id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
613872
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD
|
Καθαρισμός χαλιών
|
Ο καθαρισμός χαλιών μπορεί να γίνει είτε στο σπίτι είτε σε καθαριστήριο χαλιών. Στο σπίτι μπορεί και πρέπει να γίνεται τουλάχιστον μία φορά το μήνα αλλά και όταν παρουσιαστεί κάποιος έντονος λεκές, ενώ στα ταπητοκαθαριστήρια λαμβάνει χώρα ο ετήσιος καθαρισμός, όταν μαζεύονται τα χαλιά για το καλοκαίρι, ο οποίος συνδυάζεται συνήθως με ασφαλή αποθήκευση και φύλαξη μέχρι το φθινόπωρο. Στο σπίτι, ο καθαρισμός του χαλιού μπορεί να γίνει με φυσικά μέσα αλλά και με ήπια απορρυπαντικά, ενώ στο καθαριστήριο χαλιών ο καθαρισμός μπορεί να είναι βιολογικός καθαρισμός, ξηρός ή υγρός καθαρισμός.
Στο σπίτι
Το πρώτο βήμα στον καθαρισμό στο σπίτι περιλαμβάνει το πέρασμα με την ηλεκτρική σκούπα, διότι ιδιαίτερα τα παχιά χαλιά μαζεύουν πολλή σκόνη. Έπειτα, ένα φυσικό και ασφαλές καθαριστικό που χρησιμοποιείται είναι το ξύδι. Σε τρία μέρη χλιαρού νερού διαλύεται ένα μέρος λευκού ξυδιού, καθώς το ξύδι έχει αντιμικροβιακές ιδιότητες και βοηθάει να διατηρηθούν τα χρώματα του χαλιού ζωντανά. Για τα κρόσσια του χαλιού χρησιμοποιείται το ίδιο διάλυμα, στο οποίο επιπλέον –ή αντί για ξύδι- προστίθεται και απορρυπαντικό. Χρειάζεται όμως προσοχή, για να μη βραχεί το πέλος. Για το φρεσκάρισμα του χαλιού αποτελεσματική δουλειά κάνει ο ατμοκαθαριστής, στο δοχείο του οποίου μπορεί να προστεθεί λίγο ξύδι. Για δύσκολους λεκέδες η μαγειρική σόδα σε σκόνη είναι θαυματουργή. Αυτή χρησιμοποιείται και σε συνδυασμό με οξυζενέ για λεκέδες από κόκκινο κρασί ή καφέ. Ο καθαρισμός με χημικά μέσα περιλαμβάνει ήπιο απορρυπαντικό που δεν επιβαρύνει με πολύ βαριά χημική σύνθεση το χαλί, ενώ απαιτείται άφθονο νερό, για να απομακρυνθούν όλοι οι ρύποι και η σκόνη.
Στο στέγνωμα, το να φύγει όλη η υγρασία είναι κομβικής σημασίας για τη μακροζωία του χαλιού. Το ανοιχτόχρωμο χαλί μπορεί να στεγνώσει στον ήλιο, στα σκουρόχρωμα όμως χαλιά κάτι τέτοιο είναι απαγορευτικό, αφού θα ξεβάψουν τα χρώματά τους. Η τοποθέτηση σε κάποιο δροσερό και σκιερό μέρος, το οποίο όμως αερίζεται καλά, για να μπορέσει το χαλί να στεγνώσει γρήγορα, κρίνεται η πιο ασφαλής. Για την αποθήκευση απαιτείται τύλιγμα σε νάιλον σακούλα με κάποια αντισκωριακή προστασία, ενώ στη συνέχεια η φύλαξη τους καλοκαιρινούς μήνες πρέπει να γίνει σε κάποιο χώρο χωρίς καθόλου υγρασία.
7 κανόνες για τον καθαρισμό του χαλιού
Πρέπει να κάνετε σκούπισμα με την ηλεκτρική σας σκούπα από 1 έως 2 φορές την εβδομάδα, ανάλογα με τη χρήση.
Χρησιμοποιήστε 1-2 πατάκια στην εξώπορτα. Με τον τρόπο αυτό θα καταφέρετε να συγκρατήσετε ανεπιθύμητες ουσίες και σκόνη.
Αποφύγετε την μετακίνησή σας στο εσωτερικό του σπιτιού με τα υποδήματά σας.
Όταν σκουπίζετε συχνά με ηλεκτρική σκούπα το χαλί, δεν ωφελεί να το τινάζετε.
Μία φορά το χρόνο, πριν τη φύλαξη, καλό είναι να γίνεται βαθύς καθαρισμός από εξειδικευμένο ταπητοκαθαριστήριο.
Αν λερωθεί το χαλί σας φροντίστε για την άμεση επέμβαση στην απομάκρυνση των λεκέδων καθώς είναι ακόμα φρέσκοι και νωποί.
Τα χαλιά πρέπει να φυλάσσονται άριστα τυλιγμένα σε ρολό, μακριά από υγρασία και ήλιο, τοποθετημένα σε οριζόντια θέση, επάνω σε επίπεδη επιφάνεια.
Σε καθαριστήριο χαλιών
Ο ετήσιος καθαρισμός χαλιών στα ταπητοκαθαριστήρια γίνεται είτε με ξηρή σκόνη απορρυπαντικών είτε με νερό, για να απομακρυνθούν τα ακάρεα, η σκόνη και τα υπολείμματα των λεκέδων. Και στις δύο περιπτώσεις χρησιμοποιούνται εξειδικευμένα επαγγελματικά απορρυπαντικά, τα οποία είναι φτιαγμένα από φυσικά, οικολογικά και υποαλλεργικά συστατικά που σέβονται τα χαλιά σας αλλά και το περιβάλλον. Στον ξηρό καθαρισμό, η σκόνη των βιολογικών απορρυπαντικών, αφού δράσει, αφαιρείται με ηλεκτρική σκούπα, ενώ στον υγρό καθαρισμό γίνεται ξέπλυμα με άφθονο νερό υπό πίεση. Ο καθαρισμός αυτός εξασφαλίζει απομάκρυνση των παθογόνων μικροοργανισμών και των αόρατων λεκέδων σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με το πλύσιμο στο σπίτι και για αυτό το λόγο είναι απαραίτητος τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, ειδικά σε χώρους με παιδιά και κατοικίδια.
Πέρα όμως από τη διαδικασία της απομάκρυνσης των ρύπων και των λεκέδων, πολύ βασική είναι και η απομάκρυνση της υγρασίας, η οποία, αν παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο χαλί, μπορεί να το βλάψει. Το στύψιμο γίνεται με φυγοκέντρηση με μηχανήματα που εξασφαλίζουν την πλήρη εξάλειψη της υγρασίας. Εκτός από τη φυγοκέντρηση, ρόλο παίζει και το πού θα στεγνώσει το χαλί. Η έντονη ηλιακή ακτινοβολία, που επικρατεί στην Ελλάδα τους ανοιξιάτικους και τους καλοκαιρινούς μήνες αποφεύγεται, και στα ταπητοκαθαριστήρια ο καθαρισμός χαλιών ολοκληρώνεται με τη φάση του στεγνώματος, το οποίο λαμβάνει χώρα σε ειδικούς χώρους μακριά από τον ήλιο.
Η διαδικασία αυτή ακολουθείται σε όλους τους τύπους χαλιών. Σε ορισμένα χαλιά, όπως τα χειροποίητα, δίνεται ακόμα μεγαλύτερη προσοχή, αφού προτιμάται πάντα ο ξηρός καθαρισμός χαλιών με ειδικά καθαριστικά που σέβονται τη φίνα σύνθεσή τους.
Μετά το πλύσιμο, ακολουθείται ποιοτικός έλεγχος του χαλιού, ώστε να διαπιστωθούν τυχόν μικρές βλάβες και ανοίγματα, τα οποία πρέπει να προληφθούν εγκαίρως. Η επιδιόρθωση γίνεται από κατηρτισμένο προσωπικό που μεριμνά για την αποκατάσταση των βλαβών με ιδιαίτερη προσοχή στα ευπαθή χαλιά. Μετά την ολοκλήρωση και αυτού του βήματος γίνεται το στάδιο της συσκευασίας σε κατάλληλες σακούλες που προστατεύουν το χαλί από τη σκόνη και την υγρασία, αλλά παράλληλα το αφήνουν να αναπνέει. Ο χώρος της αποθήκευσης είναι απόλυτα στεγνός και φυλασσόμενος, ενώ πολλά ταπητοκαθαριστήρια συνεργάζονται και με εταιρείες φύλαξης, για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια των πολύτιμων χαλιών των πελατών τους.
Πηγές
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τους 7 κανόνες για τον καθαρισμό του χαλιού
Χαλιων
|
436505
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%B1%20%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BC%CE%AF%CE%B1%20%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1
|
Μία αιωνιότητα και μία μέρα
|
Το Μία αιωνιότητα και μία μέρα είναι μια διεθνής πολυβραβευμένη ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Η ταινία είναι του 1998 και πρωταγωνιστούν σε αυτήν οι Μπρούνο Γκαντζ, Ιζαμπέλ Ρενό, Φαμπρίτσιο Μπεντιβόλιο και Αχιλλέας Σκεύης.
Πλοκή
Η υπόθεση της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τον Αλέξανδρο (Bruno Ganz), ένα μεσήλικα συγγραφέα. Αυτός ασχολείται με το ημιτελές ποίημα του Διονύσιου Σολωμού "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" και προσπαθεί να βρει τις λέξεις που λείπουν από αυτό, αγοράζοντάς τες, όπως έκανε και ο Σολωμός για τις δικιές του, σύμφωνα με μία επικρατούσα άποψη. Εκείνες οι λέξεις όμως μπαίνουν για τα καλά στο παζλ της συμπλήρωσης αυτού του ημιτελούς δημιουργήματος για να στιγματίσουν και τη ζωή του ίδιου του Αλέξανδρου. Αλλά οι δυνάμεις του έχουν πλέον εξαντληθεί και ο ίδιος, κουρασμένος και μεσόκοπος, βαδίζει προς τα μονοπάτια του θανάτου. Ο χρόνος ζωής που του απομένει, ανήκει στις αναμνήσεις, στον απολογισμό μιας ζωής, γεμάτης από ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες και λάθος κινήσεις. Μία τυχαία συνάντηση μ' ένα μικρό άστεγο αγόρι, παιδί των φαναριών θα του αλλάξει τις τελευταίες του στιγμές. Προσκολλάται σε αυτό το παιδί, αναβάλλει την «αναχώρησή» του και παρατείνει την αιωνιότητα κατά μία μέρα, για να μεταφέρει στον μικρό του φίλο κάτι από την γνώση του, ν' αφήσει τα ίχνη του πάνω σε κάποιον, μέσα από το βλέμμα του οποίου θα σωθεί εκείνος που φεύγει.
Διανομή
Μπρούνο Γκαντς ως Αλέξανδρος
Αχιλλέας Σκέβης ως παιδί των φαναριών
Φαμπρίτσιο Μπεντιβόλιο ως ποιητής
Ιζαμπέλ Ρενό ως Άννα
Δέσποινα Μπεμπεδέλη ως μητέρα Αλέξανδρου
Ίρις Χατζηαντωνίου ως κόρη Αλέξανδρου
Ελένη Γερασιμίδου ως Ουρανία
Βασίλης Σεϊμένης ως γαμπρός
Νίκος Κολοβός ως γιατρός
Νίκος Κούρος ως θείος Άννας
Αλεξάνδρα Λαδικού ως μητέρα Άννας
Αλέκος Ουδινότης ως πατέρας Άννας
Μιχάλης Γιαννάτος ως εισπράκτορας
Λάζαρος Ανδρέου
Τάνια Παλαιολόγου
Κριτικές
Η Αιωνιότητα έλαβε διθυραμβικές κριτικές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Εκτός από τις εξαιρετικές κριτικές, η ταινία έλαβε Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής. Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κέρδισε 7 βραβεία, για καλύτερη ταινία, καλύτερη σκηνοθεσία, καλύτερο σενάριο, καλύτερη μουσική, καλύτερη ηθοποιός β' γυναικείου ρόλου, καλύτερα κοστούμια και καλύτερα σκηνικά.
Η βαθμολογία της IMDb είναι 7,8/10, στο Rotten Tomatoes έχει κερδίσει μία άριστη βαθμολογία, με 95/100 (η υψηλότερη για ελληνική ταινία) και στο All movie έχει χαρακτηριστεί "αριστούργημα" με βαθμολογία 5/5, η μόνη ελληνική ταινία που έχει καταφέρει να πάρει την τέλεια βαθμολογία.
Παραπομπές
Ταινίες του 1998
Ελληνικές ταινίες
Ελληνόφωνες ταινίες
Ιταλόφωνες ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Ελληνικές δραματικές ταινίες
Ελληνικές ταινίες δράσης
Ελληνικές ψυχολογικές ταινίες
Ταινίες με θέμα τη μετανάστευση
Ταινίες σε σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου
Ταινίες σε σενάριο Θεόδωρου Αγγελόπουλου
Ταινίες σε σενάριο Τονίνο Γκουέρα
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Ταινίες με μουσική σύνθεση Ελένης Καραΐνδρου
Ταινίες σε παραγωγή Θεόδωρου Αγγελόπουλου
Ταινίες παραγωγής Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
Νικητές Χρυσού Φοίνικα
Ταινίες παραγωγής ΕΡΤ
|
353152
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BA%CE%B9%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%81%CF%8D%CF%84%CF%89%CE%BD
|
Καλαμάκι Καλαβρύτων
|
Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Αχαΐα, δείτε: Καλαμάκι Αχαΐας
Για οικισμούς με ίδιο όνομα στην Ελλάδα, δείτε: Καλαμάκι
Το Καλαμάκι της Επαρχίας Καλαβρύτων είναι πολύ μικρό χωριό του Νομού Αχαΐας.
Τοποθεσία
Βρίσκεται στο ΝΑ τμήμα του Νομού Αχαΐας, στις δυτικές πλαγιές του βουνού "Ντουρντουβάνα" της νοτιότερης απολήξεως του Χελμού. Βρίσκεται πολύ κοντά στον Άρμπουνα στην περιφέρεια του οποίου και ανήκει.
Ιστορία
Είναι μικρός οικισμός που πρωτοεμφανίζεται το 1961 σε εθνική απογραφή. Την 19/03/1961 αναγνώριζεται ως οικισμός και προσαρτάται στην τότε κοινότητα Άρμπουνα. Υπαγόταν μέχρι το 1997 στην τότε κοινότητα και ακολούθησε την πορεία της στις διοικητικές μεταρρυθμίσεις του 1997 (σχέδιο Καποδίστριας) και του 2010 (σχέδιο Καλλικράτης).
Δημογραφικά στοιχεία
Η δημογραφική εξέλιξη του χωριού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές του 20ού αι. είναι η εξής:
Αν και στην απογραφή του 2011 εμφανίζεται να κατοικείται, δεν έχει ωστόσο μόνιμους κατοίκους τις τελευταίες δεκαετίες.
Λοιπά στοιχεία
Στο χωριό υπάρχει το τοπωνύμιο "βρύση Καλαμακίου". Δεν πρέπει να συγχέεται με τα υπόλοιπα δύο ομώνυμα χωριά του Νομού Αχαΐας, δηλ. το Καλαμάκι Μόβρης Αχαΐας (πρώην Βίδοβα) και το Καλαμάκι Ωλενίας Αχαΐας (πρώην Χαρμπιλαίικα).
Παραπομπές
Πηγές
Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012).
Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9.
Βιβλιογραφία
Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
eetaa.gr, Διοικητικές μεταβολές Οικισμών των ΟΤΑ - Καλαμάκιον Ν. Αχαΐας
Χωριά του νομού Αχαΐας
Δήμος Λευκασίου
Δήμος Καλαβρύτων
|
441541
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CE%BD%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Καπετανίκιον Καλαμαρίας
|
Το Κατεπανίκιον Καλαμαρίας ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τα κατεπανίκια των τελευταίων αιώνων της αυτοκρατορίας ήταν μικρές συνοριακές διαιρέσεις, σε αντίθεση με τα μεγάλα σε έκταση αντίστοιχα του 10ου και 11ου αιώνα, που περιελάμβαναν μία πόλη ή κάστρο και τις γύρω περιοχές.
Το κατεπανίκιο περιελάμβανε την περιοχή του σημερινού Δήμου Νέας Προποντίδας στη Μακεδονία.
Παραπομπές
Κατεπανάτα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας
|
138191
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Black%20metal
|
Black metal
|
Το Βlack metal είναι στυλ της heavy metal μουσικής. Έχει ρίζες από κλασικές thrash μπάντες όπως οι Sodom, οι Destruction αλλά και οι Celtic Frost, οι Bathory, οι Venom κ.ά.. Το λεγόμενο «δεύτερο κύμα» του black metal, που ήταν το πρώτο πλήρως συνειδητοποιημένο (οι ίδιες οι μπάντες πλέον χρησιμοποιούν τον όρο black metal), γεννήθηκε στη Νορβηγία, κυρίως απ' τους Mayhem και, αν και τα σκανδιναβικά συγκροτήματα συνεχίζουν να έχουν αρκετά μαζική σκηνή, το είδος έχει διαδοθεί σε όλο τον κόσμο. Το Black Metal έχει πολλές φορές αντιμετωπισθεί με εχθρότητα από τη mainstream μουσική κουλτούρα λόγω των μισανθρωπικών και αντιχριστιανικών απόψεων που έχει η πλειοψηφία των black metal μουσικών. Επίσης πολλοί από τους πρωτοπόρους του είδους έχουν συνδεθεί με εμπρησμούς εκκλησιών και δολοφονίες. Για αυτούς τους λόγους και άλλους το black metal θεωρείται ένα underground είδος μουσικής. Επιπρόσθετα μερικοί black metal καλλιτέχνες έχουν συνδεθεί με εθνικοσοσιαλιστικές απόψεις είτε με ρητή δήλωση υπαγωγής ή θεματολογικά.
Πρώτο Κύμα
Το πρώτο κύμα του Black Metal αναφέρεται στις μπάντες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, οι οποίες επηρέασαν τον Black Metal ήχο και σχημάτισαν ένα πρωτότυπο για το είδος. Συχνά ηταν Thrash Metal και Speed Metal μπάντες.
Η έμπνευση για την ονομασία του είδους, επινοήθηκε από το δεύτερο album των Venom με τίτλο Black Metal (1982). Αν και με τα σημερινά πρότυπα, το album αυτό θεωρείται πιο πολύ Thrash Metal και όχι Black Metal. Η θεματολογία και οι εικόνες του album εστίαζαν περισσότερο σε αντιχριστιανικά και σατανικά θέματα, πιο πολύ απ´ότι στο παρελθόν. Η μουσική ήταν γρήγορη, η παραγωγή «βρώμικη» και τα φωνητικά ψηλά ή βαθειά. Τα μέλη των Venom επίσης υιοθέτησαν ψευδώνυμα, κάτι που εξαπλώθηκε ευρέως στους Black Metal μουσικούς. Η συντριπτική πλειοψηφία των Black Metal καλλιτεχνών σήμερα χρησιμοποιούν ψευδώνυμα.
Άλλη μια μεγάλη επιρροή για το Black Metal ήταν η Σουηδική μπάντα Bathory, με επικεφαλής τον Τόμας Φόρσμπεργκ (με το ψευδώνυμο Quorthon. Η μουσική των Bathory δεν ήταν απλά σκοτεινή, γρήγορη και έντονα παραμορφωμένη μαζί με αντιχριστιανικούς στίχους και εικόνες, αλλά ο Quorthon ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τα «τσιριχτά» φωνητικά, τα οποία όρισαν το Black Metal. Οι Bathory υιοθέτησαν αυτό το στυλ στα πρώτα τέσσερα τους album: Bathory (1984), The Return of Darkness and Evil (1985), Under the Sign of the Black Mark (1987) and Blood Fire Death (1988). Με το With Blood Fire Death και τα επόμενα δύο album Hammerheart και Twilight of the Gods, οι Bathory έγιναν οι πρωτοπόροι του είδους που θα γίνονταν γνωστό ως Viking Metal.
Άλλες μπάντες που συνήθως θεωρούνται μέρος του πρώτου κύματος, είναι οι Hellhammer και οι Celtic Frost (από Ελβετία), οι Kreator, Sodom και οι Destruction (από Γερμανία), οι Bulldozer και Death SS (από Ιταλία).
Το τέλος του πρώτου κύματος
Στα χρόνια πριν προκύψει η Νορβηγική Black Metal σκηνή, αξιοσημείωτες κυκλοφορίες έγιναν από Root and Master's Hammer (από Τσεχοσλοβακία), Von (από Η.Π.Α), Blasphemy (από Καναδά), Rotting Christ (από Ελλάδα) and Samael (από Ελβετία).
Στις χώρες της βόρειας Ευρώπης, μπάντες ξεκίνησαν να συσχετίζονται με αυτές τις μπάντες ή παλιότερες μπάντες του πρώτου κύματος. Στη Σουηδία οι Marduk, Dissection, Nifelheim και Abruptum. Στη Φινλανδία, προέκυψε μια σκηνή, η οποία ανέμειξε το Black Metal με στοιχεία από Death Metal και Grindcore, αυτό περιελάμβανε τους Beherit, Archgoat και Impaled Nazarene. Μπάντες όπως οι Demoncy και Profanatica προέκυψαν στις Η.Π.Α. Το αμερικάνικο και σουηδικό Death Metal ήταν πιο δημοφιλές εκείνη τη περίοδο.
Δεύτερο Κύμα
Το δεύτερο κύμα του Black Metal ξεκίνησε στις αρχές του της δεκαετίας του 1990 με πρωτοπόρο τη Νορβηγική Black Metal σκηνή. Κατά τη διάρκεια μεταξύ 1990 και 1994 ένας αριθμός Νορβηγών μουσικών ξεκίνησαν να παίζουν και να κυκλοφορούν ένα νέο είδος Black Metal μουσικής.Μέσα σε αυτά τα συγκροτήματα περιλαμβάνονται οι Mayhem, Thorns, Burzum, Darkthrone, Immortal, Satyricon, Enslaved, Emperor, Dimmu Borgir, Gorgoroth, Ulver, Carpathian Forest και οι Φινλανδοί Impaled Nazarene. Το ανέπτυξαν και το μεταμόρφωσαν σε ξεχωριστό είδος, το οποίο ξέφευγε απ'το Thrash Metal. Αυτό έγινε κυρίως λόγω ενός νέους είδους παιξίματος κιθάρας, το οποίο και ανέπτυξαν οι Snorre "Blackthorn" Ruch των Stigma Diabolicum/Thorns και ο Øystein "Euronymous" Aarseth των Mayhem. Ο Fenriz των Darkthrone έχει αποδώσει αυτή τη καινοτομία στους παραπάνω, πολλάκις μέσω συνεντεύξεων τους. Ο Fenriz θεωρεί ότι αυτό προέρχεται από τους Bathory και επίσης ανέφερε ότι αυτός ο τρόπος παιξίματος καθόρισε πολλές μπάντες τη δεκαετία του 1990. Πολλοί από τους καλλιτέχνες είναι υπεύθυνοι για διάφορα εγκλήματα (δες παρακάτω).Τα σκοτεινά θέματα με τα οποία ασχολούνταν οι μουσικοί του είδους συνδυάστηκαν και με σκοτεινή εμφάνιση, με την υιοθέτηση του corpse-paint(δες παρακάτω). Αυτός έγινε ένας τρόπος για πολλούς Black Metal καλλιτέχνες να διαχωρίσουν τους εαυτούς τους από τις υπόλοιπες metal μπάντες της εποχής. Black Metal σκηνές άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη την Ευρώπη, κατά τη διάρκεια του 1990, οι οποίες ήταν εμπνευσμένες από τη Νορβηγική σκηνή ή από παλαιότερες μπάντες. Στην Πολωνία με πρωτοπόρους τις μπάντες Graveland και Behemoth. Στη Γαλλία με μία ομάδα μουσικών γνωστή ως Les Légions Noires, η οποία περιελάμβανε μπάντες όπως οι Mütiilation, Vlad Tepes, Belketre και Torgeist. Μπάντες όπως οι Black Funeral, Grand Belial's Key και οι Judas Iscariot εμφανίστηκαν εκείνη τη περίοδο στις Η.Π.Α. Μέχρι τα τέλη του 1990, πολλές θεωρούμες ως underground Νορβηγικές μπάντες όπως οι Emperor, Immortal, Dimmu Borgir, Ancient, Covenant/The Kovenant και οι Satyricon, συνεργάστηκαν με μεγάλες mainsream δισκογραφικές και έγιναν ευρέως γνωστές.
Κάψιμο Εκκλησιών
Μουσικοί και υποστηρικτές της Νορβηγικής Black Metal σκηνής πήραν μέρος σε παραπάνω από 50 εμπρησμούς Χριστιανικών εκκλησιών στη Νορβηγία από το 1992 μέχρι το 1996. Μερικά από αυτά τα κτήρια ήταν χιλιάδων ετών και ιστορικής σημασίας. Ένας από τους πρώτους και αξιοσημείωτους εμπρησμούς, ήταν αυτός της νορβηγικής εκκλησίας Fantoft, για την οποία η αστυνομία πίστευε πως ευθύνοταν ο Varg Vikernes του one-man μουσικού σχήματος Burzum. Το εξώφυλλο του Aske (στα νορβηγικά 'στάχτες'), ενός EP από Burzum είχε την εικόνα της εκκλησίας Fantoft, μετά τον εμπρησμό. Τον Μάιο του 1994, ο Vikernes βρέθηκε ένοχος για τον εμπρησμό του παρεκκλησιού Helmenkollen, της εκκλησίας Skjold και της εκκλησίας Åsane. Επίσης στο εξώφυλλο του album των Mayhem De Mysteriis Dom Sathanas απεικονίζεται ο καθεδρικός ναός Nidaros, τον οποίο θεωρείται ότι σχεδίαζαν να ανατινάξουν οι Vikernes και Euronymous. Η δολοφονία του Euronymous τον Αύγουστο του 1993 έβαλε ένα τέλος σε αυτό το σχέδιο και καθυστέρησε την κυκλοφορία του album. Οι Black Metal μουσικοί Samoth, Faust (και οι δύο μέλη των Emperor) και ο Jørn Inge Tunsberg (των Hades Almighty) επίσης καταδικάστηκαν για εμπρησμούς εκκλησιών.
Η δολοφονία του Euronymous
Στις 10 Αυγούστου του 1993, ένα γεγονός έκανε το Black Μetal πιο γνωστό στο ευρύ κοινό. Ο Νορβηγός Øystein 'Euronymous' Aarseth, κιθαρίστας των Mayhem δολοφονήθηκε απ'τον τότε μπασίστα των Mayhem, Varg Vikernes (αληθινό όνομα: Kristian Larsson Vikernes), μοναδικό μέλος του one-man band σχήματος, Burzum (από το 1991). Ο Vikernes μαχαίρωσε θανάσιμα τον Euronymous με πολλαπλά χτυπήματα. Το πτώμα του Euronymous βρέθηκε έξω από το διαμέρισμα του με 23 πληγές (μαχαιριές), δύο στο κεφάλι, πέντε στο λαιμό και δεκάξι στη πλάτη. Ο Vikernes υποστήριξε ότι ο Euronymous του επιτέθηκε πρώτος και πως οι περισσότερες πληγές στο σώμα του θύματος προκλήθηκαν από σπασμένα γυαλιά, τα οποία έπεσαν κατά τη διάρκεια της πάλης, μεταξύ των δύο ανδρών. Το δικαστήριο βρήκε ένοχο τον Vikernes για το φόνο του Euronymous, όπως και για τον εμπρησμό τεσσάρων εκκλησιών. Ο Vikernes χαμογέλασε καθώς άκουγε την ετυμηγορία του δικαστηρίου, μια εικόνα που μεταφέρθηκε ευρέως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στις 24 Μαΐου 2009 ο Vikernes αποφυλακίσθηκε με περιοριστικούς όρους.
Χαρακτηριστικά
Στίχοι και θεματολογία
Το βασικό θέμα στο οποίο επικέντρωσαν οι πρώτοι Black Metal καλλιτέχνες ήταν η αντίθεση στο Χριστιανισμό, κάτι που όμως μετά το κάψιμο εκκλησιών από Black Metal μουσικούς, μεταφράστηκε ως Σατανισμός από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία έκαναν λόγο για νεαρούς Σατανιστές που καίνε εκκλησίες. Με το πέρασμα των χρόνων η ποικιλία στη θεματολογία μεγάλωσε απίστευτα και συνεχίζει να μεγαλώνει συνεχώς. Οι στίχοι μπορεί να προωθούν Αντι-χριστιανισμό, Παγανισμό, Αθεϊσμό, Σατανισμό, κατάθλιψη, μισανθρωπία, νιχιλισμό, θάνατο και άλλα σκοτεινά θέματα. Άλλοι καλλιτέχνες μπορεί να εστιάζουν αποκλειστικά σε θέματα όπως οι εποχές (ειδικά το Χειμώνα), η φύση, οι παραδόσεις, η φιλοσοφία και η φαντασία.
Φωνητικά
Τα φωνητικά είναι κραυγές βρυχηθμού (brutal vocals). Τα φωνητικά του Black Metal μοιάζουν με τους βρυχηθμούς του Death Metal από το οποίο προέρχονται, καθώς το Death είναι συγγενές είδος μα παλιότερο. Η μόνη διαφορά των φωνητικών από το Black Metal είναι ότι στο Death Metal ο βρυχηθμός είναι πιο βαρύτονος, δηλαδή πιο χαμηλός τονικά (στη σλανγκ των ακροατών γνωστός και σαν «βόθρος»), ενώ στο Black Metal ο βρυχηθμός γίνεται σε τονική περιοχή υψηλότερη (συνήθως στην τονική περιοχή της κανονικής ομιλίας). Φυσικά αυτά ισχύουν μόνο για πρώιμους δίσκους των ιδρυτικών συγκροτημάτων του είδους (Mayhem, Darkthrone κ.α.). Σε επόμενα άλμπουμ ακόμη και τα ιδρυτικά συγκροτήματα έχουν αλλάξει κάποια στοιχεία, μα οι γενικές αρχές που ορίζουν το Black Metal τηρούνται.
Μουσικά όργανα
Στο «παραδοσιακό» black metal η κιθάρα έχει έντονη παραμόρφωση (distortion), οι νότες στη κιθάρα είναι μακρόσυρτες, παιγμένες με γρήγορα συνεχόμενα χτυπήματα, συνήθως χωρίς παύσεις (πράγμα που δεν ισχύει για μεταγενέστερα συγκροτήματα), τα ντραμς είναι δίκασα και πολύ δυνατά παιγμένα, με συνεχή γρήγορα χτυπήματα. Το μπάσο συνήθως δεν χρησιμοποιείται αν και στις νεότερες black metal μπάντες βλέπουμε το μπάσο να γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι στη μουσική τους. Το μπάσο συνήθως ακολουθεί την κιθάρα. Σε πολλές μπάντες λόγω της φτηνής παραγωγής το μπάσο υπάρχει αλλά δεν ακούγεται. Υπάρχουν όμως και ποιοτικές παραγωγές όπως των Sinistral King, και διορθωμένες μίξεις σε επανεκδόσεις δίσκων, π.χ. διορθωμένοι δίσκοι των Mayhem με πιο έντονο το μπάσο και χωρίς ψεύτικο trigger στα ντραμς. Αρκετές μπάντες χρησιμοποιούν πλήκτρα, ενώ δεν ήταν αυτός ο κυρίαρχος πρωταρχικός ήχος του είδους. Ανάλογα με το τι είδους black metal παίζει μια μπάντα, αλλάζουν και τα όργανα. Π.χ. στο Folk black metal έχουμε προσθήκη παραδοσιακών οργάνων κ.ο.κ.. Ένα κοινό χαρακτηριστικό είναι η επανάληψη της μουσικής.
Κιθάρες
Οι τυπικές κιθάρες στο black metal είναι εξάχορδες με δύο active (ενεργούς) humbucker μαγνήτες. Οι ενεργοί μαγνήτες αποδίδουν πιο ψυχρή χροιά. Κάποιες εταιρείες κιθάρας έχουν ονομάσει μοντέλα κιθάρας black metal, που έχουν μόνο ένα ενεργό μαγνήτη κοντά στη γέφυρα (bridge) της κιθάρας, διότι έτσι παράγεται εύκολα υψίσυχνος θόρυβος (δεν είναι ιδανικές για όλο το φάσμα της χροιάς· αποτελούν λάθος επιλογή για black metal). Οι διασημότεροι κιθαρίστες στο black metal, χρησιμοποιούν κιθάρες με δύο μαγνήτες. Το πετάλι κιθάρας Caline Mark 4 παράγει την κλασική μαυρομεταλλική χροιά παραμόρφωσης.
Η δημοφιλής ηλεκτρική κιθάρα ESP JH-600 BLACK (μαύρη Jeff Hanneman), η Schecter Damien Platinum-6 FR ή η φτηνή μα ποιοτική Harley Benton EX-84 Modern BK (και οι δύο με δύο ενεργούς humbucker) διαμέσω του πεταλιού Caline Mark 4 βγάζουν άμεσα άψογο μαυρομεταλλικό ήχο. Οι εξάχορδες Schecter με ενεργούς μαγνήτες πάλι είναι ιδανικές για το είδος. Ο Charles Hedger "Ghul" των Mayhem προτιμά τις κιθάρες Schecter. Ο Obsidian C των Keep of Kalessin προτιμά τις ηλεκτρικές κιθάρες ESP με δύο ενεργούς humbucker (μαγνήτες). Ο Olve Eikemo (Abbath Doom Occulta) προτιμά τις κιθάρες ESP (π.χ. το 2010) και (μεταγενέστερα) τις Schecter. Οι Solar κιθάρες δεν προτιμώνται για την χροιά τους στο black metal διότι δεν αποδίδουν πλήρως το συχνοτικό φάσμα παραμόρφωσης του είδους (προτιμώνται στο τεχνικό death metal, μα όχι στο κυρίως death metal διότι είναι πολύ ψυχρές). Οι εφτάχορδες κιθάρες συνήθως χρησιμοποιούνται στο death metal και όχι τόσο στο black metal. Οι Fender μονών μαγνητών δεν αποδίδουν όλο το φάσμα του νορβηγικού ήχου (άσκοπα χαμένος χρόνος σε ρυθμίσεις). Πολλοί μουσικοί εξελίσσουν την αντίληψή τους στον ήχο. Οι Marduk αρχικά ηχογραφούσαν με Fender, μα ανακάλυψαν ότι με κιθάρες ESP με ενεργούς μαγνήτες, ο ήχος είναι πιο ταιριαστός. Οι Mayhem στους μεταγενέστερους δίσκους, χρησιμοποιούν κιθάρες με ενεργούς μαγνήτες. Στους πρώτους δίσκους χρησιμοποιούσαν Gibson. Η κιθάρα PRS Santana είναι μεσόφωνη και δεν έχει ενεργούς μαγνήτες. Δεν είναι ιδανική για την κυρίως σύνθεση, όμως ταιριάζει για κάποια μακρόσυρτα riffs. Οι Ibanez και οι Jackson είναι εξίσου καλές. Οι κιθάρες Musicman δεν προτιμώνται, εκτός και αν ο κιθαρίστας των σόλο είναι δεξιοτέχνης (έχουν καθαρό ήχο, μα όχι την τυπική χροιά του είδους). Το πετάλι κιθάρας Revv G3 χρησιμοποιείται μόνο στα δεξιοτεχνικά σόλο (εάν αυτά υπάρχουν) και όχι ως βασικό. Ο Sigurd Wongraven (Satyr των Satyricon) χρησιμοποιεί πετάλια κιθάρας KHDK. Δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες επιλογής κιθάρας, όμως η χρήση κιθάρας στα τυφλά δεν έχει επιθυμητά αποτελέσματα. Μπάσα προτιμώνται με ενεργούς μαγνήτες, και όχι μπάσα για τζαζ γιατί χάνονται ακόμα περισσότερο στη μίξη.
Παραγωγή
Αρχικά
Η φθηνή παραγωγή ήταν κάτι συνηθισμένο για τους πρώτους Black Metal καλλιτέχνες με χαμηλό προϋπολογισμό, ενώ οι ηχογραφήσεις γινόντουσαν συχνά στα σπίτια ή στις αποθήκες/υπόγεια των μουσικών. Ακόμα και όταν οι μουσικοί είχαν τη δυνατότητα να αυξήσουν την ποιότητα της παραγωγής, πολλοί από αυτούς διάλεγαν να διατηρήσουν τη μουσική τους lo-fi. Ο λόγος που το έκαναν αυτό ήταν γιατί ήθελαν να διατηρήσουν το είδος αληθινό, πιστό στις underground ρίζες του και να κάνουν τη μουσική πιο ωμή και παγερή.
Σήμερα
Το Black Metal είναι πιο γνωστό στο ευρύ κοινό σήμερα. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί και αυτό βοήθησε και το Black Metal να εξελιχθεί. Παλαιότερα σε αντίθεση με σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των Black Metal μουσικών, ακολουθούσε συνειδητά τον δρόμο του underground, μένοντας lo-fi. Σήμερα η σκηνή είναι πολύ μεγαλύτερη και κανείς μπορεί να συναντήσει μπάντες με απίστευτα χαμηλή ποιότητα ήχου αλλά και μπάντες με απίστευτα υψηλή ποιότητα ήχου. Ακόμα και σήμερα υπάρχει μια μερίδα μουσικών η οποία ακολουθεί συνειδητά την lo-fi παραγωγή, ηχογραφόντας σε υπόγεια με φθηνά όργανα ή δημιουργόντας μουσική με τη βοήθεια μουσικών προγραμμάτων σε Η/Υ, για τα ντραμς ή κάποιο άλλο όργανο, απόφεύγοντας έτσι την εύρεση ενός επιπλέον μουσικού για τη συγκεκριμένη θέση. Όσο για τις μπάντες που έχουν πολύ υψηλή ποιότητα ήχου κάνοντας ηχογραφήσεις με ακριβό εξοπλισμό, στα καλύτερα στούντιο, γίνονται συνήθως αποδέκτες έντονης κριτικής από μεγάλη μερίδα του Black Metal κοινού. Ένας κλασσικός μειωτικός χαρακτηρισμός, τον οποίο χρησιμοποιούν οι φανς, είναι η λέξη 'sell-out'. Αυτός ο χαρακτηρισμός δίνεται συνήθως σε μπάντες που δεν μένουν πιστοί στο είδος, κυνηγώντας χρήμα και φήμη ή επειδή συνεργάζονται με τις πιο γνωστές mainstream δισκογραφικές ή επειδή κάνουν ακριβά μουσικά βίντεο κλιπ και για άλλους λόγους.
Ζωντανές εμφανίσεις
Σε αντίθεση με μουσικούς άλλων ειδών, πολλοί Black Metal καλλιτέχνες δεν πραγματοποιούν ζωντανές εμφανίσεις. Mainstream Black Metal συγκροτήματα που επιλέγουν να δώσουν ζωντανές εμφανίσεις κάνουν χρήση σκηνικών και θεατρικών. Οι Mayhem και οι Gorgoroth ανάμεσα σε άλλες μπάντες έχουν κάνει αμφιλεγόμενες εμφανίσεις, στις οποίες υπήρξαν κομμένα κεφάλια ζώων, μακέτες σταύρωσης, μεσαιωνικά όπλα και τα μέλη των συγκροτημάτων λουσμένα με αίμα ζώων.
Οι Black Metal καλλιτέχνες πολλές φορές εμφανίζονται ντυμένοι στα μαύρα με μπότες μάχης, ζώνες με σφαίρες, περικάρπια με καρφιά ή ανάποδους σταυρούς/πεντάλφες για να τονίσουν την αντιχριστιανική ή αντιθρησκευτική στάση τους.Το πιο κλασσικό χαρακτηριστικό είναι η χρήση corpse-paint (δες παρακάτω).
Εικόνες και στυλ
Εικόνες
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι πιο πρωτοπόροι Black Metal καλλιτέχνες, χρησιμοποιούσαν απλές ασπρόμαυρες εικόνες. Αυτό μπορεί να έγινε σαν αντίδραση ενάντια στις Death Metal μπάντες, οι οποίες εκείνο το καιρό είχαν ξεκινήσει να χρησιμοποιούν ανοιχτόχρωμες εικόνες για τα album τους. Οι πιο underground Black Metal καλλιτέχνες διατήρησαν αυτό το στυλ (ασπρόμαυρο). Τα εξώφυλλα των album μπορεί να έχουν φανταστικά τοπία ή αληθινά τοπία της φύσης ή και βίαιες εικόνες και άλλου τύπου εικόνες, ανάλογα με τη θεματολογία με την οποία ασχολείται το κάθε συγκρότημα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το συγκρότημα παίζει Black Metal.
Λογότυπα
Τα Black Metal λογότυπα έχουν συνήθως λευκούς χαρακτήρες σε μαύρο φόντο, είναι δυσανάγνωστα και περιέχουν διάφορα σύμβολα π.χ ανάποδος σταυρός, πεντάλφα ή ανάποδη πεντάλφα, μαύρος ήλιος κ.ά..
Corpse-Paint
Πολύ συχνή στους Black Metal καλλιτέχνες, η χρήση του corpse-painting, ενός είδους ασπρόμαυρου make-up (πολλές φορές ανεμειγμένο με πραγματικό ή ψεύτικο αίμα), το οποίο χρησιμοποιείται για να δημιουργεί παρόμοια με πτώματος εικόνα. Το corpse-paint χρησιμοποιείται από πολλούς Black Metal μουσικούς είτε σε ζωντανές εμφανίσεις, είτε για φωτογραφίσεις.
Νεότερο Black Metal
Το Black Metal σήμερα δεν είναι τόσο συγκεκριμένο όσο ήταν παλαιότερα. Έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Υπάρχουν πάρα πολλά συγκροτήματα, γνωστά ή λιγότερο γνωστά, που παίζουν Black Metal με επιρροές από άλλα είδη, και το κάθε άκουσμα εκφράζει ένα διαφορετικό συναίσθημα. Επίσης τα θέματα με τα οποία ασχολούνται τα Black Metal συγκροτήματα σήμερα, παρουσιάζουν μεγάλη θεματολογική ποικιλία και δεν περιορίζονται μόνο σε θέματα όπως ο Σατανισμός και ο Αντιχριστιανισμός.
Προτιμώμενες κλίμακες και τρόποι σύνθεσης
μη κλασικές
σιγίλλιο (Sigil)
Λόγω της παρουσίας αλλεπάλληλων υπερδιαστημάτων (μη άμεσα αλληλουχικών διαστημάτων) ελαττωμένης τετάρτης (που λέγεται και μείζονα τρίτη ή διάστημα τεσσάρων ημιτονίων) είναι μυστηριώδης κλίμακα.
ντο, ντο♯, μι, φα, σολ♯, λα → ημιτονική πρόοδος βάσει έκαστης προηγούμενης νότας: (0 = ντο, 1, 3, 1, 3, 1, 3)
η ίδια διαστηματική ακολουθία με τις ίδιες νότες ταυτίζεται για: 0 ημιτόνιο (αρχική νότα) = μι και σολ#
ως οπλισμός σημειώνεται δίεση στο σολ (το ντο μεταβάλλεται εντός της σύνθεσης)
οι ίδιες νότες (και οπλισμός) ως ημιτονική ακολουθία (0 = ντο♯ ή φα ή λα, 3, 1, 3, 1, 3, 1)
ντο♯, ρε, φα, φα♯, λα, λα♯ → ημιτονική πρόοδος βάσει έκαστης προηγούμενης νότας: (0 = ντο♯, 1, 3, 1, 3, 1, 3)
η ίδια διαστηματική ακολουθία με τις ίδιες νότες ταυτίζεται για: 0 ημιτόνιο (αρχική νότα) = φα και λα
ως οπλισμός σημειώνεται δίεση στο ντο (τα φα και λα μεταβάλλονται εντός της σύνθεσης)
οι ίδιες νότες (και οπλισμός) ως ημιτονική ακολουθία (0 = ρε ή φα♯ ή λα♯, 3, 1, 3, 1, 3, 1)
ρε, ρε♯, φα♯, σολ, λα♯, σι → ημιτονική πρόοδος βάσει έκαστης προηγούμενης νότας: (0 = ρε, 1, 3, 1, 3, 1, 3)
η ίδια διαστηματική ακολουθία με τις ίδιες νότες ταυτίζεται για: 0 ημιτόνιο (αρχική νότα) = φα♯ και λα♯
ως οπλισμός σημειώνονται δίεσεις στα φα και λα (το ρε μεταβάλλεται εντός της σύνθεσης)
οι ίδιες νότες (και οπλισμός) ως ημιτονική ακολουθία (0 = ρε♯ ή σολ ή σι, 3, 1, 3, 1, 3, 1)
ρε♯, μι, σολ, σολ♯, σι, ντο → ημιτονική πρόοδος βάσει έκαστης προηγούμενης νότας: (0 = ρε♯, 1, 3, 1, 3, 1, 3)
η ίδια διαστηματική ακολουθία με τις ίδιες νότες ταυτίζεται για: 0 ημιτόνιο (αρχική νότα) = σολ και σι
ως οπλισμός σημειώνεται δίεση στο ρε (το σολ μεταβάλλεται εντός της σύνθεσης)
οι ίδιες νότες (και οπλισμός) ως ημιτονική ακολουθία (0 = ντο ή μι ή σολ#, 3, 1, 3, 1, 3, 1)
ντο, ρε♯, μι, σολ, σολ♯, σι → ημιτονική πρόοδος βάσει έκαστης προηγούμενης νότας: (0 = ντο, 3, 1, 3, 1, 3, 1)
η ίδια διαστηματική ακολουθία με τις ίδιες νότες ταυτίζεται για: 0 ημιτόνιο (αρχική νότα) = μι και σολ#
ημιτονικός τύπος (πρόοδος): 0, +1, +3, +1, +3, +1, +3 ή 0, +3, +1, +3, +1, +3, +1
κακόβουλος σαολίν (Evil Shaolin)
ντο, ρε, ρε♯, φα, φα♯, σολ♯, λα, σι
ντο♯, ρε, μι, φα, σολ, σολ♯, λα♯, σι
ημιτονικός τύπος: 0, +1, +2, +1, +2, +1, +2, +1, +2
μυστική συγχορδία ή συγχορδία του Προμηθέα (Αλεξάντρ Σκριάμπιν, και ως κλίμακα)
C, F♯, B♭, E, A, D
Και σε οποιαδήποτε τονική της μεταφορά (transposition).
κοινές
λόκρια (λοκρική, της Λοκρίδας, Locrian)
τονικός τύπος: 1, ♭2, ♭3, 4, ♭5, ♭6, ♭7
Συνήθως δεν προτιμάται στην κυρίαρχη μορφή δηλαδή στην κλίμακα 5ης βαθμίδας διότι δίνεται βάρος σε άλλα διαστήματα.
κυρίαρχη φρύγια κλίμακα (κυρίαρχη φρυγική, Phrygian dominant scale)
φρυγική του μι (σε τονικά διαστήματα)
τρόπος (mode): μι φα σολ λα σι ντο ρε μι
μείζονα: 1 ♭2 ♭3 4 5 ♭6 ♭7 1
ελάσσονα: 1 ♭2 3 4 5 6 7 1
Η φρύγια προτιμάται εξίσου σε όλες τις βαθμίδες της διότι δεν διαταράσσεται το ύφος της.
Οι περισσότεροι μουσικοί της black metal, χρησιμοποιούν τους ημιτονικούς τύπους (η αρχική νότα στο ημιτονικό σύστημα γραφής μουσικών διαστημάτων είναι η μηδενική ενώ αντίθετα στο τονικό σύστημα ακριβώς η ίδια νότα είναι ο πρώτος τόνος).
Στην πράξη συνδυάζονται πολλές κλίμακες. Ο τρόπος σύνθεσης συνήθως υπάγεται στον μινιμαλιστικό μοντερνισμό (είδος ρομαντισμού, όχι με την σημασία ρομαντικός αλλά σύμφωνα με την μουσική ιστορική κατηγοριοποίηση). Ελάχιστες συνθέσεις είναι ατονικές· με διαστηματικά κριτήρια δηλαδή το black metal δεν είναι ακραίο είδος.
Κατά τον συνδυασμό κλιμάκων δίνεται έμφαση στα εξής διαστήματα ως μετάβαση μπροστά ή πίσω, ή και οκταβικά (σε άλλες οκτάβες). Η σειρά αναφέρεται από το πιο θριλερικό (horror) μουσικό διάστημα, στο λιγότερο, και αφορά είτε σειραϊκή εκτέλεση, είτε συνήχηση.
θριλερικά διαστήματα
διάστημα ενός ημιτονίου (είναι το πιο θριλερικό· horror/τρόμου)
(σε ημιτόνια, η αναφορά εδώ δεν είναι κλίμακα: 1, -1, +13, +11)
διάστημα έξι ημιτονίων, τρίτονο, tritone (χρησιμοποιείται ως μετάβαση/γύρισμα μεγαλειώδες θριλερικό, π.χ. ως διάστημα μετατροπίας ήδη σκοτεινής μουσικής φράσης)
(σε ημιτόνια: 6, δηλαδή +6, -6, +18, -18 κτλ)
διάστημα τριών ημιτονίων, ελάσσονα τρίτης, minor third, διάστημα τρίτης μικρής (1 τόνος και 1 ημιτόνιο), sesquitone, m3 (το μουσικό διάστημα της θλίψης· βαριά μελαγχολία στα πρόθυρα του θριλερικού ήχου)
(σε ημιτόνια, η αναφορά είναι αποσπασματική, δεν είναι κλίμακα: +3, -3, +15, -15 κτλ)
διάστημα τεσσάρων ημιτονίων, μείζονα τρίτης, major third, M3 (είναι μυστηριώδες, ειδικά εάν δωθεί έμφαση, ή διάρκεια, ή αν εμφανίζεται συχνά)
(σε ημιτόνια, η αναφορά είναι αποσπασματική, δεν είναι κλίμακα: +4, -4, +16, -16 κτλ)
Τα συναισθήματα των διαστημάτων παραμένουν εμφανή ακόμα και αν παρεμβάλλονται λίγες νότες. Όμως οι ενδιάμεσες νότες καλό θα ήταν να υπάγονται σε κλίμακα σχετικού ύφους. Τα υπερδιαστήματα (δηλαδή διαστήματα στα οποία όμως παρεμβάλλονται και άλλες νότες) έχουν τεράστια σημασία στη μουσική σύνθεση, διότι κατά τη σύνθεση σκοπός δεν είναι ο τέλειος έλεγχος δύο μόνο νοτών· αλλά η διαχείριση πολλών. Είναι πρακτικά αδύνατο όλες οι νότες να σχηματίζουν τα επιθυμητά διαστήματα. Η μουσική σύνθεση δηλαδή είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ των ιδανικών διαστημάτων, και των μη ιδανικών διαστημάτων που δρουν μεταβατικά προς τα επιθυμητά. Οι μουσικές κλίμακες εξασφαλίζουν τον σωστό συμβιβασμό μεταξύ των επιθυμητών και μη επιθυμητών διαστημάτων, όμως στην πειραματική μουσική (και όχι μόνο) συχνά ο συνθέτης επιστρατεύει την διαστηματική σύνθεση, πράγμα που απαιτεί περισσότερη επιμέλεια.
Μία οκτάβα εμπεριέχει 12 ημιτόνια. Συμπληρωματικό οκταβικο διάστημα ονομάζεται το μουσικό διάστημα που προσθέτουμε με το αρχικό μας ώστε να συμπληρωθεί η οκτάβα. Έτσι προκύπτει κάθε συμπληρωματικό οκταβικό ζεύγος. Το τρίτονο μουσικό διάστημα συμπληρώνει οκτάβα με τον εαυτό του. Τα συμπληρωματικά οκταβικά ζεύγη διαστημάτων εμφανίζουν κοινά χαρακτηριστικά ύφους/mood. Ως εκ τούτου το διάστημα 9 ημιτονίων είναι οκταβικό συμπληρωματικό του διαστήματος των 3 ημιτονίων και χρησιμοποιείται στο black metal (όμως λιγότερο). Επίσης το διάστημα 8 ημιτονίων είναι οκταβικό συμπληρωματικό του διαστήματος των 4 ημιτονίων και χρησιμοποιείται (όμως ακόμα λιγότερο).
Συχνά οι συνθέσεις στο black metal εμπεριέχουν περισσότερες από μία κλίμακες, μπλε νότες (δηλαδή εξαιρέσεις· π.χ. μία χρωματική νότα εκτός κλίμακας όπως στο μπλουζ), τονικές μεταθέσεις (π.χ. μετατροπίες φράσης σε διάφορες τονικότητες), χρωματικές φιοριτούρες (δηλαδή όχι απλώς μία στιγμιαία εξαίρεση), τεχνικές εκτός κλίμακας (όπως οι τεχνικές outside της τζαζ) και ατονικά στοιχεία. Αρκετοί καλλιτέχνες έχουν εκδόσει και πειραματικά άλμπουμ (π.χ. ο Morgan "Evil" Steinmeyer Håkansson των Marduk συμμετέχει στους Abruptum) τα οποία δεν υπάγονται απαραιτήτως στο black metal.
Οι κανόνες δεν είναι απόλυτοι. Υπάρχουν αρκετές σχολές και προκύπτουν διαμάχες μέσα στο black metal. Μία διαμάχη αφορά το ζήτημα εάν θα πρέπει να προβάλλονται όλα τα αρνητικά συναισθήματα, ή αν πρέπει να διαχωρίζονται τα θριλερικά (ωμή δυσαρμονία, σχετίζεται με ενεργητική βία, συναίσθημα μα κυρίως αντίδραση άμεσου τρόμου από έντονο γεγονός που δεν απαιτεί πολύωρη σκέψη) από τα μελαγχολικά (αρμονία, μη δυσαρμονία αλλά κακή ψυχική διάθεση/despondent mood, παθητικό βίωμα αρνητικών συναισθημάτων, έμφαση στην σκέψη αλλά μη ηρωική μη ανδρεία στάση).
Οι Mayhem π.χ. σχεδόν πάντα εστιάζουν στην θριλερική σύνθεση έναντι της μελαγχολίας. Αυτό εκφράζεται με επιλογή μουσικών διαστημάτων που εμφανίζονται πιο συχνά στη σύνθεση.
Οι Gorgoroth εμφανίζουν μικτή επιλογή διαστημάτων. Πολλές (μα όχι όλες οι) συνθέσεις τους εστιάζουν σε κοινές ελάσσονες ακολουθίες διαστημάτων.
Η θριλερική σύνθεση χωρίς πλήκτρα θεωρείται η πιο ωμή και γνήσια στο black metal (εκτός εάν τα πλήκτρα βασίζονται σε noise samplepack/θορυβικό συνθετητή ήχου ή δείγματα).
Αξιόλογα συγκροτήματα
Mayhem
Burzum
Immortal
Abbath
Gorgoroth
Craft
Horna
Urgehal
Tsjuder
Krypt (μπάντα με μέλη των Tsjuder)
Emperor
Bathory (ιστορική υπαγωγή, σε κάποιους δίσκους)
Behemoth (εσφαλμένα· είναι blackened death)
Dark Funeral
Darkthrone (σε κάποιους δίσκους)
Cradle of Filth
Celtic Frost (ιστορική υπαγωγή)
Averse Sefira
Marduk (όχι στο άλμπουμ Dark Endless)
Rotting Christ
Nifelheim (μικτό ύφος)
Keep of Kalessin (δύο πρώτοι δίσκοι· μετά μικτό ύφος)
Mercyful Fate (ιστορική υπαγωγή)
Enslaved
Watain
Belphegor
Satyricon (σε κάποιους δίσκους)
Judas Iscariot
Hellhammer (ιστορική υπαγωγή, το είδος δεν είχε αποσαφηνιστεί)
Profanatica (ιστορική υπαγωγή)
Dimmu Borgir
Sarcofago (ιστορική υπαγωγή)
Beherit (σε κάποιους δίσκους)
Armagedda
Katharsis
Dissection
Carpathian Forest
Samael
Impiety (μικτό ύφος)
Sinistral King (μικτό ύφος)
Impaled Nazarene (μικτό ύφος)
Abanoch
Abyssfire (blackened death)
1349
Aura Noir (εσφαλμένα· είναι black thrash)
Παραπομπές
1. Άρθρο στο www.akweb.de (Γερμανικά).
2. Άρθρο για το Black Metal από την en.wikipedia.org.
3. Άρθρο για το Black Metal από την ελληνική Μεταπαίδεια.
4. Αρθρο με αναλύσεις Black Metal συγκροτημάτων και δίσκων. Μπλάκ Μέταλ.
5. Άρθρο για τις ρίζες του Black Metal. Black Art Mystagogia – ένα σύντομο χρονικό του πρώιμου black metal ήχου
Black metal
Είδη heavy metal
|
581535
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B7
|
Δήμος Στουντενίτσανη
|
Ο Δήμος Στουντενίτσανη ( , ) είναι δήμος στο κεντρικό μέρος της Βόρειας Μακεδονίας. Αποτελεί μέρος της Περιφέρειας Σκοπίων. Στουντενίτσανη ονομάζεται επίσης το χωριό στο οποίο βρίσκεται η έδρα του Δήμου Στουντενίτσανη.
Γεωγραφία
Ο Δήμος Στουντενίτσανη συνορεύει με:
τα Σκόπια στα βόρεια,
τον Δήμο Σόπιστα στα βορειοδυτικά και στα δυτικά,
τον Δήμο Τσάσκα στα νότια,
τον Δήμο Ζελενίκοβο στα ανατολικά,
τον Δήμο Πέτροβετς στα βορειοανατολικά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμοι της Βόρειας Μακεδονίας
Περιφέρεια Σκοπίων
|
316297
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%B1
|
Κολεκτίβα
|
Μια κολεκτίβα είναι ένα σύνολο ατόμων που δουλεύουν μαζί σε ένα κοινό έργο χωρίς να βασίζονται σε εσωτερικές ιεραρχίες. Οι συλλογικότητες μπορεί να είναι μεγάλες ή και μικρές. Μπορεί να υπάρχουν για μικρά ή για μεγάλα χρονικά διαστήματα και η συμμετοχή σε αυτές είναι εθελοντική. Οποιαδήποτε ομάδα – είτε είναι ένας σύλλογος, μια μη κυβερνητική οργάνωση ή μια πολιτική οργάνωση – που έχει διοικητικό συμβούλιο, αφεντικά, διευθυντές, γκουρού ή προέδρους δεν είναι μια συλλογικότητα. Στην παρούσα φάση της κοινωνίας μας, οι περισσότερες επίσημες οργανώσεις χρησιμοποιούν ένα σύστημα ιεράρχησης που συγκεντρώνει την δυνατότητα λήψης αποφάσεων στα χέρια μιας μειοψηφίας, που στην συνέχεια χρησιμοποιεί αυτή την δύναμη για να υπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα. Αυτό ακριβώς προσπαθούν να αποτρέψουν οι συλλογικότητες με τον σχεδιασμό τους.
Στις συλλογικότητες, η ηγεσία προκύπτει φυσικά και ρευστά. Όλες οι δεξιότητες και η γνώση μοιράζονται και δεν συσσωρεύονται από μια ελίτ. Αυτό σημαίνει πως οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες μπορούν να περιστρέφονται ανάμεσα στα μέλη της συλλογικότητας και μπορούν να ανακληθούν αν κάποιος αρχίσει να κάνει κατάχρηση εξουσίας. Η οριζόντια δομή είναι ένας δυναμικός και ζωτικής σημασίας τρόπος για την συνεχόμενη ενδυνάμωση των εργαζομένων.
Η κολεκτίβα λειτουργεί με ένα υψηλό επίπεδο οργάνωσης και υπευθυνότητας. Δουλεύουμε σαν ελάχιστο σαράντα ώρες την εβδομάδα και επιπλέον βράδια και σαββατοκύριακα. Έχουμε συχνές συναντήσεις για να μοιραστούμε πληροφορίες σχετικά με τις διαφορετικές πλευρές της δουλειάς μας, έτσι ώστε να μπορούμε να πάρουμε συλλογικές αποφάσεις πάνω σε ένα εύρος θεμάτων όπως: τα πράγματα που εκδίδουμε και διανέμουμε, την συνολική μας οικονομική υγεία, την πολιτική μας κατεύθυνση, τις εκδηλώσεις που οργανώνουμε και συμμετέχουμε, την αλληλοβοήθεια που προσφέρουμε σε άλλες ομάδες και οτιδήποτε άλλο προκύπτει. Παρόλα αυτά δεν είμαστε μια ομοιογενής ομάδα ή εστιασμένη σε συγκεκριμένα πράγματα. Αυτή την στιγμή είμαστε δώδεκα πολύ διαφορετικά άτομα που δουλεύουμε μαζί σε ένα κοινό έργο. Αυτό το έργο αναπτύσσεται με βάση τόσο τις διαφορές μας όσο και τις ομοιότητες μας, όπως επίσης και με το πνεύμα της συνεχόμενης περισυλλογής και ενεργής συμμετοχής με το οποίο αντιμετωπίζουμε κάθε νέα πρόκληση.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κοινωνικές ομάδες
Κοινότητα
|
2694
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1658
|
1658
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1658 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
5-6 Φεβρουαρίου - Τα σουηδικά στρατεύματα του Καρόλου Γουστάβου Ι' της Σουηδίας διασχίζουν τη Μεγάλη Ζώνη (Στόρε Μπελτ) στη Δανία βαδίζοντας πάνω στην παγωμένη θάλασσα.
Γεννήσεις
22 Απριλίου - Τζουζέπε Τορέλλι, Ιταλός συνθέτης
1 Νοεμβρίου - Γιόχαν Αρνόλντι, Γερμανός παιδαγωγός
Θάνατοι
22 Ιουλίου - Φρειδερίκος, δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Νόρμπουρκ
3 Σεπτεμβρίου - Όλιβερ Κρόμγουελ, Άγγλος στρατιωτικός και πολιτικός
Σπυρίδων Αλταβίλας, Έλληνας ιατρός
Έτη
|
78835
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%95%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κάρολος Ε΄ της Γαλλίας
|
Ο Κάρολος Ε΄ (Charles V, 21 Ιανουαρίου 1338 - 16 Σεπτεμβρίου 1380), αποκαλούμενος ο Σοφός, ήταν μονάρχης του Οίκου των Βαλουά που κυβέρνησε ως βασιλιάς της Γαλλίας από το 1364 έως το θάνατό του.
Το 1349, ως νεαρός πρίγκιπας, ο Κάρολος έλαβε από τον παππού του, βασιλιά Φίλιππο ΣΤ' της Γαλλίας, την επαρχία Δελφινάτο για να τη διοικήσει. Αυτό του επέτρεψε να φέρει τον τίτλο του "Δελφίνου" μέχρι τη στέψη του, δείχνοντας την ενσωμάτωση του Δελφινάτου στα βασιλικά εδάφη της Γαλλίας. Μετά το 1350, όλοι οι επίδοξοι κληρονόμοι του θρόνου της Γαλλίας έφεραν τον τίτλο του Δελφίνου μέχρι τη στέψη τους.
Ο Κάρολος έγινε αντιβασιλιάς της Γαλλίας όταν ο πατέρας του, Ιωάννης Β΄ της Γαλλίας, αιχμαλωτίστηκε από τους Άγγλους στη μάχη του Πουατιέ το 1356.
