ινγκερ Βένχε Τόργκερσεν (1926-2016), σε γραφείο. Η Σόλμπεργκ έχει δύο αδελφές, μία μεγαλύτερη από αυτήν και μία νεότερη.. Η Σόλμπεργκ είχε προβλήματα στο σχολείο και στην ηλικία των 16 ετών διαγνώστηκε ότι πάσχει από δυσλεξία. Συνεργαζόταν ωστόσο ενεργά και ομιλητικά στην τάξη.. Στο τελευταίο της έτος στο σχολείο το 1979, εξελέγη στο διοικητικό συμβούλιο της Ένωσης Μαθητώνν Σχολείων της Νορβηγίας και την ίδια χρονιά ηγήθηκε της εθνικής φιλανθρωπικής εκδήλωσης Operasjon Dagsverk, όπου οι μαθητές συγκέντρωσαν χρήματα για την Τζαμάικα. Το 1986 αποφοίτησε με το πτυχίο της κοινωνιολογίας, πολιτικής επιστήμης, στατιστικής και οικονομικών από το Πανεπιστήμιο του Μπέργκεν. Στο τελευταίο έτος, ηγήθηκε επίσης της Φοιτητικής Ένωσης του Συντηρητικού Κόμματος του Μπέργκεν. Από το 1996 είναι παντρεμένος με το Σίντρε, επιχειρηματία και πρώην πολιτικό του Συντηρητικού Κόμματος, με την οποία έχει δύο παιδιά. Η οικογένεια έχει ζήσει τόσο στο Μπέργκεν όσο και στο Όσλο. Πολιτική σταδιοδρομία Τοπική αυτοδιοίκηση Η Σόλμπεργκ ήταν μέλος του δημοτικού συμβουλίου του Μπέργκεν στις περιόδους 1979-1983 και 1987-1989, τη δεύτερη στην εκτελεστική επιτροπή. Προέδρευε σε τοπικές και δημοτικές οργανώσεις των Νέων Συντηρητικών και του Συντηρητικού Κόμματος. Κοινοβούλιο Εκλέχτηκε για πρώτη φορά στο Storting (Κοινοβούλιο της Νορβηγίας) εκπροσωπώντας το Χόρνταλαντ το 1989 και επανεκλέχθηκε πέντε φορές. Ήταν επίσης ηγέτης της Εθνικής Ένωσης Γυναικών των Συντηρητικών από το 1994 ως το 1998. Υπουργός Από το 2001 ως το 2005 η Σόλμπεργκ υπηρέτησε ως Υπουργός Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Περιφερειακής Ανάπτυξης υπό τον Πρωθυπουργό Κελ Μάγκνε Μπόντεβικ. Η θεωρούμενη σκληρή πολιτική της σε αυτό το υπουργείο, συμπεριλαμβανομένης της άκαμπτης στάσης της σχετικά με την πολιτική ασύλου, της χάρισε το προσωνύμιο "Jern-Erna" ( "Σιδηρά Ερνα") στα μέσα μαζικής ενημέρωσης . Στην πραγματικότητα οι αριθμοί δείχνουν ότι η κυβέρνηση Μπόντεβικ, από το 2001 ως το 2005, έκανε δεκτούς χιλιάδες περισσότερους αιτούντες άσυλο από όσους η επόμενη Κοκκινοπράσινη κυβέρνηση Κόκκινο-Πράσινο, από το 2005 ως το 2009. Το 2003 η Σόλμπεργκ πρότεινε την εισαγωγή Ισλαμικών Συμβουλίων Σαρία στη Νορβηγία, όταν ενημερώθηκε για την ύπαρξη τέτοιων συμβουλίων στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 2004 δήλωσε ότι επιθυμούσε να αυξήσει τη μετανάστευση στη Νορβηγία. Ως υπουργός η Σόλμπεργκ έδωσε εντολή στη Νορβηγική Διεύθυνση Μετανάστευσης να απελάσει το Μουλά Κρεκάρ, ως επικίνδυνο για τη εθνική ασφάλεια. Αργότερα ο Κρεκάρ κατηγορήθηκε ως τρομοκράτης για απειλές το 2010 εναντίον της Έρνα Σόλμπεργκ. Αρχηγός κόμματος Διετέλεσε αναπληρωτής ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος 2002-2004 και το 2004 έγινε αρχηγός του. Πρωθυπουργός Η Σόλμπεργκ μετά τη νίκη στις γενικές εκλογές στις 9 Σεπτεμβρίου 2013 διορίστηκε Πρωθυπουργός στις 16 Οκτωβρίου 2013, η δεύτερη γυναίκα πρωθυπουργός της Νορβηγίας μετά τη Γκρο Χάρλεμ Μπρούντλαντ . Η κυβέρνηση επανεκλέχθηκε το 2017, κάνοντας τη Σόλμπεργκ τον πρώτο συντηρητικό ηγέτη της χώρας, που πέτυχε την επανεκλογή του από τη δεκαετία του 1980. Τα κεντροδεξιά κόμματα διατήρησαν επίσης την πλειοψηφία στο Storting. Το 2017 η Ρωσική Πρεσβεία στο Όσλο κατηγόρησε αξιωματούχους και τις μυστικές υπηρεσίες της Νορβηγίας ότι χρησιμοποίησαν «ψευδή και ατεκμηρίωτη αντιρωσική ρητορική» και «φόβισαν τον πληθυσμό της Νορβηγίας» για μια «μυθική ρωσική απειλή». Απαντώντας η πρωθυπουργόςΣόλμπεργκ δήλωσε: "Αυτό είναι ένα παράδειγμα της ρωσικής προπαγάνδας που εμφανίζεται συχνά όταν υπάρχει εστίαση στην πολιτική ασφάλειας. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό που είναι νέο για εμάς. " Η Σόλμπεργκ προσπάθησε να διατηρήσει και να βελτιώσει τις σχέσεις Κίνας-Νορβηγίας, που είχαν πληγεί μετά την απόφαση της Νορβηγίας αποφάσισε να δώσει το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον Κινέζο διαφωνούντα Λιου Σιαομπό το 2010. Μετά το θάνατό του, από οργανική ανεπάρκεια ενώ ήταν κρατούμενος της κυβέρνησης στις 13 Ιουλίου 2017, η Σόλμπεργκ δήλωσε «με βαθιά θλίψη έλαβα τα νέα για την απώλεια του Λιου Σιαομπό.» Ο Λιου Σιαομπό αποτελούσε για δεκαετίες κεντρική φωνή για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την περαιτέρω ανάπτυξη της Κίνας. Υπόθεση Μορντεχάι Βανούνου Τον Απρίλιο του 2008 αποκαλύφθηκε ότι η Σόλμπεργκ, ως Υπουργός Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Περιφερειακής Ανάπτυξης το 2004, είχε απορρίψει το αίτημα ασύλου στη Νορβηγία του Ισραηλινού πυρηνικού άρτυρας δημοσίου συμφέροντος Μορντεχάι Βανούνου. Ενώ η Νορβηγική Διεύθυνση Μετανάστευσης ήταν έτοιμη να χορηγήσει άσυλο στο Βανούνου, αποφασίστηκε ότι η αίτηση δεν θα μπορούσε να γίνει δεκτή επειδή είχε γίνει εκτός των συνόρων της Νορβηγίας.. Ένα μη διαβαθμισμένο έγγραφο αποκάλυψε ότι η Σόλμπεργκ και η κυβέρνηση θεώρησαν ότι η έκδοση από το Ισραήλ θα μπορούσε να θεωρηθεί ως δράση εναντίον του Ισραήλ και συνεπώς ακατάλληλη για την παραδοσιακή θέση της Νορβηγικής κυβέρνησης ως φίλος του Ισραήλ και ως πολιτικού παράγοντα στη Μέση Ανατολή. Η Σόλμπεργκ απέρριψε αυτή την κριτική και υπεράσπισε την απόφασή της . Παραπομπές Πρωθυπουργοί της Νορβηγίας Γυναίκες Πρωθυπουργοί
717631	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB	Λυνέλ	Το Λυνέλ (γαλλικά: Lunel, οξιτανικά: Lunèl) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ερώ, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας. Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Λυνελουά (γαλλικά: Lunellois). Παραπομπές Κοινότητες του Ερώ
35501	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CE%BC%CE%B7	Κύμη	Η Κύμη είναι κωμόπολη και λιμάνι του νομού Εύβοιας, με 2.383 κατοίκους, ενώ η Δημοτική Κοινότητα Κύμης έχει μόνιμο πληθυσμό 2.888 κατοίκους. Υπήρξε έδρα της τέως επαρχίας Καρυστίας και έως τις 31 Δεκεμβρίου 2010 απετέλεσε έδρα του ομώνυμου Δήμου, ο οποίος περιελάμβανε τα δημοτικά διαμερίσματα Κύμης, Ανδρονιάνων, Άνω Ποταμιάς, Βιτάλων, Ενορίας, Καλημεριάνων, Μαλετιάνων, Μετοχίου Διρφύων, Οξυλίθου, Πλατάνας, Πύργου και Ταξιαρχών. Αποτελεί δημοτική κοινότητα του διευρυμένου Δήμου Κύμης - Αλιβερίου, του οποίου αποτελεί την ιστορική έδρα. Αποτελεί επίσης την έδρα της Μητροπόλεως Καρυστίας και Σκύρου. Βρίσκεται στη μέση της ανατολικής πλευράς της Εύβοιας και έχει ιστορία αιώνων ως ναυτική πόλη. Ετυμολογία Η προέλευση του ονόματος Κύμη δεν είναι γνωστή. Ο Στράβων αναφέρει για την Κύμη στην Ιταλία ότι το όνομα προέρχεται από τη λέξη κύμα, καθώς η παραλία της ήταν εκτεθειμένη στην άγρια θάλασσα. Μια άλλη άποψη, που εκφράστηκε από τον Γιάννη Παπαδημητρίου, αναφέρει ότι στην περιοχή της Κύμης είχαν αναπτυχθεί πολλοί μικροί οικισμοί ή αλλιώς κώμες και το όνομα Κύμη προέρχεται από τη λέξη Κώμη. Η λέξη Κύμη είναι αιολικής προέλευσης. Σύμφωνα με την μυθολογία στην περιοχή νότια από το σημερινό Αυλωνάρι ζούσε η Αμαζόνα Λάμια, η οποία μετά από συνεύρεσή της με τον Ποσειδώνα γέννησε την Αμαζόνα Κύμη, από την οποία πήρε το όνομά της η Κύμη. Ιστορικά στοιχεία Αρχαία Κύμη Η ύπαρξη πόλης στην αρχαιότητα με το όνομα Κύμη προκύπτει από τον Στράβωνα, ο οποίος ανέφερε ότι η πόλη Κύμη (Cuma) στην Καμπανία της Ιταλίας ήταν αποικία της Εύβοιας, και συγκεκριμένα των πόλεων Χαλκίδα και Κύμη και πήρε το όνομά της από την Κύμη Ευβοίας. . Θεωρείται η πρώτη ελληνική αποικία στη Δύση και ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από τον Μεγασθένη τον Χαλκιδέο και τον Ιπποκλή τον Κυμαίο. Η ύπαρξη αρχαίας πόλης στην Κύμη όμως αμφισβητήθηκε από τα τέλη του 19ου αιώνα και έπειτα, καθώς η Ευβοϊκή Κύμη αναφερόταν ελάχιστα στις αρχαίες πηγές και δεν είχαν βρεθεί λείψανα οικισμού ο οποίος θα μπορούσε να ταυτοποιηθεί ως η αρχαία Κύμη. Ο Αδαμάντιος Σάμψων ανέφερε ότι η αρχαία πόλη δεν υπήρχε με το όνομα Κύμη, καθώς δεν αναφέρεται στις αρχαίες πηγές, και ότι η Κύμη στην Καμπανία και η Κύμη στην Αιολίδα ιδρύθηκαν από κατοίκους της περιοχής της Κύμης (Κυμαϊκή Χώρα). Παρόμοια άποψη είχε εκφράσει και ο Γιάννης Παπαδημητρίου, ο οποίος αναφέρει ότι η περιοχή ήταν οργανωμένη σε κώμες, από τις οποίες προέρχεται ετυμολογικά και το όνομα Κύμη. Το 1984 στην περιοχή Βιγλατούρι, κοντά στον Οξύλιθο, εντοπίστηκαν ερείπια οικισμού των μυκηναϊκών και γεωμετρικών χρόνων τα οποία ταυτίστηκαν με την αρχαία Κύμη και η ανασκαφή τους διήρκησε μια δεκαετία. Η θέση έχει θέα στη θάλασσα και βρίσκεται σε εύφορη κοιλάδα και κοντά στον ποταμό Μανικιάτη. Τα παλαιότερα ίχνη κατοίκησης είναι κεραμικά θραύσματα που χρονολογήθηκαν στην τελική νεολιθική περίοδο. Η παλαιότερη οικιστική φάση χρονολογήθηκε στη μεσοελλαδική εποχή (1900-1650 π.Χ.) και αναγνωρίστηκαν ως βιοτεχνίες. Λείψανα μικρού αριθμού κτιρίων και κεραμική υποδεικνύουν ότι ο λόφος συνέχισε να κατοικείται στη μυκηναϊκή περίοδο. Επιπροσθέτως στην περιοχή της Ποταμίας και της Ενορίας έχουν βρεθεί τάφοι της μυκηναϊκής εποχής. Ο οικισμός στο Βιγλατούρι φαίνεται να άκμασε κατά τους γεωμετρικούς χρόνους. Ο οικισμός βρισκόταν στη νοτιοδυτική πλευρά του λόφου και πιθανότατα ήταν περιτειχισμένος. Είναι κτισμένος πάνω σε παλαιότερα κτίρια, ακολουθώντας το οικοδομικό τους ιστό, και διέθετε ιερό οίκο και τέμενος. Τα πλούσια ευρήματα υποδεικνύουν την ύπαρξη σημαντικής πόλης με εμπορικούς δεσμούς με πολλές άλλες περιοχές. Η αρχαία Κύμη δεν αναφέρεται κατά την περίοδο ακμής της Χαλκίδας και της Ερέτριας και δεν αναφέρεται επίσης στους φορολογικούς καταλόγους των Αθηνών από τον 5ο αιώνα π.Χ., όπου αναφέρεται το πόλισμα Γρύγχες, το οποίο βρισκόταν στα όρια της Κυμαϊκής περιοχής, όπως και δεν αναφέρεται στους καταλόγους δήμων της αρχαίας Ερέτριας. Όλα αυτά τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι η αρχαία Κύμη δεν υπήρχε τότε. Βυζαντινοί και φραγκικοί χρόνοι Κατά τους βυζαντινούς χρόνους αναφέρεται μόνο από τον Στέφανο Βυζάντιο, ο οποίος στο λεξικό του αναφέρει μόνο «Κύμη πέμπτη της Ευβοίας», πιθανόν μετά τη Χαλκίδα, την Ιστιαία, την Κάρυστο και την Ερέτρια. Η περιοχή στη συνέχεια ερήμωσε λόγω των επιδρομών τον 7ο και 8ο αιώνα μ.Χ. και σύμφωνα με την παράδοση έμειναν μόνο μερικές οικογένειες οι οποίες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της σύγχρονης κωμόπολης, δημιουργώντας έναν οικισμό που ονόμασαν Κύμη. Ο οικισμός αυτός μεγάλωσε, καθώς εγκαταστάθηκαν περισσότερες οικογένειες. Ο οικισμός αυτός μάλλον ερήμωσε τον 14ο αιώνα, μετά από Τουρκικές επιδρομές. Σύμφωνα με την παράδοση, μετά το 1453, στη θέση Κελιά εγκαταστάθηκαν οικογένειες Κρητικών, οι οποίοι ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία και τη γεωργία και σύντομα εγκαταστάθηκαν και οικογένειες από τα χωριά της περιοχής. Ο οικισμός πιθανότατα ονομάστηκε Κύμη, διατηρώντας το όνομα του βυζαντινού οικισμού. Έκτισαν τους ναούς της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και του Αγίου Νικολάου. Ο οικισμός προστατευόταν από το κάστρο του Αγίου Γεώργιου, πάνω από τη σημερινή μονή του Σωτήρος. Το χωριό αναφέρεται σε οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο του 1474 με το όνομα Kumi στον ναχιγιέ Μονοδρύου, ο οποίος είχε έδρα το Μονόδρυ. Σύμφωνα με το κατάστιχο, είχε 29 σπίτια πλήρωνε φόρο 1.984 ακτσέδες. Το 1521 αναφέρεται ο οικισμός Αγία Κούμη μαζί με την Ποταμία, με συνολικά 113 σπίτια. Ο οικισμός αυτός, όπως και άλλοι στην περιοχή, καταστράφηκε μετά την αποτυχημένη επανάσταση του Μοροζίνι το 1688. Οι κάτοικοί του διέφυγαν στα Ψαρά και στη Σάμο, όπου έφτιαξαν το χωριό Κουμέικα και έτσι ο τόπος ερήμωσε. Σύγχρονος οικισμός Περί το 1715 ο Βελισσαράκης από την Αττική απέκτησε άδεια εγκατάστασης στην επαρχία Καρυστίας από τον Πασά του Εγρίπου, ο οποίος μετακινήθηκε εκεί μαζί με την οικογένειά του και τα κοπάδια του και εγκαταστάθηκε εκεί όπου σήμερα είναι η περιοχή Ποταμιάνικα, βόρεια της Αγίας Τριάδας. Έκτισε ένα σπίτι για την οικογένειά του, μαντριά και άρχισε να καλλιεργεί τη γη. Ονόμασε τον νέο οικισμό Κύμη, καθώς άκουσε κατοίκους της ευρύτερης περιοχής να λένε ότι εκεί υπήρχε πόλη με αυτό το όνομα. Σύντομα στην περιοχή εγκαταστάθηκε ο Δημήτρης Κωνσταντίνου ή Γραμματικός, ο οποίος καταζητούταν στην Κρήτη και έφυγε κρυφά. Το καράβι του αγκυροβόλησε στο λιμάνι της Κύμης λόγω κακοκαιρίας και τελικά αποφάσισε σε συνεννόηση με τον Βελισσαράκη να εγκατασταθεί εκεί. Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, ο σύγχρονος οικισμός δημιουργήθηκε από την εγκατάσταση 9 οικογενειών από τον Οξύλιθο περί το 1700. Επειδή ήταν απόμερη περιοχή σύντομα εγκαταστάθηκαν και κάτοικοι άλλων περιοχών της Ευβοίας και των Σποράδων. Μετά την επανάσταση του 1821 στην περιοχή έμεναν περίπου 4.000 άτομα, καθώς είχαν έρθει και κάτοικοι των χωριών του Δύστου, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη συνοικία Ερειτσιά ή Αρβανιτομαχαλάς. Στα χρόνια πριν την επανάσταση του 1821 η Κύμη είχε αναπτυχθεί σε ακμάζον ναυτικό κέντρο, 25 πλοία χωρητικότητας 4.500 τόνων το 1813, σύμφωνα με τον Πουκεβίλ, τα οποία έφτασαν τα 55 λίγο πριν το 1821, και είχε οικονομική ευμάρεια και πλήρωνε τους φόρους της χωρίς να έχει Τούρκους στρατιώτες. Οι πρώτοι που μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία ήταν οι έμποροι Ιωάννης και Νικόλαος Ζαχαρόπουλος. Η επανάσταση κηρύχθηκε στον λόφο Ίντζιου μεταξύ 11 Απριλίου και 10 Μαΐου και συστάθηκε τριμελής επιτροπή με αρχηγό τον Γεώργιο Παπά. Ο Ομέρ μπέης της Καρύστου κινήθηκε εναντίον της Κύμης, αλλά τη βρήκε ερειπωμένη και έκαψε τα μισά σπίτια, προτού υποχωρήσει και στρατοπεδεύσει στο Οριό. Προέλασε άλλη μια φορά στην Κύμη, την οποία βρήκε ξανά άδεια, την λεηλάτησε και απήγαγε 70 γυναίκες, από τις οποίες απελευθέρωσε στη συνέχεια τις 65. Νεότεροι χρόνοι Μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και την απομάκρυνση των Τούρκων, οι κάτοικοι της Κύμης επέστρεψαν και επισκεύασαν τα σπίτια τους. Το 1835 ορίστηκε έδρα της επαρχίας Καρυστίας. Η Κύμη αναπτύχθηκε γρήγορα και το 1889 διέθετε 4.400 κατοίκους και ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος οικισμός της Εύβοιας μετά τη Χαλκίδα. Το 1841 επισκέφτηκε την Κύμη ο βασιλιάς Όθωνας για την ίδρυση των ανθρακωρυχείων στην περιοχή. Το 1856 ορίστηκε έδρα της επισκοπής Καρυστίας. Η επισκοπή συγχωνεύθηκε το 1869 με την επισκοπή Χαλκίδας και επανασυστάθηκε το 1922 με έδρα την Κύμη. Μετά την ελληνική επανάσταση η Κύμη αναδείχθηκε σε ναυτιλιακό κέντρο της Ελλάδας και το 1854 διέθετε 400 ιστιοφόρα πλοία. Παράλληλα αναπτύχθηκε και η γεωργία, με κύριες καλλιέργειες τα αμπέλια και τις ελιές. Από τα αμπέλια παραγόταν μούστος (κοκκινέλι), ο οποίος εξαγόταν στη Γαλλία και άλλες χώρες, με αποτέλεσμα πλούτος να εισρέει στην περιοχή. Η περίοδος ανάπτυξης διήρκησε μέχρι το 1930, οπότε και τα ιστιοφόρα είχαν αντικατασταθεί από μηχανοκίνητα πλοία, με αποτέλεσμα ο εμπορικός στόλος της Κύμης να εκμηδενιστεί, ενώ τα αμπέλια καταστράφηκαν την ίδια περίοδο από φυλλοξήρα. Τότε πολλοί κάτοικοί της την εγκατέλειψαν για να εγκατασταθούν σε πόλεις. Τα λιγνιτωρυχεία σταμάτησαν να λειτουργούν οριστικά το 1961 επειδή η εκμετάλλευσή τους κρίθηκε οικονομικά ασύμφορη. Από το 1955 λειτουργεί στην Κύμη η Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού ή Σχολή Εμποροπλοιάρχων. Αξιοθέατα Μουσεία Στη Κύμη βρίσκεται το Λαογραφικό Μουσείο Κύμης. Το μουσείο άρχισε να λειτουργεί το 1981 και είναι το μεγαλύτερο και καλύτερα οργανωμένο στην Εύβοια. Στις συλλογές του έχει περισσότερα από 1.600 αντικείμενα. Τα αντικείμενα αυτά είναι παραδοσιακές φορεσιές (βλ. γυναικεία ενδυμασία Κύμης) και ενδυμασίες, υφαντά (κυρίως αραχνοϋφαντα μεταξωτά και τιριπλένια), κεντήματα, μεταλλικά και κεραμικά αντικείμενα και έργα τέχνης τοπικών καλλιτεχνών, όπως πίνακες ζωγραφικής, ξυλόγλυπτα και λίθινα γλυπτά. Στο υπόγειο βρίσκεται το κυροπλαστείο. Πέρα από εκθεσιακούς χώρους, το μουσείο διαθέτει γραφείο με βιβλιοθήκη και αρχεία, φωτογραφικό εργαστήριο, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, αποθήκη και συντηρητήριο. Το μουσείο στεγάζεται σε τριώροφο νεοκλασικό κτίριο του 19ου αιώνα, το οποίο προηγουμένως ανήκει στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας. Στην αυλή βρίσκεται θέατρο χωρητικότητας 250 ατόμων, το οποίο χρησιμοποιείται για διάφορες εκδηλώσεις, όπως θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες και κινηματογραφικές προβολές. Θρησκευτικοί χώροι Μητροπολιτικός ναός Αγίου Αθανασίου Ο σημερινός μητροπολιτικός ναός, αφιερωμένος στον Άγιο Αθανάσιο, κτίστηκε το 1932. Πιθανόν είναι ο τρίτος ναός στη θέση. Ο πρώτος ήταν ένας μικρός ναός που κτίστηκε στο κοιμητήριο Κύμης στις αρχές του 19ου αιώνα, καθώς τότε η περιοχή βρισκόταν στα όρια του οικισμού. Ο δεύτερος ναός ήταν μια τρίκλιτη βασιλική που άρχισε να κατασκευάζεται το 1852. Χαρακτηριστικό ήταν το τετραώροφο καμπαναριό του. Ο ναός αυτός κατεδαφίστηκε το 1930. Ο σύγχρονος ναός είναι κτισμένος σε νεοβυζαντινό ρυθμό, στον τύπο του εγγεγραμμένου σταυροειδούς με τρούλο, με δύο καμπαναριά στη δυτική πρόσοψη και πρόπυλο. Χαρακτηριστικά είναι τα μεγάλα τρίλοβα παράθυρα στη βόρεια και στη νότια κεραία. Η φέρουσα κατασκευή είναι κτισμένη από οπλισμένο σκυρόδεμα. Ο ναός τοιχογραφήθηκε σε δύο φάσεις. Στην πρώτη, το 1930 τοιχογραφήθηκε το τύμπανο και το εσωράχιο του ιερού από ανώνυμο αγιογράφο. Οι υπόλοιπες τοιχογραφίες, στον τρούλο, το ιερό, τα εγκάρσια κλίτη και τις κατώτερες ζώνες, φιλοτεχνήθηκαν το 1983 από τον Λάζαρο Κοκκινίδη (1943-2010). Στο εσωτερικό του ναού βρίσκεται το ξυλόγλυπτο τέμπλο του προηγούμενου ναού, το οποίο χρονολογείται από το 1869, με διάφορα μπαρόκ, ροκοκό, νεοκλασικά και βυζαντινότροπα διακοσμητικά στοιχεία. Χαρακτηριστικό είναι το αέτωμά του, στο οποίο υπάρχει παράσταση του Θεού Πατέρα. Ακριβώς από κάτω βρίσκεται ορθογώνιο πλαίσιο με τρία οβάλ πλαίσια, στα οποία απεικονίζονται ο Μυστικός Δείπνος και οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Πολλές από τις εικόνες του τέμπλου του είναι έργα του Ι. Κ. Μπασδέκη και φιλοτεχνήθηκαν το 1869. Ο άμβωνας είναι και αυτός ξυλόγλυπτος και ίσως κατασκευάστηκε την ίδια περίοδο με το τέμπλο. Ο ξυλόγλυπτος δεσποτικός θρόνος ολοκληρώθηκε το 1876. Στον ναό βρίσκονται και πολλές φορητές εικόνες, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων του Φώτη Κόντογλου. Παναγία Λιαουτσάνισσα Η Παναγία Λιαουτσάνισσα είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και βρίσκεται στο πρώτο νεκροταφείο Κύμης. Ο ναός, διαστάσεων 20 επί 12,5 επί 18 μέτρων, κτίστηκε το 1849 δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο αρχιτεκτονικό σχέδιο. Στο εσωτερικό βρίσκεται μαρμάρινο γλυπτό τέμπλο και μαρμάρινα κιονόκρανα κορινθιακού ρυθμού από έγχρωμο μάρμαρο Σκύρου. Στο τέμπλο και στον άμβωνα εργάστηκε ο γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς το 1892, και κάτω από τον άμβωνα διακρίνεται η επιγραφή ΕΓΛΥΦΗ ΥΠΟ ΙΩ. ΧΑΛΕΠΑ. ΕΝ ΕΤΕΙ 1891. ΔΑΠΑΝΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ Γ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ 1892. