id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
150
| title
stringlengths 1
90
| text
stringlengths 21
104k
|
|---|---|---|---|
772776
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20dubieuze%20werken%20van%20Dietrich%20Buxtehude
|
Lijst van dubieuze werken van Dietrich Buxtehude
|
Deze lijst bevat de werken waarvan betwijfeld wordt of deze door de Deens-Duitse componist Dietrich Buxtehude zijn gecomponeerd en werken die ten onrechte aan deze componist zijn toegeschreven. De werken zijn genummerd oplopend naar het BuxWV-nummer.
Composities wellicht van Buxtehude
BuxWV Anh. 1 — Magnificat anima mea Domine
BuxWV Anh. 2 — Man singet mit Freuden vom Sieg
BuxWV Anh. 3 — Oratorium 'Das jüngste Gericht'
BuxWV Anh. 4 — Natalia Sacra (verloren gegaan)
BuxWV Anh. 5 — Sonata in d mineur
BuxWV Anh. 6 — Courante in D majeur voor klavecimbel
BuxWV Anh. 7 — Courante in G majeur voor klavecimbel
BuxWV Anh. 8 — Simphonie in G majeur
Ten onrechte toegeschreven aan Buxtehude
BuxWV Anh. 9 — Cantate 'Erbam dich mein, o Herre Gott' (door Lovies Busbetzky)
BuxWV Anh. 10 — Psalm 'Laudate Dominum omnes gentes' (door Lovies Busbetzky)
BuxWV Anh. 11 — Korale prelude 'Erhalt uns Herr, bei deinem Wort' voor klavecimbel (werkelijke componist niet bekend)
BuxWV Anh. 12 — Suite in d mineur voor klavecimbel (door Nicolas Lebègue)
BuxWV Anh. 13 — Suite in g mineur voor klavecimbel (door Nicolas Lebègue)
Dubieuze werken
|
5101734
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20spelers%20van%20Jong%20PSV
|
Lijst van spelers van Jong PSV
|
Dit is een lijst van voetballers die minimaal één officiële wedstrijd hebben gespeeld in het elftal van Jong PSV, het tweede elftal van de Nederlandse voetbalclub PSV. Alleen spelers die een officiële wedstrijd voor Jong PSV hebben gespeeld, sinds de toetreding tot de voetbalpiramide in 2013, zijn opgenomen in deze lijst.
A
B
C
D
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
Z
PSV
Jong PSV
|
3735695
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nanolibethra%20straminea
|
Nanolibethra straminea
|
Nanolibethra straminea is een insect uit de orde Phasmatodea en de familie Diapheromeridae. De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1933 door Hebard.
Diapheromeridae
|
1648407
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Louis%20Majorelle
|
Louis Majorelle
|
Louis Majorelle (Toul, 26 september 1859 – Nancy, 15 januari 1926) was een Frans meubelontwerper. Hij werkte in de stijl van de art nouveau en was medeoprichter van de École de Nancy.
Jeugd
Louis Majorelle werd in 1859 geboren als zoon van een fabrikant van meubelen en keramiek. Hij volgde les aan de École des beaux-arts de Nancy. In 1877 werd hij toegelaten tot het atelier van schilder en beeldhouwer Aimé Millet aan de École des Beaux-Arts de Paris. Bij de dood van zijn vader in 1879 brak hij echter zijn studies af om samen met zijn broer Jules het familiebedrijf te gaan leiden. Terwijl Jules vooral de zakelijke aspecten behartigde, stond Louis in voor de meubelontwerpen. Op 7 april 1885 huwde Louis Majorelle met Marie Léonie Jane Kretz, met wie hij één kind kreeg. Deze zoon, Jacques Majorelle, werd kunstschilder in de trant van het oriëntalisme en ontwierp de Majorelletuin bij zijn atelier in Marrakesh.
Majorelle en de art nouveau
In de jaren tachtig van de negentiende eeuw maakte het bedrijf Majorelle kopieën van oude stijlmeubelen. Vanaf 1894 echter kwam Louis Majorelle, onder invloed van Emile Gallé (1846-1904), in het vaarwater van de art nouveau. Hij nam aanvankelijk de overdadige aanwezigheid van natuurelementen van Gallé over, en dit zowel in de vormen als in de marqueterie. Rond 1900 startte Majorelle ook een eigen smederij. Naast het aangepaste beslag voor zijn meubelen werden er ook balustrades, lampen en ander smeedwerk vervaardigd. Zijn stijl evolueerde naar een meer uitgepuurde golvende lijn. Vanaf 1905 ontwikkelde hij naast zijn dure luxemeubelen ook een goedkopere massaproductie en kende zijn bedrijf een groot commercieel succes. Na de Eerste Wereldoorlog kwam de art deco in zwang en Louis Majorelle moest zich daaraan aanpassen. Het is echter duidelijk dat zijn grootste belang in zijn bijdrage aan de art nouveau ligt.
L' École de Nancy en de Villa Majorelle
Louis Majorelle was medeoprichter en ondervoorzitter van de École de Nancy, die onder de leiding van Émile Gallé in 1901 werd opgericht. Hij was een van de leidende figuren binnen deze groep art-nouveaukunstenaars uit Lotharingen.
In 1898 vroeg Majorelle aan Henri Sauvage (1873-1932) om een ontwerp te maken voor zijn woning. De Villa Majorelle werd in 1901 en 1902 onder leiding van Lucien Weissenburger gebouwd. Deze villa is het eerste en belangrijkste bouwwerk van de art nouveau in Nancy. Tot dan was de stroming beperkt gebleven tot de toegepaste kunsten. De villa vertoont alle kenmerken van art nouveau, zowel voor wat de architectuur als de inrichting betreft. Er werd aan gewerkt door art-nouveaukunstenaars uit Parijs en Nancy. Louis Majorelle zelf nam het smeedwerk, het binnenschrijnwerk en de meubilering voor zijn rekening. Jacques Grüber ontwierp de vensters. De muurschilderingen zijn van Francis Jourdain en Henri Royer. De keramiekkunstenaar Alexandre Bigot ontwierp onder meer een monumentale balustrade aan de voorgevel en de haard in de eetkamer.
Collecties
Musea die over een uitgebreide collectie van het werk van Louis Majorelle beschikken, zijn het Musée de l'Ècole de Nancy in Nancy en het Musée d'Orsay in Parijs.
Afbeeldingen
De ontwerpen voor deze glas in loodramen werden pas na zijn dood uitgevoerd. Ze zijn te bezichtigen in de plaats Mont-Saint-Martin in Noord-Frankrijk.
Externe links
Website van de gemeente Nancy met onder andere Musée de l'École de Nancy
Website van Musée d'Orsay
Art nouveau
Frans meubelontwerper
|
2653510
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ethelum%20rotundatum
|
Ethelum rotundatum
|
Ethelum rotundatum is een pissebed uit de familie Eubelidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1907 door Richardson.
Eubelidae
|
2767902
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zuid-Amerikaanse%20hazelwormen
|
Zuid-Amerikaanse hazelwormen
|
Zuid-Amerikaanse hazelwormen (Ophiodes) zijn een geslacht van hagedissen die behoren tot de familie Diploglossidae.
Uiterlijke kenmerken
Het lichaam is zeer langwerpig van vorm en is erg dun, de kop is relatief klein.
Alle soorten hebben geen zichtbare poten meer en hebben een slangachtige verschijning. Van de achterpoten zijn nog zeer kleine, afgeplatte restanten aanwezig die nauwelijks zichtbaar zijn. Deze pootrestanten kunnen alleen nog zijwaarts worden bewogen en spelen geen rol in de voortbeweging. Er is geen huidplooi aanwezig aan de onderzijde van de flanken.
Verspreiding en habitat
Alle soorten komen voor in delen van Zuid-Amerika en leven in de landen Argentinië, Bolivia, Brazilië, Paraguay en Uruguay.
Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan één soort een beschermingsstatus toegewezen. Ophiodes intermedius wordt beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC).
Levenswijze
Zuid-Amerikaanse hazelwormen zijn bodembewoners die moeilijk te vinden zijn vanwege de nachtactieve levenswijze. De verschillende soorten zetten geen eieren af, de jongen komen geheel ontwikkeld ter wereld.
Naam en indeling
Er zijn zes soorten, inclusief de in 2015 beschreven soort Ophiodes luciae en de in 2017 beschreven Ophiodes enso. Veel bronnen geven hierdoor een lager soortenaantal aan. De groep werd lange tijd tot de familie hazelwormen (Anguidae) gerekend waardoor deze verouderde situatie in veel literatuur nog wordt beschreven.
Soorten
Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.
Bronvermelding
Diploglossidae
|
3941232
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Praemallaspis%20batesi
|
Praemallaspis batesi
|
Praemallaspis batesi is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1909 door Lameere.
Boktorren
|
3277437
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Swireapseudes%20birdi
|
Swireapseudes birdi
|
Swireapseudes birdi is een naaldkreeftjessoort uit de familie van de Parapseudidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2008 door Gutu & Iliffe.
Naaldkreeftjes
|
571601
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tenno
|
Tenno
|
Tenno is:
De titel voor de keizer van Japan
Een plaats in Italië, zie Tenno (Italië)
Tenno (Akita), een gemeente in de prefectuur Akita, Japan
|
1272961
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Apollo%20Bay
|
Apollo Bay
|
Apollo Bay is een plaats in de Australische deelstaat Victoria, en telt 1777 inwoners (2006).
Plaats in Victoria
|
4810488
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Christian%20Ramond
|
Christian Ramond
|
Sydney Christian Ramond (Bonn, 1962) is een Duitse contrabassist in de jazz.
Biografie
Ramond studeerde van 1983 tot 1987 aan de Musikhochschule Köln en kreeg daarna een beurs van de Academy of Fine Arts in Banff, Canada.
Hij speelt in verschillende soorten groepen, zoals het Wolfgang Engstfeld/Peter Weiss-kwartet, het kwartet van Theo Jörgensmann (Snijbloemen, 1999), het trio van Michel Pilz, het Trio DRA met Christopher Dell, het kwartet van Michael Heupel, het kwartet van Allan Praskin en Wolfgang Köhler, in een trio met Andreas Schmidt en John Schröder, en in het kwartet van Henning Berg. Hij heeft veel internationaal getoerd. Sinds 2010 is hij lid vanTheo Jörgensmann Freedom Trio.
Discografie (selectie)
Hommage Á Tristano (met Andreas Schmidt, John Schröder), Konnex Records 2006
Heimatlieder (met Conny Bauer, Hans Reichel, Manfred Schoof, Matthias Schriefl, Ute Völker, Wolfgang Schmidtke, Peter Weiss), Jazzwerkstatt 2008
The Universe (met Robert Kusiołek, Perry Robinson, Klaus Kugel), MP 2014
Externe links
Freedom Trio mit Christopher Dell - YouTube
Christian Ramond op Discogs
Duits jazzbassist
|
3880108
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Aletes%20%28zoon%20van%20Hippotes%29
|
Aletes (zoon van Hippotes)
|
Aletes (Oudgrieks: , Alētēs) was de zoon van Hippotes.
Hij verdreef bij de inval van de Heracliden de Sisyphiden uit Korinthe en werd vervolgens zelf koning.
Referenties
art. Aletes, in , Woordenboek der Grieksche en Romeinsche Oudheid, Haarlem, 1920, p. 35.
Koning van Korinthe
|
1001334
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Greater%20Carrollwood
|
Greater Carrollwood
|
Greater Carrollwood is een plaats (census-designated place) in de Amerikaanse staat Florida, en valt bestuurlijk gezien onder Hillsborough County.
Demografie
Bij de volkstelling in 2000 werd het aantal inwoners vastgesteld op 33.519.
Geografie
Volgens het United States Census Bureau beslaat de plaats een oppervlakte van
26,7 km², waarvan 24,8 km² land en 1,9 km² water.
Plaatsen in de nabije omgeving
De onderstaande figuur toont nabijgelegen plaatsen in een straal van 8 km rond Greater Carrollwood.
Externe link
Plaats in Florida
|
3080397
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gila%20seminuda
|
Gila seminuda
|
Gila seminuda is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de eigenlijke karpers (Cyprinidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1875 door Cope & Yarrow.
Eigenlijke karpers
IUCN-status bedreigd
|
105250
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Epen
|
Epen
|
Epen (Limburgs: Ieëpe) is een van de zuidelijkst gelegen dorpen in het Europese deel van het Koninkrijk der Nederlanden. Het is onderdeel van de gemeente Gulpen-Wittem in de Nederlandse provincie Limburg. De buurtschappen Plaat, Terpoorten, Diependal, Terziet en Kuttingen liggen nog net iets zuidelijker. Van oudsher hoort het dorp bij de gemeente Wittem, die in 1999 met Gulpen fuseerde tot de nieuwe gemeente Gulpen-Wittem.
Epen is een plaatsje in het Zuid-Limburgse Heuvelland, bekend vanwege de vele vakwerkhuisjes. In en rondom Epen staan zo'n 480 woningen met ongeveer inwoners, waarvan ruim 710 in het dorp zelf wonen.
Toponymie
De naam "Epen" is afgeleid van een Germaans woord met mogelijk een Keltische oorsprong, "apa", een woord voor "water".
Historie
In de Romeinse tijd werd de omgeving gekoloniseerd. Legionairs die hun tijd uitgediend hadden, kregen een stuk land toegewezen dat in ontginning werd gebracht. Hieruit zouden later de grote Romeinse hoeven ontstaan: de villa's, waarvan er diverse in de omgeving zijn opgegraven.
Epen was in de vroege Middeleeuwen privé-eigendom van de Karolingische koningen. In 1041 duikt de naam voor het eerst op als "Apine" in een akte van de Roomse Koning Hendrik. In 1056 heeft de tot Duits keizer gekroonde Hendrik goederen "in villa Apensis" aan het Sticht Burtscheid vermaakt. Tot aan de Franse tijd in 1794 bleven de Epense bezittingen in handen van deze abdij. Epen behoorde samen met de nabijgelegen dorpen Mechelen en Wahlwiller tot de enige Nederlandse plaatsen die ooit tot het Hertogdom Limburg hebben behoord.
Na de Middeleeuwen heeft de omgeving veel te lijden gehad van oorlogshandelingen en van rondtrekkende bendes gedeserteerde soldaten. Er heerste veel armoede. De armoede is waarschijnlijk ook een van de redenen dat er zoveel vakwerkgebouwen zijn blijven bestaan.
Pas tussen de beide wereldoorlogen begon de welvaart toe te nemen. Epen werd toen toeristisch ontdekt door mensen met belangstelling voor de natuur en voor de geologie. Onder de eerste toeristen die Epen bezocht hebben, bevond zich Eli Heimans, onderwijzer uit Amsterdam en bevlogen natuurpropagandist. Hij was onder meer een van de oprichters van de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten, samen met de in Maastricht geboren Jac. P. Thijsse, de schrijver van veel boeken over de natuur. Naar aanleiding van zijn vakantie in 1910 te Epen schreef hij het boekje "Uit ons Krijtland", waarin hij de omgeving van Epen beschreef. Veel ervan is nu nog terug te vinden. Zijn naam komt een aantal keren voor in het Epense: het Heimansreservaat (het Onderste en Bovenste Bos te Epen), de Heimansgroeve (langs de Geul ten zuiden van het dorp, waar carboongesteente aan de oppervlakte komt) en ten slotte de Heimansstraat te Epen.
Bezienswaardigheden
Watermolens op de Geul:
Volmolen
Eper Molen.
De Sint-Paulusbekeringskerk, een katholiek kerkgebouw in neoclassicistische stijl, met in diens nabijheid de Kapelanie.
Het gebouw Emmaus, ten oosten van het dorp.
Diverse vakwerkhuizen in het dorp en daarbuiten.
Lijst van rijksmonumenten in Epen
Groeve Bovenste Bosch, een geologisch monument in het Bovenste Bosch
Geologisch monument Terziet
Krijtrots van Heimans
Calvariekapel in Plaat
Sint-Genovevakapel in Diependal
Mariakapel in Terziet
Natuur en landschap
Epen is gelegen op de rand van het Plateau van Crapoel, op de westflank van de Geulvallei. De hoogte bedraagt ongeveer 140 meter.
De Heimansgroeve, genoemd naar de natuurpropagandist Eli Heimans, ligt vlak bij Epen. Er komen oude geologische lagen uit het Carboon aan de oppervlakte. In de omgeving liggen veel natuurgebieden. Naast het Geuldal betreft dat het Onderste Bosch en het Bovenste Bosch in het zuidwesten, het Kruisbos en het Schweibergerbos in het noordwesten, en het Vijlenerbos in het oosten.
Bronnenland
In de omgeving van Epen zijn er tal van bronnen en beekjes te vinden die allemaal uitmonden in de Geul en haar zijrivieren. Aan de noordzijde van het dorp liggen de Nutbron en de Paulusborn (beide op de linkeroever van de Geul), ten oosten van het dorp liggen op de rechteroever de Bommerigerbeek, Mässel en Camerigerbeek, en ten zuiden van het dorp liggen tot aan de Belgische grens de Dorphoflossing, Terzieterbeek (met zijbeken Helbergbeek, Bredebron, Fröschebron en Platergrub), Klopdriesscherbeek, Lingbergbeek, Lousbergbeek, Tergraatbeek, Belleterbeek, Berversbergbeek, Elzeveldlossing en Cottesserbeek.
Zinkerts
In Epen komt het voor Nederland unieke zinkviooltje voor. Dit komt doordat er zinkerts in de bodem aanwezig is. Dat zink wordt door de Geul aangevoerd vanuit het Belgische Kelmis, waar tot in de twintigste eeuw diverse zinkmijnen gehuisvest waren. Naast het zinkviooltje komen ook nog de zinkboerenkers, de blaassilene en het schapengras voor.
Foto's
Evenementen
Het oude schoolgebouw "Patronaat" is de bakermat van het festival Kunstdagen Wittem. In 1986 en 1987 werden hier op initiatief van musicus Luc ten Klooster de eerste "Kamermuziekdagen Epen" georganiseerd. In 1988 leidde dit, mede dankzij de inzet van de plaatselijke timmerman en kunstliefhebber Paul Groneschild, tot de oprichting van het jaarlijkse festival Kunstdagen Wittem. Omdat het Patronaat te klein werd voor het festival en in 2001 de monumentale Kloosterbibliotheek van Wittem beschikbaar kwam, verhuisde in dat jaar het festival naar Wittem.
Nabijgelegen kernen
Mechelen, Slenaken, Sippenaeken, Vijlen, Vaals
Bovendien liggen in de omgeving nog de buurtschappen: Terpoorten, Plaat, Terziet, Kuttingen, Klein-Kuttingen, Diependal, Eperheide, Kosberg, Schweiberg, Bissen, Dal, Höfke, Hurpesch, Broek, Camerig, Cottessen
Geboren in Epen
Rosalie Sprooten (1938), schrijfster
Geografie van Gulpen-Wittem
Plaats in Limburg (Nederland)
|
3334705
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Amerizus%20bolivari
|
Amerizus bolivari
|
Amerizus bolivari is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1927 door Andrewes.
bolivari
|
3481374
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Blastothrix%20allae
|
Blastothrix allae
|
Blastothrix allae is een vliesvleugelig insect uit de familie Encyrtidae. De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1985 door Sharkov.
Encyrtidae
|
5404743
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Fox%20Harbour
|
Fox Harbour
|
Fox Harbour kan verwijzen naar verschillende Canadese plaatsen:
Newfoundland en Labrador
Fox Harbour (Newfoundland en Labrador), een gemeente op het eiland Newfoundland
St. Lewis, voorheen ook bekend als Fox Harbour, een gemeente in de Canadese regio Labrador
Nova Scotia
Fox Harbour (Nova Scotia), een plaats in de Canadese provincie Nova Scotia
Fox Harbour Airport, een luchthaven nabij die plaats
|
1132439
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/%C5%BDupanovice
|
Županovice
|
Županovice kan verwijzen naar de volgende Tsjechische gemeenten:
Županovice (okres Jindřichův Hradec)
Županovice (okres Příbram)
|
3727576
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Phyto%20brevipila
|
Phyto brevipila
|
Phyto brevipila is een vliegensoort uit de familie van de afvalviegen (Heleomyzidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1961 door Herting.