Η βασιλεία του σημείωσε εξαιρετική επιτυχία στον Εκατονταετή Πόλεμο, επαναφέροντας τις περισσότερες από τις χαμένες περιοχές από την Αγγλία με τη Συνθήκη του Μπρετινί.
Βιογραφία
Ήταν γιος και διάδοχος του βασιλιά της Γαλλίας Ιωάννη Β΄ του Καλού και της Μπόννης του Λουξεμβούργου.
Με την άνοδο του πατέρα του στον θρόνο έγινε δελφίνος της Γαλλίας, και είναι ο πρώτος πρίγκηπας που χρησιμοποίησε τον συγκεκριμένο τίτλο. Ο Κάρολος ήταν ικανότατος και έξυπνος κυβερνήτης αλλά αδύναμος στο σώμα, ωχρός και συνεχώς άρρωστος σε πλήρη αντίθεση με τον εύρωστο και υγιέστατο πατέρα του σε βαθμό που κουτσομπολιά έλεγαν ότι δεν ήταν γιος του.
Μετά από τριετή ειρήνη ο πόλεμος με την Αγγλία ξεκίνησε ξανά το 1355 με τον Εδουάρδο, τον Μαύρο Πρίγκηπα να κάνει μια καταστροφική επιδρομή στη Ν.Δ. Γαλλία. Ελέγχοντας μια Αγγλική επιδρομή στη Νορμανδία, ο Ιωάννης οδήγησε στρατό 16.000 πολεμιστών νότια μέσω του Λίγηρα, προσπαθώντας να υπερφαλαγγίσει τον Μαύρο Πρίγκηπα με τους 8.000 πολεμιστές του στο Πουατιέ.
Απορρίπτοντας τις συμβουλές ενός στρατηγού του να περικυκλώσει τον Μαύρο Πρίγκηπα και να τον κάνει να λιμοκτονήσει, ο Ιωάννης προτίμησε να επιτεθεί απευθείας στον πρίγκηπα. Οι Άγγλοι τοξότες συνέτριψαν τους Γάλλους ιππείς στην καταστροφική μάχη του Πουατιέ (1356), στην οποία ο Ιωάννης συνελήφθη αιχμάλωτος. Η αρνητική έκβαση της μάχης είχε ως αποτέλεσμα οι ευγενείς και η κοινή γνώμη να συσπειρωθούν ενάντια στον βασιλιά Ιωάννη που γνώρισε μεγάλη κατακραυγή. Από την κατακραυγή όμως γλύτωσαν τα παιδιά του, και έτσι ο Κάρολος με τους αδελφούς του έγιναν ενθουσιωδώς δεκτοί στο Παρίσι. Ο δελφίνος προσπάθησε να συγκεντρώσει χρήματα για την άμυνα της χώρας του, αλλά οι δυσαρεστημένοι οργανώθηκαν υπό τον Ετιέν Μαρσέλ, επόπτη των εμπόρων. Ο Μαρσέλ ζήτησε την απόλυση 7 βασιλικών υπουργών, και την απελευθέρωση του ευγενούς Καρόλου Β΄ της Ναβάρρας, που είχε φυλακιστεί από τον Ιωάννη Β΄, κατηγορούμενος για φόνο. Ο δελφίνος Κάρολος απέρριψε τα αιτήματα τους και εγκατέλειψε το Παρίσι.
Αντικαταστάτης του πατέρα του στην αιχμαλωσία
Σε μια προσπάθεια να μαζέψει φόρους, ο δελφίνος αποφάσισε να υποτιμήσει το νόμισμα. Ο Μαρσέλ τον προειδοποίησε ότι αυτό θα φέρει πολλές αντιδράσεις και έτσι αναγκάστηκε να ακυρώσει τα σχέδια του και να ξανακαλέσει Συνέλευση (1357), που του παρουσίασε ένα καταστατικό 61 άρθρων, με όλους τους μελλοντικούς φόρους, και εξέλεξαν 36μελές συμβούλιο της αρεσκείας τους με 12 μέλη ανά κάθε κρατίδιο. Ο Κάρολος εγγυήθηκε τη θεσμική διάταξη, αλλά οι δυσαρεστημένοι ευγενείς πήραν μήνυμα του αιχμάλωτου στην Αγγλία βασιλιά Ιωάννη που τους υπενθύμιζε τη δική του θεσμική διάταξη. Ο Κάρολος έκανε σημαντικές προόδους στην επαρχία, κερδίζοντας την υποστήριξη τους, αργότερα και το Παρίσι. Μόνη αντίδραση: ο Κάρολος της Ναβάρας, που ζήτησε τα ανύπαρκτα δικαιώματα του στον Γαλλικό θρόνο.
Ο Μαρσέλ προφασίστηκε τον φόνο ενός πολίτη σε έναν ναό για να κάνει επίθεση στα ανάκτορα επικεφαλής 3.000 ανδρών σκοτώνοντας δυο τελετάρχες του Καρόλου μπροστά στα μάτια του. Ο Κάρολος προς στιγμή ειρήνευσε τα πλήθη, αλλά έστειλε την οικογένεια του ασφαλέστερα μακρυά από την πρωτεύουσα. Μετά τη δολοφονία του Μαρσέλ από τον όχλο (1358), ο Κάρολος μπορούσε ασφαλέστερα με την οικογένεια του να επανέλθει στο Παρίσι και να συνεχίσει το έργο του. Έδωσε αμνηστία σε όλους εκτός από τους στενούς συνεργάτες του Μαρσέλ.
Ο Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας ζήτησε συνθήκη προκειμένου να απελευθερώσει τον πατέρα του Ιωάννη, (1359) να του αποδοθούν όλες οι επαρχίες της Δυτικής Γαλλίας, και το ιλιγγιώδες ποσό των 4.000.000 γαλλικών εκιού ως λύτρα. Ο Κάρολος απέρριψε την πρόταση και ο Εδουάρδος Γ΄ βρήκε αφορμή να επιτεθεί ξανά στη Γαλλία. Ο Κάρολος είχε εμπιστοσύνη στην άμυνα που είχε οργανώσει και απαγόρευσε στους στρατιώτες του τις απευθείας συγκρούσεις με Άγγλους. Ο Εδουάρδος έφτασε τον Μάρτιο στο Παρίσι. Ο Κάρολος περιτείχισε το Παρίσι ανεγείροντας το τεράστιο αμυντικό συγκρότημα της Βαστίλης.
Ο Εδουάρδος κυρίευε και κατέστρεφε της επαρχίες της χώρας αποφεύγοντας να έρθει σε απευθείας σύγκρουση με τον Κάρολο, θέλοντας να τον εξαναγκάσει να παραδοθεί. Η Συνθήκη του Μπρετινί έφερε το 1/3 της Δυτικής Γαλλίας (με την Ακουιτανία) στα χέρια των Άγγλων, ενώ έριξε το ποσό των λύτρων στα 3.000.000 γαλλικά εκιού. Ο Ιωάννης απελευθερώθηκε δίνοντας ως εγγύηση στους Άγγλους τον δεύτερο γιο του, Λουδοβίκο Α΄ του Ανζού.
Ενώ ο πατέρας του κέρδισε την ελευθερία του, ο Κάρολος ζούσε μια προσωπική τραγωδία, αφού η τρίχρονη κόρη του, Ιωάννα, και η κόρη του Μπόννη πέθαναν μέσα σε δύο βδομάδες: ο ίδιος δήλωσε «τόσο δυστυχής όσο ποτέ», τα μαλλιά του και τα νύχια του έπεσαν. Μερικοί υποθέτουν ότι δηλητηριάστηκε από αρσενικό. Μετά την επιστροφή του από την αιχμαλωσία, ο Ιωάννης ήταν ανίκανος και αναποτελεσματικός σε σχέση με πρωτύτερα. Ο γιος του, Λουδοβίκος, δραπέτευσε και ο Ιωάννης αποφάσισε να επιστρέψει στην αιχμαλωσία. Έφθασε τον Ιανουάριο του 1364 στο Λονδίνο, αρρώστησε και σε τρεις μήνες πέθανε.
Άνοδος στον θρόνο
Ο νέος βασιλιάς ήταν πολύ έξυπνος αλλά ταυτόχρονα αμίλητος και μυστικοπαθής. Είχε οξύ βλέμμα, μεγάλη μύτη, και ένα ωχρό, θανατερό παρουσιαστικό. Υπέφερε από ουρική αρθρίτιδα στο δεξί χέρι και απόστημα στον αριστερό του βραχίονα, ίσως λόγω της προσπάθειας δηλητηριασμού του το 1359. Οι γιατροί τού έδιναν λίγες μέρες περιθώρια ζωής, αλλά αυτός κατάφερε να ζήσει άλλα 16 χρόνια συνεχώς εις αναμονή του θανάτου του. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει τη λύπη του στο θάνατο της συζύγου του, Ιωάννας των Βουρβόνων, και των πέντε από τα παιδιά του, που πέθαναν νωρίτερα από αυτόν.
Οι στόχοι του όταν ανέβηκε στον θρόνο ήταν να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη από την Αγγλία και να απαλλάξει τη γη του από παραδόπιστες ομάδες που λεηλατούσαν τον τόπο. Προσέγγισε έναν ευγενή από τη Βρετάνη, τον Βερτράνδο του Γκεκλέν, μοναδικό στις πολεμικές ικανότητες. Ο Γκεκλέν νίκησε τον Κάρολο Β΄ της Ναβάρας και απάλλαξε το Παρίσι από την επανάσταση ευγενών.
Ο Κάρολος αιχμαλωτίστηκε, αλλά σε λίγο ελευθερώθηκε. Προσέλαβε μισθοφόρους σε μια σταυροφορία στην Ουγγαρία, αλλά αυτοί είχαν στο μυαλό τους τη λεηλασία και οι κάτοικοι του Στρασβούργου δεν τους επέτρεψαν να διασχίσουν τον Ρήνο. Ο Κάρολος έστειλε μισθοφορικές ομάδες υπό τον Γκεσλίν στον εμφύλιο πόλεμο στην Καστίλη μεταξύ του Πέτρου της Καστίλης και του αδελφού του, Ερρίκου. Ο Πέτρος υποστηρίχθηκε από την Αγγλία, ενώ ο Ερρίκος από τη Γαλλία. Ο Γκεκλέν και οι άντρες του οδήγησαν (1365) τον Πέτρο έξω από την Καστίλλη. Τότε επενέβη ο Εδουάρδος του Γούντστοκ και στη μάχη του Ναβαρέτου (1367) οι Άγγλοι κατατρόπωσαν τον Γκεκλέν. Παρά την ήττα, η καταστροφή πολλών μισθοφόρων απάλλαξε προσωρινά τους Γάλλους από τις λεηλασίες τους.
Ύμνοι για το πρόσωπο του
Η φήμη που απέκτησε ο Κάρολος ήταν πολύ μεγάλη, καθώς πολλοί συγγραφείς ύμνησαν τη δόξα του. Σημαντικά γεγονότα γύρω από τη ζωή του περιγράφει τον 19ο αιώνα ο Γάλλος ιστορικός Ντελίλ. Οι 1200 τόμοι του περιγράφουν τη μεγαλοσύνη του Γάλλου βασιλιά και τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε για το κοινό καλό και τη δικαιοσύνη του. Παρόμοιο έργο γύρω από αυτόν τον σπουδαίο βασιλιά έγραψε και ο Νικολά Ορέσμ που μετέφρασε τα «Πολιτικά του Αριστοτέλη». Η ζωή του περιγράφεται ότι αντανακλά αυτή του Αριστοτέλη, ενώ η βασιλεία του αυτή του Λουδοβίκου του Άγιου, του Καρολομάγνου και του Κλοβί.
Ανάκτηση των χαμένων περιοχών
Ο Εδουάρδος του Γούντστοκ στη Γασκώνη γινόταν όλο και περισσότερο αυταρχικός, και οι ευγενείς προσέτρεξαν στον Κάρολο για βοήθεια. Όταν ο μαύρος πρίγκηπας αρνήθηκε να απαντήσει στα αιτήματά τους, ο Κάρολος που δεν ζήτησε ποτέ για λογαριασμό του τη Γασκώνη, αν και τη δικαιούταν, τον κήρυξε έκπτωτο κηρύσσοντας πόλεμο εναντίον του (1369).
Ο Κάρολος επέλεξε στρατηγική φθοράς του αντιπάλου του. Οι Γάλλοι βοηθήθηκαν από τον Γκεσλίν και τις μονάδες της Καστίλης, καθώς και από την κακή υγεία του μαύρου πρίγκηπα που είχε καταληφθεί από υδροψία. Ο Μπερτράν ντυ Γκεκλέν διορίστηκε (1370) αρχιστράτηγος του Γαλλικού κράτους και προσπάθησε με επιδρομές και δωροδοκίες να αποσπάσει τις Γαλλικές πόλεις από την Αγγλική επιρροή. Οι Άγγλοι ήταν εξασθενημένοι από την απώλεια του αρχηγού τους και ο Κάρολος μπόρεσε να έχει επιρροή σε όλη τη Γαλλία εκτός από το Καλαί και την Ακουιτανία, καταργώντας τη Συνθήκη του Μπρετινί.
Νέο παπικό σχίσμα
To 1376 ο Πάπας Γρηγόριος ΙΑ΄ αποφασίζει να μετακινήσει την έδρα του στη Ρώμη μετά από 70 χρόνια που είχε παραμείνει στην Αβινιόν. Ο Κάρολος, προκειμένου να αποσβέσει τα αρνητικά σχόλια εναντίον του, προσπαθούσε να πείσει τον Πάπα να παραμείνει στη Γαλλία. Ο Πάπας πέθανε τον Μάρτιο του 1378, και οι καρδινάλιοι συγκεντρώθηκαν να εκλέξουν διάδοχο. Εξέλεξαν έναν κοινό θνητό, τον Βαρθολομαίο Πρίγκαμο, αρχιεπίσκοπο του Μπάρι, ως Πάπα Ουρβανό ΣΤ'. Ο νέος Πάπας γρήγορα αποξένωσε τους καρδιναλίους του, κατακρίνοντας τη φαυλότητα τους, και περιορίζοντας τις περιοχές από τις οποίες δέχονταν εισοδήματα.
Οι καρδινάλιοι εξέλεξαν ως Πάπα τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου τον Ροβέρτο της Γένοβας ως Κλήμεντα Ζ΄. Οι Γάλλοι καρδινάλιοι κινήθηκαν γρήγορα να λάβουν την υποστήριξη του Καρόλου. Θεολογικό λάθος στο οποίο είχε υποπέσει το Πανεπιστήμιο των Παρισίων υποχρέωσε τον Κάρολο να αναγνωρίσει τον Κλήμεντα ως Πάπα και να ξεχάσει την υποστήριξη του στον Ουρβανό. Η υποστήριξη του Καρόλου στον Κλήμεντα δημιούργησε νέο παπικό σχίσμα που μοίρασε την Ευρώπη στα δύο για 40 χρόνια. Ιστορικοί έχουν κατακρίνει τον Κάρολο γι' αυτό.
Το τέλος
Ο Κάρολος ξόδεψε τα τελευταία χρόνια της ζωής του εδραιώνοντας την εξουσία του στη Νορμανδία. Οι αυξημένοι φόροι, για να καλυφθούν τα έξοδα που έφεραν οι πόλεμοί του με την Αγγλία, έφεραν μεγάλη δυσαρέσκεια στον λαό. Τον Σεπτέμβριο του 1380, το απόστημα που είχε στο αριστερό χέρι χειροτέρευσε και κατάλαβε ότι πλησιάζει το τέλος του. Λίγο πριν τον θάνατό του, φοβούμενος την απώλεια της ψυχής του, εισηγήθηκε την κατάργηση των υψηλών φόρων και τη δημιουργία νέας οικονομικής πολιτικής. Ο βασιλιάς πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1380 και τον διαδέχθηκε ο 12χρονος γιος του, Κάρολος ΣΤ΄.
Οι επιτυχίες του ωστόσο αποδείχθηκαν εφήμερες. Οι αδελφοί του Καρόλου, που διηύθυναν το συμβούλιο της αντιβασιλείας, το οποίο κυβερνούσε στο όνομα του Γάλλου βασιλιά, ήρθαν σε διαμάχες μεταξύ τους διαιρώντας την κυβέρνηση. Ο Κάρολος ΣΤ΄ ήθελε να έλθει γρήγορα στα βασιλικά καθήκοντα και αφαίρεσε τις εξουσίες από τους θείους του το 1392.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1350 την Ιωάννα των Βουρβόνων, κόρη του Πέτρου Α΄ δούκα του Μπουρμπόν και είχε τέκνα:
Κάρολος ΣΤ΄ 1368-1422, βασιλιάς της Γαλλίας.
Λουδοβίκος Α΄ 1372-1407, δούκας της Ορλεάνης, ιδρυτής του κλάδου των Βαλουά-Ορλεάνης.
Αικατερίνη 1378-1388, παντρεύτηκε τον Ιωάννη των Βαλουά κόμη του Μονπανσιέ.
Μαρία απεβ. 7 ετών, Ιωάννα απεβ. 6 ετών, Ισαβέλλα απεβ. 4 ετών, Μπόνη απεβ. 2 ετών, Ιωάννης απεβ. μικρός, Ιωάννα απεβ. νήπιο.
Από μία μη νόμιμη σχέση του απέκτησε ένα φυσικό τέκνο:
(νόθος) Ιωάννης ντε Μονταγκύ 1363-1409, επίτροπος (vidame) του Λον. Νυμφεύτηκε την Αικατερίνη των Αλμπρέ, κόρη του Καρόλου Α΄ κοντόσταυλου της Γαλλίας.
Πρόγονοι
Πηγές
Christine de Pisan, Livre des Faits et Bons Meurs du Sage Roi Charles
Deslile (ed), Grandes Chroniques de France
Philippe de Meziers, Songe du Viel Pelerin
Autrand, Francoise, Charles V
Cazelles, Raymond, Societe Politique, Noblesse et Couronne
Delachenal, Roland, Charles V
Henneman, John Bell, Olivier de Clisson
Quillet, Jeannine, Charles V, Le Rois Lettre
Tuchman, Barbara, A Distant Mirror: The Calamitous 14th Century, New York; Ballantine Books, 1978.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές
Βασιλείς της Γαλλίας
Οίκος των Βαλουά
Πρόσωπα του Εκατονταετούς Πολέμου
|
423512
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Ισοπρένιο
|
Το ισοπρένιο, ή 2-μεθυλο-1,3-βουταδιένιο, είναι μια συνηθισμένη οργανική ένωση με τον τύπο CH2=C(CH3)CH=CH2. Στην καθαρή μορφή του, είναι ένα άχρωμο πτητικό υγρό. Το ισοπρένιο παράγεται από πολλά φυτά.
Φυσικές παρουσίες
Το ισοπρένιο παράγεται και εκπέμπεται από πολλά είδη δένδρων στην ατμόσφαιρα (κύριοι παραγωγοί είναι βελανιδιές, λεύκες, ευκάλυπτοι και μερικά λαχανικά). Η ετήσια παραγωγή των εκπομπών ισοπρενίου από τη βλάστηση είναι περίπου 600 εκατομμύρια τόνοι, με το μισό από αυτό να προέρχεται από τροπικά πλατύφυλλα δέντρα και το υπόλοιπο να προέρχεται κυρίως από θάμνους. Αυτό είναι περίπου ισοδύναμο με την εκπομπή μεθανίου στην ατμόσφαιρα και θεωρείται ως περίπου το 1/3 όλων των υδρογονανθράκων που ελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα. Μετά την έκλυση, το ισοπρένιο μετατρέπεται από ελεύθερες ρίζες (όπως η ρίζα του υδροξυλίου (OH)) και σε μικρότερη έκταση από το όζον σε διάφορα προϊόντα όπως αλδεΰδες, υδροϋπεροξείδια, οργανικά νιτρικά και εποξείδια, που αναμειγνύονται με σταγονίδια νερού και βοηθούν στη δημιουργία αερολυμάτων και αχλής (haze). Αν και οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι οι εκπομπές ισοπρενίου επηρεάζουν τον σχηματισμό αερολυμάτων, το αν το ισοπρένιο αυξάνει ή μειώνει τον σχηματισμό αερολυμάτων είναι συζητήσιμο. Ένα δεύτερο κύριο αποτέλεσμα του ισοπρενίου στην ατμόσφαιρα είναι ότι παρουσία των οξειδίων του αζώτου (NOx) συνεισφέρει στον σχηματισμό του τροποσφαιρικού όζοντος, που είναι ένας από τους βασικούς ρυπαντές του αέρα σε πολλές χώρες. Το ίδιο το ισοπρένιο, κανονικά, δεν θεωρείται ως ρύπος, επειδή είναι ένα φυσικό προϊόν των φυτών. Ο σχηματισμός τροποσφαιρικού όζοντος είναι δυνατός μόνο παρουσία υψηλών επιπέδων των NOx, που προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από βιομηχανικές δραστηριότητες. Στην πραγματικότητα, το ισοπρένιο μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και να καταστέλλει τον σχηματισμό όζοντος κάτω από χαμηλά επίπεδα NOx.
Παραγωγή ισοπρενίου από φυτά
Το ισοπρένιο παρασκευάζεται μέσω της μη μεβαλονικής οδού (Non-mevalonate pathway) (MEP) στους χλωροπλάστες των φυτών. Είναι ένα από τα δύο τελικά προϊόντα της οδού MEP, ο διμεθυλοαλλυλοπυροφωσφορικός εστέρας (dimethylallyl pyrophosphate) (DMADP), καταλύεται από το ένζυμο συνθ(ετ)άση του ισοπρενίου για να σχηματίσει ισοπρένιο. Συνεπώς, οι αναστολείς που εμποδίζουν την οδό MEP, όπως η fosmidomycin, παρεμποδίζουν επίσης τον σχηματισμό ισοπρενίου. Η εκπομπή του ισοπρενίου αυξάνεται δραματικά με τη θερμοκρασία και μεγιστοποιείται στους 40 °C περίπου. Αυτό έχει οδηγήσει στην υπόθεση ότι το ισοπρένιο μπορεί να προστατέψει τα φυτά από τη θερμική καταπόνηση (heat stress)-δείτε παρακάτω την υπόθεση θερμοαντοχής (thermotolerance hypothesis). Η εκπομπή ισοπρενίου παρατηρείται επίσης σε μερικά βακτήρια και αυτό θεωρείται ότι προέρχεται από μη ενζυματικές αποσυνθέσεις από το DMADP.
Ρύθμιση της εκπομπής ισοπρενίου
Η εκπομπή ισοπρενίου στα φυτά ελέγχεται και από τη διαθεσιμότητα του υποστρώματος (DMADP) και από τη δραστικότητα του ενζύμου της συνθ(ετ)άσης του ισοπροπενίου. Ειδικότερα, το φως, το CO2 και το O2 ελέγχονται από τη διαθεσιμότητα του υποστρώματος, ενώ η θερμοκρασία ρυθμίζεται και από το επίπεδο του υποστρώματος και από την ενζυματική δραστηριότητα.
Βιολογικοί ρόλοι
Η εκπομπή του ισοπρενίου εμφανίζεται ότι είναι ένας μηχανισμός που χρησιμοποιούν τα δέντρα για να καταπολεμήσουν τις αβιοτικές καταπονήσεις. Ειδικότερα, το ισοπρένιο έχει δείξει ότι προστατεύει από μέτριες θερμικές καταπονήσεις (~ 40 °C). Προτάθηκε ότι η εκπομπή ισοπρενίου χρησιμοποιήθηκε ειδικά από τα φυτά για να προστατέψει από τις μεγάλες διακυμάνσεις στη θερμοκρασία των φύλλων.
Το ισοπρένιο ενσωματώνεται και βοηθά στη σταθεροποίηση των κυτταρικών μεμβρανών ως απάντηση σε θερμική καταπόνηση, δίνοντας κάποια ανοχή στις θερμικές απότομες ανόδους. Το ισοπρένιο συνεισφέρει επίσης στην αντίσταση σε δραστικές μορφές οξυγόνου. Η ποσότητα του εκλυομένου ισοπρενίου από τη βλάστηση εξαρτάται από τη μάζα των φύλλων, την περιοχή του φύλλου, το φως (ιδιαίτερα την πυκνότητα ροής φωτοσυνθετικών φωτονίων, ή PPFD) και τη θερμοκρασία των φύλλων. Συνεπώς, κατά τη διάρκεια της νύχτας, εκπέμπεται λίγο ισοπρένιο από τα φύλλα των δέντρων, ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας οι εκπομπές αναμένονται να είναι σημαντικές τις ζεστές και ηλιόλουστες ημέρες, μέχρι 25 μg/(g βάρους ξηρού φύλλου)/ώρα σε πολλά είδη βελανιδιάς
Τα ισοπρένια χρησιμοποιούνται επίσης στη μονοστοιβάδα της κυτταρικής μεμβράνης πολλών αρχαίων, γεμίζοντας τον χώρο μεταξύ των ομάδων κεφαλής του τετρααιθέρα της διγλυκερίνης. Αυτό θεωρείται ότι προσθέτει ισχυρότερη δομική αντίσταση στα έντονα περιβάλλοντα, στα οποία στα οποία βρίσκονται πολλά αρχαία.
Το ισοπρένιο σε άλλους οργανισμούς
Το ισοπρένιο είναι ο πιο άφθονος υδρογονάνθρακας που μετράται στην αναπνοή των ανθρώπων.
Ο εκτιμώμενος ρυθμός παραγωγής του ισοπρενίου στο ανθρώπινο σώμα είναι 0,15 µmol/(kg·h), ισοδύναμο με περίπου 17 mg/ημέρα για ένα άτομο που ζυγίζει 70 kg. Το ισοπρένιο είναι επίσης συνηθισμένο σε χαμηλές συγκεντρώσεις σε πολλές τροφές.
Ισοπρένιο και ισοπρενοειδή
Ο σκελετός του ισοπρενίου μπορεί να βρεθεί σε φυσικά εμφανιζόμενες ενώσεις που λέγονται τερπένια (terpenes), αλλά αυτές οι ενώσεις δεν προέρχονται από το ίδιο το ισοπρένιο. Τα τερπένια μπορεί να θεωρηθούν ως πολλαπλές υπομονάδες ισοπρενίου και αυτή η άποψη είναι η βάση του "ισοπρενικού κανόνα (isoprene rule)". Η πρόδρομη ένωση στις μονάδες ισοπρενίου στα βιολογικά συστήματα είναι ο διμεθυλοαλλυλοπυροφωσφορικός εστέρας (DMADP) και το ισομερές του ισοπεντενυλοπυροφωσφορικός εστέρας (IDP). Ο πληθυντικός “ισοπρένια” χρησιμοποιείται, μερικές φορές, για να αναφερθεί γενικά στα τερπένια. Οι αλυσίδες ισοπρενίου βρίσκονται συνήθως σε πολλά βιολογικά δραστικά ολιγομερή όπως στη βιταμίνη A. Παρομοίως, το φυσικό καουτσούκ αποτελείται από γραμμικές πολυισοπρενικές αλυσίδες με πολύ υψηλή μοριακή μάζα καθώς και σε άλλα φυσικά μόρια.
Βιομηχανική παραγωγή
Το ισοπρένιο απομονώθηκε αρχικά με θερμική αποσύνθεση του φυσικού καουτσούκ. Είναι πολύ εύκολα διαθέσιμο βιομηχανικά ως παραπροϊόν της θερμικής πυρόλυσης της πετρελαϊκής νάφθας (Petroleum naphtha) ή πετρελαίου, ως παραπροϊόν στην παραγωγή του αιθενίου. Περίπου 800.000 τόνοι παράγονται ετησίως. Περίπου το 95% της παραγωγής του ισοπρενίου χρησιμοποιείται στην παραγωγή του cis-1,4-πολυισοπρενίου—μιας έκδοσης συνθετικού καουτσούκ του φυσικού καουτσούκ.
Το φυσικού καουτσούκ αποτελείται κυρίως από πολυ-cis-ισοπρένιο με μοριακή μάζα από 100.000 έως 1.000.000. Συνήθως το φυσικό καουτσούκ περιέχει μικρό ποσοστό από άλλα υλικά, όπως πρωτεΐνες λιπαρά οξέα, ρητίνες και ανόργανες ουσίες. Κάποιες πηγές φυσικού καουτσούκ, που λέγονται γουταπέρκα (gutta percha), αποτελούνται από trans-1,4-πολυισοπρένιο, ένα δομικό ισομερές που έχει παρόμοιες, αλλά όχι ταυτόσημες ιδιότητες.
Το ισοπρένιο ως δομικό μοτίβο
Το ισοπρένιο είναι ένα συνηθισμένο δομικό μοτίβο (structural motif) σε βιολογικά συστήματα. Τα ισοπρενοειδή (παραδείγματος χάρη, τα καροτένια (carotenes) είναι τετρατερπένια) παράγονται από ισοπρένιο. Από ισοπρένιο παράγονται επίσης η φυτόλη (phytol), η ρετινόλη (retinol) (βιταμίνη A), η τοκοφερόλη (tocopherol) (βιταμίνη E), οι δολιχόλες (dolichols) και το σκουαλένιο (squalene). Η αίμη (Heme) A έχει μια ισοπρενοειδή ουρά και η λανοστερόλη, η πρόδρομη ένωση της στερόλης στα ζώα, παράγεται από σκουαλένιο και συνεπώς από ισοπρένιο. Οι λειτουργικές μονάδες ισοπρενίου στα βιολογικά συστήματα είναι από διμεθυλοαλλυλοπυροφωσφορικό εστέρα (DMADP) και το ισομερές του ισοπεντενυλοπυροφωσφορικό εστέρα (IDP), που χρησιμοποιούνται στη βιοσύνθεση των φυσικώς εμφανιζομένων ισοπρενοειδών όπως τα καροτενοειδή, οι κινόνες, παράγωγα της λανοστερόλης (π.χ. στεροειδή) και οι αλυσίδες πρενυλίου συγκεκριμένων ενώσεων (π.χ. η αλυσίδα φυτόλης της χλωροφύλλης).
Παραπομπές
Παραπέρα μελέτη
Merck Index: an encyclopedia of chemicals, drugs, and biologicals, Susan Budavari (ed.), 11th Edition, Rahway, NJ : Merck, 1989, ISBN 0-911910-28-X
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Report on Carcinogens, Eleventh Edition; U.S. Department of Health and Human Services, Public Health Service, National Toxicology Program
Science News article describing how isoprene released by plants is converted to light-scattering aerosols
Αλκένια
Οργανικές ενώσεις
Μονομερή
|
592612
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%AC%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Χανς Γκάιγκερ
|
Ο Γιόχαν Βίλχελμ «Χανς» Γκάιγκερ (γερμ. Johannes Wilhelm "Hans" Geiger, 30 Σεπτεμβρίου 1882 - 24 Σεπτεμβρίου 1945) ήταν Γερμανός φυσικός. Είναι περισσότερο γνωστός ως συνεφευρέτης του στοιχείου ανίχνευσης του μετρητή Geiger και για το πείραμα Geiger-Marsden που ανακάλυψε τον ατομικό πυρήνα. Ο Γκάιγκερ γεννήθηκε στο Νόισταντ αν δερν Χάαρντ της Γερμανίας. Ήταν ένα από τα πέντε παιδιά που γεννήθηκαν από τον ινδολόγο Βίλχελμ Λούντβιγκ Γκάιγκερ, ο οποίος ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν.
Το 1902, ο Geiger άρχισε να σπουδάζει φυσική και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν και του απονεμήθηκε διδακτορικό δίπλωμα το 1906. Το 1907 άρχισε να εργάζεται με τον Έρνεστ Ράδερφορντ στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και το 1909, μαζί με τον Έρνεστ Μάρσντεν, διεξήγαγε το διάσημο πείραμα Geiger-Marsden που ονομάζεται και "πείραμα φύλλου χρυσού". Ο Ράδερφορντ και ο Γκάιγκερ δημιούργησαν τον σωλήνα Rutherford-Geiger, που αργότερα έγινε ο σωλήνας Geiger.
Το 1911 ο Γκάιγκερ και ο Τζον Μίτσελ Νάταλ ανακάλυψαν τον νόμο Geiger-Nuttall (ή κανόνα) και πραγματοποίησαν πειράματα που οδήγησαν στο ατομικό πρότυπο του Ράδερφορντ. Το 1928 ο Γκάιγκερ και ο σπουδαστής του Walther Müller δημιούργησαν μια βελτιωμένη έκδοση του σωλήνα Geiger, τον σωλήνα Geiger-Müller. Ο Geiger συνεργάστηκε επίσης με τον Τζέιμς Τσάντγουικ. Το 1912 έγινε ηγέτης του Φυσικο-Τεχνικού Reichsanstalt στο Βερολίνο, 1925 καθηγητής στο Κίελο, 1929 στο Τύμπιγκεν και 1936 στο Βερολίνο.
Ήταν μέλος του Ομίλου του Ουρανίου. Ο Γκάιγκερ δεν εξέφρασε ποτέ τον εαυτό του δημοσίως για τους Ναζί. Υπάρχουν αναφορές τόσο για τη βοήθειά του όσο και για την απόρριψη Εβραίων συναδέλφων. Ο Γκάιγκερ πέθανε στο Πότσνταμ της Γερμανίας λίγους μήνες μετά την λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου στην Ευρώπη. Είχε τέσσερα αδέλφια: τρεις αδελφές και έναν αδελφό που ήταν όλοι νεότεροι από αυτόν. Ο αδελφός του Ρούντολφ Γκάιγκερ ενδιαφέρθηκε πολύ για τη μετεωρολογία και την κλιματολογία.
Παραπομπές
Εξωτερικές συνδέσεις
Σύντομο βιογραφικό υλικό
Annotated bibliography for Hans Geiger from the Alsos Digital Library for Nuclear Issues
Γερμανοί φυσικοί
Φυσικοί του 20ού αιώνα
|
543956
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%B1%20%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1
|
Μία φανταστική γυναίκα
|
Το Μία φανταστική γυναίκα (πρωτότυπος τίτλος: Una mujer fantástica) είναι χιλιανή ταινία του 2017 σε σκηνοθεσία του Σεμπαστιάν Λέλιο και σε σενάριο του ίδιου και του Γκονθάλο Μάθα.
Πλοκή
Η Μαρίνα είναι μία τρανς γυναίκα που έχει σχέση με τον Ορλάντο και είναι τραγουδίστρια. Τη νύχτα των γενεθλίων της, γυρνούν στο σπίτι του και ξαφνικά εκείνος αισθάνεται αδιαθεσία. Η Μαρίνα αποφασίζει να τον πάει στον νοσοκομείο. Πριν μπουν στο ασανσέρ, ο Ορλάντο πέφτει από τη σκάλα και χτυπά στο σώμα και στο κεφάλι.
Όταν πηγαίνουν στο νοσοκομείο, οι γιατροί ανακαλύπτουν ότι πέθανε από ανεύρυσμα. Από τότε και έπειτα, η Μαρίνα αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από το προσωπικό του νοσοκομείου. Στη συνέχεια, η Μαρίνα από τη στενοχώρια της φεύγει από το νοσοκομείο τρέχοντας. Καλεί τον αδερφό του Ορλάντο, τον Γκάμπο, για να του εξηγήσει τι συνέβη. Στο νοσοκομείο, συναντιούνται η Μαρίνα με τον Γκάμπο για πρώτη φορά, ενώ εκεί βρίσκεται και η αστυνομία για να εξετάσει την υπόθεση.
Την επόμενη μέρα, στο εστιατόριο που δουλεύει η Μαρίνα, έρχεται μία υπάλληλος του τμήματος σεξουαλικών εγκλημάτων, η Αντριάνα, και της κάνει προσβλητικές ερωτήσεις σχετικά με εκείνη και τον Ορλάντο. Ο γιος του Ορλάντο, ο Μπρούνο, έρχεται στο σπίτι και της λέει να φύγει, ενώ της μιλάει υποτιμητικά και της λέει πως θα πάρει το σκυλί του Ορλάντο, την Ντιάμπλα. Παράλληλα, την καλεί η πρώην σύζυγος του Ορλάντο, η Σόνια, και της λέει να της αφήσει το αμάξι. Όταν οι δύο γυναίκες συναντιούνται, η Σόνια της απαγορεύει να πάει στην αγρυπνία και στην κηδεία.
Μετά, συναντά την Αντριάνα, που την πληροφορεί ότι θα την εξετάσουν σωματικά, για να αποδειχθεί αν έχει ή όχι τραύματα. Εκείνη δεν δέχεται, όμως την απειλεί ότι αν δεν το κάνει, η υπόθεση θα πάει στον εισαγγελέα. Τότε, το δέχεται και την αναγκάζουν να γδυθεί και να την βγάλουν φωτογραφίες.
Η Μαρίνα πηγαίνει στην αγρυπνία, όπου η οικογένεια του Ορλάντο τη διώχνει. Ο Γκάμπο της λέει πως θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να παραστεί στην κηδεία και την πληροφορεί πως ήταν επιθυμία του Ορλάντο να αποτεφρωθεί, κάτι που η Σόνια δεν ξέρει. Μετά από λίγο, ο Μπρούνο με άλλους δύο βάζουν στο αυτοκίνητο τη Μαρίνα και την εξευτελίζουν για να της στείλουν ένα μήνυμα.
Στην κηδεία, η Μαρίνα πηγαίνει και επιστρέφει στην οικογένεια τα κλειδιά με αντάλλαγμα την Ντιάμπλα, ενώ επιτίθεται στον Μπρούνο και τη Σόνια. Στη συνέχεια, πηγαίνει στο αποτεφρωτήριο και αποχαιρετά τον Ορλάντο. Στη συνέχεια, ανακαλύπτει ότι κάτι κλειδιά που είχε βρει ήταν από το ντουλαπάκι του Ορλάντο στη σάουνα, στο οποίο όμως δε βρίσκει τίποτα.
Μήνες αργότερα, η Μαρίνα έχει ξανά την Ντιάμπλα και μένει σε ένα μικρό σπίτι. Στο τέλος, ανεβαίνει στη σκηνή και τραγουδάει όπερα.
Διανομή
Ντανιέλα Βέγα ως Μαρίνα Βιδάλ
Φρανσίσκο Ρέγιες ως Ορλάντο
Λουίς Νιέκο ως Γκάμπο
Αλίνε Κίπενχαϊμ ως Σόνια
Αμπάρο Νογκέρα ως Αντριάνα
Νικολάς Σααβέρδα ως Μπρούνο
Αντόνια Ζέγκερς ως Αλεσάντρα
Νέστορ Καντιγιάνα ως Γκαστόν
Βραβεία/Διακρίσεις
Η ταινία κέρδισε την Αργυρή Άρκτο καλύτερου σεναρίου, το Βραβείο Teddy και απέσπασε Ειδική Μνεία της Οικουμενικής Επιτροπής στο φεστιβάλ του Βερολίνου.
Κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στα 90ά βραβεία Όσκαρ και ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Επίσης, κέρδισε το Βραβείο Γκόγια Καλύτερης Ιβηροαμερικανικής Ταινίας.
Παραπομπές
Χιλιανές ταινίες
Ισπανόφωνες ταινίες
Ταινίες συσχετιζόμενες με ΛΟΑΤ
Ταινίες βραβευμένες με Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας
Ταινίες του 2017
|
669674
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AF%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Αλεξία Καλανταρίδου
|
Η Αλεξία Καλανταρίδου (19 Ιανουαρίου 1995, Κατερίνη) είναι Ελληνίδα διεθνής αθλήτρια πετοσφαίρισης, η οποία
κατά την περίοδο 2022-23 αγωνίστηκε με τη φανέλα του Α.Ο. Μαρκοπούλου στο Πρωτάθλημα Ελλάδας στη θέση της ακραίας.
Καριέρα
Η Αλεξία Καλανταρίδου σε ηλικία μόλις 8 ετών το 2003, ακολουθώντας το παράδειγμα της μεγαλύτερης αδελφής της, εντάχθηκε στις Ακαδημίες του Αρχέλαου Κατερίνης, ομάδα της γενέτειράς της. Το 2010 ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη για τον Άρη, στον οποίο έμεινε ένα χρόνο, για να μετακινηθεί λίγο πιο ΒΔ, στον Εύοσμο, όπου αγωνίστηκε την περίοδο 2011-12 με τα χρώματα του Αίαντα στην Α' Κατηγορία Ε.ΠΕ.Σ.Θ. Με τον Αίαντα κατέκτησε το τοπικό νταμπλ και ταυτόχρονα την άνοδο στην Α2 Εθνική Κατηγορία, στην οποία αγωνίστηκε μέχρι το 2015, οπότε επέστρεψε στον Άρη που είχε επανέλθει στην Α1 Εθνική.
Την περίοδο 2015-16 κάνει μια εκπληκτική χρονιά με τον Άρη στο Πρωτάθλημα, ανακηρύσσεται «Καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη παίκτρια κάτω των 21» (ρούκι της χρονιάς) και ταυτόχρονα καλείται από τον Γιάννη Καλμαζίδη στην Εθνική ομάδα γυναικών. Παρόλα αυτά οι κιτρινόμαυροι αναπάντεχα την αποδεσμεύουν, και έτσι η Καλανταρίδου επειδή ταυτόχρονα σπουδάζει στο Α.Π.Θ., αποδέχεται την πρόταση μιας άλλης ομάδας της Θεσσαλονίκης, της Ελπίδας Αμπελοκήπων, η οποία τη χρονιά εκείνη είχε κερδίσει την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία.
Την περίοδο 2016-17 η ομάδα των Αμπελοκήπων δεν καταφέρνει να παραμείνει στην κατηγορία, αλλά η Αλεξία Καλανταρίδου έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών μεγάλων ομάδων της Βόλλεϋ Λιγκ. Τελικά την κερδίζει ο Α.Ο. Θήρας και έτσι τον Ιούνιο του 2017 η Αλεξία αποφασίζει να αναπνεύσει τον κυκλαδίτικο αέρα. Στη Σαντορίνη παραμένει δύο χρονιές, στις οποίες κατακτά την 3η θέση του Πρωταθλήματος καθώς και το Ασημένιο μετάλλιο του Κυπέλλου Ελλάδας 2019. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, και αφού είχε λήξει το συμβόλαιό της με την ομάδα της Σαντορίνης, αποδέχεται την πρόταση του Ολυμπιακού και παίρνει το πλοίο για τον Πειραιά, όπου όμως πέφτει πάνω στις Λαζάρεβιτς και Σκοτ, οπότε δεν έχει μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Πάντως έστω και ως αναπληρωματική κατακτά με τις Πειραιώτισσες το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας της την περίοδο 2020-21.
Το Καλοκαίρι του 2021 η Αλεξία Καλανταρίδου αποδέχεται την πρόταση του νεοφώτιστου Α.Ο. Λαμίας, αλλά η διακοπή του πρωταθλήματος 2020-21 λόγω της Πανδημίας COVID-19 και η αβεβαιότητα για τη συνέχεια του, την αναγκάζουν να αναζητήσει νέο σταθμό στην καριέρα της. Έτσι τον Ιανουάριο του 2021 αποδέχεται την πρόταση του Σωτήρη Γκότση, προπονητή μαζί με τον Νίκο Γκιτζέκο της φινλανδικής Οριβέντεν Πονίστους (ΟρΠο), σύλλογο στον οποίο είχε αγωνιστεί και η Όλγα Βεργίδου. Έτσι αναχωρεί για το Οριβέσι, έδρα της ΟρΠο, και αγωνίζεται στο φινλανδικό πρωτάθλημα έως το τέλος της περιόδου.
Τον Μάιο του 2021 η Κατερινιώτισσα ακραία επιστρέφει στην Ελλάδα και τις περιόδους 2021-22 και 2022-23 αγωνίστηκε με τον Α.Ο. Μαρκοπούλου στο ελληνικό Πρωτάθλημα.
Σπουδές
Η Αλεξία Καλανταρίδου αποφοίτησε το 2017 από το Παιδαγωγικό Τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκανε το μεταπτυχιακό της στη «Διαπολιτισμική Εκπαίδευση».
Διεθνής καριέρα
Η Αλεξία Καλανταρίδου ξεκίνησε την καριέρα της στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα τον Ιούλιο του 2010, όταν κλήθηκε στους αγώνες για το Βαλκανικό Πρωτάθλημα Κορασίδων. Το 2011 συμμετείχε σε όλους τους αγώνες της προκριματικής και της τελικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κορασίδων, αλλά και στο «Ευρωπαϊκό Ολυμπιακό Φεστιβάλ Νέων».
Το επόμενο έτος τη βρίσκει στην Εθνική Νεανίδων και συμμετέχει στους αντίστοιχους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Συνολικά στις δύο συτές "μικρες" εθνικές ομάδες συμπλήρωσε 32 συμμετοχές. Το 2016 η Αλεξία Καλανταρίδου καλείται για πρώτη φορά στην Εθνική Γυναικών από τον Γιάννη Καλμαζίδη αλλά και από τον Τάκη Φλώρο που τον διαδέχθηκε. Συμμετέχει στα φιλικά προετοιμασίας και στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Το 2017 συμμετέχει επίσης και στις δύο φάσεις των προκριματικών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, που διεξήχθησαν στο Όσιγιεκ και στο Ρότερνταμ αντίστοιχα.
Η Αλεξία Καλανταρίδου μέχρι το 2018 είχε καταγράψει συνολικά 19 συμμετοχές με την Εθνική Ελλάδας Γυναικών.
Συλλογικοί τίτλοι - Διακρίσεις
Εθνικά Πρωταθλήματα
1 Πρωτάθλημα Ελλάδας
2019-20 (Ολυμπιακός Πειραιώς)
3η Θέση: 2017-18, 2018-19 (Α.Ο. Θήρας)
Εθνικά Κύπελλα Κύπελλο Ελλάδας
2η Θέση: 2019 (Α.Ο. Θήρας)
Ατομικές Διακρίσεις
Πρωτάθλημα Ελλάδας 2021-22: Πολυτιμότερη Παίκτρια (MVP) 17ης αγωνιστικής
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι - Πηγές
Αλεξία Καλανταρίδου - Παρουσίαση greekvolley.eu
Αλεξία Καλανταρίδου: Ατομικά στοιχεία - Ομάδες - Διακρίσεις women.volleybox.net
Ολυμπιακός Πειραιώς - Ευρωπαϊκή παρουσία 2020 www-old.cev.eu
Αλεξία Καλανταρίδου: Ευρωπαϊκή παρουσία www-old.cev.eu
Συνέντευξη Αλεξίας Καλανταρίδου στον Θωμά Μίχο: «Στην Φινλανδία στόχος ήταν να αρχίσει το πρωτάθλημα, όχι το λουκέτο…» www.karfitsa.gr
Ειδήσεις για την Αλεξία Καλανταρίδου www.volleyplanet.gr
Τα Yearbooks της ΕΠΕΣΘ epesth.gr
Ελληνίδες αθλήτριες της πετοσφαίρισης
Πετοσφαιρίστριες της εθνικής Ελλάδος
Πετοσφαιρίστριες Άρη
Πετοσφαιρίστριες ΑΟ Θήρας
Πετοσφαιρίστριες ΟΣΦΠ
|
491724
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AE%20%CE%9D%CF%84%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5
|
Αστική Περιοχή Ντζόμπε
|
Η Αστική Περιοχή Ντζόμπε (Αγγλικά: Njombe Urban District, Σουαχίλι: Wilaya ya Njombe Mjini), είναι μία από τις έξι επαρχίες στην Περιφέρεια Ντζόμπε (Njombe Region) της Τανζανίας.
Η διοικητική έδρα είναι στην πόλη Ντζόμπε (Njombe).
Ιστορία
Η Αστική Επαρχία Ντζόμπε (Njombe Urban District), ιδρύθηκε επισήμως, όταν τον Μάρτιο του 2012, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Δημιουργήθηκε από το βόρειο τμήμα της παλαιάς Περιοχής Ντζόμπε (Njombe District) η οποία υπήρχε στην Περιφέρεια Ιρίνγκα (Iringa Region). Η Δυτική Περιοχή Ντζόμπε (Western Njombe District), έγινε Περιοχή Ουανγκινγκ'όμπε (Wanging'ombe District) και το βόρειο τμήμα έγινε η Αγροτική Περιοχή Ντζόμπε (Njombe Rural District).
Εθνοτικές φυλές
Η Αστική Περιοχή Ντζόμπε (Njombe Urban District), κατοικείται κυρίως από τρεις φυλές, τους: Μπένα (Bena), Πάνγκουα (Pangwa) και Κίνγκα (Kinga).
Οικονομία
Οι περισσότεροι κάτοικοι απασχολούνται στη βοσκή και την καλλιέργεια επιβίωσης.
Μεταφορές
Το οδικό δίκτυο είναι σε κακή κατάσταση και δεν μπορεί να εξυπηρετήσει οχήματα βαρέως τύπου.
Στην Αστική Περιοχή (Njombe Urban District), υπάρχει ένα αεροδρόμιο το οποίο εξυπηρετεί τους επισκέπτες της ευρύτερης περιοχής. Το αεροδρόμιο δεν πραγματοποιεί προγραμματισμένες πτήσεις, επίσης, δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία επιβατών, αεροσκαφών, αφίξεων, αναχωρήσεων κλπ. Ο αεροδιάδρομος έχει μήκος μόλις 200 μέτρα και πλάτος 30 μέτρα και επειδή είναι χωμάτινος, δύναται να εξυπηρετήσει μόνο ελαφρά αεροσκάφη. Παρόλα ταύτα, υπάρχουν σχέδια επέκτασης, αναβάθμισης και εκμοντερνισμού του.[σελ.82/153]
Διοικητικές υποδιαιρέσεις
Εκλογικές Περιφέρειες
Για τις βουλευτικές εκλογές, η Τανζανία χωρίζεται σε εκλογικές περιφέρειες. Από τις εκλογές του 2010, η περιοχή που έγινε η Αστική Περιοχή Ντζόμπε (Njombe Urban District), είχε μία εκλογική περιφέρεια:
Εκλογική Περιφέρεια Νοτίου Ντζόμπε (Njombe Kusini (Njombe South) Constituency)
Τομείς
Η Αγροτική Περιοχή Ντζόμπε (Njombe Rural District), διαιρείται διοικητικά σε Τομείς.
Τμήματα
Από το 2012, η Αστική Περιοχή Ντζόμπε (Njombe Urban District), διαιρείται διοικητικά σε δεκατέσσερα Τμήματα:
Δείτε επίσης
Διοικητικές υποδιαιρέσεις της Τανζανίας
Περιφέρεια Ντζόμπε
Ντζόμπε
Σημειώσεις
Παραπομπές σημειώσεων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επαρχίες στην Περιφέρεια Ντζόμπε
Επαρχίες της Τανζανίας
|
553587
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%85%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Αθανάσιος Παυλόπουλος
|
Ο Αθανάσιος Παυλόπουλος (1913 - 22 Ιουλίου 1993), του Χαραλάμπους, ήταν Έλληνας ιατρός και πολιτικός από την Αρκαδία. Υπηρέτησε ως βουλευτής από το 1952 ως το 1963.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε το 1911 ή το 1913. Σπούδασε ιατρική. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεγαλουπόλεως το 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό και επανεξελέγη βουλευτής Αρκαδίας με την ΕΡΕ το 1956 , το 1958 και το 1961. Με τη σύζυγό του, Αναστασία, απέκτησαν έναν γιο, τον Χαράλαμπο.
Πέθανε σε ηλικία 80 ετών στην Αθήνα και κηδεύτηκε στις 23 Ιουλίου 1993 από τον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων, στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Παραπομπές
Βουλευτές Αρκαδίας
Βουλευτές Μεγαλουπόλεως
Βουλευτές εκλεγμένοι με τον Ελληνικό Συναγερμό
Βουλευτές εκλεγμένοι με την ΕΡΕ
|
307683
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CE%91%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CE%BB%CE%B9
|
Φραγκίσκος Β΄ Ατσαγιόλι
|
Ο Φραγκίσκος Β΄ Ατσαγιόλι (; - Αθήνα 1460), γνωστός και ως Φράνκο (Ιταλικά : Francesco Acciaioli), ήταν ο τελευταίος Δούκας των Αθηνών από το 1455 έως το 1458. Ήταν γιος του Αντώνιου Β΄ Ατσαγιόλι και καταγόταν από τη γνωστή οικογένεια Ατσαγιόλι εμπόρων της Φλωρεντίας.
Ανέλαβε δούκας το 1455 μετά από επέμβαση του Οθωμανού σουλτάνου Μουράτ Β΄, που στην ουσία τον επέβαλε στον θρόνο. Ο Φραγκίσκος Β' συνέλαβε τη θεία του και προηγούμενη δούκισσα Κιάρα Ζόρζι στα Μέγαρα και τη δολοφόνησε. Η πράξη του αυτή ανάγκασε τον Μουράτ Β΄ να επέμβει πάλι, στέλνοντας στρατό να καταλάβει το Δουκάτο. Ο Φραγκίσκος Α', μετά από δύο χρόνια πολιορκίας κατά την οποία ήταν κλεισμένος στην Ακρόπολη, παραδόθηκε. Ο Μουράτ Β' κατέλυσε το δουκάτο και έδωσε στον Φραγκίσκο Β τη Βαρωνία της Θήβας, με τον όρο να είναι υποτελής του. Το 1460, έπειτα από εντολή του Μουράτ Β΄, δολοφονήθηκε από τον Ζαγανό Πασά.
Παραπομπές
Πηγές
Καταλανοί εν τη Ανατολή: οις προσετέθη και ανέκδοτος της χρονολογίας των Αθηνών, υπό Επαμ. Ι. Σταματιάδου, δαπάνη Κωνστ. Αντωνιάδου. -- [Αθήναι] : εκ του τυπογραφείου Κ. Αντωνιάδου, 1869. --258, 259 σ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δούκες των Αθηνών
Φραγκισκος
Βαρώνοι του Δουκάτου των Αθηνών
|
830147
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5
|
Μαλγκράτε
|
Το Μαλγκράτε (ιταλικά: Malgrate) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Λέκκο, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Λέκκο
|
360298
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AF%CF%83%CE%B9%CE%B1%20%CE%9C%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%B4%CE%BF
|
Αλίσια Ματσάδο
|
Η Γιόσεφ Αλίσια Ματσάδο Φαχάρδο (Yoseph Alicia Machado Fajardo, 6 Δεκεμβρίου 1976) είναι Βενεζουελανή ηθοποιός, τηλεπαρουσιάστρια, τραγουδίστρια και εστεμμένη Μις Υφήλιος 1996. Ήταν η τέταρτη γυναίκα από τη Βενεζουέλα που είχε κερδίσει το στέμμα της Μις Υφήλιος. Μεταγενέστερα, εγκαταστάθηκε στο Μεξικό παίρνοντας μεξικάνικη υπηκοότητα, ενώ τον Μάιο του 2016 απέκτησε την υπηκοότητα των ΗΠΑ και πλέον ζει στο Μαϊάμι.
Η Ματσάδο στέφθηκε Μις Βενεζουέλα 1995, αντιπροσωπεύοντας την πολιτεία Γιαρακούι και έπειτα στέφθηκε Μις Υφήλιος 1996 στο Λας Βέγκας. Η δεύτερη καλύτερη, Ζακελίν Αγκιλέρα, κέρδισε επίσης το στέμμα της Μις Κόσμος 1995, και έτσι για δεύτερη φορά δύο Βενεζουελάνες στον ίδιο διαγωνισμό κέρδισαν δύο παγκόσμιους τίτλους.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της ως Μις Υφήλιος, έγινε πρωτοσέλιδο όταν αναφέρθηκε ότι πήρε πολύ βάρος και ο οργανισμός Μις Υφήλιος εξέταζε την αντικατάσταση της. Το 1998, έκανε το ντεμπούτο της στη δημοφιλή Βενεζουελανή τηλενουβέλα «Σαμάνθα» με τον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο.
Εμφανίστηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου 2006 της μεξικάνικης έκδοσης του περιοδικού Playboy, γινόμενη η μόνη Μις Υφήλιος που ποζάρει γυμνή για το Playboy. Στις 25 Ιουνίου 2008 απέκτησε μια κόρη, την Ντινόρα Βαλεντίνα.
Φιλμογραφία
Τηλενουβέλλες
Σειρές
Ταινίες
Θέατρο
Δισκογραφία
Alicia Machado (Αλίσια Ματσάδο) (2004)
Si se Acabara el Mundo (Αν ο κόσμος θα τελειώσει) (2010)
Τηλεοπτικά Προγράμματα
Βραβεία & Υποψηφιότητες
Midia
Premios ACE
Paseo de las Luminarias
Βραβεία TVyNovelas
Premios People en Español
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές της Μις Υφήλιος 1996 Pageantopolis
Βιογραφία στα Ισπανικά στο esmas.com
Μις Υφήλιος
Βενεζουελάνοι ηθοποιοί
Βενεζουελάνοι μοντέλα
|
762393
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BC%CE%BF%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AF%20%28%CE%92%CE%B1%CE%BB-%CE%BD%CF%84%27%CE%9F%CF%85%CE%AC%CE%B6%29
|
Μονμορανσί (Βαλ-ντ'Ουάζ)
|
Το Μονμορανσί (γαλλικά: Montmorency) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Βαλ-ντ'Ουάζ, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Μονμορανσεέν (γαλλικά: Montmorencéens).
Παραπομπές
Κοινότητες του Βαλ-ντ'Ουάζ
|
128117
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AF
|
Κονακρί
|
Το Κονακρί (γαλλικά: Conakry, Σουσού: Kɔnakiri) είναι πρωτεύουσα, μεγαλύτερη πόλη, λιμάνι και έδρα της κυβέρνησης της Γουινέας.
Κτίστηκε αρχικά στο νησί Τόμπο, ένα από τα νησιά Λος, και επεκτάθηκε πολεοδομικά στην απέναντι χερσόνησο Καλούμ. Ο πληθυσμός του Κονακρί υπολογίζεται γύρω στα 2 εκατομμύρια, δηλαδή σχεδόν το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της Γουινέας. Η πόλη αποτελεί επίσης το μεγαλύτερο διοικητικό, οικονομικό και επικοινωνιακό κέντρο στη χώρα.
Δείτε επίσης
Εθνική Βιβλιοθήκη της Γουινέας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Γουινέας
Κ
Κ
Πρωτεύουσες της Αφρικής
|
121369
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Αμχαρική γλώσσα
|
Η αμχαρική γλώσσα (δεν πρέπει να συγχέεται με την αραμαϊκή) είναι μία από τις σημιτικές γλώσσες της αφροασιατικής γλωσσικής οικογένειας. Είναι η γλώσσα του λαού Αμχάρα και η επίσημη γλώσσα της Αιθιοπίας, της Ορθόδοξης Αιθιοπικής Εκκλησίας. Το 2006 είχε 25 εκατομμύρια ομιλητές. Εκτός της Αιθιοπίας μιλιέται από 2,7 εκατομμύρια μετανάστες (κυρίως στην Αίγυπτο, Ισραήλ και Σουηδία). Είναι η δεύτερη περισσότερο ομιλούμενη σημιτική γλώσσα στον κόσμο μετά τα αραβικά.
Έχει λογοτεχνία από το 14ο αιώνα.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σημιτικές γλώσσες
Γλώσσες της Αιθιοπίας
Γλώσσες της Ερυθραίας
|
222819
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%20%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%B1
|
Ρόλαντ Γκαμάρρα
|
Ο Ρόλαντ Άλεξ Γκαμάρρα Ερέρρα (Ronald Álex Gamarra Herrera) είναι πολιτικός από το Περού, ο οποίος χρημάτισε γραμματέας του Εθνικού συντονιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα της χώρας από τις 2008 ως τις 2010. Υπερασπίστηκε τις οικογένειες των θυμάτων του "Barrios Altos" και "La Cantuta", εγκλήματα για τα οποία ο πρώην πρόεδρος Αλμπέρτο Φουτζιμόρι καταδικάστηκε σε φυλάκιση.
Καριέρα
Γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1958. Σπούδασε νομικά στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Σαν Μάρκος και στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Άμυνας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπηρέτησε ως Εισαγγελέα της Δημοκρατίας του Περού, όπου ξεκίνησε τις έρευνες σε περιπτώσεις παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διαφθοράς, της δικτατορίας του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ρόλαντ Γκαμάρρα στη δίκη του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι
Πολιτικοί του Περού
Δικηγόροι
|
674380
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%93%CE%BA%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B2%20%CE%9C%CE%BF%CF%81%CF%8E
|
Μουσείο Γκυστάβ Μορώ
|
Το Μουσείο Γκυστάβ Μορώ (γαλλικά: Le musée Gustave-Moreau) είναι ένα γαλλικό Εθνικό μουσείο τέχνης αφιερωμένο στα έργα του συμβολιστή ζωγράφου Γκυστάβ Μορώ (1826-1898). Βρίσκεται στη συνοικία Σαιν-Ζωρζ του 9ου διαμερίσματος του Παρισιού, στο κέντρο της Νουβέλ Ατέν, στην οδό Ροσφουκώ 14, στο παλιό εργαστήριο του καλλιτέχνη, ο οποίος το κληροδότησε στο γαλλικό κράτος το 1897 για να διατηρηθούν και να εκτίθενται εκεί τα έργα του. Το μουσείο άνοιξε το 1903.
Σήμερα το μουσείο περιλαμβάνει σχέδια του Μορώ, πίνακες ζωγραφικής, ακουαρέλες και γλυπτά.
Περιγραφή
Το μουσείο Γκυστάβ Μορώ ήταν αρχικά η κατοικία του Μορώ, ο οποίος από το 1895 μετέτρεψε το ισόγειο σε στούντιο και μουσείο των έργων του, με το διαμέρισμά του να παραμένει στον πρώτο όροφο.
Το κτήριο έχει τρεις ορόφους που συνδέονται με εσωτερική σκάλα. Από τα έξι μικρά δωμάτια στο ισόγειο που έχουν θέα στον κήπο, τέσσερα δωμάτια είναι διακοσμημένα με σχέδια και σκίτσα του καλλιτέχνη και ένα είναι αφιερωμένο σε Ιταλούς ζωγράφους. Το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου περιλαμβάνει την τραπεζαρία, το υπνοδωμάτιο, το καθιστικό και την βιβλιοθήκη-γραφείο του καλλιτέχνη και υπενθυμίζει στους επισκέπτες του μουσείου την παλιά του χρήση ως κατοικία της οικογένειας Μορώ. Ο δεύτερος όροφος διαθέτει ένα μεγάλο στούντιο και ο τρίτος όροφος διαθέτει δύο αίθουσες μεγαλύτερων διαστάσεων.
Το μουσείο διατηρεί συνολικά περίπου 14.000 έργα, το σύνολο περίπου των οποίων εκτίθεται, περίπου 850 πίνακες ζωγραφικής, 350 ακουαρέλες, περισσότερα από 13.000 σχέδια και 15 γλυπτά.
Μετά την αποκατάσταση του κτηρίου, το διαμέρισμα του ζωγράφου άνοιξε για το κοινό το 1991 και η αίθουσα υποδοχής του, που ανακαινίστηκε το 2003, είναι επίσης επισκέψιμη.