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΑΛΕΠΑΣ ΤΗΝΙΟΣ ΕΠΟΙΕΙ. Ο δεσποτικός θρόνος είναι έργο του ντόπιου χαράκτη Γανώση και οι τοιχογραφίες φιλοτεχνήθηκαν από τον Γεώργιο Μπιλιλή. Ο ναός έχει χαρακτηριστεί μνημείο από το 1965. Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα της Παναγίας ξεβράστηκε στην περιοχή της Πλατάνας την περίοδο της επανάστασης του 1821. Η εικόνα μεταφέρθηκε αρχικά στον ναό του αγίου Αθανασίου, αλλά το επόμενο πρωί βρέθηκε κοντά στον ναό του αγίου Χαραλάμπου, όπου και κτίστηκε ο σημερινός ναός. Μονή Σωτήρος Η γυναικεία Μονή Σωτήρος βρίσκεται τέσσερα χιλιόμετρα βόρεια της Κύμης. Η μονή δεν είναι γνωστό πότε ιδρύθηκε, πιθανόν τον 16ο ή 17ο αιώνα, και αναπτύχθηκε γρήγορα. Η μονή είναι κτισμένη σε πλαγιά και έχει φρουριακή μορφή, με τέσσερις πτέρυγες κτιρίων. Στο κέντρο της μονής είναι το καθολικό, αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Η μονή συντηρεί βιβλιοθήκη και κάποια χειρόγραφα χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα. Άλλοι ναοί Άλλοι ναοί στην Κύμη περιλαμβάνουν τους ενοριακούς ναούς των Ταξιαρχών, της Αγίας Τριάδας, των Εσοδίων της Θεοτόκου (στο Β΄ νεκροταφείο) και του Προφήτη Ηλία (στο παλιό νεκροταφείο). Ο σημερινός ναός της Αγίας Τριάδας κτίστηκε στη θέση παλαιότερου ναού, σε σχέδιο Κώστα Μπίρη, το οποίο όμως δεν ακολουθήθηκε όσον αφορά τα διακοσμητικά του στοιχεία, για οικονομικούς λόγους, και τις αναλογίες του τρούλου. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 1954. Αρχιτεκτονικά είναι τρίκλιτος ναός με τρούλο, με τοξωτές στοές βόρεια και νότια και νάρθηκα στα δυτικά. Η τοιχοποιία αποτελείται από γκρι και ερυθρές τοπικές ηφαιστειακές πέτρες. Το τέμπλο πιθανόν προέρχεται από τον προηγούμενο ναό. Τα εξωκλήσια της περιοχής είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής, ο Άγιος Γεώργιος στο ομώνυμο κάστρο, οι Άγιος Χαράλαμπος και Άγιος Πολύκαρπος κοντά στη Λιαουτσάνισσα, ο Άγιος Νικόλαος στο Ρίχτη, η Αγία Αικατερίνη στη Δεξαμενή, ο Άγιος Δημήτριος (κτίσμα μάλλον του πρώτου μισού του 19ου αιώνα) και ο Άγιος Γρηγόριος στον Κάμπο, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Άγιος Νεκτάριος στο Χωνευτικό, κτισμένος στο 1972, και η Κυρά Παναγιά στα Αξάνεμα. Στη θέση Κελλιά, παλαιότερη θέση του οικισμού της Κύμης, βρίσκονται οι Ναοί της Κοίμησης της Θεοτόκου και του Αγίου Νικολάου. Ο ναός του Αγίου Νικολάου είναι τρίκλιτη βασιλική μάλλον των αρχών του 19ου αιώνα, στο εσωτερικό της οποίας σώζονται τοιχογραφίες του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Στην Κύμη το αγιορείτικο τάγμα του Αγίου Παντελεήμονα διατηρεί στο Μυλωνοπούλειο Ίδρυμα τα παρεκκλήσια του Αγίου Παντελεήμονα, Ιωάννη του Προδρόμου, Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, Αγίου Αντωνίου και Αγίων Αναργύρων. Άλλα κτίρια Το κτίριο του δημαρχείου Κύμης έχει χαρακτηριστεί έργο τέχνης επειδή έχει αρχιτεκτονικό και μορφολογικό ενδιαφέρον (επιμέλεια στη δόμηση των πλαισίων των ανοιγμάτων και των γωνιών του κτιρίου με κανονικούς ορθογώνιους λαξευμένους δόμους από τοπικό άσπρο πέτρωμα, ωραίες υδατογραφίες στα ταβάνια κλπ). Επιπλέον το παραπάνω κτίριο είναι ένα από τα ελάχιστα παλαιά κτίσματα του είδους αυτού που απόμειναν στην Κύμη Ευβοίας. Το Πρώτο Δημοτικό Σχολείο Κύμης έχει χαρακτηριστεί μνημείο διότι διαθέτει αξιόλογα αρχιτεκτονικά και μορφολογικά στοιχεία, βρίσκεται σε κομβικό σημείο της Κύμης, αντικατοπτρίζει την αποδοχή και ενσωμάτωση των αρχιτεκτονικών ρευμάτων της εποχής στην περιοχή, και συνεπώς αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινωνικής και ιστορικής φυσιογνωμίας της. Επιπλέον, το κτίριο στην οδό Αγίας Τριάδας 17 έχει χαρακτηριστεί έργο τέχνης γιατί είναι ένα αξιόλογο παραδοσιακό λιθόκτιστο κεραμοσκέπαστο σπίτι κτισμένο το 1873, όπως αναγράφεται σε εντοιχισμένη πλάκα στην πρόσοψή του, και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής. Το διώροφο κτίριο επί της Λεωφ. Παραλίας και Κωστή Παλαμά έχει χαρακτηριστεί μνημείο διότι είναι χαρακτηριστικό δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αι. στην περιοχή της Κύμης, διασώζει ενδιαφέροντα μορφολογικά και δομικά στοιχεία και διατηρεί την αυθεντικότητά του. Σε κοντινή απόσταση από τη μονή Σωτήρος και δυτικά αυτής σώζονται τα ερείπια του βυζαντινού κάστρου του Αγίου Γεωργίου. Από τη θέση του εποπτεύει το στενό μεταξύ Ευβοίας και Σποράδων. Το κάστρο με βάση την τοιχοποιία του έχει χρονολογηθεί στον 11ο αιώνα, αν και το κάστρο δεν έχει γίνει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας. Πιθανόν ανακατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα, όταν η Εύβοια πέρασε στην κατοχή των Λατίνων. Το κάστρο εγκαταλείφθηκε και αχρηστεύτηκε μετά την οθωμανική κατάκτηση της Εύβοιας το 1470. Ο ρόλος ήταν πιθανόν να δρα σαν παρατηρητήριο ή προκεχωρημένο φυλάκιο σε περίπτωση που εντοπιζόταν κίνδυνος από θαλάσσης. Σώζονται τα ανατολικά τείχη, μήκους 70 μέτρων σε ύψος μέχρι 4 μέτρων και στη νοτιοδυτική άκρη διέθετε αμυντικό πύργο ή προμαχώνα. Στο εσωτερικό του διακρίνονται ίχνη κτιρίων, πιθανόν για τη διαμονή της φρουράς, και ενός ναΰδριου. Στην κεντρική πλατεία της Κύμης, γνωστή ως Πλατεία Παπανικολάου, βρίσκεται το Ηρώο της Κύμης, του 1939, και χάλκινη προτομή του Γεώργιου Παπανικολάου. Στην καρδιά της Κύμης βρίσκεται και το σπίτι όπου μεγάλωσε ο παγκόσμιού φήμης Έλληνας ιατρός, βιολόγος και ερευνητής Γεώργιος Παπανικολάου. Το πατρικό του δεν είναι ακόμα διαθέσιμο για το κοινό, αλλά περπατώντας στον δρόμο κάτω από την κεντρική πλατεία είναι ευδιάκριτο στα αριστερά του δρόμου με την επιγραφή του ονόματός του εξωτερικά του κτιρίου. Φυσικές τοποθεσίες Τρία χιλιόμετρα από την Κύμη βρίσκεται η ιαματική πηγή Χωνευτικό, εντός ρεματιάς η οποία καταλήγει στο φαράγγι του Αποκλείστη. Ανατολικά της Κύμης βρίσκεται η παραθαλάσσια περιοχή Σουτσίνι, όπου είναι το παραθεριστικό κέντρο της Κύμης. Είναι πευκόφυτη και προσήνεμη, καθώς προστατεύεται από τον κάβο της Κύμης. Οικονομία - υποδομές Η οικονομία της Κύμης άνθισε κατά τον 19ο αιώνα, χάρις στον εμπορικό στόλο των κατοίκων της και την αμπελουργία, αλλά παρήκμασε μετά τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, καθώς ο στόλος δεν εκσυγχρονίστηκε και δεν είχε δημιουργηθεί κάποια βιομηχανία στην περιοχή, ενώ τα αμπέλια καταστράφηκαν από τη φυλλοξήρα. Σήμερα, ιδιαίτερο τοπικό προϊόν της περιοχής αποτελούν τα σύκα, τα οποία αποξηραίνονται και καπνίζονται με θείο, αποκτώντας ιδιαίτερο χρώμα και υπόξινη γεύση, από τον τοπικό συνεταιρισμό. Αν και καταναλώνονται κυρίως στη εγχώρια αγορά, μέρος της παραγωγής εξάγεται. Τα ξερά σύκα Κύμης έχουν χαρακτηριστεί προϊόν προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης (ΠΟΠ). Η περιοχή είναι επίσης γνωστή για τα παραδοσιακά γλυκά, όπως αμυγδαλωτά, μπακλαβάς και γλυκά του κουταλιού. Η Κύμη διαθέτει τεχνητό λιμάνι, το οποίο κατασκευάστηκε την περίοδο 1886-1900, για την εξυπηρέτηση του εμπορικού στόλου και των ακτοπλοϊκών συνδέσεων. Μετά την κατασκευή αμαξιτού δρόμου στα μέσα του 20ού αιώνα, οι περισσότερες ακτοπλοϊκές συνδέσεις διακόπηκαν (πχ. με τον Πειραιά το 1960), και διατηρήθηκε μόνο η ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Σκύρο. Το 2004 συνδέθηκε ακτοπλοϊκά με Λήμνο, Σαμοθράκη και Νέα Μουδανιά. Η Κύμη διαθέτει μεγάλο αλιευτικό στόλο. Το 1964 ιδρύθηκε με το ΦΕΚ 87/Α/1964 το Γενικό Νοσοκομείο Κύμης, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1980. Διαθέτει 40 κλίνες, με κλίνες για αιμοκάθαρση και δυνατότητα χειρουργικών επεμβάσεων. Λειτουργεί παράλληλα και ως κέντρο υγείας. Εκπαίδευση Το 1836 ιδρύθηκε στην Κύμη σχολαρχείο. Το πρώτο δημοτικό σχολείο στην Κύμη ιδρύθηκε το 1840 ως οκταθέσιο. Το 1902 κατασκευάστηκε νέο κτίριο από δωρεά του Ανδρέα Συγγρού. Το δεύτερο δημοτικό σχολείο της Κύμης ιδρύθηκε το 1860 ως τετραθέσιο και απέκτησε νέο κτίριο το 1961. Το 1962 δημιουργήθηκε διθέσιο νηπιαγωγείο. Όσον αφορά το 2014, στην Κύμη λειτουργούν δύο νηπιαγωγεία, το ένα ολοήμερο, δύο δημοτικά σχολεία, γυμνάσιο και λύκειο. Το 1894 λειτούργησε στην Κύμη η πρώτη σχολή εμποροπλοιάρχων, δημιουργημένη από τον Παπαγιώργη Οικονόμου. Το 1955 δημιουργήθηκε στην Κύμη επί υπουργίας στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, του Γεωργίου Βογιατζή, με καταγωγή από την Κύμη, σχολή εμποροπλοιάρχων. Ήταν η τρίτη σχολή εμπορικού ναυτικού που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα και συνέβη σε μία φάση που η ελληνική ναυτιλία γνώριζε ραγδαία ανάπτυξη και είχε ανάγκη από έμψυχο δυναμικό. Οι πρώτοι σπουδαστές εισήλθαν το 1956 και το κτίριο της σχολής εγκαινιάστηκε το 1958 και συνέχισε να λειτουργεί παρά τις δυσκολίες που προέκυψαν λόγω απόστασης από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Αθλητισμός Το 1893 ιδρύθηκε ο Γ.Σ. Κύμης, ο οποίος δημιούργησε γυμναστήριο και βιβλιοθήκη. Ο Γυμναστικό Σύλλογος Κύμης ήταν ιδρυτικό μέλος του ΣΕΓΑΣ, αλλά με το πέρασμα των δεκαετιών αδρανοποιήθηκε. Ο σύλλογος ανασυστάθηκε το 2010 από παρέα ερασιτεχνών αθλητών που εξασφάλισαν το καταστατικό του παλαιού συλλόγου από τον τότε κάτοχο του, στον οποίο είχε περάσει από γενιά σε γενιά. Το πρώτο τμήμα που δημιουργήθηκε ήταν αυτό της ανδρικής καλαθοσφαίρισης. Ο σύλλογος παρουσίασε ανοδική πορεία έφτασε να αγωνίζεται στην Α1 το 2016. Η έδρα της ομάδας ήταν το κλειστό γήπεδο «Νίκος Μαρίνος», χωρητικότητας 500 θέσεων, το οποίο όμως κρίθηκε ακατάλληλο για αγώνες της Α1 και η οροφή του κατέρρευσε έπειτα από βαριά χιονόπτωση τον χειμώνα του 2017. Ως προσωρινή έδρα χρησιμοποίησε το Κλειστό Γυμναστήριο Κανήθου «Τάσος Καμπούρης», κοντά στην Χαλκίδα. Στην Κύμη εδρεύει επίσης ο ποδοσφαιρικός σύλλογος Α.Ο. Κύμης, ο οποίος ιδρύθηκε το 1957. Στον δρόμο που συνδέει την Κύμη με το Λιμάνι διεξάγεται ο αυτοκινητιστικός αγώνας «Ανάβαση Κύμης», ο οποίος είναι τμήμα του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Αναβάσεων & Ιστορικών Αυτοκινήτων 2021. Προσωπικότητες Κυμαίοι στην καταγωγή τους οι: ο διεθνούς φήμης γιατρός Γεώργιος Παπανικολάου, γνωστός από το ομώνυμο τεστ πρόωρης διάγνωσης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, Δημήτριος Γαλάνης, χαράκτης και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, ο ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου, ελευθερωτής των Ιωαννίνων στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, Γρηγόριος Ζιγαβηνός (1835-1910), θεολόγος Eιρήνη Καραμάνου, Πρώτη Κυρία της Χιλής Βασίλης Λούλης, λογοτέχνης ο Παύλος Νιρβάνας (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Πέτρου Κουμιώτη), από καταγωγή του πατέρα του Ιάννης Ξενάκης, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Νίκος Μουζέλης, οικονομολόγος Σταμάτης Καρατζάς (1913-1986), γλωσσολόγος Αδελφοποιημένες πόλεις Η Κύμη έχει αδελφοποιηθεί με τις πόλεις: Μπάκολι (από το 1983) Ραφήνα (από το 2009) Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Πολιτιστικό site για την Κύμη, Εύβοια Κυμη
764576	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%20%28%CE%99%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BD%29	Τουαρί (Ιβλίν)	Το Τουαρί (γαλλικά: Thoiry) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό των Ιβλίν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς. Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Τουαριζιέν (γαλλικά: Thoirysiens). Παραπομπές Κοινότητες των Ιβλίν
225422	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9D%CE%B9%CE%B3%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%29	Εθνική Νιγηρίας (καλαθοσφαίριση γυναικών)	Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών της Νιγηρίας αντιπροσωπεύει τη Νιγηρία στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης υπό την εποπτεία της FIBA και της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης της Νιγηρίας (Nigeria Basketball Federation). Συμμετοχές σε διεθνείς διοργανώσεις Μεγαλύτερη επιτυχία της μέχρι σήμερα είναι η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα Αφρικανικά Πρωταθλήματα που διοργανώθηκαν στη Μοζαμβίκη το 2003 και στη Νιγηρία το 2005. Κατατάξεις σε διεθνείς διοργανώσεις Πορεία σε Ολυμπιακούς Αγώνες Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Νιγηρίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες: Πορεία σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Νιγηρίας σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIBA:<ref name="archive" /> Πορεία σε FIBA Diamond Ball Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Νιγηρίας σε FIBA Diamond Ball: Πορεία σε Αφρικανικά Πρωταθλήματα FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Νιγηρίας σε Αφρικανικά Πρωταθλήματα (Afrobasket): Πορεία σε Παναφρικανικούς Αγώνες Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Νιγηρίας σε Παναφρικανικούς Αγώνες: Πορεία σε Αγώνες της Κοινοπολιτείας Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Νιγηρίας σε Αγώνες της Κοινοπολιτείας: Δείτε επίσης Εθνική Νιγηρίας (καλαθοσφαίριση ανδρών) Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Nigeria, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA. Νιγηρια Γυναικων