Afvalvliegen
|
3218053
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Metavargula%20currax
|
Metavargula currax
|
Metavargula currax is een mosselkreeftjessoort uit de familie van de Cypridinidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1996 door Kornicker in Kornicker & Poore.
Cypridinidae
|
3914197
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Langlaufen%20op%20de%20Paralympische%20Winterspelen%202014
|
Langlaufen op de Paralympische Winterspelen 2014
|
Langlaufen was een van de onderdelen die op het programma stonden tijdens de Paralympische Winterspelen 2014 in het Russische Sotsji. De wedstrijden werden gehouden in het Laura Biathlon & Ski Complex te Krasnaja Poljana van 9 tot en met 16 maart 2014.
Onderdelen
Op het programma stonden 20 onderdelen. Tien voor mannen en tien voor vrouwen. De deelnemers zijn verdeeld in drie categorieën; staand, zittend en visueel beperkt. Voor elke categorie worden drie disciplines gehouden. Daarnaast is er een estafette waarin iemand van elke categorie start. De staande deelnemers zijn beperkt in de beweging maar kunnen van hetzelfde materiaal gebruikmaken als de valide sporters. Zittende deelnemers gebruiken een zitski. De visueel beperkte deelnemers krijgen hulp van een ziende gids.
Mannen
1 km sprint (klassiek)
Staand
Visueel beperkt
Zittend
10 km individueel (klassiek)
Staand
Visueel beperkt
Zittend
15 km individueel
Zittend
20 km individueel (vrij)
Staand
Visueel beperkt
Vrouwen
1 km sprint (klassiek)
Staand
Visueel beperkt
Zittend
5km individueel (klassiek)
Staand
Visueel beperkt
Zittend
12 km individueel
Zittend
15 km individueel (vrij)
Staand
Visueel beperkt
Estafette
4 x 2.5km Mixed Relay
4 x 2.5km Open Relay
Estafette
Mannen
1 km
10 km
15 km
20 km
Vrouwen
1 km
5 km
12 km
15 km
Paralympische Winterspelen 2014
Langlaufen op de Paralympische Winterspelen
|
5360727
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Fantoom%20in%20Foe-lai
|
Fantoom in Foe-lai
|
Fantoom in Foe-lai is een misdaadroman uit 1958 van Robert van Gulik. Het boek behoort tot zijn Rechter Tie-serie. De verhalen uit deze serie spelen in de zevende eeuw na Christus.
Verhaal
Dit is chronologisch gezien het eerst verhaal in de Rechter Tie serie en begint met zijn benoeming als magistraat in Foe-lai, als opvolger van een vermoorde rechter. Onderweg van de hoofdstad naar Foe-lai, wordt hij overvallen door twee struikrovers, maar in het gevecht dat volgt respecteren beide partijen elkaar. En wel zodanig dat deze heren, Ma Joeng en Tsjiao Tai bij de rechter in dienst treden en hem in vrijwel elk van de volgende verhalen ook zullen ondersteunen.
In dit verhaal lopen, zoals vaker bij Rechter Tie, drie verhalen door elkaar, aangeduid als "De moord op de Magistraat”, “De Verdwenen Bruid” en “De Gekeeld klerk”. Dankzij zijn doortastendheid en redeneervermogen slaagt Rechter Tie er in de moord op zijn voorganger op te lossen. Deze blijkt bedoeld om een omvangrijke goudsmokkel te maskeren die Rechter Tie ook oplost, met als climax een religieuze plechtigheid in een Boeddhistische tempel. Onderweg heeft hij dan ook al de verdwenen bruid teruggevonden en de moord op de klerk opgelost.
Vormgeving
De Chinese staatsman Tie-Jen-Tsjiè is een historische figuur, die van 630 tot 700 leefde. Hij stond bij zijn volk bekend als een scherpzinnig speurder, en leeft als zodanig in talloze vertellingen voort. De sinoloog Robert van Gulik heeft dit gegeven als basis voor zijn Rechter Tie-serie gebruikt.
Ook bij Fantoom in Foe-lai heeft Van Gulik zijn fictieve plot in de Chinese samenleving van Tie's tijd gebed. Een van de aspecten daarvan is het religieuze aspect, dat hier vooral aan de orde komt in de slotscènes waarbij een Boeddhistisch beeld en tempel een hoofdrol spelen.
Maar het sleutelkenmerk van alle Rechter Tie-mysteries is, dat Van Gulik zijn lezers volledig laat delen in de wiskundige precisie waarmee hij Rechter Tie zijn complexe plotten laat oplossen. De illustraties in Chinese stijl, van Van Gulik zelf, mogen hierbij niet onvermeld blijven.
Roman uit 1958
Rechter Tie
Werk van Robert van Gulik
|
4342157
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Heilig%20Hartbeeld%20%28Nistelrode%29
|
Heilig Hartbeeld (Nistelrode)
|
Het Heilig Hartbeeld is een standbeeld in de Nederlandse plaats Nistelrode (gemeente Bernheze), in de provincie Noord-Brabant.
Achtergrond
Het Heilig Hartbeeld werd in 1922 opgericht en staat naast de Sint-Lambertuskerk. Het beeld werd gemaakt in het Atelier Thissen in Roermond. Identieke beelden staan in Holtum (1929), Klimmen (1928), Neeritter (1921) en Papenhoven (1927).
Beschrijving
Het beeld toont een Christusfiguur ten voeten uit, blootsvoets staande op bolsegment met een rand van golvende lijnen, wellicht symbool voor de wereldbol omgeven door wolken. Hij is gekleed in een lang, gedrapeerd gewaad en omhangen met een mantel. Hij houdt zijn rechterhand zegenend geheven, met gestrekte wijs- en middelvinger, de linkerhand wijst naar het vlammende Heilig Hart op zijn borst, dat wordt omwonden door een doornenkroon en bekroond met een kruis.
Zie ook
Lijst van Heilig Hartbeelden in Nederland
Bernheze
Nistelrode
|
3607435
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/KF%20Memaliaj
|
KF Memaliaj
|
Klubi Futbolli Memaliaj is een Albanese voetbalclub uit Memaliaj.
Memaliaj
Memaliaj
|
9582
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rozenoorlogen
|
Rozenoorlogen
|
De Rozenoorlogen is de naam van de burgeroorlogen die in het koninkrijk Engeland woedden in de periode 1455 tot 1485. Twee adellijke dynastieën, het Huis Lancaster en het Huis York, vochten om het koningschap van Engeland. Het Huis Lancaster had de troon, maar het Huis York zette de aanval in om meer macht naar zich toe te trekken en uiteindelijk werd het koningschap het einddoel. Eduard IV van Engeland slaagde er in 1461 in de kroon te grijpen voor het Huis York. De vijandelijkheden gingen verder tot het Huis Lancaster in 1471 uitgeroeid was. De rangen van het Huis York werden uitgedund door de interne rivaliteit. Op het einde maakte het Huis Tudor in 1485 een militaire doorbraak waardoor een Tudor de kroon op zijn hoofd zette en de huizen Lancaster en York bijna doodgebloed waren.
Naam
Het conflict verkreeg zijn huidige naam pas in de 19e eeuw. Sir Walter Scott gebruikte de naam de Rozenoorlogen voor het eerst in zijn roman Anne of Gerstein. Hij ontleende zelf de naam van het conflict aan het werk Hendrik VI, deel 1 van William Shakespeare, waarin Shakespeare beschreef hoe beide partijen hun roos kozen in de tuin van de Temple Church. Historisch gebruikten beide partijen een roos als symbool. Deze werd door vooraanstaande aanhangers op de kleding gedragen. Het Huis York gebruikte al vroeg het symbool van een witte roos, terwijl het Huis Lancaster pas tegen het eind de rode roos gebruikte. Beide rozen werden door koning Hendrik VII verenigd in de rood-witte Tudorroos.
Machtsovername van Hendrik IV Lancaster in 1399
Zowel het Huis Lancaster als het Huis York waren zijtakken van het Huis Plantagenet. De huizen York en Lancaster stamden beide af van koning Eduard III Plantagenet. Toen Eduard III in 1377 overleed, was zijn oudste zoon en erfgenaam, Eduard van Woodstock, al overleden. Hierdoor ging de troon over naar Eduards kleinzoon Richard II Plantagenet. Door deze dynastieke opvolging werd een complete generatie overgeslagen, want Eduard had nog drie andere zonen die ook nog leefden. Richard II was weliswaar nog maar een kind, toen hij koning van Engeland werd. Hij werd dan ook in de regering bijgestaan door zijn ooms Jan van Gent, Edmund van Langley en Thomas van Woodstock. De koning wist zich behoorlijk onpopulair te maken bij het volk, maar ook bij veel edelen. Na de dood van zijn oom Jan van Gent, hertog van Lancaster, keerde diens zoon Hendrik van Bolingbroke terug uit ballingschap. Hendrik wist Richard II af te zetten en zelf de kroon te verkrijgen in 1399. Hiermee werd Hendrik IV de eerste koning uit het Huis Lancaster.
Krankzinnigheid van Hendrik VI Lancaster in 1453
Koning Hendrik IV werd opgevolgd door zijn zoon Hendrik V die veel succes boekte tegen het koninkrijk Frankrijk, waarmee het land sinds 1337 de Honderdjarige Oorlog uitvocht. Hiermee verstevigde hij de macht van het Huis Lancaster op de troon. Hij sloot met koning Karel VI van Frankrijk het Verdrag van Troyes waarin zijn huwelijk geregeld werd met Catharina van Valois en waardoor Hendrik V erfgenaam van Frankrijk werd. Echter, zowel Hendrik V als Karel VI overleden kort na elkaar in 1422. Hierdoor werd de pasgeboren zoon van Hendrik V, Hendrik VI, koning van Engeland en Frankrijk. Na 1429 verging het Engeland slecht in de oorlog tegen Frankrijk. Daarnaast openbaarde zich in 1453 de krankzinnigheid bij Hendrik VI. De Engelse baronnen konden de nederlaag in de Honderdjarige Oorlog niet verkroppen en dit werd verergerd door de machtige positie van koningin Margaretha van Anjou die het land in naam van haar man bestuurde. Dit leidde tot een grote oppositie van edelen tegen het Huis Lancaster. Ze zouden een mogelijke pretendent voor de troon steunen. Als het koningschap verzwakt was, stonden de kandidaten klaar om regent, protector, troonopvolger of zelf koning te worden.
Verloop van Rozenoorlogen
Richard van York
Richard van York, hertog van York, deed de Rozenoorlogen uitbreken. Na de koning was hij de rijkste wereldse edelman en machtigste grootgrondbezitter van Engeland. Via zijn vader stamde hij af van Edmund van Langley, de vijfde zoon van koning Eduard III van Engeland en via zijn moeder stamde hij af van Lionel van Antwerpen, de derde zoon van Eduard III. Daarom dacht hij meer aanspraak op de troon te mogen maken dan de heersende koning Hendrik VI van Engeland die afstamde van Jan van Gent, slechts de vierde zoon van Eduard III. In het middeleeuwse Engeland kon de troon doorgegeven worden via de vrouwelijke lijn. In 1453 vertoonde Hendrik VI de eerste tekenen van zwakzinnigheid. Hij was nooit de man geweest die de Engelsen naar de overwinning zou leiden in de Honderdjarige Oorlog. Na de nederlaag van de Engelsen in 1453 nam het ongenoegen van de edelen over de koning toe. Eerst was er nog geen sprake van om hem af te zetten, maar sommigen wilden het regentschap opnemen.
Er was rivaliteit tussen Richard van York en Edmund Beaufort, hertog van Somerset. Geen van de twee hertogen was van plan om de jonge koning te verdrijven, maar ze waren wel aan het strijden over wie de hoogste claim had om Hendrik VI op te volgen. Alleen als York werd verwijderd, zou de weg vrij zijn voor de Beauforts om hun claim op de troon te bevestigen. Edmund Beaufort was de favoriet van de koning. In september 1450 keerde Richard van York terug uit Ierland naar Engeland om formeel erkend te worden als rechtmatige erfgenaam van de troon. In 1452 stond zijn leger in Blackheath tegenover het koninklijk leger, maar een confrontatie werd vermeden.
Op 13 oktober 1453 werd Eduard van Westminster, de eerste zoon van Hendrik VI, geboren en hij moest aanvaard worden als erfgenaam van de troon. Door de ziekte van de koning werd York aangeduid als protector van het koninkrijk. Het protectoraat eindigde in 1455, toen de koning hersteld was van zijn ziekte. York verloor zijn politieke positie en legde zich daar niet bij neer. Hij onderschepte de koning op weg naar Leicester om te proberen zijn plaats in de regering terug te winnen. Op 22 mei 1455 werd het koninklijk leger verslagen in de Eerste Slag bij St Albans. Hoewel het slechts straatgevechten en schermutselingen waren, bleken de gevolgen groot: Richard van York trok de macht naar zich toe, de koning werd een veredelde gevangene en Edmund Beaufort werd gedood. Op 19 november 1455 werd York weer aangeduid als protector. In februari 1456 was de koning voldoende hersteld en verwijderde hij York van de post van protector, maar hij bleef wel de eerste raadgever van de koning. Vier jaren van enigszins ongemakkelijke vrede volgden op de eerste slag.
Ondertussen leek Hendrik VI alle interesse in het besturen van het land verloren te hebben. Zijn aandacht ging uitsluitend uit naar godsdienst. York vond toen een nieuwe vijand in de persoon van koningin Margaretha van Anjou. Ze leek vastbesloten om haar zoon op de troon te zetten en zich te ontdoen van York. Zijn bondgenoten werden langzamerhand uit hun ambten gezet en vervangen door mannen die loyaal waren aan koningin Margareta. Zij zou heersen over Engeland in naam van haar echtgenoot. Ze handelde als de heersende monarch en bereidde openlijk een hernieuwd conflict voor. Al de mannen van de koning werden samengeroepen in Leicester in juni 1459. In september en oktober 1459 werden de eerste slagen geleverd.
Op 16 oktober 1459 sprak Richard van York voor het eerst zijn formele aanspraak uit op de tronen van Engeland en Frankrijk. Op 25 oktober 1459 erkende het parlement Richard van York als troonopvolger van Hendrik VI. York en zijn zonen hernieuwden wel hun eed van trouw aan Hendrik VI. Koningin Margaretha van Anjou was furieus en verzamelde een nieuw Lancasters leger in het noorden. Op 10 juli 1460 wonnen de Yorkisten de slag bij Northampton. De koning werd gevangen genomen en er was geen twijfel meer dat Richard van York zijn opvolger zou worden. York rukte verder op naar het noorden en werd op 30 december 1460 in de tang genomen in de slag bij Wakefield. De Lancasters sloegen York terug, maar vooral de aanstoker Richard van York werd gedood.
Eduard IV York
Eduard van Rouen maakte onmiddellijk plannen om de dood van zijn vader te wreken en nam tegelijk de ambities van zijn vader over. De vijandelijkheden gingen verder. Op 17 februari 1461 wonnen de Lancasters de Tweede Slag bij St Albans, bevrijdden koning Hendrik VI en rukten op naar Londen. De plunderende troepen boezemden de inwoners van Londen angst in en de Londenaren sloten de poorten van de stad voor het Lancasters leger. De koning kon zijn hoofdstad niet binnentreden en trok zijn troepen terug. Dat zou voor Hendrik VI een cruciale tegenslag blijken. Troonpretendent Eduard van Rouen trok in maart 1461 wel Londen binnen. Op 4 maart 1461 slaagde hij erin om zich door het parlement te laten uitroepen tot koning Eduard IV van Engeland.
Engeland verkeerde in een situatie met twee koningen die vroeg om een beslissende veldslag. Op 29 maart 1461 gingen de rivaliserende koningen de confrontatie aan in de slag bij Towton. Deze grote veldslag leverde een doorslaggevende overwinning op voor het huis York. De meeste Lancasterse edelen waren verslagen en gaven zich over tijdens en na de slag bij Towton. Het Huis Lancaster was niet meer gevechtsbekwaam. Koning Hendrik VI en de koningin vluchtten met hun aanhangers naar Schotland. Op 15 mei 1464 was er nog de slag bij Hexham. Het Huis Lancaster trok aan het kortste eind. Hendrik VI werd een gevangene in de Tower of London. Zijn vrouw Margaretha van Anjou en zijn zoon Eduard van Westminster vertrokken in ballingschap naar Frankrijk.
De nieuwe koning Eduard IV had het rijk voor zich. Hij trouwde in juni 1461 in het geheim met Eleanor Talbot, dus zonder de goedkeuring van het parlement. Hij ging zelfs nog een tweede geheime huwelijk aan met Elizabeth Woodville. De ceremonie zou plaats gehad hebben op 1 mei 1464. Eduard IV kondigde dit huwelijk slechts aan in midden tot laat september 1464. Koningin Elizabeth deed alles in haar mogelijkheden om rijke huwelijken te arrangeren voor haar talrijke broers en zusters. Ze kregen landerijen en titels. Het Huis York werd door dit huwelijk in twee gespleten. De Woodvilles wilden dicht bij de koninklijke macht blijven ten koste van de koninklijke familie zelf. Richard Neville, graaf van Warwick, en George van Clarence, broer van Eduard IV, hadden Eduard IV op de troon geholpen en voelden zich nu verstoten van de macht. Ze werden samenwerkende opposanten om de rol van de konings hoofdadviseurs over te nemen. Ze wilden Eduard IV controleren en de Woodvilles van de macht verdrijven. Dat lukte slechts kortstondig van juli 1469 tot maart 1470. Warwick en Clarence vluchtten naar Normandië.
Van oktober 1470 tot maart 1471 en later beleefden de Rozenoorlogen een periode waarbij Hendrik VI eerst zijn koningschap herwon en zes maanden later Eduard IV zijn positie definitief herstelde. Na zijn vlucht was Warwick tot het besluit gekomen om Eduard IV van de macht te verdrijven en Hendrik VI in zijn functie van koning te herstellen. De Franse koning moest aandringen, opdat Margaretha van Anjou haar vroegere vijand zou ontmoeten. Ze sloot zowaar een akkoord met Warwick. Er werd een huwelijk overeengekomen tussen Eduard van Westminster, zoon van Margaretha van Anjou, en Anne Neville, dochter van Warwick. Margaretha van Anjou wachtte af wat Warwick zou doen voor haar zaak in Engeland.
Warwick ontscheepte in Engeland en bevrijdde Hendrik VI uit de Tower of London. Op 30 oktober 1470 nam Hendrik VI de troon van Engeland opnieuw in. Eduard IV vluchtte naar Holland en bracht de winter van 1470 door in ballingschap in de Lage Landen. Op 18 maart 1471 landden Eduard IV en zijn bondgenoten in York. Hij verplaatste zich zuidwaarts naar de hoofdstad die hij met snelheid terug in bezit nam. Op 14 april 1471 verloor het Huis Lancaster de troon in de slag bij Barnet. Daarnaast werd ook Richard Neville, graaf van Warwick, gedood. Op dezelfde dag zette Eduard van Westminster voet op Engelse bodem. Hij wilde de strijd om de troon verder zetten. Op 4 mei 1471 kwam hij om het leven in de slag bij Tewkesbury tijdens de eerste veldslag die hij ooit leverde. Hendrik VI was al gearresteerd en werd op 21 mei 1471 vermoord in de Tower of London. De meest waarschijnlijke verantwoordelijke is koning Eduard IV. Er was geen Lancasterse pretendent voor de troon meer in leven.
Koningin Elizabeth Woodville was de oppositie van George van Clarence, broer van de koning, niet vergeten en liep met wraakplannen rond. Ze besliste dat Clarence geëlimineerd moest worden. Op 18 februari 1478 werd Clarence in het geheim geëxecuteerd in de Tower of London. Koning Eduard IV werd ziek en stierf op 9 april 1483 een natuurlijke dood.
