id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
775318
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%B1%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%90%20%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85
|
Τεαονουΐ Τεχάου
|
Ο Τεαονουΐ Τεχάου (Teaonui Tehau, γεννήθηκε 1 Σεπτεμβρίου 1992) είναι Ταϊτινός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως επιθετικός ή μέσος. Είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής ομάδας της χώρας του με 24 γκολ. Τον Ιανουάριο του 2021 επιλέχθηκε στην καλύτερη ομάδα της Ωκεανίας της δεκαετίας του 2010 από την IFFHS.
Δείτε επίσης
Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα
Παραπομπές
Ταϊτινοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ταϊτής
Ποδοσφαιριστές ΑΣ Πιραέ
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
|
569232
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE
|
Κολοκυνθοειδή
|
Τα κολοκυνθοειδή (λατ.: Cucurbitaceae) είναι οικογένεια φυτών που αποτελείται από 965 είδη, τα οποία διαχωρίζονται σε 95 γένη.
Όλα τα είδη είναι ευαίσθητα στην παγωνιά και γι' αυτόν τον λόγο αναπτύσσονται κυρίως σε τροπικές και υποτροπικές περιοχές. Τα περισσότερα είδη έχουν μεγάλο κίτρινο ή άσπρο λουλούδι. Το στέλεχος του φυτού του κάθε γένους είναι τριχωτό και πενταγωνικό.
Οι καρποί που παράγονται από πολλά είδη αυτής της οικογένειας είναι βρώσιμοι και συμβάλλουν στην οικονομία της περιοχής στην οποία καλλιεργούνται, μιας και υπάρχει ζήτηση αυτών των προϊόντων στην τοπική και διεθνή αγορά.
Γένη και είδη
Στην οικογένεια των Κολοκυνθοειδών ανήκουν, μεταξύ άλλων, τα εξής γένη και είδη, τα οποία είναι σημαντικά για τον άνθρωπο:
Γένος: Citrullus (Κίτρουλλος)
Είδη: καρπούζι (Citrullus lanatus), Citrullus colocynthis κ.ά.
Γένος: Cucumis (Σικυός)
Είδη: αγγούρι (Cucumis sativus), ξυλάγγουρο (Cucumis melo var. flexuosus), πεπόνι (Cucumis melo), μελοπέπονο (Cucumis melo var.)
Γένος: Cucurbita (Κολοκύνθη)
Είδη: κοινή κολοκυθιά (Cucurbita pepo), κολοκύθα (Cucurbita maxima), γλυκιά κολοκύθα (Cucurbita moschata) κ.ά.
Γένος: Ecballium (Εκβάλλιον)
Είδος: πικραγγουριά (Ecballium elaterium)
Γένος: Lagenaria (Λαγηνάρια)
Είδος: φλασκιά ή νεροκολοκύθα ή κρεατοκόλοκο (κυπρ.) (Lagenaria siceraria, παλιές ονομασίες Cucurbita lagenaria και Cucurbita longa) και άλλα είδη που δεν είναι βρώσιμα
Γένος: Luffa
Είδη: λούφα ή ελίφη (κυπρ.) (μη βρώσιμοι ινώδεις καρποί), δύο είδη χρησιμοποιούνται για την παραγωγή του σφουγγαριού καθαρισμού
Γένος: Momordica (Μομορντίκα)
Είδη: αρκετά είδη αυτού του γένους χρησιμοποιούνται για την παρασκευή παραδοσιακών φαρμάκων
Απολίθωμα
Ένα από τα παλαιότερα απολιθώματα της οικογένειας των Κολοκυνθοειδών είναι το †Cucurbitaciphyllum lobatum, το οποίο ανάγεται στην Παλαιόκαινο εποχή. Βρέθηκε στην πολιτεία Μοντάνα των ΗΠΑ και περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1924 από τον παλαιοβοτανολόγο Frank Hall Knowlton. Το απολιθωμένο φύλλο είναι παλαμοειδές και το σχήμα του είναι παρόμοιο με τα μέλη των γενών Kedrostis, Melothria και Zehneria.
Παραπομπές
Πηγές, Βιβλιογραφία
Κώτσιρας Α., Νηφάκος Κ. «Κολοκυνθοειδή» Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Εργαστήριο Λαχανοκομίας
Σχολή Επιστημών Υγείας, Τμήμα Ιατρικής. «Κουκούρβιτα η μεγίστη (Cucurbita maxima)» Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Κολοκυνθώδη
|
176704
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%96%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%28%CE%A6%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B1%CF%82%29
|
Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος (Φανάρι Ολυμπίας)
|
Ο Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος ή Ζαριφόπουλος ήταν Έλληνας προεστός και πολιτικός της Επανάστασης του 1821. Συμμετείχε στη συνέλευση των Καλτεζών.
Βιογραφία
Ήταν μέλος σημαντικής οικογένειας της Ανδρίτσαινας και ήταν ένας από τους πέντε γιους του ισχυρού ντόπιου προύχοντα Ζαρίφη, τον οποίο διαδέχτηκε στην αρχηγία της οικογένειας. Μυήθηκε το 1819 στη Φιλική Εταιρεία και το επόμενο έτος του ανατέθηκε η μύηση του προεστού της Τριπολιτσάς, Σωτηράκη Κουγιά, ο οποίος ωστόσο έσπευσε να ενημερώσει τις οθωμανικές αρχές. Τον Μάρτιο του 1821 προχώρησε μαζί άλλους προκρίτους στην επίσημη κήρυξη της επανάστασης στην Ανδρίτσαινα και την επαρχία Φαναρίου και τον Μάιο συμμετείχε στη συνέλευση των Καλτεζών. Ταυτόχρονα, όπως και τα υπόλοιπα αδέλφια του, μετέφερε την οικογένειά του για λόγους ασφαλείας στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο. Στη συνέχεια διετέλεσε υπεύθυνος για τη συγκέντρωση προμηθειών και πολεμοφοδίων. Το 1822 συμμετείχε μαζί με τον αδελφό του Ανδρέα - με τη σύμφωνη γνώμη και του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη - σε κίνηση για την εξασφάλιση της αγγλικής προστασίας μέσω διαπραγματεύσεων με την αγγλική διοίκηση των Επτανήσων. Ωστόσο οι όροι κρίθηκαν ενάντιοι στα εθνικά συμφέροντα και ο ίδιος συνελήφθη προσωρινά. Κατόπιν συνέχισε την ανάμειξή του στην επανάσταση, όντας στην παράταξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Παραπομπές
Πηγές
Αγωνιστές του 1821
Έλληνες μέλη της Φιλικής Εταιρείας
|
699271
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B6%CE%B9%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%BC%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Αζιθρομυκίνη
|
Η αζιθρομυκίνη είναι αντιβιοτικό φάρμακο το οποίο χρησιμοποιείται σε διάφορες βακτηριακές λοιμώξεις. Αυτές περιλαμβάνουν την ωτίτιδα, την στρεπτοκοκκυκική αμυγδαλίτιδα, την πνευμονία και διάφορες λοιμώξεις του γαστρεντερικού. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, συμπεριλαμβανομένων των χλαμυδίων και της γονόρροιας. Μαζί με άλλα φάρμακα χρησιμοποιείται στη θεραπεία της ελονοσίας. Μπορεί να ληφθεί από το στόμα ή ενδοφλεβίως μία φορά την ημέρα.
Παρενέργειες
Συνηθισμένες παρενέργειες περιλαμβάνουν ναυτία, εμέτους, διάρροια και γαστρικές ενοχλήσεις. Επίσης έχουν παρατηρηθεί αλλεργικές αντιδράσεις, όπως αναφυλαξία, παράταση του QT και ένας τύπος διάρροιας που προκαλείται από το Clostridium difficile. Δεν έχει τεκμηριωθεί επιπλοκή κατά την εγκυμοσύνη. Η ασφάλειά λήψης του κατά τη διάρκεια του θηλασμού δεν έχει τεκμηριωθεί, αλλά πιθανότατα είναι ασφαλές.
Δράση
Η αζιθρομυκίνη είναι ένα αζαλίδιο (azalide), ένα τύπος μακρολιδίου (macrolide). Δρα προσδενόμενο στο βακτηριακό ριβόσωμα, με αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής πρωτεϊνών και έτσι σταματάει την ανάπτυξη των βακτηρίων.
Ανάπτυξη
Η αζιθρομυκίνη αναπτύχθηκε το 1980 από την Pliva και εγκρίθηκε για ιατρική χρήση το 1988. Έχει προστεθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας στον κατάλογο βασικών φαρμάκων, ενώ έχει χαρακτηρίσει την αζιθρομυκίνη ως εξέχουσας σημασίας στην ιατρική. Είναι διαθέσιμη ως γενόσημο φάρμακο και πωλείται με διάφορα εμπορικά ονόματα ανά τον κόσμο. Το 2017 ήταν το 57ο φάρμακο από πλευράς αριθμού συνταγογραφήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περισσότερες από 12 εκατομμύρια συνταγές.
Παραπομπές
Αντιβιοτικά
Αμίνες
Λακτόνες
Μακρολίδια
Βασικά Φάρμακα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας
|
487673
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Αλέξανδρος Μαγνήτης
|
Ο Αλέξανδρος Μαγνήτης ήταν ποιητής επίγραμμα του οποίου διασώθηκε στην Παλατινή Ανθολογία (αναθηματικό επίγραμμα VI 182) με τον τίτλο «Αλεξάνδρου Μαγνήτου». Το ίδιο επίγραμμα διασώθηκε και στην Ανθολογία του Πλανούδη, στο δέκατο πέμπτο τόμο του έκτου βιβλίου της (L.6, T.15, E.10). Σύμφωνα με τον D.L.Page αν και στο επίγραμμά του δεν υπάρχουν άμεσες πληροφορίες που να βοηθούν στην χρονολόγησή του, το θέμα και το ύφος του επιγράμματος υποδεικνύουν ότι ο Αλέξανδρος το συνέθεσε κατά την περίοδο του Στεφάνου του Φιλίππου του Θεσσαλονικέως, (90 π.Χ. - 40 μ.Χ.) και συγκεκριμένα προς το τέλος της περιόδου αυτής.
Το συγκεκριμένο επίγραμμα είναι ένα από τα 15 επιγράμματα που υπάρχουν στην Ελληνική Ανθολογία, με κοινό θέμα, την αφιέρωση στον Πάνα των εργαλείων της τέχνης τους από τρία αδέλφια, τον Πίγρητα, τον Δάμιδα και τον Κλείτορα, έναν κυνηγό πουλιών, έναν κυνηγό αγριμιών και έναν ψαρά.
Σημείωση
Αναφορές
Παλατινή Ανθολογία
Ανθολογία του Πλανούδη
|
622606
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B7%CE%BD%CE%AE%CF%82
|
Άκα Α΄ της Κομμαγηνής
|
Η Άκα Α΄ (απεβ. π. 20 π.Χ.) έζησε στο βασίλειο της Κομμαγηνής.
Βιογραφία
Ήταν κόρη της Αντιοχίδος· ο πατέρας της μας είναι άγνωστος. Η Αντιοχίς ήταν κόρη τού Αντιόχου Α΄ Θεού της Κομμαγηνής και της Ισιάδος Φιλοστόργου των Αριοβαρζανιδών. Η Αντιοχίς και ο Αντίοχος Α΄ ήταν από τους Οροντίδες, την πρώτη δυναστεία της Αρμενίας. Μητέρα τού Αντιόχου Α΄ ήταν η Λαοδίκη Ζ΄ Θεά των Σελευκιδών, έτσι η Άκα Α΄ είχε Αρμενική και Ελληνική καταγωγή.
Λίγα γνωρίζουμε για τη ζωή της. Απεβίωσε μεταξύ τού τέλους της δεκαετίας του 30 και της αρχής της δεκαετίας του 20. Τάφηκε μαζί με την Αντιοχίδα και την Ισιάδα στον τύμβο (tumulus) τού Καρακούς.
Αδελφός της Αντιοχίδος ήταν ο Μιθριδάτης Β΄ της Κομμαγηνής, πατέρας τού Μιθριδάτη Γ΄, τού οποίου η κόρη Άκα Β΄ ήταν ομώνυμη της εξαδέλφης του Άκας Α΄.
Πηγές
South Eastern Anatolia - Nemrut Dag (Mount Nemrut)
Campbell-Scott, Roger. "Nimrud Dagh - A Sacred Mountain in Anatolia", in Vanished Civilizations: The Hidden Secrets of Lost Cities and Forgotten Peoples, pp. 194-197. Reader’s Digest Services P/L, Hong Kong, 1988. .
R. Beck, Beck on Mithraism: Collected Works With New Essays, Ashgate Publishing Limited, 2004
Δυναστεία των Οροντιδών
|
688589
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7
|
Ερωτική τέχνη
|
Η ερωτική τέχνη είναι ευρύ πεδίο των εικαστικών τεχνών που περιλαμβάνει οποιοδήποτε καλλιτεχνικό έργο που προορίζεται για να προκαλέσει ερωτική διέγερση, απεικονίζoντας συνήθως την ανθρώπινη γυμνότητα ή / και τη σεξουαλική δραστηριότητα. Έχει συμπεριλάβει έργα σχεδόν σε οποιοδήποτε οπτικό μέσο, συμπεριλαμβανομένων των σχεδίων, της χαρακτικής, των ταινιών, των ζωγραφιών, των φωτογραφιών και των γλυπτών. Μερικά από τα παλαιότερα γνωστά έργα τέχνης περιλαμβάνουν ερωτικά θέματα, τα οποία έχουν επαναληφθεί με ποικίλη προβολή σε διαφορετικές κοινωνίες, σε όλη την ιστορία. Ωστόσο, η ερωτική τέχνη έχει επίσης θεωρηθεί ευρέως ως ταμπού, με κοινωνικούς κανόνες ή νόμους να περιορίζουν τη δημιουργία, τη διανομή και την κατοχή της, ιδίως όταν θεωρείται " πορνογραφική ", " ανήθικη " ή " άσεμνη ".
Γκαλερί
Πορνογραφία
Ερωτική τέχνη
Αισθητική
|
612958
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB%20%CE%91%CF%83%CE%AD%CE%BD%20%CE%94%CE%84
|
Μιχαήλ Ασέν Δ΄
|
Ο Μιχαήλ Ασέν Δ΄, βουλγαρ. Михаил Асен ΙV (π. 1322 - 1355) από τον Οίκο του Σρατσιμίρ ήταν διάδοχος της Βουλγαρίας και συγκυβερνήτης μαζί με τον πατέρα του Ιωάννη-Αλέξανδρο.
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιβάν Αλεξάνταρ της Βουλγαρίας και της Θεοδώρας, κόρης του Μπασαράμπ Α΄ βοεβόδα της Βλαχίας.
Το 1331 ο πατέρας του διαδέχθηκε τον Ιβάν-Στέφαν των Σισμάν και ο νεαρός πρίγκιπας ανακηρύχθηκε συμβασιλιάς. Επρόκειτο να διαδεχθεί τον πατέρα του με το όνομα Μιχαήλ Δ΄. Ως διάδοχος ήταν το καμάρι της βασιλικής οικογένειας και λεγόταν ότι είχε "όλες τις αρετές".
Το 1354-55 οι Οθωμανοί εισέβαλαν στη Βουλγαρία και κατευθύνθηκαν προς τη Φιλιππούπολη (Πλόβντιβ) και τη Σόφια. Σε ένα ανώνυμο Βουλγαρικό χρονικό αναφέρεται, ότι ο Μιχαήλ Δ΄ συγκέντρωσε τους Βουλγάρους και συνεπλάκη με τους Τούρκους πλησίον της Σόφιας. Όμως οι Βούλγαροι ηττήθηκαν και είχαν βαριές απώλειες, περιλαμβανομένου και του Μιχαήλ Δ΄. Αλλά η μάχη δεν ήταν μάταιη: οι Οθωμανοί απέτυχαν να καταλάβουν τις πόλεις και δεν επιτέθηκαν ξανά στη χώρα ως το 1370. Στη λαϊκή παράδοση αναφέρεται, ότι ο γιος του τσάρου αξιώθηκε του τέλους των γενναίων.
Ήταν 35 ετών. Ο πατέρας του είχε άλλους τέσσερις γιους και απεβίωσε το 1371.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε τη (Μαρία) Ειρήνη Παλαιολογίνα, κόρη του Ανδρονίκου Γ΄ Παλαιολόγου Αυτοκράτορα των Ρωμαίων.
Αναφορές
Πηγές
Οίκος του Σρατσιμίρ
|
8627
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%28%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B9%29
|
Βασίλισσα (σκάκι)
|
Η βασίλισσα (B, ♕♛), που συχνά λέγεται και ντάμα, είναι το ισχυρότερο κομμάτι στο σκάκι (η βασίλισσα και ο πύργος χαρακτηρίζονται και βαριά κομμάτια). Η κάθε παρτίδα σκάκι ξεκινά με τους παίκτες να έχουν μία βασίλισσα δίπλα στον βασιλιά τους (στο τετράγωνο δ1 η λευκή και στο τετράγωνο δ8 η μαύρη). Υπάρχει ένας μνημονικός κανόνας που λέει ότι το φόρεμα (χρώμα βασίλισσας) έχει το ίδιο χρώμα με τα παπούτσια (χρώμα τετραγώνου).
Κινήσεις
Μπορεί να κινείται οριζόντια, κάθετα ή διαγώνια όσα τετράγωνα απόσταση θέλει όπως φαίνεται στο διάγραμμα δεξιά. Δεν μπορεί όμως να υπερπηδήσει άλλα κομμάτια (αν στο διάγραμμα βρισκόταν π.χ. ένα κομμάτι στο τετράγωνο ζ4 δεν θα μπορούσε να κινηθεί στα η4 και θ4). Επίσης δεν μπορεί να κινηθεί σε τετράγωνο που βρίσκεται κομμάτι ίδιου χρώματος, αλλά μπορεί να κινηθεί σε τετράγωνο εχθρικού κομματιού, απομακρύνοντάς το από την σκακιέρα.
Τακτικές
Η συμβατική αξία της βασίλισσας είναι 9 πιόνια και θεωρείται έτσι ισάξια με τρία ελαφριά κομμάτια, ισχυρότερη από έναν πύργο και έναν αξιωματικό (που αξίζουν 8 πιόνια), αλλά λιγότερο ισχυρή από 2 πύργους (που αξίζουν 10 πιόνια).
Επειδή είναι τόσο ισχυρή, συνήθως ανταλλάσσεται μόνο με την αντίπαλη βασίλισσα. Αυτό σημαίνει πως πρακτικώς είναι υποχρεωμένη να υποχωρεί σε κάθε απειλή. Προτιμάται έτσι γενικά να καθυστερεί η είσοδός της στην αρχή της παρτίδας, ώστε να αναπτυχθούν καλύτερα τα υπόλοιπα κομμάτια. Εισάγοντας νωρίς την βασίλισσα στην μάχη, είναι πιθανό να ξοδευτεί σε μετακινήσεις της επιπλέον «χρόνος», ο οποίος είναι πολύτιμος για το άνοιγμα. Επιπλέον, αυτή η περιπλάνηση μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνη για ένα τόσο σημαντικό κομμάτι.
Στο φινάλε, και συνήθως αφού έχουν φύγει οι βασίλισσες από την σκακιέρα, το παιχνίδι γενικά περιστρέφεται γύρω από την πιθανή προαγωγή κάποιου πιονιού σε βασίλισσα (γεγονός που συνήθως εξασφαλίζει την νίκη). Η δυνατότητα όμως ενός παίκτη να προαγάγει τα πιόνια του σε βασίλισσες, δεν εξαρτάται από την ύπαρξη ή όχι της αρχικής βασίλισσάς του στη σκακιέρα. Θεωρητικά ένας παίκτης μπορεί να αποκτήσει ως και 9 βασίλισσες στην σκακιέρα, αν και στην πράξη αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά υπάρχει παρτίδα που οι παίκτες είχαν από δυο βασίλισσες στην σκακιέρα (πρόκειται για την παρτίδα του Φίσερ (ΗΠΑ) εναντίον του Πετροσιάν (ΕΣΣΔ), που παίχτηκε στο τουρνουά διεκδικητών το 1959 και έληξε με ισοπαλία μετά από σκληρή μάχη).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κομμάτια σκακιού
|
104852
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D.%CE%91.%CE%9F.%20%CE%94%CE%AC%CF%86%CE%BD%CE%B7%20%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Ν.Α.Ο. Δάφνη Αχαΐας
|
Ο Ναυτικός Αθλητικός Όμιλος Δάφνης Αχαΐας είναι αθλητικός σύλλογος με έδρα την κωμόπολη της Δάφνης Αχαΐας. Ιδρύθηκε το 1999 και έχει τμήματα κανόε καγιάκ, ράφτινγκ, σκι και σόφτμπολ.
Έχει ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στο ποτάμι του Λάδωνα για τα ναυταθλητικά του τμήματα. Το γνωστότερο τμήμα της ομάδας είναι αυτό του σόφτμπολ με συμμετοχές στην Α΄ Εθνική.
Κατάταξη της ομάδας στην Α΄ Εθνική σόφτμπολ:
2001: 14η Θέση
2003: 10η Θέση
2005: 4η Θέση
2006: 7η Θέση
2007: 7η Θέση
2008: 3η Θέση
Παραπομπές
Αθλητικοί σύλλογοι Αχαΐας
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1999
Ελληνικοί αθλητικοί σύλλογοι σόφτμπολ
Ελληνικοί ναυτικοί όμιλοι
Ελληνικοί σύλλογοι κανόε καγιάκ
|
680329
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85%202019%20%E2%80%93%20%CE%91%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2019 – Ακοντισμός ανδρών
|
Ο ακοντισμός ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2019 διεξήχθη στο Διεθνές Στάδιο Καλίφα από τις 5 έως τις 6 Οκτωβρίου.
Ρεκόρ
Πρόγραμμα
Αποτελέσματα
Προκριματικά
Πρόκριση: 84.00 (Q) ή οι 12 καλύτερες επιδόσεις (q) προκρίνονται στον τελικό.
Τελικός
Παραπομπές
Ακοντισμός Αν
|
786850
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CE%93%CE%84%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%9A%202021-22
|
Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ 2021-22
|
Το Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ 2021-22 ήταν η 14η έκδοση του Κυπέλλου Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ. Το κύπελλο κατέκτησε η Ένωση Νέων Ύψωνα - Διγενής Ύψωνα για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Σύστημα διεξαγωγής
Στο Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ 2021-22 είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο οι ομάδες της Γ΄ κατηγορίας 2021-22 και της Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ 2021-22 (σύνολο 38 ομάδες), κάθε μια εκ των οποίων αποφασίζει κατά πόσον θα δηλώσει συμμετοχή στη διοργάνωση. Δήλωσαν συμμετοχή οι 27 από τις 38 ομάδες.
Διεξήχθη σε 5 γύρους. Στον Α΄ γύρο, στον Β΄ γύρο και στα προημιτελικά έγιναν μονοί αγώνες στην έδρα της ομάδας που είχε κληρωθεί ως γηπεδούχος. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε ημίωρη παράταση. Αν και μετά τη λήξη της παράτασης το αποτέλεσμα εξακολουθούσε να ήταν ισόπαλο, τότε εκτελούνταν πέναλτι.
Στα ημιτελικά έγιναν διπλοί αγώνες με κάθε ομάδα να αγωνίζεται στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Προκρινόταν η ομάδα που πετύχαινε τον μεγαλύτερο αριθμό τερμάτων και στους δύο αγώνες. Σε περίπτωση όπου και στους δύο αγώνες και οι δύο ομάδες σημείωσαν τον ίδιο αριθμό τερμάτων το κάθε τέρμα που σημειώθηκε εκτός έδρας λογιζόταν διπλό. Η ομάδα που με βάση το σύστημα αυτό, έχει τα περισσότερα τέρματα προκρινόταν στον επόμενο γύρο. Στην περίπτωση που και οι δύο ομάδες είχαν επιτύχει τον ίδιο αριθμό τερμάτων στην έδρα τους ή εκτός έδρας, δινόταν ημίωρη παράταση ευθύς μετά το τέλος του δεύτερου αγώνα. Αν κατά τη διάρκεια της παράτασης και οι δύο ομάδες επιτύγχαναν τον ίδιο αριθμό τερμάτων τα τέρματα που σημειώθηκαν εκτός έδρας λογίζονταν διπλά (δηλαδή προκρινόταν η φιλοξενούμενη ομάδα). Στην περίπτωση που κατά τη διάρκεια της παράτασης δεν σημειώνονταν τέρματα, η πρόκριση καθοριζόταν με την εκτέλεση πέναλτι.
Ο τελικός ήταν μονός.
Α΄ γύρος
Στον Α΄ γύρο συμμετείχαν 22 από τις 26 ομάδες. Οι υπόλοιπες 5 προκρίθηκαν στον Β΄ γύρο χωρίς αγώνα.
Β΄ γύρος
Στον Β΄ γύρο συμμετείχαν 11 ομάδες που προκρίθηκαν από τον Α΄ γύρο και οι 5 ομάδες που προκρίθηκαν χωρίς αγώνα.
Προημιτελικά
Στην προημιτελική φάση συμμετείχαν οι δύο ομάδες που προκρίθηκαν από τον Β΄ γύρο.
Ημιτελικά
Στην ημιτελική φάση συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από την προημιτελική φάση.
Τελικός
Στον τελικό προκρίθηκαν η Ένωση Νέων Ύψωνα - Διγενής Ύψωνα και ο Εθνικός Άσσιας. Ο τελικός διεξήχθη την 1 Μαΐου 2022 στο Στάδιο Εθνικού Άχνας στο Δασάκι Άχνας. Νικήτρια ήταν η Ένωση Νέων Ύψωνα - Διγενής Ύψωνα με σκορ 4-1.
Παραπομπές
Πηγές
Δείτε επίσης
Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ
Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2021-22
Επίλεκτη κατηγορία ΣΤΟΚ 2021-22
Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ
Εγχώρια ποδοσφαιρικά κύπελλα 2021-2022
|
33201
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF
|
Ομόλογο
|
Ένα ομόλογο είναι ένα χρεόγραφο, για το οποίο ο εκδότης έχει την υποχρέωση να καταβάλει, στη λήξη της σύμβασης, την ονομαστική αξία αυτού και στην περίπτωση των ομολόγων με κουπόνι, σε τακτά προκαθορισμένα διαστήματα ποσό χρημάτων/τόκους (το κουπόνι). Άλλοι όροι μπορούν επίσης να συνδεθούν με την έκδοση ομολόγου, όπως η υποχρέωση για τον εκδότη να παρέχει ορισμένες πληροφορίες στον κάτοχο ομολόγων ή άλλοι περιορισμοί στη συμπεριφορά του εκδότη. Τα ομόλογα εκδίδονται γενικώς για ένα καθορισμένης διάρκειας χρονικό διάστημα (η λεγόμενη ωριμότητα), μεγαλύτερο του ενός έτους.
Ένα ομόλογο είναι απλώς ένα δάνειο, το οποίο αντλείται από τον εκδότη του δανείου όχι μέσω της τραπεζικής διαμεσολάβησης αλλά μέσω των κεφαλαιαγορών. Ο εκδότης είναι ο οφειλέτης, ο κάτοχος ομολόγων ο δανειστής και το κουπόνι (αν υπάρχει) είναι ο τόκος. Τα ομόλογα επιτρέπουν στον εκδότη να χρηματοδοτήσει μακροπρόθεσμες επενδύσεις με εξωτερικά κεφάλαια. Μπορεί κανείς λοιπόν να διακρίνει ότι τα στοιχεία που προσδίδουν σε ένα ομόλογο την ταυτότητά του είναι πρώτον ο εκδότης, δεύτερον το κουπόνι (αν υπάρχει) με βάση το οποίο θα γίνονται οι τακτικές πληρωμές και τρίτον η χρονική διάρκεια της σύμβασης. Χρεόγραφα με ωριμότητα μικρότερη του ενός έτους είναι είτε έντοκα γραμμάτια ή συναλλαγματικές, και θεωρούνται εργαλεία της αγοράς χρήματος.
Τα ομόλογα και οι μετοχές είναι και τα δύο χρεόγραφα, αλλά η διαφορά είναι ότι οι κάτοχοι μετοχών είναι ιδιοκτήτες ενός μέρους (τμήματος) της εκδότριας εταιρείας (έχουν εταιρικό μερίδιο), ενώ οι κάτοχοι ομολόγων είναι στην ουσία δανειστές του εκδότη. Επίσης τα ομόλογα έχουν συνήθως έναν καθορισμένο χρόνο ή ωριμότητα, μετά την πάροδο της οποίας το ομόλογο εξαγοράζεται ενώ οι μετοχές μπορούν να είναι, κατά κάποιο τρόπο, αόριστου χρόνου. Τέλος, η πληρωμή του αντίστοιχου κουπονιού ενός ομολόγου προηγείται της απόδοσης μερίσματος από την αντίστοιχη εταιρεία (γεγονός πολύ σημαντικό σε περίπτωση πτώχευσης της εταιρείας και επιπλέον, ο κάτοχος του ομολόγου μπορεί να προσφύγει στη δικαιοσύνη στην περίπτωση που δεν του αποδοθεί το κουπόνι του, ενώ με το μέρισμα μιας μετοχής δεν ισχύει κάτι τέτοιο).
Βασικά περί ομολόγων
Εκδότης: Είναι ο χρηματοοικονομικός οργανισμός (τράπεζα, εταιρεία, κράτος) ο οποίος δανείζεται κεφάλαια από τους επενδυτές με την έκδοση του ομολόγου.
Τοκομερίδιο ή κουπόνι: Οι περιοδικές πληρωμές τόκου που καταβάλλονται στον κάτοχο του ομολόγου.
Απόδοση (αγγλ. yield): Το καθαρό κέρδος από την αγορά των οµολόγων, το οποίο βασίζεται στην τιμή αγοράς και τον τόκο που θα αποκομίζει μέσω των κουπονιών ο επενδυτής.
Απόδοση στη λήξη (αγγλ. yield to maturity): Η απόδοση που αποφέρει ένα ομόλογο από την ημερομηνία αγοράς έως την ημερομηνία λήξης του.
Απόδοση κατά την ημερομηνία εξαγοράς (αγγλ. yield to call): Η απόδοση που αποφέρει ένα ομόλογο από την ημερομηνία αγοράς µέχρι την ηµεροµηνία εξαγοράς του από τον εκδότη του.
Κυριότερα χαρακτηριστικά των ομολόγων
Ονομαστική Αξία (Face Value): είναι το αρχικό ποσό έκδοσης του χρεογράφου το οποίο ο εκδότης υπόσχεται να αποπληρώσει στην ημερομηνία λήξης του ομολόγου.
Τιμή (Price): Η τιμή του ομολόγου ορίζεται με βάση το εκατό (100), το οποίο αντιστοιχεί στην ονομαστική του αξία. Όταν η τιμή του ομολόγου είναι υψηλότερη από την ονομαστική του αξία, δηλαδή υπέρ το άρτιο (100), το ομόλογο διαπραγματεύεται με ανατίμηση (premium). Όταν η τιμή του ομολόγου είναι χαμηλότερη από την ονομαστική του αξία, δηλαδή υπό το άρτιο (100), το ομόλογο διαπραγματεύεται με έκπτωση (discount). Με βάση τα ανωτέρω, διακρίνουμε τις εξής τιμές:
Τιμή Έκδοσης (Issue Price): Είναι η τιμή στην οποία διατίθεται το ομόλογο από τον εκδότη του, κατά την έκδοσή του.
Τιμή Αγοράς: Είναι η τιμή στην οποία ο επενδυτής αγοράζει το ομόλογο.
Τιμή Πώλησης: Είναι η τιμή στην οποία ο επενδυτής πουλάει το ομόλογο.
Τιμή Αποπληρωμής (Redemption Price): Είναι η τιμή στην οποία αποπληρώνει ο εκδότης τον επενδυτή, κατά την λήξη του ομολόγου.
Ονομαστικά ή «εις τον κομιστή».
Ημερομηνία Έκδοσης (Issue Date): Είναι η ημερομηνία που εκδίδεται το ομόλογο.
Ημερομηνία Λήξης (Maturity Date): Είναι η ημερομηνία λήξης του ομολόγου.
Επιτόκιο/ Τοκομερίδιο έκδοσης:Είναι το επιτόκιο βάσει του οποίου υπολογίζονται οι τόκοι του ομολόγου σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο (συνήθως μήνας, τρίμηνο, εξάμηνο, ή έτος) και εκφράζεται ως ποσοστό επί τοις 100 (%), επάνω στην ονομαστική αξία του ομολόγου. Το κουπόνι, το οποίο ορίζεται κατά την έκδοση του ομολόγου, μπορεί να είναι σταθερό ή κυμαινόμενο.
Επιτόκιο Έκδοσης (coupon rate): Υπάρχουν ομόλογα σταθερού επιτοκίου (fixed rate bond), δηλαδή ομόλογα που πληρώνουν το ίδιο τοκομερίδιο σε όλη την διαρκή της ζωής τους, και ομόλογα μεταβλητού ή κυμαινόμενου επιτοκίου (adjustable, variable rate bond), δηλαδή ομόλογα των οποίων το επιτόκιο μεταβάλλεται κατά την διάρκεια της ζωής τους σύμφωνα με κάποιο άλλο βασικό επιτόκιο. Για παράδειγμα τα γραμμάτια κυμαινόμενου επιτοκίου, είναι γραμμάτια τα οποία έχουν ένα επιτόκιο το οποίο δεν είναι σταθερό αλλά κυμαίνεται ανάλογα με τα επιτόκια της αγοράς. Το ποσό του τοκομεριδίου κάθε γραμματίου κυμαινόμενου επιτοκίου θα είναι συνδεδεμένο με ένα επιτόκιο αναφοράς, δηλαδή ένα βραχυπρόθεσμο επιτόκιο της αγοράς.
Παράδειγμα: Ένα συνηθισμένο επιτόκιο αναφοράς για τα ομόλογα που αποτιμώνται σε ευρώ είναι το EURIBOR. Ένα ομόλογο κυμαινόμενου επιτοκίου μπορεί να εκδοθεί π.χ. με επιτόκιο EURIBOR + 2%. Αυτό σημαίνει ότι ο εκδότης θα πληρώνει στον κάτοχο τοκομερίδια 2% πάνω από το εκάστοτε επιτόκιο EURIBOR. Το ποσοστό μεταξύ του επιτοκίου του τοκομεριδίου και του επιτοκίου αναφοράς είναι το λεγόμενο περιθώριο (margin).
Συχνότητα τοκομεριδίου (coupon frequency) Τα τοκομερίδια καθορίζονται από το επιτόκιο έκδοσης και η συχνότητα πληρωμής τους διαφέρει από έκδοση σε έκδοση.
Παράδειγμα: Τα τοκομερίδια σε κρατικά ομόλογα συνήθως πληρώνονται μία φορά τον χρόνο, εκτός των τοκομεριδίων ομολογιών Η.Π.Α. όπου η πληρωμή γίνεται δύο φορές το χρόνο.
Ωρίμανση (maturity)
Δεδουλευμένος Τόκος (Accrued Interest): Είναι ο οφειλόμενος από τον εκδότη αλλά μη απαιτητός ακόμα από τον επενδυτή (κάτοχο του ομολόγου) τόκος που έχει σωρευτεί μεταξύ της ημερομηνίας τελευταίας πληρωμής τοκομεριδίου και της ημερομηνίας πώλησης του ομολόγου.
Δικαιώματα ανάκλησης ή επιστροφής.
Μετατρέψιμα σε μετοχές ή άλλα αξιόγραφα
Εγγύηση/Ενέχυρο ομολόγου
Εύλογη Αξία (Fair Value): Είναι το άθροισμα της παρούσας αξίας των μελλοντικών χρηματοροών του ομολόγου (κουπόνια και ονομαστικό ποσό στη λήξη).
Απόδοση μέχρι τη Λήξη (Yield to Maturity): Είναι η απόδοση που θα αποκομίσει ο επενδυτής ενός ομολόγου κρατώντας το έως την λήξη του και εκφράζεται ως ποσοστό επί τοις 100 (%).
Απλό Περιθώριο (Quoted Margin): (είναι χαρακτηριστικό των ομολόγων κυμαινόμενου επιτοκίου). Το Απλό Περιθώριο είναι το σταθερό ποσοστό κατά το οποίο το τοκομερίδιο του ομολόγου διαφέρει από το επιτόκιο αναφοράς. Παραδείγματος χάριν, εάν ένα ομόλογο κυμαινόμενου επιτοκίου πληρώνει τοκομερίδιο LIBOR + 2%, το 2% αποτελεί το απλό περιθώριο του ομολόγου,καθορίζεται κατά την έκδοση του ομολόγου και είναι συνήθως σταθερό μέχρι την ημερομηνία λήξης του. Το Απλό Περιθώριο μπορεί επίσης να μην αναφέρεται ως ποσοστό επί της εκατό, αλλά σε μονάδες βάσης (Basis Points), όπου οι 100 μονάδες βάσης αντιστοιχούν σε 1%.
Προεξοφλητικό Περιθώριο (Discount Margin): Στα ομόλογα κυμαινόμενου επιτοκίου, το προεξοφλητικό περιθώριο (discount margin) εκφράζει το περιθώριο (margin) του ομολόγου σε σχέση με το αντίστοιχο επιτόκιο αναφοράς, βάση της τρέχουσας τιμής, το απλό περιθώριο (quoted margin) και της υπολειπόμενης διάρκειας του ομολόγου μέχρι την λήξη του. Το προεξοφλητικό επιτόκιο μεταβάλλεται κατά την διάρκεια ζωής του ομολόγου βάσει των προαναφερθέντων παραγόντων.
Διαβάθμιση Εξασφάλισης: Προτεραιότητα κάλυψης των απαιτήσεων των κατόχων σε περίπτωση εκκαθάρισης της εταιρείας του εκδότη.
Senior Debt Instruments: Τίτλοι υψηλής εξασφάλισης
Subordinated Debt Instruments: Τίτλοι μειωμένης εξασφάλισης
Tier 2 Capital: Συμπληρωματικά Ίδια Κεφάλαια.
Lower Tier 2 Capital: Πρόσθετα Συμπληρωματικά Κεφάλαια.
Upper Tier 2 Capital: Κύρια Συμπληρωματικά Κεφάλαια.
Tier 1 Capital: Βασικά Ίδια Κεφάλαια.
Lower Tier 1 Capital: Πρόσθετα Βασικά Ίδια Κεφάλαια
Upper Tier 1 Capital: Κύρια Βασικά Ίδια Κεφάλαια
Πιστοληπτική Διαβάθμιση: Αφορά την κατάταξη των ομολόγων με βάση τον πιστωτικό κίνδυνο που αυτά εμπεριέχουν και ο οποίος απορρέει κυρίως από τον εκδότη τους. Εξωτερικοί Οργανισμοί Πιστοληπτικής Αξιολόγησης (Ε.Ο.Π.Α.) εκτιμούν τον πιστωτικό κίνδυνο (κίνδυνος πτώχευσης) των εκδοτών των ομολόγων όπως κυβερνήσεων, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, επιχειρήσεων και γενικά των εκδοτών χρεογράφων σταθερού εισοδήματος. Αναλυτικότερα, οι Ε.Ο.Π.Α. συγκεντρώνουν και διασταυρώνουν πληροφορίες από πολλές πηγές που αφορούν τον εκδότη των χρεογράφων,την αγορά στην οποία αναπτύσσει τη δραστηριότητά του, τη γενική οικονομική του κατάσταση, τη φύση του χρεογράφου και γενικότερα την ικανότητα του εκδότη να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του απέναντι στον κάτοχο ομολόγου. Τα αποτελέσματα αυτά πρέπει να αξιολογούνται από τους επενδυτές, οι οποίοι πρέπει να σταθμίζουν τους πιθανούς κινδύνους μη αποπληρωμής ή πτώσης της αγοραίας τιμής των ομολόγων. Λόγω των διαφόρων τύπων των εκδιδόμενων χρεογράφων, για παράδειγμα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα ομόλογα που αντιπροσωπεύουν χρέος υψηλής ή μειωμένης εξασφάλισης, διαφορετικά χρεόγραφα (Issues) του ίδιου εκδότη μπορούν να έχουν διαφορετική αξιολόγηση. Η τιμή των ομολόγων επηρεάζεται σε αρκετά μεγάλο βαθμό από την πιστοληπτική τους διαβάθμιση και από τυχόν αλλαγή της κατά τη διάρκεια της ζωής του ομολόγου. Οι τρεις πιο γνωστοί Ε.Ο.Π.Α. που αναπτύσσουν τη δράση τους σε διεθνές επίπεδο χρησιμοποιούν τις εξής κλίμακες για την πιστοληπτική διαβάθμιση των ομολόγων:
ο Standards and Poor’s και Fitch:
Μακροπρόθεσμη Αξιολόγηση: AAA, AA+, AA, AA-, A+, A, A-, BBB+, BBB, BBB-, ΒΒ+, ΒΒ, ΒΒ-, Β+, Β, Β-, CCC+, CCC, CCC-, CC, C, RD, D.
Βραχυπρόθεσμη Αξιολόγηση: F1+,F1, F1-, F2, F3,B, C, D.
ο Moody’s Investors Service:
Μακροπρόθεσμη Αξιολόγηση: Aaa, Aa1, Aa2, Aa3, A1, A2, A3, Baa1, Baa2, Baa3, Ba1, Ba2, Ba3, B1, B2, B3, Caa1, Caa2, Caa3, Ca, C.
Βραχυπρόθεσμη Αξιολόγηση: P-1, P-2, P-3, NP.
Διάρκεια Ομολόγου
Η διάρκεια αποτελεί ένα μέτρο της ταχύτητας αποπληρωμής ενός ομολόγου και επιτρέπει την σύγκριση ομολόγων με διαφορετικούς τρόπους αποπληρωμής και ίδια ημερομηνία λήξης. Ένας απλός τρόπος υπολογισμού είναι ο Bond duration
Η διάρκεια είναι επίσης χρήσιμη ως μέτρο κινδύνου γιατί αποτελεί προσέγγιση της ευαισθησίας της αγοραίας αξίας ενός ομολόγου στις μεταβολές του επιτοκίου.
Η επένδυση σε ομόλογα
Τα ομόλογα αγοράζονται και διακινούνται κυρίως από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως οι κεντρικές τράπεζες, τα κρατικά επενδυτικά ταμεία, συνταξιοδοτικά ταμεία, ασφαλιστικές εταιρείες και τράπεζες. Οι ομολογίες γενικά θεωρούνται από τις ασφαλέστερες επενδύσεις, αλλά αυτή η αντίληψη είναι μόνο εν μέρει σωστή.
Επένδυση σε ομόλογα μικρής και μέσης διάρκειας.
Επένδυση σε ομόλογα µε διαφορετική ημερομηνία λήξης. (laddered portfolio, δηλαδή κάθε βαθμίδα της κλίμακας αποτελείται από ομόλογα µε διαφορετική ημερομηνία λήξης, από 1 χρόνο μέχρι 10 χρόνια). Με τη λήξη ενός ομολόγου 1 χρόνου γίνεται επανεπένδυση σε γραμμάτιο λήξης 10 χρόνων. Σαν αποτέλεσμα υπάρχει σταθερό ετήσιο εισόδημα για επανεπένδυση, ανεπηρέαστο από τις μεταβολές των επιτοκίων μια και η κατανομή του κεφαλαίου είναι σε ομόλογα διαφορετικών αποδόσεων.
Επένδυση σε ομολογιακό αμοιβαίο κεφάλαιο, έτσι υπάρχει ωφέλεια από όλα τα πλεονεκτήματα των αμοιβαίων κεφαλαίων. Σημαντικό είναι ότι η ρευστοποίηση ενός ομολογιακού κεφαλαίου είναι πιο εύκολη από την ρευστοποίηση των ομολόγων
Ορισµένα πλεονεκτήµατα που διακρίνονται στα οµόλογα είναι
Σταθερό εισόδηµα σε τακτά χρονικά διαστήµατα.
Το εισόδηµα από συγκεκριµένες κατηγορίες οµολόγων δεν φορολογείται.
Κίνδυνοι
Πληθωρισμός: Σε περίπτωση ομολόγων σταθερού επιτοκίου υπάρχει πιθανότητα η αξία των ομολόγων να διαβρωθεί από τον πληθωρισμό.
Επιτόκια: Οι τιμές των ομολόγων κινούνται σε αντίθετη τροχιά µε τις τιμές των επιτοκίων. Άρα όταν υπάρχει αύξηση στα επιτόκια υπάρχει μείωση στις τιμές των ομολόγων ενώ οι τιμές των ομολόγων αυξάνονται όταν υπάρχει μείωση στα επιτόκια.
Πιστοληπτικός Κίνδυνος: Υπάρχει κίνδυνος ο εκδότης να είναι χαμηλής οικονομικής φερεγγυότητας και να αδυνατεί να αποπληρώσει το χρέος του στον επενδυτή.
Κίνδυνος Ρευστότητας: Η ρευστοποίηση των ομολόγων εξαρτάται από τη προσφορά ή τη ζήτηση. Υπάρχει ζήτηση για ομόλογα υψηλής φερεγγυότητας αλλά όχι για επισφαλή ομόλογα.
Είδη Ομολόγων
Τα ομόλογα κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες:
Ανάλογα µε την ιδιότητα του εκδότη, δηλαδή αν ο εκδότης είναι το δηµόσιο ή ιδιωτικές εταιρίες. Έτσι τα ομόλογα διακρίνονται σε κρατικά και εταιρικά, δημοτικά, υπερεθνικά ή διεθνή.
Ανάλογα με τον Εκδότη
Κυβερνητικό ομόλογο (treasury bond)
Επιχειρηματικό ομόλογο (corporate bond)
Δημοτικό ομόλογο (municipal bond)
Υπερεθνικό ομόλογο (supranational bond)
Ανάλογα µε το είδος του επιτοκίου (τοκομερίδιο) που πληρώνουν διακρίνονται σε σταθερού και κυμαινόμενου επιτοκίου.
Ανάλογα µε τον τρόπο είσπραξης των αποδόσεων, υπάρχουν ομόλογα µε κουπόνι και ομόλογα χωρίς κουπόνι (zero coupon bonds).
Ανάλογα µε την διάρκεια ζωής τους, υπάρχουν ομόλογα διάρκειας μερικών μηνών έως και ομόλογα που δεν έχουν λήξη (διηνεκείς ομολογίες) όπου το κουπόνι καταβάλλεται από τον εκδότη επ' άπειρο. Τα ομόλογα λαμβάνουν πιστοληπτική αξιολόγηση η οποία εξαρτάται από την οικονομική φερεγγυότητα των εκδοτών, καθώς και από την ικανότητα εξόφλησης των οφειλών τους. Το έργο της αξιολόγησης των εκδοτών αναλαμβάνουν εξειδικευμένοι διεθνείς οίκοι ( S & P, Moody´s, Fitch ). Ανάλογα µε την πιστοληπτική αξιολόγηση που λαµβάνει ένα ομόλογο κατηγοριοποιείται σε υψηλής φερεγγυότητας (investment bonds), (βαθμολόγηση ΑΑΑ – ΒΒΒ από S &P) και χαμηλής φερεγγυότητας / επισφαλές ομόλογο (junk bond) (βαθμολόγηση από ΒΒ - C από S & P). Η πιστοληπτική ικανότητα των ομολόγων είναι άμεσα συνδεδεμένη µε την απόδοση τους. Τα ομόλογα χαμηλής πιστοληπτικής ικανότητας έχουν υψηλότερη απόδοση 1 (yield) σε σχέση µε αυτή των ομολόγων καλύτερης πιστοληπτικής ικανότητας
Αναλόγως με το κουπόνι και το είδος των πληρωμών
Ομόλογα που διαπραγματεύονται με έκπτωση από την ονομαστική τους αξία και πραγματοποιούν μόνο μια καταβολή κεφαλαίου στην λήξη τους (αγγλικά: discount securities):
Έντοκο γραμμάτιο (αγγλικά: treasury bill). Τίτλοι μικρής διάρκειας, οι οποίοι πωλούνται στους επενδυτές σε χαμηλότερη τιμή από την τελική ονομαστική τους αξία. Έχουμε εκδόσεις διάρκειας 13, 26 και 52 εβδομάδων.
Ομόλογο μηδενικού επιτοκίου (Zero coupon bond). Ομόλογα που δεν προβλέπουν ενδιάμεσες πληρωμές κουπονιών. Συνήθως έχουν διάρκεια από 1 έως 3 χρόνια. Υπάρχει μια αρχική πληρωμή από τον αγοραστή προς τον εκδότη και μία τελική πληρωμή προς εκείνον που προσκομίζει το ομόλογο. Η απόδοση για τον επενδυτή και σε αυτή την κατηγορία των ομολόγων προκύπτει από τη χαμηλότερη (σε σχέση με την τελική πληρωμή) τιμή αγοράς του ομολόγου. Η ουσιώδης ιδιότητα των zero coupons είναι ότι απαλλάσσει τον επενδυτή από το πρόβλημα της επανεπένδυσης των τόκων που θα εισέπραττε σε κάθε πληρωμή κουπονιού. Δεν είναι έτσι εκτεθειμένος στον κίνδυνο να αναγκαστεί να επανεπενδύσει τις εισπράξεις των κουπονιών σε χαμηλότερα επιτόκια.
Ομόλογα που πραγματοποιούν πολλές περιοδικές πληρωμές τοκομεριδίων πριν την λήξη τους και μία τελική πληρωμή κεφαλαίου (αγγλικά: coupon bonds):
Σταθερού επιτοκίου (αγγλικά: fixed coupon). Η πιο διαδεδομένη και απλή μορφή ομολόγων. Είναι τίτλοι μέσης και μεγάλης διάρκειας. Το επιτόκιο με βάση το οποίο υπολογίζεται η κάθε πληρωμή, είναι σταθερό για όλη τη διάρκεια ζωής των ομολόγων ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις της αγοράς. Η τακτικότητα των πληρωμών είναι ανά εξάμηνο ή ανά χρόνο.
Κυμαινόμενου επιτοκίου (αγγλικά: floating rate note). Πρόκειται για ομόλογα στα οποία το επιτόκιο κάθε περιόδου (από κουπόνι σε κουπόνι) αναπροσαρμόζεται με βάση κάποιον δείκτη, κάποιο δηλαδή επιτόκιο βάσης. Επί του επιτοκίου αυτού υπάρχει συνήθως ένα περιθώριο (spread) που αντιπροσωπεύει ένα είδος ασφαλίστρου και εξαρτάται από την πιστοληπτική ικανότητα του εκδότη και την διάρκεια του ομολόγου. Η τακτικότητα των πληρωμών, των τοκομεριδίων ομολόγων κυμαινόμενου επιτοκίου είναι ανά τρίμηνο, ανά εξάμηνο ή ανά χρόνο, ανάλογα με την συχνότητα του επιτοκίου βάσης. Για παράδειγμα ένα επταετές ομόλογο του Ελληνικού δημοσίου κυμαινόμενου επιτοκίου, φέρει τοκομερίδιο που για κάθε περίοδο ισούται με το επιτόκιο του ετησίου εντόκου γραμματίου που ισχύει κατά την ημέρα ανανέωσης του τοκομεριδίου συν κάποιο περιθώριο. Στις ευρωαγορές σαν επιτόκιο αναφοράς χρησιμοποιείται συχνά το εξάμηνο Euribor. Με την αγορά ενός ομολόγου κυμαινόμενου επιτοκίου ο επενδυτής εξασφαλίζει για μια μακροχρόνια επένδυση επιτόκια κοντά στις τρέχουσες συνθήκες της αγοράς.
Τιμαριθμοποιημένα (ομόλογα συνδεδεμένα με κάποιο δείκτη). Πρόκειται για πιο εξειδικευμένες εκδόσεις ομολόγων. Φέρουν μεν σταθερό επιτόκιο, αλλά προκειμένου να υπολογιστεί η αξία του τοκομεριδίου λαμβάνεται υπόψη μια μεταβαλλόμενη ονομαστική αξία. Χρησιμοποιείται γι’ αυτό κάποιος δείκτης με βάση τον οποίο αναπροσαρμόζεται η αξία επί της οποίας εφαρμόζεται το σταθερό επιτόκιο. Τέτοια κυβερνητικά ομόλογα χρησιμοποιούν συχνά τον δείκτη του πληθωρισμού. Έτσι παρέχουν προστασία στους επενδυτές από μια άνοδο του πληθωρισμού ή εξασφαλίζουν μια ελάχιστη σταθερή απόδοση σε περίπτωση αρνητικής μεταβολής αυτού. Εταιρείες εκδίδουν συνήθως ομόλογα συνδεδεμένα με τον δείκτη τιμών του χρηματιστηρίου.
Ομόλογα με δικαίωμα ανάκλησης ή πρόωρης εξόφλησης. Επίσης εξειδικευμένες εκδόσεις ομολόγων. Διαφέρουν από τα απλά ομόλογα ως προς το ότι ενσωματώνουν δικαιώματα αγοράς τους από τον εκδότη τους πριν την λήξη τους, ή δικαιώματα πώλησης από τον κάτοχό τους στον εκδότη πριν τη λήξη τους, σε προκαθορισμένες τιμές και χρονικές στιγμές.
Αναλόγως τη διεθνή διάσταση και υπόσταση
Εγχώριο ομόλογο (domestic bond)
Διεθνές ομόλογο (international bond)
Αναλόγως με το αν αναγράφεται ο κάτοχος
Ανώνυμο ομόλογο
Ονομαστικό ομόλογο
Άυλο ομόλογο
Ομολογίες που εκδίδονται σε ξένο νόμισμα και τύποι μερικών
Ορισμένες εταιρείες, τράπεζες, κυβερνήσεις κτλ. μπορούν να αποφασίσουν να εκδώσουν ομόλογα σε ξένα νομίσματα, διότι μπορεί να φαίνεται να είναι πιο σταθερά και προβλέψιμα από το εθνικό τους νόμισμα. Η έκδοση ομολόγων σε ξένο νόμισμα, δίνει επίσης στους εκδότες τη δυνατότητα πρόσβασης σε επενδυτικά κεφάλαια διαθέσιμα σε ξένες αγορές. Τα έσοδα από την έκδοση των ομολόγων αυτών μπορούν να χρησιμοποιηθούν από εταιρίες για να μπορέσουν να έχον πρόσβαση σε ξένες αγορές, ή μπορεί να θέλουν να τα μετατρέψουν στο τοπικό νόμισμα τους για να χρησιμοποιηθούν σε υφιστάμενες δραστηριότητες μέσω της χρήσης των ξένων φραχτών ανταλλαγής νομισμάτων. Ξένα ομόλογα εκδοτών μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για την αντιστάθμιση συναλλαγματικών κινδύνων. Ορισμένα ξένα ομόλογα είναι γνωστά από τα παρατσούκλια τους, όπως το "ομόλογο σαμουράι." Αυτά μπορούν να εκδίδονται από ξένους εκδότες που επιθυμούν να διαφοροποιήσουν τη βάση των επενδυτών τους από τις εγχώριες αγορές. Αυτές οι εκδόσεις ομολόγων κατά γενικό κανόνα, διέπονται από το δίκαιο της αγοράς της έκδοσης, για παράδειγμα, ένα ομόλογο σαμουράι, που εκδίδεται από έναν επενδυτή με έδρα την Ευρώπη, θα διέπεται από την ιαπωνική νομοθεσία. Τα ακόλουθα ομόλογα δεν περιορίζονται όλα για αγορά από τους επενδυτές στην χώρα-αγορά της έκδοσης τους.
Ορισμένα είναι:
Yankee ομόλογο, εκδίδεται σε δολάρια ΗΠΑ από χώρα εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για τις ΗΠΑ.
Καγκουρό ομόλογο, εκδίδεται σε δολάρια Αυστραλίας από χώρα εκτός της Αυστραλίας για την Αυστραλία.
Σαμουράι ομόλογο, εκδίδεται σε γιεν από χώρα εκτός της Ιαπωνίας για την Ιαπωνία.
Πάντα ομόλογο, εκδίδεται σε κινεζικό γουάν από χώρα εκτός της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Ομόλογα Ευρωδολαρίων, ένα ομόλογο σε χρηματική μονάδα έκδοσης δολάρια Αμερικής που εκδίδεται από χώρα εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου (Τράπεζα της Ελλάδος).
Περίπτωση Ευρώ-ομολόγου
Το ευρω-ομόλογο ήταν μια έμπνευση του πρώην πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου και προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ. Ουσιαστικά το ευρω-ομόλογο σημαίνει ότι τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης θα δανείζονται ενιαία και όχι το καθένα ξεχωριστά.
Πλεονεκτήματα ευρώ-ομολόγου
Το να δανείζεται η Ευρωζώνη ενιαία και όχι κάθε κράτος-μέλος ξεχωριστά θα έχει θετική επίπτωση στο επιτόκιο δανεισμού, αφού είναι διαφορετικό να υπάρχει ένας “συνασπισμός” κρατών που δανείζονται όλα μαζί σαν ένα και διαφορετικά να προσπαθεί κάθε κράτος-μέλος να τα βγάλει πέρα. Όσο περισσότερα τα κράτη-μέλη που δανείζονται ταυτόχρονα, τόσο καλύτερες εγγυήσεις μπορούν να μπουν για τους δανειστές. Με άλλα λόγια, χώρες όπως η Ελλάδα,η Πορτογαλία,η Ιρλανδία κ.ο.κ θα μπορούσαν να απαλλαγούν από το βραχνά του υψηλού (έως τοκογλυφικού) επιτοκίου των αγορών.
Υπάρχουν τρεις λόγοι για τη θέσπιση ευρωπαϊκού ομολόγου, οι οποίοι προβάλλονται είτε μαζί είτε χώρια, ανάλογα με το τι θέλει εκείνος που τους προβάλλει. Ο πρώτος είναι πρακτικός – δημοσιονομικός. Οι υποστηρικτές του ευρωομολόγου θεωρούν, δικαίως, ότι ένα ομόλογο με την εγγύηση της Ένωσης –είτε της ίδιας ως νομικής προσωπικότητας είτε ενός οργανισμού που θα φτιαχτεί επί τούτου– θα είναι λιγότερο εκτεθειμένο στην κερδοσκοπία και θα έχει χαμηλότερη απόδοση για τους αγοραστές του, δηλαδή χαμηλότερο επιτόκιο και δεν θα επιβαρύνονται υπερβολικά οι προϋπολογισμοί των κρατών μελών. Επομένως, λένε, δεν θα χρειάζεται κάθε τόσο η Ένωση να φροντίζει εκ των ενόντων να στηρίξει ένα μέλος της που κινδυνεύει, όπως τώρα την Ελλάδα και την Ιρλανδία, αφού τα κράτη μέλη θα μπορούν να δανείζονται με ενιαίο και χαμηλό επιτόκιο. Ο δεύτερος λόγος είναι νομισματικός. Με αυτόν τον τρόπο, λένε οι υποστηρικτές του ευρωομολόγου, η Ευρωζώνη θα γίνει πιο ελκυστικός τόπος χρηματικών επενδύσεων, τα ευρωπαϊκά ομόλογα θα ανταγωνίζονται τα ομοσπονδιακά ομόλογα των ΗΠΑ στη διεθνή αγορά, το ευρώ θα αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα και θα ενισχύσει τη θέση του ως νόμισμα στο οποίο τοποθετούν τα κράτη τα αποθέματά τους. Ο τρίτος λόγος είναι πολιτικός . Με το ευρωομόλογο, λέγεται ορθά, θα συνδεθούν οπωσδήποτε ρυθμίσεις διαχείρισής του, κι έτσι θα ενισχυθεί η συνοχή της Ένωσης. Επιπλέον, αν και το ομόλογο θα εκδοθεί για τις ανάγκες των κρατών μελών, σύντομα, αφού θα υπάρχει, η χρήση του θα επεκταθεί για επενδύσεις σε ενωσιακό επίπεδο, σαν τα «δίκτυα» που είχε προτείνει ο Ζακ Ντελόρ, όταν ήταν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αυτό θα απαιτήσει σταδιακά αύξηση του προϋπολογισμού κ.ο.κ.
Οι αντιρρήσεις που προβάλλονται είναι δύο. Πρώτον, ότι ένα ομόλογο που το εκδίδουν όλες οι χώρες μαζί, θα έχει επιτόκιο που θα αντανακλά ακριβώς αυτόν τον συνδυασμό, και επομένως θα είναι υψηλότερο από το επιτόκιο που πληρώνουν σήμερα π.χ. η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία ή η Αυστρία. Αυτές οι χώρες λοιπόν θα επιβαρύνονται περισσότερο από όσο τώρα, για να στηρίξουν τον δανεισμό κρατών σαν την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Δεύτερον, το σχετικά χαμηλό επιτόκιο των ευρωπαϊκών ομολόγων θα είναι κίνητρο γι’ αυτές τις χώρες να πάψουν να τηρούν δημοσιονομική πειθαρχία. Θα συνεχίσουν να δανείζονται ακόμα περισσότερο, και στο τέλος η κρίση χρέους που θέλει να καταπολεμήσει το ευρωομόλογο θα επανέλθει.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου (Τράπεζα της Ελλάδος)
Εισαγωγή στην οικονομική David Χρηματοοικονομικής Begg / Τόμος Α-Β ,Εκδόσεις Κριτική 2006
Χρηματοοικονομική Διοίκηση Θεωρία και Πρακτική Δημήτριος Βασιλείου - Νικόλαος Ηρειώτης / Εκδοτικός οίκος Rosili
Σημειώσεις Χρηματοοικονομικής Διοίκησης ΔΕΤ Ρ. Μάρκελλου
http://www.aueb.gr
Δομημένα ομόλογα Γκενεράλης Δημήτριος Ευστ. / Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών/ ΟΠΑ 2008
http://www.eurobank.gr
http://www.tanea.gr
http://www.epohi.gr
http://www.euretirio.com
http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6324273,00.html
https://www.youtube.com/watch?v=Y_1gu1cp8xI
https://www.youtube.com/watch?v=3UpYJ8hLTjs
https://www.youtube.com/watch?v=a4PmzLGFJnk
Χρηματοοικονομικά
Μορφές χρηματοδότησης
Δίκαιο αξιογράφων
Τραπεζικές συναλλαγές
Τραπεζικό Δίκαιο
|
783637
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BB%CF%83%CE%BA
|
Κουρίλσκ
|
Το Κουρίλσκ (ρωσικά: Кури́льск· ιαπωνικά: 紗那 Σάνα-μούρα) είναι κωμόπολη και το διοικητικό κέντρο της Επαρχίας Κουρίλσκι στο Όμπλαστ της Σαχαλίνης της Ρωσίας, ευρισκόμενο επί της νήσου Ιτουρούπ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, έχει πληθυσμό 2.070 κατοίκους.
Το Κουρίλσκ αποτελεί κέντρο αλιείας και ιχθυοκαλλιέργειας, ιδιαίτερα σολομού. Ένας σταθμός προειδοποίησης για τσουνάμι βρίσκεται επίσης στην κωμόπολη.
Ιστορία
Οι Αϊνού είναι γνωστό ότι κατοικούν στη σημερινή τοποθεσία του Κουρίλσκ από τη 2η χιλιετία π.Χ., με τον οικισμό τους γνωστό ως Σάνα, και υπό ρωσική κυριαρχία ως Σιάνα (Сяна). Ρώσοι άποικοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο Ιτουρούπ (Ετορόφου) στα τέλη του 18ου αιώνα, με τους Ιάπωνες να ανεγείρουν ένα στρατιωτικό φυλάκιο το 1800. Οι εντάσεις μεταξύ Ρώσων και Ιάπωνων αποίκων στην περιοχή οδήγησαν στη Συνθήκη του Σιμόντα, με την οποία οι νότιες Κουρίλες νήσοι τέθηκαν επισήμως υπό ιαπωνική κυριαρχία το 1855, παραμένοντας έτσι μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Υπό ιαπωνική διοίκηση η οποία έληξε το 1945, το χωριό Σάνα ήταν ο κεντρικός οικισμός του νησιού. Στις 15 Αυγούστου 1945 ο πληθυσμός του χωριού ήταν 1.001 κάτοικοι.
Το 1947, το χωριό έλαβε το σημερινό του όνομα και το καθεστώς πόλεως από τους Σοβιετικούς. Όλοι οι Ιάπωνες χωρικοί εξορίστηκαν. Ωστόσο, οι Ιάπωνες δεν αναγνωρίζουν ότι έχει διαλυθεί νομίμως και το γραφείο της πόλης του Νέμουρο στο Χοκκάιντο φροντίζει για το οικογενειακό του μητρώο.
Παραπομπές
Όμπλαστ της Σαχαλίνης
Ασιατικές πόλεις της Ρωσίας
|
742296
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%20%CE%86%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Ιζαμπέλ Άξελσον
|
Η Ιζαμπέλ Άξελσον (γεννημένη το 2000/2001) είναι Σουηδή ακτιβίστρια για το κλίμα από τη Στοκχόλμη.
Η Άξελσον είναι ακτιβίστρια και διοργανώτρια μαθητικών κινητοποιήσεων για το κλίμα στη χώρα της από τον Δεκέμβριο του 2018. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, η Άξελσον είχε αρχίσει να κάνει μοναχική διαμαρτυρία έξω από το κτήριο του σουηδικού κοινοβουλίου, καθώς άλλοι ακτιβιστές έδιναν ομιλίες για την κλιματική κρίση. Σε δηλώσεις της στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, η Άξελσον αναφέρθηκε στη δράση των πολιτικών σχετικά με το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, τονίζοντας τα εξής: «Θα τους έβαζα βαθμό κάτω από τη βάση. Ξέρω ότι προσπάθησαν, όμως δεν προσπάθησαν αρκετά». Αντίστοιχες, όμως, ήταν και οι δηλώσεις της για τις κινητοποιήσεις των νέων στη Σουηδία, τις οποίες αξιολόγησε μεν θετικά, αναφέροντας όμως με πνεύμα αυτοκριτικής: «Δεν καταφέραμε να πείσουμε τους πολιτικούς μας να αναλάβουν δράση στο θέμα του κλίματος, επομένως δεν νομίζω ότι θα έπρεπε ούτε εμείς να προβιβαστούμε».
Στα τέλη Ιανουαρίου του 2020, παρακολούθησε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός μαζί με άλλους ακτιβιστές για το κλίμα, μεταξύ των οποίων η Γκρέτα Τούνμπεργκ, η Λουίζα Νοϊμπάουερ, η Λουκίνα Τίλε και η Βανέσα Νακάτε.
Η Άξελσον ήταν συνεισφέρουσα για την έκδοση ενός βιβλίο με τον τίτλο "Gemeinsam für die Zukunft - Fridays For Future und Scientists For Future: Vom Stockholmer Schulstreik zur weltweiten Klimabewegung". Στο βιβλίο, συνέβαλε με λεπτομέρειες από τις μαθητικές κινητοποιήσεις στη χώρα της, για να δώσει στον αναγνώστη μια προοπτική από κάποιον που έζησε αυτές τις κινητοποιήσεις από μέσα.
Ο Axelsson έχει αυτισμό.
Παραπομπές
Ακτιβιστές για την κλιματική αλλαγή
|
28049
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%201934
|
Θάνατοι το 1934
|
Ιανουάριος
6 Ιανουαρίου - Χέρμπερτ Τσάπμαν, Άγγλος ποδοσφαιριστής (55)
29 Ιανουαρίου - Φριτς Χάμπερ, Γερμανός χημικός (Νόμπελ Χημείας 1918) (65)
Φεβρουάριος
20 Φεβρουαρίου - Στυλιανός Γαλερός, Έλληνας οπλαρχηγός (56)
Μάρτιος
Απρίλιος
Μάιος
Ιούνιος
8 Ιουνίου - Ντόροθυ Ντελλ, Αμερικανίδα ηθοποιός (19)
11 Ιουνίου - Λεβ Βιγκότσκι, Σοβιετικός ψυχολόγος (37)
Ιούλιος
4 Ιουλίου - Μαρία Κιουρί, Πολωνέζα φυσικός και χημικός (66)
28 Ιουλίου - Μαρί Ντρέσσλερ, Καναδή ηθοποιός (64)
Αύγουστος
2 Αυγούστου - Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, Γερμανός στρατάρχης και πολιτικός (86)
Σεπτέμβριος
Οκτώβριος
Νοέμβριος
Δεκέμβριος
1934
|
428417
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ηρόδωρος ο Ηρακλειώτης
|
Ο Ηρόδωρος ο Ηρακλειώτης (6ος αιώνας π.Χ.) ή Ηρόδωρος ο Ποντικός, ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός από την Ηράκλεια του Πόντου, ο οποίος εμφανίζεται να έζησε κατά την ίδια εποχή με τους ιστορικούς Εκαταίο τον Μιλήσιο και Φερεκύδη τον Σύρο, στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ., ενώ ο γιος του, ο Βρύσων, έζησε πριν την εποχή του Πλάτωνα.
Ο Ηρόδωρος έγραψε ένα έργο σχετικά με την μυθολογία και λατρεία του Ηρακλή, το οποίο επίσης περιείχε και ένα αριθμό από ιστορικές και γεωγραφικές πληροφορίες, και θεωρείται πως ήταν ένα αρκετά εκτεταμένο έργο μια και ο λόγιος του 2ου αιώνα μ.Χ. Αθήναιος αναφέρει πως χρησιμοποιεί υλικό από το 17ο βιβλίο του έργου αυτού. Αναφέρεται επίσης συχνά στον σχολιασμό που συνοδεύει τα έργα του Πίνδαρου και του Απολλώνιου του Ρόδιου, καθώς και από τον Αριστοτέλη, Πλούταρχο, και άλλους. Ο σχολιασμός στο έργο του Απολλώνιου αναφέρεται επίσης στην ύπαρξη ενός έργου του Ηροδώρου σχετικά με τους Μάκρωνες οι οποίοι ήταν ένα έθνος στις ακτές του Εύξεινου Πόντου, καθώς και σε μια πραγματεία για την πόλη της Ηράκλειας, και επίσης ένα έργο σχετικά με τον μύθο των Αργοναυτών.
Αναφορές υπάρχουν επίσης για την ύπαρξη έργων με τίτλο Οιδίπους, Πελοπεία, και Ὀλυμπία από τον Ηρόδωρο. Δεν είναι ξεκάθαρο όμως το αν όλα αυτά ήταν ξεχωριστά έργα ή απλώς ξεχωριστές ενότητες του έργου σχετικά με τον Ηρακλή. Ωστόσο τα Ἀργοναυτικά, στο οποίο γίνονται συχνά αναφορές θεωρείται πως είναι ξεχωριστό σύγγραμμα, καθώς και ξεχωριστό ήταν και το έργο σχετικά με την πόλη της Ηράκλειας, εκτός και αν το κείμενο όπου γίνεται η αναφορά, πρέπει να διαβαστεί ως Περὶ Ἡρακλέους, αντί για Περὶ Ἡρακλέας. Ένα παλαιότερο σφάλμα που είχε γίνει στον σχολιασμό του Απολλώνιου απέδιδε στον Ηρόδωρο δύο εξάμετρα από έναν από τους Ομηρικούς Ύμνους οδήγησε στην υπόθεση πως τα Αργοναυτικά του Ηρόδωρου ήταν ποίημα. Ωστόσο ο χαρακτήρας των αναφορών φαίνεται δεν φαίνεται να είναι συμβατός με μια τέτοια υπόθεση.
Παραπομπές
Κύρια πηγή
Herodo'rus, A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology - perseus.tufts.edu
Αρχαίοι Έλληνες ιστορικοί
|
654728
|
https://el.wikipedia.org/wiki/IPTF14hls
|
IPTF14hls
|
Ο iPTF14hls είναι ένας ασυνήθιστος υπερκαινοφανής αστέρας που εκρηγνυόταν συνεχώς επί περίπου 1.000 ημέρες πριν γίνει υπόλειμμα υπερκαινοφανούς. Προηγουμένως εξερράγη το 1954. Καμία από τις θεωρίες ή τις προτεινόμενες υποθέσεις δεν εξηγούν πλήρως όλες τις πτυχές του φαινομένου.