1330	https://el.wikipedia.org/wiki/24%20%CE%A6%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85	24 Φεβρουαρίου	23 Φεβρουαρίου \| 24 Φεβρουαρίου \| 25 Φεβρουαρίου Η 24η Φεβρουαρίου είναι η 55η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Υπολείπονται 310 ημέρες (311 σε δίσεκτα έτη). Γεγονότα 303 - Ο Γαλέριος εκδίδει διάταγμα με το οποίο ξεκινά το διωγμό εναντίον των Χριστιανών στις υπό τον δικό του έλεγχο επαρχίες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 1303 - Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου της Σκωτζέζικης Ανεξαρτησίας, οι Σκωτσέζοι νικούν τους Άγγλους στη μάχη του Ρόσλιν. 1386 - Δολοφονείται στη Βούδα ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ της Νεαπόλεως. 1525 - Οι ενωμένες δυνάμεις της Ισπανίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας νικούν το γαλλικό στρατό στη μάχη της Παβία. 1582 - Με την παπική βούλα Inter gravissimas, ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ ανακοινώνει το γρηγοριανό ημερολόγιο. 1607 - Κάνει πρεμιέρα στη Μάντοβα ο Ορφέας του Κλαούντιο Μοντεβέρντι, ένα από τα πρώτα έργα που αναγνωρίζονται ως όπερα. 1711 - Κάνει πρεμιέρα στο Λονδίνο η όπερα Ρινάλντο του Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ, η πρώτη ιταλική όπερα που γράφτηκε για τη λονδρέζικη σκηνή. 1739 - Μάχη της Καρνάλ: Ο στρατός του Ιρανού ηγεμόνα Ναντέρ Σαχ νικά τις δυνάμεις της Μογγόλου αυτοκράτορα της Ινδίας, Μωάμεθ Σαχ. 1821 - Ελληνική Επανάσταση: Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης υψώνει επαναστατική σημαία στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας. 1848 - Ο βασιλιάς Λουδοβίκος Φίλιππος της Γαλλίας παραιτείται από το θρόνο. 1868 - Ο Άντριου Τζόνσον γίνεται ο πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στον οποίο απαγγέλλονται κατηγορίες από τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Αργότερα θα αθωωθεί στη Γερουσία. 1881 - Η Κίνα και η Ρωσική Αυτοκρατορία υπογράφουν τη συνθήκη της Αγίας Πετρούπολης. 1895 - Ξεσπά επανάσταση κοντά στο Σαντιάγο ντε Κούβα, ξεκινώντας τον Κουβανικό Πόλεμο Ανεξαρτησίας, ο οποίος θα λάβει τέλος με τον Ισπανοαμερικανικό πόλεμο του 1898. 1918 - Η Εσθονία ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της. 1920 - Ιδρύεται το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. 1942 - Η μάχη του Λος Άντζελες: Ένας λανθασμένος συναγερμός οδηγεί σε μπαράζ αντιαεροπορικών πυρών που κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Φεβρουαρίου. 1946 - Ο συνταγματάρχης Χουάν Περόν, ιδρυτής του πολιτικού κινήματος που έγινε γνωστό ως Περονισμός, εκλέγεται για πρώτη φορά πρόεδρος της Αργεντινής. 1968 - Πόλεμος του Βιετνάμ: Οι Νοτιοβιετναμέζοι ανακαταλαμβάνουν το Χουέ. 1976 - Υιοθετείται νέο σύνταγμα στην Κούβα. 1981 - Σεισμός μεγέθους 6,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, με επίκεντρο τις Αλκυονίδες νήσους στον Κορινθιακό κόλπο, πλήττει την Κεντρική Ελλάδα με απολογισμό 20 νεκρούς. 1983 - Ειδική επιτροπή του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών καταδικάζει τον εγκλεισμό των Ιαπώνων Αμερικανών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 1994 - Η Βουλή των Ελλήνων με ομόφωνο ψήφισμα αναγνωρίζει, μετά από 70 χρόνια, την Γενοκτονία των Ποντίων, ορίζοντας την 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο» 2022 - Ξεκινάει στις 05.00 ώρα Ρωσίας η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Γεννήσεις 1304 - Ιμπν Μπατούτα, Μαροκινός εξερευνητής 1360 - Αμεδαίος Ζ΄, κόμης της Σαβοΐας 1413 - Λουδοβίκος, δούκας της Σαβοΐας 1500 - Κάρολος Κουίντος, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας 1536 - Πάπας Κλήμης Η΄ 1547 - Δον Χουάν, Αυστριακός στρατιωτικός 1557 - Ματθίας, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας 1808 - Τζον Γουάις, Αμερικανός εφευρέτης 1831 - Λέο φον Καπρίβι, καγκελάριος της Γερμανίας 1837 - Ροσαλία δε Κάστρο, Ισπανίδα συγγραφέας 1842 - Αρρίγκο Μπόιτο, Ιταλός ποιητής και συνθέτης 1878 - Αμπντέλ Αζίζ, σουλτάνος του Μαρόκου 1882 - Εκρέμ Λιμποχόβα, Αλβανός πολιτικός 1885 - Στανισλάβ Ιγκνάσυ Βίτκιεβιτς, Πολωνός συγγραφέας και ζωγράφος 1898 - Κουρτ Τανκ, Γερμανός μηχανικός αεροναυπηγικής 1914 - Ραλφ Έρσκαϊν, Άγγλος αρχιτέκτονας 1919 - Νέλι Κόναλι, πρώτη κυρία του Τέξας 1927 - Εμανουέλ Ριβά, Γαλλίδα ηθοποιός 1934 - Χρήστος Λαμπράκης, Έλληνας εκδότης 1934 - Γιώτα Λύδια, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1934 - Μπίνγκου γουά Μουταρίκα, πρόεδρος του Μαλάουι 1943 - Πάμπλο Μιλανές, Κουβανός τραγουδοποιός 1949 - Πασχάλης Τερζής, Έλληνας τραγουδιστής 1951 - Λαϊμντότα Στραουγιούμα, Λετονή πολιτικός 1954 - Σιντ Μάιερ, Καναδός προγραμματιστής και σχεδιαστής παιχνιδιών 1955 - Αλέν Προστ, Γάλλος οδηγός αγώνων 1955 - Στηβ Τζομπς, Αμερικανός επιχειρηματίας 1956 - Τζούντιθ Μπάτλερ, Αμερικανίδα φιλόσοφος 1972 - Θεόδωρος Κουρεντζής, Έλληνας διευθυντής ορχήστρας, συνθέτης και ποιητής 1977 - Φλόιντ Μεϊγουέδερ Τζ., Αμερικανός επαγγελματίας πυγμάχος 1989 - Κώστας Κουφός, Έλληνας καλαθοσφαιριστής 1992 - Νίκος Καρέλης, Έλληνας ποδοσφαιριστής Θάνατοι 1102 - Κωνσταντίνος Α΄, πρίγκιπας της Αρμενίας 1386 - Κάρολος Γ΄, βασιλιάς της Νάπολης 1475 - Κάρολος Α΄, μάργραβος του Μπάντεν-Μπάντεν 1563 - Φραγκίσκος, δούκας του Γκιζ 1704 - Μαρκ-Αντουάν Σαρπαντιέ, Γάλλος συνθέτης 1777 - Ιωσήφ Α΄, βασιλιάς της Πορτογαλίας 1810 - Χένρι Κάβεντις, Άγγλος επιστήμονας 1815 - Ρόμπερτ Φούλτον, Αμερικανός εφευρέτης 1942 - Άντον Ντρέξλερ, Γερμανός πολιτικός 1953 - Γκερτ φον Ρούντστετ, Γερμανός στρατάρχης 1967 - Φραντς Γουάξμαν, Γερμανός συνθέτης 1975 - Δημοσθένης Στεφανίδης, Έλληνας νομικός και πανεπιστημιακός 1980 - Γεώργιος Ανδριανόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1984 - Κούλης Στολίγκας, Έλληνας ηθοποιός 1985 - Γιώργος Γιάμαλης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1986 - Απόστολος Τσιτσάρας, Έλληνας πολιτικός 1993 - Μπόμπι Μουρ, Άγγλος ποδοσφαιριστής 1998 - Νίκος Καλούδης, Έλληνας πολιτικός 2000 - Μιχαήλ Ρουφογάλης, Έλληνας στρατιωτικός 2001 - Ρηνιώ Παπανικόλα, Ελληνίδα ραδιοφωνική παραγωγός 2001 - Κλοντ Σάνον, Αμερικανός μαθηματικός 2002 - Μάρτιν Έσλιν, Ούγγρος θεατρικός συγγραφέας 2003 - Αλμπέρτο Σόρντι, Ιταλός ηθοποιός 2016 - Πίτερ Κενιλορέα, πρωθυπουργός των νήσων Σολομώντα Αργίες και εορτές Κόσμος - Ημέρα ανεξαρτησίας (1918) - Ημέρα της σημαίας - Dragobete, γιορτή της άνοιξης - Ημέρα του εθνικού καλλιτέχνη Ορθόδοξη Εκκλησία Ημέρες του έτους
805323	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%92%CE%84%20%28%CE%A3%CE%B1%CE%AF%CE%BE%CF%80%CE%B7%CF%81%29	Ριχάρδος ο Β΄ (Σαίξπηρ)	Ριχάρδος ο Β΄ (αγγλικός τίτλος: Richard II) με πλήρη τίτλο Η ζωή και ο θάνατος του βασιλιά Ριχάρδου του Β''', είναι έμμετρο πεντάπρακτο ιστορικό θεατρικό έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που γράφτηκε το 1595. Βασίζεται στη ζωή του βασιλιά Ριχάρδου Β' της Αγγλίας (κυβέρνησε 1377-1399) και εξιστορεί την ανατροπή του από τον Ερρίκο Δ΄ και τις μηχανορραφίες των ευγενών. Αν και γράφτηκε ανεξάρτητα, αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τετραλογίας, που αναφέρεται ως Ερρικιάδα, ακολουθούμενο από τρία θεατρικά έργα που αφορούν τη ζωή των διαδόχων του Ριχάρδου Β': Ερρίκος ο Δ' (πρώτο μέρος), Ερρίκος ο Δ' (δεύτερο μέρος) και Ερρίκος ο Ε΄. Ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο Το έργο αρχίζει το 1398 με μια βίαιη διαφωνία μεταξύ του Ερρίκου του Μπόλινμπροουκ (μελλοντικός Ερρίκος Δ΄) και του Τόμας του Μόουμπρεϋ, την οποία ο σύγχρονος θεατής δυσκολεύεται να κατανοήσει. Εκτός από λίγες αναφορές στην πρώτη πράξη, ο Σαίξπηρ δεν έδωσε περαιτέρω εξηγήσεις, αναμφίβολα επειδή οι θεατές της εποχής του γνώριζαν τα περιστατικά για να ακολουθήσουν την πλοκή του έργου χωρίς δυσκολία. Πράγματι το 1587, ο Ράφαελ Χόλινσεντ είχε κάνει στα Χρονικά του μια πλήρη αναφορά των γεγονότων της αρχής της βασιλείας του Ριχάρδου Β', τα γεγονότα επίσης αναφέρονταν και σε μια πρόσφατη συλλογή βιογραφιών. Τέλος, ένα ανώνυμο θεατρικό έργο, με τίτλο Γούντστοκ, που πιθανότατα γράφτηκε λίγο πριν από τον Σαίξπηρ, αφηγείται τις δυσκολίες της βασιλείας του νεαρού Ριχάρδου Β΄μεταξύ 1382 και 1397 και τον θάνατο του Τόμας του Γούντστοκ. Αυτό το έργο, που συχνά αποδίδεται στον Σαίξπηρ και στο οποίο φέρεται να πρωταγωνίστησε, τελειώνει ακριβώς εκεί που ξεκινά ο Ριχάρδος Β' και οι σύγχρονοι μελετητές το αναφέρουν μερικές φορές ως πρώτο μέρος του Ριχάρδου Β'. Ο βασιλιάς Εδουάρδος Γ' είχε, μεταξύ άλλων, πέντε γιους που ενηλικιώθηκαν. Είναι, με χρονολογική σειρά, ο Εδουάρδος του Γούντστοκ, ο μεγαλύτερος γιος, γνωστός ως «ο Μαύρος Πρίγκιπας», ο Λάιονελ της Αμβέρσας δούκας του Κλάρενς, ο Ιωάννης της Γάνδης δούκας του Λάνκαστερ, ο Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ δούκας της Υόρκης και ο Τόμας του Γούντστοκ δούκας του Γκλόστερ. Ο διάδοχος, Εδουάρδος του Γούντστοκ, πέθανε από ασθένεια το 1376, ένα χρόνο πριν από τον πατέρα του, αφήνοντας διάδοχο τον ανήλικο γιο του Ριχάρδο. Με τον θάνατο του Εδουάρδου Γ', αυτός ο εγγονός, ο Ριχάρδος του Μπορντώ, έγινε βασιλιάς. Στέφθηκε σε ηλικία 11 ετών το 1377 με το όνομα Ριχάρδος Β΄. Κατά τα πρώτα χρόνια, ο Ριχάρδος είχε δίπλα του ως συμβούλους τους θείους του Ιωάννη της Γάνδης και Τόμας ντε Γούντστοκ. Όμως, από το 1386 που ενηλικιώθηκε επέλεξε φίλους του για συμβούλους, στους οποίους παραχώρησε υπερβολικά προνόμια, περιουσία και τίτλους. Για τα υπερβολικά και άχρηστα έξοδά του, επέβαλε βαριά φορολογία σε ολόκληρη τη χώρα. Οι σύμβουλοί του αμφισβητήθηκαν στο Κοινοβούλιο και σχηματίστηκε ένα νέο συμβούλιο, αποτελούμενο από τους Γούντστοκ, Ουώρικ, Αράντελ, Μπόλινμπροουκ και Μόουμπρεϋ, στάση γνωστή ως Επανάσταση των Λόρδων (άρχοντες που προσέφυγαν στο Κοινοβούλιο, κατηγορώντας τον βασιλιά για κακοδιαχείριση). Τα στρατεύματά τους αντιμετώπισαν τις βασιλικές δυνάμεις και τις νίκησαν το 1387. Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να υποταχθεί στη νέα κηδεμονία, αλλά διατήρησε πάντα ένα αίσθημα πικρίας. Περίπου 10 χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια μιας ασαφούς πολιτικής κρίσης, ο Ριχάρδος συνέλαβε τους επαναστατημένους λόρδους, Γούντστοκ, Αράντελ και Ουώρικ για προδοσία. Ο Αράντελ, παραμένοντας αμετανόητος, εκτελέσθηκε ενώ ο Ουώρικ υποτάχθηκε και εξορίσθηκε. Ο Γούντστοκ μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο φρούριο του Καλαί υπό τη φρουρά του Μόουμπρεϊ, αλλά λίγο πριν αρχίσει η δίκη του, ο τελευταίος ανακοίνωσε τον θάνατο του κρατουμένου. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται για βίαιο θάνατο, αλλά ποτέ δεν διευκρινίσθηκε αν το έγκλημα το διέταξε ο βασιλιάς, ή αν ο Μόουμπρεϊ ήταν ο εκτελεστής και σ' αυτήν την περίπτωση αν είχε ενεργήσει οικειοθελώς ή υπό βασιλική απειλή εναντίον του. Ο Σαίξπηρ, αντίθετα, αναφέρεται επανειλημμένα στη συμμετοχή του βασιλιά. Κατά τη διάρκεια μιας συνόδου στο Κοινοβούλιο το 1398, ο Ερρίκος του Μπόλινμπροουκ κατηγόρησε δημόσια τον Μόουμπρεϊ ως υπεύθυνο γι' αυτή τη δολοφονία, ενώ στόχευε σιωπηρά τον ίδιο τον βασιλιά. Στο σημείο αυτό αρχίζει το έργο του Σαίξπηρ. Υπόθεση Το έργο εκτείνεται στα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του Ριχάρδου Β΄, από το 1398 έως το 1400. Με αμοιβαίες κατηγορίες για προδοσία, ο Ερρίκος του Μπόλινμπροουκ, μεγαλύτερος γιος του Ιωάννη της Γάνδης και εξάδερφος του βασιλιά, και ο Τόμας του Μόουμπρεϋ, δούκας του Νόρφολκ αποφασίζουν να λύσουν τις διαφορές τους με μονομαχία. Ο βασιλιάς Ριχάρδος, που προεδρεύει αυτής της τελετής, τη διακόπτει και, αφού συμβουλεύεται το συμβούλιο του, καταδικάζει τους δύο αντιπάλους σε εξορία, τον Μπόλινγκμπροκ αρχικά σε 10 χρόνια αλλά τα μειώνει σε 6, τον Μόουμπρεϊ σε εξορία ισόβια. Η απόφαση του βασιλιά μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο λάθος σε μια σειρά που οδηγεί τελικά στην ανατροπή και τον θάνατό του, καθώς είναι ένα λάθος που αναδεικνύει πολλά από τα ελαττώματα του χαρακτήρα του, όπως την αναποφασιστικότητα. Τον επόμενο χρόνο, μετά τον θάνατο του Ιωάννη της Γάνδης (1399), ο Ριχάρδος Β' κατάσχει όλη την περιουσία του νεκρού θείου του για να μπορέσει να διεξάγει πόλεμο στην Ιρλανδία, αποκληρώνοντας έτσι εντελώς τον Μπόλινμπροουκ. Ο τελευταίος φεύγει κρυφά από τη Γαλλία όπου ήταν εξορισμένος, αποβιβάζεται στη βόρεια Αγγλία, όπου συγκεντρώνει στρατεύματα και βαδίζει νότια, ενώ καθ' οδόν πλαισιώνεται από άλλους ευγενείς, οι οποίοι φοβούνται ότι με τη σειρά τους θα χάσουν τις περιουσίες τους με απόφαση του βασιλιά. Ο Μπόλινμπροουκ συλλαμβάνει και εκτελεί όσους αντιστέκονται παραμένοντας πιστοί στον βασιλιά. Όταν ο Ριχάρδος τελικά φθάνει στην Ουαλία, χωρίς στρατεύματα, προδομένος από τους τελευταίους οπαδούς του και εξαπατημένος από μηχανορραφίες φίλων του Μπόλινμπροουκ, γρήγορα αιχμαλωτίζεται. Ο Μπόλινμπροουκ αρχικά διεκδικεί μόνο την επιστροφή των τίτλων και των γαιών του, τα οποία του παραχωρούνται. Αλλά η αντιδημοφιλία του βασιλιά και η έλλειψη υποστήριξης επέτρεψαν στον Μπόλινμπροουκ να σφετεριστεί το στέμμα της Αγγλίας, στο οποίο δεν είχε κανένα δικαίωμα. Ο Ριχάρδος καθαιρείται και φυλακίζεται στο κάστρο του Πομφρέτ και ο Μπόλινγκμπροκ, μετά από μια δραματική δημόσια τελετή όπου βάζει τον αιχμάλωτο βασιλιά να αποκηρύξει δημόσια το στέμμα του, στέφεται βασιλιάς ως Ερρίκος Δ'. Μετά από κάποιες προσπάθειες αποκατάστασης του έκπτωτου βασιλιά τον Ιανουάριο του 1400, ο Ριχάρδος πέθανε στη φυλακή μυστηριωδώς, πιθανότερα εκτελέστηκε. Ο Σαίξπηρ επέλεξε και παρουσιάζει την εκδοχή ότι δολοφονήθηκε από άνθρωπο του Ερρίκου Δ΄. Ο βασιλιάς Ερρίκος Δ΄ αποκηρύσσει τον δολοφόνο και ορκίζεται να ταξιδέψει στην Ιερουσαλήμ για να εξαγνισθεί για τη συμμετοχή του στο θάνατο του Ριχάρδου. Μεταφράσεις στα ελληνικά Ριχάρδος ο Β΄, μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές, εκδόσεις Κέδρος, 2001 Ο βασιλιάς Ριχάρδος ο Β΄,'' μετάφραση: Κ. Καρθαίος, εκδόσεις Πατάκης, 2004 Παραπομπές Ιστορικά έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
138259	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE	Κασσιανή	Η Κασσιανή, ή Κασ(σ)ία, ή Εικασία, ή Ικασία (μεταξύ 805 και 810 - πριν το 865) ήταν Βυζαντινή ηγουμένη, ποιήτρια, συνθέτρια, και υμνογράφος στην οποία και αποδίδεται το ψαλλόμενο τη Μεγάλη Τρίτη τροπάριο που αρχίζει με τις λέξεις: «Κύριε η εν πoλλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...». Η ζωή και το έργο της καλύπτονται από μια ασάφεια, ξεκινώντας από το όνομά της, το οποίο απαντάται στις πηγές με τις τέσσερις παραπάνω παραλλαγές. Το πρώτο, Κασσιανή, προέκυψε επειδή ίσως το όνομά της δεν ήταν συνηθισμένο και της δόθηκε όνομα καλογερικό, δηλαδή η θηλυκή μορφή του γνωστού καλογερικού ονόματος Κασσιανός. Το δεύτερο, Κασ(σ)ία, χρησιμοποιείται από την ίδια στην ακροστιχίδα του μοναδικού σωζόμενου κανόνα της. Τέλος, οι δύο τελευταίες παραλλαγές, Εικασία και Ικασία, προέκυψαν από το λάθος ενός αντιγραφέα που προσέθεσε το γράμμα «Ι». Πρώτος βυζαντινός χρονογράφος που παρέχει στοιχεία περί της ζωής της Κασσιανής είναι ο Συμεών ο Μάγιστρος τον οποίο και ακολουθούν πολλοί άλλοι, μεταξύ δε αυτών ο Λέων ο Γραμματικός, ο Ιωάννης Ζωναράς κ.ά. Η Κασσιανή είναι μία από τους πρώτους μεσαιωνικούς συνθέτες τα έργα των οποίων σώζονται αλλά και μπορούν να ερμηνευτούν από σύγχρονους ειδικούς και μουσικούς. Περίπου 50 από τους ύμνους της έχουν διασωθεί και 23 από αυτούς περιλαμβάνονται στα λειτουργικά βιβλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο ακριβής αριθμός τους είναι εξαιρετικά δυσχερές να προσδιοριστεί καθώς διαφορετικά χειρόγραφα πολλές φορές αποδίδουν τον ίδιο ύμνο σε διαφορετικά πρόσωπα, ενώ συχνά δεν διασώζεται το όνομα του υμνογράφου. Επιπλέον, σώζονται 789 μη υμνολογικοί της στίχοι. Πρόκειται κυρίως για «γνωμικά», όπως για παράδειγμα το παρακάτω: «Απεχθάνομαι τον πλούσιο άντρα που γκρινιάζει σαν να ήταν φτωχός.» Τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία σαν αγία στις 7 Σεπτεμβρίου. Η ζωή της Γεννήθηκε μεταξύ του 805 και του 810 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γόνος φεουδαρχικής οικογένειας. Στον πατέρα της Κασσιανής, επιφανές μέλος αυτής της οικογένειας, φαίνεται πως είχε απονεμηθεί ο τίτλος του Κανδιδάτου στην αυλή της Βασιλεύουσας.<ref>Μιχαήλ Ι. Κυριάκη, Η Κασσιανή και το ανέκδοτο θεατρικό έργο The tragedy of a learned woman in 9th century Constantinople, Βυζαντινός Δόμος, τομ. 1(1987), σελ.80</ref> Όταν μεγάλωσε συνδύαζε εξαιρετική σωματική ομορφιά και εξυπνάδα. Τρεις βυζαντινοί χρονικογράφοι, ο Συμεών ο μεταφραστής, ο Γεώργιος Αμαρτωλός και ο Λέων ο Γραμματικός, αναφέρουν ότι έλαβε μέρος στην τελετή επιλογή νύφης για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, την οποία είχε οργανώσει η μητριά του Ευφροσύνη. Σε αυτή, που τοποθετείται χρονικά το 821 ή το 830, ο αυτοκράτορας επέλεγε τη σύζυγο της αρεσκείας του δίνοντάς της ένα χρυσό μήλο. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Κασσίας, ο νεαρός αυτοκράτορας την πλησίασε και της είπε: «Ὡς ἂρα διά γυναικός ἐρρύη τὰ φαῦλα» («Από τη γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά [πράγματα]»), αναφερόμενος στην αμαρτία και τις συμφορές που προέκυψαν από την Εύα. Η Κασσία, ετοιμόλογη, του απάντησε: «Ἀλλά καὶ διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω» («Αλλά και από τη γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]»), αναφερόμενη στην ελπίδα της σωτηρίας από την ενσάρκωση του Χριστού μέσω της Παναγίας. Με βάση την παράδοση, ο ακριβής διάλογος ήταν: <blockquote>-Εκ γυναικός τα χείρω. -Και εκ γυναικός τα κρείττω.