Richard III York
De nog minderjarige zoon van Eduard IV werd op 10 april 1483 uitgeroepen tot koning Eduard V van Engeland. Koningin Elizabeth Woodville stelde voor om de rol van regent op zich te nemen. Dat was tegen de Engelse tradities. De persoon die de macht zou moeten houden voor Eduard V, was zijn enige overlevende oom, Richard, hertog van Gloucester. Richard trok zuidwaarts om zijn neefje te ontmoeten. De twaalfjarige Eduard V werd ondergebracht in de Tower of London en zijn negenjarige broer Richard vervoegde hem daar. Richard, hertog van Gloucester, was nu officieel de protector van het rijk gedurende de minderjarigheid van de nieuwe koning.
Robert Stillington, bisschop van Bath en Welles, betwistte openlijk het recht van Richard V tot de troon. Zijn koningschap was illegitiem, omdat de bisschop beweerde dat hij zelf, toen hij nog priester was, Eduard IV gehuwd had met Eleanor Talbot, voorafgaand aan het geheime huwelijk van de vroegere koning met Elizabeth Woodville. Het huwelijk van Eduard IV met Elizabeth Woodville was bijgevolg bigaam en de eruit geboren kinderen illegitiem. De bewijslast van Eduards huwelijk met Eleanor Talbot werd publiekelijk tentoongesteld aan het koninkrijk.
Eind juni 1483 besliste het parlement dat Eduard IV inderdaad getrouwd geweest was met Eleanor Talbot, dat Eduards volgende huwelijk met Elizabeth Woodville bigaam was en dat alle kinderen uit dat huwelijk bastaards waren. Het parlement bood de troon aan aan Richard, hertog of Gloucester. Op 6 juli 1483 werd hij uitgeroepen tot koning Richard III van Engeland. Er werden pogingen ondernomen om de twee prinsen uit de Tower of London te ontvoeren en de oudste opnieuw op de troon te zetten. De prinsen werden niet meer publiekelijk gezien sinds augustus 1483. De meest waarschijnlijke verklaring is dat koning Richard III zijn twee neefjes, potentiële rivalen, uit de weg heeft laten ruimen.
Hendrik VII Tudor
Het Welshe Huis Tudor had zich in drie generaties opgewerkt in de koninklijke kringen. Stamvader Owen Tudor was getrouwd geweest met Catharina van Valois, weduwe van koning Hendrik V van Engeland. Hun zoon Edmund Tudor was getrouwd geweest met Margaret Beaufort, achterkleinkind van Jan van Gent, hertog van Lancaster. Via de vrouwelijke lijn van Lancaster kon hun zoon Hendrik Tudor dus aanspraak maken op de Engelse troon. Het Huis Tudor heeft altijd meegevochten in de Rozenoorlogen aan de zijde van de Lancasters.
Nadat Eduard IV in 1471 de Engelse troon heroverd had, bracht Hendrik Tudor de rest van zijn jeugd door in ballingschap in Bretagne. In 1485 waagde hij zijn kans om het koningschap van Richard III aan te vallen. Hij werd gesteund door de aanhangers van het Huis Lancaster en troepen uit Wales, Bretagne en Schotland. Op 22 augustus 1485 vond de slag bij Bosworth plaats, de laatste en beslissende slag van de Rozenoorlogen. Richard III stierf op het slagveld, het Huis York bestond bijna niet meer en Hendrik VII Tudor werd koning. Hendrik verstevigde zijn koningschap door op 18 januari 1486 met Elizabeth van York, dochter van Eduard IV, te trouwen. De rood-witte Tudorroos moest de eenheid tussen Lancaster en York symboliseren, maar het was wel het Huis Tudor dat op de troon zat. Na de slag van Bosworth gingen de dynastieke conflicten voor het koningschap nog door, waardoor sommige historici deze slag niet zien als het einde van de Rozenoorlogen. Hendrik VII heeft wel de positie van zijn dynastie steeds weten te behouden.
Shakespeare
De Rozenoorlogen zijn vooral bekend geworden door de toneelstukken die William Shakespeare erover geschreven heeft, Hendrik VI, deel 1, Hendrik VI, deel 2, Hendrik VI, deel 3 en Richard III. Hoewel hij daarin een goede afschildering van deze voor Engeland rampzalige tijd geeft, neemt hij het niet altijd even nauw met de historische werkelijkheid. Zijn toneelstukken zijn geen betrouwbare geschiedkundige bronnen.
Stamboom
Trivia
De Rozenoorlogen vormden de inspiratie voor de boekenreeks Het lied van ijs en vuur van de Amerikaanse fantasyschrijver George R.R. Martin.
|
2039301
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Przytu%C5%82y
|
Przytuły
|
Przytuły (gemeente), een landgemeente in het Poolse woiwodschap Podlachië, in powiat Łomżyński
Przytuły (Mazovië), een dorp in het Poolse woiwodschap Mazovië, in het district Makowski
Przytuły (Podlachië), een dorp in het Poolse woiwodschap Podlachië, in het district Łomżyński
Przytuły (powiat Ełcki), een dorp in het Poolse woiwodschap Ermland-Mazurië, in het district Ełcki
Przytuły (powiat Olecki), een dorp in het Poolse woiwodschap Ermland-Mazurië, in het district Olecki
Przytuły (powiat Szczycieński), een dorp in het Poolse woiwodschap Ermland-Mazurië, in het district Szczycieński
Przytuły (gemeente Pozezdrze), een dorp in het Poolse woiwodschap Ermland-Mazurië, in het district Węgorzewski
|
3842871
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Donusa
|
Donusa
|
Donusa is een geslacht van eenoogkreeftjes uit de familie van de Clausiidae.
De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1864 door Nordmann.
Soorten
Donusa clymenicola Nordmann, 1864
Clausiidae
|
21389
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Evert%20Scholten
|
Jan Evert Scholten
|
Jan Evert Scholten (Foxhol, 11 juni 1849 - 's-Gravenhage, 7 september 1918) was een Groninger industrieel.
Hij was zoon van de industrieel Willem Albert Scholten en Klaziena Sluis. In 1870 huwde Jan Evert Scholten de achttienjarige Geessien Mulder (1852-1944), dochter van houthandelaar Berend Pieters Mulder en Grietje Rummerink. In 1873 liet hij als 'buitenhuis' de Villa Gelria bouwen aan de Verlengde Hereweg. Tevens bezat hij vanaf 1881 een woonhuis aan de Grote Markt, het Scholtenshuis. Jan Evert erfde een fortuin toen zijn vader in 1892 stierf en behoorde daarmee tot de meest vermogende mannen in Nederland. Na de dood van zijn vader zette hij diens bedrijf, het Scholten-concern, voort en breidde de industriële en zakelijke activiteiten verder uit.
De veengronden, door zijn vader aangekocht, werden door hem verder geëxploiteerd via de N.V. Turfstrooiselfabriek en Veenderij Klazienaveen die hij in 1889 stichtte. Daarnaast richtte hij in 1896 de Noord-Nederlandsche Beetwortel Suikerfabriek in Hoogkerk op en richtte hij, samen met Frederik Faber Beukema, de strokartonfabriek Beukema & Co in Hoogezand op. In 1899 volgde de oprichting van een turfkartonfabriek in Klazienaveen. In 1912 richtte hij de Leeuwarder IJs- en Melkpoederfabrieken (Lijempf) op, een vennootschap waarin hij zes melkfabrieken en het terrein van de voormalige strokartonfabriek in Leeuwarden inbracht. Daarnaast werden door zijn mede-oprichters nog twee melkfabrieken ingebracht. 1919 werkten bij Lijempf 500 mensen.
Maatschappelijk
Scholten zette zich in voor de bevordering van de landbouw en de veeteelt in de provincie Groningen. Politiek liet hij ook van zich spreken. Hij was van 1879 tot 1882 lid van de gemeenteraad van de stad, van 1886 tot 1892 lid van de Provinciale Staten en van 1902 tot 1910 lid van de Eerste Kamer.
In 1889 stelde Scholten buitenplaats De Braak in Paterswolde open voor het publiek. In 1892 stichtte hij de fabrieksschool der firma W.A. Scholten in de Walstraat, een school voor handenarbeid om de jongens van zijn personeel een nuttige tijdsbesteding te geven. Hij was betrokkenen bij en verleende financiële steun aan de "Groninger harddraverij- en renvereeniging".
In 1903 was hij voorzitter van de "Wereldtentoonstelling" in Groningen, de Nijverheidstentoonstelling met meer dan 200.000 bezoekers.
In 1905 richtte hij de Coöperatieve Verlichtingsfabriek te Helpman aan Emmastraat op om elektrische verlichting te brengen in de wijk. Hij was vanaf 1909 samen met J.A. Mulock Houwer betrokken bij de aanleg (1913-1926) van het Stadspark dat op door hem geschonken grond werd aangelegd. Hij was in 1913 stichter van de Vereniging Volkstuinen Tuinwijck. Ook was de initiatiefnemer in 1917 van de vereniging Grunneger Sproak.
Scholten gaf ook een belangrijke aanzet voor de toeristische ontwikkeling van het Paterswoldsemeer. Hij bouwde het buitenhuis de Paalkoepel (1908), richtte in 1912 van de Watersport Paterswolde op, liet de Meerweg asfalteren in 1916 en bouwde in 1917 de Buitensocieteit, het clubhuis van de zeilclub.
Ter eerbetoon werd in 1931 een monument van hem geplaatst op een prominente plek in het Stadspark. Ook in Helpman is een monument, een bank van natuursteen (1922), aan hem gewijd. Jan Evert Scholten heeft door zijn vele zakelijke, culturele en architectonische initiatieven een grote stempel gedrukt op de stad en de provincie Groningen. Ook op het schilderij De Paardenkeuring op de Grote Markt op de 28ste augustus uit 1920 van Otto Eerelman, neemt Jan Evert Scholten een prominente plaats in.
Nazaten
Zijn oudste zoon, Willem Albert II (1871-1932), gaf vanaf 1900 operationele leiding aan aardappelzetmeelfabrieken en suikerfabriek van het Scholten-concern. Willem Albert II trouwde in 1900 met Rutgerdina Adolphine de Grave (1879-1953). Zijn jongste zoon, Johan Bernhard (1882-1966), was ongehuwd en kinderloos en liet een legaat van acht miljoen gulden na om het J.B. Scholtenfonds op te richten, waaruit culturele en wetenschappelijke activiteiten konden worden bekostigd. Dit fonds maakte ook de restauratie van het grafmonument van de familie op de Zuiderbegraafplaats in Groningen mogelijk.
Zijn schoonzoon Hermannus Ellens Oving (1868-1939), die getrouwd was met Scholtens dochter Cato Johanna (1877-1953), gaf vanaf 1900 leiding aan de strokartonfabrieken en turfstrooiselfabriek. In 1919 stichtte Hermannus de actieve kool fabriek Purit in Klazienaveen.
Na 1939 waren het niet-familieleden die de dagelijkse leiding in handen kregen van het familieconcern.
Onderscheidingen
Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw
Commandeur in de Orde van Oranje-Nassau (1906)
Commandeur in de Leopoldsorde van België
Commandeur in de Orde van Sint-Mauritius en Sint-Lazarus van Italië
Grootofficier in de Orde van Verdienste voor de Landbouw en de Industrie van Portugal
Bronvermelding
Eerste Kamerlid
Gemeenteraadslid van Groningen
Geschiedenis van Groningen (provincie)
Liberalen
Nederlands industrieel
Nederlands provinciaal politicus
Politiek in Groningen (gemeente)
|
1176415
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dobr%C5%A1%C3%ADn
|
Dobršín
|
Dobršín (Duits: Doberschin) is een Tsjechische gemeente in de regio Pilsen, en maakt deel uit van het district Klatovy.
Dobršín telt 105 inwoners.
Galerij
Gemeente in Klatovy
|
3183972
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cardiolucina%20rugosa
|
Cardiolucina rugosa
|
Cardiolucina rugosa is een tweekleppigensoort uit de familie van de Lucinidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1909 door Hedley.
Lucinidae
|
2181181
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tumuli%20van%20Libersart
|
Tumuli van Libersart
|
De Tumuli van Libersart (lokaal aangeduid met Les Tombes) zijn twee Gallo-Romeinse grafheuvels bij Libersart in de Belgische gemeente Walhain in de provincie Waals-Brabant. De twee heuvels liggen aan beide kanten van de weg Rue des Tumuli aan de noordoostkant van het gehucht Libersart in de deelgemeente Tourinnes-Saint-Lambert.
De heuvels getuigen van de aanwezigheid van een vicus te Tourinnes-Saint-Lambert in de 2e en 3e eeuw n.Chr.
De westelijke heuvel, verborgen in een bosje, heeft een hoogte van ongeveer 4,5 meter. De oostelijke heuvel heeft een hoogte van 6,2 meter. Beide terpen werden in 1920 en 1911 opgegraven door de Société Archéologique de Bruxelles. Afgezien van de sporen van een houten staak in het centrum van de westelijke heuvel heeft men niets gevonden door mogelijke plunderingen in de loop van de tijd.
Zie ook
Gallo-Romeinse tumuli in België
Walhain
Libersart
Beschermd erfgoed in Wallonië
|
2216128
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Drusus%20vinconi
|
Drusus vinconi
|
Drusus vinconi is een schietmot uit de familie Limnephilidae. De soort komt voor in het Palearctisch gebied.
Schietmot uit het Palearctisch gebied
Limnephilidae
|
628446
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stuklijst
|
Stuklijst
|
Een stuklijst is een lijst van stukken (onderdelen) die verwerkt zijn in een product. Het is het Nederlandse woord voor het Engelse "Bill of materials", dat ook in Nederland gebruikt wordt. De afkorting is BOM. Een stuklijst is een essentieel onderdeel bij de ontwikkeling en productie van een product.
Voorbeeld
De stuklijst van een fiets bestaat bijvoorbeeld uit een frame, twee banden, licht, fietsbel, zadel etc.
Structuur
Er zit een structuur in de stuklijst want een onderdeel van een stuklijst kan zelf ook weer uit andere onderdelen bestaan. Neem bijvoorbeeld een PC. In de stuklijst op het hoogste niveau staat bijvoorbeeld de doos waarin het geheel verpakt is, de handleiding en de eigenlijke pc. De stuklijst van de pc zelf heeft dan artikelen als Moederbord, Toetsenbord, beeldscherm, software. En ook deze artikelen kunnen weer een eigen stuklijst hebben. Op het laagste niveau van de stuklijst staan artikelen die ingekocht worden. Het kan bijvoorbeeld zijn dat beeldschermen worden ingekocht. De leverancier hiervan zal dan ook een stuklijst hebben voor dit beeldscherm, maar die is niet van belang voor de pc-leverancier.
Gebruik
Een stuklijst wordt gebruikt in de logistiek. Als de verkoopafdeling bijvoorbeeld denkt 100 fietsen te kunnen verkopen, dan kan er met behulp van de stuklijst en MRP worden uitgerekend hoeveel banden er dan ingekocht moeten worden.
Stuklijsten zijn belangrijk omdat je zonder stuklijst niet weet wat en hoeveel er ingekocht moet worden. Gewoon inkopen op basis van historische gegevens kan leiden tot verrassingen bij wijzigingen in productieaantallen of nieuwe modellen of versies.
In stuklijsten staat niet alleen informatie over de onderdelen, maar ook over de volgorde waarin zij geproduceerd en besteld worden. Er zijn verschillende soorten stuklijsten afhankelijk van wie de stuklijst maakt en waar hij voor gebruikt wordt. Het is belangrijk dat er met de juiste stuklijst gewerkt wordt.
Andere woorden voor stuklijst zijn formule, recept en "lijst van ingrediënten".
Stuklijst in ERP
Bij veel ERP systemen wordt de stuklijst ook gevuld met zogenoemde kostenplaatsen. Deze kostenplaatsen bevatten, om terug te komen bij de fiets, dingen als lassen en buigen. De lijst van materialen (BOM) is een weergave van de exacte samenstelling van de fiets en laat zien hoe deze geproduceerd wordt, met welke machines en/of bewerkingen de fiets is geproduceerd.
Logistiek
Engineering
|
2206152
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chimarra%20piliferosa
|
Chimarra piliferosa
|
Chimarra piliferosa is een schietmot uit de familie Philopotamidae. De soort komt voor in het Neotropisch gebied.
Schietmot uit het Neotropisch gebied
Philopotamidae
|
3021904
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20Sumizome
|
Station Sumizome
|
Station Sumizome (墨染駅, Sumizome-eki) is een spoorwegstation in de wijk Fushimi-ku in de Japanse stad Kyoto. Het wordt aangedaan door de Keihan-lijn. Het station heeft twee sporen, gelegen aan twee zijperrons.
Treindienst
Keihan-lijn
Geschiedenis
Het station werd in 1910 geopend. In 1963 werd er een nieuw station gebouwd, wat in 1995 gerenoveerd en vernieuwd werd.
Overig openbaar vervoer
Bus 8.
Stationsomgeving
Pedagogische Universiteit van Kioto
Saifuku-tempel
Bokuzen-tempel
Daily Yamazaki
Sumizome
Bouwwerk in Kyoto
|
3300378
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Carabus%20hortensis
|
Carabus hortensis
|
Carabus hortensis is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
hortensis
|
2314564
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Conus%20sphacelatus
|
Conus sphacelatus
|
Conus sphacelatus is een in zee levende slakkensoort uit het geslacht Conus. De slak behoort tot de familie Conidae. Conus sphacelatus werd in 1833 beschreven door G.B. Sowerby II. Net zoals alle soorten binnen het geslacht Conus zijn deze slakken roofzuchtig en giftig. Zij bezitten een harpoenachtige structuur waarmee ze hun prooi kunnen steken en verlammen.
Conus
|
5682520
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Machimosauridae
|
Machimosauridae
|
De Machimosauridae zijn een familie van uitgestorven zeekrokodillen uit het Jura en het Vroeg-Krijt. Fossielen komen voornamelijk uit de Jura-lagen van Europa, verdere overblijfselen zijn uit Afrika gemeld. Sommige fossielen uit India kunnen ook worden toegewezen aan de Machimosauridae. De meest voorkomende gefossiliseerde machimosauride is Macrospondylus (voorheen Steneosaurus bollensis), die vooral bekend is van de Zuid-Duitse Posidoniaschalie.
Naamgeving
Jouve werd in 2016 nominaal de naamgever door de Machimosaurini te benoemen.
De eerste die de term werkelijk gebruikte was in 2020 Johnson die een klade Machimosauridae definieerde als alle Teleosauroidea nauwer verwant aan Machimosaurus hugii dan aan Plagiophthalmosuchus gracilirostris en Teleosaurus cadomensis.
Beschrijving
Machimosauriden waren meestal relatief grote zeekrokodillen. Zelfs het vroege geslacht Macrospondylus kon lengten van meer dan vijf meter bereiken. De grootste bekende machimosauride is Machimosaurus rex met een geschatte lengte van zevenhonderdvijftien centimeter.
In 2020 werden enkele synapomorfieën vastgesteld, gedeelde nieuwe eigenschappen. De neusgaten zijn naar boven gericht. De voorrand en voorste buitenrand van de praemaxilla staan niet min of meer verticaal en lopen niet naar onderen door. De beennaad tussen praemaxilla en bovenkaaksbeen is ongeveer rechthoekig en vormt een zwakke zigzaglijn, vooral in het midden. De bovenste slaapvensters steken niet naar voren en bezijden uit. Het postorbitale raakt de onderste achterrand van de oogkas niet. Het pterygoïde loopt grotendeels horizontaal en helt achteraan opvallend naar buiten. Het dolkvormig uitsteeksel van het basisfenoïde is goed zichtbaar en keept de pterygoïden in.