Το 2015, το μουσείο ανακαινίστηκε πάλι και άνοιξε εκ νέου μετά από ένα χρόνο εργασιών, οι οποίες περιελάμβαναν την αναπαλαίωση του ισογείου στην αρχική του κατάσταση, καταφέρνοντας να διατηρήσει όλη τη μαγεία της αρχικής του ατμόσφαιρας.
Μεταξύ των εκθεμάτων βρίσκονται οι πίνακες του Γκυστάβ Μορώ: Δίας και Σεμέλη (1895), Χίμαιρα (1884), Ο χορός της Σαλώμης (1871) και Η επιστροφή των Αργοναυτών (1891-97).
Το 2017, δημιουργήθηκε ένα νέο Ίδρυμα, το οποίο συνένωσε το Μουσείο Γκυστάβ Μορώ και το Mουσείο Ζαν-Ζακ Ενέρ.
Πίνακες
Δείτε επίσης
Κατάλογος έργων του Γκυστάβ Μορώ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η ιστοσελίδα του μουσείου γαλλικά, αγγλικά
Βίντεο στο youtube
Μουσεία στο Παρίσι
Μουσεία στη Γαλλία
|
818221
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7
|
Θεμίστη
|
Στην ελληνική μυθολογία, η Θεμίστη ή Θέμις ήταν Τρωαδίτισσα πριγκίπισσα, κόρη του βασιλιά Ίλου Β΄ της Τρωάδας και πιθανώς της Ευρυδίκης ή της Λευκίππης. Ήταν η ετεροθαλής αδελφή του Λαομέδοντα, του Τιθωνού και της Τηλεκλείας.
Τη Θεμίστη την πάντρεψε ο πατέρας της Ίλος Β΄ τον εξάδελφό της βασιλιά Κάπυ, γιο του αδελφού του Ασσάρακου και της Ιερομνήμης, και έγινε βασίλισσα της Δαρδανίας. Από τον Κάπυ απέκτησε τον Aγχίση και πιθανώς τον Aκοίτη. Ο πρώτος γιος της θα γίνει αργότερα ο πατέρας του περίφημου Αινεία, ενώ ο δεύτερος γιος της πατέρας του ιερέα Λαοκόοντα.
Σημειώσεις
Βιβλιογραφικές αναφορές
Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, FBA, FRS σε 2 τόμους, Cambridge, MA, Harvard University Press; Λονδίνο, William Heinemann Ltd. 1921. ISBN 0-674-99135-4 . Ηλεκτρονική έκδοση στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Περσέα. Ελληνικό κείμενο διαθέσιμο από τον ίδιο ιστότοπο .
Gaius Julius Hyginus, Fabulae from The Myths of Hyginus σε μετάφραση και επιμέλεια Mary Grant. University of Kansas Publications in Humanistic Studies. Online έκδοση στο Topos Text Project.
Τρώες
Πριγκίπισσες στην Ελληνική μυθολογία
|
40961
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%81%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%BF
|
Τορπιλοβόλο
|
Το Τορπιλοβόλο (Τ/Β), και παλαιότερα ναυκλαστροβόλο, είναι είδος πολεμικού πλοίου, μεγαλύτερο της τορπιλακάτου με κύριο οπλισμό τορπίλες. Ο τύπος αυτός δημιουργήθηκε στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αι. και χρησιμοποιήθηκε στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. με εκτόπισμα 150-300 τον. Στην αρχή ήταν μικρότερο. Σήμερα έχει εκλείψει.
Τα τορπιλλοβόλα του Ελληνικοκύ Πολεμικού Ναυτικού ήταν:
Αίγλη Ι (Τορπιλοβόλο) / 60, 02
Αλκυόνη Ι (Τορπιλοβόλο) / 58, 03
Αρέθουσα (Τορπιλοβόλο) / 56, 01
Αττάλεια (Τορπιλοβόλο) / 62
Δάφνη ΙΙ (Τορπιλοβόλο) / 57
Δήλος Ι (Τορπιλοβόλο)
Δωρίς Ι (Τορπιλοβόλο) / 59, 20
Θέα (Τορπιλοβόλο)
Θέτις ΙΙ (Τορπιλοβόλο) / 61
Ιωνία Ι (Τορπιλοβόλο)
Καλλιθέα (Τορπιλοβόλο)
Καλυψώ ΙΙ (Τορπιλοβόλο)
Κύλας (Τορπιλοβόλο)
Κύπρος (Τορπιλοβόλο) Μ-17
Κως Ι (Τορπιλοβόλο) Μ-9
Μυτιλήνη (Τορπιλοβόλο)
Πάνορμος (Τορπιλοβόλο)
Πέργαμος (Τορπιλοβόλο) / 74
Περσεφόνη Ι (Τορπιλοβόλο) / 3α
Περσεφόνη ΙI (Τορπιλοβόλο)
Προύσα (Τορπιλοβόλο) / 75
Ρόδος Ι (Τορπιλοβόλο)
Σάμος ΙΙ (Τορπιλοβόλο)
Σαπφώ ΙΙΙ (Τορπιλοβόλο)
Σμύρνη ΙΙ (Τορπιλοβόλο)
Τερψιθέα (Τορπιλοβόλο)
Τερχιχόρη ΙΙ (Τορπιλοβόλο)
Φερενίκη (Τορπιλοβόλο)
Χίος I (τορπιλοβόλο)
Χίος II (τορπιλοβόλο)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολεμικά πλοία
|
332291
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%81%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Αυρηλιανός
|
Ο Αυρηλιανός (Lucius Domitius Aurelianus, 9 Σεπτεμβρίου 214 - 25 Σεπτεμβρίου 275) ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 270 έως το 275. Καταγόταν από άσημη οικογένεια της Σαρδικής (σημερινή Σόφια Βουλγαρίας) και αναρρήθηκε στον θρόνο της Ρώμης, ύστερα από μια πετυχημένη στρατιωτική σταδιοδρομία.
Κατά τη διάρκεια της μόνον πενταετούς ηγεμονίας του πέτυχε σημαντικές νίκες κατά των εχθρών της Ρώμης (Βανδάλων, Γότθων, Σαρματών, Αλαμανών κ.λπ). Με δική του πρωτοβουλία ανεγέρθηκαν τα τείχη της Ρώμης που φέρουν το όνομά του. Το 273 μ.Χ. ανέκτησε τις ανατολικές επαρχίες της Ρώμης (Συρία, Ιουδαία, Αίγυπτο) διαλύοντας το νεοσύστατο βασίλειο της Παλμύρας υπό τη βασίλισσα Ζηνοβία, την οποία έσυρε αιχμάλωτη στον θρίαμβό του στη Ρώμη. Το 274 μ.Χ. επέβαλε εκ νέου τη ρωμαϊκή κυριαρχία στη Γαλατία. Δολοφονήθηκε το 275 μ.Χ. στη Θράκη, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά των Περσών.
Στον θρησκευτικό τομέα ήταν ο πρώτος που εγκαινίασε μονοθεϊστική πολιτική, προηγούμενος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Αυρηλιανός προσπάθησε να καθιερώσει ως κυρίαρχη θεότητα της αυτοκρατορίας τον Ανίκητο Ήλιο (Sol Invictus), χωρίς να διώξει τη λατρεία των άλλων θεοτήτων.
Παραπομπές
Ρωμαίοι Αυτοκράτορες
|
25174
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%20%28%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29
|
Αταλάντη (ναρκαλιευτικό)
|
Τύπος πλοίου (Ναρκαλιευτικού) Μ-202. Πρώην Βελγικό με το όνομα Truiden M-919 και πρότερα Αμερικανικό με διακριτικά USS MSC 169. Ναυπήγησης 1960.
Το Ναρκαλιευτικό Αταλάντη είναι ένα από τα πέντε όμοιου τύπου ναρκαλιευτικά που παραλήφθηκαν από το Βελγικό Ναυτικό, ως επιστρεφόμενα από την Αμερικανική στρατιωτική βοήθεια. Ομοίου τύπου το πλοία Αντιόπη, Αταλάντη, Θάλεια ΙΙΙ, Νιόβη και Φαίδρα.
Παραλήφθηκε στην Οστάνδη στις 29 Ιουλίου 1969. Από το 1971 παραχωρήθηκε στην Υδρογραφική Υπηρεσία για υδρογραφικές εργασίες. Τελικά τέθηκε σε ενέργεια το 1979.
Ελληνικά Ναρκαλιευτικά
|
204868
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Lancia%20Beta
|
Lancia Beta
|
Το Lancia Beta ήταν ένα μεσαίο αυτοκίνητο, που παρήχθη από την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia, από τον Νοέμβριο του 1972 έως τον Δεκέμβριο του 1984. Αντικατέστησε το Lancia Fulvia και τοποθετήθηκε σε ελαφρώς πολυτελέστερη κατηγορία, με αποτέλεσμα να αναφέρεται ως μοντέλο της μεσαίας κατηγορίας D, αλλά και ως compact πολυτελές αυτοκίνητο. Αντικαταστάθηκε τον Νοέμβριο του 1982 από το Lancia Prisma.
Ήταν το πρώτο μοντέλο που εξελίχθηκε μετά την εξαγορά της εταιρείας από την Fiat το 1969 και το πρώτο που επανέφερε την ιστορική ονοματολογία των μοντέλων της Lancia με ελληνικά ονόματα. Οι μηχανικοί της Lancia, για πρώτη φορά, δανείστηκαν σε μεγάλο βαθμό στοιχεία από το τεχνολογικό υπόβαθρο των τότε μοντέλων της Fiat, αν και ειδικότερα στο Beta μόνο από τους κινητήρες.
Ονομασία
Η εταιρεία επέλεξε το όνομα «Beta» για το νέο της μοντέλο, υποδηλώνοντας έτσι ένα νέο ξεκίνημα, με δυναμική στροφή προς τις παραδοσιακές ρίζες της. Συγκεκριμένα, ο ιδρυτής της μάρκας, Βιντσέντζο Λάντσια (Vincenzo Lancia, 1881 – 1937), χρησιμοποιούσε εξ αρχής γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου, όπως Alpha, Beta, Gamma, Delta κλπ. Ειδικότερα το «Beta», είχε χρησιμοποιηθεί ξανά στο παρελθόν για ένα μοντέλο αυτοκινήτου που είχε παραχθεί το 1909, καθώς και για ένα ελαφρύ φορτηγό του 1950 - 1961.
Αν και η λογικότερη επιλογή για να υποδηλωθεί νέο ξεκίνημα, ήταν το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου, δίνοντας το όνομα «Alpha», και μάλιστα το είχε χρησιμοποιήσει στο πρώτο μοντέλο της ιστορίας της, ωστόσο επέλεξε να μην το επαναφέρει, και μάλιστα το «Άλφα» παραμένει, μέχρι σήμερα, το μόνο γράμμα που δεν ξαναχρησιμοποίησε ποτέ. Αυτό συμβαίνει για να μην συγχέεται με την εταιρεία Alfa Romeo, η οποία μάλιστα το 1986 εξαγοράστηκε επίσης από τον Όμιλο της Fiat.
Τεχνολογικό υπόβαθρο
Η εξέλιξη του Beta ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1970 και τελικώς το μοντέλο παρουσιάστηκε επίσημα στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο τον Νοέμβριο του 1972. Ορισμένοι το αντιμετώπισαν τότε επιφυλακτικά, θεωρώντας το ως ένα πολυτελέστερο μοντέλο της Fiat, αντί για πραγματική Lancia, λόγω του ότι έφερε κινητήρες που βασίζονταν σε αυτούς της Fiat. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η Lancia είχε επιτύχει υψηλό βαθμό αυτονομίας από την μητρική Fiat, κατά την εξέλιξη του Beta, με το σασί, την αισθητική, την ανάρτηση και το σαλόνι να παραμένουν ανεξάρτητα.
Ακόμα και οι κινητήρες της Fiat, που είχαν σχεδιαστεί από τον Aurelio Lampredi, ο οποίος μάλιστα κατασκεύαζε μηχανικά σύνολα για την Ferrari, προτού προσληφθεί από την Fiat, ήταν από τους πλέον προηγμένους 4-κύλινδρους κινητήρες στην Ευρώπη την τότε εποχή. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η παραγωγή τους συνεχίστηκε έως τη δεκαετία του 1990 και μάλιστα βελτιωμένες εκδοχές τους χρησιμοποιήθηκαν σε μεταγενέστερα σπορ μοντέλα, όπως στην κορυφαία έκδοση Lancia Delta Integrale (1987 - 1994) και στο Fiat Coupé (1993 - 2000).
Ενεργητική και παθητική ασφάλεια
Ιδιαίτερα μεγάλη έμφαση είχε δοθεί και στην ασφάλεια, με αποτέλεσμα το Lancia Beta να διαθέτει υψηλό επίπεδο ασφαλείας για τα τότε στάνταρ. Όλες οι εκδόσεις του Beta έφεραν, ήδη από την έναρξη της παραγωγής, ως στάνταρ: 4 δισκόφρενα, ανεξάρτητη ανάρτηση και στους 4 τροχούς, αρθρωτή και αποτελούμενη από τρία μέρη κολώνα τιμονιού που καταρρέει σε μετωπική πρόσκρουση, γυαλί ασφαλείας στο παρμπρίζ, σημαντικές ενισχύσεις στις πλευρικές κολώνες του σασί, για το ενδεχόμενο της πλευρικής πρόσκρουσης, κλωβό ασφαλείας για ενδεχόμενη ανατροπή, εσωτερική επένδυση ασφαλείας, με επιβραδυντικά καύσης, και αισθητήρα βίαιου τραντάγματος που διέκοπτε την παροχή καυσίμου σε συμβάν πρόσκρουσης, για αποτροπή εκδήλωσης φωτιάς.
Κινητήρες
Το Lancia Beta προσφερόταν με μια μεγάλη ποικιλία κινητήρων, όλοι βενζίνης και 4-κύλινδροι σε σειρά (Ι4) 16-βάλβιδοι:
Εκδοχές αμαξώματος
Berlina: 4-πορτο σεντάν, ήταν η πρώτη και συχνότερη μορφή.
Trevi: παραδοσιακή μορφή λιμουζίνας.
Coupé: η δεύτερη δημοφιλέστερη μορφή, ήταν ένα δίπορτο κουπέ, με σαλόνι 2+2.
Spider: σπορ έκδοση.
Montecarlo: σπορ έκδοση.
HPE: 3-πορτο station wagon ή hatchback.
Παραγωγή των εκδοχών
Φωτογραφίες
Αναφορές
Βιβλιογραφία
Lancia Beta - A Collector's Guide, author Brian Long, ISBN 0-947981-62-4.
La Lancia, 3rd edition, author Wim Oude Weernink, ISBN 90-806496-2-7.
Lancia Beta Gold Portfolio 1972–1984, ISBN 1-85520-195-X.
Mike Covello: Standard Catalog of Imported Cars 1946–2002. Krause Publications, Iola (USA) 2002, ISBN 0-87341-605-8, p. 469.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστορία του Lancia Beta
Lancia-Beta.de
Beta
Μεσαία αυτοκίνητα
Αυτοκίνητα ράλλυ
|
752720
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%29
|
Πρωτέας Ελευθερίου-Κορδελιού (καλαθοσφαίριση γυναικών)
|
Ο Αθλητικός Σύλλογος Πρωτέας Ελευθερίου-Κορδελιού, γνωστός και ως Πρωτέας Θεσσαλονίκης, είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην περιοχή του Νέου Κορδελιού στη Θεσσαλονίκη. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1962 και οι αθλητές του αγωνίζονται με χρώματα το πράσινο και το κίτρινο. Στο έμβλημά του απεικονίζεται ένας πυρσός, ενώ το όνομά του παραπέμπει στον Πρωτέα, θαλάσσια θεότητα της αρχαιοελληνικής μυθολογίας. Ο σύλλογος διατηρεί τμήματα γυναικείας καλαθοσφαίρισης για ενήλικες αλλά και νεαρότερες αθλήτριες. Έδρα του είναι το Κλειστό Γυμναστήριο του Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου Ελευθερίου, χωρητικότητας 300 καθήμενων θεατών. Το τμήμα νομικά διαθέτει τη μορφή ερασιτεχνικού σωματείου.
Ιστορική αναδρομή
Περίοδοι σε εθνικές κατηγορίες
Τρέχουσα αγωνιστική περίοδος
Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2021-22, ο Α.Σ. Πρωτέας Ελευθερίου Κορδελιού έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα Α' Κατηγορίας Γυναικών που διοργάνωσε η Ένωση Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλονίκης. Στα πλαίσια της διοργάνωσης, 8 σύλλογοι συνέθεσαν έναν κοινό Όμιλο. Ο Πρωτέας ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις έχοντας συλλέξει 4 νίκες και 10 ήττες, με συνέπεια να βρέθει στην 7η και προτελευταία θέση της τελικής κατάταξης. Η ομάδα του Πρωτέα δεν δήλωσε συμμετοχή στο Κύπελλο Γυναικών της Ένωσης τη χρονιά αυτή.
Έδρα του συλλόγου είναι το Κλειστό Γυμναστήριο του Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου Ελευθερίου, χωρητικότητας 300 καθήμενων θεατών. Καθήκοντα πρώτου προπονητή διατηρεί ο Χρήστος Μπαλαφούτης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κλειστό Δ.Α.Κ. Ελευθερίου, πληροφορίες στον ιστότοπο Gipeda.gr.
Καλαθοσφαιριση γυναικων
Ελληνικοί σύλλογοι καλαθοσφαίρισης
Ιδρύσεις ομάδων καλαθοσφαίρισης σε άγνωστο έτος
Σωματεία Ε.ΚΑ.Σ.Θ.
|
72221
|
https://el.wikipedia.org/wiki/DOS
|
DOS
|
Το DOS είναι ένα αρκτικόλεξο (Disk Operating System, λειτουργικό σύστημα δίσκου) που αναφέρεται σε μία ομάδα λειτουργικών συστημάτων, τα οποία έτρεχαν σε πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους, παραλλαγές προσωπικών υπολογιστών με τη χρήση της γραμμής εντολών. Ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε, επίσημα, από μόνο του σαν ονομασία κάποιου λειτουργικού συστήματος. Η ονομασία χρησιμοποιείται, σήμερα, κυρίως για το λειτουργικό σύστημα MS-DOS της Microsoft, το οποίο μπορούσε να εγκατασταθεί σε προσωπικούς υπολογιστές συμβατούς με IBM.
Πολλά λειτουργικά συστήματα ενσωματώνουν στην ονομασία τους τα αρκτικόλεξα και συνήθως η ονομασία αυτή χρησιμοποιούνταν όταν γίνονταν αναφορά στο λειτουργικό σύστημα καθενός συγκεκριμένου υπολογιστή (AmigaDOS, Apple DOS, Atari DOS, Commodore DOS).
Ιστορικό
Η ονομασία αρχικά πρωτοεμφανίστηκε στο λειτουργικό σύστημα DOS/360 της IBM το οποίο χρησιμοποιήθηκε στους κεντρικούς υπολογιστές της, οι οποίοι είχαν αρχιτεκτονική εντελώς διαφορετική από την αρχιτεκτονική που χρησιμοποιούσαν τα περισσότερα από τα υπόλοιπα λειτουργικά συστήματα στην ονομασία των οποίων περιλαμβάνονταν το DOS.
Το 1980 δημιουργήθηκε το 86-DOS (ή QDOS, Quick and Dirty Operating System), λειτουργικό σύστημα που χρησιμοποιούσε η Seattle Computer Products για τους υπολογιστές της που ήταν βασισμένοι στον επεξεργαστή 8086 της Intel.
Το 1981 η Microsoft δημιουργεί το MS-DOS για την IBM το οποίο αργότερα διαχωρίστηκε από το IBM PC DOS (ή PC DOS).
Παραπομπές
|
300414
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%911%20%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%201998-1999
|
Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας γυναικών 1998-1999
|
Α1 Γυναικών 1998-1999
Το πρωτάθλημα μπάσκετ γυναικών της περιόδου 1998-99 ήταν το δεύτερο στην ιστορία της Α1 Εθνικής. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η ομάδα του Σπόρτιγκ, ενώ οι Εσπερίδες και ο Ολυμπιακός Βόλου υποβιβάστηκαν στην Α2.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βαθμολογία Αρχείο ιστότοπου sport.gr
Αποτελέσματα Αρχείο ιστότοπου sport.gr
Α1 εθνική κατηγορία καλαθοσφαίρισης γυναικών
Πρωταθλημα Ελλαδος Α1 Γυναικών 1998 1999
Πρωταθλημα Ελλαδος Α1 Γυναικών 1998 1999
|
717388
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AD
|
Αζιλανέ
|
Το Αζιλανέ (γαλλικά: Azillanet, οξιτανικά: Asilhanet) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ερώ, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Αζιλανετουά (γαλλικά: Azillanetois).
Παραπομπές
Κοινότητες του Ερώ
|
617664
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Green%20Cola
|
Green Cola
|
Η Green Cola είναι ανθρακούχο μη αλκοολούχο ποτό που αναπτύχθηκε από την Green Cola Hellas στην Ορεστιάδα. Η Green Cola, η οποία κυκλοφόρησε το 2012 είναι πλέον ευρέως διαθέσιμη στην Ελλάδα (απ'όπου προήλθε), τη Γερμανία, την Ισπανία, την Κύπρο, τις χώρες της Βαλτικής, τη Ρουμανία, τη Μέση Ανατολή, τη Σλοβενία και σε άλλες χώρες.
Περιγραφή
Η Green Cola αναπτύχθηκε για πρώτη φορά από την Green Cola Hellas στην Ορεστιάδα το 2011, κατά τη διάρκεια της κρίσης του ελληνικού χρέους. Η Green Cola, ένα αναψυκτικό τύπου κόλα με στέβια, έγινε η ναυαρχίδα των προϊόντων της Green Cola Hellas. Το ποτό έγινε ευρέως διαθέσιμο στην ηπειρωτική Ελλάδα και στα ελληνικά νησιά. Η δημοτικότητα της αυξήθηκε και άρχισε να παράγεται στη Γερμανία το 2015 και στην Ισπανία το 2017. Το 2018 η Green Cola προσφέρεται προς πώληση σε μια σειρά από διεθνείς αγορές.
Παραπομπές
Αναψυκτικά
Ελληνικά εμπορικά σήματα
|
58033
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Προφήτης Ηλίας Μεσσηνίας
|
Ο Προφήτης Ηλίας Καλαμάτας είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, με πληθυσμό 46 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Καλαμάτας και υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Καλαμάτας, του Δήμου Καλαμάτας.
Τοποθεσία
Ο Προφήτης Ηλίας βρίσκεται σε υψόμετρο 183 μέτρων, βόρεια από την Καλαμάτα και έχει θέα προς το Μεσσηνιακό Κόλπο.
Ιστορία
Σπουδαία μορφή του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, υπήρξε ο Ηγούμενος Πανάρετος Αγγελόπουλος, μέλος της Φιλικής Εταιρείας και αγωνιστής της Επανάστασης του 1821.
Από το 1920 ως το 1986, στον Προφήτη Ηλία, λειτούργησε το Σανατόριο Απόρων Φυματικών, της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας και από το 1957 ως το1986, το Ψυχιατρείο.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος Καλαμάτας
Παραπομπές
Χωριά του νομού Μεσσηνίας
Δήμος Καλαμάτας
|
8415
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Μάρκος Βαμβακάρης
|
Ο Μάρκος Βαμβακάρης (Δανακός Σύρου, 10 Μαΐου 1905 - Νίκαια Αττικής, 8 Φεβρουαρίου 1972) ήταν Έλληνας τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός και οργανοπαίκτης, ιδιαίτερα σημαντικός μουσικός του ρεμπέτικου τραγουδιού. Θεωρείται ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου, καθώς έκανε γνωστό το είδος λόγω της μεγάλης επιτυχίας που είχαν τα δισκογραφημένα τραγούδια του.
Βιογραφία
Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στο συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια Καθολικών (για τον λόγο αυτό αργότερα απέκτησε και το παρατσούκλι «Φράγκος»). Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες και ήταν ο πρωτότοκος από έξι αδέλφια. Ο παππούς του έγραφε τραγούδια και ο πατέρας του έπαιζε ζαμπούνα, ενώ από μικρή ηλικία ο μικρός Μάρκος συνόδευε τον τελευταίο παίζοντας τουμπί (νησιώτικο τύμπανο) σε διάφορα πανηγύρια. Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της οικογένειάς του, ο Μάρκος αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο και να εργαστεί ως λούστρος, εφημεριδοπώλης, εργάτης σε κλωστήρια, βοηθός σε οπωροπωλεία, κ.ά.
Το 1920 σε ηλικία 15 ετών έφυγε από τη Σύρο, αφού έριξε άθελά του ένα βράχο πάνω στη σκεπή ενός σπιτιού και πήγε στον Πειραιά, όπου αργότερα τον ακολούθησε και η οικογένειά του. Εκεί ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα, όπως λιμενεργάτης (φορτοεκφορτωτής, εργάτης γαιανθράκων στα λεγόμενα «καρβουνιάρικα») και περίπου από το 1925 μέχρι το 1935 ως εκδορέας στα δημοτικά σφαγεία Πειραιά και Αθηνών.
Στα 18 του έκανε τον πρώτο του γάμο. Παντρεύτηκε την Ελένη Μαυρουδή, τη «Ζιγκοάλα» όπως την αποκαλούσε.
Εκείνη την εποχή, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, άκουσε κατά τύχη τον Νίκο Αϊβαλιώτη να παίζει μπουζούκι, γεγονός που τον συνεπήρε και άλλαξε τη ζωή του. Έτσι άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι και να γράφει τα πρώτα του τραγούδια.
Επιτυχίες
Το 1933, έπειτα από την πιεστική παρότρυνση του Σπύρου Περιστέρη, ο Μάρκος φωνογράφησε το πρώτο εμπορικά επιτυχημένο τραγούδι με μπουζούκι στην Ελλάδα, το «Καραντουζένι» (ή «Έπρεπε να 'ρχόσουνα ρε μάγκα στο τεκέ μας») ερμηνεύοντάς το ο ίδιος, παρ' όλες τις επιφυλάξεις που είχε για την ποιότητα της φωνής του. Η επιτυχία αυτής της ηχογράφισης σημάδεψε την ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας, αφού έκτοτε ξεκίνησαν πολλοί μεγάλοι συνθέτες του ρεμπέτικου όπως ο Κώστας Σκαρβέλης, ο Σπύρος Περιστέρης και ο Παναγιώτης Τούντας να κάνουν ηχογραφήσεις συνοδεία λαϊκής ορχήστρας με μπουζούκια.
Το καλοκαίρι του 1934 συμμετείχε μαζί με τον Γιώργο Μπάτη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστη Δελιά στο πρωτοποριακό -για την εποχή- μουσικό σχήμα «Η Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» στο μαγαζί του Σαραντόπουλου στον Πειραιά. Καθιέρωσε για πρώτη φορά την ορχήστρα με μπουζούκια και μπαγλαμάδες, η οποία παραμέρισε την προηγούμενη επιτυχημένη λαϊκή ορχήστρα των σαντουροβιολιών που εμφανιζόταν στην ταβέρνα.
Η περίοδος λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ίσως η παραγωγικότερή του. Μεταξύ άλλων, το 1935 έγραψε και φωνογράφησε τη «Φραγκοσυριανή» (το γνωστότερο ίσως τραγούδι του, το οποίο όμως έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία 25 χρόνια αργότερα με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση). Ο ίδιος αφηγείται για τη δημιουργία του τραγουδιού:Όλος ο κόσμος της Σύρου μ' αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ' ότου έφυγα από το νησί. Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ' ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν... Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα:
Μία φούντωση, μια φλόγα
έχω μέσα στην καρδιά
Λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά...
Ούτε και ξέρω πώς την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι ' αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή.
Γάμοι και επιρροή τους στην καριέρα του
Ο Μάρκος Βαμβακάρης αποδείχτηκε ατυχέστατος στο γάμο του με την Ελένη Μαυρουδή, με το διαζύγιο να μην αργεί να εκδοθεί. Όμως και μετά το διαζύγιο, η «Ζιγκοάλα» εξακολουθούσε να έχει οικονομικές απαιτήσεις. Για να αποφύγει την περίπτωση κατάσχεσης των πνευματικών του δικαιωμάτων λόγω της δικαστικής αντιπαράθεσης που είχε ξεκινήσει, χρησιμοποίησε ως ψευδώνυμο το όνομα του παππού του «Ρόκος», ενώ αρκετά τραγούδια του έχουν καταχωρηθεί σε ονόματα φίλων του, όπως του Σπύρου Περιστέρη, του Γ. Φωτίδα, της Αθ. Παγκαλάκη, του Μίνωα Μάτσα και άλλων. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να μειώσει στο ελάχιστο το προσωπικό τεκμαρτό (κι όχι πραγματικό) εισόδημά του και η πρώτη σύζυγός του να μη λάβει καθόλου λεφτά (για αυτήν την ιστορία ο Μάρκος έγραψε αυτοβιογραφικά τραγούδια όπως «Το διαζύγιο», «Κάποτε ήμουνα κι εγώ», κ.ά.).
Περίοδος Μεταξά
Το 1937 συμβιβάζεται με τη λογοκρισία του καθεστώτος Μεταξά και προσαρμόζει τους στίχους του αφαιρώντας το βαρύ χασικλίδικο ύφος, κάτι που έπειτα από χρόνια αναγνωρίζει ο ίδιος πως ήταν μια δημιουργική μεταστροφή.
Ο Μάρκος Βαμβακάρης εκείνη την περίοδο ήταν τόσο δημοφιλής που στη μια από τις τρεις φορές που επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και έδωσε συναυλία συγκεντρώθηκε 50.000 κόσμος για να τον ακούσει στην πλατεία του Λευκού Πύργου. Στο τραγούδι «Το 1912» υμνεί τη Θεσσαλονίκη, ενώ παραδόξως έως τότε δεν είχε κάνει ούτε μια αναφορά σε κάποιο τραγούδι του για τον Πειραιά, την πόλη όπου ζούσε και δημιουργούσε. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου ερμηνεύει δικά του τραγούδια, αλλά και του Σπύρου Περιστέρη, με στίχους προσαρμοσμένους στο Ελληνοϊταλικό Έπος («Γειά σας φανταράκια μας», «Το όνειρο του Μπενίτο» κ.ά.).
Κατοχή
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πέθαναν αρκετές προσωπικότητες της ελληνικής λαϊκής και ρεμπέτικης μουσικής (Παναγιώτης Τούντας, Κώστας Σκαρβέλης, Γιοβάν Τσαούς, Βαγγέλης Παπάζογλου, ο στενός συνεργάτης του Ανέστης Δελιάς, κ.ά.). Ο Μάρκος Βαμβακάρης, αφού κατάφερε να επιβιώσει, παντρεύτηκε το 1942 για δεύτερη φορά την Ευαγγελία Βεργίου, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά (δύο εκ των οποίων πέθαναν και, από τ' άλλα τρία, τον Βασίλη, τον Στέλιο και τον Δομένικο, οι δύο τελευταίοι έγιναν γνωστοί μουσικοί).
Μετά τον πόλεμο, η «δεύτερη καριέρα»
Ο θάνατος των ανωτέρω μουσικών δεν έμελλε να αφήσει ανεπηρέαστη την πορεία του Μάρκου Βαμβακάρη. Έτσι, μετά την απελευθέρωση και κατά την περίοδο 1948-1959, περνάει δύσκολες ώρες, καθώς η ελληνική μουσική βιομηχανία, τα ηνία της οποίας περνούν σε χέρια ανθρώπων που ο Μάρκος Βαμβακάρης είχε βοηθήσει να αναδειχτούν, φέρεται αχάριστα στον πρωτοπόρο του μπουζουκιού που θεωρείται πια «ξεπερασμένος». Γίνεται προσπάθεια να αλλάξει ο χαρακτήρας της ελληνικής λαϊκής μουσικής εισάγοντας ρυθμούς από την Ινδία και τις χώρες της Ανατολής. Οι δισκογραφικές εταιρίες παύουν να τον καλούν για ηχογραφήσεις και τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα τού αρνούνται τη συνεργασία. Περνά σοβαρές περιπέτειες με την υγεία (παραμορφωτική αρθρίτιδα στα δάχτυλα) και την οικονομική του κατάσταση, ενώ αφορίζεται από την Καθολική Εκκλησία γιατί παντρεύτηκε τη δεύτερη φορά με ορθόδοξο γάμο (ο αφορισμός αυτός ωστόσο ήρθη το 1966).
Ο Μάρκος Βαμβακάρης καταφέρνει να επιβιώσει αλλά και να αποκαταστήσει το πρόβλημα υγείας του πηγαίνοντας στα ιαματικά λουτρά της Ικαρίας. Το 1954 επισκέφθηκε τη Σύρο όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό και παρέμεινε για έναν χρόνο.
Αυτά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν μετά από πρωτοβουλία του Τσιτσάνη, η δισκογραφική εταιρία Columbia αποφασίζει να κυκλοφορήσει παλιά και καινούρια τραγούδια του Βαμβακάρη, τραγουδισμένα από τον ίδιο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέι, η Άντζελα Γκρέκα, κ.ά. Το 1960 αρχίζει η «δεύτερη καριέρα» του, όπως χαρακτηρίζεται από τον ίδιο.
Το τέλος
Ο Μάρκος Βαμβακάρης απεβίωσε στις 8 Φεβρουαρίου του 1972 σε ηλικία 67 ετών, στο διαμέρισμα όπου κατοικούσε στη Νίκαια, συνεπεία νεφρικής ανεπάρκειας που του δημιούργησε ο σακχαρώδης διαβήτης. Την επόμενη μέρα του θανάτου του, κηδεύτηκε στο Γ' Νεκροταφείο Αθηνών στη Νίκαια. Όπως δήλωσε σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή ο γιος του Μάρκου Δομένικος, για την κηδεία του πατέρα του η οικογένειά του αναγκάστηκε να καταφύγει σε δάνειο προκειμένου να καλύψει τα έξοδά της.
Δισκογραφία
Τα ηχογραφημένα τραγούδια του Βαμβακάρη υπερβαίνουν τα 200. Η πλειοψηφία ηχογραφήθηκε σε δίσκους 78 στροφών μεταξύ των ετών 1933 και 1956. Από το 1932 μέχρι το 1960 ηχογράφησε 149 τραγούδια δικής του συνθέσεως και 220 ως ερμηνευτής (131 δικά του και 89 άλλων δημιουργών), μεταξύ των οποίων συνθέσεις του Σπύρου Περιστέρη (30 τραγούδια), του Βασίλη Τσιτσάνη (24 τραγούδια), του Αποστόλου Χατζηχρήστου (7 τραγούδια) και άλλων.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σαν Σήμερα.gr, Μάρκος Βαμβακάρης (1905 – 1972)
Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη
Αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη στα Γαλλικά
Μάρκος Βαμβακάρης στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ
Ρεμπέτες
Έλληνες μπουζουκτσήδες
Έλληνες τραγουδοποιοί
Έλληνες στιχουργοί
Έλληνες άνδρες τραγουδιστές
Έλληνες Ρωμαιοκαθολικοί
Β
|
802138
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%20%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B9%CF%82
|
Βιλιμπάλντ Αλέξις
|
Βιλιμπάλντ Αλέξις (Willibald Alexis) ήταν το λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γερμανού συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων Γκέοργκ Βίλχελμ Χάινριχ Χαίρινγκ (· 29 Ιουνίου 1798 - 16 Δεκεμβρίου 1871).
Βιογραφικά στοιχεία
Ο συγγραφέας γεννήθηκε στο Μπρέσλαου της Σιλεσίας, το σημερινό Βρότσουαφ στην Πολωνία. Ο πατέρας του καταγόταν από οικογένεια Ουγενότων από τη Βρετάνη με το επώνυμο Harenc και κατείχε υψηλή θέση στο Υπουργείο Πολέμου της Πρωσίας. Ο Γκέοργκ μαθήτευσε στο Γυμνάσιο Βέρντερσε (Werdersche Gymnasium) του Βερολίνου και κατόπιν κατατάχθηκε εθελοντής στον Πόλεμο του Έβδομου Συνασπισμού, συμμετέχοντας στις πολιορκίες των φρουρίων των Αρδεννών. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, σπούδασε νομική στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου και του Μπρέσλαου. Μετά διορίσθηκε εισηγητής στο Εφετείο του Βερολίνου, αλλά σύντομα εγκατέλειψε τη θέση αυτή προκειμένου να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Παρέμεινε πάντως στο Βερολίνο και από το 1827 μέχρι το 1835 ήταν ο συντάκτης του εντύπου Berliner Konversationsblatt, τα πρώτα δύο χρόνια με τη βοήθεια του Φρήντριχ Κρίστοφ Φέρστερ (1791-1868). Το 1828 πήρε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Χάλε. Το 1852 αποσύρθηκε στο Άρνστατ της Θουριγγίας όπου απεβίωσε σε ηλικία 73 ετών, έχοντας προσβληθεί από το 1857 από κάποια χρόνια νόσο, η οποία τον υποχρέωσε σε ακούσια αδράνεια
Τα έργα του
Ο Αλέξις έγινε αρχικώς γνωστός γράφοντας ποίηση, ένα ειδύλλιο σε εξάμετρο στίχο με τίτλο Die Treibjagd (1820). Συνέγραψε και αρκετά διηγήματα, αυτά όμως δεν βρήκαν ανταπόκριση. Στη συνέχεια εδραίωσε τη φήμη του με το ιστορικό μυθιστόρημα Walladmor (1823), στην πραγματικότητα, όπως αναγραφόταν και στην πρώτη σελίδα, μια «ελεύθερη μετάφραση από την αγγλική του σερ Γουόλτερ Σκοτ με πρόλογο του Βιλιμπάλντ Αλέξις». Το έργο έγινε αμέσως δημοφιλές και μεταφράσθηκε σε αρκετές γλώσσες.
Ακολούθησε το Schloss Avalon (1827), στο ίδιο ύφος και με την ίδια επιτυχία. Λίγο αργότερα ο Αλέξις δημοσίευσε αρκετά διηγήματα (Gesammelte Novellen σε 4 τόμους, 1830-1831), αυτή τη φορά με επιτυχία, καθώς και ταξιδιωτική λογοτεχνία. Από εκεί και πέρα επικεντρώθηκε στο μυθιστόρημα: με τα Das Haus Dusterweg (1835) και Zwölf Nächte (1838) έδειξε μια κλίση προς την προοδευτική σχολή της «Νεαρής Γερμανίας», ενώ το Cabanis (1832), μια ιστορία της εποχής του Μεγάλου Φρειδερίκου, είναι πατριωτικό ιστορικό έργο, με το οποίο και πήρε το προσωνύμιο «der Märkische Walter Scott».
Αρχίζοντας από το 1840, ο Αλέξις δημοσίευσε μια σειρά ρομαντικών μυθιστορημάτων που το καθένα ήταν τοποθετημένο σε κάποια περίοδο της ιστορίας του Βραδεμβούργου. Το Der Werwulf είναι τοποθετημένο την εποχή του Μαρτίνου Λούθηρου και της Μεταρρύθμισης. Το 1840 κυκλοφόρησε το ιστορικό μυθιστόρημα Der Roland von Berlin, το οποίο απετέλεσε τη βάση για την ομώνυμη τετράπρακτη όπερα (1904) του Ρουτζέρο Λεονκαβάλο. Τα επόμενα μυθιστορήματα ήταν τα Der falsche Woldemar (1842), Die Hosen des Herrn von Bredow (1846-1848), Ruhe ist die erste Bürgerpflicht (= «Η ηρεμία είναι το πρώτο καθήκον του πολίτη», 1852), Isegrimm (1854) και Dorothe (1856).
Ο Αλέξις δημιούργησε «όνομα» και στο πεδίο της εγκληματολογίας, αρχίζοντας από το 1842 μαζί με τον εκδότη Γιούλιους Έντουαρντ Χίτσιχ τη δημοσίευση των Der neue Pitaval (36 τόμοι, Λειψία 1842-1865. Νεότερη έκδοση: 24 τόμοι, Λειψία 1866-1891), μια συλλογή ανέκδοτων έως τότε περιγραφών δικών συλλεγμένων από όλες τις χώρες και όλες τις εποχές.
Παραπομπές
Πηγές
Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμ. 4, σσ. 117-118
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γερμανοί μυθιστοριογράφοι
Γερμανοί ποιητές
Μυθιστοριογράφοι του 19ου αιώνα
|
778292
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%BB-%CE%BB%CE%B5-%CE%9B%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AC%CE%BD
|
Λανεβίλ-λε-Λορκάν
|
Το Λανεβίλ-λε-Λορκάν ( ) είναι μία κοινότητα στο νομό Μοζέλ της διοικητικής περιφέρειας Γκραντ Εστ στη βορειοανατολική Γαλλία.
Δείτε επίσης
Κατάλογος κοινοτήτων του Νομού Μοζέλ
Βιβλιογραφικές αναφορές
Κοινότητες της Μοζέλ
Σελίδες με πηγές CS1 στα Γαλλικά (fr)
|
634882
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%20%CE%A3%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CF%81
|
Σαλβαδόρ ντελ Σολάρ
|
Ο Σαλβαδόρ ντελ Σολάρ (Salvador Alejandro Jorge del Solar Labarthe, ; γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1970) είναι Περουβιανός ηθοποιός, δικηγόρος και πολιτικός. Ήταν πρωθυπουργός του Περού από τις 11 Μαρτίου 2019 ως τις 30 Σεπτεμβρίυο 2019. Διορίστηκε από τον πρόεδρο Μαρτίν Βισκάρα. Υπήρξε υπουργός Πολιτισμού του Περού από τις 5 Δεκεμβρίου 2016 έως τις 27 Δεκεμβρίου 2017 υπό τον πρόεδρο Πέδρο Πάμπλο Κουτσίνσκι και παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απονομή χάριτος από τον Κουτσίνσκι στον πρώην προέδρο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση
Ο Σαλβαδόρ ντελ Σολάρ γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1970 στη Λίμα . Είναι γιος του Σαλβαδόρ ντελ Σολάρ Φιγκερόλα και της Ελβίρα Λαμπάρτε Φλόρες. Ο προπάππος του, Πέδρο Αλεχαντρίνο ντελ Σολάρ ήταν πρόεδρος του Συμβουλίου υπουργών και αντιπρόεδρος του Περού .
Σπούδασε στο κολέγιο της Σάντα Μαρία Μαριανίστας ντε Λίμα. Σπούδασε στις Σχολές Τεχνών και Δικαιωμάτων του Καθολικού Πανεπιστημίου του Περού, όπου αποφοίτησε ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Νομική Σχολή, ήταν ιδρυτής και διευθυντής του περιοδικού Lus et Veritas . Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακό δίπλωμα στις Διεθνείς Σχέσεις στη Σχολή Ιδιωτικών και Δημόσιων Υποθέσεων του Maxwell με ειδίκευση στην επικοινωνία και τη διαπολιτισμική διαπραγμάτευση (2002).
Ήταν επιλεγμένος παίκτης της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης .
Καριέρα ηθοποιίας
Σπούδασε ηθοποιία στο εργαστήριο του Αλμπέρτο Ισόλα, ξεκινώντας αργότερα μια καριέρα στο θέατρο, η οποία συμπεριέλαβε έργα όπως Presas de Salón, Ojos Bonitos, Ugly Paintings, Hamlet, El Gran Teatro del Mundo και El Rey Lear, μετά από τα οποία ταξίδεψε στην Κολομβία να συνεχίσει την καριέρα του.
Το 1999 πρωταγωνίστησε στην τηλενουβέλα Pobre Diabla, μαζί με την Άντζι Σεπέντα. Το έργο ήταν μια πραγματική επιτυχία των περουβιανών παραγωγών, η οποία οδήγησε στην εξαγωγή της σε αμερικανικές και ευρωπαϊκές χώρες.
Το 2009 επέστρεψε στο Περού για να συμμετάσχει στη σειρά Νάνος. Ο Σαλβαδόρ επέστρεψε στο Περού το 2012 για να είναι μέλος κριτικής επιτροπής στο 16ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λίμα . Καταγράφηκε επίσης για τη σειρά El Capo 2, παίζοντας τον δικηγόρο Ρουμπέν Κάστρο. Το 2013, ο ντελ Σολάρ συμμετείχε στην ταινία The Missing Elephant από τον Χαβιέρ Φουέντες Λεόν, όπου ήταν συντελεστής με τους Κολομβιανούς ηθοποιούς Άντζι Σεπέντα και Αντρές Πάρα . Η ταινία κυκλοφόρησε το επόμενο έτος. Το 2014, η ντελ Σολάρ έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με την ταινία Magallanes .
Πολιτική
Μετά τη νίκη επί του Κέικο Φουτζιμόρι, ο Πέδρο Πάμπλο Κουτσίνσκι τον διόρισε υπουργό Πολιτισμού. Στις 5 Δεκεμβρίου 2016 διορίστηκε υπουργός Πολιτισμού από τον πρόεδρο Κουτσίνσκι. Παρέμεινε στις 27 Δεκεμβρίου 2017, μετά τη χάρη του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι.
Πρωθυπουργός
Στις 11 Μαρτίου 2019, ορκίστηκε πρωθυπουργός του Περού ο πρόεδρος Μαρτίν Βισκάρα, αντικαθιστώντας τον Σέσαρ Βιλανουέβα. Μετά τη διάλυση του Κογκρέσου, που θεωρήθηκε αντισυνταγματική, υπέβαλε την παραίτησή του από την πρωθυπουργία στις 30 Σεπτεμβρίου 2019 και αντικαταστάθηκε αυθημερόν από τον Βισέντε Σεμπάγιος.
Φιλμογραφία
Σκηνοθεσία
Magallanes (2015) - σκηνοθέτης
Κινηματογράφος
Doble (2017) - Φεντερίκο
El elefante desaparecido (2014) - Έντο Σελέστε
Saluda al diablo de mi parte (2012) - Μόρις
Postales a Copacabana (2009) - Φελίπε
El acuarelista (2008) -Ερνέστο
Piratas en el Callao (2005)
Muero Por Muriel (2004)
El atraco (2004)
Bala perdida (2001)
El bien esquivo (2001) - Καρμπαχάλ
Pantaleón y las vizadoras (1999) - Πανταλεόν Παντόχα
A la medianoche y media (1999)
Coraje (1998)
Σειρές
El Regreso de Lucas (2016) - Reynaldo Díaz
2091 (2016) - Gorlero
Narcos (2015) - Πατέρας Ανιψιός
Cumbia Ninja (2015) - Φορολογικός Ντιέγκο Μπράβο
Κοινωνία (2010)
El enano (2009) - Vinnie Santamaría
Ντοκιμαντέρ
Sin retorno (2008)
Tiempo final (2008) - Μπενίτες
Αποφάσεις (2007)
Τηλενουβέλες
La ley del corazón (2016)
Amor de madre (2015) - Esteban Bermúdez (ειδική συμμετοχή)
Comando Elite (2013) - Coronel Ignacio Saravia
El Capo 2 (2012) - Ρουμπέν Κάστρο
Correo de inocentes (2011) - Σέρχιο Γκάβια
Amar y temer (2011) μαζί με τον Simón "El destructor" Oviedo
La traición (2008) - Arturo de Linares
Sin Vergüenza (2007) - Julián
Amores de mercado (2006) - Eulalio Ocando
Pobre diabla (2000) - Andrés Mejía-Guzmán
Cosas del amor (1998) - Λουίς Σαλίνας
Αποκάλυψη (1997) - Esteban Quiroga / Talí
Escandalo (1997) - Eduardo "Lalo" Dupont
Lluvia de arena (1996)
Malicia (1996) - Αντόνιο
Los Unos y los Otros (1995)
Θέατρο
El teniente de Inishmore (2010)
Una pulga en la oreja (2009)
El Hombre Almohada (2006) μαζί με τον Τουπόλσκι
El mercader de Venecia (2005)
Actos indecentes (2005)
Ερρίκος Ε΄ (2005)
El gran teatro del mundo (1999)
Ο βασιλιάς Ληρ (1999) σε συνδυασμό με τον Edmud
Cómo te da la gana (1998)
Ojos bonitos, cuadros feos (1996)
El dedo en el ojo (1996)
Séptimo Cielo (1995)
Άμλετ (1995)
Las leyes de la hospitalidad (1994)
En algún lugar del corazón (1994)
Presas del salón (1993)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πρωθυπουργοί του Περού
|
820440
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BD%20%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%81
|
Ουέντελιν Βέρνερ
|
Ο Ουεντελίν Βέρνερ είναι Γάλλος μαθηματικός που γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1968 στην Κολωνία της Γερμανίας, καθηγητής μαθηματικών στο ETH Ζυρίχης (Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας Ζυρίχης) και κάτοχος του μεταλλίου Φιλντς το 2006. Είναι μέλος της Ακαδημίας Επιστημών από τον Δεκέμβριο του 2008.
Είναι γιος του ιστορικού Μάικλ Βέρνερ και αδελφός του ερευνητή πληροφορικής Μπέντζαμιν Βέρνερ.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Κολωνία από γερμανική οικογένεια και πολιτογραφήθηκε Γάλλος πολίτης σε ηλικία εννέα ετών, όταν οι γονείς του μετακόμισαν στη Γαλλία. Σπούδασε στο Γαλλογερμανικό Λύκειο του Buc (Ιβλίν), στη συνέχεια έκανε τα προπαρασκευαστικά του μαθήματα στο Λύκειο Hoche των Βερσαλλιών και έπειτα σπούδασε στην École normale supérieure μεταξύ 1987 και 1991. Στράφηκε προς τις πιθανότητες και ολοκλήρωσε τη διατριβή του υπό την επίβλεψη του Ζαν-Φρανσουά Λε Γκαλ. Έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα το 1993 από το Πανεπιστήμιο Πιέρ και Μαρί Κιουρί.
Διετέλεσε καθηγητής μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris-Sud 11 του Orsay στο εργαστήριο μαθηματικών του Orsay από το 1997 έως το 2013. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έλαβε το βραβείο της Ευρωπαϊκής Μαθηματικής Εταιρείας το 2000, το βραβείο Φεμά το 2001, το βραβείο Loève το 2005 και το βραβείο Pólya το επόμενο έτος. Τον Αύγουστο του 2006, έγινε ο ένατος Γάλλος και, μαζί με τον συνυποψήφιό του Αντρέι Οκούνκοφ και άλλους τρεις μαθηματικούς έλαβε το μετάλλιο Φίλντς,, Δίδαξε επίσης στην École normale supérieure από το 2005 έως το 2013.
Επιστημονική εργασία
Το ερευνητικό έργο του Ουεντελίν Βέρνερ επικεντρώνεται σε πιθανοτικά φαινόμενα, όπως οι αυτονόητοι τυχαίοι περίπατοι και η επίπεδη κίνηση Μπράουν. Μαζί με τους Γκρέγκορι Λόλερ και Οντέντ Σραμ απέδειξε το 1999 την εικασία Μάντελμπροτ, σύμφωνα με την οποία η διάσταση Χάουστορφ του περιβλήματος μιας επίπεδης κίνησης Μπράουν είναι 4/3.
Κινηματογραφική εμφάνιση
Σε ηλικία περίπου 13 ετών το 1982 ο Ουεντελίν Βέρνερ, εμφανίστηκε στην ταινία La Passante du Sans-Souci του Ζακ Ρουφιό, με πρωταγωνιστές τη Ρόμι Σνάιντερ και τον Μισέλ Πικολί,: έπαιξε το ρόλο του νεαρού προστατευόμενου της Ρόμι Σνάιντερ.
Παράσημα
Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής
Βραβεία
1998: Βραβείο Ρόλο Ντέιβιντσον
1999: Μαθήματα Peccot στο Κολλέγιο της Γαλλίας
1999: βραβείο Πολ Doistau - Émile Blutet της Ακαδημίας Επιστημών
2000: Βραβείο της Ευρωπαϊκής Μαθηματικής Εταιρείας
2001: Βραβείο Φερμά
2003: Βραβείο Ζακ Χέρμπραντ της Ακαδημίας Επιστημών
2005: Βραβείο Λοέβ
2006: Βραβείο Τζορτζ Πόλια
2006: Μετάλλιο Φιλντς
2016: Βραβείο Heinz-Gumin
Βιβλία
Lectures on Probability Theory and Statistics - Wendelin Werner, Jean Picard
Statistical Mechanics
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Κινηµατογραφηµένη συνάντηση µε τον Ουέντελιν Βέρνερ στις 12 ∆εκεµβρίου 2008
Μαθηματικοί αναλυτές
Γάλλοι μαθηματικοί
Μαθηματικοί του 20ού αιώνα
Μαθηματικοί του 21ου αιώνα
Βραβευμένοι με Μετάλλιο Φιλντς
|
85475
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Τριπόταμος (αποσαφήνιση)
|
Το όνομα Τριπόταμος μπορεί να αναφέρεται σε έναν από τους παρακάτω οικισμούς της Ελλάδας:
Τριπόταμος Ημαθίας
Τριπόταμος Κιλκίς
Τριπόταμος Τήνου
Τριπόταμος Φλώρινας
αλλά και στον καταργηθέντα
Τριπόταμος Χαλκιδικής
Δείτε επίσης
Τριπόταμο (αποσαφήνιση)
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
373689
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Dia%20%28%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29
|
Dia (λογισμικό)
|
Το Dia
είναι ελεύθερο και ανοιχτό λογισμικό γενικού σκοπού για λογισμικό διαγραμμάτων, που αναπτύχθηκε αρχικά από τον Alexander Larsson. Το Dia χρησιμοποιεί μια ελεγχόμενη απλή διεπαφή εγγράφου (SDI) παρόμοια με το GIMP και το Inkscape.
Χαρακτηριστικά
Το Dia έχει μια αρθρωτή σχεδίαση με πολλά διαθέσιμα σύνολα σχημάτων για διαφορετικές ανάγκες: διαγράμματα ροής, διαγράμματα δικτύου, διαγράμματα κυκλωμάτων κ.λ.π. Δεν περιορίζει την ταυτόχρονη τοποθέτηση συμβόλων και συνδέσμων από διάφορες κατηγορίες.
Το Dia έχει ειδικά αντικείμενα που βοηθούν τη σχεδίαση πρότυπα σχέσεων οντοτήτων (καταργήθηκε με το tedia2sql ή νεότερα parsediasql που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργήσουν την SQL DDL), διαγράμματα της ενιαίας γλώσσας προτύπων (UML), διαγράμματα ροής, διαγράμματα δικτύου και απλών ηλεκτρικών κυκλωμάτων. Είναι δυνατό επίσης, να προστεθεί υποστήριξη για νέα σχήματα γράφοντας απλά αρχεία XML, χρησιμοποιώντας ένα υποσύνολο των κλιμακώσιμων γραφικών διανυσμάτων (SVG) για τη σχεδίαση ενός σχήματος.
Το Dia φορτώνει και αποθηκεύει διαγράμματα σε μια προσαρμοσμένη μορφή XML, που είναι, από προεπιλογή, συμπιεσμένη με gzip για εξοικονόμηση χώρου και μπορεί να εκτυπώσει μεγάλα διαγράμματα που καλύπτουν πολλές σελίδες.. Μπορείτε, επίσης, να γράψετε σενάρια χρησιμοποιώντας τη γλώσσα προγραμματισμού Python.
Εξαγωγές
Το Dia μπορεί να εξάγει διαγράμματα σε ποικίλες μορφές που συμπεριλαμβάνουν τα παρακάτω:
EPS (Ενσωματωμένα PostScript)
SVG (Κλιμακώσιμα γραφικά διανυσμάτων)
DXF (Η μορφή ανταλλαγής σχεδίων του Autocad)
CGM (Τα μετα-αρχεία γραφικών υπολογιστή που ορίστηκε κατά τα πρότυπα ISO)
WMF (Μετα-αρχεία Windows)
PNG (Φορητά γραφικά δικτύου)
JPEG (Joint Photographic Experts Group)
VDX (Το XML της Microsoft για σχεδίαση Visio)
Ανάπτυξη
Το Dia δημιουργήθηκε αρχικά από τον Alexander Larsson, αλλά μετακινήθηκε GNOME και σε άλλα έργα. Ο James Henstridge ανέλαβε έπειτα ως επικεφαλής της ανάπτυξης, αλλά συνέχισε με άλλα έργα. Τον ακολούθησαν οι Cyrille Chepelov και Lars Ræder Clausen.
Το Dia συντηρείται από μια ομάδα προγραμματιστών: Hans Breuer, Steffen Macke και Sameer Sahasrabuddhe.
Το Dia είναι γραμμένο σε C και έχει ένα σύστημα επέκτασης, που επίσης υποστηρίζει τη συγγραφή επεκτάσεων σε Python.
Δείτε επίσης
Diagramming software
List of UML tools
List of vector graphics editors
Graphviz
ATLAS Transformation Language – Dia diagrams may be generated by ATL model transformations
Wikipedia:How to draw a diagram with Dia
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Dia Project Homepage
Dia for Windows
Λογισμικό GNOME
Διαλειτουργικό λογισμικό
Λογισμικό Linux
Λογισμικό που χρησιμοποιεί GTK+
|
822768
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B5
|
Νεβίλιε
|
Το Νεβίλιε (ιταλικά: Neviglie) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Κούνεο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Κούνεο
|
793637
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CF%80%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%81
|
Κόλπος Κβάρνερ
|
Ο Κόλπος Κβάρνερ (, ή , ή ), είναι κόλπος στη βόρεια Αδριατική Θάλασσα, που βρίσκεται μεταξύ της χερσονήσου της Ίστριας και της βόρειας κροατικής χερσονήσου. Ο κόλπος είναι μέρος των εσωτερικών υδάτων της Κροατίας.
Τα μεγαλύτερα νησιά εντός του Κβάρνερ είναι το Τσρες, το Κρκ, το Παγκ, το Ραμπ και το Λόσινι. Ένα τμήμα του κόλπου, που βρίσκεται μεταξύ Κρες, Κρκ, Ραμπ και Παγκ ονομάζεται επίσης Kvarnerić (κυριολεκτικά "μικρός Κβάρνερ") ή στα , ή και , και το τμήμα ανατολικά του Κρκ και του Ραμπ ονομάζεται Κανάλι Σένι.
Ο κόλπος είναι αξιοσημείωτος για το βάθος του (πάνω από 100 μέτρα), το οποίο επιτρέπει στην πόλη της Ριέκα στο βορειότερο σημείο της να έχει ένα θαλάσσιο λιμάνι που μπορεί να φιλοξενήσει πλοία. Capesize.
Στο κόλπο υπάρχουν επίσης πολλές παραλίες και τουριστικές τοποθεσίες λόγω των όμορφων νερών και του ζεστού κλίματος.
Δείτε Επίσης
Κροατία
Ίστρια
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Υδάτινα σώματα της Κροατίας
Κόλποι της Μεσογείου
Κόλποι της Ευρώπης
|
436782
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Θεόδωρος Ααρώνιος
|
Ο Θεόδωρος Ααρώνιος ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, διοικητής του Θέματος Ταρών και τελευταίος Κατεπάνω της Βαασπρακανίας. Ήταν γιος του Ααρών Ραδομηρού κι εγγονός του Βούλγαρου τσάρου Ιβάν Βλάντισλαβ.
Το 1055 εισέβαλαν στις αρμενικές βυζαντινές επαρχίες τουρκομάνοι οι οποίοι πολιόρκησαν και λεηλάτησαν το Ανίον. Κατά την επίθεση τους στην περιοχή του Χλιάτ σκότωσαν και τον Θεόδωρο.
Παραπομπές
Βυζαντινοί διοικητές Θεμάτων
Θεοδωρος
Βυζαντινοί δούκες
Κατεπάνω
Βυζαντινοί του 11ου αιώνα
|
740601
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%85%CE%B8%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Ποταμός Αντικυθήρων
|
Ο Ποταμός είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Νήσων, στην Περιφέρεια Αττικής. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Αντικυθήρων, της Δημοτικής Ενότητας Αντικυθήρων και υπάγεται στο Δήμο Κυθήρων.
Γεωγραφικές πληροφορίες
Ο Ποταμός Αντικυθήρων είναι κτισμένος σε υψόμετρο 5 μέτρων και έχει πληθυσμό 23 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Μέχρι το 1912, ονομαζόταν Αντικύθηρα.
Διοικητικές μεταβολές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος Κυθήρων (ιστοσελίδα)
Αντικύθηρα (kithera.gr)
Παραπομπές
Χάρτης
Δήμος Κυθήρων
Αντικύθηρα
|
824295
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF
|
Καρεντίνο
|
Το Καρεντίνο (ιταλικά: Carentino) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Αλεσσάντρια, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Αλεσσάντρια
|
420269
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Πέτας
|
Με την ονομασία Πέτας μπορεί να αναφέρονται:
Οικισμοί
Πέτας Αρκαδίας, οικισμός του δήμου Γορτυνίας.
Πέτα Άρτας, παλιά ονομασία του οικισμού Πέτα στον Δήμο Νικολάου Σκουφά.
Πέτας Αχαΐας, οικισμός του δήμου Δυτικής Αχαΐας.
Πέτας (Φινλανδία), συνοικισμός της πόλης Βάνταα.
Λας Πέτας, οικισμός του διαμερίσματος του Σάντα Κρουζ στη Βολιβία.
Άλλες χρήσεις
Πέτα
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
271644
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%82%20%CE%BF%20%CE%95%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CF%82
|
Αχαιός ο Ερετριεύς
|
Ο Αχαιός ο Ερετριεύς (484 π.Χ. - μετά το 420 π.Χ. και πριν το 405 π.Χ.) ήταν Έλληνας τραγικός ποιητής των κλασικών χρόνων, δημιουργός δεκάδων τραγωδιών και σατυρικών δραμάτων, εκ των οποίων 19 τίτλοι είναι γνωστοί.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Ερέτρια της Εύβοιας και το πατρώνυμό του σύμφωνα με τη Σούδα ήταν Πυθόδωρος. Διαγωνίστηκε απέναντι στον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη από το 447 π.Χ. σε ηλικία 37 χρόνων. Αν και έγραψε πολλά δράματα, με μεταγενέστερες πηγές να τα υπολογίζουν από 24 έως 64, κατέκτησε το βραβείο μόνο μια φορά. Θεωρείτο ιδιαίτερα ταλαντούχος στη συγγραφή σατυρικού δράματος, με μόνο ανώτερό του τον Αισχύλο, από τον επίσης Ερετριέα φιλόσοφο Μενέδημο, όπως μαρτυρεί ο Διογένης Λαέρτιος. Σύμφωνα με τον Αθήναιο το Ναυκράτιο ωστόσο, το έργο του χαρακτηριζόταν από ασάφεια στην έκφραση και σε κάποια σημεία φάνταζε αινιγματικό. Από την ίδια πηγή είναι γνωστό ότι ο Ευριπίδης παρέθεσε ένα δίστιχο από το σατυρικό δράμα Αίθων σε κάποιο από τα έργα του, ενώ ένα άλλο απόσπασμα παρατίθεται στους Βατράχους του Αριστοφάνη.
Το έργο του ποιητή συμπεριλήφθηκε στον κανόνα των τραγικών ποιητών που συνέθεσαν οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι στην ελληνιστική περίοδο μαζί με αυτό των Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αισχύλου, Αγάθωνα και Ίωνα του Χίου.