</blockquote> Λέγεται ότι ο εγωισμός του Θεόφιλου τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να απορρίψει την Κασσιανή και να επιλέξει τη Θεοδώρα από την Παφλαγονία της Μικράς Ασίας για σύζυγό του. Ωστόσο, ο διάλογος αυτός δεν είναι πρωτότυπος ενώ και η σκηνή πιστεύεται ότι είναι μύθος. Ο διάλογος ευρίσκεται σε λόγο Εις τον Ευαγγελισμόν της Θεοτόκου που αποδίδεται στον Χρυσόστομο ή τον Γρηγόριο τον Θαυματουργό (Patrologia Graeca, 50, 795A), αλλά μάλλον προέρχεται από τον Πρόκλο Κωνσταντινουπόλεως (434-446). Κατ' άλλους οι διηγήσεις του επεισοδίου εμφανίζονται 100 περίπου χρόνια αφού έζησε ο Θεόφιλος, ενώ το διήγημα περιέχει μοτίβα από την περιοχή του μύθου και της μεταγενέστερης δημώδους παράδοσης η οποία δημιουργήθηκε σταδιακά μέσα στους εικονολατρικούς κύκλους ως αντίδραση ενάντια στο μεροληπτικό εγκώμιο της αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Δεν σώζονται άλλες πληροφορίες για την Κασσιανή μέχρι το 843, οπότε και μαθαίνουμε ότι ίδρυσε ένα κοινόβιο στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης, κοντά στα τείχη της πόλης, του οποίου έγινε και η πρώτη ηγουμένη. Αν και πολλοί ερευνητές αποδίδουν την επιλογή της αυτή στην αποτυχία της να γίνει αυτοκράτειρα, μία επιστολή του Θεόδωρου του Στουδίτου αποδίδει διαφορετικά κίνητρα στην ενέργεια της αυτή. Διατηρούσε στενή σχέση με τη γειτονική Μονή Στουδίου, η οποία έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επανέκδοση βυζαντινών λειτουργικών βιβλίων τον 9ο και το 10ο αιώνα, με αποτέλεσμα τη διάσωση των έργων της (Kurt Sherry, σελ. 56). Στη συνέχεια η Κασσιανή εξαφανίζεται από το ιστορικό προσκήνιο. Καμία βυζαντινή ή άλλη πηγή, κοσμική ή εκκλησιαστική, δεν μας πληροφορεί αν εξορίστηκε από τους εικονομάχους ή τους εικονόφιλους αυτοκράτορες. Ωστόσο, σύμφωνα με μία ανεπιβεβαίωτη παράδοση, η Κασσιανή ταξίδεψε στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της εικονομαχίας και αργότερα εγκαταστάθηκε μέχρι το τέλος της ζωής της στην Κάσο, όπου και απεβίωσε μεταξύ του 867 και του 890. Το έργο της Στην Κασσιανή αποδίδονται μια σειρά από λειτουργικά ποιήματα: ένας κανόνας Περί των νεκρών ο οποίος σώζεται μόνο σε ένα χειρόγραφο και στην ακροστιχίδα του αναφέρεται το όνομα της ποιήτριας. Επίσης στην ποιήτρια αποδίδεται το τετραώδιο του Μεγάλου Σαββάτου Άφρων γηραλέε. Σώζονται επίσης 21 Στιχηρά Ιδιόμελα, δηλαδή μικρότερα ποιήματα προς τιμήν διαφόρων Αγίων για ορισμένες μέρες του εκκλησιαστικού έτους, από τα οποία σήμερα χρησιμοποιούνται στην επίσημη λειτουργία μόνο 7. Γενικά είναι δύσκολο να διαπιστωθεί η συγγραφική αυθεντικότητα των κομματιών, γιατί δεν μπορούν να στηριχθούν στοιχεία πάνω στα χαρακτηριστικά του συγγραφικού ύφους. Ήταν αυτή που συνέθεσε πολλά τροπάρια της Ακολουθίας των Αγίων Πέντε Μαρτύρων. Εκτός από τα λειτουργικά ποιήματα η Κασσιανή συνέταξε μια σειρά από πνευματώδη ημιθρησκευτικά επιγράμματα, που τους έχει αποδοθεί ο χαρακτηρισμός Γνώμαι κι έτσι εμφανίζονται στα χειρόγραφα. Έχουν γραφεί στον βυζαντινό 12σύλλαβο, ο οποίος ρυθμίζεται σύμφωνα με τον τονισμό της λέξης και σπάνια υπερβαίνουν τις δύο γραμμές σε έκταση. Σ΄αυτές περιγράφονται ανθρώπινες ιδιότητες και χαρακτήρες. Σε αυτά εξυμνείται η φιλία, η εξυπνάδα, η σιωπή κατά την κατάλληλη στιγμή. Επίσης καυτηριάζονται διάφορες ανθρώπινες αδυναμίες όπως η φιλαργυρία, η ανοησία, το ψεύδος κ.ά. Το Τροπάριο της Κασσιανής Με βάση την παράδοση, ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, συνεχίζοντας να είναι ερωτευμένος μαζί της, επιθυμούσε να την δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει κι έτσι πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το τροπάριό της όταν αντιλήφθηκε την άφιξη της αυτοκρατορικής ακολουθίας. Τον αγαπούσε ακόμη αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό γι' αυτό και κρύφτηκε, μη επιθυμώντας να αφήσει το παλιό της πάθος να ξεπεράσει το μοναστικό της ζήλο. Άφησε όμως τον μισοτελειωμένο ύμνο πάνω στο τραπέζι. Ο Θεόφιλος ανακάλυψε το κελί της και μπήκε σε αυτό ολομόναχος. Την αναζήτησε αλλά μάταια. Εκείνη τον παρακολουθούσε μέσα από μία ντουλάπα στην οποία είχε κρυφτεί. Ο Θεόφιλος στενοχωρήθηκε, έκλαψε και μετάνιωσε που για μία στιγμή υπερηφάνειας έχασε μία τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα. Στη συνέχεια βρήκε τα χειρόγραφα της Κασσιανής επάνω στο τραπέζι και τα διάβασε. Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση κάθισε και πρόσθεσε ένα στίχο στον ύμνο. Σύμφωνα με την παράδοση ο στίχος αυτός ήταν «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη». Φεύγοντας εντόπισε την Κασσιανή που κρυβόταν στην ντουλάπα αλλά δεν της μίλησε, σεβόμενος την επιθυμία της. Η Κασσιανή βγήκε από την κρυψώνα της μετά την αναχώρηση του αυτοκράτορα, διάβασε την προσθήκη του και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον ύμνο. Παραπομπές Πηγές Diane Touliatos. "Kassia", Grove Music Online, ed. L. Macy (ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2006), grovemusic.com (subscription access). Anna M. Silvas, "Kassia the Nun," in Lynda Garland (ed) Byzantine Women: Varieties of Experience 800-1200, Ashgate, 2006. Tatiana A. Senina (moniale Kassia), "Ἡ γυνή φιλόσοφος: S. Cassia de Constantinople et Platon," Scrinium. Т. 4: Patrologia Pacifica and Other Patristic Studies / Ed. par B. Lourié et V. Baranov (St. Petersbourg, 2008) 333–340. Kosta Simić, "Life According to Nature: Ascetic Ideals in a Sticheron by Kassia", Crkvene studije / Church Studies 6, The Centre of Church Studies, Niš 2009, pp. 111–121.(http://uoa.academia.edu/KostaSimic/Papers/1126331/Life_According_to_Nature_Ascetic_Ideals_in_a_Sticheron_by_Kassia) Μιχαήλ Ι. Κυριάκη, Η Κασσιανή και το ανέκδοτο θεατρικό έργο The tragedy of a learned woman in 9th century Constantinople, Βυζαντινός Δόμος, τομ.1(1987),σελ.79-82 Φωτεινή Βλαχοπούλου, Βιβλιογραφικό δοκίμιο για την Κασ(σ)ία-Κασ(σ)ιανή. Ο θρύλος γύρω από τη βυζαντινή ποιήτρια και η ιστορικότητά του'',Βυζαντινός Δόμος, τομ.1(1987),σελ.139-159 Kosta Simić, “Kassia’s Hymnography in the Light of Patristic Sources and Earlier Hymnographical Works”, Zbornik Radova Vizantološkog Instituta 48 (2011) 7-37. Ιφιγένεια Μποτουροπούλου, « Το Τροπάριο της Κασσιανής. Μύθος και πραγματικότητα », Η παρουσία της γυναίκας στην ελληνική ποίηση, Πρακτικά Ημερίδας, Εκδ. Δήμου Αθηναίων-Γραφείο Ισότητας, 1996, σσ. 61-71. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Διαβάστε και ακούστε το Τροπάριο της Κασσιανής Βυζαντινοί υμνογράφοι Βυζαντινοί ποιητές Εκκλησιαστική υμνολογία Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας Έλληνες βιβλιογράφοι Βυζαντινοί μοναχοί Μεσαιωνικοί ποιητές Βυζαντινοί του 9ου αιώνα
210264	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%202001-2002	Γερμανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 2001-2002	Το πρωτάθλημα της περιόδου 2001-2002 ήταν το 39ο από την καθιέρωση της Μπουντεσλίγκα. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Μπορούσια Ντόρτμουντ, για 6η φορά στην ιστορία της. Πρώτοι σκόρερ αναδείχθηκαν οι Μάρσιο Αμορόζο της πρωταθλήτριας Μπορούσια Ντόρτμουντ και Μάρτιν Μαξ της Μόναχο 1860, με 18 γκολ. Αξιοσημείωτη πάντως ήταν η πορεία της Μπάγερ Λεβερκούζεν τη σεζόν, όπου διεκδικούσε τους τρεις τίτλους στις διοργανώσεις στις οποίες αγωνίστηκε, δηλαδή το πρωτάθλημα, το Κύπελλο Γερμανίας και το Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς ωστόσο να κερδίσει κανέναν από αυτούς τους τίτλους. Βαθμολογία Μπούντεσλιγκα Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 2001-2002
76494	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82	Κόδρος	Στην ελληνική μυθολογία ο Κόδρος ήταν βασιλιάς των Αθηνών. Θυσιάστηκε για το καλό της πόλης του, της Αθήνας, σύμφωνα με τον μύθο. Ο μύθος Ο Κόδρος ήταν γιος του Μελάνθου και απόγονος του Νηλέα. Κατέφυγε στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα του όταν οι Ηρακλείδες κατέβηκαν στην Πελοπόννησο. Ο Κόδρος διαδέχθηκε τον πατέρα του ως βασιλιάς των Αθηνών. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, τα χρόνια εκείνα οι Πελοποννήσιοι κήρυξαν τον πόλεμο κατά των Αθηναίων και ρώτησαν το Μαντείο των Δελφών αν μπορούν να κυριεύσουν την Αθήνα. Το μαντείο τους απάντησε ότι αυτό θα συνέβαινε μόνο αν δεν σκότωναν τον Αθηναίο βασιλιά. Ο Κόδρος έμαθε τον χρησμό από κάποιο κάτοικο των Δελφών, οπότε ντύθηκε σαν ζητιάνος, βγήκε από την πόλη και προσποιήθηκε ότι μαζεύει ξύλα. Μόλις συνάντησε δύο στρατιώτες από το εχθρικό στρατόπεδο, σκότωσε τον ένα. Ο άλλος στρατιώτης, βλέποντας την εχθρική αυτή ενέργεια έσπευσε να σκοτώσει τον Κόδρο, μη γνωρίζοντας ότι αυτός ήταν ο βασιλιάς. Οι Πελοποννήσιοι κατάλαβαν τι έπαθαν όταν οι Αθηναίοι τους ζήτησαν τη σορό του βασιλιά τους για να τη θάψουν. Εξαιτίας του χρησμού φοβήθηκαν ότι στις πολεμικές επιχειρήσεις θα αποτύγχαναν, αποσύρθηκαν λοιπόν από την περιοχή των Αθηνών και κράτησαν μόνο τα Μέγαρα. Ο τόπος όπου σκοτώθηκε ο Κόδρος πιστευόταν ότι βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Ιλισού, όχι μακριά από μία από τις πύλες των αρχαίων Αθηνών (Παυσανίας Α, 19,5). Εδώ βρισκόταν ίσως και το ιερό του ηρωικού βασιλιά, που μας είναι γνωστό από επιγραφή του 418 π.Χ.. Ο τάφος όμως του Κόδρου βρισκόταν κάτω από την Ακρόπολη, όπως μαρτυρεί επιτύμβια επιγραφή του 2ου αιώνα μ.Χ. που ανακαλύφθηκε στους ανατολικούς πρόποδες του «ιερού βράχου». Σύμφωνα με τον Παυσανία (Ι, 10,1) ανάμεσα στα αγάλματα του Φειδία τα κατασκευασμένα από λάφυρα της Μάχης του Μαραθώνα που έστειλαν οι Αθηναίοι ως προσφορά στους Δελφούς, υπήρχε και άγαλμα του Κόδρου. Υπάρχει ένα περίφημο αγγείο, η επονομαζόμενη Κύλικα του Κόδρου, που φυλάσσεται στη Μπολόνια, στο οποίο εικονίζεται ο Κόδρος νεαρός, εξοπλισμένος για μάχη, να αποχαιρετά τον Αίνετο. Κατά την παράδοση, ο Κόδρος βασίλευσε επί 21 χρόνια. Μετά τον θάνατό του τον διαδέχθηκε στον θρόνο των Αθηνών ο μεγαλύτερος γιος του, ο Μέδωνας (Σχόλ.Πλάτ.Συμπ., 208d). Κατά μία εκδοχή, ο άλλος γιος του Κόδρου, ο Νηλέας ο νεότερος, διεκδίκησε τη βασιλεία, αλλά όταν το Μαντείο των Δελφών αποφάσισε ότι βασιλιάς πρέπει να γίνει ο Μέδων, ο Νηλέας μετανάστευσε μαζί με τον τρίτο γιο του Κόδρου, τον Δάμασο, και άλλους Ίωνες στη Μικρά Ασία, όπου ίδρυσε την Ιωνική Δωδεκάπολη. Σύμφωνα με τις μεταγενέστερες παραδόσεις, ωστόσο, ο Κόδρος υπήρξε ο τελευταίος βασιλιάς των Αθηνών: μετά τον θάνατό του (τον οποίο οι Αθηναίοι γενεαλόγοι τον τοποθετούσαν σε χρονολογία αντίστοιχη της δικής μας 1068, 1088 ή 1091 π.Χ.) η βασιλεία καταργήθηκε και ο Μέδων έφερε τον τίτλο του «άρχοντος». Ο Αριστοτέλης ονόμασε Κοδρίτες τους απογόνους του Κόδρου που έμειναν στην Αττική. Φημολογείται επίσης ότι τα ίχνη των απογόνων του Κόδρου χάθηκαν στην Άνδρο. Δείτε επίσης Ως ζωγράφος του Κόδρου είναι συμβατικά γνωστός ένας αναγνωρίσιμος αττικός αγγειογράφος ερυθρόμορφου ρυθμού που ονομάστηκε έτσι από την ομώνυμη κύλικα που εικονίζει τον Κόρδο. Παραπομπές Μυθικοί βασιλείς της Αθήνας
466545	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1	Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα	Το Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα (Ρωσικά: Конституционно-демократическая партия), που λεγόταν επίσης Συνταγματικοί Δημοκράτες, επίσημα Κόμμα της Ελευθερίας του Λαού, ήταν ένα φιλελεύθερο πολιτικό κόμμα στην Ρωσική Αυτοκρατορία. Τα μέλη του Κόμματος λέγονταν Καντέτ, από την συντομογραφία του ονόματος του κόμματος K-D (Конституционная Демократическая партия στα Ρωσικά). Το όνομα αυτό δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον όρο καντέτ, που αναφερόταν στους μαθητές των στρατιωτικών σχολών στην Αυτοκρατορική Ρωσία. Τα γραπτά του Κονσταντίν Καβέλιν και του Μπορίς Τσιτσέριν διαμόρφωσαν την θεωρητική βάση της πολιτικής πλατφόρμας του κόμματος. Ο ιστορικός Πάβελ Μιλιουκόφ ήταν ο αρχηγός του κόμματος καθ’ όλη του την ύπαρξη. Η βάση των οπαδών των Καντέτ ήταν διανοούμενοι και επαγγελματίες· οι καθηγητές πανεπιστημίου και οι δικηγόροι ήταν ιδιαίτερα σημαίνοντες μέσα στο κόμμα. Ένας μεγάλος αριθμός των μελών του κόμματος των Καντέτ ήταν βετεράνοι των τοπικών συμβουλίων, ζέμστβο. Το Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα σχηματίστηκε από την συγχώνευση πολλών φιλελεύθερων ομάδων: την Ένωση της Απελευθέρωσης, την Ένωση των Συνταγματικών Ζέμστβο, και την Ένωση των Επαγγελματικών Σωματείων, τις οργανώσεις αστών επαγγελματιών και διανοουμένων, συμπεριλαμβανομένων δασκάλων, δικηγόρων, συγγραφέων, ιατρών και μηχανικών. Το φιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα των Καντέτ υποστήριζε το δικαίωμα των εργατών για την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα. Οι Καντέτ “ήταν αταλάντευτα αυτοδεσμευμένοι για την πλήρη ιδιότητα του πολίτη για όλες τις μειονότητες της Ρωσίας” και υποστήριζαν την χειραφέτηση των Εβραίων. Το κόμμα υποστηρίχτηκε σημαντικά από τους Εβραίους και τους Γερμανούς του Βόλγα, και ένας μεγάλος αριθμός από κάθε ομάδα ήταν ενεργά μέλη του κόμματος. Προοδευτική καταγωγή Το Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα ιδρύθηκε στη Μόσχα, από 12-18 Οκτωβρίου 1905 στο αποκορύφωμα της Ρωσικής Επανάστασης του 1905 όταν ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ αναγκάστηκε να υπογράψει το Μανιφέστο του Οκτωβρίου, χορηγώντας βασικές πολιτικές ελευθερίες. Οι Καντέτ ήταν ακριβώς στην αριστερά των Οκτωβριστών, άλλο νέο-ιδρυθέν κόμμα που οργανώθηκε την ίδια εποχή. Σε αντίθεση με τους Οκτωβριστές, οι οποίοι ήταν δεσμευμένοι με την συνταγματική μοναρχία από την αρχή, οι Καντέτ ήταν στην αρχή ασαφείς για το ζήτημα, απαιτώντας καθολική ψήφο (ακόμη και την ψήφο των γυναικών) και Συντακτική Συνέλευση που θα καθόριζε την μορφή της διακυβέρνησης. Αυτός ο ριζοσπαστισμός υπήρχε παρά το γεγονός ότι το 60% των Καντέτ ήταν ευγενείς. Οι Καντέτ ήταν ένα από τα κόμματα που κλήθηκαν από τον μεταρρυθμιστή Πρωθυπουργό Σεργκέι Βίτε να μπουν στην κυβέρνηση τον Οκτώβριο-Νοέμβριο 1905, αλλά οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν λόγω των ριζοσπαστικών απαιτήσεων των Καντέτ και την άρνηση του Βίτε να διώξει πασίγνωστους αντιδραστικούς όπως ο Πετρ Νικολάγιεβιτς Ντούρνοβο από την κυβέρνηση. Με κάποια σοσιαλιστικά και επαναστατικά κόμματα να μποϋκοτάρουν τις εκλογές για την Πρώτη Κρατική Δούμα τον Φεβρουάριο του 1906, οι Καντέτ έλαβαν το 37% των αστικών ψήφων και πήραν το 30% των εδρών στην Δούμα. Ερμήνευσαν την εκλογική τους νίκη σαν εντολή και συμμάχησαν με την αποκλίνουσα αριστερά αγροτική φατρία των Τρουντοβίκων, διαμορφώνοντας πλειοψηφία στην Δούμα. Όταν η διακήρυξή τους για την προσήλωσή τους στη δυνατότητα να ψηφίσουν νόμους απορρίφθηκε από την κυβέρνηση στην αρχή της κοινοβουλευτικής συνόδου τον Απρίλιο, υιοθέτησαν μια ριζοσπαστική αντιπολιτευτική γραμμή, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση σε κάθε ευκαιρία. Στις 9 Ιουλίου, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι η Δούμα ήταν δυσλειτουργική και την διέλυσε. Σε απάντηση, 120 Καντέτ και 80 Τρουντοβίκοι και Σοσιαλδημοκράτες βουλευτές πήγαν στο Βίμποργκ (τότε τμήμα του αυτόνομου Μεγάλου Δουκάτου της Φινλανδίας και έτσι εκτός αρμοδιότητας της Ρωσικής αστυνομίας) και απάντησαν με το Μανιφέστο του Βίμποργκ (ή “Έκκληση του Βίμποργκ”), γραμμένο από τον Μιλιουκόφ. Στο μανιφέστο, καλούσαν για παθητική αντίσταση, μη καταβολή φόρων, και αποφυγή κατάταξης στο στρατό. Η έκκληση απέτυχε να επιδράσει στον πληθυσμό εκτενώς και αποδείχτηκε αναποτελεσματική και αντιπαραγωγική, οδηγώντας στην απαγόρευση συμμετοχής των συντακτών της, περιλαμβανομένης ολόκληρης της ηγεσίας των Καντέτ, σε μελλοντικές Δούμες. Αυτό γινόταν πιο έντονο από την βία του Τσάρου που προσπαθούσε να ελέγξει και να εκφυλίσει την δύναμη της Δούμας. Δεν ήταν παρά αργότερα το 1906, με την επανάσταση ήδη σε υποχώρηση, που οι Καντέτ εγκατέλειψαν τις επαναστατικές και δημοκρατικές φιλοδοξίες και δήλωσαν την στήριξή τους στην συνταγματική μοναρχία. Ωστόσο, η κυβέρνηση παρέμεινε φιλύποπτη απέναντι στους Καντέτ μέχρι την πτώση της μοναρχίας το 1917. Ο φιλελεύθερος Φινλανδός πολιτικός και καθηγητής δικαιοδοσίας και πολιτειολογίας Λέο Μετσέλιν, είχε διαγραφεί το 1903-1904, όταν οι Καντέτ ετοιμάζονταν να δημιουργήσουν κόμμα. Ο Μετσέλιν συνεργάστηκε μαζί τους και τους έγραψε ένα φιλελεύθερο σύνταγμα για τη Ρωσία, για να τεθεί σε εφαρμογή όταν θα έπαιρναν την εξουσία. Την εποχή του Μανιφέστο του Βίμποργκ, ο Μετσέλιν ήταν ήδη ο ηγέτης της Φινλανδικής κυβέρνησης [“Γερουσία Μετσέλιν” (1905-1908)], η οποία εφάρμοσε το καθολικό δικαίωμα του εκλέγειν και τις ελευθερίες της έκφρασης, του Τύπου, του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι. Κοινοβουλευτική αντιπολίτευση Όταν η Δεύτερη Δούμα συνήλθε στις 20 Φεβρουαρίου 1907, οι Καντέτ βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Η ηγεσία τους δεν εκπροσωπούνταν στην Δούμα μετά το φιάσκο του Μανιφέστο του Βίμποργκ και ο αριθμός τους είχε μειωθεί σε περίπου 100. Αν και ακόμη η μεγαλύτερη παράταξη στην Δούμα, δεν κυριαρχούσαν πια στο κοινοβούλιο και οι προσπάθειές τους να επικεντρωθούν στο νομοθετικό έργο ματαιώθηκαν από ριζοσπάστες στην Αριστερά και στην Δεξιά που είδαν την Δούμα σαν εργαλείο προπαγάνδας. Αν και οι Καντέτ είχαν μετριάσει τη θέση τους στη Δεύτερη Δούμα, τον Μάιο του 1907 αρνήθηκαν να ψηφίσουν υπέρ ενός ψηφίσματος που κατήγγειλε την επαναστατική βία, πράγμα που έδωσε στην κυβέρνηση του Πιότρ Στολίπιν το πρόσχημα να διαλύσει την Δεύτερη Δούμα στις 3 Ιουνίου 1907 και να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, για να περιορίσει δραστικά την εκπροσώπηση αριστερών και φιλελεύθερων κομμάτων. Λόγω των αλλαγών στον εκλογικό νόμο, οι Καντέτ μειώθηκαν σε μια σχετικά μικρή (54 έδρες) αντιπολιτευτική ομάδα στην Τρίτη Δούμα (1907-1912). Παρόλο που εξαιρέθηκαν από τις πιο σημαντικές επιτροπές της Δούμας, οι Καντέτ δεν ήταν εντελώς ανίσχυροι και μπορούσαν να καθορίσουν το αποτέλεσμα συγκεκριμένων ψηφοφοριών όταν συμμαχούσαν με την κεντριστική παράταξη των Οκτωβριστών κατά των δεξιών εθνικιστών βουλευτών. Με την επανάσταση νικημένη ως το 1908, μετρίασαν την θέση τους ακόμη περισσότερο, ψήφισαν την καταγγελία της επαναστατικής βίας, δεν επιδίωκαν πια την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και επικεντρώθηκαν στον επηρεασμό του νομοθετικού έργου όποτε ήταν δυνατόν. Από το 1909 ο Μιλιουκόφ μπορούσε να ισχυρίζεται ότι οι Καντέτ ήταν τώρα “η αντιπολίτευση της Αυτού Μεγαλειότητος, και όχι αντιπολίτευση στην Αυτού Μεγαλειότητα”, πράγμα που προκάλεσε