Net als hun naaste verwanten de Teleosauridae leken machimosauriden op het eerste gezicht op moderne gavialen. Hun achterpoten waren aanzienlijk langer dan hun voorpoten, hun snuit was smal en nog steeds relatief lang, vooral bij vroege vormen als Macrospondylus. In veel latere geslachten zoals Machimosaurus of Lemmysuchus was de snuit echter aanzienlijk korter. In tegenstelling tot de teleosauriden bevonden de neusgaten zich aan de bovenkant van de snuitpunt. Zoals bij de meeste andere krokodilachtigen, was het lichaam van machimosauriden bedekt met osteodermen.
Binnen de onderfamilie Machimosaurinae nam de grootte van de bovenste slaapvensters aanzienlijk toe, terwijl het aantal tanden afnam. De tanden bij deze groep machimosauriden waren kenmerkend stomp en toonden een duidelijk geribbeld glazuur.
Systematiek
Soorten in de familie Machimosauridae werden traditioneel geplaatst in de familie Teleosauridae. Een herschikking van de familieverwantschappen binnen de Thalattosuchia betekende dat de Teleosauridae alleen de naaste verwanten van Teleosaurus omvatten, terwijl de naaste verwanten van Machimosaurus hun eigen familie kregen binnen de Machimosauridae.
Teleosauridae, Machimosauridae en het geslacht Plagiophthalmosuchus worden gecombineerd in de superfamilie Teleosauroidea, die tegenover de superfamilie Metriorhynchoidea staat. De Machimosauridae herbergen verder de onderfamilie Machimosaurinae. Binnen deze vormen Machimosaurus, Lemmysuchus en Yvridiosuchus uiteindelijk de tribus Machimosaurini.
Afgekort cladogram van de Teleosauroidea naar Johnson et alii (2020):
Paleoecologie
Machimosauriden leefden voornamelijk in de mariene habitats van de voormalige Tethysoceaan. Ze werden zowel in lagunes en estuaria als op volle zee gevonden. Vooral vroege machimosauriden waren waarschijnlijk opportunisten in hun voeding. Bij latere machimosauridae, namelijk binnen de onderfamilie Machimosaurinae, kan een trend naar kortere snuiten, een uitgesproken kaakmusculatuur en robuuste, geribbelde tanden worden waargenomen. Dit wordt geïnterpreteerd als een aanpassing aan een durofaag (schelpenplettend) dieet. Het is zelfs bekend dat verschillende schildpadden werden aangevallen door Machimosaurus.
Uitgestorven Crocodylomorpha
|
802778
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Watertoren%20%28Hoogeveen%29
|
Watertoren (Hoogeveen)
|
De watertoren in Hoogeveen werd in 1927 gebouwd in opdracht van het Gemeentelijk Waterbedrijf Hoogeveen en staat aan de Vos van Steenwijklaan. De toren is ontworpen door A. Kool en J. Wildeboer. De watertoren heeft een hoogte van 38,3 meter en een waterreservoir van 300 m3. Een houten trap, langs de binnenzijde van de buitengevel, leidt tot het reservoir. Deze watertoren is de enige watertoren in Drenthe die nog als zodanig in gebruik is.
In 1989 nam de WMD Drinkwater het gemeentelijk waterbedrijf van Hoogeveen over. De WMD nam de watertoren toen niet over, omdat zij pompen wilde gebruiken om druk op de waterleiding te zetten. De WMD kwam later terug op deze beslissing en in 1995 nam de WMD de toren alsnog over van de gemeente voor het symbolische bedrag van één gulden. In hetzelfde jaar werd de toren gerenoveerd. De toren heeft als voordeel dat er een (kleine) watervoorraad kan worden aangelegd, zodat er bij storingen minder drukschommelingen ontstaan in het leidingnet.
Hoogeveen
Provinciaal monument in Drenthe
Hoogeveen
|
2415688
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Palliduphantes%20brignolii
|
Palliduphantes brignolii
|
Palliduphantes brignolii is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de hangmatspinnen (Linyphiidae).
Het dier behoort tot het geslacht Palliduphantes. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1978 door Josef Kratochvíl.
brignolii
|
1244371
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Belgische%20keuken
|
Belgische keuken
|
Terwijl in de Belgische keuken een thuisbereiding eerder degelijk en landelijk is, is de fijnere kookkunst van het restaurant sterk door de Franse keuken beïnvloed, waarmee ze door sommigen kwalitatief wordt gelijkgesteld. België had in 2011 per inwoner dan ook evenveel Michelinsterren als Frankrijk.
Kenmerken
In de Belgische keuken wordt bij voorkeur gebruikgemaakt van regionale en seizoensgebonden ingrediënten, zodat er in dit relatief kleine land toch aanzienlijke regionale verschillen in de nationale keuken bestaan. Zo worden de spijskaarten en thuisbereidingen aan de kust door mosselen en vis overheerst, terwijl in de Ardennen vooral wild wordt gebruikt. Bovendien hebben verschillende streken regionale gerechten ontwikkeld.
Charles de l’Écluse (1526-1609), ook bekend als Carolus Clusius, speelde een belangrijke rol in de verspreiding van de aardappel in België (en de rest van Europa), die sinds zijn invoering van groot belang is geworden voor de landelijke keuken. Daarnaast zijn andere populaire levensmiddelen paling, Noordzeegarnalen, mosselen, wild, worstwaren, ham, witloof en peren. Moules-frites (mosselen met friet) geldt als het nationale gerecht van België. De Belgische kunstenaar Marcel Broodthaers verhief dit nationaal gerecht in 1966 tot kunst met zijn werk Grande Casserole de Moules. Ook de gevogelte- of visstoofpot waterzooi, paling in 't groen (anguilles au vert) en stoofvlees of stoofkarbonade (carbonade Flamande) zijn in trek. In Vlaanderen kent men verscheidene bekende aspergegerechten, onder andere asperges op zijn Vlaams, gekookte asperges met aardappels, ham, hardgekookte eieren en botersaus. Ook soepen spelen traditioneel een belangrijke rol in de Belgische keuken. Een bijzonderheid is de zoete soep truleye, die koud wordt gegeten met verbrokkelde peperkoeken erin. Er is ook een warme variant met bier, suiker, boter en muskaatnoot.
Er is een uitdrukking die zegt dat het eten in België wordt geserveerd in de hoeveelheden zoals ze in Duitsland gebruikelijk zijn en met de kwaliteit zoals men die uit Frankrijk kent. Dit wordt vaak de Bourgondische levensstijl genoemd.
België staat bekend om de Belgische chocolade (vooral de pralines), de Brusselse en Luikse wafel, de Belgische frieten, de Belgische kazen, alsook het Belgisch bier (waarvan meer dan 1000 verschillende soorten zijn).
Belgische producten
Frieten
Frieten zijn zeer populair in België. Frieten worden vooral in een frituur (Frans: friterie, baraque à frites; Vlaams: frietkot) gegeten. Een frituur kan enerzijds een doorgaans provisorische constructie zijn die zich op een strategisch gunstige plaats - zoals op het dorpsplein - bevindt, maar kan anderzijds ook een speciaal soort van restaurant zijn waarin men overwegend gefrituurde gerechten kan eten. Hoewel frieten ook thuis worden klaargemaakt, haalt men vaak zijn frieten bij het "frietkot om de hoek".
Belgische bieren
Een andere specialiteit is het Belgische bier, vooral abdijbier (van o.a. de abdij van Orval, abdij van Leffe, abdij van Hoegaarden, St-Feuillien, Sint-Sixtusabdij van Westvleteren of abdij Notre-Dame de Saint-Rémy) en speciaalbier zoals krieklambiek, Gueuze, Ketje (Brussels speciaalbier), Framboise (frambozenlambiek), Faro, Lambiek of Aerts. België telt meer dan duizend biersoorten en een breed gamma aan stijlen. Haast elk bier heeft zijn eigen glas, dat gevarieerde vormen kan hebben.
Belgische kazen
De Belgische landbouwers produceren een relatief groot aantal delicate kazen, die in het bijzonder na de maaltijd worden gegeten zoals dessertkazen, Passendale, Beauvoorde, Lo, Wijnendale, Hervekaas (fromage de Herve), Floreffe, Maredsous, Damme, Orvalkaas, Limburger, geitenkaas, mandjeskaas en platte kaas.
Belgische chocolade
Belgische chocolade geniet wereldwijd een goede reputatie. Deze dankt ze in grote mate aan een traditie, die een strenge wetgeving voor de productie wist af te dwingen. Zo blijven - zelfs sinds een Europese richtlijn het gebruik van 5% plantaardige vetten die niet van cacaoboter afkomstig zijn toelaat - de meeste ambachtelijke chocoladefabrikanten de eis van 100% cacaoboter trouw. De kwaliteit van deze chocolade wordt gegarandeerd door het door de Belgische staat opgerichte kwaliteitslabel Ambao.
Tot de bekendste Belgische specialiteiten behoren de pralines. Zij werden naar verluidt in 1912 door Jean Neuhaus junior uitgevonden. Drie jaar later zou hij de ballotin of het pralinedoosje uitvinden waardoor de pralines na aankoop hun temperatuur zouden blijven behouden. Pralines bestaan er in oneindig veel verschillende varianten, die gebaseerd zijn op een van de vier hoofdtypes.
Bekende Belgische meester-chocolatiers zijn Dominique Persoone, Yves Mattagne, Peter Goossens, Lionel Rigolet, Tim Boury en Thierry Theys.
Zie ook
Lijst van Belgische gerechten
Literatuur
Peter Scholliers, Arm en rijk aan tafel. Tweehonderd jaar eetcultuur in België, 1993. ISBN 9064457263
Peter Scholliers, Food culture in Belgium, 2008. ISBN 0313344906
|
1615596
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Guttera
|
Guttera
|
Guttera is een klein geslacht van vogels in de parelhoender familie.
De soorten komen voor in bosrijke gebieden in sub-Sahara Afrika.
Ze kunnen worden onderscheiden van de andere parelhoenders door hun zwarte kuif boven op de kop.
Indeling
Er zijn vier soorten:
Guttera edouardi – Geelnekkroonparelhoen
Guttera plumifera – Kuifparelhoen
Guttera pucherani – Roodkopkroonparelhoen
Guttera verreauxi – Blauwkopkroonparelhoen
Numididae
|
2759397
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pacifische%20jan-van-gent
|
Pacifische jan-van-gent
|
De Pacifische jan-van-gent (Morus serrator) is een vogel uit de familie van Genten (Sulidae). De Pacifische jan-van-gent is geen bedreigde diersoort.
Kenmerken
De Pacifische jan-van-gent lijkt sterk op de Kaapse jan-van-gent en de noordelijke jan-van-gent die in Canada en Europa broedt. Hij heeft dezelfde afmetingen en bijna dezelfde zwart wit verdeling in het verenkleed. De Pacifische jan-van-gent heeft, net als de Kaapse jan-van-gent, een donkere band over de achterkant van de vleugel en heeft zwarte middelste staartpennen (zie foto).
Verspreiding
Het is een zeevogel met een verspreidingsgebied in het Grote Oceaan-gebied. De broedkolonies bevinden zich voor de kunst van Victoria, Tasmanië (Australië) en Nieuw-Zeeland.
Genten
Dier uit het Australaziatisch gebied
IUCN-status niet bedreigd
|
3235296
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lagochondria%20nana
|
Lagochondria nana
|
Lagochondria nana is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Chondracanthidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1988 door Ho & Dojiri.
Chondracanthidae
|
3178701
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Doxander%20vittatus
|
Doxander vittatus
|
Doxander vittatus is een slakkensoort uit de familie van de Strombidae. De wetenschappelijke naam is gepubliceerd in 1758 door Linnaeus in de tiende editie van Systema naturae.
Strombidae
|
449072
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Naizin
|
Naizin
|
Naizin is een plaats en voormalige gemeente in het Franse departement Morbihan (regio Bretagne) en telt 1524 inwoners (1999). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Pontivy. Naizin is op 1 januari 2016 gefuseerd met de gemeenten Moustoir-Remungol en Remungol tot de gemeente Évellys.
Geografie
De oppervlakte van Naizin bedraagt 40,9 km², de bevolkingsdichtheid is 37,3 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Évellys
Plaats in Morbihan
|
3165284
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Favartia%20%28Pygmaepterys%29%20bellini
|
Favartia (Pygmaepterys) bellini
|
Favartia (Pygmaepterys) bellini is een slakkensoort uit de familie van de Muricidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1985 door D'Attilio & Myers.
Muricidae
|
3943684
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oberea%20rufotrigonalis
|
Oberea rufotrigonalis
|
Oberea rufotrigonalis is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1950 door Breuning.
rufotrigonalis
|
2615827
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hydrocanthus%20micans
|
Hydrocanthus micans
|
Hydrocanthus micans is een keversoort uit de familie diksprietwaterkevers (Noteridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1883 gepubliceerd door E. Wehncke.
Diksprietwaterkevers
|
2410457
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Procambridgea%20carrai
|
Procambridgea carrai
|
Procambridgea carrai is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de Stiphidiidae.
Het dier behoort tot het geslacht Procambridgea. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 2001 door V. T. Davies.
Stiphidiidae
|
2457203
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pardosa%20vogelae
|
Pardosa vogelae
|
Pardosa vogelae is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de wolfspinnen (Lycosidae).
Het dier behoort tot het geslacht Pardosa. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1993 door Torbjörn Kronestedt.
Wolfspinnen
|
2414021
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gonatium%20fuscum
|
Gonatium fuscum
|
Gonatium fuscum is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de hangmatspinnen (Linyphiidae).
Het dier behoort tot het geslacht Gonatium. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1902 door Friedrich Wilhelm Bösenberg.
Hangmatspinnen
|
5686549
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/One%20and%20Only%20Man
|
One and Only Man
|
One and Only Man is een nummer van de Britse zanger Steve Winwood uit 1990. Het is de eerste single van zijn zesde soloalbum Refugees of the Heart.
Met "One and Only Man" maakte Winwood zijn muzikale comeback na een pauze van anderhalf jaar. Het nummer flopte echter in zijn thuisland het Verenigd Koninkrijk met een 87e positie, in Noord-Amerika was het succesvoller en werd het een top 20-hit. In Nederland werd de plaat een mager succesje met een 7e positie in de Tipparade in de laatste weken van 1990.
Nummer van Steve Winwood
Single uit 1990
|
486321
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Avensan
|
Avensan
|
Avensan is een gemeente in het Franse departement Gironde (regio Nouvelle-Aquitaine). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Lesparre-Médoc. Avensan telde op inwoners.
Geografie
De oppervlakte van Avensan bedroeg op ; de bevolkingsdichtheid was toen inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Informatie over Avensan
Gemeente in Gironde
|
2191210
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tala%20Ashe
|
Tala Ashe
|
Tala Ashe (24 juli 1984) is een Iraanse actrice die voornamelijk werkzaam is in Hollywood.
Filmografie
|-
|-
| 2008 || As the World Turns || Ameera Ali Aziz || (26 afleveringen)
|-
| 2008 || Law & Order || Madison || (1 aflevering: Angelgrove)
|-
| 2011 || Law & Order: Criminal Intent || Rebecca Landon || (1 aflevering: Boots on the Ground)
|-
| 2017 - || Legends of Tomorrow || Zari Tomaz
|-
|-
| 2000 || Straphanger || Scarlett || Korte film
|-
| 2008 || Waiting in Beijing || Nadia ||
|}
Externe link
Iraans acteur
|
3659407
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Satan%20%28bier%29
|
Satan (bier)
|
Satan is een Belgisch bier van hoge gisting, niet gepasteuriseerd met hergisting op de fles. Het bier wordt gebrouwen in Brouwerij De Block te Peizegem. Satan Gold werd op de markt gebracht in 1986 toen in die periode de zware blonde bieren populair werden. In 1992 kwam er de Satan Red bij.
Varianten
Satan Gold, blond bier met een alcoholpercentage van 8%. Fruitig aroma, licht zoet en moutig met een bittere afdronk.
Satan Red, amberkleurig bier met een alcoholpercentage van 8%. Fruitig bier met een zoetbittere afdronk.
Satan Black, donkerbruin bier met een alcoholpercentage van 8%.
Satan White, witbier met een alcoholpercentage van 5%.
Zie ook
Belgische biercultuur
Lijst van Belgische bieren
Lijst van Belgische brouwerijen
Lijst van Belgische bierfirma's
Externe links
Website brouwerij
Proefnotities Satan Gold
Proefnotities Satan Red
Proefnotities Satan Black
Proefnotities Satan White
Belgisch biermerk
|
2006443
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Frederik%20Lodewijk%20Johan%20Eliza%20Rambonnet
|
Frederik Lodewijk Johan Eliza Rambonnet
|
Frederik Lodewijk Johan Eliza Rambonnet (Doornspijk, 19 februari 1885 - IJmuiden, 28 januari 1935) was een Nederlandse burgemeester.
Loopbaan
Rambonnet was een zoon van ir. Nicolaas Samuel Rambonnet, burgemeester van Doornspijk, en Cornelia Geertruida Mestingh. Hij studeerde rechten bij prof. David Simons aan de Universiteit Utrecht. Hij werd vervolgens advocaat en procureur in Zwolle. Vanaf 1919 was hij burgemeester, hij stond achtereenvolgens in Rockanje, Schoonhoven en Velsen. In Schoonhoven was hij ook kantonrechter-plaatsvervanger. In Velsen maakte hij zich onder meer sterk voor de visserij in IJmuiden.
Mr. Rambonnet overleed op 49-jarige leeftijd in het ziekenhuis in IJmuiden aan complicaties als gevolg van een galblaasoperatie. Hij werd begraven in Elburg.
Burgemeester van Rockanje
Burgemeester van Schoonhoven
Burgemeester van Velsen
|
3463948
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nola%20tenebrosa
|
Nola tenebrosa
|
Nola tenebrosa is een vlinder uit de familie van de visstaartjes (Nolidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1896 door Hampson.
Visstaartjes
|
2089310
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cartularium
|
Cartularium
|
Cartularium of chartularium is een term uit de archivistiek. Het betreft meestal een middeleeuws register waarin akten en oorkonden werden afgeschreven, omwille van hun bewijskracht voor bepaalde rechten, het beheer van goederen of gedenkstukken van zijn geschiedenis.
In de middeleeuwen waren het vooral kerkelijke instellingen (m.n. kloosters) die dergelijke registers aanlegden. Ook steden, universiteiten, gerechtshoven, kanselarijen, e.d. hadden cartularia. Aanzienlijke families gingen er in de late middeleeuwen ook toe over. Ook vervalsingen komen voor.
De ordening van zulk register gebeurde vaak op onderwerp of alfabetisch op geografische naam. Een cartularium waarin tussen de afschriften ook andere zaken toegevoegd zijn, noemen we een kroniek.
Archief
Archiefwezen
Bibliotheekwezen
Informatie
Latijn
|
801497
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Watertoren%20%28Helmond%29
|
Watertoren (Helmond)
|
In Helmond zijn meerdere watertorens gebouwd.
Oude watertoren (Helmond) gebouwd in 1899, gesloopt in 1956
Watertoren (Helmond Raaijmakers) gebouwd in 1948
Watertoren (Helmond Torenstraat) gebouwd in 1948
|
1746595
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Regaining%20Unconsciousness
|
Regaining Unconsciousness
|
Regaining Unconsciousness is een ep van de Amerikaanse punkband NOFX, uitgebracht op 25 maart 2003, door Fat Wreck Chords. Het werd uitgebracht voor de release van The War on Errorism. "Regaining Unconsciousness" is de titel van een nummer van dat album, hoewel het nummer niet op deze ep staat.
Alle nummers van deze ep staan op The War on Errorism, behalve "Hardcore '84" en "Commercial".
Nummers
Cd-versie
"Medio-core"
"Idiots Are Taking Over"
"Franco Un-American"
"Hardcore '84"
"Commercial"
Vinyl versie
Kant A
"Idiots Are Taking Over"
Kant B
"Franco Un-American"
"Hardcore '84"
Muziekalbum van NOFX
Muziekalbum uitgegeven door Fat Wreck Chords
Extended play uit 2003
|
3545606
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Neocoptotettix%20pusillus
|
Neocoptotettix pusillus
|
Neocoptotettix pusillus is een rechtvleugelig insect uit de familie doornsprinkhanen (Tetrigidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1930 door Hebard.