Παρατηρήσεις
Ο αστέρας iPTF14hls ανακαλύφθηκε το Σεπτέμβριο του 2014 από το Παροδικό Εργοστάσιο του Πάλομαρ και δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 2014 από την Πραγματικού Χρόνου Παροδική Έρευνα της Καταλίνα (Catalina Real-time Transient Survey, CRTS) ως CSS141118: 092034 + 504148. Με βάση αυτές τις πληροφορίες επιβεβαιώθηκε ως υπερκαινοφανής αστέρας τον Ιανουάριο του 2015. Θεωρήθηκε τότε ότι ήταν ένα μεμονωμένο συμβάν υπερκαινοφανούς (Τύπου ΙΙ-Ρ) που θα εξασθενούσε σε περίπου 100 ημέρες, αλλά συνέχισε την έκρηξή του για περίπου 1.000 ημέρες ενώ η φωτεινότητα του μεταβλήθηκε τουλάχιστον 5 φορές. Η φωτεινότητα εμφάνισε διακυμάνσεις της τάξης έως και του 50%, εμφανίζοντας πέντε κορυφές. Επίσης, αντί να ψύχεται με την πάροδο του χρόνου όπως αναμένεται από ένα σουπερνόβα τύπου II-Ρ, το αντικείμενο διατηρεί μία σχεδόν σταθερή θερμοκρασία περίπου 5000-6000 Κ. Έλεγχοι φωτογραφιών του παρελθόντος αποκάλυψαν μία από το 1954 που έδειχνε έκρηξη στην ίδια θέση. Από το 1954, ο αστέρας έχει εκραγεί έξι φορές.
Ο βασικός ερευνητής είναι ο Iair Arcavi. Η διεθνής ομάδα του χρησιμοποίησε το Φασματόμετρο Απεικόνισης Χαμηλής Ανάλυσης (Low Resolution Imaging Spectrometer, LRIS) του τηλεσκοπίου Κεκ Ι στο Αστεροσκοπείο Κεκ για να λάβει το φάσμα του γαλαξία όπου βρίσκεται ο αστέρας και το Φασματογράφο Πολλών Αντικειμένων και Βαθιάς Απεικόνισης (Deep Imaging και Multi-Object Spectrograph, DEIMOS) στο Κεκ II για τη λήψη φασμάτων υψηλής ανάλυσης του ίδιου του ασυνήθιστου υπερκαινοφανούς.
Ο γαλαξίας του iPTF14hls είναι ένας νάνος γαλαξίας υψηλής αστρογένεσης, που υποδηλώνει χαμηλή περιεκτικότητα σε μέταλλα, και η αδύναμη γραμμή απορρόφησης σιδήρου που παρατηρείται στα φάσματα του υπερκαινοφανούς είναι συνεπής με έναν προγεννήτορα χαμηλής μεταλλικότητας. Η μελέτη εκτιμά ότι ο αστέρας που εξερράγη ήταν τουλάχιστον 50 φορές μεγαλύτερος από τον Ήλιο. Οι ερευνητές επισημαίνουν επίσης ότι ο ρυθμός επέκτασης των συντριμμιών είναι βραδύτερος, κατά συντελεστή 6, από οποιονδήποτε άλλο γνωστό υπερκαινοφανή, σαν να εκρήγνυται σε αργή κίνηση. Ωστόσο, εάν αυτό οφειλόταν σε σχετικιστική διαστολή του χρόνου, τότε το φάσμα θα μετατοπιζόταν προς το ερυθρό με τον ίδιο συντελεστή (6), κάτι όμως το οποίο δεν συμβαδίζει με τις παρατηρήσεις τους. Το 2017 η ταχύτητα επέκτασης περιορίστηκε σε περίπου 1.000 χλμ/δευτερόλεπτο.
Τρέχουσες παρατηρήσεις
Η ομάδα του Arcavi συνεχίζει να παρακολουθεί το αντικείμενο σε άλλες ζώνες του φάσματος σε συνεργασία με άλλα διεθνή τηλεσκόπια και παρατηρητήρια. Αυτές οι εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν το Σκανδιναβικό Οπτικό Τηλεσκόπιο και το διαστημικό τηλεσκόπιο Swift της NASA, το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Fermi Gamma-ray ενώ το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble ξεκίνησε να απεικονίζει την τοποθεσία τον Δεκέμβριο του 2017.
Το iPTF14hls είναι ένα συνεχιζόμενο γεγονός και μετά από περίπου 1.000 ημέρες το φως του εμφάνισε μια δραματική πτώση, αλλά ο υπερκαινοφανής εξακολουθεί να είναι ορατός και μέχρι το Νοέμβριο του 2018 τα φάσματά του είχαν γίνει υπόλειμμα υπερκαινοφανούς. Μια εικόνα υψηλής ανάλυσης αυτής της τελευταίας φάσης αποκτήθηκε με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.
Υποθέσεις
Η σύγχρονη θεωρία προβλέπει ότι ο αστέρας θα έπρεπε να καταναλώσει όλο το υδρογόνο του στην πρώτη έκρηξη υπερκαινοφανούς και, ανάλογα με το αρχικό μέγεθος του αστέρα, τα απομεινάρια του πυρήνα θα έπρεπε να σχηματίσουν έναν αστέρα νετρονίων ή μια μαύρη τρύπα, οπότε ο Iair Arcavi υποστήριξε το 2017 ότι στη προκειμένη περίπτωση συνέβη ένα νέο και άγνωστο φαινόμενο. Εκείνη την εποχή, καμία γνωστή θεωρία δεν εξηγούσε όλες τις παρατηρήσεις. Καμία από τις υποθέσεις που δημοσιεύθηκαν πριν από τις αρχές του 2018 - οι τρεις πρώτες αναφέρονται παρακάτω - δεν μπορούσε να εξηγήσει τη συνεχιζόμενη παρουσία υδρογόνου ή τα ενεργειακά δεδομένα που παρατηρήθηκαν. Σύμφωνα με τον Iair Arcavi, αυτή η ανακάλυψη απαιτεί την τελειοποίηση των υφιστάμενων σεναρίων έκρηξης ή την ανάπτυξη ενός νέου σεναρίου, το οποίο μπορεί:
να παράγει τις ίδιες φασματικές υπογραφές με τους κοινούς υπερκαινοφανείς τύπου II-P αλλά με μια εξέλιξη επιβραδυνόμενη κατά συντελεστή 6 έως 10.
να παρέχει ενέργεια για να παρατείνει την καμπύλη φωτός κατά συντελεστή ~6 χωρίς να εισάγει φασματικά χαρακτηριστικά στενής γραμμής ή ισχυρή ραδιοφωνική εκπομπή και εκπομπή ακτίνων Χ ενδεικτική αλληλεπίδρασης περιαστρικού υλικού.
να παράγει τουλάχιστον πέντε κορυφές στην καμπύλη φωτός.
να αποσυνδέει τη συναγόμενη φωτόσφαιρα παραγωγής γραμμών από τη συνεχή φωτόσφαιρα.
να διατηρεί μια φωτοσφαιρική φάση με σταθερή κλίση ταχύτητας γραμμής για πάνω από 600 ημέρες.
Αντιύλη
Μια υπόθεση περιλαμβάνει την καύση αντιύλης σε έναν αστρικό πυρήνα. Σύμφωνα με αυτήν, οι τεράστιοι αστέρες αναπτύσσουν τόσο μεγάλες θερμοκρασίες στους πυρήνες τους, ώστε η ενέργεια μετατρέπεται σε ύλη και αντιύλη, με αποτέλεσμα ο αστέρας να γίνεται εξαιρετικά ασταθής και να υποβάλλεται σε επανειλημμένες λαμπερές εκρήξεις σε μια περίοδο αρκετών ετών. Η αντιύλη που έρχεται σε επαφή με την ύλη θα προκαλούσε μια έκρηξη που απομακρύνει τα εξωτερικά στρώματα του αστέρα και αφήνει τον πυρήνα ανέπαφο. Αυτή η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί για δεκαετίες πριν από τη μεγάλη τελική έκρηξη και την κατάρρευση προς σχηματισμό μιας μαύρης τρύπας.
Παλμικός υπερκαινοφανής αστάθειας ζεύγους
Μια άλλη υπόθεση είναι ο παλμικός υπερκαινοφανής αστάθειας ζεύγους, ένας τεράστιος αστέρας που μπορεί να χάσει περίπου τη μισή μάζα του πριν ξεκινήσει μια σειρά βίαιων παλμών. Με κάθε παλμό, το υλικό που διαφεύγει από τον αστέρα μπορεί να προλάβει προηγούμενο υλικό που εκτοξεύτηκε, προκαλώντας έντονες αναλαμπές φωτός καθώς συγκρούεται, προσομοιάζοντας μια επιπλέον έκρηξη. Ωστόσο, η ενέργεια που απελευθερώνεται από τον υπερκαινοφανή iPTF14hls είναι περισσότερη από ό,τι προβλέπει η θεωρία.
Μάγναστρο
Τα μοντέλα των μαγνάστρων μπορούν επίσης να εξηγήσουν πολλά από τα παρατηρούμενα χαρακτηριστικά, αλλά δίνουν μια ομαλή καμπύλη φωτός και μπορεί να απαιτούν μια εξελισσόμενη ισχύ μαγνητικού πεδίου.
Ανταπόκριση στο σοκ
Οι Jennifer E Andrews και Nathan Smith υπέθεσαν ότι το παρατηρούμενο φάσμα φωτός αποτελεί μια σαφή υπογραφή αλληλεπίδρασης του εκτοξευόμενου υλικού με πυκνό περιαστρικό υλικό. Πρότειναν ότι μια τυπική ενέργεια έκρηξης, μαζί με την αλληλεπίδραση με το περιαστρικό υλικό - όπως συνέβη και σε μερικούς πρόσφατους υπερκαινοφανείς, συμπεριλαμβανομένων των SN 1998S, SN 2009ip και SN 1993J - θα μπορούσε να "εξηγήσει την ιδιότυπη εξέλιξη του iPTF14hls".
Τον Δεκέμβριο του 2017, μια ομάδα που χρησιμοποίησε το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Ακτίνων γ Φερμί, ανέφερε ότι ενδέχεται να έχει εντοπίσει για πρώτη φορά στον iPTF14hls εκπομπή ακτίνων γ υψηλής ενέργειας από έναν υπερκαινοφανή. Η πηγή των ακτίνων γάμμα εμφανίζεται ~300 ημέρες μετά την έκρηξη του iPTF14hls και εξακολουθεί να είναι ορατή, αλλά απαιτούνται περισσότερες παρατηρήσεις για να επιβεβαιωθεί ότι ο iPTF14hls είναι η ακριβής πηγή της παρατηρούμενης εκπομπής ακτίνων γ. Εάν η συσχέτιση μεταξύ της πηγής ακτίνων γάμμα και του iPTF14hls είναι πραγματική, υπάρχουν δυσκολίες να μοντελοποιηθεί η εκπομπή των ακτίνων γάμμα στο πλαίσιο της επιτάχυνσης των σωματιδίων στο σοκ που παράγεται από το εκτινασσόμενο υλικό του σουπερνόβα. Η αποδοτικότητα της μετατροπής ενέργειας πρέπει να είναι πολύ υψηλή, επομένως προτείνεται ότι είναι απαραίτητος ένας πίδακας (ανισότροπη εκπομπή) από έναν κοντινό σύντροφο για να εξηγηθούν ορισμένα από τα παρατηρούμενα δεδομένα. Δεν έχουν εντοπιστεί εκπομπές ακτίνων Χ, γεγονός που καθιστά δύσκολη την ερμηνεία της εκπομπής των ακτίνων γ.
Παραπομπές
Μεγάλη Άρκτος
Υπερκαινοφανείς αστέρες
|
484344
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%8C%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82%20%28%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%29
|
Αναγέννηση Γερμασόγειας (ποδόσφαιρο)
|
Η Αναγέννηση Γερμασόγειας ήταν κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα τη Γερμασόγεια της επαρχίας Λεμεσού. Ιδρύθηκε το 1956. Αποτελεί μέρος του αθλητικού συλλόγου Αναγέννηση Γερμασόγειας, ο οποίος διαθέτει και καλαθοσφαιρικά τμήματα ανδρών και γυναικών. Η Αναγέννηση Γερμασόγειας έχει συμμετοχές στη Β΄ κατηγορία, στη Γ΄ κατηγορία και στη Δ΄ κατηγορία της Κύπρου. Χρώματα της ομάδας είναι το μπλε και το άσπρο.
Ιστορία
Έως το 1993 αγωνιζόταν στις διοργανώσεις της ΠΑΑΟΚ. Το 1993 κατέκτησε το πρωτάθλημα ένταξης ΣΤΟΚ και έτσι εντάχθηκε στη Δ΄ κατηγορία και στις τάξεις της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ).
Περίοδος 1993-1999
Την περίοδο 1993-94 τερμάτισε στην έκτη θέση. Την επόμενη περίοδο τερμάτισε στη δεύτερη θέση και προβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Ακολούθησαν τρεις συμμετοχές στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1997-98 τερμάτισε στην τρίτη θέση και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία.
Δεκαετία 1999-2000
Παρέμεινε πέντε συνεχόμενες περιόδους στη Β΄ κατηγορία. Την περίοδο 2002-03 τερμάτισε στην τελευταία θέση και υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Ακολούθησε ένας ακόμα υποβιβασμός, από τη Γ΄ κατηγορία στη Δ΄ κατηγορία, την επόμενη περίοδο. Την περίοδο 2005-06 κατέκτησε το πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Υποβιβάστηκε την περίοδο 2007-08.
Περίοδος 2010-2013
Την περίοδο 2009-10 προβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία για να υποβιβαστεί την περίοδο 2011-12. Μετά το τέλος της περιόδου αποχώρησε από την ΚΟΠ και συνέχισε στις διοργανώσεις της ΠΑΑΟΚ.Το 2018 ανέστειλε την λειτουργία της.
Τίτλοι-Διακρίσεις
Δ΄ Κατηγορία:
Πρωταθλήτρια (1): 2006
Πρωτάθλημα Ένταξης ΣΤΟΚ:
Πρωταθλήτρια (1): 1993
Κύπελλο ΣΤΟΚ:
Κυπελλούχος (1): 1993
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στην ιστοσελίδα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου
Δείτε επίσης
Ποδόσφαιρο στην Κύπρο
Ανενεργές ποδοσφαιρικές ομάδες Κύπρου (ανδρών)
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1956
Γερμασόγεια
|
601031
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Hrvatska%20rije%C4%8D
|
Hrvatska riječ
|
Η Hrvatska riječ (κυριολεκτικά: Η κροατική Λέξη) είναι κροατική εβδομαδιαία εφημερίδα στη Σερβία. Δημοσιεύεται στη Σουμπότιτσα.
Ιστορία
Ιδρύθηκε το 1945 με σκοπό να χρησιμεύσει ως πληροφοριακό όργανο για την κροατική μειονότητα της Σερβίας. Συνέχισε με αυτό το ρόλο μέχρι το 1956 όταν διέκοψε την κυκλοφορία της. Το 2003 η εφημερίδα δημιουργήθηκε εκ νέου.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Κροάτες της Σερβίας
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολιτισμός της Βοϊβοντίνα
Εφημερίδες
|
172072
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%28%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%29
|
Παναθηναϊκός (πετοσφαίριση γυναικών)
|
Το τμήμα πετοσφαίρισης γυναικών του Παναθηναϊκού αποτελεί μέρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου (ΠΑΟ).
Η σύγχρονη ιστορία της ομάδας ξεκίνησε το 1969, ο Παναθηναϊκός όμως είχε δραστηριοποιηθεί στη γυναικεία πετοσφαίριση και προ του 1969, χωρίς κάποια σπουδαία διάκριση.
Είναι η πλέον επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία της πετοσφαίρισης γυναικών στην Ελλάδα, έχοντας κατακτήσει 25 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα Ελλάδας σημειώνοντας παράλληλα 6 φορές το νταμπλ τίτλων. Συμμετείχε και στις 46 διοργανώσεις του Πανελλήνιου πρωταθλήματος με οποιαδήποτε μορφή του μέχρι το 2017 όταν και αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα της Α1, ενώ κατέχει το ρεκόρ 11 αήττητων πρωταθλημάτων: 1971, 1972, 1973, 1977, 1978, 1979, 1982, 1991, 1992, 1993, 2007. Είναι επίσης κάτοχος ενός εντυπωσιακού ρεκόρ 68 συνεχόμενων νικών στο πρωτάθλημα ανάμεσα στο σερί των 4 κατακτήσεων του: 1990, 1991, 1992, 1993, 1994.
Έχει συμμετάσχει 4 φορές σε Φάιναλ φορ ευρωπαϊκών διοργανώσεων φθάνοντας σε 2 τελικούς, το 2000 του κυπέλλου Κυπελλούχων και το 2009 του Challenge cup.
Ιστορία
1969–80: Το δυναμικό ξεκίνημα
Το τμήμα ιδρύθηκε το 1969. Έδρα της ομάδας ήταν το κλειστό γυμναστήριο του γηπέδου ΠΑΟ (αλλιώς Τάφος του Ινδού) και πρώτος χρονικά προπονητής ο Ανδρέας Μπεργελές, έμπειρος παίκτης του ανδρικού τμήματος, για να αναλάβει στα μέσα της περιόδου ο Σάβα Γκροζντάνοβιτς τεχνικός του τελευταίου. Σημαντικές αθλήτριες υπήρξαν τότε οι Ιωαννίδου (αρχηγός), Κογεβίνα, Χατζηγιάννη, Γιαννουλάτου, Μανδανίδου.
Το 1971 ο Παναθηναϊκός αναδεικνύεται αήττητος πρωταθλητής Κέντρου αλλά και πρωταθλητής Ελλάδας επικρατώντας του Ηρακλή με 3–0 σετ στο κλειστό της ΧΑΝΘ, στη Θεσσαλονίκη . Το 1972 αρχικά κατακτά ξανά αήττητος το πρωτάθλημα κέντρου, και στη συνέχεια το πρωτάθλημα Ελλάδος στην Καβάλα επικρατώντας με 3–0 σετ ενάντια στον Άρη, τον Εθνικό, τον Ηρακλή, την Καβάλα. Πριν την τελευταία αγωνιστική ισοβαθμούσε με το Αμερικάνικο Κολλέγιο το οποίο νίκησε με δυσκολία με 3–2 σετ. Την ίδια χρονιά ο Παναθηναϊκός επικράτησε της Φενέρ Μπαχτσέ και προκρίθηκε στη 2η φάση του κυπέλλου Πρωταθλητριών.
To 1973 ο Παναθηναϊκός κατακτά για τρίτη συνεχόμενη χρονιά αήττητος το πρωτάθλημα κέντρου και για τρίτη το Ελλάδας, του οποίου η τελική φάση διεξήχθη στο κλειστό της ΧΑΝΘ.
Το 1974 εμφανίζεται πολύ δυνατός ο Ζ.Α.Ο.Ν., με αποτέλεσμα να αρχίσουν οι μεγάλες "μάχες" μεταξύ των δύο συλλόγων, που αποτέλεσαν τις καλύτερες ομάδες πανελλαδικώς και οι μεταξύ τους αγώνες έκριναν όλα τα πρωταθλήματα κέντρου και Ελλάδος για μία δεκαετία (1974–83). Ο Παναθηναϊκός γνωρίζει την πρώτη του ήττα στο πρωτάθλημα κέντρου από το μεγάλο αντίπαλό του ΖΑΟΝ με 3–2, όμως τον νικά την τελευταία αγωνιστική με 3–0, εξασφαλίζοντας έτσι τον τίτλο. Ο ΖΑΟΝ κάνει την έκπληξη στην τελική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος, επικρατεί με 3–1 του ΠΑΟ και του στερεί έτσι για πρώτη φορά τον πανελλήνιο τίτλο.
Το 1975 ο Σάβα Γκροζντάνοβιτς εγκατέλειψε την Ελλάδα μεσούσης της περιόδου και αντικαταστάθηκε από το Νίκο Μπεργελέ. Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά δεν κατέκτησε κανένα τίτλο παρά το ότι η Γιαννουλάτου αναδείχθηκε MVP των τελικών του πρωταθλήματος. Χάνει, μετά από πέντε συνεχόμενες κατακτήσεις, το πρωτάθλημα κέντρου, καθώς στους δύο κρίσιμους αγώνες εναντίον του μεγάλου αντιπάλου του ΖΑΟΝ, γνώρισε ισάριθμες ήττες. Στην τελική φάση του πανελληνίου, ηττήθηκε για 4η συνεχόμενη φορά από το ΖΑΟΝ (3–1), κι έμεινε έτσι για τρίτη συνεχόμενη διοργάνωση στη δεύτερη θέση, πίσω από την ομάδα της Κηφισιάς. Το 1976 για το πρωτάθλημα Κέντρου, ο Παναθηναϊκός και ΖΑΟΝ πετυχαίνουν από μία νίκη στα μεταξύ τους παιχνίδια, όμως ο Παναθηναϊκός κατακτά τον τίτλο με 39 βαθμούς έναντι 38, εκμεταλλευόμενος την ήττα του ΖΑΟΝ από την Αρτέμιδα, η οποία παρουσιάστηκε πολύ δυνατή και "χτύπησε" τους δύο μεγάλους, καταλαμβάνοντας τελικά την τρίτη θέση με 37. Πριν τον αγώνα με το Ζ.Α.Ο.Ν. για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Πάτρα, η Γκύζη του ΠΑΟ συμπλέκεται με αθλήτρια του Ζ.Α.Ο.Ν. στο ξενοδοχείο και αποβάλλεται. Ο Ζ.Α.Ο.Ν. νικά τον Παναθηναϊκό με 3–2 και κατακτά για 3η συνεχόμενη φορά τον τίτλο. Η Γιαννουλάτου αναδεικνύεται και πάλι MVP των τελικών.
Το 1977 ο Παναθηναϊκός με το Νίκο Μπεργελέ στην τεχνική ηγεσία επιστρέφει στην κορυφή του Πανελληνίου Πρωταθλήματος ενώ παράλληλα κατακτά και το πρωτάθλημα Κέντρου. Στο πρωτάθλημα κέντρου, οι ομάδες της Α' κατηγορίας μειώνονται από 11 σε 6, και αγωνίζονται σε τρεις γύρους. Ο τίτλος κρίθηκε και πάλι στους αγώνες μεταξύ ΠΑΟ, ΖΑΟΝ και Αρτέμιδος. Ο ΠΑΟ κάνει κακό ξεκίνημα, καθώς στον πρώτο γύρο ηττάται και στα δύο ντέρμπι (από Αρτέμιδα με 1–3 εντός, και ΖΑΟΝ με 3–1). Στους υπόλοιπους 10 αγώνες κατακτά ισάριθμες νίκες, και χάρη στη μεγάλη νίκη του την τελευταία αγωνιστική στην έδρα του ΖΑΟΝ με 3-2, κατακτά τον τίτλο με 28 βαθμούς, έναντι 27 του ΖΑΟΝ και 26 της Αρτέμιδος. Στην τελική φάση του πανελληνίου, επικρατεί εύκολα 3–0 στον καθοριστικό αγώνα επί του ΖΑΟΝ.
Το 1978 ο Παναθηναϊκός κατακτά αήττητος του πρωτάθλημα κέντρου, επικρατώντας του ΖΑΟΝ και στους τρεις αγώνες τους. Στον άτυπο τελικό της τελικής φάσης του Πανελληνίου Πρωταθλήματος στη Νίκαια επικράτησε και τέταρτη φορά του Ζ.Α.Ο.Ν. με 3–2 σετ ενώ βρέθηκε να χάνει με 0–2. Έτσι ολοκλήρωσε αήττητος τις υποχρεώσεις του για πέμπτη φορά στην ιστορία του. Πρωταγωνίστριες ήταν οι Παυλάκου, Κόκκαλη, Καλούδη, Θεοφάνη, Αγγελή, Μπαρζούκα.
Το 1979 προπονητής αναλαμβάνει ο αθλητής του ανδρικού τμήματος του ΠΑΟ, Νίκος Κριτσολάκης. Στο πρωτάθλημα κέντρου ισοβαθμεί στην πρώτη θέση με τον ΖΑΟΝ, καθώς είχαν από μία νίκη, και ο τίτλος κρίθηκε σε αγώνα μπαράζ. Εκεί ο ΖΑΟΝ επικρατεί με 3–1 σετ και κατακτά τον τίτλο. Ο Παναθηναϊκός παίρνει "εκδίκηση" στον άτυπο τελικό της τελικής φάσης του πανελληνίου πρωταθλήματος, όπου επικρατεί με 3–1 και κατακτά τον τίτλο. Το 1980 ο Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα κέντρου ισοβαθμεί ξανά με τον ΖΑΟΝ στην πρώτη θέση, και στον αγώνα μπαράζ χάνει εύκολα με 3–0 και μαζί και τον τίτλο. Στην τελική φάση του πανελληνίου πρωταθλήματος ηττάται ξανά εύκολα 3–0 από το μεγάλο του αντίπαλο, και χάνει και αυτόν τον τίτλο. Στην Ευρώπη αγωνίστηκε στα προημιτελικά του κυπέλλου Κυπελλούχων.
1981–89: Νέες επιτυχίες και το πρώτο ευρωπαϊκό φάιναλ φορ
Το 1981 ο Παναθηναϊκός γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που αγωνίζεται στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας από τις 13 έως τις 15 Φεβρουαρίου στο Μόναχο. Η διοργάνωση διεξήχθη στη Δυτική Γερμανία και ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε 4ος πίσω από την τροπαιούχο Λόχοφ και τις Μόμπιλ Τσετσίνα και Βισμπάντεν. Στη διοργάνωση συμμετείχαν οι Γκύζη, Παυλάκου, Μπομπόνη, Αγγέλη, Βήχου, Ψαθοπούλου, Μανώλα, Χρυσοστόμου, Κατσαρού, Μπαρζούκα, Μ. Νικολάου, Χ. Νικολάου. Στην Ελλάδα, κατακτά αήττητος το πρωτάθλημα κέντρου επικρατώντας στους καθοριστικούς αγώνες με τον ΖΑΟΝ με 3–1 και 3–2. Όμως η ομάδα της Κηφισιάς "απαντά" με ισάριθμες νίκες (3–2, 3–0) στα πλαίσια του πανελληνίου πρωταθλήματος, στερώντας από τον Παναθηναϊκό τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας.
Ο έφορος της ομάδας Λάμπρος Κολοβός αποκτά για λογαριασμό του ΠΑΟ από το Ζ.Α.Ο.Ν. τον προπονητή Σούλη Τουρσούγκα και την αθλήτρια Παναγιώτα Μπονοβία και μετά από 2 χρόνια επιστρέφει στην κορυφή του Πανελληνίου Πρωταθλήματος αήττητος το 1982, ενώ κατακτά και το πρωτάθλημα Κέντρου που διεξήχθη για τελευταία χρονιά. Στο παρθενικό πρωτάθλημα Α' Εθνικής το 1983 ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε πρωταθλητής επικρατώντας του Ζ.Α.Ο.Ν. με 3–2 σε αγώνα μπαράζ στο κλειστό του Πανελληνίου.
Το 1984 ανατέλλει το άστρο του Φιλαθλητικού, που κατακτά το πρωτάθλημα αφήνοντας τον Παναθηναϊκό δεύτερο με μεγάλη διαφορά. Οι δύο ομάδες μονοπώλησαν τις δύο πρώτες θέσεις για μία πενταετία (1984–88). Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ο Λάμπρος Κολοβός με τη βοήθεια του Γιώργου Βαρδινογιάννη αποκτούν μετά από πολλές προσπάθειες τη Λία Μήτση. Το 1985 ο Παναθηναϊκός ολοκληρώνει αήττητος την κανονική περίοδο, γνωρίζει όμως τρεις ήττες στη Β' φάση, κινδυνεύοντας έτσι να χάσει το πρωτάθλημα, το οποίο τελικά κατακτά με καλύτερη διαφορά σετ μετά από ισοβαθμία με το Φιλαθλητικό. Τα δύο επόμενα πρωταθλήματα (1986, 1987) θα καταλήξουν στον Φιλαθλητικό, με τον Παναθηναϊκό να περιορίζεται στη δεύτερη θέση.
Το 1988 ο Παναθηναϊκός με πρωταγωνίστριες τις Μήτση, Μπόρα, Ροτσίδου, Καρακώστα, Καπένη, Μαλαπέτσα, αναδεικνύεται πρωταθλητής, κατακτώντας την πρώτη θέση και στις δύο φάσεις του πρωταθλήματος, ενώ ηττήθηκε μόνο από το ΖΑΟΝ (δύο φορές). Το 1989 όμως ο ΠΑΟ θα αναδειχθεί για πρώτη φορά στην ιστορία του τρίτος στο Πρωτάθλημα, το οποίο κατέληξε στον Ιωνικό Ν.Φ., που εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του Παναθηναϊκού για την επόμενη πενταετία (1990–94).
1990–00: 4 συνεχή πρωταθλήματα και τελικός κυπέλλου Κυπελλούχων
Ο Λάμπρος Κολοβός αναλαμβάνει τις μεταγραφές των Αγγελάκη, Σφυρή, Θεοδωράκη και Σκουλά για να επιστρέψει η ομάδα στην κορυφή το 1990.
Το 1991 ο Παναθηναϊκός κατακτά το Ελληνικό Πρωτάθλημα για έβδομη φορά αήττητος, επικρατώντας με 3–0 επί του Ιωνικού ΝΦ στον τελικό. Το 1992 μετά την απόκτηση της Ρούλας Πραγκαλούδη και την ελληνοποίηση των Μπάμπουλι και Γκεοργκίεβα ενισχύεται και κατακτά ένα ακόμη πρωτάθλημα, αήττητος με μόλις τέσσερα χαμένα σετ σε 22 αγώνες, όμως στο τέλος της περιόδου παραιτείται ο Σούλης Τουρσούγκας και αποσύρεται η Λία Μήτση.
Το 1993 τη θέση του προπονητή αναλαμβάνει ο Γιέρζι Βελτζ ο οποίος υπήρξε αναμορφωτής της Εθνικής Ανδρών. Με την παρουσία της Ιουλίας Σάλτσεβιτς ο Παναθηναϊκός κατακτά το 4ο συνεχόμενο πρωτάθλημα (και το 3ο συνεχόμενο αήττητος) με 22 νίκες ενώ έχασε μόνο ένα σετ στον εντός έδρας αγώνα κόντρα στον ΖΑΟΝ (13–15). Στην Ευρώπη αγωνίστηκε στα προημιτελικά του κυπέλλου Πρωταθλητριών. Την επόμενη χρονιά η Σάλτσεβιτς αποχωρεί και αποκτάται η Ντότσι. Ο Παναθηναϊκός στις 22 Ιανουαρίου 1994 γνωρίζει την πρώτη του ήττα μετά από τρία συνεχόμενα αήττητα πρωταθλήματα και σχεδόν τέσσερα χρόνια από τον Ιωνικό ΝΦ (3–1), καθώς τελευταία φορά είχε ηττηθεί την 1 Απριλίου του 1990 και πάλι από τον Ιωνικό (3–2) για το πρωτάθλημα της περιόδου 1989–90. Ενδιάμεσα πέτυχε 68 συνεχόμενες νίκες, ένα από τα μεγαλύτερα σερί νικών στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Αυτή η ήττα του στοίχισε και τον τίτλο ο οποίος χάθηκε στη διαφορά των σετ, καθώς οι δύο ομάδες ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση με 21 νίκες και 1 ήττα.
Το 1995 με προπονητή τον Περικλή Μπακοδήμο ο Παναθηναϊκός αγωνίζεται στις 4-5 Μαρτίου, στο φάιναλ φορ του κυπέλλου Κυπελλούχων στο Μίνστερ της Γερμανίας. Ηττάται στα ημιτελικά από τη Μίνστερ και στο μικρό τελικό από τη Μπρούμελ Ανκόνα, ενώ τον τίτλο πήρε η Μοντένα. Στο πρωτάθλημα εμφανίζεται η σπουδαία ομάδα του Φ.Ο. Βριλησσίων, που αποτέλεσε το νέο μεγάλο ανταγωνιστή του Παναθηναϊκού για την επόμενη πενταετία (1995–99). Ο Παναθηναϊκός αν κι έσπασε το πλεονέκτημα έδρας των Βριλησσίων στον πρώτο αγώνα των τελικών, στο δεύτερο αγώνα γνωρίζει την ήττα μέσα στη Λεωφόρο, και χάνει το πρωτάθλημα με ήττα με 3–1 στον τελευταίο αγώνα των τελικών.
Το 1996 η Σάλτσεβιτς επιστρέφει από τον Ολυμπιακό και αποκτούνται οι Αμερικάνες Μπάκνερ και Μιλς. Στην κανονική περίοδο ο ΠΑΟ θα βρεθεί στην τρίτη θέση μετά από ισοβαθμία των τριών πρώτων ομάδων, και αργότερα θα αποκλειστεί στα ημιτελικά από τα Βριλήσσια με 2–1 νίκες.
Το 1997 Παναθηναϊκός και Βριλήσσια γνωρίζουν μόνο μία ήττα στην κανονική περίοδο (στους μεταξύ τους αγώνες), αλλά ο ΠΑΟ δεν ευνοείται στην ισοβαθμία και κατακτά τη δεύτερη θέση. Στους τελικούς με μειονέκτημα έδρας απέναντι στα Βριλήσσια οδηγείται σε πέμπτο αγώνα. Εκεί αν και προηγήθηκε με 0–2, ηττήθηκε τελικά με 3–2 σετ. Έτσι τα Βριλήσσια θα αφήσουν για 3η συνεχόμενη φορά τον ΠΑΟ χωρίς τίτλο παρά το ότι ο Παναθηναϊκός απέκτησε την Κορίνα Μετβέτεβα και είχε ξανά στον πάγκο τον έμπειρο Σούλη Τσουρούγκα.
Το 1998 ο Γιάννης Νικολακάκης αναλαμβάνει την ομάδα και με πρωταγωνίστριες τις Μετβέτεβα, Αγγελάκη και Σφυρή κατακτά το Πρωτάθλημα.
Την περίοδο 1998–99 ο Παναθηναϊκός έφτασε πολύ κοντά στο να αγωνιστεί στο final-4 του κυπέλλου Πρωταθλητριών. Την προτελευταία αγωνιστική των ομίλων υποδέχτηκε την τουρκική Βάκιφμπανκ θέλοντας μόνο νίκη για να προκριθεί. Μετά από συγκλονιστική μάχη το παιχνίδι έφτασε στο tie break. Εκεί ο Παναθηναϊκός έφτασε πολύ κοντά στη νίκη-πρόκριση καθώς προηγήθηκε με 12–8, αλλά με σερί 7–1 η Βάκιφμπανκ επικράτησε με 2–3 και άφησε τον Παναθηναϊκό εκτός final-4 . Στο πρωτάθλημα θα τερματίσει δεύτερος, χάνοντας όλους τους καθοριστικούς αγώνες κόντρα στα Βριλήσσια με 3–2 σετ. Ο Παναθηναϊκός μετέχει στον παρθενικό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, όπου και πάλι τα Βριλήσσια του στερούν την κατάκτηση ενός τροπαίου, επικρατώντας με 3–0 σετ.
Η δεκαετία έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο αφού ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη γυναικεία ελληνική ομάδα βόλεϊ που αγωνίστηκε σε τελικό Ευρώπης. Το 2000 αγωνίστηκε στο φάιναλ φορ του κυπέλλου Κυπελλούχων στις 11-12 Μαρτίου στην Περούτζια. Για τα ημιτελικά επικράτησε με 3–0 επί της Ένκα Κωνσταντινούπολης αλλά στον τελικό ηττήθηκε με 3–0 σετ από την Περούτζια. Προπονητής ήταν ο Γιάννης Νικολακάκης και αθλήτριες οι Ιορδανίδου, Πιζέλε, Φεντότοβα, Σαπαρέφσκα, Μάσσου, Γιαλένιου, Ντούλε, Αλιφεράκη, Αγγελάκη, Ζανάρα, Μπάμπουλι. Κατέκτησε επίσης το Πρωτάθλημα Ελλάδας επικρατώντας επί του Φιλαθλητικού, από τον οποίο όμως αποκλείστηκε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας. Το καλοκαίρι του 2000 ο Λάμπρος Κολοβός αποχώρησε για λόγους υγείας μετά από 50 χρόνια προσφοράς στα διοικητικά του τμήματος.
2001–11: Εγχώρια κυριαρχία (7 συνεχή πρωταθλήματα, 5 νταμπλ) και δεύτερος ευρωπαϊκός τελικός
Ο Γιάννης Νικολακάκης και η Σοφία Αγγελάκη μετακινήθηκαν στον Πανελλήνιο και προπονητής του ΠΑΟ ανέλαβε αρχικά ο Γιάννης Ανδρεάδης, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Κώστα Σωτηρόπουλο. Ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα του 2001 στον 5ο αγώνα των τελικών μέσα στη Λεωφόρο από τον Πανελλήνιο. Την επόμενη χρονιά με προπονητή το Ματθαίος Φορτούνας ο Παναθηναϊκός δεν ενισχύθηκε με συνέπεια να καταλάβει την 4η θέση στο πρωτάθλημα που ήταν και η πιο χαμηλή της ιστορίας του. Στο πρωτάθλημα του 2003 με προπονητή το Δημήτρη Ανδρεόπουλο κατατάσσεται 2ος φτάνοντας και στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος. Το 2004 μπορεί να περιορίστηκε στο πρωτάθλημα στην 3η θέση και στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος, όμως τη χρονιά εκείνη ξεκίνησε να αγωνίζεται στην ομάδα η Ρούξι Ντουμιτρέσκου, η αθλήτρια που άλλαξε τις ισορροπίες υπέρ του.
Το 2005 ο Παναθηναϊκός προσλαμβάνει τον προπονητή Δημήτρη Μπαχράμη και αποκτά την αρχηγό της Εθνικής Ελλάδος Μαρία Γκαραγκούνη, ενώ υπεύθυνος του τμήματος αναλαμβάνει ο Δημήτρης Πιστιόλης. Με τη Ρούξι Ντουμιτρέσκου και τη Νίκη Γκαραγκούνη η ομάδα κατακτά το πρωτάθλημα στην έδρα του Φιλαθλητικού με 3–1 νίκες. Με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας κερδίζει και το πρώτο του νταμπλ επικρατώντας στον τελικό του φάιναλ-8 επί των Βριλησσίων στο Κερατσίνι.
Ο Παναθηναϊκός κατακτά το νταμπλ και το 2006, και νικώντας για τον τελικό του κυπέλλου τον Πανελλήνιο με 3–1 στο Μαρκόπουλο.
2006–07: Αήττητες πρωταθλήτριες
Το 2007 η ομάδα κατακτά και πάλι αήττητη το Πρωτάθλημα, χάνοντας κατά τη διάρκειά του μόνο 5 σετ. Στους τελικούς επικράτησε του Ολυμπιακού με 3–0 νίκες. Στο Κύπελλο Ελλάδας η ομάδα έχασε από τον Ολυμπιακό 3-2, όμως η διοργάνωση ματαιώθηκε λόγω της δολοφονίας του φίλου του Παναθηναϊκού Μιχάλη Φιλόπουλου στα επεισόδια της Λεωφόρου Λαυρίου.
Το 2008 ο Παναθηναϊκός κατακτά το Κύπελλο Ελλάδας αντιμετωπίζοντας στον τελικό τον Α.Ο. Μαρκοπούλου ο οποίος είχε ενισχυθεί με τη μεταγραφή των αδερφών Γκαραγκούνη από τον ΠΑΟ. Στο πρωτάθλημα συνέχισε το αήττητο σερί που κρατούσε από την προηγούμενη χρονιά έως τους ημιτελικούς, οπότε και έχασε μία φορά εντός έδρας από τον Ηρακλή Κηφισιάς στις 14 Απριλίου 2008. Αυτή ήταν η πρώτη ήττα μετά από δύο χρόνια (τελευταία ήττα στις 15 Απριλίου 2006 από τον Α.Ο. Μαρκοπούλου), μετά από 55 συνεχόμενες νίκες στο πρωτάθλημα, στην κανονική περίοδο και στα πλέι οφ. Επιπλέον αυτή η ήττα ήταν η πρώτη εντός έδρας ήττα στο πρωτάθλημα που γνώρισε ο Παναθηναϊκός μετά από πεντέμισι χρόνια. Η τελευταία φορά που είχε ηττηθεί εντός έδρας ήταν τον Οκτώβριο του 2002 (31/10) από τα Βριλήσσια με 1–3. Προηγήθηκαν 78 συνεχόμενες νίκες στην έδρα του, στο πρωτάθλημα, σε κανονική περίοδο και πλέι οφ. Στους τελικούς του Πρωταθλήματος ο ΠΑΟ αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό και παρά το ότι έχασε το πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο αγώνα της Λεωφόρου και βρέθηκε πίσω με 0–2 νίκες, στη συνέχεια ισοφάρισε τη σειρά σε 2–2 στον κρίσιμο 4ο αγώνα στο Ρέντη και με 3–2 νίκες αναδείχθηκε στη Λεωφόρο και πάλι Πρωταθλητής.
Το 2009 για την 10η αγωνιστική της κανονικής περιόδου γνωρίζει την ήττα από τον Ολυμπιακό με 2–3, μετά από 65 συνεχόμενες νίκες σε αγώνες της κανονικής περιόδου. Τελευταία φορά είχε ηττηθεί την 10η αγωνιστική της περιόδου 2005–06 από τον Α.Ο. Μαρκοπούλου με 3–0. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε εύκολα το πρωτάθλημα με 3–0 νίκες, όλες με 3–0 σετ, στους τελικούς κόντρα στον Ολυμπιακό. Στο Κύπελλο επικράτησε στα ημιτελικά με 3–0 σετ του Ολυμπιακού και στη συνέχεια κατέκτησε τον τίτλο με 3–0 σκορ επί του Ηρακλή στον τελικό. Την ίδια χρονιά στην Ευρώπη η ομάδα φθάνει στον τελικό του Challenge Cup πετοσφαίρισης γυναικών, αλλά χάνει με 3–0 από την ιταλική Μοντεσιάβο Γιέζι.
Την περίοδο 2009–10 ο Παναθηναϊκός τερματίζει δεύτερος στην κανονική περίοδο πίσω από τον Ολυμπιακό που αποκτά το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, κάνοντας όμως ξανά την ανατροπή κατέκτησε τελικά με 3–0 νίκες το πρωτάθλημα κερδίζοντας 2 φορές εκτός έδρας. Στη συνέχεια κατέκτησε το 3ο συνεχόμενο νταμπλ επικρατώντας στον τελικό του κυπέλλου πάλι επί του Ολυμπιακού με 3–1 σετ.
Την περίοδο 2010–11 ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το 7ο συνεχόμενο Πρωτάθλημα Ελλάδας χάρη στην νίκη του με 0–3 μέσα στην έδρα του Ολυμπιακού την τελευταία αγωνιστική. Στο κύπελλο ηττήθηκε στα ημιτελικά από την ΑΕΚ.
Από το 2012
Την περίοδο 2011–12 το σερί των επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων έσπασε, ενώ μάλιστα βρέθηκε για δεύτερη φορά στη ιστορία του εκτός τριάδας, καταλαμβάνοντας την 4η θέση. Στο κύπελλο ηττήθηκε στον τελικό από τον Ολυμπιακό.
Η περίοδος 2012–13 ήταν η χειρότερη στην ιστορία του τμήματος, καθώς κινδύνευσε με υποβιβασμό για πρώτη φορά στην ιστορία του. Καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις του πρωταθλήματος, ενώ τη 17η αγωνιστική βρέθηκε στη 10η θέση με τρεις βαθμούς διαφορά από την 9η. Τελικά με σερί νικών κατάφερε να παραμείνει στην Α1, ανεβαίνοντας μάλιστα στην 5η θέση (η χαμηλότερη στην ιστορία του). Στο κύπελλο αποκλείστηκε στην προημιτελική φάση με ήττα 1–3 από την ΑΕΚ. Το 2014 κατάφερε να μπει στην τετράδα του πρωταθλήματος τερματίζοντας τελικά τρίτος, ενώ έφτασε και στα ημιτελικά του κυπέλλου.
Το 2015 έφτασε αρχικά στον τελικό του κυπέλλου, όπου ηττήθηκε 3–0 σετ από τον Ολυμπιακό, ενώ έφτασε και στον τελικό του Πρωταθλήματος, χάνοντας πάλι από τον Ολυμπιακό. Το 2016 τερμάτισε 3ος στο Πρωτάθλημα χάνοντας στον ημιτελικό από τον Α.Ο. Θήρας, ενώ στο κύπελλο ηττήθηκε με 3–2 σετ στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό. Το 2017 τερμάτισε πάλι 3ος τρίτος στο Πρωτάθλημα.
Απόσυρση από το πρωτάθλημα
Στις 25 Ιουλίου 2017 η ομάδα δεν δήλωσε συμμετοχή στο πρωτάθλημα της περιόδου 2017–18 εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων και ουσιαστικά κατέστησε το τμήμα ανενεργό, διατηρώντας μόνο τα τμήματα υποδομών.
Τη σεζόν 2018–19 η ομάδα θα λάβει μέρος στη δεύτερη τη τάξη κατηγορία με την ονομασία Pre League.
Επιστροφή στην Α1
Την περίοδο 2019–20 η ομάδα βόλεϊ γυναικών του Παναθηναϊκού, ανανεωμένη κι ενισχυμένη επέστεψε μετά από δυο χρόνια ξανά στην Α1 εθνική κατηγορία και με νέα έδρα το κλειστό γυμναστήριο στον Άγιο Θωμά στο Μαρούσι .Τερμάτισε στην τρίτη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος, ενώ τη σεζόν 2020–21 έφτασε στον ημιτελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Τη σεζόν 2021–22 κατέκτησε το κύπελλο για 6η φορά στην ιστορία του. Αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος τίτλος της ομάδας μετά το Πρωτάθλημα Ελλάδας του 2011. Λίγο μετά επικράτησε στους τελικούς του πρωταθλήματος του Ολυμπιακού με 3–2 στις νίκες, και κατέκτησε το πρωτάθλημα για 24η φορά στην ιστορία του, κάνοντας επίσης το 6ο του νταμπλ. Την ίδια σεζόν, 2021–22, η ομάδα φθάνει μέχρι τα προημιτελικά του Challenge Cup μετά από 12 χρόνια. Την επόμενη σεζόν 2022–23, η ομάδα φτάνει και πάλι στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας, όπου χάνει απ' την ΑΕΚ. Κατακτάει παράλληλα ξανά το πρωτάθλημα Ελλάδος επικρατώντας με 3–0 του Ολυμπιακού στους τελικούς του πρωταθλήματος.
Έδρα
Παραδοσιακή έδρα υπήρξε το Κλειστό Γυμναστήριο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, (μετέπειτα "Παύλος Γιαννακόπουλος"), γνωστό ως ο «Τάφος του Ινδού». Η ομάδα έχει αγωνιστεί κατά καιρούς σε διάφορα γήπεδα, όπως το Κλειστό Γυμναστήριο Μετς, στην Κυψέλη και στον Χολαργό. Από την σεζόν 2019-2020 έως και την σεζόν 2022-2023 αγωνίστηκε στο Κλειστό Γυμναστήριο Αγίου Θωμά Αμαρουσίου. Από την σεζόν 2023-2024 επέστρεψε στο Κλειστό Γυμναστήριο Μετς.
Σύνθεση
Στις
Διοίκηση και τεχνικό επιτελείο
Τίτλοι
25 Πρωταθλήματα Ελλάδας:
1971, 1972, 1973, 1977, 1978, 1979, 1982, 1983, 1985, 1988, 1990, 1991, 1992, 1993, 1998, 2000, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2022, 2023
6 Κύπελλα Ελλάδας:
2005, 2006, 2008, 2009, 2010, 2022
Άλλοι τίτλοι
10 πρωταθλήματα Κέντρου:
1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1976, 1977, 1978, 1981, 1982.
Πορεία στο πρωτάθλημα
Κέντρου & Πανελλήνιο
Εθνικές κατηγορίες
Θέσεις
Ευρωπαϊκές διακρίσεις
Φάιναλ φορ
Ανά περίοδο
Διακεκριμένες αθλήτριες
Διακεκριμένοι προπονητές
Τμήματα υποδομής
Νεάνιδες
Το 1990 η ομάδα νεανίδων του Παναθηναϊκού κατέκτησε το πρωτάθλημα ΕΣΠΑΑΑ, έχοντας στη σύνθεσή της τις Μαρτσουκάκη, Σφυρή, Κοκκίνου, Κοστρίβα, Σκουλά, Θεοδωράκη, Χαραλάμπους, Αλεξανδράκη, Μανταμοπούλου. Στην τελική φάση του Πανελλήνιου πρωταθλήματος νίκησε τους Φιλαθλητικό, Πανελλήνιο και Σταυρούπολη, ηττήθηκε όμως από τη Δραπετσώνα και την τελικά πρωταθλήτρια Νίκη Αλεξανδρούπολης.
Την επόμενη περίοδο ο Παναθηναϊκός κατέκτησε και πάλι το Πρωτάθλημα ΕΣΠΑΑΑ. Στο πρωτάθλημα Ελλάδας που διεξήχθη στη Δράμα, επικράτησε έναντι όλων των αντιπάλων του (Σταυρούπολη, ΓΣΓ Νίκη, ΓΝΟΝ Άρη και Μεσσηνιακός) δίχως να παραχωρήσει σετ. Πρωταθλήτριες Αθήνας και Ελλάδας για το 1991 ήταν οι Μαρτσουκάκη, Τζίμου, Κοστρίβα, Σκουλά, Θεοδωράκη, Χαραλάμπους, Αλεξανδράκη, Μανταμοπούλου, Γιαννιώτη και Κοκκίνου.
Έπειτα από 22 χρόνια, η ομάδα βόλεϊ νεανίδων του Παναθηναϊκού κατέκτησε το πρωτάθλημα ΕΣΠΑΑΑ του 2013. Ανακηρύχθηκε επίσης πρωταθλήτρια Ελλάδας, καθώς στον τελικό του Άργους επικράτησε με 3-0 σετ του Αίαντα Ευόσμου, με αθλήτριες τις Βασιλαντωνάκη, Γλύκα, Καββαδία, Σωτηρίου, Τσατσούρη, Λιάγκη, Γεωργίου και προπονητή το Βασίλη Βλαχονικολό. Κορυφαία παίκτρια (MVP) της διοργάνωσης αναδείχθηκε η Ανθή Βασιλαντωνάκη, καλύτερη μπλοκέρ η Αγγελική Καββαδία, καλύτερη πασαδόρος η Ελεάννα Γλύκα και καλύτερη λίμπερο η Μαρίνα Γεωργίου.
Τίτλοι
2 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1991, 2013
3 Πρωταθλήματα ΕΣΠΑΑΑ νεανίδων: 1990, 1991, 2013
Παραπομπές
Πηγές
Σήφης Βοτζάκης (συνεργ. Βαγγέλης Μελέκογλου), 100 χρόνια Παναθηναϊκός • Η ιστορία 1908-2008, Εκδόσ. Α.Α Λιβάνη, Αθήνα 2008, ISBN 960-1418-75-X
συλλογικό έργο, Τριφύλλι 100 χρόνια, επετειακή έκδοση εφ. Goal news, Αθήνα 2008.
Β. Τούτσικας-Ν. Σαρίδης, 100 χρόνια Παναθηναϊκός, ειδική έκδοση εφημ. SPORTDAY, Αθήνα 2008.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αθλήματα > Βόλεϊ γυναικών , ιστότοπος Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου
Τμήματα > Βόλεϊ γυναικών, ιστότοπος Συλλόγου Παλαιμάχων Αθλητών Παναθηναϊκού ΑΟ
ιστολόγιο, Σύλλογος Παλαιμάχων Αθλητών Παναθηναϊκού ΑΟ.
Πετοσφαίριση Γυναικών
Παναθηναικος
Παναθηναικος Γυναικων
|
427656
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%B1
|
Σαρσέλα
|
Η Σαρσέλα είναι υδρόβιο νηκτικό πτηνό της οικογενείας των Νησσιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Spatula querquedula και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).
Τάση παγκόσμιου πληθυσμού
Καθοδική ↓
Ονοματολογία
Η επιστημονική ονομασία του γένους, Spatula, προέρχεται από τον βενετικό όρο spatοla που, ωστόσο, έχει ελληνική ρίζα από τη λέξη σπαθίς «μικρή σπάθη, μικρό σπαθί». Η μεταγενέστερη -και σημερινή- σημασία της λέξης ήταν μικρό εργαλείο από έλασμα, εφοδιασμένο με λαβή, με το οποίο ανακινούνται πολτώδη υλικά. Η λέξη -κανονικά- θα έπρεπε να αναφέρεται στο σχήμα του ράμφους του πτηνού, ωστόσο, αυτό δεν είναι άμεσα εμφανές και τού έχει αποδοθεί αναγκαστικά, λόγω της συγγένειας με το είδος Anas (Spatula) clypeata, του οποίου το ράμφος έχει, όντως, έντονα σπατουλοειδές σχήμα (βλ. Συστηματική ταξινομική).
Ο λατινικός όρος querquedula στην επιστημονική ονομασία του είδους είναι νεολογισμός, προϊόν ονοματοποιίας με βάση τα «σκληρά», κροταλιστά λαρυγγικά φωνήματα του αρσενικού (querk, kark), έτσι τουλάχιστον όπως μπορούν να καταγραφούν -ακόμη και με εντελώς υποκειμενικό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι, πρακτικά, δεν μπορεί να υπάρξει κατάλληλη απόδοση του όρου querquedula στα ελληνικά.
Η αγγλική λαϊκή ονομασία του πτηνού, garganey, προέρχεται από τον ιταλικό όρο gargenei < garganello < gargala «τραχειακή αρτηρία» < (συνεκδ). garg, λαρυγγικός ήχος, προϊόν ονοματοποιίας. Η χρήση της από τον 17ο αιώνα, οφείλει την προέλευσή της στον Conrad Gesner που χρησιμοποιεί την ιταλική ονομασία στον τρίτο τόμο των Historiae animalium, του 1555. Επίσης, καταγράφεται και στον Aldrovandus (1599).
Η ελληνική λαϊκή ονομασία σαρσέλα έχει άγνωστη προέλευση.
Συστηματική ταξινομική
Η συστηματική ταξινομική του taxon είναι προβληματική σε επίπεδο γένους. Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Λινναίο, υπό την ονομασία Anas Querquedula (Ευρώπη, 1758). Το 1822, ο Γερμανός φυσιοδίφης Φ. Μπουά (Friedrich Boie 1789-1870) το μετέφερε στο σημερινό του γένος. Κατόπιν επανήλθε στο γένος Anas μέχρι πρόσφατα, που προτάθηκε η μεταφορά του, πάλι, στο γένος Spatula, με τη νέα ταξινομική να ακολουθείται από πολύ σημαντικούς ταξινομικούς φορείς, όπως οι Howard & Moore (4th ed.), Avibase, HBW, IUCN κ.α. Ωστόσο, άλλες αυθεντίες όπως οι ITIS, IOC, AOU (7th ed.) δεν έχουν αποδεχθεί αυτή την αλλαγή, τουλάχιστον ακόμη.
Υβρίδια
Η σαρσέλα σχηματίζει υβρίδια με πολλές άλλες αγριόπαπιες, όπως: Spatula querquedula x Mareca strepera (καπακλής), Spatula [clypeata (χουλιαρόπαπια) x querquedula], Aix sponsa x Spatula querquedula, Mareca penelope (σφυριχτάρι) x Spatula querquedula, Anas crecca (κιρκίρι) x Spatula querquedula, Anas platyrhynchos (πρασινοκέφαλη) x Spatula querquedula, Anas acuta (σουβλόπαπια) x Spatula querquedula, Spatula querquedula x Aythya ferina (γκισάρι), κ.α.
Γεωγραφική εξάπλωση
Το είδος εμφανίζει ευρύ φάσμα κατανομής σε μεγάλες επικράτειες του Παλαιού Κόσμου και, συγκεκριμένα στις Παλαιαρκτική, Αφροτροπική και Ινδομαλαισιανή οικοζώνες.
Στην Ευρώπη, απαντά σε όλη σχεδόν την ήπειρο ως καλοκαιρινός αναπαραγόμενος επισκέπτης, αλλά οι πληθυσμοί του είναι συμπαγείς μόνο στα ανατολικά. Στην υπόλοιπη ήπειρο υπάρχουν πολλοί, αλλά διάσπαρτοι θύλακες αναπαραγωγής, κυρίως στη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τις Κάτω Χώρες, τη Γερμανία, τη Δανία και την Πολωνία. Βορειότερα, υπάρχουν συμπαγείς πληθυσμοί στη Φινλανδία, ενώ από το γεωγραφικό μήκος των Βαλτικών Χωρών και ανατολικότερα, οι πληθυσμοί γίνονται ολοένα και πιο συμπαγείς.
Στην Αφρική απαντά αποκλειστικά ως διαχειμάζον είδος, κυρίως στις χώρες παράλληλα του Νείλου, φθάνοντας νότια μέχρι τη Ζάμπια. Επίσης, σε μεγάλη, εκτεταμένη ζώνη που αρχίζει από τις ακτές του Ατλαντικού, στο ύψος της Σενεγάλης και δυτικότερα μέσω των χωρών βορείως του ισημερινού, μέχρι ανατολικά στις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας.
Η Ασία είναι πολύ σημαντική επικράτεια καλοκαιρινού φωλιάσματος, σε μιαν ευρεία ζώνη που αρχίζει από τη Ρωσία και τις ακτές του Ευξείνου Πόντου στα δυτικά και, διά μέσου όλης της σιβηρικής περιοχής νότια της τάιγκα, φθάνει μέχρι την Α. Ρωσία, την Καμτσάτκα και την Ιαπωνία, στα ανατολικά. Νότια, το είδος φθάνει πολύ χαμηλά, από τις Μαλδίβες και τη Σρι Λάνκα, μέχρι την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες και τη Νέα Γουινέα ως χειμερινός επισκέπτης.
Μεταναστευτική συμπεριφορά
Η σαρσέλα απαντά ως πλήρως μεταναστευτικό είδος στις επικράτειες όπου κατανέμεται που σημαίνει ότι, είτε είναι καλοκαιρινό αναπαραγόμενο, είτε διαχειμάζον πτηνό, ανάλογα με την περιοχή. Μεταναστεύει σε ευρύ μέτωπο, με τη φθινοπωρινή αποδημία να αρχίζει στα τέλη Ιουλίου και να κορυφώνεται τον Αύγουστο ή αρχές Σεπτεμβρίου προς τη Ν. Ευρώπη και την Αίγυπτο, με τα πουλιά να συνεχίζουν νοτιότερα και να καταφθάνουν στην Α. και Δ. Αφρική στις αρχές Σεπτεμβρίου και τον Οκτώβριο. Όταν οι πληθυσμοί αφιχθούν στην Αφρική μετακινούνται ανάλογα με τις εποχικές πλημμύρες, με κεντρικό σημείο αναφοράς, την πορεία των ποταμών καθώς ο χειμώνας εξελίσσεται.
Η εαρινή μετανάστευση ξεκινά τον Φεβρουάριο, με τα πουλιά να αρχίζουν να καταφθάνουν στις περιοχές αναπαραγωγής από τα μέσα Μαρτίου έως τις αρχές Μαΐου. Αναζητούν την τροφή τους τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας, όσο και της νύκτας και, όταν μεταναστεύουν, συχνά ταξιδεύουν τη νύκτα και αναπαύονται σε ανοικτά νερά κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στην περιοχή των Αλτάι απαντούν μεχρι τα 1.450 μ.,
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί από τις Φερόες και την Ισλανδία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και τη Νήσο των Χριστουγέννων.
Στην Ελλάδα, η σαρσέλα απαντά είτε ως καλοκαιρινός αναπαραγόμενος είτε ως διαβατικός επισκέπτης, κατά τη μετανάστευση των βόρειων ευρωπαϊκών πληθυσμών προς την Αφρική. Γενικά, θεωρείται ανεπαρκώς γνωστό (K, Insufficiently Known) (βλ. και Κατάσταση στην Ελλάδα). Από την Κρήτη αναφέρεται ως αρκετά κοινός, διαβατικός και καλοκαιρινός επισκέπτης, ενώ από την Κύπρο αναφέρεται ως κοινός διαβατικός μετανάστης.
Βιότοπος
Αναπαραγωγική περίοδος
Κατά την περίοδο αναπαραγωγής, η σαρσέλα συχνάζει σε μικρές, ρηχές μικρές λίμνες και σε μεγάλες λίμνες με άφθονη επιπλέουσα, αναδυόμενη και περιφερική βλάστηση που, όμως, δεν είναι ούτε πολύ υψηλή, ούτε πολύ πυκνή (π.χ. με καλαμιές Typha spp. ), σε περιβάλλοντα όπου κυριαρχεί το γρασίδι, όπως βαλτώδη λιβάδια, πλημμυρισμένα χωράφια και ρηχά τέλματα γλυκού νερού.
Μη αναπαραγωγική περίοδος
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το είδος δείχνει προτίμηση στις μεγάλες λίμνες γλυκού νερού ή -περιστασιακά υφάλμυρες- και, πάλι, με άφθονη επιπλέουσα, αναδυόμενη και περιφερική βλάστηση. Επίσης, σε ρηχές πλημμυρισμένες πεδιάδες, ρηχά φράγματα, νερόλακκους και λιμνάζοντα νερά αποχετεύσεων (στη Νότια Αφρική). Κατά τη μετανάστευση συχνάζει, επίσης, σε παράκτιες αλυκές και λιμνοθάλασσες, ενώ μπορεί να αναπαύεται την ημέρα στα θαλάσσια παράκτια ύδατα.
Στην Ελλάδα, η σαρσέλα απαντά από τον Μάρτιο μέχρι τον Οκτώβριο, περίπου Φωλιάζει σε ευτροφικούς-μεσοτροφικούς υγρότοπους, με συνήθως ρηχά, γλυκά νερά και πυκνή βλάστηση, σπανιότερα δε σε λιμνοθάλασσες. Κατά τη μετανάστευση απαντάται σε όλους σχεδόν τους τύπους υγρότοπων, κυρίωςόμως σε παράκτιους. Μεγάλα κοπάδια μεταναστεύουν επίσης κατά μήκος των θαλάσσιων ακτών (σε κλειστούς, ρηχούς κόλπους κ.α.), συχνά δε στα ανοικτά, όπου περνούν απαρατήρητα (βλ. και Κατάσταση στην Ελλάδα).
Μορφολογία
Όπως όλες οι αγριόπαπιες, η σαρσέλα εμφανίζει έντονο φυλετικό διμορφισμό με το αναπαραγόμενο αρσενικό (drake) να είναι εντελώς διαφορετικό σε εμφάνιση από το θηλυκό (duck). Επίσης είναι λίγο μεγαλύτερο και βαρύτερο.
Η σαρσέλα είναι η δεύτερη μικρότερη σε μέγεθος από τις ευρωπαϊκές αφρόπαπιες, ελαφρώς μεγαλύτερη μόνον από το κιρκίρι, με μακρύτερο ράμφος και ουρά. Η -αρσενική- αναπαραγόμενη σαρσέλα είναι εύκολα αναγνωρίσιμη από το χαρακτηριστικό μοτίβο του κεφαλιού της. Συγκεκριμένα, το στέμμα είναι σκούρο καφέ-μαύρο και οι παρειές του προσώπου καστανοκόκινες καφέ. Οι δύο αυτές περιοχές διαχωρίζονται από χαρακτηριστική λευκή λωρίδα, ημισεληνοειδούς (crescent) σχήματος, που ξεκινάει από την εμπρόσθια οφθαλμική περιοχή και, μέσω του υπεροφρύου τόξου, καταλήγει στη βάση του τραχήλου, μία σε κάθε πλευρά του προσώπο. Η λωρίδα αυτή διακρίνεται από απόσταση και αποτελεί το σημαντικότερο διαγνωστικό στοιχείο της αναπαραγομένης αρσενικής σαρσέλας. Ο λαιμός και η περιοχή του στήθους έχουν ανοικτό καφέ χρώμα, όπου αναμιγνύονται σκουρογκρίζες γραμμώσεις και σχηματίζουν χαρακτηριστικά «κεραμιδοειδή» μοτίβα.
Τα πλαϊνά του σώματος είναι ανοικτού χρώματος, απαρτίζονται από λεπτά, λευκόγκριζα γεωμετρικά μοτίβα και κάνουν έντονη αντίθεση με το υπόλοιπο καφεγκρίζο πτέρωμα, με σαφή οριοθέτηση από αυτό, ιδιαίτερα στην πτήση. Στην περιοχή των ώμων ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά λευκόγκριζα, μυτερά λογχοειδή φτερά (scapulars) ενώ, όταν κολυμπάει διακρίνονται λευκές άκρες στα δευτερεύοντα και τριτεύοντα ερετικά φτερά, καθώς και στα μεγάλα στέγαστρα. Το κάτοπτρο, διακριτό κυρίως κατά την πτήση, είναι ανοικτό πρασινομπλέ με πλατύ, λευκό περιθώριο και αχνή μεταλλική ανταύγεια. Το ράμφος είναι μαύρο, σχετικά μακρύ και ελαφρά σπατουλοειδές, τα πόδια έχουν σκούρο γκρι χρώμα και η ίριδα είναι καστανή.
Εκτός αναπαραγωγικής περιόδου, το αρσενικό «χάνει» τα φωτεινά του χρώματα και αποκτά ένα μουντό πτέρωμα (eclipse), που μοιάζει αρκετά με εκείνο του θηλυκού, αλλά το εμπρόσθιο τμήμα των πτερύγων παραμένει γκριζομπλέ και το κάτοπτρο πρασινωπό.
Η θηλυκή σαρσέλα είναι αρκετά διαφορετική, με λίγα διαγνωστικά στοιχεία και μπορεί να συγχέεται με κάποιες άλλες θηλυκές αγριόπαπιες, κυρίως με το θηλυκό κιρκίρι. Ωστόσο, στο κεφάλι διακρίνονται κάποια από τα μορφολογικά γνωρίσματα του αρσενικού, όπως το έντονα σκούρο στέμμα και οι σκούρες παρειές του προσώπου. Το εμπρόσθιο τμήμα των πτερύγων είναι σκουρότερο από του αρσενικού. Στην περιοχή του οφθαλμού διακρίνεται λεπτή σκούρα λωρίδα που τον «διαπερνάει», ενώ στις άκρες της υπάρχουν αχνές, λευκές κηλίδες. Στην περιοχή της ράχης ξεχωρίζουν τα χαρακτηριστικά λευκόγκριζα, μακριά φτερά που υπάρχουν και στο αρσενικό. Τα πόδια, ή ίριδα και το ράμφος είναι όπως του αρσενικού, αν και το τελευταίο είναι μάλλον ελαιόγκριζο . Το κάτοπτρο, είναι καφεπράσινο και λιγότερο διακριτό από εκείνο του αρσενικού.
Βιομετρικά στοιχεία
Μήκος σώματος: (36-) 38 έως 40 (-41) εκατοστά
Άνοιγμα πτερύγων: (58-) 59 έως 63 (-69) εκατοστά
Βάρος: ♂ 260 έως 520 γραμμάρια ♀ 240 έως 585 γραμμάρια
(Πηγές:
Τροφή
Η σαρσέλα είναι παμφάγο πτηνό, ιδίως κατά την περίοδο φωλιάσματος. Έτσι, την άνοιξη και το καλοκαίρι η διατροφή κυριαρχείται από ζωική ύλη, κυρίως μαλάκια, υδρόβια έντομα και τις προνύμφες τους (Gerromorpha, Nepomorpha, Dytiscidae, Nematocera, Τριχόπτερα), μαλακόστρακα (Οστρακοειδή και Φυλλόποδα), σκουλήκια, βδέλλες, γόνους και γυρίνους βατράχων και μικρά ψάρια.. Ωστόσο, το διαιτολόγιο συμπληρώνεται με σπέρματα, ρίζες, κόνδυλους, μίσχους, φύλλα και μπουμπούκια φυτών, όπως των γενών Ceratophyllum και Najas, ή άλλων υδρόβιων ποών.
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα οι σαρσέλες είναι, κυρίως, φυτοφάγες με τη διατροφή να κυριαρχείται από σπέρματα του γένους Potamogeton, καθώς και τμήματα βλαστών Polygonum, Rumex και άγριου ρυζιού. Επίσης, υπάρχει ιδιαίτερη προτίμηση στα σπέρματα των Echinochloa colona, Nymphaea micranthia και Nymphaea lotus.
Ηθολογία
Η σαρσέλα είναι εξαιρετικά κοινωνικό και αγελαίο είδος και, ενώ κατά την αναπαραγωγή του, μπορεί να σχηματίζει μόνον ζεύγη ή μικρές ομάδες, δημιουργεί μεγάλες συναθροίσεις πολλών εκατοντάδων ατόμων κατά τη μετανάστευση, μέχρι αρκετές χιλιάδες σε κάποιες χώρες της Αφρικής και της Ασίας τον χειμώνα. Οι ενήλικες υποβάλλονται σε μετα-αναπαραγωγική περίοδο έκδυσης, που τους καθιστά ανίκανους να πετάξουν για 3-4 εβδομάδες. Τα αρσενικά αλλάζουν πτέρωμα από τα μέσα Ιουλίου έως τα μέσα Αυγούστου, ενώ τα θηλυκά από τα μέσα Αυγούστου μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Το Δέλτα του Βόλγα, ειδικότερα, είναι πολύ σημαντική περιοχή αλλαγής πτερώματος για το είδος αυτό.
Η σαρσέλα ανήκει στις λεγόμενες αγριόπαπιες επιφανείας (αφρόπαπιες), οι οποίες αναζητούν την τροφή τους πάνω στο νερό, ή λίγο κάτω από αυτό. Ειδικά οι σαρσέλες, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, «σαρώνουν» την επιφάνεια, παρά καταδύονται. Η πτήση της σαρσέλας μοιάζει με εκείνη του κιρκιριού, αν και τα φτεροκοπήματα δεν είναι τόσο γρήγορα.
Φωνή
Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)
Αναπαραγωγή
Η περίοδος φωλιάσματος ποικίλλει αλλά, συνήθως, ξεκινάει στα μέσα Απριλίου ή τον Μάιο, και μπορεί να παραταθεί μέχρι και τον Ιούλιο στα βόρεια (Ηνωμένο Βασίλειο). Η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ. Στις περιοχές αναπαραγωγής (βλ. Βιότοπος), η φωλιά βρίσκεται εκτεθειμένη ή κρυμμένη στη χαμηλή βλάστηση (Glyceria spp.) κοντά στο νερό, ή πάνω σε μικρές νησίδες, αλλά μπορεί να βρίσκεται και αε απόσταση 20-150 μ. από αυτό. Είναι μια απλή, ρηχή κοιλότητα στο έδαφος που επιστρώνεται με γρασίδι, φτερά και πτίλα.
Η γέννα αποτελείται από (6-) 7 έως 9 (-12) υποελλειπτικά ή οβάλ αβγά, με ανοιχτοκίτρινο, κρεμ ή πρασινογάλαζο χρώμα, διαστάσεων 54,27 Χ 37,5 χιλιοστών και βάρους 27 γραμμαρίων, από τα οποία ποσοστό 8% είναι κέλυφος.. Η επώαση αρχίζει μετά την εναπόθεση του τελευταίου αβγού, πραγματοποιείται μόνον από το θηλυκό και διαρκεί (21-) 23 έως 24 (-25) ημέρες. Οι νεοσσοί (παπάκια) είναι φωλεόφυγοι (precocial), πλήρως ικανοί προς κολύμβηση μόλις εκκολαφθούν. Ωστόσο, από ένστικτο τείνουν να μένουν κοντά στη μητέρα τους, όχι μόνο για ζεστασιά και προστασία, αλλά και για να μάθουν και να θυμούνται το μέρος που γεννήθηκαν, καθώς και το πώς και πού να αναζητήσουν τροφή. Μετά από αυτή την περίοδο, τα νεαρά άτομα και η μητέρα μπορεί να αποχωριστούν, ή να παραμείνουν μαζί, μέχρι να έρθει η επόμενη εποχή αναπαραγωγής. Η πτέρωση πραγματοποιείται στις 35-40 ημέρες, περίπου.