Η χρονολογία θανάτου του δεν είναι γνωστή, όμως η μη αναφορά του από τον χαρακτήρα του Ηρακλή στους Βατράχους του Αριστοφάνη (ο οποίος αναφέρει μια σειρά ζώντων τραγικών ποιητών) υποδεικνύει ότι απεβίωσε προ του 405 π.Χ., χρονολογία διαγωνισμού του έργου.
Στη σύγχρονη εποχή έχουν διασωθεί μόνο σπαράγματα του έργου του, καθώς και οι τίτλοι επτά σατυρικών δραμάτων και έντεκα τραγωδιών οι οποίοι ακολουθούν:
Τραγωδίες
Άδραστος
Αζάνες
Άθλα
Αλφεσίβοια
Ευμενίδης
Θησεύς
Κύκνος
Μώμος
Οιδίπους
Πειρίθους
Φιλοκτήτης εν Τροίαι
Φρίξος
Σατυρικά δράματα
Αίθων
Αλκμαίων
Ήφαιστος
Ίρις
Λινός
Μοίραι
Ομφάλη
Σημαντικές εκδόσεις
Τα διασωθέν έργο του συγκεντρώθηκε και έτυχε επιμέλειας από τον Ούρλιχς στη Βόννη το 1834.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες τραγικοί ποιητές
Αρχαίοι Ευβοείς
|
590413
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9
|
Τιούρι
|
Το Τιούρι (εσθονικά: Türi, ) είναι πόλη στην Επαρχία Γιέρβα στην Εσθονία. Είναι το διοικητικό κέντρο της ενορίας Τιούρι. Από το 2000, το Τιούρι είναι γνωστό ως η "ανοιξιάτικη πρωτεύουσα" της Εσθονίας.
Ιστορικό χρονολόγιο
1347: Το Τιούρι αναφέρεται για πρώτη φορά στα ιστορικά αρχεία με το όνομα Τούργκελ.
1687: Ίδρυση του πρώτου σχολείου στη πόλη.
1900: Η σιδηροδρομική κυκλοφορία (Βίλγιαντι–Τάλιν, Τιούρι–Πάιντε) ξεκίνησε.
1917: Το Τιούρι λαμβάνει τα δικαιώματα πόλης αγοράς.
1924: Το πρώτο σχολείο μέσης εκπαίδευσης στο Τιούρι ξεκίνησε τη λειτουργία του – το Κηπευτικό Γυμνάσιο του Τιούρι.
1926: Το Τιούρι λαμβάνει δικαιώματα πόλης.
1937: Ανεγέρθηκε ένας ραδιοφωνικός ιστός ύψους 197 μέτρων. Ο ιστός ανατινάχθηκε από σοβιετικές δυνάμεις το 1941
1950-1959: Το Τιούρι ήταν έδρα της κομητείας Τιούρι.
1995: Άνοιγμα του μουσείου του Τιούρι.
1997: Το Κολλέγιο Τιούρι του Πανεπιστημίου του Τάρτου για την επιστήμη των περιβαλλοντικών μελετών ξεκίνησε την λειτουργία του.
2000: Το Τιούρι κηρύχθηκε Ανοιξιάτικη Πρωτεύουσα της Εσθονίας από τον Μαρτ Λάαρ, πρωθυπουργός της Εσθονίας
2005: Το Τιούρι έγινε το διοικητικό κέντρο της νεοσύστατης ενορίας Τιούρι.
Κλίμα
Αξιοθέατα
Εκκλησία του Τιούρι
Η Εκκλησία του Τιούρι, αρχικά αφιερωμένη στον Άγιο Μαρτίνο, είναι μια καλοδιατηρημένη μεσαιωνική εκκλησία με τυπική μορφή για την κεντρική Εσθονία. Η κατασκευή της εκκλησίας ξεκίνησε πιθανότατα στα τέλη του 13ου αιώνα και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 14ου αιώνα. Αυτή διατηρεί μεγάλο μέρος της μεσαιωνικής ματιάς, συμπεριλαμβανομένων των σκαλιστών πέτρινων λεπτομερειών όπως οι κονσόλες, με τη μορφή ανθρώπινων κεφαλιών. Άλλες αξιοσημείωτες λεπτομέρειες στο εσωτερικό του περιλαμβάνουν τον αναγεννησιακό άμβωνα, ένας Μπαρόκ επαναπίνακας (από τον Κριστιάν Άκερμαν) και ένα βωμό ζωγραφικής από τον Α. Πέζολντ από το 1856.
Διεθνείς σχέσεις
Αδελφοποιημένες πόλεις
Το Τιούρι είναι μέλος του Douzelage, μια μοναδική αδελφοποίηση πόλεων 28 πόλεων σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η ενεργή αδελφοποίηση πόλεων ξεκίνησε το 1991 και υπάρχουν τακτικές εκδηλώσεις, όπως μια αγορά με προϊόντα από κάθε μια από τις άλλες χώρες και φεστιβάλ.
Άλλες αδελφοποιήσεις
Δείτε επίσης
ΓΚ Γιάνβιξ Τιούρι
Παραπομπές
Πόλεις της Εσθονίας
|
623512
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%A1%CF%85%CE%B8%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%91%CF%81%CF%87%CF%8E%CE%BD%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%B9%CF%82%20%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B5%CF%82
|
Φορέας Ευρωπαϊκών Ρυθμιστικών Αρχών για τις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες
|
Ο Φορέας Ευρωπαϊκών Ρυθμιστικών Αρχών για τις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες (αγγλικά: Body of European Regulators for Electronic Communications με σύντμηση: BEREC) είναι ένας οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης του οποίου αποστολή είναι η ανάπτυξη και εποπτεία της ενιαίας ευρωπαϊκής εσωτερικής αγοράς ηλεκτρονικών επικοινωνιών και παράλληλα η κατοχύρωση υψηλών επιπέδων επενδύσεων, καινοτομίας και προστασίας του καταναλωτή μέσω της αύξησης του ανταγωνισμού. Ιδρύθηκε με τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 1211/2009 του Συμβουλίου της 25ης Νοεμβρίου 2009 και η έδρα του βρίσκεται στη Ρίγα Λετονίας.
Αποστολή
Ο οργανισμός ιδρύθηκε στο πλαίσιο των αποφάσεων για τον προσανατολισμό των διευρωπαϊκών τηλεπικοινωνιακών δικτύων (trans-European telecommunications networks με σύντμηση TEN-Telecoms). Πρέπει να αναπτύσσει και να διαδίδει στις Ευρωπαϊκές Ρυθμιστικές Αρχές (ΕΡΑ) τις βέλτιστες ρυθμιστικές πρακτικές, όπως κοινές προσεγγίσεις, μεθόδους ή κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με την εφαρμογή του ρυθμιστικού πλαισίου της ΕΕ, να διατυπώνει γνώμες περί σχεδίων αποφάσεων, συστάσεων και κατευθυντηρίων γραμμών της Επιτροπής, να εκδίδει εκθέσεις, να παρέχει συμβουλές, και να υποβάλλει γνωμοδοτήσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο.
Καθήκοντα του οργανισμού είναι να εκδίδει αποφάσεις ή γνώμες για σχέδια μέτρων των ΕΡΑ που επηρεάζουν την αγορά, για τις κατευθυντήριες γραμμές, για αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, για διακρατικές αγορές και διασυνοριακές διαφορές. Να μεριμνά για την αποτελεσματική πρόσβαση στον ενιαίο ευρωπαϊκό αριθμό κλήσης έκτακτης ανάγκης «112» και για την αποτελεσματική εφαρμογή του πεδίου αριθμοδότησης 116, ιδιαίτερα της ανοικτής τηλεφωνικής γραμμής για αγνοούμενα παιδιά 116000. Να μεριμνά για την ανάπτυξη κοινών κανόνων και απαιτήσεων για τους παρόχους διασυνοριακών υπηρεσιών και να εποπτεύει για ζητήματα δόλιας ή καταχρηστικής χρήσης πόρων αριθμοδότησης. Να παρακολουθεί και να υποβάλλει εκθέσεις σχετικά με τον τομέα των ηλεκτρονικών επικοινωνιών και να δημοσιεύει ετήσια έκθεση σχετικά με τις εξελίξεις στον τομέα
Οργάνωση
Το σώμα του οργανισμού είναι το ρυθμιστικό συμβούλιο που απαρτίζεται από τους διορισμένους υψηλόβαθμους αντιπροσώπους των ΕΡΑ των κρατών μελών (ένας ανά κράτος). Το ρυθμιστικό συμβούλιο διορίζει έναν πρόεδρο και τους αντιπροέδρους του.
Ο οργανισμός μπορεί να συγκροτεί ομάδες εμπειρογνωμόνων.
Η Υπηρεσία
Η Υπηρεσία αποτελείται από μία επιτροπή διαχείρισης και έναν διευθυντή διοίκησης. Ασκεί τα εξής καθήκοντα:
Παρέχει στον Φορέα Ευρωπαϊκών Ρυθμιστικών Αρχών για τις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες (BEREC) υπηρεσίες επαγγελματικής και διοικητικής υποστήριξης
Συλλέγει πληροφορίες από τις Ευρωπαϊκές Ρυθμιστικές Αρχές (ΕΡΑ) και ανταλλάσσει και διαβιβάζει πληροφορίες
Διαδίδει στις ΕΡΑ τις βέλτιστες ρυθμιστικές πρακτικές
Συμβάλλει στην προετοιμασία των εργασιών του ρυθμιστικού συμβουλίου
Συγκροτεί τις ομάδες εργασίας εμπειρογνωμόνων, κατόπιν αιτήματος του ρυθμιστικού συμβουλίου και παρέχει υποστήριξη για τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας αυτών των ομάδων
Η επιτροπή διαχείρισης της Υπηρεσίας απαρτίζεται από τους διορισμένους υψηλόβαθμους αντιπροσώπους των ΕΡΑ των κρατών μελών.
Ο διευθυντής διοίκησης διορίζεται από την επιτροπή διαχείρισης για τριετή θητεία, μέσω ανοικτού διαγωνισμού, με κριτήρια την αξία του και τις δεξιότητες και την πείρα του στον τομέα των δικτύων και υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών. Είναι επικεφαλής της Υπηρεσίας, συμμετέχει στις εργασίες του ρυθμιστικού συμβουλίου του BEREC και της επιτροπής διαχείρισης, επικουρεί την προετοιμασία του σχεδίου προγράμματος εργασίας της Υπηρεσίας για το επόμενο έτος, επιβλέπει την εφαρμογή του ετήσιου προγράμματος εργασίας, εκδίδει εσωτερικές διοικητικές εγκυκλίους και δημοσιεύει ανακοινώσεις, εκτελεί τον προϋπολογισμό και επικουρεί την προετοιμασία του σχεδίου ετήσιας έκθεσης σχετικά με τις δραστηριότητες του BEREC.
Προϋπολογισμός
Τα έσοδα της Υπηρεσίας προέρχονται από επιδότηση από την Κοινότητα, εγγεγραμμένη στα κατάλληλα κονδύλια του γενικού προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και από χρηματοδοτικές συνεισφορές από τα κράτη μέλη ή από τις ΕΡΑ τους, οι οποίες καταβάλλονται σε εθελοντική βάση. Τα έξοδα της Υπηρεσίας περιλαμβάνουν τις δαπάνες προσωπικού, τις διοικητικές δαπάνες και τις δαπάνες υποδομής και λειτουργίας.
Αναφορές
Ρυθμιστικές αρχές τηλεπικοινωνιών
Οργανισμοί στην Ευρώπη
|
460369
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CE%B9%CF%84%CE%B6%20%CE%9F%27%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B1
|
Πέιτζ Ο'Χάρα
|
Η Πέιτζ Ο'Χάρα (αγγλικά: Paige O'Hara, 10 Μαΐου 1956 - ) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, τραγουδίστρια και ζωγράφος. Η υποκριτική της καριέρα ξεκίνησε το 1982 στο Μπρόντγουεϊ, στο έργο Show Boat. Το 1991, έκανε και το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο, στον ρόλο της Μπελ, στην ταινία Η Πεντάμορφη και το Τέρας. Με τις κριτικές να είναι ευνοϊκές σε αυτόν της τον ρόλο, η Ο'Χάρα, συνέχισε να ερμηνεύει τον χαρακτήρα και στις δύο επόμενες κυκλοφορίες της Disney: Η Πεντάμορφη και το Τέρας 2: Τα μαγεμένα Χριστούγεννα και Η Πεντάμορφη και το Τέρας: Ο θαυμαστός κόσμος της Μπελ, τα οποία κυκλοφόρησαν απευθείας-σε-βίντεο.
Το 2011 συμπεριλήφθηκε στη λίστα της Disney, Disney Legends. Ενώ το ίδιο έτος σταμάτησαν οι εμφανίσεις της ως Μπελ, καθώς η φωνή της είχε αλλάξει αρκετά, μετά από 20 χρόνια. Ωστόσο, συνεχίζει να ζωγραφίζει την Μπελ για την Disney, όπως επίσης και εμφανίσεις για την προώθηση προϊόντων της εταιρείας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Paige O'Hara at the Disney Legends Website
Paige O'Hara official website
Q&A With Paige O'Hara
Αμερικανίδες ηθοποιοί θεάτρου
Αμερικανίδες ηθοποιοί φωνής
|
794841
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B9%CE%BB%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%A1%CE%B5
|
Ζιλ ντε Ρε
|
Ο βαρόνος Ζιλ ντε Ρε (γαλλικά: Gilles de Montmorency-Laval, Baron de Rais) (1405 (περίπου) στο κάστρο του Σαντοσέ κοντά στην Ανζέ † 26 Οκτωβρίου 1440 στη Νάντη) ήταν Γάλλος ιππότης και άρχοντας της Βρετάνης, του Ανζού, του Πουατού, του Μαιν και του Ανγκουμουά, στρατάρχης της Γαλλίας, αλχημιστής και κατά συρροήν δολοφόνος. Καταγόταν από την παλιά γαλλική οικογένεια των Μονμορανσί. Υπήρξε διάσημος ήρωας του Εκατονταετούς Πολέμου και συμπολεμιστής της Ιωάννας της Λωρραίνης. Ωστόσο, τα στρατιωτικά του επιτεύγματα επισκιάστηκαν και η φήμη του αμαυρώθηκε από τη δίκη και καταδίκη του ως δράστης περισσότερων από 100 φρικιαστικών παιδικών δολοφονιών. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους κατά συρροήν δολοφόνους στην καταγεγραμμένη ιστορία.
Βιογραφικά στοιχεία
Η παιδική ζωή του Ζιλ ντε Ρε σημαδεύτηκε από τραγωδία. Και οι δύο γονείς του πέθαναν περίπου το 1415: ο πατέρας του, Γκυ ντε Λαβάλ, σκοτώθηκε σε φρικιαστικό κυνηγετικό ατύχημα και η μητέρα του, Μαρί ντε Κραόν, πέθανε από άγνωστη αιτία. Τον μεγάλωσε ο παππούς του από τη μητέρα του, Ζαν ντε Κραόν. Ως νεαρός άνδρας, ο ντε Ρε φαίνεται να ήταν ορμητικός και ψύχραιμος, χαρακτηριστικά που τον ανέδειξαν στο πεδίο της μάχης ως ικανό και ατρόμητο μαχητή. Όταν η Ιωάννα της Λωρραίνης εμφανίστηκε στη σκηνή το 1429, του ανατέθηκε από τον δελφίνο (αργότερα Κάρολος Ζ') να την προσέχει στη μάχη. Οι δυο τους πολέμησαν μαζί σε μερικές από τις μεγάλες μάχες της σύντομης καριέρας της, και στην άρση της πολιορκίας της Ορλεάνης. Το 1429 διορίστηκε στη θέση του στρατάρχη της Γαλλίας - την υψηλότερη στρατιωτική διάκριση του βασιλείου της Γαλλίας.
Η στρατιωτική του σταδιοδρομία τελείωσε με τον θάνατο της Ιωάννας της Λωρραίνης το 1431 και αποσύρθηκε στα κτήματά του, τα οποία ήταν από τα πλουσιότερα στη δυτική Γαλλία. Ο ντε Ρε ξόδεψε την περιουσία του απερίσκεπτα, πληρώνοντας τεράστια ποσά για διακοσμήσεις, ακόλουθους, υπηρέτες, μεγάλη στρατιωτική ακολουθία και παραγγελίες έργων λογοτεχνίας και μουσικής. Η πώληση μεγάλου τμήματος των οικογενειακών γαιών του για να χρηματοδοτήσει τον εξωφρενικό τρόπο ζωής του πυροδότησε μια πικρή διαμάχη με άλλα μέλη της οικογένειάς του.
Στα μεταγενέστερα χρόνια, ο ντε Ρε φαίνεται ότι ασχολήθηκε όλο και περισσότερο με τη θρησκεία και τη σωτηρία της ψυχής του. Το 1433 χρηματοδότησε την κατασκευή ενός παρεκκλησίου «για την ευδαιμονία της ψυχής του», το οποίο ονόμασε Παρεκκλήσι των Αγίων Αθώων και το οποίο στελεχώθηκε - τρομακτικά, υπό το πρίσμα των εγκλημάτων του - με χορωδία αγοριών που επιλέχθηκε από τον ίδιο. Στράφηκε επίσης στον αποκρυφισμό ως μέσο για να σώσει τα οικονομικά του που κατέρρεαν γρήγορα, χρησιμοποιώντας μια σειρά από αλχημιστές και μάγους.
Τα εγκλήματα
Στο μεταξύ, οι φήμες είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν. Παιδιά εξαφανίζονταν στις περιοχές γύρω από τα κάστρα του ντε Ρε και πολλές από τις εξαφανίσεις φαίνονταν να συνδέονται με τις αλχημιστικές δραστηριότητες του βαρόνου και των ανθρώπων του. Επειδή ήταν σύνηθες για τα νεαρά αγόρια να αποχωρίζονται τους γονείς τους όταν τα έπαιρναν οι ευγενείς ως υπηρέτες ή ακολούθους, ορισμένοι από τους γονείς των θυμάτων του αγνοούσαν τη μοίρα των παιδιών τους. Σε άλλες περιοχές, ωστόσο, η δολοφονική δραστηριότητα του ντε Ρε είχε γίνει κάτι σαν κοινό μυστικό - αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης του, για παράδειγμα, ότι μάρτυρες είχαν δει τους υπηρέτες του να απομακρύνουν τα πτώματα δεκάδων παιδιών σε ένα από τα κάστρα του το 1437 - αλλά οι οικογένειες των θυμάτων από φόβο και την χαμηλή κοινωνική θέση τους δεν αναλάμβαναν δράση εναντίον του. Ο ντε Ρε συνελήφθη περίπου τον Σεπτέμβριο του 1440, όταν απήγαγε έναν ιερέα μετά από μια διαμάχη που δεν είχε σχέση με τους φόνους. Στη συνέχεια δικάστηκε ταυτόχρονα σε εκκλησιαστικό και πολιτικό δικαστήριο για μια σειρά αδικημάτων, όπως αίρεση, σοδομία και δολοφονία περισσότερων από 100 παιδιών.
Υπό την απειλή βασανιστηρίων, ομολόγησε τις κατηγορίες και περιέγραψε ότι βασάνισε, βίασε και δολοφόνησε μέσα σε αποκρυφιστικά τελετουργικά δεκάδες παιδιά που απήχθησαν από ανθρώπους του για μια περίοδο που διήρκεσε σχεδόν μια δεκαετία. Καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με δύο συνεργούς του με ταυτόχρονο απαγχονισμό και κάψιμο στην πυρά. Η ποινή εκτελέστηκε στη Νάντη στις 26 Οκτωβρίου 1440. Ο ντε Ρε παρουσιάστηκε μετανιωμένος και αποθαρρημένος μπροστά στην πυρά.
Αυτό, παραδόξως, του έφερε μεταθανάτια αναγνώριση ως πρότυπο χριστιανικής μετάνοιας. Τριήμερη νηστεία μάλιστα τηρήθηκε μετά τον θάνατό του. Σε μια τελευταία τραγική ειρωνεία, προέκυψε μια παράδοση στην οποία οι γονείς γύρω από τη Νάντη τιμούσαν την επέτειο της εκτέλεσης του βαρόνου μαστιγώνοντας τα παιδιά τους, ίσως για να τους αποτυπώσουν τη βαρύτητα των αμαρτιών για τις οποίες είχε μετανοήσει. Αυτή η πρακτική πιστεύεται ότι επιβίωσε για περισσότερο από έναν αιώνα μετά τον θάνατό του.
Αμφισβήτηση
Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, αμφισβητήθηκε εάν ο ντε Ρε ήταν πραγματικά ένοχος για τα εγκλήματα για τα οποία εκτελέστηκε, δεδομένου ότι η ομολογία του είχε προκύψει υπό την απειλή βασανιστηρίων. Οι υπερασπιστές του αναφέρουν ότι ο ίδιος υπήρξε θύμα, η παραπομπή και καταδίκη του οφείλεται σε μια δικαστική συνωμοσία από τον Δούκα της Βρετάνης και τον Επίσκοπο της Νάντης για την κατάσχεση της περιουσίας του κατηγορούμενου. Ωστόσο, οι περισσότεροι ιστορικοί που έχουν εξετάσει τα στοιχεία της δίκης του, θεωρούν ότι πράγματι διέπραξε τους φόνους.
Έμπνευση
Το πρόσωπο του Ζιλ ντε Ρε χρησίμευσε ως πρότυπο αφήγησης για διάφορα λογοτεχνικά έργα, όπως τον μύθο του Κυανοπώγωνα (1697) του Σαρλ Περώ, το μυθιστόρημα Εκεί κάτω (1891) του Ζορίς-Καρλ Υισμάν, έργα του Ζωρζ Μπατάιγ κ.ά.
Στον κινηματογράφο, στην ταινία Ζαν ντ'Αρκ (1999) του Λυκ Μπεσόν, τον χαρακτήρα του Ζιλ ντε Ρε υποδύεται ο Βενσάν Κασέλ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η ιστορία του Ζιλ ντε Ρε στο youtube (αφήγηση στα ελληνικά).
Παραπομπές
Στρατάρχες της Γαλλίας
Κατά συρροή δολοφόνοι
Σατανισμός
|
448938
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%B9%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Λατσαίικα Αχαΐας
|
Με το όνομα Λατσαίικα υπάρχουν δύο τοπωνύμια στην Αχαΐα:
τα Λατσαίικα Μοιραίικων του Δήμου Πατρέων
τα Λατσαίικα Μοίρας του Δήμου Πατρέων
Αποσαφηνίσεις ελληνικών τοπωνυμίων
|
101221
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%AD%CE%B7
|
Κορίνα Τσοπέη
|
Η Κυριακή "Κορίνα" Τσοπέη (Αθήνα, 21 Ιουνίου 1944) είναι Ελληνίδα ηθοποιός, νικήτρια του διαγωνισμού ομορφιάς Σταρ Ελλάς και Μις Υφήλιος το 1964. Με τη νίκη της εκείνη, έγινε η πρώτη Ελληνίδα που κέρδισε στα εν λόγω καλλιστεία.
Βιογραφία
Είναι κόρη του στρατιωτικού Γιώργου Τσοπέη (1914-1997) από τη Μάνη και της Μαρίας Τσοπέη. Έχει έναν αδελφό, τον Βασίλη, και μία αδελφή, τη Δέσποινα.
Έχει παντρευτεί δύο φορές. Ο πρώτος γάμος της ήταν με τον πλαστικό χειρουργό στο Μπέβερλι Χιλς, Στίβεν Ζαξ, από το 1968 έως το 1978. Το ζευγάρι απέκτησε τρεις γιους: τον Ανδρέα, τον Στέφανο και τον Γιώργο. Ζούσαν στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, αλλά επισκέπτονταν συχνά την Ελλάδα. Ο δεύτερος γάμος της Τσοπέη ήταν με τον θεατρικό και κινηματογραφικό ατζέντη του Χόλιγουντ, Φρέντι Φιλντς (αδελφό του τραγουδιστή Σεπ Φιλντς) από το 1981 μέχρι τον θάνατό του από καρκίνο του πνεύμονα τον Δεκέμβριο του 2007.
Καριέρα
Στις 20 Ιουνίου 1964 η Κορίνα στέφθηκε Σταρ Ελλάς από τη Δέσποινα Οργέτα (Σταρ Ελλάς 1963) και εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διαγωνισμό Μις Υφήλιος το 1964, στο Μαϊάμι της Φλόριντας στις 1 Αυγούστου. Νίκησε τις Μις Ισραήλ, Μις Μεγάλη Βρετανία, Μις Σουηδία και Μις Κίνα και στέφθηκε Μις Υφήλιος, φέρνοντας τον τίτλο στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Από τότε επέστρεψε αρκετές φορές στο διαγωνισμό αλλά υπό την ιδιότητα του μέλους της κριτικής επιτροπής.
Μετά την στέψη της ως Μις Υφήλιος, επιδίωξε να αρχίσει κινηματογραφική καριέρα στο Χόλιγουντ, με εμφανίσεις σε ταινίες και σειρές της Αμερικής, όπως A Man Called Horse, Daniel Boone, Lost in Space, Valley of the Dolls and A Guide for the Married Man. Ως φωτομοντέλο, διαφήμισε μεταξύ άλλων και τα καλσόν μάρκας Berkshire.
Εκτός από την καριέρα της ως ηθοποιού και φωτομοντέλου, η Τσοπέη είναι πρόεδρος μιας οργάνωσης για την καταπολέμηση της παιδικής λευχαιμίας.
Φιλμογραφία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Οι όμορφες της Μάνης, βιογραφικά στοιχεία για την Τσοπέη, από το Μάνη, χθες, σήμερα, αύριο.
«H υπέροχη ζωή της Κορίνας Τσοπέη», συνέντευξη στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», 18 Σεπτεμβρίου 2013.
Ελληνίδες μοντέλα
Ελληνίδες ηθοποιοί κινηματογράφου
Νικήτριες Σταρ Ελλάς
|
50014
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%8C%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Μεσόγεια Αττικής
|
Τα Μεσόγεια είναι συγκρότημα δήμων της Ανατολικής Αττικής που εκτείνονται ανατολικά του Υμηττού, ο οποίος και τα διαχωρίζει από το λεκανοπέδιο της Αττικής. Έδρα του συγκροτήματος είναι τα Σπάτα και επίνειο το αναπτυσσόμενο λιμάνι της Ραφήνας.
Αποτελούν ιδιαίτερη πατρίδα πολλών από τους γηγενείς κατοίκους της Αττικής, που αρχικά είχαν αγροτικό και παραθεριστικό χαρακτήρα, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες και περισσότερο τα τελευταία χρόνια η δόμηση λαμβάνει φρενήρεις ρυθμούς, ιδιαίτερα μετά τα μεγάλα έργα που πραγματοποιήθηκαν (Αεροδρόμιο Σπάτων, Αττική Οδός, Προαστιακός, Μετρό).
Πολλά τμήματα της περιοχής μπαίνουν με γοργούς ρυθμούς εντός σχεδίου πόλεως ώστε να υπάρχει περισσότερο ελεγχόμενη δόμηση, ενώ επίσης πολλές εταιρείες μεταφέρουν τις έδρες τους εκεί. Ωστόσο, είναι πολλές οι ελλείψεις που αντιμετωπίζουν, καθώς μόνο η συνοικία της Κάντζας διαθέτει οργανωμένο σύστημα ύδρευσης. Αποχέτευση δεν διαθέτει κανένας δήμος, ενώ πρόσφατα ελήφθη απόφαση για κλείσιμο των τοπικών χωματερών και μεταφορά των απορριμάτων σε οργανωμένο Χ.Υ.Τ.Α. που χρησιμοποιεί και η Αθήνα.
Άρθρο του Έθνους για τις αξίες στα Μεσόγειων
Άρθρο της Καθημερινής στην Ecocity για τα Μεσόγεια
Νομαρχία Ανατολικής Αττικής
|
748019
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%B1
|
Χαμπανέρα
|
Η χαμπανιέρα (χαβανέζα) είναι μουσικό είδος και χωρός αφροκουβανικής προέλευσης.
Παίζεται σε ρυθμό δύο τετάρτων, ενώ τονίζεται το πρώτο όγδωο.
Είναι αργός ρυθμός, σχεδόν σαν ταγκό και ήκμασε στην πρωτεύουσα της Κούβας, Χαβάνα, από όπου πήρε και το όνομα.
Χορευτικά είδη
Μουσικά είδη
Μουσική στην Κούβα
Πολιτισμός της Λατινικής Αμερικής
|
624956
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%20%CE%A3%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%B4%CE%BF
|
Ρούμπεν Σεμέδο
|
Ο Ρούμπεν Αφόνσο Μπόργκες Σεμέδο (πορτογαλικά: Rúben Afonso Borges Semedo, γενν. στις 4 Απριλίου 1994) είναι Πορτογάλος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός για την Αλ Ντουχαΐλ ΣΚ.
Σταδιοδρομία σε συλλόγους
Σπόρτινγκ Λισαβόνας
Γεννημένος στην Αμαδόρα με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο Σεμέδο εντάχθηκε στις ακαδημίες νέων της Σπόρτινγκ Λισαβόνας στην ηλικία των 16 ετών. Στις 11 Αυγούστου 2013, έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, σκοράροντας σε φιλικό αγώνα ενάντια στη Φιορεντίνα.
Πέρασε τη σεζόν 2013-14 με τη Β ομάδα στη Σεγούντα Λίγα, με την πρώτη εμφάνισή του στη διοργάνωση να γίνεται στις 25 Αυγούστου 2013, καθώς έπαιξε και στα 90 λεπτά σε μια νίκη με 1-0 επί της Τροφένσε. Στις 26 Αυγούστου 2014, δανείστηκε στην ισπανική Ρέους Ντεπορτίου.
Για τη σεζόν 2015-16, προήχθη στην πρώτη ομάδα της Σπόρτινγκ. Έκανε το ανταγωνιστικό του ντεμπούτο - κερδίζοντας το πρώτο του τρόπαιο κατά τη διαδικασία - στις 9 Αυγούστου, μπαίνοντας ως αλλαγή αργά στον αγώνα, στη νίκη με 1-0 επί της Μπενφίκα για το Σούπερ Καπ Πορτογαλίας. Πέντε μέρες αργότερα, δανείστηκε στην επίσης ομάδα της Πριμέιρα Λίγα, Βιτόρια Σετούμπαλ.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του στη Σετούμπαλ, ο Σεμέδο αποβλήθηκε δύο φορές, συμπεριλαμβανομένης μίας φορά σε έναν αγώνα ενάντια στη Ρίο Άβε για το Κύπελλο Πορτογαλίας. Στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου 2016, ανακλήθηκε από τα Λιοντάρια, λόγω μίας κρίσης τραυματισμών των αμυντικών.
Στις 18 Φεβρουαρίου του 2016, έπαιξε το πρώτο του αγώνα σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, στον οποίο αποβλήθηκε με 2 κίτρινες κάρτες, σε μία εντός έδρας ήττα με 0-1 από τη Μπάγερν Λεβερκούζεν στη φάση των 32 του Γιουρόπα Λιγκ. Στις 9 Μαρτίου υπέγραψε νέο συμβόλαιο μέχρι το 2022, με ρήτρα αποδέσμευσης ύψους 45 εκατ. ευρώ.
Βιγιαρεάλ
Στις 7 Ιουνίου 2017, μετακινήθηκε στη Βιγιαρεάλ για 14 εκατομμύρια ευρώ. Έκανε το ντεμπούτο του στην Πριμέρα Ντιβισιόν στις 25 Αυγούστου, σε μία εκτός έδρας νίκη με 0-3 επί της Ρεάλ Σοσιεδάδ. Όταν ο Χαβιέ Καγιέχα ανέλαβε ως προπονητής στις 25 Σεπτεμβρίου, ο Σεμέντο έχασε τη θέση του στο βασικό σχήμα. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, αφού είδε τον εαυτό του να γίνεται αναπληρωματικός παίκτης και να μαστίζεται από τραυματισμούς.
Στις 19 Ιουλίου 2018, στάλθηκε δανεικός στη προσφάτως προβιβασμένη Ουέσκα για τη σεζόν 2018-19. Η απόφαση της Ουέσκα να τον υπογράψει με δανεισμό, προσέλκυσε κάποια κριτική, αλλά ο αθλητικός διευθυντής Εμίλιο Βέγκα δήλωσε ότι ο παίκτης θα ήταν σε καλή κατάσταση μόλις ξεκινούσε η σεζόν, επειδή έπαιξε μερικούς αγώνες ενώ ήταν στη φυλακή. Επιπλέον, ο Βέγκα δήλωσε ότι ο σύλλογος δεν θα παρακολουθούσε τη συμπεριφορά του παίκτη εκτός γηπέδου. «Ήμουν πολύ πρόθυμος να αγωνιστώ ξανά και η Ουέσκα μου έδωσε την ευκαιρία να το κάνω στην πρώτη κατηγορία. Δεν δίστασα να δεχτώ την προσφορά τους», δήλωσε ο Σεμέντο στην εισαγωγική συνέντευξη Τύπου του.
Εξακολουθούσε να ανήκει στη Βιγιαρεάλ και αφού δεν συμπεριλαμβάνοταν στα πλάνα του προπονητή της Ουέσκα, Φρανθίσκο, ο Σεμέντο επέστρεψε στην Πορτογαλία στις 29 Ιανουαρίου το 2019, υπογράφοντας με την Ρίο Άβε μέχρι τον Ιούνιο.
Ολυμπιακός
Στις 26 Ιουνίου 2019, ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Σεμέδο έναντι 4,5 εκατ. ευρώ, με τον παίκτη να υπογράφει τετραετές συμβόλαιο. Ο Πορτογάλος έκανε το ντεμπούτο του στο φιλικό με την Χάποελ Μπερ Σεβά στις 29 Ιουνίου του 2019 (ισοπαλία με 2-2), ενώ το επίσημο ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στον πρώτο αγώνα του δεύτερου προκριματικού γύρου του Τσάμπιονς Λιγκ στις 23 Ιουλίου του 2019 εναντίον της Βικτόρια Πλζεν (ισοπαλία με 0-0). Στις 30 του μήνα, ξανά εναντίον της Βικτόρια Πλζεν, στον επαναληπτικό αγώνα σκόραρε το πρώτο του γκολ σε μια εύκολη επικράτηση του Ολυμπιακού με 4-0 στο Καραϊσκάκη. Δέχτηκε την πρώτη του κόκκινη κάρτα στην εκτός έδρας νίκη με 0-1 εναντίον του ΟΦΗ στο 90+6', μετά την λήξη του αγώνα.
Εθνική ομάδα
Στις 24 Μαρτίου 2016, ο Σεμέδο σηματοδότησε το ντεμπούτο του για την Εθνική Πορτογαλίας U21 με ένα γκολ, σημειώνοντας το πρώτο σε μία νίκη με 4-0 επί του Λιχτενστάιν για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U21 του 2017 που διεξήχθη στην Πόντα Ντελγάδα.
Στις 7 Οκτωβρίου 2020, ο Σεμέδο έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Πορτογαλίας στη εντός έδρας φιλική ισοπαλία με 0-0 εναντίον της Ισπανίας.
Δικαστικές υποθέσεις
Τον Ιανουάριο του 2018, ανακοινώθηκε ότι ο Σεμέδο θα περάσει από δίκη για έναν καυγά σε ένα μπαρ στη Βαλένθια τον προηγούμενο Νοέμβριο, όταν ο παίκτης φαίνεται να κρατούσε ένα πιστόλι και να απειλούσε, ενώ νοσηλευόταν με τραυματισμό. Συνελήφθη ξανά για ένα ξεχωριστό περιστατικό στις 20 Φεβρουαρίου, αυτή τη φορά επειδή φέρεται να έδεσε και να επιτέθηκε σε έναν άνθρωπο στο σπίτι του, μαζί με δύο άλλους και στη συνέχεια να πήγε στο σπίτι του θύματος για να το διαρρήξει. Για το τελευταίο περιστατικό κατηγορήθηκε για απόπειρα δολοφονίας και τέθηκε σε προσωρινή κράτηση. Στις 13 Ιουλίου, ο Σεμέδο αφέθηκε ελεύθερος μετά την καταβολή εγγύησης ύψους 30.000 ευρώ. Για τα αδικήματα καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών και απαγόρευση εισόδου στην Ισπανία για οκτώ έτη.
Στις 30 Αυγούστου 2021 συνελήφθη στην Αθήνα έπειτα από καταγγελία 17χρονης και του ασκήθηκε ποινική δίωξη για ομαδικό βιασμό. Σύμφωνα με την καταγγέλουσα, ο Σεμέδο τη βίασε στο σπίτι του στη Γλυφάδα, όπως και ένας 40χρονος Νιγηριανός φίλος του, ύστερα από κοινή έξοδο και με άλλη μια ανήλικη φίλη της καταγγέλουσας για διασκέδαση στον Ωρωπό. Ο ποδοσφαιριστής αρνήθηκε την κατηγορία και υποστήριξε υπήρχε συναίνεση, ενώ απέδωσε την εναντίον του κατηγορία για βιασμό σε ψευδείς δικαιολογίες της καταγγέλουσας και της μητέρας της. Μετά την απολογία του, ο Σεμέδο αφέθηκε ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους και με μικρή εγγύηση.
Στις 4 Ιανουαρίου 2022 συνελήφθη στην Γλυφάδα για τον ξυλοδαρμό της συντρόφου του. Σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία για ενδοοικογενειακή βία. Λίγες ημέρες αργότερα ο ίδιος ξυλοκοπήθηκε με ρόπαλα από αγνώστους έξω από την κατοικία του. Ο Σεμέδο υπέβαλε μήνυση κατά αγνώστων.
Στατιστικά σταδιοδρομίας
Μέχρι τις 2 Μαρτίου 2020.
Διακρίσεις
Σπόρτινγκ Λισαβόνας
Σούπερ Καπ Πορτογαλίας: 2015
Ολυμπιακός
Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2 (2019-20, 2020-21)
Κύπελλο Ελλάδας: 1 (2019-20)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Στοιχεία Εθνικής ομάδας
Προφίλ στο Transfermarkt.com
Πορτογάλοι ποδοσφαιριστές
Πορτογάλοι με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήριο
Αμυντικοί ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας Κ20
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας Κ21
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Πορτογαλίας
Ποδοσφαιριστές Σπόρτινγκ Λισαβόνας Β
Ποδοσφαιριστές Σεγκούντα Λίγκα
Ποδοσφαιριστές Ρέους Ντεπορτίου
Πορτογάλοι ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές Σεγούντα Ντιβιζιόν Β
Ποδοσφαιριστές Σπόρτινγκ Λισαβόνας
Ποδοσφαιριστές Πριμέιρα Λίγκα
Ποδοσφαιριστές Βιτόρια Σετούμπαλ
Ποδοσφαιριστές Βιγιαρρεάλ ΚΦ
Ποδοσφαιριστές Πριμέρα Ντιβιζιόν
Ποδοσφαιριστές ΣΝ Ουέσκα
Ποδοσφαιριστές Ρίο Άβε ΦΚ
Ποδοσφαιριστές Ολυμπιακού Πειραιώς
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα
|
394194
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Ομοιογενείς διαγνωστικές ομάδες
|
Ομοιογενείς διαγνωστικές ομάδες (diagnosis-related group (DRG)) είναι ένα σύστημα προοπτικής αποζημίωσης που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του Medicare (πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ που παρέχει ιατρική ασφάλιση κυρίως σε ηλικιωμένα άτομα), και χρησιμοποιείται για να αποζημιώνει τα νοσοκομεία με βάση πρώτιστα την πρωτογενή διάγνωση του ασθενούς.
Οικονομικά της υγείας
|
4857
|
https://el.wikipedia.org/wiki/433
|
433
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 433 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
Οδόακρος, βασιλιάς της Ιταλίας
Θάνατοι
Έτη
|
362576
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%201987-1988
|
Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Β΄ εθνικής κατηγορίας ανδρών 1987-1988
|
Το πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής κατηγορίας μπάσκετ ανδρών της σεζόν 1987-88 διεξήχθη σε έναν όμιλο, με συμμετοχή 14 ομάδων. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Πρωτέας Ν. Κόσμου και ανέβηκε στην Α2΄ Εθνική κατηγορία. Επίσης, και ο δευτεραθλητής Πειραϊκός Σύνδεσμος ανέβηκε στην Α2΄, αφού επικράτησε στους αγώνες διαβάθμισης (πλέι-οφ) επί του Α.Ο. Σερρών, προτελευταίας ομάδας της Α2΄.
Βαθμολογία
{| class="wikitable" style="text-align: center; font-size:95%"
! width="44" |Θέση 1
! width="148" |Ομάδες
! width="44" |Αγώνες
! width="44" |Βαθμοί
|-
|- bgcolor="D0F0C0"
|1
|align="left"|Πρωτέας Ν. Κόσμου ||26||45||Άνοδος στην Α2΄
|- bgcolor="F0e68c "
|2
|align="left"| Πειραϊκός Σύνδεσμος ||26||43||Διαβάθμιση2
|-
|3
|align="left"| Αστέρας Εξαρχείων ||26||42
|-
|4
|align="left"| Γ.Σ. Αμαρουσίου||26||41
|-
|5
|align="left"| Φίλιππος Βέροιας || 26 || 41
|-
|6
|align="left"| Νέστωρ Θεσ.||26||41
|-
|7
|align="left"| Α.Σ. Παπάγου||26||40
|-
|8
|align="left"| Δημόκριτος ||26||39
|-
|9
|align="left"|Κάδμος Θήβας ||26||38
|-
|10
|align="left"| Α.Ο. Δάφνη||26||37
|-
|11
|align="left"| Παναχαϊκή ||26||37
|-
|12
|align="left"| Χ.Α.Ν.Θ. ||26||35
|- bgcolor="ffc0cb"
|13
|align="left"|Νίκη Βόλου ||26||34|| υποβιβασμός
|- bgcolor="ffc0cb"
|14
|align="left"| Γ.Σ. Λάρισας ||26||33|| υποβιβασμός
|}
1 Η θέση κατάταξης στις περιπτώσεις ισοβαθμίας καθορίστηκε με βάση τα αποτελέσματα μεταξύ των ομάδων που ισοβάθμησαν.
2 Ο Πειραϊκός Σύνδεσμος επικράτησε σε αγώνες διαβάθμισης (πλέι-οφ) του Α.Ο. Σερρών και ανέβηκε στην Α2΄.Πρώτος σκόρερ''':
Σταύρος Ελληνιάδης (Πειραϊκός): 723 πόντοι.
Πηγές
"Ματιές στα σπορ", Ιανουάριος 1989.
Β εθνική κατηγορία καλαθοσφαίρισης ανδρών
Πρωταθλημα Ελλαδος Β Ανδρων 1987 1988
Πρωταθλημα Ελλαδος Β Ανδρων 1987 1988
|
105676
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%20%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A1%CF%8E%CE%BC%CE%B7%CF%82
|
Μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης
|
Η μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης, το 64 μ.Χ., θεωρείται ένα από τα πλέον σημαντικά γεγονότα του 1ου αιώνα, αποτελεί την πιο σημαντική και εκτεταμένη φωτιά που έχει ξεσπάσει στην πόλη της Ρώμης και συγκαταλέγεται από τους περισσότερους χριστιανούς στα γεγονότα - σταθμούς του ιστορικού των σποραδικών διωγμών της θρησκείας τους από το ρωμαϊκό κράτος. Επίσης, αποτελεί ένα από τα κομβικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη βασιλεία του Νέρωνα. Ο ίδιος ο Νέρων έχει επικρατήσει να θεωρείται ο επικρατέστερος υπεύθυνος για τον εμπρησμό, όμως δεδομένων των σύγχρονων του Αυτοκράτορα πηγών, αλλά και των απόψεων μεταγενέστερων ιστορικών δεν μπορεί να στραφεί η ενοχή με βεβαιότητα προς κάποια κατεύθυνση και οι περισσότερες γνώμες θεωρούνται, απλώς, εικασίες.
Το γεγονός
Τη νύχτα της 18ης προς 19η Ιουλίου του έτους 64 μ.Χ., σε καταστήματα στην καρδιά της Ρώμης, στο Circus Maximus, ξέσπασε πυρκαγιά. Η εστία ξεκίνησε στην πύλη Καπίνη προς το μέρος του μεγάλου Αμφιθεάτρου που αποτελούσε συνέχεια με τον Παλατίνο λόφο και το Καίλιον. Η συνοικία αυτή είχε πολλά καταστήματα γεμάτα από εύφλεκτες ύλες, που, σε συνδυασμό με το δυνατό άνεμο, είχαν ως αποτέλεσμα να μεταδοθεί η φωτιά με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Οι φλόγες, αφού έκαναν το γύρο του Παλατίνου, κατέστρεψαν το Ναό του Ηρακλή, την Αγορά, τις Καρίνες, ανέβηκαν στους λόφους και προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στο Παλατίνο και σε έναν ναό του Δία. Παρότι σταμάτησε προσωρινά μπροστά σε έναν όγκο υψηλών οικιών, γρήγορα σημειώθηκε αναζωπύρωση και η καταστροφή συνεχίστηκε.
Ο απολογισμός της καταστροφής ήταν τραγικός: η «Αιώνια Πόλη» βρισκόταν στο έλεος της φωτιάς για έξι ημέρες. Από τα 14 μεγάλα διαμερίσματα της πόλης, τα τρία καταστράφηκαν ολοκληρωτικά, στα επτά ελάχιστα σπίτια έμειναν όρθια, ως μισοκαμμένα ερείπια, και μόλις τέσσερα παρέμειναν ανέπαφα. Ο αριθμός των νεκρών έμεινε ανεξακρίβωτα μεγάλος, ενώ 4.000 απλές κατοικίες και 132 αρχοντικά μέγαρα καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Ο ρόλος του Νέρωνα και η γνώμη του Τάκιτου
Η γνώμη που έχει διαμορφωθεί σε όσους έχουν υπόψη τους τη μεγάλη φωτιά στη Ρώμη συνδέεται αναπόσπαστα με την εικόνα του Νέρωνα. Ο Νέρων, που ήταν Αυτοκράτορας της Ρώμης κατά το διάστημα 54-68 μ.Χ., αναφέρεται από τους περισσότερους ιστορικούς ως ημιπαράφρων και πυρομανής
.
Από διασταύρωση των πηγών, διαπιστώνει κανείς ότι, όταν ξέσπασε η πυρκαγιά, ο Νέρων ήταν στο Άντιο και γύρισε στην πόλη μοναχά όταν η φωτιά έφθασε στην προσωρινή του κατοικία και στάθηκε αδύνατο να περισώσει οτιδήποτε από τις φλόγες. Φαίνεται ότι ο Νέρων δε νοιαζόταν ιδιαίτερα να διασώσει την κατοικία του, γιατί τον είχε παρασύρει η φρίκη του θεάματος. Κάπου εδώ, δημιουργείται και η εικόνα του Αυτοκράτορα, ντυμένου σαν ηθοποιού, να απαγγέλλει ωδές για την καταστροφή της Τροίας, ενώ κοιτάζει από το ανάκτορό του την πόλη να καίγεται.
Η ανωτέρω εικόνα του Νέρωνα, η οποία θα παραμείνει στερεότυπη στην ιστορική παράδοση επί είκοσι ολόκληρους αιώνες, σήμερα αμφισβητείται από κάποιους ως αναληθοφανής, με βασικό επιχείρημα τα γραπτά του ιστορικού Τάκιτου (55-120), που θεωρείται ο σημαντικότερος ιστορικός των Ρωμαίων και αποτελούν τη μόνη, σύγχρονη της καταστροφής, πηγή. Υποστηρίζει, λοιπόν, ο Τάκιτος ότι δεν είναι βέβαιο αν η πυρκαγιά ξέσπασε από ένα τυχαίο γεγονός ή αν ο Νέρων ήταν ο πραγματικός αυτουργός. Ο ίδιος ιστορικός, αντίθετα, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τα μέτρα που έλαβε ο αυτοκράτορας για να ανακουφίσει τον πληθυσμό της Ρώμης από τα δεινά της μεγάλης αυτής καταστροφής.
Μεταγενέστεροι ιστορικοί
Όσο προχωρεί κανείς στη μελέτη των πηγών, διαπιστώνει ότι οι μεταγενέστεροι ιστορικοί προσθέτουν όλο και περισσότερες λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα να προβάλλει τελικά ο Νέρων ως ο κύριος ένοχος της καταστροφής. Ανεξάρτητα από την αξιοπιστία των πηγών αυτών, έχουν σημαντική ιστορική αξία.
Ο Σουητώνιος (που γράφει μία-δύο δεκαετίες αργότερα από τον Τάκιτο), ο Δίων Κάσσιος και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος γράφουν, με κατηγορηματικό τρόπο, ότι η πυρκαγιά είχε διαταχθεί από τον Αυτοκράτορα ή, το λιγότερο, ότι ξαναφούντωσε με διαταγή του, τη στιγμή που επρόκειτο να σβήσει (η αναζωπύρωση που αναφέρθηκε παραπάνω).
Στα έργα τους, βρίσκονται ακόμη και αναφορές από άτομα που υποστηρίζουν ότι αναγνώρισαν πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντός του που έβαζαν τη φωτιά από διάφορα σημεία της πόλης. Σε μερικά σημεία, καθώς περιγράφουν, η φωτιά άναψε από ανθρώπους που υποκρίνονταν τους μεθυσμένους, ενώ η φωτιά ξέσπασε αυτόματα και ταυτόχρονα σε πολλά μέρη. Διηγούνται ακόμα, ότι στη διάρκεια της πυρκαγιάς, είδαν στρατιώτες και αυτούς που ήταν επιφορτισμένοι με την κατάσβεσή της να την υποδαυλίζουν και να εμποδίζουν τις καταβαλλόμενες προσπάθειες για τον περιορισμό της, και όλα αυτά, με απειλητικό ύφος, ως άνθρωποι που εκτελούσαν επίσημες διαταγές.
Επιπλέον, υπάρχει και αντίθετη άποψη για τα έργα ανάπλασης, αφού υποστηρίζεται από κάποιους ότι η καταστροφή της πόλης επέτρεψε στο Νέρωνα να ξαναχτίσει τα δημόσια και θρησκευτικά κτίρια με βάση τα ελληνικά πρότυπα που θαύμαζε, ενώ και το χτίσιμο του νέου παλατιού θεωρήθηκε από μέρος του λαού ως περαιτέρω απόδειξη της ενοχής του, αφού ξεκίνησε ένα ακόμη δαπανηρό έργο, την ώρα που η κατεστραμμένη πόλη έμοιαζε χρεοκοπημένη.
Η αντίθετη άποψη και η νέα θεωρία
Ο Λακτάντιος, ένας από τους πρώτους χριστιανούς συγγραφείς, τον οποίο μάλιστα πήρε υπό την προστασία του ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας, διαχωρίζει τη θέση του από τους υπόλοιπους χριστιανούς ιστορικούς της εποχής του και δεν αποδίδει στον Νέρωνα τη «σκηνοθεσία» του εμπρησμού ως αφορμή για τους διωγμούς των Χριστιανών.
Μια γνώμη, που διατυπώθηκε πιο πρόσφατα βάσει της μελέτης των ιστορικών πηγών, υποστηρίζει ότι η φωτιά όχι μόνο δεν ήταν έργο του Νέρωνα αλλά ξεκίνησε στο πλαίσιο μια πολιτικής συνωμοσίας εναντίον του τότε Αυτοκράτορα. Πράγματι, την άνοιξη του 65 μ.Χ., είχε αποκαλυφθεί μια ευρείας κλίμακας συνωμοσία από μέλη της συγκλήτου που ήταν δυσαρεστημένα από την πολιτική του Νέρωνα. Ωστόσο και αυτή η άποψη δεν μπορεί να στηριχθεί επαρκώς και αποτελεί μόνο μια εικασία.
Συμπεράσματα
Όπως διαπιστώνει κανείς από την ενδελεχή μελέτη των πηγών της εποχής και των συγκεντρωτικών έργων των σύγχρονων ιστορικών, αν δεν ξεκίνησε η πυρκαγιά από ένα τυχαίο γεγονός, ο πραγματικός αυτουργός του μαζικού αυτού εγκλήματος παραμένει άγνωστος. Ανεξάρτητα από το αν ο Νέρων ήταν ημιπαράφρων, γεγονός που μάλλον δεν αμφισβητείται από το σύνολο των ιστορικών, αυτό δεν αποτελεί και επαρκή κατηγορία για να του αποδοθεί η ευθύνη της καταστροφής, όσο και αν φαίνεται ως ο επικρατέστερος ένοχος για τη μεγάλη φωτιά, που έφθασε στο σημείο να απειλήσει τη Ρώμη ακόμη και με ολοκληρωτική καταστροφή.
Σημειώσεις και παραπομπές
Ιστορία της Αρχαίας Ρώμης
Ρωμης
|
363083
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%BE%CE%B7%20%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Διακήρυξη Χειραφέτησης
|
Η Διακήρυξη Χειραφέτησης ή Διακήρυξη 95 ήταν εκτελεστικό διάταγμα του πρόεδρου των Η.Π.Α, Αβραάμ Λίνκολν, που εκδόθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1862,και ίσχυσε από την 1η Ιανουαρίου 1863 σύμφωνα με το οποίο, καταργούνταν από την 1η Ιανουαρίου του 1863 η δουλεία στις Πολιτείες που αποτελούσαν τότε (κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (Νότιοι) τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής και είχαν κηρύξει τον πόλεμο εναντίων της Ένωσης (Βόρειοι).
Η Διακήρυξη μετέτρεψε τη Χειραφέτηση σε ένα στόχο του Εμφυλίου Πολέμου. Επίσης εξασθένησε προσπάθειες μέσα στην Αγγλία και τη Γαλλία να αναγνωρίσουν επίσημα τη Συνομοσπονδία. Ενώ οι στρατιώτες της Ένωσης προέλαυναν μέσα στα εδάφη των επαναστατών ελευθέρωναν χιλιάδες σκλάβους τη μέρα. Πολλοί δεν περίμεναν και απλώς το έσκασαν από τους ιδιοκτήτες τους αναζητώντας ελευθερία.
Οι πολιτείες που ήταν μεν υπέρ της δουλείας αλλά είχαν παραμείνει πιστές στην Ένωση και δεν είχαν κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, εξαιρούνταν από την απόφαση. Συγκεκριμένα εξαιρέθηκαν οι Πολιτείες του Μέριλαντ, του Ντέλαγουερ, του Μιζούρι και του Κεντάκυ. Η διακήρυξε επίσης δεν ίσχυε στο Τενεσί καθώς και στις περιοχές εντός της Βιρτζίνιας και της Λουιζιάνας που ήταν ήδη ελεγχόμενες από στρατεύματα της Ένωσης.
Η Διακήρυξη
Στις 1 Ιανουαρίου 1863 ονόμασε τις 10 πολιτείες στις οποίες θα ίσχυε η διακήρυξη: Τέξας, Νότια Καρολίνα, Βόρεια Καρολίνα, Τζόρτζια, Αλαμπάμα, Μισισίπι, Αρκάνσας, Βιρτζίνια, Κεντάκι και Λουιζιάνα. Οι πέντε συνοριακές πολιτείες όπου η σκλαβιά ήταν ακόμα νόμιμη δεν επηρεάστηκαν από τη διακήρυξη καθώς ήταν ακόμα κομμάτια της Ένωσης. Επίσης η διακήρυξη δεν ίσχυε ούτε στο Τενεσί καθώς οι δυνάμεις της Ένωσης είχαν ήδη καταλάβει την περιοχή. Ορισμένες κομητείες της Βιρτζίνια που ήταν ακόμα στη διαδικασία απόσχισης από την τότε πολιτεία και δημιουργία της νέας πολιτείας της Δυτικής Βιρτζίνιας ονομάστηκαν συγκεκριμένα ως εξαιρέσεις όπως και μερικές ενορίες γύρω από τη Νέα Ορλεάνη στη Λουιζιάνα.
Σύμφωνα με τη Διακήρυξη:
Οι πρώτοι που επωφελήθηκαν του διατάγματος ήταν οι αφροαμερικονοί που ζούσαν στις πολιτείες της Ένωσης οι οποίοι ελευθερώθηκαν αμέσως. Καθώς οι στρατιώτες του Βορρά κινούνταν ενάντια του Νότου ελευθέρωσαν σχεδόν και τους 4.000.000 σκλάβους της περιοχής. Μάλιστα πολλοί πρώην σκλάβοι εντάχθηκαν στον στρατό των Η.Π.Α.
Η πλήρης κατάργηση της δουλείας συντελέστηκε με την περίφημη του αμερικανικού Συντάγματος, το 1865.
Πηγές - Παραπομπές
Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος
Ανθρώπινα δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες
Δουλεία
|
70523
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CE%B9%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B5%20%28%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82%29
|
Διαίρει και βασίλευε (υπολογιστές)
|
Στην επιστήμη των υπολογιστών, διαίρει και βασίλευε (divide and conquer, D&C) είναι μέθοδος επίλυσης προβλημάτων. Το πρόβλημα διαιρείται σε μικρότερα υποπροβλήματα και στη συνέχεια οι λύσεις τους συνδυάζονται για να προκύψει η λύση του αρχικού προβλήματος. Η μέθοδος αποτελεί τη βάση πολλών αλγορίθμων, π.χ. στους αλγόριθμους ταξινόμησης merge-sort και Quicksort.
Το όνομά της προέρχεται από τη γνωστή ρήση του Καίσαρα, divide ut regnes (λατινικά).
Μέθοδος
Η μέθοδος χρησιμοποιεί τρία στάδια για την επίλυση ενός προβλήματος. Συγκεκριμένα:
Το πρόβλημα διαιρείται σε ένα αριθμό υποπροβλημάτων. ("Διαίρει")
Ακολουθεί αναδρομική επίλυση των προβλημάτων. Ωστόσο, εάν το μέγεθος των υποπροβλημάτων είναι αρκετά μικρό η επίλυση τους γίνεται κατευθείαν. ("Βασίλευε")
Τέλος οι λύσεις των υποπροβλημάτων συνδυάζονται σε μία ενιαία λύση στο αρχικό πρόβλημα.
Πλεονεκτήματα
Δύσκολα προβλήματα
Η μέθοδος είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στην επίλυση δύσκολων προβλημάτων, καθώς στηρίζεται στην επίλυση μικρότερων, ευκολότερων προβλημάτων. Παράδειγμα αποτελεί το παιχνίδι των Πύργων του Ανόι.
Μειονεκτήματα
Πολυπλοκότητα
Η αντιμετώπιση ορισμένων απλών, μικρών προβλημάτων με το συγκεκριμένο τρόπο (αναδρομικό - recursive) είναι δυνατόν να είναι πιο περίπλοκη και δυσνόητη από αντίστοιχη επίλυση βασιζόμενη σε απλή επανάληψη (iterative).
Βλ. Επίσης
Αλγόριθμος
Αναδρομή
Quicksort (Γρήγορη ταξινόμηση)
Merge-sort
Πύργοι του Ανόι
Βιβλιογραφία
T.H. Cormen, C.E. Leiserson, R.L. Rivest, Introduction to Algorithms, The MIT Press, 2nd Edition.
Αλγόριθμοι
Αλγόριθμοι Διαίρει και Βασίλευε
Επιχειρησιακή έρευνα
Αλγόριθμοι και μέθοδοι βελτιστοποίησης
|
532972
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%83%CF%8C%CE%BD
|
Πέτρος Β΄ του Αλανσόν
|
Ο Πέτρος Β΄ (Pierre II d'Alençon, 1340 - 20 Σεπτεμβρίου 1404) από τον Οίκο του Βαλουά-Αλανσόν ήταν κόμης του Αλανσόν (1361-1404) και του Περς (1377-1404).
Βιογραφία
Ήταν τριτότοκος γιος του Καρόλου Β΄ κόμη του Αλανσόν και του Περς και της Μαρίας των Ιβρέα, κόρης του Φερδινάνδου διαδόχου της Καστίλης.
Έγινε ιππότης το 1350. Το 1356 στη μάχη του Πουατιέ αιχμαλωτίστηκε ο Ιωάννης Β΄ της Γαλλίας και ο Πέτρος Β΄ ήταν ένας από τους ομήρους που δόθηκαν στους Άγγλους για την απελευθέρωση του βασιλιά. Επέστρεψε στη Γαλλία το 1370. Μαζί με τον μικρότερο αδελφό του Ροβέρτο εκστράτευσαν εναντίον των Άγγλων στην Ακουιτανία, κατέλαβαν το Λιμόζ, όχι όμως το Ουσόν.
Το 1346 απεβίωσε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος Κάρολος Γ΄ στο Αλανσόν, που παραιτήθηκε το 1361 -υπέρ του Πέτρου Β΄- για να γίνει αρχιεπίσκοπος της Λυών. Ο δευτερότοκος Φίλιππος έγινε αρχιεπίσκοπος της Ρουέν. Ο μικρότερος Ροβέρτος έλαβε το Περς, αλλά απεβίωσε το 1377 και τον διαδέχθηκε ο Πέτρος Β΄.
Πολέμησε υπό τον Μπερτράν ντυ Γκεκλέν στη Βρετάνη και τραυματίστηκε πριν το Χανεμπόν. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία εναντίον του Γουλιέλμου Α΄ δούκα του Γκέλντερς το 1388. Απεβίωσε το 1404 στο Αρζεντάν.
Οικογένεια
Το 1371 νυμφεύτηκε τη Μαρία Σαμαιλάρ υποκόμισσα του Μπωμόν-ω-Μαιν και είχε τέκνα:
Μαρία 1373-1417, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Ζ΄ κόμη του Αρκούρ και του Ωμάλ.
Ιωάννα 1378-1403.
Αικατερίνη 1380-1462, παντρεύτηκε πρώτα τον Πέτρο των Εβρέ, κόμη του Μορταίν (γιο του Καρόλο Β΄ της Ναβάρρας) και έπειτα τον Λουδοβίκο Ζ΄ δούκα της Βαυαρίας-Ίνγκολστατ.
Ιωάννης Α΄ 1385-1415, κόμης του Αλανσόν και του Περς.
Από μια εκτός γάμου σχέση του είχε ένα φυσικό τέκνο:
(νόθος) Πέτρος απεβ. μετά το 1422, κύριος του Ωνού.
Παραπομπές
Οίκος των Βαλουά
|
474893
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CE%A3%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%AF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%20%CE%91%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%2C%201963%29
|
Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου (ταινία, 1963)
|
Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου (αγγλικά: The Sword in the Stone) είναι αμερικανική κωμική-φαντασίας ταινία μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων που κυκλοφόρησε το 1963, με παραγωγό τον Ουώλτ Ντίσνεϋ και διανομή στις αίθουσες από τα Walt Disney Studios Motion Pictures στις 25 Δεκεμβρίου 1963. Ήταν η τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων που κυκλοφόρησε από την Disney πριν από τον θάνατο του Ουώλτ Ντίσνεϋ. Τα τραγούδια της ταινίας συνέθεσαν και έγραψαν οι αδελφοί Σέρμαν, οι οποίοι αργότερα έγραψαν τη μουσική σε άλλες ταινίες της Disney όπως οι Μαίρη Πόππινς (1964), Το Βιβλίο της Ζούγκλας (1967) και Μάγισσες και Σκουπόξυλα (1971).