Doornsprinkhanen
|
3543515
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Loxoblemmus%20longipalpis
|
Loxoblemmus longipalpis
|
Loxoblemmus longipalpis is een rechtvleugelig insect uit de familie krekels (Gryllidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1928 door Lucien Chopard.
longipalpis
|
333311
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/DVV
|
DVV
|
diverse amateurvoetbalverenigingen, waaronder:
DVV Davo
DVV Delft
DVV Duiven
DVV Go-Ahead
DVV IJsselstreek
DVV ODS
DVV RDC
DVV Sallandia
DVV Turkse Kracht
DVV Coburg, een voetbalclub uit Duitsland
DVV (verzekering), een verzekeringsmaatschappij
|
270941
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Universitair%20Symfonisch%20Orkest
|
Universitair Symfonisch Orkest
|
Het Universitair Symfonisch Orkest is een orkest van de Katholieke Universiteit Leuven. Het orkest werd in 1962 gesticht door de toenmalige vice-rector Pieter de Somer. Sinds 1962 hebben verschillende Vlaamse musici-dirigenten, zoals M. Goossens, Piet Swerts, E. Siebens en huidig dirigent Edmond Saveniers met het orkest samengewerkt.
Geschiedenis
1962 - 1981
In het begin was het USO een tweetalig orkest dat voornamelijk uit professoren bestond. Renier Janssens was de eerste dirigent, maar hij werd al snel opgevolgd door Jan Van Bouwel, die het USO dirigeerde tot aan zijn overlijden in 1969. Hij overleed vlak voor een concert op 1 december van dat jaar. Zijn opvolger organiseerde meteen een herdenkingsconcert. Vanaf 1969 periode was Louis Weemaels (tevens oprichter van het Universitair Harmonieorkest in 1979) 13 jaar dirigent van het universiteitsorkest.
1982 - 1997
1982 betekende het einde van Weemaels als dirigent. De verklaringen zijn divers, gaande van gezondheidsredenen tot een slecht functionerend bestuur van het orkest. Vanaf die periode werd de inspraak door de orkestleden met steun van de universitaire cultuurcommissie sterk verbeterd. Maurits Goossens, de toenmalige concertmeester, volgde Weemaels op.
In 1985 werd Andries Gryffroy de eerste student-voorzitter van het orkest. Daarvoor namen professoren of recent afgestudeerden deze functie voor hun rekening. Het gevolg was dan ook dat het USO heel wat studentikozer werd (fuiven, cantussen...).
In 1989 werd een eerste echte concertreis met bestemming Nederland georganiseerd. De bezetting was toen echter nog beperkt, waardoor een beroep op het Universitair Harmonieorkest werd gedaan om toch voldoende blazers in het orkest te hebben. De laatste jaren reist er steeds een gezant van het rectoraat met het orkest mee.
De verjongde samenstelling van het USO, en de aanvoer van nieuwe studenten, leidde tot de oprichting van het Leuvens Alumni Orkest (LAO) in 1996. Vandaag stromen heel wat afgestudeerden van het USO naar het LAO door.
1997 - heden
Het UHO en het LAO zijn niet de enige orkesten die hun oorsprong aan het USO verbonden hebben. Aan de Universiteit Gent werd een ex-voorzitter van het USO gevraagd om het ensemble Tempi Misti op te richten, dat sinds 2006 als het GUSO bekendstaat.
In 2000 voerden de universiteiten het semestersysteem in, waardoor studenten verplicht examens moeten afleggen aan het eind van elk semester. De gevreesde culturele dood van de universiteit bleef uit, maar een heuse herstructurering van het werkjaar was broodnodig. Vanaf dan zou het USO vanaf de aanvang van het academiejaar twee keer per week repeteren om zo tegen de eerste week van november klaar te zijn voor de concertreis en de aulaconcerten. In het tweede semester werden repetitieweekends ingevoerd om tegen de Pasen een nieuw programma klaar te hebben.
Vanaf 2005 was de opkomst op de concerten zo groot dat het aantal concerten van een naar twee concerten opgedreven werd. Tegenwoordig zijn haast alle concerten van het USO uitverkocht.
De belangrijkste factor van continuïteit in deze periode is dirigent Edmond Saveniers. Zijn professionaliteit en toewijding bracht het USO op een steeds hoger niveau, zonder af te doen van het studentikoze karakter van het orkest.
Structuur en werking
Het seizoen valt uiteen in twee grote projecten: begin november is er de jaarlijkse concertreis. Voor studenten die meer willen dan een louter professionele opleiding biedt het orkest en deze reis in het bijzonder een extra dimensie in hun sociale en culturele vorming. Met concerten in de gekozen buitenlands universiteitsstad bereidt het orkest zich voor hun concerten in Leuven. Op deze manier toont het orkest ook hun (studentikoze) professionaliteit en hun rol als cultureel ambassadeur van de Katholieke Universiteit Leuven. Deze concertreis vindt in Leuven zijn naklank met twee concerten in Aula Pieter de Somer. Een tweede project wordt gevormd door de lenteconcerten, waarbij het USO doorgaans een solist verwelkomt en zowel in Leuven als elders in Vlaanderen concerten voorziet.
De groeiende reputatie van het USO vertaalt zich in het groeiend aantal aanvragen van solisten die met het USO willen optreden enerzijds, en organisaties die het USO uitnodigen om een concert te verzorgen anderzijds. Zo werd het USO op 17 november 2011 door de Belgische Ambassade te Berlijn uitgenodigd om in het Rotes Rathaus een concert met Belgische en Duitse muziek te brengen.
Het USO nam op 17 december 2013 ook de Belgische première van Icarus at the Edge of Time van Philip Glass voor zich op een concert dat de 85ste verjaardag van het FWO viert.
In april en mei 2013 bracht het orkest samen met het Leuvens Universitair Koor (LUK) het Ein Deutsches Requiem''' van Brahms in de Leuvense Sint-Pieterskerk en het Concertgebouw Brugge.
Daarnaast mocht het USO in november 2015 ook optreden in de Aram Khachaturian Concert Hall'' in Yerevan, Armenië.
Ten slotte was het USO ook in 2022 te bewonderen in de internationaal gerenommeerde en historische Laeiszhalle, te Hamburg, met hun succesvolle concert Escaping Reality .
Bestuur
Het USO is sedert 6 juli 2011 een vzw. Haar raad van bestuur bestaat volledig uit de dirigent en voltijdse studenten die in het orkest spelen. Daarnaast wordt er telkens een reisteam aangesteld om de jaarlijkse concertreis te organiseren. Het orkestbestuur werkt nauw samen met de Dienst Cultuur van de KU Leuven en de Vicerector voor Cultuur (voorheen: rectorale verantwoordelijke voor sport en cultuur).
50 jaar USO
Tijdens het academiejaar 2011-2012 vierde het USO haar 50-jarig bestaan met de uitvoering van Mahler's magistrale Eerste Symfonie 'Titan' in het Lemmensinstituut. Om aan de nodige bezettingsnormen te voldoen, werden er audities uitgeschreven om oud-leden in de productie te betrekken.
Daarnaast organiseerde het USO een galaconcert door de Belgische Kamerfilharmonie met Yossif Ivanov als solist. Bij de aanvang van het academiejaar werd er ook een academische zitting rond de geschiedenis van het USO georganiseerd en werd er ook het '50 jaar USO' bier verkocht.
European Student Orchestra Festival (ESOF)
Als uitloper van het feestjaar 2011-2012 werd op 23 en 24 november 2012 de eerste editie van het European Student Orchestra Festival (ESOF) georganiseerd.
Gedurende twee avonden toonden het USO, het Akademisches Orchester der Universität Stuttgart en het Orchestre Symphonique des Étudiants de Louvain-la-neuve het beste van zichzelf.
Wegens het succes van de eerste editie werd ESOF vzw opgericht waarin oud-leden van het orkest zich over de toekomst van het festival ontfermen.
De tweede editie vond plaats van 23 tot 26 april 2015. Ook de derde editie, in 2017 van 5 tot 9 april, vond plaats in Leuven. Van 6 tot 10 juni 2018 vond in Straatsburg de vierde editie plaats. Dit was de eerste maal dat het festival niet in Leuven georganiseerd werd. Door de Corona pandemie vond de vijfde editie, met enige vertraging, plaats in Toulouse. Ook hier was het USO weer van de partij.
Externe links
www.usoleuven.be
European Student Orchestra Festival
USO viert vijftigste verjaardag met European Student Orchestra Festival
Klassiek Centraal.be: European Student Orchestra Festival Leuven
Concert in de Laeiszhalle: Escaping Reality
Belgisch studenten-symfonieorkest
Katholieke Universiteit Leuven
|
1800459
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ed%C3%A9a
|
Edéa
|
Edéa is een stad in Kameroen en ligt in de regio Littoral.
Edéa telt naar schatting 122.300 inwoners.
In Edéa is een grote aluminiumsmelterij gevestigd (ALUCAM), die voor zijn stroomvoorziening gebruikmaakt van een waterkrachtcentrale in de rivier de Sanaga.
Sinds 1993 is Edéa de zetel van een rooms-katholiek bisdom.
Stad in Kameroen
|
5655927
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Azerbeidzjaans%20voetbalelftal%20onder%2019%20%28mannen%29
|
Azerbeidzjaans voetbalelftal onder 19 (mannen)
|
Het Azerbeidzjaans voetbalelftal onder 19 is een voetbalelftal voor spelers onder de 19 jaar. Het elftal speelt onder andere wedstrijden voor het Europees kampioenschap voetbal mannen onder 19.
Prestaties op Europees kampioenschap
Externe links
Website AFFA
onder 19 op Soccerway
Azerbeidzjaans voetbalelftal
Nationaal voetbalelftal onder 19
|
2688749
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lasioglossum%20impavidum
|
Lasioglossum impavidum
|
Lasioglossum impavidum is een vliesvleugelig insect uit de familie Halictidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1924 door Sandhouse.
impavidum
|
1991991
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bel%C3%A9m%20do%20Brejo%20do%20Cruz
|
Belém do Brejo do Cruz
|
Belém do Brejo do Cruz is een gemeente in de Braziliaanse deelstaat Paraíba. De gemeente telt 7.256 inwoners (schatting 2009).
Gemeente in Paraíba
|
5712360
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Westpoint%20%28Apeldoorn%29
|
Westpoint (Apeldoorn)
|
Westpoint is een flatgebouw in de Nederlandse stad Apeldoorn (provincie Gelderland). Het bouwwerk is in 1972 tot stand gekomen als het stadskantoor van de gelijknamige gemeente en heeft deze functie twintig jaar gehad. In 2020 kreeg het de bestemming van appartementenflat.
Stadskantoor; belastingkantoor
Na een brand in 1943 waren van het het toenmalige raadhuis aan het Raadhuisplein alleen de benedenverdieping en het souterrain over. Gemeentelijke diensten werden hierna over verschillende locaties in de stad verspreid. In de loop der jaren kwamen er diverse plannen om een nieuw stadskantoor te bouwen waarin weer alle diensten konden worden gehuisvest.
Eind jaren 60 werd gekozen voor het plan om het pensioenfonds van het Rotterdams Havenbedrijf een nieuw kantoor te laten bouwen in Apeldoorn West, op de hoek van de Badhuisweg en de Sprengenweg, dat vervolgens door de gemeente voor twintig jaar zou worden gehuurd. Er werd een gebouw ontworpen door het Rotterdamse architectenbureau Landers. Het werd een acht verdiepingen tellend flatgebouw met 11.000 m² vloeroppervlak, dat plaats bood aan circa 500 ambtenaren. Dit stadskantoor werd op 14 september 1972 in gebruik genomen en heeft conform het huurcontract twintig jaar als zodanig gefunctioneerd.
In 1992 was aan het Marktplein een nieuw stadhuis gebouwd. Alle gemeentelijke diensten werden in dat jaar daarnaartoe verhuisd. Het stadskantoor, dat inmiddels de naam 'Westpoint' had gekregen, werd vervolgens een vestiging van de Belastingdienst.
Leegstand
Toen de Belastingdienst na enkele jaren ook een nieuw onderkomen had gevonden, naast station Apeldoorn, kwam het pand leeg te staan en was de vraag wat ermee moest gebeuren. Huurders werden niet gevonden en af en toe namen krakers intrek in het pand, en was er overlast van drugshandel op de parkeerplaats bij het gebouw. In 2015 werd door het college van B&W een voorstel gedaan om het gebouw te slopen en nieuwbouw te realiseren voor een supermarkt en nog enkele winkels. Dit plan werd echter naar de prullenbak verwezen omdat het in strijd was met het gemeentelijk beleid, omdat er in de directe nabijheid al voldoende detailhandel aanwezig was.
Appartementencomplex
In 2020 kwam een nieuwe bestemming voor Westpoint in zicht: renovatie tot een flat met 94 appartementen. Projectontwikkelaar BUN uit Almere had hier interesse in getoond en kwam tot afspraken met de gemeente. Het bestemmingsplan stuitte op bezwaren van omwonenden, die vreesden voor de aantasting van hun privacy. Deze bezwaren werden in 2021 door de Raad van State afgewezen. In 2022 werd de flat gestript van alle voormalige kantooreenheden. Het was de bedoeling dat aansluitend zou worden begonnen met de bouw zodat in het voorjaar van 2023 het complex met de appartementen kon worden opgeleverd, maar daarin kwam vertraging door problemen met de levering van bouwmaterialen, volgens de projectontwikkelaar.
Bouwwerk in Apeldoorn
Kantoorgebouw in Nederland
|
5396965
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Anytime%20Fitness
|
Anytime Fitness
|
Anytime Fitness is een 24-uurs gezondheids- en fitnessclub met hoofdkantoor in Woodbury (Minnesota). Het bedrijf heeft meer dan 5000 clubs in 50 landen. De clubs zijn 24 uur per dag, 365 dagen per jaar geopend. Chuck Runyon, Dave Mortensen en Jeff Klinger hebben Anytime Fitness in 2002 opgericht. Runyon is de CEO van het bedrijf. Volgens Forbes was Anytime Fitness de snelst groeiende franchise van de healthclub in 2014. In 2015 plaatste Entrepreneur Magazine Anytime Fitness als eerste op de wereldwijde franchiselijst.
Benelux
In 2011 werd door Petro Hameleers de franchiseformule naar de Benelux gehaald. In het eerste jaar openden 7 vestigingen, in 2019 opende de 100ste vestiging. Het hoofdkantoor van Anytime Fitness Benelux is gevestigd op BedrijvenStad Fortuna in Sittard.
Externe links
Internationale website
Nederlandse site
Amerikaans bedrijf
Fitness
Economie van Minnesota
|
5502030
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dick%20Simonis
|
Dick Simonis
|
Diederik Willem (Dick) Simonis (Amsterdam, 10 september 1919 – Zeist, 20 april 2004) is een Nederlands industrieel ontwerper, sieraadontwerper en edelsmid. Simonis begon in 1940 zijn opleiding tot edelsmid aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs te Amsterdam. Daarna ging hij naar Denemarken en Zweden om zijn ontwerpstijl te vervolmaken. Zijn stijl was dan ook Scandinavisch te noemen.
Simonis was een zoon van het in Zeist wonende echtpaar Henri Joseph Maria Simonis en Christine Jacoba Nieuwenkamp; hij werd geboren op een schip liggend aan de Amsterdamse Sarphatikade. Henri Simonis was sinds 1912 mededirecteur van de Gerofabriek. Dick Simonis zou er zelf vanaf 1944 werken. Na de Tweede Wereldoorlog was het in de eerste plaats van belang de productie weer op gang te brengen en werd aan de lancering van nieuwe modellen geen aandacht besteed. In 1955 stopte de Gerofabriek met de productie van tinnen voorwerpen, zodat alleen Zilmeta en Zilvium voorwerpen werden geproduceerd. Vanaf 1959 produceerde Gero ook Zilduro producten, waar het percentage nikkel hoger ligt dan bij Zilmeta voorwerpen.
In 1957 ging Georg Nilsson, de vaste ontwerper van Gero, met pensioen. De toenmalige directeur probeerde met de aanstelling van de zoon van Georg Jensen, Ib Georg Jensen een bekende ontwerper uit Denemarken binnen te halen. In 1962 keerde Ib Jensen na het voltooien van enkele ontwerpen echter terug naar Denemarken. Dick Simonis was als enige vaste ontwerper bij de Gerofabriek in dienst. De technisch goed vormgegeven voorwerpen van Simonis worden gekenmerkt door een sobere onversierde lijn. De invloed vanuit Denemarken waar hij een deel van zijn opleiding had genoten is hierin goed waar te nemen. Een Gero Zilmeta pannenset naar ontwerp van Simonis uit 1958 werd in Brussel en Canada bekroond 'omdat hun hoge kwaliteit gepaard gaat met een aangename vorm'. Het kampeerbestek 'Relax' met kleurige stelen uit 1965 werd geproduceerd voor de grote markt. Het voldeed aan de wensen van de consument door lichter gewicht en meer variatie in kleur. Daarbij hoefde het niet gepoetst te worden. In 1966 werden de ontwerpen van Dick Simonis in een expositie 'Eetgerei in metaal' in het Stedelijk Museum Amsterdam tentoongesteld. De verkoop van deze strakke moderne producten vormde slechts een deel van het assortiment, dat in 1962 bestond uit 4000 tot 5000 verschillende artikelen die werden verkocht door meer dan 1000 detaillisten. De vraag van de consument was voor de Gerofabriek een belangrijk punt om bestekontwerp in productie te nemen. Veel vrijheid in ontwerpen had Simonis niet. Daarbij had hij als ontwerper er rekening mee te houden dat de productiekosten laag bleven. Dit uitte zich veelal in strakke vormgeving.
Van Dick Simonis en Wouter de Baat staan in Amsterdam-Zuidoost een aantal bakstenen huisjes uit 1988, getiteld Domicilie.
Hij werd begraven op Algemene Begraafplaats te Zeist (Bosrust).
Nederlands ontwerper
|
3652545
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Chrysotus%20litoralis
|
Chrysotus litoralis
|
Chrysotus litoralis is een vliegensoort uit de familie van de slankpootvliegen (Dolichopodidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1964 door Robinson.
Slankpootvliegen
|
2161312
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rood-Wit
|
Rood-Wit
|
Rood-Wit of Rood Wit kan verwijzen naar de volgende sportclubs:
Rood-Wit (Aerdenhout), een hockeyclub uit Aerdenhout
Rood-Wit '58, een voetbalclub uit Putten
Rood-Wit '62, een voetbalclub uit Helmond
Rood-Wit '67, een voetbalclub uit Budel-Dorplein
RKSV Rood-Wit Willebrord, een voetbalclub uit St. Willebrord
SV Rood-Wit Veldhoven, een voetbalclub uit Veldhoven
VV Rood Wit, een voetbalclub uit Breedeweg
Rood en Wit, een cricketclub uit Haarlem
Rood-Wit Zaanstad, een voetbalclub in Zaandam
KV Rood-Wit Wezep, een korfbalclub in Wezep
|
325814
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dicraeosaurus
|
Dicraeosaurus
|
Dicraeosaurus is een geslacht van uitgestorven kleinere Sauropoda. Het behoort tot de Diplodocoidea en meer in het bijzonder tot de Dicraeosauridae. Het was een herbivoor die tijdens het Laat-Jura (Kimmeridgien) leefde in het gebied van het huidige Tanzania.
Vondst en naamgeving
In 1909 en 1910 vond Werner Janensch samen met zijn assistent Isa Salim, tijdens de grote Duitse expedities naar de Tendaguru in het toenmalige Duits-Oost-Afrika, in negen groeven uitgebreide resten van middelgrote sauropoden. Het ging om materiaal van jongvolwassen en volwassen dieren.