μέτρια διαφωνία στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος. Παρόλο που οι Καντέτ, σε συμμαχία με τους Προοδευτικούς και τους Οκτωβριστές, ήταν σε θέση να προωθήσουν κάποια φιλελεύθερα νομοσχέδια (θρησκευτικές ελευθερίες, ελευθερία του Τύπου και των εργατικών συνδικάτων) μέσω της Δούμας, τα νομοσχέδια είτε αμβλύνονταν από την άνω Βουλή του κοινοβουλίου είτε πρόβαλε βέτο ο Τσάρος. Η αποτυχία του νομοθετικού τους προγράμματος απαξίωσε κι άλλο την στρατηγική των Καντέτ της ειρηνικής αλλαγής μέσω σταδιακών μεταρρυθμίσεων. Το 1910 η κυβέρνηση αναζωπύρωσε την προεπαναστατική της εκστρατεία Εκρωσισμού σε μια προσπάθεια να περιορίσει τα δικαιώματα των μειονοτήτων, κυρίως περιορίζοντας δραστικά την αυτονομία της Φινλανδίας. Οι περισσότεροι Καντέτ ήταν αντίθετοι με αυτές τις πολιτικές και, σε συμμαχία με την αριστερά των Οκτωβριστών, προσπάθησαν να τις εξασθενίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ωστόσο, μια μειοψηφία των Καντέτ με επικεφαλής τον Πιοτρ Στρούβε υποστήριξαν μια μετριοπαθή βερσιόν του εκρωσισμού, πράγμα που απείλησε να διασπάσει το κόμμα. Με την αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας μετά την σφαγή του Λένα στις 4 Απριλίου 1912 και τη συνεχή μείωση του αριθμού των μελών μετά το 1906, το χάσμα στο κόμμα έγινε περισσότερο έντονο. Οι ηγέτες της Αριστεράς των Καντέτ όπως το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Νικολάι Νεκρασόφ υποστήριζαν ότι η εμπειρία της Δούμα ήταν μια αποτυχία και ότι το “εποικοδομητικό έργο” ήταν μάταιο υπό αυταρχική κυβέρνηση. Οι ηγέτες της Δεξιάς των Καντέτ όπως τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Βασίλι Μακλακόφ, Μιχαήλ Τσελνοκόφ, Νικολάι Γκρεντέσκουλ και Αριάντνα Τίρκοβα-Ουίλιαμς από την άλλη, υποστήριζαν μια στροφή προς τα Δεξιά. Οι διαφωνίες μπήκαν στην άκρη προσωρινά τον Ιούλιο του 1914 στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν οι Καντέτ ανεπιφύλακτα υποστήριξαν την κυβέρνηση και βρήκαν μια διέξοδο στις δραστηριότητές τους σε διάφορα είδη του έργου περίθαλψης υπό την ομπρέλα της Πανρωσικής Ένωσης των Ζέμστβος και της Πανρωσικής Ένωσης των Πόλεων. Μόλις το αρχικό ξέσπασμα αισθημάτων εθνικής ενότητας υποχώρησε στα μέσα του 1915 καθώς η Ρωσική υποχώρηση από την Γαλικία έδειξε την ανικανότητα της κυβέρνησης, οι Καντέτ, μαζί με τους Προοδευτικούς, την παράταξη των Οκτωβριστών και μέρος της παράταξης των Εθνικιστών στην Δούμα, διαμόρφωσαν το Προοδευτικό μπλοκ τον Αύγουστο του 1915, το οποίο ήταν επικριτικό για την συνέχιση από την κυβέρνηση του πολέμου και απαιτούσαν κυβέρνηση “λαϊκής εμπιστοσύνης”. Καθώς οι ήττες της Ρωσίας στον πόλεμο πολλαπλασιάζονταν, η αντιπολίτευση των Καντέτ έγινε περισσότερο έντονη, με αποκορύφωμα την ομιλία του Μιλιουκόφ στην Δούμα τον Οκτώβριο του 1916, όταν σχεδόν κατηγόρησε τους υπουργούς της κυβέρνησης για προδοσία. Η Επανάσταση του 1917 Κατά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917, οι Καντέτ βουλευτές στην Δούμα και άλλοι σημαίνοντες Καντέτ αποτέλεσαν τον πυρήνα της νεοσύστατης Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης με πέντε χαρτοφυλάκια. Παρόλο που ασκούσαν περιορισμένη εξουσία σε μια κατάσταση γνωστή ως δυαδική εξουσία, η Προσωρινή Κυβέρνηση προσπάθησε αμέσως να ασχοληθεί με τα θέματα των πολλών εθνοτήτων στην Ρωσική Αυτοκρατορία. Εισήγαγαν νομοθεσία κατάργησης όλων των περιορισμών που βασίζονταν στην θρησκεία και την εθνικότητα και εισήγαγαν το στοιχείο της αυτοδιάθεσης μεταβιβάζοντας εξουσία από τους γενικούς διοικητές στους τοπικούς αντιπροσώπους. Εξέδωσαν διάταγμα αναγνώρισης της Πολωνικής αυτονομίας, περισσότερο σαν συμβολική χειρονομία υπό το πρίσμα της Γερμανικής κατοχής αυτής της περιοχής. Ωστόσο, αυτή η τάση ήταν περιορισμένη καθώς οι περισσότεροι υπουργοί φοβούνταν διάλυση της αυτοκρατορίας. Ένας από τους ηγέτες των Καντέτ, ο Πρίγκιπας Λβοβ, έγινε Πρωθυπουργός και ο Μιλιούκοφ έγινε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Ένα ριζοσπαστικό κόμμα 11 χρόνια πριν, μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου οι Καντέτ κατέλαβαν το δεξιότερο άκρο του πολιτικού φάσματος δεδομένου ότι όλα τα μοναρχικά κόμματα είχαν διαλυθεί και οι Καντέτ ήταν το μόνο ανοικτά λειτουργούν μη σοσιαλιστικό κόμμα που απέμενε. Η θέση των Καντέτ στην Προσωρινή Κυβέρνηση κινδύνευσε όταν η υπόσχεση του Μιλιουκόφ στους συμμάχους της Αντάντ να συνεχίσει τον πόλεμο (18 Απρίλιου) δημοσιεύτηκε στις 26 Απριλίου 1917. Η κυβερνητική κρίση που ακολούθησε, οδήγησε στην παραίτηση του Μιλιουκόφ και στην συμφωνία συμμετοχής στην εξουσία μετριοπαθών σοσιαλιστικών κομμάτων στις 4-5 Μαΐου. Η θέση των Καντέτ διαβρώθηκε παραπέρα κατά την διάρκεια της κρίσης του Ιουλίου, όταν παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά των παραχωρήσεων στο κίνημα ανεξαρτησίας της Ουκρανίας. Ο συνασπισμός βελτιώθηκε στα τέλη Ιουλίου υπό τον Αλέξανδρο Κερένσκι και επέζησε ακόμη μιας κυβερνητικής κρίσης στις αρχές Σεπτεμβρίου. Ο Σεργκέι Φεντόροβιτς Όλντενμπεργκ ήταν Υπουργός Παιδείας και υπηρέτησε για λίγο ως πρόεδρος της βραχύβιας Επιτροπής για τις Υποθέσεις των Εθνοτήτων. Οι Καντέτ είχαν καταστεί ενοχή για τους εταίρους τους στον συνασπισμό σοσιαλιστές και απόδειξη της προδοσίας των μετριοπαθών σοσιαλιστών, εκτεθειμένοι από την προπαγάνδα των Μπολσεβίκων. Με την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους στις 25/26 Οκτωβρίου 1917 και την επακόλουθη μεταβίβαση της πολιτικής εξουσίας στα Σοβιέτ, οι Καντέτ και άλλες αντι-Μπολσεβίκικες εφημερίδες έκλεισαν και το κόμμα απαγορεύτηκε από το νέο καθεστώς. Ο Όλντενμπεργκ και μια ομάδα ακαδημαϊκών επισκέφτηκαν τον Βλαδίμηρο Λένιν στο Ινστιτούτο Σμόλνι για να διαμαρτυρηθούν για την σύλληψη αρκετών πρώην υπουργών της Προσωρινής Κυβέρνησης. Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος και παρακμή (1918-1940) Μετά την νίκη των Μπολσεβίκων στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, οι περισσότεροι από την ηγεσία των Καντέτ αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν και συνέχισαν να εκδίδουν εφημερίδες στο εξωτερικό, κυρίως στο Παρίσι, μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, ο Όλντενμπεργκ διαπραγματεύτηκε μια σχέση συνεργασίας μεταξύ της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και των Μπολσεβίκων, υπογράφοντας συμφωνία ότι η Ακαδημία στήριζε το Σοβιετικό Κράτος, τον Φεβρουάριο του 1918. Επανίδρυση Ένα κόμμα που ονομάζεται Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα – Κόμμα της Λαϊκής Ελευθερίας ιδρύθηκε στην τότε Ρωσική SFSR το 1990, βασισμένο στο πρόγραμμα του ιστορικού κόμματος των Καντέτ. Λίστα σημαντικών Καντέτ Νικολάι Γκρεντέσκουλ Αλεξάντερ Αλεξανδρόβιτς Κορνίλοφ Σολομόν Κριμ Πρίγκιπας Γκεόργκι Λβοφ Βασίλι Μακλάκοφ Πάβελ Μιλιουκόφ Βλαντιμίρ Ντμιτρίεβιτς Ναμπόκοφ Νικολάι Βισαριόνοβιτς Νεκρασόφ Σερκέι Φεντόροβιτς Όλντεμπεργκ Σοφία Πανίνα Πιότρ Στρούβε Αριάντνα Τίρκοβα-Ουίλιαμς Βλαντιμίρ Βερνάντσκι Εκλογικά αποτελέσματα Παραπομπές Πηγές Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα
195283	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%20%28%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1%29	Πίστη (οικονομία)	Η πίστη είναι η εμπιστοσύνη που επιτρέπει σε ένα μέρος να παρέχει χρήματα ή πόρους σε άλλο μέρος όπου το δεύτερο μέρος δεν αποζημιώνει αμέσως το πρώτο μέρος (δημιουργώντας έτσι ένα χρέος ), αλλά υπόσχεται είτε να να επιστρέψει ή να επιστρέψει αυτούς τους πόρους (ή άλλα υλικά ίσης αξίας) σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Με άλλα λόγια, η πίστη είναι μια μέθοδος που καθιστά την αμοιβαιότητα επίσημη, νομικά εκτελεστή και επεκτάσιμη σε μια μεγάλη ομάδα άσχετων ατόμων. Οι παρεχόμενοι πόροι μπορεί να είναι οικονομικοί (π.χ. χορήγηση δανείου ), ή μπορεί να αποτελούνται από αγαθά ή υπηρεσίες (π.χ. καταναλωτική πίστη). Η πίστη περιλαμβάνει οποιαδήποτε μορφή αναβολής πληρωμής. Η πίστωση επεκτείνεται από έναν πιστωτή, επίσης γνωστό ως δανειστή, σε έναν οφειλέτη, επίσης γνωστό ως δανειολήπτη . Ετυμολογία Ο όρος «πίστη» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά τη δεκαετία του 1520. Ο όρος προήλθε «από τη μέση γαλλική crédit (15c.) «πιστεύω, εμπιστεύομαι», από τα ιταλικά credito, από τα λατινικά creditum «δάνειο, πράγμα που έχει ανατεθεί σε άλλον», από το παρελθοντικό του credere «να εμπιστεύομαι, να εμπιστεύομαι, να πιστεύω». Η εμπορική έννοια της "πίστης" "ήταν η αρχική στα αγγλικά (ο πιστωτής είναι [από τα μέσα] του 15ο αιώνα. )" Η παράγωγη έκφραση " credit union " χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1881 στα αμερικανικά αγγλικά· η έκφραση " credit rating " χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1958. Ιστορία Οι πιστωτικές κάρτες έγιναν πιο εμφανείς κατά τη δεκαετία του 1900. Οι μεγαλύτερες εταιρείες άρχισαν να δημιουργούν αλυσίδες με άλλες εταιρείες και χρησιμοποίησαν μια πιστωτική κάρτα ως τρόπο για να πραγματοποιήσουν πληρωμές σε οποιαδήποτε από αυτές τις εταιρείες. Οι εταιρείες χρέωναν στον κάτοχο της κάρτας μια συγκεκριμένη ετήσια χρέωση και επέλεγαν τις μεθόδους χρέωσης, ενώ κάθε συμμετέχουσα εταιρεία χρεωνόταν ένα ποσοστό των συνολικών χρεώσεων. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία πιστωτικών καρτών για λογαριασμό τραπεζών σε όλο τον κόσμο. Μερικές άλλες πρώτες πιστωτικές κάρτες που εκδόθηκαν από τράπεζα περιλαμβάνουν την Visa της Τράπεζας της Αμερικής το 1958 και την American Express 'American Express Card επίσης το 1958. Αυτές λειτουργούσαν παρόμοια με τις πιστωτικές κάρτες που εκδόθηκαν από την εταιρεία. Ωστόσο, διεύρυναν την αγοραστική δύναμη σχεδόν σε οποιαδήποτε υπηρεσία και επέτρεψαν στον καταναλωτή να συγκεντρώσει ανακυκλούμενη πίστωση . Η ανακυκλούμενη πίστωση ήταν ένα μέσο για την εξόφληση ενός υπολοίπου σε μεταγενέστερη ημερομηνία, ενώ επιβαλλόταν μια χρηματοοικονομική επιβάρυνση για το υπόλοιπο. Διάκριση Μέχρι τον νόμο περί ίσων ευκαιριών πίστης το 1974, οι γυναίκες στην Αμερική λάμβαναν πιστωτικές κάρτες με αυστηρότερους όρους ή καθόλου. Θα μπορούσε να είναι δύσκολο για μια γυναίκα να αγοράσει ένα σπίτι χωρίς έναν άνδρα συνυπογράφοντα. Στο παρελθόν, ακόμη και όταν δεν τους απαγορευόταν ρητά, οι έγχρωμοι συχνά δεν μπορούσαν να λάβουν πίστωση για να αγοράσουν ένα σπίτι σε λευκές γειτονιές. Πίστη που εκδόθηκε από τράπεζα Η πίστη που έχει εκδοθεί από την τράπεζα αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό των πιστώσεων που υπάρχουν. Η παραδοσιακή άποψη των τραπεζών ως διαμεσολαβητών μεταξύ αποταμιευτών και δανειοληπτών είναι εσφαλμένη. Η σύγχρονη τραπεζική έχει να κάνει με τη δημιουργία πιστώσεων. Η πίστωση αποτελείται από δύο μέρη, την πίστωση ( χρήματα ) και την αντίστοιχη οφειλή της, η οποία απαιτεί αποπληρωμή με τόκο . Η πλειοψηφία (97% από τον Δεκέμβριο του 2013 ) των χρημάτων στην οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου δημιουργείται ως πίστωση. Όταν μια τράπεζα εκδίδει πίστωση (δηλαδή χορηγεί δάνειο), γράφει μια αρνητική εγγραφή στη στήλη του παθητικού του ισολογισμού της και ένα ισοδύναμο θετικό στοιχείο στη στήλη του ενεργητικού. το περιουσιακό στοιχείο είναι η ροή εσόδων από την αποπληρωμή του δανείου (συν τους τόκους) από ένα αξιόπιστο άτομο. Όταν το χρέος αποπληρωθεί πλήρως, η πίστη και το χρέος ακυρώνονται και τα χρήματα εξαφανίζονται από την οικονομία. Εν τω μεταξύ, ο οφειλέτης λαμβάνει ένα θετικό υπόλοιπο μετρητών (το οποίο χρησιμοποιείται για την αγορά κάτι σαν σπίτι), αλλά και μια ισοδύναμη αρνητική υποχρέωση που πρέπει να αποπληρωθεί στην τράπεζα καθ' όλη τη διάρκεια. Το μεγαλύτερο μέρος της πίστης που δημιουργείται πηγαίνει στην αγορά γης και ακινήτων, δημιουργώντας πληθωρισμό σε αυτές τις αγορές, ο οποίος αποτελεί βασικό μοχλό του οικονομικού κύκλου . Όταν μια τράπεζα δημιουργεί πίστωση, ουσιαστικά οφείλει τα χρήματα στον εαυτό της . Εάν μια τράπεζα εκδώσει πάρα πολύ κακή πίστωση (όσοι οφειλέτες δεν είναι σε θέση να την επιστρέψουν), η τράπεζα θα καταστεί αφερέγγυα . έχουν περισσότερες υποχρεώσεις από περιουσιακά στοιχεία. Το ότι η τράπεζα δεν είχε ποτέ τα χρήματα για να δανείσει δεν έχει σημασία - η τραπεζική άδεια επιτρέπει στις τράπεζες να δημιουργήσουν πίστωση - αυτό που έχει σημασία είναι ότι το σύνολο του ενεργητικού μιας τράπεζας είναι μεγαλύτερο από το σύνολο του παθητικού της και ότι διαθέτει επαρκή ρευστά στοιχεία ενεργητικού - όπως π.χ. μετρητά - για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της προς τους οφειλέτες της. Εάν δεν το κάνει αυτό, κινδυνεύει να χρεοκοπήσει ή να αφαιρεθεί η τραπεζική άδεια. Υπάρχουν δύο κύριες μορφές ιδιωτικής πίστης που δημιουργούνται από τις τράπεζες. ακάλυπτη (μη εξασφαλισμένη) πίστωση, όπως καταναλωτικές πιστωτικές κάρτες και μικρά ακάλυπτα δάνεια, και εξασφαλισμένη (εξασφαλισμένη) πίστωση, συνήθως εξασφαλισμένη έναντι του αντικειμένου που αγοράζεται με τα χρήματα (σπίτι, σκάφος, αυτοκίνητο κ.λπ. ). Για να μειώσουν την έκθεσή τους στον κίνδυνο να μην πάρουν τα χρήματά τους πίσω (credit default ), οι τράπεζες θα τείνουν να εκδίδουν μεγάλα πιστωτικά ποσά σε όσους θεωρούνται αξιόπιστα και επίσης να απαιτούν εξασφαλίσεις . κάτι ισοδύναμης αξίας με το δάνειο, το οποίο θα περάσει στην τράπεζα εάν ο οφειλέτης δεν τηρήσει τους όρους αποπληρωμής του δανείου. Σε αυτήν την περίπτωση, η τράπεζα χρησιμοποιεί την πώληση των εξασφαλίσεων για να μειώσει τις υποχρεώσεις της. Παραδείγματα εξασφαλισμένης πίστωσης περιλαμβάνουν καταναλωτικά στεγαστικά δάνεια που χρησιμοποιούνται για την αγορά κατοικιών, σκαφών κ.λπ. και συμβάσεις πίστωσης PCP (προσωπικό πρόγραμμα συμβολαίου) για αγορές αυτοκινήτων. Οι κινήσεις χρηματοοικονομικών κεφαλαίων συνήθως εξαρτώνται είτε από μεταβιβάσεις πίστωσης είτε από μετοχές . Η παγκόσμια πιστωτική αγορά είναι τριπλάσια από το μέγεθος των παγκόσμιων μετοχών. Η πίστωση με τη σειρά της εξαρτάται από τη φήμη ή την πιστοληπτική ικανότητα της οντότητας που αναλαμβάνει την ευθύνη για τα κεφάλαια. Η πίστωση διαπραγματεύεται επίσης σε χρηματοπιστωτικές αγορές . Η πιο καθαρή μορφή είναι η αγορά αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου, η οποία είναι ουσιαστικά μια διαπραγματεύσιμη αγορά ασφάλισης πιστώσεων. Μια ανταλλαγή πιστωτικής αθέτησης αντιπροσωπεύει την τιμή στην οποία δύο μέρη ανταλλάσσουν αυτόν τον κίνδυνοο πωλητής προστασίας αναλαμβάνει τον κίνδυνο αθέτησης της πίστωσης σε αντάλλαγμα μιας πληρωμής, που συνήθως υποδηλώνεται σε μονάδες βάσης (μία μονάδα βάσης είναι 1/100 του ποσοστού ) του πλασματικού ποσού που πρέπει να αναφέρεται, ενώ ο αγοραστής προστασίας πληρώνει αυτό το ασφάλιστρο και σε περίπτωση αθέτησης υποχρέωσης του υποκείμενου στοιχείου (δάνειο, ομόλογο ή άλλη απαίτηση), παραδίδει αυτήν την απαίτηση στον πωλητή προστασίας και λαμβάνει από τον πωλητή το υπερέχον (δηλαδή καθίσταται ολόκληρο). Τύποι Υπάρχουν πολλοί τύποι πίστης, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά, της τραπεζικής πίστης, του εμπορίου, της καταναλωτικής πίστης, της επενδυτικής πίστωσης, της διεθνούς πίστωσης και της δημόσιας πίστης . Εμπορική πίστωση Στο εμπορικό εμπόριο, ο όρος « εμπορική πίστη » αναφέρεται στην έγκριση καθυστερημένης πληρωμής για αγορασμένα αγαθά. Μερικές φορές δεν χορηγείται πίστωση σε αγοραστή που αντιμετωπίζει οικονομική αστάθεια ή δυσκολία. Οι εταιρείες προσφέρουν συχνά εμπορική πίστωση στους πελάτες τους ως μέρος των όρων μιας συμφωνίας αγοράς. Οι οργανισμοί που προσφέρουν πίστωση στους πελάτες τους απασχολούν συχνά έναν διαχειριστή πίστωσης . Καταναλωτική πίστη Η καταναλωτική πίστη μπορεί να οριστεί ως «χρήματα, αγαθά ή υπηρεσίες που παρέχονται σε ένα άτομο ελλείψει άμεσης πληρωμής». Οι συνήθεις μορφές καταναλωτικής πίστης περιλαμβάνουν πιστωτικές κάρτες, κάρτες καταστημάτων, χρηματοδότηση μηχανοκίνητων οχημάτων, προσωπικά δάνεια ( δάνεια με δόσεις ), καταναλωτικά πιστωτικά όρια, δάνεια ημέρας πληρωμής, δάνεια λιανικής (δάνεια λιανικής με δόσεις) και στεγαστικά δάνεια . Αυτός είναι ένας ευρύς ορισμός της καταναλωτικής πίστης και αντιστοιχεί στον ορισμό της Τράπεζας της Αγγλίας για τον «δανεισμό σε ιδιώτες». Δεδομένου του μεγέθους και της φύσης της αγοράς στεγαστικών δανείων, πολλοί παρατηρητές ταξινομούν τον ενυπόθηκο δανεισμό ως ξεχωριστή κατηγορία προσωπικών δανείων και, κατά συνέπεια, τα στεγαστικά δάνεια εξαιρούνται από ορισμένους ορισμούς της καταναλωτικής πίστης, όπως αυτός που υιοθετήθηκε από την Federal Reserve των ΗΠΑ . Το κόστος της πίστωσης είναι το πρόσθετο ποσό, πέραν του ποσού που έχει δανειστεί, που πρέπει να πληρώσει ο δανειολήπτης. Περιλαμβάνει τόκους, προμήθειες ρύθμισης και οποιεσδήποτε άλλες χρεώσεις. Ορισμένα έξοδα είναι υποχρεωτικά, τα οποία απαιτούνται από τον δανειστή ως αναπόσπαστο μέρος της σύμβασης πίστωσης. Άλλα έξοδα, όπως αυτά για την ασφάλιση πιστώσεων, μπορεί να είναι προαιρετικά. ο δανειολήπτης επιλέγει εάν περιλαμβάνονται ή όχι ως μέρος της συμφωνίας. Οι τόκοι και άλλες επιβαρύνσεις παρουσιάζονται με διάφορους διαφορετικούς τρόπους, αλλά σε πολλά νομοθετικά καθεστώτα οι δανειστές υποχρεούνται να αναφέρουν όλες τις υποχρεωτικές χρεώσεις με τη μορφή ετήσιου ποσοστού (APR). Ο στόχος του υπολογισμού του ΣΕΠΕ είναι να προωθήσει την «αλήθεια στον δανεισμό», να δώσει στους πιθανούς δανειολήπτες ένα σαφές μέτρο του πραγματικού κόστους δανεισμού και να επιτρέψει τη σύγκριση μεταξύ ανταγωνιστικών προϊόντων. Το ΣΕΠΕ προέρχεται από το μοτίβο των προκαταβολών και των πληρωμών που έγιναν κατά τη διάρκεια της συμφωνίας. Οι προαιρετικές χρεώσεις συνήθως δεν περιλαμβάνονται στον υπολογισμό του ΣΕΠΕ. Τα επιτόκια των δανείων προς τους καταναλωτές, είτε στεγαστικά δάνεια είτε πιστωτικές κάρτες καθορίζονται συνήθως με αναφορά σε πιστωτική βαθμολογία . Υπολογιζόμενοι από ιδιωτικούς οργανισμούς αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας ή κεντρικά πιστωτικά γραφεία με βάση παράγοντες όπως προηγούμενες αθετήσεις, το ιστορικό πληρωμών και η διαθέσιμη πίστωση, τα άτομα με υψηλότερα πιστωτικά σκορ έχουν πρόσβαση σε χαμηλότερα APR από αυτά με χαμηλότερες βαθμολογίες. Στατιστική Παραπομπές Βιβλιογραφικές αναφορές Logemann, Jan, επιμ. (2012). Η ανάπτυξη της καταναλωτικής πίστης σε παγκόσμια προοπτική: Επιχειρήσεις, Ρυθμίσεις και Πολιτισμός . Νέα Υόρκη: Palgrave Macmillan.ISBN 978-0-230-34105-0 . Εξωτερικοί σύνδεσμοι Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις Χρηματοοικονομικά