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα, το οποίο κυκλοφόρησε το 1938 ως ένας τόμος. Αργότερα, επανεκδόθηκε ως το πρώτο μέρος μιας τετραλογίας του Τ. Έιτς. Ουάιτ, το όνομα της οποίας ήταν Ο Ένας και Μελλοντικός Βασιλιάς.
Πλοκή
Μετά το θάνατο του Βασιλιά της Αγγλίας, Ούθερ Πεντράγκον, δεν υπάρχει κανένας διάδοχος για το θρόνο, ενώ στο Λονδίνο εμφανίζεται ένα σπαθί καρφωμένο σε ένα αμόνι. Το σπαθί φέρει μια επιγραφή στην οποία λέει ότι όποιος καταφέρει να βγάλει το σπαθί από το αμόνι, αυτός θα είναι και ο νέος βασιλιάς. Κανένας δεν μπορεί να αφαιρέσει το σπαθί, το οποίο τελικά ξεχνιέται, αφήνοντας την Αγγλία να βυθιστεί σε μια περίοδο σκοταδισμού.
Χρόνια αργότερα, ένα ορφανό δωδεκάχρονο αγόρι με το όνομα Αρθούρος, κοινώς γνωστός ως Γουάρτ, χωρίς να το θέλει τρομάζει ένα ελάφι το οποίο κυνηγά ο θετός του αδελφός Κέι, αναγκάζοντας τον Κέι να πετάξει το βέλος του προς το δάσος. Στην προσπάθειά του να βρει το βέλος, ο Αρθούρος καταλήγει στην καλύβα του Μέρλιν του μάγου, ο οποίος ανακηρύσσει τον εαυτό του ως τον παιδαγωγό του Άρθούρου. Επιστρέφει μαζί με το αγόρι στο σπίτι του, ένα κάστρο το οποίο διοικεί ο Σερ Έκτορ, ο θετός πατέρας του Αρθούρου. Ο φίλος του Έκτορ, ο Σερ Πέλινορ, καταφτάνει με τα νέα ότι το ετήσιο τουρνούα της χώρας θα διεξαχθεί στο Λονδίνο την Πρωτοχρονιά και ο νικητής θα στεφθεί ως ο νέος βασιλιάς της Αγγλίας. Ο Έκτορ αποφασίζει να ξεκινήσει να προπονεί τον Κέι για το τουρνουά και διορίζει τον Αρθούρο ως τον ακόλουθό του.
Για να εκπαιδεύσει τον Αρθούρο, ο Μέρλιν μεταμορφώνει το αγόρι, αλλά και τον εαυτό του, σε ψάρια. Κολυμπούν στην τάφρο του κάστρου μαθαίνοντας τους νόμους της φύσης, αλλά πιο σημαντικό είναι για τον Αρθούρο να μάθει να βασίζεται στο μυαλό του στην αντιμετώπιση επικίνδυνων καταστάσεων (μυαλό ισχυρότερο από τη δύναμη). Ο Αρθούρος δέχεται επίθεση από ένα λούτσο, αλλά σώζεται από τον Αρχιμήδη, την κουκουβάγια του Μέρλιν. Όταν ο Αρθούρος προσπαθεί να πει στον Έκτορ για το μάθημά του, ο Έκτορ δεν τον πιστεύει και τον στέλνει ως τιμωρία στην κουζίνα για να πλύνει τα πιάτα. Ο Μέρλιν χρησιμοποιεί τη μαγεία του και μαγεύοντας τα πιάτα να πλυθούν μόνα τους, έτσι ώστε ο Αρθούρος να απελευθερωθεί από τα καθήκοντά του. Οι δυο τους, πηγαίνουν για άλλο ένα μάθημα. Αυτή τη φορά, μεταμορφώνονται σε σκίουρους για να διδαχθεί ο Αρθούρος για τη βαρύτητα και να καταλάβει τη σημαντικότητα του να σκέφτεται πριν ενεργεί. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, δύο θυληκιές σκιουρίνες τους ερωτεύονται και όταν ο Αρθούρος δέχεται επίθεση από ένα λύκο, η σκιουρίνα του σώζει τη ζωή πριν προλάβει ο Μέρλιν να επανέλθει στην ανθρώπινη μορφή του. Ενώ η διώκτης του Μέρλιν είναι αρχικά τρομοκρατημένη και στη συνέχεια θυμωμένη μαζί του που δεν είναι πραγματικός σκίουρος, η διώκτης του Αρθούρου είναι πληγωμένη. Όταν ο Μέρλιν και ο Αρθούρος επιστρέφουν στο κάστρο, ο Έκτορ κατηγορεί τον Μέρλιν ότι χρησιμοποίησε μαύρη μαγεία για να μαγέψει τα πιάτα. Ο Αρθούρος τον υπερασπίζεται, αλλά ο Έκτορ αρνείται να ακούσει και τιμωρεί τον Αρθούρο αντικαθιστώντας τον με τον Χομπς ως ακόλουθο του Κέι.
Αποφασίζοντας να επανορθώσει, ο Μέρλιν αποφασίζει να διδάσκει τον Αρθούρο σε πλήρες ωράριο. Ωστόσο, οι γνώσεις του Μέρλιν για το μέλλον προκαλούν σύγχυση στον Αρθούρο, και έτσι διορίζει τον Αρχιμήδη ως τον δάσκαλό του. Όταν ο Αρθούρος φαντάζεται το πώς θα ήταν αν μπορούσε να πετάξει, ο Μέρλιν τον μεταμορφώνει σε σπουργίτι με τον Αρχιμήδη να του μαθαίνει πώς να πετάει. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, ο Αρθούρος δέχεται επίθεση από ένα γεράκι και πέφτει μέσα στην καμινάδα της Μαντάμ Μιμ, μιας κακιάς μάγισσας και αντίπαλο του Μέρλιν. Η Μιμ εξασκεί μαγεία χρησιμοποιώντας κόλπα, σε αντίθεση με τον Μέρλιν ο οποίος τη χρησιμοποιεί για εκπαιδευτικούς λόγους. Ο Μέρλιν επεμβαίνει πριν η Μιμ καταστρέψει τον Αρθούρο και εκείνη τον προκαλεί σε μονομαχία μάγων. Παρά το ότι η Μιμ κλέβει κατά τη διάρκεια της μονομαχίας παραβιάζοντας τους κανόνες, ο Μέρλιν δείχνει πιο έξυπνος και μεταμορφώνει τον εαυτό του σε ένα μικροοργανισμό («Malignalitaloptereosis»), ο οποίος μολύνει την Μιμ με μια ασθένεια που μοιάζει με ανεμοβλογιά, νικώντας την τελειωτικά και αποδεικνύοντας ότι η γνώση είναι πιο σημαντική από τη δύναμη.
Την παραμονή των Χριστουγέννων, ενώ ο Κέι και ο Έκτορ ετοιμάζονται να αναχωρήσουν για το Λονδίνο, ο Χομπς αρρωσταίνει με μαγουλάδες, αναγκάζοντας τον Έκτορ να αποκαθιστήσει τον Αρθούρο ως τον ακόλουθο του Κέι. Αυτό προκαλεί ρήξη στη σχέση του Αρθούρου με τον Μέρλιν. Όταν ο Αρθρούρος υπερασπίζεται την επιλογή του να πάει στο Λονδίνο ως ακόλουθος, ο Μέρλιν θυμωμένος μεταφέρει τον εαυτό του στις Βερμούδες. Την ημέρα του τουρνουά, ο Αρθούρος συνειδητοποιεί ότι άφησε το σπαθί του Κέι στο πανδοχείο, το οποίο τώρα είναι κλειστό (λόγω του τουρνουά) και δεν μπορεί να μπει μέσα για να το πάρει. Ο Αρχιμήδης βλέπει το σπαθί που βρίσκεται πάνω στο αμόνι και προτρέπει τον Αρθούρο να πάει αυτό στον Κέι. Ο Αρθούρος καταφέρνει να το αφαιρέσει από το αμόνι, μη γνωρίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο εκπληρώνει την προφητεία για τον μελλοντικό βασιλιά. Όταν ο Αρθούρος επιστρέφει με το σπαθί, ο Έκτορ το αναγνωρίζει και το τουρνουά σταματά. Ο Έκτορ τοποθετεί το σπαθί πίσω στο αμόνι, απαιτώντας από τον Αρθούρο να αποδείξει ότι εκείνος είναι που το αφαίρεσε. Νομίζοντας ότι μιας και έχει αφαιρεθεί μια φορά, τώρα ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να το κάνει, ο Κέι και οι υπόλοιποι προσπαθούν ανεπιτυχώς να βγάλουν το σπαθί από το αμόνι. Ο Σερ Πέλινορ και ένας άλλος ιππότης, ο Σερ Μπαρτ, υποστηρίζουν τον Αρθούρο και τον ενθαρρύνουν να ξανατραβήξει το σπαθί. Ο Αρθούρος το κάνει, αποκαλύπτοντας ότι είναι ο νόμιμος βασιλιάς της Αγγλίας, κερδίζοντας τον σεβασμό του Έκτορ και του Κέι.
Ο Αρθούρος στέφεται βασιλιάς και κάθεται στο δωμάτιο του θρόνου μαζί με τον Αρχιμήδη, νιώθωντας ανέτοιμος να αναλάβει τέτοια μεγάλη ευθύνη. Συγκλονισμένος από το πλήθος που έχει μαζευτεί και ζητωκραυγάζει για εκείνον, ο Αρθούρος καλεί τον Μέρλιν σε βοήθεια. Ο Μέρλιν επιστρέφει από τις Βερμούδες (και τον 20ο αιώνα) και είναι συνεπαρμένος όταν βρίσκει τον Αρθούρο να είναι ο βασιλιάς για τον οποίο μιλάνε στο μέλλον. Ο Μέρλιν λέει στον Αρθούρο ότι θα είναι ο αρχηγός των Ιπποτών της Στρογγυλής Τράπεζας και θα γίνει διάσημος, πρωταγωνιστώντας σε βιβλία, ακόμη και σε ταινίες, κάτι το οποίο (ως συνήθως) συγχύζει τον Αρθούρο.
Ηθοποιοί
Ρίκι Σόρενσεν, Ρίτσαρντ Ράιτερμαν και Ρόμπερτ Ράιτερμαν ως Αρθούρος, επίσης γνωστός και ως Γουόρτ. Είναι η προσαρμογή της Disney του θρυλικού Βρετανού αρχηγού Βασιλιά Αρθούρου. Τρεις διαφορετικοί ηθοποιοί χάρισαν τη φωνή τους στον Αρθούρο, οδηγώντας σε εμφανείς διαφορές στη φωνή του χαρακτήρα ανάμεσα στις σκηνές. Επίσης, οι τρεις φωνές έχουν Αμερικανική προφορά που τις κάνει εκ διαμέτρου αντίθετες με το Αγγλικό τοπίο και τις Βρετανικές προφορές των περισσοτέρων από τους άλλους ηθοποιούς/χαρακτήρες της ταινίας.
Καρλ Σουένσον ως Μέρλιν, ο θρυλικός μάγος ο οποίος βοηθά και επιμορφώνει τον Αρθούρο. Ο Μέρλιν εικονογραφήθηκε από αρκετούς από την ομάδα των «Εννέα Γηραιών» της Disney, συμπεριλαμβανομένων των Μιλτ Καχλ, Φρανκ Τόμας, Όλι Τζόνσον και Τζον Λάνσμπερι. Ο Καχλ σχεδίασε τον χαρακτήρα χρησιμοποιώντας και βελτιώνοντας τα σκίτσα του Μπιλ Πιτ. Ο Μέρλιν μπορεί να αναγνωριστεί από την τεράστια γενειάδα του, η οποία πιάνεται στις περισσότερες μηχανές που χρησιμοποιεί, και ένα ζευγάρι γυαλιά που φοράει. Είναι ο πιο ισχυρός μάγος του κόσμου.
Τζούνιους Μάθιους ως Αρχιμήδης, η ιδιότροπη αλλά μορφωμένη κουκουβάγια του Μέρλιν, η οποία έχει την ικανότητα να μιλάει και αποτελεί το κωμικό στοιχείο της ταινίας. Ο Αρχιμήδης συνοδεύει τον Αρθούρο κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του και είναι εκείνος ο οποίος ειδοποιεί τον Μέρλιν όταν ο Αρθούρος πέφτει στην καλύβα της Μαντάμ Μιμ, η οποία θέλει να τον καταστρέψει. Ο Αρχιμήδης μένει με τον Αρθούρο όταν ο Μέρλιν ταξιδεύει στον 20ο αιώνα και στις Βερμούδες.
Σεμπάστιαν Καμπότ ως Σερ Έκτορ, ο διοικητής του κάστρου του Βασιλιά Ούθερ Πέντραγκον και ο θετός πατέρας του Αρθούρου. Δεν πιστεύει στη μαγεία μέχρι τη στιγμή που ο Μέρλιν εφαρμόζει ένα ξόρκι μπροστά του, αναγκάζοντάς τον να του επιτρέψει να παραμείνει στο κάστρο και να διδάξει τον Αρθούρο. Παρόλο που αγαπάει τον Αρθούρο, ο Έκτορ του φέρεται σκληρά πολύ συχνά. Ο Καμπότ είναι επίσης και ο αφηγητής στην αρχή και στο τέλος της ταινίας.
Νόρμαν Άλντεν ως Σερ Κέι, ο μεγαλύτερος θετός αδελφός του Αρθούρου και γιος το Έκτορ. Αν και είναι ανίκανος στις διάφορες δραστηριότητες που απαιτούνται για το τουρνουά, όπως η κονταρομαχία και η μάχη με σπαθί, ο Έκτορ παραμένει αποφασισμένος να τον κάνει ιππότη και υποψήφιο βασιλιά. Αν και νοιάζεται για τον Αρθούρο, πολλές φορές του φέρεται με περιφρόνηση.
Μάρθα Γουέντγουορθ ως Μαντάμ Μιμ, μια μάγισσα εντριβής στη μαύρη μαγεία και το αντίπαλο δέος του Μέρλιν. Είναι η μόνη κακιά της ταινίας που βρίσκεται στην επίσημη λίστα κακών της Disney. Εικονογραφήθηκε από δύο από τους θρυλικούς «Εννέα Γηραιούς» της Disney, τον Μιλτ Καχλ (ο οποίος σχεδίασε τον χαρακτήρα χρησιμοποιώντας και βελτιώνοντας τα σκίτσα του Μπιλ Πιτ) και τον Φρανκ Τόμας. Ο Καχλ εικονογράφησε τις αρχικές της σκηνές με τον Αρθούρο ενώ ο Τόμας τη μονομαχία της με τον Μέρλιν. Η Γουέντγουορθ χάρισε επίσης τη φωνή της στη μεγαλύτερη σκιουρίνα, μια καχύποπτη, ηλικιωμένη σκιουρίνα η οποία αναπτύσσει μια έλξη προς τον Μέρλιν, όταν εκείνος και ο Αρθούρος μεταμφιέζονται σε σκίουρους.
Άλαν Νάπιερ ως Σερ Πέλινορ, φίλος του Σερ Έκτορ και αυτός ο οποίος ανακοινώνει το τουρνουά για την ανάδειξη του βασιλιά.
Θερλ Ράβενσκροφτ ως Σερ Μπαρτ, επίσης γνωστός και ως Μαύρος Ιππότης. Ένας από τους πρώτους που αναγνωρίζουν ότι ο Αρθούρος ήταν αυτός που έβγαλε το σπαθί από το αμόνι.
Τζίνι Τάιλερ ως νεαρή σκιουρίνα, μια νεαρή θηλυκιά η οποία έλκεται από τον Αρθούρο όταν εκείνος έχει τη μορφή σκίουρου. Αφού τον σώζει από τον λύκο, ο Αρθούρος επιστρέφει στην ανθρώπινη μορφή του και εκείνη ξεσπάει σε κλάματα καθώς φεύγει τρέχοντας. Τη βλέπουμε για τελευταία φορά όταν πληγωμένη και κλαίγοντας παρακολουθεί τον Αρθούρο και τον Μέρλιν να αποχωρούν από το δάσος.
Ελληνική μεταγλώττιση
Γιώργος Παλιός ως Μέρλιν
Παναγιώτης Αποστολόπουλος ως Αρθούρος
Κώστας Δαρλάσης ως Αρχιμήδης
Κώστας Τριανταφυλλόπουλος ως Σερ Έκτορ/Αφηγητής
Δημήτρης Μενούνος ως Σερ Κέι
Τζένη Στεφανάκου ως Μαντάμ Μιμ
Ντίνος Δουλγεράκης ως Σερ Πέλινορ
Χριστίνα Βαρζοπούλου ως Υπηρέτρια
Συμμετέχουν: Ανδρέας Ρήγας, Κώστας Μπερικόπουλος, Δημήτρης Κότσαρης, Σταύρος Μαυρίδης
Τραγουδούν: Νίκος Στεφάνου, Ελπινίκη Ζερβού, Άλεξ Παναγή, Μιχάλης Κατσούλης
Παραγωγή
Το 1939, ο Ουώλτ Ντίσνεϋ εξασφάλισε τα δικαιώματα του βιβλίου του Τ. Έιτς. Ουάιτ, Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου, για την ταινία και τα πρώτα εικονογραφημένα σενάρια έγιναν το 1949. Όταν η δουλειά για την ταινία Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας ολοκληρώθηκε το 1960, δύο πρότζεκτ βρίσκονταν υπό ανάπτυξη, το Chanticleer (Αλέκτωρ) και Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου. Στο πρώτο πρότζεκτ δούλευαν οι Κεν Άντερσον και Μαρκ Ντέιβις, οι οποίοι βοήθησαν στην παραγωγή μιας μεγάλου μήκους ταινίας σε ένα σκηνικό πιο σύγχρονο. Και οι δύο είχαν επισκεφτεί τα αρχεία της Disney και αποφάσισαν να υιοθετήσουν το σατυρικό στοιχείο στην παραγωγή τους, κοιτάζοντας παλαιότερες αντιλήψεις της δεκαεταίας του '40. Ο Άντερσον, ο Ντέιβις, ο Μιλτ Καχλ και ο σκηνοθέτης Βόλφγκανγκ Ράιτερμαν ξόδεψαν μήνες προετοιμάζοντας περίτεχνα εικονογραφημένα σενάρια για το Chanticleer και έπειτα από μια σιωπηλή αντίδραση κατά την παρουσίαση της ιστορίας, μια φωνή από το πίσω μέρος του δωματίου ακούστηκε να λέει: «Δεν μπορεί να φτιαχτεί προσωπικότητα από μια κότα!» Η φωνή ανήκε στον Μπιλ Πιτ. Όταν έφτασε ο καιρός για να εγκριθεί το ένα από τα δύο πρότζεκτ, ο Ουώλτ ανταποκρίθηκε στον Άντερσον λέγοντας: «Μόνο μια λέξη—χάλια!» Εν τω μεταξύ, η δουλειά για το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου προχωρούσε αργά από τον βετεράνο καλλιτέχνη ιστορίας, Μπιλ Πιτ. Αφού ο Ντίσνεϋ είχε δει την παραγωγή του Μπρόντγουεϊ Camelot (1960), ενέκρινε το πρότζεκτ για να προχωρήσει στην παραγωγή. Ο Όλι Τζόνστον δήλωσε: «[Ο Καχλ] έγινε έξω φρενών με τον Μπιλ που δεν προώθησε το Chanticleer έπειτα από όλη τη δουλειά που είχε κάνει στο πρότζεκτ. Είπε 'Μπορώ, ξέρεις, να ζωγραφίσω έναν καλό κόκορα' και ο Μπιλ απάντησε 'Το ίδιο κι εγώ'». Ο Πιτ θυμάται «πόσο ταπεινωτικό ήταν να αποδεχθεί την ήττα και ότι Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου είχε πάρει το πράσινο φως...Του επιτράπηκε να το κάνει με τον δικό του τρόπο και απογοήτευσε. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι δεν προσπαθούσα να τους ανταγωνιστώ, αλλά ότι απλά προσπαθούσα να κάνω αυτό που ήθελα ώστε να δουλέψει. Ήμουν στη μέση όλης αυτής της διαμάχης και έπρεπε επίσης να ευχαριστήσω τον Ουώλτ.»
Γράφοντας στην αυτοβιογραφία του, ο Πιτ αποφάσισε να γράψει ένα σενάριο πριν την παραγωγή των εικονογραφημένων σεναρίων, αλλά βρήκε την αφήγηση «περίπλοκη, με τον θρύλο του Αρθούρου μπλεγμένο σε ένα μείγμα άλλων θρύλων και μύθων» και βρίσκοντας μια απευθείας ιστορία απαιτείτο «κοσκίνισμα και διαλογή». Όταν ο Ουώλτ παρέλαβε το πρώτο πρόχειρο για το σενάριο, είπε στον Πιτ ότι θα έπρεπε να έχει περισσότερο περιεχόμενο. Στο δεύτερο πρόχειρο, ο Πιτ έκανε το σενάριο πιο μακρύ, μεγαλώνοντας τα πιο δραματικά στοιχεία της ιστορίας, τα οποία ο Ουώλτ ενέκρινε μέσω ενός τηλεφωνήματος από το Παλμ Σπρίνγκς της Φλόριντα.
Υποδοχή
Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου ήταν εμπορική επιτυχία στο box office και απετέλεσε την έκτη ταινία με τα περισσότερα έσοδα για το 1963. Στη Βόρεια Αμερική τα έσοδα έφτασαν τα $22,182,353, κερδίζοντας περίπου $4.75 εκατομμύρια από θεατρικές ενοικιάσεις. Ωστόσο, έλαβε μικτές κριτικές, οι οποίες έλεγαν ότι η ταινία είχε πάρα πολύ χιούμορ και «λεπτή αφήγηση». Η σελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes δίνει στην ταινία ποσοστό 72% θετικών κριτικών με μέσο όρο σκορ 6.1/10, βασισμένο σε 25 κριτικές. Στο τμήμα ομοφωνίας της σελίδας διαβάζουμε: «Μια αξιοπρεπής παρουσίαση του θρύλου του Βασιλιά Αρθούρου, Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου υποφέρει από σχετικά αδιάφορη εικονογράφηση, αλλά οι χαρακτήρες της εξακολουθούν να είναι αξέχαστοι και ελκυστικοί.» Η Νελ Μίνοου από το Common Sense Media βαθμολόγησε την ταινία με 4/5 γράφοντας: «Ευχάριστο κλασικό που φέρνει τον θρύλο του Αρθούρου στη ζωή».
Στο βιβλίο του The Best of Disney, ο Νιλ Σινγιάρντ δηλώνει ότι παρόλο που δεν είναι πολύ γνωστή, η ταινία έχει εξαιρετική εικονογράφηση, μια σύνθετη δομή και είναι στην πραγματικότητα πιο φιλοσοφική από άλλες ταινίες της Disney. Ο Σίνγιαρντ προτείνει ότι ο Ουώλτ Ντίσνεϋ μπορεί να έχει δει κάτι από τον εαυτό του στον Μέρλιν και ότι η Μιμ, η οποία «μισεί την υγιεινή ηλιοφάνεια», μπορεί να αντιπροσώπευε τους κριτικούς.
Διακρίσεις
Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερης Μουσικής το 1963, αλλά έχασε από την ταινία Η Τροτέζα.
Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου συμπεριέλαβε την ταινία στη λίστα με τις υποψηφιότητες για τις καλύτερες 10 ταινίες κινουμένων σχεδίων.
Soundtrack
Τη μουσική και τους στίχους σε όλα τα τραγούδια έγραψαν οι Ρόμπερτ Β. Σέρμαν και Ρίτσαρντ Μ. Σέρμαν.
Διεγραμμένα τραγούδια
«The Magic Key»
«The Sand of Time»
Home video
Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου κυκλοφόρησε σε VHS στις αρχές του 1986 ως μέρος της συλλογής «Τα Κλασικά της Disney», με μια δεύτερη VHS κυκλοφορία στις 12 Ιουλίου 1991. Επανακυκλοφόρησε σε VHS στις 28 Οκτωβρίου 1994. Για πρώτη φορά σε DVD κυκλοφόρησε στις 20 Μαρτίου 2001, ως μέρος της συλλογής «Τα Χρυσά Κλασικά της Disney». Το DVD περιείχε μπόνους χαρακτηριστικά, όπως δύο κλασικές ταινίες μικρού μήκους, το A Knight for a Day και το Brave Little Tailor, γεγονότα της ταινίας αλλά και το επεισόδιο «All About Magic» της τηλεοπτικής σειράς Disneyland. Το DVD της ταινίας επανακυκλοφόρησε στις 17 Ιουνίου 2008 σε μια ειδική έκδοση για τα 45 χρόνια από την κυκλοφορία της ταινίας. Το μόνο νέο χαρακτηριστικό σε αυτή την έκδοση ήταν το διαδραστικό παιχνίδι «Merlin's Magical Academy». Για τα 50 χρόνια, η ταινία κυκλοφόρησε σε Blu-ray στις 6 Αυγούστου 2013.
Άλλα media
Πολλοί χαρακτήρες από την ταινία έκαναν συχνές εμφανίσεις στην τηλεοπτική σειρά της Disney House of Mouse, στην οποία τη φωνή στον Μέρλιν χάρισε ο Χάμιλτον Καμπ. Μια αξιοσημείωτη εμφάνιση στη σειρά ήταν στο επεισόδιο «Rent Day», όπου λέει στον Μίκυ Μάους ότι θα του δώσει 50 ups μόνο αν έδινε στον Αρθούρο ένα σπαθί. Η Μαντάμ Μιμ εμφανίζεται ως κακιά στην spin-off ταινία Mickey's House of Villains («Το Σπίτι των Κακών του Μίκυ»). Ο Μέρλιν συχνάζει στα Πάρκα της Disney και είναι ο μόνος χαρακτήρας από την ταινία που εμφανίζεται στις συναντήσεις με επισκέπτες στο Disneyland Resort και στο Walt Disney World Resort. Εμφανίζεται στην ομάδα έναρξης της «Παρέλασης Ονείρων του Ουώλτ Ντίσνεϋ» στη Disneyland. Παρουσιάζει επίσης την τελετή Sword in the Stone στο καρουσέλ του Βασιλιά Αρθούρου, μια ατραξιόν στο Fantasyland της Disneyland. Το 2014 και το 2015, το πρόγραμμα υγείας Change4Life του Ηνωμένου Βασιλείου, ενσωμάτωσε στην οδηγία για την υγεία το «Higitus Figitus» ως το soundtrack σε διαφημίσεις προώθησης τη συνεργασίας με την Disney για το καλοκαιρινό τους πρόγραμμα «10 minute shake up».
Κόμικς
Η Μαντάμ Μιμ εμφανίζεται στον «Κόσμο των Παπιών» (ιστορίες με πρωταγωνιστές τον Ντόναλντ και άλλα μέλη της οικογένειας Ντακ), όπου μερικές φορές συνεργάζεται με την Μάτζικα Ντε Σπελ και/ή τους Μουργόλυκους. Εμφανίζεται επίσης στον «Κόσμο του Μίκυ Μάους» όπου συνεργάζεται με τον Μαύρο Πιτ κατά περιπτώσεις και σε κάποιο σημείο και με το Μαύρο Φάντασμα. Ήταν ερωτευμένη με τον Κάπτεν Χουκ σε αρκετές ιστορίες, ενώ σε άλλες με το Μαύρο Φάντασμα. Σε αρκετά Ευρωπαϊκά κόμικς, χάνει την αληθινά διαβολική της φύση και εμφανίζεται νοσηρή, αλλά σχετικά ευγενική.
Η Μιμ εμφανίστηκε σε αρκετά κόμικς παραγωγής του Studio Program στις Ηνωμένες Πολιτείες τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, συχνά ως κολλητή της Μάτζικα Ντε Σπελ. Οι περισσότερες από τις ιστορίες κυκλοφόρησαν στην Ευρώπη και τη Νότια Αμερική. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες είναι οι Τζιμ Φλέτσερ, Τόνι Στρόμπλ, Βόλφγκανγκ Σιάφερ και Κάτζα Σιάφερ. Αρκετοί νέεοι χαρακτήρες εμφανίστηκαν σε αυτές τις ιστορίες, συμπεριλαμβανομένου του Σάμσον Χεξ, ένας μαθητευόμενος των Μιμ και Μάτζικα.
Βιντεοπαιχνίδια
Η Μαντάμ Μιμ εμφανίζεται στο βιντεοπαιχνίδι World of Illusion ως ο τέταρτος αρχηγός του παιχνιδιού.
Ο Μέρλιν έχει χαρακτήρα δευτέρου ρόλου στη σειρά παιχνιδιών Kingdom Hearts, με τον Τζεφ Μπένετ να χαρίζει τη φωνή του στον χαρακτήρα στο Kingdom Hearts II. Στο Kingdom Hearts, ο Μέρλιν ζει σε μια εγκαταλελειμμένη παράγκα στην πόλη Τράβερς μαζί με τη Νεραϊδονονά της Σταχτοπούτας, όπου ο Βασιλιάς Μίκυ τους στέλνει να βοηθήσουν τον Σόρα, τον Ντόναλτ και τον Γκούφυ στην τέχνη της μαγείας. Έχει στην κατοχή του ένα παλιό βιβλίο το οποίο περιέχει τον κόσμο Hundred Acre Wood, ο οποίος αποτελεί το σπίτι του Γουίνι. Ωστόσο, οι σελίδες του βιβλίου έχουν σκιστεί και διασκορπιστεί, κι έτσι ο Μέρλιν ζητάει από τον Σόρα να τις βρει και να τις επιστρέψει σε αυτόν. Στο Kingdom Hearts II, ο Μέρλιν μετακομίζει στο Hollow Bastion για να βοηθήσει την ομάδα του Λεόν ως μέρος της Επιτροπής Αποκατάστασης της πόλης. Έρχεται αντιμέτωπος όμωε με τον Σιντ, ο οποίος προτιμά τη δική του εμπειρία σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές παρά τη μαγεία του Μέρλιν. Ο Μέρλιν καθοδηγεί και πάλι τον Σόρα, τον Ντόναλντ και τον Γκούφυ στην εξάσκηση της μαγείας και ζητάει και πάλι να του βρουν τα χαμένα κομμάτια από το βιβλίο του Γουίνι. Σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού, καλείται στο Κάστρο της Disney από τη Βασίλισσα Μίννι για να αντιμετωπίσει την απειλή της Μαλέφισεντ. Κατασκευάζει μια πόρτα που οδηγεί στο παρελθόν του Κάστρου της Disney (Timeless River) έτσι ώστε το τρίο να εξερευνήσει και να σταματήσει τη Μαλέφισεντ και τα σχέδια του Πιτ. Στο πρίκουελ, Kingdom Hearts Birth by Sleep, ο Μέρλιν συναντά τους Τέρρα, Άκουα και Βέντους στους οποίους δίνει πρόσβαση στον κόσμο Hundred Acre Wood. Στο πρίκουελ αποκαλύπτεται επίσης ότι ο Τέρρα ήταν αυτός που του έδωσε το βιβλίο όταν το βρήκε στον κόσμο Radiant Garden. Σύμφωνα με τον δημιουργό της σειράς Τετσούγια Νομούρα, ένας κόσμος βασισμένος στην ταινία ήταν να εμφανιστεί αρχικά στο Kingdom Hearts 3D: Dream Drop Distance, αλλά η ιδεά απορρίφθηκε.
Προσαρμογή σε live-action ταινία
Σύμφωνα με το The Hollywood Reporter, η Disney ετοιμάζει μια εκδοχή της ταινίας Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου σε live-action ταινία, όπου ο Μπράιαν Κόγκμαν θα γράψει το σενάριο και ο Μπρίγκχαμ Τέιλορ θα αναλάβει την παραγωγή.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου στο AllMovie
Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου στο The Big Cartoon DataBase
Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου στο TCM Movie Database
Ταινίες του 1963
Αμερικανικές ταινίες
Αμερικανικές μουσικές ταινίες
Μουσικές ταινίες κινουμένων σχεδίων
Αγγλόφωνες ταινίες
Ταινίες σε παραγωγή Ουώλτ Ντίσνεϋ
Ταινίες παραγωγής Walt Disney Pictures
Ταινίες των Walt Disney Animation Studios
Ταινίες βασισμένες σε βρετανικά μυθιστορήματα
Αμερικανικές μουσικές κωμικές ταινίες
Κωμικές ταινίες κινουμένων σχεδίων
Ταινίες σε σκηνοθεσία Βόλφγκανγκ Ράιτερμαν
Αμερικανικές περιπετειώδεις ταινίες φαντασίας
Ταινίες κινουμένων σχεδίων παραγωγής Walt Disney Pictures
|
603664
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B7%20%CF%86%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%B7
|
Ασύρματη φόρτιση
|
Η ασύρματη φόρτιση είναι μία από τις πολλές μεθόδους φόρτισης μπαταριών χωρίς τη χρήση καλωδίων ή προσαρμογέων εναλλασσόμενου ρεύματος για τη συσκευή. Η ασύρματη φόρτιση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεγάλη ποικιλία συσκευών, όπως κινητά τηλέφωνα, φορητούς υπολογιστές και συσκευές αναπαραγωγής MP3 καθώς και μεγαλύτερα αντικείμενα, όπως ρομπότ και ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Υπάρχουν τρεις μέθοδοι ασύρματης φόρτισης: επαγωγική φόρτιση, φόρτιση ραδιοφώνου και χρέωση συντονισμού.
Η επαγωγική φόρτιση χρησιμοποιείται για τη φόρτιση στοιχείων μεσαίου μεγέθους, όπως κινητά τηλέφωνα, συσκευές αναπαραγωγής MP3 και PDA.
Στην επαγωγική φόρτιση, ένας προσαρμογέας εξοπλισμένος με σημεία επαφής είναι προσαρτημένος στην πίσω πλάκα της συσκευής. Όταν η συσκευή απαιτεί φόρτιση, τοποθετείται σε ένα αγώγιμο μαξιλάρι φόρτισης, το οποίο είναι συνδεδεμένο σε μια πρίζα.
Η ραδιοφωνική φόρτιση χρησιμοποιείται για τη φόρτιση αντικειμένων με μικρές μπαταρίες και απαιτήσεις χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας, όπως ρολόγια, ακουστικά, ιατρικά εμφυτεύματα, κινητά τηλέφωνα, συσκευές αναπαραγωγής MP3 και ασύρματο πληκτρολόγιο και ποντίκια. Τα ραδιοκύματα χρησιμοποιούνται ήδη για τη μετάδοση και λήψη κυψελοειδών τηλεφωνικών, τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών και Wi-Fi σημάτων. Η ασύρματη φόρτιση ραδιοφώνου λειτουργεί παρομοίως. Ένας πομπός, συνδεδεμένος σε μια πρίζα, παράγει ραδιοκύματα. Όταν ο δέκτης που είναι συνδεδεμένος στη συσκευή έχει ρυθμιστεί στην ίδια συχνότητα με τον πομπό, θα φορτίσει τη μπαταρία της συσκευής.
Η χρέωση συντονισμού χρησιμοποιείται για αντικείμενα που απαιτούν μεγάλη ποσότητα ενέργειας, όπως ηλεκτρικό αυτοκίνητο, ρομπότ, ηλεκτρική σκούπα ή φορητό υπολογιστή. Στη φόρτιση συντονισμού, ένα πηνίο χαλκού που συνδέεται με μια πηγή ενέργειας είναι η μονάδα αποστολής. Ένα άλλο πηνίο, που είναι συνδεδεμένο με τη συσκευή που πρόκειται να φορτιστεί, είναι ο δέκτης. Και τα δύο πηνία συντονίζονται στην ίδια ηλεκτρομαγνητική συχνότητα, πράγμα που καθιστά δυνατή τη μεταφορά ενέργειας από το ένα στο άλλο. Η μέθοδος λειτουργεί σε μικρές αποστάσεις (3-5 μέτρα).
Η ιδέα της ασύρματης μετάδοσης ισχύος δεν είναι καινούργια. Το 1899, ο Νίκολα Τέσλα μετέδωσε ασύρματα 100 εκατομμύρια βολτ ηλεκτρικού ρεύματος σε απόσταση 26 μιλιών σε 200 φώτα φωτισμού. Ωστόσο, εκείνη την εποχή το συνεχές ρεύμα (DC, που είναι η ενσύρματη μέθοδος) και το εναλλασσόμενο ρεύμα (AC) ήταν ανταγωνιστικές τεχνολογίες.
|
207097
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BD
|
Τελεράν
|
Με την διεθνή ονομασία Teleran, προφέρεται Τελεράν, ή Τέλιραν φέρεται ιδιαίτερο σύστημα πλοήγησης της αεροναυτιλίας.
Περιγραφή
Πρόκειται για ένα σύστημα συνδυασμού Τηλεόρασης – Ραντάρ – Πλοήγησης με το οποίο είναι εφοδιασμένοι επίγειοι σταθμοί ραντάρ κυρίως των Πύργων Ελέγχου των αεροδρομίων. Με το σύστημα αυτό ανιχνεύονται οι προσεγγίζοντες στόχοι (αεροπλάνα), καθώς και αυτά που κινούνται εντός των αεραγωγών όπου δια τηλεοπτικών εικόνων μεταβιβάζονται στους πιλότους προκειμένου ο καθένας να έχει μία οπτική εικόνα της δικής του θέσης και παράλληλα των θέσεων των άλλων αεροσκαφών που ίπτανται στην ίδια περιοχή.
Το όνομα Τελεράν είναι αρκτικόλεξο της πλήρους ονομασίας "Television radar air navigation" του συστήματος.
Παραπομπές
Αεροπορία
Εξοπλισμός αερολιμένων
|
446920
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%94%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Παναγιώτης Δελημήτσος
|
Ο Παναγιώτης Δελημήτσος (28 Νοεμβρίου 1938 - 3 Νοεμβρίου 2015) του Βασιλείου, ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός από την Αιτωλοκαρνανία, που διετέλεσε βουλευτής και υφυπουργός Οικονομικών.
Βιογραφία
Καταγόταν από τον Μαραθιά Αιτωλοακαρνανίας.
Έγινε μέλος της Νέας Δημοκρατίας από την ίδρυση του κόμματος και κατήλθε ως υποψήφιος βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια της πατρίδας του για πρώτη φορά το 1974.
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του Ιουνίου του 1989. Επανεξελέγη στις εκλογές που διεξήχθησαν τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς και σε εκείνες του 1990. Στις 11 Απριλίου 1990 διορίστηκε υφυπουργός Οικονομικών, θέση στην οποία παρέμεινε ως τις 8 Αυγούστου 1991.
Επί πρωθυπουργίας του Κώστα Καραμανλή ήταν πρόεδρος του Ταμείου Εθνικής οδοποιίας. Ως το θάνατό του ήταν γενικός γραμματέας της Ένωσης τέως βουλευτών και ευρωβουλευτών.
Πέθανε από ανεύρυσμα στην Αθήνα, τον Νοέμβριο του 2015, κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο Κολωνάκι και ετάφη στη γενέτειρά του.
Παραπομπές
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
Έλληνες υφυπουργοί Οικονομικών
Βουλευτές Αιτωλοακαρνανίας
|
20678
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7
|
Ναυτική τέχνη
|
Ο όρος «Ναυτική Τέχνη» ή «ναυτοσύνη» χρησιμοποιείται γενικά ως ένα ευρύτατο πεδίο ναυτικών γνώσεων με όρια μάλλον ακαθόριστα. Στον όρο αυτό περιλαμβάνονται πρώτιστα τεχνικές γνώσεις επί των πλοίων, του εξαρτισμού (τα «μέσα εξοπλισμού») τους, των χειρισμών και συντήρησης αυτών των εξαρτημάτων, άλλοι ειδικοί χειρισμοί εκτός ναυσιπλοΐας, επαγγελματικές γνώσεις ευστάθειας, καταμέτρησης, φόρτωσης, καθώς και τα γενικά καθήκοντα Πλοιάρχου, Αξιωματικών γέφυρας και πληρώματος καταστρώματος κυρίως σε αντιμετώπιση διαφόρων συνθηκών.
Γενικά η τεχνολογία που αφορά το πλοίο τον εξαρτισμό και την αξιοποίησή του ανάλογα με τις ανάγκες, εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια με πολύ γοργούς ρυθμούς, έτσι ώστε να ναυπηγούνται όλο και εξειδικευμένα πλοία. Παράλληλα θεσπίζονται διεθνείς κανονισμοί που συνεχώς βελτιούμενοι συμβάλουν τα μέγιστα στην ασφάλεια της ανθρώπινης αυτής δραστηριότητας... αυτά και καλές θάλασσες
Στον ευρύτερο όρο της "ναυτοσύνης" πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον παραδοσιακό κώδικα "ηθικής" των ναυτικών, σε ότι αφορά στην συμπεριφορά τους κατά την αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων (ναυαγίου, εγκατάλειψης σκάφους, διάσωσης ναυαγών κλπ), όπου ο Πλοίαρχος είναι κατά παράδοση ο τελευταίος που εγκαταλείπει το πλοίο, ενώ το πλήρωμα με αυταπάρνηση ρισκάρει και τη ζωή του ακόμη για τη διάσωση των επιβατών, αξίες παραδοσιακές, συνώνυμο της ελληνικής ναυτοσύνης.
Δεξιότητες
|
126822
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B7
|
Φρύνη
|
Η Φρύνη ήταν μια διάσημη εταίρα της αρχαιότητας, ξακουστή για το φυσικό της κάλλος. Έζησε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. στην αρχαία Αθήνα, ωστόσο καταγόταν από τις Θεσπιές της Βοιωτίας στις οποίες και φέρεται να γεννήθηκε το 371 ή το 365 π.Χ.. Ο πατέρας της λεγόταν Επικλής και το πραγματικό της όνομα ήταν Μνησαρέτη, αλλά εξαιτίας του χλωμού (ωχρού) δέρματός της έμεινε γνωστή ως Φρύνη (το όνομα προκύπτει από το αμφίβιο φρύνος). Σχετικά με τη ζωή της διασώζονται πολλά διάσημα ιστορικά ανέκδοτα, ενώ θεωρείται πως αποτέλεσε το μοντέλο για το διάσημο άγαλμα, γνωστό ως «Αφροδίτη της Κνίδου», έργο του Πραξιτέλη. Η Φρύνη πέθανε στην Αθήνα το 310 π.Χ..
Ιστορικά ανέκδοτα
Οι αφηγήσεις τη θέλουν εξαιρετικά όμορφη και πρέπει να είχε μεγάλη επιτυχία στους κύκλους των πλουσίων πολιτών. Ερχόμενη στην αρχαία Αθήνα ξεκίνησε να εργάζεται ως αυλήτρια όπου πολύ σύντομα απέκτησε δόξα και πολλά χρήματα καλούμενη στα σπουδαιότερα συμπόσια της εποχής της με συνέπεια να συνδεθεί με πολλούς σημαντικούς άνδρες της πόλης. Είναι δε διάσημη γιατί ζητούσε πολύ υψηλή αμοιβή. Ο κωμικός ποιητής Μάχων αφηγείται πως ζητούσε μια μνα για μια νύχτα. Αναφέρεται μάλιστα πως όριζε η ίδια τα χρήματα που θα έπαιρνε, ανάλογα με το πώς αισθανόταν για τον εκάστοτε πελάτη. Αν τον έβρισκε αντιπαθητικό το ποσό που θα ζητούσε ήταν υπέρογκο. Από την άλλη προσέφερε τον εαυτό της δωρεάν στο φιλόσοφο Διογένη τον Σινωπέα, επειδή θαύμαζε το μυαλό του. Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει ένα περιστατικό στο οποίο η Φρύνη προσπάθησε μάταια να αποπλανήσει το φιλόσοφο Ξενοκράτη.
Τα πλούτη που συγκέντρωνε χάρις στην ομορφιά της ήταν τόσα πολλά ώστε, σύμφωνα με την αφήγηση του Καλλίστρατου, προσφέρθηκε να ανοικοδομήσει τα τείχη της Θήβας, τα οποία είχαν καταστραφεί από τον Αλέξανδρο το Μέγα το 336 π.Χ. Έθεσε, ωστόσο, έναν όρο: να τοποθετηθεί η επιγραφή: «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα». Οι αρχές της πόλης αρνήθηκαν αυτή τη συναλλαγή.
Σε κάποιους εορτασμούς προς τιμήν του Ποσειδώνα στην Ελευσίνα, αφαίρεσε τα ρούχα της, έλυσε τα μαλλιά της και προχώρησε γυμνή προς τη θάλασσα, μπροστά στα μάτια του κόσμου. Ο ζωγράφος Απελλής, λέγεται, πως εμπνεύστηκε από το γεγονός αυτό για να φιλότεχνήσει το περίφημο έργο «Αφροδίτη Αναδυόμενη», για το οποίο η ίδια η Φρύνη πόζαρε ως μοντέλο. Ο Αθήναιος και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρουν πως αποτελεί επίσης το μοντέλο για το διάσημο άγαλμα, γνωστό ως «Αφροδίτη της Κνίδου», έργο του Πραξιτέλη.
Οργανώνοντας μια θρησκευτική τελετή προς τιμήν ενός θρακικού θεού, κατηγορήθηκε από έναν παλαιό εραστή της, τον Ευθία, ότι προσπαθούσε να εισάγει στην Αθήνα μια ξένη θεότητα και μέσω αυτής να διαφθείρει τις νεαρές Αθηναίες. Στο δικαστήριο ανέλαβε την υπεράσπισή της ο ρήτορας Υπερείδης, ο οποίος επίσης διατηρούσε σχέσεις μαζί της. Σύμφωνα με την αφήγηση του Αθηναίου, όταν πια η υπόθεση φαινόταν αμφίβολη για τη Φρύνη, ο Υπερείδης τράβηξε με ορμή τα ενδύματά της, αποκαλύπτοντας το γυμνό της σώμα στους δικαστές. Τα μέλη του δικαστηρίου εντυπωσιάστηκαν τόσο – σύμφωνα με μια εκδοχή η φυσική ομορφιά θεωρούταν σημείο της εύνοιας των θεών την εποχή εκείνη – που την αθώωσαν πανηγυρικά. Ωστόσο ο ρήτορας εκδιώχτηκε από τον Άρειο Πάγο.
Ο Κλαύδιος Αιλιανός στο έργο του αναφέρει πως οι Αθηναίοι αφιέρωσαν στους Δελφούς ένα άγαλμα της Φρύνης από χρυσάφι. Ο Αθήναιος συμπληρώνει πως ήταν έργο του Πραξιτέλη και έφερε την υπογραφή «Φρύνη, κόρη του Επικλή από τις Θεσπιές».
Επιρροή στη σύγχρονη τέχνη
Ο Γάλλος καλλιτέχνης Ζαν-Λεόν Ζερόμ εμπνεύστηκε το 1861 από τη δικαστική περιπέτεια της Φρύνης το έργο «Phryné devant l'Areopage» (Η Φρύνη μπροστά στον Άρειο Πάγο).
Ο Κάρολος Μπωντλαίρ στα ποιήματά του «Lesbos» και «La beauté», καθώς και ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε στο ποίημα του «Die Flamingos» αναφέρονται στη μυθική ομορφιά της Φρύνης.
Τέλος, ο Δημήτρης Βάρος, σύγχρονος Έλληνας ποιητής και συγγραφέας, έχει συγγράψει ένα βιβλίο με τον τίτλο Φρύνη
Ο Ιταλός Riccardo di Castelvecchio, (ψευδώνυμο του Giulio Pullè, Verona 1814 - Legnano 1894) έγραψε ομότιτλη κωμωδία που εκδόθηκε και στην Αθήνα στα ελληνικά το 1881. Υπήρξε μια από τις μεγάλες επιτυχίες της ελληνίδας ηθοποιού Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου. Το 1926 το ίδιο κέιμενο χρησιμοποιήθηκε ως λιμπρέτο για να συνθέσει την ομώνυμη οπερέτα ο Ιωσήφ Ριτσιάρδης.
Σημειώσεις
Δείτε επίσης
Εταίρα
Πραξιτέλης
Αθηναϊκή δημοκρατία
Αφροδίτη της Κνίδου
Πορνεία στην αρχαία Ελλάδα
Αρχαίοι Βοιωτοί
Αρχαίες εταίρες
|
201756
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%BA%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CF%89%CE%BD%201992-93
|
Βαλκανικό κύπελλο συλλόγων 1992-93
|
Το Βαλκανικό Κύπελλο Συλλόγων 1992-93 ήταν το 27ο Βαλκανικό Κύπελλο συλλόγων ποδοσφαίρου, μια ποδοσφαιρική διοργάνωση στην οποία πήραν μέρος έξι σύλλογοι βαλκανικών κρατών, που την προηγούμενη σεζόν είχαν κατακτήσει τον τίτλο της β΄ κατηγορίας της χώρας τους ή την άνοδο από τη β΄. Η διοργάνωση διεξήχθη με σύστημα διπλών αγώνων νοκ-άουτ, ως το διπλό τελικό. Το Κύπελλο κατέκτησε ο Εδεσσαϊκός από την Ελλάδα, για πρώτη φορά στην ιστορία του. Στον τελικό αντιμετώπισε την Έταρ Βελίκο Τάρνοβο από τη Βουλγαρία. Η διοργάνωση ξεκίνησε το Σεπτέμβριο 1992 και ολοκληρώθηκε μέσα στη σεζόν 1992-93.
Προημιτελικοί
Ημιτελικοί
Τελικός
ΤΕΛΙΚΟΣ (α΄ αγώνας): Βέλικο Τάρνοβο:
ΤΕΛΙΚΟΣ (β΄ αγώνας): Έδεσσα:
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αρχείο Βαλκανικού Κυπέλλου
Βαλκανικό κύπελλο συλλόγων ποδοσφαίρου
Ποδόσφαιρο το 1992
Ποδόσφαιρο το 1993
|
114511
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πέτρος Γ΄ της Ρωσίας
|
Ο Πέτρος Γ΄ της Ρωσίας (Пе́тр III Фéдорович, 21 Φεβρουαρίου 1728 - 17 Ιουλίου 1762), γεννηθείς Πέτρος Φιόντοροβιτς, του Οίκου του Σ.Χ.Γκόττορπ, ήταν Αυτοκράτορας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας για έξι μήνες το 1762. Σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, ήταν διανοητικά ανώριμος και φίλος της Πρωσίας, κάτι που τον έκανε μη δημοφιλή ηγέτη. Φημολογείται ότι δολοφονήθηκε με συνωμοσία της συζύγου του, η οποία τον διαδέχτηκε στο θρόνο ως Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας.
Πρώιμα χρόνια και χαρακτήρας
Ο Κάρολος Πέτρος Ούλριχ γεννήθηκε στο Κίελο. Ο πατέρας του ήταν ο Κάρολος-Φρειδερίκος του Χόλσταϊν-Γκόττορπ (ανιψιός του Κάρολου Ζ΄ της Σουηδίας). Η μητέρα του ήταν η Μεγάλη Δούκισσα Άννα Πετρόβνα, κόρη του Πέτρου Α΄ της Ρωσίας και της δεύτερης συζύγου του Αικατερίνης Α΄ της Ρωσίας. Η μητέρα του απεβίωσε σε λιγότερο από δύο εβδομάδες από τη γέννησή του. Το 1739 ο πατέρας του επίσης απεβίωσε και ο Πέτρος έγινε δούκας του Χόλσταϊν-Γκόττορπ. Έτσι θα μπορούσε να θεωρηθεί διάδοχος και των δύο θρόνων (Ρωσίας και Σουηδίας).
Όταν η αδελφή της Άννας, Ελισάβετ Πετρόβνα, έγινε Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, έφερε τον Πέτρο από τη Γερμανία στη Ρωσία και τον ανακήρυξε διάδοχό της την Άνοιξη του 1742. Προηγουμένως το 1742 ο δεκατετράχρονος Πέτρος είχε ανακηρυχθεί Βασιλιάς της Φινλανδίας κατά τον Ρωσο-Σουηδικό πόλεμο (1741-1743), όταν Ρώσοι στρατιώτες κατείχαν τη Φινλανδία. Η ανακήρυξη αυτή βασίστηκε στα διαδοχικά του δικαιώματα σε περιοχές που κατείχε ο άτεκνος θείος του πατέρα του, Κάρολος Ζ΄ της Σουηδίας, ο οποίος πριν το θάνατό του ήταν και μέγας δούκας της Φινλανδίας. Περίπου την ίδια περίοδο, τον Οκτώβριο του 1742, εκλέχθηκε από τη σουηδική Βουλή να γίνει διάδοχος του σουηδικού θρόνου. Εντούτοις, η σουηδική Βουλή δε γνώριζε το γεγονός ότι είχε ανακηρυχθεί και διάδοχος του θρόνου της Ρωσίας και όταν οι απεσταλμένοι της έφθασαν στην Αγία Πετρούπολη ήταν πολύ αργά. Έχει αναφερθεί ότι υπήρξε παραίτηση από τα διαδοχικά δικαιώματα στο θρόνο της Σουηδίας για λογαριασμό του ανήλικου Πέτρου.
Η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ κανόνισε ο Πέτρος να νυμφευτεί τη δεύτερη εξαδέλφη του Σοφία Αυγούστα Φρειδερίκη (αργότερα Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας), κόρη του Χριστιανού Αυγούστου του Άνχαλτ-Τσέρμπστ και της Ιωάννας Ελισάβετ του Χόλσταϊν-Γκόττορπ. Η νεαρή Πριγκίπισσα ασπάστηκε επίσημα τη Ρωσική Ορθοδοξία και πήρε το όνομα Αικατερίνη Αλεξέγεβνα. Παντρεύτηκαν το 1745. Ο γάμος τους δεν ήταν ευτυχισμένος, αλλά απέκτησαν έναν γιο, τον μέλλοντα αυτοκράτορα Παύλο (1754-1801) και μια κόρη, την Άννα Πετρόβνα (1757-1759). Η Αικατερίνη Β΄ αργότερα υποστήριξε ότι ο Πέτρος δεν ήταν ο πατέρας του Παύλου. Στα δεκαέξι χρόνια της διαμονής τους στο Λομονόσοφ (Οράνιενμπαουμ) η Αικατερίνη είχε πολλούς εραστές, όπως αντίστοιχα και ο σύζυγός της.
Βασιλεία
Αφότου ο Πέτρος κέρδισε το θρόνο το 1762 έγινε στόχος της δυσαρέσκειας πολλών ευγενών, επειδή αποχώρησε από τον Επταετή Πόλεμο και συνήψε ειρήνη με την Πρωσία, από την οποία η Ρωσία δεν κέρδισε τίποτε, παρόλο που είχε καταλάβει το Βερολίνο και ουσιαστικά είχε κερδίσει τον πόλεμο. Έκανε συμμαχία με την Πρωσία και σχεδίαζε ένα μη δημοφιλή πόλεμο εναντίον της Δανίας. Επίσης υποστηρίζεται ότι ήθελε να αναγκάσει τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία να υιοθετήσει Λουθηρανικές πρακτικές.
Κατά τη διάρκεια της σύντομης βασιλείας του Πέτρου η Ρωσία είδε πολλές μικρές, όμως σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ενθάρρυναν τη δημιουργία δυτικό-ευρωπαϊκού τύπου καπιταλισμού και την απομάκρυνση από τις Ρωσικές παραδοσιακές πρακτικές της καταπίεσης των χωρικών και των πολιτών και του μονοπωλίου ηγετικών θέσεων από τους ευγενείς. Επίσης απαγόρευσε τις εισαγωγές ζάχαρης προκειμένου να ενθαρρύνει την εγχώρια παραγωγή.
Η κύρια κοινωνική μεταρρύθμιση του Πέτρου ήταν η εισαγωγή της Ελευθερίας της Αριστοκρατίας, η οποία καταργούσε την πολιτική του Μεγάλου Πέτρου, που εξανάγκαζε όλα τα άρρενα μέλη της Ρωσικής αριστοκρατίας να υπηρετούν στις στρατιωτικές ή πολιτικές υπηρεσίες χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι προτιμήσεις τους για ένα συγκεκριμένο επάγγελμα.
Η Αικατερίνη και ο εραστής της Γκριγκόρυ Ορλώφ σχεδίαζαν να απομακρύνουν τον Πέτρο από το θρόνο, καθώς εκείνη πίστευε ότι θα τη χώριζε για να παντρευτεί την ερωμένη του Ελισαβέτα Βορόντσοβα. Η Αυτοκρατορική Φρουρά, στην οποία ο Πέτρος σχεδίαζε να επιβάλει αυστηρότερη πειθαρχία, εξεγέρθηκε. Τα ξημερώματα της 28ης Ιουνίου του 1762 ο στρατός και οι φύλακες τού παλατιού, παρακινημένοι από τον Ορλώφ, συνέλαβαν τον Πέτρο ο οποίος εξαναγκάστηκε να υπογράψει την παραίτησή του από το θρόνο. Η Αικατερίνη έγινε Αυτοκράτειρα με την υποστήριξη της πλειοψηφίας των ευγενών. Σύντομα μετά από αυτό ο Πέτρος δολοφονήθηκε ενώ ήταν υπό κράτηση στη Ρόψα. Αν και η Αικατερίνη δεν τιμώρησε τους υπευθύνους φρουρούς, εξακολουθούν να υπάρχουν αμφιβολίες για το αν διέταξε τη δολοφονία.
Το Δεκέμβριο του 1796, ο γιος του Πέτρου, Αυτοκράτορας Παύλος, ο οποίος αντιπαθούσε τη μητέρα του, κανόνισε να εκταφή η σορός του Πέτρου Γ΄ και να ξαναταφεί με όλες τις τιμές στον Καθεδρικό Ναό Πέτρου και Παύλου.
Ο Κοζάκος χωρικός Εμελιάν Πουγκατσιόφ αργότερα υποστήριξε ότι ήταν ο Πέτρος Γ΄, προωθώντας τη φήμη ότι ο Πέτρος δεν είχε πεθάνει, αλλά είχε μυστικά φυλακιστεί από την Αικατερίνη. Με αυτή την πρόφαση ηγήθηκε της Επανάστασης του Πουγκατσιόφ.
Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να αλλάξουν οι παραδοσιακοί χαρακτηρισμοί του Πέτρου και της πολιτικής του, οι οποίοι φανερά επηρεάστηκαν από τα απομνημονεύματα της συζύγου του και άλλων μεροληπτικών εξιστορήσεων. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του προετοιμάστηκαν μερικές από τις μεταρρυθμίσεις της Αικατερίνης Β΄ και άρθηκε από τους ευγενείς το καθήκον να υπηρετούν στο στρατό, το οποίο θεωρούσαν βάρος.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1745 τη Σοφία των Ασκάνια (μετέπειτα Αικατερίνη Β΄), κόρη του Χριστιανού Αυγούστου του Άνχαλτ-Τσερμπστ, και είχε τέκνα:
Παύλος (1754 - 1801), Αυτοκράτορας της Ρωσίας.
Άννα Πετρόβνα (1757 - 1759), πιθανώς κόρη του Στανίσουαφ Αυγούστου Πονιατόφσκι.
Πρόγονοι
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τσάροι της Αυτοκρατορίας της Ρωσίας
Οίκος Ρομάνοφ
Δούκες του Χόλσταϊν
Μεγάλοι Δούκες της Ρωσίας
|
800174
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%20%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Ο δήμιος των κολασμένων
|
Ο δήμιος των κολασμένων (Πρωτότυπος τίτλος: Brute Force) είναι αστυνομικό φιλμ νουάρ Αμερικανικής παραγωγής του 1947 σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν και σενάριο του Ρίτσαρντ Μπρουκς, βασισμένο σε μια ιστορία του Ρόμπερτ Πάτερσον. Πρωταγωνιστούν οι Μπαρτ Λάνκαστερ, Χιούμ Κρόνιν και ο Τσαρλς Μπίκφορντ.
Πλοκή
Ένα βροχερό πρωινό, τέσσερις τρόφιμοι κοιτούν έξω από το παράθυρο της φυλακής του Γουέστμορ και βλέπουν τον συνάδελφό τους στο κελί, Τζο Κόλινς, να βγαίνει από την απομόνωση. Ο Τζο είναι θυμωμένος και μιλάει για εξέργεση. Καθώς οι φρουροί, με επικεφαλής τον σαδιστή αρχιφύλακα Γουαρντέν Μάνσεϊ, προσπαθούν να διατηρήσουν την πειθαρχία, ο γιατρός της φυλακής προειδοποιεί τους ανωτέρους του σε μια συνάντηση που έχει μαζί τους, ότι η φυλακή είναι μια πυριτιδαποθήκη που θα εκραγεί αν δεν προσέξουν. Καταγγέλλει επίσης τη συμπεριφορά του Μάνσεϊ και παραπονιέται ότι η κοινή γνώμη και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν καταλαβαίνουν πώς η φυλακή πρέπει να λειτουργεί ως σωφρονισμός για τους κρατούμενους.
Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης ο δικηγόρος του Τζο του αναφέρει ότι η σύζυγος του Τζο, Ρουθ, θα υποβληθεί σε μια απαραίτητη επέμβαση μόνο όταν αυτός θα είναι εκεί, παρόλο που η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο. Στο μηχανουργείο της φυλακής, οι τρόφιμοι σκοτώνουν τον συγκρατούμενο Γουίλσον, ο οποίος είναι συνεργάτης του Μάνσεϊ και προκάλεσε την απομόνωση του Τζο, αναγκάζοντάς τον να μπει σε ψυχολογική πίεση. Ο Τζο βρίσκει άλλοθι από μια επίσκεψη στον γιατρό της φυλακής.
Ο Τζο ζητά τη βοήθεια του συγκρατούμενου Γκάλαχερ για να αποδράσει, αλλά η προοπτική πρόωρης αποφυλάκισης του τον αναγκάζει να μην διακινδυνεύσει. Μόνο όταν ένας κρατούμενος οδηγείται στην αυτοκτονία από τον Μάνσεϊ και οι αρχές της φυλακής ανακαλούν όλα τα προνόμια, ο Γκάλαχερ δείχνει πρόθυμος να καταστρώσει ένα σχέδιο μαζί με τον Τζο.
Καθώς το σχέδιο απόδρασης διαμορφώνεται, ο καθένας από τους κρατούμενους λέει τη δική του ιστορία στους άλλους. Σε όλες τις περιπτώσεις, η αγάπη για μια γυναίκα οδηγεί αναπόφευκτα σε προβλήματα με το νόμο. Ο Μάνσεϊ μαθαίνει τις λεπτομέρειες του σχεδίου απόδρασης από έναν πληροφοριοδότη, έναν από τους άνδρες στο κελί R17.
Η απόδραση πρέπει να ξεκινήσει στις 12:15, την ίδια ώρα που ο διευθυντής της φυλακής ανακοινώνει την παραίτησή του. Μια εξέργεση γίνεται στην αυλή της φυλακής καταστέλλεται βάναυσα και αιματηρά, καθώς ο Τζο και οι άνδρες του επιτίθενται στον πύργο από έξω και ο Γκάλαχερ από μέσα. Τελικά η απόδραση είναι ανεπιτυχής και όλοι οι άντρες του κελιού R17, καθώς και η ομάδα του Τζο και του Γκάλαχερ, σκοτώνονται. Το ίδιο και ο Μάνσεϊ στην προσπάθεια του να ελέγξει την σκοπιά.