Απειλές
Στις ευρωπαϊκές θέσεις φωλιάσματος, το είδος απειλείται από την υποβάθμιση των ενδιαιτημάτων του εξαιτίας της αποστράγγισης και μετατροπής των υγροτόπων σε αγρούς, την αύξηση της ξηρασίας λόγω κλίματος και την επακόλουθη μείωση της στάθμης των υδάτων, και τη μετατροπή των υγροτόπων σε ταμιευτήρες. Άλλες απειλές είναι η καταστροφή των φωλιών κατά το πρώιμο «κούρεμα» των λιβαδιών, η αυξημένη ανθρώπινη όχληση, η δηλητηρίαση από μόλυβδο (σκάγια κυνηγών), η αλλαντίαση κατά τη διάρκεια θερμών καλοκαιριών και το ίδιο το κυνήγι στην Αφρική και την Ευρώπη (περισσότερα από 500.000 άτομα πυροβολούνται κάθε έτος σε Ρωσία, Ουκρανία, Γαλλία και Πολωνία). Τα επιγενή ξενικά είδη, όπως το αμερικανικό βιζόν Mustela vison, ενέχουν επίσης κίνδυνο θήρευσης της φωλιάς. Τέλος, το είδος είναι ευαίσθητο στη γρίπη των πτηνών (ιδιαίτερα στο στέλεχος H5N1), επομένως, απειλείται από μελλοντικά κρούσματα του ιού.
Στις περιοχές διαχείμασης (κυρίως Νιγηρία και Σενεγάλη), το είδος απειλείται από την καταστροφή των οικοτόπων με την κατασκευή φραγμάτων, την υπερανάπτυξη βλάστησης και την ερημοποίηση, ενώ, γενικά, στη Δ. Αφρική απειλείται από τις, μεγάλης κλίμακας, εκτροπές ποταμών και την υπεράρδευση. Είναι επίσης ευάλωτο στη γρίπη των πτηνών όπως στις περιοχές φωλιάσματος. Μεγάλο ποσοστό των ατόμων που ταξιδεύουν μέσω της μεταναστευτικής οδού της Δ. Σιβηρίας, είναι ευπαθή στον ιό του Δυτικού Νείλου, ως εκ τούτου απειλείται από μελλοντικές επιδημίες της νόσου.
Κυνήγι
Η σαρσέλα υφίσταται μεγάλη πίεση από το κυνήγι σε όλες τις χώρες όπου απαντά, στις οποίες θηρεύεται εντατικά (κυρίως σε Δανία, Ρωσία, Ουκρανία, Γαλλία, Πολωνία και Ιράν) και, όχι μόνο για διατροφή, αλλά επίσης για «αναψυχή», ιδιαίτερα σε περιοχές όπου συγκεντρώνεται σε μεγάλους αριθμούς.
Κατάσταση πληθυσμού
Το είδος, παρά το κυνήγι, λόγω του ευρέος φάσματος κατανομής του, δεν κινδυνεύει σε παγκόσμιο επίπεδο, ως εκ τούτου, χαρακτηρίζεται ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC) από την IUCN. Ωστόσο, παρά το ευρύ φάσμα κατανομής του, η τάση των πληθυσμών του είναι καθοδική. Τους μεγαλύτερους αναπαραγωγικούς πληθυσμούς διαθέτουν η Ρωσία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία, η Ρουμανία και η Φινλανδία.
Κατάσταση στην Ελλάδα
Η σαρσέλα καταγράφεται να φωλιάζει σε λίγες και ακανόνιστες θέσεις στην Α. Μακεδονία και Θράκη, αν και ελάχιστα ζευγάρια έχουν παρατηρηθεί αλλού (Μεσολόγγι, Λήμνος, πιθανόν Κρήτη). Οι διαβατικοί επισκέπτες είναι, σαφώς, περισσότεροι ιδιαίτερα στη Β. Ελλάδα, κυρίως την άνοιξη, ενώ δεν υπάρχουν καταγραφές μεταξύ Δεκεμβρίου-Φεβρουαρίου.
Γενικά, η σαρσέλα είναι διάσπαρτος και μόνον τοπικά κοινός καλοκαιρινός επισκέπτης, ενώ κατά τις μεταναστεύσεις είναι κοινό διαβατικό είδος. Γι’ αυτό και, ειδικά στην Ελλάδα, κατατάσσεται ως Τρωτό VU [κριτήρια B2ab(ii,iii,iv), D1]
Απαιτούνται διαχείριση και προστασία των ενδιαιτημάτων όπου φωλιάζει, συστηματική καταγραφή του αναπαραγόμενου πληθυσμού αλλά και των πληθυσμών που μετακινούνται κατά τη μετανάστευση, καθώς και έλεγχος της λαθροθηρίας, ιδιαίτερα τον Φεβρουάριο.
Άλλες ονομασίες
Στον ελλαδικό χώρο η Σαρσέλα απαντά και με τις ονομασίες: Αυγουστέλι, Κακαρέλι, Καλαμάκι (Βοιωτία), Καρκάδι, Καρκάλι (Άρτα), Καρκαρέλι (Μεσολόγγι), Κουρκανέλι (Άρτα), Κρινέλι, Μαρτίνι, Σαρσελόπαπια, Σαρσίλα και Μασουρατζής (Κύπρος).
Σημειώσεις
i. Στο παρόν λήμμα ακολουθείται η κατά Howard & Moore (4th ed.) ταξινομική, με την οποία συμφωνούν οι Avibase, IUCN και HBW (online). Ωστόσο, αυτό κατ’ ουδένα τρόπο αποτελεί στατική κατάσταση, αλλά ως εκ της δυναμικής φύσεως του αντικειμένου, μπορεί να υπόκειται σε τυχόν αλλαγές (βλ. Συστηματική ταξινομική)
ii. Στην ελληνική βιβλιογραφία καταγράφεται ο όρος κερκιθαλίς, ωστόσο σύμφωνα με την ετυμολογία του, (κέρκος «ουρά» + θαλίς «βλαστός») δεν σχετίζεται με το συγκεκριμένο πτηνό, αλλά παραπέμπει σε κάποιον ερωδιό (Ησύχ.). Το πιθανότερο είναι ότι, πρόκειται για εκ παραδρομής απόδοση του όρου querquedula, επειδή θεωρήθηκε ως συγγενές ηχητικά
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979
Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993
Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989
Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988
Gray, Mary Taylor The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998
Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990
Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007
Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, Collins
Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988
Rob Hume, RSPB Complete Birds of Britain and Europe DK, 2002
Handrinos & Akriotis, The Birds of Greece, Helm 1997
R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000
Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989
Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991
Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ)
Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3.
Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994
«Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας», Αθήνα 1992
Χανδρινός Γιώργος, «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας», ΕΟΕ, ΕΖΕ, 1992
Χανδρινός Γιώργος (Ι), «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας»
Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979
Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990
Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
Valpy, Francis Edward Jackson, An Etymological Dictionary of the Latin Language
Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii).
Πηγές
Alerstam, T. 1990. Bird migration. Cambridge University Press, Cambridge, U.K.
Balmaki, B.; Barati, A. 2006. Harvesting status of migratory waterfowl in northern Iran: a case study from Gilan Province. In: Boere, G.; Galbraith, C., Stroud, D. (ed.), Waterbirds around the world, pp. 868-869. The Stationary Office, Edinburgh, UK.
Brazil, M. 2009. Birds of East Asia: eastern China, Taiwan, Korea, Japan, eastern Russia. Christopher Helm, London.
Bregnballe, T., Noer, H., Christensen, T.K., Clausen, P., Asferg, T., Fox, A.D. and Delany, S. 2006. Sustainable hunting of migratory waterbirds: the Danish approach. In: G. Boere, C. Galbraith, and D. Stroud (eds), Waterbirds around the world, pp. 854-860. The Stationary Office, Edinburgh, UK.
Cramp, S.; Simmons, K. E. L. 1977. Handbook of the birds of Europe, the Middle East and Africa. The birds of the western Palearctic, vol. I: ostriches to ducks. Oxford University Press, Oxford.
Delany, S.; Scott, D. 2006. Waterbird population estimates. Wetlands International, Wageningen, The Netherlands.
del Hoyo, J., Collar, N.J., Christie, D.A., Elliott, A. and Fishpool, L.D.C. 2014. HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Lynx Edicions BirdLife International
Gaidet, N., Dodman, T., Caron, A., Balanca, G., Desvaux, S., Goutard, F., Cattoli, G., Lamarque, F., Hagemeijer, W. and Monicat, F. 2007. Avian Influenza Viruses in Water Birds, Africa. Emerging Infectious Diseases 13(4): 626-629.
Green, A. J. 1998. Habitat selection by the Marbled Teal Marmaronetta angustirostris, Ferruginous Duck Aythya nyroca and other ducks in the Göksu Delta, Turkey in late summer. Revue d'Ecologie (La Terre et la Vie) 53: 225-243.
Hockey, P.A.R., Dean, W.R.J. and Ryan, P.G. 2005. Roberts birds of southern Africa. Trustees of the John Voelcker Bird Book Fund, Cape Town, South Africa.
IUCN. 2012. IUCN Red List of Threatened Species (ver. 2012.1). Available at:http://www.iucnredlist.org. (Accessed: July 2015).
Johnsgard, P.A. 1978. Ducks, geese and swans of the World. University of Nebraska Press, Lincoln and London.
Kear, J. 2005. Ducks, geese and swans volume 2: species accounts (Cairina to Mergus). Oxford University Press, Oxford, U.K.
Madge, S. and Burn, H. 1988. Wildfowl. Christopher Helm, London.
Melville, D. S.; Shortridge, K. F. 2006. Migratory waterbirds and avian influenza in the East Asian-Australasian Flyway with particular reference to the 2003-2004 H5N1 outbreak. In: Boere, G.; Galbraith, C., Stroud, D. (ed.), Waterbirds around the world, pp. 432-438. The Stationary Office, Edinburgh, UK.
Opermanis, O., Mednis, A. and Bauga, I. 2001. Duck nests and predators: interaction, specialisation and possible management. Wildlife Biology 7(2): 87-96.
Polet, G. 2000. Waterfowl and flood extent in the Hadejia-Nguru wetlands of north-east Nigeria. Bird Conservation International 10(3): 203-209.
Schricke, V. 2002. Elements for a garganey (Anas querquedula) management plan.Game and Wildlife Science 18(1): 9-41.
Scott, D. A.; Rose, P. M. 1996. Atlas of Anatidae populations in Africa and western Eurasia. Wetlands International, Wageningen, Netherlands.
Sokolov, L. V.; Gordienko, N. S. 2008. Has recent climate warming affected the dates of bird arrival to the Il'men Reserve in the Southern Urals? Russian Journal of Ecology 39: 56-62.
Sparks, T. H.; Huber, K.; Bland, R. L.; Crick, H. Q. P.; Croxton, P. J.; Flood, J.; Loxton, R. G.; Mason, C. F.; Newnham, J.A.; Tryjanowski, P. 2007. How consistent are trends in arrival (and departure) dates of migrant birds in the UK? Journal of Ornithology 148: 503-511.
Ternovoi, V. A.; Shchelkanov, M. Yu.; Shestopalov, A. M.; Aristova, V. A.; Protopopova, E. V.; Gromashevsky, V. L.; Druzyaka, A. V.; Slavsky, A. A.; Zolotykh, S. I.; Loktev, V. B.; Lvov, D. K. 2004. Detection of West Nile Virus in birds in the territories of the Baraba and Kulunda plains (West Siberian flyway) during summer-autumn of 2002. Voprosy Virusologii 49(3): 52-56.
Treca, B. 1981. Diet of the garganey (Anas querquedula) in the Senegal delta. L'Oiseau et la Revue Française d'Ornithologie 51(1): 33-58.
Triplett, P., Yesou, P. 2000. Controlling the flood in the Senegal Delta: do waterfowl populations adapt to their new environment? Ostrich 71(1-2): 106-111.
Vaananen, V. M. 2001. Hunting disturbance and the timing of autumn migration in Anasspecies. Wildlife Biology 7(1): 3-9.
Νησσίδες
Πτηνά της Ευρώπης
Πτηνά της Ασίας
Πτηνά της Αφρικής
Πανίδα της Αυστραλίας
Πανίδα της Ινδονησίας
Πτηνά της Ωκεανίας
|
24020
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CF%86%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1
|
Μετεωρολογικά φαινόμενα
|
Τα κυριότερα των φαινομένων που αποτελούν αντικείμενο έρευνας και σπουδής της Μετεωρολογίας είναι:
Η Ατμοσφαιρική πίεση
Η Θερμοκρασία ατμοσφαίρας
Η Υγρασία ατμόσφαιρας
Η Δρόσος
Η Πάχνη
Η Νέφωση
Η Ξηρά αχλύς
Η Υγρά αχλύς
Η Ομίχλη
Η Ορατότητα
Η Ηλιοφάνεια
Ο Άνεμος
Η Αστραπή
Η Βροντή
Ο Κεραυνός
Η Βροχή και όλα τα είδη αυτής
Το Χιόνι
Το Χιονόνερο
Η Χάλαζα ή Χαλάζι
Ο Υαλόπαγος, καθώς επίσης
Το Στέμμα
Η Άλως
Το Ουράνιο τόξο (Ίριδα)
Η Καταιγίδα
Η Χιονοθύελλα
Η Χιονοκαταιγίδα
Ο Τροπικός κυκλώνας
Ο Σίφωνας
Εκ των παραπάνω, τα τρία πρώτα θεωρούνται «βασικά» αφού από αυτά προέρχονται όλα τα άλλα.
Τα με αριθμό 16, 17, 18 και 19 αποτελούν τον Υετό (όλα τα είδη του).
Τα με αριθμό 4 και 5 εξαιρούνται από τα ατμοσφαιρικά κατακρημνίσματα.
Τα με αριθμό 21, 22 και 23 ονομάζονται και «φωτεινά μετέωρα».
Τα με αριθμό 12 και 17 συνδυαζόμενα αποτελούν την Χιονοθύελλα.
Τα με αριθμό 13, 14, 15 και 17 συνδυαζόμενα αποτελούν την Χιονοκαταιγίδα.
Τα με αριθμό 12, 13, 14, 15 και 16 συνδυαζόμενα αποτελούν την Καταιγίδα.
Τα με αριθμό 12, 13, 14, 15 και 16, όταν το 12 είναι εξαιρετικά σφοδρής έντασης, σε ένα σύστημα θύελλας με μια κλειστή περιστροφική (κυκλωνική) κυκλοφορία γύρω από ένα ήρεμο κέντρο χαμηλής βαρομετρικής πίεσης, αποτελούν τον Τροπικό κυκλώνα και τέλος
Το υπ' αριθμόν 12, όταν σχηματίζει μια βίαια στροβιλιζόμενη στήλη με μεγάλη ταχύτητα περιστροφής, η οποία οφείλεται σε πολύ χαμηλή ατμοσφαιρική πίεση στο κέντρο της στήλης, δημιουργεί τον Σίφωνα.
Όλα τα μετεωρολογικά φαινόμενα συμβαίνουν στη τροπόσφαιρα, το χαμηλότερο στρώμα στην ατμόσφαιρα της Γης.
|
150466
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Κάρολος Μαρτέλος
|
Ο Κάρολος Μαρτέλος (γερμ. Karl Martell, γαλλ. Charles Martel, 686 – 22 Οκτωβρίου 741) ήταν Φράγκος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, ο οποίος ως δούκας των Φράγκων και μαγιορδόμος ήταν ο de facto ηγεμόνας της Φραγκίας από το 718 μέχρι τον θάνατό του.
Ο Κάρολος Μαρτέλος ήταν γιος του Φράγκου πολιτικού Πεπίνου του Χέρσταλ και μιας ευγενούς ονόματι Αλπαΐδας. Διεκδίκησε επιτυχώς τις αξιώσεις του στην εξουσία ως διάδοχος του πατέρα του που ήταν η δύναμη πίσω από το θρόνο στην πολιτική των Φράγκων. Είναι πασίγνωστος από τη μάχη του Πουατιέ (732), όπου νίκησε τους επιτιθέμενους Μουσουλμάνους της Ισπανίας, εξουδετερώνοντας τον ισλαμικό κίνδυνο από την Ευρώπη. Πέρα από τις στρατιωτικές του επιτυχίες ο Κάρολος Μαρτέλος έμεινε πασίγνωστος για την ανάπτυξη του φεουδαρχικού συστήματος στους Φράγκους. Στο τέλος της ζωής του μοίρασε το Φραγκικό βασίλειο στους γιους του Καρλομάν και Πεπίνο. Ο τελευταίος έγινε ο πρώτος Βασιλεύς των Φράγκων από την Δυναστεία των Καρολιδών. Ο εγγονός του, Καρλομάγνος, έγινε ο πρώτος Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Πρώτα χρόνια
Ο Κάρολος Μαρτέλος, δηλ. Κάρολος ο «Σφυροκόπος», γεννήθηκε στο Χέρσταλ (σήμερα στο Βέλγιο). Ήταν νόθος γιος του δούκα Πεπίνου του Χέρσταλ και της παλλακίδας του Αλπαΐδας. Είχε έναν αδελφό, τον Χίλντεμπραντ Α΄, που έγινε αργότερα Δούκας της Βουργουνδίας. Ενώ ο πατέρας του ήταν παντρεμένος με την Πλεκτρούδη, ένας αγγελιαφόρος έφερε στον Πεπίνο το νέο της γέννησης γιου με την υπηρέτριά του Αλπαΐδα. Για να γλυτώσει την οργή της Πλεκτρούδης, προσπάθησε με τρόπο να πει στον Πεπίνο για την γέννηση του παιδιού αποκαλώντας το "Καρλ", που σήμαινε στα γερμανικά «αγόρι». Έτσι το νεογέννητο πήρε το όνομα Κάρολος. Στην παλαιότερη ιστοριογραφία καταγράφεται ως «Νόθος» αλλά είναι ασαφές αν στη Φραγκία τον 8ο αιώνα υπήρχε σαφής διάκριση μεταξύ συζύγων και παλλακίδων. Έτσι η επίκληση αυτή οφείλεται πιθανότατα στην μεγάλη επιθυμία της Πλεκτρούδης να διαδεχτούν τον Πεπίνο οι δικοί της γιοι.
Στην Αυστρασία, μετά τη βασιλεία του Δαγοβέρτου Α΄ (629–639), την πραγματική εξουσία ασκούσε όχι η Μεροβίγγεια δυναστεία αλλά ο Μαγιορδόμος των Ανακτόρων, αξίωμα που κατείχαν ο Πεπίνος του Χέρσταλ και οι απόγονοί του. Αυτός ήλεγχε το βασιλικό θησαυροφυλάκιο και μπορούσε να παραχωρεί προστασία, γη και προνόμια στο όνομα του διακοσμητικού βασιλιά. Ο Πεπίνος του Χέρσταλ, πατέρας του Καρόλου Μαρτέλου, κατέκτησε την Νευστρία και την Βουργουνδία, ενώνοντας ολόκληρο το Φραγκικό βασίλειο. Ήτα ο πρώτος που αποκάλεσε τον εαυτό του «Δούκακαι Πρίγκηπα των Φράγκων», τίτλο που αργότερα κληρονόμησε ο Κάρολος.
Αγώνας για την εξουσία
Τον Δεκέμβριο του 714, πεθαίνοντας, ο Πιπίνος άφησε διάδοχο του τον εγγονό του Θευδοάλδο, γιο του γιου του Γκρίμοαλντ, για να κατευνάσει την οργή της Πλεκτρούδης.
Οι ευγενείς αντιστάθηκαν, γιατί ο Θευδοάλδος ήταν παιδί μόλις 8 ετών και δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Η Πλεκτρούδη φοβήθηκε τον Κάρολο Μαρτέλο και τον φυλάκισε στην Κολωνία που ήθελε να την κάνει πρωτεύουσα. Η φυλάκιση μπόρεσε να αποτρέψει την εξέγερση στην Αυστρασία αλλά όχι στην Νευστρία.
Εμφύλιος πόλεμος (715-718)
Ο θάνατος του Πεπίνου άφησε μια κατάσταση ανοιχτών συγκρούσεων μεταξύ των διαδόχων του και των Νευστριανών ευγενών οι οποίο επεδίωκαν ανεξαρτησία από τον έλεγχο της Αυστρασίας. Το 715, ο Δαγοβέρτος Γ΄ επέλεξε νέο Μαγιορδόμο των ανακτόρων της Νευστρίας, τον Ραγεφρείδο, τονίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη δική του πολιτική ανεξαρτησία. Οι δυνάμεις του νεαρού Θευδοάλδου συνάντησαν τις δυνάμεις του Ραγεφρείδου στην Κομπιένη (26 Σεπτεμβρίου 715). Ο Θευδοάλδος ηττήθηκε και δραπέτευσε στην Κολωνία.
Αναζητώντας έναν ισχυρό άντρα, οι ευγενείς της Αυστρασίας κάλεσαν τον Κάρολο Μαρτέλο που είχε δραπετεύσει από την φυλακή να τον αντικαταστήσει. Την ίδια χρονιά ο βασιλιάς Δαγοβέρτος Γ΄ πέθανε και οι Νευστριανοί ανακήρυξαν βασιλιά τον Χιλπέριχο Β΄, γιο του Χιλδέριχου Β΄. Το 716, ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Ραγεφρείδος συγκέντρωσαν στρατό για εκστρατεία στην Αυστρασία με στόχο να την αρπάξουν τα πλούτη των Πεπινιδών στην Κολωνία. Οι Νευστρασιανοί συμμάχησαν με μία άλλη δύναμη εισβολέων, υπό τον Ρέντμπαντ, ηγεμόνα των Φρισίων, και έδωσε μάχη με τον Κάρολο πλησίον της Κολωνίας, την οποία κρατούσε ακόμα η Πλεκτρούδη. Ο Κάρολος Μαρτέλος δεν πρόλαβε να συγκεντρώσει ή να προετοιμάσει στρατό με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να ηττηθεί. Οι Φρίσιοι απώθησαν τον Κάρολο, ενώ ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Μαγιορδόμος του πολιόρκησαν την Πλεκτρούδη στην Κολωνία, την ανάγκασαν να τους παραδώσει μεγάλο μέρος του θησαυρού του Πεπίνου προκειμένου να αποχωρήσουν. Αυτή ήταν η μόνη ήττα στη σταδιοδρομία του Μαρτέλου.
Ο Κάρολος Μαρτέλος οπισθοχώρησε στους λόφους του Άιφελ για να συγκεντρώσει άντρες και να τους εκπαιδεύσει. Μετά από αυτό, τον Απρίλιο του 716, συνάντησε τον στρατό των νικητών ο οποίος επέστρεφε στη βάση του και του επιτέθηκε, αιφνιδιάζοντάς τον, μέσα στο μεσημέρι, την ώρα που ξεκουράζονταν. Ακολούθησε η Μάχη της Αμπλέβ στην οποία ο στρατός της Αυστρασίας χωρίστηκε και επιτέθηκε στον εχθρό σε πολλά διαφορετικά μέτωπα με αποτέλεσμα αυτός να τρομοκρατηθεί επειδή πίστευψε ότι βρήκε τεράστιο στρατό και να διασκορπιστεί. Οι περισσότεροι από τον στρατό της Νευστρίας υποχώρησαν πανικόβλητοι και ο Κάρολος Μαρτέλος συγκέντρωσε όλα τα λάφυρα που άφησαν οι αντίπαλοί του στο πεδίο της μάχης. Καθώς η φήμη του δέχθηκε σημαντική ώθηση από αυτή τη νίκη, ο Κάρολος άρισε να προσελκύει περισσότερους οπαδούς. Η μεγάλη νίκη στην Αμπλέβ θεωρείται από τους ιστορικούς ως το καθοριστικότερο σημείο της σταδιοδρομίας του.
Ο Ρίτσαρντ Γκέρμπερντίνγκ σημειώνει ότι μέχρις εκείνο το σημείο, η σημαντική υποστήριξη που λάμβανε ο Κάρολος προερχόταν από τους συγγενείς της μητέρας του οι οποίοι ζούσαν στην περιοχή γύρω από την Λιέγη. Μετά την Αμπλέβ, κέρδισε την στήριξη του Γουίλμπροντ, ιδρυτή του Αβαείου του Έτστερνατ και ανθρώπου με επιρροή. Το Αβαείο είχε κτίστηκε σε εδάφη που είχε δωρίσει η μητέρα της Πλεκτρούδης αλλά η ιεραποστολική δράση του Γουίλμπροντ έλαβε χώρα κυρίως στην Φρισία. Ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Ραγεφρείδος ενώθηκαν ξανά με τον Ρέντμπαντ της Φρισίας ο οποίος λεηλάτησε την Ουτρέχτη, έκαψε εκκλησίες και θανάτωσε πολλούς μοναχούς. Ο Γουίλμπροντ και οι μοναχοί του δραπέτευσαν στο Έτστερνατ. Ο Γουίλμπροντ αποφάσισε, σύμφωνα με τον Γκέρμπερντίνγκ, ότι ένας επιτυχημένος στρατηγός όπως ο Κάρολος Μαρτέλος ήταν περισσότερο ικανός να τον βοηθήσει να σώσει το έργο της ζωής του από ό,τι η Πλεκτρούδη. Έτσι, πιθανώς το Πάσχα του 716, βάπτισε τον γιο του Καρόλου, Πεπίνο.
Ο Κάρολος Μαρτέλος χρειάστηκε χρόνο για να συγκεντρώσει περισσότερους άνδρες και να προετοιμαστεί. Την επόμενη άνοιξη επιτέθηκε στην Νευστρία. Ο Κάρολος έστειλε απεσταλμένο και πρότεινε να σταματήσει τις εχθροπραξίες σε περίπτωση που τον αναγνώριζαν Μαγιορδόμο της Αυστρασίας. Η άρνηση του έδωσε την ευκαιρία να πείσει τους άντρες του για τον παραλογισμό της ηγεσίας των Νευστριανών. Ακολούθησε η Μάχη του Βινσί, κοντά στο Καμπραί (21 Μαρτίου 717), ο Κάρολος Μαρτέλος καταδίωξε τον Χιλπέριχο Β΄ και τον Μαγιορδόμο του αλλά δεν ήταν έτοιμος να κρατήσει την πόλη και επέστρεψε για να ασχοληθεί με την Πλεκτρούδη. Κατέλαβε την Κολωνία, διέλυσε τους οπαδούς της Πλεκτρούδης αλλά επέτρεψε στην ίδια να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Ο Θευδοάλδος έζησε μετά το 741 στην αυλή του θείου του υπό την προστασία του.
Σταθεροποίηση της εξουσίας
Μετά την μεγάλη νίκη του Βινσί, ο Χλωτάριος Δ΄ ανακηρύχτηκε από τον Κάρολο βασιλιάς της Αυστρασίας, ως αντίπαλος του Χιλπέριχου Β΄, και αντικαταστάθηκε ο αρχιεπίσκοπος της Ρενς. Ως απάντηση, το 718, ο Χιλπέριχος Β΄ συμμάχησε με τον Δούκα της Ακουιτανίας, Εύδη τον Μέγα, που είχε γίνει ανεξάρτητος το 715, αλλά ο Κάρολος Μαρτέλος τους νίκησε ξανά στην Μάχη του Σουασόν. Ο Χιλπέριχος Β΄ και ο Δούκας δραπέτευσαν στην περιοχή νότια του Λίγηρα και ο Ραγεφρείδος στην Ανζέ. Σύντομα ο Χλωτάριος Δ΄ πέθανε και ο Εύδης παρέδωσε τον Χιλπέριχο στον Κάρολο με αντάλλαγμα να αναγνωριστεί ο ίδιος ως δούκας. Ο Κάρολος Μαρτέλος δέχτηκε να αναγνωρίσει τον Χιλπέριχο Β΄ ως βασιλιά, με αντάλλαγμα να αναγνωριστεί ο ίδιος ως Μαγιορδόμος σε όλα τα βασίλεια.
Πόλεμοι μεταξύ 718 και 732
Μεταξύ του 718 και του 732, ο Κάρολος εξασφάλισε την εξουσία του με μία σειρά από νίκες. Έχοντας ενώσει κάτω από τα λάβαρά του τους Φράγκους, ήταν αποφασισμένος να τιμωρήσει τους Σάξονες που είχαν επιτεθεί στην Αυστρασία. Έτσι, στα τέλη του 718, λεηλάτησε την χώρα τους προς τις όχθες του Βέζερ, τη Λίπε και το Ρουρ. Τους νίκησε στον Τευτοβούργιο Δρυμό, εξασφαλίζοντας έτσι το φραγικά σύνορα στο όνομα του βασιλιά Χλωτάριου.
Όταν το 719 πέθανε ο Ράντμποντ, ο Κάρολος υπέταξε την Δυτική Φρισία (σημερινή Ολλανδία) χωρίς να συναντήσει ισχυρή αντίσταση από τους Φρίσιους, οι είχαν υποταχθεί στους Φράγκους αλλά επαναστάτησαν όταν πέθανε ο Πεπίνος. Όταν το 721 πέθανε ο Χιλπέριχος Β΄, ο Κάρολος διόρισε βασιλιά τον Θευδέριχο Δ΄, γιο του Δαγοβέρτου Γ΄, ο οποίος ήταν ακόμη ανήλικος. Έτσι τώρα ο Κάρολος διόριζε βασιλείς τους οποίους υποτίθεται θα υπηρετούσε αν και στην πραγματικότητα εκείνοι ήταν απλώς ανδρείκελα. Κατά το τέλος της σταδιοδρομίας του έπαψε εντελώς να διορίζει τέτοιους βασιλιάδες, καταργώντας τα προσχήματα.
Στη συνέχεια, επιτέθηκε ξανά στους Σάξονες. Τότε επαναστάτησαν οι Νευστριανοί, υπό τον Ραγεφρείδο, ο οποίος είχε επιστρέψει από την κομητεία του Ανζού. Ο Κάρολος τους νίκησε εύκολα, το 724, και ο Ραγεφρείδος του παρέδωσε τους γιους του ως ομήρους, με αντάλλαγμα να μπορεί να κρατήσει την κομητεία του. Έτσι τελείωσαν οι εμφύλιοι πόλεμοι του Μαρτέλου.
Τα επόμενα έξη χρόνια ο Κάρολος τα αφιέρωσε στην στερέωση της φραγκικής εξουσίας επί των γειτόνων. Μεταξύ 720 και 723, πολεμούσε με τους Βαυαρούς και οι Αλαμαννοί, των οποίων σύμμαχος ήταν ο βασιλιάς των Λομβαρδών Λιουτπράνδος. Ο δούκας των Αλαμαννών δήλωσε την υποταγή του στους Φράγκους. Το 725, ο Κάρολος επέστρεψε στην έδρα του φέρνοντας την πριγκίπισα Σβάνχιλντ (Swanachild), της οικογένειας των Βαυαρών δουκών Agilolfing, ως δεύτερη γυναίκα του.
Αλαμανία και νίκησε τους παγανιστές . Αποφάσισε να τιμωρήσει τους Σάξονες που επιτέθηκαν στην Αυστρασία, τους νίκησε ξανά στον Τευτοβούργιο Δρυμό, άλωσε ολόκληρη την δυτική Φρισία χωρίς καμιά σοβαρή αντίσταση, ο βασιλιάς τους ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Ο Κάρολος Μαρτέλος έστειλε τον Βίλιμπρορντ, επίσκοπο της Ουτρέχτης, τον επιλεγόμενο απόστολο των Φριζιανών να τους προσηλυτίσει στον χριστιανισμό, υποστήριξε έντονα και τον Βίνφριντ τον αργότερα απόστολο των Γερμανών Άγιο Βονιφάτιο.
Την περίοδο 725-728 βρέθηκε ξανά σε πόλεμο με τους Βαυαρούς και, το 730, βάδισε εναντίον του δούκα των Αλαμαννών Λάντφριντ που είχε γίνει ανεξάρτητος, σκοτώνοντάς τον σε μάχη. Ανάγκασε τους Αλαμαννούς να αναγνωρίσουν την φραγκική επικυριαρχία χωρίς να ορίσει διάδοχο του Λάντφριντ. Με την νίκη αυτή ο Κάρολος Μαρτέλος μπόρεσε να υποτάξει την νότια Γερμανία, με τον ίδιο τρόπο που υπέταξε την βόρεια στο πρώτα έτη της εξουσίας του.
Ακουιτανία και μάχη του Πουατιέ
Το 731, μετά τη νίκη του επί των Σαξόνων, ο Κάρολος έστρεψε την προσοχή του στον Νότο, εναντίον της Ακουιτανίας. Έτσι, πέρασε τον ποταμό Λουάρ, παραβιάζοντας τη συνθήκη με τον δούκα Εύδη. Οι Φράγκοι λεηλάτησαν την Ακουιτανία δύο φορές και κατέλαβαν την Μπουρζ, αν και την ανακατέλαβε ο Εύδης.
Ο Εμίρης της Κόρδοβα, Αμπντούλ Ραχμάν αλ Γκαφικί, συγκεντρώνοντας ισχυρότατο στρατό, συμπεριλαμβάνοντας και Βέρβερους ιππείς, επιτέθηκε στην Ακουιτανία που ανήκε στο Φραγκικό βασίλειο, αλλά διοικείτο ως ανεξάρτητο δουκάτο από την εποχή που εξασθένησε η εξουσία των Μεροβίγγειων βασιλέων (721). Οι επιτιθέμενοι μουσουλμάνοι βάδισαν εναντίον της Τουρ. Ο Βρετανός μεσαιωνολόγος ιστορικός Πολ Φουράκρε γράφει "«φαίνεται ότι ήταν περισσότερο μια επιδρομή που κράτησε πολύ χρόνο παρά αρχή του πολέμου»". Ο Κάρολος τους συνάντησε μεταξύ Τουρ και Πουατιέ και τους νίκησε στη μάχη του Πουατιέ (ή μάχη της Τουρ, όπως είναι επίσης γνωστή), στις 9 Ιουνίου 721. Στην Mάχη του Πουατιέ ο Κάρολος πήρε το παρατσούκλι «Μαρτέλος», δηλαδή «Σφυροκόπος», από το ανελέητο σφυροκόπημα των εχθρών του. Μεγάλοι ιστορικοί όπως ο Έντουαρντ Γκίμπον, υμνούν τον Κάρολο Μαρτέλο λόγω της μάχης του Πουατιέ ως μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές προσωπικότητες που πέρασαν. Την μάχη καταγράφει ο Βέδας στο έργο του Εκκλησιαστικές ιστορίες αλλά την αγνοούν οι αραβικές πηγές. Ο Κάρολος Μαρτέλος παρά τον θρίαμβο δεν μπόρεσε να αποκτήσει εξ΄ολοκλήρου τον έλεγχο στην Ακουιτανία και ο Εύδης παρέμεινε δούκας μέχρι τον θάνατό του (735).
Πόλεμοι από 732 έως 737
Την περίοδο 732-735 ο Κάρολος Μαρτέλος αναδιοργάνωσε το Βασίλειο της Βουργουνδίας, άλλαξε τους δούκες και τους κόμητες με δικούς του οπαδούς. Με τον τρόπο αυτό απέκτησε τον πλήρη έλεγχο. Μετά από επανάσταση του δούκα Μπούμπο της Φρισίας εισέβαλε στην ανυπότακτη Φρισία (734) και σκότωσε τον δούκα στην Μάχη του Μπόαρν. Ο Κάρολος Μαρτέλος κατέστρεψε όλα τα παγανιστικά είδωλα των Φρισίων. Η ειρήνη επέστρεψε στην περιοχή και διατηρήθηκε είκοσι χρόνια.
Το 735, πέθανε ο Εύδης της Ακουιτανίας. Ο Κάρολος προσπάθησε να ενσωματώσει την Ακουιτανία στο βασίλειο των Φράγκων αλλά οι ευγενείς της περιοχής ανακήρυξαν νέο δούκα τον γιο του Εύδη, Χούναλντ Α΄. Ο Κάρολος και ο Χούναλντ αποδέχθηκαν τελικά τη νέα κατάσταση.
Τελευταία χρόνια (737-741)
Την εποχή που βρισκόταν σε εκστρατεία στην Προβηγκία και την Σεπτιμανία (737) πέθανε ο Θευδέριχος Δ΄. Ο Κάρολος Μαρτέλος, που ήταν Μαγιορδόμος όλων των Φράγκων, δεν διόρισε νέο βασιλιά ως διάδοχο και ο θρόνος παρέμεινε κενός μέχρι τον θάνατο του Καρόλου. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του Καρόλου Μαρτέλου ήταν ειρηνικά. Συγκάλεσε Σύνοδο (738) και ζήτησε από τους Σάξονες της Βεστφαλίας να υποταχθούν και να πληρώσουν φόρο. Ττην επόμενη χρονιά (739) υπέταξε μια εξέγερση στην Προβηγκία. Κατά την ειρηνική περίοδο ο Κάρολος προσπάθησε να επιβάλλει την Φραγκική εκκλησία, δημιούργησε τέσσερις επισκοπές σε
Σάλτσμπουργκ, Ρέγκενσμπουργκ, Φράιζινγκ και Πάσσαου, και έδωσε στον Βονιφάτιο όλη την μητροπολιτική περιοχή ανατολικά του Ρήνου με έδρα το Μάιντς. Ο Βονιφάτιος βρισκόταν από το 723 υπό την προστασία του Καρόλου Μαρτέλου. Χωρίς αυτή την προστασία, όπως εξήγησε ο Βονιφάτιος στον φίλο του Ντάνιελ του Γουίντσεστερ, δεν μπορούσε να ελέγξει την Εκκλησία του, να υπερασπιστεί τον κλήρο και να αποτρέψει την ειδωλολατρεία.
Ο Πάπας Γρηγόριος Γ΄ ζήτησε την βοήθεια του Καρόλου εναντίον του Λιουτπράνδου (739) αλλά εκείνος αρνήθηκε να πολεμήσει τον παλιό του σύμμαχο. Η πρόταση αυτή του πάπα δείχνει πως αυξήθηκε κατακόρυφα η εκτίμηση του Καρόλου Μαρτέλου από την εποχή που απειλήθηκε με αφορισμό. Αυτό άνοιξε τον δρόμο στον γιο του και τον εγγονό του για επέμβουν στην Ιταλική χερσόνησο.
Θάνατος και διαδοχή
Ο Κάρολος Μαρτέλος πέθανε στο Αιν στην Πικαρδία (22 Οκτωβρίου 741) και τάφηκε στην Βασιλική Σαιν-Ντενί στο Παρίσι.
Οι περιοχές της Μαγιορδομίας του μοιράστηκαν στους γιους του. Ο μεγαλύτερος Καρλομάν πήρε την Αυστρασία, την Αλαμμανία και την Θουριγγία, ο μικρότερος Πεπίνος πήρε την Νευστρία, την Βουργουνδία, την Προβηγκία, το Μετς και το Τριρ. Ο Γκρίφο πήρε και αυτός μετρικά εδάφη αλλά αργότερα, λίγο πριν τον θάνατο του πατέρα του. Οι περισσότεροι ιστορικοί γράφουν ότι ο Κάρολος Μαρτέλος άνοιξε πρώτος τον δρόμο στον γιο του να στεφτεί πρώτος βασιλιάς των Φράγκων από την δυναστεία του (751) και ο εγγονός του Καρλομάγνος αυτοκράτορας (800). Ο Πολ Φουράκρε ωστόσο γράφει ότι ήταν «ο σημαντικότερος στρατιωτικός ηγέτης στην Φραγκία αλλά άφησε το έργο του ημιτελές».
Οικογένεια
Με την πρώτη σύζυγό του Ροτρούδη του Εσμπαί (690 – 724) παιδιά του ήταν:
Καρλομάν π.711-754, μαγιορδόμος στην Αυστρασία.
Πεπίνος ο Βραχύς π.714-768, μαγιορδόμος στη Νευστρία, βασιλιάς των Φράγκων.
Χιλτρούδη π.716-754, παντρεύτηκε τον Οδίλο δούκα της Βαυαρίας.
Άουντα.
Με την δεύτερη σύζυγό του Σβαναχίλδη γιος του ήταν:
Γκρίφο 726-753, στασιαστής.
Από την μη νόμιμη σχέση με την ερωμένη του Ρούοντχαϊντ είχε φυσικά τέκνα:
(νόθος) Βερνάρδος π. 720-787, ηγούμενος του Σαιν-Κεντέν.
(νόθος) Ιερώνυμος απεβ. μετά το 782, επίτροπος του αββαείου.
(νόθος) Ρεμίγιος απεβ. 771, αρχιεπίσκοπος της Ρουέν.
(νόθη) Αλμπάνα
Παραπομπές
Πηγές
Gerberding, Richard A. (October 2002). "Review of Legitimität und Integration: Untersuchungen zu den Anfängen Karl Martells by Waltraud Joch". Speculum. 77 (4)
Joch, Waltraud (1999). Legitimität und Integration: Untersuchungen zu den Anfängen Karl Martells. Husum, Germany: Matthiesen Verlag
Kibler, William W.; Zinn, Grover A. (1995). Medieval France: An Encyclopedia
Paul Fouracre, The Age of Charles Martel, (Routledge, 2000)
Strauss, Gustave Louis M. (1854) Moslem and Frank; or, Charles Martel and the rescue of Europe, Oxford, GBR:Oxford University Press
White, Jr., Lynn (1962). Medieval technology and social change. London, England: Oxford University Press
|-
|-
Δυναστεία των Καρολιδών
Φράγκοι ευγενείς
Μαγιορδόμοι των ανακτόρων
Χριστιανοί μονάρχες
|
256109
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Johnny%20English
|
Johnny English
|
Το Τζόνι Ίνγκλις (αγγλικά: Johnny English) είναι βρετανική κωμωδία δράσης παραφράζοντας το είδος του μυστικού πράκτορα Τζέιμς Μποντ. Πρωταγωνιστεί ο Ρόουαν Άτκινσον (ο οποίος δύο δεκαετίες αργότερα εμφανίζεται σε μια ταινία του Τζέιμς Μποντ "Ποτέ μη Λες Ποτέ Ξανά") στο ρόλο του ανίκανου και τιμητικού πράκτορα Τζόνι Ίνγκλις με τον Τζον Μάλκοβιτς, Νάταλι Ιμπρούγκλια, Τιμ Πίγκοτ-Σμιθ, και τον Μπεν Μίλερ σε υποστηρικτικούς ρόλους. Το σενάριο γράφτηκε από τους συγγραφείς του Τζέιμς Μποντ, Νιλ Πόυρβις και Ρόμπερτ Γουέιντ με τον Ουίλλιαμ Ντέιβις. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Πίτερ Χάουιτ. Η ταινία απέφερε συνολικά 160 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.
Πλοκή
Η ταινία ξεκινά με το όνειρο του Τζόνι Ίνγκλις (Ρόουαν Άτκινσον), ενός δεξιού Βρετανού μυστικού πράκτορα, ο οποίος είναι ο Πράκτορας Ένα. Ο English γλιστρά σε ένα κτίριο, αποσπά δύο σκυλιά φρουράς με παιχνίδια, χτυπά έξω δύο φύλακες και αποπλανεί μια γυναίκα που τον απειλεί. Ξυπνάει από το όνειρο όταν είναι έτοιμος να φιλήσει την πραγματική Πράκτορα Ένα (Γκρέγκ Γουάιζ), για την οποία ο Ίνγκλις ετοιμάζει τα έγγραφα αποστολής. Αφού διαβεβαιώνεται ότι ο Ίνγκλις έχει ελέγξει τους κωδικούς των υποβρυχίων προσωπικά η Πράκτωρ Ένα λείπει σε αποστολή. Ο κόσμος στη συνέχεια μαθαίνει ότι πέθανε εν δράση, όταν η μπουκαπόρτα του υποβρυχίου "απέτυχε να ανοίξει". Έπειτα μια βόμβα εξάλειψε όλους τους υπόλοιπους πράκτορες Βρετανίας, οι οποίοι παρακολουθούσαν την κηδεία της Πράκτωρ Ένα, αφήνοντας μόνο τον Ίνγκλις. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται τη νεκροφόρα, η οποία επιταχύνθηκε από την πρακτική σκηνή νωρίτερα.
Πριν το θάνατο της η Πράκτορας Ένα ερευνούσε το σχέδιο της κλοπής της Εβραϊκής Κορώνας. Μαζί με (τον πιο ικανό) βοηθό του Άνγκους Μπoφ (Μπεν Μίλερ) ο Ίνγκλις αναλαμβάνει την υπόθεση. Ενώ ο Ίνγκλις ερευνούσε, προσελκύστηκε από μια μυστηριώδης γυναίκα, την Λόρνα Κάμπελ (Ναταλί Ιμπρούγκλια) τον οποίο συναντά στα αποκαλυπτήρια της ανακαίνισης από την προσφάτως ανακαινισμένη Εβραϊκή Κορώνα όπου ο Ίνγκλις είχε την ευθύνη της ασφάλειας. Το ηλεκτρικό ρεύμα στο δωμάτιο διακόπηκε και ο Ίνγκλις βγάζει νοκ άουτ τον επικεφαλής της ασφάλειας με την πρόφαση πως παλεύει με έναν εγκληματία (που αργότερα περιγράφεται από τον Ίνγκλις με πορτοκαλί φριζαρισμένα μαλλιά, δυο δόντια, δυο σημάδια σε σχήμα μπανάνας, μια σπασμένη μύτη και ένα κάλυμμα ματιού) σε ένα άλλο δωμάτιο στην προσπάθεια να καλύψει το γεγονός. Αργότερα ο Μποφ και ο Ίνγκλις ακολουθούν ένα τούνελ και βρίσκουν την κορώνα, αλλά αποτυγχάνουν στο να σταματήσουν δυο κλέφτες αφού o Ίνγκλις εκτινάσσει κατά λάθος ένα περιοδικό από το πιστόλι του. Ο Ίνγκλις κυνηγάει το αυτοκίνητο τους, μια νεκροφόρα, αλλά κατά λάθος κυνηγάει το λάθος αυτοκίνητο. Πεπεισμένος από την ταφή συνειδητοποιεί πως είναι κόλπο και συλλαμβάνει τους πενθούντες και τον παπά πριν καταλάβει το λάθος του. Ο Μποφ τον απελευθερώνει με την πρόφαση ότι ο Ίνγκλις δραπέτευσε από ένα άσυλο.
Ο Μποφ και ο Ίνγκλις ξεσκεπάζουν τον οργανωτή της ληστείας, έναν Γάλλο επιχειρηματία φυλακών και απόγονο του Γουλιέλμου του Κατακτητή ονόματι Πασκάλ Σόβατζ (Τζον Μάλκοβιτς). Ο Ίνγκλις καταγγέλλει τις υποψίες του στο αφεντικό της MI7 Πήγασο (Τίμ Πίγκοτ-Σμιθ) ο οποίος δεν τον πιστεύει. Στο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων ένας από τους μπράβους του Σόβατζ επιτίθεται στον Ίνγκλις και στον Μποφ και δραπετεύει όταν ο Ίνγκλις κατά λάθος επιτίθεται στον Μποφ. Ο Ίνγκλις και ο Μποφ διεισδύει στις εγκαταστάσεις του Σόβατζ με αλεξίπτωτο, αλλά ο Ίνγκλις προσγειώνεται στο λάθος κτήριο δηλαδή στο Νοσοκομείο Λονδίνου.Εκεί απειλεί το προσωπικό και τους ασθενείς με όπλο πριν συνειδητοποιήσει το λάθος του.
Ο Ίνγκλις ενεργοποιεί ένα DVD player εκθέτοντας το σχέδιο του Σόβατζ για να καταστήσει τον εαυτό του βασιλιά χρησιμοποιώντας έναν απατεώνα αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπέρι (Όλιβερ Φορντ Ντέιβις). Αφού κατά λάθος εμβολιάζει τον εαυτό του με μυοχαλαρωτικό, συναντά τη Λόρνα ξανά. Διαπιστώνεται τελικά πως είναι πράκτορας της Ίντερπολ, επίσης στην ουρά του Σόβατζ (κάθε σημαντικός κατάδικος που απελευθερώθηκε από τις φυλακές του Σόβατζ τους τελευταίους έξι μήνες προσλήφθηκε σε μια από τις εταιρείες του). Μαζί με τον Μποφ σταματούν ένα πάρτυ που διοργανώθηκε από τον Σόβατζ. Ενώ η επίδραση του μυοχαλαρωτικού δεν έχει φύγει ακόμα ο Ίνγκλις προσβάλλει κατά λάθος την Υπουργό Εξωτερικών (Τζένυ Γκάλογουέι). Ένας από τους μπράβους αναφέρει τον Ίνγκλις στον Σόβατζ, έναν φίλος του αγνοούμενου αφεντικού τους, ο οποίος απολύει τον Ίνγκλις και τον Μποφ. Ο Σόβατζ αποφασίζει πως ο Ίνγκλις ξέρει τόσα πολλά και στέλνει μπράβους για να αναγκάσουν την Βασίλισσα να υπογράψει ένα γράμμα παραίτησης. Τώρα η θέση του μονάρχη ανήκει σε αυτόν.
Η Λόρνα επισκέπτεται τον Ίνγκλις στο διαμέρισμα του, μιας και η αποστολή του είναι να ανατεθούν τα νέα καθήκοντα της, και πείθει τον Ίνγκλις να συνεργαστούν. Ταξιδεύουν στη Γαλλία διεισδύουν στο κάστρο του Σόβατζ, και ακούν το σκοπό του να μετατρέψει το Ηνωμένο Βασίλειο σε μια μεγάλη φυλακή. Ωστόσο ο Ίνγκλις κατά λάθος ενεργοποιεί ένα μικρόφωνο, ειδοποιώντας τον Σόβατζ για την παρουσία τους και στην προσπάθεια του να κλέψει ένα ενοχοποιητικό DVD, ο Ίνγκλις το ρίχνει σε ένα μέρος γεμάτο με πανομοιότυπους τέτοιους δίσκους και παίρνει τον λάθος δίσκο. Ενώ είναι όμηροι ελευθερώνονται από τον Μποφ και επιστρέφουν στην Αγγλία την ημέρα της στέψης.
Την ημέρα της στέψης του Σόβατζ ο Ίνγκλις μεταμφιέζεται κρυφά με τη Λόρνα, ο Ίνγκλις ως Άγγλος επίσκοπος μπροστά από τον Σόβατζ. Τον κατηγορεί δημοσίως για προδοσία και ανήξερος πως ο ψεύτικος Αρχιεπίσκοπος δεν χρησιμοποιείται πια τραβάει το πρόσωπο του πιστεύοντας πως είναι μάσκα. Τότε ο Ίνγκλις λέει στον Μποφ να ενεργοποιήσει το ενοχοποιητικό DVD που ανέκτησαν. Ο Μπο κάνει ότι του είπε με αποτέλεσμα το ένα τρίτο του κόσμου να δει τον Ίνγκλις στο ντους με τα εσώρουχα του, να τραγουδά και να μιμείται το τραγούδι Does Your Mother Know από τους ABBA. Ο Ίνγκλις δραπετεύει αλλά επιστρέφει αιωρούμενος σε ένα καλώδιο μπροστά από τον Σόβατζ και τον Αρχιεπίσκοπο παίρνοντας την κορώνα λίγο πριν στεφθεί ο Σόβατζ. Ο Σόβατζ αποκαλύπτει τις αληθινές προθέσεις του σημαδεύοντας τον με ένα όπλο τον Ίνγκλις λέγοντας στο Λονδίνο ότι θα σταθεί στη γραμμή και θα κάνει ότι του έχουν πει ότι κι αν γίνει, συμπεριλαμβανομένου να μετατρέψει τη χώρα σε μια φυλακή. Στον επόμενο αγώνα ο Ίνγκλις ακουσίως στέφεται βασιλιάς. Συλλαμβάνει τον Σόβατζ και αποκαλύπτει το σχέδιο του στην Βασίλισσα και της επιτρέπει να επιστρέψει στον θρόνο της με αντάλλαγμα να γίνει ιππότης.
Η ταινία τελειώνει με τον Ίνγκλις να οδηγεί την Λόρνα στην κορυφή ενός βουνού οπού ο Ίνγκλις κατά λάθος πιέζει το κουμπί εξαγωγής και ενώ είναι έτοιμος να τη φιλήσει αυτή εκτοξεύεται στον ουρανό. Επίσης είναι μια μικρή σκηνή όπου η Λόρνα προσγειώνεται σε μια πισίνα οπού ο Μποφ κάθεται ενώ ο εγκληματίας με τα πορτοκαλί μαλλιά, που περιγράφεται έτσι από τον Ίνγκλις, μειώνει την εφημερίδα του.
Ηθοποιοί
Ρόουαν Άτκινσον (Rowan Atkinson) στον ρόλο του πράκτορα της MI7 Τζόνι Ίνγκλις (Johnny English) και αργότερα στο έργο Σερ Τζόνυ Ίνγκλις (Sir Johnny English). Στο Επεισόδιο του Peppa Pig δεν Συμμετέχει στο The Simpsons και Peppa PIG
Μπεν Μίλερ στον ρόλο του πράκτορα της MI7 Άνγκους Μποφ
Ναταλί Ιμπρούγκλια στον ρόλο της Λόρνα Κάμπελ, πράκτορα της Ίντερπολ.
Τζον Μάλκοβιτς στον ρόλο του Πάσκαλ Σόβατζ.
Όλιβερ Φορντ Ντέιβις στον ρόλο του Αρχιεπισκόπου του Κάντερμπερι.
Τιμ Πίγκοτ-Σμιθ στον ρόλο του Πήγασου.
Κέβιν ΜακΝέιλι στον ρόλο του Πρωθυπουργού
Ντάγκλας ΜακΦέραν στον ρόλο του Κλάους/Κάρλος Βεντέτα
Γκρεγκ Γουάιζ στον ρόλο του Πράκτωρ Ένα
Τιμ Μπέριγκτον στον ρόλο του Ρότζερ
Τάσα ντε Βασκόντσελος στον ρόλο της Κόμισσας Αλεξάνδρα (Εξωτική Γυναίκα)
Στιβ Νίκολσον στον ρόλο του Ντίτερ Κλέιν
Νινα Γιάνγκ στον ρόλο της γραμματέως του Πήγασου
Σαμ Μπίζλι στον ρόλο του ηλικιωμένου ανθρώπου
Κέβιν Μουρ στον ρόλο του γιατρού
Τζακ Ρέϋμοντ στον ρόλο του Γάλλου σερβιτόρου
Τζένι Γκάλογουέι στον ρόλο της Ξένης Γραμματέως
Κρις Τάραντ (φωνή) στον ρόλο του ραδιοανακοινωτή
Τρέβορ ΜακΝτόναλντ (φωνή) στον ρόλο του παρουσιαστή ειδήσεων
Παραγωγή
Ο χαρακτήρας του Τζόνι Ίνγκλις είναι βασισμένος σε έναν όμοιο χαρακτήρα ονόματι Ρίτσαρντ Λάτχαμ τον οποίο υποδυόταν ο Άτκινσον σε μια σειρά των διαφημίσεων της βρετανικής τηλεόρασης για την Barclaycard.. Ο χαρακτήρας του Μποφ διατηρήθηκε από τις διαφημίσεις όπου ένας άλλος ηθοποιός ονόματι Χένρυ Νέϊλορ υποδυόταν τον Μποφ στις διαφημίσεις. Μερικά από τα φίμωτρα των διαφημίσεων που έκανε στην ταινία συμπεριλαμβανομένου τον Ίνγκλις να σφάλει αναγνωρίζοντας έναν σερβιτόρο και ακούσια πυροβολεί τον εαυτό του με έναν ηρεμιστικό στυλό.
Τοποθεσίες γυρισμάτων
Μερικές σκηνές γυρίστηκαν στο Κάναρι Γουάρφ στο Λονδίνο οπού πράγματι η ταινία αντιγράφει έναν απλό αληθινό πύργο μέσα σε δυο πανομοιότυπα τέτοια κτήρια (στην πραγματική τοποθεσία) για το φανταστικό London Hospital και τις εγκαταστάσεις του Σόβατζ στο 1 Canada Square.
Οι σκηνές που τοποθετήθηκαν στο Westminster Abbey γυρίστηκαν στο St. Albans Abbey αν και η σύνδεση είναι αποκλειστικά σιωπηρή στο διάλογο - για το γύρισμα δεν εναλλάχτηκαν ποτέ σκηνές με το εξωτερικό του Αββαείου. Το εσωτερικό (μαζί με την οθόνη της τηλεόρασης κρύβοντας το όργανο της ορχήστρας του Καθεδρικού Ναού του St. Albans.
Και οι εσωτερικοί και οι εξωτερικοί χώροι στις ανοιχτές πιστώσεις επόμενη σκηνή είναι οι Πύργοι Mentmore..Το Sandringham είναι το Hughenden Manor.
Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός χώρος των εγκαταστάσεων της MI7 όπου ο Ίνγκλις μπαίνει στην αρχή είναι το Freemasons' Hall,στο Λονδίνο όπου είναι επίσης χρησιμοποιημένο ως το Thames House (οι εγκαταστάσεις της MI5) στο Spooks.
Οι σκηνές όπου ο Τζόνι Ίνγκλις οδηγάει στο Ντόβερ στο Κεντ κατά μήκος του δρόμου Α20 (μαζί με το κάστρο του Ντόβερ στο βάθος) και έπειτα μπαίνει στο λιμάνι του Ντόβερ (μαζί με την πινακίδα του Τερματικού Φέρρυ του Ντόβερ, το αίθριο του Athol στο Ντόβερ και τους Λευκούς Γκρεμούς του Ντόβερ στο βάθος) για να πάρουν ένα φέρι για τη Γαλλία, γυρίστηκαν στις τοποθεσίες τους.
Το εξωτερικό του κάστρου του Σόβατζ στη Γαλλίας είναι στην πραγματικότητα η κορυφή του κάστρου στο βουνό του St.Michael στην Κορνουάλη.
Μια σκηνή γυρίστηκε στο Χονγκ Κονγκ στην Κίνα
Οι σκηνές στο νεκροταφείο του Μπρόμπτον γυρίστηκαν εκεί.
Αποδοχή
Η ταινία απέκτησε μια μικτή ανταπόκριση από τους κριτικούς.Έχει ένα 33% των θετικών βαθμολογιών στην ιστοσελίδα των αναθεωρήσεων (Rotten Tomatoes) βασισμένο σε 116 κριτικές με την γενική συναίνεση: μια ήμερη κοροϊδία κατασκόπου που αποσπά σπάνια συγκρατημένα γέλια.. Στο Metacritic η ταινία έχει 51 σκορ βασισμένο σε 32 κριτικές..
Ηχητική ζώνη ταινίας
Όλα τα τραγούδια γραμμένα από τον Έντουαρντ Σίρμουρ και παρουσιασμένα από την ορχήστρα του London Metropolitan εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά
"A Man for All Seasons" Χανς Ζίμερ, Ρόμπι Ουίλιαμς
"Theme from Johnny English" Χάουαρντ Γκούντολ
"Russian Affairs"
"A Man of Sophistication"
"Kismet" (γραμμένο από τον Gay-Yee Westerhoff)
"Truck Chase"
"The Only Ones" – Moloko
"Parachute Drop"
"Pascal's Evil Plan"
"Theme from Johnny English" Χάουαρντ Γκούντολ
"Off the Case"
"Cafe Conversation"
"Into Pascal's Lair"
"Zadok the Priest" - Handel
"Does Your Mother Know" – ABBA
"For England"
"Riviera Highway"
"Agent No. 1"
Μέσα ενημέρωσης σπιτιού
Το Τζόνι Ίνγκλις κυκλοφόρησε σε DVD στις 13 Ιανουαρίου 2004 και σε Βlu-ray στις 28 Φεβρουαρίου 2012 μαζί με την συνέχεια της ταινίας Johnny English: Η Επιστροφή.
Συνέχεια της ταινίας
Η συνέχεια της ταινίας Johnny English: Η Επιστροφή άρχισε να γυρίζεται το Σεπτέμβριο του 2010 και κυκλοφόρησε στις 7 Οκτωβρίου 2011 στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις 21 Οκτωβρίου 2011 στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ο Τζόνι παρουσίαζεται να εκπαιδεύεται στην Ασία και όταν η ΜΙ7 τον καλεί πίσω στο Λονδίνο του αναθέτεται η αποστολή να ερευνήσει το σχέδιο της δολοφονίας του Κινέζου Πρωθυπουργού. Τα γυρίσματα τελείωσαν τον Μάρτιο του 2011. Η επεξεργασία έγινε αμέσως μετά τα γυρίσματα της ταινίας.
Αναφορές
Βρετανικές ταινίες
Βρετανικές κωμικές ταινίες
Ταινίες του 2003
Αγγλόφωνες ταινίες
Κωμικές ταινίες κατασκοπείας
Ταινίες παραγωγής StudioCanal
Βρετανικές κατασκοπικές ταινίες
|
596564
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1
|
Μπόγκρα
|
Η Μπόγκρα (বগড়া) επίσημα γνωστή ως Μπογκούρα (βεγγαλικά: বগুড়া), είναι μεγάλη πόλη που βρίσκεται στην επαρχία Μπόγκρα στην διαίρεση Ρατζσάχι του Μπαγκλαντές. Είναι σημαντικό εμπορικό κέντρο. Η γέφυρα Μπόγκρα συνδέει τη διαίρεση Ρατζσάχι και τη διαίρεση Ρανγκπούρ. είναι επίσης γνωστή ως η πρωτεύουσα της Βόρειας Βεγγάλης (উত্তরবঙ্গ) του Μπαγκλαντές.
Η Μπόγκρα πήρε το όνομά της από τον Νασιρουντίν Μπούγκρα Χαν, κυβερνήτης της Βεγγάλης από το 1279 έως το 1282 και γιος του σουλτάνου του Δελχί Γκιγιασουντίν Μπαλμπάν.
Η πόλη καλύπτει έκταση περίπου 72.5 τ.χλμ. και διαιρείται σε 21 περιοχές. Η Μπόγκρα έχει πληθυσμό γύρω στα 780.000 άτομα σύμφωνα με δεδομένα για το 2017. Δεδομένου ότι είναι η αρχαιότερη πόλη της Βεγγάλης, η Μπόγκρα είναι διάσημη για τις πολλές αρχαίες Βουδιστικές στούπες, ινδουιστικούς ναούς και τα αρχαία ανάκτορα των Βουδιστικών βασιλιάδων και Μουσουλμάνων σουλτάνων. Η κουζίνα της Μπόγκρα είναι διάσημη για την ποικιλία γλυκών και τα γνωστά Μίστι ντόι.
Η πόλη είναι η γενέτειρα για αρκετές αξιοσημείωτες προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου Μοχάμεντ Αλί Μπόγκρα στο Πακιστάν, ο Πρόεδρος Ζιαούρ Ραχμάν του Μπαγκλαντές και άλλοι. Και οι δύο γεννήθηκαν ή έζησαν στην πόλη. Ο τρέχων δήμαρχος είναι ο Μαχαμπουμπάρ Ραχμάν.
Ιστορία
Η Μπόγκρα θεωρείται η αρχαιότερη πόλη της Βεγγάλης. Χρονολογείται από τη βασιλεία του Αυτοκράτορα Ασόκα, ο οποίος κυβέρνησε την Ινδία από το 268 έως το 232 π.Χ. Όταν ο Ασόκα κατέκτησε τη περιοχή της Βεγγάλης (Μπόνγκο), ίδρυσε τη Μπόγκρα και την ονόμασε Πούντρα Μπαρντάν. Αυτό υποστηρίζεται από την ανακάλυψη μιας αρχαίας χαραγμένης πέτρας η οποία πιστεύεται ότι χρονολογείται από την εποχή των Γκούπτα κοντά στο Σούρα Μαστζίντ στην υποεπαρχία Γκοραγκάτ του Ντινατζπούρ τον Οκτώβριο του 2008.
Κατά τη διάρκεια του Μπαγκλαντεσιανού Πολέμου της Ανεξαρτησίας, η μάχη της Μπόγκρα έλαβε χώρα στην περιοχή. Ήταν μια σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των ανταρτών των μονάδων των Μπαγκλαντεσιανών Δυνάμεων υπό τον Τομέα 7 και το Πακιστανικό Στρατό.
Γεωγραφία
Η διοικητική επαρχία της Μπόγκρα πρωτοδημιουργήθηκε το 1821. Σήμερα, η διοικητική επαρχία της Μπόγκρα περιέχει έκταση 1.359 τ.χλμ. Η πόλη βρίσκεται σε χαμηλό υψόμετρο, φτάνοντας τα 20 μέτρα.
Τα κύρια ποτάμια της επαρχίας σχηματίζονται από τα διάφορα κανάλια του Βραχμαπούτρα. Τα ποτάμια έχουν τοπικά ονόματα όπως τα Κονάι, Νταοκόμπα και Τζαμούνα. Ο τελευταίος αποτελεί τμήμα του ανατολικού ορίου της επαρχίας. Ο Βραχμαπούτρας και τα κανάλια του, μαζί με τρία μικρά ρέματα, τα Μπανγκάλι, Καρατόγια και Ατράι, οδηγούν τις ακμάζουσες εμπορικές δραστηριότητες στην περιοχή.
Το 1911 ο Καρατόγια (ο οποίος ρέει από βορρά προς νότο) χώρισε την επαρχία σε δύο τμήματα, το ανατολικό μέρος με πλούσιο προσχωσιγενές έδαφος, δίνοντας τη δυνατότητα καλλιέργειας χοντρού ρυζιού, ελαιούχων σπόρων και γιούτας, ενώ το έδαφος του δυτικού τμήματος της επαρχίας επιτρέπει την καλλιέργεια ρυζιού.
Κλίμα
Η πόλη έχει τροπικό κλίμα, με δύο κύριες εποχές: τον χειμώνα και το καλοκαίρι. Οι περισσότερες βροχοπτώσεις λαμβάνουν χώρα το καλοκαίρι, κυρίως από τους μήνες Μάιο έως Οκτώβριο.
Οικονομία
Μετά την υιοθέτηση νέου αστικού σχεδιασμού το 2009, υπάρχει σημαντική ανάπτυξη των υποδομών στη Μπόγκρα. Αυτό περιλαμβάνει τη πλάτυνση και ανακατασκευή των δρόμων, τη βελτίωση των τηλεπικοινωνιακών υποδομών και την εγκατάσταση υπόγειων συνδέσεων αερίου.
Επίσης, η παραγωγή κόκκινου τσίλι συμβάλλει σημαντικά στην οικονομία της πόλης, καθώς εταιρείες όπως οι Square, Acme, και BD Food συλλέγουν κόκκινο τσίλι από δώδεκα κέντρα εντός της Μπόγκρα.
Συχνά γνωστή ως "πόλη των τραπεζών", στη Μπόγκρα βρίσκονται διάφορες τραπεζικές υποδομές, καθώς και εταιρείες πιστωτικών καρτών, χρεωστικών καρτών και εμβασμάτων. Ο τραπεζικός τομέας στη Μπόγκρα έχει επεκταθεί σημαντικά, καθώς εταιρείες όπως οι Τράπεζα του Μπανγκλαντές (Κεντρική Τράπεζα), Sonali Bank, Rupali Bank, Janata Bank, Rajshahi Krishi Unnayan Bank, Bangladesh Development Bank Ltd., Uttara Bank Ltd, και Agrani Bank, καθώς και ιδιωτικές και ειδικευμένες εταιρείες όπως οι Pubali Bank, National Bank, IFIC bank Ltd., Citi Bank Ltd. και άλλες έχουν παρουσία στη Μπόγκρα.
Η Μπόγκρα είναι η έδρα ενός αυξανόμενου αριθμού εταιρειών πληροφορικής, λογισμικού, τεχνολογίας και υπηρεσιών πληροφορικής. Ένα από τα ορόσημα του τεχνολογικού τομέα της πόλης συνέβη το 2008 όταν ο γαλλικός όμιλος Γκράμιν και η Groupe Danone εντάχθηκαν σε κοινοπραξία με μια τοπική εταιρεία για την ίδρυση ενός οργανισμού με το όνομα Grameen Danone.
Στατιστικά, το εργατικό δυναμικό της Μπόγκρα κυριαρχείται ακόμη από απασχολούμενους στον αγροτικό τομέα (29.95%) και την γεωργική παραγωγή (12.53%). Ακολουθούνται από το γενικό εμπόριο (18.11%), την εξυπηρέτηση πελατών (15.62%), τις μεταφορές (6.66%), τη μισθωτή εργασία (2.2%) και άλλες βιομηχανίες (14.93%).
Αξιοσημείωτα πρόσωπα
Αχτερούζαμαν Ελίας (1943–1997), μυθιστοριογράφος και συγγραφέας σύντομων ιστοριών
Γκαζιούλ Χακ (1929–2009), βετεράνος του γλωσσικού κινήματος
Χαντεμούλ Μπαζάρ (1935–1976), Μπιρ Ούταμ, διοικητής τμήματος στον απελευθερωτικό πόλεμο του 1971 και πρώην επικεφαλής της Πολεμικής Αεροπορίας του Μπανγκλαντές
Μουχαμάντ Αλί Μπόγκρα (1909–1963), Αξιοσημείωτος πολιτικός, πρώην πρωθυπουργός του Πακιστάν (1953–1955)
Μουσφικούρ Ραχίμ, παίκτης της εθνικής κρίκετ του Μπανγκλαντές
Ζιαούρ Ραχμάν, μαχητής της ελευθερίας, κοινωνικός εργάτης και πρώην πρωθυπουργός του Μπανγκλαντές (21 Απριλίου 1977 - 30 Μαΐου 1981)
Χαλέντα Ζία, επικεφαλής του Εθνικιστικού Κόμματος του Μπανγκλαντές (30 Μαΐου 1984 – σήμερα), πρώην Πρώτη Κυρία του Μπανγκλαντές, ακι πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του Μπανγκλαντές (και δεύτερη γυναίκα πρωθυπουργός στον μουσουλμανικό κόσμο), που κατείχε το αξίωμα για τρεις θητείες ανάμεσα στο 1991 και το 2006
Χουμαγιούν Αχμέντ
Δείτε επίσης
Υποεπαρχία Μπόγκρα Σαντάρ, υποεπαρχία (ουπαζίλα) στη Μπόγκρα.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα της Μπόγκρα
Πόλεις του Μπανγκλαντές
|
614643
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%BA%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BD
|
Ματίας Γκέοργκ Μονν
|
Ο Ματίας Γκέοργκ Μονν (, 9 Απριλίου 1717, Βιέννη - 3 Οκτωβρίου 1750,Βιέννη) ήταν Αυστριακός συνθέτης και οργανίστας, του οποίου οι συνθέσεις σηματοδοτούν το πέρασμα από το Μπαρόκ στην Κλασική εποχή στη μουσική. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γιόχαν Γκέοργκ Μονν (Johann Georg Monn), το οποίο άλλαξε για να μη γίνεται σύγχυση με τον νεότερο αδελφό του Γιόχαν Κριστοφ Μονν (Johann Christoph Monn, 1726-1782) που ήταν πιανίστας και συνθέτης.
Στην ηλικία των 14 ετών ήταν χορωδός στο μοναστήρι του Klosterneuburg, ενώ από το 1738 ήταν οργανίστας στην εκκλησία St. Charles της Βιέννης. Ήταν γνωστός στη Βιέννη, αλλά όχι και στην υπόλοιπη Ευρώπη και καμία από τις συνθέσεις του δεν παρουσιάστηκε όσο ζούσε. Μία από τις συμφωνίες του, που ολοκλήρωσε το 1740, είναι η πρώτη γνωστή συμφωνία με 4 μέρη, παρεμβάλλοντας ένα μινουέτο ως τρίτο μέρος.