De typesoort Dicraeosaurus hansemanni werd in 1914 door Janensch benoemd en beschreven. De geslachtsnaam is afgeleid van het Oudgrieks dikraios, 'tweehoofdig', een verwijzing naar de gevorkte doornuitsteeksels van de halswervels. De soortaanduiding eert de patholoog David Paul von Hansemann, een lid van de Tendagurucommissie.
Het holotype Skelett m uit groeve m bij Kindope, was gevonden in een laag uit de Mittlere Dinosauriermergel van de Tendaguruformatie. Het bestaat uit een skelet zonder schedel. Het bewaart de wervelkolom van de eerste halswervel tot en met de negentiende staartwervel, een rechterbekkenhelft, een rechterdijbeen en een linkerachterpoot. Aan de soort werd toegewezen twee skeletten zonder schedel, gevonden in groeve dd, die vele wervels, een halve schoudergordel, een bekken en een achterpoot omvatten. Daarnaast werden in 1914 losse schedeldelen en tanden van minstens twee individuen toegewezen, alsmede gastrolieten. In 1929 en 1961 wees Janensch grote aantallen wervels en botten van ledematen toe die door een legerkapitein waren gevonden bij Mtwara.
Tegelijk met de typesoort benoemde Janensch in 1914 een tweede soort: Dicraeosaurus sattleri. De soortaanduiding eert ingenieur Bernhard Wilhelm Sattler die in 1906 de oorspronkelijke ontdekkingen in het gebied had gedaan. Het holotype hiervan is Skelett M, in 1909 gevonden ten zuiden van Tendaguru in de jongere Obere Dinosauriermergel, bestaande uit een gedeeltelijk skelet zonder schedel. Het omvat de achterste rug, het heiligbeen en de voorste staart alsmede een bekken en ribben. Aan de soort werden in 1914 vele losse wervels en ribben toegewezen. In 1961 volgde de toewijzing van elementen uit de schoudergordel, het bekken en voorste en achterste ledematen.
In Berlijn werden de botten geprepareerd. Gustav Borchert, Ewald Siegert en Hans Schober stelden in 1930/1931 een skelet op door de resten van Skelett m, Skelett dd en verder botten uit groeve dd, groeve A en groeve Q11 samen te voegen. Ontbrekende elementen werden aangevuld met gipsen replice waaronder de hele schedel, de nekribben, de linkerschoudergordel, het linkerbekken en de rechterachterpoot. De botten werden bevestigd op een metalen armatuur. Er bleek in de wervelkolom een onnatuurlijke draaiing te zitten, volgens de preparateurs een gevolg van vervorming tijdens het fossilisatieproces. Dat viel niet de corrigeren en daardoor kreeg de nek een ongewilde buiging naar beneden.
In 1999 hernoemde Leonardo Salgado de soort tot een Amargasaurus sattleri. Dit heeft geen navolging gevonden.
D. hansemanni is een meer graciele vorm, D. sattleri een meer robuuste. Baron Franz Nopcsa meende dat het om het mannetje en het wijfje van dezelfde soort ging maar die mogelijkheid verwierp Janensch.
Beschrijving
Het skelet in Berlijn heeft een lengte van 13,2 meter. De schattingen van het gewicht hebben sterk gevarieerd. Het skelet in Berlijn is vaak met dat van Brachiosaurus aan allerlei onderzoeksmethoden onderworpen. Béland kwam uit op een gewicht van 3,3 ton afgaande op de doorsnede van het dijbeen, een lasermeting door Gunga had 12,8 ton tot uitkomst, een schaalmodel van Christiansen bleek 5,4 ton op te leveren en een polynomiale berekening door Seebacher 4,4 ton. Gregory S. Paul schatte in 2010 de lichaamslengte op veertien meter, het gewicht op vijf ton. Gunga gaf nog een groot aantal schattingen voor andere afmetingen van het lichaam. Het skeletgewicht van het levende dier zou 1,7 ton hebben bedragen. Het zou een oppervlakte hebben gehad van 46,4 m² en een bloedvolume van 641 liter. Vermoedelijk zijn dit alle overschattingen als gevolg van een te grove meetmethode.
Een onderscheidend kenmerk is dat dat de doornuitsteeksels van de middelste en achterste halswervels schuin naar voren gericht zijn. De halswervels hebben ook een opvallende kiel op de voorste helft van hun onderkant.
Als typisch voor Dicraeosaurus wordt meestal aangenomen dat de beweeglijkheid van de nek in verticale richting zeer gering was. De vorm van de nekwervels en hun doornuitsteeksels maakt het haast onmogelijk het hoofd boven schouderhoogte te verheffen. Kent Stevens illustreerde in 2002 de wervelkolom in een 'neutrale' positie, de illustraties in Janensch (1929) van de wervels digitaal verschuivend, waarbij de kop zowat de grond in kromde. Dicraeosaurus at kennelijk dus lage begroeiing of richtte zich op op de achterpoten. De oriëntatie van de voorste wervelkolom wordt echter ook bepaald door de lengte van de voorpoten. Die zijn in het opgestelde skelet opvallend kort met maar vierenzestig procent van de lengte van de achterpoten, een van de laagste bekende waarden in de hele Sauropoda. Deze waarde wordt echter onbetrouwbaar door het feit dat de opstelling een composiet is: Skelett m bewaart op zich de voorpoot niet. Andreas Christian berekende in 2002 dat de drukverdeling tussen de halswervels optimaal was bij een schuin naar voren oplopende nek.
De doornuitsteeksels waren van boven gespleten — dikraios in het Klassiek Grieks.
Fylogenie
Dicraeosaurus werd in 1914 door Janensch in de Sauropoda geplaatst. In 1929 benoemde hij er een aparte familie voor: de Dicraeosauridae.
Levenswijze
Al de gebruikelijke interpretatie van de beweeglijkheid van de nek de juiste is, at Dicraeosaurus alleen maar lage planten.
Gunga probeerde een geïntegreerd beeld te geven van de fysiologie van het dier. De nek maakte maar zes procent van het lichaamsvolume uit en dat bevestigde het geringe belang van dit orgaan. Het gewicht zou voornamelijk op de stevige achterpoten gerust hebben die dan ook acht procent van het volume voor hun rekening namen. Er zou een longvolume geweest zijn van 974 liter en daarmee zou 814 liter zuurstof per uur mee kunnen zijn opgenomen met 4,6 teugen per minuut. Een hart van achtenveertig kilogram zou drieëntwintig slagen per minuut gemaakt hebben. Het dier zou 392.342 kilojoule per dag verbruikt hebben.
Sauropoda
|
1144725
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Coupe%20de%20France%201984/85
|
Coupe de France 1984/85
|
Het seizoen 1984/85 was het 68e seizoen van de Coupe de France in het voetbal. Het toernooi werd georganiseerd door de Franse voetbalbond.
Dit seizoen namen er 3983 clubs deel (278 meer dan de record deelname uit het vorige seizoen). De competitie ging in de zomer van 1984 van start en eindigde op 8 juni 1985 met de finale in het Parc des Princes in Parijs. De finale werd gespeeld tussen Association Sportive de Monaco (voor de zesde keer finalist) en Paris Saint-Germain (voor de derde keer finalist). AS Monaco veroverde voor de vierde keer de beker door Paris Saint-Germain met 1-0 te verslaan.
Als bekerwinnaar vertegenwoordigde AS Monaco Frankrijk in de Europacup II 1985/86.
Uitslagen
1/32 finale
De 20 clubs van de Division 1 kwamen in deze ronde voor het eerst in actie. De wedstrijden werden op 9 en 10 februari gespeeld.
1/16 finale
De heenwedstrijden op 8 en 9 maart gespeeld, de terugwedstrijden op 11 en 12 maart.
* = eerst thuis
1/8 finale
De heenwedstrijden werden op 9 april gespeeld, de terugwedstrijden op 16 april.
* = eerst thuis
Kwartfinale
De heenwedstrijden werden op 10 (Monaco-RC Paris) en 11 mei gespeeld, de terugwedstrijden op 17 en 21 mei (Lille-St.Étienne).
* = eerst thuis
Halve finale
De heenwedstrijden werden op 31 mei (PSG-Toulouse) en 1 juni gespeeld, de terugwedstrijden op 4 juni.
* = eerst thuis
Finale
Coupe de France naar seizoen
Bekervoetbal 1984/85
|
4558554
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Thlipsohealdia
|
Thlipsohealdia
|
Thlipsohealdia is een geslacht van uitgestorven kreeftachtigen uit de klasse van de Ostracoda (mosselkreeftjes).
Soorten
Thlipsohealdia abadia Becker, 1989 †
Thlipsohealdia gustalapiedra Becker, 1989 †
Thlipsohealdia insolens Pranskevichius, 1972 †
Uitgestorven kreeftachtigen
|
2996260
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/US%20Open%202005%20%28tennis%2C%20gemengddubbel%29
|
US Open 2005 (tennis, gemengddubbel)
|
Op de US Open 2005 speelden de vrouwen en mannen de wedstrijden in het gemengd dubbelspel van 29 augustus tot en met 11 september 2005.
Van de titelhouders Vera Zvonarjova en Bob Bryan was de eerste haar titel niet komen verdedigen. Bob Bryan speelde samen met Rennae Stubbs – zij waren het tweede reekshoofd en bereikten de kwartfinale, waarin ze werden verslagen door het Amerikaanse team Corina Morariu en Bob's tweelingbroer Mike Bryan. De als eerste geplaatste Zimbabwaanse zus en broer Cara en Wayne Black bereikten de tweede ronde.
Het ongeplaatste duo Daniela Hantuchová / Mahesh Bhupathi bereikte de finale door een drietal geplaatste teams te verslaan: Raymond/Björkman (4), Sugiyama/Ullyett (5) en Morariu/Bryan (6). Vervolgens klopten ze in de finale het eveneens ongeplaatste koppel Katarina Srebotnik en Nenad Zimonjić in twee sets. Het was hun eerste gezamenlijke titel. Hantuchová heeft daarnaast nog vier dubbeltitels met andere partners; Bhupathi bezat op dat moment eveneens vier titels.
Algemeen
Geplaatste teams
Prijzengeld
Toernooischema
Finale
Bovenste helft
Onderste helft
Bron
Toernooischema WTA (pagina 6)
Match notes WTA
US Open (tennis)
ITF-toernooi in 2005
|
4402035
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stephen%20Curry%20%28basketballer%29
|
Stephen Curry (basketballer)
|
Wardell Stephen Curry II (Akron, 14 maart 1988) is een Amerikaans professioneel basketballer, die in 2009 prof werd bij de Golden State Warriors in de National Basketball Association (NBA). Hij won in 2015 en 2016 de NBA Most Valuable Player Award en is negen-voudig NBA All-Star. Hij werd in zowel het seizoen 2014/15, 2016/17, 2017/18 als 2021/22 kampioen in de NBA met de Golden State Warriors. Curry speelt tevens voor het Amerikaans basketbalteam. Met dit team won hij goud op de wereldkampioenschappen basketbal van 2010 en 2014.
Carrière
Curry werd geboren in Akron, maar groeide op in Charlotte. Hij is een zoon van basketballer Dell Curry en de oudere broer van Seth Curry. Zijn vader speelde voor de Charlotte Hornets en nam zijn zonen geregeld mee naar wedstrijden. Als kind ging Curry naar een montessorischool gesticht door zijn moeder, Sonya Curry. Van 2001 tot 2002 woonde Curry in Toronto en bezocht hij het Queensway Christian College. Op deze school zat hij bij het schoolbasketbalteam. Zijn middelbareschooltijd bracht hij door aan de Charlotte Christian School.
Na zijn middelbare school ging Curry naar het Davidson College, waar hij speler werd bij het schoolteam, Davidson Wildcats men’s basketball. Met dit team haalde hij in zijn eerste jaar het Southern Conference tournament, waarin hij in de halve finale tegen Furman Paladins men’s basketball zijn 113e driepunter van dat jaar scoorde. Daarmee brak hij het record van Keydren Clark voor meeste driepunters gescoord door een eerstejaars. Curry bleef tot 2009 voor de Wildcats spelen. In deze periode werd hij twee keer Southern Conference Men's Basketball Player of the Year.
Tijdens de NBA Draft van 2009 werd Curry ingelijfd door Golden State Warriors. Hij tekende hier een vierjarig contract voor 12,7 miljoen dollar. Hij kreeg rugnummer 30 toegewezen; hetzelfde nummer waarmee zijn vader ook onder speelde tijdens diens NBA-carrière. Op 28 oktober 2009 maakte hij zijn NBA-debuut, tegen Houston Rockets. Tijdens de NBA All-Star Game van 2011 won hij de Skills Challenge. Datzelfde seizoen verbrak hij Rick Barry’s record vrijworp-percentage: 93,4%. In mei 2011 moest Curry een operatie ondergaan aan zijn rechterenkel vanwege een gescheurde enkelband. De rest van het seizoen bleef hij last hebben van deze enkel, die hij in wedstrijden nog driemaal verrekte. In totaal kon hij 26 van de 66 wedstrijden van dat seizoen meespelen. Op 14 december 2021 passerde Stephen Curry voormalig basketballer Ray Allen met de meeste driepunters ooit.
Splash Brothers
Curry tekende op 31 oktober 2012 een nieuw vierjarig contract bij de Warriors, nu voor 44 miljoen dollar. Op 7 december 2013, in een wedstrijd tegen de Memphis Grizzlies, brak Curry Jason Richardson’s record voor meeste driepunters gescoord als speler van de Warriors, met 701. Hij en Golden State-ploeggenoot Klay Thompson maakten in het seizoen 2012/13 samen 483 driepunters, een nieuw record in de NBA. Dit verbeterden ze in 2013/14 tot 484 driepunters, waarna ze de bijnaam Splash Brothers kregen. Samen scherpten ze hun eigen record in 2014/15 vervolgens verder aan tot 525. Dat seizoen wonnen de Warriors onder Curry’s leiding in de NBA Finale met 4-2 te winnen van een Cleveland Cavaliers met onder anderen LeBron James, Kyrie Irving, Kevin Love en J.R. Smith. Dit was voor Golden State Warriors de eerste NBA-titel sinds 1975.
Curry en Splash Brother Thompson verbeterden gedurende het seizoen 2015/16 voor het derde jaar op rij hun eigen record voor het hoogste aantal gezamenlijke driepunters in een seizoen, nu naar 678. Hiervan maakte Curry er 402. Hij werd in mei 2016 vervolgens voor het tweede jaar op rij verkozen tot NBA Most Valuable Player. Hij werd daarbij als eerste speler in de geschiedenis door alle (op dat moment 131) stemmende verslaggevers unaniem aangewezen voor die titel. Curry en Golden State Warriors bereikten ook in 2015/16 de NBA-finale en kwamen daarin uit tegen vrijwel hetzelfde Cleveland Cavaliers als een jaar eerder. Zijn ploeggenoten en hij namen een 3-1 voorsprong in wedstrijden, maar verloren ditmaal met 3-4.
Curry en de Golden State Warriors bereikten in 2016/17 voor het derde jaar op rij de NBA-finale en kwamen daarin ook voor de derde keer op rij uit tegen Cleveland. Ditmaal wonnen zijn ploeggenoten en hij opnieuw de titel. Het werd 4–1 in de serie. Curry en Golden State braken weer een NBA-record door in de play-offs vijftien wedstrijden op rij te winnen (4–0, 4–0, 4–0 en 3–0) voor Cleveland wedstrijd vier in de finalereeks won. Curry en de Warriors wonnen in 2017/18 versterkt met Kevin Durant voor de derde keer in vier jaar het kampioenschap in de NBA. Voor de vierde keer op rij was het Cleveland van LeBron James de tegenstander in de finale. Die was dit jaar na vier wedstrijden beslist: 4–0. In het seizoen 2019-2020 kwam Curry door een zware blessure op vijf wedstrijden na niet in actie.
Op 9 mei in Game 4 van de Western Conference Semifinals tegen de Memphis Grizzlies, werd Curry de eerste speler in de geschiedenis van de NBA die 500 play-offs driepunters in zijn carrière maakte. Tijdens de Western Conference Finals tegen de Dallas Mavericks scoorde hij gemiddeld 23,8 punten, 6,6 rebounds en 7,4 assists per wedstrijd. Nadat de Warriors de serie in vijf wedstrijden hadden gewonnen, werd Curry uitgeroepen tot de unanieme en inaugurele winnaar van de Western Conference Finals MVP-prijs. Op 10 juni, in Game 4 van de NBA Finals, scoorde Curry 43 punten, 10 rebounds en 4 assists in een 107-97 overwinning op de Boston Celtics om de serie op 2-2 gelijk te maken. Hij werd de eerste speler in de geschiedenis van de NBA die 5+ drieën maakte in vier opeenvolgende Finals-games. Curry (op 34-jarige leeftijd, 88 dagen) werd ook de op één na oudste speler in de geschiedenis van de NBA Finals die een wedstrijd van 40 punten en 10 rebounds optekende, achter alleen LeBron James in 2020 (op de leeftijd van 35 jaar, 284 dagen). In Game 5 van de finale passeerde Curry John Havlicek voor de 10e plaats op de lijst met assists aller tijden. In Game 6 van de finale scoorde Curry 34 punten, 7 rebounds, 7 assists en leidde de Warriors naar een 103-90 overwinning op de Celtics. Hij werd uitgeroepen tot de Finals MVP na een gemiddelde van 31,2 punten, 5,8 rebounds, 5,0 assists en 2,0 steals per wedstrijd.
Privéleven
Curry trouwde op 30 juli 2011 met zijn jeugdliefde, de in Toronto geboren Ayesha Alexander. Ze trouwden in Charlotte, North Carolina. Samen kregen ze in 2012 hun eerste dochter en in 2015 hun tweede. In 2018 kregen ze er ook nog een zoon bij. De Curry's wonen in Orinda, Californië.
Curry is uitgesproken over zijn christelijk geloof. Hij sprak hierover tijdens zijn MVP-toespraak door te zeggen: "People should know who I represent and why I am who I am, and that's because of my Lord and Savior." Hij zei ook dat de reden dat hij op zijn borst bonst en naar boven wijst, is dat hij een "heart for God" heeft en als herinnering dat hij voor God speelt. Op sommige van zijn basketbalschoenen "Curry One" staat een veterlus met het opschrift "4:13". Het is een verwijzing naar het Bijbelvers Filippenzen 4:13, dat luidt: "Ik kan alle dingen doen door Christus die mij kracht geeft." Curry heeft een tatoeage van 1 Korintiërs 13:8 in het Hebreeuws op zijn pols ("Liefde faalt nooit..."). Curry is ook een investeerder in Active Faith, een christelijk merk voor sportkleding.
Erelijst
NBA-kampioen: 2015, 2017, 2018, 2022
NBA Finals MVP: 2022
NBA Most Valuable Player: 2015, 2016
NBA All-Star: 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2021, 2022, 2023
NBA All-Star Game MVP: 2022
All-NBA First Team: 2015, 2016, 2019, 2021
All-NBA Second Team: 2014, 2017, 2022, 2023
All-NBA Third Team: 2018
NBA Three-Point Contest: 2015, 2021
NBA Skills Challenge: 2011
NBA Sportsmanship Award: 2011
NBA Community Assist Award: 2014
Kareem Abdul-Jabbar Social Justice Champion Award: 2023
50–40–90 club: 2016
NBA All-Rookie First Team: 2010
NBA 75th Anniversary Team
Wereldkampioenschap: 2010, 2014
Nummer 30 teruggetrokken door de Davidson Wildcats
Statistieken
Reguliere Seizoen
Play-offs
Amerikaans basketballer
|
962856
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Furigana
|
Furigana
|
Furigana (振り仮名) is een van de gebruiksvormen van kana in de Japanse geschreven taal. Deze fonetische kana-karakters (meestal hiragana) staan in sommige Japanse teksten bij Chinese karakters (kanji) om zo de uitspraak aan te geven. Bij horizontaal geschreven teksten (yokogaki) staan ze boven de bijbehorende kanji en bij verticaal geschreven texten (tategaki) rechts ervan (zie onder). Furigana staan in Japan ook bekend als yomigana (読み仮名) of rubi (ルビ).