520798	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%84	Εντουάρντο Καμέτ	Ο Εντουάρντο Καμέτ, ήταν Αργεντινός ξιφομάχος. Ήταν ο πρώτος Αργεντινός που διαγωνίστηκε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες, σπούδασε στο Παρίσι. Όταν ήταν 23 χρονών, πήρε την 5η θέση στο αγώνισμα του ατομικού ξίφους μονομαχίας, που συμμετείχαν 101 ξιφομάχοι από 10 χώρες. Στον 1ο γύρο, βγήκε 2ος μαζί με τον Λεόν Σε, που πήρε το χάλκινο μετάλλιο. Στους προημιτελικούς, πήρε την 2η θέση, με 1ο τον Έντμοντ Γουαλάς και 3ο τον Ντε Πραντέλ. Στους ημιτελικούς, βγήκε 3ος, με 2ο τον Λουί Περέ και 1ο τον Ζορζ ντε λα Φαλέζ. Στον τελικό, βγήκε 5ος με 2 νίκες και 3 ήττες. Το 1904, ο γιος του, Καρμέλο Καμέτ γεννήθηκε στο Παρίσι και ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του και διαγωνίστηκε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1928 στο Άμστερνταμ, όπου πήρε χάλκινο μετάλλιο στο αγώνισμα του ομαδικού ξίφους ασκήσεως. Παραπομπές Αθλητές της ξιφασκίας Ξιφομάχοι στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1900
718257	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BD%20%28%CE%91%CE%B2%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%29	Ωμπέν (Αβερόν)	Το Ωμπέν (γαλλικά: Aubin, οξιτανικά: Aubinh) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Αβερόν, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας. Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Ωμπινουά (γαλλικά: Aubinois). Παραπομπές Κοινότητες του Αβερόν
777620	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B6	Ερμελάνζ	Το Ερμελάνζ () είναι κοινότητα στο νομό Μοζέλ της διοικητικής περιφέρειας Γκραντ Εστ στη βορειοανατολική Γαλλία. Δείτε επίσης Κατάλογος κοινοτήτων του Νομού Μοζέλ Παραπομπές Κοινότητες της Μοζέλ
831081	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%B1%20%28%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29	Ρέα (Ιταλία)	Η Ρέα (ιταλικά: Rea) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Παβίας, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας. Παραπομπές Δήμοι της Επαρχίας της Παβίας
18997	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%B8%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82	Όθων Α΄ της Ελλάδας	Ο Όθων Α΄ (γερμανικά: Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach, 1 Ιουνίου 1815 - 26 Ιουλίου 1867) ήταν Βαυαρός πρίγκιπας του Οίκου των Βίττελσμπαχ, πρώτος βασιλιάς του ελληνικού κράτους. Ήταν ο μοναδικός μονάρχης της Ελλάδος που έφερε τον τίτλο Βασιλεύς της Ελλάδος, δεδομένου ότι οι επόμενοι, του Οίκου των Γκλύξμπουργκ, είχαν τον τίτλο Βασιλεύς των Ελλήνων. Βιογραφία Ο Όθων Φρειδερίκος Λουδοβίκος γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1815 στο Παλάτι Μιραμπέλ του Σάλτσμπουργκ. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του φιλέλληνα βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄ και της Θηρεσίας, κόρης του Φρειδερίκου, Δούκα της Σαξονίας-Αλτεμβούργου. Έλαβε εκπαίδευση πρίγκηπα, που προοριζόταν για δευτερεύουσα θέση μέσα στο κράτος. Μάλιστα, ο πατέρας του ήθελε να ακολουθήσει εκκλησιαστική σταδιοδρομία και ανέθεσε τις σπουδές του στο φανατικό καθολικό ιερέα, Αίτελ, που αργότερα έγινε Επίσκοπος του Άιχστετ. Λόγω της καχυποψίας απέναντι στον Κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, (θεωρείτο ρωσόφιλος), το 1830, η Αγγλία, κατά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, πέτυχε συμφωνία με τις Μεγάλες Δυνάμεις («Προστάτιδες Δυνάμεις») για τη μεταβολή του πολιτειακού σχήματος της χώρας, την επιβολή μοναρχίας και τη μετατροπή του ελληνικού κράτους σε βασίλειο. Οι ίδιες όρισαν, με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1832), το, 17χρονο τότε, Όθωνα ως Βασιλιά της Ελλάδας ύστερα και από την τελική άρνηση του Λεοπόλδου της Σαξονίας, γιου του Φραγκίσκου, Δούκα της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ. Αρχικά. είχε επιλεγεί εκείνος ως Βασιλιάς της Ελλάδας και κατόπιν τέθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου Βασιλείου του Βελγίου. Το πρωτόκολλο εκλογής (25 Απριλίου 1832) του Όθωνα ως βασιλιά υπογράφηκε από τον Υποκόμη Πάλμερστον (Αγγλία) και τους πρίγκιπες Σαρλ Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ (Γαλλία) και Κρίστοπ φον Λίβεν (Ρωσία). Στάλθηκε για έγκριση στον βασιλιά Λουδοβίκο. Αυτός εξέφρασε ορισμένα αιτήματα για την αποδοχή του ελληνικού θρόνου από τον γιο του Όθωνα: να επεκταθούν τα όρια του βασιλείου μέχρι τον Βόλο και την Άρτα και να προσαρτηθούν η Κρήτη και η Σάμος, να χορηγηθεί δάνειο 60 εκατ. γαλλικών φράγκων, να σταλούν στην Ελλάδα τρία συντάγματα βαυαρικού στρατού (3.500 άντρες), να λειτουργήσει τριμελής αντιβασιλεία μέχρι την ενηλικίωση του Όθωνα, να μη θεσπιστεί Σύνταγμα πριν την ανάληψη των καθηκόντων από τον βασιλιά (ώστε να μην υποχρεωθεί να το αναστείλει σε περίπτωση κρίσης) και τέλος, ο τίτλος του Όθωνα να είναι «Βασιλεύς της Ελλάδος». Οι Προστάτιδες Δυνάμεις απέρριψαν την πρώτη αξίωση και δέχτηκαν τους υπόλοιπους όρους, ορίζοντας ότι το αιτούμενο δάνειο θα καταβαλλόταν υπό την εγγύησή τους σε τρεις ισόποσες δόσεις. Δύο μήνες αργότερα (17 Ιουνίου 1832), αποφασίστηκαν τα «οριστικά» σύνορα του νεοσύστατου βασιλείου, το οποίο αποκτούσε την Ακαρνανία, την Αιτωλία και τη Φθιώτιδα, με οριοθετική γραμμή που ξεκινούσε από το Κομπότι (Αμβρακικός Κόλπος), περνούσε από τις κορυφές, Όθρυς και Τυμφρηστός, και κατέληγε στον Μαλιακό. Στο διάγγελμα που απηύθυνε ο βασιλιάς Όθων προς τον ελληνικό λαό κατά την άφιξή του στην Ελλάδα, υπογράμμιζε (αποσπάσματα του λόγου): Αντιβασιλεία Επειδή ο Όθων ήταν ανήλικος, σχηματίστηκε επιτροπή Αντιβασιλείας. Το όργανο αυτό αποτελούσαν οι: Κόμης Γιόζεφ Λούντβιγκ Άρμανσπεργκ - Πρόεδρος Γκέοργκ Λούντβιγκ φον Μάουρερ - επί των Εκκλησιαστικών και της Δημόσιας Εκπαίδευσης καθώς και επί της Δικαιοσύνης Υποστράτηγος Καρλ Βίλχελμ φον Χάιντεκ - επί των Στρατιωτικών και των Ναυτικών Η Απόλυτη Μοναρχία Η ενηλικίωση του Όθωνα έγινε την 1η Ιουνίου 1835 και εορτάσθηκε με κανονιοβολισμούς, στρατιωτική παρέλαση, φωταγώγηση, αγώνες και επίσημο χορό. Με όσα μέσα διέθεταν, η Αθήνα και οι κάτοικοί της τίμησαν την ημέρα: «Έγινε λαμπρή παράταξη», γράφει ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του, «από την εκκλησία ως το παλάτι στρωμένος ο δρόμος και στολισμένος». Παρά την αντίθεση του Όθωνα, ο Λουδοβίκος επέβαλε τη διατήρηση του Άρμανσπεργκ σε θέση ευθύνης στην Ελλάδα. Στα επίσημα κείμενα αποκαλείται με τον τίτλο του αρχιγραμματέα, ενώ στην καθημερινή ζωή και στον αντιπολιτευόμενο Τύπο τον επονομάζουν Αρχικαγκελάριο. Με την ανάληψη των βασιλικών καθηκόντων από τον Όθωνα εγκαινιάστηκε μια καινούργια φάση για την εγκαθίδρυση θεσμών, σύμφωνα με τους οποίους θα λειτουργούσε το κράτος. Στο τελευταίο εξάμηνο του 1835, δημιουργήθηκαν τέσσερις βασικοί θεσμοί με πρώτο το αξίωμα του αρχιγραμματέα, θεσμός με σύντομη διάρκεια, καθώς δεν κράτησε παρά μόνο όσο η θητεία του Άρμανσπεργκ, και έπαψε να υπάρχει με την πτώση του Αρχικαγκελάριου, τον Φεβρουάριο του 1837. Ο δεύτερος θεσμός που αφορούσε το σύστημα της μικρής γαιοκτησίας, αν και εφαρμόστηκε καθυστερημένα, αποτέλεσε με τον καιρό βασικό χαρακτηριστικό του ελληνικού κοινωνικού συστήματος. Ο τρίτος, που ήταν η ίδρυση του Συμβουλίου της Επικρατείας, διατηρήθηκε στην αρχική του μορφή και στις πρωταρχικές του λειτουργίες ως την παραχώρηση του Συντάγματος, τον Μάρτιο του 1844, ενώ ο τέταρτος, που προνοούσε για τη δημιουργία της ελληνικής φάλαγγας, δεν μπόρεσε να φτάσει σε πλήρη ανάπτυξη, εξαιτίας των οικονομικών δυσχερειών που αντιμετώπιζε το κράτος. Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 Η δυσαρέσκεια του λαού λόγω της πολιτικής του Όθωνα, αλλά και τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων απαιτούσαν την παραχώρηση Συντάγματος. Συγκεκριμένα, η Αγγλία πίστευε ότι ο κοινοβουλευτισμός θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντά της, ενώ η Γαλλία δεν ήθελε να φαίνεται αντίθετη με την παραχώρηση ελευθεριών. Τέλος, η Ρωσία επιδίωκε κάποια αλλαγή με την οποία ο Όθων θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί, καθώς είχε ελπίδες ότι θα ανέβαινε στον θρόνο Ρώσος πρίγκιπας. Μοχλός πίεσης των Δυνάμεων ήταν οι οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας. Έτσι, η Ρωσία απαίτησε την άμεση καταβολή των τοκοχρεολυσίων των πρώτων δύο δόσεων του 1833 και την επιστροφή των προκαταβολών της τρίτης. Με αυτά συμφώνησαν και οι υπόλοιπες δυνάμεις. Αποτέλεσμα ήταν να μεγαλώσει η δυσφορία κατά του Όθωνα, ο οποίος αναγκάστηκε να καταφύγει σε αντιλαϊκά μέτρα (σταμάτησε την εκτέλεση έργων, ανέστειλε την καταβολή μισθών και απέλυσε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους). Η δυσαρέσκεια οδήγησε στη συνωμοσία μερικών πολιτικών και αξιωματικών - με αρχηγούς τον Μακρυγιάννη και τον Καλλέργη - οι οποίοι ήθελαν να επιβάλουν στον Όθωνα την παραχώρηση Συντάγματος. Ωστόσο αυτός και η κυβέρνηση δεν έλαβαν καθόλου προστατευτικά μέτρα. Τη νύχτα της 2ας προς την 3η Σεπτεμβρίου ένα τάγμα συγκέντρωσε πολίτες και κατευθύνθηκε προς τα ανάκτορα με την κραυγή «Ζήτω το Σύνταγμα». Ο Όθων κάλεσε τμήμα πυροβολικού, του οποίου όμως ο επικεφαλής (λοχαγός Ελευθέριος Σχοινάς ή Σχινάς) ήταν μυημένος στο κίνημα και ενώθηκε με τους επαναστάτες. Ο Μακρυγιάννης αυτοανακηρύχθηκε φρούραρχος της πόλης και ανέλαβε την προστασία των ανακτόρων και των δημοσίων καταστημάτων. Το υπουργείο του Χρηστίδη είχε διαλυθεί και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Μεταξά. Μια εξαμελής επαναστατική επιτροπή παρουσιάστηκε στον βασιλιά και τον ανάγκασε να διατάξει σύγκληση Εθνικής Συνέλευσης για την ψήφιση Συντάγματος. Οι επαναστάτες διεκδικούσαν τα πολιτικά τους δικαιώματα και όχι την απομάκρυνση του Όθωνα. Έγιναν εκλογές τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο και οι πληρεξούσιοι συγκρότησαν τη συνταγματική Εθνική Συνέλευση του 1843. Ο Όθων τελικά παραχώρησε το Σύνταγμα του 1844, αλλά η νέα κυβέρνηση ζητούσε από τον βασιλιά όχι μόνο αμνηστία, αλλά και απονομή μεταλλίου στους πρωτεργάτες της Επανάστασης. Ο βασιλιάς αρχικά δε συμφώνησε, αλλά τελικά πιέστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις, υποχώρησε και έγινε δεκτός από τον λαό και τον στρατό. Η νύχτα της 3ης Σεπτεμβρίου σήμανε το τέλος της απόλυτης μοναρχίας στην Ελλάδα. Η καθιέρωση της Συνταγματικής Μοναρχίας Η κυβέρνηση του Ανδρέα Μεταξά είχε ως αποστολή τη σύγκληση της Εθνικής Συνέλευσης του 1843, για την προετοιμασία και ψήφιση του Συντάγματος και τη διενέργεια εκλογών. Στην Εθνοσυνέλευση έλαβαν μέρος αντιπρόσωποι («πληρεξούσιοι») και από περιοχές που συμμετείχαν στην Επανάσταση αλλά δεν απελευθερώθηκαν. Τον Μάρτιο του 1844, αναδείχτηκε πρόεδρος ο Πανούτσος Νοταράς. Αποφασίστηκε η διατήρηση της Μοναρχίας, αλλά με συνταγματικούς περιορισμούς. Αυτή τη μέση οδό προτίμησαν και οι Μεγάλες Δυνάμεις, που δε συμμετείχαν ενεργά στο κίνημα και μπορούσαν τώρα να παίξουν τον ρόλο του μεσολαβητή. Η Ρωσία όμως ήταν αντίθετη προς την παραχώρηση Συντάγματος. Στο νέο πολίτευμα η θέση του βασιλιά ήταν και πάλι κυρίαρχη, αφού η Εθνοσυνέλευση εξακολουθούσε να θεωρεί φορέα της συντακτικής εξουσίας τον μονάρχη. Η νέα μορφή του πολιτεύματος ήταν ηγεμονική, κληρονομική, συνταγματική και κοινοβουλευτική. Ο βασιλιάς διατήρησε την εκτελεστική εξουσία και μοιραζόταν μαζί με τη Βουλή και τη Γερουσία – της οποίας τα μέλη όριζε ο ίδιος - τη νομοθετική. Ήταν ο ανώτατος άρχοντας του κράτους: επικύρωνε νόμους, απένεμε βαθμούς στρατιωτικών, διόριζε και έπαυε δημοσίους υπαλλήλους. Με το Σύνταγμα της 3ης Σεπτεμβρίου αναγνωρίστηκε ως επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα η Ορθοδοξία, ενώ οποιαδήποτε άλλη ήταν ανεκτή. Επίσης, η Εκκλησία της Ελλάδος είναι δογματικά ενωμένη με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης αλλά αυτοκέφαλη και ανεξάρτητη από κάθε άλλη. Στο θέμα των αυτοχθόνων και ετεροχθόνων προέκυψε μεγάλη ένταση, αφού νωρίτερα είχε αποφασιστεί ότι μόνο Έλληνες πολίτες ήταν δεκτοί στα δημόσια επαγγέλματα. Οι αυτόχθονες απαιτούσαν πολιτογράφηση των ετεροχθόνων, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό από τις δημόσιες θέσεις όλων των Ελλήνων που προέρχονταν από τις υπόδουλες ακόμη περιοχές. Αυτό προκάλεσε και την αντίδραση των ετεροχθόνων με αποτέλεσμα η απόφαση να ενταχθεί στα Ψηφίσματα και όχι στο Σύνταγμα. Στο θέμα της διαδοχής, το Σύνταγμα προέβλεπε ότι κάθε μελλοντικός κάτοχος του ελληνικού θρόνου θα έπρεπε να είναι ορθόδοξος, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις, αφού η Συνθήκη του Λονδίνου δεν προέβλεπε κάτι τέτοιο. Η Ρωσία όμως δεν είχε πρόβλημα, και η Αγγλία και η Γαλλία αποδέχτηκαν το τετελεσμένο γεγονός. Πολλοί υποστήριζαν ότι η Γερουσία, που προβλεπόταν από το νέο Σύνταγμα, ήταν ένας αριστοκρατικός και επικίνδυνος θεσμός, αφού ο βασιλιάς όριζε τους ισόβιους γερουσιαστές, οι οποίοι όντας πιστοί σε αυτόν θα περιόριζαν το έργο των εκλεγμένων βουλευτών. Τελικά σχηματίστηκαν δύο αντίθετες ομάδες και επικράτησαν οι υποστηρικτές των βασιλικών απόψεων. Το Σύνταγμα βασιζόταν σε ευρωπαϊκά συντάγματα και τις εμπειρίες μερικών πολιτικών αλλά δεν καθοριζόταν από συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία. Η εκθρόνιση και η εξορία του Όθωνα Δυσαρέσκειες και αντιδυναστικές εκδηλώσεις Μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο, οι αρχηγοί των 3 κομμάτων αποσύρθηκαν από την πολιτική ζωή και άρχισε μια νέα περίοδος στην οποία ο μετασχηματισμός της νεοελληνικής κοινωνίας περιλάμβανε την ενίσχυση της αστικής τάξης. Επίσης, ο Όθων δεν κατάφερε να κάνει παιδιά και, έτσι, άρχισε η αναζήτηση για ένα νέο ορθόδοξο πρίγκιπα. Επίσης, το φιλελεύθερο πνεύμα που επικρατούσε στην Ιταλία εμψύχωσε τους Έλληνες, οι οποίοι πίστευαν ότι οι Ιταλοί, μετά από τη νίκη τους κατά της Αυστρίας, θα προχωρούσαν στην απελευθέρωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Ο λαός περίμενε από τον Όθωνα ενεργή δράση, αλλά εκείνος δίσταζε και κατηγορήθηκε για φιλο-αυστριακά αισθήματα. Ο Τύπος στρεφόταν ανοιχτά κατά του βασιλιά και στη Βουλή ενισχύθηκε η αντιπολιτευτική παράταξη. Ο Όθων διέταξε τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Μιαούλη, η οποία διενήργησε εκλογές το 1859 και κέρδισε. Η αντιπολίτευση αντέδρασε στις σκανδαλώδεις παρεμβάσεις υπέρ των κυβερνητικών υποψηφίων. Μετά από την απομάκρυνση πολλών βουλευτών και αναταραχές, ο Όθων τελικά διέλυσε τη Βουλή και έκανε εκλογές το 1861. Σ' αυτές τόσο ο Όθων όσο και η κυβέρνηση χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να επικρατήσουν οι κυβερνητικοί. Μια απόπειρα δολοφονίας κατά της Αμαλίας κατεύνασε κάπως τα πνεύματα, αλλά σε λίγο ο αντιδυναστικός αγώνας βρισκόταν και πάλι σε έξαρση. Ο Όθων κάλεσε τότε την αντιπολίτευση να σχηματίσει κυβέρνηση αλλά αυτή απαίτησε: να τηρείται αυστηρά το Σύνταγμα, οι υπουργοί να επιλέγονται αποκλειστικά από τον πρωθυπουργό, να γίνουν αλλαγές στη σύνθεση της Γερουσίας, να ιδρυθεί εθνοφυλακή, να κατοχυρωθεί ελευθεροτυπία και να γίνει διεξαγωγή ελεύθερων και τίμιων εκλογών. Ενώ, αρχικά, ο Όθων συμφώνησε, έπειτα ανακάλεσε την εντολή και έδωσε την πρωθυπουργία και πάλι στον Μιαούλη. Επαναστατικά κινήματα Στο Ναύπλιο εμφανίστηκαν τα πρώτα επαναστατικά κινήματα. Το 1862, οι επαναστάτες κατέλυσαν τις αρχές και επιδίωξαν την κατάργηση του συστήματος και την αναγόρευση νέου, τη διάλυση του παρανόμου της Βουλής και τη σύγκληση Εθνοσυνέλευσης. Η κυβέρνηση πολιόρκησε το Ναύπλιο. Ο Όθων χορήγησε μερική αμνηστία, υπό τον όρο οι πρωτεργάτες να εγκαταλείψουν το ελληνικό έδαφος με δύο πλοία. Επαναστατικά κινήματα πραγματοποιήθηκαν και στη Σύρο. Οι επαναστάτες εξόπλισαν ένα εμπορικό πλοίο, αλλά ο Όθων έστειλε το πολεμικό, Αμαλία, με ικανή στρατιωτική δύναμη και τους συνέλαβε. Χορήγησε αμνηστία σε όσους συμμετείχαν στην επανάσταση εκτός από τους πρωτεργάτες. Επανάσταση και έξωση του Όθωνα Τελικά, ο Μιαούλης υπέβαλε την παραίτησή του και ο Όθων έκανε πρωθυπουργό τον Ιωάννη Κολοκοτρώνη. Μάλιστα κατέστρωνε κρυφά σχέδια με την Ιταλία για κοινή δράση κατά της Πύλης. Η Αγγλία, μαθαίνοντας γι’ αυτά τα σχέδια, έλαβε τα κατάλληλα μέτρα για τη ματαίωσή τους. Στο εσωτερικό επικρατούσαν οι αντιβασιλικές διαδηλώσεις. Τη νύχτα της 10ης προς 11η Οκτωβρίου, εκδίδεται το Ψήφισμα του Έθνους για την κατάργηση της Βασιλείας του Όθωνα, ως ακολούθως: Το βασιλικό ζεύγος θεώρησε σωστό να κάνει μια περιοδεία στις επαρχίες για να αποκατασταθεί η δημοτικότητά του. Ενώ όμως η υποδοχή έδειχνε ενθουσιώδης, στο μεταξύ ξέσπασε στην Αιτωλοακαρνανία επανάσταση που έφτασε μέχρι την Αθήνα. Το βασιλικό ζεύγος έμεινε στο πολεμικό Αμαλία, ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις τους συμβούλευαν να αναχωρήσουν αμέσως. Ο Όθων και η Αμαλία εγκατέλειψαν την Ελλάδα στις 23 Οκτωβρίου 1862, με το αγγλικό πολεμικό Σκύλλα. Κατέφυγαν στο Μόναχο και αργότερα στη Βαμβέργη, αλλά ο Όθων δεν παραιτήθηκε επίσημα από τον θρόνο. Το τελευταίο διάγγελμα του βασιλιά Όθωνα προς τον ελληνικό λαό, λίγο πριν από την αναχώρησή του από την Ελλάδα, ανέφερε τα εξής: {{απόσπασμα\| «Έλληνες!