Έγραψε 16 Συμφωνίες, 6 Κουαρτέτα, Κοντσέρτα (κυρίως για τσέμπαλο), Λειτουργίες, Τρίο.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Mattias Georg Monn at Encyclopædia Britannica
Monn, Mattias Georg at allmusic
Sinfonia in G
Παραπομπές
Αυστριακοί συνθέτες
Οργανίστες
|
819904
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Εθνικό Μουσείο του Χαλεπίου
|
Το Εθνικό Μουσείο του Χαλεπίου () είναι το μεγαλύτερο μουσείο στο Χαλέπι της Συρίας, το οποίο ιδρύθηκε το 1931. Βρίσκεται στην καρδιά της βόρειας πόλης στην οδό Μπαρόν, δίπλα στο διάσημο Ξενοδοχείο Μπαρόν και κοντά στην Πλατεία Μπαμπ αλ Φάραζ και στον Πύργο του Ρολογιού της. Η πλειονότητα των εκθέσεων του μουσείου είναι αφιερωμένη στην αρχαιολογία της Συρίας, με τα περισσότερα ευρήματα να προέρχονται από αρχαιολογικούς χώρους του βόρειου τμήματος της χώρας.
Αντικείμενα μέσα στο μουσείο υπέστησαν ζημιές στον σεισμό Τουρκίας-Συρίας το 2023.
Ιστορία του μουσείου
Το 1931, με απόφαση των συριακών αρχών, ένα μικρό οθωμανικό παλάτι ορίστηκε ως Εθνικό Μουσείο στην πόλη του Χαλεπίου. Μετά από τρεις δεκαετίες, το κτίριο έγινε πολύ μικρό για να φιλοξενήσει τον αυξανόμενο αριθμό των εκτεθέντων αντικειμένων. Ως εκ τούτου, αποφασίστηκε το 1966 να κατεδαφιστεί το παλιό κτήριο του παλατιού και να αντικατασταθεί με μια μεγαλύτερη, πιο σύγχρονη κατασκευή. Η κατασκευή του νέου κτιρίου ξεκίνησε αφού η πρόταση έργου των Γιουγκοσλάβων αρχιτεκτόνων Ζντράβκο Μπρέγκοβατς και Βιένστεσλαβ Ρίχτερ κέρδισε το πρώτο βραβείο για τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό.
Τον Ιούλιο του 2016, το μουσείο χτυπήθηκε από πολυάριθμους πυραύλους και βλήματα όλμων που εκτοξεύτηκαν από τις δυνάμεις των ανταρτών. Αυτό προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές στην οροφή και τη δομή του κτιρίου. Το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής είχε ήδη εκκενωθεί, αλλά έχουν εκφραστεί ανησυχίες σχετικά με αντικείμενα που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν.
Συλλογές
Στο μουσείο εκτίθενται αντικείμενα από όλες τις ιστορικές περιόδους. Ωστόσο, τα μεγαλύτερα τμήματα του μουσείου είναι αφιερωμένα στην Εποχή του Σιδήρου και στην Ισλαμική περίοδο. Η είσοδος του μουσείου είναι μια πύλη ναού με μια γυναικεία σφίγγα από την Εποχή του Σιδήρου (9ος αιώνας π.Χ.).
Ισόγειο
Το ισόγειο αποτελείται από δύο τμήματα: το τμήμα του Προϊστορικού Πολιτισμού και το τμήμα των Αρχαίων Συριακών Πολιτισμών. Το πρώτο τμήμα είναι μια μεγάλη αίθουσα που περιέχει πολλά δείγματα ανθρώπινων αντικειμένων και εργαλείων της Λίθινης Εποχής που βρέθηκαν στις περιοχές του Χαλεπίου, της Αΐν Ντάρα και της Έμπλα. Περιέχει επίσης το παλαιότερο πολιτισμένο ανθρώπινο καταφύγιο (8500 π.Χ.) που μεταφέρθηκε από το Μουραϊμπέτ.
Το δεύτερο τμήμα χωρίζεται σε μια ομάδα αιθουσών, ταξινομημένων γεωγραφικά σύμφωνα με τις συριακές περιοχές και αφιερωμένη στους αρχαίους πολιτισμούς της Συρίας. Πολλά αντικείμενα της Εποχής του Χαλκού από τη Χάμα και την Ουγκαρίτ εκτίθενται στις αίθουσες, αγάλματα και σφηνοειδή γραφή από το Μάρι, καθώς και κομμάτια που ανακάλυψε ο Μαξ Μαλόουαν στην τοποθεσία Τελ Μπρακ. Επιπλέον, βρέθηκαν υλικά της Εποχής του Σιδήρου και αγάλματα ασσυριακού ρυθμού από αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής της Άνω Μεσοποταμίας και της περιοχής του Ευφράτη.
Δεύτερος όροφος
Ο επάνω όροφος του μουσείου περιλαμβάνει τρεις ενότητες:
Το τμήμα Κλασικών Αρχαιοτήτων: Εκθέτει πολλά αντικείμενα ελληνικής, ελληνιστικής, ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου, όπως νομίσματα, ψηφιδωτά γυάλινα και αγγεία.
Το τμήμα της Αραβο-Ισλαμικής Ιστορίας: Αυτή η ενότητα περιέχει πολλά αραβικά νομίσματα, χειρόγραφα, αγγεία και έναν ισλαμικό τάφο του 12ου αιώνα και έναν αστρολάβο του 12ου αιώνα.
Το τμήμα της Μοντέρνας Τέχνης: Αφιερωμένο στους σύγχρονους καλλιτέχνες του Χαλεπίου και άλλων πόλεων της Συρίας. Περιέχει ένα μοντέλο της παλιάς πόλης του Χαλεπίου και ένα φανταστικό μωσαϊκό του 6ου αιώνα.
Αυλή
Η εσωτερική αυλή του μουσείου φιλοξενεί τεράστια βασαλτικά αγάλματα αρχαίων Χετταίων και Ρωμαϊκών μυθολογικών χαρακτήρων και μια μεγάλη μωσαϊκή φιγούρα του 3ου αιώνα. Στην εξωτερική αυλή εκτίθενται μνημεία ασσυριακού, αραμαϊκού, βυζαντινού και αραβικού πολιτισμού.
Εικόνες
Δείτε επίσης
Μουσείο της Ντέιρ αλ-Ζορ
Εθνικό Μουσείο της Δαμασκού
Παραπομπές
Μουσεία στη Συρία
Κτίρια και κατασκευές στο Χαλέπι
Κτίρια που υπέστησαν ζημιές από το σεισμό Τουρκίας-Συρίας του 2023
|
557022
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%20%CE%9F%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%B3
|
Σεβγκιούλ Ουλουντάγ
|
Η Σεβγκιούλ Ουλουντάγ (τούρκικα: Sevgül Uludağ, γεννημένη στις 15 Οκτωβρίου 1958) είναι Τουρκοκύπρια δημοσιογράφος και ακτιβίστρια για την ειρήνη και τον φεμινισμό. Έχει επανειλημμένως γίνει στόχος απειλών θανάτου από ακροδεξιούς και στρατιωτικούς κύκλους των Τουρκοκυπρίων, ενώ έχει προπηλακιστεί λεκτικά μια φορά από μια ομάδα Ελληνοκύπριων εθνικιστών φοιτητών.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Λευκωσία και εργάστηκε αρχικά ως τραπεζική υπάλληλος. Από το 1980 ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Ασχολήθηκε με τις σφαγές στην Κύπρο, αναζητώντας αγνοούμενους και μαζικούς τάφους και στις δύο πλευρές του νησιού. Το 2008 βραβεύτηκε με το «Κουράγιο στη Δημοσιογραφία» του Διεθνούς Ιδρύματος Γυναικείων ΜΜΕ που εδρεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε η πρώτη Κύπρια που κερδίζει το βραβείο. Είναι σε συνιδρύτρια σε δυο ΜΚΟ, την "Hands Across the Divide" και το Γυναικείο Κέντρο Έρευνας (Women’s Research Center) στην Λευκωσία.
Έχει δεχτεί επανειλημμένως απειλές από τουρκοκυπριακές ακροδεξιές ομάδες επειδή έχει φέρει στη δημοσιότητα σφαγές που έχουν υποστεί οι Ελληνοκύπριοι. Ενώ για το θάνατο του αδερφού της εξ' αγχιστείας, που ήταν δημοσιογράφος υπάρχουν υποψίες για ενοχή των γκρίζων λύκων. Το 2006, μια ομάδα ελληνοκύπριων εθνικιστών φοιτητών κοντά σε οδόφραγμα, της επιτέθηκε λεκτικά και κινήθηκε εναντίον της.
Το 2019 προτάθηκε για Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Έργα
«Τα στρείδια που έχασαν το μαργαριτάρι τους» ("Oysters with the Missing Pearls'' (2005)
"Orphans of Nationalism'' (2008)
Δείτε επίσης
Τουρκική εισβολή στην Κύπρο
Διακοινοτικές Ταραχές στην Κύπρο του 1963
Σφαγή της Τόχνης
Σφαγή της Μαράθας, του Σανταλάρη και της Αλόας
Παραπομπές
Δημοσιογράφοι
Κύπριοι συγγραφείς
Φεμινιστές
|
589757
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Ευθύμιος Τσιμικάλης
|
Ο Ευθύμιος Τσιμικάλης (1879–1943) ήταν Έλληνας αξιωματικός, που έφτασε έως το βαθμό του αντιστρατήγου. Ξεχώρισε ιδιαίτερα για το ρόλο του στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στα ελληνικά πολιτικά πράγματα του Μεσοπολέμου.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1879 στο Αγρίνιο. Εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε στις 16 Ιουλίου 1900 ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του για δύο χρόνια στη Γαλλία.
Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13 υπηρέτησε ως διοικητής λόχου και στη συνέχεια τάγματος στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού, και τραυματίστηκε στη μάχη του Σαραντάπορου. Τον Αύγουστο 1916 συμμετέσχε στην Προσωρινή Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, και του ανατέθηκε η οργάνωση και διοίκηση του 5ου Συντάγματος της Μεραρχίας Αρχιπελάγους. Ο Τσιμικάλης ηγήθηκε του συντάγματος στο Μακεδονικό Μέτωπο το Μάιο του 1917, όπου πολέμησε με διάκριση, ειδικώς στη μάχη του Σκρα το Μάιο του 1918, όπου το 5ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους ηγήθηκε της κύριας επίθεσης στις βουλγαρικές θέσεις.
Μετά τη νίκη στο Σκρα, τοποθετήθηκε φρούραρχος της Αθήνας. Το Σεπτέμβρη 1920 ανέλαβε τη διοίκηση της Μεραρχίας Κρητών στο Μικρασιατικό Μέτωπο, αλλά μετά την ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου και των Φιλελευθέρων στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, αποτάχθηκε από το στράτευμα από τους νικητές των εκλογών φιλοβασιλικούς ως βενιζελικός το Φεβρουάριο του 1921, και ετέθη σε διαθεσιμότητα.
Ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία μετά το Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922 και ανέλαβε τη διοίκηση της 10ης Μεραρχίας Πεζικού στη Στρατιά του Έβρου (1922–23), και κατόπιν το Δ΄ Σώμα Στρατού μέχρι το 1925, οπότε και ετέθη ξανά σε διαθεσιμότητα. Επανήλθε ξανά στην ενεργό υπηρεσία μετά το τέλος της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου, αναλαμβάνοντας έκτοτε τη διοίκηση σωμάτων στρατού και ανώτερων διοικήσεων. Ως σωματάρχης αποτελούσε μέλος του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου της χώρας.
Το Μάρτιο 1933 αποτέλεσε μέλος της έκτακτης "Κυβέρνησης των Αντιστρατήγων" υπό τον Αλέξανδρο Οθωναίο, που ανέλαβε την εξουσία για ν΄ αντιμετωπίσει την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα. Στη μεταβατική και βραχύβια αυτή κυβέρνηση διετέλεσε στα πόστα του υπουργού Εσωτερικών (6–10 Μαρτίου 1933) και υπουργού Οικονομικών (6–7 Μαρτίου 1933).
Απεβίωσε το 1943. Σε μια οδό στη γενέτειρά του Αγρίνιο έχει τιμητικώς δοθεί το όνομά του.
Έλληνες αξιωματικοί του πεζικού
Έλληνες υπουργοί Εσωτερικών
Έλληνες υπουργοί Οικονομικών
Βενιζελισμός
|
288305
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BE%20%CE%9A%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Φέλιξ Κάουφμαν
|
Ο Φέλιξ Κάουφμαν (Felix Kaufmann) (1895 - 1949) ήταν Αυστριακός-Αμερικανός φιλόσοφος, νομικός και κοινωνιολόγος.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Φέλιξ Κάουφμαν γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου του 1895 στη Βιέννη και ήταν εβραϊκής καταγωγής. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης όπου από το 1922 μέχρι το 1938 υπήρξε λέκτορας. Κατά την περίοδο αυτή ο Κάουφμαν, επηρεασμένος από τον θετικισμό του Καντ, τη φαινομενολογία του Χουσερλιάν και των θεωριών του Χανς Κέλσεν συνδέθηκε με τον εκεί Φιλοσοφικό κύκλο της Βιέννης ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τη συγγραφή μαθηματικών έργων. Για κάποιο διάστημα υπήρξε εκπρόσωπος της Αγγλο-Ιρανικής Εταιρείας Πετρελαίου στη Βιέννη.
Με τις απαρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1938, όταν οι συνθήκες διαμονής των Εβραίων άρχισαν να σκληραίνουν, ο Φ. Κάουφμαν κατέφυγε μετανάστης στις ΗΠΑ όπου και διορίστηκε καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου στη Σχολή Κοινωνικών Ερευνών της Νέας Υόρκης στο μεταπτυχιακό τμήμα. Εκεί, λαμβάνοντας αμερικανική υπηκοότητα, δίδαξε μέχρι και το τέλος της ζωής του που συνέβη στις 23 Δεκεμβρίου του 1949. Σημειώνεται ότι ο Φ. Κάουφμαν είχε βοηθήσει και πολλούς άλλους Εβραίους συμπατριώτες του στη διαφυγή τους στις ΗΠΑ.
Ο Φ. Κάουφμαν υπήρξε επίσης συν-εκδότης του περιοδικού Φαινομενολογία και Φιλοσοφικών Ερευνών. Τις επιστημονικές του θέσεις και θεωρίες επί των Κοινωνικών Επιστημών έχει συμπεριλάβει και το Λεξικό Κοινωνικών Όρων της UNESCO.
Συγγραφικό έργο
Logik und Rechtwissenschaft , (= Λογική και Δίκαιο), Tübingen 1921,
Die des Kriterien Rechts , (= Τα κριτήρια του Νόμου), Tübingen, 1924,
Die philosophischen Grundprobleme der Lehre von der Strafrechtsschuld (= Τα βασικά φιλοσοφικά προβλήματα της θεωρίας της ποινικής ευθύνης) . Leipzig / Βιέννη, 1929
Das Unendliche in der Mathematik und seine Ausschaltung , (= Το άπειρο στα μαθηματικά και την εξάλειψη του), Leipzig / Βιέννη, 1930
Methodenlehre der Sozialwissenschaften , (= Μεθοδολογία των Κοινωνικών Επιστημών), Βιέννη 1936, Το αυτό εκδόθηκε και στην αγγλική - Έκδ. Oxford 1944
Παραπομπές
Πηγές
Κέντρο Ερευνών και Κέντρο Τεκμηρίωσης της αυστριακής φιλοσοφίας
UNESCO "Λεξικό Κοινωνικών Όρων" (Ελληνική Έκδοση) 3 τόμοι, Εκδ. Ελληνική Παιδεία Αθήναι 1972, τομ.2ος, σελ.539.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σύντομο Βιογραφικό (Κέντρο Ερευνών και Κέντρο Τεκμηρίωσης της αυστριακής φιλοσοφία)
Αυστριακοί φιλόσοφοι
Αυστριακοί πανεπιστημιακοί
Αμερικανοί φιλόσοφοι
Αμερικανοί πανεπιστημιακοί
Εβραίοι
Φιλόσοφοι του 20ού αιώνα
|
801966
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%86%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CF%89%CE%BD
|
Μουσική των Άνδεων
|
Η μουσική των Άνδεων είναι ένα στυλ μουσικής που προέρχεται από την περιοχή των Άνδεων στη Νότια Αμερική.
Τα πρωτότυπα κομμάτια και οι μελωδίες προέρχονται από τη περιοχή που κατοικούσαν οι Κέτσουα (από το Περού), οι Αϊμάρες (από τη Βολιβία) και άλλοι λαοί που ζούσαν στην περιοχή της Αυτοκρατορίας των Ίνκας, πριν έρθουν σε επαφή με Ευρωπαίους. Αυτή η πρώιμη μουσική, στη συνέχεια συγχωνεύτηκε με ισπανικά μουσικά στοιχεία. Περιλαμβάνει φολκλόρ μουσική περιοχών του Περού, της Βολιβίας και του Ισημερινού. Η μουσική των Άνδεων είναι δημοφιλής σε διαφορετικούς βαθμούς σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, έχοντας το βασικό της κοινό στις αγροτικές περιοχές και στους αυτόχθονες πληθυσμούς. Το κίνημα "Νουεβά Κανσίον" της δεκαετίας του 1970, αναβίωσε το είδος σε όλη τη Λατινική Αμερική και το έφερε σε μέρη όπου ήταν άγνωστο ή ξεχασμένο.
Οργανα
Η ομάδα Σύριγγων της μουσικής των Άνδεων, περιλαμβάνει το sikú (ή ζαμπόνια) και το Αντράρα. Αυτά είναι αρχαία γηγενή όργανα που ποικίλλουν σε μέγεθος, κούρδισμα και στυλ. Τα όργανα αυτής της ομάδας κατασκευάζονται από υδρόβια καλάμια που βρίσκονται σε πολλές λίμνες στην περιοχή των Άνδεων της Νότιας Αμερικής. Το sikú έχει δύο σειρές από καλάμια και είναι συντονισμένα είτε σε πεντατονικές είτε σε διατονικές κλίμακες. Ορισμένες σύγχρονες μονόσειρες σύρριγες που έχουν σχεδιαστεί σύμφωνα με το εγγενές antara μπορούν να παίζουν σε πλήρη κλίμακα, ενώ τα παραδοσιακά sikú παίζονται χρησιμοποιώντας δύο σειρές από καλάμια τυλιγμένα μεταξύ τους. Εξακολουθεί να είναι συνηθισμένο για δύο καλλιτέχνες να μοιράζονται μια μελωδία ενώ παίζουν το μεγαλύτερο στυλ sikú που ονομάζεται toyo. Αυτό το στυλ εκφώνησης με νότες διάσπαρτες μεταξύ δύο μουσικών, ονομάζεται παιχνίδι στο χόκετ και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα σε πολλά από τα παραδοσιακά τραγούδια των χουαγιάνος και στη σύγχρονη μουσική των Άνδεων.
Οι Κουάνες (φλάουτα με εγκοπές), παραμένουν δημοφιλή και κατασκευάζονται παραδοσιακά από τα ίδια υδρόβια καλάμια με τα sikús, αν και ο σωλήνας PVC, χρησιμοποιείται λόγω της αντοχής του στη ζέστη, το κρύο και την υγρασία. Γενικά, οι κουάνες παίζονται μόνο κατά τη διάρκεια της ξηρασίας, ενώ κάθετα φλάουτα, είτε pinkillos είτε tarkas, παίζονται κατά τη διάρκεια της υγρής περιόδου. Τα Tarkas κατασκευάζονται από τοπικό σκληρό ξύλο των Άνδεων. Τα συγκροτήματα, στα οποία κυριαρχούν τα τύμπανα και οι σύριγγες, είναι συνηθισμένα σήμερα και χρησιμοποιούνται για τον εορτασμό γάμων, καρναβαλιών και άλλων εορτών.
Σύγχρονη ιστορία
Ο 20ος αιώνας, είδε δραστικές αλλαγές στην κοινωνία και τον πολιτισμό των Άνδεων. Η Βολιβία, για παράδειγμα, είδε μια εθνικιστική επανάσταση το 1952, που οδήγησε σε αυξημένα δικαιώματα και κοινωνική ευαισθητοποίηση για τους ιθαγενείς. Η νέα κυβέρνηση ίδρυσε τμήμα λαογραφίας στο Υπουργείο Παιδείας της Βολιβίας και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί άρχισαν να εκπέμπουν στην Αϊμάρα και την Κέτσουα.
Μέχρι το 1965, μια ομάδα με επιρροή στον κόσμο, που ονομάζεται Λος Ζάιρας, σχηματίστηκε στη Λα Παζ της Βολιβίας. Το κουαρτέτο συνέδεσε τους εγγενείς ήχους σε φόρμες κατάλληλες για τους Ευρωπαίους της πόλης και τη μεσαία τάξη. Ένα μέλος του Λος Ζάιρας, ο Ζίλμπερτ Φαβρέ (Ελβετο-Γάλλος φλαουτίστας) ήταν παλαιότερα γνωστός ως "Παράς' (Άγγελος, Isabel και η μητέρα τους Βιολέτα Πάρα) στο Παρίσι. Οι Πάρας τελικά, άρχισαν να προωθούν τη γηγενή μουσική στο Σαντιάγο της Χιλής. Ο Simon και ο Garfunkel διασκεύασαν το τραγούδι των Λος Ίνκας, "El Cóndor Pasa" και η μουσική των Άνδεων έγινε διάσημη σε όλο τον κόσμο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 κυκλοφόρησαν εγγενείς ομάδες όπως οι Ruphay, Grupo Aymara και η εμβληματική τραγουδίστρια, Luzmila Carpio μεταξύ άλλων. Αργότερα Χιλιανά συγκροτήματα, όπως οι Inti-Illimani και οι Λος Κουράκας, χρησιμοποίησαν το έργο των Λος Ζάιρας και των Πάρας για να εφεύρουν το νουεβά κανσίον, το οποίο επέστρεψε στη Βολιβία τη δεκαετία του 1980 με τη μορφή καλλιτεχνών canto nuevo όπως η Emma Junaro και η Matilde Casazola.
Η δεκαετία του 1970 ήταν μια δεκαετία κατά την οποία η μουσική των Άνδεων γνώρισε τη μεγαλύτερη άνθιση. Διαφορετικές μπάντες ξεπήδησαν από τα διαφορετικά χωριά σε όλη την περιοχή των Άνδεων. Περού, Εκουαδόρ, Χιλή, Βολιβία, Νότια Κολομβία και βορειοδυτική Αργεντινή ήταν χώρες και μέρη που η μουσική αυτή έγινε μόδα.
Πολλοί μουσικοί πήγαν στις μεγάλες πόλεις σχηματίζοντας διαφορετικά συγκροτήματα και γκρουπ. Ένας από τους πιο θρυλικούς μουσικούς, ήταν ο Los Kjarkas, από τη Βολιβία, τραγουδώντας και συνθέτοντας τραγούδια που έγιναν τεράστιες επιτυχίες στη Βολιβία και αργότερα θα γίνουν πρότυπα στη μουσική των Άνδεων.
Αργότερα η μουσική των Άνδεων θα διαδιδόταν και στον υπόλοιπο κόσμο.
Αξιοσημείωτα γκρουπ και καλλιτέχνες
Βολιβία Μάντα
Λος Κουράκας
Jaime Guardia
Ντάμαρης
Fémina
Γένεση
Grupo Aymara
Illapu
Inkuyo
Ιντι-Ιλιμάνι
Λος Ίνκας (Ουρουμπάμπα)
Los Jairas
Λος Τζάιβας
Βίκτορ Χάρα
Λος Κιάρκας
Jorge Milchberg (από την Αργεντινή)
Βιολέτα Πάρρα
Quilapayún
Rumillajta
Σάβια Αντίνα
Σουκάι
Magaly Solier
Μανουέλτσα Πράδο
Ντάνιελ Τίντε
Ñanda Mañachi
Σισάι
Κιτσούα Μάρκα
Η Γιαρίνα
Yuyaric
Εκουαδόρ Μάντα
Αμερικάμαντα
Andes Manta
Runallacta
Quichua Mashis
Winiaypa
Karu Ñan
Ñucanchi Ñan
Λος Κοράζας
Charijayac
Jayac
Ίνκα Σάπι
César Maigua Ethnica
Σάμι
Λέο Ρόχας
Wauquikuna
Ιμπάγια
Tzawar Ñan
Ρουνακούνα
Imbayakuna
Jatari
Inka Gold
Καμουέντο Μάρκα
Peguche Tio
Juyanis
Otavalo Manta
Qirwa Anka
Κιντσού-κι
Ράζα Ίνκα
Yuyak
Rimay
Mushuk Ñan
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Μπριλ, Μαρκ. Μουσική της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής, 2η Έκδοση, 2018. Taylor & Francis
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
"Tierra de vientos" / "Land of winds", web για μουσική των Άνδεων (στα αγγλικά και τα ισπανικά)
"Vientos de tierra de vientos", παραδείγματα μουσικής και οργάνων των Άνδεων
"Manuelcha Prado", κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης
Copacabana Internacional - συσκευή αναπαραγωγής μουσικής των Άνδεων σε στερεοφωνικό
Μουσική των Άνδεων από το Puno Perú
Σετ ραδιοφώνου μουσικής των Άνδεων: Δωρεάν
Μουσική από τις Άνδεις και τις κοντινές περιοχές
Μουσική των Άνδεων από την LlajtaNet. Com
Άνδεις
Πολιτισμός του Περού
|
822204
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Ρετσοάλιο
|
Το Ρετσοάλιο (ιταλικά: Rezzoaglio) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη της Γένοβας, στην περιφέρεια της Λιγυρίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως της Γένοβας
|
457493
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Λία Σύρου
|
Η Λία είναι άβατη παραλία που βρίσκεται στον όρμο του Αετού, στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού της Σύρου. Η παραλία δεν είναι προσβάσιμη με αυτοκίνητο και δεν διαθέτει υποδομές. Συνδυάζει βότσαλο και άμμο, έχει καταγάλανα νερά και μερικά αρμυρίκια.
Η πρόσβαση γίνεται είτε μέσω θαλάσσης (καΐκια πραγματοποιούν τακτικά δρομολόγια από το χωριό Κίνι προς τις άβατες παραλίες των βορειοδυτικών περιοχών του νησιού κατά τους καλοκαιρινούς μήνες), είτε μέσω ενός μονοπατιού που ξεκινά από την περιοχή Κάμπος και απέχει περίπου 50 λεπτά από τη Λία.
Σε κοντινή απόσταση και με τους ίδιους τρόπους πρόσβασης, βρίσκονται οι παραλίες Γριά Σπηλιά, Μαρμάρι, Μέγας Λάκκος (βόρεια) και Αετός (νότια). Ακριβώς απέναντι από τη Λία διακρίνεται ο ιστορικός βράχος της παραλίας των Γραμμάτων, όπου έχουν βρεθεί επιγραφές ναυτικών από την Κλασική αρχαιότητα μέχρι και τον Μεσαίωνα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Λία στο επίσημο τουριστικό portal του Δήμου Σύρου - Ερμούπολης
Δήμος Σύρου - Ερμούπολης
Παραλίες της Σύρου
|
530609
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B9%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CE%92%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%89%CE%BD%202017
|
Πανελλήνιοι Αγώνες Βετεράνων 2017
|
Τον Ιούνιο(3/6) του 2017 πραγματοποιήθηκαν για πρώτη φορά οι Πανελλήνιοι Αγώνες Βετεράνων (Masters) στη λίμνη Βεγορίτιδα, ως μέρος του Πανελλήνιου πρωταθλήματος κολύμβησης ανοιχτής θάλασσας 2017.
Συμμετείχαν 11 σύλλογοι με 22 αθλητές και αθλήτριες.
Εκεί, οι αθλητές χωρίστηκαν διαγωνίστηκαν σε έξι κατηγορίες:
1250μ. Ανδρών (Γεννηθέντες 1978-1992) Α
1250μ. Ανδρών (Γεννηθέντες 1958-1977) Β
1250μ. Γυναικών (Γεννηθείσες 1978-1992) Α
1250μ. Γυναικών (Γεννηθείσες 1958-1977) Β
5000μ. Ανδρών (Γεννηθέντες 1958-1977) Β
2.500μ. Ανδρών (Γεννηθέντες το 1957 και νωρίτερα) Γ
Οι αγώνες
Σύμφωνα με την προκήρυξη της ομοσπονδίας οι αγώνες όλων των κατηγοριών θα είχαν ταυτόχρονη ώρα έναρξης(11.00 π.μ). Στους νικητές κάθε κατηγορίας απονεμήθηκαν μετάλλια και διπλώματα πανελληνιονίκη.
Αποτελέσματα
Μετά την ολοκλήρωση των αγώνων η ομοσπονδία εξέδωσε τον πίνακα, με τα αποτελέσματα και τις επιδόσεις των αθλητών.
1250μ. Ανδρών (Γεννηθέντες 1978-1992)
Δημήτρης Καραγιάννης – Δελφίνια Πτολεμαΐδας 9 βαθμοί
Αλέξανδρος Πομεράντσεβ – Κ.Α. Νάουσας 7 βαθμοί
1250μ. Ανδρών (Γεννηθέντες 1958-1977)
Ισίδωρος Παγιαύλας – Ολυμπιακός 9 βαθμοί
Μιχαήλ Αρβανιτάκης – Δελφίνια Ηρακλείου 7 βαθμοί
Ροβύθης Χρήστος – ΟΕΑΝΑ Βόλου 6 βαθμοί
1250μ. Γυναικών (Γεννηθείσες 1978-1992)
Ελευθερία Σκρίμπα – ΟΦΑ Μαγνησίας 9 βαθμοί
1250μ. Γυναικών (Γεννηθείσες 1958-1977)
Γεωργία Χατζηγεωργίου – Ολυμπιακός 9 βαθμοί
5000μ. Ανδρών (Γεννηθέντες 1958-1977)
Κων/νος Λέτσος-Ελληνική Μαραθώνια Κολύμβηση 9 βαθμοί
Δημήτρης Κατσάνος – ΚΑ Νάουσας 7 βαθμοί
2.500μ. Ανδρών (Γεννηθέντες το 1957 και νωρίτερα)
Ιωάννης Νοταράς – Νηρέας Γέρακα 9 βαθμοί
Βαθμολογία: 1. Ολυμπιακός ΣΦΠ 18, 2. ΚΑ Νάουσας 14, 3. Δελφίνια Πτολεμαϊδας - ΟΦΑ Μαγνησίας - ΕΜΚ - Νηρέας Γέρακα 9, 7. Δελφίνια Ηρακλείου 7, 8. ΟΕΑΝΑΒ 6.
Παραπομπές
Πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης
Υγρός στίβος το 2017
Νομός Πέλλας
Νομός Φλώρινας
|
207388
|
https://el.wikipedia.org/wiki/941%20%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%B5%CF%8B
|
941 Μάρρεϋ
|
Ο Μάρρεϋ (Murray) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,385. Ανακαλύφθηκε το 1920 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από τη Βιέννη, και πήρε το όνομά του προς τιμή του Βρετανού διανοούμενου Τζίλμπερτ Μάρρεϋ (George Gilbert Aimé Murray, 1866-1957).
Φυσικά χαρακτηριστικά
Ο φασματικός τύπος του Μάρρεϋ είναι X. τα υπόλοιπα φυσικά χαρακτηριστικά του είναι άγνωστα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Μαρρευ
|
99677
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC%20%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Καστελλιανά Ηρακλείου
|
Τα Καστελλιανά (παλαιότερη γραφή και Καστελιανά) είναι χωριό της επαρχίας Μονοφατσίου. Είναι κοινότητα στο Δήμο Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου. Η θέση της κοινότητας είναι στους βόρειους πρόποδες του υψώματος των Αστερουσίων, με το Γεροντομουρί να δεσπόζει σε υψόμετρο 510 μ. Έδρα του Δημοτικού διαμερίσματος και μεγαλύτερος οικισμός σε πληθυσμό είναι τα Κάτω Καστελλιανά.
Δ. δ. Καστελλιανών
Το Δημοτικό διαμέρισμα έχει συνολικά 732 κατοίκους (απογρ. 2001). Σε όλους τους οικισμούς οι κάτοικοι ασχολούνται με την ελαιοκομία και την αμπελοκαλλιέργεια. Παράγεται λάδι και σταφίδα. Οι οικισμοί που το συγκροτούν είναι:
τα Κάτω Καστελλιανά [ 290 ] . Βρίσκονται σε απόσταση 48 χλμ. από το Ηράκλειο. Στα βόρεια του χωριού συναντάμε τον Κάστελο, ύψωμα 400μ. στο οποίο βρισκόταν το φρούριο Μπελβεντέρε "Castel de Belvedere". Στο χωριό βρίσκεται ο ναός της Αγίας Μαρίνας (1862). Λειτουργεί δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο.
τα Άνω Καστελλιανά [ 193 ] , που ονομάζονταν παλαιότερα Απάνω Καστελιανά. Είναι κτισμένα σε υψόμετρο 260 μ. και απέχουν από το Ηράκλειο 47 χλμ. Στο χωριό βρίσκεται ναός του Προφήτη Ηλία.
ο Τσούτσουρος [ 115 ] , παράκτιος οικισμός, σε υψόμετρο 10 μ. και σε απόσταση 58 χλμ. από το Ηράκλειο. Βρίσκεται στον ομώνυμο όρμο και τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε τουριστικά. Έχει αμμώδη παραλία. Στο χωριό βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, η οποία θεωρείται θαυματουργή και στη Χάρη της προσκυνούν πολλοί πιστοί από τα γύρω χωριά!
τα Φαβριανά [ 83 ] , που βρίσκονται στα ανατολικα των Κάτω Καστελλιανών, σε υψόμετρο 230 μ. Απέχουν 49,3 χλμ. από το Ηράκλειο. Λειτουργεί ο ναός του Αγίου Αντωνίου.
οι Φίλιπποι ή Φιλίππου [ 51 ] , με 97 κατοίκους το 1971, είναι κτισμένοι σε υψόμετρο 240 μ. Η απόσταση του χωριού από το Ηράκλειο είναι 50 χλμ. Στο χωριό βρίσκεται ο ναός του Τιμίου Προδρόμου.
Ιστορικά στοιχεία
Κοντά στο σημερινό οικισμό Τσούτσουρος ήταν η αρχαία πόλη Ίνατος (ή Είνατος), όπου λατρευόταν η Ειλείθυια Εινατία. Στο Σπήλαιο της Ειληθυίας έχουν γίνει στο παρελθόν αρχαιολογικές ανασκαφές. Μερικά από τα ευρήματα είναι πήλινα πλακίδια και ειδώλια από γυναίκες, που χρονολογούνται από τα αρχαϊκά και τα ελληνικά χρόνια. Παραδόθηκαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου το 1969.
Τα Κάτω Καστελλιανά πήραν την ονομασία τους πιθανότατα από το ύψωμα του Κάστελου , όπου βρισκόταν το φρούριο Μπελβεντέρε (η λέξη σημαίνει Καλλιθέα). Η θέση του υψώματος δικαιώνει την ονομασία, καθώς η θέα απ΄την κορυφή είναι πανοραματική.
Τα Φαβριανά δεν αναφέρονται σε παλιές απογραφές, παρά μόνο στην τουρκική του 1834 και από εκεί και έπειτα. Στον οικισμό κατοικούσαν τότε 4 μουσουλμανικές οικογένειες.
Επίσης, οι Φίλιπποι, οι οποίοι ονομάζονταν Φιλίππου (ουδέτερο) αναφέρονται το 1583 στην επαρχία Μπελβεντέρε με το όνομα Filippu και με 52 κατοίκους.
Παραπομπές
Πηγές
Χωριά του νομού Ηρακλείου
|
690916
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%AC%CE%BD%20%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%82
|
Αμπντεραχμάν Φαρές
|
Ο Αμπντεραχμάν Φαρές (, ʿAbd ar-Raḥman Fāris, καβυλιακά: ⵄⴻⴱⴷⴻⵔⴰⵃⵎⴰⵏ ⴼⴰⵔⴻⵙ, 30 Ιανουαρίου 1911 – 13 Μαΐου 1991) ήταν Αλγερινός πολιτικός. Διετέλεσε Πρόεδρος του Προσωρινού Εκτελεστικού Συμβουλίου της Αλγερίας από τις 3 Ιουλίου 1962 έως τις 20 Σεπτεμβρίου 1962.
Βιογραφία
Ο Φαρές, ο οποίος γεννήθηκε στο Αμαλού, της επαρχία Μπετζάγια, ήταν επαγγελματίας δικηγόρος. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξελέγη στο δημοτικό και το γενικό συμβούλιο του Αλγερίου. Στις εκλογές της Γαλλικής Συντακτικής Συνέλευσης του 1945, ο Φαρές ήταν ο τέταρτος υποψήφιος του Ψηφοδελτίου Ένωσης και Κοινωνικής Προόδου στη μη μουσουλμανική εκλογική περιφέρεια του Αλγερίου (η οποία είχε συνολικά τέσσερις έδρες). Το ψηφοδέλτιο κέρδισε τις τρεις από τις τέσσερις έδρες. Όταν ο εκλεγμένος βουλευτής στη Συνταγματική Συνέλευση, Μπασίρ Αμπντελουαχάμπ, παραιτήθηκε, ο Φαρές ανέλαβε τη θέση του στη Συνέλευση στις 14 Μαρτίου 1946. Ήταν μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Γαλλικού Τμήματος της Εργασιακής Διεθνούς (Σοσιαλδημοκράτες).
Στην Συντακτική Συνέλευση ήταν μέλος της Επιτροπής Εσωτερικών, Αλγερίας και Γενικής Διοίκησης.
Στη συνέχεια έλαβε μέρος στις εκλογές της Αλγερινής Συνέλευσης το 1948 και το 1951, και έγινε Πρόεδρος της το 1953.
Παραπομπές
Πρόεδροι της Αλγερίας
|
717729
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%AD-%CF%83%CF%85%CF%81-%CE%9B%CE%B5
|
Μονφεριέ-συρ-Λε
|
Το Μονφεριέ-συρ-Λε (γαλλικά: Montferrier-sur-Lez, οξιτανικά: Montferrièr de Les) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ερώ, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Μονφεριεραίν (γαλλικά: Montferrierains).
Παραπομπές
Κοινότητες του Ερώ
|
99223
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Φάνης Κατεργιαννάκης
|
Ο Θεοφάνης (Φάνης) Κατεργιαννάκης (Θεσσαλονίκη, 16 Φεβρουαρίου 1974) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στη θέση του τερματοφύλακα. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του καριέρας αγωνίστηκε στην Α΄ και Β΄ Εθνική με τα χρώματα του Άρη, του Ολυμπιακού, του Ηρακλή και της Καβάλας, ενώ είχε ένα σύντομο πέρασμα από το Καμπιονάτο ως παίκτης της Κάλιαρι. Υπήρξε μέλος της εθνικής Ελλάδας που κατέκτησε το Euro 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας χωρίς ωστόσο να λάβει χρόνο συμμετοχής κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης.
Καριέρα
Σε συλλογικό επίπεδο
Πρώτα βήματα
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη συνοικία της Τούμπας, ενώ έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα το 1988 στον Εθνικό Πυλαίας ξεκινώντας ως επιθετικός, όμως λόγω των σωματικών του προσόντων μετακινήθηκε στη θέση του τερματοφύλακα. Τη σεζόν 1993/94 αγωνίστηκε με την ομάδα της Πυλαίας στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής και το ίδιο χρονικό διάστημα δοκιμάστηκε πρώτα στον Ηρακλή και έπειτα στον Άρη, όπου και μεταγράφηκε το καλοκαίρι του 1994.
Άρης
Την 11η Δεκεμβρίου του 1994 πραγματοποίησε την παρθενική του συμμετοχή στην Α΄ Εθνική κατά την εκτός έδρας ήττα με 3-1 από τον Ηρακλή, περνώντας ως αλλαγή στη θέση του Χρήστου Καρκαμάνη. Κατά τις δύο πρώτες σεζόν του στον Άρη είχε περιορισμένο χρόνο συμμετοχής όντας αναπληρωματικός του Καρκαμάνη. Την περίοδο 1996/97 μέτρησε 15 παρουσίες και από την επόμενη σεζόν - που συνέπεσε με τον υποβιβασμό της ομάδας στη Β΄ Εθνική - καθιερώθηκε ως βασική επιλογή κάτω από τα δοκάρια. Με τη φανέλα του Άρη είχε συνολικά 160 συμμετοχές σε αγώνες πρωταθλήματος (130 στην Α΄ και άλλες 30 στη Β΄) και παράλληλα αγωνίστηκε στις τέσσερις αναμετρήσεις του συλλόγου στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ της περιόδου 1999/00 κόντρα στις Σερβέτ και Θέλτα.
Ολυμπιακός
Το καλοκαίρι του 2002 μεταπήδησε στον Ολυμπιακό υπογράφοντας συμβόλαιο συνεργασίας για δύο χρόνια με προοπτική ανανέωσης για άλλα δύο. Με τους ερυθρόλευκους πανηγύρισε την κατάκτηση πρωταθλήματος της περιόδου 2002/03, στο οποίο αγωνίστηκε 17 φορές. Την επόμενη περίοδο - που συνοδεύτηκε από την απώλεια του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό μετά από επτά συνεχόμενες κατακτήσεις - ο Κατεργιαννάκης είχε να συναγωνιστεί τους Δημήτρη Ελευθερόπουλο, Γιουράι Μπούτσεκ και Κλεόπα Γιάννου. Παρά την αποχώρηση του Ελευθερόπουλου λίγο μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου, ο Κατεργιαννάκης έχασε τη θέση του βασικού τερματοφύλακα εξαιτίας ενός τραυματισμού και ολοκλήρωσε τη χρονιά ως αναπληρωματικός του Γιάννου, καταγράφοντας εν τέλει 11 συμμετοχές για το πρωτάθλημα. Παρόλα αυτά συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της Εθνικής Ελλάδας για το Euro του 2004 συνθέτοντας μαζί με τους Νικοπολίδη και Χαλκιά την τριάδα των τερματοφυλάκων.
Μετά την ολοκλήρωση του συμβολαίου του δεν ενεργοποιήθηκε η οψιόν ανανέωσης με αποτέλεσμα να μείνει ελεύθερος. Κατά τα δύο χρόνια παρουσίας του στον Ολυμπιακό, ο Κατεργιαννάκης κατέγραψε συνολικά 43 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις. Παράλληλα, ως ποδοσφαιριστής των ερυθρολεύκων κατέγραψε τέσσερις συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2003/04.
Μετέπειτα καριέρα
Μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος συνέχισε την καριέρα του στην ιταλική Κάλιαρι. Το καλοκαίρι του 2005 συμφώνησε με τον Ηρακλή ωστόσο λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που ταλάνιζαν τον σύλλογο, η μετακίνησή του επικυρώθηκε μόλις στα τέλη Ιανουαρίου του 2006. Στους κυανόλευκους αγωνίστηκε χωρίς επιτυχία και με αρκετά προβλήματα. Μετά από έναν χρόνο αγωνιστικής απραξίας, υπέγραψε τον Αύγουστο του 2008 τριετές συμβόλαιο συνεργασίας με την Καβάλα, στην οποία ολοκλήρωσε την καριέρα του το 2011, αγωνιζόμενος τον πρώτο χρόνο στη Β΄ Εθνική και τους επόμενους δύο στη Superleague.
Στην εθνική Ελλάδας
Το ντεμπούτο του με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1999, στον φιλικό αγώνα εναντίον της Βουλγαρίας (1-0), που διεξήχθη στην Κοζάνη, υπό τις οδηγίες του Βασίλη Δανιήλ. Με τη γαλανόλευκη φανέλα τελευταία φορά αγωνίστηκε το 2001, μετρώντας συνολικά έξι συμμετοχές, ωστόσο τρία χρόνια αργότερα κλήθηκε ξανά από τον Ότο Ρεχάγκελ και ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Euro, στην Πορτογαλία το 2004, χωρίς να χρησιμοποιηθεί από τον Γερμανό τεχνικό.
Τίτλοι
1 Πρωτάθλημα Ευρώπης (2004)
1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (2003)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η καριέρα του Φάνη Κατεργιαννάκη στο national-football-teams
Το προφίλ του Φάνη Κατεργιαννάκη στο transfermarkt
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδος
Ποδοσφαιριστές Άρη Θεσσαλονίκης
Ποδοσφαιριστές ΑΟ Νέα Καβάλα
Ποδοσφαιριστές Ολυμπιακού Πειραιώς
Ποδοσφαιριστές Ηρακλή Θεσσαλονίκης
Τερματοφύλακες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2004
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Σέριε Α
Ποδοσφαιριστές Κάλιαρι Κάλτσιο
Έλληνες ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Παίκτες νικητές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου
|
676921
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%82-%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%B5
|
Μαρία Λουίζα του Λάρις-Βάλερσεε
|
H Μαρία Λουίζα του Λάρις-Βάλερζεε (γερμ. Marie Louise von Larisch-Wallersee, επίσης Marie Louise von Wallersee-Larisch και Maria Freiin von Wallersee, γεννηθείσα Marie Louise Elisabeth Mendel, 24 Φεβρουαρίου 1858 - 4 Ιουλίου 1940) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν κόρη του Διαδόχου Δούκα στη Βαυαρία και με τους γάμους της έγινε Κόμισσα του Μόενιχ, μετά Κα. Μπρουκς και έπειτα Κα. Μάιερς.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Μαρία Λουίζα Ελισάβετ γεννήθηκε στο Άουγκσμπουργκ και ήταν κόρη του Λουδοβίκου Γουλιέλμου, Διαδόχου Δούκα εν Βαυαρία, που παραιτήθηκε για να νυμφευτεί μοργανατικά τη μητέρα της Ενριέττε Μέντελ. Έτσι γεννήθηκε νόθα, αλλά σύντομα οι γονείς της παντρεύτηκαν και από το 1859 απέκτησε τον τίτλο της Κυρίας (κόμισσας) του Βάλερζεε. Είχε και έναν μικρό αδελφό, τον Κάρολο Εμμανουήλ, που πέθανε σε βρεφική ηλικία το 1859.
Ο ελεύθερος χαρακτήρας της την έκανε, παρά την καταγωγή της, την αγαπημένη ανιψιά της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας, η οποία την έχρισε κυρία της Αυλής και την είχε συνοδό σε κάποια ταξίδια της. Είχε λάβει καλή ανατροφή, παράλληλα είχε μάθει ιππασία και ξιφασκία.
Η Μαρία Λουίζα είχε μεσολαβήσει στη γνωριμία του εξαδέλφου της Ροδόλφου, Διαδόχου Πρίγκηπα της Αυστρίας, με τη Βαρόνη Μαρία Βέτσερα, ενώ τους προσέφερε κάλυψη για τις συναντήσεις τους, κάτι που οδήγησε σε επίρριψη ευθυνών εναντίον της όταν μετέπειτα, το 1889, ο Ροδόλφος και η Μαρία έδωσαν τέλος στη ζωή τους στο Μάιερλινγκ. Η αποκάλυψη πως μεσολαβούσε για τις συναντήσεις του ζευγαριού οδήγησε στον εξοβελισμό της από την αυτοκρατορική Αυλή. Η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ δεν της έδωσε την ευκαιρία να εξηγήσει τι συνέβη ή να απολογηθεί. Μετά από το γεγονός η αριστοκρατία εξοστράκισε τη Μαρία Λουίζα και εκείνη μετακόμισε στη Βαυαρία. Προσπαθούσε επί χρόνια να αποκαταστήσει το όνομά της, φτάνοντας ακόμα και στον εκβιασμό της αυτοκρατορικής οικογένειας για αποζημίωση, ενώ εξέθεσε πρόσωπα και καταστάσεις σε μια αυτοβιογραφία της, με τίτλο "Το παρελθόν μου: η Αλήθεια για τους Αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ, Σρατ, Αυτοκράτειρα Ελισάβετ, Αντράσσυ, Διάδοχο Πρίγκηπα Ροδόλφο, Βέτσερα" (Meine Vergangenheit: Wahrheit über Kaiser Franz Josef, Schratt, Kaiserin Elisabeth, Andrassy, Kronprinz Rudolf, Vetsera), που εξέδωσε το 1913 και έγινε περιζήτητη ως και στις ΗΠΑ.
Παντρεύτηκε πρώτα το 1877 τον Γκέοργκ Λάρις, Κόμη του Μόενιχ, Βαρόνο του Έλγκοτ & Κάρβιν (1855 - 1928), και απέκτησαν τέσσερα τέκνα. Μόνο τα δύο πρώτα παιδιά ήταν από τον άνδρα της. Η Μαρί Ενριέττε και ο Γκέοργκ Χάινριχ ήταν καρποί της σχέσης της με τον Ελληνοαυστριακό αξιωματικό Ερρίκο Μπαλτατζή, αλλά ο σύζυγός της τα αναγνώρισε για να τηρηθούν οι τύποι. Από το 1889 ζούσαν χωριστά, οπότε η γέννηση του Φρίντριχ Καρλ ήταν πλέον εμφανώς εκτός γάμου και καρπός της σχέσης της με τον Ερνστ φον Όττο-Κρέκβιτς.
Το 1896 η Μαρία και ο Γκέοργκ Λάρις διαζεύχτηκαν και το 1897 η Μαρία έκανε δεύτερο γάμο με τον Όττο Μπρουκς (1854/1858-1914), διάσημο τραγουδιστή όπερας και διευθυντή του θεάτρου του Μετς. Απέκτησε ένα τέκνο, τον Όττο. Η καριέρα του Μπρουκς πήρε την κατιούσα μετά τον γάμο τους, λόγω της κακής φήμης της Μαρίας Λουίζας από το σκάνδαλο του Μάιερλινγκ.
Μέσα σε οκτώ χρόνια (1907-1915) η Μαρία Λουίζα έχασε τέσσερα μέλη της οικογενείας της, πρώτα τα δύο τέκνα που είχε αποκτήσει από τον Ερρίκο Μπαλτατζή, τη Μαρί Ενριέττε το 1907 από ευλογιά και το 1909 τον Γκέοργκ Χάινριχ ως αυτόχειρα, υπό το βάρος των κατηγοριών κατά της μητέρας του και της πληροφόρησης ότι ήταν νόθος. Το 1914 απεβίωσε ο (δεύτερος) σύζυγός της Όττο Μπρουκς από κίρρωση του ήπατος και έναν χρόνο αργότερα, το 1915 η μεγαλύτερη κόρη της Μαρί Βαλερί, που υπηρετούσε τον Ερυθρό Σταυρό ως νοσοκόμα, από τροπική νόσο. Κατόπιν τούτων η Μαρία Λουίζα κατετάγη ως εθελόντρια νοσοκόμα στον Ερυθρό Σταυρό υπηρετώντας τον στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1920 συμμετείχε σε μία βουβή ταινία με θέμα τη ζωή της Ελισάβετ, όπου υποδυόταν τον εαυτό της.
Η Μαρία Λουίζα είχε συναντηθεί με τον Τ. Σ. Έλιοτ, και μέρος της μεταξύ τους συζήτησης μπορεί να βρεθεί στο ποίημα του Η Έρημη Χώρα (1922):
Και σαν ήμασταν παιδιά, μέναμε στου αρχιδούκα,
Του ξαδέρφου μου, με πήρε με το έλκηθρο,
Και τρόμαξα. Κι έλεγε, Μαρία,
Μαρία, κρατήσου δυνατά. Και πήραμε την κατηφόρα.
Εκεί νιώθεις ελευθερία, στα βουνά.
Μετά το τέλος του πολέμου εργάστηκε ως οικιακή βοηθός, ώσπου το 1924 έφυγε στις ΗΠΑ, όπου τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε στην Ελίζαμπεθ του Νιου Τζέρσεϋ σε τρίτο γάμο τον Ουίλλιαμ Χ. Μάιερς (1859 - 1930), φυσικοπαθητικό, με τον οποίο εγκαταστάθηκαν στη Φλόριντα. Εκείνος όμως την κακομεταχειριζόταν, έτσι εκείνη έφυγε και εργαζόταν ως μαγείρισσα και καθαρίστρια στο Νιου Τζέρσεϋ.
Το 1929 επέστρεψε στη Γερμανία. Το 1935 κυκλοφόρησε μια δεύτερη αυτοβιογραφία της με τίτλο "Η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ κι εγώ" (Kaiserin Elisabeth und ich). Απεβίωσε πολύ φτωχή το 1940 σε ηλικία 82 ετών σε ένα γηροκομείο (St. Servatiusstift) στο Άουγκσμπουργκ και τάφηκε στο Μόναχο.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε πρώτα το 1877 τον Γκέοργκ Λάρις, Κόμη του Μόενιχ, Βαρόνο του Έλγκοτ & Κάρβιν (1855 - 1928), και είχε τέκνα:
Φραντς-Γιόζεφ Λούντβιχ Γκέοργκ Μαρία (1878 - 1937), Κόμης του Λάρις και Βαρόνος του Έλγκοτ & Κάρβιν, ωκεανογράφος.
Μαρί Βαλερί Φραντσίσκα Γκεοργκίνε (1879 - 1915).
Μαρί Ενριέττε Αλεξάντρα (1884 - 1907).
Γκέοργκ Χάινριχ Μαρία (1886 - 1909).
Φρίντριχ Καρλ Λούντβιχ Μαρία (1894 - 1929).
Το 1897 παντρεύτηκε τον Όττο Μπρουκς (1854/1858-1914) και απέκτησαν ένα γιο:
Όττο Μπρουκς ο νεότερος (1899 - 1977).
Το 1924 παντρεύτηκε τον Ουίλλιαμ Χ. Μάιερς (1859-1930). Δεν απέκτησαν παιδιά.
Πηγές
Sokop, Brigitte (1985). Jene Gräfin Larisch…: Marie Louise Gräfin Larisch-Wallersee: Vertraute der Kaiserin - Verfemte nach Mayerling. Verlag: Böhlau Wien, ISBN-10: 3205774841, ISBN-13: 978-3205774846
von Ehrenkrook, Hans Friedrich (1955). Genealogisches Handbuch des Adels: Gräfliche Häuser A Band II. Glücksburg/Ostsee: C. A. Starke Verlag. p. 245. ISBN 3-7980-0710-1
"04.07.1940 - Todestag Marie Louise von Larisch-Wallersee", άρθρο και ηχητική αφήγηση για τη ζωή της Μαρίας Λουίζας, εκπομπή ZeitZeichen, ραδιοσταθμός WDR, 4 Ιουλίου 2015 (γερμ.)
"Sisis skandalöse Nichte, Marie Louise von Wallersee", άρθρο με πληροφορίες για τη Μαρία Λουίζα, ιστότοπος ραδιοσταθμού Bayerischer Rundfunk, 12 Αυγούστου 2012 (γερμ.)
Παραπομπές
Οίκος του Βίττελσμπαχ
Κόμισσες της Αυστρίας
|
655231
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Βασίλειο της Πολωνίας
|
Ο όρος Βασίλειο της Πολωνίας αναφέρεται σε:
Βασίλειο της Πολωνίας (1025–1385)
Βασίλειο της Πολωνίας (1385-1569)
Βασίλειο της Πολωνίας (1815-1915)
|
172217
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%96%CE%AC%CF%80%CF%80%CE%B1%CF%82
|
Αθανάσιος Ζάππας
|
Ο Αθανάσιος Ζάππας (Κάτω Λάμποβο, περ. 1805 - Βουκουρέστι, 7 Σεπτεμβρίου 1880) υπήρξε Έλληνας βλάχικης καταγωγής ευεργέτης.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στο Κάτω Λάμποβο Τεπελενίου της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γύρω στο 1805. Ήταν αδελφός του Κωνσταντίνου Ζάππα και πρώτος εξάδελφος του Ευάγγελου Ζάππα. Σχολείο πήγε στην Κέρκυρα.
Πέθανε στο Βουκουρέστι στις 7 Σεπτεμβρίου 1880. Γιοι του ήταν οι Απόστολος και Χρήστος Ζάππας.
Παραπομπές
Πηγές
Έλληνες ευεργέτες
|
603535
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Κώστας Μαργέλης
|
Ο Κώστας Μαργέλης (28 Φεβρουαρίου 1918 – 19 Νοεμβρίου 2003) ήταν Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης, μορφολόγος, διακοσμητής και καθηγητής σχεδίου (Ελεύθερου – Διακοσμητικού - προοπτικού – κατασκευαστικού και ρυθμολογίας) .
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Νικολάγεφ της τότε αυτοκρατορικής Ρωσίας (σημερινής Ουκρανίας) το 1918.
Ήταν το τρίτο παιδί του Γιώργου Μαργέλη από τη Λευκάδα (Επτάνησα) και της Κοραλίας Βεζεστενλή από τα Ταταύλα της Κωνσταντινούπολης.
Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση η οικογένειά του μετακινήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1930 ήρθαν οικογενειακώς στην Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στο Γαλάτσι . Λόγω οικονομικών δυσχερειών, ο Κώστας Μαργέλης, γράφτηκε σε νυχτερινή τεχνική σχολή και το πρωί έπιασε δουλειά σε επιπλοποιείο. Σύντομα έμαθε την τέχνη του επιπλοποιού. Το 1936 τιμήθηκε με αργυρό μετάλλιο από τη Βιοτεχνική Έταιρία – Διπλάρειος Σχολή .
Η κλίση του στη ζωγραφική τον ώθησε να ασχοληθεί με τις Εικαστικές Τέχνες.
Μαθήτευσε κοντά σε σπουδαίους δασκάλους όπως ο χαράκτης Δημήτριος Γαλάνης, η ζωγράφος Τζένη Μανούση, ο γλύπτης Θανάσης Απάρτης και ο Γάλλος διακοσμητής Πωλ Πατρινό .
Διετέλεσε Καθηγητής στη ΣιβιτανίδειοΤεχνική Σχολή (1950 – 1967) και στη Διπλάρειο Βιοτεχνική Σχολή (1948 – 1968) .
Ήταν ιδρυτικό μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ), και από το 1965, Σύνεδρο Μέλος.
Ήταν επίσης από τα Ιδρυτικά και Διοικητικά μέλη της Λέσχης Ελλήνων Καλλιτεχνών και της Λέσχης Διακοσμητών.
Το 1972 προσελήφθη στην Τεχνική υπηρεσία του ΟΔΔΕΠ (Οργανισμός Διοίκησης - Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας), ως Ζωγράφος, Μορφολόγος Διακοσμητής (Α.Μ. 11) .
Γλυπτικό έργο του από ορείχαλκο είναι η Λάρνακα του Παλαιών Πατρών Γερμανού, καθώς και πολλά μικρά γλυπτά από μόλυβδο, χαλκό, γύψο, μάρμαρο και πωρόλιθο.
Το 1974 πήρε μέρος σε έκθεση Αγιογραφίας στην Αθήνα, της οποίας διακόσμησε και το εξώφυλλο του καταλόγου
Ως ζωγράφος και χαράκτης έλαβε μέρος:
-Στην Επαγγελματική Καλλιτεχνική Έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, κατά την περίοδο της Κατοχής
-Σε 4 Πανελλήνιες Εκθέσεις από το 1945 – 1975.
-Τον Γενάρη του 1959 πραγματοποίησε την Α΄ ατομική του έκθεση στην Γκαλερί «Τέχνη» με 61 κομμάτια Ζωγραφικής – Χαρακτικής – Γλυπτικής και Σχέδια με μολύβι, σινική μελάνη και έργα με ξυσμένο γυαλί.
-Σε 4 ομαδικές εκθέσεις από το 1959 – 1963 (Γκαλερί «Τέχνη»)
-Σε ομαδική έκθεση στη Φλωρεντία (Ιταλία), το 1963.
-Σε ομαδικές θερινές εκθέσεις κατά τα έτη 1965 και 1966 .
-Το 1972 πραγματοποίησε την Β΄Ατομική του έκθεση στην Γκαλερί «MOND ART’S» στο Παλαιό Φάληρο. Εξέθεσε 41 έργα όλα με σινική μελάνη.
-Σε ομαδική έκθεση (1972) στον «Παρνασσό».
-Το 1975 βραβεύτηκε με αργυρό μετάλλιο στα «Κηφίσεια ’75».
-Κατά τον εορτασμό της «Παγκόσμιας Εβδομάδας Τέχνης» εκτέθηκε εντυπωσιακή ολόγλυφη μακέτα του αρχοντικού σπιτιού Βεροιας, στο Πολεμικό Μουσείο και Ζωγραφικά του έργα στα Γραφεία της εφημερίδας «Διαμαρτυρία».
-Σε ομαδική έκθεση Θρησκευτικής Τέχνης στη Λέσχη Ελλήνων Καλλιτεχνών το έτος το 1976.
-Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις μέχρι το 1982.
-Το 1982 πήρε μέρος σε ομαδική έκθεση της Διεθνούς Ένωσης Καλών Τεχνών (IAG), στην αίθουσα του Ωδείου Αθηνών.
-Σε ομαδική (Διεθνής) έκθεση στην Αγγλία (Leek Arts Festival), τις χρονιές 1984 και 1985.
-Επίσης το 1984 πραγματοποίησε την Γ΄Ατομική του έκθεση (Ζωγραφική – Διακοσμητική και Αρχιτεκτονικές Συνθέσεις), στο Κέντρο Βιβλίου και Επικοινωνίας της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
-Σε ομαδική έκθεση στην Ακαδημία Κρήτης -στο Κολυμπάρι του νομού Χανίων- με θέμα «Πρόσωπο με πρόσωπο».
-Σε ομαδική έκθεση το 1985, στη Νέα Χαλκηδόνα (Αθήνα), στα πλαίσια «Η Τέχνη στους Δήμους».
-Το 1985 συμμετείχε με ολόγλυφη μακέτα, σε διαγωνισμό που είχε προκηρύξει ο Δήμος Γαλατσίου, για Μνημείο Εθνικής Αντίστασης σε ένα από τα νταμάρια της περιοχής (Αγχεσμός ή Τουρκοβούνια), με θέατρο, ιατρείο, χώρους στάθμευσης και αναψυχής
-Σε ομαδική έκθεση το 1986, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Αθήνας, με την «IAG».
-Σε ομαδική έκθεση στην Ελληνοαμερικανική Ένωση «Dowling College» το έτος 1989.
-Το 1994 ο Δήμος Γαλατσίου τίμησε τον Κώστα Μαργέλη, πραγματοποιώντας στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Γαλατσίου «Θάνος Κωτσόπουλος», αναδρομική έκθεση, παρουσιάζοντας μέρος της καλλιτεχνικής του εργασίας, με έργα ζωγραφικής –χαρακτικής – γλυπτικής – διακοσμητικής και αρχιτεκτονικών μελετών .
Έργα του βρίσκονται:
Στο Υπουργείο Παιδείας, στο Δήμο της Αθήνας, στο Δήμο Πειραιωτών, στη Μητρόπολη Νικαίας, στο Διεθνές Διορθόδοξο Κέντρο Αθηνών Ιεράς Μονής Πεντέλης , στην Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, στη Μονή Κερνίτσας (Αρκαδία), στην Ακαδημία Κρήτης (Κολυμπάρι – Χανιά), σε πολλές ιδιωτικές συλλογές, καθώς και σε πολλές συλλογές διαφόρων Πνευματικών και Πολιτιστικών Ιδρυμάτων και Οργανισμών του εσωτερικού και του εξωτερικού (Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Καναδά, Αμερική κλπ).
Ως Διακοσμητής – Μορφολόγος
Από το 1938 – 1940 συνεργάστηκε με τον Γάλλο διακοσμητή Paul Patrino στην Αθήνα, διακοσμώντας επαύλεις και καταστήματα.
Όταν υπηρετούσε τη θητεία του στον Ελληνικό Στρατό (1945 – 1948) στο Κέντρο Υποδοχής και Εκπαιδεύσεως Τεχνιτών καθώς και στη Σχολή Εκπαιδεύσεως Τεχνιτών, διακόσμησε και διαμόρφωσε τα κτήρια και τις αίθουσες των Σχολών. Επίσης τοιχογράφησε τα εκπαιδευτικά θέματα και εικονογράφησε τα βιβλία.
Κατά την περίοδο που υπηρετούσε ως Καθηγητής σχεδίου στη Σιβιτανίδειο Σχολή, εκπόνησε μελέτες για πολλά δημόσια Καταστήματα όπως: Υπουργεία, (Παιδείας - Θρησκευμάτων, Εσωτερικών, Στρατιωτικών, Εμπορίου – Βιομηχανίας, Εξωτερικών), Νομαρχία Πειραιά, Ελεγκτικό Συνέδριο, Πανεπιστήμια (Αθηνών και Πατρών), Ανωτάτη Σχολή Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών, Γεωπονική Σχολή, Νοσοκομεία (Ζακύνθου, Γεν. Κρατικό Αθηνών, Αλεξάνδρα) κ.λ.π. επιβλέποντας ο ίδιος τις εργασίες αυτές.
Τέλειος γνώστης της Ξυλουργικής Τέχνης συνέταξε ξυλουργικές εργασίες ποιότητας και υπήρξε Σύμβουλος Εργοστασίων και Εργαστηρίων Καλλιτεχνικών Ξυλουργικών Εργασιών.
Είχε εκδόσει Λευκώματα με μορφές επίπλων, φωτιστικών και άλλων αντικειμένων καθώς και Λεύκωμα με σιδερένιες καλλιτεχνικές κατασκευές.
Ως ιδιώτης Διακοσμητής – Μορφολόγος συνέταξε και επέβλεψε διακοσμητικές εργασίες όπως: Κέντρο Αποκαταστάσεως Τραυματιών (ΚΑΤ), Μαιευτήριο Αθηνών, Φαρμακείων (Δεμένεγα και Αξιώτη), Κέντρο Bar “Canale” στον Ισθμό της Κορίνθου, Μουσείο Βοτανικής Γουλανδρή κ.λ.π.
Από το 1969 ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την Εκκλησιαστική Τέχνη.
Μελέτες που πραγματοποιήθηκαν:
Στο κτίριο της Ι. Μονής Πετράκη, της Ι. Μονής Πεντέλης (Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος, Εκκλησιαστικό Μουσείο, Κρυφό Σχολειό), του Καθολικού Ι. Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου, Παρεκκλησίου Αγίας Τριάδας Πεντέλης, Παρεκκλησίου Αγίου Τιμοθέου (και του Κωδωνοστασίου), Ησυχαστηρίου Μητρόπολης Άργους στη θέση «Κιβέρι», Μνημείου πεσόντων στα Μαζέικα Καλαβρύτων, Μητροπολιτικού μεγάρου Ι. Μονής Ασωμάτων Πετράκη (Βυζαντινό μνημείο), Μητροπολιτικού μεγάρου Έδεσσας, νέου ορόφου ΟΔΔΕΠ (Μονή Πετράκη), Δικαστικού Ιεράς Συνόδου, χώρων Αποστολικής Διακονίας, Αιθουσών της Ιεραρχίας και του κεντρικού προθαλάμου του νέου Διοικητικού Κέντρου της Εκκλησίας, της Βιβλιοθήκης της Ιεράς Συνόδου, του Πνευματικού Φροντιστηρίου, χώρων Θεολογικών Μελετών στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, της Μονής Ταξιαρχών Αιγίου, της Μονής Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων, του Μητροπολιτικού Μεγάρου Αιτωλοακαρνανίας (Μεσολόγγι), του γραφείου του Γεν. Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδας, του Περιβάλλοντος χώρου του Ησυχαστηρίου Μεσολογγίου στη θέση «Κλεισούρα», Διακοσάδραχμου ενσήμου του ΟΔΔΕΠ, Λουτρών Λίμνης Βουλιαγμένης, χώρων Ξενοδοχειακού συγκροτήματος (ΤΑΚΕ) στην Αθήνα, Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου στο Ψυχικό (κατοικία εκάστοτε αρχιεπισκόπου), Ιερού Ναού Ταξιαρχών Άρεως, Ι. Μητρόπολης Δράμας, Ι. Μητρόπολης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς, Κτηρίου γραφείων (Πατησίων 60 Αθήνα), Ι. Ναού τύπου Βασιλικής 500 ατόμων, Ι. Ναού Σεούλ (Κορέα), Ι. Ναού για Ιντζόν (Κορέα), Ι. Ναού (Αφρική), (οι τρεις τελευταίες μελέτες ήταν ειδικά προσαρμοσμένες στο παραδοσιακό πνεύμα των τόπων που προορίζονταν), Προσόψεων κτηρίου Μητρόπολης Περιστερίου, Δάπεδο Ι. Ναού Αγίου Ανδρέα -Άνω Πατήσια περιοχή Λαμπρινής- και πληθώρα άλλων εργασιών και μελετών σχετικών με την Εκκλησιαστική Τέχνη (Δάπεδα, καθίσματα, τέμπλα, φωτιστικά, αναλόγια κ.λ.π.)
Επίσης έχει στην κατοχή του ολοκληρωμένη μελέτη συγκροτήματος κτηρίων, που απαρτίζουν μία σύγχρονη Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών της Χριστιανικής Εκκλησίας (Ναός νέου Τύπου, Βαπτιστήριο, Σχολές Θεωρητικές και Εργαστήρια, Σχολή Μουσικής, Αίθουσες Σεμιναρίων και προβολών, Οικοτροφείο, Βιβλιοθήκη, Διοικητικές Υπηρεσίες, Κήποι κ.λ.π.), με σκοπό την σωστή Καλλιέργεια και Εκπαίδευση Στελεχών, προς συνέχιση και ανάπτυξη της Παράδοσης πάνω στην Τέχνη γενικά και ειδικά στην Εκκλησιαστική Τέχνη.
Μετά τη συνταξιοδότησή του, ο Κώστας Μαργέλης, συνέχισε να εργάζεται στο Ατελιέ του στο Γαλάτσι.
Προσωπική ζωή και θάνατος.
Στα 25 του, παντρεύτηκε την Ευφροσύνη Κουτσούγερα από τη Βλαχέρνα Αρκαδίας. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά τον Γιώργο Μαργέλη (επίσης Εικαστικό καλλιτέχνη και διακοσμητή) και την Κοραλία Μαργέλη (Καθηγήτρια Αισθητικής Τέχνης και συνεργάτιδα στην εφημερίδα «ΗΧΩ» του Γαλατσίου-Λαμπρινής-Κυπριάδου).
Ταξίδεψε στην Ιταλία και Γαλλία όπου επισκέφτηκε και μελέτησε το Έργο των Μεγάλων Καλλιτεχνών όλων των εποχών. Ταξίδεψε ακόμη στην Ελβετία και στην Τουρκία καθώς και σε όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας.
Ο Κώστας Μαργέλης έφυγε για πάντα απ’ τη ζωή στις 19 Νοεμβρίου του 2003 σε ηλικία 85 ετών κτυπημένος από τη νόσο Alzheimer (Νόσος Αλτσχάιμερ). Τάφηκε στο Κοιμητήριο της Βλαχέρνας (Αρκαδία), σε οικογενειακό τάφο.
Φωτογραφίες και κριτικές έργων του έχουν περιλάβει στις σελίδες του πολλές εκδόσεις και έντυπα όπως η νέα έκδοση της εγκυκλοπαίδειας "ΗΛΙΟΣ", "Ελληνες Ζωγράφοι" εκδόσεις "Μέλισσα", εφημερίδες, περιοδικά κ.λ.π.
Εξέδωσε εγχειρίδιο για τους μαθητές του (Δωρεάν προσφορά) με τίτλο «Το ελεύθερο Σχέδιο», στο οποίο περιέχονται τα βήματα για το προοπτικό και το ελεύθερο σχέδιο και οι φωτοσκιάσεις.
Παραπομπές
Έλληνες ζωγράφοι
Έλληνες χαράκτες
|
428782
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82%20%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%28%CE%91%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9%20%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%29
|
Ιερός Ναός Παναγίας (Ανισαράκι Καντάνου Σελίνου)
|
Ο Ιερός Ναός Παναγίας (Ανισαράκι Καντάνου Σελίνου). Λίγο έξω από την Κάντανο Σελίνου, στο μικρό οικισμό Ανισαράκι, υπάρχει ο ναός της Παναγίας, αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Πρόκειται για έναν μονόχωρο ναό, στεγασμένο με οξυκόρυφη καμάρα, που ενισχύεται από δύο σφενδόνια στηριγμένα σε υφαψίδια. Περιέχει πλούσιο τοιχογραφικό διάκοσμο, από τεχνίτη του 15ου αι. με ακαδημαϊκές καταβολές, με παραστάσεις αγίων και σκηνές από τον ευαγγελικό και Θεομητορικό κύκλο.