Furigana wordt in teksten gebruikt met verschillende doeleinden, waaronder de aanduiding van de uitspraak van namen (deze kunnen vaak op meerdere manieren worden geschreven of uitgesproken), hulp aan jongere kinderen (die bezig zijn te leren hoe ze de complexe kanji moeten lezen), of als geheugensteun voor zeldzame kanji-karakters. Kranten zijn zelfs verplicht furigana te gebruiken bij deze zeldzamere karakters. Furigana wordt ook opmerkelijk veel gebruikt in Japanse manga-strips.
Noten
Zie ook
Zhuyin
Japans schrift
|
4798706
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stefano%20Proetto
|
Stefano Proetto
|
Stefano Proetto (Gräfelfing, 8 maart 1985) is een Italiaans-Duits autocoureur.
Carrière
Proetto begon zijn autosportcarrière in het karting op elfjarige leeftijd en bleef hier tot 2001 actief. Dat jaar maakte hij tevens de overstap naar het formuleracing, waarbij hij debuteerde in de Formule BMW Junior. Met twee overwinningen sloot hij dit kampioenschap af op de vijfde plaats in de eindstand.
In 2002 maakte Proetto de overstap naar de Formule 3, waarin hij uitkwam in het Duitse Formule 3-kampioenschap. Hij begon het seizoen bij het Team Kolles Racing, maar voor de laatste twee raceweekenden kwam hij uit voor het Swiss Racing Team. Hij behaalde zijn beste resultaat met een twaalfde plaats in het laatste raceweekend op de Hockenheimring en eindigde puntloos op de dertigste plaats in het kampioenschap. Daarnaast reed hij ook in één raceweekend van het Zuid-Amerikaanse Formule 3-kampioenschap voor het team Prop Car.
In 2003 stapte Proetto over naar de nieuwe Formule 3 Euroseries en kwam oorspronkelijk uit voor het team LD Autosport voordat hij tijdens de laatste twee raceweekenden opnieuw instapte bij het Swiss Racing Team. Zijn beste resultaat was een elfde plaats op het Circuit de Pau-Ville en hij werd zo opnieuw puntloos dertigste in het klassement.
In 2004 kwam Proetto uit in de Formule Renault V6 Eurocup voor het team EuroInternational. Hij behaalde twee podiumplaatsen op het Circuit Magny-Cours en het Automotodrom Brno en werd zo twaalfde in het eindklassement met 78 punten. Samen met zijn teamgenoot Giorgio Mondini, die kampioen werd, wist hij voor EuroInternational tevens het kampioenschap voor de teams in de wacht te slepen.
In 2005 bleef Proetto actief in de Formule Renault, alhoewel dit kampioenschap werd samengevoegd met de World Series by Nissan onder de nieuwe naam Formule Renault 3.5 Series. Voor het team Interwetten.com schreef hij zich echter alleen in voor de seizoensopener op het Circuit Zolder, waarin hij aan geen van de races deelnam. Hierna werd hij vervangen door Sven Barth.
In 2010 keerde Proetto terug in de autosport in de Duitse Volkswagen Scirocco R Cup. In de Pro Cup-klasse won hij één race op de Norisring en werd zo tweede in het kampioenschap met 229 punten. In het hoofdkampioenschap won hij ook één race op de Norisring en werd hier vijfde met 229 punten. In 2011 bleef hij actief in het hoofdkampioenschap van deze klasse en behaalde opnieuw één zege op de Red Bull Ring, waardoor hij op de vierde plaats in het klassement eindigde met 326 punten. Hierna heeft hij niet meer deelgenomen aan grote internationale kampioenschappen.
Externe links
Officiële website
Statistieken op Driver Database
Italiaans autocoureur
Duits autocoureur
|
3229628
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Longipedia%20brevispinosa
|
Longipedia brevispinosa
|
Longipedia brevispinosa is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Longipediidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1927 door Gurney.
Longipediidae
|
3298483
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Brachinus%20javalinopsis
|
Brachinus javalinopsis
|
Brachinus javalinopsis is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1970 door Erwin.
javalinopsis
|
3235841
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Entobius%20loimiae
|
Entobius loimiae
|
Entobius loimiae is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Entobiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1908 door Dogiel.
Entobiidae
|
54288
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Akkerhoornbloem
|
Akkerhoornbloem
|
De akkerhoornbloem (Cerastium arvense) is een vaste plant uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). De bloei vindt plaats van april tot augustus.
Beschrijving
De akkerhoornbloem wordt 5 tot 25 cm hoog, onder gunstige omstandigheden tot 40 cm. Naast een bloeiende opstijgende stengel zijn er meerdere niet bloeiende spruiten langs de grond. De witte bloemen zijn klokvormig, hebben een behaarde kelk en vormen van vijf tot vijftien bloemige schermen. De plant wordt weleens verward met grote muur (Stellaria holostea).
Verspreiding
De akkerhoornbloem komt op het hele noordelijk halfrond voor, in Noord-Afrika, ook in gematigde delen van Azië en is in heel Europa vertegenwoordigd.
In West-Europa, ook in België en Nederland, gaat de soort achteruit. De plant gedijt het best op voedselarme (oligotrofe) grond. Door de bemesting van landbouwgronden wordt ook de grond langs landwegen verrijkt. De akkerhoornbloem legt het dan af tegen soorten die in dit milieu succesrijker zijn. Wanneer de plant op iets minder voedselarme grond voorkomt, zijn de bladen vaak niet grijs of grijsgroen, maar overwegend donkergroen.
Habitat
De akkerhoornbloem kan gevonden worden op droge zandige kalkhoudende grond zoals in duinen, vaak tussen het gras. In weerwil van haar naam groeit akkerhoornbloem veel in weiden en niet in akkers. In veel gebieden is ze sympatrisch met de knolboterbloem (Ranunculus bulbosus) . De akkerhoornbloem wordt vaak door insecten bezocht, maar mogelijk treedt in veel gevallen geen kruisbestuiving op omdat planten op dezelfde groeiplaats meestal via ongeslachtelijke weg ontwikkeld zijn vanuit één moederplant.
Plantengemeenschap
Akkerhoornbloem is een kensoort voor Cladonio-Koelerietalia, een orde van plantengemeenschappen van droge graslanden op kalkrijke zeeduinen.
Externe link
Anjerfamilie
Vaste plant
akkerhoornbloem
|
5299685
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Panzerbrigade%20111
|
Panzerbrigade 111
|
De Duitse Panzerbrigade 111 was een Duitse Panzerbrigade van de Wehrmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog. De brigade werd alleen ingezet in Lotharingen en kwam in actie tijdens de Slag om Arracourt.
Krijgsgeschiedenis
Oprichting
Panzerbrigade 111 werd opgericht op 2 september 1944 op oefenterrein Sennelager bij Paderborn.
Eigenlijk was de brigade al deels opgezet in Wehrkreis VI in het voorjaar als een “Walküre”-eenheid.
Inzet
De brigade zou op 5 september in het gebied rond Épinal worden gebracht, onder Heeresgruppe G. Het spoortransport had met veel omleidingen en vertragingen te maken en ook alleen ’s nachts kon gereden worden. De brigade verzamelde zich tot 10 september 1944 in Lotharingen, waar hij zich samen met Panzerbrigade 112 en 113 verzamelde achter de linies van de 15e Panzergrenadierdivisie rond Lunéville. Het 5e Pantserleger had nu 2 Pantserkorpsen gereed staan om de opmars van het US 3e Leger tot staan te brengen. Ten zuiden van Arracourt startte het 58e Pantserkorps vanaf 16 september 1944, onder generaal van de Panzertruppe Walter Krüger, een tegenaanval op Lunéville met een Kampfgruppe 15e Panzergrenadierdivisie, Panzerbrigade 111 en delen van Panzerbrigade 113. Deze aanval werd uitgevoerd om de noordelijk van de stad dreigende Amerikaanse doorbraak aan beide zijden van het Marne-Rijnkanaal tegen te gaan. Deze tegenaanval vanuit het gebied ten westen van Dieuze, ten zuiden van het kanaal, boekte de eerste uren goede vooruitgang en drong op 18 september door tot noordoost-Lunéville. De aanval van het 47e Pantserkorps ten zuiden van de stad bleef echter liggen ten noorden van het Forêt de Mondon. Op 21 september sloeg de brigade een dreigende Amerikaanse aanval terug in het gebied rond Bures. Een tegenaanval door de brigade in de ochtend van 22 september ten noorden van het kanaal uit het gebied ten zuidoosten van Château-Salins op Juvelize-Arracourt, boekte aanvankelijk goede vooruitgang. Toen de lichte ochtendmist echter optrok, werd de brigade door sterke vijandelijke artillerie en zware Amerikaanse antitankwapens opgevangen, verslagen en vooral door bijna non-stop aanvallende P-47 Thunderbolt jachtbommenwerpers bijna volledig vernietigd. De commandant, Oberst Heinrich-Walter Bronsart von Schellendorff, sneuvelde die dag. De restanten van de brigade dekten ten oosten van Château-Salins het verzamelen van de 11e Panzerdivisie, die 's nachts vanaf 24 september naderde, en met deze divisie vocht de brigade tot eind september in de strijd om Arracourt.
Einde
Panzerbrigade 111 werd op 1 oktober 1944 opgeheven. Panzerabteilung 2111 op 1 oktober ter opfrissing naar Wehrkreis VI verplaatsts en in december gebruikt voor de oprichting van II./Pz.Rgt. 9 bij de 25e Panzerdivisie bij Heeresgruppe A. Het I./Pz.Reg 16 ging terug naar de 116e Panzerdivisie. Panzergrenadierregiment 2111 werd al op 25 september in de 11e Panzerdivisie ingevoegd.
Slagorde
Panzerabteilung 2111 met 4 compagnieën (3 Panzer IV tank compagnieën (45 stuks), 1 Sturmgeschütz compagnie (10 stuks)) en 8 Flakpanzers
I./Panzerregiment 16 met 3 compagnieën (3 Panther tank compagnieën (45 stuks))
Panzergrenadierregiment 2111 met 2 bataljons
Brigade-eenheden met nummer 2111
Commandanten
Duitse militaire eenheid in de Tweede Wereldoorlog
|
855546
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Clube%20N%C3%A1utico%20Capibaribe
|
Clube Náutico Capibaribe
|
Clube Náutico Capibaribe ook bekend als kortweg Náutico, is een Braziliaanse sportclub, die ook een professionele voetbalafdeling heeft, uit Recife in de provincie Pernambuco.
Geschiedenis
Beginjaren
Na het einde van de Canudos-oorlog werd de roeisport populair bij de bevolking van Recife. Vele competities vonden plaats op de Capibariberivier die door de stad stroomt. Eén groep verzorgde een race op 21 november 1897 voor generaal Arthur Costa en zijn soldaten die in de oorlog vochten. Een jaar later werd er een nieuwe roeivereniging gevormd door werknemers van grootwarenhuizen Duque de Caxias en Rangel Streets, hun club heette Clube dos Pimpões. Beide verenigingen speelden dan vaak wedstrijden tegen elkaar. Op 7 april 1901 fuseerden de twee rivalen en richtten zo Clube Náutico Capibaribe op.
In 1905 werd er ook met een voetbalafdeling gestart, de club werd door Engelsen opgericht en was voor de rijken, omdat zwarte Brazilianen niet mochten meespelen. In 1914 werd de Liga Recifense de Futebol opgericht voor clubs uit Recife, maar Náutico sloot zich hier niet bij aan. In 1915 ging het Campeonato Pernambucano van start, de staatscompetitie, die aanvankelijk enkel toegankelijk was voor clubs uit Recife. In 1916 nam ook Náutico deel aan de competitie en zou er vanaf nu een vaste waarde worden. Stadsrivalen Sport en América domineerden de competitie de eerste jaren. Vanaf de jaren dertig wonnen ook Santa Cruz en Náutico hun eerste titels. De club won geregeld een titel maar moest toch meestal het onderspit delven voor Sport en Santa Cruz. In 2018 werd de club voor het eerst sinds 2004 nog eens staatskampioen.
Nationaal niveau
Vanaf 1959 was de staatscompetitie niet meer het hoogst mogelijke voor de clubs, maar werd er met de Taça Brasil een nationaal kampioenschap gespeeld voor de staatskampioenen. Dit was nog geen volwaardige competitie zoals die tegenwoordig is. Na de staatstitel in 1960 nam de club het jaar erop deel aan de Taça en werd daar meteen uitgeschakeld door Bahia. Doordat de club van 1963 tot 1968 vijf keer op rij kampioen werd was het ook deze club die namens Recife op nationaal niveau bekend werd. In 1965 plaatsten ze zich voor de halve finale om de titel, waar ze verloren van Vasco da Gama. Ook het volgende seizoen bereikte de club de halve finale en verloor deze nu van het toenmalige oppermachtige Santos. In 1967 bereikte de club dan eindelijke de finale. Tegen Palmeiras verloren ze thuis met 1-3, maar in São Paulo kon de club met 1-2 winnen waardoor er een extra wedstrijd gespeeld werd in het Maracanã. Hier won Palmeiras met 2-0. In 1968 verloor de club in de halve finale van Fortaleza.
Omdat aan de Taça alle staatskampioenen deelnamen en het niveau van competitie tussen een aantal staten erg groot was richtten de clubs een nieuw toernooi in in 1968, het Torneio Roberto Gomes Pedrosa, waaraan de topclubs uit de sterkste competities deelnamen. Náutico mocht voor Pernambuco als enige club deelnemen en werd allerlaatste. Hoewel de club dat jaar nog de staatstitel won was het Santa Cruz dat de volgende twee jaar mocht deelnemen aan de competitie.
In 1971 ging de Série A van start, maar ook daar kwalificeerde de club zich niet voor. In 1972 mochten ze daar wel aantreden. In de staatscompetitie werden ze kampioen in 1974 en de daaropvolgende tien jaar werden ze acht keer vicekampioen. In 1984 kon de club zich voor het eerst bij de laatste acht scharen op nationaal niveau. De club verloor in de kwartfinale om de titel van Grêmio. In 1988 moest de club aan de slag in de Série B en werd daar vicekampioen. In 1992 zou de club degraderen maar door competitiehervorming bleven ze toch in de Série A. Twee jaar later volgde wel een degradatie. In 1996 en 1997 miste de club net een promotie, maar in 1998 zakte de club zelfs naar de Série C. De club keerde na één seizoen terug en in 2001, 2002 en 2004 werden ze ook nog eens staatskampioen, maar het duurde tot 2006 vooraleer ze weer naar de Série A konden promoveren. Na twee jaar middenmoot degradeerde de club in 2009. De club promoveerde in 2011, maar kon het ook nu maar twee seizoenen uitzingen bij de elite.
Nadat de club in 2015 en 2016 nog meedeed voor promotie naar de Série A volgde in 2017 een degradatie. In de Série C werd de club groepswinnaar, maar verloor in de eindronde van Bragantino. Ook in 2019 werd de club groepswinnaar en wist deze keer de lijn door te trekken in de eindronde en werd kampioen.
Erelijst
Campeonato Pernambucano
1934, 1939, 1945, 1950, 1951, 1952, 1954, 1960, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1974, 1984, 1985, 1989, 2001, 2002, 2004, 2018, 2021
Copa Pernambuco
2011
Campeonato Brasileiro Série C
2019
Externe links
Official Site
NauticoNet
Torcida Organizada Jovem Fanáutico (organized supporters)
Nautico
Sport in Recife
Voetbalclub uit Pernambuco
|
3875792
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/V%C3%A4rendsvallen
|
Värendsvallen
|
Värendsvallen is een multifunctioneel stadion in de Zweedse stad Växjö. Het stadion werd geopend in 1966 en heeft een capaciteit van 15.062 toeschouwers. In 2003 werden renovatiewerkzaamheden aan het stadion uitgevoerd.
Het stadion was tot september 2012 de thuishaven van de voetbalclub Östers IF, die zijn activiteiten naar de Myresjöhus Arena heeft verplaatst. Sindsdien waren er plannen om het stadion om te bouwen tot een atletiekarena.
Voetbalinterlands
Bijgewerkt t/m 31 december 2013.
Voetbalstadion in Zweden
Bouwwerk in Kronobergs län
Sport in Kronobergs län
|
4068384
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Escape%20to%20Witch%20Mountain
|
Escape to Witch Mountain
|
Escape to Witch Mountain (boek): een boek van Alexander H. Key
Escape to Witch Mountain (1975): een verfilming van het boek
Escape to Witch Mountain (1995): een tweede verfilming van het boek
|
2632720
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Andrena%20graecella
|
Andrena graecella
|
Andrena graecella is een vliesvleugelig insect uit de familie Andrenidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1965 door Warncke.
Zandbij
IUCN-status onzeker
|
881304
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20marathons
|
Lijst van marathons
|
Hieronder volgt een overzicht van marathons gerangschikt naar werelddeel en daarbinnen per land:
Grootste marathons in Europa
Aantal deelnemers van 2016 tot en met 2023.