Διανομή ρόλων
Μπαρτ Λάνκαστερ ως Τζο Κόλινς
Χιουμ Κρόνιν ως Αρχιφύλακας Μάνσεϊ
Τσαρλς Μπίκφορντ ως Γκάλαχερ
Υβόν Ντε Κάρλο ως Τζίνα Φεράρα
Ανν Μπλιθ ως Ρουθ
Έλα Ρέινς ως Κόρα Λίστερ
Ανίτα Κόλμπι ως Φλόσι
Σαμ Λεβέν ως Λούι Μίλερ
Τζον Χόιτ ως Σπένσερ
Χάουαρντ Νταφ ως Ρόμπερτ Μπέκερ
Αρτ Σμιθ ως Δρ. Γουόλτερς
Γουίτ Μπίσελ ως Τομ Λίστερ
Παραγωγή
Η έμπνευση για την ακατάπαυστη απελπισμένη βία ήταν η πρόσφατη «Μάχη του Αλκατράζ» (2–4 Μαΐου 1946) στην οποία οι κρατούμενοι έδωσαν μια απελπιστική διήμερη μάχη αντί να παραδοθούν στον απόηχο μιας αποτυχημένης απόπειρας απόδρασης. Η ταινία έχει μια σειρά από βάναυσες σκηνές, συμπεριλαμβανομένης της σύνθλιψης ενός αιχμάλωτου περιστεριού κάτω από μια μηχανή και τον ξυλοδαρμό ενός κρατούμενου δεμένου σε μια καρέκλα με ιμάντες. Ο κινηματογραφικός συγγραφέας Έντι Μίλερ έγραψε ότι «η κορύφωση της ταινίας παρουσίασε την πιο οδυνηρή βία που έχει δει ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες».
Υποδοχή
Κριτικές
Ο κριτικός κινηματογράφου Μπόσλεϊ Κράουδερ έγραψε: "Η ταινία είναι πιστή στον τίτλο της (Brute force: Ωμή βία) - ακόμα και στο να πάρει το νόμο και την τάξη στα χέρια της. Το ηθικό δίδαγμα είναι: μην πας φυλακή· εκεί συναντάς τέτοιες άθλιες αρχές. Και, όπως λυπημένα παρατηρεί ο γιατρός, «Κανείς δεν δραπετεύει ποτέ»."
Πρόσφατα (2004), ο κριτικός Ντένις Σβαρτς έγραψε: «Ο Ζυλ Ντασέν (Ριφιφί και Γυμνή Πόλη) σκηνοθετεί αυτό το σκληρό αλλά ξεπερασμένο εγκληματικό δράμα, δείχνοντας ανήσυχος για τις συνθήκες της φυλακής…[] καθώς ο Ντασέν επικρίνει την κοινωνία επειδή δημιούργησε και στη συνέχεια έκλεισε τα μάτια στη βαρβαρότητα και την αναισθησία ενός συστήματος φυλακών που δεν προσφέρει καμία ευκαιρία για αποκατάσταση».
Στον ιστότοπο συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία έχει βαθμολογία θετικής έγκρισης 95% βασισμένες σε 19 κριτικές με μέσο όρο 7.80/10. Ενώ στο Metacritic αποδίδεται μέσος όρος βαθμολογίας 80 στα 100, με βάση 14 κριτικές, υποδεικνύοντας «γενικά ευνοϊκές κριτικές».
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φιλμ νουάρ
Ταινίες του 1947
Αμερικανικές ταινίες
Αμερικανικές ασπρόμαυρες ταινίες
Αμερικανικές αστυνομικές δραματικές ταινίες
Αγγλόφωνες ταινίες
Ταινίες σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν
Ταινίες με μουσική σύνθεση Μίκλος Ρόζα
Ταινίες τοποθετημένες σε φυλακές
|
744450
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%B9%20%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD
|
Ουνάι Σιμόν
|
Ο Ουνάι Σιμόν (11 Ιουνίου 1997) είναι Ισπανός ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται ως τερματοφύλακας για λογαριασμό της εθνικής ομάδας της Ισπανίας και της Ατλέτικο Μπιλμπάο.
Ο Σιμόν γεννήθηκε στη Βιτόρια, στη Χώρα των Βάσκων, και ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα από την Μπασκόνια. Το 2016 αποκτήθηκε από την Ατλέτικ Μπιλμπάο Β, και έγινε αμέσως ο βασικός της τερματοφύλακας. Το 2018 πέρασε στην πρώτη ομάδα, μετά την μεταγραφή του Κέπα Αριθαμπαλάγα και τον τραυματισμό του Ιάγο Ερερίν και έγινε βασικός την επόμενη χρονιά.
Ο Σιμόν πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την εθνική αντρών της Ισπανίας τον Νοέμβριο του 2020. Είναι μέλος της αποστολής της εθνικής Ισπανίας στο Euro 2020, όπου έγινε ο βασικός τερματοφύλακας. Στα προημιτελικά κόντρα στην Ελβετία στη διαδικασία των πέναλντι πραγματοποίησε δύο αποκρούσεις, με αποτέλεσμα την πρόκριση της Ισπανίας.
Παραπομπές
Ισπανοί ποδοσφαιριστές
Βάσκοι ποδοσφαιριστές
Τερματοφύλακες ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ισπανίας
Ποδοσφαιριστές Αθλέτικ Μπιλμπάο Β
Ποδοσφαιριστές Αθλέτικ Μπιλμπάο
Ποδοσφαιριστές Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2020
Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022
|
312593
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%20%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE
|
Η στροφή
|
Η στροφή είναι ο τίτλος μιας ελληνικής κοινωνικής κινηματογραφικής ταινίας του 1982, σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη.
Πλοκή
Ο Πέτρος, ο Αργύρης, η Χαρούλα και η Στέφη είναι μια παρέα επαναστατημένων νεαρών παιδιών από το Ναύπλιο που φεύγουν με κλεμμένο αυτοκίνητο για την Αθήνα, για να ζήσουν ελεύθεροι, μακριά από την κηδεμονία των γονιών τους. Φυσικά αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, επιχειρούν κάποια ληστεία και συλλαμβάνονται τα δύο αγόρια. Έπειτα οι δυο κοπέλες της παρέας πιάνουν δουλειά σε μπαρ και γνωρίζονται με έναν επαγγελματία μηχανόβιο και πρωταθλητή στο μοτοκρός (τον Πάνο), με τον οποίο συνάπτει ερωτική σχέση η Χαρούλα την οποία γνώρισε στο μπαρ με το ψευδώνυμο ''Νταίζη''. Στην συνέχεια ο Πάνος και οι δυο κοπέλες μπλέκονται σε χρήση ναρκωτικών, ληστείες, πορνεία και διακίνηση ναρκωτικών για να έχουν την καθημερινή δόση τους. Ο Πάνος, μάλιστα, προσπαθεί να κάνει εισαγωγή ηρωίνης από την Τουρκία, αλλά συλλαμβάνεται. Μετά από τη σύλληψη του Πάνου και τον θάνατο της Στέφης, ο Πάνος και η Χαρούλα αποφασίζουν να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο της αποτοξίνωσης, έναν δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο καθένας μόνος του.
Ηθοποιοί
Πάνος Μιχαλόπουλος - Πάνος Καζαντζής
Σοφία Αλιμπέρτη - Στέφη
Μέλπω Ζαρόκωστα - Έφη Παναγιώτου
Κούλα Αγαγιώτου - κυρία Καζαντζή
Τάσος Χαλκιάς - Σταμάτης Καζαντζής
Νίκος Παπαδόπουλος - Πέτρος
Σωκράτης Αλαφούζος - Αργύρης
Νίκος Κούρος - Οδυσσέας Παναγιώτου
Πάνος Αναστασόπουλος - Ψείρας
Τώνης Γιακωβάκης - Ραφάτ
Μιχάλης Γιαννάτος - Τούρκος αστυνομικός
Γιώργος Οικονόμου - Τούρκος έμπορος ναρκωτικών
Νίκος Ρεντίφης - δημοσιογράφος
Λία Ρακά - Χαρούλα Παναγιώτου
Στέλλα Κωνσταντινίδου - ιερόδουλη
Μαργαρίτα Γεράρδου
Τάσος Σαρίδης - Τάκης
Νίκος Τσουκαλάς - ιδιοκτήτης βενζινάδικου
Παραγωγή
Ο Βλάσσης Μπονάτσος ερμηνεύει το τραγούδι "Ο βρόμικος αέρας" του Γιώργου Θεοδοσιάδη.
Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1982-1983, έκοψε 177.306 εισιτήρια και ήρθε 6η ανάμεσα στις 48 ταινίες της σεζόν. Κυκλοφόρησε και με τη μορφή ντιβιντί στις 26 Ιουνίου 2007.
Παραπομπές
Ελληνικές ταινίες
Ταινίες του 1982
Ελληνόφωνες ταινίες
Ελληνικές δραματικές ταινίες
Ελληνικές ταινίες δράσης
Ταινίες σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη
Ταινίες σε σενάριο Γιάννη Δαλιανίδη
Ταινίες με μουσική σύνθεση Γιώργου Θεοδοσιάδη
Ταινίες γυρισμένες στην Ελλάδα
Ταινίες σε παραγωγή Γιώργου Καραγιάννη
|
165968
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CE%B9%20%CE%9C%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B5%CF%81
|
Τζόνι Μέρσερ
|
Ο Τζον Χέρντον Μέρσερ (John Herndon "Johnny" Mercer, Σαβάνα, Τζόρτζια, 18 Νοεμβρίου 1909 - Μπελ Ερ, Καλιφόρνια, 25 Ιουνίου 1976) ήταν Αμερικανός στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής. Υπήρξε ένας από τους δημοφιλέστερους τραγουδοποιούς του 20ού αιώνα στην Αμερική και συνιδρυτής της δισκογραφικής εταιρείας Capitol Records. Κληροδότησε περισσότερες από 1000 συνθέσεις, αρκετές για ταινίες και παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ, και βραβεύτηκε τέσσερις φορές με Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού. Με λεπτό χιούμορ και αξιοποιώντας την καταγωγή του από τον αμερικανικό νότο, συνέθεσε πνευματώδεις στίχους, άλλοτε πρόσχαρους και άλλοτε ρομαντικούς ή με έντονα τοπικό χρώμα. Πολλά τραγούδια, για τα οποία έγραψε μουσική ή στίχους, περιλαμβάνονται σήμερα στις κλασικές συνθέσεις του τζαζ ρεπερτορίου, όπως τα Jeepers, Creepers! (1938), One for My Baby (and One More for the Road) (1943), Autumn Leaves (1947), Satin Doll (1953), Moon River (1961), Summer Wind (1965), κ.α.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Σαβάνα της Τζόρτζια. Ο παππούς του, Τζορτζ Άντερσον Μέρσερ ο πρεσβύτερος, ήταν νομικός και υπηρέτησε ως στρατηγός κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, από την πλευρά της Συνομοσπονδίας. Την περίοδο της ανασυγκρότησης των ΗΠΑ, συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση της Τζόρτζια. Ο πατέρας του, Τζορτζ Άντερσον Μέρσερ ο νεότερος, εργάστηκε επίσης ως νομικός και απέκτησε τον Τζόνι Μέρσερ με τη δεύτερη σύζυγό του, Λίλιαν Μπάρμπαρα Τσιούτσεβιτς (Lillian Barbara Ciucevich), κροατικής και ιρλανδικής καταγωγής. Η παρουσία της οικογένειας της μητέρας του στη Σαβάνα χρονολογείται από τη δεκαετία του 1870. Μεγαλώνοντας σε ένα αξιοσέβαστο οικογενειακό περιβάλλον, με υψηλές διασυνδέσεις, ο Μέρσερ είχε τη δυνατότητα να λάβει την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και να έρθει σε επαφή με τις τέχνες και τη μουσική, στην περίοδο της λεγόμενης τζαζ εποχής, μετά το πέρας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι την οικονομική ύφεση του 1929. Σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση, φοίτησε στη σχολή Γούντμπερι Φόρεστ, στη Βιρτζίνια. Ήδη από νεαρή ηλικία, συμμετείχε στα μουσικά δρώμενα της Σαβάνας τραγουδώντας και παίζοντας γιουκαλίλι (ukulele) στο Μικρό Θέατρο (Little Theater) της πόλης, ενώ έλαβε μέρος και σε διαγωνισμούς μουσικής. Οικονομικές δυσχέρειες της οικογένειάς του άλλαξαν ριζικά τα σχέδια του Μέρσερ, ο οποίος αντί να φοιτήσει σε κάποιο κολέγιο αναζήτησε την τύχη του στο χώρο της βιομηχανίας του θεάματος, μετακομίζοντας στην πόλη της Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του 1920.
Αρχικά εργάστηκε ως ηθοποιός, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα άφησε το στίγμα του συνθέτοντας μουσική και γράφοντας στίχους για παραστάσεις θιάσων του βαριετέ. Πρώτη φορά δημοσιεύτηκαν στίχοι του για το τραγούδι Out of Breath (and Scared to Death of You), το οποίο χρησιμοποιήθηκε στην παράσταση The Garrick Gaieties (1930), όπου γνώρισε επίσης τη μετέπειτα σύζυγό του Τζίντζερ Μίχαν (Ginger Meehan). Η φήμη του άρχισε να εδραιώνεται μετά τη συμμετοχή του στη μεγάλη ορχήστρα του Πολ Γουάιτμαν. Συνεργάστηκε, ως τραγουδιστής ή συνθέτης, με τους σημαντικότερους τζαζ μουσικούς της εποχής, όπως ήταν η Μπίλι Χόλιντεϊ, ο Λάιονελ Χάμπτον και ο Ντιούκ Έλινγκτον. Συγχρόνως εργάστηκε ως στιχουργός για αρκετές παραγωγές του Χόλιγουντ. Περισσότερο γνωστές είναι οι συνεργασίες του με τον Φρεντ Αστέρ και τον Μπινγκ Κρόσμπι. Το 1939 συμμετείχε στο δημοφιλές ραδιοφωνικό πρόγραμμα Carmen Caravan του Μπένι Γκούντμαν. Το 1942, μαζί με τους Μπάντι Ντεσίλβα και Γκλεν Γουόλικ, ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία Capitol Records στο Χόλιγουντ, η οποία έγινε σύντομα ανταγωνιστική έναντι των τριών μεγαλύτερων εταιρειών RCA Victor, Columbia και Decca. Ο ίδιος ήταν πρόεδρος της εταιρείας και κυνηγός ταλέντων. Συνέχισε να γράφει τραγούδια για μιούζικαλ και βραβεύτηκε, ως στιχουργός, με τέσσερα Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού για τις συνθέσεις On the Atchison, Topeka and the Santa Fe (1946), In The Cool, Cool, Cool Of The Evening (1951), Moon River (1961) και Days of Wine and Roses (1962). Κατά τη δεκαετία του 1950, η επιτυχία του ροκ εντ ρολ, αλλά και η άνθιση του μπίμποπ ιδιώματος, είχε ως αποτέλεσμα να περιοριστεί το ακροατήριο του Μέρσερ. Στις τελευταίες επιτυχίες του ανήκουν τα τραγούδια I Wanna Be Around (1962) και Summer Wind (1965) που εκτέλεσαν οι Τόνι Μπένετ και Φρανκ Σινάτρα αντίστοιχα.
Πέθανε τον Ιούνιο του 1976 και τάφηκε στη Σαβάνα. Προς τιμή του μετονομάστηκε το θέατρο της πόλης και ιδρύθηκε το Ίδρυμα Τζόνι Μέρσερ. Το αρχείο του διατηρείται σήμερα στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου της Τζόρτζια.
Παραπομπές
Πηγές
Lees, Gene. Portrait of Johnny: The Life of John Herndon Mercer, Hal Leonard Corporation, 2006
"Johnny Mercer (1909-1976)". The New Georgia Encyclopedia. 21 Ιαν. 2010.
"Johnny Mercer." Encyclopædia Britannica. 2010. Encyclopædia Britannica Online. 21 Jan. 2010 <http://www.britannica.com/EBchecked/topic/375676/Johnny-Mercer>.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ίδρυμα Τζόνι Μέρσερ
Συλλογή Τζόνι Μέρσερ της βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου της Τζόρτζια
The Johnny Mercer Educational Archives
Αμερικανοί συνθέτες
Αμερικανοί στιχουργοί
Αμερικανοί τραγουδιστές
|
211604
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%B5%CE%BD%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%BF%CE%B9%CF%82
|
Κούρος εν προμάχοις
|
Ο Κούρος εν προμάχοις ή Κούρος του Κροίσου ή Κούρος της Αναβύσσου είναι αριστουργηματικό έργο τέχνης που βρέθηκε στην Ανάβυσσο της Αττικής το 1937. Ήταν επιτύμβιο άγαλμα προς τιμή κάποιου έφηβου πολεμιστή ονόματι Κροίσος, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή για την πατρίδα. Εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με αύξοντα αριθμό 3851 και είναι το καλύτερα διατηρημένο άγαλμα της εποχής του.
Ιστορία της εύρεσής του
Βρέθηκε στην Ανάβυσσο το 1937 σε ανασκαφές που έγιναν χωρίς αρχαιολογική άδεια. Ήταν ήδη σπασμένο και υπέστη φθορές από την αρχαιολογική σκαπάνη. Επιπλέον οι αρχαιοκάπηλοι τον έκοψαν με πριόνι σε δύο κομμάτια και τον φυγάδεψαν στο Παρίσι. Ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα, συναρμολογήθηκε ξανά και στήθηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Περιγραφή
Το άγαλμα είναι από μάρμαρο της Πάρου. Έχει ύψος 1,95 μέτρα και παριστάνει έναν έφηβο που κάνει ένα βήμα μπροστά. Χαρακτηριστικό της έκφρασης του προσώπου είναι το «αρχαϊκό μειδίαμα». Φέρει φθορές στους μηρούς, βραχίονες, στα πόδια και τα γόνατα. Λείπουν κομμάτια από το αριστερό κάτω πόδι και τις πατούσες. Γενικά όμως διατηρεί την όλη εμφάνισή του, την οποία αποδίδει με άριστο τρόπο. Μπροστά μας παρουσιάζεται ένας γυμνός έφηβος στην χαρακτηριστική στάση του κούρου. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου είναι ήρεμα, η όλη σωματική διάθεση είναι ειρηνική, αλλά και γεμάτη δύναμη, σφρίγος και μεγαλειότητα. Οι βραχίονες κρέμονται προς τα κάτω με τα χέρια σφιγμένα να σχηματίζουν ανοιχτές γροθιές, με τους αντίχειρες μπροστά. Ο κούρος βαδίζει με το αριστερό πόδι μπροστά. Οι μύες του σώματος είναι καλά αποδοσμένοι, ιδίως στους μηρούς, στα γόνατα και στον κορμό. Η κόμη είναι δεμένη με ταινία και πέφτει με λεπτούς βοστρύχους από τη χωρίστρα μέχρι τους ώμους. Τα αμυγδαλωτά μάτια είναι του αρχαϊκού ρυθμού, το σχήμα του στόματος και των χειλιών σχηματίζει το χαρακτηριστικό αρχαϊκό μειδίαμα. Από την βάση του αγάλματος σώζεται μόνο το μεσαίο τμήμα με την επιγραφή.
Ερμηνεία
Ο κούρος ήταν νεκρικός ανδριάντας που ήταν στημένος σε έναν τάφο στη νεκρόπολη της Αναβύσσου. Το όνομα Κροίσος αναφέρεται στο επιγραμματικό κείμενο που είναι σκαλισμένο στη βάση του:
ΣΤΕΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ ΚΡΟΙΣΟ
ΠΑΡΑ ΣΕΜΑ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΗΟΝ
ΠΟΤ' ΕΝΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣ ΟΛΕΣΕ
ΘΟΡΟΣ ΑΡΕΣ
Από το επίγραμμα αυτό μαθαίνουμε ότι ο νεαρός Κροίσος έπεσε για την πατρίδα, ενώ πολεμούσε στην πρώτη γραμμή.
Ιστορική τοποθέτηση
Το άγαλμα είναι έργο του 540 - 515 π.Χ. (πιθανόν του 530 π.Χ.) και θεωρείται ότι είναι πρωτοπόρο της ύστερης αρχαϊκής τέχνης.
Παραπομπές
Πηγές
Νικόλαος Καλτσάς: Sculpture in the National Archaeological Museum, Athens, The J. Paul Getty Museum, Los Angeles 2002, ISBN 0-89236-686-9, σσ. 58–59.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Κούρος της Ανάβυσσου
Παρουσίαση του κούρου από το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας
Αρχαϊκή τέχνη
Κούροι
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Αρχαιολογικά ευρήματα στην Αττική
|
373743
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Αετός των Φιλιππίνων
|
Ο Αετός των Φιλιππίνων είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό της οικογενείας των Αετιδών, ένας από τους πολύ μεγάλους αετούς του Παλαιού Κόσμου. Απαντά αποκλειστικά στις Φιλιππίνες, η επιστημονική του ονομασία είναι Pithecophaga jefferyi και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).
Ο αετός των Φιλιππίνων είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος αετός στον κόσμο και ο δεύτερος βαρύτερος, μετά τον θαλασσαετό του Στέλερ. Ωστόσο, αποτελεί ταυτόχρονα και τον σπανιότερο αετό παγκοσμίως με λιγότερα από 800 άτομα να επιβιώνουν στα δάση του συγκεκριμένου ασιατικού αρχιπελάγους. Το είδος αποτελεί το εθνικό έμβλημα των Φιλιππίνων και προστατεύεται αυστηρότατα από την νομοθεσία. Τυχόν εκούσια θανάτωσή του, επισύρει ποινή κάθειρξης 12 ετών και βαρύτατα χρηματικά πρόστιμα.
Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του επιστήμονα που το περιέγραψε, αποτελεί «ίσως το πιο σημαντικό πτηνό που έχει ανακαλυφθεί στις Φιλιππίνες» (Ogilvie-Grant 1897).
Ονοματολογία
Η λατινική ονομασία του γένους, Pithecophaga, έχει ελληνική προέλευση, με προφανή ετυμολογία και σημασία, που αντικατοπτρίζει μέρος των διατροφικών του προτιμήσεων (βλ. Τροφή).
Η επιστημονική ονομασία του είδους, jefferyi, δόθηκε προς τιμήν του πατέρα τού Άγγλου φυσιοδίφη Τζον Ουάιτχεντ (John Whitehead), ο οποίος -υιός- πρωτοπαρατήρησε το πτηνό (βλ. Συστηματική ταξινομική).
Η αγγλική ονομασία του (Philippine eagle), όπως και η ελληνική αναφέρονται στο ομώνυμο ασιατικό νησιωτικό σύμπλεγμα όπου ζει. Ωστόσο, το πτηνό έχει και αρκετές τοπικές ονομασίες, όπως άγκιλα (ágila «αετός»), χάριμπον (háribon από τα συνθετικά haring + ibón «βασιλικό πουλί») και μπάνογκ (banog «ικτίνος»).
Η επιστημονική ονομασία Pithecophaga είναι γένους θηλυκού.
Συστηματική Ταξινομική
Ο αετός των Φιλιππίνων αποτελεί μονοτυπικό γένος (Pithecophaga) και είδος (jefferyi), εντός της οικογενείας των Αετιδών (Accipitridae), δηλαδή δεν περιλαμβάνει περαιτέρω είδη και υποείδη, σε κάθε αντίστοιχη ταξινομική μονάδα.
Ο πρώτος ευρωπαίος που ανακάλυψε το είδος ήταν ο Άγγλος εξερευνητής και φυσιοδίφης Τζον Ουάιτχεντ (John Whitehead) το 1896, ο οποίος παρατήρησε το πτηνό και του οποίου ο υπηρέτης Χουάν συνέλεξε το πρώτο δείγμα, λίγες εβδομάδες αργότερα. Το δέρμα του πουλιού εστάλη στον Ουίλλιαμ Ρόμπερτ Οτζίλβι-Γκραντ (Robert Ogilvie-Grant) στο Λονδίνο το ίδιο έτος, που το περιέγραψε λίγες εβδομάδες αργότερα.
Μετά την ανακάλυψή του, ο αετός των Φιλιππίνων πήρε την λαϊκή ονομασία πιθηκοφάγος-αετός (monkey-eating eagle) λόγω των αναφορών από τους ιθαγενείς Μπόνγκα (Bonga) του νησιού Σάμαρ (Samar) -όπου το είδος ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά-, ότι κυνηγούσε αποκλειστικά πιθήκους., στοιχείο που χάρισε την επιστημονική ονομασία στο γένος. Αργότερα, βέβαια, μελέτες έδειξαν ότι η διατροφή του αετού περιελάμβανε άλλα σπονδυλόζωα και, όχι τόσο τους πιθήκους (βλ. Τροφή).
Κατόπιν εισήγησης του Τζον Ουάιτχεντ, το όνομα του είδους, δόθηκε προς τιμήν του πατέρα του Τζέφερι (Jeffery Whitehead).
Μελέτη των σκελετικών χαρακτηριστικών του είδους, το 1919, οδήγησε στην υπόθεση ότι ο πλησιέστερος συγγενής είναι η άρπυια και τοποθετήθηκε στην υποοικογένεια Αρπιίνες (Harpiinae), μέχρι που, μελέτη του 2005 από αλληλουχίες DNA, έδειξε ότι ο στενότερος συγγενής του είναι ο φιδαετός, οπότε τοποθετήθηκε στην υποοικογένεια Κιρκαετίνες (Circaetinae). Ωστόσο, επειδή η φυλογένεση της οικογένεια Αετίδες (Accipitridae) αποτελεί από τα μεγαλύτερα «αγκάθια» της συστηματικής των πτηνών, κάθε τέτοια κατάταξη πρέπει να αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη. Η ITIS, μάλιστα δεν δέχεται υποοικογένειες στην οικογένεια, μέχρις ότου ξεκαθαριστεί η κατάσταση.
Γεωγραφική κατανομή
Ο αετός των Φιλιππίνων ζει αποκλειστικά σε τέσσερα νησιά του αρχιπελάγους, συγκεκριμένα στα Μιντανάο (Mindanao), Λουσόν (Luzon), Σάμαρ (Samar) και Λέιτε (Leyte), σε πολύ περιορισμένους και ανομοιόμορφα κατανεμημένους αριθμούς (βλ. Κατάσταση πληθυσμού). Μερικές από τις περιοχές όπου απαντά είναι το Εθνικό Πάρκο της Βόρειας Σιέρα Μάδρε στο Λουσόν, καθώς και τα όρη Άπο και Μαλιντάνγκ στο Μιντανάο.
Υπολογίζεται ότι η επικράτεια που καταλαμβάνει στα παλαιά τροπικά δάση έχει επιφάνεια 9.220 χμ², ενώ η έκταση της συνολικής του επικράτειας δεν ξεπερνά τα 146.000 χμ², δηλαδή, σε συνολική έκταση μεγαλύτερη της Ελλάδας, ζουν λιγότερα από 800 άτομα (!!).
Βιότοπος
Αν και υποστηρίχθηκε (Kennedy, 1977) ότι τα δάση, με δένδρα της οικογένειας Dipterocarpaceae ήταν «αναμφισβήτητα» ο πρωτογενής βιότοπος του αετού των Φιλιππίνων, το ενδιαίτημα αυτό φθάνει μόνον μέχρι τα 800 μέτρα, ενώ παρατηρήθηκαν άτομα μέχρι τα 2.000 μέτρα. Το συγκεκριμένο στοιχείο, ίσως, δείχνει ότι το είδος κάποτε «κατελάμβανε πεδινά δάση μέχρι το επίπεδο της θάλασσας», ενώ η αντίληψη ότι οι αετοί είναι καλά προσαρμοσμένοι να γυροπετούν (soar) σε απότομο ανάγλυφο (χαράδρες, φαράγγια, κλπ), οδήγησε στην αντίληψη ότι «τα απόκρημνα βουνά είναι σημαντικός βιότοπος του αετού». Το είδος πιθανώς δεν φωλιάζει πάνω από τα 1.700 μ. καθώς, πέρα από το εν λόγω υψόμετρο, τα δένδρα είναι σημαντικά μικρότερα (Lewis ,1985).
Πράγματι, (Krupa, 1989a) τα 1.450 μ. θεωρούνται ως το πιθανό ανώτατο όριο φωλιάσματος και, παρόλο που το δάσος των Dipterocarpaceae έχει αναφερθεί ότι φθάνει μέχρι τα 1.500 μ. στο Μιντανάο, το ανώτερο υψομετρικό όριο για το σημαντικότερο θήραμα του αετού των Φιλιππίνων, το δερμόπτερο Cynocephalus volans, είναι τα 1.200 μ. (Wischusen et al, 1993) και, στη Λουσόν τα Dipterocarpaceae δεν ξεπερνούν το όριο των 1.000 μ. (Danielsen in lit, 1997).
Σαφώς, τα υψόμετρα, τόσο των οικοτόπων όσο και εκείνα όπου ζουν τα θηράματα, μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος και τις τοπικές κλιματικές συνθήκες, εκτός από την οποιαδήποτε ανθρώπινη επιρροή. Αν και έχουν παρατηρηθεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε δάση δευτερογενούς ανάπτυξης, τα πουλιά προτιμούν το πρωτογενές δάσος (Bonnit et al 1977), ή έχουν μερικώς προσαρμοστεί στην ανθρώπινη καταπάτηση των πλαγιών «από το κυνήγι στην εκκαθαρισμένη γη και -αναγκαστικά- ζουν σε δάση δευτερογενούς ανάπτυξης».
Μορφολογία
Ο αετός των Φιλιππίνων είναι μεγάλου μεγέθους αετός, ο μεγαλύτερος σε -μέσο μήκος- παγκοσμίως (βλ. Βιομετρικά στοιχεία). Μόνον η άρπυια έχει παρόμοιο μήκος, αλλά λιγότερα άτομα από τον μεγάλον αυτόν αμερικανικό αετό, ξεπερνούν τα 100 εκατοστά. Ωστόσο δεν είναι τόσο βαρύς όσο η άρπυια και ο θαλασσαετός του Στέλερ.
Ο μεγαλύτερος -σε μήκος- αετός των Φιλιππίνων που έχει αναφερθεί ήταν ένα άτομο από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της χώρας (FMNH) με μήκος 112 εκατοστά. Ωστόσο, επειδή το συγκεκριμένο άτομο είχε διατηρηθεί σε αιχμαλωσία, δεν μπορεί να εκπροσωπεί τα άγρια άτομα, λόγω των διαφορών ως προς την διαθεσιμότητα τροφής.
Ο αυχένας είναι διακοσμημένος με μακριά, καφέ φτερά που σχηματίζουν δασύτριχο λοφίο, το οποίο με τη σειρά του -και σε συνδυασμό με το ογκώδες ράμφος- χαρίζει ένα παρουσιαστικό στον αετό των Φιλιππίνων που φέρνει στον νου τον μυθικό γρύπα . Το πάνω μέρος του σώματος έχει μεγάλα σκούρα καφέ καλυπτήρια φτερά, με σαφή λευκά περιγράμματα, ενώ το κάτω μέρος είναι λευκό, δημιουργώντας πλήρη αντίθεση με το πάνω. Στο κάτω μέρος της πτέρυγας και καθ’ όλο το μήκος της, εμφανίζεται σκούρα καφέ «μπάρα» στην άκρη των ερετικών φτερών, ιδιαίτερα ορατή κατά την πτήση (κοιλιακή όψη). Οι ισχυρότατοι, πτερωμένοι ταρσοί είναι κίτρινοι, και τα πόδια εφοδιασμένα με μεγάλους σκούρους γαμψώνυχες.
Το πρόσωπο του αετού κυριαρχείται από το εντυπωσιακό, ογκώδες ράμφος, το οποίο χαρακτηρίζεται από την έντονα καμπυλωτή μέση ραχιαία γραμμή (culmen), που τού δίνει μεγάλο ύψος.
Ο αετός των Φιλιππίνων έχει το υψηλότερο (απόσταση μεταξύ υψηλότερου σημείου της μέσης ραχιαίας γραμμής και του χαμηλότερου της μέσης κοιλιακής γραμμής) και πιο πλευρικά συμπιεσμένο ράμφος από οποιοδήποτε είδους πτηνού.
Το ευθύ και ογκώδες υπερόφρυο τόξο, τονίζει το έντονα «βλοσυρό» βλέμμα του πτηνού. Το χρώμα του ράμφους είναι γκριζομπλέ, όπως και η ίριδα των οφθαλμών.
Όπως σε όλους τους αετούς, εμφανίζεται φυλετικός διμορφισμός στο είδος, του οποίου το ποσοστό δεν είναι βέβαιο αλλά, γενικά, ένα τυπικό αρσενικό είναι κατά 10% μικρότερο από το αντίστοιχο θηλυκό. Η διαφορά αυτή δεν θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλη αφού, σε πολλά από τα άλλα μεγάλα είδη αετών, η διαφορά μεγέθους μεταξύ των ενήλικων θηλυκών και αρσενικών μπορεί να υπερβαίνει το 20% -υπέρ των πρώτων.
Τα νεαρά άτομα ξεχωρίζουν από τους ενήλικες λόγω του πιο ανοιχτόχρωμου πάνω μέρους του πτερώματος.
Βιομετρικά στοιχεία
Μήκος σώματος: 86 (-95) έως 105 (-112) εκατοστά.
Άνοιγμα πτερύγων: (180-) 184 έως 200 (-220) εκατοστά.
Μήκος χορδής εκάστης πτέρυγας: 57,4 έως 61,4 εκατοστά
Μήκος ταρσού: 12,2 έως 14,5 εκατοστά.
Μήκος ουράς: 42,0 έως 45,3 (-50) εκατοστά.
Μήκος ράμφους: 7,2 εκατοστά.
Βάρος: (4,5-) 4,7 έως 6 (-8) κιλά.
Πηγές: ()
Τροφή
Όπως προαναφέρθηκε, ο αετός των Φιλιππίνων πήρε την επιστημονική του ονομασία, επειδή πιστευόταν ότι τρέφεται αποκλειστικά με πιθήκους, κάτι που έχει αποδειχθεί ανακριβές. Αυτό μπορεί να συνέβη, επειδή το πρώτο δείγμα που εστάλη και εξετάστηκε βρέθηκε να περιέχει αχώνευτα κομμάτια ενός πιθήκου στο στομάχι του. Βέβαια, οι παλαιοί ερευνητές σωστά υποστήριζαν ότι, οι πίθηκοι είναι τα μόνα θηράματα που υπάρχουν σε αφθονία στα νησιά και μπορούν να συντηρήσουν ένα πτηνό τέτοιου μεγέθους. Όμως, κατοπινές έρευνες έδειξαν ότι οι πίθηκοι αποτελούν μέρος μόνον του διαιτολογίου των αετών και, μάλιστα, σχετικά μικρό. Υποστήριξαν δε την άποψη ότι, εάν έπρεπε να δοθεί ένα προσωνύμιο στον αετό των Φιλιππίνων, αυτό θα έπρεπε να είναι όχι «ο αετός που τρώει πιθήκους» (monkey-eating eagle) αλλά, μάλλον, «ο αετός που τρώει λεμούριους» (lemur-eating eagle)
(σ.σ. Η ονομασία λεμούριος για το είδος που τρέφεται ο αετός των Φιλιππίνων είναι καταχρηστική, διότι το Cynocephalus volans, όχι μόνον δεν είναι λεμούριος, αλλά ούτε καν πίθηκος).
Μελέτες των υπολειμμάτων από φωλιές, έδειξαν ότι ο αετός των Φιλιππίνων είναι ένας ευκαιριακός (opportunist) κυνηγός, που εκμεταλλεύεται κάθε διαθέσιμο θήραμα (από νυχτερίδες των 10 γραμμαρίων, μέχρι ελάφια των 14 κιλών. Τρέφεται με, σχεδόν, όλα τα αυτόχθονα θηλαστικά και μερικά ερπετά, με προτιμώμενο θήραμα τα δερμόπτερα Cynocephalus volans, αλλά και πιθήκους, βούκερους, χοίρους, πουλερικά, ακόμη και μικρά σκυλιά, ανάλογα με την διαθεσιμότητα της τροφής και -στην περίπτωση ανατροφής των νεοσσών- την θέση της φωλιάς (βλ. και Αναπαραγωγή).
Για το, εάν επιτίθεται στα χωριά των ντόπιων και «κλέβει» οικιακά ζώα, οι γνώμες διίστανται. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το κάνει (Ogilvie Grant 1897, Whitehead 1899a), ενώ άλλοι είναι κατηγορηματικά αντίθετοι με αυτή την άποψη (Krupa 1985, 1989a). Βέβαια, σε κατάσταση αιχμαλωσίας ο αετός των Φιλιππίνων τρώει οτιδήποτε τού προσφερθεί, από κουνέλια και πουλερικά μέχρι περιστέρια και... ζαμπόν (sic) (Wharton, 1948).
Σημαντική παράμετρος είναι ότι, τα θηράματα μπορεί να διαφέρουν από νησί σε νησί, εν μέρει επειδή εμφανίζονται σε διαφορετική διαθεσιμότητα και εν μέρει επειδή δεν υπάρχουν σε όλα. Έτσι, στο Μιντανάο λ.χ., τα κύρια θηράματα είναι τα δερμόπτερα, οι ιπτάμενοι σκίουροι, οι πίθηκοι, τα φίδια και οι σαύρες. Στα νησιά Σάμαρ και Λέιτε λείπουν οι ιπτάμενοι σκίουροι, ενώ η Λουσόν στερείται τόσο των δερμόπτερων όσο και των ιπτάμενων σκίουρων, διαθέτει όμως πιθήκους, ερπετά και, επιπροσθέτως, γιγάντια τρωκτικά του είδους Phloeomys pallidus που ζυγίζουν 2-2,5 κιλά (πάνω από το διπλάσιο του βάρους των δερμόπτερων).
Κυνήγι
Παρατηρήσεις στο Μιντανάο έδειξαν υψηλή δραστηριότητα μεταξύ 09.00 και 10.00 το πρωί και, αργότερα, γύρω στις 14:00, που κρίθηκε να συνδέεται με το κυνήγι. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων ο αετός των Φιλιππίνων εποπτεύει τον χώρο από θέση ποσταρίσματος (perch), συνήθως σε μια δασωμένη πλαγιά σε μια κοιλάδα και σε αρκετό υψόμετρο. Από αυτήν την θέση και με διαδοχικές αερολισθήσεις (glidings) απόστασης 75-125 μέτρων, ο αετός αλλάζει διαρκώς θέσεις, σε κάθε μία από τις οποίες εποπτεύει για 5-10 λεπτά, μέχρις ότου καταλήγει, σχεδόν, στον πυθμένα της κοιλάδας. Τότε, εκμεταλλευόμενος τα θερμικά ρεύματα, αρχίζει να ανακτά ύψος μέχρις ότου βρεθεί στην αρχική θέση.
Δεδομένου ότι σπάνια φτεροκοπεί, με την στρατηγική αυτή ο αετός των Φιλιππίνων αποσκοπεί στον αιφνιδιασμό της λείας και την σύλληψή της με μικρή καταδίωξη. Ωστόσο, μπορεί να εισβάλλει και στο θόλο των δένδρων, όπου συχνάζουν τα δερμόπτερα θηλαστικά Cynocephalus volans, τα αγαπημένα του θηράματα, επειδή είναι νυκτόβια και κουρνιάζουν εκεί κατά την διάρκεια της ημέρας. Ο αετός των Φιλιππίνων κυνηγάει συνήθως μοναχικά, αλλά μπορεί να το κάνει και κατά ζεύγη, ιδιαίτερα όταν στοχεύει πιθήκους, οπότε το ζευγάρι συνεργάζεται (το ένα πουλί τρομάζει τον πίθηκο και το άλλο τον συλλαμβάνει).
Φωνή
Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)
Αναπαραγωγή
Εκτιμήσεις με βάση την κατανομή των φωλιών στο Μιντανάο δείχνουν ότι, κάθε ζεύγος καλύπτει κατά μέσο όρο 133 χμ², στα οποία συμπεριλαμβάνονται, κατά μέσον όρο, 68 χμ² δάσους.. Στο Μιντανάο, οι αετοί φωλιάζουν από τον Σεπτέμβριο έως Δεκέμβριο στα πρωτογενή και δευτερογενή -με όχληση- δάση, με κάποιες διαφορές στον χρονισμό (timing) μεταξύ Μιντανάο και Λουσόν. Ο πλήρης κύκλος αναπαραγωγής διαρκεί δύο ολόκληρα χρόνια. Οι εταίροι σχηματίζουν μονογαμικά ζεύγη, με τα θηλυκά να είναι σεξουαλικά ώριμα στα πέντε χρόνια και τα αρσενικά στα επτά.
Η έναρξη των ερωτοτροπιών σηματοδοτείται κατά τον Ιούλιο, με την κατασκευή της φωλιάς, οπότε πραγματοποιούνται διάφορες εναέριες επιδείξεις, όπως γυροπέταγμα (soaring) του ζευγαριού πάνω από την περιοχή της φωλιάς, «ερωτικά» κυνηγητά με διαγώνιες εφορμήσεις και αλληλοέκθεση των γαμψωνύχων τους.
Παρόλο που, κάποιες φωλιές έχουν αναφερθεί σε σπηλιές (Kennedy 1981b) ή ορθοπλαγιές (κάτι που δίνει κάποια βάση στην παλαιότερη υπόθεση ότι, οι αετοί των Φιλιππίνων φωλιάζουν σε παράκτιους γκρεμούς), στην συντριπτική τους πλειονότητα οι φωλιές κατασκευάζονται πάνω σε δένδρα (κυρίως Dipterocarpaceae). Συγκεκριμένα, επιλέγεται μια μεγάλη διχάλα στην κορυφή ενός δένδρου -ίσως του ψηλότερου στην περιοχή- που ανήκει σε κάποιο από τα παρακάτω είδη: Sapium luzonicum, Shorea polysperma, S. almon, Parashorea plicata, Petersianthus quadrialata και
Octomeles sumatrana. Στη διχάλα αυτή χρησιμοποιούνται ως βάση στήριξης διάφορα επίφυτα, φτέρες ή και ορχιδέες και η φωλιά δομείται από μικρά και μεγάλα κλαδιά. Το ύψος της κατασκευής από το έδαφος μπορεί να φθάνει τα 30-45 μ., συνήθως στο κάτω μισό της πλαγιάς σε μια πολύ βαθιά χαράδρα. Πολλές παλιές φωλιές μπορεί να συνυπάρχουν στο ίδιο δέντρο, ενώ στη βάση μερικών τέτοιων δένδρων υπάρχουν τρία ή τέσσερα στρώματα από οστά, δείχνοντας την χρησιμοποίησή τους εδώ και πολλά χρόνια.
Τα δένδρα πάνω στα οποία κατασκευάζονται οι φωλιές δεν χρειάζεται να βρίσκονται σε διόδους πρωτογενών δασών. Στο Magsaysay (Davao del Sur), μία (1) φωλιά ήταν κατασκευασμένη σε δασική έκταση δύο εκταρίων, στην βάση ενός γκρεμού, που περιβαλλόταν για περισσότερο από ένα χιλιόμετρο από γρασίδι και καλαμποκιές (Kennedy 1981b). Παρόλο που, αυτό δείχνει ότι η φωλιά μπορεί να κατασκευαστεί σε διαταραγμένες θέσεις με όχληση, υπάρχει σαφώς αυξανόμενη πίεση στους γονείς και στον νεοσσό, που είναι πιθανόν να οδηγήσει στην τελική απώλεια της γέννας, λόγω έλλειψης τροφής σε αυτές τις θέσεις. Η φωλιά επιστρώνεται με φρέσκα φύλλα και μπορεί να έχει διάμετρο μέχρι 1,5 μέτρα.
Οκτώ έως 10 ημέρες πριν την ωοτοκία, το θηλυκό παρουσιάζει μια κατάσταση που είναι γνωστή ως ωοτοκικός λήθαργος (egg lethargy), κατά τη διάρκεια της οποίας δεν τρώει, πίνει άφθονο νερό και διατηρεί τις πτέρυγές της σε χαμηλή θέση.
Ένα ή δύο αυγά μπορεί να εναποτεθούν αλλά, στην συντριπτική πλειονότητα, μόνον ένας (1) νεοσσός επιβιώνει και μπορεί να ανατραφεί από τους γονείς. Στην επώαση (που διαρκεί σχεδόν 2 μήνες) όπως και στο μεγάλωμα του νεοσσού συμμετέχουν και τα δύο φύλα, αλλά με αναλογία 3:1 υπέρ του θηλυκού. Το αρσενικό αναλαμβάνει το κυνήγι και το 1/3 του χρόνου επώασης και σίτισης του νεοσσού, ενώ το θηλυκό τα υπόλοιπα 2/3 των ίδιων υποχρεώσεων. Κατόπιν, όταν ο νεοσσός μεγαλώσει, κυνηγούν και οι δύο γονείς.
Από έρευνα σε φωλιές στο Μιντανάο (1963-4), φαίνεται ότι η σημαντικότερη πηγή διατροφής του νεοσσού ήταν το δερμόπτερο Cynocephalus volans, το οποίο είναι πιο εύκολο στη σύλληψη από τους πιθήκους. Συγκεκριμένα από τα 48 θηράματα, τα 43 ήσαν δερμόπτερα και μόνον 3 ήσαν πίθηκοι (Macaca fascicularis philippinensis), το 1 ήταν ιπτάμενος σκίουρος (Petinomys mindanensis) και 1 ήταν δενδροσκίουρος (Sundasciurus philippinensis), ενώ δεν καταγράφηκαν κατοικίδια ζώα.
Σε άλλη έρευνα, ξανά στο Μιντανάο (1977-9), πάλι τα δερμόπτερα ήσαν η κύρια τροφή (54% της λείας), επίσης οι σιβέτες Paradoxurus hermaphroditus (12%), οι ιπτάμενοι σκίουροι Petinomys mindanensis (8%), οπωροφάγες νυχτερίδες (5%), πίθηκοι (3%), ο βούκερος Buceros hydrocorax (6%), διάφορα είδη ερπετών (8%), ένα ελάφι 14 κιλών (!) και μερικά ακόμη μικρότερα θηράματα.
Ο νεαρός αετιδεύς αρχίζει να κινεί τα άνω άκρα, σε «ασκήσεις» πετάγματος, σε περίπου 6 εβδομάδες, ενώ στις 15 εβδομάδες, βγαίνει από την φωλιά και πηγαινοέρχεται στα κοντινά κλαδιά, σε απόσταση 2-3 μέτρων. Ο νεοσσός πτερώνεται στις 105 ημέρες, περίπου, ενώ είναι ικανός για πτήση μετά από 4-5 μήνες. Μπορεί να παραμείνει στην περιοχή των γονιών του, κοντά στην φωλιά, σχεδόν για 17 μήνες.
Τα νεαρά άτομα έχουν μιαν ιδιαίτερη συμπεριφορά «παιχνιδιού», γατζώνοντας κορμούς δένδρων με τα νύχια τους και, χρησιμοποιώντας τις ουρές και τις πτέρυγες για ισορροπία, βάζουν τα κεφάλια τους σε κοιλότητες. Επιπλέον, «επιτίθενται» σε άψυχα αντικείμενα για πρακτική, όπως και προσπαθούν να κρέμονται ανάποδα για να εξασκούν την ισορροπία τους.
Σύμφωνα με τα ανωτέρω, ο αετός των Φιλιππίνων, μαζί με την αμερικανική άρπυια και τον αφρικανικό στεφαναετό, παρουσιάζουν τoν μακρύτερο αναπαραγωγικό κύκλο από οποιοδήποτε άλλο αρπακτικό πτηνό.
Τα πτηνά σε αιχμαλωσία έχουν φτάσει σε ηλικίες άνω των 40 ετών, αλλά αυτός ο αριθμός δεν αντιπροσωπεύει τον μέσον όρο, αφού τα άγρια πουλιά ζούν αρκετά λιγότερο.
Απειλές
Η καταστροφή ή/και ο κατακερματισμός των δασών, με την εμπορική εξαγωγή ξυλείας και εναλλαγή των καλλιεργειών, αποτελεί την κύρια μακροπρόθεσμη απειλή για το είδος. Τα παλαιά δάση συνεχίζουν να χάνονται γρήγορα, έτσι ώστε, μόλις 9.220 χμ² από αυτά παραμένουν ακόμη εντός της κατανομής του αετού. Επιπλέον, οι περισσότερες υπόλοιπες πεδινές δασικές εκτάσεις είναι μισθωμένες, με άδειες υλοτομίας. Τα ορυχεία αποτελούν επιπρόσθετο κίνδυνο. Η ανεξέλεγκτη λαθροθηρία (για τροφή, -τουλάχιστον στο παρελθόν-, εκθέματα ζωολογικών κήπων και για εμπόριο) είναι ίσως η πιο σημαντική βραχυπρόθεσμη απειλή. Τα νεαρά άτομα εύκολα πυροβολούνται ή παγιδεύονται, όπως και τα ενήλικα που φωλιάζουν κοντά στις δασικές άκρες.
Πολλά άτομα πέφτουν θύματα από τυχαία σύλληψη, σε παγίδες που προορίζονται για αγριογούρουνα και ελάφια, ιδιαίτερα όταν οι αετοί κυνηγούν στο έδαφος του δάσους. Η συσσώρευση φυτοφαρμάκων είναι ακόμη μια πιθανή, αλλά αναπόδεικτη απειλή που μπορεί να μειώσει την ήδη αργή αναπαραγωγική απόδοση του πτηνού.
Κατάσταση πληθυσμού
Ο αετός των Φιλιππίνων είναι ενδημικό είδος του μεγάλου αυτού ασιατικού αρχιπελάγους, όπου είναι γνωστό από την ανατολική Λουσόν, το Σάμαρ, το Λέιτε και το Μιντανάο. Στο Μιντανάο απαντά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, με εκτίμηση από πρόσφατη έρευνα στα 82-233 ζευγάρια αναπαραγωγής. Οι εκτιμήσεις από τα υπόλοιπα τρία νησιά, είναι αποκαρδιωτικές: 6 ζεύγη στο Σάμαρ, 2 (;) στο Λέιτε και, επίσης πολύ λίγα στην Λουσόν. Παλαιότερες εκτιμήσεις του 1992 έδιναν 226 ώριμα άτομα, με συνολικό πληθυσμό -συμπεριλαμβανομένων των ανώριμων ατόμων-, 350-670 άτομα, περίπου. Η εξαγωγή συμπερασμάτων για όλα τα νησιά με βάση την πυκνότητα των φωλιών που βρίσκονται στο Μιντανάο δείχνουν, μόλις 340 ζεύγη, συνολικά. Ωστόσο, είναι άγνωστο εάν το είδος φθάνει σε παρόμοιες πυκνότητες και στα άλλα νησιά, ιδιαίτερα στην Λουσόν, γι’ αυτό και οι εκτιμήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή.
Οι πληθυσμοί βαίνουν συνεχώς μειούμενοι (declining), με την πτωχή «ανανέωση» να είναι βασικός παράγοντας γι’ αυτήν την πτώση. Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η διασπορά και η επιβίωση των νεαρών και ανήλικων ατόμων είναι ακόμη καθοριστικότερος παράγοντας. Η πρώτη απελευθέρωση αιχμαλώτου ατόμου έγινε το 2004, όταν ένα αρσενικό αφέθηκε ελεύθερο στο δάσος του Όρους Άπο, στο Μιντανάο. Αυτό το πουλί έπαθε ηλεκτροπληξία εννέα μήνες μετά την απελευθέρωση, και ένα άλλο που απελευθερώθηκε επίσης στο Μιντανάο το 2008 σκοτώθηκε από έναν κυνηγό τέσσερις μήνες μετά, αλλά προγραμματίζονται περαιτέρω πειραματικές απελευθερώσεις για την ενίσχυση των άγριων πληθυσμών.
Συμπερασματικά, το συνολικό μέγεθος του πληθυσμού του είδους, είναι 90-250 ζεύγη, ή 180-500 ώριμα άτομα, που αντιστοιχεί σε, περίπου, 250-750 άτομα συνολικά.
Επομένως, ο αετός των Φιλιππίνων χαρακτηρίζεται από την IUCN ως Κρισίμως Κινδυνεύον (CR, κριτήρια A2cd;C2a(ii)) είδος, διότι έχει πολύ μικρό πληθυσμό, ως αποτέλεσμα της εξαιρετικά ταχείας μείωσης κατά τις τις τελευταίες τρεις γενιές (56 έτη), λόγω της εκτεταμένης αποψίλωσης των δασών. Οι ανανεώσεις στον ολικό πληθυσμό των ενηλίκων φαίνεται επί του παρόντος να δείχνουν πολύ χαμηλές, που σημαίνει ότι η μείωση μπορεί να συνεχιστεί και στο μέλλον. Η επιβεβαίωση των τάσεων κρίνεται απαραίτητη, με την ελπίδα να υπάρξει αλλαγή της κατάστασης αυτής στο μέλλον.
Μέτρα διαχείρισης
Τρέχοντα
Το είδος περιλαμβάνεται στο Παράρτημα Ι και II της CITES.
Από το 1970, διάφορες πρωτοβουλίες έχουν ξεκινήσει, όπως η έκδοση νομοθεσίας που απαγορεύει τις διώξεις και την προστασία των φωλιών, έρευνα, εκστρατείες ευαισθητοποίησης του κοινού, αναπαραγωγή σε αιχμαλωσία και ένα κοινωνικο-οικονομικό σχέδιο για να ανακουφίσει την πίεση που υφίσταται το είδος, αυξάνοντας παράλληλα την τοπική οικονομική ευημερία. Αυτό συμβαίνει σε πολλές προστατευόμενες περιοχές, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού Πάρκου της Βόρειας Σιέρα Μάδρε στην Λουσόν, και τα φυσικά πάρκα των ορέων Κιτάνγκλαντ και Άπο στο Μιντανάο.
Υπάρχει το Ίδρυμα του Αετού των Φιλιππίνων στο Νταβάο του Μιντανάο, που επιβλέπει τις προσπάθειες αναπαραγωγής ατόμων σε αιχμαλωσία και παρακολουθεί την διατήρηση των άγριων πληθυσμών. Tο 2008, υπήρχαν 32 αετοί στο κέντρο, 18 εκ των οποίων είχαν εκτραφεί σε αιχμαλωσία.
Το Ίδρυμα Χάριμπον εφαρμόζει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ορθής αξιοποίησης και επέκτασης σε όλη την Λουσόν, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την προσέλκυση καθηγητών φυσικών επιστημών για την ανάπτυξη ενός κέντρου που θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με την βιοποικιλότητα και την διατήρηση του είδους..
Συμμετοχή σε περιφερειακές εκδηλώσεις και ραδιοφωνικές εκπομπές.
(Πηγή: http://www.iucnredlist.org/details/22696012/0)
Προτεινόμενα
Διεξαγωγή περαιτέρω έρευνας για την κατανομή, τους αριθμούς, τις οικολογικές ανάγκες και τις απειλές που σχετίζονται με το είδος.
Επέκταση των προστατευομένων περιοχών ώστε να συμπεριληφθούν όλες οι θέσεις φωλιάσματος των οικοτόπων.
Εφαρμογή συστημάτων διαχείρισης των ενδιαιτημάτων προς όφελος της άγριας ζωής και του τοπικού πληθυσμού.
Ενσωμάτωση, φιλικών προς τους αετούς, πρακτικών στην δασική πολιτική.
Έναρξη εκστρατείας που θα «διεγείρει» την εθνική υπερηφάνεια και θα φέρει σεβασμό για τον αετό.
Διερεύνηση των γενετικών διαφορών μεταξύ των πληθυσμών των 4 νησιών, όπου απαντούν οι αετοί και να ληφθούν υπόψιν τα συμπεράσματα, ούτως ώστε να υπάρχουν καλύτερα αποτελέσματα στην αιχμαλωσία και απελευθέρωσή τους.
Παραπομπές
Πηγές
Almario, Ani Rosa S. (2007). 101 Filipino Icons. Adarna House Publishing Inc. p. 112. ISBN 971-508-302-1.
Arent, L. A. (2007). Raptors in Captivity. Hancock House, Washington. ISBN 978-0-88839-613-6
Block, E. 2004. A species extinct in zoos - the Philippine eagle. International Zoo News 51: 340-343.
Bueser, B.L.L., Bueser, K.G., Afan, D.S., Salvador, D.I., Grier, J.W., Kennedy, R.S. and Miranda, H.C. 2003. Distribution and nesting density of the Philippine eagle Pithecophaga jefferyi on Mindanao Island, Philippines: what do we know after 100 years? Ibis 145(1): 130-135.
Chandler, David; Couzens, Dominic (2008). 100 Birds to See Before You Die. London: Carleton Books. p. 171. ISBN 978-1-84442-019-3
Collar, N. J.; Butchart, S. H. M. 2013. Conservation breeding and avian diversity: chances and challenges. International Zoo Yearbook.
Collar, N. J.; Mallari, N. A. D.; Tabaranza, B. R. J. 1999. Threatened birds of the Philippines: the Haribon Foundation/BirdLife International Red Data Book. Bookmark, Makati City.
Collar, N.J. (December 24, 1996). The Philippine Eagle: one hundred years of solitude. Oriental Bird Club Bulletin.
CRC Handbook of Avian Body Masses by John B. Dunning Jr. (Editor). CRC Press (1992), ISBN 978-0-8493-4258-5.
Doctolero, Heidi; Pilar Saldajeno and Mary Ann Leones (2007-04-29). Philippine biodiversity, a world’s showcase. Manila Times. Retrieved August 2014
Dupont, John Eleuthere (1971). Philippine Birds, p. 47. Delaware Museum of Natural History
Ferguson-Lees, J.; Christie, D. (2001). Raptors of the World. London: Christopher Helm. pp. 717–19. ISBN 0-7136-8026-1.
Gamauf, A., Preleuthner, M. and Winkler, H. (1998). Philippine Birds of Prey: Interrelations among habitat, morphology and behavior. The Auk 115 (3): 713–726. doi:10.2307/4089419.
https://web.archive.org/web/20081010020517/http://birdbase.hokkaido-ies.go.jp/rdb/rdb_en/pithjeff.pdf
Ibañez, J. C.; Miranda, H. C. J.; Balaquit-Ibañez, G.; Afan, D. S.; Kennedy, R. S. 2003. Notes on the breeding behavior of a Philippine Eagle pair at Mount Sinaka, Central Mindanao. Wilson Bulletin 115: 333-336.
IUCN. 2013. IUCN Red List of Threatened Species (ver. 2013.2). Available at: http://www.iucnredlist.org. (Accessed: August 2014).
Jamora, Jon. Philippine Eagle Biology and Ecology. Philippine Eagle Foundation. Retrieved August 2014
Kennedy, R. S., Gonzales, P. C.; Dickinson, E. C.; Miranda, H. C., Jr. and Fisher, T. H. (2000). A Guide to the Birds of the Philippines. Oxford University Press, New York. ISBN 0-19-854669-6
Lerner, Heather R.L. & David P. Mindell (2005). Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA (pdf).Molecular Phylogenetics and Evolution 37 (2): 327–346.doi:10.1016/j.ympev.2005.04.010. PMID 15925523.
Miranda Jr. H.; Salvador, D. I.; Bueser, G. L. 2008. Updates on the nesting biology and population status of the Philippine Eagle Pithecophaga jefferyi.
Miranda, H. C. 2006. New insights on the population ecology and survival of the Philippine Eagle based on radio-telemetry. Wings without borders: IV North American Ornithological Conference, October 3-7, 2006, Veracruz, Mexico, pp. 225. American Ornithologists' Union, Waco, TX, USA.
O'Connor, R. J. (1984). The Growth and Development of Birds. John Wiley & Sons, Chichester. ISBN 0-471-90345-0
Philippine Eagle Foundation. 2008. Philippine Eagle Foundation 2007 annual report.
Salvador, D. J. I.; Inabez, J. C. 2006. Ecology and conservation of Philippine Eagles. Ornithological Science 5(2): 171-176.
Salvador, D. 2004. First release of a captive-bred Philippine Eagle. Peregrine Fund Newsletter no 35: 8.
Shufeldt, RW (1919). Osteological and other notes on the monkey-eating eagle of the Philippines, Pithecophaga jefferyi Grant. Philippine Journal of Science 15: 31–58
Tabaranza, Blas R., Jr. (2005-01-17). The largest eagle in the world. Haribon Foundation. Retrieved 2012-09-23
Βιβλιογραφία
«Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας» (RDB), Αθήνα 1992
Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979
Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993
Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989
Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988
Enticott Jim and David Tipling: Photographic Handbook of the Seabirds of the World, New Holland, 1998
Gray, Mary Taylor The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998
Handrinos & Akriotis, The Birds of Greece, Helm 1997
Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990
Jobling, J. 1991. A dictionary of scientific bird names. University Press, Oxford.
Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007
Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, Collins
Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii).
Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988
R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000
Rob Hume, RSPB Complete Birds of Britain and Europe DK, 2002
Valpy, Francis Edward Jackson, An Etymological Dictionary of the Latin Language
Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990
Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989
Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991
Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3.
Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979
Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ)
Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994
Χανδρινός Γιώργος (Ι), «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας»
Αετίδες
Πανίδα των Φιλιππίνων
|
199602
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%BA
|
Κρκ
|
Το Κρκ (, προφορά ΔΦΑ: [kr̩̂k]), κατά τους Βυζαντινούς Κύρικον και κατά τους αρχαίους Έλληνες Κυρικτική· ) είναι νησί της Κροατίας στην Αδριατική θάλασσα. Έχει έκταση 405,2 τ.χλμ. και 17.860 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Κρκ με 5.491 κατοίκους. Θεωρείται το δεύτερο μεγαλύτερο κροατικό νησί αν και έπειτα από νέες μετρήσεις βρέθηκε ότι έχει περίπου το ίδιο μέγεθος με το άλλο μεγάλο κροατικό νησί, το Τσρες (Χέρσος). Παρόλα αυτά θεωρείται ακόμη και σήμερα το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Αδριατικής και το εικοστό μεγαλύτερο της Μεσογείου.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κρκ
|
834461
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Marvel%20Entertainment
|
Marvel Entertainment
|
Η Marvel Entertainment, LLC (παλαιότερα Marvel Enterprises) ήταν μια Αμερικανική ψυχαγωγική εταιρεία που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1998 με βάση την Νέα Υόρκη, από την συγχώνευση των Marvel Entertainment Group και Toy Biz. Η εταιρεία άνηκε στην The Walt Disney Company από το 2009 και μετά, και ήταν γνωστή κυρίως γνωστή για προϊόντα, αδειοδότηση, και κόμικς από την Marvel Comics, αλλά και για τις προσαρμογές τους σε ταινίες και τηλεοπτικές/καλωδιακές σειρές.
Το 2009, η The Walt Disney Company εξαγόρασε την Marvel Entertainment για $4 δισεκατομμύρια και από τότε ήταν μια εταιρεία περιορισμένης ευθύνης (Ε.Π.Ε.). Για οικονομικούς σκοπούς, αναφέρθηκε κυρίως ως το τμήμα Disney's Consumer Products από την αναδιοργάνωση της Marvel Studios από τη Marvel Entertainment στην Walt Disney Studios.
Με τα χρόνια, η Marvel Entertainment προχώρησε σε πολλές εταιρικές συνεργασίες και διαπραγματεύσεις με άλλες συνεργασίες. Μέχρι το 2023, η Marvel έχει συμβόλαια αδειοδότησης με την Sony Pictures μέσω της Columbia Pictures (για τις ταινίες Spider-Man) και την Universal Pictures (δικαίωμα πρώτης άρνησης να παραλάβει τα δικαιώματα διανομής για οποιεσδήποτε μελλοντικές ταινίες Hulk σε παραγωγή της Marvel Studios).