Πηγές
Ανδριανάκης, Μιχάλης Γ., Γιαπιτσόγλου, Κωνσταντίνος, Χριστιανικά Μνημεία της Κρήτης, Συνοδική Επιτροπή Θρησκευτικού Τουρισμού της Εκκλησίας Κρήτης: Μ.Κ.Ο. "Φιλοξενία", Ηράκλειο 2012.
Ψιλάκης, Βασίλειος, Ιστορία της Κρήτης: από της απωτάτης αρχαιότητος μέχρι των καθ' ημάς χρόνων, τ. Γ΄, εκδ. Νέα Έρευνα, εν Χανίοις, 1909.
Ανδριανάκης, Μιχάλης, «Μοναστήρια του νομού Χανίων», εφ. Χανιώτικα Νέα, 5-14/06/1985.
Παναγιας
|
676214
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1
|
Εξακοράλλια
|
Τα εξακοράλλια (Hexacorallia) είναι μία υφομοταξία ανθόζωων, την οποία αποτελούν περίπου 4.300 είδη υποθαλάσσιων ζωντανών οργανισμών. Τα εξακοράλλια είναι πολύποδες, που σχηματίζουν σύνολα με εξαγωνική συμμετρία, δηλαδή με 6 άξονες συμμετρίας στη δομή του σώματός τους. Περιλαμβάνει το σύνολο των πετρωδών κοραλλιών, όλες τις θαλάσσιες ανεμώνες και τα ζωανθίδια. Η υφομοταξία έχει 5 τάξεις. Τα εξακοράλλια ξεχωρίζουν από την άλλη μεγάλη υφομοταξία των ανθόζωων, τα οκτακοράλλια, καθώς έχουν 6 (ή και λιγότερους) αντί οκτώ άξονες συμμετρίας. Τα πλοκάμια τους είναι απλά, αδιακλάδωτα και συνήθως περισσότερα από οκτώ. Οι (μαλακοί) πολύποδες ζουν σε αρκετά είδη σε αποικίες και μπορούν να εκκρίνουν έναν ασβεστώδη εξωσκελετό. Καθώς συμβαίνει με όλα τα κνιδόζωα, αυτοί οι οργανισμοί έχουν έναν πολύπλοκο βιολογικό κύκλο, που περιλαμβάνει μία κινούμενη, πλαγκτονική φάση, και μία ακολουθούσα φάση χωρίς κινητήρια όργανα. Στα εξακοράλλια υπάγεται και η σημαντική προϊστορική τάξη τετρακοράλλια, της οποίας τα μέλη έχουν εξαφανισθεί εδώ και εκατοντάδες εκατομμύρια έτη.
Παραπομπές
|
86029
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8E%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Ύλλος
|
Ο Ύλλος (και σπανιότερα Ύλλας ή Ύλλης) ήταν γιος του Ηρακλή και της Δηιάνειρας, σύζυγος της Ιόλης. Τον θεωρούσαν επώνυμο της δωρικής φυλής των Υλλέων. Μετά τον θάνατο του πατέρα του είχε πιθανώς υιοθετηθεί από τον Αιγιμιό.
Μυθολογία
Ο Ηρακλής έχοντας ολοκληρώσει τους 12 άθλους του διώχθηκε από τον βασιλιά της Τίρυνθας Ευρυσθέα ως σφετεριστής του θρόνου και πέθανε ως εξόριστος χωρίς ποτέ να επιστρέψει στην πατρίδα του. Οι απόγονοί του, οι Ηρακλείδες, με αρχηγό τον Ύλλο πάντα επιθυμούσαν να επιστρέψουν στα πατρώα εδάφη και να διεκδικήσουν τον θρόνο (βλ. Επάνοδος των Ηρακλειδών). Συμμαχώντας με τους Αθηναίους πολεμούν εναντίον του Ευρυσθέα, τον φονεύουν και καταστρέφουν τον στρατό του. Με οδηγό τον Ύλλο κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της, αλλά μετά από ένα χρόνο περίπου εμφανίσθηκε εκεί μία θανατηφόρα επιδημία και ο χρησμός που ζήτησαν ανέφερε πως αυτή ήταν εκδήλωση της «θείας οργής» επειδή είχαν επιστρέψει πριν από τον καθορισμένο «από το πεπρωμένο» χρόνο. Υπακούοντας τότε στη «θέληση των θεών», οι Ηρακλείδες εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο και ξαναγύρισαν στην Αττική, όπου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Μαραθώνα.
Μόλις τα τελευταία ίχνη της επιδημίας εξαφανίστηκαν, ο Ύλλος κατέφυγε στο Μαντείο των Δελφών και ζήτησε χρησμό για το πότε έπρεπε να ξαναγυρίσουν στην Πελοπόννησο. Του δόθηκε τότε ο χρησμός ότι ο κατάλληλος χρόνος θα ήταν «μετά τον τρίτο θερισμό» ή «μετά την τρίτη σοδειά». Ανάμεσα σε όλους τους αδελφούς του, ο Ύλλος ήταν ο πραγματικός κληρονόμος του Ηρακλή και αυτός που είχε ζήσει τον περισσότερο καιρό μαζί του και ανατράφηκε κοντά του. Για τους λόγους αυτούς ο Ύλλος είχε αναγνωρισθεί από τους Ηρακλείδες αρχηγός τους και σε αυτόν είχαν αναθέσει να τους οδηγήσει στην εστία τους. Αμέσως μετά τον χρησμό αυτόν λοιπόν, ο Ύλλος επικεφαλής των αδελφών του επεχείρησε να περάσει τον Ισθμό της Κορίνθου. Εκεί όμως συνάντησε παρατεταγμένο τον στρατό του Εχέμου, του βασιλιά της Τεγέας. Αντί για μάχη, προτιμήθηκε από τις δύο πλευρές μία μονομαχία ανάμεσα στους αρχηγούς τους. Σε αυτή σκοτώθηκε ο Ύλλος, κι έτσι οι Ηρακλείδες επέστρεψαν πίσω.
Ο τάφος του Ύλλου υποτίθεται ότι βρισκόταν κοντά στα Μέγαρα. Ηρώο του βρισκόταν και στην Αθήνα, βόρεια από την Ακρόπολη, κοντά στο ιερό του Αχελώου. Ο Ύλλος λατρευόταν επίσης στη Σπάρτη, στο Άργος και στην Τροιζήνα.
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Παραπομπές
Υλλος
Υλλος
|
610937
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Tower%20House%20%28%CE%A4%CF%8C%CE%BA%CE%B9%CE%BF%29
|
Tower House (Τόκιο)
|
Γενικά στοιχεία
Το Tower House (ελληνικά: Σπίτι Πύργος) ή αλλιώς Azuma Residence (塔の家 - Tō no ie) είναι ένα σπίτι στο Τόκιο, που χτίστηκε από τον Takamitsu Azuma το 1966, όταν εκείνος μετακόμισε από την Οσάκα στο Τόκιο, για την οικογένεια του. Το Tower House ανεγέρθηκε σε οικόπεδο 20,5 τετραγωνικών μέτρων. Αναπτύσσεται σε έξι επίπεδα για να προσφέρει 65 τετραγωνικά μέτρα χώρου διαβίωσης. Είναι σχεδιασμένο λοιπόν ως συνεχής κατακόρυφος χώρος όπου η σκάλα εμφανίζεται ως η σημαντικότερη δομή στο εσωτερικό της κατοικίας. Συνδέει τους επιμέρους χώρους οι οποίοι τοποθετούνται ελεύθερα ο ένας πάνω από τον άλλο χωρίς διαχωριστικά.
Το τριγωνικό οικόπεδο βρίσκεται στην “Killer Street” του Aoyama, μπροστά από το Watari-um του Mario Botta (Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Watari, 1990).
Χρησιμοποιείται ένα μικρό δημόσιο πέρασμα καθώς και χώρος στάθμευσης.
Η κόρη του αρχιτέκτονα, Rie Azuma, ζει τώρα στο σπίτι. Το κτίριο είναι καλύτερα ορατό το χειμώνα, ενώ κατά τις άλλες εποχές ένα δέντρο το σχεδόν σκιάζει από το μέτωπο του δρόμου.
Όταν ολοκληρώθηκε, ο πρώτος πύργος σκυροδέματος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο “ουρανοξύστης” της περιοχής αφού υπερέβαινε τα γειτονικά κτίρια. Σήμερα είναι απλά μια μινιατούρα ανάμεσα στους ουρανοξύστες που έχουν ανυψωθεί γύρω του. Θα ήταν λάθος να το συσχετίσουμε με τα πολυάριθμα “μικροσκοπικά σπίτια” που κατασκευάστηκαν μεταγενέστερα. Το Tower House είναι ένα συναρπαστικό πορτρέτο για το πώς η κοινωνία της Ιαπωνίας αντιμετώπισε τις αστικές και κοινωνικές αλλαγές τις τελευταίες δεκαετίες.
Διάταξη χώρων
Οι χώροι της οικίας διατάσσονται ως εξής:Υπόγειο: Η πρόσβαση γίνεται από μία κατακόρυφη ξύλινη και στενή σκάλα. Στο χώρο αυτό συναντώνται έπιπλα αποθήκευσης και ένα τραπέζι.
Ισόγειο: Ο χώρος του ισογείου χωρίζεται σε δύο ημιυπαίθριες στάθμες, μία του χώρου στάθμευσης ενός αυτοκινήτου και μία ανώτερη, του χώρου υποδοχής της οικίας (κατώφλι). Οι δύο αυτές στάθμες έχουν διαφορά ύψους μισού ορόφου και επικοινωνούν με κλίμακες τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά.
1ος Όροφος: Αφού βρίσκεσαι στο κατώφλι της οικίας εισέρχεσαι σε αυτήν και ανεβαίνοντας μερικά σκαλοπάτια συναντάται το καθημερινό που περιλαμβάνει μια μικρή κουζίνα και το καθιστικό. Από αυτόν τον όροφο ξεκινά το εσωτερικό κλιμακοστάσιο όπου, τοποθετημένο στη γωνία του οικοπέδου, οδηγεί στους πιο ιδιωτικούς χώρους τηςοικίας.
Ημιόροφος (πατάρι): Ανάμεσα στους δημόσιους και τους ιδιωτικούς χώρους της οικίας τοποθετείται ένας ημιόροφος, με χώρο υγιεινής που εξυπηρετεί όλα τα επίπεδα.
2ος - 3ος Όροφος: Στον 2ο όροφο βρίσκει κανείς το κυρίως υπνοδωμάτιο με ένα χώρο αποθήκευσης (ντουλάπα), το οποίο φωτίζεται από ένα υαλοστάσιο σε εσοχή του κτηρίου, ενώ στον 3ο όροφο υπάρχει ένα μικρότερο υπνοδωμάτιο, ενός ατόμου, που έχει την δυνατότητα εκτόνωσης σε υπαίθριο δώμα.
Σε όλους τους χώρους χρησιμοποιούνται τα ελάχιστα μεγέθη επίπλωσης αφού πρόκειται για μια κατοικία, όπως προαναφέρθηκε, που αναπτύσσεται καθ΄ ύψος σε οικόπεδο 20,5 τ.μ.
Πηγές
http://archeyes.com/tower-house-takamitsu-azuma/
Κτίρια και κατασκευές στην Ιαπωνία
Κτίρια και κατασκευές στο Τόκιο
|
703703
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%96%CF%89%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Λέανδρος Ζωίδης
|
Ο αρχιτέκτονας Λέανδρος Ζωίδης (1900-1965) γεννήθηκε στην Κομοτηνή και οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Ήπειρο. Ήταν απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου του Βερολίνου (Technische Hochschule Berlin- Charlottenburg) (1921-1926). Την περίοδο 1927-1929 εργάστηκε ως μηχανικός του Δήμου Κομοτηνής και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Έργα του
Ελληνικό Ινστιτούτο Καπνού, Περίοδος κατασκευής: 1929-1937, Δράμα
Κινηματογράφος "Ηλύσια", Έτος κατασκευής: 1930, Θεσσαλονίκη
Διώροφο ιδιοκτησίας Σ. Χατζηβασιλείου, Έτος κατασκευής: 1931, Αρχαιολογικού Μουσείου 5.
Μέγαρο Κοσμά, Έτος κατασκευής: 1932, Λεωφόρος Νίκης 33, Θεσσαλονίκη
Οικία Μοσχίδη, Έτος κατασκευής: 1933, Κομοτηνή
Οικία Παπουτσάκη, Έτος κατασκευής: 1934, Αλεξανδρούπολη
Βίλα Μοσκώφ, Έτος κατασκευής 1936, Πλαταμώνας, Πιερία
Η Βίλα Μοσκώφ, κατασκευάστηκε από τον εύπορο πόντιο καπνεμπόρο από τη Θεσσαλονίκη Κωνσταντίνο Μοσκώφ (1894-1944), κάτω από το Κάστρο του Πλαταμώνα. Μετά το θάνατό του η ιδιοκτησία πέρασε στην αδελφή του Μάγδα. Η Βίλα Μοσκώφ υπήρξε για πολλά χρόνια σημείο συνάντησης εκπροσώπων της διανόησης και της μεταπολεμικής λογοτεχνίας της Θεσσαλονίκης, καθώς ο Κωστής Μοσκώφ, γιος του Ηρακλή Μοσκώφ, υπήρξε εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο της αριστερής διανόησης.
Μέγαρο Κωνσταντινίδη, Έτος κατασκευής: 1939, Λεωφόρος Νίκης 61, Θεσσαλονίκη
Εγκαταστάσεις Αγροκτήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Έτος κατασκευής 1948, Θεσσαλονίκη
Μονή Αγίας Θεοδώρας Έτος κατασκευής (δεκ. 1950), Θεσσαλονίκη
Πολυκατοικία Σταϊκούρα, Έτος κατασκευής 1953, Μητροπόλεως & Καρόλου Ντήλ, Θεσσαλονίκη
Καπναποθήκη ΕΟΚ, Έτος κατασκευής 1957-1959, Βόλος
Καπναποθήκη ΙΝΤΕΡΤΑΒ, Έτος κατασκευής 1955-1957, Θεσσαλονίκη
Καπναποθήκη ΕΟΚ, Έτος κατασκευής 1958-59, Δράμα
Τηλεπικοινωνιακός Σταθμός του ΟΤΕ, Έτος κατασκευής 1959-60, Οδός Β. Όλγας (Εθν. Αντιστάσεως), Θεσσαλονίκη
Παραπομπές
Έλληνες αρχιτέκτονες
|
538148
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%8A%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82
|
Ελληνοϊορδανικές σχέσεις
|
Οι Ελληνοϊορδανικές σχέσεις αναφέρονται στις διμερείς διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιορδανία. Η Ελλάδα έχει πρεσβεία στο Αμμάν, ενώ η Ιορδανία έχει πρεσβεία στην Αθήνα και επίτιμο προξενείο στην Θεσσαλονίκη.
Δείτε επίσης
Διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας
Διεθνείς σχέσεις της Ιορδανίας
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σελίδα του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών για τις σχέσεις με την Ιορδανία
Πρεσβεία της Ελλάδας στο Αμμάν
Ιορδανια
Ελλαδα
|
468879
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CE%A3%CE%A3%CE%94
|
Συμφωνία για τον σχηματισμό της ΕΣΣΔ
|
Η Συμφωνία για τον σχηματισμό της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ρωσικά: Договор об образовании СССР), είναι η συνθήκη ίδρυσης της Σοβιετικής Ένωσης που υπογράφηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1922.
Η Συνθήκη μαζί με τη Διακήρυξη Δημιουργίας της ΕΣΣΔ εγκρίθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1922 από τη συνδιάσκεψη των αντιπροσωπειών της Ρωσικής ΣΟΣΔ, της ΣΟΣΔ της Υπερκαυκασίας, της Ουκρανικής ΣΣΔ και της ΣΣΔ της Λευκορωσίας. Η Συνθήκη και η Διακήρυξη εγκρίθηκαν από το 1ο Συνέδριο των Σοβιέτ της ΕΣΣΔ και υπογράφηκαν από τους επικεφαλής των αντιπροσωπειών – Μιχαήλ Καλίνιν, Μιχαήλ Τσακάγια, Μιχαήλ Φρούτζε και Γκριγκόρι Πετρόφσκι, Αλεξάντρ Τσερβιακόφ, αντιστοίχως, στις 30 Δεκεμβρίου 1922. Η συνθήκη είχε την προσαρμοστικότητα να δεχθεί νέα μέλη. Γι’ αυτό, μέχρι το 1940 η Σοβιετική Ένωση αυξήθηκε από τις τέσσερις ιδρυτικές δημοκρατίες, σε 16 δημοκρατίες.
Ο ίδιος ο Λένιν είδε τη δημιουργία των εθνικών δημοκρατιών σαν ένα μόνιμο χαρακτηριστικό σε συμφωνία με την πολιτική του της korenizatsiya (εντοπιότητα). Την Άνοιξη του 1922 ο Λένιν υπέστη το πρώτο εγκεφαλικό, και ο Στάλιν, ενώ εξακολουθούσε να είναι Λαϊκός Επίτροπος για τις Εθνότητες, κέρδισε επίσημα τη νέα θέση, του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο Στάλιν υποστήριζε ότι τώρα που ο Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος είχε τελειώσει και που ο πολεμικός κομμουνισμός αντικαθίστατο από τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), απαιτούνταν μια χώρα της οποίας το νομικό de jure πλαίσιο θα ταίριαζε με το de facto, και η αναδιοργάνωση του μπολσεβίκικου κράτους σε ενιαία κυρίαρχη οντότητα.
Στις 26 Δεκεμβρίου 1991, η ΕΣΣΔ αυτοδιαλύθηκε από το Συμβούλιο των Δημοκρατιών του Ανωτάτου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης, ένα νομοθετικό σώμα του Σοβιετικού κοινοβουλίου (το δεύτερο σώμα, το Σοβιέτ της Ένωσης ήταν χωρίς απαρτία).
Λίστα των προηγούμενων συνθηκών
30 Σεπτεμβρίου 1920, Συνθήκη Στρατιωτικής και Οικονομικής Ένωσης (Ρωσική ΣΟΣΔ και ΣΣΔ του Αζερμπαϊτζάν)
28 Δεκεμβρίου 1920, Συνθήκη Ένωσης Εργατών-Αγροτών (Ρωσική ΣΟΣΔ και ΣΣΔ Ουκρανίας)
16 Ιανουαρίου 1921, Συνθήκη Ένωσης Εργατών-Αγροτών (Ρωσική ΣΟΣΔ και ΣΣΔ Λευκορωσίας)
Το περιεχόμενο της Συνθήκης
Το αρχικό έγγραφο περιλάμβανε το εξώφυλλο, τη διακήρυξη, τη συνθήκη (που περιέχει τον πρόλογο και 26 άρθρα) και τις υπογραφές των αντιπροσωπειών που την υπέγραψαν.
Στο εξώφυλλο ο τίτλος Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ήταν δακτυλογραφημένος στα Ρωσικά, Γαλλικά, Αγγλικά και Γερμανικά, όπως και οι ακριβείς λέξεις Συνθήκη Δημιουργίας της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών επίσης σε αυτές τις τέσσερις γλώσσες. Περιλάμβανε και το αρχικό έμβλημα του κράτους της Σοβιετικής Ένωσης.
Η διακήρυξη ήταν γραμμένη σαν αντανάκλαση των σύγχρονων διεθνών σχέσεων και, επομένως, γιατί ήταν αναγκαία η συνθήκη. Σύμφωνα με το σκεπτικό, τώρα υπάρχουν δύο διακριτά στρατόπεδα, το “εκμεταλλευτικό” καπιταλιστικό με αποικιοκρατία, σωβινισμό και κοινωνικές, εθνοτικές ανισότητες και το “ελεύθερο” σοσιαλιστικό με αμοιβαία εμπιστοσύνη, ειρήνη και διεθνή συνεργασία και αλληλεγγύη. Το πρώτο προσπαθούσε να καταστρέψει το δεύτερο, αλλά λόγω του κοινού καλού όπου βασίζεται το δεύτερο, απέτυχε το πρώτο.
Η διακήρυξη συνεχίζει και απαριθμεί τρεις παράγοντες ως προς το γιατί αυτή η Ένωση είναι αναγκαίο βήμα. Πρώτα απ’ όλα, τα επακόλουθα του Εμφυλίου Πολέμου άφησαν πολλές από τις οικονομίες των δημοκρατιών κατεστραμμένες, και η ανοικοδόμηση με τον νέο σοσιαλιστικό τρόπο αποδεικνύεται δύσκολη χωρίς στενότερη οικονομική συνεργασία. Δεύτερον, οι ξένες απειλές εξακολουθούν να υπάρχουν πάνω από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, και η κυριαρχία του απαιτεί συμμαχίες για άμυνα. Τέλος, ο ιδεολογικός παράγοντας, ότι η Σοβιετική διακυβέρνηση είναι διεθνιστική από τη φύση της και ωθεί τις εργαζόμενες μάζες να ενωθούν σε μια ενιαία σοσιαλιστική οικογένεια. Αυτοί οι τρεις παράγοντες δικαιολογούν την ένωση σε ένα ενιαίο κράτος που θα εγγυάται την ευημερία, την ασφάλεια και την ανάπτυξη.
Τέλος, η διακήρυξη στη συνέχεια διευκρινίζει ότι η προκύπτουσα Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έχει δημιουργηθεί με την ελεύθερη θέληση των λαών, ότι ο σκοπός της ακολουθεί τα ιδεώδη της Οκτωβριανής Επανάστασης, ότι κάθε μία σοσιαλιστική δημοκρατία έχει το δικαίωμα να ενταχθεί και να εγκαταλείψει την Ένωση με τη θέλησή της, και υπαινίσσεται ότι η Σοβιετική εξωτερική πολιτική του σοσιαλιστικού αλυτρωτισμού (δες Παγκόσμια Επανάσταση), τελειώνει δηλώνοντας ότι η συνθήκη… θα χρησιμεύσει σαν ένα αποφασιστικό βήμα στην πορεία ενοποίησης όλων των εργατών για μια “Παγκόσμια Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία”.
Μετά τη διακήρυξη, είναι η ίδια η συνθήκη αποτελούμενη από πρόλογο και 26 άρθρα.
Στον πρόλογο ορίζεται ότι η Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας, η Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία της Λευκορωσίας και η Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Σοβιετική Δημοκρατία της Υπερκαυκασίας (που περιλαμβάνει Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν και Αρμενία) ενεργώντας με ελεύθερη βούληση, συμφωνούν να δημιουργήσουν την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, που διέπεται από τα άρθρα που απαριθμούνται στη συνθήκη.
Το Άρθρο 1 αναφέρει την αρμοδιότητα των καθηκόντων που θα έχουν οι αρχές της Ένωσης. Αυτές περιλαμβάνουν όλες τις εξωτερικές υποθέσεις· διεθνείς σχέσεις· αλλαγή εξωτερικών συνόρων· διεύρυνση της Ένωσης με την αποδοχή νέων δημοκρατιών· κήρυξη πολέμου και συμφωνία ειρήνης· εξωτερικό και εσωτερικό εμπόριο· εξουσία στην οικονομική ανάπτυξη· δημιουργία ενιαίας ταχυδρομικής και μεταφορικής υπηρεσίας· ένοπλες δυνάμεις· εσωτερική μετανάστευση· δημιουργία υπηρεσιών ενιαίου δικαστικού κλάδου, παιδείας και υγειονομικής περίθαλψης καθώς επίσης ενοποίησης όλων των μονάδων μέτρησης. Όλα τα παραπάνω θα ελέγχονται συγκεκριμένα κατευθείαν από την κυβέρνηση της Ένωσης. Επιπλέον, στην τελευταία πρόταση αναφέρεται ρητά, ότι οι αρχές της Ένωσης θα μπορούσαν τώρα να ανατρέψουν πράξεις των αρχών όλων των Δημοκρατιών (είτε είναι το Συνέδριο των Σοβιέτ, το Σοβιέτ των Λαϊκών Επιτρόπων ή της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής) που θα κρίνονταν ότι παραβαίνουν τη Συνθήκη.
Τα Άρθρα 2-10 καθόριζαν τη δομή των ανωτάτων αρχών της Ένωσης. Η νομοθετική εξουσία, σύμφωνα με τη συνθήκη, ήταν το Συνέδριο των Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης και μεταξύ των συνεδριάσεων αυτή πραγματοποιείτο από την Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή της Σοβιετικής Ένωσης (TSiK) (2). Οι αντιπρόσωποι στο Συνέδριο πρέπει να εκλέγονται από τους Σοβιετικούς αντιπροσώπους, ένας ανά 25.000 ψηφοφόρους στις αστικές περιοχές και ένας ανά 125.000 ψηφοφόρους στις αγροτικές (3). Οι αντιπρόσωποι του Συνεδρίου πρέπει να εκλέγονται από τα τοπικά Κυβερνεία των Σοβιέτ, παρά των Δημοκρατιών (4). Οι συνεδριάσεις πρέπει να γίνονται κατ’ έτος, ή μπορεί να συγκληθούν με αίτημα τουλάχιστον δύο Δημοκρατιών ή της TSiK της Ένωσης (5). Η TSiK θα είναι το κεντρικό όργανο για την εκπλήρωση εκτελεστικών καθηκόντων μεταξύ των συνεδριάσεων. Αυτή η TSiK ήταν ένα σώμα 371 προσώπων, της οποίας τα μέλη εκπροσωπούνταν αναλογικά με τον πληθυσμό της Ένωσης, και εκλέγονταν από το Συνέδριο (6). Η TSiK της Ένωσης θα συνεδριάζει τέσσερις φορές ανά έτος σε τακτική βάση, αν και έκτακτες σύνοδοι μπορούν να συγκαλούνται με αίτηση της κυβέρνησης της Ένωσης (το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων) ή από μια από τις ιδρυτικές Δημοκρατίες (7). Το Συνέδριο και η TSiK θα πραγματοποιούνται στις πρωτεύουσες των Δημοκρατιών της Ένωσης με τη σειρά που θα αποφασιστεί από το Προεδρείο της TSiK (8). Αυτό, που θα διοριζόταν από την TSiK, θα είναι το ανώτατο όργανο εξουσίας μεταξύ των συνόδων (9). Αυτό το Προεδρείο θα αποτελείται από δεκαεννέα μέλη, με τέσσερις προέδρους, τον καθένα να εκπροσωπεί τις τέσσερις δημοκρατίες (10). Το Προεδρείο επίσης είχε την εξουσία να συγκαλεί έκτακτη σύνοδο της TSiK.
Το Άρθρο 11 διόριζε την εκτελεστική εξουσία, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων (SNK). Τα μέλη του συμβουλίου διορίστηκαν από την TSiK, και περιλάμβανε δέκα χαρτοφυλάκια (κομισαριάτα ή επιτροπάτα) καθώς επίσης έναν πρόεδρο και τους βοηθούς του.
Το Άρθρο 12 καθόριζε τα καθήκοντα του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Σοβιετικής Ένωσης (υπό τον έλεγχο της TSiK) και τη μυστική αστυνομία, την OGPU (υπό τον έλεγχο του SNK, και ο πρόεδρος της OGPU συμμετείχε στο SNK με συμβουλευτική ψήφο). Η δημιουργία αυτών των δύο σωμάτων, δικαιολογήθηκε σαν μέτρα για την αντιμετώπιση εγκληματικών και αντεπαναστατικών στοιχείων σε αυτό ακριβώς το άρθρο.
Τα Άρθρα 13-17 καθόριζαν το πλαίσιο για τις νομικές διαδικασίες μεταξύ των ανωτάτων οργάνων της Ένωσης (TSiK και SNK) και εκείνων της κάθε δημοκρατίας. Όλα τα διατάγματα από το SNK της Ένωσης ίσχυαν για κάθε δημοκρατία (13). Επιβεβαιωνόταν επίσης, η πολύγλωσση πλευρά της Ένωσης, διευκρινίζοντας ότι όλα τα διατάγματα της Ένωσης πρέπει να τυπώνονται στην επίσημη γλώσσα κάθε ιδρυτικής δημοκρατίας (Ρωσικά, Ουκρανικά, Λευκορωσικά, Γεωργιανά, Αρμενικά και Τουρκίτς (δηλ. Αζέρικα) (14). Διευκρινιζόταν ότι ψήφισμα του SNK της Ένωσης μπορεί να ανατραπεί μόνο από την TSiK της Ένωσης ή του Προεδρείου της (16), και εάν μια TSiK κάποιας δημοκρατίας επιλέγει να διαμαρτυρηθεί για κάποιο ψήφισμα ή ένα διάταγμα της TSiK της Ένωσης, η διαμαρτυρία από μόνη της δεν σταματάει την εφαρμογή του ντοκουμέντου (15). Το τελευταίο είναι δυνατό μόνο εάν υπάρχει προφανής παραβίαση με τους υπάρχοντες νόμους, και σε τέτοιες περιπτώσεις η δημοκρατία πρέπει αμέσως να ενημερώσει το SNK της Ένωσης και το σχετικό Επιτροπάτο (17).
Το Άρθρο 18 απαριθμεί τις εξουσίες που πρέπει να διατηρήσουν οι Δημοκρατίες και προσδιόριζε τα αντίστοιχα Συμβούλια των Λαϊκών Επιτρόπων, το καθένα να έχει πρόεδρο, τους βοηθούς του, έντεκα χαρτοφυλάκια και αντιπροσώπους με συμβουλευτική ψήφο των διαφόρων επιτροπάτων σε επίπεδο Ένωσης, ιδιαίτερα των εξωτερικών υποθέσεων, άμυνας, εξωτερικού εμπορίου, μεταφορών και logistics.
Ταυτόχρονα, το Άρθρο 19 διευκρίνιζε ότι τα όργανα σε επίπεδο δημοκρατίας, το Ανώτατο Σοβιέτ Εθνικής Οικονομίας (του οποίου ο πρόεδρος έπρεπε επίσης να έχει έδρα σε σχετικό SNK δημοκρατίας), τα επιτροπάτα επισιτισμού, οικονομικών και εργασίας, καθώς και ο Σοβιετικός έλεγχος (το Rubkrin) αν και υποταγμένα στις αρχές των Δημοκρατιών, οι δραστηριότητές τους έπρεπε να ρυθμίζονται από την TSiK της Ένωσης.
Το Άρθρο 20 πραγματευόταν ότι οι προϋπολογισμοί των Δημοκρατιών θα αποτελούσαν τον προϋπολογισμό της Ένωσης, και ότι όλα τα έμμεσα έξοδα και οι δαπάνες θα καθορίζονταν από την TSiK της Ένωσης. Επιπλέον, η τελευταία θα καθόριζε επίσης το μερίδιο των κερδών, εάν υπήρχαν, που κάθε Δημοκρατία θα λάμβανε.
Τα Άρθρα 21-23 δημιούργησαν την ενιαία Σοβιετική υπηκοότητα (21), τα σύμβολα του κράτους (σημαία, εθνικό ύμνο και θυρεό) (22), και καθόρισαν την πρωτεύουσα στης Ένωσης στη Μόσχα (23).
Το Άρθρο 24 απαίτησε όπως οι δημοκρατίες τροποποιήσουν τα συντάγματά τους όσον αφορά τη συνθήκη.
Το Άρθρο 25 διευκρίνιζε ότι οι όποιες τροποποιήσεις, προσθήκες ή αλλαγές στη συνθήκη μπορούν να γίνουν μόνο από το Συνέδριο των Σοβιέτ της Ένωσης.
Το Άρθρο 26 επικύρωσε το άρθρο στη διακήρυξη, όπου κάθε δημοκρατία έχει το δικαίωμα να εγκαταλείψει την Ένωση.
Άμεσες συνέπειες
Πολιτική
Αρχικά η συνθήκη έκανε λίγα για να αλλάξει το κύριο πολιτικό φάσμα. Οι περισσότερες από τις κυβερνητικές θέσεις των ανωτάτων οργάνων της Ρωσικής ΣΟΣΔ αυτόματα μεταφέρθηκαν στην ΕΣΣΔ. Για παράδειγμα, η θέση του Προέδρους της Πανενωσιακής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής (TSiK) καταλήφθηκε από τον Μιχαήλ Καλίνιν, ο οποίος θα διατηρούσε τη θέση του σαν TSiK της Ρωσίας. Παρόμοια, η θέση του Λένιν σαν προέδρου του Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων της Ρωσικής ΣΟΣΔ (SNK), που είχε από την Επανάσταση, θα μετατρεπόταν τώρα σε Πρόεδρος του SNK της Ένωσης. Ωστόσο, καθώς ο Λένιν παρέμενε ασθενής από το εγκεφαλικό, και οι δύο θέσεις του θα καταλαμβάνονταν από τον Αλεξέι Ρίκοφ ως αναπληρωτή αρχηγό.
Η θέση του Ιωσήφ Στάλιν ως Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος επίσης δεν άλλαξε. Άλλαξε όμως η θέση του Κόμματος. Πριν τη συνθήκη το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι), είχε τα δικά του γραφεία τα οποία επέβλεπαν τις δραστηριότητες σε απομακρυσμένες περιοχές (π.χ. γραφείο Τουρκεστάν, γραφείο Υπερκαυκασίας, κλπ.). Μετά τη Συνθήκη, το κόμμα αναδιοργανώθηκε ως Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι). Αν και τα κόμματα των Δημοκρατιών παρέμεναν, το κόμμα της Ρωσίας όχι μόνο διατήρησε την primus inter pareς (πρώτος μεταξύ ίσων) θέση του, αλλά επίσημα ανέλαβε σαν ανωτάτη αρχή στην ΕΣΣΔ.
Κεντρική Ασία
Μια περιοχή όπου η κατανομή εξουσίας δεν λύθηκε τη στιγμή της υπογραφής της Συνθήκης, ήταν η Σοβιετική Κεντρική Ασία, η οποία είχε αρκετά προβλήματα. Ένα σημαντικό πεδίο μάχης κατά τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο, η περιοχή θα παρέμενε ασταθής και μετά. Το Τουρκεστάν μπήκε κάτω από Ρωσικό έλεγχο σχετικά πρόσφατα, μεταξύ 1867 και 1885. Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλα εθνικά σύνορα της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας, που είχαν καθοριστεί από την εποχή του Τσάρου (π.χ. η Υπερκαυκασία άφησε τη φεουδαρχική της διακυβέρνηση στα μέσα του 19ου αιώνα), οι Σοβιετικές αρχές κληρονόμησαν δύο επαρχίες που ποτέ δεν ήταν de jure τμήμα της Ρωσίας καθαυτής, το Εμιράτο της Μπουχάρα και το Χανάτο της Κίβα. Κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, αυτά τα δύο είχαν την ίδια μοίρα με τις άλλες δημοκρατίες, αλλά ακόμα κι εδώ το ειδικό καθεστώς τους διατηρήθηκε, και συστάθηκαν ως Λαϊκές Σοβιετικές Δημοκρατίες της Μπουχάρα και του Κορέζμ. Παρά τις νίκες του Μιχαήλ Φρούτζε, η σύγκρουση συνεχιζόταν και ολόκληρες επαρχίες ήταν υπό τον έλεγχο του κινήματος Μπασμάτσι το 1922.
Για να διευθετήσουν το ζήτημα αυτό, σύμφωνα με την πολιτική korenizatsiya ένα τεράστιο πρόγραμμα εθνικής οριοθέτησης αναλήφθηκε στην Κεντρική Ασία. Στις 27 Οκτωβρίου 1924, η TSiK εξέδωσε ένα διάταγμα όπου οι πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες Μπουχάρας και Κιβάν καθώς και η Ρωσική ΣΟΣΔ του Τουρκεστάν αναδιοργανώθηκαν σαν τη ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν και τη ΣΣΔ του Τουρκμενιστάν, οι οποίες και οι δύο έγινεν πλήρεις Ενωσιακές Δημοκρατίες στις 13 Μαΐου 1925. Τα σύνορα των νέων δημοκρατιών ταίριαζαν με τα εθνικά, και το Ουζμπεκιστάν αρχικά περιείχε την πρόσφατα δημιουργημένη Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η οποία θα αναβαθμιζόταν σε πλήρη Ενωσιακή Δημοκρατία στις 16 Οκτωβρίου 1929, γινόμενη ΣΣΔ του Τατζικιστάν.
Το Σοβιετικό Σύνταγμα
Τον Ιανουάριο του 1924, το Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης, που συγκλήθηκε σύμφωνα με τη Συνθήκη επικύρωσε το πρώτο Σοβιετικό Σύνταγμα το 1924. Το κείμενο του Συντάγματος είναι ουσιαστικά η ξαναγραμμένη και διευρυμένη Συνθήκη. Περιέχει ακόμη και την ίδια Διακήρυξη. Ενώ η Συνθήκη περιείχε 26 άρθρα, το Σύνταγμα είναι χωρισμένο σε έντεκα κεφάλαια και έχει 72 άρθρα.
Επακόλουθα και νομιμότητα
Μερικοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι η αρχική Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, έπαψε να υπάρχει σαν τέτοια, με την έγκριση του Σοβιετικού Συντάγματος του 1936 στις 5 Δεκεμβρίου 1936, το οποίο τροποποίησε σε μεγάλο βαθμό την εσωτερική διάταξη και αναδιοργάνωσε την ΕΣΣΔ από συνομοσπονδία βασισμένη στην Ένωση, σε καθαυτό ομοσπονδιακή χώρα. Αντί του Συνεδρίου των Σοβιέτ, το νέο Σύνταγμα δημιούργησε ένα μόνιμο κοινοβούλιο, το Ανώτατο Σοβιέτ. Συνένωσε επίσης τις περισσότερες από τις αρχές, και το πιο σημαντικό, επιβεβαίωσε τον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος σαν την κινητήρια δύναμη πίσω από τις εργαζόμενες μάζες της ΕΣΣΔ.
Όσον αφορά την αρχική Συνθήκη, η υιοθέτηση του Συντάγματος αναδιοργάνωσε τον χαρακτήρα της Ένωσης. Η ΣΟΣΔ της Υπερκαυκασίας έπαψε να υπάρχει και οι τρεις δημοκρατίες που την αποτελούσαν έγιναν πλήρως δεκτές στην Ένωση. Ταυτόχρονα δύο αυτόνομες περιοχές της Ρωσικής ΣΟΣΔ, το Καζακστάν και η Κιργιζία αναδιοργανώθηκαν σε πλήρεις δημοκρατίες. Ως εκ τούτου, οι επτά έγιναν έντεκα.
Η ΣΟΣΔ της Υπερκαυκασίας υπήρχε μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου 1936, όταν χωρίστηκε σε Αρμενία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν. Την ίδια ημέρα η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Τουρκεστάν της Ρωσικής ΣΟΣΔ έπαψε να υπάρχει, και τα εδάφη της μοιράστηκαν μεταξύ των νέων ΣΣΔ του Καζακστάν και της Κιργιζίας.
1940
Στο προοίμιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δημιουργήθηκαν αρκετές νέες δημοκρατίες πριν τη Γερμανική εισβολή στην ΕΣΣΔ το 1941. Πρώτη ήταν ΣΣΔ της Φινλανδικής Καρελίας, η οποία στις 31 Μαρτίου 1940 αναβαθμίστηκε σε ενωσιακή δημοκρατία από αυτόνομη περιοχή της Καρελίας, προηγούμενα τμήμα της Ρωσικής ΣΟΣΔ.
Μετά την προσάρτηση των Βαλτικών χωρών, η Λιθουανία, η Λεττονία και η Εσθονία μετατράπηκαν σε ΣΣΔ Λιθουανίας (13 Ιουλίου), ΣΣΔ Λεττονίας (21 Ιουλίου) και ΣΣΔ Εσθονίας (επίσης 21 Ιουλίου), και προσαρτήθηκαν επίσημα στη Σοβιετική Ένωση στις 3 Αυγούστου, 5 Αυγούστου και 6 Αυγούστου, αντίστοιχα. Η τελευταία δημοκρατία ήταν η ΣΣΔ της Μολδαβίας που συγχώνευσε τη μεγάλη περιοχή της Βεσαραβίας με την αυτόνομη Μολδαβία, προηγούμενα τμήμα της ΣΣΔ της Ουκρανίας.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν δημιουργήθηκαν νέες δημοκρατίες, αντίθετα η Καρελιο-Φινλανδική ΣΣΔ υποβιβάστηκε σε αυτόνομη δημοκρατία και επανα-προσαρτήθηκε από τη Ρωσική ΣΟΣΔ στις 16 Ιουλίου 1956.
Κατάργηση
Στις 8 Δεκεμβρίου 1991, οι ηγέτες της ΣΣΔ της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, και η Ρωσική ΣΟΣΔ συνεδρίασαν και συμφώνησαν για την κατάργηση της συνθήκης του 1922, η οποία έληξε στις 25 Δεκεμβρίου 1991, διαλύοντας ουσιαστικά την ΕΣΣΔ.
Στις 15 Μαρτίου 1991, η Κρατική Δούμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας εξέφρασε τη νομική της θέση σε σχέση με την απόφαση του Ανωτάτου Σοβιέτ της Ρωσικής ΣΟΣΔ στο “Καταγγελία της Συνθήκης Ίδρυσης της Σοβιετικής Ένωσης” σαν παράνομο, αντισυνταγματικό νόμο που ψηφίστηκε από σοβαρή παραβίαση του Συντάγματος της Ρωσικής ΣΟΣΔ, τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και στη συνέχεια της ισχύουσας νομοθεσίας.
Χρονοδιάγραμμα
21 Δεκεμβρίου 1922 – Υπογράφεται η Συνθήκη.
30 Δεκεμβρίου 1922 – Επικυρώνεται η Συνθήκη.
27 Οκτωβρίου 1924 – Κατοικημένες περιοχές από Ουζμπέκους και Τουρκμένους της Αυτόνομης Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Τουρκεστάν (προηγούμενα της Ρωσικής ΣΟΣΔ) αναβαθμίζονται σε ενωσιακές δημοκρατίες.
16 Οκτωβρίου 1919 – Δημιουργείται η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Τατζικιστάν από την Αυτόνομη Σοβ. Σοσιαλ. Δημοκρατία του Τατζικιστάν (προηγούμενα τμήμα της Ρωσικής ΣΟΣΔ).
5 Δεκεμβρίου 1936 – με την αποδοχή του Σοβιετικού Συντάγματος του 1936
Χωρίζεται η ΣΟΣΔ της Υπερκαυκασίας σε Σοβ. Σοσιαλ. Δημοκρατίες Αρμενίας, Γεωργίας και Αζερμπαϊτζαν.
Αναβάθμιση των από τη Ρωσική ΣΟΣΔ διοικούμενες Καζάχ και Κιργίζ Αυτόνομες ΣΣΔ σε Καζάχ και Κιργίζ ΣΣΔ.
31 Μαρτίου 1940 – σαν συνέπεια του Χειμερινού Πολέμου, η Αυτόνομη ΣΣΔ της Καρελίας και οι περιοχές που παραχωρήθηκαν από τη Φινλανδία (Φινλανδική Δημοκρατία) συγχωνεύτηκαν στην Καρελο-Φινλανδική ΣΣΔ.
Την κατάληψη των Βαλτικών χωρών από την ΕΣΣΔ ακολούθησε η προσάρτησή τους.
3 Αυγούστου 1940 – Η ΣΣΔ Λιθουανίας ενσωματώθηκε στην ΕΣΣΔ.
5 Αυγούστου 1940 – Η ΣΣΔ Λετονίας ενσωματώθηκε στην ΕΣΣΔ.
6 Αυγούστου 1940 – Η ΣΣΔ Εσθονίας ενσωματώθηκε στην ΕΣΣΔ.
24 Αυγούστου 1940 – Δημιουργήθηκε η ΣΣΔ Μολδαβίας από τη διοικούμενη από την Ουκρανία Μολδαβική Αυτόνομη ΣΣΔ και ενσωματώθηκε στη Ρουμανική περιοχή της Βεσσαραβίας.
16 Ιουλίου 1956 – Η Καρελο-Φινλανδική ΣΣΔ υποβιβάστηκε σε αυτόνομη δημοκρατία και επαν-ενσωματώθηκε στη Ρωσική ΣΟΣΔ.
24 Αυγούστου 1991 – Διακήρυξη Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.
8 Δεκεμβρίου 1991 – Συμφωνήθηκε τερματισμός της Συνθήκης από τρεις από τις τέσσερις ιδρυτικές δημοκρατίες.
25 Δεκεμβρίου 1991 – Τερματίστηκε η Συνθήκη.
Δείτε επίσης
Παραπομπές
Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης
Συνθήκες
|
581642
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%20%CE%88%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%83%CE%B5%CE%BD
|
Κρίστιαν Έρικσεν
|
Ο Κρίστιαν Ντάνεμαν Έρικσεν (δανικά: Christian Dannemann Eriksen, 14 Φεβρουαρίου 1992) είναι Δανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, που αγωνίζεται ως μεσοεπιθετικός στην Πρέμιερ Λιγκ για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Εθνική Δανίας.
Γεννημένος στο Μίντελφαρτ της Δανίας, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στον Άγιαξ, το 2010. Το 2011, ονομάστηκε Καλύτερος Δανός Παίχτης, Καλύτερο Ταλέντο του Ολλανδικού Πρωταθλήματος και Καλύτερο Ταλέντο του Άγιαξ. Με τον Άγιαξ κατέκτησε, έως και το 2013, τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα. Από το 2013 έως το 2020 αγωνιζόταν στην Τότεναμ , για να παίξει έναν χρόνο μετά στην Ίντερ, όπου και στέφθηκε πρωταθλητής με την ιταλική ομάδα το 2021, κι αργότερα να παίξει στο δεύτερο μισό του 2022 με την φανέλα της Μπρέντφορντ. Το 2013-14, ονομάστηκε Καλύτερος Παίκτης της ομάδας, ενώ το 2015, κέρδισε για τρίτη συνεχόμενη φορά τον τίτλο του Καλύτερου Δανού Ποδοσφαιριστή.
Τον Μάρτιο του 2010, έκανε ντεμπούτο με την Εθνική Δανίας. Ήταν ο νεαρότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στο Μουντιάλ 2010. Πιο πριν είχε αγωνιστεί και στις μικρές ομάδες της Εθνικής του ομάδας, ενώ το 2011 συμπεριλήφθηκε στην Καλύτερη Ομάδα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2011. Με την Εθνική ανδρών έχει κάνει 80 επίσημες συμμετοχές, πετυχαίνοντας πάνω από 20 γκολ. Έχει συμμετάσχει επίσης στα Euro 2012 και Euro 2020, και στο Μουντιάλ 2018.
Προβλήματα υγείας
Στις 12 Ιουνίου 2021 έχασε τις αισθήσεις του και κατέρρευσε στο 42ο λεπτό καθώς επρόκειτο να υποδεχθεί ένα πλάγιο, κατά τη διάρκεια του εναρκτήριου αγώνα της Δανίας εναντίον της Φινλανδίας για το Euro 2020, στο στάδιο Πάρκεν της Κοπεγχάγης. Η επείγουσα ιατρική βοήθεια έφθασε αμέσως και πραγματοποίησε καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση προτού ο Έρικσεν βγει από το γήπεδο σε φορείο, ενώ o αγώνας είχε διακοπεί. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε σταθερή κατάσταση. Περίπου μία ώρα μετά το περιστατικό, οι αξιωματούχοι της ΟΥΕΦΑ και της Δανικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου επιβεβαίωσαν ότι η κατάσταση της υγείας του είναι σταθερή. Αργότερα ο αγώνας συνεχίστηκε και έληξε με νίκη 1-0 υπέρ της Φινλανδίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Christian Eriksen profile at the Tottenham Hotspur F.C. website
Christian Eriksen profile at the Danish Football Association website
Δανοί ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Δανίας Κ17
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Δανίας Κ18
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Δανίας Κ19
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Δανίας Κ21
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Δανίας
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2012
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018
Ποδοσφαιριστές Έρεντιβιζι
Ποδοσφαιριστές ΑΦΚ Άγιαξ
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ
Ποδοσφαιριστές Τότεναμ Χότσπερ
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2020
FIFA Century Club
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία
Ποδοσφαιριστές Μπρέντφορντ ΦΚ
Δανοί ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές Ίντερ
Ποδοσφαιριστές Σέριε Α
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ιταλία
Ποδοσφαιριστές Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
|
307848
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Live%20in%20Europe%20%28%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A1%CF%8C%CF%81%CE%B9%20%CE%93%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%B5%CF%81%29
|
Live in Europe (δίσκος του Ρόρι Γκάλαχερ)
|
{{Infobox Album
| Όνομα = Live in Europe
| Είδος = Ζωντανό άλμπουμ
| Καλλιτέχνης = Ρόρι Γκάλαχερ
| Εξώφυλλο = RG-Live in Europe.jpg
| Background = lavender
| Κυκλοφορία = 14 Μαΐου 1972
| Ηχογράφηση = Φεβρουάριος - Μάρτιος 1972
| Είδος_Μουσικής = Blues Rock
| Διάρκεια = 45:42
| Δισκογραφική = Buddah Records
| Παραγωγός = Ρόρι Γκάλαχερ
| Προηγούμενο album = Deuce (1971)| Αυτό το album = Live in Europe (1972)| Επόμενο album = Blueprint (1973)}}
Το Live in Europe είναι το πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του μπλουζ ροκ κιθαρίστα Ρόρι Γκάλαχερ, το οποίο κυκλοφόρησε το Μάιο του 1972 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Buddha Records" και επανεκδόθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1999 από την "Capo Records" με δύο επιπλέον τραγούδια, τα "What in the World" και "Hoodoo Man".
Οι ηχογραφήσεις οι οποίες παρουσιάζονται στο συγκεκριμένο άλμπουμ προέρχονται από την ευρωπαϊκή περιοδεία του Γκάλαχερ την άνοιξη του 1972, η οποία πέρασε από τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία. Μόνο δύο τραγούδια είχαν κυκλοφορήσει στο παρελθόν, τα "Laundromat" και "In Your Town" τα οποία περιέχονται στο ομώνυμο άλμπουμ του Γκάλαχερ και το "Deuce", αντίστοιχα.
Το "Live in Europe" ανέβηκε στο βρετανικό Top-10 ενώ έγινε ο πρώτος δίσκος του καλλιτέχνη ο οποίος κατάφερε να μπει στο Billboard 200, φθάνοντας στο # 101.
Τραγούδια
1. Messin' With the Kid (Wells) - 6:25
2. Laundromat (Gallagher) - 5:12
3. I Could've Had Religion (Gallagher) - 8:35
4. Pistol Slapper Blues (Fuller) - 2:54
5. Going to My Hometown (Gallagher) - 5:46
6. In Your Town (Gallagher) - 10:03
7. Bullfrog Blues (Gallagher) - 6:47
Θέσεις τσαρτ
Live in Europe (άλμπουμ)Επίσημη κυκλοφορία: 14 Μαΐου 1972
Βραβεία
Live in Europe (άλμπουμ)
Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Χρυσός
Οι μουσικοί
Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του "Live in Europe" είναι οι εξής:
Ρόρι Γκάλαχερ - φωνητικά, κιθάρα
Τζέρι ΜακΑβόι - μπάσο
Γουίγκαρ Κάμπελ - κρουστά, τύμπανα
Πηγές
Allmusic review
Sputnik Music review
Επίσημο site του Rory Gallagher
Αρχείο συναυλιών του Γκάλαχερ
Αμερικανικά τσαρτ
Βρετανικά τσαρτ
Γερμανικά τσαρτ
Βραβεύσεις από τη BPI
Δισκογραφία του Ρόρι Γκάλαχερ
Άλμπουμ του 1972
|
732205
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86
|
Στρίκουφ
|
Το Στρίκουφ (πολωνικά: Stryków, γερμανικά: 1943-45 Strickau) είναι πόλη του Πόβιατ Ζγκιες στο Βοεβοδάτο Λοτζ της Πολωνίας. Ο πληθυσμός του είναι 3.477 κάτοικοι (2016).
Ιστορία
Πρώιμη ιστορία
Η πρώτη αναφορά του Στρίκουφ έγινε το 1387. Το Στρίκουφ ήταν ένα χωριό που βρισκόταν στη διαδρομή από το Ζγκιες προς το Γουόβιτς. Το Στρίκουφ έλαβε δικαιώματα πόλης το 1394 από τον Βασιλιά Λαδίσλαο Β΄ Γιαγκελόν, μετά από αίτημα του κληρονόμου του ιδρυτή της πόλης, Στρικοφσκιέγκο Ντερεσουάβα. Στα μέσα του δέκατου όγδοου αιώνα, η πόλη είχε 45 τεχνίτες (13 ξυλουργούς, 5 εμπόρους και καταστηματάρχες και 5 άλλους) και ήταν ένα τοπικό κέντρο εμπορίου και χειροτεχνίας. Ήταν επίσης κέντρο αριστοκρατικού πλούτου.
Το 1744, η πόλη έλαβε το προνόμιο να διοργανώνει οκτώ εκθέσεις ετησίως. Το Στρίκουφ ανήκε σε πόλεις μεσαίου μεγέθους. Η κατασκευή υφασμάτων επιχειρήθηκε από τον τότε ιδιοκτήτη Φέλιξ Τσαρνέτσκι, αλλά χωρίς επιτυχία. Η οικονομία της πόλης παρέμεινε επικεντρωμένη στη βιοτεχνία και τη γεωργία. Οι σύγχρονες δραστηριότητες έχουν αφήσει ίχνη της παλιάς πόλης με τη μορφή υπάρχουσας ημικυκλικής πλατείας στο κέντρο της πόλης.
Μετά το δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας, το Στρίκουφ βρισκόταν στον πρωσικό τομέα και αργότερα την περίοδο 1807-1815 στο Δουκάτο της Βαρσοβίας και στη συνέχεια στο υπό ρωσική κυριαρχία Βασίλειο της Πολωνίας από το 1867 ως τμήμα του Κυβερνείου Πιότρκουφ. Τον 19ο αιώνα, το Στρίκουφ έχασε τα δικαιώματα πόλης του. Ο λόγος για τη στασιμότητα της αύξησης του πληθυσμού ήταν η ταχεία ανάπτυξη του κοντινού Λοτζ και των ταχέως αναπτυσσόμενων Παμπιανίτσε και Ζγκιες.
Σύγχρονη ιστορία
Το 1902, το Στρίκουφ συνδέθηκε σιδηροδρομικώς με τη Βαρσοβία και το Λοτζ, το οποίο ακολούθησε η αύξηση του πληθυσμού. Αυτή η σιδηροδρομική σύνδεση έκλεισε για μερικά χρόνια, αλλά άνοιξε ξανά τον Οκτώβριο του 2011. Λίγο μετά την απόκτηση καθεστώτος πόλης το 1923, το Στρίκουφ ανέκαμψε ως πόλη, με την οικονομία να βασίζεται στην υποδηματοποιία και την μεταποίηση ρούχων. Στο Στρίκουφ παράγονταν νήματα και υφάσματα και υπήρχε μια πλινθοποιία.
Η πόλη είχε περίπου 5.000 κατοίκους το 1939 όταν έφτασαν τα γερμανικά στρατεύματα για να καταλάβουν την πόλη. Περίπου οι 2000, ή 40 τοις εκατό, ήταν Εβραίοι. Κακοποιήθηκαν συνεχώς από τους Γερμανούς αστυνομικούς και τον τοπικό εθνοτικά γερμανικό πληθυσμό. Τα υπάρχοντά τους κλάπηκαν. Αφού εξαναγκάστηκαν να ζήσουν σε ένα ασφυκτικά γεμάτο γκέτο (έως και οκτώ άτομα μοιράζονταν κάθε δωμάτιο) χωρίς σύστημα αποχέτευσης, το 1942 μαζεύτηκαν, όπου κάποιοι στάλθηκαν στο Γκέτο του Λοτζ και οι περισσότεροι στο στρατόπεδο εξόντωσης του Χέλμνο, όπου αμέσως σκοτώθηκαν με αέριο. Περίπου μόνο 20 άτομα επέζησαν του πολέμου.
Οι Πολωνοί της πόλης χρησιμοποιήθηκαν για καταναγκαστική εργασία κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο πληθυσμός της πόλης ήταν 45% μικρότερος μετά τον πόλεμο λόγω της εκροής ντόπιων Γερμανών που μετακόμισαν δυτικά με τα υποχωρούμενα γερμανικά στρατεύματα, τη δολοφονία σχεδόν ολόκληρης της εβραϊκής κοινότητας και τους θανάτους στην πολωνική κοινότητα.
Βορειοδυτικά του κέντρου του Στρίκουφ, βρίσκονται τα ερείπια του εβραϊκού νεκροταφείου, όπου η τελευταία ταφή πραγματοποιήθηκε το 1946.
Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, το Στρίκουφ έγινε κοινότητα υπνοδωματίων για τη μητρόπολη του Λοτζ, καθώς πολλοί κάτοικοι εργάζονταν στο Λοτζ ή στο Ζγκιες και στα νέα βιομηχανικά κτήματα. Το Στρίκουφ έχει τώρα πολλές μεγάλες ευκαιρίες, καθώς βρίσκεται στη διασταύρωση των δύο μεγάλων αυτοκινητοδρόμων της Πολωνίας, A1 και A2.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστόπος της πόλης (πολωνικά)
Πόλεις του Βοεβοδάτου Λοτζ
Πόλεις της Πολωνίας
Πόβιατ Ζγκιες
Κυβερνείο Πιότρκουφ
Βοεβοδάτο Λοτζ (1919-1939)
Τοποθεσίες του Ολοκαυτώματος στην Πολωνία
|
785427
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%99%CE%B2%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Ότον Ιβέκοβιτς
|
Ο Ότον Ιβέκοβιτς (17 Απριλίου 1869 – 4 Ιουλίου 1939) ήταν Κροάτης ζωγράφος. Απόφοιτος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών στη Βιέννη, ο Ιβέκοβιτς δίδαξε αργότερα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ζάγκρεμπ. Ασχολήθηκε σε μεγάλο βαθμό με ιστορικά θέματα καθώς και με κάποια θρησκευτικά θέματα. Πολλοί από τους πίνακές του παραμένουν οι κύριες αναπαραστάσεις της κροατικής ιστορίας.
Νεανικά χρόνια και εκπαίδευση
Ο Ότον Ιβέκοβιτς γεννήθηκε στις 17 Απριλίου 1869 στο Κλάνιετς, όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Παρακολούθησε το γυμνάσιο για τρεισήμισι χρόνια στο Ζάγκρεμπ όπου, εκτός από την Ιστορία και την Τέχνη, παραμέλησε άλλα μαθήματα. Όταν ο αδερφός του Κίριλ πήγε σχολείο στη Βιέννη, ήθελε να πάει μαζί του και να μπει στην Ακαδημία Τέχνης, αλλά η οικογένεια δεν μπορούσε να το αντέξει οικονομικά. Αντίθετα, ξεκίνησε τις σπουδές του στην τέχνη στο Ζάγκρεμπ με τον Φέρντο Κουικέρες, έναν Κροάτη ζωγράφο γαλλικής καταγωγής. Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε τα σχέδιά του και κέρδισε αρκετά χρήματα το φθινόπωρο και τον χειμώνα, για να πάει στη Βιέννη την άνοιξη.
Όταν έφτασε στη Βιέννη πήρε ένα θερινό εξάμηνο ως φιλοξενούμενος φοιτητής. Στα μέσα του 1888 ο Ιβέκοβιτς έγινε τακτικός μαθητής. Μέχρι το 1890 σπούδασε με τον Κρίστιαν Γκρίπενκερλ. Μετά από αυτό, αποφάσισε να ειδικευτεί στη ζωγραφική της ιστορίας και σπούδασε με τον Γιόσεφ Ματίας Τρένκβαλντ. Μετά από αίτημα του δασκάλου του, απομακρύνθηκε από το θερινό εξάμηνο λόγω συχνών καβγάδων με άλλους καθηγητές της Ακαδημίας. Το 1886 επανέλαβε την εξειδίκευσή του στη ζωγραφική της ιστορίας, αυτή τη φορά με τον Αύγουστο Αϊζενμένγκερ. Αργότερα, ο Ιβέκοβιτς έλαβε υποτροφία από την Ακαδημία και την επαρχιακή κυβέρνηση του Ζάγκρεμπ. Το 1892, με την υποστήριξη του Ιζιντόρ Κρσνιάβι, ο Ιβέκοβιτς συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Αφού ο Κρσνιάβι έκανε απαινετικά σχόλια για τους πίνακες της ιστορίας του Ιβέκοβιτς, τον συνέστησε στον φίλο του Φέρντιναντ Κέλερ στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Καρλσρούης το 1892.
Εργασία
Μετά την ολοκλήρωση της ειδικότητάς του, ο Ιβέκοβιτς επέστρεψε στην Κροατία όπου διορίστηκε αμέσως καθηγητής ζωγραφικής σε ένα λύκειο. Την επόμενη χρονιά ήταν δάσκαλος στη Σχολή Χειροτεχνίας, η οποία του πλήρωνε τα βασικά έξοδα διαβίωσης. Η πιο παραγωγική περίοδος του Ιβέκοβιτς διήρκεσε από το 1894 έως το 1900, αν και η εντατική του δραστηριότητα δεν σταμάτησε ούτε μετά το 1900. Στις αρχές του νέου αιώνα, η ζωγραφική του παρουσιάστηκε στην Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι.
Το 1901, ο Ιβέκοβιτς και ο Μάτο Σελέστιν Μέντοβιτς εργάστηκαν στις εικονογραφήσεις για το επικό ποίημα Judita του Μάρκο Μάρουλιτς. Επιπλέον, ο Ιβέκοβιτς εικονογράφησε το μυθιστόρημα του Αουγκούστ Τσενόα Zlatarevo Zlato (Ο χρυσός των χρυσοχόων) και συμμετείχε ενεργά στη Μάτιτσα Χρβάτσκα ως γραφίστας. Το 1903 ζωγράφισε τους ιδρυτές της Μάτιτσα σε έναν μεγάλο καμβά που μπορεί να δει κανείς ακόμα στα κεντρικά γραφεία της Μάτιτσα στο Ζάγκρεμπ. Εργάστηκε επίσης στο θέατρο ως ενδυματολόγος και σκηνογράφος και, το 1904, συμμετείχε στη δημιουργία του καλλιτεχνικού συλλόγου «Λάντα».
Το 1908, η Σχολή Χειροτεχνίας μετατράπηκε σε ακαδημία τέχνης, όπου ο Ιβέκοβιτς δίδασκε σχέδιο και ζωγραφική μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1927. Το 1909 πήρε άδεια (σαμπάτικαλ) και ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να εργαστεί στην κροατική ενορία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στο Κάνσας Σίτι, όπου ζωγράφισε οροφές και τοίχους με δεκαπέντε διάφορες σκηνές. Με την ολοκλήρωση της δουλειάς, ταξίδεψε στην αμερικανική Δύση, καταγράφοντας σκηνές από τη ζωή των καουμπόηδων και των Ινδιάνων. Δημοσίευσε αναφορές των ταξιδιών του στο περιοδικό Vienac το 1911. Την ίδια χρονιά αποχώρησε από το Κροατικό Λαϊκό Αγροτικό Κόμμα, όπου ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη.
Μετά το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιβέκοβιτς πήγε στο μέτωπο ως πολεμικός ανταποκριτής. Από τον Ιούνιο του 1915 έως τον Σεπτέμβριο του 1918, βρισκόταν στα πεδία των μαχών στο Σότσι, τη Γαλικία και τη Σερβία, καταγράφοντας σκηνές από τη στρατιωτική ζωή. Εισήλθε στην υπηρεσία της πολεμικής προπαγάνδας το 1915, αφού η Βασιλική Κυβέρνηση της Γης στο Ζάγκρεμπ τον χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει τον πίνακα Naša pukovnija pred Jajcem («Το σύνταγμά μας πριν από το Γιάιτσε»).
Τελευταία χρόνια
Μετά τον πόλεμο, πούλησε το σπίτι του στην οδό Γιούριεβσκα στο Ζάγκρεμπ και αγόρασε το κάστρο του Βέλικι Τάμπορ. Το κάστρο ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και απαιτούσε αρκετούς τεχνίτες για να κάνουν τις εργασίες επισκευής. Η οικογένεια Ιβέκοβιτς έζησε στο Βέλικι Τάμπορ μέχρι το 1935 και πούλησε το κάστρο το 1938. Ο Ότον πέρασε τον τελευταίο χρόνο της ζωής του με τον αδελφό του Άλμπιν στο Κλάνιετς.
Ο Ιβέκοβιτς πέθανε στις 4 Ιουλίου 1939 στο Κλάνιετς.
Πίνακες Ζωγραφικής
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κροάτες ζωγράφοι
|
843515
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%81
|
Κουρκουίρ
|
Το Κουρκουίρ (γαλλικά: Courcuire) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες της Ωτ-Σον
|
335638
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%85%CF%81%CE%B1%20%28%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B1%20%CE%98%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%29
|
Κοίνυρα (νησίδα Θάσου)
|
Η Κοίνυρα είναι κατοικημένη νησίδα στα ανατολικά της Θάσου, απέναντι από τα Κοίνυρα της Θάσου. Έχει έκταση 352 τετραγωνικά χιλιόμετρα με μέσο υψόμετρο τα 50 μέτρα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει μόνιμο πληθυσμό 5 κατοίκους. Ανήκει διοικητικά στην δημοτική ενότητα Θεολόγου του δήμου Θάσου.
Αποτελεί προστατευόμενη περιοχή αφού ανήκει στο δίκτυο Natura 2000, ενώ η ευρύτερη περιοχή των Κοινυρών με την νησίδα αποτελεί τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Πληθυσμιακά στοιχεία
Παρακάτω παρουσιάζεται ο πληθυσμός της νησίδας:
Εικόνες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα δήμου Θάσου
Νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου
Θάσος
|
648324
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%20%CE%95%CE%BA%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Η Εκδίκηση
|
Η Εκδίκηση (Ισπανικά: La fuerza del destino, Μετάφραση: Η δύναμη του πεπρωμένου) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 2011.
Πρωταγωνιστούν Νταβίντ Σεπέδα, Σάντρα Ετσεβερία, Γκαμπριέλ Σότο και Λάισα Γουίλκινς.
Ήταν η τελευταία τηλενουβέλα του Πέδρο Αρμεντάρις Τζ., ο οποίος πέθανε λίγους μήνες αργότερα, στις 26 Δεκεμβρίου 2011.
Υπόθεση
Η ιστορία ξεκινάει από το Άλαμος, της Σονόρα, τόπο διαμονής της οικογένειας Λομελί Κουριέλ, που δημιουργήθηκε από τη μητριάρχη της οικογένειας, την Δόνια Καρλότα χηρ. ντε Κουριέλ. Μαζί της ζουν η κόρη της Λουκρέσια Κουριέλ ντε Λομελί, ο σύζυγός της, Χεράρδο Λομελί και οι κόρες τους, Μαριπάς και Λουσία. Στο σπίτι έρχεται να δουλέψει η Αλίσια Βιγιαγκόμες με τον γιο της Ιβάν. Ωστόσο, ο στόχος της Αλίσια δεν είναι μόνο να μαγειρεύει για την οικογένεια, αφού η επιστροφή της στον Άλαμος μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα γίνεται αντιληπτό από τον ισχυρό Χουάν Χάιμε Μονδραγόν και βιολογικό πατέρα του Ιβάν. Η Αλήθεια είναι σαν τέλος για τον Χουάν Χάιμε που θα τον αναγκάσει να αναγνωρίσει τον Ιβάν, αφού πάντα τον απειλούσε και τον περιφρονούσε.
Μερικά χρόνια αργότερα επιστρέφει στην πόλη η Μαριπάς, καθώς ήταν στο εξωτερικό για σπουδές. Αρκετά γοητευμένη από τον Ιβάν, που έχει μεγαλώσει και έχει σπουδάσει χάρη στη βοήθεια της Δόνια Καρλότα, τον προσελκύει, αλλά ο επιπόλαιος και ιδιότροπος χαρακτήρας της, την οδηγούν σε λάθος κινήσεις χωρίς να φαντάζεται τις συνέπειες, αφού μένει έγκυος από τον Ιβάν. Η Λουκρέσια, μια γυναίκα επιφανειακή και εγωίστρια, θυμωμένη από τα νέα και για να αποφύγει την ντροπή δίνει εντολή να χτυπήσουν τον Ιβάν.
Κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού, ένας από αυτούς που του επιτίθενται, πεθαίνει και κατηγορούν το Ιβάν για τον θάνατό του. Φοβισμένος την κατάσταση πηγαίνει στο σπίτι της νονάς του και ανακαλύπτει τυχαία τον θάνατό της μητέρας του. Ο Ιβάν χωρίς καμία στήριξη αποφασίζει να φύγει και να διασχίσει την έρημο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά από πολλές περιπέτειες καταφέρνει να φτάσει στο Λος Άντζελες, όπου συναντά τον Άντονι ΜακΓκουάιερ, έναν γενναιόδωρο και δίκαιο άνθρωπο τον οποίο βοηθά κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης. Ο Τόνι για να τον ευχαριστεί, τον καλωσορίζει θερμά και τον υιοθετεί, για να γεμίσει το κενό που άφησε ο θάνατος της συζύγου του και του γιου του.
Έντεκα χρόνια αργότερα, ο Ιβάν έχει πάρει το πτυχίο του μηχανικού και δουλεύει στην εταιρεία του Τόνι. Αποφασίζει να επιστρέψει στο Μεξικό μαζί με τον Τόνι, όχι μόνο για να εδραιωθεί ως μηχανικός, αλλά για να αντιμετωπίσει το παρελθόν του, να εκδικηθεί εκείνους που είναι ένοχοι για το θάνατο της μητέρας του και, πάνω απ' όλα, να βρει τον γιο του.