Πεπεισμένος ότι μετά τα τελευταία συμβάντα, άτινα έλαβον χώραν εις διάφορα μέρη του Βασιλείου και ιδίως εις την Πρωτεύουσαν, η περαιτέρω εν Ελλάδι διαμονή μου κατά την στιγμήν ταύτην ηδύνατο να φέρη τους κατοίκους αυτής εις ταραχάς αιματηράς και δυσκόλους να καταβληθώσιν, απεφάσισα ν’ αναχωρήσω εκ του τόπου τούτου, τον οποίον ηγάπησα και εισέτι αγαπώ, και προς την ευημερίαν του οποίου από τριακονταετίας σχεδόν ούτε φροντίδων, ούτε κόπου εφείσθην. Αποφεύγων πάσαν επίδειξιν, είχον προ οφθαλμών μόνον τα αληθή της Ελλάδος συμφέροντα και πάσαις δυνάμεσι προσεπάθησα να προαγάγω την υλικήν και ηθικήν αυτής ανάπτυξιν, επιστήσας ιδίως την προσοχήν μου εις την αμερόληπτον της δικαιοσύνης απονομήν. Οσάκις δε επρόκειτο περί των κατά του προσώπου Μου πολιτικών εγκλημάτων, έδειξα πάντοτε μεγίστην επιείκειαν και λήθην των πεπραγμένων.Επιστρέφων εις την γήν της γεννήσεώς Μου, λυπούμαι αναλογιζόμενος τας συμφοράς, υφ’ ών επαπειλείται η προσφιλής μου Ελλάς εκ της νέας πλοκής των πραγμάτων, και παρακαλώ τον εύσπλαχνον Θεόν ν’ απονέμη πάντοτε την χάριν Του εις τας τύχας της Ελλάδος.».}} Μετά από περίοδο μεσοβασιλείας, ο ελληνικός θρόνος δόθηκε στον Δανό πρίγκιπα Γεώργιο. Αναγορεύτηκε Βασιλιάς των Ελλήνων ως Γεώργιος Α΄. Κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο Όθων αγάπησε την Ελλάδα όσο τίποτε άλλο . Απεβίωσε στις 26 Ιουλίου 1867 στη Βαμβέργη. Ο ίδιος θέλησε να θαφτεί με την παραδοσιακή ενδυμασία της Ελλάδας, τη φουστανέλα. Είναι θαμμένος δίπλα στην Αμαλία, στην κρύπτη των οικογενειακών τάφων της βαυαρικής δυναστείας, στην Εκκλησία των Θεατινών, στο κέντρο του Μόναχου. Παραπομπές Πίνακας προγόνων Βιβλιογραφία Ελληνόγλωσση '''Λόγος εν Μονάχω 6/18 Νοεμβρίου 1832. Αναστ. Γεωργιάδου Λευκία Πανηγυρικός λόγος περί αναβάσεως εις τον θρόνον της Ελλάδος ενός Πρίγκηπος εκ του Βασιλικού Οίκου της Βαυαρίας (Βιέννη 1833) «Λόγος του Νεόφυτου Δούκα προς Όθωνα» (βλ. Διαμαντοπούλου, Λίλια: «Κορόνα και Γράμματα. Ένα οπτικό ποίημα του Νεοφύτου Δούκα προς τον Βασιλέα Όθωνα»), MIET: Αθήνα, 2012 *(http://academia.edu/1922331/_._) «Οθωνιάς» ποιήματα ηρωϊκά κατά την γηθόσυνον ετήσιον ημέραν της ευτυχούς εις Ναύπλιον αφίξεως του γαληνοτάτου Βασιλέως της Ελλάδος Όθωνος του Α΄ (μεταφρ. και γερμανιστί). (1834) Όθωνος στέφανος εξ Αθηνάς. (1834) Όθωνος αποβατήριον εις Ναύπλιον. Έφορος στρατιωτικός Π.Ροδίου Πολιτικά σύμμικτα. Α. Παπαδοπούλου Βρεττού (1840) Επιστολή προς Αθηναίους. Γ. Φίνλεϋ (1844) Η Κρίσις. Ι. Α. Σπηλιωτάκη (1847) Τα κατά Μουσούρον ή η Ελληνοτουρκική διαφορά. (1848) Έγγραφα - επιστολαί συλλογής υποστρ/γου Γ. Κολοκοτρώνη (1855) Η Ελληνική φυλή και η Δύσις. Λεβίδου Κ. (1856) Επιστολαί Π. Κελευρά (1856) Τα κατά την τελετή 25-1-1858 επί τη 25τηρίδι από της εις Ελλάδα αφίξεως της Α.Μ. του Βασιλέως με τις γενόμενες προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις Π. Κελευρά (1858) Η 25ετηρίς του σεβαστού ημών Βασιλέως. Μαθαρίνου Ι. (1859) Αι περί Συντάγματος και περί των κατά την Ελλάδα Βαυαρών πράξεις, της συμμαχίας και της Αυλής του Μονάχου. Ανωνύμου (1859) Συμβουλαί αληθούς φίλου της Ελλάδος (Ελλ.Γαλλ.). Άππελ (Ιππότου) 1860 Η Ρωσοφοβία και ο Πανσλαυϊσμός. Π. Κελευρά (1860) Τα συμβάντα της νεοελληνικής επαναστάσεως. Ανωνύμου (1862) Η Νυξ της 10-11 Οκτωβρίου 1862. Α.Κ. (1862) Το Βασίλειον της Ελλάδος και η Ελληνική Ολομέλεια (1833-1843). Ν. Τ. Βούλγαρη ( Κέρκυρα 1862) Εις Βασιλεύς ελέω θεού. Θρασύβουλου Ζ. Αργυρόπουλου (1862) Η Ναυπλιακή επανάστασις. Ναυπλιέως (1862) 25ετηρίς εν «Φιλίστορος» τομ. Β Φιλίππου Ι. (1862) Το ατέλεστον μνημόσυνον ή δίκην νεκρών και ζώντων. Ξένου Στεφ. (Λονδίνο 1863) Ελλάς υπό τον Βασιλέα Όθωνα. Κουλουριώτου (Λονδίνο 1863) Σκέψεις περί Ελλάδος. Μέρος Α & Β Χαλκιόπουλου Π. (1863) (1894) Πως καταστρέφεται…… Θ.Γ. Κολοκοτρώνη (1872) Η εν Ελλάδι πολυκέφαλος Λερναία Ύδρα. Π. Κελευρά (1866) Ο Εστεμμένος Τυρταίος, Ποιήματα περί Ελλάδος του Βασιλέως της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄ (1868) Όθωνος Ελεγεία εν «Φιλολογικοίς παρέργοις». Φιλίππου Ι. (1865) & (1874) Ιστορία Ελλάδος από 1453 μέχρι ημερών μας. Μέντελσον Βαρθόλδη μεταφρ. Α. Βλάχου Βίοι Παράλληλοι (Αθήναι 1872-1876) τομ. Ζ΄. Γούδα Α. (1870-1874) Ερχομός Όθωνος εν «Βοσκώ της Αργολίδος». Π. Σούτσου. (Αχρονολόγητο) Ο Όθων επί Ελληνικής γής. Εν «Εστία» (1876) Αποκαλυφθήτω η αλήθεια. Α.Α. Βούλγαρη (1878) Ιστορικαί Αναμνήσεις. (Τομ.β΄) Ν. Δραγούμη (1878) ΌΘΩΝ εν «Εστία» (τομ. Στ΄). Α. Σ. Βυζάντιου (1878) και ΌΘΩΝ εν «Ημέρα» (άμα τω θανάτω) Α. Σ. Βυζάντιου (1897) Αι τελευταίαι ημέραι της Βασιλείας του Όθωνος. Θ.Γ. Κολοκοτρώνη (1881) Το Πολίτευμα. Ι. Α. Σπηλιωτάκη (1881) Όθων και Αμαλία. Σωφρονιάδου Δ. (Κωνσταντινούπολη 1882) Τα συμβάντα του Οκτωβρίου 1862 επί του Βασιλικού ατμοδρόμωνος «Αμαλίας». Λ. Παλάσκα (1882) Η εξ Ελλάδος αναχώρησις του Βασιλέως Όθωνος, εν «Εστία» τομ. ΙΔ΄(1882) Παρα τον τάφον του Βασιλέως Όθωνος. Κ. Ν. Παπαμιχαλόπουλου (1883) Αττικόν ημερολόγιον. Ασωπίου (1881) Η Ευρωπαϊκή διπλωματία εν Ελλάδι. Χ. Δ. Μελετοπούλου (1883) Χρονικά της Βασιλείας του Όθωνος. Μπάμπη Άννινου εν «Εστία» (1889) «Σύνταγμα της Ελλάδος». Γ. Ν. Φιλάρετου (1889) Βαυαροκρατία και Ελλάς εν «Εβδομάδι» Π. Χαλκιόπουλου (1889) «Απομνημονεύματα». Ν. Ι. Σαριπόλου (1889) «Τα μετά θάνατον» Ν. Ι. Σαριπόλου (1890) Ο Πρίγκιψ Μεττερνίχος. εν «Εστία Π. Καρολίδου (1892) Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού. Κ. Κυριακίδου (1892-3) Απομνημονεύματα Υπουργίας Σ. Πήλικα (1893) Ιστορία Όθωνος Βασιλέως της Ελλάδος 1832 -62. Τ. Ε. Ευαγγελίδου (1894) Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τ. Ε. Ευαγγελίδου (1894) Αμαλία η Βασίλισσα της Ελλάδος. Ανωνύμου (1894) Βερναρδάκης, Δημήτριος. Καποδίστριας και Όθων. Αθήνα: Ερμείας, 2001 Bremer, Fredrika. Η Ελλάδα και οι Έλληνες την εποχή του Όθωνα. Μια χειμερινή παραμονή και μια καλοκαιρινή περιπλάνηση το 1859. Τόμοι Ι & ΙΙ. Αθήνα: Ιστορητής, 2002 Buttlar, Adrian von. Η Οθωνική Ελλάδα και η συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Αθήνα: Οδυσσέας, 2002 Ευαγγελίδης, Τρύφωνας. Ιστορία του Όθωνος βασιλέως της Ελλάδος 1832 - 1862. Αθήνα: Ελεύθερη σκέψις, 2003 Ζαούσης, Αλέξανδρος. Αμαλία και Όθων. Αθήνα: Ωκεανίδα, 2002 Καρακώστας, Γιάννης. Ο βασιλεύς Όθων, το Οθώνειο Πανεπιστήμιο, και η Νομική του Σχολή. ΑΘήνα: Εκδ. Σάκκουλας, 2005 Κητς, Τζων. Όθων ο Μέγας, Αθήνα: Έλλην, 2000 Παπαντωνίου, Ζαχαρίας. Όθων. Αθήνα: Εστία, 1997 Φωτιάδης, Δημήτρης. Όθωνας - Η έξωση. Αθήνα: Εκδ. Αφοι Ζαχαρόπουλοι, 1988 Φωτιάδης, Δημήτρης. Όθωνας - Η μοναρχία. Αθήνα: Εκδ. Αφοι Ζαχαρόπουλοι, 1988 Νικόλαος Αιγηνίτης, «Ο βασιλεύς Όθων εν Κηφισία», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. Ι,γ σελ.146-147 Εμμανουήλ Γιαννόπουλος, «Η εν έτει 1835 αποδοχή του βασιλέως της Βαυαρίας εν Αθήναις», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. Ι,δ σελ.75-77 Αχιλλέα Κομίνη, «Ο Όθων και η Εθνική Τράπεζα», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ.ΙΘ, σελ.69-74 Γεώργιου Λαΐου, «Η εκλογή του Όθωνος ως βασιλέως της Ελλάδος και η επικύρωσις αυτής υπό της εν Προνοία Εθνοσύνελεύσεως», Δελτίον της Ιστορικής κι Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ.19 σσ. 167-198 Νικόλαου Λεβίδη, «Ο Βασιλεύς Όθων εν Κηφισία», Δελτίον της Ιστορικής κι Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ.Ι, δ σσ.129-131 Αντώνης Κλάψης, Πολιτική και διπλωματία της ελληνικής εθνικής ολοκλήρωσης, 1821-1923, Εκδόσεις Πεδίο, Αθήνα, 2019. Ξενόγλωσση Bower, Leonard, and Gordon Bolitho. Otho I, King of Greece: A Biography. London: Selwyn & Blount, 1939 Dümler, Christian, and Kathrin Jung. Von Athen nach Bamberg: König Otto von Griechenland, Begleitheft zur Ausstellung in der Neuen Residenz Bamberg, 21. Juni bis 3. November 2002. München: Bayerische Schlösserverwaltung, 2002. ISBN 3-932982-45-2 Murken, Jan, and Saskia Durian-Ress. König-Otto-von-Griechenland-Museum der Gemeinde Ottobrunn. Bayerische Museen, Band 22. München: Weltkunst, 1995. ISBN 3-921669-16-2 Amalie, 1818-1875: Herzogin von Oldenburg, Königin von Griechenland''. Oldenburg: Isensee, 2004. ISBN 3-89995-122-0 Δείτε επίσης Σκιαδικά Πρωθυπουργοί της Ελλάδας Οθων Βασιλείς της Ελλάδας
179668	https://el.wikipedia.org/wiki/Citro%C3%ABn%20M%C3%A9hari	Citroën Méhari	To Citroën Méhari ήταν ένα ελαφρύ καμπριολέ εκτός δρόμου αυτοκίνητο, που παρήχθη από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën, μεταξύ του 1968 και του 1987. Συνολικά κατασκευάστηκαν 144.953 αντίτυπα σειράς Méhari στα 19 έτη παραγωγής του. Αντικατέστησε την έκδοση Citroën 2CV Sahara του 1958 - 1966. Οι κυριότεροι ανταγωνιστές του Méhari ήταν τα Renault Rodéo και Mini Moke. Ο ιδεολογικός και πραγματικός του διάδοχος, το αμιγώς ηλεκτροκίνητο Citroën E-Méhari, παρήχθη από τον Μάρτιο του 2016 έως τον Ιανουάριο του 2019. Χαρακτηριστικά Το Méhari παρουσιάστηκε στις 11 Μαΐου 1968, σε σχετική τελετή στο Ντοβίλ, αν και η εισαγωγή του πέρασε τότε απαρατήρητη, λόγω των ταραχών στη Γαλλία τον Μάη του '68. Το πλαίσιο του μοντέλου βασιζόταν σε αυτό του Citroën Dyane 6, με τη διαφορά ότι τα εξωτερικά πάνελ του Méhari ήταν κατασκευασμένα από πλαστικό ABS (Acrylonitrile Βutadiene Styrene / Ακρυλονιτρίλιο - Βουταδιένιο - Στυρένιο) και επίσης είχε ένα πτυσσόμενο κάλυμμα για οροφή. Μοιραζόταν, επίσης, τον ίδιο επίπεδο 2-κύλινδρο βενζινοκινητήρα 602 cm³ με τα Citroën 2CV6 και Citroën Ami. Η στάνταρ εκδοχή του Méhari ήταν με 2-θέσιο σαλόνι, αν και μπορούσε να παραγγελθεί επίσημα και ως 4-θέσιο. Η τελική ταχύτητα κυμαινόταν από 100 km/h έως 103 km/h, ανάλογα με την έκδοση. Το 1970, το Méhari έλαβε νέους μπροστινούς προβολείς και μια νέα γρίλια ανάμεσά τους. Το 1978, τοποθετήθηκε ξανά μια μπροστινή γρίλια νέας σχεδίασης, νέα μπροστινά φλας, ενώ προστέθηκαν και στάνταρ μπροστινά δισκόφρενα. Mehari 4x4 Στις 23 Μαΐου 1979, η Citroën κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά το «Méhari 4x4», που είχε μάλιστα έναν μόνο κινητήρα, σε αντίθεση με το 4-κίνητο Citroën 2CV Sahara 4x4, το οποίο είχε έναν κινητήρα σε κάθε άξονα μετάδοσης κίνησης. Η έκδοση του Méhari με κίνηση στους 4 τροχούς, είχε εξαιρετικές ικανότητες κίνησης εκτός δρόμου, αντίστοιχες με αυτές των πλέον ικανών σημερινών SUV, λόγω των εξής χαρακτηριστικών: Χαμηλό βάρος του οχήματος, μόλις 555 κιλά. Πλήρως ανεξάρτητη ανάρτηση, που είχε προέλθει από το Citroën 2CV και το σύνολο των Citroën που βασίστηκαν σε αυτό (για αναλυτική περιγραφή της ανάρτησης δείτε: Τεχνολογικό υπόβαθρο του Citroën 2CV). Στην εποχή του, ήταν ένα από τα λίγα 4x4 με πλήρως ανεξάρτητη ανάρτηση και στους 4 τροχούς. Έφερε επίσης μειωτήρα σχέσεων, με τον οποίο ο οδηγός μπορούσε να μειώσει τις 4 ταχύτητες του κιβωτίου σε 3. Αυτό του επέτρεπε αναρρίχηση σε ανηφόρες με κλίσεις έως και 60%! Επιπλέον εντυπωσιακό στοιχείο, ήταν ότι έφερε δισκόφρενα και στους 4 τροχούς, κάτι πολύ σπάνιο για την εποχή του και σχετικά δυσεύρετο τότε, ακόμα και σε μοντέλα πολυτελείας. Όλα τα 4x4 ξεχωρίζουν οπτικά από την ρεζέρβα, που είχε τοποθετηθεί πάνω στο μπροστινό καπό. Επίσης, έφεραν και έναν πιο σύγχρονο πίνακα οργάνων, ο οποίος μάλιστα είχε και στροφόμετρο. Η παραγωγή του Méhari 4x4 σταμάτησε στα τέλη Ιουνίου του 1983. Μόλις 1.213 αντίτυπα κατασκευάστηκαν και είναι πλέον περιζήτητα και άκρως συλλεκτικά, ενώ ανταλλακτικά του συστήματος τετρακίνησης είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθούν σήμερα, και μπορούν μόνο να επισκευαστούν στο χέρι. Ηλεκτροκίνητο Méhari Ο Γαλλικός Στρατός χρησιμοποίησε ηλεκτροκίνητα Méhari, τάσης 24 βολτ. Η διάταξη παροχής ηλεκτρικής ενέργειας ήταν η ίδια με αυτή που εφαρμόζεται στα φορτηγά και στα λεωφορεία, δηλαδή δύο μπαταρίες αυτοκινήτου (συσσωρευτές) των 12 βολτ, που συνδέονται στη σειρά, με έναν διακόπτη που παρεμβάλλεται ανάμεσά τους. Λόγω έλλειψης χώρου στο μπροστινό μέρος του Méhari, η δεύτερη μπαταρία είχε τοποθετηθεί μέσα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού. Το Méhari στις ΗΠΑ Το Citroën Méhari διατέθηκε επίσημα στις ΗΠΑ για μόλις 2 έτη, το 1969 και το 1970, όλα ως «μοντέλα 1970». Επισήμως, το αυτοκίνητο είχε χαρακτηριστεί ως truck (ελαφρύ φορτηγό), καθώς όποιο όχημα ταξινομείτο ως truck είχε πολύ χαμηλότερες υποχρεώσεις στις απαιτούμενες προδιαγραφές ασφαλείας των ΗΠΑ, σε σύγκριση με τις προδιαγραφές ασφαλείας των επιβατικών αυτοκινήτων. Ως αποτέλεσμα, το Mehari αμερικανικών προδιαγραφών δεν είχε ζώνες ασφαλείας. Το Méhari έπεισε κάποιους Αμερικανούς με τη «διασκεδαστική» πλευρά του και πωλήθηκαν 1.034 αντίτυπα, τα περισσότερα ως οχήματα για παραλίες ή ως ενοικιαζόμενα για παραλιακές τουριστικές περιοχές. Από αυτά, τα 100 στάλθηκαν στη Χαβάη για να ολοκληρώσουν τον στόλο της εταιρείας ενοικίασης Budget, η οποία τα αγόρασε «σε παρτίδες» των 20. Για να ανταποκριθεί στους κανονισμούς της αμερικανικής αγοράς, η Citroën τροποποίησε πλήρως το μπροστινό μέρος του Méhari. Έτσι, τα Méhari αυτά έφεραν ακόμα μεγαλύτερους στρογγυλούς μπροστινούς προβολείς, πορτοκαλί φώτα νύχτας στα πλάγια, νέα μπροστινή γρίλια, κόκκινα ή πορτοκαλί φλας και πλαίσιο λαμαρίνας γύρω από το παρμπρίζ. Το αμάξωμά του από πλαστικό δεν ήταν προσαρμοσμένο στις υψηλές θερμοκρασίες που καταγράφονται στις αμερικανικές ακτές και πολύ συχνά τα πλαστικά πάνελ ράγιζαν και τα χρώματα έχαναν πολύ γρήγορα τη νέα τους εμφάνιση. Αντικατάσταση του Méhari Η παραγωγή του Méhari έληξε στις 30 Ιουνίου 1987, χωρίς άμεσο αντικαταστάτη. Μόλις τον Μάιο του 2003 εμφανίστηκε ένας έμμεσος διάδοχος, το Citroën C3 Pluriel, που όμως δεν είχε πραγματικά «τζιποειδή» χαρακτήρα και, επιπλέον, ήταν ένα μοντέλο πολύ προηγμένο τεχνολογικά για την εποχή του, σε αντίθεση με το εντελώς «σπαρτιατικό», ακόμα και για τα δεδομένα της τότε εποχής, Méhari. Ο πραγματικός του διάδοχος όμως, το αμιγώς ηλεκτροκίνητο Citroën E-Méhari, παρουσιάστηκε στη Γαλλία την άνοιξη του 2016 και παρήχθη έως τον Ιανουάριο του 2019. Ετήσια παραγωγή Η συνολική παραγωγή του Citroën Méhari έφτασε τα 144.953 αντίτυπα, ενώ η ετήσια παραγωγή ήταν η εξής: Φωτοθήκη Αναφορές Βιβλιογραφία 50 ans de véhicules militaires français, par J.-M. Boniface et J.-G. Jeudy, éditions E.T.A.I. Les Citroën du monde, par Gilles Colboc et Jean-François Ruchaud, éditions E.T.A.I. Méhari l'égérie de Mai 68, par Jean-Marie Defrance, éditions E.T.A.I. Le guide de la Méhari, par Jean-Marie Defrance, éditions E.T.A.I. 1999. ISBN 2-72688-439-3. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Πλήρες αφιέρωμα στο Citroën Méhari από το Citroënët (στα αγγλικά) Citroën Méhari και συγγενικά οχήματα (στα αγγλικά) Mehari Γαλλικά αυτοκίνητα Αυτοκίνητα SUV
843283	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%20%CE%A3%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BB-%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%BD	Λα Σαπέλ-Σαιν-Κιλαίν	Το Λα Σαπέλ-Σαιν-Κιλαίν (γαλλικά: La Chapelle-Saint-Quillain) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ. Παραπομπές Κοινότητες της Ωτ-Σον