Στις 29 Μαρτίου του 2023, οι επιχειρήσεις της Marvel Entertainment, συμπεριλαμβάνοντας τις Marvel Comics και Marvel Games έγιναν πτυχή των μεγαλύτερων επιχειρηματικών μονάδων της Disney.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Πρώην Θυγατρικές της The Walt Disney Company
Εξαγορές της Disney
Θυγατρικές της The Walt Disney Company
|
24009
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CF%84%CE%BF
|
Κίτο
|
Το Κίτο (το πλήρες όνομα της πόλης είναι Σαν Φρανσίσκο ντε Κίτο, ισπανικά: San Francisco de Quito) είναι η πρωτεύουσα του Ισημερινού. Είναι χτισμένη στη λεκάνη του ποταμού Γκουαλαμπάμπα, στους πρόποδες του ηφαιστείου Πιτσίντσα, σε υψόμετρο 2.850 μέτρων, κάτι που την κάνει τη δεύτερη πιο ορεινή πρωτεύουσα του κόσμου μετά την πρωτεύουσα της Βολιβίας, Λα Πας. Η κεντρική πλατεία της πόλης βρίσκεται 25 χιλιόμετρα νότια του Ισημερινού, ενώ η ίδια η πόλη εκτείνεται μέχρι 1 περίπου χιλιόμετρο μακριά από αυτόν. Το 2019 είχε εκτιμώμενο πληθυσμό 1.978.376 κατοίκους και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ισημερινού μετά το Γουαγιακίλ.
Η πόλη ιδρύθηκε επίσημα στις 6 Δεκεμβρίου του 1534 από τον Σεμπαστιάν ντε Μπελαλκάσαρ, που με μια ομάδα αποίκων μετακινήθηκαν από μια αποικία με το ίδιο όνομα που βρισκόταν στη σημερινή πόλη Κόλτα. Το 1830, μετά τη διάλυση της Μεγάλης Κολομβίας, το Κίτο ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Εκουαδόρ.
Το 1978 η UNESCO περιέλαβε την πόλη του Κίτο στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Φωτογραφίες
Δείτε επίσης
Εθνική Βιβλιοθήκη του Εκουαδόρ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα του Δήμου του Κίτο
Επίσημη τουριστική σελίδα του Δήμου του Κίτο
Πόλεις του Ισημερινού
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στον Ισημερινό
Πρωτεύουσες της Νότιας Αμερικής
|
849651
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%B2%CE%AD%CE%BB-%CE%BB%CE%B5-%CE%BB%CE%B1-%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AD
|
Νεβέλ-λε-λα-Σαριτέ
|
Το Νεβέλ-λε-λα-Σαριτέ (γαλλικά: Neuvelle-lès-la-Charité) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Ωτ-Σον, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες της Ωτ-Σον
|
513637
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%BF%CF%85
|
Ηλικία ψήφου
|
Η ηλικία ψήφου είναι το ελάχιστο ηλικιακό όριο που καθορίζεται δια νόμου οπού ένα πρόσωπο μπορεί να ψηφίσει στις εκλογές. Σε πολλά κράτη αυτή η ηλικία ορίζεται στο 18ο έτος, ωστόσο μπορεί να είναι από το 16ο μέχρι το 21ο έτος.
Οι περισσότερες χώρες έχουν ορίσει το ελάχιστο ηλικιακό όριο, το οποίο συχνά ορίζεται στο σύνταγμά τους.
Όταν το δικαίωμα στην ψήφο που αναγνωρίζεται για πρώτη φορά στις δημοκρατίες η ηλικία ψήφου γενικά καθορίστηκε στο 21ο έτος ή μεγαλύτερο. Στη δεκαετία του 1970 η ηλικία ψήφου μειώθηκε στο 18ο έτος σε πολλές χώρες. Η συζήτηση είναι σε εξέλιξη σε πολλά μέρη σχετικά με τις προτάσεις για τη μείωση του ορίου ηλικίας ψήφου στο 16ο έτος. Τον Μάιο του 2009, ένα μέλος του Κοινοβουλίου της Δανίας Mogens Jensen παρουσίασε την πρωτοβουλία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο για να μειωθεί το ηλικιακό όριο στην Ευρώπη στο 16ο έτος.
Αλφαβητικός κατάλογος χωρών
Στον παρακάτω κατάλογο παρατίθεται η ηλικία ψήφου ανά τις χώρες του κόσμου.
Α
Αγγλία: 18
Αγία Ελένη: 18
Αγία Λουκία: 18
Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες: 18
Άγιος Μαρίνος: 18
Άγιος Μαρτίνος (Ολλανδία): 18
Άγιος Χριστόφορος και Νέβις: 18
Αζερμπαϊτζάν: 18
Αίγυπτος: 18
Αιθιοπία: 17
Αϊτή: 18
Ακτή Ελεφαντοστού: 18
Αλβανία: 18
Αλγερία: 18
Αμερικανικές Παρθένοι Νήσοι: 18. Οι κάτοικοι των νησιών είναι Αμερικανοί πολίτες, όμως δεν ψηφίζουν στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.
Αμερικανική Σαμόα: 18
Ανατολικό Τιμόρ: 17
Ανγκόλα: 18
Ανγκουίλλα: 18
Ανδόρα: 18
Αντίγκουα και Μπαρμπούντα: 18
Αργεντινή: 16, 16 ως 18 και άνω των 70 κατ' επιλογή.
Αρμενία: 18
Αρούμπα:18
Αυστραλία: 18, υποχρεωτική ψηφοφορία
Αυστρία: 16
Αφγανιστάν: 18
Β
Βανουάτου: 18
Βέλγιο: 18 (υποχρεωτική ψηφοφορία)
Βενεζουέλα: 18
Βερμούδες: 18
Βιετνάμ: 18
Βολιβία: 18, υποχρεωτική ψηφοφορία
Βόρεια Κορέα: 17, τα μέλη του στρατού έχουν το δικαίωμα ψήφου, ανεξάρτητα από την ηλικία τους.
Βόρεια Μακεδονία: 18
Βόρειες Μαριάνες Νήσοι: 18, οι αυτόχθονες κάτοικοι είναι Αμερικανοί πολίτες, όμως δεν ψηφίζουν στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές
Βοσνία και Ερζεγοβίνη: 18, 16 αν εργάζονται
Βουλγαρία: 18
Βραζιλία: 16, υποχρεωτική ψηφοφορία για τους ηλικίας από 18 ως 70. Προαιρετική για τους αναλφάβητους πολίτες.
Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι : 18
Γ
Γαλλία: 18
Γαλλική Πολυνησία: 18
Γερμανία: 18
Ηλικία ψήφου 16 για πολιτειακές εκλογές: Αμβούργο, Βραδεμβούργο, Βρέμη και Σλέσβιχ-Χόλσταϊν.
Ηλικία ψήφου 16 για δημοτικές εκλογές: Αμβούργο, Βάδη-Βυρτεμβέργη, Βερολίνο, Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, Βραδεμβούργο, Βρέμη, Κάτω Σαξωνία, Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία, Σαξωνία-Άνχαλτ και Σλέσβιχ-Χόλσταϊν.
Γεωργία: 18
Γιβραλτάρ: 18; καθολική ψηφοφορία. Άλλοι Βρετανοί πολίτες ψηφίζουν, αρκεί να ζουν τουλάχιστον για 6 μήνες στη χώρα.
Γκάμπια: 18
Γκαμπόν: 18
Γκάνα: 18
Γκέρνσεϊ: 16
Γκουάμ: 18. Αμερικανοί πολίτες, όμως δεν ψηφίζουν στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.
Γουαδελούπη: 18
Γουατεμάλα: 18, τα μέλη των ενόπλων δυνάμεων που είναι εν ενεργεία μπορεί να μην ψηφίσουν και να περιοριστούν στους στρατώνες τους την ημέρα της ψηφοφορίας.
Γουιάνα: 18
Γουινέα: 18
Γουινέα-Μπισσάου: 18
Γρενάδα: 18
Γροιλανδία: 18
Δ
Δανία: 18
Δομινίκα: 18
Δομινικανή Δημοκρατία: 18, υποχρεωτική ψηφοφορία. Τα έγγαμα άτομα ψηφίζουν ανεξαρτήτως ηλικίας. Δεν ψηφίζουν τα μέλη των ενόπλων δυνάμεων και της εθνικής αστυνομίας.
Δυτική Σαχάρα: Κανένα όριο ηλικίας (18 για τους κατοίκους της υπό μαροκινή κατοχή Δυτικής Σαχάρας στις μαροκινές εκλογές)
Ε
Ελ Σαλβαδόρ: 18
Ελβετία: 18 (16 για τις εκλογές στο καντόνι και στους δήμους του καντονιού Γκλάρους
Ελλάδα: 16 (από τις 3 Αυγούστου 2016 και έπειτα), ήταν 18 πριν τις 3 Αυγούστου 2016
Ερυθραία: 18
Εσθονία: 18. 16 για τοπικές εκλογές
Εσουατίνι: 18
Ευρωπαϊκή Ένωση: 17
Ζ
Ζάμπια: 18
Ζιμπάμπουε: 18
Η
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα: Κανένα όριο ηλικίας όμως στην ηλικία των τουλάχιστον 25 (η ελάχιστη ηλικία αποφασίζεται από τον κυβερνήτη του καθενός εμιράτου και ποικίλλει πολλές φορές ανά εμιράτο)
Ηνωμένες Πολιτείες: 18. Ωστόσο, σε πολλές πολιτείες, τα άτομα ηλικίας 17 ετών επιτρέπεται να ψηφίσουν σε προκριματικές εκλογές εάν θα συμπληρώσουν τα 18 τους χρόνια την ημέρα ή πριν την ημέρα διεξαγωγής των γενικών εκλογών.
Ηνωμένο Βασίλειο: 18 (16 για το δημοψήφισμα της Σκωτικής ανεξαρτησίας, για το Κοινοβούλιο της Σκωτίας και για την τοπική κυβέρνηση της Σκωτίας)
Ι
Ιαπωνία: 20
Ινδία: 18
Ινδονησία: 17, δεν υπάρχει όριο για τα έγγαμα άτομα, με εξαίρεση τους στρατιωτικούς και αστυνομικούς
Ιορδανία: 18
Ιράκ: 18
Ιράν: 18 (άλλαξε από τα 15 στα 18 το 2007, επέστρεψε στα 15 το 2009 και ξανά στα 18 το 2011)
Ιρλανδία: 18
Ισημερινή Γουινέα: 18
Ισημερινός: 16. Καθολική, υποχρεωτική ψηφοφορία για τα άτομα που δεν είναι αναλφάβητα και είναι ηλικίας 18–65, προαιρετική για τους υπόλοιπους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους
Ισλανδία: 18
Ισπανία: 18 (16 μόνο για το δημοψήφισμα της Καταλωνίας του 2014|)
Ισραήλ: 18 (17 για δημοτικές εκλογές)
Ιταλία: 18
Κ
Καζακστάν: 18
Καμερούν: 21
Καμπότζη: 18
Καναδάς: 18
Κατάρ: 18
Κέιμαν Νήσοι: 18
Κεντροαφρικανική Δημοκρατία: 18
Κένυα: 18
Κίνα: 18
Κιργιζία: 18
Κιριμπάτι: 18
Κόκος (Κήλινγκ) Νήσοι: 18
Κολομβία: 18
Κομόρες: 18
Δημοκρατία του Κονγκό: 18
Κόσοβο (υπό αμφισβήτηση): 18
Κόστα Ρίκα: 18
Κούβα: 16
Κουβέιτ: 21 για τους μη στρατιωτικούς και μη αστυνομικούς. Όλοι οι ψηφοφόροι θα πρέπει να είναι πολίτες για 20 χρόνια. Η τρέχουσα πρόταση είναι η μείωση στα 18.
Κουκ Νήσοι: 18
Κουρασάο: 18
Κροατία: 18
Κύπρος: 18
Λ
Λαϊκή Δημοκρατία Κονγκό: 18
Λάος: 18
Λεσότο: 18
Λετονία: 18
Λευκορωσία: 18
Λίβανος: 21. Η απόπειρα να αλλάξει σε 18 στις 22 Φεβρουαρίου 2010 απέτυχε, καθώς η πρόταση καταψηφίστηκε.
Λιβερία: 18
Λιβύη: 18
Λιθουανία: 18
Λιχτενστάιν: 18
Λουξεμβούργο: 18, υποχρεωτική ως την ηλικία των 75. Η πρόταση να μειωθεί η ηλικία ψήφου στα 16 καταψηφίστηκε σε πανεθνικό δημοψήφισμα το 2015 (με το 81% να ψηφίζουν "όχι")
M
Μαγιότ: 18
Μαδαγασκάρη: 18
Μακάου: άμεσες εκλογές τα 18 χρόνια, καθολική ψηφοφορία για μόνιμους κατοίκους που ζουν στο Μακάου τα τελευταία επτά έτη. Στις έμμεσες εκλογές ψηφίζουν αποκλειστικά οι οργανισμοί που είναι εγγεγραμμένοι σαν "σώμα ψηφοφόρων" (973 είναι σήμερα εγγεγραμμένοι) και μία 300μελής Εκλογική Επιτροπή
Μαλαισία: 21
Μαλάουι: 18
Μαλδίβες: 18
Μάλι: 18
Μάλτα: 16. Εγκρίθηκε μία τροπολογία για μείωση του ορίου ηλικίας (ξεκινώντας από το 2015) στα 16 για τις τοπικές εκλογές, και στις 5 Μαρτίου 2018 εγκρίθηκε μια άλλη τροπολογία για την μείωση του όριου στα 16 χρόνια για όλες τις εκλογές.
Μαρόκο: 18
Μάρσαλ Νήσοι: 18
Μαρτινίκα: 18
Μαυρίκιος: 18
Μαυριτανία: 18
Μαυροβούνιο: 18
Μεξικό: 18
Μιανμάρ (Βιρμανία): 18
Μικρονησία: 18
Μογγολία: 18
Μοζαμβίκη: 18
Μολδαβία: 18
Μονακό: 18
Μοντσεράτ: 18
Μπανγκλαντές: 18
Μπαρμπάντος: 18
Μπαχάμες: 18
Μπαχρέιν: 20
Μπελίζε: 18
Μπενίν: 18
Μποτσουάνα: 18
Μπουρκίνα Φάσο: 18
Μπουρούντι: 18
Μπουτάν: 18
Μπρουνέι: 18 (μόνο σε εκλογές στα χωριά)
N
Ναμίμπια: 18
Ναουρού: 20
Νέα Ζηλανδία: 18
Νέα Καληδονία: 18
Νεπάλ: 18
Νήσος του Μαν: 16
Νίγηρας: 18
Νιγηρία: 18
Νικαράγουα: 16
Νιούε: 18
Νήσος Νόρφοκ: 18
Νορβηγία: 18. Ωστόσο, τα πρόσωπα που είναι 17 ετών επιτρέπεται να ψηφίζουν σε βουλευτικές εκλογές εάν συμπληρώνουν τα 18 τους χρόνια την χρονιά που διεξάγονται οι εκλογές.
Νότια Αφρική: 18
Νότια Κορέα: 19
Νότιο Σουδάν: 17
Ο
Ολλανδία: 18
Ομάν: 21, εκτός από τα μέλη του στρατού και της αστυνομίας.
Ονδούρα: 18
Ουγγαρία: 18
Ουγκάντα: 18
Ουζμπεκιστάν: 18
Ουκρανία: 18
Ουρουγουάη: 18
Ουώλλις και Φουτούνα: 18
Π
Πακιστάν: 18. Υπάρχουν κοινά εκλογικά σώματα και έδρες που προορίζονται για τις γυναίκες και τους μη Μουσουλμάνους
Παλάου: 18
Παναμάς: 18
Παπούα Νέα Γουινέα: 18
Παραγουάη: 18. Καθολική και υποχρεωτική ψηφοφορία ως τα 75
Περού: 18. Καθολική και υποχρεωτική ψηφοφορία ως τα 70 (τα μέλη του στρατού και της εθνικής αστυνομίας δεν μπορούσαν να ψηφίσουν μέχρι την συνταγματική μεταρρύθμιση του 2005)
Πίτκαιρν Νήσοι: 18. Για όλους όσους διαμένουν για τουλάχιστον τρία χρόνια.
Πολωνία: 18
Πορτογαλία: 18
Πουέρτο Ρίκο: 18, οι κάτοικοι του νησιού είναι Αμερικανοί πολίτες αλλά δεν ψηφίζουν στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.
Πράσινο Ακρωτήριο: 18
Ρ
Ρεϊνιόν: 18
Ρουάντα: 18
Ρουμανία: 18
Ρωσία: 18
Σ
Σαιν-Πιερ και Μικελόν: 18
Σαμόα: 21
Σάο Τομέ και Πρίνσιπε: 18
Σαουδική Αραβία: 18
Σενεγάλη: 18
Σερβία: 18
Σεϋχέλλες: 18
Σιέρα Λεόνε: 18
Σινγκαπούρη: 21
Σκωτία: 16
Σλοβακία: 18
Σλοβενία: 18
Σολομώντα Νήσοι: 21
Σομαλία: 18
Σουδάν: 17
Σουηδία: 18
Σουρινάμ: 18
Σρι Λάνκα: 18
Συρία: 18
Τ
Ταϊβάν (Δημοκρατία της Κίνας): 20 (υπάρχει μια τρέχουσα πρόταση για μείωση σε 18)
Ταϊλάνδη: 18 (πρέπει κάποιος να είναι Ταϊλανδός πολίτης από τη γέννησή του ή για τουλάχιστον μια πενταετία)
Τανζανία: 18
Τατζικιστάν: 18
Τερκς και Κέικος: 18
Τζαμάικα: 18
Τζέρσεϊ: 16
Τζιμπουτί: 18
Τόγκο: 18
Τοκελάου: 21
Τόνγκα: 21
Τουβαλού: 18
Τουρκία: 18
Τουρκμενιστάν: 18
Τρινιντάντ και Τομπάγκο: 18
Τσαντ: 18
Τσεχία: 18
Τυνησία: 18 (με ορισμένες εξαιρέσεις)
Y
Υεμένη: 18
Φ
Φερόε Νήσοι: 18
Φιλιππίνες: 18
Για τα συμβούλια νεολαίας: 18 ως 30 (προηγουμένως 15 ως 18). Οι κάτοχοι επιτρέπεται να διατηρούν τις θέσεις τους σε περίπτωση υπέρβασης της νόμιμης ηλικίας.
Φινλανδία: 18
Φίτζι: 18, με βάση το σύνταγμα του 2013
Φώκλαντ Νήσοι: 18
Χ
Χιλή: 18
Χονγκ Κονγκ: για άμεση εκλογή 18 . Η ψηφοφορία είναι καθολική για μόνιμους κατοίκους που ζουν στο έδαφος του Χονγκ Κονγκ τα προηγούμενα 7 χρόνια. Οι έμμεσες εκλογές περιορίζονται σε περί τα 220.000 μέλη των λειτουργικών περιφερειών και σε μία εκλογική επιτροπή που απαρτίζεται από 1.200 μέλη.
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Abridged version (pdf).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Field Listing - Suffrage from the CIA World Factbook
A more complete list of voting ages around the world (in German)
Youth Suffrage Resources
Δικαίωμα ψήφου
|
540846
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Θεοδέμιρος
|
Ο Θεοδέμιρος (Theodemir, απεβ. 475) ήταν βασιλιάς των Οστρογότθων από τη δυναστεία των Αμάλ (470 - 475) και πατέρας του Θεοδώριχου του Μεγάλου, μικρότερος γιος του βασιλιά Βανδαλάριου και διάδοχος του αδελφού του Βαλάμηρος.
Βιογραφία
Ο Θεοδέμιρ(ος) είχε δύο αδελφούς, τον Βαλάμηρος και τον Βιντέμιρρ, ήταν Αρειανιστής ενώ η σύζυγος του Ερελέουβα ήταν Ορθόδοξη και όταν βαπτίστηκε, πήρε το χριστιανικό όνομα Ευσεβία. Ανέλαβε τα τρία Γοτθικά βασίλεια της Παννονίας μετά τον θάνατο του Βιντιμίρ μαζί με τους δυο γαμπρούς του ως υποτελής του Αττίλα. Ο λόγος γι' αυτό ήταν η μακρόχρονη βασιλεία των Οστρογότθων στην Παννονία. Όταν πέθανε, ο γιος του Θεοδώριχος τον διαδέχτηκε στον θρόνο (475).
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε την Ερελέουβα, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά:
τον μετέπειτα ιδρυτή του Βασιλείου των Οστρογότθων στην Ιταλία Θεοδώριχο τον Μέγα και την
Αμαλαφρίδα.
Παραπομπές
Πηγές
Charles William Previté-Orton (24 July 1975). Cambridge Medieval History, Shorter: Volume 1, The Later Roman Empire to the Twelfth Century
John N. Deely (7 July 2001). Four ages of understanding: the first postmodern survey of philosophy from ancient times to the turn of the twenty-first century
Joseph Thomas (2010). The Universal Dictionary of Biography and Mythology, Vol. IV (in Four Volumes): Pro - Zyp
Noel Harold Kaylor; Philip Edward Phillips (3 May 2012), A Companion to Boethius in the Middle Ages
Οστρογότθοι
Βασιλείς των Οστρογότθων
Δυναστεία των Αμαλών
|
83317
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AD%CE%BB%20%CE%96%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Ταριέλ Ζιντιρίδης
|
Ο Ταριέλ Ζιντιρίδης (20 Δεκεμβρίου 1987) είναι πρωταθλητής του τζούντο, γεννημένος στη Γεωργία και μέλος της εθνικής Ελλάδας στο εν λόγω άθλημα. Αγωνίζεται στην κατηγορία των 66 κιλών και ανήκει στο σύλλογο Φίλιππος Αμυνταίου.
Βιογραφία και πρώτες επιτυχίες
Γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1987 στην Τιφλίδα. Είναι αδελφός του Ρεβάζ και του Βάζα Ζιντιρίδη.
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα για αθλητές εφήβους κάτω των 20 ετών κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο τον Οκτώβριο του 2006 στον Άγιο Δομίνικο. Στην ίδια διοργάνωση του 2004 στη Βουδαπέστη, ο Ταριέλ κέρδισε την πέμπτη θέση.
Μετάλλια 2003-2004 και μετέπειτα πορεία
Κατέκτησε επίσης χρυσά και χάλκινα μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε μικρές κατηγορίες. Τα χρυσά τα κέρδισε το 2004 στην κατηγορία νέων στη Λιουμπλιάνα, το 2005 στην κατηγορία εφήβων κάτω των 20 ετών στη Σόφια και το 2003 στην κατηγορία παίδων (κάτω των 17), στο Μπακού. Την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα του 2005 στις κατηγορίες νέων κάτω των 23 ετών, στην Ουκρανία και κάτω των 20 ετών στην Κροατία. Επίσης, στο τρίτο σκαλί του βάθρου ανέβηκε και το 2003 στην Αρμενία στην ευρωπαϊκή διοργάνωση για αθλητές κάτω των 23 ετών. Το 2006 στην Εσθονία, κατέλαβε την 7η θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων, ενώ στην πρώτη του παρουσία στην κατηγορία των ανδρών, στην αντίστοιχη διοργάνωση στο Βελιγράδι, ήρθε 7ος.
Ο Ταριέλ Ζιντιρίδης συνέχισε τις πολύ καλές εμφανίσεις και το 2007, καταλαμβάνοντας την 9η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Ρίο ντε Ζανέιρο, ενώ στις 23 Σεπτεμβρίου 2007 ήρθε 2ος και κατέκτησε αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Λίγες μέρες μετά, στις 28 Σεπτεμβρίου πήρε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Α στα 66 κιλά, με νίκη επί του Γερμανού αντιπάλου του, Άντριαν Κούλις.
Δεύτερο χρυσό μετάλλιο 2007
Το Νοέμβριο του 2007 κατέκτησε και δεύτερο χρυσό μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 23 χρόνων στην αντίστοιχη διοργάνωση που έγινε στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, στην κατηγορία των -66 κιλών.
Επιτυχίες 2008
Δύο μήνες μετά, στο Παγκόσμιο Κύπελλο κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στη Βιέννη.
Ο Ζιντιρίδης δεν κατάφερε να διακριθεί στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Λισσαβώνας τον Απρίλιο του 2008, ωστόσο ήταν έκτος στη συνολική κατάταξη και το γεγονός αυτό του έδωσε την πρόκρισηγια τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικό αθλητή.
Έλληνες ομογενείς αθλητές
Έλληνες αθλητές του τζούντο
|
768732
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%20%CE%94%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Πολυκατοικία Δημήτριου Δεβερίκου
|
Η πολυκατοικία στη γωνία των οδών Πατησίων 195 και Κνωσσού, γνωστή και ως «πολυκατοικία Δημητρίου Δεβερίκου», αποτελεί αξιόλογο δείγμα του πρώιμου μεταπολεμικού μοντερνισμού, ανήκει δε στο ρεύμα του λεγόμενου «κλασικίζοντος μοντερνισμού». Κατασκευάστηκε το 1950. Βρίσκεται στην περιοχή της πλατείας Αμερικής.
Το κτίριο και η ιστορία του
Η πολυκατοικία ξεκίνησε να κατασκευάζεται σε οικόπεδο επί της διασταυρώσεως των οδών Πατησίων και Κνωσσού. Στη θέση της πολυκατοικίας υπήρχε μικρό ισόγειο κτίσμα χαμηλής αρχιτεκτονικής αξίας. Την κατασκευή ανέλαβε ο Δημήτριος Δεβερίκος, εργολάβος με καταγωγή από τη Μύκονο και έντονη κατασκευαστική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή. Αρχιτέκτων του κτιρίου υπήρξε ο διαπρεπής Γεώργιος Βίγκος, ο οποίος σχεδίασε τις όψεις και γενικότερα όλη την οικοδομή. Τα έργα ξεκίνησαν το 1950 και ολοκληρώθηκαν εντός του ίδιου έτους.
Η οικοδομή διαθέτει καταρχάς εκτεταμένους χώρους υπογείου με κοινόχρηστα πλυντήρια για τις ανάγκες των διαμερισμάτων, διαμέρισμα/κατοικία θυρωρού και τις αποθήκες των συνιδιοκτητών. Ακόμη το κτίριο διαθέτει δύο κλιμακοστάσια υπηρεσίας, ξεχωριστή είσοδο υπηρεσίας από την οδό Κνωσσού και γενικότερα σωστά μελετημένους κοινόχρηστους χώρους.
Τα διαμερίσματα διακρίνονται για τα ιδιαίτερα δρύινα δάπεδα αυτών, τα επίσης δρύινα εσωτερικά κουφώματα και τα εξαιρετικής ποιότητας μάρμαρα και μωσαϊκά τους. Όλες οι κατοικίες διαθέτουν δωμάτιο και είσοδο υπηρεσίας. Στο παρελθόν υπήρχε επίσης εσωτερικό σύστημα ενδοεπικοινωνίας μεταξύ θυρωρείου και διαμερισμάτων. Η είσοδος αποτελείται από μεγάλο προθάλαμο, ο οποίος χωρίζεται μέσω δρύινων ενδιάμεσων πορτών Windfang, από το χώρο της κυρίας εισόδου και του θυρωρείου. Το δάπεδο της εισόδου είναι χαρακτηριστικό με μοντέρνα σχέδια μαύρου μαρμάρου Βυτίνας εντός πλαισίου από λευκό πεντελικό μάρμαρο.
Ο κύριος όγκος της οικοδομής χωρίζεται σε διάφορα τμήματα, αφού διακόπτεται από συνεχόμενους εξώστες. Η γωνία του κτιρίου αναπτύσσεται σε προεξοχή εν σχέσει με την υπόλοιπη πρόσοψη, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μια υπόνοια των έρκερ τα οποία κατά την περίοδο της κατασκευής είχαν καταργηθεί. Χαρακτηριστικά είναι επίσης τα κιγκλιδώματα της πολυκατοικίας, τα οποία συναντώνται στους εξώστες, στις εξώθυρες των διαμερισμάτων και τους φεγγίτες της οικοδομής.
Η πολυκατοικία κατοικήθηκε εξαρχής από επιφανείς κατοίκους της πόλης, συγκεντρώνοντας ανά διαστήματα σπουδαία πρόσωπα της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας εντός αυτής. Υπήρξε κατοικία υψηλόβαθμων πολιτικών, καλλιτεχνών όπως της Μάγιας Λυμπεροπούλου, συγγραφέων, καθηγητών πανεπιστημίου και πολλών άλλων.
Το ρετιρέ του κτιρίου κατοικήθηκε στο παρελθόν από γνωστό βουλευτή της Ένωσης Κέντρου.
Σύνδεσμοι
Κτίρια και κατασκευές στην Αθήνα
Μοντερνισμός
Αρχιτεκτονική κτιρίων
|
519650
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%20%28%CE%9F%CF%85%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B1%29
|
Μοναστήρι του Αγίου Πέτρου του Παλιού (Ουέσκα)
|
Το μοναστήρι του Αγίου Πέτρου του Παλιού (ισπανικά: monasterio de San Pedro el Viejo), παλαιότερα ονομαζόταν «παλιά εκκλησία του Αγίου Πέτρου του Παλιού» της Ουέσκας, είναι ένα ρομανικό κτίριο του 12ου αιώνα που βρίσκεται στην παλιά πόλη της Ουέσκας στην Ισπανία. Θεωρείται «Εθνικό Μνημείο» από το 1885, και η αρχιτεκτονική και η γλυπτική του το καθιστούν ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά σύνολα της αραγωνικής ρομανικής.
Η πάλαι ποτέ κύρια αίθουσα του μοναστηριού λειτουργεί ως βασιλικό πάνθεον με τους τάφους των δύο βασιλέων της Αραγωνίας: του Αλφόνσου Α´ του μαχητή και του αδελφού του και διάδοχου, Ραμίρο Β´ του Μοναχού.
Ιστορία
Αν και τα αρχαιολογικά ευρήματα που βρίσκονταν στο χώρο μαρτυρούσαν πως υπήρχε κάποιος ναός ή ρομανική νεκρόπολη, έπρεπε να φτάσει το τέλος του πρώιμου Μεσαίωνα για να βρεθούν τα ιστορικά ίχνη του κτηρίου.
Η εκκλησία αυτή είναι μια από τις παλαιότερες στην Ισπανία και μια από τις λίγες που διατηρήθηκαν ανέπαφες από την εποχή των γότθων. Κατά την κατάκτηση της πόλης από τους μουσουλμάνους, παραχωρήθηκε στους χριστιανούς που παρέμειναν στην πόλη, ως φόρος με το δικαίωμα να ασκούν εκεί τη λατρεία τους. Το μέρος ήταν γνωστό στην εποχή του ως η περιοχή των Μοζαράβων.
Με την κατάκτηση της πόλης της Ουέσκας το 1096, οι χριστιανοί του Βασιλείου της Αραγωνίας ανακάλυψαν στη θέση που καταλαμβάνει σήμερα το μοναστήρι, ένα βησιγοτθικό χριστιανικό ναό αφιερωμένο στον Άγιο Πέτρο, ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια της αραβικής κυριαρχίας από τους Μοζάραβες της πόλης (η οποία τότε ονομάζονταν «Βάσκαχ»). Ο ναός είχε το παρατσούκλι «Ο Παλιός» από τους νεοεισερχόμενους χριστιανούς, ένα όνομα που έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας. Η εκκλησία εναλλασσόταν στο αβαείο και στο κάστρο του Μοντεαραγόν για το μεγάλο Τζαμί της Ουέσκας το οποίο είχε υποσχεθεί τρία χρόνια νωρίτερα ο Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας σύμφωνα με το μέγα προνόμιο.
Ο ναός παραχωρήθηκε στο τάγμα των βενεδικτίνων, που ήθελαν να το ανακαινίσουν και να το μετατρέψουν σε μοναστήρι, σύμφωνα με την αισθητική της εποχής, που σήμερα πλέον χαρακτηρίζεται ως ρομανικός ρυθμός. Η αρχή της κατασκευής του χρονολογείται στο έτος 1117, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλφόνσου Α´ του Μαχητή και λίγο πριν την κατάκτηση της πόλης της Σαραγόσας (το 1118).
Μπορεί να θεωρηθεί ότι ολοκληρώθηκε το κτίριο στο τέλος του 12ου αιώνα, αν και υπήρξαν προσθήκες διαφόρων στοιχείων σε μεταγενέστερο στάδιο (πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, εικονοστάσια, κλπ.), όπως είναι σύνηθες σε αυτού του είδος τις κατασκευές.
Το κτίριο
Το κτίριο έχει δύο κύρια μέρη: τον ναό και το αβαείο.
Ο ναός αποτελείται από τρία κλίτη και τις αψίδες τους. Ο διάκοσμος της Αγίας τράπεζας είναι από πολύχρωμο ξύλο κατασκευασμένο από τον Juan de Cali (καλλιτέχνης από την Ναβάρρα) στην αρχή του δέκατου έβδομου αιώνα. Τα παρεκκλήσια που περιβάλλουν την εκκλησία να αποτελούν ενδιαφέροντα έργα τέχνης από διαφορετικές περιόδους:
Το εικονοστάσιο της Παναγίας της Ελπίδας (16ος αιώνας). Αναγεννησιακού ρυθμού.
Το εικονοστάσιο των αγίων Justos και Pastor (17ος αιώνας). Ύφος μπαρόκ.
Το εικονοστάσιο του ευαγγελισμού της Θεοτόκου (αιώνες 15ος-16ος). Γοτθικού ρυθμού.
Τοιχογραφίες του δέκατου τρίτου αιώνα.
Καρέκλες σε ξύλο της χορωδίας (17ου αιώνα)
Το αβαείο είναι ορθογώνιο και διαμορφώνεται από καμάρες και διπλούς κίονες με περίτεχνα κιονόκρανα (38 συνολικά, 18 πρωτότυπα και τα υπόλοιπα αντίγραφα του δέκατου ένατου αιώνα) που απεικονίζουν τη ζωή του Ιησού, καθώς και άλλες σκηνές αλληγορικών και ιστορικών χαρακτήρων. Το αβαείο έχει στις μεριές του πολλά παρεκκλήσια, διατηρημένα το καθένα σε διάφορες καταστάσεις:
Παρεκκλήσι της Σάντα Άνα και του Σαν Χοσέ (13ος αιώνας). Προς το παρόν είναι κλειστό.
Παρεκκλήσι του Αγίου Βενέδικτου (13ος αιώνας).
Παρεκκλήσι του Αγίου Βαρθολομαίου ή το Βασιλικό Πάνθεον. Αυτό ήταν η κύρια αίθουσα της μονής. Εδώ βρίσκονται οι σοροί των βασιλέων της Αραγωνίας:
Αλφόνσος Α´ ο Μαχητής, και ο αδελφός του και διάδοχος:
Ραμίρο Β´ ο Μοναχός, σε μια ρωμαϊκή σαρκοφάγο του δεύτερου αιώνα.
Τα παλιά δωμάτια των μοναχών (που βρίσκονται στην δυτική πλευρά του μοναστηριού) είναι αφιερωμένα σήμερα στην φιλοξενία διάφορων κομματιών μεγάλης καλλιτεχνικής αλλά και ιστορικής αξίας της μονής (κοσμήματα, μικρά αγάλματα, κλπ.).
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Τάγμα των Βενεδικτίνων
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μοναστήρι του Αγίου Πέτρου του Παλιού της Ουέσκας (επίσημη ιστοσελίδα)
Ρωμανική Αραγωνία: Άγιος Πέτρος ο Παλιός της Ουέσκας
Μοναστήρια στην Ισπανία
Κτίρια και κατασκευές στην Αραγωνία
Τουρισμός στην Ισπανία
|
572443
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B7%CE%BB%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Νηλ ντε Μπρους
|
Ο Νηλ ντε Μπρους (περί το 1279 - 1306) ήταν γιος του Ρόμπερτ ντε Μπρους, 6ου λόρδου του Άναντεϊλ και της Μάρτζορι, κόμισσας του Κάρικ. Ο Νηλ ήταν ένας από τους μικρότερους αδελφούς του Ροβέρτου Μπρους τον οποίο βοήθησε σε όλες τις διαμάχες για να κερδίσει το κερδίσει το στέμμα της Σκωτίας και στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας. Το 1306 συνελήφθη από τις Αγγλικές δυνάμεις στο κάστρο του Κίντρουμμι από της δυνάμεις του Εδουάρδου Α΄ της Αγγλίας που αναζητούσαν τις αδελφές του Μαρία Μπρους και Χριστίνα Μπρους και την Ισαβέλλα Μακ Ντάφ, κόμισσα του Μπαχάν. Ο Νηλ βοήθησε τις γυναίκες να δραπετεύσουν στο ιερό του Αγίου Νουθάκ στο Ταίλ αλλά στην συνέχεια συνελήφθησαν από έναν οπαδό του Τζων Μπάλλιολ τον Γουλιέλμο 3ο κόμη του Ρος που τις παρέδωσε στους άντρες του Εδουάρδου Α΄.
Μετά την σύλληψη του καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία και εκτελέστηκε τον Σεπτέμβριο του 1306 στο Μπέργουικ-απόν-Τουίντ με κρέμασμα και αποκεφαλισμό.
Παραπομπές
Πηγές
Munro, R.; Munro, Jean (2005). Tain Through the Centuries
G.W.S. Barrow Robert Bruce and the Community of the Realm E.U.P 4e réédition (Edinburgh 2005)
Οίκος Μπρους
|
253181
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1%20%CE%92%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%8A%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%91%CF%81%CE%B6%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF
|
Φουτούρα Βόλεϊ Μπούστο Αρζίτσιο
|
Η Φουτούρα Βόλεϊ Μπούστο Αρζίτσιο ή Γιαμαμάι Μπούστο Αρζίτσιο (ιταλικά: Futura Volley Busto Arsizio ή Yamamay Busto Arsizio) είναι Ιταλικός επαγγελματικός γυναικείος σύλλογος της πετοσφαίρισης, με έδρα το Μπούστο Αρζίτσιο της επαρχίας του Βαρέζε, και αγωνίζεται στη Σέριε Α.
Ιδρύθηκε ως Φοντατσιόνε ντέλα Παλαβόλο Τσισλάγκο το 1970 και μέχρι σήμερα έχει αλλάξει πολλές φορές ονομασία. Η ομάδα χορηγείται από τη Γιαμαμάι, μια ιταλική εταιρεία που παράγει εσώρουχα και μαγιό. Τη σημερινή της ονομασία την έχει από το 2007.
Η Φουτούρα την περίοδο 2011-12 κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της το πρωτάθλημα της Σέριε Α καθώς και το Κύπελλο Ιταλίας κάνοντας έτσι το νταμπλ στην Ιταλία. Την ίδια περίοδο κατέκτησε και το CEV Καπ για δεύτερη φορά.
Ιστορία
Ονομασίες
Η Μπούστο Αρζίτσιο έχει αλλάξει αρκετές ονομασίες.
Fondazione della Pallavolo Cislago (1970–1993)
Preca Moda Cislago (1993–1996)
Preca Brummel Cislago (1996–1997)
Idrosalt Cislago (1997–1998)
Brums Preca Cislago (1998–1999)
Brums Preca Busto Arsizio (1999–2000)
Brums Busto Arsizio (2000–2003)
Dimeglio Brums Busto Arsizio (2003–2007)
Futura Volley ή Yamamay Busto Arsizio (2007–σήμερα)
Τίτλοι
Σέριε Α: 1
Νικητής: 2011-12
Κύπελλο Ιταλίας: 1
Νικητής: 2011-12
CEV Καπ:
Νικητής: 2009-10, 2011-12
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη Ιστοσελίδα της Φουτούρα Βόλεϊ Μπούστο Αρζίτσιο
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Πετοσφαιρικοί σύλλογοι
|
62497
|
https://el.wikipedia.org/wiki/52%20%CF%80.%CE%A7.
|
52 π.Χ.
|
Γεγονότα
Στην Αίγυπτο, η Κλεοπάτρα Ζ' ανακηρύσσεται συμβασίλισσα στο πλευρό του πατέρα της, Πτολεμαίου ΙΒ'.
Γεννήσεις
Θάνατοι
Έτη
|
780917
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Ντροχόμπιτς
|
Το Ντροχόμπιτς (, , γίντις: דראָהאָביטש) είναι πόλη στο Όμπλαστ Λβιβ της Ουκρανίας. Είναι το διοικητικό κέντρο του Ραγιόν Ντροχόμπιτς. Το 1939-1941 και το 1944-1959, ήταν το κέντρο του Όμπλαστ Ντροχόμπιτς.
Η πόλη ιδρύθηκε στα τέλη του 11ου αιώνα ως σημαντικός εμπορικός σταθμός και συγκοινωνιακός κόμβος μεταξύ του Ρως του Κιέβου και των εδαφών στα δυτικά της Ρωσίας. Μετά την εξαφάνιση της τοπικής ρουθηνικής δυναστείας και την επακόλουθη ενσωμάτωση του Βασιλείου της Γαλικίας-Βολυνίας στο Βασίλειο της Πολωνίας έως το 1349, από τον 15ο αιώνα η πόλη αναπτύχθηκε ως κέντρο εμπορίου και κέντρο αλυκών. Το Ντροχόμπιτς έγινε μέρος της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων το 1772 μετά τον πρώτο διαμελισμό της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Στα μέσα του 19ου αιώνα έγινε το μεγαλύτερο κέντρο εξόρυξης πετρελαίου της Ευρώπης, γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στην ταχεία ανάπτυξή του. Στην αναγεννημένη, μεσοπολεμική Πολωνία, ήταν το κέντρο ενός πόβιατ εντός του Βοεβοδάτου Λβουφ. Στην έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η πόλη ενσωματώθηκε στην Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας, η οποία το 1991 έγινε η ανεξάρτητη Ουκρανία.
Η πόλη ήταν η γενέτειρα γνωστών προσωπικοτήτων όπως η Ελίζαμπεθ Μπέργκνερ, ο Γιούρι Ντροχόμπιτς (Κότερμακ), ο Ιβάν Φράνκο και ο Μπρούνο Σουλτς. Η πόλη έχει πολλά διυλιστήρια πετρελαίου. Οι αλυκές του Ντροχόμπιτς θεωρούνται οι παλαιότερες στην Ευρώπη. Ο εκτιμώμενος πληθυσμός της πόλης είναι 74.610 κάτοικοι (εκτίμηση 2021)
Ιστορία
Ενώ υπάρχουν μόνο θρυλικές αφηγήσεις για αυτό, το Ντροχόμπιτς πιθανότατα υπήρχε στην περίοδο του Ρως του Κιέβου. Σύμφωνα με έναν μύθο, υπήρχε ένας οικισμός, που ονομαζόταν Bych (Μπιτς), των εμπόρων αλατιού. Όταν το Μπιτς καταστράφηκε σε μια κουμανική επιδρομή, οι επιζώντες ξαναέχτισαν τον οικισμό σε μια κοντινή τοποθεσία με το σημερινό του όνομα που σημαίνει δεύτερο Μπιτς. Την εποχή του Ρως του Κιέβου, ένα φρούριο χτίστηκε κοντά στο Ντροχόμπιτς. Ωστόσο, οι μελετητές αντιλαμβάνονται αυτόν τον θρύλο με σκεπτικισμό, επισημαίνοντας ότι το Ντροχόμπιτς είναι μια πολωνική προφορά του Dorogobuzh (Ντορογκόμπους), ένα κοινό ανατολικοσλαβικό τοπωνύμιο που εφαρμόζεται σε τρεις διαφορετικές πόλεις του Ρως του Κιέβου.
Η πόλη αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1387 στα δημοτικά αρχεία του Λβιβ, σε σχέση με έναν άνδρα που ονομαζόταν Μάρτιν (ή Μάρτσιν) του Ντροχόμπιτς. Επιπλέον, ο Κατάλογος με όλες τις ρουθηνικές πόλεις, τις μακρύτερες και τις κοντινές του ίδιου χρονικογράφου στο Χρονικό του Βοσκρεσένσκι (ημερομηνία 1377–82) αναφέρει το "Другабець" Ντρουχαμπέτς) μεταξύ άλλων πόλεων που υπήρχαν την ίδια εποχή στη Βολυνία, όπως π.χ. Холмъ (Χολμ), Лвовъ Великій (Μεγάλο Λβιβ).
Το 1392, ο Πολωνός βασιλιάς Βλαδίσλαος Β΄ Γιαγκέλο διέταξε την κατασκευή της πρώτης Ρωμαιοκαθολικής δημοτικής ενοριακής εκκλησίας (πολωνικά: Kosciół farny), χρησιμοποιώντας τα θεμέλια παλαιότερων ρουθηνικών κτιρίων. Στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, η πόλη ήταν το κέντρο του μεγάλου αγροτικού σταρόστφο (κομητεία εντός του Βοεβοδάτου Ρουθηνίας).
Το Ντροχόμπιτς έλαβε τα δικαιώματα του Μαγδεμβούργου κάποια στιγμή τον 15ο αιώνα (οι πηγές διαφέρουν ως προς το ακριβές έτος, μερικές δίνουν το 1422 ή 1460, ή 1496, αλλά το 1506 τα δικαιώματα επιβεβαιώθηκαν από τον Βασιλιά Αλέξανδρο της Πολωνίας). Η βιομηχανία αλατιού ήταν σημαντική τον 14ο έως τον 16ο αιώνα.
Από τις αρχές του 17ου αιώνα, μια ουκρανική ελληνοκαθολική αδελφότητα υπήρχε στην πόλη. Το 1648, κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης του Χμελνίτσκι, οι Κοζάκοι εισέβαλαν στην πόλη και τον καθεδρικό ναό της. Οι περισσότεροι από τους ντόπιους Πολωνούς, καθώς και οι Ελληνοκαθολικοί και οι Εβραίοι, δολοφονήθηκαν εκείνη την εποχή, ενώ κάποιοι κατάφεραν να επιβιώσουν στο καμπαναριό που δεν καταλήφθηκε κατά την επιδρομή. Ο πρώτος διαμελισμός της Πολωνίας το 1772 έδωσε την πόλη στη Μοναρχία των Αψβούργων. Τον 19ο αιώνα, σημαντικοί πόροι πετρελαίου ανακαλύφθηκαν στην περιοχή, με αποτέλεσμα η πόλη να γίνει σημαντικό κέντρο των βιομηχανιών πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η περιοχή έγινε μέρος της βραχύβιας ανεξάρτητης Λαϊκής Δημοκρατίας της Δυτικής Ουκρανίας (ΛΔΔΔ, Zakhidnoukrayins'ka Narodna Respublika). Η ΛΔΔΔ καταλήφθηκε από τη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία κατά τον Πολωνο-Ουκρανικό Πόλεμο και το Ντροχόμπιτς έγινε μέρος του Βοεβοδάτου Λβουφ το 1919. Το 1928 άνοιξε το σωζόμενο ακόμη ουκρανικό ιδιωτικό γυμνάσιο (γυμνάσιο με ακαδημαϊκό προσανατολισμό) στο κέντρο της πόλης. Ο πληθυσμός έφτασε τους 40.000 περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και το διυλιστήριο πετρελαίου Polmin έγινε ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, απασχολώντας 800 άτομα. Πολλοί επισκέπτες ήρθαν εκεί για να δουν τις ξύλινες ελληνοκαθολικές εκκλησίες, ανάμεσά τους την εκκλησία του Αγίου Γιούρι, η οποία θεωρήθηκε ως η πιο όμορφη τέτοια κατασκευή στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία, με τοιχογραφίες από το 1691. Το Ντροχόμπιτς ήταν επίσης σημαντικό αθλητικό κέντρο (βλέπε: Γιούνακ Ντροχόμπιτς).
Τον Σεπτέμβριο του 1939, ως αποτέλεσμα της γερμανικής και σοβιετικής εισβολής στην Πολωνία, η πόλη προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας όταν το έδαφος της Πολωνίας του μεσοπολέμου μοιράστηκε μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ σύμφωνα με το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ. Στη Σοβιετική Ουκρανία, το Ντροχόμπιτς έγινε το κέντρο της Περιφέρειας Ντροχόμπιτς. Οι ντόπιοι Πολωνοί πρόσκοποι δημιούργησαν την οργάνωση «Λευκοί Μεταφορείς», η οποία στα τέλη του 1939 και στις αρχές του 1940 μετέφερε λαθραία εκατοντάδες ανθρώπους από τη Σοβιετική Ένωση στην Ουγγαρία, πέρα από τα σοβιετοουγγρικά σύνορα στα Καρπάθια Όρη. Στις αρχές Ιουλίου 1941, κατά τις πρώτες εβδομάδες της ναζιστικής εισβολής στην ΕΣΣΔ, η πόλη καταλήφθηκε από τη Ναζιστική Γερμανία.
Το προπολεμικό Ντροχόμπιτς είχε μια σημαντική εβραϊκή κοινότητα περίπου 15.000 ατόμων, το 40% του συνολικού πληθυσμού. Αμέσως μετά την είσοδο των Γερμανών στην πόλη, οι Ουκρανοί εθνικιστές ξεκίνησαν ένα πογκρόμ, που κράτησε τρεις ημέρες, με την υποστήριξη του Γερμανικού Στρατού. Κατά τη διάρκεια του 1942 υπήρξαν πολλές επιλογές, απελάσεις και δολοφονίες στους δρόμους, με επικεφαλής και πάλι τα γερμανικά στρατεύματα και την ουκρανική βοηθητική αστυνομία. Τον Οκτώβριο του 1942 ιδρύθηκε το Γκέτο του Ντροχόμπιτς με περίπου 10.000 φυλακισμένους, επίσης με Εβραίους που είχαν μεταφερθεί από γειτονικές τοποθεσίες. Τον Ιούνιο του 1943, η γερμανική διοίκηση και τα στρατεύματα εκκαθάρισαν το γκέτο, όπου μόνο 800 Εβραίοι από το Ντροχόμπιτς επέζησαν. Στις 6 Αυγούστου 1944, η γερμανική κατοχή έληξε με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στην πόλη. Παρά τον μεγάλο εβραϊκό πληθυσμό πριν από τον πόλεμο, ένας σημερινός κάτοικος δήλωσε ότι ήταν ένας από τους δύο μόνο Εβραίους που επέστρεψαν στο χωριό του για να ζήσουν μετά τον πόλεμο. Μετά τον πόλεμο, η πόλη παρέμεινε κέντρο περιφέρειας έως ότου η Περιφέρεια Ντροχόμπιτς ενσωματώθηκε στην Περιφέρεια Λβιβ το 1959. Στη σοβιετική εποχή, το Ντροχόμπιτς έγινε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της Δυτικής Ουκρανίας με εξαιρετικά ανεπτυγμένες βιομηχανίες διύλισης πετρελαίου, μηχανουργικής, ξυλουργικής, τροφίμων και ελαφριάς βιομηχανίας.
Μέχρι τις 18 Ιουλίου 2020, το Ντροχόμπιτς οριζόταν ως πόλη με περιφερειακή σημασία και ανήκε στον δήμο Ντροχόμπιτς αλλά όχι στο Ραγιόν Ντροχόμπιτς, παρόλο που ήταν το κέντρο του Ραγιόν. Ως μέρος της διοικητικής μεταρρύθμισης της Ουκρανίας, η οποία μείωσε τον αριθμό των περιφερειών της Περιφέρειας Λβιβ σε 7, ο Δήμος Ντροχόμπιτς συγχωνεύθηκε στο Ραγιόν Ντροχόμπιτς.
Δημογραφικά στοιχεία
Ο πληθυσμός του Ντροχόμπιτς ανά περίοδο χρόνων:
1931 – 32.300
1959 – 42.000
1978 – 65.998
1989 – 77.571
2001 – 79.119
2010 – 78.368
Περιοχή Ντροχόμπιτς
Το 1931, ο συνολικός πληθυσμός της περιοχής Ντροχόμπιτς ήταν 194.456 κάτοικοι, κατανεμημένοι σε διάφορες γλώσσες:
Πολωνικά: 91.935 (47,3%)
Ουκρανικά: 79.214 (40,7%)
Γίντις: 20.484 (10,5%)
Τον Ιανουάριο του 2007, ο συνολικός πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής ήταν πάνω από 103.000 κάτοικοι.
Κλίμα
Εικόνες
Αδελφοποιημένες πόλεις
Το Ντροχόμπιτς είναι αδελφοποιημένο με τις:
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Drohobyczer Zeitung
Drohobych Info - ο μεγαλύτερος ιστότοπος ειδήσεων (ουκρανικά)
Ντροχόμπιτς - πύλη πόλης (ουκρανικά)
Drohobych.com - Ιστότοπος της διοίκησης της πόλης Ντροχόμπιτς (ουκρανικά)
Drohobych στη βάση δεδομένων του Βερχόβνα Ράντα της Ουκρανίας (ουκρανικά)
Drohobych the King's city (ουκρανικά)
Drohobych.Net (ουκρανικά)
Ιστορίες της Ιρένε Φρις, μιας επιζήσας του Ολοκαυτώματος γεννημένη στο Ντροχόμπιτς
Ντροχόμπιτς στην Εγκυκλοπαίδεια της Ουκρανίας
Σεμινάριο των Μακαριστών Μαρτύρων Σεβέριν, Γιάκιμ και Βιτάλι της Ουκρανικής Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας στο Ντροχόμπιτς
Ντροχόμπιτς κατά την περίοδο του ναζισμού (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)
Πόλεις της Ουκρανίας
Βοεβοδάτο Λβουφ
Βοεβοδάτο Ρουθηνίας
Στετλ
Τοποθεσίες του Ολοκαυτώματος στην Ουκρανία
|
380873
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Nordland%20II
|
Nordland II
|
Nordland II είναι ο τίτλος του δωδέκατου στούντιο άλμπουμ του σουηδικού metal συγκροτήματος Bathory, το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2003 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Black Mark Records". Η ηχογράφηση του, όπως και του προκατόχου του, πραγματοποιήθηκε στα "Mimo Sound" της Στοκχόλμης από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2002.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν το δεύτερο μέρος της ανολοκλήρωτης τετραλογίας δίσκων με τίτλο "Nordland", την οποία σκόπευε να κυκλοφορήσει ο Quorthon. Ο καλλιτέχνης πέθανε ένα χρόνο αργότερα λόγω καρδιακής ανεπάρκειας.
Το άλμπουμ είναι ελαφρώς πιο μελωδικό από το "Nordland I", με καθαρά φωνητικά και επικεντρωμένο στο Viking Metal, αποβάλλοντας τα στοιχεία παραδοσιακού χέβι μέταλ του πρώτου δίσκου.
Οι κριτικές για το "Nordland II" ήταν μέτριες προς θετικές, με το "AllMusic" να το βαθμολογεί με τρία αστέρια με άριστα τα πέντε και το "Metal Observer" 8,5 / 10.
Τραγούδια του δίσκου
1. Fanfare (Quorthon) - 3:37
2. Blooded Shore (Quorthon) - 5:46
3. Sea Wolf (Quorthon) - 5:26
4. Vinland (Quorthon) - 6:39
5. The Land (Quorthon) - 6:23
6. Death and Resurrection of a Northern Son (Quorthon) - 8:30
7. The Messenger (Quorthon) - 10:02
8. Flash of the Silverhammer (Quorthon) - 4:09
9. The Wheel of Sun (Quorthon) - 12:27
10. Outro (Quorthon) - 0:24
Τα μέλη των Bathory
Το "Nordland II" ηχογραφήθηκε αποκλειστικά από τον Quorthon, ο οποίος έπαιξε μπάσο, κιθάρα, τύμπανα, κρουστά, συνθεσάιζερ και τραγούδησε όλα τα κομμάτια του άλμπουμ.
Παραπομπές
Πηγές
Nordland II - Bathory | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
Bathory - History archive - Bathory
Bathory - Nordland II - Reviews - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Δισκογραφία των Bathory
Άλμπουμ του 2003
|
832686
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B2%CE%BF%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%B1
|
Ίβο Μπαμπούσκα
|
Ο Ίβο Μ. Μπαμπούσκα (22 Μαρτίου 1926 - 12 Απριλίου 2023) ήταν Τσέχος-Αμερικανός μαθηματικός, γνωστός για τις μελέτες του σχετικά με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων και την απόδειξη του θεωρήματος Μπαμπούσκα-Λαξ-Μίλγκραμ στις μερικές διαφορικές εξισώσεις. Ένα από τα περίφημα αποτελέσματα στα πεπερασμένα στοιχεία είναι η λεγόμενη συνθήκη Ladyzenskaja-Babuška-Brezzi (LBB) (αναφέρεται επίσης σε κάποια βιβλιογραφία ως Μπάναχ-Νέτσας-Μπαμπούσκα (BNB)), η οποία παρέχει επαρκείς συνθήκες για μια σταθερή μικτή διατύπωση. Η συνθήκη LBB έχει καθοδηγήσει τους μαθηματικούς και τους μηχανικούς στην ανάπτυξη σύγχρονων διατυπώσεων για πολλά τεχνολογικά σημαντικά προβλήματα όπως η ροή Darcy, η ροή Stokes, η ασυμπίεστη ροή Navier-Stokes, η σχεδόν ασυμπίεστη ελαστικότητα.
Ο Μπαμπούσκα είναι επίσης γνωστός για το έργο του πάνω στις προσαρμοστικές μεθόδους και τις p- και 'hp-' εκδόσεις της μεθόδου πεπερασμένων στοιχείων . Ανέπτυξε επίσης το μαθηματικό πλαίσιο για τις μεθόδους διαμέρισης της ενότητας.
Ο Μπαμπούσκα εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικής το 2005 για τη συμβολή του στη θεωρία και την εφαρμογή των μεθόδων πεπερασμένων στοιχείων για την ανάλυση και το σχεδιασμό μηχανικών με τη βοήθεια υπολογιστή.
Βιογραφία
Ο Ίβο Μπαμπούσκα γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1926 στην Πράγα, ήταν γιος του αρχιτέκτονα Μίλαν Μπαμπούσκα (ο οποίος σχεδίασε το Εθνικό Τεχνικό Μουσείο της Πράγας) και της συζύγου του Μαρί. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Τσεχικό Πολυτεχνείο της Πράγας, από όπου έλαβε το δίπλωμα Dipl. Ing το 1949. Το 1951 τον τίτλο του Dr. Tech. τη διδακτορική του διατριβή επέβλεψαν οι Έντουαρντ Τσεχ και Βλαντιμίρ Κνιχάλ. Από το 1949 σπούδασε στο Μαθηματικό Ινστιτούτο της Τσεχοσλοβακικής Ακαδημίας Επιστημών και στη συνέχεια ήταν επικεφαλής του Τμήματος Μερικών Διαφορικών Εξισώσεων. Το 1955 έλαβε το C.Sc. (Διδακτορικό) στα μαθηματικά και το 1960 το D.Sc. στα μαθηματικά. Ήταν παντρεμένος με τη Ρενάτα και απέκτησαν δύο παιδιά, ένα κορίτσι, τη Λένκα και ένα αγόρι, τον Βιτ.
Ο Μπαμπούσκα έφυγε από την κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία το 1968 με λίγο περισσότερο από ό,τι μπορούσε να κουβαλήσει, μετά από ένα συνέδριο στη Δυτική Ευρώπη, και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αφού δίδαξε για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, μετακόμισε τελικά στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν, όπου υπηρέτησε πολλά χρόνια στο Ινστιτούτο Oden την Υπολογιστική Μηχανική και τις Επιστήμες. Μετακόμισε στο Νέο Μεξικό το 2020, μετά τη συνταξιοδότησή του το 2018 σε ηλικία 92 ετών.
Ο Μπαμπούσκα πέθανε στις 12 Απριλίου 2023, σε ηλικία 97 ετών.
Εργασίες
Ο Μπαμπούσκα εργάστηκε στον τομέα των μαθηματικών, των εφαρμοσμένων μαθηματικών, των αριθμητικών μεθόδων, των μεθόδων πεπερασμένων στοιχείων και της υπολογιστικής μηχανικής. Το 1968 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Maryland, College Park, στο τμήμα μαθηματικών, το οποίο αποτελεί μέρος του Κολεγίου Πληροφορικής, Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μaryland. Συνταξιοδοτήθηκε το 1996 ως διακεκριμένος καθηγητής του Πανεπιστημίου. Το 1989 συνίδρυσε την εταιρεία ESRD, Inc. η οποία ανέπτυξε το λογισμικό πεπερασμένων στοιχείων StressCheck, εφαρμόζοντας στην πράξη μεγάλο μέρος της έρευνας και της συμβολής του Μπαμπούσκα στη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων. Μετά τη θητεία του στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, μετακόμισε στο Ινστιτούτο Υπολογιστικής Μηχανικής και Επιστημών του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν, όπου κατείχε την έδρα Robert B. Trull στη Μηχανική. Ο Μπαμπούσκα δημοσίευσε περισσότερες από 300 εργασίες σε περιοδικά με με επιστημονική αξιολόγηση, περισσότερες από 70 εργασίες σε πρακτικά συνεδρίων και αρκετά βιβλία. Υπήρξε προσκεκλημένος ομιλητής σε πολλά μεγάλα διεθνή συνέδρια και μέλος πολλών συντακτικών επιτροπών επιστημονικών περιοδικών. Το 2018 συνταξιοδοτήθηκε ως ομότιμος καθηγητής. Μεταξύ των περισσότερων από 30 διδακτορικών φοιτητών του είναι ο Κρίστοφ Σβαμπ και ο Μίχαελ Βόγκελιους.
Τιμητικές διακρίσεις
Ο Μπαμπούσκα έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις για το έργο του, μεταξύ των οποίων πέντε τιμητικούς διδακτορικούς τίτλους, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών (2003), μέλος του SIAM και του ICAM, το Κρατικό Βραβείο Μαθηματικών της Τσεχοσλοβακίας, το Βραβείο Leroy P. Steele (2012), το Βραβείο Birkhoff (1994), το Βραβείο Humboldt της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, το Βραβείο Neuron της Τσεχικής Δημοκρατίας, Επίτιμο Ξένο Μέλος της Τσεχικής Εταιρείας Επιστημόνων και το Μετάλλιο του Μπολτσάνο. Το 2003, ο αστεροειδής 36060 Babuška ονομάστηκε προς τιμήν του από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση. Το 2005, ο Μπαμπούσκα βραβεύτηκε με το τιμητικό μετάλλιο "De Scientia Et Humanitate Optime Meritis", έλαβε το μετάλλιο του συνεδρίου ICAM ("Νεύτων Γκάους", 2016) και εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικών. Ήταν επίσης μέλος της Ακαδημίας Ιατρικής, Μηχανικής και Επιστημών του Τέξας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προσωπική ιστοσελίδα
Μαθηματικοί αναλυτές
Τσέχοι μαθηματικοί
Μαθηματικοί του 20ού αιώνα
|
735745
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1%20%CE%95%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%20%CE%92%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%B1
|
Νέα Ελβετία Βύρωνα
|
Για συνοικία στην Ελλάδα με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Νέα Ελβετία Θεσσαλονίκης
Η Νέα Ελβετία είναι συνοικία του Δήμου Βύρωνα. Έλαβε αυτό το όνομα επειδή πριν πυκνοκατοικηθεί είχε υγιεινό κλίμα εξαιτίας της γειτνιάσεώς της με τον Υμηττό. Αρχικά ιδρύθηκε σαν προσφυγικός οικισμός και στη συνέχεια εξελίχθηκε στη συνοικία που ξέρουμε σήμερα.