Κάστ
Νταβίντ Σεπέδα ως Ιβάν Βιγιαγκόμες/Ιβάν ΜακΓκουάιερ
Σάντρα Ετσεβερία ως Λουσία Λομελί Κουριέλ/ντε Γαλβάν/ντε ΜακΓκουάιερ
Γκαμπριέλ Σότο ως Καμίλο Γαλβάν Λαντέσμα
Λάισα Γουίλκινς ως Μαρία ντε λα Πας "Μαριπάς" Λομελί Κουριέλ/ντε Μονδραγόν/ντε ΜακΓκουάιερ
Χουάν Φερράρα ως Χουάν Χάιμε Μονδραγόν
Ρόσα Μαρία Μπιανκί ως Λουκρέσια Κουριέλ Μπαρσελάτα ντε Λομελί
Αλεχάντρο Τομμάσι ως Χεράρδο Λομελί
Πέδρο Αρμεντάρις Τζ. ως Άντονι "Τόνι" ΜακΓκουάιερ
Ντέλια Κασανόβα ως Δόνια Καρλότα Μπαρσελάτα ντε Κουριέλ
Λετίσια Περδιγόν ως Αρσέλια Λαντέσμα χηρ. ντε Γαλβάν
Κίκα Έδγαρ ως Καρολίνα Μουνιός
Μαρσέλο Κόρδοβα ως Αντολίν Γαλβάν Λαντέσμα
Φερντινάντο Βαλένσια ως Σαούλ Μονδραγόν
Λουσέρο Λάντερ ως Εστέρ ντε Μονδραγόν
Γουλιάνα Πενίτσε ως Κάρμεν Γαλβάν Λαντέσμα
Χάουμα Ματέου ως Νταβίντ Μονδραγόν
Ροξάνα Ρόχο ντε λα Βέγα ως Γιουντίτ Μονδραγόν
Ροσάνχελα Μπάλμπο ως Όλγα ντε λος Σάντος
Αλφόνσο Ιτουράλντε ως Σιλβέστρε Γαλβάν
Λετίσια Καλντερόν ως Αλίσια Βιγιαγκόμες
Ιγνάσιο Γοαυδαλούπε ως Μπενίτο Χιμένες
Μαρία Πράδο ως Γκλόρια
Γιοάνα Μπρίτο ως Εδουβίγες
Φερνάντο Ρόμπλες ως Λεάντρο
Χοσέ Μοντίνι ως Μιγκέλ Ερνάντες "Ελ Γκόρδο"
Ντιέγο Βελάσκες ως Αλεχάντρο "Άλεξ" Λομελί Μουνιός/Αλεχάντρο "Άλεξ" ΜακΓκουάιερ Λομελί
Έβελιν Σαβάλα ως Αλίσια "Λίτσα" Μονδραγόν Γαλβάν
Ρενέ Βαρσί ως Χουλιέτ Αμπασκάλ ντε Ροντρίγκες
Κάρλα Καρντόνα ως Μπερενίσε Εσκαλάντε
Λουίς Μπαγιάρδο ως Δικαστής Πορφίριο
Χεσούς Μόρε ως Μηχ. Κάρλος Ορόσκο
Γκεστ καστ
Μπεατρίς Μορένο ως Εστέγια
Αλεχάντρο Περάσα ως Δρ. Κουεγιάρ
Αγουστίν Αράνα ως Ρόμπερτ "Μπομπ" Ροντρίγκες
Αδριάνο Σεντέχας ως Ιβάν Βιγιαγκόμες (νεαρός)
Ρενάτα Νότνι ως Λουσία Λομελί Κουριέλ (έφηβη)
Μαριλίζ Λεόν ως Λουσία Λομελί Κουριέλ (μικρή)
Ίλσε Σαμαρίπα ως Μαριπάς Λομελί Κουριέλ (μικρή)
Μάκιλ Ρόντα ως Καμίλο Γαλβάν (μικρός)
Έρικ Ντίαζ ως Αντολίν Γαλβάν (μικρός)
Αλεχάντρο ντε Όγιος Παρέρα ως Σαούλ Μονδρραγόν Ντομίνγκες (μικρός)
Φερνάντα Ουρδαπαγιέτα ως Γιουντίτ Μονδρραγόν Ντομίνγκες (μικρή)
Ιγνάσιο Λόπεζ Τάρσο ως Δον Σεβεριάνο
Αντρέα Λεγαρρέτα ως Βερόνικα Ρεσέντις
Μόνικα Μιγκέλ ως Σαναδόρα/Σέρι
Αντόνιο Μεδεγίν ως Γκραν Χέφε Σέρι
Βραβεία
Η Τηλενουβέλα βραβεύτηκε με τα εξής βραβεία:
1 Βραβείο People en Español (Δευτεραγωνίστρια)
5 Βραβεία Premios TVyNovelas (Τηλενουβέλα, Ηθοποιός, Ανταγωνιστής, Κορυφαία Ηθοποιός, Σενάριο ή Προσαρμογή)
2 Βραβεία ACE (Τηλενουβέλα, Χαρακτηριστική Ηθοποιός)
2 Βραβεία Juventud (Το Κορίτσι των Ονείρων, Ο Πιο Όμορφος)
5 Βραβεία TV Adicto Golden (Σπέσιαλ Εμφάνιση, Μεταθανάτιο Αφιέρωμα, Πρωτότυπη Ιστορία, Γυναίκα Χαρακτήρας, Εθνική Τοποθεσία)
Προβολή
Βόρεια & Νότια Αμερική, Καραϊβική
Ευρώπη, Αφρική, Ασία, Ωκεανία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μεξικάνικες τηλεοπτικές σειρές
Τηλενουβέλες
|
364309
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Φάνης Τζανετόπουλος
|
Ο Θεοφάνης "Φάνης" Τζανετόπουλος ήταν Έλληνας πυγμάχος γεννημένος στην Αμαλιάδα στις 19 Σεπτεμβρίου 1911, που μεσουρανούσε στην Ελληνική πυγμαχία προ του Β΄Παγκοσμίου πολέμου. Πρωταθλητής Ελλάδος πολλές φορές στα ημιεπαγγελματικά πρωταθλήματα που διοργάνωνε προπολεμικά ο Π.Ο.Ε.. Έδωσε πολλούς αγώνες με Έλληνες αλλά και ξένους πυγμάχους που προσκαλούνταν στην Ελλάδα.
Το 1928 προπονούνταν από τον Κοντόσταυλο ο οποίος το 1929 τον παράτησε για να προπονήση τον Κ. Βάσση. Πρωταθλητής το 1929, το 1930 αντιμετώπισε σε 2 αγώνες τον Γάλλο Φραγκί Μαρτέν ο οποίος αγωνίστηκε και με άλλους πυγμάχους όπως ο Αγγιανόπουλος. Το 1934 πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες κι έδωσε πολλούς επαγγελματικούς αγώνες έως το 1938, όπου απέκτησε και το παρωνύμιο "Γκρικ Τάιγκερ (Έλληνας τίγρης)". Συνολικά έκανε 10 νίκες και 21 ήττες".
Παραπομπές
Έλληνες πυγμάχοι
|
724563
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Απέργης
|
Ο Γιώργος Απέργης, στα γαλλικά Georges Aperghis (Αθήνα, 23 Δεκεμβρίου 1945), είναι Έλληνας συνθέτης που εργάζεται κυρίως στον τομέα του πειραματικού μουσικού θεάτρου, αλλά έχει επίσης συνθέσει όπερες, συμφωνική μουσική και μεγάλο αριθμό συνθέσεων μουσικής δωματίου.
Βιογραφία
Ο Γιώργος Απέργης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 1945. Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, ο πατέρας του, Αχιλλέας Απέργης, ήταν γλύπτης και η μητέρα του, Ειρήνη, ήταν ζωγράφος.. Από το 1963 ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Αρχικά πειραματίστηκε με την σειραϊκή μουσική, τη Συγκεκριμένη μουσική (Musique concrète), ενώ τα πρώτα του έργα εμπνέονται από τις μουσικές αναζητήσεις του Ιάννη Ξενάκη. Το 1971 συνθέτει το πρώτο του μουσικοθεατρικό έργο, La tragique histoire du nécromancien Hiéronimo et de son miroir (Η τραγική ιστορία του νεκρομάντη Ιερωνύμου και του καθρέφτη του). Αυτό το έργο είναι η βάση του μεγαλύτερου μέρους των μεταγενέστερων αναζητήσεών του στη σχέση μεταξύ μουσικής και κειμένου, αλλά και μεταξύ μουσικής και σκηνικής ερμηνείας.
Το 1976 δημιούργησε στο Μπανιολέ (στα περίχωρα του Παρισιού) μαζί με τη σύζυγό του, την Γαλλίδα ηθοποιό Εντίθ Σκομπ (1937-2019), το ATEM (Ατελιέ Θεάτρου και Μουσικής), έναν πειραματικό χώρο μουσικού θεάτρου. Στα έργα του ενσωματώνει όλα τα φωνητικά, οργανικά, νοηματικά και σκηνικά συστατικά, αντιμετωπίζοντάς τα με τον ίδιο τρόπο και όπου μουσικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί και καλλιτέχνες πολυμέσων συναντιούνται σε μια ισότιμη βάση. Πέρα από το θεατρικό κομμάτι της δουλειάς του, συνθέτει επίσης συναυλιακή μουσική, που περιλαμβάνει μια μεγάλη σειρά σολιστικών έργων για όργανα ή φωνή, όπερες και συνθέσεις μουσικής δωματίου για ορχήστρα, για φωνή και για ενόργανο σύνολο. Οι όπερες του Απέργη είναι μια σύνθεση ανάμεσα στα έργα του για μουσικό θέατρο και στα έργα του για κοντσέρτα. Έχει συνθέσει επτά λυρικά έργα, στα οποία συγκαταλέγονται το Pandemonium (1973), εμπνευσμένο από τα γραπτά του Ιουλίου Βερν, το Liebestod (1981), από μια επιστολή της Μπετίνα Μπρεντάνο στον Γκαίτε, το Tristes tropiques (1996), από το ομώνυμο έργο του Κλωντ Λεβί-Στρως (Θλιβεροί Τροπικοί), και το Les Boulingrin (2010) από το ομώνυμο έργο του Ζωρζ Κουρτελίν.
Ο Γιώργος Απέργης έχει συνεργαστεί με πολύ σημαντικές μορφές του σύγχρονου θεάτρου, όπως ο εμβληματικός συγγραφέας του θεάτρου του παραλόγου Άρθουρ Αντάμοβ, ο σκηνοθέτης της Κομεντί Φρανσαίζ Αντουάν Βιτέζ, και ο σπουδαίος σκηνογράφος Γιάννης Κόκκος. Με περισσότερα από 100 έργα στο ενεργητικό του, εξαιρετικά προσωπικά και μη ταξινομήσιμα, σοβαρά αλλά με χιούμορ, ο Απέργης έχει διακριθεί ως εφευρετικός συνθέτης που ακολουθεί την παράδοση αλλά χωρίς θεσμικούς περιορισμούς. Έχει τιμηθεί με το γερμανικό βραβείο Mauricio Kagel (2011) και το βραβείο Frontiers of Knowledge του ισπανικού ομίλου BBVA Foundation (Banco Bilbao Vizcaya Argentaria) στην κατηγορία της σύγχρονης μουσικής (2016).
Επιλεγμένα έργα
Pandaemonium (1973) όπερα
Histoire de loups (1976) όπερα
Récitations (1977–78) για μόνο φωνή
Le Corps à Corps (1978) για κρουστά
En un tournemain (1987) για Βιόλα
Cinq Couplets (1988) για φωνή και κλαρινέτο
Triangle carré (1989) για Κουαρτέτο εγχόρδων και 3 κρουστά
Sextuor: L'Origine des espèces (1992) όπερα για 5 γυναικείες φωνές και βιολοντσέλο
Crosswind (1997) για κουαρτέτο βιόλας και σαξόφωνου
Volte-face (1997) για βιόλα
Machinations (2000) μουσικό θέαμα για 4 γυναικείες φωνές και κομπιούτερ
Die Hamletmaschine-oratorio (2000) για χορωδία και ορχήστρα
Le petit chaperon rouge (2001) για σύνολο μουσικής δωματίου
Rasch (2001) για βιολί και βιόλα
Avis de tempête (2005) όπερα
Trio Funambule (2014) για σαξόφωνο, πιάνο και κρουστά
Thinking Things (2018) για 2 φωνές, μια χορεύτρια και κρουστά
Le Petit Chaperon rouge (2019) μουσική φαντασία για 6 φωνές
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη Ιστοσελίδα
Έλληνες συνθέτες ηλεκτρονικής μουσικής
Έλληνες συνθέτες κλασικής μουσικής
|
101311
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Άγιος Πρόδρομος Χαλκιδικής
|
Ο Άγιος Πρόδρομος (Ρεσετνίκια ή Ρετσινίκια έως το 1927 )είναι χωριό με 408 κατοίκους το 2011 και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, του δήμου Πολυγύρου στον νομό Χαλκιδικής. Πλέον, ο αριθμός των κατοίκων του έχει μειωθεί σημαντικά λόγω θανάτων των γηραιότερων κατοίκων του χωριού, ή αλλαγή μόνιμης κατοικίας νεότερων ηλικιακά πολιτών. Βρίσκεται στους υπώρειες του όρους Χολομώντα και η απόστασή του από τον Πολύγυρο είναι 14 χιλιόμετρα και από τη Θεσσαλονίκη 50. Κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία (παράγονται σιτηρά, κτηνοτροφικά φυτά και παραδοσιακό ψωμί), η κτηνοτροφία, ο τουρισμός και οι υπηρεσίες του Δήμου. Επιπλέον, μεγάλος αριθμός κατοίκων εργάζεται στην εστίαση αλλά και στα μεταλλεία της Γερακινής. Μεταξύ άλλων το χωριό κοσμείται από έναν νέο Χριστιανικό ναό που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, δίπλα στην κεντρική του πλατεία. Το παλαιό αστυνομικό τμήμα, έχει μετατραπεί σε κέντρο απασχόλησης(ΚΑΠΗ). Η ποδοσφαιρική ομάδα, αγωνίζεται στη Β΄ ερασιτεχνική κατηγορία του πρωταθλήματος της ΕΠΣ Χαλκιδικής.Στις παραδοσιακές ταβέρνες, 17 στον αριθμό ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί ιδιαίτερες γεύσεις από κρέατα κάθε λογής της Χαλκιδικής με αγαπημένο το πασίγνωστο σουβλάκι Αγίου Προδρόμου, το οποίο μάλιστα έχει βραβευτεί από την κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας. Μπορεί, επίσης να γευτεί το παραδοσιακό ψωμί και τα τοπικά γλυκά με κυριότερη επιλογή το γιαούρτι με μέλι. Αξιοθέατο αποτελεί και το ποτάμι που διασχίζει το χωριό.
Αν και το χωριό δεν έχει συγκεκριμένο αριθμό κατοίκων αξίζει να σημειωθεί, ότι οι ντόπιοι είναι πάντα καλοπροαίρετοι και ιδιαίτερα φιλόξενοι με τους περαστικούς, καθώς δεν διστάζουν να τους βοηθήσουν και να τους προκαλέσουν ένα συναίσθημα συντροφιάς. Το χωριό φημίζεται κυρίως για το σουβλάκια του μιας και δεν αποτελεί το βασικό τουριστικό θέρετρο, καθώς βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα της Χαλκιδικής. Λόγω της θέσης του, βέβαια, προσελκύει τους περαστικούς, έστω και για ένα γεύμα.
"Εκεί που κρεμούσαν οι αρματωλοί τ' άρματα, κρεμούν οι γιούφτ' τα νταούλια"
Τοπική κοινότητα
Η τοπική κοινότητα Αγίου Προδρόμου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 26,979 χμ² (2011).
Πληθυσμός
Ιστορικά στοιχεία
Οι κάτοικοι της Αγίου Πρόδρομου συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821. Σπουδαίος αγωνιστής της επανάστασης του 1821 ήταν ο Στέργιος Αντωνίου . Οι κάτοικοι του οικισμού σήμερα προέρχονται από διάφορα μέρη (πέρα από τους ντόπιους), όπως Πελοπόννησος, Ήπειρος και Θράκη.
Ιστορικά Έθιμα
Έθιμα, όπως οι φούταροι, κατά τις ημέρες των Θεοφανείων, είναι τα κυριότερα στο χωριό. Την παραμονή των Θεοφανείων νεαροί άντρες ψάλλουν τα κάλαντα μαζεύοντας κρέας, λουκάνικα και χρήματα και την ημέρα του Αϊ Γιαννιού χορεύουνστην πλατεία του χωριού. Την ημέρα της Ανάστασης οι ντόπιοι κατασκεύαζουν ένα ομοίωμα του Ιούδα, το οποίο καίνε μετά την ανταλλαγή των ευχών, παράλληλα με το γνωστό έθιμο των πυροτεχνημάτων.
Γιορτές & Πανηγύρια του χωριού
Το χωριό έλαβε το όνομά του από το μεταβυζαντινό εξωκλήσι του Αγίου Προδρόμου, το οποίο κατέχει σημαντική θέση για τον οικισμό. Σημαντική εορτή θεωρείται, επίσης η Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου. Η εκκλησία εορτάζει την 28η και 29η Αυγούστουοπότε στο χωριό λαμβάνει χώρα λαμπρό πανηγύρι στο εξωκλήσι του Αγίου Προδρόμου, που συγκεντρώνει πολύ κόσμο από διαφορετικές περιοχές. Κεντρικός ναός είναι αυτός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στις 9 Μαΐου εορτάζεται και ο Άγιος Χριστόφορος.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Άγιος Πρόδρομος Χαλκιδικής Ιστολόγιο σχετικό με το χωριό
To χωριό στην ιστοσελίδα του Δήμου Πολυγύρου.
Πληροφορίες για τον Άγιο Πρόδρομο
Φωτογραφίες
Ταξίδι στον Χολομόντα
Παραπομπές
Σημειώσεις
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Δήμος Πολυγύρου
Χωριά του νομού Χαλκιδικής
|
481919
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Φίρμος Καισαρείας Καππαδοκίας
|
Ο Φιρμος Καισαρείας Καππαδοκίας (;-μετά το 439) ήταν Καππαδόκης εκκλησιαστικός συγγραφέας.
Βίος
Ο Φίρμος Καισαρείας Καππαδοκίας έζησε στο α' μισό του 5ου αιώνα μ.Χ. Από τα παραθέματά του κλασικών συγγραφέων φαίνεται πως είχε επιμελημένη παιδεία. Συμμετείχε στις εργασίες της Πρώτης Συνόδου της Εφέσου. Συνεργάστηκε με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας και συμμετείχε στην καταδίκη του Νεστόριου. Ήταν ένας εκ των επτά αντιπροσώπων της συνόδου οι οποίοι μετέβησαν στον αυτοκρότορα Θεοδόσιο Β´ για να τον ενημερώσουν σχετικά με τα πεπραγμένα της συνόδου.Οι Αντιοχείς τον κήρυξαν έκπτωτο το 432 με σύνοδό τους στην Ταρσό.
Συγγραφικό έργο
Μας έχει σωθεί μια ομιλία του, στην αιθιοπική γλώσσα, σε μια σειρά χριστολογικών κειμένων. Επίσης μας έχουν σωθεί 45 επιστολές απευθυνόμενες σε διάφορα πρόσωπα εκκλησιαστικά, πολιτικά ή λαϊκά. Σύντομης έκτασης, επικεντρώνονται σε θεολογικά θέματα.
Παραπομπές
Πηγές
Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τομ. Δ, εκδ. Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη, 2006, σελ .227-228
Χωρίς συντάκτη, «Φίρμος», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. 11 (1967),στ.1166
Εκκλησιαστικοί συγγραφείς
|
50727
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%93%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Τζον ντε Γιονγκ
|
Ο Τζον Π. ντε Γιονγκ, Τζούνιορ (John Percy de Jongh, Jr., 13 Νοεμβρίου 1957) ήταν ο 27ος Κυβερνήτης των Αμερικανικών Παρθένων Νήσων από το 2007 ως το 2015. Ανέλαβε Κυβερνήτης την 1 Ιανουαρίου 2007, με αντικυβερνήτη τον Γκρέγκορι Φράνσις. Επανεξελέγη Κυβερνήτης το 2010.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Σαιντ Τόμας και το 1987 διορίστηκε επίτροπος για την Οικονομία. Δημοκρατικός, εξελέγη στις εκλογές του 2006. Παντρεύτηκε τη Cecile René Galiber. Το 2002 απέτυχε να εκλεγεί Κυβερνήτης. Ωστόσο, στις εκλογές της 21 Νοεμβρίου 2006 ήταν ξανά υποψήφιος και έλαβε στον δεύτερο γύρο 57,3% έναντι 42,7% για τον ανεξάρτητο Κένεθ Μαπ.
Ο ντε Γιονγκ επανεξελέγη κυβερνήτης στις εκλογές που έγιναν στις 2 Νοεμβρίου 2010 με ποσοστό 56,2% έναντι 43,5% για τον ανεξάρτητο Κένεθ Μαπ. Το 2015 τον διαδέχθηκε στο αξίωμα του Κυβερνήτη ο Κένεθ Μαπ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κυβερνήτες των Αμερικανικών Παρθένων Νήσων
|
743880
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Μαρία του Χάναου-Μύντσενμπεργκ
|
Η Μαρία, γερμ.: Maria von Hanau-Münzenberg (20 Ιανουαρίου 1562 - 15 Φεβρουαρίου 1605 στη Φρανκφούρτη) ήταν κόρη του κόμη του Χάναου-Μύντσενμπεργκ.
Βιογραφία
Ήταν η δεύτερη κόρη του Φιλίππου Γ΄ κόμη του Χάναου-Μύντσενμπεργκ (1526-1561) και της Ελένης των Βίττελσμπαχ (1532-1579), κόρης του Ιωάννη Β΄ κόμη του Παλατινάτου-Ζίμμερν. Γεννήθηκε μετά το τέλος του πατέρα της και παρέμεινε άγαμη.
Όπως και με πολλές γυναίκες-μέλη αριστοκρατικών οικογενειών της περιόδου που δεν ανήκαν σε σημαντικά βασιλικά σπίτια, η έρευνα για τη ζωή της έχει πολλά κενά. Μία ελλιπής εικόνα του βίου της μας είναι γνωστή: μόνο μερικά ασυνήθιστα γεγονότα, όπως ότι παρέμεινε άγαμη. Αυτό ήταν ακούσιο· οι συγγενείς της μητέρας της είχαν προσπαθήσει να κανονίσουν έναν γάμο με τον Οίκο του Βίττελσμπαχ το 1573.
Βιογραφία
Στη σκληρή διαμάχη μεταξύ των επιτρόπων του ανιψιού της Φιλίππου-Λουδοβίκου Β΄ και του αδελφού του Αλβέρτου, η οποία αφορούσε κυρίως εάν οι κηδεμονευόμενοί τους θα έπρεπε να ανατραφούν στο Καλβινιστικό ή το Λουθηρανικό δόγμαη, υποστήριξε τη Λουθηρανική πλευρά, η οποία εκπροσωπείτο από τον κόμη Φίλιππο Δ΄ του Χάναου-Λίχτενμπεργκ και αργότερα από τον γιο του Φίλιππο Δ΄. Η λουθηρανική πλευρά τελικά έχασε.
Ζούσε μόνη της στο Χάναου και αυτό, μαζί με την -όπως λέγεται- πολύ ακριβή Αυλή της, επέφερε κριτική από τους αντιπάλους της, με επικεφαλής τον Ιωάννη-Κάζιμιρ κόμη του Παλατινάτου-Ζίμμερν, ο οποίος ήταν αντιβασιλιάς για το εκλεκτοράτο του Παλατινάτου. Μία άλλη κριτική ήταν ότι μεταξύ του προσωπικού της ήταν μία μαία και η νύφη ενός δήμιου. Υποστηρίχθηκε από τον Λουθηρανό Ριχάρδο κόμη του Παλατινάτου-Ζίμμερν-Σπόνχαϊμ, ο οποίος προσπάθησε να σταματήσει την επίθεση των Καλβινιστών, μαζί με τους κόμητες του Χάναου-Λίχτενμπεργκ. Δεδομένου ότι αυτή η σύγκρουση δεν αφορούσε μόνο το δόγμα, αλλά και το ποιο μέλος του Οίκου του Χάναου θα ενεργούσε ως αντιβασιλιάς για ποιόν, ο Ιωάννης-Κάζιμιρ παρενέβη αμέσως, όταν ο Φίλιππος Ε΄ κόμης του Χάναου-Λίχτενμπεργκ προσέφερε στη Μαρία διαμονή στο κάστρο του στο Μπάμπενχαουζεν.
Η Μαρία απεβίωσε στις 15 Φεβρουαρίου 1605 στη Φρανκφούρτη. Το γεγονός ότι απεβίωσε στη Φρανκφούρτη είναι μία περαιτέρω ένδειξη, ότι έζησε μία αρκετά ανεξάρτητη ζωή για μία κυρία της εποχής της. Τάφηκε στην εκκλησία της Αγ. Μαρίας στο Χάναου.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Friedrich von Bezold: Briefe des Pfalzgrafen Johann Casimir mit verwandten Schriftstücken gesammelt und bearbeitet, τομ. 3, Μόναχο, 1903
Πρ. W. Cuno: Philipp Ludwig II., Graf zu Hanau und Rieneck, Herr zu Münzenberg, Πράγα, 1896, σελ. 13 ff
Adrian Willem Eliza Dek: De Afstammelingen van Juliana van Stolberg tot aan het jaar van de vrede van Munster, Zaltbommel, 1968
Reinhard Dietrich: Die Landesverfassung στο dem Hanauischen, στη σειρά Hanauer Geschichtsblätter, vol. 34, Χάναου, 1996,
Hans-Georg Stumm: Pfalzgraf Reichard von Simmern, thesis, Trier, 1968
Reinhard Suchier: Genealogie des Hanauer Grafenhauses, σε: Festschrift des Hanauer Geschichtsvereins zu seiner fünfzigjährigen Jubelfeier am 27. Αύγουστος 1894, Χάναου, 1894
Reinhard Suchier: Die Grabmonumente und Särge der in Hanau bestatteten Personen aus den Häusern Hanau und Hessen, σε: Programm des Königlichen Gymnasiums zu Hanau, Hanau, 1879. σ. 1-56
Ernst J. Zimmermann: Hanau Stadt und Land, 3rd ed., Hanau, 1919, επανεκτύπωση: 1978
Υποσημειώσεις
Οίκος του Χάναου
|
800799
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85
|
Κοινοβούλιο του Βανουάτου
|
Το Κοινοβούλιο του Βανουάτου (στην Μπισλάμα : ) είναι το μονοθάλαμο νομοθετικό σώμα της Δημοκρατίας του Βανουάτου.
Καθιερώθηκε με το Κεφάλαιο 4 του Συντάγματος που εγκρίθηκε με σκοπό την ανεξαρτησία της χώρας, ως τότε γαλλο-βρετανική συγκυριαρχία, το 1980 .
Κοινοβουλευτική υπεροχή
Η λειτουργία του Κοινοβουλίου βασίζεται στο βρετανικό μοντέλο του συστήματος του Γουεστμίνστερ και περιλαμβάνει την αρχή της κοινοβουλευτικής υπεροχής, εντός των ορίων που προβλέπει το Σύνταγμα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, του οποίου τα καθήκοντα είναι ουσιαστικά συμβολικά, δεν μπορεί να ασκήσει βέτο σε νόμο που ψηφίστηκε από τη Βουλή, εκτός εάν τον κρίνει αντίθετο με το Σύνταγμα, οπότε μπορεί να υποβάλει την ερώτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο και να ασκήσει βέτο εάν το Ανώτατο Δικαστήριο το κρίνει αντισυνταγματικό.
Σύνθεση και εκλογή
Το κοινοβούλιο αποτελείται από 52 έδρες που πληρούνται για τέσσερα χρόνια με την ενιαία μη μεταβιβάσιμη ψήφο σε δεκαοκτώ εκλογικές περιφέρειες από μία έως επτά έδρες η καθεμία. Οι ψηφοφόροι ψηφίζουν για έναν μόνο υποψήφιο στην εκλογική τους περιφέρεια και οι υποψήφιοι με τις περισσότερες ψήφους σε αυτήν την εκλογική περιφέρεια εκλέγονται για τον αριθμό των εδρών που θα καλυφθούν. Όταν διακυβεύεται μόνο μία έδρα, η ψηφοφορία λαμβάνει ουσιαστικά τη μορφή πλειοψηφικού συστήματος.
Διαίρεση
Σχέσεις με την Εκτελεστική Εξουσία
Η Βουλή εκλέγει μεταξύ των μελών της τον Πρωθυπουργό. Οι βουλευτές (αντιπρόσωποι) συγκροτούν απαρτίζουν, μαζί με τους προέδρους των περιφερειακών συμβουλίων, το εκλογικό σώμα που εκλέγει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με πενταετή θητεία . Ο Πρωθυπουργός και το Υπουργικό του Συμβούλιο είναι υπόλογοι έναντι της Βουλής, η οποία μπορεί να τους ανατρέψει ψηφίζοντας με απόλυτη πλειοψηφία μια πρόταση μομφής .
Κατάλογος προέδρων
Ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου διευθύνει τις εργασίες αυτής της μονοθάλαμης συνέλευσης και είναι επίσημα μέρος του Συμβουλίου Υπουργών του Βανουάτου. Εξασφαλίζει την προσωρινή θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας σε περίπτωση θανάτου, παραίτησης ή κωλύματος.
Παραπομπές
Κοινοβουλιο
Βανουατου
|
797442
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%20%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B4%CE%B5
|
Αλμπέρτο Αμπάλδε
|
Ο Αλμπέρτο Αμπάλδε Δίαθ (γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1995) είναι Ισπανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης, της Ισπανίας και της Ευρωλίγκας. Έχει εμπειρία στις εθνικές ομάδες της Ισπανίας εφήβων και νέων ανδρών, έχοντας κατακτήσει το χάλκινο και το ασημένιο μετάλλιο σε διεθνείς εθνικές διοργανώσεις. Αγωνίστηκε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.
Σταδιοδρομία
Αφού έπαιξε στη νεανική ομάδα της Ζοβεντούτ Μπανταλόνα, ο Αμπάλδε έκανε την πρώτη εμφάνισή του με την πρώτη ομάδα το 2013. Εκείνη τη χρονιά, ο Αμπάλδε έγινε ο Πολυτιμότερος Παίκτης (MVP) του τελικού του Nike International Junior Tournament, όπου η Ζοβεντούτ Μπανταλόνα κέρδισε την Μπαρτσελόνα στον τελικό.
Το ΝΒΑ δημοσίευσε έναν κατάλογο σημειώνοντας ότι ο Αμπάλδε είχε εισέλθει στο ντραφτ του 2015 του NBA στα τέλη Απριλίου του 2015.
Στις 17 Αυγούστου 2016, ο Αμπάλδε υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με τη Βαλένθια Μπάσκετ, η οποία τον έδωσε δανεικό μία ακόμη χρονιά στην ομάδα της Μπανταλόνα.
Στις 21 Ιουλίου 2020, ο Αμπάλδε και η Βαλένθια χώρισαν επίσημα τους δρόμους, μετά την άσκηση της ρήτρας εξαγοράς του. Αργότερα την ίδια ημέρα, υπέγραψε ένα επικερδές πενταετές συμβόλαιο με την ισχυρή Ρεάλ Μαδρίτης της Ευρωλίγκας.
Σημειώσεις
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Καλαθοσφαιριστές Βαλένθια
Σμολ φόργουορντ
Καλαθοσφαιριστές Ρεάλ Μαδρίτης
Καλαθοσφαιριστές Πρωταθλήματος Ισπανίας
Καλαθοσφαιριστές Μπανταλόνα
Καλαθοσφαιριστές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020
|
270937
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1%20%CE%A3%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B1
|
Ρωξάνδρα Στούρτζα
|
Η Ρωξάνδρα Στούρτζα (1786–1844) ήταν συγγραφέας και φιλάνθρωπος και φιλελληνίδα.
Βίος
Καταγωγή
Η Ρωξάνδρα Στούρτζα γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1786 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν ο Σκαρλάτος Στούρτζας καταγόμενος από ευγενή και πλούσια οικογένεια, οι ρίζες της οποίας ανάγονταν από τον 13ο αιώνα στη Μολδαβία. Η μητέρα της Σουλτάνα Μουρούζη ήταν κόρη του Έλληνα ηγεμόνα της Μολδαβίας (1777–1782), πρίγκιπα Κωνσταντίνου Μουρούζη. Οι δύο τους παντρεύτηκαν στην Κωνσταντινούπολη και απέκτησαν συνολικά πέντε παιδιά: τον Κωνσταντίνο, τη Σμαράγδα, την Ελένη, τη Ρωξάνδρα (Αλεξάνδρα) και τον Αλέξανδρο.
Στη Ρωσία
Ο Σκαρλάτος Στούρτζας εγκατέλειψε το Ιάσιο και εγκαταστάθηκε στη Λευκορωσία, αφήνοντας πίσω την τεράστια οικογενειακή κτηματική περιουσία του και εγκαταστάθηκε σε ένα μεγάλο πύργο στην ύπαιθρο μακριά από την Αγία Πετρούπολη λόγω της ακριβής ζωής της πρωτεύουσας. Ο πύργος βρισκόταν συγκεκριμένα στο Μοχίλε, στη δυτική όχθη του ποταμού Δνείπερου. Η φυγή αυτή ήταν αποτέλεσμα της μεταβολής των συνθηκών μετά τον τερματισμό του Ρωσοτουρκικού πόλεμου και την υπογραφή της Συνθήκης του Ιασίου, του θανάτου του πεθερού του, αλλά και των συνεχών προσκλήσεων που δέχονταν από το περιβάλλον της Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας.
Κατ' οίκον δάσκαλοι φρόντισαν να δώσουν επιμελημένη παιδεία με ιδιαίτερη έμφαση στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, ενώ ο πατέρας «μας ενέπνευσε [...] τον σεβασμό προς την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Η μελέτη όμως πολλών φιλοσοφικών συγγραμμάτων είχε κλονίσει την πίστη μας». Μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με ποικίλα ερεθίσματα και σημαντικούς επισκέπτες, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Νικηφόρος Θεοτόκης, έφτασε και ο απόηχος της Γαλλικής Επανάστασης με την προβληματική που γεννούσε.
Το 1801 εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στην Αγία Πετρούπολη για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους τα παιδιά της οικογένειας. Έτσι ο μεγαλύτερος γιος Κωνσταντίνος γράφτηκε σε στρατιωτική σχολή, ενώ ο πατέρας διορίστηκε στη θέση του συμβούλου Επικρατείας στην αυλή του Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Η ύστερη εφηβεία της Ρωξάνδρας σημαδεύτηκε από δύο τραγικές απώλειες για την οικογένειά της και την ίδια, τον θάνατο της αδελφής της Σμαράγδας ύστερα από σύντομη ασθένεια και την αυτοκτονία του αδελφού της Κωνσταντίνου στο Βερολίνο, γιατί έτσι αποκαθιστούσε την τρωθείσα στρατιωτική του τιμή επειδή ως νέος αξιωματικός δεν μπόρεσε να λάβει ενεργό μέρος σε καμιά μάχη της πατρίδας του εναντίον των Γάλλων.
Στην Τσαρική αυλή
Στις αρχές του 1806 ο πατέρας της την εισήγαγε στην αυλή του τσάρου Αλέξανδρου A' και κέρδισε τις εντυπώσεις και την εκτίμηση λόγω της ευγένειάς της και της ευφυίας της τόσο που διορίστηκε Κυρία επί των τιμών, αρχικά της αυτοκράτειρας μητέρας Μαρίας Θεοδώρεβνας και μετά της Γερμανίδας αυτοκράτειρας Ελισσάβετ, συζύγου του τσάρου.
Η γνωριμία με τον Ιωάννη Καποδίστρια
Οι πρώτες επαφές τους, στα 1809, συνδέθηκαν με την παρουσία και των δύο, του Καποδίστρια με την ιδιότητα του διπλωμάτη του Υπουργείου των Εξωτερικών και της Ρωξάνδρας ως Κυρίας επί των τιμών, σε διάφορες αυτοκρατορικές δεξιώσεις αλλά και γεύματα που ο πατέρας της παρέθετε. Για ένα χρονικό διάστημα τριών ετών οι δύο τους σχετίζονταν σε ένα επίπεδο βαθιάς φιλίας και αμοιβαίας εκτίμησης που δεν εξελίχθηκε σε κάποιον ερωτικό δεσμό.
Οι λόγοι της μη εκδήλωσης των βαθύτερων συναισθημάτων του Καποδίστρια προς τη Ρωξάνδρα ανιχνεύονται στην αλληλογραφία που διατηρούσε με τον πατέρα του, αλλά και στα απομνημονεύματα της Ρωξάνδρας Στούρτζα: επεδίωκε την εξασφάλιση της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας και ανεξαρτησίας κι όχι μια ασύμμετρη σχέση -προϊόν συνοικεσίου- οικονομικά και κοινωνικά με μία σύζυγο πιο εύπορη από τον ίδιο. Ακόμα, η δημιουργία μιας οικογένειας ως αυτοσκοπού στη Ρωσία, μακριά από την πατρική του οικογένεια δεν τον ικανοποιούσε. Τέλος η προσήλωσή του στην Ελληνική υπόθεση ήταν ένας ακόμα λόγος που τον έκανε να απορρίπτει την προοπτική του γάμου.
Από το 1811 έως το 1814 χωρίστηκαν οι δρόμοι τους. Το 1813 ο πατέρας της αρρώστησε από ημιπληγία.
Εκ νέου συνάντηση με τον Καποδίστρια
Τέλη του 1813 αναχώρησε ως συνοδός της Αυτοκράτειρας για ένα μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη: Βερολίνο, Λειψία, Βαϊμάρη. Στο Βερολίνο της δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθεί τον τάφο του αδελφού της, στη Λειψία να γνωρίσει τον Γκαίτε και στη Βαϊμάρη τον κόμητα Έντλινγκ, πρόσωπο καθοριστικό στη μετέπειτα ζωή της. Στην πόλη Μπρούσαλ έλαβε την πρώτη επιστολή από τον Καποδίστρια μετά το μακροχρόνιο χωρισμό τους. Αναπτυχθηκε μεταξύ τους μια εκτενής αλληλογραφία.. Η Ρωξάνδρα συνέχισε το ταξίδι της στη Βιέννη. Εκεί συνάντησε ξανά τον Καποδίστρια και εκείνος της εξέφρασε την επιθυμία του να προσηλωθεί στην Ελληνική υπόθεση κι εκείνη του ζήτησε να μείνουν τουλάχιστον φίλοι. Μαζί θα μοιράζονταν μια κοινή προσπάθεια: της απελευθέρωσης των Ελλήνων και της μόρφωσης των Ελληνοπαίδων
Ο γάμος της
Στα τέλη του 1816 παντρεύτηκε τον κόμη Άλμπερτ Γκάεταν Έντλινγκ, υπουργό των εξωτερικών της Βαϊμάρης και εξάδελφο της τσαρίνας, ύστερα από πιέσεις που δέχθηκε από την ίδια την τσαρίνα. Ο γάμος της ήταν συμβατικός και χωρίς συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ του ζεύγους, ενώ η ίδια επιθυμούσε να επιστρέψει στην Πετρούπολη όπου βρισκόταν η οικογένειά της. Για να το πετύχει αυτό επεδίωξε να διοριστεί ο σύζυγός της στην Τσαρική αυλή κι όταν δεν το κατόρθωσε επέστρεψαν ιδιωτικά και εγκαταστάθηκαν στα πατρικά της κτήματα στη Λευκορωσία, πιθανώς μετά τα μέσα του 1821. Ο τσάρος της παραχώρησε μια μεγάλη έκταση γης στη Βεσσαραβία για να την αξιοποιήσει ο σύζυγός της.
Οι φιλελληνικές της πρωτοβουλίες
Η Ρωξάνδρα Στούρτζα υπήρξε από τα πιο δραστήρια μέλη της Φιλομούσου Εταιρείας της Βιέννης. Ενίσχυσε και χρηματοδότησε τις σπουδές των Ελληνοπαίδων οι οποίοι σπούδαζαν εκεί, καθώς και τη διαμονή τους. Το μέγαρό της στη Βαϊμάρη υπήρξε τόπος συνάθροισης των Ελλήνων σπουδαστών. Χρηματοδότησε την έκδοση της μετάφρασης στην ελληνική γλώσσα του έργου του Γκαίτε, Ιφιγένεια εν Ταύροις, το 1818 από τον σπουδαστή του Πανεπιστημίου της Ιένας Ιωάννη Παπαδόπουλο.
Πληροφορούμενη την άφιξη μεγάλου αριθμού από Έλληνες πρόσφυγες οι οποίοι είχαν φτάσει στην Οδησσό έσπευσε να εγκατασταθεί εκεί με σκοπό την οργάνωση βοήθειας προς αυτούς. Μετέφερε τρόφιμα από το κτήμα της στη Βεσσαραβία, διένειμε χρήματα και μερίμνησε για την άμεση στέγασή τους. Παράλληλα με πολλές επιστολές της προς διπλωμάτες, δούκες και ευγενείς της Ευρώπης και της Ρωσίας επιχείρησε να τους κινητοποιήσει για την Ελληνική υπόθεση. Οι πρωτοβουλίες της δεν έμεναν χωρίς αποτέλεσμα, όπως εκείνη προς τον Ρώσο πρίγκηπα Αλέξανδρο Γκαλιτζίν, υπουργό της Παιδείας, ο οποίος τέθηκε επικεφαλής επιτροπής η οποία πραγματοποίησε έρανο με σκοπό την περίθαλψη προσφύγων. Για τον καλύτερο συντονισμό της παρεχόμενης ανθρωπιστικής βοήθειας σύστησε Ευεργετικήν Εταιρείαν στην Οδησσό, ορφανοτροφείο για την περίθαλψη των ορφανών από την Επανάσταση Ελληνόπουλων. Μέσα σε αυτό ιδρύθηκε σχολείο για τη στοιχειώδη εκπαίδευσή τους. Επίσης φρόντισε και για τη δωρεάν εκπαίδευση των κοριτσιών με τη σύσταση Παρθεναγωγείου εντός μιας γυναικείας μονής.
Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου του 1844.
Τα απομνημονεύματά της
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έλληνες απομνημονευματογράφοι
Ρωξαννα
Κυρίες Επί Των Τιμών
Αγωνίστριες του 1821
|
214298
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%84%20%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%201997-98
|
Β΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1997-98
|
Το πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής 1997-98 διεξήχθη σε έναν όμιλο των 18 ομάδων. Στην Α΄ εθνική κατηγορία ανέβηκαν οι τρεις πρώτες ομάδες.
Διοργάνωση
Στο πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής του 1997-98 δεν υπήρξε κάποια καινοτομία σε σχέση με εκείνο της προηγούμενης σεζόν 1996-97. Όπως είχε καθιερωθεί και στα προηγούμενα χρόνια, στην Α΄ Εθνική ανέβηκαν οι τρεις πρώτες ομάδες, ενώ υποβιβάστηκαν τέσσερις σύλλογοι στη Γ΄ Εθνική, τη θέση των οποίων πήραν ισάριθμες ομάδες της τρίτης κατηγορίας.
Ομάδες (18)
Πρωταθλητής: Άρης, άνοδος στην Α΄ Εθνική.
Δευτεραθλητής: Πανελευσινιακός, άνοδος στην Α΄ Εθνική.
Τριταθλητής: Εθνικός Αστέρας, άνοδος στην Α΄ Εθνική.
Υποβιβασμός (4): Δόξα Δράμας, Λεβαδειακός, Α.Γ.Σ.Κ. Καστοριά, Παναργειακός.
Υποβιβασμός από Α΄ Εθνική (3): Παναχαϊκή, Π.Σ. Καλαμάτα, Αθηναϊκός Βύρωνα.
Άνοδος από Γ΄ Εθνική (4): Π.Α.Σ. Γιάννινα, Πιερικός, Α.Ο. Αγίου Νικολάου, Ιάλυσος Ρόδου.
Πρώτοι σκόρερ
Οι 3 πρώτοι σκόρερ ήταν:
34 γκολ: Νταβόρ Γιακόβλεβιτς (Εθνικός Αστέρας).
23 γκολ: Ροντρίγκεζ Αντεμάρ (Πανσερραϊκός).
20 γκολ: Θοδωρής Αρμύλαγος (Πανελευσινιακός).
Βαθμολογία
Αναφορές
Πηγές
Στατιστική ποδοσφαίρου.
Ανδρέας Μπόμης, "ΓΚΟΛ 2000, Ένας αιώνας ποδόσφαιρο", σ. 502.
Νίκος Νικολαΐδης, «Εκεί, εκεί, στη Β΄ Εθνική», Αθήνα 2011, σσ. 221-224.
Β΄ Εθνική κατηγορία ποδοσφαίρου αντρών Ελλάδας
Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 1997-1998
|
217779
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B7%CE%B2%CE%B1%CE%90%CF%82%20%28%CE%AD%CF%80%CE%BF%CF%82%29
|
Θηβαΐς (έπος)
|
Η Θηβαΐδα [Θηβαΐς], ένα μεγάλο πολύ παλιό και χαμένο σήμερα επικό ποίημα 7000 στίχων, διηγιόταν τη διαμάχη και τον αλληλοσκοτωμό των γιων του Οιδίποδα (του Πολυνείκη και του Ετεοκλή) και τον αφανισμό των Επτά ηγεμόνων, οι οποίοι υπό την αρχιστρατηγία του βασιλιά του Άργους Άδραστου, επιχείρησαν (ανεπιτυχώς) να καταλάβουν τη Θήβα -μια ιστορία που μας είναι κυρίως γνωστή από τις τραγωδίες Επτά επί Θήβας του Αισχύλου και Φοίνισσαι του Ευριπίδη.
Ο ποιητής της Θηβαΐδος
Η Θηβαΐδα μαζί με την Οιδιπόδεια και τους Επιγόνους συναποτελούσε τον θηβαϊκό επικό κύκλο, ο οποίος πραγματευόταν τους σχετικούς με το γένος των Λαβδακιδών μύθους. Ο Παυσανίας (ο οποίος εκτιμούσε ότι η Θηβαΐδα υπολειπόταν σε ποιητική αξία μόνον της Ιλιάδας και της Οδύσσειας), αναφέρει ότι ο ελεγειακός ποιητής του 7ου π.Χ. αιώνα Καλλίνος ο Εφέσιος απέδιδε τη Θηβαΐδα στον Όμηρο -άποψη που υιοθετούσε και ο άγνωστος συγγραφέας του Αγώνος Ομήρου και Ησιόδου (ενός μικρού έργου της ελληνιστικής εποχής). Ωστόσο, άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Αθήναιος ή ο Απολλόδωρος<ref>Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη,1.8.4 .</ref>, αν και μνημόνευαν τη Θηβαΐδα και ανέφεραν στίχους απ' αυτήν, δήλωναν παράλληλα παντελή άγνοια ως προς τον πραγματικό της δημιουργό.
Το (υποτιθέμενο) περιεχόμενο της Θηβαΐδος και τα διασωθέντα αποσπάσματα
Ο εναρκτήριος στίχος
Από τη Θηβαΐδα διασώθηκαν ελάχιστοι στίχοι μεταξύ των οποίων και ο εναρκτήριος στίχος του ποιήματος που περιλαμβάνει την καθιερωμένη στην επική ποίηση επίκληση στη Θεά ή στη Μούσα:
(Το Άργος ψάλε, θεά, το άνυδρο, απ' όπου οι βασιλιάδες…)
Η κατάρα του Οιδίποδα
Στη συνέχεια του ποιήματος, όπως προκύπτει από δύο αποσπάσματα (δεκατεσσάρων συνολικά στίχων) που διεσώθησαν από τον Αθήναιο και κάποιον ανώνυμο σχολιαστή, ο ποιητής της Θηβαΐδας αναφερόταν στην κατάρα του Οιδίποδα, ο οποίος, επειδή ένιωθε περιφρονημένος ή και παραγκωνισμένος από τους γιους του:
προσευχήθηκε στον άνακτα Δία και στους άλλους αθανάτους
να δώσει να κατέβουν αλληλοσκοτωμένα στον Άδη [τα παιδιά του].
Η εκστρατεία των Επτά και η καταστροφή τους
Γνωρίζουμε από μεταγενεστέρους ποιητές, και κυρίως από τους μεγάλους τραγικούς της κλασσικής εποχής, ότι ο Ετεοκλής υφάρπαξε τον θρόνο της Θήβας και εξανάγκασε τον αδελφό του Πολυνείκη να εξοριστεί στο Άργος. Εκεί, ο Πολυνείκης αφού πρώτα παντρεύτηκε την Αργεία, την κόρη του βασιλιά Άδραστου, έπεισε τον πεθερό του να συγκεντρώσει στρατό και να εκστρατεύσει εναντίον της Θήβας. Επτά Αργείοι ηγεμόνες, συμπεριλαμβανομένων του Πολυνείκη και του ίδιου του Άδραστου, επικεφαλής ενός πανίσχυρου στρατού παρατάχθηκαν απέναντι από τις επτά πύλες της Θήβας. Ο Πολυνείκης και ο Ετεοκλής μονομάχησαν μπροστά στα τείχη της πόλης και αλληλοσκοτώθηκαν εκπληρώνοντας έτσι την κατάρα του πατέρα τους. Αμέσως μετά οι Θηβαίοι αντεπιτέθηκαν και διέλυσαν τον στρατό των πολιορκητών σκοτώνοντας όλους τους αρχηγούς του. Μόνον ο Άδραστος κατόρθωσε να διαφύγει, "" [με ενδύματα άθλια, ξεσχισμένα], καβάλα στο θεϊκό άλογο (που του είχε χαρίσει ο Ηρακλής), στον "κυανοχαίτη" Αρίονα, όπως μας πληροφορεί ένας άλλος στίχος της Θηβαΐδος.
Το πιο άδοξο τέλος απ' όλους τους Αργείους ηγεμόνες είχε ο Αμφιάραος,
που δεν ήταν μόνο μάντης καλός, αλλά ήξερε και με το δόρυ να μάχεται
Μπροστά στην ορμητικότητα του γιου του Ποσειδώνα και υπερασπιστή της Θήβας Περικλύμενου τράπηκε σε φυγή. Ο Δίας τότε, για να τον γλυτώσει από την καταισχύνη ενός πισώπλατου σκοτωμού, μ' ένα αστροπελέκι έσκισε τη γη, και ο Αμφιάραος χάθηκε μέσα στο χάσμα μαζί με το άρμα και τα άλογά του.
Ο Αμφιάραος
Ο Αμφιάραος φαίνεται πως ήταν ένας από τους κύριους χαρακτήρες της Θηβαΐδος και ενδεχομένως κατείχε έναν ρόλο ανάλογο με αυτόν που είχε ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα. Άλλωστε, όπως και ο Αχιλλέας, ο Αμφιάραος δεν ήθελε αρχικά να συμμετάσχει στην εκστρατεία εναντίον των Θηβαίων και κρύφθηκε. Τον φανέρωσε όμως η σύζυγός του η Εριφύλη, όταν ο Πολυνείκης τη δωροδόκησε με το περιδέραιο της Αρμονίας. Ο Αμφιάραος, χολωμένος με την προδοσία της γυναίκας του, όρκισε πριν φύγει για τον πόλεμο τους γιους του, τον Αλκμαίωνα και τον Αμφίλοχο, να τιμωρήσουν τη μητέρα τους σκοτώνοντας την, αν ποτέ δεν γύριζε ζωντανός από τη Θήβα.
Δέκα χρόνια μετά την πρώτη αποτυχημένη εκστρατεία, οι γιοι των σκοτωμένων αρχηγών, οι Επίγονοι, μεταξύ των οποίων και ο Αλκμαίων, θα ξαναεκστρατεύσουν εναντίον της Θήβας και θα την εκπορθήσουν. Ο Αλκμαίων επιστρέφοντας θα τηρήσει τον παλιό όρκο που είχε δώσει στον πατέρα του θανατώνοντας την Εριφύλη. Αλλά αυτές ήταν ιστορίες που διηγούνταν τα επόμενα έπη του θηβαϊκού κύκλου, οι Επίγονοι και η Αλκμαιωνίς.
Η επίδραση της Θηβαΐδος στους μεταγενέστερους ποιητές
Η Θηβαΐς άσκησε μεγάλη επίδραση στους μετέπειτα λυρικούς, επικούς και τραγικούς ποιητές. Ο Πίνδαρος, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και πολλοί άλλοι επηρεάστηκαν από τη Θηβαΐδα, μετέγραψαν ή διασκεύασαν τις ιστορίες της, ενώ ο Αντίμαχος ο Κολοφώνιος δανείστηκε τον τίτλο Θηβαΐς για το μεγάλο επικό του ποίημα που έγραψε γύρω στο 400 π.Χ. από το οποίο διεσώθησαν λίγα αποσπάσματα.
Μια Θηβαΐδα δώδεκα βιβλίων έγραψε και ο Λατίνος ποιητής του 1ου μ.Χ. αιώνα Πόπλιος Παπίνιος Στάτιος: Το πρώτο αρχίζει με τη φιλονικία του Ετεοκλή και του Πολυνείκη, ενώ στο τελευταίο με επέμβαση του Θησέα (μετά από επίκληση των γυναικών των σκοτωμένων Αργείων ηγεμόνων, τα πτώματα των οποίων δεν επέτρεπαν οι Θηβαίοι να ταφούν), ο Κρέων σκοτώνεται, η Αντιγόνη σώζεται, θάβονται οι νεκροί και η χώρα ειρηνεύει.
Τέλος, στους νεότερους χρόνους, ο μεγάλος Γάλλος δραματουργός του 17ου αιώνα Ρακίνας θα γράψει το δράμα Θηβαΐς εμπνευσμένος και αυτός από την ιστορία του Ετεοκλή, του Πολυνείκη και της Αντιγόνης.
Παραπομπές και Σημειώσεις
Αρχαία ελληνικά έπη
Θηβαϊκός (επικός) κύκλος
|
693044
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CE%BF%202
|
Ρίο 2
|
Ρίο 2 (αγγλικά: Rio 2) είναι τρισδιάστατη αμερικανική ταινία περιπέτειας και κωμωδίας που παράγεται από τα Blue Sky Studios και διανέμεται από το 20th Century Fox.
Πλοκή
Οι Μπλου, Τζούελ και τα τρία τους παιδιά ζουν την τέλεια ζωή στη μαγευτική πόλη του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Όταν η Τζούελ αποφασίζει πως τα παιδιά της πρέπει να μάθουν να ζουν σαν αληθινά πουλιά, επιμένει πως όλη η οικογένεια πρέπει να μεταφερθεί στον Αμαζόνιο. Ο Μπλου προσπαθεί να ταιριάξει με τους νέους γείτονες και να προσαρμοστεί στη νέα καθημερινότητά του, ενώ παράλληλα αρχίζει να ανησυχεί για τη ζωή της Τζούελ και των παιδιών του μέσα στην άγρια φύση.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 2014
Ταινίες παραγωγής Blue Sky Studios
Ταινίες κινουμένων σχεδίων της 20th Century Fox
Ταινίες παραγωγής 20th Century Fox
Αμερικανικές κωμικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Ταινίες κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων
Ταινίες με μουσική σύνθεση Τζον Πάουελ
3D ταινίες κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικές ταινίες κινουμένων σχεδίων υπολογιστή
Ταινίες κινουμένων σχεδίων του 2014
|
738845
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82%20%28%CE%A3%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BD%29
|
Πλατεία Νίκης (Στσέτσιν)
|
Η Πλατεία Νίκης (πολωνικά plac Zwycięstwa, πριν το 1927 Am Berliner Tor, 1927–1933 Platz der Republik, 1933–1945 Hohenzollernplatz) είναι μια πλατεία στο Στσέτσιν, Πολωνία, η οποία βρίσκεται εξ ολοκλήρου εντός της Νέας Πόλης. Διοικητικά, ανήκει στην περιφέρεια Κέντρο.
Πρόκειται για μια πλατεία ακανόνιστου σχήματος, που έχει κατά προσέγγιση ορθογώνια κάτοψη.
Φωτογραφίες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πλατείες στο Στσέτσιν
|
168166
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1
|
Ευτυχία
|
Ευτυχία είναι η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, προερχόμενη από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Γ.Ο.
Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά του συγγράμματα διαχωρίζει την ευτυχία, η οποία μπορεί να είναι προϊόν τύχης και πρόσκαιρη, από την ευδαιμονία, η οποία συνδέεται με τη διαβίωση και τη δράση σύμφωνα με τις ηθικές αρετές και τη λογική.
Στο πεδίο της ψυχολογίας, η ευτυχία εξετάζεται από ψυχολόγους της λεγόμενης ανθρωπιστικής σχολής, όπως ο Άμπρααμ Μάσλοου, και τη λεγόμενη θετική ψυχολογία, η οποία εξετάζει τις θετικές όψεις της ψυχολογίας του υγιούς υποκειμένου, εν αντιθέσει με τους πιο παραδοσιακούς κλάδους ψυχολογίας, οι οποίοι εξετάζουν τις ψυχικές παθήσεις και διαταραχές.
Οι Βουδιστές θεωρούν πως για να κατακτήσεις την ευτυχία χρειάζεται ένας συνεχής αγώνας που συμπεριλαμβάνει τον διαλογισμό και την πειθαρχία.Αναφερεται πως ο άνθρωπος κατακτά την απόλυτη ευτυχία όταν παύει να έχει τον νου στον παρελθόν ή το μέλλον και βρίσκεται στο εδώ και το τώρα.Η κατάσταση της μόνιμης ευτυχίας ονομάζεται φώτιση.
Πηγές
«Λεξικό αναπτυγμένων εννοιών», Φώτιος Π. Χατζηθωμάς - Παντελής Αλέφαντος, 2001.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Συναισθήματα
Φιλοσοφικές έννοιες
Έννοιες στην Ηθική
Καθημερινή ζωή
Ευτυχία
Ευχαρίστηση
Φιλοσοφία της αγάπης
|
765387
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BB%CE%B9%CE%BF%20%CE%91%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Παλαιολιθικό ειδώλιο Αφροδίτης
|
Παλαιολιθικά ειδώλια Αφροδίτης είναι αγαλματίδια της Ανώτερης Παλαιολιθικής εποχής που απεικονίζουν γυναικείες μορφές και χρονολογούνται πριν από 35.000 έως 11.000 χρόνια. Τα περισσότερα έχουν ανακαλυφθεί στην Ευρώπη, αρκετά έχουν βρεθεί μέχρι τη Σιβηρία και σε μεγάλο μέρος της Ασίας.
Χρονολόγηση
Τα περισσότερα ειδώλια χρονολογούνται από τη Γραβέττια περίοδο (28.000–20.000 χρόνια πριν). Ωστόσο, τα ευρήματα δεν περιορίζονται σε αυτήν την περίοδο. Η Αφροδίτη του Χόλε Φελς χρονολογείται πριν από τουλάχιστον 35.000 χρόνια, στην εποχή του Ωρινάκιου πολιτισμού, ενώ η Αφροδίτη του Μονρύζ χρονολογείται πριν από περίπου 11.000 χρόνια, στον Μαγδαλένιο πολιτισμό.
Αρχαιότερα ευρήματα όπως η Αφροδίτη του Ταν-Ταν από το Μαρόκο και η Αφροδίτη του Μπέρεκατ Ραμ από το Ισραήλ, χρονολογούμενα από 300.000 έως 500.000 έτη πριν, φέρουν ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά αλλά θεωρείται ότι είναι τυχαίες δημιουργίες φυσικής προέλευσης.
Ονομασία
Η ονομασία των ειδωλίων προέρχεται από την αρχαία θεά της ομορφιάς Αφροδίτη. Το όνομα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 19ου αιώνα από τον Γάλλο μαρκήσιο ντε Βιμπρέ, ο οποίος ανακάλυψε ένα ειδώλιο και το ονόμασε Άσεμνη Αφροδίτη, σε αντιδιάσταση με τη Σεμνή Αφροδίτη, Αφροδίτη της Κνίδου, όπου η αρχαία θεά καλύπτει την ήβη της με το δεξί χέρι και το στήθος της με το άλλο. Παρά τη μεγάλη ποικιλία απόψεων μεταξύ των αρχαιολόγων και της παλαιοανθρωπολογικής βιβλιογραφίας σχετικά με τη λειτουργία και τη σημασία των μορφών, το όνομα προκύπτει από την υπόθεση ότι τα ειδώλια αντιπροσωπεύουν ένα αρχαίο ιδανικό ομορφιάς.
Περιγραφή
Τα ειδώλια λαξεύτηκαν σε μαλακή πέτρα (όπως στεατίτης, ασβεστίτης ή ασβεστόλιθος), οστό ή χαυλιόδοντα μαμούθ ή σχηματίστηκαν από πηλό και ψήθηκαν. Τα τελευταία είναι από τα παλαιότερα κεραμικά που είναι γνωστά στους ιστορικούς. Συνολικά, είναι γνωστά πάνω από 200 τέτοια ειδώλια, σχεδόν όλα μέτριου μεγέθους, ύψους μεταξύ 3 και 40 εκατοστών περίπου. Αυτά τα ειδώλια αναγνωρίζονται ως μερικά από τα πρώτα έργα της προϊστορικής τέχνης.
Τα περισσότερα έχουν μικρά κεφάλια, υπερμεγέθεις γοφούς και πόδια που λεπταίνουν μέχρι ένα σημείο. Τα χέρια και τα πόδια συχνά απουσιάζουν και το κεφάλι είναι συνήθως μικρό και στερείται ανατομικών λεπτομερειών, με μερικές εξαιρέσεις όπως στην Αφροδίτη του Μπρασανπουί, στο οποίο εμφανίζονται κάποια χαρακτηριστικά. Διάφορα ειδώλια έχουν χαρακτηριστικά που είναι υπερβολικά και τονισμένα ιδιαίτερα στην κοιλιά, τους γοφούς, τους μαστούς και τους μηρούς, αν και δεν φέρουν όλα αυτά τα τυπικά χαρακτηριστικά. Οι απεικονίσεις των χτενισμάτων μερικές φορές είναι λεπτομερείς, και σε ορισμένα υποδεικνύονται ρούχα ή τατουάζ ή είναι καλυμμένες με κόκκινη ώχρα.
Ορισμένα αγαλματίδια φέρουν διάτρηση, επιτρέποντας να φορεθούν ως μενταγιόν (Γυναίκα με διάτρητο λαιμό από το Γκριμάλντι),και φέρουν ίχνη φθοράς, που αποδεικνύει ότι φορέθηκαν.
Το αρχικό πολιτιστικό νόημα και ο σκοπός αυτών των αντικειμένων δεν είναι γνωστά. Συχνά έχει προταθεί ότι μπορεί να είχαν μια τελετουργική ή συμβολική λειτουργία. Υπάρχουν ευρέως ποικίλες ερμηνείες της χρήσης ή της σημασίας τους: έχουν θεωρηθεί ως θρησκευτικά πρόσωπα, σύμβολα υγείας και γονιμότητας, θεές ή ως αυτοαποτυπώσεις από γυναίκες καλλιτέχνες.
Παλαιολιθικές Αφροδίτες
Παραπομπές
Προϊστορική τέχνη
|
242148
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CF%8D%CF%82
|
Μενέλαος ο Αλεξανδρεύς
|
Ο Μενέλαος ο Αλεξανδρεύς (70 - 140 μ.Χ.) ήταν Έλληνας μαθηματικός και αστρονόμος, ο πρώτος ιστορικά που συνέλαβε και όρισε τη γαιοδαισία, την προβολή δηλαδή ευθειών γραμμών πάνω στην επιφάνεια μιας σφαίρας, όπου ένα τρίγωνο για παράδειγμα αποτελείται από τρία τόξα μέγιστων κύκλων στην επιφάνεια της σφαίρας.
Ζωή και Έργο
Παρόλο που πολύ λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του, ο Μενέλαος θεωρείται πως έζησε στη Ρώμη, όπου κατά πάσα πιθανότητα μετακόμισε έχοντας περάσει τα νεανικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια. Ο Πάππος ο Αλεξανδρεύς και Πρόκλος αναφέρονται σε αυτόν ως «ο Μενέλαος της Αλεξάνδρειας» και ο Πλούταρχος καταγράφει μια συνομιλία του με του Λούκιο, που διεξήχθη στη Ρώμη.
Ο Πτολεμαίος (2ος αιώνας μ.Χ.) αναφέρει επίσης, στο έργο του Αλμαγέστη (VII.3), δύο αστρονομικές παρατηρήσεις του Μενέλαου στη Ρώμη τον Ιανουάριο του έτους 98. Αυτά ήταν αποκρύψεις των αστεριών Στάχυς (Spica) και Beta Scorpii από τη σελήνη, με μερικές νύχτες διαφορά. Ο Πτολεμαίος χρησιμοποίησε αυτές τις παρατηρήσεις για την επιβεβαίωση μετάπτωσης των ισημεριών, ένα φαινόμενο που είχε ανακαλύψει ο Ίππαρχος τον 2ο αιώνα π.Χ..
Τα «Σφαιρικά» είναι το μόνο έργο του που έχει διασωθεί, σε αραβική μετάφραση. Αποτελούμενο από τρία βιβλία, ασχολείται με τη γεωμετρία της σφαίρας και την εφαρμογή της σε αστρονομικές μετρήσεις και υπολογισμούς. Το βιβλίο εισάγει την έννοια του σφαιρικού τριγώνου (σχέδιο που σχηματίζεται από τα τρία τόξα μεγάλων κύκλων, τα οποία ονόμασε «τρίπλευρα») και αποδεικνύει το Θεώρημα του Μενέλαου για τη συγγραμμικότητα των σημείων στις άκρες ενός τριγώνου (ενδεχόμενα ήδη γνωστή) και την ανάλογή της για τα σφαιρικά τρίγωνα. Το έργο αργότερα μεταφράστηκε από τον αστρονόμο και μαθηματικό του δέκατου έκτου αιώνα Φραγκίσκο Μαυρόλυκο.
Ένας σεληνιακός κρατήρας, ο Μενέλαος, ονοματίστηκε έτσι προς τιμήν του.
Εργογραφία
Το έργο "Σφαιρική" σε 3 βιβλία, με περιεχόμενο:
Το πρώτο θεμελιώνει την πρώτη μη Ευκλείδεια γεωμετρία, τη Σφαιρική, στην οποία πρωτεύοντα ρόλο παίζουν οι μέγιστοι κύκλοι σφαίρας, ενώ στην Ευκλείδεια γεωμετρία τον έπαιζαν οι ευθείες. Εδώ εισάγονται για πρώτη φορά στην επιστήμη τα σφαιρικά τρίγωνα και μελετώνται διάφορες προτάσεις ισότητας και ανισότητας των στοιχείων τους.
Το δεύτερο είναι καθαρά αστρονομικού περιεχομένου.
Το τρίτο θεμελιώνει τη Σφαιρική Τριγωνομετρία. Στο έργο του αυτό ο Μενέλαος παρουσιάζει πολλές ομοιότητες και αντιστοιχίες των σφαιρικών τριγώνων με τα επίπεδα, τονίζοντας τις εξαιρέσεις.
Το περίφημο Θεώρημα των διατεμνουσών, που φέρει το όνομά του. Το θεώρημα αυτό εμφανίζεται στα σφαιρικά τρίγωνα, ως σχέση χορδών των τόξων-πλευρών τους. Ο Μενέλαος δίνει πολλές εφαρμογές Του θεωρήματος αυτού. Εκτός αυτού όμως του θεωρήματος (του οποίου το αντίστοιχο στο επίπεδο πιστεύεται ότι υπήρχε στα «Πορίσματα» του Ευκλείδη) μας δίνει τα σφαιρικά θεωρήματα των τόξων-διχοτόμων, των τόξων-υψών και άλλα.
Η τρίτη γνωστή προσφορά του είναι η συγκρότηση πινάκων χορδών κύκλου, αν και προϋπήρχε ο αντίστοιχος πίνακας του Ιππάρχου. Οι πίνακες αυτοί περιέχονται στο χαμένο έργο του «Περί υπολογισμού των χορδών κύκλου», 6 βιβλίων, το οποίο δεν σώζεται και από το οποίο εκτιμάται πως άντλησε αργότερα στοιχεία ο Πτολεμαίος.
Σήμερα ο Μενέλαος θεωρείται ο κύριος θεμελιωτής της σφαιρικής τριγωνομετρίας, με τη «Σφαιρική» να αποτελεί την τελική μορφή των προγενέστερων σφαιρικών, με μία σχεδόν πλήρη αναλογία θεωρημάτων προς τα αντίστοιχα της τότε γεωμετρίας του επιπέδου.
Παραπομπές
Πηγές
mathsforyou.gr, χρειάζεται ειδική πρόσβαση
ιστοσελίδα Στέργιου Πέλλη, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ένωση Ελλήνων Φυσικών
{DEFAULTSORT:Μενελαος}}
Αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι
Αρχαίοι Έλληνες μαθηματικοί
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές
Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές από 02/2012
Έλληνες της Αιγύπτου
|
17018
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%BF
|
Αίγιο
|
Το Αίγιο (αρχαία: Αἴγιον, λατινικά: Aegium, στο Μεσαίωνα: Βοστίτσα, Vostizza) είναι παράκτια πόλη της βόρειας Πελοποννήσου και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αχαΐας. Είναι η έδρα του Δήμου Αιγιαλείας ενώ παλαιότερα ήταν έδρα του πρώην Δήμου Αιγίου. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 20.422 κατοίκους. Λόγω της γεωγραφικής του θέσης είναι γνωστό ως το μπαλκόνι του Κορινθιακού.
Ο κάτοικος του Αιγίου στην κοινή νεοελληνική ονομάζεται Αιγιώτης (θηλ. Αιγιώτισσα) ενώ η αρχαία ονομασία του κατοίκου είναι Αιγιεύς (-έως). Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, δηλαδή της Αιγιαλείας, ονομάζονται Αιγιαλείς.
Το Αίγιο αποτελεί τη χειμερινή έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας (ενώ η θερινή της είναι τα Καλάβρυτα).
Ονομασία
Η ονομασία του, κατά τον Στράβωνα, προήλθε από την ιερή αίγα, που έθρεψε τον Δία στη βρεφική του ηλικία, που φυλαγόταν για να προστατευθεί από την παιδοφάγο μανία του πατέρα του Κρόνου. Μια άλλη άποψη είναι πως παράγεται από το ομηρικό ρήμα «ἀΐσσω», που σημαίνει κινούμαι ορμητικά, επειδή η πόλη βρίσκεται δίπλα σε ορμητικά κινούμενη θάλασσα ή γιατί το έδαφός της είναι σεισμοπαθές.
Σύμφωνα με τον Γεώργιο Μιστριώτη, το Αίγιον που παράγεται από το «ἀΐσσω» (συνηρ. «ᾄσσω»), σημαίνει πόλις τῶν κυμάτων, λόγω του Κορινθιακού κόλπου που βρέχει με ορμή τα ακρογιάλια του: Κυρίως σημαίνει πόλιν κυμάτων, ὡς ὄντως εἶναι τὸ Αἴγιον (σχόλια σελ. 194, Ὁμήρου Ἰλιάς, Α΄ τόμος, β' ἔκδοσις, 1895). Πάντως είναι βέβαιο ότι και η αἴξ (=γίδα) με τη σειρά της παράγεται από το ρήμα ἀΐσσω επειδή τινάσσεται. Η ευρύτερη περιοχή της βορειοανατολικής Αχαΐας, εξάλλου, ονομάζεται Αιγιάλεια, από τη λέξη αἰγιαλός = γιαλός.Η μεσαιωνική ονομασία του Αιγίου, Βοστίτσα, πιο πιθανό είναι πως παράγεται από τη σλαβική λέξη «Βόστα» - «Βοστάν» και σημαίνει πόλη των Κήπων - Κηπούπολη, όπως πράγματι είναι το Αίγιο, με τα τόσα περιβόλια του, μέσα και έξω από την πόλη.
Κλίμα
Η περιοχή του Αιγίου έχει εύκρατο μεσογειακό κλίμα και σύμφωνα με την ταξινόμηση του ισχύοντα κανονισμού θερμομόνωσης ανήκει στη Β’ κλιματική ζώνη . Η θερμοκρασία αέρα κυμαίνεται από -0,7 °C (μέση μηνιαία ελάχιστη, μετρήσεις 1974-1997) έως 37,7 °C (μέση μηνιαία μέγιστη). Η μέση ετήσια θερμοκρασία στο ηπειρωτικό τμήμα είναι 18 -18,5 °C.
Οι άνεμοι έχουν κατεύθυνση κυρίως ΒΒΔ. Η μέση ετήσια ένταση είναι μικρότερη των 4m/sec για το μεγαλύτερο τμήμα του ΟΤΑ, ενώ ακόμη και στα ορεινά δεν υπερβαίνει την τιμή των 5 m/sec. (πηγή: ΚΑΠΕ)
Τριτοβάθμια Εκπαίδευση
Αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ και αρκετά χρόνια στο Αίγιο λειτουργούσαν δύο τμήματα του πρώην ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας (πρώην ΤΕΙ Πάτρας), το Τμήμα Οπτικής και Οπτομετρίας και το Τμήμα Φυσικοθεραπείας. Με τον νόμο 4610/2019 (ΦΕΚ 70 Α/19) το τμήμα Φυσικοθεραπείας εντάσσεται στο Πανεπιστήμιο Πατρών, ενώ το τμήμα Οπτικής και Οπτομετρίας λειτουργεί μεταβατικά (δεν δέχεται νέους φοιτητές) και εποπτεύεται από το Πανεπιστήμιο.
Ιστορία
Αρχαιότητα
Εκατοντάδες ευρήματα στην περιοχή πιστοποιούν την ύπαρξη οικισμών λίγο νωρίτερα από τη Μεσολιθική Εποχή. Επτά έως οκτώ πρώιμοι οικισμοί ενώθηκαν κάποια στιγμή σε ενιαία πόλη. Πρώτοι κάτοικοί του, κατά τη μυθολογία, ήταν οι Αιγιαλείς Πελασγοί, όμως ως ιδρυτές της ενιαίας πόλης φέρονται οι Ίωνες. Στα μέσα του 16ου π.Χ. αιώνα οι Ίωνες ήρθαν από την Αττική, κατέλαβαν την εύφορη Αιγιάλεια και πολύ νωρίς αναμείχθηκαν ειρηνικά και ενώθηκαν με τους Αιγιαλείς Πελασγούς.