336559	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CF%85%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82	Βάσος Λυσσαρίδης	Ο Βάσος Λυσσαρίδης (Πάνω Λεύκαρα, 13 Μαΐου 1920 - Άγιοι Ομολογητές Λευκωσίας, 26 Απριλίου 2021) ήταν Ελληνοκύπριος πολιτικός. Διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων (1985-1991), πρόεδρος του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών-ΕΔΕΚ (1969-2001) και βουλευτής εκλεγμένος στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας την περίοδο 1960-2006. Βιογραφικά Στοιχεία Ο Βάσος Λυσσαρίδης γεννήθηκε στα Πάνω Λεύκαρα στις 13 Μαΐου 1920. Ομιλούσε, πέρα από την ελληνική, την αγγλική και τη γαλλική γλώσσα. Σπούδασε ιατρική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργαζόταν ως ιατρός. Ήταν νυμφευμένος με την Βαρβάρα Κόρνγουολ. Απεβίωσε στις 26 Απριλίου 2021. Πολιτική διαδρομή Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διατέλεσε πρόεδρος της Πανσπουδαστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα. Η επιτροπή διοργάνωνε μαζικές εκδηλώσεις για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Επιπλέον, υπήρξε πρόεδρος της Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων και γραμματέας της Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακών Σωματείων. Στη συνέχεια, ο Βάσος Λυσσαρίδης συμμετείχε στον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959. Ο Λυσσαρίδης έπεισε τον Γεώργιο Γρίβα να δημιουργήσει μέσα στους κόλπους της ΕΟΚΑ την «Οργάνωση Αριστερών Πατριωτών», μέσω της οποίας θα μπορούσαν να προσελκύσουν στελέχη της κυπριακής Αριστεράς στον αγώνα. Η ενεργός συμμετοχή του Λυσσαρίδη στον αγώνα της ΕΟΚΑ και η συνεργασία του με τον Γρίβα ενάντια στους Βρετανούς οδήγησε στη διαγραφή του από το ΑΚΕΛ, του οποίου ήταν μέλος: το ΑΚΕΛ στην απόφαση της διαγραφής του τον κατηγόρησε ως «ηγέτη της φραξιονιστικής σπείρας» και «ένα στοιχείο που παίζει επάξια το ρόλο του πράκτορα της Ιντέλλιτζενς Σέρβις». Ο ίδιος ο Λυσσαρίδης αργότερα υποστήριξε ότι «η Οργάνωση [ΕΟΚΑ] παρά τα όσα λέγονται, δεν είχε ιδεολογικό χαρακτήρα. Εγώ μετείχα με την ιδεολογία μου σε πλήρη αρμονία, δεν είχα ποτέ πρόβλημα». Συνδέθηκε στενά με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, του οποίου υπήρξε για χρόνια προσωπικός ιατρός. Ήταν μέλος της ελληνοκυπριακής αποστολής στο Λονδίνο το 1959, αντιπροσωπεύοντας την ΕΟΚΑ, όπου αποφασίστηκε η ανεξαρτησία της Κύπρου. Ο ίδιος καταψήφισε τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, «τονίζοντας ότι νομιμοποιούν την στρατιωτικοπολιτική παρουσία της Τουρκίας και οδηγούν σε αδιέξοδα τα οποία θα τύχουν εκμετάλλευσης από τη Μεγάλη Βρετανία και την Τουρκία». Την περίοδο της χούντας, συνδέθηκε στενά με το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (Π.Α.Κ.) και τον Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου παρέμεινε πιστός φίλος έως το τέλος. Σύμφωνα με μαρτυρία του ηγετικού στελέχους του Π.Α.Κ. Κώστα Τσίμα, ο Βάσος Λυσσαρίδης ήταν αυτός που «άνοιξε τις πόρτες» των Αράβων για το Π.Α.Κ., και με τη διαμεσολάβησή του οι Παλαιστίνιοι και ο Γιάσερ Αραφάτ βοήθησαν το Π.Α.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου με χρήματα, όπλα και εκπαίδευση. Προηγουμένως, το 1964, ο Λυσσαρίδης μαζί με τον Τάσσο Παπαδόπουλο είχαν οργανώσει την επίσκεψη του Ανδρέα Παπανδρέου στην Κύπρο, όπου γεννήθηκε η φιλία και συνεργασία μεταξύ Α. Παπανδρέου και Μακαρίου. Κατά τη διάρκεια των δικοινοτικών διαταραχών 1963-1964 ηγήθηκε του λαϊκού στρατού (υπό την αιγίδα του κυπριακού κράτους, απελευθερώνοντας τον Πενταδάκτυλο. Το 1974 αντιστάθηκε στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974. Στις 30 Αυγούστου 1974 έγινε στόχος δολοφονικής απόπειρας, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκε ο οργανωτικός γραμματέας της νεολαίας της ΕΔΕΚ, Δώρος Λοΐζου. Κοινοβουλευτική πορεία Ο Βάσος Λυσσαρίδης εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις πρώτες βουλευτικές εκλογές της Κύπρου (Βουλευτικές εκλογές 1960) στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με το Πατριωτικό Μέτωπο για την Α΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Το 1969 διαλύθηκε το Πατριωτικό Μέτωπο. Την ίδια χρονιά ο Βάσος Λυσσαρίδης ίδρυσε την Ενιαία Δημοκρατική Ένωση Κέντρου (ΕΔΕΚ). Επανεξελέγη βουλευτής στις Βουλευτικές εκλογές του 1970 στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με την ΕΔΕΚ για την Β΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Ακολούθησε επανεκλογή του στις βουλευτικές εκλογές του 1976 για την Γ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο, στις βουλευτικές εκλογές του 1981 για την Δ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο και στις βουλευτικές εκλογές του 1985 για την Ε΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Στις 30 Δεκεμβρίου 1985 εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων για την Ε΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Την υποψηφιότητά του στήριξαν οι βουλευτές της ΕΔΕΚ και του ΔΗΚΟ. Ακολούθως, επανεξελέγη στη θέση του βουλευτή στις βουλευτικές εκλογές του 1991 για την ΣΤ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο, στις βουλευτικές εκλογές του 1996 για την Ζ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο και στις βουλευτικές εκλογές του 2001 για την Η΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Ως βουλευτής διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Επιλογής και της ad hoc Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον Κανονισμό της Βουλής. Τον Ιούλιο του 2001 αποχώρησε από πρόεδρος του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών (μετονομασία της ΕΔΕΚ). Αποτελεί επίτιμο πρόεδρο του κόμματος. Προεδρικές εκλογές Ήταν υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 1983, στις προεδρικές εκλογές του 1988 και στις προεδρικές εκλογές του 1998, υποστηριζόμενος κυρίως από το κόμμα του, λαμβάνοντας ποσοστό γύρω στο 10%. Κοινωνικές δραστηριότητες Ο Βάσος Λυσσαρίδης διετέλεσε πρόεδρος του Παγκύπριου Ιατρικού Συλλόγου και του Ιατρικού Συλλόγου Ιπποκράτης, του οποίου σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος. Επιπλέον, διετέλεσε αντιπρόεδρος της Οργάνωσης Αφροασιατικής Αλληλεγγύης (AA.P.S.O.) και γενικός γραμματέας της Διεθνούς Επιτροπής Ενάντια στις Φυλετικές Διακρίσεις, το Ρατσισμό και τον Αποικισμό. Τιμητικές διακρίσεις Το 1996 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου. Επιπλέον, του είχε απονεμηθεί η Ανώτατη Τιμητική Διάκριση της Παλαιστιανιακής Αρχής από τον Γιασέρ Αραφάτ το 2002. Ακόμη, είχε ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης πολλών δήμων της Ελλάδας. Οι ένοπλες ομάδες Λυσσαρίδη Ο Βάσος Λυσσαρίδης απέκτησε δική του ένοπλη ομάδα από το 1960. Οι άνδρες του Λυσσαρίδη εξοπλίστηκαν με φροντίδα του ίδιου του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος τους εμπιστευόταν απόλυτα. Οι ένοπλοι του Λυσσαρίδη προέρχονταν κυρίως από ορεινές περιοχές της επαρχίας Λευκωσίας και φορούσαν κόκκινο μπερέ. Έτσι, έγιναν γνωστοί ως «Κοκκινοσκούφηδες». Εκπαιδεύτηκαν από Ελλαδίτες αξιωματικούς στην περιοχή της Μονής Μαχαιρά. Ένας από τους εκπαιδευτές αξιωματικούς ήταν ο τότε λοχαγός Μιλτιάδης Λάσκαρης, αργότερα αντιστράτηγος και προσωπικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Την άνοιξη του 1963, καθώς ο Μακάριος προετοίμαζε το σχέδιο των 13 σημείων (με ορατή την πιθανότητα σύγκρουσης σε περίπτωση που οι Τουρκοκύπριοι δεν το αποδέχονταν) ο Λυσσαρίδης συναντήθηκε με τον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο (με τον οποίο αργότερα έγιναν θανάσιμοι εχθροί, μετά την επιβολή της χούντας) ο οποίος επισκέφτηκε την Κύπρο με την υπηρεσιακή του ιδιότητα (κλαδάρχης του Β΄ Κλάδου Αντικατασκοπείας της ελληνικής ΚΥΠ και οργανωτής της κυπριακής ΚΥΠ). Σε εκείνη τη συνάντηση με τον Λυσσαρίδη, ο Παπαδόπουλος δεσμεύτηκε να στείλει νέα ποσότητα οπλισμού προς ενίσχυση των ομάδων, την οποία πράγματι έστειλε, μέσω της ελληνικής ΚΥΠ, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς. Οι «Κοκκινοσκούφηδες» του Λυσσαρίδη έδρασαν τις περιόδους 1963-64 και 1971-74. Στην πρώτη περίοδο, πολέμησαν στη διακοινοτική σύγκρουση εναντίον των Τουρκοκυπρίων και εκκαθάρισαν τον Πενταδάκτυλο από όλους τους ένοπλους Τουρκοκυπρίους, τους οποίους καθοδηγούσαν Τούρκοι αξιωματικοί. Η εκκαθάριση και κατάληψη του Πενταδακτύλου ολοκληρώθηκε στις 29 Απριλίου 1964. Την περίοδο 1971-74, οι ένοπλοι του Λυσσαρίδη έδρασαν ως υπερασπιστές του αρχιεπισκόπου Μακαρίου ενάντια στην ΕΟΚΑ Β΄ του Γρίβα, η οποία ξεκίνησε επιθέσεις κατά αστυνομικών σταθμών, απαγωγές, κλοπές οπλισμού κτλ. Σε συνεργασία με το Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας, κατάφεραν να περιορίσουν σημαντικά τη δράση της ΕΟΚΑ Β΄. Μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου 1974, οι ομάδες του Λυσσαρίδη βγήκαν στους δρόμους και αποτέλεσαν την σημαντικότερη εστία αντίστασης μαζί με την Προεδρική Φρουρά και το Εφεδρικό Σώμα, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος. Παραπομπές Πηγές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Ιστοσελίδα Ιδρύματος Λυσσαρίδης \|- \|- Βουλευτές εκλεγμένοι με το Κίνημα Σοσιαλδημοκρατών-ΕΔΕΚ Πρόεδροι της Βουλής της Κύπρου Πρόεδροι του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών-ΕΔΕΚ Κύπριοι αγωνιστές του 1955-59 Απόφοιτοι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Βουλευτές Λευκωσίας Βουλευτές εκλεγμένοι με το Πατριωτικό Μέτωπο Βουλευτές Α΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος) Βουλευτές Β΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος) Βουλευτές Γ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος) Βουλευτές Δ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος) Βουλευτές Ε΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος) Βουλευτές ΣΤ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος) Βουλευτές Ζ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος) Βουλευτές Η΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
612395	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%91%CE%AF%CE%BC%CE%B1	Πυρετός στο Αίμα	Η ταινία Πυρετός στο αίμα (Πρωτότυπος τίτλος Splendor in the Grass), είναι ένα εφηβικό δράμα παραγωγής 1961 σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι: Νάταλι Γουντ, Γουόρεν Μπίτι, Σάντι Ντένις, Πατ Χινγκλ και Όντρεϊ Κρίστι. Το σενάριο της ταινίας, που γράφτηκε απευθείας για τη μεγάλη οθόνη από τον Αμερικανό δραματουργό Γουίλιαμ Ινγκ, εξιστορεί το πέρασμα στην ενηλικίωση μιας έφηβης, σε μια επαρχιακή πόλη του αμερικανικού νότου που καλείται να αντιμετωπίσει τη σεξουαλική καταπίεση και την ερωτική απογοήτευση. Ο Ινγκ βραβεύτηκε με Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ η ταινία ήταν επίσης υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Νάταλι Γουντ. Υπόθεση Λίγο πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση του 1929, σε μια επαρχιακή πόλη της αμερικανικής υπαίθρου, δυο συμμαθητές, ο Μπαντ Στάμπερ (Γουόρεν Μπίτι) και η Ντίνι Λούμις (Νάταλι Γουντ), ερωτεύονται. Ο Μπαντ είναι δημοφιλής αρχηγός της ομάδας φούτμπολ του σχολείου, ενώ η Ντίνι είναι ευαίσθητη ψυχή και ανήσυχο πνεύμα. Τα δυο ερωτευμένα παιδιά καταπνίγουν τη σαρκική έλξη που αισθάνονται το ένα για το άλλο, εφόσον η κλειστή κοινωνία της μικρής πόλης στην οποία μένουν δεν επιτρέπει τις προγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις. Οι συνευρέσεις τους περιορίζονται μόνο σε καυτά φιλιά. Οι δυο τους ελπίζουν ότι μια μέρα θα παντρευτούν και ότι θα δώσουν τέλος στην αναμονή. Η καταπίεση που αισθάνονται και οι δυο μένει ανομολόγητη και από τις δυο πλευρές. Ο Μπαντ θα ήθελε να ολοκληρώσουν τη σχέση τους, αλλά φοβάται ότι σε περίπτωση συμβεί κάτι τέτοιο, η τιμή της Ντίνι θα καταστραφεί, όπως ακριβώς καταστράφηκε και η τιμή της αδελφής του, Τζίνι Στάμπερ (Μπάρμπαρα Λόουντεν). Η Ντίνι από την πλευρά της είναι διατεθειμένη να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να μη χάσει τον Μπαντ. Πέρα από τις εσωτερικές πιέσεις που αντιμετωπίσει το ζευγάρι, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις μεγάλες προσδοκίες που έχουν οι γονείς τους για εκείνους. Ο πατέρας του Μπαντ, Έις Στάμπερ (Πατ Χιγκλ), βαρόνος του πετρελαίου της περιοχής, τον πιέζει να γραφτεί στο πανεπιστήμιο Γέιλ μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο. Ο ίδιος ο Μπαντ όμως έχει άλλα όνειρα για το μέλλον του. Ενώ ο πατέρας της Ντίνι, Ντελ Λούμις (Φρεντ Στιούαρτ), πιέζει την κόρη του να παντρευτεί γρήγορα τον Μπαντ για να έχει μια άνετη και εύπορη ζωή. Προκειμένου να κατευνάσει τις ορμές του, ο Μπαντ αποφασίζει να κάνει σεξ με την Χουανίτα (Τζαν Νόρις) μια συμμαθήτριά του που φημίζεται για την ελευθερία των ηθών της. Η απόφασή του όμως αυτή, οδηγεί την Ντίνι, που αποπειράται να αυτοκτονήσει, στην τρέλα. Πληροφορίες παραγωγής Η ταινία γυρίστηκε στη Νέα Υόρκη στο στούντιο Filmway και βασίζεται σε προσωπικές εμπειρίες του σεναριογράφου Γουίλιαμ Ινγκ, όταν ο ίδιος διένυε την εφηβεία του μεγαλώνοντας στο Κάνσας. Ο Ινγκ είχε διηγηθεί το σενάριο της ταινίας στον Καζάν το 1957, την περίοδο που ο σκηνοθέτης ανέβαζε το θεατρικό έργο του Ινγκ Σκοτάδι (The Dark at the Top of the Stairs) στο Μπρόντγουεϊ. Οι δυο τους αποφάσισαν να συνεργαστούν για την οπτικοποίησή του. Για το ρόλο της Ντίνι ο Καζάν και ο Ινγκ σκέφτηκαν αρχικά ότι οι καταλληλότερες για το ρόλο θα ήταν οι η Λι Ρέμικ ή η Ντάιαν Βάρσι, ενώ η Τζέιν Φόντα πέρασε από ακρόαση. Τελικά κατέληξαν στη Νάταλι Γουντ. Ο Γουόρεν Μπίτι έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία, ενώ άλλοι υποψήφιοι ήταν οι Τρόι Ντόναχιου, Τζόντι Μακρέι και Ντένις Χόπερ. Οι δυο ηθοποιοί υποδύονται τους έφηβους στην ταινία ενώ στην πραγματικότητα ο Μπίτι ήταν 23 και η Γουντ 22 χρονών όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα. Προκειμένου να φανούν πειστικοί ως έφηβοι ο Καζάν προσέλαβε μια πλειάδα ηθοποιών ηλικίας μεταξύ των 20 και 25 χρονών στους ρόλους των συμμαθητών τους. Ο Καζάν ήθελε η ερμηνεία της Γουντ να είναι όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική γι' αυτό της ζήτησε να πηγαίνει στο γύρισμα χωρίς μακιγιάζ και να απαρνηθεί το χολιγουντιανό της ύφος όσο θα διαρκούσαν τα γυρίσματα. Η Γουντ δεν ήξερε να κολυμπάει και φοβόταν το νερό και η σκηνή όπου η Ντίνι αποπειράται να αυτοκτονήσει ήταν επίπονη για την ηθοποιό. 20 χρόνια αργότερα η ηθοποιός επρόκειτο να πνιγνεί στα νερά της θάλασσας υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μετά το πέρας των γυρισμάτων η Γουντ, που είχε στο μεταξύ πάρει διαζύγιο από τον πρώτο της σύζυγο Ρόμπερτ Βάγκνερ, άρχισε να βγαίνει με τον Γουόρεν Μπίτι. Οι φήμες ήθελαν τον Μπίτι να είναι το τρίτο άτομο στις σχέση τους. Σύμφωνα όμως με τη βιογράφο της ηθοποιού Σούζαν Φίνσταντ ο λόγος του χωρισμού τους ήταν το γεγονός ότι η Γουντ έπιασε τον Βάγκνερ στα πράσα με έναν άλλον άνδρα. Ο Βάγκνερ διέψευσε όμως αυτήν την κατηγορία. Ο Γουόρεν Μπίτι αποκόμισε πολλές γνώσεις πάνω στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Ελία Καζάν, αλλά ο Καζάν δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Το 1988 ο Καζάν χαρακτήριζε τον Μπίτι ξιπασμένο, αλλά δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι κατάφερε να εξελιχτεί σε καλό ηθοποιό. Πέρα από τον Μπίτι, στην ταινία έκαναν το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο οι: Σάντι Ντένις, Μάρλα Άνταμς και Φίλις Ντίλερ. Βραβεία Η ταινία προτάθηκε για δυο βραβεία Όσκαρ. Στην τελετή των 34ών βραβείων Όσκαρ το 1962 ο Γουίλιαμ Ινγκ βραβεύτηκε με Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ η Νάταλι Γουντ, που ήταν υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, έχασε το βραβείο από τη Σοφία Λόρεν, νικήτρια για την ταινία Η ατιμασμένη (La Ciociara) . Τόσο η Γουντ όσο και ο Μπίτι ήταν υποψήφιοι για Χρυσή Σφαίρα χωρίς όμως να κερδίσουν. Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ) Υποψηφιότητα: Α’ Γυναικείου Ρόλου - Νάταλι Γουντ Πρωτότυπου Σεναρίου - Γουίλιαμ Ινγκ Διαχρονικότητα Η ταινία κατατάχθηκε στην 50ή θέση στη λίστα με τις καλύτερες εφηβικές ταινίες όλων των εποχών του περιοδικού Entertainment Weekly, ενώ το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 47η θέση στη λίστα με τις καλύτερες αισθηματικές ταινίες όλων των εποχών. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Αμερικανικές ταινίες Ταινίες του 1961 Ταινίες παραγωγής Warner Bros. Αγγλόφωνες ταινίες Αμερικανικές αισθηματικές δραματικές ταινίες Αμερικανικές ταινίες ενηλικίωσης Αμερικανικές εφηβικές δραματικές ταινίες Ταινίες σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν Ταινίες σχετικά με δυσλειτουργικές οικογένειες Ταινίες με θέμα τη διπολική διαταραχή Ταινίες των οποίων ο σεναριογράφος κέρδισε Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου
29047	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1%20%CE%9C%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85	Κάθισμα Μυλοποτάμου	Το Κάθισμα Αγίου Ευσταθίου ή Μυλοποτάμου υπάγεται στη Μονή Μεγίστης Λαύρας και ιδρύθηκε από τον Άγιο Αθανάσιο, για να χρησιμεύσει σαν τόπος ανάρρωσης μοναχών. Έχει μορφή συγκροτήματος με αμυντικό πύργο και αρκετή εδαφική έκταση με αμπελώνες. Εδώ μόνασε τον 19ο αιώνα και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ ο Γ΄. Βρίσκεται σε απόσταση οκτώ χιλιομέτρων περίπου, βορειότερα της μονής, κοντά στη μονή Καρακάλου. Σήμερα χρησιμοποιείται ως οινοποιείο και είναι γνωστό για το εξαιρετικής ποιότητας κρασί. Άγιο Όρος Μονή Μεγίστης Λαύρας Ελληνικά οινοποιεία

Subsets and Splits

No community queries yet

The top public SQL queries from the community will appear here once available.