Europa
België
Zie Lijst van marathons in België
Bulgarije
Marathon van Sofia
Bosnië en Herzegovina
Peace Marathon
Cyprus
Marathon van Limassol
Denemarken
Marathon van Aalborg
Marathon van Kopenhagen
North Sea Beach Marathon (tussen Hvide Sande en Vejers Strand)
H. C. Andersen Marathon (Odense)
Duitsland
Lijst van marathons in Duitsland
Estland
Marathon van Tallinn
Marathon van Tsukuba
Tartu City Marathon (Tartu)
Finland
Åland Marathon
Paavo Nurmi Marathon (Turku)
Helsinki City Marathon (Helsinki)
Marathon van Rovaniemi
Suvi-illan maraton (Forssa)
Ruska Maraton (Levi)
Marathon van Tampere
Terwamaraton (Oulu)
Turku Marathon
Frankrijk
Lijst van marathons in Frankrijk
Georgië
Kazbegi Marathon (Stepantsminda)
Griekenland
Alexander the Great Marathon (Pella – Thessaloniki)
Athens Authentic Marathon (november in Athene)
Athens Popular (oktober in Athene)
Vardinoyannios International Marathon (Iraklion, Kreta)
Alpine Olympus (Litochoro)
Messini International
Marathon van Olympia
Mount Olympus Marathon (Olympus)
Hongarije
Marathon van Boedapest
Marathon van Miskolc
Ierland
Cork City Marathon (Cork)
Marathon van Dublin
Connemarathon (Galway)
Galway City Marathon (Galway)
Italië
Marathon van Brescia
Brixen Dolomiten Marathon (Brixen)
Marathon van Florence
Maratona d’Italia (Maranello–Carpi)
Marathon van Milaan
Marathon van Napels
Marathon van Rimini
Marathon van Rome
Marathon van Turijn
Maratona di Sant’Antonio, sinds 2016 genoemd Padova Marathon
Marathon van Venetië
Marathon van Verona
Vigarano Marathon (Vigarano Mainarda)
IJsland
Marathon van Reykjavik
Jersey
Marathon van Jersey
Kazachstan
Almaty Marathon
Kroatië
Adria Advent Marathon (Crikvenica)
Marathon van Plitvice
Marathon van Zagreb
Letland
Marathon van Riga
Liechtenstein
Alpin-Marathon (Bendern – Malbun)
Litouwen
Marathon van Vilnius
Luxemburg
Marathon van Luxemburg
Marathon van Echternach
Macedonië
Skopje Marathon
Malta
Malta Marathon
Malta International Challenge Marathon
Moldavië
Chișinău International Marathon (Chișinău)
Monaco
Marathon van Monaco
Montenegro
Marathon van Podgorica
Nederland
Zie Lijst van marathons in Nederland
Noorwegen
Hornindalsvatnet Maraton (Hornindalsvatnet)
Svalbard Turn Spitsbergen (Longyearbyen) (noordelijkste marathon van Europa)
Tromsø Midnight Sun Marathon (Tromsø)
Marathon van Oslo
Oekraïne
Kyiv Marathon (Kiev)
Oostenrijk
Marathon im Dreiländereck (Bregenz)
Marathon van Graz
3 Countries Marathon (Lindau - Bregenz)
Linz Donau Marathon (Linz)
Gletschermarathon (Imst)
Salzburg-Marathon (Salzburg)
Salzkammergut Marathon (Sankt Wolfgang im Salzkammergut)
Montafon-Arlberg-Marathon (Silbertal)
Kaisermarathon (Söll)
Welschlauf (Wies-Ehrenhausen)
Marathon van Wenen
Indoor Marathon Wien (Wenen)
LCC Herbstmarathon (Wenen)
Wachau-Marathon (Wachau)
Polen
Marathon van Breslau
Marathon van Dębno
Silesia Marathon (Katowice)
Marathon van Krakau
Solidarność Marathon (Gdańsk)
Marathon van Łódź
Marathon van Posen
Orlen Warsaw Marathon (Warschau)
Poznań Marathon
Marathon van Torun
Marathon van Wroclaw
Portugal
Marathon van Lissabon
Marathon van Porto
Roemenië
Marathon van Boekarest
Cluj International Marathon (Cluj-Napoca)
Rusland
Marathon van Irkutsk
Kosmocheskiy Marathon (Korolev)
Vesenniy Marathon (Krasnoyarsk)
Vesenniy Klub MNP Marathon (Moskou sinds 1979)
Marathon van Moskou (sinds 2013)
Moscow Int'l Peace Marathon (sinds 1981)
Siberian International Marathon (Omsk)
Marathon "White Nights" (Sint Petersburg)
Ekologiskiy Luka Samarska (Zhigulevsk)
Servië
Marathon van Belgrado
Novi Sad Marathon
Slovenië
Marathon van Ljubljana
Slowakije
Marathon van Košice (sinds 1924 en oudste in Europa regelmatig gehouden marathon)
Marathon van Ljubljana
Three Hearts Marathon (Radenci)
Spanje
Marathon van Barcelona
Empúries Marathon (L'Escala)
Marathon van Madrid
Gran Canaria Maratón (Las Palmas)
Marathon van Palma de Mallorca
Marathon van San Sebastian
Marathon van Sevilla
Marathon van Valencia
Marathon van San Sebastián (Donostia-San Sebastián)
Tsjechië
Marathon van Praag
Český Marathon (Prag-Dobříš)
Desitka Hvezdy Pardubice (Pardubice)
Turkije
Runtalya Marathon (Antalya)
Marathon van Istanboel (voorheen Intercontinental Istanbul Eurasia Marathon)
Verenigd Koninkrijk
Engeland
Marathon van Abingdon
Marathon van Brighton
Marathon van Bristol
Polytechnic Marathon (Chiswick)
Cornish Marathon (Cornwall)
Duchy Marathon (Cornwall)
Marathon van Beachy Head (Eastbourne)
Milton Keynes Marathon (Milton Keynes)
Kielder Marathon (Kielder Forest)
Marathon van Londen
Greater Manchester Marathon (Manchester)
Nottingham Marathon
Wolverhampton Marathon (Wolverhampton)
Yorkshire Marathon (York)
Noord-Ierland
Marathon van Belfast
Newry City Marathon
Schotland
Marathon van Edinburgh
Marathon van Loch Ness (Whitebridge naar Inverness)
Lochaber Marathon (Fort William)
Meadows Marathon
Stirling Scottish Marathon
Strathearn Marathon
Moray Marathon (Elgin)
Wales
Marathon van Cardiff
Wit-Rusland
Miedzynarodowy Zwyciestwa (Brest)
Marathon van Moledechno
Marathon van Minsk
Marathon van Osipovici
Zweden
Arctic Circle Marathon (Överkalix)
Marathon van Båstad
Marathon van Bromölla
Marathon van Göteborg
Sater (Hedemora)
Marathon van Helsingborg
Kustmaran (Kristianopel)
Marathon van Landskrona
Höga Kusten Marathon (Nordingra)
Marathon van Månkarbo
Marathon van Mariestad
Hoga Kusten (Nordingra)
Marathon van Ölands (Löttorp)
Marathon van Östersund
Marathon van Skövde
Marathon van Stockholm
Marathon van Sunne
Vertex Fjall (Valadalen)
Marathon van Växjö
Wintermarathon (verschillende plaatsen)
Zwitserland
Afrika
Algerije
Medghacen International Marathon (Batna)
Sahara Marathon (Tindouf)
Benin
Salésien de Parakou Marathon (Parakou)
Botswana
Bosele Marathon (Selibe Phikwe)
Gaborone City Marathon (Gaborone)
Burkina Faso
Ouaga Laye Marathon (Ouagadougou)
Comoren
Comores Marathon (Moroni)
Egypte
Marathon van Alexandrië
Egyptian Marathon (Luxor)
Ethiopië
Abebe Bilika Marathon (Addis Ababa)
Gabon
Gabon Marathon (Libreville)
Ghana
Accra International Marathon (Accra)
Accra Milo Marathon (Accra)
Kameroen
Mount Cameroon Race of Hope (Mount Cameroon)
Kenia
Marathon van Mombasa
Safaricom Lewa Marathon
Marathon van Nairobi
Liberia
Liberia Marathon (Monrovia)
Madagaskar
Diego Suarez Marathon (Antsiranana)
Tana International Marathon (Antananarivo)
Mali
Bank Of Africa International Marathon (Bamako)
Marokko
Marathon van Casablanca
Marathon van Marrakech
Marathon des Sables
Mauritius
l'ïle Maurice Marathon (Saint Felix)
Orange International Marathon (Mont Choisi)
Namibië
Lucky Star Marathon (Swakopmund)
Rössing Namibia (Swakopmund)
Nigeria
Lagos Marathon
Oeganda
Marathon van Kampala
Rwanda
International Peace Marathon (Kigali)
Senegal
d'Afrique (Saint Louis)
Seychellen
Eco-Healing Seychelles (Beau Vallon)
Tanzania
Marathon van Arusha
Marathon van Kilimanjaro
Togo
Lome International Marathon (Lome)
Tunesië
Chott Xtreme (Nefta)
Marathon COMAR
Zambia
Marathon van Lusaka
Zimbabwe
African University Peace Marathon (Mutare)
Victoria Falls Marathon (Victoria Falls)
Zuid-Afrika
Foot of Africa (Bredasdorp)
Big Five Marathon
Johannesburg Marathon
Cape Peninsula Marathon (Kaapstad)
Cape Town Marathon (Kaapstad)
Two Oceans Marathon (Kaapstad)
Comrades Marathon (KwaZoeloe-Natal)
Friendly City (Port Elizabeth)
Marathon van Soweto
Marathon van Amatola (Stutterheim)
Wonderpark Akasia (Pretoria)
Cape Gate Vaal (Vereeniging)
Amerika
Argentinië
Buenos Aires Marathon
Córdoba Marathon
Dia de la Bandera Marathon (Rosario)
Mar del Plata Marathon
Mendoza International Marathon
Brazilië
Blumenau Marathon
Brasilia Marathon (Brasília)
Curitiba Marathon
Porto Alegre Marathon
Recife Marathon
Rio de Janeiro Marathon
Santa Catarina Marathon (Florianópolis)
Saint Silvester Marathon (São Paulo, Brazilië)
Canada
Banff Marathon (Banff)
Blue Nose Marathon (Halifax)
Marathon van Calgary
Marathon van Fredericton
Kennebecasis Valley Challenge Marathon (naast de Kennebecasis River naar New Brunswick)
Legs For Literacy Marathon (Moncton)
Marathon van Montréal
Johnny Miles Marathon (New Glasgow)
Okanagan International Marathon (Kelowna)
Marathon van Ottawa (ook wel National Capital Marathon)
Prince Edward Island Marathon
Quebec City Marathon (Quebec)
Queen City Marathon (Regina)
Marathon by the Sea (Saint John)
Maritime Race Weekend (Eastern Passage)
Marathon van Mississauga (Mississauga)
Saskatchewan Marathon (Saskatoon)
Surrey International World Music Marathon (Surrey)
Marathon van Toronto (mei) (ook wel Canadian International, Missisauga Marathon of GoodLife Fitness Toronto Marathon)
Toronto Waterfront Marathon (oktober)
Marathon van Vancouver
Royal Victoria Marathon (Victoria)
GoodLife Fitness Victoria Marathon (Victoria)
Manitoba Marathon (Winnipeg)
Chili
Marathon van Santiago
Patagonian International Marathon (Punta Arenas)
Easter Island Marathon (Paaseiland)
Cuba
Marabana (Havana)
Marathon van Havana
Marathon van Vancouver
Ecuador
Marathon van Guayaquil
Maraton de Quito
Falklandeilanden
Stanley Marathon
Groenland
Polar Circle Marathon
Guatemala
Lake Atitlan Challenge Marathon (Panajachel)
Haiti
Let's Go Haiti Marathon
Kaaimaneilanden
Cayman Islands Marathon
Jamaica
Reggae Marathon
Mexico
Marathon van Cancún
Guadalajara Marathon (Guadalajara)
Maratón León Independencia (León)
Pacífico Mazatlán Marathon (Mazatlán)
Marathon van Mexico-Stad (Mexico-Stad)
Marathon van Monterrey
Maratón van Querétaro
Maratón Internacional Tangamanga (San Luis Potosí)
Maratón Lala (Torreón)
Panama
Marathon van Panama
Paraguay
Asuncion Marathon
Peru
Inca Trail Official 26.2 Marathon (Cusco)
Marathon Internacional de los Andes (Ataura naar Huancayo)
Trinidad en Tobago
Clico Marathon (Port of Spain)
Verenigde Staten
Lijst van marathons in de Verenigde Staten
Australië
Australië
Nieuw-Zeeland
Auckland Marathon
Christchurch Marathon
Dunedin Marathon
Harbour Capital Marathon (Wellington)
Queenstown Marathon
Hawke's Bay Marathon
Buller Gorge Marathon
Shotover Moonlight Marathon
Mountain to Surf Marathon (New Plymouth)
Motatapu Trail Run
Kirikiriroa Marathon
Surf2Firth Bush Marathon (Coromandel)
Arrowsmith Three Races
Double Rainbow Trail Run (Rotorua)
Monaco Mid Winter Marathon (Nelson)
Mt Oxford Odyssey
Taupo Marathon
Kinloch Off Road Marathon
North Shore Marathon (Auckland)
Aoraki Mt Cook Marathon
Hawke's Bay Off Road Marathon
Wairarapa Country Marathon
Mission Mt Sommers
XTERRA Trail Challange
Trail Triology
Marathon van Rotorua (voorheen Lion Foundation Rotorua, Fletcher Challenge Forests of Bartercard Rotorua)
Te Houtaewa Marathon (90 Mile Beach)
Azië
Afghanistan
Marathon of Afghanistan (Bamiyan)
Cambodja
Angkor Wat International Half Marathon
Angkor Empire Marathon
China
Dalian International Marathon Race (Dalian)
Great Wall Marathon (ook wel Adventure Marathon) (Huangyaguan)
Hangzhou International Marathon
Macau Marathon
Marathon van Peking (ook wel Beijing Marathon)
Marathon van Sjanghai
Marathon van Xiamen
Zheng-Kai International Marathon (Zhengzhou)
Hongkong
Marathon van Hongkong
Japan
Marathon van Beppu-Ōita (Oita)
Marathon van Fujisan (Fujikawaguchi)
Marathon van Fukuoka
Lake Kawaguchi Nikkan Sports Marathon (Fujikawaguchiko)
Marathon van Ibigawa
Ibusuki Nanohana Marathon (Ibusuki)
Hotoke no Sato Kunisaki Tomikuji (Kunisaki)
Marathon van Kyoto
Marathon van Nagano (ook wel Nagano Olympic Commemorative Marathon)
Marathon van Nagoya (ook wel Nagoya Women's Marathon)
Marathon van Osaka (ook wel Osaka Women's Marathon)
Lake Biwa Marathon (Ōtsu)
Marathon van Hokkaido (Sapporo)
Tokyo Marathon
India
Taj Mahal Marathon (Agra)
Sabarmati Marathon (Ahmedabad)
Indira Marathon (Allahbad)
Pinkathon (Bengaluru, Delhi, Pune, Mumbai, Chennai, Ahmedabad, Hyderabad, Guwahati)
Marathon van Bangalore (Bangalore, sinds 2014)
Bangalore Midnight Marathon (Bangalore, sinds 2005)
Marathon van Bombay
Marathon van Chastak (Bhopal)
Marathon van Chennai
Marathon van Delhi
Able Joining the Disabled Marathon (Lucknow)
Ladakh Marathon (Leh)
Great Tibetan Marathon (Leh)
Mumbai Marathon (Mumbai)
Mumbai Midnight Marathon (Mumbai)
Pune Marathon
Chhattisgarh Marathon (Raipur)
Vasai-Virar Marathon (Vasai)
Marathon van Ganga (Varanasi)
Indonesië
Jakarta Marathon
Marathon van Malang
Israël
Eilat Desert Marathon (Eilat)
Gaza Marathon
Tiberias Israel Marathon (Tiberias)
Marathon van Jerusalem
Tel Aviv Marathon
Filipijnen
Cebu City Marathon
National MILO Marathon (verschillende)
Jordanië
Petra Desert Marathon
Libanon
Marathon van Beiroet
Maleisië
Borneo International Marathon (Kota Kinabalu)
Penang Bridge International Marathon (Penang)
Kuala Lumpur International Marathon (Kuala Lumpur)
Mauritius
Marathon van Mauritius (Saint-Félix)
Mongolië
Gobi Marathon (Provincie Ömnögovĭ)
Nepal
Kathmandu Marathon
Noord-Korea
Pyongyang Marathon
Pakistan
Marathon van Lahore
Palestina
Palestine Marathon (Bethlehem)
Senegal
Marathon van Dakar
Singapore
Marathon van Singapore (december)
Sundown Marathon (mei)
Sri Lanka
Marathon van Colombo
Taiwan
Ataya Resort Big Foot Forest Marathon (Guosing)
Kaohsiung International Marathon
Kinmen Marathon (Kinmen Island)
Lanyang Cup Marathon (Yilan City)
Li Mountain Marathon (Heping)
Taipei Expressway Marathon
Taipei International Marathon
Taroko Gorge International Marathon (Hualien)
Tainan Ancient City Marathon (Tainan)
Taiwan Boulevard International Marathon (Taichung City)
Taoyuan National Marathon (Xinwu)
Taipei
Marathon van Taipei
Thailand
Marathon van Bangkok
Marathon van Chengmai
Marathon van Khon Kaen
Marathon van Pattaya
Marathon van Phuket
Laguna Phuket International Marathon
Thai Health Chon Bueng Marathon (Chom Bung)
Verenigde Arabische Emiraten
Marathon van Dubai
Vietnam
Marathon van Hanoi
Zuid-Korea
Marathon van Chuncheon
Marathon van Daegu
Geochang Apple Marathon
Gyeongju International Marathon (ook wel Kyongju Marathon)
JoongAng Seoul Marathon
Marathon van Seoel (ook wel Seoul International Marathon)
Antarctica
Antarctica Marathon (King George Island)
Antarctic Ice Marathon (Patriot Hills)
White Continent Marathon (King George Island)
Zie ook
Lijst van snelste marathonsteden
Lijst van marathons in Nederland
Lijst van marathons in België
Lijst van marathons in Duitsland
Lijst van marathons in de Verenigde Staten
Marathon
|
5293946
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Apodera%20vas
|
Apodera vas
|
Apodera vas (synoniem: Nebela vas) is een Amoebozoa, die voorkomt op mossen, vaak op veenmos in Zuid-Amerika, Centraal Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland, Java, Mexico, Hawaï en Afrika.
Apodera vas is half bolvormige en 90 - 235 µm groot met een vernauwing tussen de rest van het lichaam en de opgezwollen nek.
Apodera vas heeft als voedsel vooral Plectus- en Dorylaimus-rondwormen.
Externe links
Microworld, world of amoeboid organisms met afbeelding
Jaime ZAPATA and Leonardo FERNÁNDEZ, Morphology and Morphometry of Apodera vas (Certes, 1889) (Protozoa:
Testacea) from Two Peatlands in Southern Chile
Amoebozoa
|
3169514
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Carinodrillia%20lachrymosa
|
Carinodrillia lachrymosa
|
Carinodrillia lachrymosa is een slakkensoort uit de familie van de Pseudomelatomidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1971 door McLean & Poorman.
Pseudomelatomidae
|
430729
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tovariaceae
|
Tovariaceae
|
Tovariaceae is een botanische naam, voor een familie van tweezaadlobbige planten. Een familie onder deze naam wordt vrij regelmatig erkend door systemen van plantentaxonomie, en zo ook door het APG-systeem (1998) en het APG II-systeem (2003).
Het gaat het om een kleine familie van slechts één geslacht, Tovaria.
In het Cronquist systeem (1981) werd deze familie ingedeeld in de orde Capparales.
Externe links
Brassicales
|
2000602
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Underbarrow%20and%20Bradleyfield
|
Underbarrow and Bradleyfield
|
Underbarrow and Bradleyfield is een civil parish in het bestuurlijke gebied South Lakeland, in het Engelse graafschap Cumbria met 330 inwoners.
Civil parish in Cumbria
|
3470147
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cucullia%20giacomellii
|
Cucullia giacomellii
|
Cucullia giacomellii is een vlinder uit de familie van de uilen (Noctuidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1952 door Köhler.
giacomellii
|
2682569
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Leioproctus%20cygnellus
|
Leioproctus cygnellus
|
Leioproctus cygnellus is een vliesvleugelig insect uit de familie Colletidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1905 door Cockerell.
Colletidae
|
4799790
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dong%20Yuan
|
Dong Yuan
|
Dong Yuan (; ca. 934–ca. 962) was een Chinees kunstschilder die actief was tijdens de Zuidelijke Tang (937–975), een van de laatste koninkrijken in de periode van de Vijf Dynastieën en Tien Koninkrijken. Zijn omgangsnaam was Shuda (叔達).
Biografie
Dong Yuan werd rond 934 geboren in Zhongling, het huidige Jinxian in de provincie Jiangxi. Het grootste deel van zijn leven woonde hij in Nanjing, destijds een bolwerk van Chinese cultuur en kunst. Hier bekleedde hij een bestuurlijke functie aan het hof.
Dong bestudeerde de schildersstijlen van oude meesters en gaf les in de schilderkunst. Samen met zijn leerling Juran behoorde Dong in zijn tijd tot de toonaangevendste landschapsschilders van het zuiden van China.
Werken
Dong Yuan was vooral bekend om zijn elegante shan shui-landschappen in gewassen inkt. Hij borduurde voort op de stijl van schilders als Li Sixun (651–716) en Wang Wei (699–759). Zijn werken worden gekenmerkt door zijn nauwgezette rangschikking van stippen en lijnen, die van dichtbij lukraak lijken aangebracht. De beroemde literator Shen Kuo (1031–1095) zei hierover:
Dong Yuans stijl en techniek beïnvloedde een groot aantal Chinese kunstschilders, waaronder de Vier Meesters van de Yuan-dynastie, Gao Kegong (1248–1310) , de Ming-meesters Shen Zhou (1427–1509) en Wen Zhengming (1470–1559), en de Vier Wangs.
Chinees kunstschilder
10e-eeuws kunstenaar
|
1434184
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sj%C3%B6vik
|
Sjövik
|
Sjövik (meerbaai) is een plaats in de gemeente Lerum in het landschap Västergötland en de provincie Västra Götalands län in Zweden. De plaats heeft 892 inwoners (2005) en een oppervlakte van 84 hectare. De plaats ligt aan de westkust van het meer Mjörn, op een afstand van ongeveer 40 kilometer van het centrum van Göteborg.
Verkeer en vervoer
Bij de plaats loopt de Länsväg 190.
Plaats in Västra Götalands län
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.