Κατά το 12ο π.Χ. αιώνα έγινε μετακίνηση των Αχαιών από τη Λακωνία στη Βόρεια Πελοπόννησο. Οι Αχαιοί έδιωξαν τούς Ίωνες και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή δίνοντάς της το όνομά τους- Αχαΐα. Περί το 800 π.Χ. ίδρυσαν 12 πόλεις, την περίφημη Δωδεκάπολη της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Οι πόλεις αυτές συνδέθηκαν μεταξύ τους με το δεσμό της Αμφικτυονικής ιδέας και, στην πρώτη αυτή Αχαϊκή Συμπολιτεία κατά το 400 π.Χ., στο Αίγιο συνερχόταν και λειτουργούσε η Βουλή της Συμπολιτείας, όπως μας πληροφορεί η επιγραφή που βρέθηκε στα Ψηλά Αλώνια και τη δημοσίευσε ο Σουηδός αρχαιολόγος καθηγητής Πωλ Όστρομ.
Κατά τους χρόνους της ακμής τους οι Αιγιώτες ξεχώρισαν ιδιαίτερα ως αθλητές και ήταν ονομαστοί ως σφωνδονήτες. Ακόμη ανέδειξαν και αθλητές Ολυμπιονίκες, όπως ο Στράτων, ο Αθηνόδωρος ο Αιγιεύς και άλλοι. Επίσης οι Αιγιώτισσες αυλήτριδες ήταν ξακουστές. Επίσης, στο αρχαίο Αίγιο ήταν σε μεγάλη ακμή το ιερό του Δία ο οποίος ονομαζόταν Αμάριος ή Ομάριος ή ορθότερα Ομαγύριος (από το ομήγυρη = συγκέντρωση). Ο ναός του Δία στο Αίγιο απέκτησε τέτοια φήμη, ως τόπος συγκέντρωσης των Ελλήνων για την επίλυση κοινών προβλημάτων, ώστε δημιουργήθηκε η παράδοση, που τη μνημονεύει και ο Παυσανίας, πως εκεί πραγματοποιήθηκε από τον Αγαμέμνονα η συγκέντρωση των αρχηγών των Αχαιών για να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις σχετικά με την Τρωική Εκστρατεία και πως μάλιστα αυτό ήταν η αιτία να δοθεί η προσωνυμία του Ομαγύριου Δία στο ιερό.
Ελληνιστική περίοδος
Στη μάχη της Χαιρώνειας, το 338 π.Χ., οι Αχαϊκές πόλεις είχαν συμπαραταχτεί στο αντιμακεδονικό στρατόπεδο. Μετά την ήττα τους, οι πόλεις της Αχαΐας πήραν μέρος στο Συνέδριο της Κορίνθου. Το 331 π.Χ. ξαναβρέθηκαν στην αντιμακεδονική συμμαχία, που οργάνωσε η Σπάρτη κατά του Αντίπατρου και πήραν μέρος στη Μάχη της Μεγαλόπολης όπου νίκησαν και πάλι οι Μακεδόνες. Μετά τη νίκη του αυτή, ο Αντίπατρος κατήργησε τη Συμπολιτεία και εγκατέστησε ισχυρή μακεδονική φρουρά σε κάθε πόλη. Μακεδονική φρουρά εγκαταστάθηκε και στο Αίγιο.
Το 320 π.Χ. το Αίγιο κυριεύτηκε από τον Κάσσανδρο. Εναντίον του κινήθηκε ο στρατηγός του Αντιγόνου, Αριστόδημος, και έδιωξε τη φρουρά του Κάσσανδρου. Αλλά, ενώ γίνονταν προετοιμασίες για να ανακηρυχτεί η πόλη ελεύθερη, ομάδες Αιτωλών που είχαν ακολουθήσει στην εκστρατεία τον Αριστόδημο, μπήκαν στην πόλη, τη λεηλάτησαν και έβαλαν φωτιά σκοτώνοντας πολλούς από τους κατοίκους της πόλης.
Το 308 π.Χ. η πόλη πέρασε στην εξουσία του Πολυσπέρχοντα, ο οποίος διόρισε φρούραρχο τον Στρόμβιχο. Το 303 π.Χ. την πόλη του Αιγίου την πολιόρκησε ο γιος του Αντιγόνου, Δημήτριος ο Πολιορκητής. Τελικά η φρουρά υπέκυψε. Ο Δημήτριος φέρθηκε πολύ σκληρά στη μακεδονική φρουρά. Σταύρωσε μπροστά στις πύλες της πόλης το Στρόμβιχο και 80 άντρες του. Από το 303 π.Χ. το Αίγιο όπως και όλες οι Αχαϊκές πόλεις, πέρασαν μια περίοδο κρίσης και αναταραχών. Οι Μακεδόνες τοποθέτησαν τυράννους σε κάθε πόλη και άρχισαν οι μεγάλοι καυγάδες για το ποιος θα γίνει τύραννος. Η κατάσταση αυτή κράτησε ως το 287 π.Χ. όταν οι Αχαϊκές πόλεις ανέτρεψαν και έδιωξαν τις μακεδονικές φρουρές και δημιούργησαν τον πρώτο πυρήνα της Αχαϊκής Συμπολιτείας που έπαιξε σημαντικό ρόλο στα πράγματα της Πελοποννήσου έως τη Ρωμαϊκή κατάκτηση (145 π.Χ.).
Στη Β΄ Αχαϊκή Συμπολιτεία το 281 π.Χ., το Αίγιο και ιδιαίτερα το ιερό του Ομαγύριου Δία, η πηγή από την οποία ξεπήδησαν τα φιλελεύθερα ρεύματα αυτονομίας και ισοπολιτείας, που ρύθμιζαν τις σχέσεις μεταξύ των πόλεων και των πολιτών, ήταν το κέντρο και η πρωτεύουσα της Συμπολιτείας. Πάντα το Αίγιο από τους παλαιότατους χρόνους, υπερείχε απ' όλες τις Αχαϊκές πόλεις και αποτελούσε το θρησκευτικό και αμφικτυονικό κέντρο τους. Ύστερα από τον καταποντισμό της γειτονικής Ελίκης το 373 π.Χ. ( η οποία ήταν πρωτεύουσα της Α΄ Αχαϊκής Συμπολιτείας), έγινε και πολιτική πρωτεύουσα, η κύρια πόλη της Αχαϊκής Συμπολιτείας.
Εκτός όμως από το ότι το Αίγιο ήταν η θρησκευτική και πολιτική μητρόπολη της Αχαϊκής Συμπολιτείας, άλλα κατοπινά γεγονότα του έδωσαν ευρύτερη σημασία στον ελληνικό κόσμο και το ανέδειξαν σε ένα από τα πιο σημαντικά πολιτικά και εθνικά κέντρα του Ελληνικού χώρου.
Έτσι το 209 π.Χ. συνέρχεται στο Αίγιο σύνοδος των Συμμάχων των Αχαιών, των ουδέτερων Ελλήνων και του Φιλίππου Ε΄ της Μακεδονίας. Το 146 π.Χ. στο Αίγιο κατευθύνθηκαν οι πρέσβεις των Ρωμαίων για να συζητήσουν τα ελληνικά θέματα. Μετά την υποδούλωση της Ελλάδας στους Ρωμαίους οι Ρωμαίοι γκρέμισαν τα τείχη της πόλης, αλλά το Αίγιο δεν έχασε τη σημασία του. Παρά τη διάλυση της Συμπολιτείας, οι Ρωμαίοι επέτρεψαν τη συνάθροιση των αντιπροσώπων των πόλεών της στο Αίγιο για την εκλογή των στρατηγών και δημιουργών. Κι έτσι επανιδρύθηκε, κατά κάποιο τρόπο, μια Συμπολιτεία σε κατώτερο επίπεδο, που υπήρχε ως την εποχή του Παυσανία (200 μ.Χ. περίπου).
Βυζαντινή περίοδος
Κατά τη βυζαντινή περίοδο το Αίγιο έπεσε σε αφάνεια. Οι βαρβαρικές ορδές που θα εισβάλουν κατά διαστήματα στον ελλαδικό χώρο θα καταστρέψουν επανειλημμένως την πόλη. Διοικητικά το Αίγιο αποτελούσε υποδιοίκηση του θέματος Πελοποννήσου. Υπήρχε όμως και λειτουργούσε και η τοπική αυτοδιοίκηση με την εκλογή αρχόντων από το λαό. Τα χρόνια μετά τον τρίτο αιώνα το Αίγιο σχεδόν χάνεται από την Ιστορία. Τον 3ο αιώνα μ.Χ. εισβάλουν στην πόλη οι Βησιγότθοι και εξανδραποδίζουν τους κατοίκους.
Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β΄ (408 - 450) παραχώρησε στο Αίγιο λόγω των καταστροφών, φορολογικά προνόμια. Μετά τη διάδοση του Χριστιανισμού αναφέρεται μόνο τον 6ο αιώνα ως έδρα επισκόπου, πράγμα που δείχνει ότι επρόκειτο περί πόλεως σε ακμή. Επί Ιουστινιανού (527 – 565 μ.Χ.) το Αίγιο γνώρισε παρακμή. Κατά το 805 την πόλη κατέλαβαν προσωρινά οι Σλάβοι και τη μετονόμασαν σε Βοστίτσα. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1205, ο Γουλιέλμος Σαμπλίτης και ο Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος αποφάσισαν να κατακτήσουν την Πελοπόννησο (Μορέα). Έφθασαν στη Πάτρα και μετά κατέλαβαν τη Βοστίτσα. Ύστερα από την κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της Πελοποννήσου, ο Γουλιέλμος ανακηρύχτηκε Πρίγκιπας της Αχαΐας. Μετά τον θάνατο του Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου, η Πελοπόννησος χωρίστηκε σε 12 βαρωνίες. Μία από αυτές ήταν και η Βαρωνία της Βοστίτσας (στα μεσαιωνικά γαλλικά Vostice), με βαρώνο τον Ουγκό ντε Σαρπινύ, ο οποίος και έχτισε πύργο από υλικά της αρχαίας πόλης. Υπολείμματα των θεμελίων του μεσαιωνικού αυτού πύργου της Βοστίτσας σώζονται σήμερα στα υπόγεια του σπιτιού του Αθαν. Τσινούκα στο βράχο, στα Εισόδια. Το 1363 η βαρωνία της Βοστίτσας πωλείται στον Νέριο Ατσαγιόλι, το 1381 καταλαμβάνεται από τον Ναβαρρικό στρατό (Ναβαρρική εταιρεία) και το 1394 δίνεται προίκα από τον επανακάμψαντα Νέριο Ατσαγιόλι στον Κάρολο Τόκκο, Δούκα της Λευκάδας και της Κεφαλονιάς.
Βενετοκρατία - ΤουρκοκρατίαΔείτε: Τερριτόριο ΒοστίτσαςΤο 1420 το Αίγιο περιήλθε στους Δεσπότες του Μυστρά, Κωνσταντίνο και Θωμά Παλαιολόγο. Το 1458 καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Το 1463 περιήλθε στους Βενετούς (Α΄ Βενετοκρατία). Το 1470 ανακαταλήφθηκε από τους Τούρκους. Γύρω στο 1570 αναφέρεται στις επαναστατικές κινήσεις της εποχής εκείνης. Σ' όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το Αίγιο και η περιοχή του παρουσιάζεται συχνά στο προσκήνιο της ιστορίας και ειδικά μάλιστα στην περίοδο που σημειώνονται οι συνωμοτικές κινήσεις και εξεγέρσεις στον ελληνικό χώρο, και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο, για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, πριν από τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) με επικεφαλής τον άρχοντα Νικόλαο Τσερνοτά και τον ηγούμενο της Μονής Ταξιαρχών, Ισαάκ.
Το 1685, όπως όλη η Πελοπόννησος, καταλήφθηκε και το Αίγιο πάλι από τους Βενετούς. Εκτός από τους άλλους νέους θεσμούς που εισήγαγαν οι Βενετοί στην περίοδο αυτή της Β΄ Βενετοκρατίας (1685-1715) στην Πελοπόννησο, σημαντική θέση κατέχει η νομοθετική σύσταση κοινοτήτων τοπικής αυτοδιοικήσεως στα κυριότερα αστικά κέντρα της και στη Βοστίτσα. Οι κοινότητες ιδρύθηκαν κατά το πρότυπο των βενετικών Επτανήσων και λειτουργούσαν, με κατά τόπους διαφορές, απαράλλαχτα όπως στην πόλη της Βενετίας και γενικά στη Βενετική Δημοκρατία. Η απόφαση του αρχιστράτηγου Αλεξάνδρου Μολίνι, που ενέκρινε την αίτηση των κατοίκων της Βοστίτσας για την ίδρυση της κοινότητας, έχει ως δικαιολογητικό τους παρακάτω δύο κυριότερους λόγους (φάκελος 105, του βιβλίου διαταγμάτων και αποφάσεων της γραμματείας του εκλαμπροτάτου και εξοχοτάτου αρχιστράτηγου Αλ. Μολίνι, από τα αρχεία της Βενετίας.)
Ο πρώτος λόγος ήταν η εξαιρετικά ιδιαίτερη παραθαλάσσια θέση της Βοστίτσας, σε σχέση με την απέναντι Ναύπακτο και την περιοχή της, πράγμα που έκανε πολλούς κατοίκους της τότε Αθήνας αλλά κυρίως από τα Σάλωνα να έλθουν και να εγκατασταθούν στη Βοστίτσα. Έτσι η πόλη και η περιφέρειά της, κατά τις εκθέσεις των Βενετών Προνοητών, αποτελούσε τότε μία από τις σημαντικότερες περιοχές της Βενετικής Πελοποννήσου. Η πόλη πήρε καινούρια όψη, με οικονομική άνθιση και με κοινωνικό βίο υψηλού επιπέδου.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ο διαχωρισμός της από την κοινότητα των Καλαβρύτων, στην οποία υπαγόταν ως τότε, ύστερα απ' τη συμμετοχή στο συμβούλιο της κοινότητας αυτής και οικογενειών από τη Βοστίτσα. Αυτοί που υπέγραψαν την αίτηση για την ίδρυση κοινότητας χωριστής για λογαριασμό των οικογενειών τους καθώς και άλλων ογδόντα οικογενειών από τη Βοστίτσα ήταν οι Κανέλλος Σεμινάκος (λεγόμενος Πρεκιανός), Γιαννάκης Γιάκουμος (λεγόμενος Αλμπατζέλης), Γιωργάκης Αγγελόπουλος και Πέτρος Μπόγδανος. Από το 1715 που καταλύθηκε η Β' Βενετοκρατία, το Αίγιο υποτάχθηκε με τη συνθήκη του Πασάροβιτς (1718), πάλι στους Τούρκους ως την απελευθέρωση και αποτέλεσε ξεχωριστή επαρχία (καζά), που τη διοικούσε ο βοεβόδας.
Στα Ορλωφικά (1769-1770), μετά από τους δισταγμούς των Πατρινών να κινηθούν, ο Μητροπολίτης της Πάτρας Παρθένιος συγκάλεσε στο Αίγιο σύσκεψη με τους τοπικούς παράγοντες Μελετόπουλο, Γκολφίνο Λόντο και Ιων. Πούλο και αποφασίστηκε η συμμετοχή στην επανάσταση. Καταρτίστηκε στρατιωτικό σώμα, που με την υποστήριξη του Μ. Σπηλαίου εξεστράτευσε κατά των Καλαβρύτων.
Επανάσταση του 1821
Στις 26-30 Ιανουαρίου του 1821, πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, έγινε στο Αίγιο η πρώτη επίσημη σύσκεψη των κληρικών και των προεστών του Μοριά για την επανάσταση, η περιβόητη Συνέλευση της Βοστίτσας. Η σύσκεψη αυτή, με είδος προέδρου τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και εισηγητή τον Παπαφλέσσα, προβλημάτισε τους ταγούς του έθνους μπροστά στο τρομερό ερώτημα του ξεσηκωμού.
Πάντως παρά τους όποιους, μάλλον δικαιολογημένους δισταγμούς του Παλαιών Πατρών Γερμανού και ορισμένων Καλαβρυτινών προκρίτων, αναφορικά με την καταλληλότητα της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου για μία επανάσταση, οι πρόκριτοι του Αιγίου, Ανδρέας Σ. Λόντος, Δημήτριος Μελετόπουλος, Λέων Μεσσηνέζης, σύντομα ξεκίνησαν τις ετοιμασίες για τον αγώνα. Ο Ανδρέας Λόντος συγκρότησε το πρώτο μεγάλο στρατιωτικό σώμα της Πελοποννήσου (400 άνδρες από την Αιγιάλεια και την απέναντι Ρούμελη) το οποίο συντηρούσε με δικά του έξοδα. Μετά την κήρυξη της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα στις 17 Μαρτίου 1821, όπου και βρισκόταν μαζί με τους προκρίτους των Καλαβρύτων και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, επιστρέφει στο Αίγιο.
Όταν οι Τούρκοι του Αιγίου πληροφορήθηκαν την παράδοση των Τούρκων των Καλαβρύτων, αποφάσισαν να φύγουν οικειοθελώς και να περάσουν με βάρκες στη Φωκίδα, επειδή το Αίγιο δεν διέθετε κανένα φρούριο. Στην αποχώρησή τους αυτή τους βοήθησαν και οι ίδιοι οι Αιγιώτες. Δεν είναι ακριβώς γνωστό πότε συνέβη αυτό, και, για λόγους τοπικιστικής υπερηφανείας, ορισμένοι ισχυρίστηκαν ότι το Αίγιο ήταν η πρώτη ελληνική πόλη που απελευθερώθηκε. Στην "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" αναφέρεται ότι η εκκένωση του Αιγίου έγινε το αργότερο στις 23 Μαρτίου, με την αιτιολογία ότι ο Λόντος το μεσημέρι της 25ης ήταν στην Πάτρα και δεν μπορεί να έφυγε από το Αίγιο πριν την αναχώρηση των Τούρκων. Αυτή η αναφορά θεωρείται λάθος, γιατί ο Λόντος και το στράτευμά του μπορούσαν να διανύσουν την απόσταση Αίγιο - Πάτρα ακόμα και σε μια νύχτα. Ο Ιωάννης (Γενναίος) Κολοκοτρώνης αναφέρει ότι οι Τούρκοι έφτασαν στη Φωκίδα στις 25 Μαρτίου, ενώ ο Φραντζής (Δ', 178) αναφέρει ότι η σημαία της ελευθερίας υψώθηκε στο Αίγιο την 26η Μαρτίου. Ως πλέον πιθανές ημέρες αναχώρησης των Τούρκων από το Αίγιο θεωρούνται η 24 ή 25 Μαρτίου. Ο Ιστορικός του 19ου αιώνα Σπυρίδων Λάμπρος στο "Ιστορικό Λεξικό" του 1880 γράφει ότι το Αίγιον υπήρξεν η πρώτη πόλις, εκ της οποίας, εκραγείσης της Επαναστάσεως, έφυγαν οι Τούρκοι το κατ' αρχάς έντρομοι.
Στους πρώτους μήνες της Επανάστασης το Αίγιο, αφού είχε εκκενωθεί, κάηκε δύο φορές από το πέρασμα Τούρκων και Αλβανών που είχαν έλθει προς βοήθεια της πολιορκούμενης Τρίπολης. Ο δεύτερος εμπρησμός έγινε μερικές ημέρες πριν την άλωση της Τρίπολης (23 Σεπτεμβρίου) και επακολούθησαν λεηλασίες και αρπαγές στην επαρχία γύρω από το Αίγιο
Μια μεγάλη ιστορική στιγμή και ταυτόχρονα μια ύψιστη δικαίωση απέναντι στην ιστορία αλλά και απέναντι στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή στην οποία διαδραματίστηκε, είναι η υπογραφή 20/12/2017 και ώρα 11:30 του Προεδρικού Διατάγματος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο, με το οποίο καθιερώνεται με κάθε τιμή και με κάθε επισημότητα, η 26η Ιανουαρίου- ημέρα έναρξης της Μυστικής Συνέλευσης της Βοστίτσας- ως τοπική εθνική γιορτή και επίσημη αργία.
Αξιοθέατα - Μνημεία
Το Αίγιο είναι σήμερα η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη σε πληθυσμό στο νομαρχιακό διαμέρισμα της Αχαΐας. Είναι κτισμένο παραθαλάσσια. Οι τομείς ειδικού ενδιαφέροντος των τουριστών είναι το παλαιό τμήμα της πόλης (με στοιχεία της χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής των αρχών του 20ου αιώνα) και η παραλία από το σιδηροδρομικό σταθμό (που παρέχει ένα παράδειγμα της αρχιτεκτονικής σιδηροδρόμων των αρχών του 20ου αιώνα) ως την εκκλησία της Παναγίας της Τρυπητής, όπου διακρίνονται οι παλαιές σταφιδαποθήκες (όλες τώρα εσωτερικά μετασχηματισμένες σε πολυτελή καφέ) αλλά και του παλαιού εργοστασίου χαρτοποιίας (που παρέχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής από την αρχή του προηγούμενου αιώνα). Τα ευρήματα από την αρχαιότητα δεν είναι πολλά και είναι μάλλον διάσπαρτα γύρω από την πόλη. Προς την περιοχή της Δεξαμενής οι ανασκαφές αποκάλυψαν δύο ορθογώνια κτήρια του 500 π.Χ. και 400 π.Χ. αντίστοιχα. Η ίδια ανασκαφή επιβεβαίωσε επίσης την ύπαρξη ενός νεκροταφείου των κλασσικών χρόνων βορειοδυτικά του ίδιου σημείου, ενώ στην πλατεία Υψηλών Αλωνίων (την κεντρική πλατεία της πόλης) ανακαλύφθηκαν τάφοι από τη μυκηναϊκή εποχή. Προς τη θάλασσα δύο ακόμη νεκροταφεία (ένα ελληνιστικό και ένα ρωμαϊκό) ήρθαν επίσης στο φως. Τα σημαντικά αρχαία κτίσματα της πόλης, που αναφέρει λεπτομερειακά ο Παυσανίας, καταστράφηκαν από τους αλλεπάλληλους σεισμούς, αλλά και από τους Ρωμαίους και τους λοιπούς κατακτητές. Αρχαιολογικά ευρήματα από το Αίγιο και την Αιγιάλεια φυλάσσονται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. Στο Αίγιο εξαιτίας της ανθηρής οικονομικής κατάστασης, που οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο εμπόριο της περίφημης κορινθιακής σταφίδας, που παρήγαγε η περιοχή, οικοδομήθηκαν πολλά όμορφα νεοκλασικά κτήρια, δημόσια και ιδιωτικά και ναοί κατά το τέλος του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου. Το μεγαλύτερο μέρος από τα αξιολογότερα οικοδομήματα αυτού του είδους διασώθηκε από τους καταστρεπτικούς σεισμούς και ιδίως απ' αυτόν της 15ης Ιουνίου του 1995. Κάποια ωστόσο κατεδαφίστηκαν στα τέλη του 1960 και στη δεκαετία του 1970, πριν προλάβουν να χαρακτηριστούν διατηρητέα.
Ιεροί Ναοί
Παναγία η Τρυπητή
Η πολιούχος του Αιγίου.
Βρίσκεται κτισμένη στην παραλία του Αιγίου σε απόκρημνο βράχο ύψους 30μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα σε Σπήλαιο (τρύπα). Όποιος επισκέπτεται για πρώτη φορά το προσκύνημα εντυπωσιάζεται από τη θέση του πάνω στο βράχο καθώς και από την ομορφιά του τοπίου. Μία κλίμακα με 150 σκαλοπάτια ενώνει το Ιερό Προσκύνημα με το δημόσιο δρόμο. Υπάρχει όμως και μία δεύτερη οδός από τον Κυπαρισσώνα. Μόλις ο επισκέπτης, πλησιάσει τα κράσπεδα του Ναού, παρατηρεί εντός του βράχου ένα μικρό σπήλαιο. Κατά την παράδοση εκεί ήταν το ασκητήριο του Καπετάνιου - Ναυαγού που βρήκε την εικόνα. Αν όμως ο θαυμασμός του προσκυνητή είναι μεγάλος από την ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου, πολύ περισσότερο εντυπωσιάζεται όταν εισέρχεται στον Ιερό Ναό.
Στον πρόναο υπάρχει το Αγίασμα. Καλλιτεχνική μαρμάρινη κρήνη με σταυροειδές σχήμα. Από το στόμα τριών λαξευμένων Αγγέλων τρέχει συνέχεια το αγίασμα που χύνεται σε μαρμάρινη λεκάνη. Στην Κρήνη είναι χαραγμένη η γνωστή καρκινική επιγραφή (διαβάζεται και αντίστροφα) "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ". Στη συνέχεια ο προσκυνητής ανέρχεται στον κυρίως Ναό. Δεξιά στο σπήλαιο υπάρχει η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας.
Σύμφωνα με την παράδοση στα μέσα του 16ου αιώνα, δηλαδή περί το 1550, κάποιος ναυαγός του Κορινθιακού Κόλπου, διακρίνει - μέσα στη νύκτα - ένα φως, σημάδι πως βρίσκεται κοντά σε στεριά. Επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις για να φθάσει στο φως. Το πλησιάζει και διαπιστώνει με πολλή έκπληξη, πως βρίσκεται μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας. Την άλλη μέρα ο ναυαγός ειδοποίησε τις Αρχές της πόλης του Αιγίου. Κλήρος, λαός, άρχοντες ήλθαν, προσκύνησαν κάνοντας και Δοξολογία. Ο Ευρετής της εικόνας γίνεται ο πρώτος ασκητής. Στη συνέχεια αρχίζει η μέριμνα για ανοικοδόμηση Ναού. Με την πάροδο του χρόνου το πρώτο ασκηταριό εξελίσσεται σε Μονή. Ο Ναός πήρε τη σημερινή του μορφή τον 19ο αιώνα. Είναι νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, διώροφος και περιβάλλεται από περίτεχνους κήπους. Η μνημειακή, αναγεννησιακού τύπου, εξωτερική μαρμάρινη σκάλα, η οποία ενώνει τον παραλιακό δρόμο με τον Ναό, κατασκευάστηκε το έτος 1870 με σχέδιο του μηχανικού Άγγελου Κορυζή.
Στο εσωτερικό του κυρίως ναού υπάρχουν τοιχογραφίες του 19ου αιώνα, καθώς και ορισμένες πολύ μεταγενέστερες. Η οροφή είναι διακοσμημένη με γύψινα μπαρόκ θέματα. Δυστυχώς, όλα αυτά σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό φθαρμένα από την υγρασία, καλυμμένα από ένα παχύ στρώμα αιθάλης από τα κεριά και μαυρισμένα από κάποια πυρκαγιά του παρελθόντος, χωρίς να έχει γίνει καμία απολύτως προσπάθεια συντήρησης και αποκατάστασης. Συντήρηση έγινε μόνο στο ξύλινο επιχρωματισμένο τέμπλο του ναού το οποίο αποδείχτηκε ότι είναι το παλαιότερο σωζόμενο του Αιγίου και σε σειρά παλιών φορητών εικόνων.
Με Βασιλικό Διάταγμα της 8ης Μαΐου 1933 η εορτή της Παναγίας της Τρυπητής καθιερώνεται σαν επίσημη θρησκευτική εορτή του Αιγίου. Την Παρασκευή της Διακαινησίμου (Παρασκευή του Πάσχα) τελείται η λιτάνευση της Ι. Εικόνας με κάθε επισημότητα, συνοδεία φιλαρμονικών, στρατού και μαθητών και με μεγάλη κοσμοσυρροή. Τέλος με τον υπ' αριθ. 10/16-5-1970 κανονισμό της Ι. Συνόδου της Ελλάδος αναγνωρίζεται σαν "ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ" και χαρακτηρίζεται Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου.
Μητροπολιτικός Ναός της Φανερωμένης
Έργο του Ερνστ Τσίλλερ, είναι ο μεγαλύτερος και επιβλητικότερος ναός της πόλης. Θεμελιώθηκε γύρω στα 1898-1899 και εγκαινιάστηκε το 1914. Εντυπωσιακός είναι ο τεράστιος, αναγεννησιακού ρυθμού, θόλος του ναού. Διαθέτει τέμπλο αγιογραφημένο από τον Κωνσταντίνο Φανέλλη. Το τέμπλο αυτό, με τις ναζαρηνής τεχνοτροπίας εικόνες, προέρχεται από παλαιότερο ναό, που βρισκόταν στην ίδια θέση και κατέρρευσε στο σεισμό του 1861. Ο θόλος και η Πλατυτέρα έχουν αγιογραφηθεί από τον Σπυρίδωνα Παπανικολάου (1960). Ο παλαιότερος ναός είχε ανεγερθεί το 1366, υπό την αιγίδα του Μητροπολίτη Πατρών Παρθένιου.«Ο Ναός της Φανερωμένης (Κοιμήσεως της Θεοτόκου)» από aigiorama.gr. Αρχειοθετήθηκε: 30/06/2018. Ανακτήθηκε: 30/06/2018. Στην ίδια περίπου θέση βρίσκονταν ναοί αφιερωμένοι στη Θεοτόκο ήδη από την Παλαιοχριστιανική εποχή.
Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου
Σύμφωνα με το Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας, ήδη από το 1700, προϋπήρχε στο ίδιο σημείο ενοριακός ναός που έφερε το όνομα "Παναγία των Ξένων", ενώ με βάση τις ιστορικές πηγές στον ίδιο χώρο βρισκόταν αρχαίος ναός με άγαλμα της θεάς Ήρας και άλσος αφιερωμένο στη θεά, που συνόρευε με θέατρο. Ο σημερινός ναός κατασκευάστηκε για να αντικαταστήσει παλαιότερο ναό ο οποίος κατέρρευσε στο σεισμό του 1861. Ανηγέρθη εκ βάθρων γύρω στο 1894 σε σχέδια του Ερνστ Τσίλλερ και αποτελεί εξαιρετικό κράμα ρωμανικού, βυζαντινού και αναγεννησιακού ρυθμού. Πρόκειται για περίτεχνη πετροκεράμινη κατασκευή, ρυθμού σταυροειδούς με τρούλλο. Περιστοιχίζεται από πολλούς μυτερούς οβελίσκους και δύο ακόμη εντυπωσιακούς τρουλλίσκους οι οποίοι κοσμούν τα κωδωνοστάσια. Γενικά το κτήριο διαθέτει πολλά και σπάνιας ομορφιάς κεραμικά στολίδια, ιδίως στο επάνω μέρος (σε αετώματα, τρούλλους, οβελίσκους κ.λ.π.). Από το μεγάλο σεισμό της 15ης Ιουνίου 1995 παραμένει σχεδόν ετοιμόρροπος και γεμάτος σκαλωσιές. Από αρχιτεκτονικής πλευράς είναι σίγουρα ο πιο ενδιαφέρων ναός της πόλης και ένα από τα ωραιότερα δημιουργήματα του Τσίλλερ. Δυστυχώς σήμερα (2013) εξακολουθεί να παρουσιάζει εικόνα εγκατάλειψης. Οι μελέτες αποκατάστασης δεν προχώρησαν στην πράξη λόγω έλλειψης χρηματοδότησης κι άλλων περιπλοκών. Στο εσωτερικό του διαθέτει καλλιτεχνικό μαρμάρινο τέμπλο (έργο του Πάριου γλύπτη Δημήτρη Περάκη) με δυτικότροπες εικόνες του Αθανάσιου Σταθακόπουλου. Η ενορία πια, λόγω της επικινδυνότητας του ναού, στεγάζεται εδώ και χρόνια σ' ένα παραπλήσιο υπόγειο.
Ταξιάρχες
Είναι ρυθμού βασιλικής. Έχουν πλούσιο εσωτερικό νεοκλασικό διάκοσμο και αξιόλογες, ναζαρηνής τεχνοτροπίας, εικόνες του 19ου αιώνα στο τέμπλο και την οροφή, φιλοτεχνημένες από τον Κωνσταντίνο Φανέλλη. Είναι κτίσμα του 1712 και η δεύτερη σε μέγεθος ενορία της πόλης. Ο ναός πήρε τη σημερινή μορφή του γύρω στο 1840.
Άγιος Ανδρέας
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου βρίσκεται Β.Δ. απ’ το κέντρο του Αιγίου ( παράπλευρα στην παλαιά αγορά) και φαίνεται να προϋπήρχε του 1700 όπως αποδεικνύεται από το Βενετικό χάρτη της εποχής. Ο Ιερός Ναός ήταν μετόχι της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών με το ομώνυμο προς αυτή όνομα, όπου είναι καταγραμμένο στον κώδικα της Ιεράς Μονής στις σελίδες 27 και 86 με ημερομηνία 28 Απριλίου και 3 Μαΐου του 1834. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ο μικρός τότε Ιερός Ναός, είχε μετατραπεί σε τζαμί, αργότερα ανακτήθηκε και ξανακτίστηκε εκ βάθρων διά συνδρομής των αρχόντων Ηλία Βάβαλη, Παναγή Παπαβασιλείου και Κωνσταντίνου Ν. Καρβέλα. Ο σημερινός Ιερός Ναός, σύμφωνα με την παράδοση, είναι έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλλερ, αλλά ενδέχεται να είναι και έργο του Έλληνα αρχιτέκτονα Θεόδωρου Διαμαντόπουλου. Ως προς το έτος της ανέγερσης του ναού οι απόψεις είναι διφορούμενες. Ο ιστορικός της πόλεως του Αιγίου, Αρίστος Σταυρόπουλος, αναφέρει πως ο ναός ξανακτίστηκε εξ ολοκλήρου κατά το έτος 1888, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως κτίστηκε το 1893. Ορθότερη φαίνεται να είναι η δεύτερη άποψη.
Ο ρυθμός του Ιερού Ναού είναι βασιλική σταυρική ή σταυρόσχημη, πετρόκτιστη με κεραμοπλαστική διακόσμηση στα αετώματα (οδοντωτές ταινίες) αλλά και στους τοίχους σχηματίζοντας ποικίλα σχέδια. Τα περίτεχνα κωδωνοστάσια του φέρουν κεραμικά θωράκια διάτρητα σε σχήμα κύκλου με εγκάρσιους σταυρούς. Στα μαρμάρινα θυρώματα του ναού αναφέρονται τα ονόματα δύο ευεργετών του, του Ηλία Βάβαλη με χρονολογία 1898 (Νοτίως του Ναού) και του Κωνσταντίνου Ν. Καρβέλα με χρονολογία 1893 (Βορείως του Ναού).
Οι εικόνες του τέμπλου έχουν φιλοτεχνηθεί από γνωστούς αγιογράφους όπως: τον Κωνσταντίνο Φανέλλη, από μοναχούς της Σκήτης της Αγίας Άννης του Αγίου Όρους αλλά και από τον Αθανάσιο Σταθακόπουλο, ενώ ο Παντοκράτορας Ιησούς Χριστός φιλοτεχνήθηκε δια χειρός του Δημητρίου Κ. Φανέλλη. Τα νεώτερα χρόνια εικόνες έχουν φιλοτεχνήσει διάφοροι αγιογράφοι όπως ο Ανδρέας Δάλλας, Ν. Ανδρεάδης, κ.α. Εντυπωσιακή είναι η νεοκλασική οροφή του ναού. Στην πλειοψηφία τους οι αγιογραφίες είναι ναζαρηνής τεχνοτροπίας. Ο Ιερός Ναός έχει την τιμή να κατέχει τα πανσεβάσμια Λείψανα των αγίων Θεοδώρου του Τήρωνος, και Θεοδώρου του Στρατηλάτου, μικρό τεμάχιο ενός εκ των 14.000 χιλιάδων νηπίων των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων, του αγίου Νεκταρίου επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού, του αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου, του αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους και του αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων.
Διατελέσαντες ιερομόναχοι ως μετόχι της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών:
Ιερώνυμος,
Αυξέντιος,
Χριστόφορος,
Αμφιλόχιος,
Γερβάσιος.
Διατελέσαντες ιερείς ως ενορία Αγίου Ανδρέου:
Βασίλειος Παπαγεωργόπουλος,
Χαράλαμπος Παπαγεωργόπουλος,
Ηλίας Καψιώτης,
Κωνσταντίνος Φιλιππακόπουλος,
Αντώνιος Μπάμπης,
Αριστείδης Κουτσόπουλος.
Άγιος Γεώργιος (Τέμενη)
Διαθέτει στο εσωτερικό του εντυπωσιακό νεοκλασικό διάκοσμο και ναζαρηνής τεχνοτροπίας εικόνες του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου.
Αγία Τριάς
Μικρός λιθόκτιστος ναός στην αγορά της πόλης, καθαρά βυζαντινού ρυθμού σε σχέδια του Αναστασίου Ορλάνδου. Έργο των μέσων του 20ου αιώνα. Από αρχιτεκτονικής απόψεως, στο σύνολό του, είναι ο καλύτερος από τους νεώτερους ναούς της πόλης.
Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας
Σπουδαία θεωρείται η Μονή Ταξιαρχών κοντά στα Μελίσσια Αιγίου, στους πρόποδες του όρους Κλωκός (υψόμετρο 1780 μ.) (15 χιλιόμετρα από το Αίγιο). Ιδρυτής της Μονής είναι ο Όσιος Λεόντιος που ασκήτευσε σε απόκρημνο βράχο του Κλωκού. Η σκήτη βρίσκεται στο αρχικό μοναστήρι, το "Παλαιομονάστηρο" όπου έχουν διασωθεί ελάχιστες φθαρμένες τοιχογραφίες του 16ου αι. Η Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών (ή Αρχαγγέλων όπως λεγόταν αρχικά) χτίστηκε πιθανότατα μεταξύ του 1430 και 1460 από τους δεσπότες της Πελοποννήσου Θωμά και Δημήτριο Παλαιολόγο. Το σημερινό μοναστήρι βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τα ερείπια του παλαιού και είναι κτίσμα του 1775. Σημαντική υπήρξε η προσφορά του στους αγώνες του 1821. Λειτούργησε εκεί Γυμνάσιο (1880-1926) και Γυμνάσιο-Οικοτροφείο (1943-1970) για τα φτωχόπαιδα της υπαίθρου. Η ιστορική αυτή μονή, παρά τις κατά καιρούς καταστροφές, διαθέτει πολλά κειμήλια. Γνωστή είναι και για την παραγωγή γλυκού τριαντάφυλλου (Ροδοζάχαρη). Η μονή κινδύνευσε να γίνει στάχτη στη μεγάλη πυρκαγιά του Ιουλίου του 2007 που κατέκαυσε μέρος της ορεινής Αιγιάλειας.
Μονή Πεπελενίτσης
Απέναντι από τους Ταξιάρχες βρισκόταν η γυναικεία Ιερά Μονή Πεπελενίτσης. Η ιστορία της ταυτίζεται με αυτήν της μονής Ταξιαρχών. Ανάγεται στον 15ο αιώνα και η ετυμολογία του ονόματός της παραμένει αβέβαιη. Το μοναστήρι, που βρισκόταν σε δύσβατη περιοχή, καταστράφηκε στις μεγάλες πυρκαγιές του Ιουλίου του 2007. Γλύτωσε ωστόσο το αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου καθολικό της.
Ναός του Αγίου Νικολάου
Κοντά στον ποταμό Σελινούντα και απέναντι από τη Μονή Ταξιαρχών (7 χλμ.), σε υψόμετρο 432 μέτρων, βρίσκεται ο ναός του Αγίου Νικολάου. Η πρώτη οικοδομική φάση του ανάγεται στη μεσοβυζαντινή περίοδο, τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Το μνημείο δυστυχώς είναι ελάχιστα γνωστό.
Ιερός Ναός Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης και Θεοπρομήτορος Άννης Αιγίου
Η κατασκευή του ναού άρχισε το 1953 για να εξυπηρετήσει τον προσφυγικό οικισμό Τεμένης, ο οποίος μέχρι τότε δεν διέθετε εκκλησία μέχρι το 1933, ενώ στη συνέχεια εξυπηρετούταν από ένα προσωρινό ναό. Ο ναός εγκαινιάστηκε τις 25 Νοεμβρίου 1962. Λόγω της αύξησης του πληθυσμού της ενορίας, ο ναός επεκτάθηκε την περίοδο 1979-1984, και έκτοτε άρχισε η αγιογράφηση του εσωτερικού του ναού.
Σημαντικά διατηρητέα κτήρια
Το Μέγαρο του Παναγιωτόπουλου: τριώροφο μεγάλο νεοκλασικό, κτίσμα του 1857-1860 σε σχέδια του Παναγιώτη Κάλκου. Η εξωτερική διακόσμηση είναι μάλλον λιτή, δωρική. Στο εσωτερικό του διαθέτει θαυμάσιες τοιχογραφίες σε όλους τους τοίχους και οροφές πομπηιανού στυλ. Το κτήριο έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής στη Νοτιοδυτική Ελλάδα.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο (Παλαιά Δημοτική Αγορά, κτίσμα του 1890).
Το Δημαρχιακό Μέγαρο
Ο Πύργος των Υψηλών Αλωνίων (κτίσμα νεογοτθικού ρυθμού του 1900),
Το Παλαιό Νοσοκομείο (σημερινό Πολιτιστικό Κέντρο),
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη (Παλαιό Γυμνάσιο),
Το κτήριο του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου. Παλαιό 4ο Δημοτικό Σχολείο. Πέτρινο κτήριο που η οικοδόμησή του ανάγεται στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια. Αρχικά ήταν οικία του πρώτου δημάρχου Αιγίου, Αναστασίου Λόντου.
Το κτήριο του Γατείου κληροδοτήματος (Σημερινό Ταχυδρομείο, σε σχέδιο του Ερνέστου Τσίλλερ, με μπαρόκ γύψινες διακοσμήσεις στο εσωτερικό του β΄ ορόφου, κτήριο των αρχών της δεκαετίας του 1910).
Η Έπαυλη Χρυσανθόπουλου (Στους Αγίους Αποστόλους, πέτρινη οικία από εποχής της Τουρκοκρατίας).
Το αρχοντικό του Γ. Σ. Μεσσηνέζη (οδός Δεσποτοπούλων)
Η Βίλα Ηλιόπουλου στη Δεξαμενή
και πολλά άλλα ιδιωτικά κυρίως κτήρια που ο αριθμός τους υπερβαίνει τα 50, στις οδούς Εισοδίων, Αγίου Ανδρέου, Ανδρέου Λόντου, Δεσποτοπουλων, γύρω από την κεντρική πλατεία και αλλού.
Πληθυσμός
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011:
Δήμος Αιγιαλείας: 49.872
Δημοτική Ενότητα Αιγίου: 26.523
Δημοτική Ενότητα Αιγείρας: 2.626
Δημοτική Ενότητα Ακράτας: 4.747
Δημοτική Ενότητα Διακοπτού: 6.429
Δημοτική Ενότητα Ερινεού: 3.236
Δημοτική Ενότητα Συμπολιτείας: 6.311
Πολιτιστικά σωματεία
Χορευτικός όμιλος Αιγίου (1978)
Χορευτικός όμιλος Αιγίου
Χορευτικό Εργαστήρι Αιγίου (2002)
Ιδρύθηκε το 2002 από ανθρώπους που ασχολούνται με το λαϊκό πολιτισμό και ειδικά τον παραδοσιακό χορό. Συμμετέχει σε συναντήσεις και φεστιβάλ χορού ενώ έχει συνεργαστεί με πολλές σημαντικές ορχήστρες (Χάλκινα της Γουμένισσας,Μουσικό εργαστήρι Αιγίου) καθώς και με σπουδαίους καλλιτέχνες( Δ. Σαμίου, Χ. Αηδονίδη, Σ. Σιάτρα, Μ.Κωχ, Χρ.Τσιαμούλη κ.α.).
Φιλαρμονική Αιγίου «Ευτέρπη» (1892)
Είναι μία από τις παλαιότερες φιλαρμονικές της Ελλάδος, υπήρξε πανελλήνιο φυτώριο μουσικών και αρχιμουσικών και συνεχίζει μέχρι σήμερα το έργο της.
Ιδρύθηκε το έτος 1892 με πρωτοβουλία του τότε δημάρχου Αιγίου Σπύρου Παναγιωτόπουλου, του αδελφού του Πανάγου Παναγιωτόπουλου και άλλων φιλόμουσων Αιγιωτών. Πρώτος αρχιμουσικός της υπήρξε ο Ιταλός Odesseo Mattiotsi. Έπειτα για ένα διάστημα αρχιμουσικός διετέλεσε ο Ιωάννης Παρίδης, ενώ το 1899 τη διεύθυνση ανέλαβε ο Αυστριακός Alberto Andlouvits, επί των ημερών του οποίου η Φιλαρμονική προόδευσε σημαντικά. Κατόπιν σπουδαιότεροι αρχιμουσικοί υπήρξαν οι εξής:
Δημήτριος Αργυριάδης (1909-1917 & 1925-1926),
Σπυρίδων Μπάκας (1924),
Αντώνιος και Σπυρίδων Μπιφέρνο (1926-1928),
Ευάγγελος Μαθαρίκος (1929-1932),
Παναγιώτης Ζωϊτσούδης (1933-1934 & 1936),
Σπυρίδων Μεταλληνός (1935-1936),
Πάνος Δρομάζος (1937-1940),
Την περίοδο 1940-1944 η Φιλαρμονική βρισκόταν σε αδράνεια.
Ελευθέριος Μαυρομμάτης (1945-1952)
Ιωάννης Στεριώτης κ.ά.
Σημερινός μαέστρος της είναι ο κ. Λεωνίδας Χαραλαμπόπουλος.
Η Φιλαρμονική διαθέτει ιδιόκτητο μέγαρο-θέατρο (Στέγη των Γραμμάτων και των Τεχνών) στο κέντρο της πόλης, που ανηγέρθη με ενέργειες του τέως δημάρχου Αιγίου Γεωργίου Παναγόπουλου.
Χορωδία Αιγίου (1933)
Πολυφωνική μικτή χορωδία. Είναι από τις παλιότερες της χώρας. Ιδρύθηκε το 1933 από τους Αιγιώτες Γεράσιμο Παυλόπουλο, Νύση Μεσσηνέζη, Αριστόξενο Περιστέρη και Αθανάσιο Παναγόπουλο, με μαέστρο τον καθηγητή μουσικής Κώστα Χάγιο και 70 a capella χορωδούς. Μέχρι το 1940 πραγματοποίησε σειρά εντυπωσιακών συναυλιών σε Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Το 1937, υπό την αιγίδα του βασιλιά Γεωργίου Β΄, έδωσε συναυλία στο θέατρο "Ολύμπια" με τη δημιουργία και γυναικείου τμήματος. Μαέστρος της χορωδίας διετέλεσε και ο μουσικοσυνθέτης Γεώργιος Καζάσογλου.
Μεταπολεμικά η χορωδία διαλύθηκε, μέχρι που ανέλαβαν να την ανασυγκροτήσουν αρχικά η Ε.Φ.Α και στη συνέχεια η Φιλαρμονική. Τα τελευταία τριάντα χρόνια λειτούργησε σαν αυτόνομος μουσικός φορέας. Έχει μεγάλη δραστηριότητα σε Ελλάδα και εξωτερικό όπως: Βουλγαρία, Σερβία, Ουγγαρία, Ιταλία, Βέλγιο, Ισπανία, Γαλλία. Το 1993, σταλμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού, εκπροσώπησε την Ελλάδα στις εορταστικές εκδηλώσεις των κρατών-μελών της τότε Ε.Ο.Κ. «Χριστούγεννα στην καρδιά της Ευρώπης» που πραγματοποιήθηκαν στις Βρυξέλλες. Έχει δώσει πολλές παραστάσεις από κοινού με σολίστες από την Εθνική Λυρική Σκηνή, ενώ διαθέτει και θεατρικό λυρικό τμήμα. Περιστασιακά ψάλλει και σε εκκλησίες του Αιγίου.
Τα τελευταία χρόνια έχει ανεβάσει με επιτυχία στην πόλη του Αιγίου, συνεργαζόμενη με τη Φιλαρμονική Αιγίου και σολίστες της Ε.Λ.Σ. τις οπερέτες "Ο Βαφτιστικός" του Θ. Σακελλαρίδη και "Απάχηδες των Αθηνών" του Ν. Χατζηαποστόλου. Μαέστρος της Χορωδίας σήμερα είναι ο κ. Λεωνίδας Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος διαδέχθηκε τον Νώντα Φαραζουλή (1927-2006).
Σύλλογος «Ο Άγιος Γεράσιμος» (1955)
Ο Σύλλογος Κεφαλλήνων & Ιθακησίων Αιγιαλείας & Καλαβρύτων «Ο Αγιος Γεράσιμος», είναι ένας ιστορικός σύλλογος και ιδρύθηκε στο Αίγιο το 1955 και έχει πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα. Γίνεται από πλευράς του, μία συστηματική προσπάθεια διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς των Επτανήσων και της πατρίδας μας γενικότερα και γι’ αυτό έχει δημιουργήσει:
Την ορχήστρα «Μουσική Οδύσσεια», με αρκετές συναυλίες στο ενεργητικό της, πετυχημένες παρουσιάσεις, άριστες κριτικές από έμπειρους γνώστες της μουσικής και φυσικά μεγάλη αποδοχή από το φιλόμουσο κοινό. Στην ορχήστρα μαθαίνουν όλες οι ηλικίες μαντολίνο, κιθάρα, πνευστά, ακορντεόν και γνωρίζουν από κοντά την Επτανησιακή μουσική παράδοση. Το ρεπερτόριο που ακολουθεί, είναι οι κεφαλονίτικες - επτανησιώτικες καντάδες και το ποιοτικό μελωδικό ελληνικό & ξένο τραγούδι.
Την «Πολυφωνική Χορωδία Αιγιαλείας», μία σημαντική παρουσία στο χώρο της πολυφωνικής χορωδίας, με συναυλίες που έχουν δημιουργήσει ιδιαίτερη αίσθηση στο φιλόμουσο κοινό. Το ρεπερτόριο που ακολουθεί, είναι οι Κεφαλονίτικες - Επτανησιώτικες Καντάδες και το ποιοτικό μελωδικό ελληνικό τραγούδι. Τη διεύθυνση της Χορωδίας έχει η σολίστ Αλίκη Ζαφείρη, σοπράνο.
Την Ιόνιο Βιβλιοθήκη Αιγίου, μία βιβλιοθήκη ανοικτή σε όλο τον κόσμο και με θέματα που καλύπτουν πολλά ενδιαφέροντα. Η βιβλιοθήκη παρέχει υπηρεσίες όπως :
Υπηρεσία δανεισμού,
Υπηρεσία εξυπηρέτησης,
Υπηρεσία πληροφόρησης και κατεύθυνσης χρηστών,
Υπηρεσία υποστήριξης της ανάγνωσης, της εκπαίδευσης και της προώθησης της ψυχαγωγίας,
Υπηρεσία διάθεσης του χώρου,
Υπηρεσία διάθεσης μηχανημάτων εντός της βιβλιοθήκης.
Στόχος της βιβλιοθήκης είναι η διάδοση του βιβλίου και προσπάθειά της, η δια βίου εκπαίδευση. Υπάρχει χώρος εξοπλισμένος με Αναγνωστήριο και ήδη έχει δημιουργηθεί ξεχωριστή οργανωμένη αίθουσα διαλέξεων-εκδηλώσεων. Επιδίωξη της Ιόνιου Βιβλιοθήκης είναι η συνεργασία με άλλες βιβλιοθήκες, Δήμους, Ιδρύματα, φορείς, το Εθνικό Κέντρο βιβλίου, πανεπιστημιακές κοινότητες.
Η ΙΟΝΙΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ στα πλαίσια της σωστής και υπεύθυνης ενημέρωσης αλλά και ευαισθητοποίησης σε θέματα ψυχικής υγείας και όχι μόνο, οργανώνει σειρά Επιστημονικών Διαλέξεων σε συνεργασία με εξειδικευμένους επιστήμονες. Η βιβλιοθήκη δέχεται δωρεές από ιδιώτες και φορείς.
Γίνεται αναβίωση εθίμων από το Σύλλογο, όπως «περατζάδα» στους δρόμους του Αιγίου, το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων & της Πρωτοχρονιάς με παραδοσιακά κάλαντα και χριστουγεννιάτικα τραγούδια, καθώς επίσης και καντάδες από κανταδόρους των μουσικών τμημάτων είτε σε άμαξες είτε πεζοί στους δρόμους του Αιγίου και της ευρύτερης περιοχής.
Ο Σύλλογος έχει οργανώσει και οργανώνει πολλές επιτυχημένες επιστημονικές ημερίδες με θέματα που αφορούν την υγεία, τους σεισμούς της Κεφαλλονιάς και του Αιγίου κλπ.
Έχει φιλοξενήσει πολλούς μουσικούς συνθέτες όπως τον Γιάννη Σπανό, τον Μίμη Πλέσσα και μουσικά σχήματα όπως την 70μελή Μικτή Χορωδία και Μαντολινάτα του Συλλόγου Φαρακλάδων «Η Εύγερος» Κεφαλονιάς, την 50μελή ορχήστρα εγχόρδων και χορωδία του μουσικού σχήματος «Abrasevic» από τη Σερβία, τη Χορωδία Αργοστολίου κλπ.
Ο Σύλλογος οργανώνει πολλές εκδρομές ψυχαγωγικές-εκπαιδευτικές. Έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται με πολλούς Πολιτιστικούς Συλλόγους και φορείς της ευρύτερης περιοχής, προσφέροντας συλλογικά στην πολιτιστική ανάπτυξη της Αιγιάλειας.
Διαθέτει οργανωμένη αίθουσα διαλέξεων, εκδηλώσεων & συναυλιών με ηχητικό και οπτικοακουστικό εξοπλισμό.
Ο Σύλλογος έχει γραφεία στην καρδιά του Αιγίου.
Αθλητισμός
Η σημαντικότερη αθλητική-ποδοσφαιρική ομάδα του Αιγίου καθώς και της ευρύτερης περιοχής είναι ο «Παναιγιάλειος Γυμναστικός Σύλλογος».
Η «Αθλητική Ένωση Αιγίου» εδρεύει στη προσφυγική συνοικία της πόλης, τον Συνοικισμό και ιδρύθηκε από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας το 1931. Το αρχικό της όνομα ήταν Α.Ε.Κ. Αιγίου, όμως στην πορεία του χρόνου αυτό άλλαξε και η ομάδα είναι πιο γνωστή με τη σημερινή της ονομασία. Η Α.Ε. Αιγίου ιδρύθηκε τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυση του Παναιγιάλειου και αποτέλεσε το καμάρι των προσφύγων της περιοχής. Ο δικέφαλος αετός ως έμβλημα της ομάδας μαζί με το γεγονός ότι η ομάδα φοράει κιτρινόμαυρα, δείχνει ότι οι ιδρυτές της εμπνεύστηκαν την ομάδα από την Α.Ε.Κ. Με ιδιαίτερη παρουσία στα αθλητικά πράγματα του Αιγίου αλλά και της Αχαΐας η Α.Ε. Αιγίου αποτέλεσε μια μεγάλη δύναμη του Αιγιώτικου ποδοσφαίρου. Τις δεκαετίες του 1950 και 1960 ιδιαιτέρως και αγωνιζόμενη στο περιφερειακό πρωτάθλημα της Δυτικής Ελλάδας, η Α.Ε. Αιγίου κόντραρε μεγάλες δυνάμεις της εποχής όπως ο Παναιγιάλειος και ο Παναιτωλικός αλλά και ιστορικές ομάδες όπως ο Πανηλειακός, η Α.Ε. Μεσολογγίου και άλλες. Μετέπειτα αγωνίστηκε για πολλά χρόνια στην πρώτη και δεύτερη κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αχαΐας. Δυστυχώς από την περίοδο 2016/17 η ομάδα έμεινε ανενεργή καθώς δεν δήλωσε συμμετοχή στα πρωταθλήματα. Όμως μετά από προσπάθειες παλιών ποδοσφαιριστών της, η Α.Ε. Αιγίου δήλωσε και πάλι συμμετοχή στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Αχαΐας για την αγωνιστική περίοδο 2019/20.
Ο «Αθλητικός Όμιλος Αιγιέας Αιγίου» ιδρύθηκε το 1980 στο Αίγιο. Για έδρα χρησιμοποιούσε το Δημοτικό Στάδιο Αιγίου το οποίο τότε ήταν ακόμα ξερό. Συμμετείχε στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Αχαΐας. Το 1981 ξεκινά στην Γ΄κατηγορία και την επόμενη χρονιά ανεβαίνει στη Β΄ αλλά δεν καταφέρνει να παραμείνει. Το 1984 ανεβαίνει ξανά στη Β΄ και το 1985 χάνει την άνοδο στην Α΄ σε αγώνα μπαράζ. Παίζει συνεχώς στη Β΄ μέχρι το 1990 που κερδίζει την άνοδο στην Α΄ κατηγορία ενώ την ίδια χρονιά φτάνει και στον τελικό του κυπέλλου όπου ηττάται από το Πάτραι με 3-2. Την ίδια χρονιά (1990) η ομάδα μένει χωρίς γήπεδο αφού το Εθνικό Στάδιο Αιγίου που αγωνιζόταν κλείνει για να τοποθετηθεί χλοοτάπητα. Οι παράγοντες της ομάδος ζήτησαν τότε το κοντινό γήπεδο των Βαλιμίτικων και εκεί έπειτα από σύντομες διαβουλεύσεις αποφασίστηκε η συγχώνευση με τον τοπικό Άρη Βαλιμίτικων. Η ομάδα απέκτησε νέα ονομασία Αιγιέας-Άρης και έδρα το Αίγιο και γήπεδο αυτό των Βαλιμίτικων.
Ο «Ολυμπιακός Αιγίου» ανήκει στη δύναμη της ΕΠΣ Αχαΐας με αρ. μητρώου ΕΠΟ 1897. Ως χρώματά του έχει το κόκκινο-άσπρο και η έδρα του είναι στο γήπεδο Μελισσίων. Ιδρύθηκε το 1972. Το 1990 και μέχρι το 1993 δεν συμμετείχε στο πρωτάθλημα. Επανεργοποιήθηκε το 1994 και διαλύθηκε οριστικά στη δεκαετία του '90.
Ο «Αθλητικός Σύλλογος Στράτων Αιγίου» ιδρύθηκε το 1998 και είναι αναγνωρισμένος από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Με μεγάλη εμπειρία σε προπονητική, έχει αναδείξει αθλητές με διακρίσεις σε παγκόσμιους, μεσογειακούς και πανελλήνιους αγώνες. Διδάσκονται taekwondo, kick boxing καθώς και grappling-M.M.A. Εδρεύει στην οδό Αγίου Ανδρέου 13.
Ο «Γυμναστικός Σύλλογος Θύελλα Αιγίου» ιδρύθηκε το 2003 και ανήκει στη δύναμη της ΕΠΣ Αχαΐας. Χρώματα έχει το κόκκινο άσπρο. Συμμετείχε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα προπαίδων και Τζούνιορς ενώ την περίοδο 2005-2006 συμμετείχε στην Γ΄ κατηγορία και κατέλαβε την 1η θέση στον 4ο όμιλο κερδίζοντας την ανοδό της στη Β΄ κατηγορία. Το γήπεδο "Νικολάου Πλαστήρα Αιγίου" είναι η επίσημη έδρα της. Η ομάδα στηρίζεται στις μεγάλες υποδομές της και επιπλέον το δυναμικό της στηρίζεται στα νέα παιδιά των ακαδημιών της και για αυτό ο τοπικός τύπος αναφέρεται σε μια νέα ανερχόμενη δύναμη της πόλης του Αιγίου.
Ο «Αθλητικός Γυμναστικός Σύλλογος Κεραυνός Αιγίου» είναι ο σημαντικότερος σύλλογος καλαθοσφαίρισης στην πόλη του Αιγίου αλλά και σε ολόκληρη την Αιγιάλεια. Με χρώματα το μπλέ και το κίτρινο, ανήκει στη δύναμη της Ε.Σ.Κ.Α.Η και έχει μια συνεπή παρουσία από το 1989 στις Εθνικές κατηγορίες. Τη σεζόν 2008-09 αγωνίστηκε στην Α2 Εθνική κατηγορία ενώ τη σεζόν 2014-15 επέστρεψε μετά από διάλειμμα ενός χρόνου στην Α1 Ε.Σ.Κ.Α.Η στην Γ' Εθνική Κατηγορία.
Άλλοι σύλλογοι καλαθοσφαίρισης στην πόλη είναι ο «Ήφαιστος/Αχιλλέας Σ.Φ. Αιγιάλειας», η «Εστία Φιλοπροοδευτική Αθλητική Αιγίου», και ο «Ολυμπιακός Αιγίου».
Ο «Αθλητικός Σύλλογος Αιγίου Αθηνόδωρος ο Αιγιεύς» ιδρύθηκε το έτος 2005 από μία «παρέα» βετεράνων αθλητών και μαραθωνοδρόμων, οι οποίοι - όντας οι ίδιοι δρομείς λαϊκού αθλητισμού - οραματίστηκαν την αναγέννηση του αιγιώτικου κλασικού αθλητισμού, ο οποίος την τελευταία εικοσαετία πριν την ίδρυση του Συλλόγου, είχε σχεδόν ολοκληρωτικά ατονήσει.
Μεταφορές
Σιδηρόδρομος
Στις 22 Ιουνίου 2020 αποκαταστάθηκε η σιδηροδρομική σύνδεση του Αιγίου με την Αθήνα, που είχε διακοπεί το 2011, μέσω της νέας και κανονικού εύρους γραμμής.
Φωτοθήκη
Παραπομπές και υποσημειώσεις
Πηγές
Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012).
Νύσης Μεταξάς-Μεσσηνέζης, Το Αίγιον στον Αγώνα, Εκδόσεις ΑΛΦΑ Ι.Μ. Σκαζίκη, Αθήναι 1949.
Βασίλης Οικονομόπουλος, Πατρινό Αθλητικό Πανόραμα, Πάτρα 1994.
Γ. Δ. Παναγόπουλος, Ιστορία της Φιλαρμονικής Αιγίου 1892-1952, Τύποις: Α. Καϊτατζή & Υιοί, β΄ έκδοσις, Αθήναι 1953.
Γεώργιος Παναγόπουλος-Σπύρος Κρητικός, Αίγιο, μνημεία & τέχνη, Εκδόσεις Νηρέας & Δημοτική Βιβλιοθήκη Αιγίου, Αθήνα 2002.
Αρίστος Σταυρόπουλος, Ιστορία της πόλεως Αιγίου από των μυθικών χρόνων μέχρι των ήμερων μας, Έκδοσις-Τύπος: Αγγ. Κουλουμπή, Πάτραι 1954.
Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Αίγιον.
Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Έκδοσις δευτέρα επιθεωρηθείσα και διορθωθείσα, 1860.
Νικόλας Φαράκλας, Η Γεωπολιτική Οργάνωση της Πελοποννησιακής Αχαΐας, Πανεπιστήμιο Κρήτης-Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας-Τομέας Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, σειρά: Ρίθυμνα-Θέματα Κλασικής Αρχαιολογίας, αρ.9, Ρέθυμνο 2001.
Εφημερίδες: Πελοπόννησος, Η Ημέρα, Η Γνώμη.
Βιβλιογραφία
Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010.
Περαιτέρω ανάγνωση
Δημήτρης Ανωγιάτης-Pelé, Αλέξανδρος Αηδονίδης, Ιωάννα Αθανασοπούλου, «Δημογραφική αποτύπωση του πληθυσμού του Αιγίου όπως προκύπτει από το Δημοτολόγιο των ετών 1914-1922», Ιόνιος Λόγος, Τόμος ΣΤ' (2017), σ. 205-232.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημο website του Δήμου Αιγίου
Ιστολόγιο του πρώην Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου
Δήμος Αιγιαλείας
Δήμος Αιγίου
Πόλεις της αρχαίας Αχαΐας
Κοινό των Αχαιών
Βαρωνία της Βοστίτσας
|
368594
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Atomic%20%28%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20Lit%29
|
Atomic (άλμπουμ των Lit)
|
Το "Atomic" είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ των Lit. Κυκλοφόρησε στις 16 Οκτωβρίου 2001. Έφτασε μέχρι το #36 του Billboard 200. Το "Happy in the Meantime" είναι στο soundtrack της ταινίας "Δεν Θέλω να Γίνω Εκατομμυριούχος" και παίζεται στους τίτλους τέλους. Το "Over My Head" είχε ηχογραφηθεί το 2000 για το soundtrack της ταινίας "Τιτάν Α.Ε.: Μετά το Τέλος της Γης". Το "Lipstick and Bruises" είχε συμπεριληφθεί στο soundtrack της ταινίας "Οι Μαγκες Με Τα Σκι".
Τέλος το "The Last Time Again" μπορεί να ακουστεί στους τίτλους τέλους της ταινίας "American Pie 2", οπού αναφέρεται λανθασμένα ως "Last Time Again".
Κομμάτια
B-sides
"The Party's Over"
"Chain of Fools (Αρίθα Φράνκλιν)" (επιπλέον τραγούδι στην ευρωπαϊκή εκδοσή)
"I Wanna Rock (Twisted Sister)"
"Father Christmas (The Kinks)"
"Happy in the Meantime (Remix)"
Συντελεστές
A. Jay Popoff – φωνή
Jeremy Popoff – κιθάρα, φωνητικά
Kevin Baldes – μπάσο
Allen Shellenberger – ντραμς, κρουστά
Steven Tyler - φωνητικά στο "Over My Head"
Gabe McNair - moog synthesizer στο "The Last Time Again", συνθεσάιζερ στο "She Comes"
David Campbell — διευθέτηση εγχόρδων
James Ehreinger - όργανο Hammond
Danny Walker - dueling harmony guitar στο "Next Time Around"
Don Gilmore - φωνητικά, παραγωγός
Glen Ballard - παραγωγός στο "Over My Head"
Επιπλέον CD
Μια έκδοση του άλμπουμ περιείχε μαζί ένα cd με τραγούδια καλλιτεχνών που είχαν στην δισκογραφική τους, Dirty Martini, οι Lit.
Lit - "Down (Acoustic)" – 3:46
Handsome Devil - "Makin' Money" (clean version) – 3:30
The Color Red - "Sore Throat" (demo version) – 5:52
Παραπομπές
Άλμπουμ του 2001
|
104312
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%96%CF%8E%CE%B7%CF%82
|
Χρήστος Ζώης
|
Ο Χρήστος Ζώης (γεν. Ντίσελντορφ, 10 Μαΐου 1968) είναι Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Έχει διατελέσει βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ενώ έχει θητεύσει και σε υπουργικές θέσεις.
Σήμερα είναι πρόεδρος της Νέας Μεταρρυθμιστικής Ριζοσπαστικής Ανασυγκρότησης.
Βιογραφικά στοιχεία
Προσωπική ζωή και σπουδές
Ο Χρήστος Ζώης γεννήθηκε στο Ντύσελντορφ της Δυτικής Γερμανίας στις 10 Μαΐου 1968. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές (DEA) στο Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Toulouse I της Γαλλίας.
Είναι έγγαμος με την Ιωάννα Τσαγκάλη κι έχει ένα παιδί.
Πολιτική σταδιοδρομία
Ο Χρήστος Ζώης ασχολήθηκε από τη νεαρή του ηλικία με την πολιτική. Το 1983 εντάχθηκε στην Ο.Ν.ΝΕ.Δ., ενώ διετέλεσε εκτελεστικό μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου της Ο.Ν.ΝΕ.Δ., υπεύθυνος για θέματα σχετικά με εργατικά σωματεία, συνεταιριστές και νέους επιστήμονες. Το 1997 εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.
Στις εκλογές του 2000 εκλέχτηκε βουλευτής Λάρισας με την Νέα Δημοκρατία, ενώ επανεκλέχτηκε στις εκλογές του 2004, του 2007 και του 2009.
Ως κοινοβουλευτικός, εκλέχτηκε Γραμματέας του Προεδρείου της Βουλής και διετέλεσε μέλος σε Διαρκείς και Ειδικές Επιτροπές. Τον Μάιο του 2007 ορίστηκε Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και ex officio μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος. Στη δεύτερη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή το 2007 διορίστηκε υφυπουργός Εσωτερικών. Το Δεκέμβριο του 2009 ανέλαβε υπεύθυνος τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης της Νέας Δημοκρατίας.
Στις 13 Φεβρουαρίου 2012 καταψήφισε την Β' Δανειακή Σύμβαση και διεγράφη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Στις 19 Μαρτίου 2012 προσχώρησε στο κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, και μετά τη συγκρότηση Κοινοβουλευτικής Ομάδας, εξελέγη Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του κόμματος. Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012, εξελέγη για πέμπτη φορά βουλευτής Λάρισας, ενώ στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου, δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής, μιας και τα ποσοστά του κόμματος ήταν πιο χαμηλά. Ωστόσο, λίγες μέρες μετά ανέλαβε Εκπρόσωπος Τύπου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, διαδεχόμενος τον Τέρενς Κουίκ.
Στις 11 Δεκεμβρίου 2012, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Στις 21 Μαρτίου 2013, ανακοίνωσε την ίδρυση του νέου πολιτικού κόμματος Νέα Με.Ρ.Α, μαζί με πολλά στελέχη τα οποία αποχώρησαν από τους Ανεξάρτητους Έλληνες τον περασμένο Δεκέμβριο του 2012. Ορίσθηκε προσωρινός πρόεδρος του κόμματος, μέχρι το πρώτο συνέδριο του κόμματος .
Στις 28 Αυγούστου 2015 κατά τον διορισμό της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης Βασιλικής Θάνου Χριστοφίλου από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, ανέλαβε Αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας μέχρι τη διενέργεια εκλογών στις 20 Σεπτεμβρίου 2015.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Έλληνες αρχηγοί κομμάτων
Έλληνες υφυπουργοί Εσωτερικών
Έλληνες αναπληρωτές υπουργοί Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
Βουλευτές εκλεγμένοι με τους Ανεξάρτητους Έλληνες
Βουλευτές Λάρισας
|
176034
|
https://el.wikipedia.org/wiki/370%20%CE%9C%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
370 Μοδεστία
|
Η Μοδεστία (Modestia) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,68. Ανακαλύφθηκε το 1893 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια, και πήρε το όνομά της από την έννοια της σεμνότητας (modesty).
Φυσικά χαρακτηριστικά
Οι διαστάσεις της Μοδεστίας εκτιμώνται σε 17 ως 37 χιλιόμετρα, ενώ τα υπόλοιπα φυσικά χαρακτηριστικά της είναι άγνωστα. Η Μοδεστία περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε περίπου 24 ώρες.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Μοδεστια
|
630002
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%BF%CF%85
|
Παππάδος Λέσβου
|
Ο Παππάδος είναι χωριό στη Λέσβο. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Λέσβου της Περιφερειακής Ενότητας Λέσβου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2021, έχει 1.547 κατοίκους.
Πληθυσμός
Παραπομπές
Χωριά της Λέσβου
Δήμος Μυτιλήνης
|
137616
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%A6%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Φαμέλης
|
Ο Γιώργος Φαμέλης (γενν. 19 Αυγούστου 1967) είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, με καριέρα στην ΑΕΚ και στον Πανιώνιο και νυν προπονητής.
Βιογραφικό
Ως ποδοσφαιριστής ο Γιώργος Φαμέλης είχε πλούσια καριέρα. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στον Α.Ο. Βουλιαγμένης και το 1988 πήγε στην ΑΕΚ. Αγωνιζόταν στη μεσαία γραμμή και ήταν μέλος της μεγάλης ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς, που κατέκτησε πρωταθλήματα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Στη συνέχεια έπαιξε στον Απόλλων Αθηνών και ακολούθως για 3 χρόνια στον Πανιώνιο. Στο τέλος της καριέρας του έπαιξε στον Παναιτωλικό, τον οποίο βοήθησε να ανέβει στη Β΄ Εθνική το 1995-96.