Δήμος Βύρωνα
|
368915
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%85%CF%81%CE%BC%CE%B7%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%86%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%82
|
Μυρμηγκοφάγος
|
Ο μυρμηγκοφάγος είναι κοινή ονομασία για τα τέσσερα είδη θηλαστικών της υποτάξεως των Σκωληκόγλωσσων κοινώς γνωστών για την διατροφή τους με μυρμήγκια και τερμίτες. Μαζί με τους βραδύποδες, αποτελούν την τάξη των Βραδυποδομόρφων. Η ονομασία "μυρμηγκοφάγος" χρησιμοποιείται επίσης για μη συγγενικά ζώα όπως τα άαρντβαρκ, τα νούμπατ, οι έχιδνες, οι παγκολίνοι και κάποια μέλη της οικογένειας των Οικοβιιδών.
Τα σωζόμενα είδη περιλαμβάνουν τον γιγάντιο μυρμηγκοφάγο Myrmecophaga tridactyla - Μυρμηκοφάγος ο τριδάκτυλος, με μήκος περίπου 1,8 μέτρα μαζί με την ουρά· τον μεταξένιο μυρμηγκοφάγο Cyclopes didactylus - Κυκλόπους ο διδάκτυλος, με μήκος περίπου 35 εκατοστόμετρα· τον ταμαντούα του νότου Ταμαντούα η τετραδάκτυλος, με μήκος περίπου 1,2 μέτρα και τον ταμαντούα του Μεξικού Tamandua mexicana - Ταμαντούα η μεξικάνα παρομοίων διαστάσεων.
Ταξινόμηση
Οι μυρμηγκοφάγοι είναι πιο στενά συγγενική με τους βραδύποδες από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θηλαστικών. Οι επόμενοι στενότεροι συγγενείς τους είναι οι αρμαντίλλοι. Τρία γένη εξακολουθούν να ζουν: ο γιγάντιος και ο μεταξένιος μυρμηγκοφάγος και η ταμαντούα του νότου και του Μεξικού και αρκετά γένη έχουν εξαφανιστεί.
Τάξη Βραδυποδόμορφα
Υποτάξη Φυλλοφάγα (βραδύποδες)
Υποτάξη Σκωληκόγλωσσα (μυρμηγκοφάγοι)
Οικογένεια Κυκλοποδίδες
Γένος Κυκλόπους
Μεταξένιος μυρμηγκοφάγος (C. didactylus)
Γένος †Παλαιομυρμιδών (Rovereto 1914)
Οικογένεια Μυρμηκοφαγίδες
Γένος Μυρμηκοφάγος
Γιγάντιος μυρμηγκοφάγος (M. tridactyla)
Genus †Νεοταμαντούα (Rovereto 1914)
Γένος Ταμαντούα
Ταμαντούα του Μεξικού (T. mexicana)
Ταμαντούα του νότου (T. tetradactyla)
Γένος †Προταμαντούα (Ameghino 1904)
Φυσικά χαρακτηριστικά
Όλοι οι μυρμηγκοφάγοι έχουν επίμηκες ρύγχος εξοπλισμένο με μια λεπτή γλώσσα που μπορεί να επεκταθεί σε μήκος μεγαλύτερο από το μήκος του κεφαλιού· το στόμα τους σε σχήμα σωλήνα έχει χείλη αλλά καθόλου δόντια. Χρησιμοποιούν τα μεγάλα, κυρτά μπροστινά νύχια για να ανοίγουν τις φωλιές των μυρμηγκιών και των τερμιτών και για άμυνα, ενώ η πυκνή και μακριά γούνα τους τους προστατεύει από τις επιθέσεις των εντόμων. Όλα τα είδη εξαιρουμένου του γιγάντιου μυρμηγκοφάγου έχουν συλληπτήρια ουρά.
Συμπεριφορά
Οι μυρμηγκοφάγοι είναι κυρίως μοναχικά θηλαστικά έτοιμοι να υπερασπιστούν τις 2,6 με 2,9 τετραγωνικών χιλιομέτρων επικράτειές τους. Κανονικά, δεν εισέρχονται στην επικράτεια ενός άλλου μυρμηγκοφάγου του ίδιου φύλου, αλλά τα αρσενικά συχνά μπαίνουν στην επικράτεια των συνδεδεμένων θηλυκών. Όταν παρουσιαστεί μια εδαφική διαμάχη, βγάζουν φωνές, χτυπούν και μπορούν μερικές φορές να καθίσουν πάνω ή ακόμα και να καβαλικέψουν την πλάτη των αντιπάλων τους.
Μυρμηγκοφάγοι έχουν φτωχή όραση, αλλά εξαιρετική όσφρηση και τα περισσότερα είδη εξαρτώνται από την τελευταία στην αναζήτηση τροφής, τη διατροφή και την άμυνα. Η ακοή τους θεωρείται καλή.
Με θερμοκρασία σώματος να κυμαίνεται μεταξύ 33 και 36 °C, οι μυρμηγκοφάγοι, όπως τα άλλα ξέναρθρα, έχουν μεταξύ των χαμηλότερων θερμοκρασιών σώματος όλων των θηλαστικών, και μπορούν να αντέξουν μεγαλύτερες διακυμάνσεις στη θερμοκρασία του σώματός τους από ό,τι τα περισσότερα θηλαστικά. Η ημερήσια πρόσληψη ενέργειας από την τροφή είναι μόνο λίγο μεγαλύτερη από την ενέργεια που είναι αναγκαία για τις καθημερινές δραστηριότητες, και κατά πάσα πιθανότητα οι μυρμηγκοφάγοι συντονίζουν τη θερμοκρασία του σώματός τους, ώστε να διατηρούνται δροσεροί κατά όταν αναπαύονται, και να ζεσταίνονται κατά τη διάρκεια της αναζήτησης τροφής.
Αναπαραγωγή
Τα ενήλικα αρσενικά είναι λίγο μεγαλύτερα και πιο μυώδη από τα θηλυκά και έχουν πλατύτερο κεφάλι και λαιμό. Ο οπτικός διαχωρισμός των φύλων μπορεί, ωστόσο, να είναι δύσκολος, αφού το πέος και οι όρχεις βρίσκονται εσωτερικώς μεταξύ του ορθού και της ουροδόχου κύστης στα αρσενικά και τα θηλυκά έχουν ένα μόνο ζεύγος θηλών κοντά στις μασχάλες. Η γονιμοποίηση γίνεται με ανταλλαγή επαφών χωρίς συνουσία, όπως κάποιες σαύρες. Το πολυγυνικό ζευγάρωμα συνήθως οδηγεί σε ένα και μόνο μικρό· τα δίδυμα είναι πιθανά, αλλά σπάνια. Τα μεγάλα μπροστινά νύχια εμποδίζουν τις μητέρες από το να πιάσουν τα νεογνά τους και ως εκ τούτου, πρέπει να μεταφέρουν το μικρό μέχρι να γίνει αυτόνομο.
Σίτιση
Οι μυρμηγκοφάγοι είναι εξειδικευμένοι στην διατροφή με μυρμήγκια, τερμίτες και ενίοτε αράχνες, και κάθε είδος μυρμηγκοφάγου έχει τις δικές του προτιμήσεις στα έντομα: τα μικρά είδη ειδικεύονται σε δενδρόβια έντομα που ζουν σε μικρά κλαδιά, ενώ τα μεγάλα είδη μπορούν να εισχωρήσουν στο σκληρό περίβλημα των φωλιών των χερσαίων εντόμων. Για να αποφύγουν τα σαγόνια, τα τσιμπήματα και άλλες άμυνες των ασπόνδυλων, οι μυρμηγκοφάγοι έχουν υιοθετήσει τη στρατηγική σίτισης να πιάνουν με την γλώσσα τους πολλά μυρμήγκια και τερμίτες το συντομότερο δυνατό — ένας μυρμηγκοφάγος περνά συνήθως περίπου ένα λεπτό σε μια φωλιά πριν μετακινηθεί σε μια άλλη — και ένας γιγάντιος μυρμηγκοφάγος πρέπει να επισκεφτεί μέχρι 200 φωλιές για να καταναλώσει τα χιλιάδες έντομα που χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις θερμιδικές απαιτήσεις του.
Η γλώσσα του μυρμηγκοφάγου καλύπτεται από χιλιάδες μικροσκοπικά άγκιστρα που ονομάζονται νηματοειδείς θηλές οι οποίες χρησιμοποιούνται για να συγκρατούν τα έντομα, μαζί με μεγάλες ποσότητες σάλιου. Η κατάποση και η κίνηση της γλώσσας βοηθούνται πλευρικές κινήσεις των σιαγόνων. Το στομάχι του μυρμηγκοφάγου, όπως ο πρόλοβος ενός πουλιού, έχει σκληρυμένες πτυχώσεις και χρησιμοποιεί ισχυρές συστολές για να αλέσει τα έντομα· μια διαδικασία πέψεως βοηθείται από μικρές ποσότητες άμμου και χώματος.
Η γλώσσα συνδέεται με το στέρνο και κινείται πολύ γρήγορα, κάνοντας τινάγματα 150 φορές ανά λεπτό.
Κατανομή
Οι μεταξένιοι μυρμηγκοφάγοι και οι ταμαντούα του Μεξικού απαντούν στα βόρεια μέχρι το νοτιοανατολικό Μεξικό, ενώ οι γιγάντιοι μυρμηγκοφάγοι μπορεί να βρεθούν στα βόρεια μέχρι την Κεντρική Αμερική. Οι ταμαντούα του νότου εκτείνονται στα νότια μέχρι την Ουρουγουάη (το ίδιο και οι γιγάντιοι μυρμηγκοφάγοι μέχρι την πρόσφατη εκρίζωσή τους από εκεί) και οι ζώνες όλων των ειδών εκτός του ταμαντούα του Μεξικού επικαλύπτονται στην ανατολική Βραζιλία. Οι μυρμηγκοφάγοι περιορίζονταν στη Νότια Αμερική, η οποία ήταν παλαιότερα μια νησιωτική ήπειρος, κατά την διάρκεια του περισσότερου Καινοζωικού. Μόλις, ωστόσο, σχηματίσθηκε ο Ισθμός του Παναμά περίπου τρία εκατομμύρια χρόνια πριν, οι μυρμηγκοφάγοι εισέβαλαν στην Κεντρική Αμερική στο πλαίσιο της Μεγάλης Αμερικανικής Ανταλλαγής.
Βιότοπος
Οι βιότοποι των μυρμηγκοφάγων περιλαμβάνουν ξηρά τροπικά δάση, βροχερά δάση, λιβάδια και σαβάνες. Ο μεταξένιος μυρμηγκοφάγος (Cyclopes didactylus - Κυκλόπους ο διδάκτυλος) ειδικεύεται σε δενδρώδη περιβάλλοντα, αλλά οι πιο καιροσκοπικοί ταμαντούα βρίσκουν την τροφή τους, τόσο στο έδαφος όσο και στα δέντρα, συνήθως σε ξηρά δάση κοντά σε ρέματα και λίμνες. Ο σχεδόν εξ ολοκλήρου χερσαίος γιγάντιος μυρμηγκοφάγος (Myrmecophaga tridactyla - Μυρμηκοφάγος ο τριδάκτυλος) ζει σε σαβάνες.
Οι δύο μυρμηγκοφάγοι του γένους Ταμαντούα, ο ταμαντούα του νότου (Tamandua tetradactyla) και ο ταμαντούα του Μεξικού (Tamandua mexicana), είναι μικρότεροι και διαφέρουν ουσιαστικά από αυτόν στις συνήθειες τους, καθώς είναι κυρίως δενδρόβιοι. Κατοικούν στα πυκνά παρθένα δάση της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής. Το σύνηθες χρώμα είναι κιτρινωπό-λευκό, με μία φαρδιά μαύρη πλευρική λωρίδα, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την πλευρά του σώματος.
Ο μεταξένιος μυρμηγκοφάγος (Cyclopes didactylus - Κυκλόπους ο διδάκτυλος) είναι ιθαγενής στα πιο καυτά μέρη της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, και έχει περίπου το μέγεθος γάτας, με γενικώς κιτρινωπό χρώμα και αποκλειστικά δενδρόβιος στις συνήθειες του.
Παραπομπές
Βραδυποδόμορφα
Μυρμηγκοφάγα θηλαστικά
Θηλαστικά της Κεντρικής Αμερικής
Θηλαστικά της Νότιας Αμερικής
|
131576
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πραξικόπημα της μπιραρίας
|
Με την ονομασία πραξικόπημα της μπιραρίας (αγγλ.: Beer Hall Putsch, στα γερμανικά Bürgerbräu-Putsch από το όνομα της μπιραρίας), πραξικόπημα του Μονάχου (Munich Putsch), και πραξικόπημα Χίτλερ ή Χίτλερ-Λούντεντορφ (γερμ. Hitlerputsch, Hitler-Ludendorff-Putsch), έμεινε στην Ιστορία το αποτυχημένο πραξικόπημα που αποπειράθηκε ο Αδόλφος Χίτλερ στο Μόναχο το 1923 για την ανατροπή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία από τον ίδιο και τους εθνικοσοσιαλιστές του Κόμματός του.
Ιστορικό υπόβαθρο
Σύμφωνα με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Γερμανία επωμίστηκε όλα τα βάρη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Απρίλιο του 1921 η Γαλλία και η Βρετανία παρουσίασαν στη Γερμανία τις αξιώσεις τους για την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων, που ανέρχονταν στο ιλιγγιώδες για την εποχή ποσόν των 33 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο αντίκτυπος αυτής της απαίτησης ήταν άμεσος: Προκάλεσε την εμφάνιση πληθωρισμού με πρωτόγνωρους ρυθμούς στη Γερμανική οικονομία. Η αξία του γερμανικού μάρκου κατέρρευσε κυριολεκτικά, αφού μέχρι την ανακοίνωση των αξιώσεων των νικητριών δυνάμεων ένα δολάριο ΗΠΑ ισοδυναμούσε με τέσσερα μάρκα και αμέσως μετά η ισοτιμία έφθασε το 1 δολάρια ΗΠΑ σε 75 μάρκα για να πέσει στο 1 δολάρια ΗΠΑ = 400 μάρκα το 1922.
Η Γερμανική Κυβέρνηση ζήτησε μια ανάπαυλα στην εκτέλεση των πληρωμών, προκειμένου να διευθετήσει τον τρόπο καταβολής των αποζημιώσεων χωρίς να καταβαραθρωθεί η οικονομία της χώρας. Η Γαλλική Κυβέρνηση απέρριψε το αίτημα και σε απάντηση εισέβαλε στην περιοχή του Ρουρ, την οποία έθεσε υπό κατοχή και άρχισε να εκμεταλλεύεται προκειμένου να αποκομίσει τμήμα των οφειλόμενων αποζημιώσεων. Η ενέργεια αυτή είχε σημαντικές πολιτικές συνέπειες στο εσωτερικό της Γερμανίας, αφού κατάφερε να ενώσει τον γερμανικό λαό καθιστώντας τον και πάλι έτοιμο για δράση: Οι Γερμανοί εργάτες της περιοχής του Ρουρ κήρυξαν γενική απεργία την οποία υποστήριξε με κάθε τρόπο η γερμανική κυβέρνηση, κυρίως παρέχοντάς τους οικονομική στήριξη. Η κατάρρευση της Γερμανικής οικονομίας χειροτέρευσε σημαντικά ύστερα από αυτό. Προς το τέλος του 1922 αντιστοιχούσαν 18.000 μάρκα στο δολάριο, τον Ιούλιο του 1923 η ισοτιμία έφθασε τα 160.000 μάρκα και τον Αύγουστο το 1.000.000 μάρκα ανά δολάριο. Τον Νοέμβριο έπεσε ακόμη περισσότερο και αντιστοιχούσαν 4.000.000 μάρκα στο δολάριο, φέρνοντας έτσι τη χώρα στα πρόθυρα του χάους.
Όπως ήταν φυσικό, οι Γερμανοί πολίτες έχασαν τις αποταμιεύσεις τους, ενώ πληρώνονταν σε χρήμα χωρίς αντίκρισμα. Τα αγαθά διατροφής έφθασαν σε αστρονομικές τιμές και σε κάθε γωνία της χώρας ξέσπασαν διαδηλώσεις, καθώς η ευρεία μάζα του πληθυσμού κυριολεκτικά λιμοκτονούσε. Οι διαμαρτυρίες αυτές δεν στρέφονταν εναντίον της Κυβέρνησης, αλλά εναντίον των νικητών του Πρώτου Πολέμου. Το γενικό κλίμα ήταν προς τη στήριξη της Κυβέρνησης, η οποία ανθίστατο στην άμεση πληρωμή των αποζημιώσεων. Τον Αύγουστο του 1923 τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο Καγκελάριος Γκούσταβ Στρέζεμαν (Gustav Stresemann), ο οποίος διέπραξε ένα σφάλμα: Τον Σεπτέμβριο του 1923, θέλοντας να δώσει ανάσες στην οικονομία, ανάγγειλε ότι θα προχωρούσε στην καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων. Αυτό που δεν είχε υπολογίσει σωστά ήταν η συναισθηματική αντίδραση των Γερμανών, οι οποίοι ένιωθαν βαθιά πικραμένοι, απογοητευμένοι, ταπεινωμένοι και ιδιαίτερα ανήσυχοι για το μέλλον τόσο το δικό τους όσο και της χώρας. Οι συνθήκες διαμορφώθηκαν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να εξωθήσουν σε δράση τις ακραίες πολιτικές ομάδες, όπως ήταν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ.
Στο μεταξύ ο Μουσολίνι είχε πραγματοποιήσει την Πορεία προς τη Ρώμη και επιτύχει να εγκαθιδρύσει το Φασισμό στην Ιταλία. Η επιτυχία αυτή ενέπνευσε ακόμη περισσότερο τον Χίτλερ και τους οπαδούς του. Ο Χίτλερ πίστεψε ότι οι συνθήκες ήταν πλέον ώριμες για την ανατροπή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος το οποίο θα επανέφερε τη Γερμανία στη θέση που της άξιζε στον Ευρωπαϊκό χώρο, ως ηγέτιδας δύναμης. Επιπλέον, ο Χίτλερ ζούσε στη Βαυαρία, στην οποία υπήρχαν, εκτός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, πολλές πολιτικές ομάδες που αντιτίθεντο στη δημοκρατική Κυβέρνηση του Βερολίνου. Το Κόμμα του Χίτλερ ήταν η μεγαλύτερη από αυτές, αριθμώντας, το 1923, περίπου 55.000 οπαδούς, ενώ διέθετε την αρτιότερη οργάνωση.
Το Πραξικόπημα
Οι Ναζιστές άρχισαν να απαιτούν την ανάληψη δράσης. Ο Χίτλερ διέβλεψε ότι έπρεπε να διακινδυνεύσει ή να χάσει την αρχηγία του Κόμματος. Κατέστρωσε με τους συνεργάτες του ένα σχέδιο απαγωγής της Βαυαρικής Κυβέρνησης, την οποία, υπό την απειλή των όπλων, θα υποχρέωνε να δεχτεί ως ηγέτη της τον ίδιο τον Χίτλερ. Για να προσδώσει στην κίνηση αυτή το απαιτούμενο κύρος, προσεταιρίστηκε τον μεγάλο στρατιωτικό ηγέτη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στρατηγό Έριχ Λούντεντορφ (Erich Ludendorff). Με τη υποστήριξή του ήταν βέβαιος ότι θα κέρδιζε και την υποστήριξη του Γερμανικού στρατού στο πραξικόπημά του, επιτυγχάνοντας ένα γενικό εθνικό ξεσηκωμό και, τελικά, την ανατροπή της ομοσπονδιακής Κυβέρνησης στο Βερολίνο. Έχοντας ετοιμάσει τις κινήσεις του, περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία.
Η ευκαιρία αυτή του δόθηκε όταν έμαθε ότι σε μια μεγάλη μπιραρία του Μονάχου, την "Löwenbräukeller", θα γινόταν μια συγκέντρωση 3.000 επιχειρηματιών με οικοδεσπότη την ηγεσία της Βαυαρικής Κυβέρνησης, τα μέλη της οποίας σκόπευε να απαγάγει. Στις 8 Νοεμβρίου 1923 τα μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης του Κόμματος SA, υπό την ηγεσία του Χέρμαν Γκέρινγκ περικύκλωσαν την μπιραρία. Στις 8:30 ο Χίτλερ, ακολουθούμενος από μια μικρή ομάδα ένοπλων SA εισέβαλε στην μπιραρία. Η εμφάνισή τους προκάλεσε, όπως αναμενόταν, πανικό ανάμεσα στους παρευρισκόμενους. Ο Χίτλερ πυροβόλησε μια φορά στον αέρα ουρλιάζοντας "Ησυχία!". Προχώρησε, ακολουθούμενος από τον Γκέρινγκ, στο βάθρο των ομιλητών, ενώ οι SA συνέχισαν να εισέρχονται στην μπιραρία κυκλώνοντας τους πανικόβλητους παρευρισκόμενους. Ο επικεφαλής της Κυβέρνησης Γκούσταφ φον Καρ (Gustav von Kahr), του οποίου την ομιλία διέκοψε ο Χίτλερ, παραχώρησε το βάθρο του ομιλητή στον Χίτλερ, ο οποίος άρχισε αμέσως να αγορεύει, λέγοντας ότι άρχισε η Εθνική Επανάσταση και κανείς δεν επιτρεπόταν να εγκαταλείψει τον χώρο, απειλώντας με τη χρήση ενός πολυβόλου, που είχε εγκαταστήσει πίσω από το βάθρο. Ανάγγειλε ότι τόσο η Βαυαρική όσο και η Κυβέρνηση του Ράιχ ανατράπηκαν και εγκαθιδρύθηκε προσωρινή επαναστατική Κυβέρνηση. Οι στρατώνες της Ράιχσβερ (γερμανικού στρατού) και της Αστυνομίας είχαν καταληφθεί, τα μέλη τους παρήλαυναν ήδη στην πόλη κάτω από τη σβάστικα. Φυσικά, όλα αυτά ήταν μια τεράστια μπλόφα, αλλά οι παρευρισκόμενοι δεν ήταν σε θέση να το γνωρίζουν. Ο Χίτλερ κάλεσε τον φον Καρ και τους αδελφούς φον Λόσοβ, Ότο (Otto von Lossow), Αρχηγό του Βαυαρικού Στρατού, και Χανς (Hans von Lossow), Αρχηγό της Αστυνομίας της Βαυαρίας, σε ένα μικρό δωμάτιο πίσω από την κεντρική αίθουσα και τους είπε ότι αυτός είναι ο νέος ηγέτης της Γερμανίας. Τους προσέφερε θέσεις στη νέα του Κυβέρνηση. Οι τρεις άνδρες, γνωρίζοντας ότι η από πλευράς τους αποδοχή των νέων "θέσεων" αποτελούσε πράξη έσχατης προδοσίας, αρνήθηκαν. Ο Χίτλερ εξεμάνη, έβγαλε πάλι το πιστόλι του και τους είπε: "Κύριοι, έχω τέσσερεις σφαίρες σε αυτό το όπλο: Μία για τον καθένα σας και μία για μένα!". Υπό την απειλή της δολοφονίας τους, οι τρεις συμφώνησαν.
Σχεδόν αμέσως ύστερα κατέφθασε ο Λούντεντορφ, ο οποίος αποδέχτηκε τη θέση του Αρχηγού του Γερμανικού Στρατού, προέτρεψε τους τρεις άνδρες να υποστηρίξουν τον Χίτλερ και το ίδιο έκανε μιλώντας και προς τους παρευρισκόμενους. Εν τω μεταξύ, ο Ερνστ Ρεμ (Ernst Röhm), ηγέτης των SA, επικεφαλής μιας ομάδας μαχητών του κατέλαβε το Υπουργείο Πολέμου, ενώ ο Ρούντολφ Ες κατέστρωνε το σχέδιο σύλληψης των αριστερών ηγετών της Βαυαρίας και των Εβραίων. Η προσπάθεια κατάληψης στρατώνων της Αστυνομίας και του Στρατού, όμως, αποκρούστηκε και απέτυχε. Ο Χίτλερ σκόπευε να βαδίσει εναντίον του Βερολίνου και να ανατρέψει την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση (κατά το πρότυπο της Πορείας προς τη Ρώμη του Μουσολίνι). Η ολέθρια παράλειψή του ήταν ότι δεν είχε προβλέψει την κατάληψη από τους SA των ραδιοφωνικών και των τηλεγραφικών σταθμών. Όπως ήταν φυσικό, η Κυβέρνηση του Βερολίνου πληροφορήθηκε πολύ σύντομα τις ενέργειες των Ναζί και έδωσε σχετικές διαταγές για την κατάπνιξη του πραξικοπήματος.
Την επομένη ο Χίτλερ και ο Λούντεντορφ, επικεφαλής 3.000 ενόπλων υποστηρικτών τους, παρέλασαν στους δρόμους του Μονάχου με στόχο να συνενωθούν με τις δυνάμεις του Ρεμ που κατείχαν το Υπουργείο Πολέμου. Στην πλατεία Οντεόν (Odeonsplatz), όμως, βρήκαν τον δρόμο κλεισμένο από αστυνομικές δυνάμεις, ο επικεφαλής των οποίων τους διέταξε να σταματήσουν και να παραδοθούν. Στην άρνηση των Ναζί να συμμορφωθούν, η Αστυνομία άνοιξε πυρ, αρχικά πυροβολώντας προειδοποιητικά μπροστά στα πόδια τους. Οι SA απάντησαν στους πυροβολισμούς και έγινε πραγματική μάχη, με 21 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, ανάμεσα στους οποίους και ο Γκέρινγκ, ο οποίος τραυματίστηκε στη βουβωνική χώρα. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο, όπου του χορηγήθηκε μορφίνη για την ανακούφιση των ισχυρών πόνων. Αυτή ήταν η έναρξη της εξάρτησης του Γκέρινγκ από τη μορφίνη, από την οποία απαλλάχτηκε μόνο λίγο πριν τον θάνατό του στο τέλος της Δίκης της Νυρεμβέργης, 23 χρόνια αργότερα.
Με την έναρξη του πυρός, ο Χίτλερ έπεσε στο έδαφος, καθώς ο διπλανός του, με τον οποίο είχαν διασταυρωμένους βραχίονες για το σχηματισμό ανθρώπινης αλυσίδας χτυπήθηκε από σφαίρα και κατέπεσε, παρασύροντάς τον. Η πτώση αυτή είχε ως αποτέλεσμα την εξάρθρωση του ώμου του. Ο σωματοφύλακάς του, Ούλριχ Γκραφ (Ulrich Graf), έσπευσε να τον καλύψει με το σώμα του και δέχτηκε αρκετές σφαίρες. Αυτή του η ενέργεια έσωσε τη ζωή του Χίτλερ.
Ο πόνος που ένιωσε από τον εξαρθρωμένο ώμο του, όμως, έκανε τον Χίτλερ να αποθαρρυνθεί και έτρεξε να διαφύγει προς ένα παρακείμενο αυτοκίνητο, στο οποίο υπήρχαν κομματικά στελέχη. Παρά το ότι υπερτερούσαν αριθμητικά, οι Ναζί ακολούθησαν το παράδειγμα του ηγέτη τους και τράπηκαν σε φυγή. Οι μόνοι που συνέχισαν να βαδίζουν προς τους αστυνομικούς ήταν ο Λούντεντορφ και ο υπασπιστής του. Την ενέργεια αυτή του Χίτλερ οι Ναζιστές ιστορικοί προσπάθησαν να τη δικαιολογήσουν, λέγοντας ότι ο Χίτλερ αναγκάστηκε να φύγει γιατί έπρεπε να μεταφέρει ένα τραυματισμένο παιδί στο τοπικό νοσοκομείο.
Θύματα
Υποστηρικτές
Συνολικά δεκαέξι πραξικοπηματίες σκοτώθηκαν στη μάχη κατά της Αστυνομίας. Αυτοί ήταν:
Φέλιξ Άλφαρτ (Felix Alfarth)
Αντρέας Μπάουρίντλ (Andreas Bauriedl)
Τέοντορ Καζέλλα (Theodor Casella)
Βίλιαμ Έρλιχ (William Ehrlich)
Μάρτιν Φάουστ (Martin Faust)
Άντον Έχενμπέργκερ (Anton Hechenberger)
Όσκαρ Κέρνερ (Oskar Körner)
Καρλ Κουν (Karl Kuhn)
Καρλ Λαφόρς (Karl Laforce)
Κουρτ Νόϊμπάουερ (Kurt Neubauer)
Κλάους φον Πάπε (Klaus von Pape)
Τέοντορ φον ντερ Πφόρτεν (Theodor von der Pfordten)
Γιόχαν Ρίκμερς (Johann Rickmers)
Μαξ Έρβιν φον Σόιμπνερ-Ρίχτερ (Max Erwin von Scheubner-Richter)
Λόρεντς Ρίττερ φον Στράνσκυ (Lorenz Ritter von Stransky)
Βίλχελμ Βολφ (Wilhelm Wolf)
Αστυνομικοί
Στην ίδια μάχη σκοτώθηκαν οι εξής τέσσερις Αστυνομικοί:
Λοχαγός της Αστυνομίας Ρούντολφ Στράουτ (Polizeihauptmann Rudolf Schraut (Hundertschaftsführer)
Λοχίας της Αστυνομίας Νίκολαους Χόλβεγκ (Polizeiunterwachtmeister Nikolaus Hollweg)
Αστυνομικός Φρίντριχ Φινκ (Polizeihauptwachtmeister Friedrich Fink)
Αστυνομικός Μαξ Σόμπερτ (Polizeihilfswachtmeister Max Schobert)
Οι Συνέπειες
Το πραξικόπημα κατεστάλη και ο Χίτλερ αναγκάστηκε να καταφύγει επί μερικές ημέρες στο σπίτι ενός φίλου του. Παρόλ' αυτά, δεν απέφυγε τη σύλληψη, η οποία έγινε στις 12 Νοεμβρίου. Παραπέμφθηκε, μαζί με τους άλλους πραξικοπηματίες, σε δίκη, κατηγορούμενος για έσχατη προδοσία.
Για την κατηγορία αυτή, το μέγιστο της προβλεπόμενης ποινής ήταν η θανατική. Κατά τη διάρκεια της προφυλάκισής του, υπέφερε από κρίσεις κατάθλιψης και σκεφτόταν μέχρι και την αυτοκτονία. Η δίκη ξεκίνησε στις 26 Φεβρουαρίου 1924 με Πρόεδρο τον δικαστικό Γκέοργκ Νάιτχαρντ (Georg Neithardt). Σύντομα, όμως, έγινε σαφές ότι στη Βαυαρική Κυβέρνηση υπήρχαν πολλοί συμπαθούντες των Ναζί, οι οποίοι δεν θα επέτρεπαν την αυστηρή τιμωρία του Ναζιστή ηγέτη. Η δίκη του Χίτλερ εξελίχτηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μετατραπεί σε κομματικό συνέδριο: Κάθε λέξη που είπε στο Δικαστήριο απολογούμενος, γράφτηκε στις εφημερίδες που κυκλοφόρησαν την επόμενη, ενώ το Δικαστήριο εντυπωσιάστηκε από τις πολιτικές του απόψεις, τις οποίες, κατά παράβαση της Δικονομίας, του επέτρεψε να εκφράσει ελεύθερα. Όπως αναμενόταν, το Δικαστήριο τον βρήκε ένοχο προδοσίας, αλλά η ποινή του ήταν μόνο πενταετής φυλάκιση, ενώ ανάλογες ήταν οι ποινές των άλλων μελών του Κόμματος που δικάστηκαν μαζί του: Ο Ρεμ καταδικάστηκε, ενώ ο Βίλχελμ Φρικ, παρά το ότι βρέθηκε ένοχος, αφέθηκε ελεύθερος. Ο Έριχ Λούντεντορφ αθωώθηκε. Ο Χίτλερ εγκλείστηκε σε φυλακή του τύπου "Festungshaft" (Φέστουνγκσαφτ, γερμ. "φρούριο εγκλεισμού"). Στη φυλακή αυτή, τα κελιά ήταν σχετικά άνετα, οι συνθήκες κράτησης πολύ ήπιες, ενώ δεν υπήρχε καταναγκαστική εργασία. Οι επισκέψεις ήταν δυνατές σε καθημερινή βάση και ανεξάρτητες χρονικής διάρκειας. Οι φυλακές αυτές προορίζονταν για άτομα στα οποία αναγνωριζόταν από τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου ότι είχαν έντιμα κίνητρα και απλά είχαν παραπλανηθεί. Τέτοιου τύπου ήταν η φυλακή του Λάντσμπεργκ αμ Λεχ (Landsberg am Lech), στην οποία και μεταφέρθηκε για να εκτίσει την ποινή του, η οποία από πενταετή φυλάκιση τελικά μετατράπηκε σε οκτάμηνη και πρόστιμο 500 μάρκων.
Η εφημερίδα Völkischer Beobachter (Λαϊκός Παρατηρητής), όργανο του Κόμματος, απαγορεύθηκε να κυκλοφορεί, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα τέθηκε εκτός νόμου και τα Γραφεία του λεηλατήθηκαν.
Οι άνετες συνθήκες που αντιμετώπισε κατά τον εγκλεισμό του στη φυλακή, επέτρεψαν στον Χίτλερ να υπαγορεύσει το βιβλίο του Ο Αγών μου (Mein Kampf) στον, επίσης καταδικασμένο πραξικοπηματία και γραμματέα του, Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess). Στο βιβλίο αυτό υπάρχει αφιέρωση προς 16 πρόσωπα, ένα από τα οποία είναι ο Κουρτ Νοϊμπάουερ, που σκοτώθηκε στο Πραξικόπημα. Η αποτυχία αυτή προκάλεσε αλλαγή στο σκεπτικό του Χίτλερ ως προς την κατάληψη της εξουσίας με βίαιο τρόπο και τον έστρεψαν προς την κατάληψη της εξουσίας με τη νόμιμη διαδικασία.
Παρά το ότι ο Χίτλερ δεν πέτυχε τον άμεσο αντικειμενικό του σκοπό, δηλαδή τη δια της βίας κατάληψη της εξουσίας με ένα μάλλον πρόχειρα οργανωμένο πραξικόπημα, πέτυχε κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: Έκανε ολόκληρο τον Γερμανικό λαό να στρέψει το βλέμμα προς ένα ως τότε άσημο τοπικής εμβέλειας Κόμμα. Αυτό διευκόλυνε την πραγματοποίηση της ιδέας του Χίτλερ για την κατάληψη της εξουσίας αυστηρά με συνταγματικά μέσα. Αποφάσισε να χειριστεί τον Γερμανικό λαό με τέτοιο τρόπο, ώστε να τον επιλέξει ως τον μελλοντικό του ηγέτη. Αυτό ασφαλώς προϋπέθετε μεγάλη προσπάθεια και ισχυρή οργάνωση του Κόμματος. Το αποτέλεσμα, τελικά, τον δικαίωσε εννέα χρόνια αργότερα, οπότε το Κόμμα του ήρθε πρώτο στις εθνικές εκλογές και ο ίδιος έλαβε την εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης ως Καγκελάριος.
Ενθυμήματα
Όταν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ανέλαβε την εξουσία (Ιανουάριος 1933), οι νεκροί του Πραξικοπήματος θεωρήθηκαν "οι πρώτοι μάρτυρες" του. Η Ναζιστική σημαία που έφεραν τότε, με κηλίδες αίματος επάνω της, ονομάστηκε "Blutfahne" (ματωμένη σημαία) και ήταν το αντικείμενο στο οποίο ορκίζονταν τα νέα μέλη του Κόμματος από την κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί και εντεύθεν. Για την ανάμνηση των πεσόντων στο Πραξικόπημα κατασκευάστηκε το μνημείο "Ehrentempel" (Ερεντέμπελ, Ναός Τιμής) στη Βασιλική πλατεία (Königsplatz) του Μονάχου, στο οποίο υπήρχαν σε 24ωρη βάση δύο φρουροί της SS και κάθε διερχόμενος όφειλε ναζιστικό χαιρετισμό. Στο μνημείο μεταφέρθηκαν οι σοροί των νεκρών και τοποθετήθηκαν ανά 4 σε ειδικές σαρκοφάγους σε κάθε γωνία του μνημείου, με κάθε σαρκοφάγο να φέρει τα ονόματα των νεκρών που περιείχε.
Κάθε χρόνο γίνονταν τιμητικές εκδηλώσεις όχι μόνο στο Μόναχο, όπου, μέχρι το 1942, παρίστατο ο ίδιος ο Χίτλερ, αλλά σε ολόκληρη τη Γερμανία, καθώς υπήρχε σχετική εγκύκλιος προς κάθε γκάου της χώρας. Εκδόθηκαν, επίσης, τρεις σειρές αναμνηστικών γραμματοσήμων.
Το μνημείο αυτό επέζησε από τους βομβαρδισμούς του Πολέμου και η Συμμαχική Επιτροπή Ελέγχου (Allied Control Commission) αποφάσισε να το κατεδαφίσει. Κάλεσε τις οικογένειες των πεσόντων και τους πρότεινε είτε να ενταφιάσουν τις σορούς σε ανώνυμους τάφους του νεκροταφείου του Μονάχου είτε να τους αποτεφρώσουν. Όταν οι σοροί απομακρύνθηκαν, η υπερδομή του μνημείου ανατινάχτηκε (9 Ιανουαρίου 1947). Στη θέση του τοποθετήθηκε αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων αστυνομικών.
Βιβλιογραφία
William Shirer, The Rise and Fall of the 3rd Reich, Touchstone Books (Simon and Schuster), New York, 1981.
Joachim Fest, Hitler, Harvest Books, 2002, ISBN 0-15-602754-2
Ian Kershaw, Hitler 1889-1936. Hubris, W. W. Norton, 1999
Sebastian Haffner, The Meaning of Hitler, 1978, ISBN 0-674-55775-1
Ταινίες
Χίτλερ: η αρχή του Κακού (Hitler: The Rise of Evil), 2003.
Πηγές, Αναφορές
Δημοκρατία της Βαϊμάρης
1923
Εξεγέρσεις στη Γερμανία
Ιστορία του Μονάχου
Π
|
177793
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7
|
Ηλεκτρονική Ευρώπη
|
Πολιτική πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ορίζει τη θέληση των χωρών μελών της Ένωσης να εισαχθούν οι νέες τεχνολογίες και το διαδίκτυο στην εκπαίδευση και το εμπόριο με παράλληλη διάδοση της πληροφορικής σε όλους τους πολίτες της Ένωσης χωρίς αποκλεισμούς. Μεταξύ των στόχων του προγράμματος είναι η επίτευξη πιο γρήγορου διαδικτύου με φτηνότερες υπηρεσίες, παραγωγή εξοικειωμένων στελεχών και διάδοση με παροχή κινήτρων στους πολίτες.
Πηγές
Χρήστος Λαλάς, Το Μικρό Λεξικό του Internet, Αθήνα:Δίαυλος, 2002, ISBN 960-531-138-0.
Ευρωπαϊκή Ένωση
Διαδίκτυο στην Ευρώπη
|
705740
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%20%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9
|
Λεονάρντο Τζενάρι
|
Ο Λεονάρντο Τζενάρι (ιταλικά: Leonardo Gennari) ήταν Ιταλός αρχιτέκτονας που εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη.
Έργα του
Μέγαρο Κωνσταντινίδη (Κτίριο ΕΣΗΕΜ-Θ), Έτος κατασκευής 1925, Στρατηγού Καλλάρη 5, Θεσσαλονίκη
Οικία Δημοπούλου, Έτος κατασκευής 1925, Λεωφ. Νίκης & Μοργκεντάου, Θεσσαλονίκη Έχει κατεδαφιστεί.
Νοσοκομείο "St Vincent de Paul" του Τάγματος των Αδελφών του Ελέους, Έτος κατασκευής 1925, Θεσσαλονίκη
Οικοδομή Αρδίττη & Μπενρουμπή, σήμερα Ξενοδοχείο “Superior One” (Ο Λεονάρντο Τζενάρι, έκανε τα προσχέδια, μηχανικός ήταν ο Ανδρέας Λευθεριώτης), Έτος κατασκευής 1925, Ίωνος Δραγούμη 28 & Σολωμού 1, Θεσσαλονίκη
Κνηματογράφος "Διονύσια", Έτος κατασκευής 1925, Οδός Αγίας Σοφίας, Θεσσαλονίκη
Η πρόσοψη του κτηρίου είχε εντυπωσιακά ανάγλυφα, που παρίσταναν αρχαίο αιγυπτιακό ναό. Κατεδαφίστηκε το 1973.
Ανακατασκευή Μεγάρου Χαΐμ Κοέν (τέως χάνι Ισμαήλ Πασά), Έτος ανακατασκευής 1926, Συγγρού & Βαλαωρίτου & Πάικου, Θεσσαλονίκη
Μέγαρο Λόγγου (Κόκκινο Σπίτι), Έτος κατασκευής 1926, Πλατεία Αγίας Σοφίας. Ανεγέρθηκε για λογαριασμό της οικογένειας του Γρηγορίου Λόγγου, εύπορου βιομηχάνου από τον κλάδο της υφαντουργίας
Παραπομπές
Ιταλοί αρχιτέκτονες
|
49746
|
https://el.wikipedia.org/wiki/27%20%CF%80.%CE%A7.
|
27 π.Χ.
|
Γεγονότα
Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας Οκταβιανός γίνεται ύπατος για έβδομη φορά. Ο συνεργάτης του Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας γίνεται ύπατος για τρίτη φορά.
16 Ιανουαρίου - Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος απονέμει τον τίτλο του Αυγούστου στον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα Οκταβιανό, σηματοδοτώντας την αρχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Γεννήσεις
Αυτοκράτορας Άι των Χαν
Θάνατοι
Μάρκος Τερέντιος Βάρρων, Ρωμαίος λόγιος
Έτη
|
88432
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ιάκωβος Β΄ της Σκωτίας
|
Ο Ιάκωβος Β΄ της Σκωτίας (James II of Scotland, 16 Οκτωβρίου 1430 - 3 Αυγούστου 1460) βασιλιάς της Σκωτίας (1437 - 1460) ήταν γιος του Ιακώβου Α΄ της Σκωτίας και της Ιωάννας Μπωφόρ. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τα πρώτα χρόνια της ζωής του πέρα από το ότι στα πρώτα του γενέθλια ο μεγαλύτερος δίδυμος και μοναδικός αδελφός του Αλέξανδρος πέθανε, ο Ιάκωβος έγινε διάδοχος του θρόνου και δούκας του Ρόθεσει. Στις 21 Φεβρουαρίου 1437 ο Ιάκωβος Α' δολοφονήθηκε και ο εξάχρονος δούκας του Ρόθεσει τον διαδέχθηκε ως Ιάκωβος Β' και πήρε το προσωνύμιο "φλογισμένο πρόσωπο". Ο Ιάκωβος Β΄ σε ηλικία 19 ετών (1449) παντρεύτηκε την 15χρονη Μαρία του Χέλρε κόρη του Άρνολντ δούκα του Χέλρε, έκανε επτά παιδιά από τα οποία τα έξι έφτασαν μέχρι την ενηλικίωση, με τον γάμο βελτιώθηκαν σημαντικά οι σχέσεις της Σκωτίας με τη Φλάνδρα.
Το προσωνύμιο "φλογισμένο πρόσωπο" το πήρε από ένα σημάδι στο πρόσωπο όταν γεννήθηκε το οποίο έδειχνε εκρηκτική φυσιογνωμία. Ο Ιάκωβος Β΄ ήταν ενεργητικός βασιλιάς, πολιτικοποιημένος και δημοφιλής στους Σκωτσέζους όπως όλοι οι βασιλείς από τον Οίκο των Στιούαρτ, η νομοθεσία του είχε επίσης πολλά στοιχεία δημοφιλίας. Δεν κληρονόμησε τα λογοτεχνικά ενδιαφέροντα του πατέρα του όπως οι δυο από τις αδελφές του αλλά την εποχή του ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης από τον επίσκοπο Τέρνμπουλ και έκανε προσφορές στο Σαιν Σαλβαντόρ το νέο πανεπιστήμιο του αρχιεπισκόπου του Αγίου Ανδρέα Κένεντι. Είχε κληρονομήσει μεγάλο μέρος από την ενεργητικότητα του πατέρα του αλλά η δολοφονία του κόμη του Ντάγκλας ήταν μεγάλο στίγμα για τη βασιλεία του.
Πρώτα χρόνια
Ο πατέρας του δολοφονήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1437 και ο εξάχρονος Ιάκωβος Β΄ με την παρέμβαση της μητέρας του στέφθηκε βασιλιάς στις 25 Μαρτίου 1437 στο αβαείο του Χόλυρουντ. Το Κοινοβούλιο της Σκωτίας απαγόρευσε τη διαχείριση της βασιλικής περιουσίας μέχρι την εποχή που ο Ιάκωβος Β΄ φτάσει 18 ετών. Ο μικρός Ιάκωβος ζούσε μέχρι το 1439 στο κάστρο του Ντάνμπαρ με τη μητέρα του και τις πέντε από τις έξι αδελφές του, η άλλη αδελφή του Μαργαρίτα της Σκωτίας, Δελφίνη της Γαλλίας πήγε στη Γαλλία και παντρεύτηκε τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΑ΄.
Τη διετία 1437 - 1439 ο πρώτος ξάδελφος του βασιλιά Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, 5ος κόμης του Ντάγκλας έγινε Υπολοχαγός του βασιλείου, μετά τον θάνατο του και την απώλεια των υψηλών κομήτων που ακολούθησε η εξουσία μεταβιβάστηκε σε μικρότερους όπως ο Γουίλιαμ Κράιτον, 1ος λόρδος του Κράιτον και Καγκελάριος της Σκωτίας και ο Σερ Αλεξάντερ Λίβινγκστον του Κάλενταρ φρουρός του νεαρού βασιλιά στο κάστρο του Στέρλινγκ. Ο Αλεξάντερ Λίβινγκστον εκμεταλλεύτηκε τη θέση του για να συλλάβει τη βασιλομήτωρ Ιωάννα στις 3 Αυγούστου 1439 και να τη θέσει υπό περιορισμό στο κάστρο του Στέρλινγκ. Η Ιωάννα απελευθερώθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου αφού συμφώνησε να παραμείνει ο μικρός Ιάκωβος υπό την κηδεμονία του Λίβινγκστον και να του δώσει όλη της την προίκα της για την ασφάλεια του νεαρού βασιλιά.
Τον Νοέμβριο του 1440 ο 16χρονος Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, 6ος κόμης του Ντάγκλας και ο 12χρονος μικρότερος αδελφός του Δαυίδ προσκλήθηκαν στο κάστρο του Εδιμβούργου σε γεύμα στο όνομα του βασιλιά, σύμφωνα με τον θρύλο ο βασιλιάς που ήταν μόλις 10 ετών εντυπωσιάστηκε από τα δυο αδέλφια. Ο νεαρός κόμης του Ντάγκλας και ο αδελφός του με προδοτικό τρόπο απομονώθηκαν και αποκεφαλίστηκαν στις 24 Νοεμβρίου, την ίδια τύχη είχε τρεις μέρες αργότερα ο Σερ Μάλκολμ Φλέμινγκ του Κάμπερνολντ. Ο Ιάκωβος Β΄ που ήταν τότε μικρό παιδί ακούγεται ότι δεν είχε καμιά ανάμειξη στις δολοφονίες, τα τραγικά αυτά περιστατικά έμειναν γνωστά στην ιστορία σαν "Το μαύρο δείπνο"
Υποταγή των Ντάγκλας
Ο Ιάκωβος Β΄ έφτασε στην ενηλικίωση (1449), η βασιλεία του από τότε είχε σημαντικές διαφορές σε σχέση με πριν. Οι Ντάγκλας χρησιμοποίησαν την ενηλικίωση του βασιλιά σαν πρόσχημα να ρίξουν από την εξουσία τους Λίβινγκστον καθώς ο νεαρός Ιάκωβος Β΄ ήθελε να εκδικηθεί για τη σύλληψη της μητέρας του το 1439. Οι Ντάγκλας και οι Κράιτον εξακολουθούσαν να έχουν το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας, ο Ιάκωβος δεν μπορούσε να κυβερνήσει χωρίς αυτούς. Ο Ιάκωβος Β΄ δεν έμεινε ικανοποιημένος από την κατάσταση και προσπάθησε την περίοδο 1451 - 1455 να τους αποβάλλει από την εξουσία, οι προσπάθειες ξεκίνησαν με την απουσία του Γουίλιαμ Ντάγκλας, 8ου κόμη του Ντάγκλας από τη Σκωτία (1451) και ολοκληρώθηκαν με τη δολοφονία του Ντάγκλας στις 22 Φεβρουαρίου 1452 στο κάστρο του Στέρλινγκ.
Οι περισσότερες πληροφορίες για τον φόνο του Ντάγκλας προέρχονται από το Χρονικό του Αούντσιλεκ μια σύγχρονη πηγή που ήταν θραυσματική. Ο βασιλιάς κατηγόρησε τον κόμη για παράνομους δεσμούς με τον Τζων Μακντόναλντ, 11ο κόμη του Ρος και λόρδο του Άιλα και τον Αλεξάντερ Λίντσεϊ, 4ο κόμη του Κρόφορντ. Ο δεσμός αυτός ήταν επικίνδυνος για τον ίδιο τον Ιάκωβο Β΄, ο βασιλιάς ζήτησε από τον Ντάγκλας να σπάσει τον δεσμό εκείνος το αρνήθηκε και ο Ιάκωβος τον σκότωσε με 26 κτυπήματα και πέταξε το πτώμα του κάτω από το παράθυρο. Οι αυλικοί πολλοί από τους οποίους ήταν παλιοί κτηματίες του Ντάγκλας συμμετείχαν στη δολοφονία, ένας από αυτούς τον χτύπησε με τσεκούρι στο κεφάλι.
Ο φόνος δεν έφερε την ειρήνη, οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν και ο Ιάκωβος Β΄ προσπάθησε να κάνει κατάσχεση της περιουσίας των Ντάγκλας αλλά τον έσυραν σε συνεχείς ταπεινώσεις και τον ανάγκασαν να τους επιστρέψει τα εδάφη, να αναγνωρίσει τον Ιάκωβο Ντάγκλας, 9ο κόμη του Ντάγκλας και να κλείσει ειρήνη. Οι στρατιωτικές συγκρούσεις που συνεχίστηκαν έφεραν σε σοβαρό κίνδυνο τον Ιάκωβο Β΄ ακόμα και να εκθρονιστεί και να εκδιωχθεί από τη χώρα. Ο Ιάκωβος ανέτρεψε την σε βάρος του κατάσταση με τη δωροδοκία των συμμάχων του Ντάγκλας ανάμεσα στους οποίους τον κόμη του Κρόφορντ μετά τη μάχη του Μπρέχιν, τον Μάιο του 1455 στη μάχη του Άρκινχολμ ο Ιάκωβος συνέτριψε τους Ντάγκλας ολοκληρώνοντας τον θρίαμβο του.
Ισχυρός βασιλιάς
Στους μήνες που ακολούθησαν το Κοινοβούλιο σε συμφωνία με τον βασιλιά αποφάσισε να κάνει κατάσχεση της περιουσίας των Ντάγκλας οι οποίοι εξορίστηκαν κατόπιν στην Αγγλία. Ο βασιλιάς ήταν πλέον παντοδύναμος και οι διάδοχοι του δεν αντιμετώπισαν κανένα σοβαρό πρόβλημα, μετά την εξόντωση της οικογένειας του Μέρντοχ Στιούαρτ από τον πατέρα του η εξόντωση των Ντάγκλας ήταν το δεύτερο σημαντικό βήμα για την εδραίωση της βασιλικής εξουσίας.
Την περίοδο 1455 - 1460 ο Ιάκωβος Β΄ προσπάθησε να ενισχύσει τη βασιλική εξουσία, οι φιλοδοξίες του όμως να καταλάβει τις Ορκάδες, τα Σέτλαντ και τη Νήσο του Μαν δεν είχαν επιτυχία. Ο βασιλιάς έκανε περιοδείες σε όλη τη χώρα και προσπάθησε να αυξήσει τα έσοδα του με τη δωροδοκία σοβαρών εγκλημάτων, οι δημοφιλείς πρακτικές του Ιακώβου Β΄ ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1450. Το 1458 το Κοινοβούλιο επέβαλε στον βασιλιά να αλλάξει τη συμπεριφορά του αλλά κανένας δεν μπορεί να μαντέψει τι θα είχε ακολουθήσει αν ζούσε περισσότερο. Ο Ιάκωβος Β΄ ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Σκωτίας για τον οποίο αναπαράσταση της εποχής του, ήταν μια ξυλογραφία που τόνιζε το σημάδι του στο πρόσωπο.
Γάμος
Οι διαπραγματεύσεις για τον γάμο με τη Μαρία του Χέλρε ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1447 όταν ένας απεσταλμένος από τη Βουργουνδία ήρθε στη Σκωτία και ολοκληρώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1448 με μια αποστολή υπό τον καγκελάριο Κράιτον. Ο Φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας έδωσε 60.000 κορώνες στη συγγενή του και την προίκα της αξίας 10.000 κορονών με εδάφη στο Στράθιρν, το Άθολ, το Μέθβεν και το Λινλιθγκόου. Στις 25 Φεβρουαρίου 1449 πραγματοποιήθηκε ένα τουρνουά ανάμεσα στον Ιάκωβο, κύριο του Ντάγκλας, έναν άλλο Ιάκωβο αδελφό του λόρδου του Λοχ Λέβεν και σε δυο άλλους ευγενείς ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν ο Ιάκωβος του Λαλαίν ένας από τους διάσημους ιππότες της εποχής του. Ο γάμος εορτάστηκε στις 3 Ιουλίου 1449 στο Χόλυρουντ, ένας διάσημος Γάλλος χρονικογράφος ο Ματθαίος ντ'Εσκούσι δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για την τελετή. Πολλοί συνοδοί της Μαρίας από την οικογένεια Φλέμινγκ παρέμειναν στη Σκωτία, οι σχέσεις ανάμεσα στη Σκωτία και τη Φλάνδρα που ήταν ήδη φιλικές από την εποχή του Ιακώβου Α΄ έγιναν πιο στενές.
Ο γάμος του βασιλιά της Σκωτίας οδήγησε στον περιορισμό της κηδεμονίας και στην πτώση των Λίβινγκστον, το φθινόπωρο ο Σερ Αλεξάντερ και άλλα μέλη της οικογένειας συνελήφθησαν, στις 19 Ιανουαρίου 1450 με απόφαση του κοινοβουλίου ο Αλεξάντερ Λίβινγκστον γιος του Σερ Αλεξάντερ και ο Ροβέρτος Λίβινγκστον του Λινλιθγκόου εκτελέστηκαν για προδοσία στο κάστρο του Χιλλ. Ο Σερ Αλεξάντερ και οι συγγενείς του έμεναν υπό περιορισμό σε διαφορετικά κάστρα, μόνο ένα μέλος της οικογένειας ο Ιάκωβος μεγαλύτερος γιος του Σερ Αλεξάντερ αποκαταστάθηκε στη θέση του καγκελάριου (1454) στην οποία είχε διοριστεί το καλοκαίρι του 1449.
Το τέλος του
Ο Ιάκωβος Β΄ ενθουσιασμένος παρήγγειλε το πιο σύγχρονο πυροβολικό για να το χρησιμοποιήσει εναντίον του Μελανού Ντάγκλας, οι φιλοδοξίες του τον οδήγησαν στην πολιορκία του κάστρου του Ρόξμπουργκ (1460) ενός από τα ελάχιστα κάστρα που είχαν απομείνει στους Άγγλους μετά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Ο Ιάκωβος Β΄ εισήγαγε πολλά κανόνια από τη Φλάνδρα για τις ανάγκες της πολιορκίας, στις 3 Αυγούστου ενώ στεκόταν μπροστά σε ένα από αυτά τα κανόνια το "Λέων" εξερράγη και τον σκότωσε. Ο ιστορικός Ροβέρτος Στιούαρτ του Πίτσκοτι σημειώνει : "καθώς ο βασιλιάς στεκόταν μπροστά σε ένα κομμάτι του πυροβολικού το μηριαίο οστό του θρυμματίστηκε από ένα κομμάτι πυροβόλου που εκσφενδονίστηκε και πέθανε επί τόπου". Οι Σκωτσέζοι συνέχισαν την πολιορκία με τον Τζώρτζ Ντάγκλας, 4ο κόμη του Άνγκους και το κάστρο έπεσε σε λίγες μέρες, στη συνέχεια η χήρα του Ιακώβου Β΄ Μαρία του Χέλρε διέταξε την καταστροφή του. Τον Ιάκωβο Β΄ διαδέχθηκε ο γιος του Ιάκωβος Γ΄ υπό την κηδεμονία της μητέρας του Μαρίας που πέθανε τρία χρόνια αργότερα.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1449 τη Μαρία των Έχμοντ, κόρη του Άρνολντ δούκα του Χέλρε και απέκτησε:
Ιάκωβος Γ΄ 1452-1488, βασιλιάς της Σκωτίας.
Μαρία 1453-1488, παντρεύτηκε πρώτα τον Τόμας Μπόυντ 1ο κόμη του Αρράν και μετά τον Ιάκωβο 1ο κύριο του Χάμιλτον.
Αλέξανδρος [.1454-1485, δούκας του Όλμπανυ.
Δαβίδ 1455-1457, απεβ. 2 ετών.
Μαργαρίτα π.1455/56-π.1480/1500;, ερωμένη του Γουίλιαμ 3ου κυρίου του Κράιχτον.
Ιωάννης π.1456-1479, κόμης του Μαρ και του Γκάριοχ.
Τέχνη
Ο Ιάκωβος Β΄ της Σκωτίας εμφανίζεται στα παρακάτω μυθιστορήματα και έργα :
"Ο καπετάνιος της φρουράς" (1962) του Τζέιμς Γκραντ. Το μυθιστόρημα καλύπτει τα γεγονότα της περιόδου 1440 - 1452 και τις συγκρούσεις του Ιακώβου Β΄ με τους κόμητες του Ντάγκλας, τα περισσότερα από τα γεγονότα έγιναν μακριά από τη Σκωτία στην αυλή του Αρνολντ, δούκα του Χέλρε πεθερού του βασιλιά.
"Δυο άπορες πριγκίπισσες" (1891) της Σάρλοτ Μάρι Γιόνγκ (1823 - 1901). Ο Ιάκωβος Β΄ ήταν δευτερεύων χαρακτήρας με κύριους χαρακτήρες τις αδελφές του Ελεονώρα, Μαρία και Ιωάννα, το μυθιστόρημα περιέχει ταξίδια στις ξένες αυλές ιδιαίτερα του Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγγλίας και του Ρενέ Α΄ της Νεαπόλεως.
"Ο Μελανός Ντάγκλας" (1899) και η "Κυρία Μαργαρίτα" (1905) του Σάμιουελ Ράδερφορντ Κρόκετ (1859 - 1914). Τα δυο μυθιστορήματα καλύπτουν την περίοδο 1439 - 1460 ιδιαίτερα τις συγκρούσεις του Ιακώβου Β΄ με τους κόμητες του Ντάγκλας, περιγράφει τη θανάτωση του Γουίλιαμ Ντάγκλας, 8ου κόμη του Ντάγκλας (1452) και τον θάνατο του ίδιου του Ιακώβου στην πολιορκία του Ρόξμπουργκ (1460). Οι υπόλοιπες ιστορικές φυσιογνωμίες που απεικονίζονται είναι ο ο Γουίλιαμ Ντάγκλας, 6ος κόμης του Ντάγκλας, ο μικρότερος αδελφός του Δαυίδ, η πρωταγωνίστρια του δεύτερου μυθιστορήματος Μαργαρίτα Ντάγκλας, ισχυρή κυρία του Γκαλλοουευ, ο Σερ Αλεξάντερ Λίβινγκστον του Κάλενταρ, ο Γουίλιαμ Κραιτον, 1ος λόρδος του Κράιτον, ο Κάρολος Ζ΄ της Γαλλίας, ο δελφίνος Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας και η Αγνή Σορέλ. Υπάρχει ασθενής αναφορά για την πρώτη φάση του "Πολέμου των Ρόδων" αλλά τα γεγονότα στην Αγγλία τονίζονται μονάχα επιφανειακά.
"Ιάκωβος Β΄ : Η μέρα των αθώων" (2014) της Ρόνα Μανρό (γεν. 1959). Μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου της Σκωτίας, του Εθνικού Θεάτρου της Μεγάλης Βρετανίας και του Διεθνούς Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, οι τρεις Ιάκωβοι (Ιάκωβος Α΄, Ιάκωβος Β΄ και Ιάκωβος Γ΄) είναι τρία ξεχωριστά έργα. Το κάθε έργο παρουσιάζει τη Σκωτία μέσα στον χρόνο το δευτερο έργο περιγράφει τις σχέσεις του Ιακώβου Β΄ με τους Ντάγκλας και τον θάνατο του λόρδου Ντάγκλας.
"Μελανός Ντάγκλας" του Νάιτζελ Τράντερ (1909 - 2000), το μυθιστόρημα καλύπτει τα γεγονότα της δολοφονίας του 8ου κόμη του Ντάγκλας.
"Η άνοδος του Νικκολό" της Ντόροθυ Ντάννεττ (1923 - 2001), το μυθιστόρημα καλύπτει τα γεγονότα και τους πολέμους της εποχής σε διεθνές επίπεδο με επίκεντρο ιδιαίτερα τη Φλάνδρα.
"Στο κλείδωμα του χρόνου" της Μάργκαρετ Ζαν Άντερσον (γεν. 1931). Μυθιστόρημα παιδικής φαντασίας, εμφανίζεται σαν ένας από τους πρωταγωνιστές στη μάχη του Ρόξμπουργκ και τονίζεται ιδιαίτερα η στιγμή της έκρηξης του "Λιονταριού" που τον σκοτώνει.
Παραπομπές
Πηγές
Colvin, H. M.; Brown, R. A. (1963), "The Royal Castles 1066–1485", The History of the King's Works. Volume II: The Middle Ages, London: Her Majesty's Stationery Office
McAndrew, Bruce A. (2006), Scotland's Historic Heraldry, Boydell & Brewer.
Nield, Jonathan (1968), A Guide to the Best Historical Novels and Tales, Ayer Publishing.
Mike Salter (1985). Discovering Scottish Castles. Shire Publications Ltd.
Tanner, Roland (2001). The Late Medieval Scottish Parliament: Politics and the Three Estates, 1424-1488. Tuckwell.
'The Auchinleck Chronicle', printed in McGladdery, James II, Appendix 2, pp 160–73.
M. Brown, The Black Douglases (East Linton, 1998).
C. McGladdery, James II (Edinburgh, 1990).
R Tanner, The Late Medieval Scottish Parliament: Politics and the Three Estates, 1424-1488 (East Linton, 2001).
Βασιλείς της Σκωτίας
Οίκος των Στιούαρτ
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.