Σήμερα εργάζεται ως ανιχνευτής ταλέντων (σκάουτερ) στην ομάδα του Παναθηναϊκού.
Εργασια γραμμικη αλγεβρα ==1
Σύλλογοι
Σημείωση : τα στοιχεία προέρχονται από http://www.rsssf.com/tablesg/grkhist.html#81
Πηγές
Βασίλης Κιντής, "Γιώργος Φαμέλης", εφ. Πανιώνιος Κόσμος, φ. 15 (4/4/2009), σελ. 3
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως
Ποδοσφαιριστές Πανιωνίου
Ποδοσφαιριστές Απόλλων Σμύρνης
Ποδοσφαιριστές Παναιτωλικού
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Γ΄ Εθνικής Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Φούτμπολ Λιγκ (Ελλάδα)
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
|
729215
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CE%B1%20%CE%9D%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Σύνθια Νίνου
|
Η Σύνθια Νίνου (27 Μαρτίου 1972) είναι Ελληνίδα αθλήτρια του σκέλετον που διαγωνίστηκε στις αρχές του 2000. Στους Χειμερινούς Αγώνες 2002 στο Σολτ Λέικ Σίτυ, κατέλαβε την 13η θέση στον αγώνα σκέλετον των γυναικών. Το καλύτερο ρεκόρ της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIBT ήταν η 24η θέση στον αγώνα σκέλετον των γυναικών στο Κάλγκαρι το 2001.
Παραπομπές
2002 women's skeleton results
skeletonsport.com profile
Έλληνες αθλητές του σκέλετον
|
583176
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CF%81%CE%AF%CF%82%20%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Γκιρίς Μάντσα
|
Το Γκιρίς Μάντσα είναι ένα αμφιθέατρο θεάτρου που βρίσκεται στο Μπαγκμπαζάρ, στην Καλκούτα της Δυτικής Βεγγάλης στην Ινδία. Η αίθουσα εγκαινιάστηκε στις 1 Ιουλίου 1986, από τον επικεφαλής υπουργό της Δυτικής Βεγγάλης (εκείνη την εποχή) Τζιότι Μπάσου. Το αμφιθέατρο πήρε το όνομά του από τον Γκιρίς Τσάντρα Γκος.
Το σχέδιο του αμφιθέατρου έγινε από το Τμήμα Δημοσίων Έργων. Το Τμήμα Δημοσίων Έργων επίσης διεξαγάγει τις εργασίες συντήρησης της αίθουσας. Αυτή η αίθουσα χρησιμοποιείται τακτικά από διάφορες θεατρικές ομάδες. Το Γκιρίς Μάντσα είναι ένα από τα πιο ενεργά αμφιθέατρα θεάτρου της Καλκούτας.
Παραπομπές
Πολιτισμός της Βεγγάλης
|
285900
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Βασιλίτσα
|
Η Βασιλίτσα είναι βουνό της Μακεδονίας και της Ηπείρου, στα όρια των νομών Ιωαννίνων και Γρεβενών. Η κορυφή της έχει υψόμετρο 2.249 μέτρα και βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα της οροσειράς της Βόρειας Πίνδου ανάμεσα στα χωριά Δίστρατο, Σμίξη και Αβδέλλα. Διαθέτει και χιονοδρομικό κέντρο με 18 πίστες και 7 αναβατήρες.
Το όρος Βασιλίτσα είναι σημαντικός βιότοπος για την αρκούδα, τη βίδρα και το αγριόγιδο, και έχει συνολική έκταση 13.562,9 στρέμματα.
Γεωγραφία
Η Βασιλίτσα αποτελεί μια από τις κορυφές της οροσειράς της Πίνδου. Υπάγεται στο εθνικό πάρκο της βόρειας Πίνδου και το μεγαλύτερο μέρος της ανήκει στο νομό Γρεβενών, ενώ ένα μικρό τμήμα της στο νομό Ιωαννίνων. Σε απόσταση 42 χλμ. από την πρωτεύουσα του νομού Γρεβενών και βορειοδυτικά του νομού(σε ένα ανοιχτό οροπέδιο σε ύψος που ξεκινάει από τα 1.642 μ. και φτάνει τα 2.100 μ.), βρίσκεται το Εθνικό Χιονοδρομικό Κέντρο της Βασιλίτσας. Από την Αθήνα απέχει 420 χλμ. και από τη Θεσσαλονίκη 215 χλμ.
Κλίμα
Διακρίνουμε δύο κλιματικούς τύπους, τον ηπειρωτικό και τον ορεινό. Το ετήσιο θερμοκρασιακό εύρος είναι υψηλό. Η μέση ετήσια θερμοκρασία κυμαίνεται ανάλογα με την υψομετρική Ζώνη.
Ο ορεινός κλιματικός τύπος επικρατεί στα μεγαλύτερα υψόμετρα και ως επί το πλείστον σε πλαγιές με βορινές εκθέσεις.
Βλάστηση
Η βλάστηση που επικρατεί είναι χαρακτηριστική των οικοσυστημάτων της οξιάς και των παραμεσογειακών κωνοφόρων (μαύρη πεύκη, ελάτη), των ψυχρόβιων κωνοφόρων (ρόμπολο) και των εξωδασικών οικοσυστημάτων (υπαλπικά λιβάδια). Τα αιωνόβια ρόμπολα, το χειμώνα κάνουν σχηματισμούς με την ομίχλη στο χιόνι, ενώ το καλοκαίρι παιζουν με σκιές στο αλπικό χόρτο της Βασιλίτσας. Το κλίμα στην περιοχή της Βασιλίτσας είναι ενδιάμεσο του Μεσογειακού, που συναντάται γύρω από τις μεσογειακές ακτές, και του Μεσευρωπαϊκού, που επικρατεί στην κεντρική Ευρώπη. Οι ιδιαιτερότητές του είναι αποτέλεσμα της θέσης της Βόρειας Πίνδου.
Χιονοδρομικό κέντρο
Το Χιονοδρομικό κέντρο Βασιλίτσας δημιουργήθηκε το 1975 από μια ομάδα ανθρώπων που συνέστησαν τον Χιονοδρομικό Ορειβατικό Σύλλογο, με όραμα την ίδρυση του Χιονοδρομικού.
Ο πρώτος συρόμενος αναβατήρας μήκους 1.060 μ. που τοποθετήθηκε στο διάσελο Βασιλίτσας - Γομάρας, σε υψόμετρο 1.788-2.060, λειτουργεί μέχρι σήμερα μεταφέροντας 800 χιονοδρόμους την ώρα. Το 1991 οι υποδομές του παραχωρήθηκαν στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και το χιονοδρομικό μετονομάστηκε σε Εθνικό Χιονοδρομικό Κέντρο Βασιλίτσας. Δύο χρόνια μετά κατασκευάστηκαν δύο εναέριοι αναβάτες : ένας τριθέσιος, μήκους 991 μ., σε υψόμετρο 1.642-1.825 και ένας διθέσιος , μήκους 845 μ., σε υψόμετρο 1.792-2.110, (με δυνατότητα μεταφοράς 1.800 χιονοδρόμων την ώρα ο καθένας), καθώς και ένας συρόμενος μήκους 300 μ. Η ανάπτυξη των υποδομών συνεχίστηκε και το 2000 προστέθηκαν δύο συρόμενοι αναβάτες: ο Μιγδάνης , μήκους 800μ., σε υψόμετρο 1.810-2.034 και η Τυμβαία μήκους 980 μ., σε υψόμετρο 1.774-2.040, όπως επίσης και ένας για αρχάριους στη θέση Μπαλντούμα. Αναλλοίωτη παραμένει η απαράμιλλη φυσική ομορφιά που κυκλώνει το χιονοδρομικό, αφού όλες οι παρεμβάσεις έγιναν με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος. Από τα πλεονεκτήματα του κέντρου είναι η μεγάλη διάρκεια του χιονιού που κρατάει από τον Νοέμβριο μέχρι την άνοιξη, καθώς και η μεγάλη ποικιλία στις πίστες.
Αρκετές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στο Χιονοδρομικό Κέντρο Βασιλίτσας την χειμερινή περίοδο. Αγώνες ορειβατικού σκι από την ΕΟΟΑ και αγώνες snowboard. Επίσης στους αγώνες μπορούν να συμμετάσχουν όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας, ενώ πολλές είναι οι εκδηλώσεις που αφορούν τις μικρότερες κυρίως ηλικίες. Ο εξοπλισμός είναι διαθέσιμος από το Κέντρο για κάθε επισκέπτη που επιθυμεί να πάρει μέρος στα ετήσια τουρνουά.
Το σήμα του χιονοδρομικού είναι εμπνευσμένο από το μαμούθ με τους τεράστιους χαυλιόδοντες, το οποίο έζησε στην περιοχή πριν εκατομμύρια χρόνια.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Περιφερειακή ενότητα Γρεβενών Χιονοδρομικό κέντρο Βασιλίτσας
Βουνά των Ιωαννίνων
Βουνά των Γρεβενών
Πίνδος
|
4420
|
https://el.wikipedia.org/wiki/560
|
560
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 560 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
Κωνσταντίνα, Βυζαντινή αυτοκράτειρα
Σωφρόνιος Α', Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Θάνατοι
Κίνρικ, βασιλιάς του Ουέσσεξ
Έτη
|
523472
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ερρίκος της Πομερανίας
|
Ο Ερρίκος, νορβηγ. Eirik, σουηδ. Ericus (Ντάρλοβο 1382 - Ντάρλοβο 24 Σεπτεμβρίου 1459) ήταν βασιλιάς της Νορβηγίας ως Ερρίκος Γ΄ (1389-1442), της Δανίας ως Ερρίκος Ζ΄ (1396-1439) και της Σουηδίας ως Ερρίκος ΙΓ' (1396-1439). Ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Σκανδιναβικής Ένωσης του Κάλμαρ και διαδέχθηκε τη θετή του μητέρα Μαργαρίτα Α΄ της Δανίας. Ήταν επίσης δούκας της Πομερανίας ως Ερρίκος Α΄.
Καταγωγή
Ονομαζόμενος Μπόγκισλαβ, ήταν γιος τού Βάρτισλαβ Β΄, δούκα της Πομερανίας-Στολπ και της Μαρίας, κόρης του Ερρίκου Γ΄, δούκα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν. Γονείς του πατέρα του ήταν οι Μπόγκισλαβ Ε΄, δούκας της Πομερανίας-Στολπ και η δεύτερη σύζυγός του Αδελαΐδα του Μπράουνβαϊγκ-Γκρουμπενχάγκεν. Γονείς της μητέρας του Μαρίας ήταν ο Ερρίκος Γ΄, δούκας του Μεκλεμβούργου και η Ίνγκεμποργκ των Έστριντσεν. Ο αδελφός της Μαρίας, Αλβέρτος Δ΄ ήταν αντίπαλος του Όλαφ Β΄ των Μπγιέλμπο για τη δανική διαδοχή το 1375, την οποία κέρδισε ο Όλαφ Β΄. Η Ίνγκεμποργκ ήταν κόρη του Βάλντεμαρ Δ΄ της Δανίας.
Διάδοχος της Μαργαρίτας της Δανίας
Η μητέρα του Ερρίκου, Μαρία του Μεκλεμβούργου, ήταν η μόνη επιζήσασα εγγονή του Βάλντεμαρ Δ΄ της Δανίας και ο ίδιος ο Ερρίκος ήταν επίσης 5ος απόγονος του Μάγκνους Γ΄ της Σουηδίας και του Χάακον Ε΄ της Νορβηγίας.
Στις 2 Αυγούστου 1387 ο εξάδελφος της μητέρας του Όλαφ Β΄ της Δανίας και Νορβηγίας πέθανε αιφνίδια σε ηλικία 17 ετών, ύστερα από 12 χρόνια βασιλείας. Η μητέρα του Όλαφ Β΄, Μαργαρίτα έχρισε τον Ερρίκο διάδοχο του δανικού θρόνου, αφού η Ίνγκεμποργκ (μητέρα της Μαρίας του Μεκλεμβούργου) ήταν η μεγαλύτερη αδελφή της. Τα δικαιώματα του Ερρίκου στον θρόνο της Σουηδίας προήλθαν από τον εκ μητρός πάππο του, Ερρίκο Γ΄ του Μεκλεμβούργου, ο οποίος ήταν γιος της Ευφημίας των Μπγιέλμπο, αδελφής του Μάγκνους Δ΄ της Σουηδίας. Ο τελευταίος είχε ανατραπεί από τους Σουηδούς ευγενείς, που ανακήρυξαν βασιλιά τον Αλβέρτο, δούκα του Μεκλεμβούργου (αδελφό τού Ερρίκου Γ΄). Όμως ο Αλβέρτος, με την άνοδό του στον θρόνο, δυσαρέστησε έντονα τους ευγενείς, όταν προσπάθησε να μειώσει τις ιδιοκτησίες των μεγαλοκτηματιών· τότε οι ευγενείς κήρυξαν επανάσταση εναντίον του -υπό την ηγεσία του Γιόνσον Γκριπ, του μεγαλύτερου μεγαλοκτηματία, ο οποίος κατείχε περίπου το ένα τρίτο των εκτάσεων της Σουηδίας- προσκαλώντας τη Μαργαρίτα.
Το δανικό κοινοβούλιο ονόμασε τη Μαργαρίτα ισχυρή κυρία της χώρας και την επόμενη χρονιά (1388) της έδωσαν τον τίτλο της βασίλισσας, καλώντας την επίσημα να έρθει με στρατό για να ανατρέψει τον Αλβέρτο (1388)· η Μαργαρίτα ανταποκρίθηκε αμέσως. Οι δυνάμεις του Αλβέρτου ηττήθηκαν στη μάχη του Φάλκοπινγκ (1389)· ο ίδιος και ο γιος του Ερρίκος αιχμαλωτίστηκαν, όταν τα άλογά τους βυθίστηκαν στη λάσπη. Στάλθηκαν στη βασίλισσα Μαργαρίτα, η οποία τους φυλάκισε στο κάστρο τού Λίντχολμεν, αλλά μόνο το 1395 κατάφερε να υποτάξει ολοκληρωτικά τους οπαδούς του στη Στοκχόλμη. Η Μαργαρίτα έγινε βασίλισσα των τριών βασιλείων με ειρήνη και ευημερία μέχρι τον θάνατό της. Πιο πριν διάλεξε τον μικρανεψιό της Μπόγκισλαβ ως διάδοχό της.
Το 1389 ο νεαρός Μπόγκισλαβ μεταφέρθηκε στη Δανία, προκειμένου να ανατραφεί από τη Μαργαρίτα, η οποία του έδωσε το δανικό όνομα "Erik". Στις 8 Σεπτεμβρίου 1389 χαιρετίστηκε ως βασιλιάς της Νορβηγίας, ενώ στέφθηκε στο Όσλο το 1392. Επίσης ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Δανίας (1396) και στη συνέχεια της Σουηδίας. Στις 17 Ιουνίου 1397 στέφθηκε βασιλιάς των τριών βασιλείων της Ένωσης του Κάλμαρ στον καθεδρικό ναό του Κάλμαρ, αλλά η Μαργαρίτα παρέμεινε η πραγματική κυβερνήτης των τριών βασιλείων μέχρι τον θάνατο της (1412)
Γάμος με τη Φιλίππη της Αγγλίας
Η θετή του μητέρα Μαργαρίτα προσπάθησε να μείνει ουδέτερη στον αιματηρό Εκατονταετή πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλλία, συνέχισε όμως με ακόμη μεγαλύτερο πάθος την προσάρτηση των παλαιών εδαφών, αγοράζοντας το νησί του Γκότλαντ από τον Αλβέρτο του Μεκλεμβούργου καθώς και το υπόλοιπο τμήμα του Σλέσβιχ.
Το 1402 ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Άγγλο βασιλιά Ερρίκο Δ΄ για ισχυρή συμμαχία με τους Άγγλους μέσω ενός διπλού γάμου: ο νεαρός Ερρίκος της Πομερανίας θα νυμφευόταν την κόρη του βασιλιά Ερρίκου Δ΄, τη Φιλίππη και ο διάδοχος του αγγλικού θρόνου Ερρίκος Ε΄ θα νυμφευόταν την αδελφή του Ερρίκου Αικατερίνη. Σύμφωνα με τον Μαρκ Σελ, οι βλέψεις της Μαργαρίτας ήταν η ανασύσταση της αυτοκρατορίας του Κνούτου του Μεγάλου. Η συμφωνία ήταν έτοιμη να προχωρήσει, αλλά όταν ο Άγγλος βασιλιάς ζήτησε τη βοήθεια της Μαργαρίτας για συμμετοχή των Δανών στον Εκατονταετή πόλεμο, η Μαργαρίτα -πιστή στην πολιτική της ουδετερότητας- αρνήθηκε. Ο γάμος που έγινε τελικά, ήταν μονάχα αυτός του Ερρίκου με την 13χρονη Φιλίππη, κόρη του Ερρίκου Δ΄ στο Λουντ στις 26 Οκτωβρίου 1406, ενώ η αδελφή του Ερρίκου Αικατερίνη παντρεύτηκε τον Ιωάννη, κόμη του Παλατινάτου-Νόιμαρκτ. Έτσι με αυτόν τον τρόπο η Μαργαρίτα απέκτησε έναν ισχυρό Γερμανό σύμμαχο στα νότια. Με τον θάνατο της Φιλίππης (1430), ο Ερρίκος νυμφεύτηκε την Καικιλία. Ο Ερρίκος της Πομερανίας περιγράφεται από τον Πάπα Πίο Β΄ ως άνδρας με ωραίο σώμα, κόκκινα μαλλιά και μακρύ λεπτό λαιμό, που γοήτευε τις γυναίκες όταν ανέβαινε στο άλογο.
Βασιλιάς της Δανίας, της Σουηδίας και της Νορβηγίας
Από σύγχρονες πηγές ο Ερρίκος της Πομερανίας αναφέρεται ως έξυπνος, φιλόδοξος, ενεργητικός βασιλιάς, χαριτωμένος και καλομίλητος, κάτι που φάνηκε στην περιοδεία του στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1420. Είχε θερμό χαρακτήρα, έλλειψη διπλωματικού ταλέντου και ήταν πολύ πεισματάρης. Ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ, όπου στέφθηκε ιππότης του Παναγίου Τάφου.
Ο Ερρίκος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας του σε μακρόχρονη σύγκρουση με τους κόμητες του Σάουμμπουργκ και του Χόλσταϊν. Προσπάθησε να ανακτήσει τη νότια Γιουτλάνδη, που είχε κερδίσει η μητέρα του Μαργαρίτα, προτιμώντας όμως τον πόλεμο από τις διαπραγματεύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ένας μακροχρόνιος πόλεμος με οδυνηρά αποτελέσματα: την οριστική απώλεια της νότιας Γιουτλάνδης. Ο Ερρίκος χαρακτηρίστηκε δυναμικός, αλλά με έλλειψη ικανοτήτων. Ο Σιγισμούνδος της Γερμανίας τον αναγνώρισε ως κυβερνήτη της νότιας Γιουτλάνδης, αλλά οι κάτοικοι του Χόλσταϊν τον αρνήθηκαν, κάτι που αποτέλεσε αίτιο για μεγάλη παρακμή στην οικονομία της Δανίας και εμπόδιο για την ένωση.
Ο Ερρίκος εισήγαγε το 1429 φόρο για τα πλοία, νόμος που κράτησε μέχρι το 1857, φέρνοντας μεγάλα έσοδα στο βασίλειό του. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για το δανικό εμπόριο και τη ναυτιλία, ανταγωνιζόμενος όλες τις ναυτικές δυνάμεις της Βαλτικής, ιδιαίτερα τη Χανσεατική Ένωση. Την περίοδο 1426-1435 βρισκόταν σε πόλεμο με τη Χανσεατική Ένωση και με το Χόλσταϊν. Έκανε την Κοπεγχάγη πρωτεύουσα της Δανίας, αλλά όταν το 1428 ο στρατός του δούκα του Χόλσταϊν και η Χανσεατική Ένωση επιτέθηκαν στην Κοπεγχάγη, ο ίδιος δραπέτευσε, αφήνοντας τη σύζυγό του Φιλίππη να την υπερασπιστεί.
Εκθρόνιση του Ερρίκου της Πομερανίας απο τη Δανία και τη Σουηδία
Από το 1434 οι αγρότες και οι μεταλλωρύχοι, που ήταν δυσαρεστημένοι, εξεγέρθηκαν. Ακολούθησε γενική εξέγερση μαζί με τους ευγενείς της Σουηδίας, που εξασθένησε σημαντικά τη βασιλική δύναμη· σε αυτό τους βοήθησαν η Χανσεατική Ένωση και το Χόλσταϊν. Στη Νορβηγία αγρότες υπό την ηγεσία του Άμουντ Σίγκουρντσον εξεγέρθηκαν, κυριεύοντας το Όσλο και το κάστρο του Ακέρσους. Όταν η αριστοκρατία της Δανίας εναντιώθηκε στον βασιλιά, ο ίδιος σε ένδειξη διαμαρτυρίας αποσύρθηκε στο κάστρο του Βίσμποργκ στο Γκότλαντ. Η αριστοκρατία της Δανίας και της Σουηδίας ήταν εναντίον του, ενώ παρέμεινε μόνο η αριστοκρατία της Νορβηγίας πιστή στον Ερρίκο της Πομερανίας και τον απεσταλμένο του, Σίγκουρντ Τζόνσον (1439), που όμως έχασε την εμπιστοσύνη του το 1440.
Ο Ερρίκος έμεινε στο Γκότλαντ για 10 χρόνια, χρησιμοποιώντας το ως κέντρο της δράσης του κατά των πειρατών της Βαλτικής, ενώ στη συνέχεια επέστρεψε στην Πομερανία, όπου έμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Το 1449 έχοντας εκθρονιστεί από τη Δανία και τη Σουηδία, άφησε διάδοχό του τον ανιψιό του Χριστόφορο Γ΄ της Δανίας. Παρέμεινε μονάχα βασιλιάς της Νορβηγίας. Ο διάδοχός του πέθανε πρόωρα πολύ πριν τον ίδιο τον Ερρίκο (1448). Επόμενος βασιλιάς της Δανίας έγινε ο ευγενής Χριστιανός Α΄ της Δανίας από τον Οίκο του Όλντενμπουργκ, προπάτορας των σύγχρονων βασιλέων της Δανίας.
Την περίοδο 1449-1459 ο Ερρίκος της Πομερανίας διαδέχθηκε στην Πομερανία τον Βογίσλαο. Πέθανε το 1459 στο Ντάρλοβο της Πομερανίας και τάφηκε στον εκεί ναό της Αγίας Μαρίας.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1406 τη Φιλίππη των Λάνκαστερ, κόρη του Ερρίκου Δ΄ της Αγγλίας. Δεν απέκτησαν απογόνους και η Φιλίππη απεβίωσε το 1430.
Έπειτα από το θάνατο της Φιλίππης, ο Ερρίκος απέκτησε ερωμένη την Καικιλία, κυρία των τιμών της Φιλίππης. Αργότερα τη νυμφεύτηκε μοργανατικά, πράγμα που προκάλεσε δημόσιο σκάνδαλο.
Παραπομπές
Πηγές
18th century monument in Landskrona inscription states that the town was founded by king Erik XIII in 1413
Flemberg, Marie-Louise (2014). Filippa: engelsk prinsessa och nordisk unionsdrottning (σουηδ.). Stockholm: Santerus. pp. 341 & 434
Gyldendal og Politikens Danmarkshistorie, book 6, 1400–1500, by Troels Dahlerup
Fratris Felicis Fabri Evagatorium in Terrae sanctae, Arabiae et Aegypti peregrinationem, Felix Fabri
Haug, Eldbjorg (2000), Margrete – den siste dronning i Sverre?tten (Oslo: Cappelen)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ερρίκος της Πομερανίας
Ερρίκος της Πομερανίας
|-
Μονάρχες της Δανίας
Βασιλείς της Νορβηγίας
Βασιλείς της Σουηδίας
Ερρικος Α΄
|
626175
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CE%AD%20%CE%A0%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B8
|
Γιαϊμέ Πέρεθ
|
Η Γιαϊμέ Πέρεθ Τέλεθ (ή Γιαϊμί, γεν. 29 Μαΐου 1991) είναι Κουβανή αθλήτρια του στίβου, που εξειδικεύεται στη δισκοβολία.
Καριέρα
Κατέκτησε την ενδέκατη θέση του τελικού στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2013.
Στο Diamond League της Ντόχας, κέρδισε τον αγώνα με ατομικό ρεκόρ στα 67.13 μέτρα, αφήνοντας πίσω της την Κροάτισσα Σάντρα Πέρκοβιτς. Κατέκτησε τη δεύτερη θέση και το αργυρό μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες 2015, με βολή 64.99 μέτρων, πίσω από τη ομόεθνή της Ντένια Καμπαγιέρο. Ήταν 4η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2015, με βολή στα 65.46 μέτρα.
Ήταν πρώτη στον προκριματικό γύρο των Ολυμπιακών Αγώνων 2016, αλλά στον τελικό έκανε 3 άκυρες βολές, αφήνοντάς της χωρίς επίδοση.
Ήταν πάλι 4η στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2017, με βολή στα 64.82 μέτρα.
Κατέκτησε την πρώτη θέση στο Κύπελλο Ηπείρων Στίβου 2018, εκπροσωπώντας την Αμερική.
Ατομικά ρεκόρ
Σφαιροβολία: 13.88 μ (2008)
Δισκοβολία: 67.13 μ (2015)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η
Κουβανοί αθλητές του στίβου
Δισκοβόλοι
Κάτοχοι μεταλλίων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020
Νικητές Diamond League
|
13179
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%86%20%CE%A7%CE%AC%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BD
|
Γιόζεφ Χάυντν
|
Ο Φραντς Γιόζεφ Χάυντν (· 31 Μαρτίου ή 1 Απριλίου 1732 – 31 Μαΐου 1809) (αναφέρεται και γράφεται και ως Χάυδν), ήταν Αυστριακός συνθέτης, από τους σημαντικότερους της κλασικής εποχής της μουσικής. Θεωρείται ο "πατέρας" της συμφωνίας και του κουαρτέτου εγχόρδων. Το έργο του περιλαμβάνει κυρίως οργανική μουσική — συμφωνίες και μουσική δωματίου — καθώς και φωνητικά έργα στα οποία περιλαμβάνονται κωμικές και δραματικές όπερες.
Βιογραφία
Νεανικά χρόνια
Ο Χάυντν γεννήθηκε το 1732 στο χωριό Ρόραου (Rohrau) της Αυστρίας κοντά στα σύνορα με την Ουγγαρία. Οι γονείς του δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, αν και ο πατέρας του έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για την παραδοσιακή μουσική και ήταν αυτοδίδακτος στην άρπα. Ο Χάυντν λαμβάνει τα πρώτα μαθήματα μουσικής κοντά στον συγγενή της οικογένειας Γιόχαν Ματίας Φρανκ και ειδικότερα στο πιάνο και το βιολί. Σε ηλικία επτά ετών γίνεται μέλος της παιδικής χορωδίας στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου στη Βιέννη, ωστόσο γενικά δεν λαμβάνει μία συστηματική μουσική εκπαίδευση κατά τα νεανικά του χρόνια. Εγκαταλείποντας την παιδική χορωδία, ο Χάυντν αναγκάζεται να εργαστεί ως ελεύθερος επαγγελματίας μουσικός, παίζοντας βιολί και πληκτροφόρα όργανα ή διδάσκοντας μουσική. Αυτή την περίοδο, που διαρκεί περίπου δέκα χρόνια, καταγράφονται κάποια επιπλέον μαθήματα μουσικής σύνθεσης με τον Νίκολα Πόρπορα (Nicola Porpora), σημαντικό Ιταλό συνθέτη και δάσκαλο τραγουδιού.
Μουσικός διευθυντής
Το 1759 (ή το 1757) ο Χάυντν διορίζεται ως μουσικός διευθυντής στην αυλή του κόμη Καρλ φον Μόρτσιν, όπου διευθύνει μία μικρή ορχήστρα, για την οποία συνθέτει και την πρώτη του συμφωνία. Σύντομα όμως, όλοι οι μουσικοί της αυλής απολύονται λόγω οικονομικών δυσχερειών του κόμη. Το γεγονός αυτό θεωρείται ορόσημο στην καλλιτεχνική σταδιοδρομία του Χάυντν, καθώς το 1761 βρίσκει μόνιμη εργασία στο παλάτι του πρίγκιπα Εστερχάζυ (Paul Anton Eszterházy), το οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει ένα θέατρο όπερας και δύο μεγάλα δωμάτια μουσικής. Ο Χάυντν είναι υπεύθυνος όχι μόνο για την σύνθεση της μουσικής και την διεύθυνση της ορχήστρας, αλλά και για την εκπαίδευση των μουσικών και την συντήρηση ακόμη των οργάνων.
Σε αυτή τη θέση θα παραμείνει για περισσότερο από τριάντα χρόνια, παράγοντας σχεδόν το σύνολο του έργου του. Σε αυτό το διάστημα καταγράφεται και η ανάπτυξη της φιλίας του Χάυντν με τον Μότσαρτ, του οποίου το έργο άσκησε σημαντική επίδραση στον Χάυντν. Στα σημαντικότερα έργα αυτής της περιόδου συγκαταλέγονται οι συμφωνίες του Παρισιού (1785-1786), η συμφωνία του Αποχαιρετισμού (αρ. 45) καθώς και αρκετές σονάτες για πιάνο και κουαρτέτα εγχόρδων.
Λονδίνο και Βιέννη
Μετά το θάνατο του πρίγκιπα Νικολάου το 1790, ο διάδοχος του Αντώνιος αποφασίζει να απολύσει όλους τους μουσικούς της αυλής. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στον Χάυντν να αποδεχτεί την τιμητική πρόσκληση του ιμπρεσάριου Γιόχαν Πέτερ Σάλομον (Johann Peter Salomon) για μία περιοδεία στο Λονδίνο με την υποστήριξη μιας μεγάλης ορχήστρας. Στα πλαίσια αυτής της περιοδείας, ο Χάυντν συνθέτει συνολικά δώδεκα συμφωνίες, μεταξύ των οποίων η συμφωνία Της Εκπλήξεως (αρ. 94) και η Στρατιωτική (αρ. 100). Οι αποκαλούμενες και συμφωνίες του Λονδίνου, τυγχάνουν μεγάλης απήχησης και συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά έργα του Χάυντν.
Μετά από την περιοδεία στο Λονδίνο, ο Χάυντν επιστρέφει στη Βιέννη, όπου εγκαθίσταται μόνιμα και συνθέτει κυρίως θρησκευτική μουσική. Στο διάστημα αυτό, ολοκληρώνει δύο ορατόρια, τη Δημιουργία (Die Schöpfung) και τις Εποχές (Die Jahreszeiten), του 1798 και 1801 αντίστοιχα. Τα κείμενα για τα δύο αυτά ορατόρια έγραψε ο βαρόνος Γκότφριντ φον Σβίτεν και για την Δημιουργία βασίστηκε στη Γένεση και το έργο του Μίλτον Ο χαμένος παράδεισος. Θεωρείται πως τα έργα αυτά είναι επηρεασμένα από τη μουσική του Χαίντελ και ειδικότερα από το ορατόριο του Μεσσία καθώς κατά την επίσκεψή του στο Λονδίνο, ο Χάυντν ήρθε σε επαφή με το έργο του Χαίντελ.
Έργο
Τα έργα του Χάυντν είναι αριθμημένα με βάση την ημερομηνία ολοκλήρωσής τους. Εναλλακτικά χρησιμοποιείται συχνά η ταξινόμηση του Anthony van Hoboken που καθιερώθηκε το 1957. Συνολικά το μουσικό έργο του Χάυντν περιλαμβάνει:
Ορατόρια και όπερες
12 λειτουργίες, με χαρακτηριστικά δείγματα τη Λειτουργία του Νέλσον και τη Λειτουργία των τυμπάνων (αριθμοί έργων 1-12).
104 συμφωνίες (ή 108 σύμφωνα με την ταξινόμηση του Hoboken)
84 κουαρτέτα εγχόρδων
31 τρίο με πιάνο
60 σονάτες για πιάνο
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Haydn: Chronicle and Works, H. C. Robbins Landon (Indiana University Press, 1976-1980)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Albert Christoph Dies: (German) Biographische Nachrichten von Joseph Haydn. Wien: Camesinaische Buchhandlung, 1810.
Βιογραφία (Project Gutenberg)—Βιογραφία του Χάυντν, του J. Cuthbert Hadden (1902) σε ηλεκτρονική μορφή
Παρτιτούρες (Mutopia Project)
Ο Χάυντν και η Κλασική περίοδος
Missa Brevis Sancti Johannis de Deo MP3 Creative Commons Recording
Συνθέτες της κλασικής εποχής
Αυστριακοί συνθέτες κλασικής μουσικής
|
44729
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Εθνόσημο της Γουινέας
|
Το σύγχρονο εθνόσημο της Γουινέας χρονολογείται από το 1993. Τη χρονιά εκείνη η κυβέρνηση της Γουινέας αποφάσισε να αφαιρέσει το όπλο και το ξίφος από το εθνικό έμβλημα. Το κόκκινο και πράσινο φόντο επίσης αφαιρέθηκαν. Το εθνόσημο κοσμείται από ένα περιστέρι που κρατάει κλαδί ελιάς, σύμβολο ειρήνης. Ο θυρεός στο κάτω μέρος του έχει τα χρώματα της σημαίας της χώρας και στο κάτω μέρος του εθνόσημου αναγράφεται το εθνικό ρητό της χώρας, με κεφαλαία γράμματα: TRAVAIL, JUSTICE, SOLIDARITE (Εργασία, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη).
Ιστορία
Στο εθνόσημο του 1958 υπήρχε ένας ελέφας.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://flagspot.net/flags/gn.html - Σημαίες του Κόσμου: Γουινέα.
Γουινέα
Εθνικά σύμβολα της Γουινέας
|
825754
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%BA%CE%B1
|
Μπόκα
|
Η Μπόκα (ιταλικά: Boca) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Νοβάρας, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Νοβάρας
|
590546
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%86%CF%84%CE%AE%20%CE%B6%CF%8D%CE%BC%CE%B7
|
Τριφτή ζύμη
|
Η τριφτή ζύμη είναι ανάλαφρη και εύθρυπτη ζύμη ζαχαροπλαστικής που χρησιμοποιείται για την παρασκευή βάσης τάρτας ή πίτας.
Οι συνταγές ζαχαροπλαστικής συνήθως θέλουν διπλάσιο αλεύρι από το λίπος κατά βάρος. Το λίπος (βούτυρο, λαρδί, λάδι καρύδας, ή η μαργαρίνη πλήρους λίπους) τρίβεται μέσα σε απλό αλεύρι για να δημιουργήσει ένα χαλαρό μείγμα το οποίο στη συνέχεια δένεται χρησιμοποιώντας μια μικρή ποσότητα παγωμένου νερού. Στη συνέχεια απλώνεται με τη βοήθεια ενός πλάστη και σχηματίζεται και τοποθετείται για να δημιουργήσει το πάνω ή το κάτω μέρος μιας αλμυρής ή γλυκιάς πίτας, με φρούτα, λαχανικά, ξηρούς καρπούς, σοκολάτα, κρεάτικα κ.α.
Τύποι
Η ζύμη φονσέρ είναι γαλλική τριφτή ζύμη που περιλαμβάνει αυγά. Τα αυγά και το βούτυρο αναμιγνύονται με μικρή ποσότητα ζάχαρης και αλατιού προτού προστεθεί το αλεύρι και δεθεί η ζύμη με προσθήκη κρύου νερού.
Η ζύμη μπρισε είναι πιο ανάλαφρη και ευαίσθητη από τη ζύμη φονσέρ επειδή περιέχει περισσότερο βούτυρο - σε αναλογία μάζας 3 μέρη βούτυρο : 5 μέρη αλεύρι. Χωρίς προσθήκη ζάχαρης, προκύπτει καλή βάση για αλμυρές πίτες.
Η pâte sucrée (ζύμη σουκρέ) ή γλυκιά ζύμη παρασκευάζεται με προσθήκη ζάχαρης που γλυκαίνει το μείγμα και εμποδίζει τις πλεξούδες γλουτένης, με αποτέλεσμα ένα εύθρυπτο αρτοσκεύασμα. Εναλλακτικά υπάρχουν συνταγές για ζύμη χωρίς γλουτένη.
Η ζύμη σαμπλέ μοιάζει με τη ζύμη σουκρέ, αλλά το βούτυρο σχηματίζει κρέμα με τη ζάχαρη και τα αυγά προτού προστεθεί το αλεύρι. Έτσι η ανάμιξη γίνεται πιο ομοιόμορφη, η ζύμη διογκώνεται πολύ λιγότερο, και προκύπτει μία πιο "μεστή" και ξηρή ζύμη, συγκριτικά με την εύθρυπτη υφή των άλλων. Η ζύμη σαμπλέ προτιμάται σε γλυκές τάρτες, μπισκότα τσαγιού, διακοσμητικά σχήματα, μπισκότα σάντουιτς, και όπου απαιτείται σταθερότητα στη μορφή. Δεν χρειάζεται νερό, και η ζύμη δεν είναι ευαίσθητη στη θερμοκρασία.
Συλλογή φωτογραφιών
Βιβλιογραφία
Ζύμες
Ζαχαροπλαστική
|
672893
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%85%CE%AD%CE%BB%20%CE%91%CE%BB%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD
|
Εμανυέλ Αλγκάν
|
Ο Εμανυέλ Αλγκάν (Emmanuel Halgan, 31 Δεκεμβρίου 1771 - 20 Απριλίου 1852) ήταν Γάλλος αποικιακός κυβερνήτης, βουλευτής και ναύαρχος του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού. Διετέλεσε διοικητής της γαλλικής Μοίρας Αιγαίου κατά την Ελληνική Επανάσταση.
Ο Αλγκάν γεννήθηκε στην κωμόπολη Donges, στον σημερινό Νομό Λουάρ-Ατλαντίκ, και ο πατέρας του ήταν δικαστικός κλητήρας. Ο Αλγκάν κατατάχθηκε στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό σε ηλικία 16 ετών. Για ένα διάστημα το άφησε και υπηρέτησε ως αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού. Επανήλθε όμως στο Πολεμικό Ναυτικό στα δύσκολα χρόνια της Γαλλικής Επαναστάσεως, και τότε υπηρέτησε στο μπρίκι «Curieux», που καταλήφθηκε από μια βρετανική φρεγάτα το 1793. Ο Αλγκάν αιχμαλωτίσθηκε από τους Βρετανούς και μετά την επιστροφή του στη Γαλλία, υπηρέτησε στο πλοίο «Terrible» και άλλα πολεμικά.
Το 1798 ανέλαβε τη διοίκηση της νεότευκτης κορβέτας «Αρέθουσα». Αλλά και πάλι το επόμενο έτος η «Αρέθουσα» καταδιώχθηκε και αιχμαλωτίσθηκε από το βρετανικό «Excellent», στα ανοικτά της Πορτογαλίας. Το βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό μετονόμασε την «Αρέθουσα» σε «Raven» και την ενέταξε στη δύναμη του.
Μετά την απελευθέρωσή του, ο Αλγκάν υπηρέτησε στη φρεγάτα «Clorinde» και μετά ανέλαβε τη διοίκηση του «Épervier» (μπρίκι, 1803). Σε εκείνο το πλοίο έτυχε να έχει υπό τις διαταγές του τον μικρότερο αδελφό του Μεγάλου Ναπολέοντα, τον Ιερώνυμο Βοναπάρτη, τότε 19χρονο σημαιοφόρο. Επισκέφθηκαν τη Μαρτινίκα, αλλά γρήγορα επέστρεψαν στη Γαλλία και από εκεί στάλθηκαν στον Ινδικό Ωκεανό με την κορβέτα «Berceau» για να προειδοποιήσουν τις εκεί γαλλικές αποικίες για το ξέσπασμα του Πολέμου του Γ΄ Συνασπισμού. Στον Μαυρίκιο ενώθηκε με τη μοίρα του Λινουά και καταπιάστηκε με επιδρομές κατά εμπορικών πλοίων. Το «Berceau» αιχμαλώτισε το 1500 τόνων βρετανικό εμπορικό «Κόμισσα του Σάδερλαντ» και μαζί με τη φρεγάτα «Sémillante» κατέστρεψαν προκεχωρημένα φυλάκια των Βρετανών στον όρμο Πούλο, κάπου οκτώ μίλια από τον εμπορικό σταθμό Μπενκούλεν στη Σουμάτρα (3 Δεκεμβρίου 1803).
Ο Αλγκάν έπεισε τον Λινουά να περάσει από τον Πορθμό Γκασπάρ, του οποίου είχε μελετήσει πρόσφατους χάρτες. Η γαλλική δύναμη συνάντησε μία νηοπομπή 26 πλοίων της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, συνάντηση που προκάλεσε τη «σχεδόν» Ναυμαχία του Πούλο Άουρα.
Στη συνέχεια ο Αλγκάν προάχθηκε σε capitaine de frégate και ανακλήθηκε στη Γαλλία, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της φρεγάτας «Κυβέλη», αλλά γρήγορα διατάχθηκε να υπηρετήσει στο πλοίο «Βετεράνος» (Vétéran), όπου πάλι συνάντησε τον Ιερώνυμο Βοναπάρτη, αυτή τη φορά ως πρίγκιπα και διοικητή του.
Το 1809 ο Αλγκάν ήταν κυβερνήτης του «Heureuse» κατά τη Ναυμαχία του Ιλ ντ' Αιξ και το πλοίο του ήταν ένα από αυτά που σώθηκαν.
Τον Δεκέμβριο του 1813, με κλάσμα μόνο των πληρωμάτων των πλοίων του, ο Αλγκάν υπερασπίσθηκε το φρούριο Χέλεβουτ-σλας της Ολλανδίας από τις επιθέσεις αρκετών χιλιάδων εξεγερμένων. Αργότερα τα φρούρια που κατείχαν εκεί οι Γάλλοι διατάχθηκε να εγκαταλειφθούν εξαιτίας της προελάσεως των Συμμάχων. Ο Αλγκάν υπεχώρησε στην Αμβέρσα και όταν αυτή βομβαρδίσθηκε, υπερασπίσθηκε το λιμάνι και βοήθησε να σωθούν τα πλοία και οι ναυτικές εγκαταστάσεις.
Μετά την Παλινόρθωση των Βουρβόνων, ο Αλγκάν διορίσθηκε κυβερνήτης του πλοίου «Superbe» και πήγε στην Καραϊβική. Στη συνέχεια επεθεώρησε τις ναυτικές διοικήσεις στην Ανατολή και την Αμερική. Το 1819 έγινε προσωπάρχης του Υπουργείου Ναυτικού. Αργότερα επέστρεψε ως διοικητής της γαλλικής Μοίρας Αιγαίου, ενώ ταυτοχρόνως, από το 1822 έως το 1830, ήταν «αριστήνδην» βουλευτής.
Στο Αιγαίο ο Αλγκάν είχε ως έδρα του κυρίως τη Σμύρνη, από όπου επισκεπτόταν συχνά με την αρχηγίδα του «Κλεοπάτρα» την Κωνσταντινούπολη και τον Πειραιά, οπότε προτιμούσε να διαμένει στην Αθήνα. Στις αρχές του 1821 προάχθηκε σε υποναύαρχο. Κατά τις σφαγές του χριστιανικού πληθυσμού της Σμύρνης που διέταξε τον Ιούλιο του 1821 ο εκεί πασάς ως αντίποινα για την Ελληνική Επανάσταση, ο Αλγκάν με την παρέμβασή του στον πασά κατάφερε να σώσει πολλούς.
Ακολουθώντας τη γραμμή ουδετερότητας της χώρας του στην ελληνοτουρκική διένεξη, ο Αλγκάν δεν εκδηλώθηκε ενεργά για τον αγώνα των Ελλήνων. Διακρίθηκε όμως για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του, όπως και για τη διορατικότητά του σε σχέση με την εξέλιξη της Επαναστάσεως. Οι εκθέσεις του προς τη γαλλική κυβέρνηση φανερώνουν την οξύνοιά του. Σε μία από αυτές τις εκθέσεις έγραφε:
«Η ευρωπαϊκή Ελλάς δεν είναι δυνατόν πλέον να επανέλθη εις την προτέραν αυτής κατάστασιν... Επί ματαίω η Υψηλή Πύλη προσπαθεί δι' επιεικών επαγγελιων να εξαπατήση τους Έλληνας... ...Οι Μουσουλμάνοι έλαβαν τα όπλα και προτού να τα αποθέσουν, το ελληνικόν έθνος, εάν επέπρωτο να καθυποβληθή εις υπακοήν, ήθελεν εξαλειφθή από προσώπου της γης... ...Μετά την διαφωτίσασαν τους Έλληνας αυγήν του πολιτισμού, δεν απομένει εις τούτους ειμή καταστροφή ή ελευθερία. Δεν επηρεάζομαι υπό των αναμνήσεων του παρελθόντος. Κρίνω τους Έλληνας άνευ προκαταλήψεως. Γνωρίζω τον βαθμόν της ηθικής εκπτώσεως εις την οποίαν περιέστησαν, ουδ' αμφιβάλλω ότι θα εχρειάζετο ενταύθα μακρός χρόνος εννόμου τάξεως, ίνα ασφαλίση την δικαιοσύνην... Αλλά όσον δήποτε σπουδαίαι και αν είναι αι σκέψεις αυταί, δύνανται άραγε να παρακωλύσουν την πορείαν και τα ακατάσχετα αποτελέσματα του χρόνου; Θάττον ή βράδιον ανάγκη να ελευθερωθή η Ελλάς. Ταύτα έχουσα υπ' όψιν η Ευρώπη ας πράξη τα δέοντα.» — E. Αλγκάν, 18 Σεπτεμβρίου (ν.η.) 1821
Ο Αλγκάν επέστρεψε στο γραφείο του στο Υπουργείο το 1824, έχοντας παραδώσει τη Μοίρα του Αιγαίου στον ναύαρχο ντε Βιελά. Ο Αλγκάν υπηρέτησε επίσης στο Συμβούλιο του κράτους (Conseil d'État). Το 1830 προήδρευσε της Επιτροπής Ναυτικών Σημάτων, ενώ το 1837 διορίσθηκε γενικός επιθεωρητής των Λιμένων του Ωκεανού. Το 1840 διορίσθηκε κυβερνήτης της Μαρτινίκας.
Μετά την αποστράτευσή του στις 24 Ιουνίου 1841 με τον βαθμό του αντιναυάρχου, ο Αλγκάν παρασημοφορήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο της Λεγεώνας της Τιμής. Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 80 ετών.
Το γένος μικρών θάμνων Halgania, που ανήκει στην οικογένεια βοραγινοειδή, ιθαγενές της Αυστραλίας, ονομάσθηκε έτσι προς τιμή του Εμανυέλ Αλγκάν.
Παραπομπές
Πηγές
Παναγιώτη Ε. Κώνστα: το λήμμα «Αλγκάν, Εμμ.» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 3, σσ. 711-712
Ναύαρχοι της Γαλλίας
|
125393
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Flight%20of%20the%20Amazon%20Queen
|
Flight of the Amazon Queen
|
Το Flight of the Amazon Queen είναι βιντεοπαιχνίδι περιπέτειας της Interactive Binary Illusions. Κυκλοφόρησε το 1995 για τα Amiga και DOS, ενώ από το 2004 είναι freeware για χρήση με τη μηχανή ScummVM. Το παιχνίδι, δημιουργία των Τζον Πάσφιλντ και Στιβ Σταματιάδης, είναι παρόμοιο με τα κλασσικά point-and-click adventures που κυκλοφόρησε η LucasArts την δεκαετία του ΄90 και αντλεί την έμπνευση του από το Monkey Island. Η έκδοση του παιχνιδιού για Amiga δεν είχε ομιλία, σε αντίθεση με την έκδοση για PC, όπου επαγγελματίες ηθοποιοί δάνεισαν τις φωνές στους στους ήρωες. Αποκλειστική κατοχή των πνευματικών δικαιωμάτων του παιχνιδιού έγινε το 2005 ο Τζον Πάσφιλντ. Το παιχνίδι παρουσιάζει πολλές ομοιότητες, σε χαρακτήρες και καταστάσεις, με την τηλεοπτική σειρά Το Μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου.
Σενάριο
Ιστορία
Η ιστορία του παιχνιδιού διαδραματίζεται το 1949 και αποτελεί έναν φόρο τιμής στα κινηματογραφικά σήριαλ και τα φτηνά βιβλία τσέπης της εποχής. Ο παίκτης έχει τον ρόλο του Τζο Κινγκ, ενός πιλότου που θα συντριβεί με το σκάφος του Amazon Queen στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Πρέπει να σώσει την επιβάτιδα του, τη γνωστή ηθοποιό Φέι Ράσελ, αλλά και μια φυλή Αμαζόνων που κατοικούν εκεί. Αντίπαλός του είναι ένας τρελός επιστήμονας που προσπαθεί να κατακτήσει τον κόσμο μεταμορφώνοντας τις Αμαζόνες σε πολεμιστές-δεινόσαυρους.
Υπόβαθρο
Η δράση εκτυλίσσεται κυρίως στη λεκάνη του Αμαζονίου. Βασικές τοποθεσίες είναι οι ακόλουθες:
Ξεκινώντας από το Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Τζο πετά πάνω από το τροπικό δάσος του Αμαζονίου και κάνει αναγκαστική προσγείωση εξ' αιτίας μιας σφοδρής καταιγίδας.
Στον Αμαζόνιο, επισκέπτεται ένα χωριό Πυγμαίων.
Ο ψηλός βράχος Pinnacle αποτελεί το παρατηρητήριό του.
Το εργοστάσιο Flöda Factory κατασκευάζει δερμάτινα σορτς και είναι η βιτρίνα για τη μυστική βάση του τρελού επιστήμονα.
Το φρούριο Amazon Fortress είναι η έδρα της φυλής των Αμαζόνων.
Ένας καταυλισμός μιας χριστιανικής ιεραποστολής.
Ένας αρχαίος ναός, γεμάτος με περίεργες τεχνολογικές κατασκευές που θυμίζουν αυτόν στο Indiana Jones and the Fate of Atlantis.
Μια ομιχλώδης κοιλάδα όπου εκτυλίσσεται το τελευταίο μέρος του παιχνιδιού.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ScummVM.org Ιστοσελίδα με το ScummVM και τα αρχεία του παιχνιδιού
Ιστοσελίδες των δημιουργών Στιβ Σταματιάδης και Τζον Πάσφιλντ
Συνέντευξη του Στιβ Σταματιάδης
Βίντεο με τη λύση
To Flight of the Amazon Queen στο MobyGames
Βιντεοπαιχνίδια του 1995
Βιντεοπαιχνίδια του 2004
Βιντεοπαιχνίδια περιπέτειας
Βιντεοπαιχνίδια Amiga
Βιντεοπαιχνίδια του Commodore 64
Βιντεοπαιχνίδια DOS
|
107249
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Άγιος Ιωάννης ο Καλοκτένης
|
Ο Άγιος Ιωάννης ο Καλοκτένης είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έζησε κατά τον 12ου αιώνα και καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη.
Γεννήθηκε από εύπορους γονείς, τον Κωνσταντίνο Καλοκτένη και τη Μαρία. Έγινε μοναχός σε κάποια μονή της Κωνσταντινουπόλεως και λόγω της αρετής και των ικανοτήτων του εξελέγη Μητροπολίτης Θηβών και Έξαρχος πάσης Βοιωτίας.
Διοίκησε την Εκκλησία των Θηβών από το 1166 έωςτο 1182.
Έλαβε μέρος στις Συνόδους του 1166 και 1170 στη Κωνσταντινούπολη επί αυτοκράτορος Μανουήλ του Κομνηνού
Ο Άγιος Ιωάννης αφιερώθηκε πλήρως στο ποίμνιό του, το οποίο διακόνησε με πιστότητα και ζήλο. Έχτισε ναούς (όπως της Υπερενδόξου Θεοτόκου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Δημαρχείο της Θήβας), ανέπτυξε αρδευτικά έργα όπως μια τρίτοξη γέφυρα για το πέρασμα του Ασωπού, η οποία καταστράφηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, ίδρυσε παρθενώνα, στον οποίο έμεναν παρθένες. Ακόμη κατασκεύασε Νοσοκομείο, Γηροκομείο, Πτωχοκομείο και Ξενώνα.
Πλήρωσε τις κενές επισκοπικές έδρες με επισκόπους στα 1169, αλλά επειδή το έπραξε ερήμην της μεγάλης Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως , συνήλθε Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη από ενησμούντες αρχιερείς με σκοπό να εξετάσει αν ορθώς προέβη στην ενέργεια αυτή. Τελικά δεν επιτιμήθηκε καθώς δικαιολογήθηκε πως το έπραξε αυτό λόγω της κατάπτωσης του θρησκευτικού αισθήματος των κατοίκων της περιοχής.
Η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη του, του χάρισαν το όνομα «Νέος Ελεήμων».
Είναι πολιούχος της Θήβας και η μνήμη του εορτάζεται στις 29 Απριλίου.
Παραπομπές
Πηγές
Βασίλειος Δελβενακιώτης, «Η Θήβα κατά τον ΙΒ' μ.Χ αιώνα και ο μητροπολίτης Ιωάννης ο Καλοκτένης», Επετηρίς της Εταιρείας Βοιωτικών Μελετών, τομ. Α, τχ.α,Αθήνα, 1988, σελ.689-705
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Χριστιανική Βοιωτία
Ιωαννης Καλοκτενης
Ιωαννης
Επίσκοποι του 12ου αιώνα
|
388021
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%8E
|
Νήσος Αργώ
|
Η Νήσος Αργώ είναι ένα νησί του ποταμού Νείλου στο Σουδάν. Το νησί περιλαμβάνει μια πόλη με το ίδιο όνομα και τον αρχιολογικό χώρο της πόλης της Νουβίας Ταμπό.
Παραπομπές
Νησιά του Νείλου
Νησιά του Σουδάν
|
286065
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%87%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Εταιρική χρηματοδότηση
|
Γενικά με τον οικονομικό όρο Εταιρική χρηματοδότηση, ή Χρηματοδότηση επιχείρησης, χαρακτηρίζεται το σύνολο των ενεργειών εκείνων για τη διάθεση κεφαλαίων σε μία νόμιμη επιχείρηση, ανεξάρτητα του είδους της, με στόχο την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων της.
Διάκριση
Στη πράξη η οποιαδήποτε χρηματοδότηση επιχειρήσης περιλαμβάνει δύο σκέλη: αφενός την πηγή προέλευσης των κεφαλαίων της χρηματοδότησης, και αφετέρου τη χρήση , ή τον προορισμό των κεφαλαίων της χρηματοδότησης.
Α. Από τη βασική αυτή διάκριση ως προς το πρώτο σκέλος διακρίνονται τρεις τύποι πηγών χρηματοδότησης, οι οποίες και είναι:
Η Τραπεζική χρηματοδότηση, η οποία και ταυτίζεται με την τραπεζική δανειοδότηση, που επιχειρείται από το κεφάλαιο των καταθετών.
Η Κεφαλαιαγορά. Μέσω αυτής οι επιχειρήσεις εκδίδουν μετοχές ή ομολογίες τις οποίες και προωθούν στις χρηματιστηριακές συναλλαγές. Έτσι εκδίδοντας μετοχές αποφεύγεται η καταβολή τόκων πλην όμως παραχωρείται μέρος της ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων σε νέους μετόχους, ενώ εκδίδοντας ομόλογα αποφεύγεται η εκχώρηση μέρους της ιδιοκτησίας των πλην όμως επιβαρύνονται των εξόδων των τοκοχρεολυσίων και μάλιστα σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Η Αυτοχρηματοδότηση. Πρόκειται για τον πλέον υγιέστερο οικονομικό τρόπο χρηματοδότησης που επιτυγχάνεται με δέσμευση κερδών με επακόλουθο τη διανομή μειωμένων μερισμάτων.
Β. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της βασικής διάκρισης, δηλαδή της χρήσης των κεφαλαίων σε χρόνο αποπληρωμής τους, οι χρηματοδοτήσεις διακρίνονται σε
Βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση
Μεσο-μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση
Εκτός όμως των παραπάνω διακρίσεων λαμβάνεται επίσης υπόψη και η δραστηριότητα των επιχειρήσεων όπου ανάλογα αυτών διαφοροποιείται το κόστος της εκάστοτε χρηματοδότησης, δηλαδή τόσο ο τόκος όσο και ο χρόνος αποπληρωμής. Έτσι βάσει αυτών οι χρηματοδοτήσεις διακρίνονται σε:
Βιομηχανικές
Βιοτεχνικές
Αγροτικές (Γεωργικές, Κτηνοτροφικές, Αλιευτικές κλπ.)
Εμπορικές και
Επαγγελματικές.
Εξουσία της χρηματοδότησης
Γενικά ο υψηλόφρων κόσμος της επιχειρηματικότητας και ειδικότερα της βιομηχανίας ισχυρίζεται ότι η διοίκηση των επιχειρήσεων είναι υπεύθυνη απέναντι σε τρεις ομάδες ανθρώπων, που προσδιορίζονται α) στους μετόχους, ως φορείς μέσων χρηματοδότησης, β) στους απασχολούμενους υπαλλήλους και εργάτες και γ) στους πελάτες που αγοράζουν τα παραγόμενα προϊόντα. Στη ζυγαριά αυτών των ευθυνών τελικό λόγο έχει η χρηματοδότηση.
Η Διοίκηση μιας ισχυρής επιχείρησης έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει επιθυμίες άνεσης στους απασχολούμενους ή ακόμα και να εφαρμόσει "δημοκρατικές" μεθόδους ελέγχου στον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων μηχανικών - εργατών, ή μηχανικών - πωλητών. Πολλές φορές όμως συμβαίνει η τεχνολογική υπεροχή των μηχανικών να γίνεται αυτοσκοπός σε βάρος των εργατών ή πωλητών, όπως επίσης μπορεί να συμβεί και το αντίθετο από έντονο συνδικαλισμό. Έτσι αν φθάσει ο όποιος στόχος εξ αυτών να πραγματοποιείται σε βάρος της ικανότητας της επιχείρησης να πραγματοποιεί κέρδη, τότε η ροή των μέσων χρηματοδότησης θ΄ αρχίσει να στερεύει με συνέπεια να αρχίζει να διαγράφεται με σαφήνεια ο κίνδυνος χρεωκοπίας.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η εξουσία της εταιρικής χρηματοδότησης ασκείται ακριβώς πάνω στην ανάληψη του ελέγχου της εταιρίας. Συγκεκριμένα η αξία των μετοχών μιας επιχείρησης που διακινούνται στο χρηματιστήριο εξαρτάται από την αγοραία εκτίμηση της ικανότητάς της ν΄ αποκομίζει κέρδη. Έτσι υπό το πρίσμα αυτό μπρος στη γενική τάση των μετόχων που ενδιαφέρονται μόνο για την χρηματική αξία των τοποθετήσεών τους ο χαρακτήρας της επιχείρησης δεν λαμβάνεται υπόψη.
Στη περίπτωση αυτή μία επιχείρηση που διαθέτει κεφάλαια χρηματοδότησης για επένδυση μπορεί ν΄ αναλάβει τον έλεγχο μιας εταιρίας, προσφέροντας έτσι στους μετόχους της, τιμή υψηλότερη από την τρέχουσα αξία των μετοχών της. Στη συνέχεια μπορεί είτε ν΄ αφομοιώσει είτε ν΄ απολύσει μέρος του προσωπικού της υπό έλεγχο εταιρίας, χρησιμοποιώντας και ότι θέλει από τον εξοπλισμό, ή το εργατικό δυναμικό αλλά και τις σχέσεις της με την αγορά, για δικό της όφελος.
Από δε την άλλη όψη όταν μια επιχείρηση διατρέχει τον κίνδυνο ν΄ απορροφηθεί από κάποια άλλη προσπαθώντας να διασφαλίσει την ανεξαρτησία της συμβαίνει τακτικά να πωλήσει ένα αληθοφανές παραμύθι στους μετόχους της για κάποια μελλοντική ανάπτυξη, ή να δώσει περισσότερα μερίσματα υψώνοντας έτσι την αξία των μετοχών της παρότι μια τέτοια ενέργεια μειώνει ή δυσκολεύει την ανάπτυξή της στο επίπεδο εκείνο που θα μπορούσε να την θέσει εκτός κινδύνου.
Έτσι όπως και να έχει η χρηματοδότηση έχει το πάνω χέρι και η εξουσία της είναι αναμφισβήτητη.
Πηγές
Joan Robinson - John Eatwell "Εισαγωγή στη σύγχρονη Οικονομική" Μεταφρ. Κ. Σοφούλη, Νικηφ. Σταματάκη - Εκδ. Παπαζήση Αθήναι 1975. σελ.346.
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.61ος, σελ.258.
Χρηματοδοτήσεις
|
422362
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%28%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%29
|
Ηλιογάβαλος (θεότητα)
|
Ο Ηλιογάβαλος ή Ελαγάβαλος είναι Συρο-Ρωμαίκή ηλιακή θεότητα.
Λατρεία
Ο Ηλιογάβαλος αρχικά λατρευόταν στην Έμεσα της Συρίας. Το όνομα είναι η εκλατινισμένη μορφή του Συριακής λέξης Ilāh hag-Gabal (Ελ Γκαμπάλ), που προέρχεται από το Ilāh, "θεός" και gabal, "βουνό" (πρβλ. αραβικά جبل, jabal), καταλήγοντας έτσι στο "ο Θεός του Βουνού", η εκδοχή της έννοιας της θεότητας της Έμεσας. Η λατρεία της θεότητας εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον δεύτερο αιώνα. Για παράδειγμα, αφιέρωση βρέθηκε ακόμα και στο Βόρντεν, στη σημερινή Ολλανδία.
Ρώμη
Η λατρεία εισήχθη στη Ρώμη από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο Αντωνίνο, ο οποίος πριν την αναρρίχησή του στον θρόνο ήταν ο κληρονομικός αρχιερέας στην Έμεσα, γνωστός με το όνομα της θεότητας ως Ηλιογάβαλος. Η Συριακή θεότητα αφομοιώθηκε με τον ρωμαϊκό ηλιακό θεό Sol Invictus ("ο Ανίκητος Ήλιος").
Ένας ναός που ονομαζόταν Ηλιογαβάλειο χτίστηκε στην ανατολική πλευρά του Παλατινού Λόφου, για να στεγάσει την ιερή πέτρα του ναού της Έμεσας, έναν μαύρο κωνικό μετεωρίτη. Ο Ηρωδιανός γράφει για την πέτρα:
Η πέτρα λατρεύεται σαν να έχει σταλεί από τον ουρανό. Πάνω της υπάρχουν κάποια κομμάτια και σημάδια που προεξέχουν, τα οποία οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι μια εικόνα του ήλιου, επειδή τα βλέπουν έτσι
Ο Ηρωδιανός αναφέρει επίσης ότι ο αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος ανάγκασε τους συγκλητικούς να βλέπουν ενώ χόρευε γύρω από τον βωμό της θεότητάς του υπό των ήχο των τυμπάνων και κυμβάλων, και κάθε σε κάθε θερινό ηλιοστάσιο εορταζόταν μεγάλη γιορτή, δημοφιλής γιατί μοιραζόταν τρόφιμα, κατά τη διάρκεια της οποίας τοποθετούσε την ιερή πέτρα σε ένα άρμα στολισμένο με χρυσό και πετράδια, με το οποίο παρέλαυνε στην πόλη:
Ένα άρμα έξι αλόγων μετέφερε τη θεότητα, τα οποία άλογα ήταν τεράστια και λευκά χωρίς καμία ατέλεια, με ακριβή χρυσή επένδυση και πλούσια στολίδια. Τα ηνία δεν τα κρατούσε κανένας, και κανένας δεν επέβαινε στο άρμα. Το άρμα συνοδευόταν σαν αρματοδρόμος να ήταν ο ίδιος ο θεός. Ο Ηλιογάβαλος έτρεχε ανάποδα μπροστά από το άρμα, βλέποντας τον θεό και κρατώντας τα ηνία. Έκανε όλη τη διαδρομή με αυτόν τον τρόπο, ανάποδα, κοιτώντας το πρόσωπο του θεού.
Η περιγραφή του Ηρωδιανού υποδηλώνει ότι η προερχόμενη από την Έμεσα λατρεία ήταν εμπνευσμένη από τη Βαβυλωνιακή γιορτή Ακίτου.
Ο Αυτοκράτορας επίσης προσπάθησε να ενώσει τη Ρωμαϊκή και τη Συριακή θρησκεία υπό την υπεροχή της θεότητάς του, την οποία έθετε πιο ψηλά ακόμα και από τον Γιούπιτερ, και στην οποία σαν γυναίκα τοποθετούσε είτε την Αστάρτη, Μινέρβα ή Ουρανία, ή έναν συνδυασμό αυτών. Τα πιο ιερά κειμήλια της Ρωμαϊκής θρησκείας μεταφέρθηκαν από τα ιερά τους στο Ηλιογαβάλειο, μεταξύ των οποίων "το έμβλημα της Μεγάλης Μητέρας, η φωτιά της Βέστα, το Παλλάδιο, οι ασπίδες των Σάλιων, και όσα οι Ρωμαίοι είχαν ως ιερά". Επίσης λέγεται ότι διακήρυσσε ότι οι Ιουδαίοι, Σαμαρείτες και Χριστιανοί πρέπει να μεταφέρουν τις τελετές τους στους ναούς του, ώστε "να περιλαμβάνει όλα τα μυστήρια από κάθε μορφή λατρείας".
Μετά τη δολοφονία του αυτοκράτορα το 222, τα θρησκευτικά του διατάγματα ανακαλέστηκαν, και η λατρεία του Ηλιογάβαλου επέστρεψε στην Έμεσα.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
M. Pietrzykowsky, "Die Religionspolitik des Kaisers Elagabal", in: Aufstieg und Niedergang der römischen Welt II 16.3 (1986) 806-1825
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Livius.org: Elagabal
Θεοί της Ρωμαϊκής μυθολογίας
|
42530
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Killing%20in%20the%20Name
|
Killing in the Name
|
Το "Killing in the Name" είναι το πρώτο σινγκλ των Rage Against the Machine από το ομώνυμο άλμπουμ, και είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του συγκροτήματος. Στις 31 Αυγούστου το 1999, επανακυκλοφόρησε με δυο επιπλέον ανέκδοτα τραγούδια τα "Darkness Of Greed" και "Clear The Lane". Αξίζει να αναφερθεί ότι το όνομα δεν είναι "Killing in the Name of", ένα συνηθισμένο λάθος.
Οι στίχοι υπονοούν ότι κάποια μέλη του νομοθετικού σώματος στις Η.Π.Α. είναι επίσης μέλη της Κου Κλουξ Κλαν. Αυτό φαίνεται κυρίως από την επαναλαμβανόμενη φράση-επωδό: "Some of those that work forces are the same that burn crosses"(Κάποιοι από αυτούς που καθορίζουν τους νόμους είναι οι ίδιοι που καίνε σταυρούς), που αναφέρεται στην τελετουργική καύση σταυρών στις συγκεντρώσεις της ρατσιστικής αυτής οργάνωσης.
Το εξώφυλλο του σινγκλ είναι η αμφιλεγόμενη φωτογραφία του Θικ Κουάνγκ Ντουκ, να αυτοπυρπολείται διαμαρτυρόμενος για την αντιμετώπιση των Βουδιστών από την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ.
Περιεχόμενα
"Killing in the Name"
"Darkness of Greed"
"Clear the Lane"
Τραγούδια των Rage Against the Machine
Τραγούδια του 1992
Singles του 1992
Singles του 1993
Τραγούδια κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας
Singles της Epic Records
Singles (ντεμπούτο)
Τραγούδια διαμαρτυρίας
|
692624
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%BB%CE%AD%CF%86%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Αντώνης Κλέφτης
|
Ο Αντώνης Κλέφτης είναι ελληνοκύπριος πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του αγωνίστηκε με τα χρώματα της Ένωσις Νέων Παραλιμνίου και της εθνικής Κύπρου. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους Κύπριους τερματοφύλακες όλων των εποχών.
Καριέρα
Πολύ θετική είναι η προϊστορία για τη θέση του τερματοφύλακα στην Ένωση. Άξιος διάδοχος του μεγάλου Δήμου Κωνσταντίνου ήταν στην δεκαετία του ’80 ο Αντώνης Κλέφτης αφού έκανε υπομονή και έζησε για λίγα χρόνια στην σκιά του μεγάλου τερματοφύλακα.
Ο Α. Κλέφτης ξεκίνησε από πολύ μικρός στην ομάδα και κοντά στον μεγάλο αρχηγό του Παραλιμνίου πήρε όλα εκείνα τα εφόδια που ου χρειάζονταν για να γίνει ο καλύτερος διάδοχος του. Για 22 χρόνια έγραψε χρυσές σελίδες στην ιστορία του σωματείου, έπαιξε σε όλες τις εθνικές ομάδες και έφυγε σε ηλικία 33 χρόνων για να συνεχίσει αργότερα ως προπονητής.
Ο Αντώνης ξεχώριζε για το ταλέντο του και το ήθος του στη γήπεδα ενώ διετέλεσε για αρκετά χρόνια αρχηγός της ομάδας. Ήταν από τους κορυφαίους τερματοφύλακες και έπαιξε από το 1970 μέχρι το 1993. Με τα πλούσια προσόντα του θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Ο Κλέφτης όμως δεν ήθελε να φύγει από την Ένωση που τόσο αγαπούσε.
Φιλότιμος, ταλαντούχος και ευσυνείδητος, ο Αντώνης Κλέφτης ήταν ο τελευταίος ποδοσφαιριστής της χρυσής εποχής της Ένωσης, με προπονητή τον Πλούσκαλ. Στάθηκε με επιτυχία για πολλά χρόνια κάτω από τα δοκάρια και ήταν άξιος διάδοχος του Δήμου. Το πρώτο του επίσημο παιχνίδια έγινε το 1976-77 κατά του Άρη στο Παραλίμνι, όταν μπήκε αλλαγή στη θέση του Δήμου. Κατέγραψε 400 συμμετοχές στο πρωτάθλημα και 40 στο κύπελλο.
Κύπριοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Ένωσις Νέων Παραλιμνίου
|
337189
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CF%81%CE%BF%20%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B3%CE%BF%20%CE%A6%CE%9A
|
Σέρο Λάργο ΦΚ
|
Η Σέρο Λάργο ΦΚ είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Μέλο στην Ουρουγουάη. Η ομάδα ιδρύθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2002. Συμμετέχεισ στην Uruguayan Primera División, την ανώτατη κατηγορία της χώρας. Έδρα της ομάδας είναι το Estadio Arquitecto Antonio Eleuterio Ubilla, χωρητικότητας 8000 θεατών. Το 2007 προβιβάστηκε στην Uruguayan Primera División για πρώτη φορά, παραμένοντας στην κατηγορία για δύο συνεχόμενες περιόδους. Αφότου διαβασθμίστηκε επανήλθε στην κατηγορία. Έχει μία συμμετοχή στη φάση των ομίλων του Κόπα Σουδαμερικάνα 2012.
Επιτεύγματα
Φιναλίστ
Segunda División:2007/08
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Cerro Largo's Official Website
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 2002
Σέρο Λάργο ΦΚ
|
119650
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B7
|
Προγεστερόνη
|
Η προγεστερόνη είναι ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου στα τοιχώματά της κατά τις πρώτες ημέρες της εγκυμοσύνης και την ανάπτυξή του.
Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου με συνέπεια το έμβρυο να μην μπορεί να επιζήσει. Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης (Ωχρό σωμάτιο). Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον η κύρια πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο.
Στεροειδείς ορμόνες
Ανθρώπινες ορμόνες
Σεξουαλικές ορμόνες
Ηπατοτοξίνες
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.