id
int64 1
12.6k
| class_label
stringclasses 634
values | wiki_id
stringlengths 2
7
| wiki_url
stringlengths 32
160
| wiki_title
stringlengths 1
102
| wiki_full_text
stringlengths 62
295k
| context_paragraph
stringlengths 5
17.4k
⌀ | keyword_count
int64 0
21
| keywords_used
stringlengths 14
77
|
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2,076 |
NewsArticle
|
409877
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/La%C3%AFla%20Abid
|
Laïla Abid
|
Laïla Abid (Meknes, 21 maart 1977) is een Marokkaans-Nederlandse voormalige journaliste en is sinds 2018 werkzaam in de pr en communicatie bij de Nederlandse tak van ViacomCBS ter promotie van onder meer Spike en MTV.
Loopbaan
Abids carrière begon bij de AVRO, waar zij op locatie het misdaadprogramma Opsporing Verzocht presenteerde. Daarna ging ze voor twee jaar aan de slag bij radiostation AmsterdamFM. Sinds februari 2005 werkte ze als nieuwslezeres bij de regionale omroep RTV Noord-Holland en sinds 2007 was Abid werkzaam bij de commerciële nieuwszender BNR Nieuwsradio. Vanaf maart 2008 tot 2011 presenteerde zij het NOS Journaal; ze nam vooral de ochtend- en middaguitzendingen voor haar rekening. Dit deed ze drie dagen per week. Daarnaast werkte zij op de buitenlandredactie van NOS Nieuws. Abid is overgestapt van de journalistiek naar pr en communicatie. In 2018 ging Laila Abid werken bij ViacomCBS om de pr en promotie te doen van zenders met vooral Amerikaanse content zoals Spike en MTV.
Tevens is Laïla Abid sinds 2020 lid van de Raad van Toezicht van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht.
Nederlands televisiepresentator
Nederlands nieuwslezer
Marokkaans presentator
|
Loopbaan
Abids carrière begon bij de AVRO, waar zij op locatie het misdaadprogramma Opsporing Verzocht presenteerde. Daarna ging ze voor twee jaar aan de slag bij radiostation AmsterdamFM. Sinds februari 2005 werkte ze als nieuwslezeres bij de regionale omroep RTV Noord-Holland en sinds 2007 was Abid werkzaam bij de commerciële nieuwszender BNR Nieuwsradio. Vanaf maart 2008 tot 2011 presenteerde zij het NOS Journaal; ze nam vooral de ochtend- en middaguitzendingen voor haar rekening. Dit deed ze drie dagen per week. Daarnaast werkte zij op de buitenlandredactie van NOS Nieuws. Abid is overgestapt van de journalistiek naar pr en communicatie. In 2018 ging Laila Abid werken bij ViacomCBS om de pr en promotie te doen van zenders met vooral Amerikaanse content zoals Spike en MTV.
| 1 |
nieuwsartikel, journalistiek, nieuwsbericht
|
11,872 |
AutoRepair
|
1072595
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Mafia%3A%20The%20City%20of%20Lost%20Heaven
|
Mafia: The City of Lost Heaven
|
Mafia: The City of Lost Heaven (kortweg Mafia) is een computerspel van Illusion Softworks uit 2002. Mafia voor de pc (2002) kreeg later versies voor de PlayStation 2 (2004) en Xbox (2004). Het spel speelt zich af in de stad 'Lost Heaven'. Mafia maakt gebruik van de LS3D engine. Er zijn ook patches voor de eerste versie uitgekomen, versie 1.1 en 1.2.
Het is het eerste spel in de Mafiaserie. Het vervolg op het spel, Mafia II, kwam in 2010 uit.
Op 25 September 2020 is er een remake van de game verschenen onder de naam Mafia: Definitive Edition op de PC, Playstation 4 en Xbox One.
Missies van het spel en samenvatting
Prologue (1930)
An Offer You Can't Refuse
Running Man
Molotov Party
Ordinary Routine
Intermezzo 1 (1932)
Fairplay
Sarah
Better Get Used To It
The Whore/The Priest
Intermezzo 2 (1933)
A Trip to the Country
Omerta
Visiting Rich People
A Great Deal
Intermezzo 3 (1935)
Bon Appetit
Happy Birthday
You Lucky Bastard
Creme de la Creme
Intermezzo 4 (1938)
Election Campaign
Just for Relaxation
Moonlighting
The Death of Art
Epilogue (1938)
New Game
Proloog
De eerste missie, An Offer You Can't Refuse, is een opdracht waarbij de speler, als Tommy, voor het eerst kennis maakt met de Mafia. De "werknemers" van de gerespecteerde Don Salieri: Paulie en Sam worden achtervolgd door de rivaliserende familie Morello en Tommy moet hen, nadat de auto van de twee handlangers is gecrasht, wegrijden naar Salieri's bar. Don Salrieri vraagt Tommy eens na te denken of hij niet bij de familie wil komen. Hij krijgt een dikke envelop met geld mee maar wil niets te maken hebben met dit soort lui. "Better to be poor and alive then rich and dead right?"
Het begin
Hierna komt de opdracht Running Man waarbij men 5 passagiers van A naar B moet vervoeren. Als Tommy even pauze houdt in de buurt van Salieri's Bar wordt hij verrast door de familie Morello. Ze willen vergelding voor zijn daden en slaan zowel zijn taxi als Tommy in elkaar. Hij weet echter te ontsnappen naar Salieri's bar waar hij besluit zich bij de familie te voegen. Paulie en Sam, die hij in de vorige missie moest redden worden zijn partners. In de volgende opdracht: Moletov Party gaan Paulie en Tommy naar de stamkroeg van de familie Morello. Zij blijken Tommy in de vorige opdracht te hebben aangevallen dus worden ook hun auto's kapotgemept.
Hierna volgt de opdracht Ordinary Routine waarin Tommy samen met Paulie en Sam beschermingsgeld moeten ophalen bij bedrijven, hetzij met enige moeite. Bij Fairplay moet men racen bij het gedeelte Racing Circuit van Lost Heaven, wat buiten die stad ligt. In de volgende opdracht: Sarah, moet men Sarah, die in Salieri's Bar werkt, escorteren naar haar huis. Sarah zal later met Tommy trouwen. Tijdens de tocht worden Tommy en Sarah aangevallen. In You better get used to it moeten Paulie en Tommy daarom wraak nemen op de aanvallers tijden "Sarah".
Eerste keuze
In The Whore is het de bedoeling om een bordeel met de grond gelijk te maken. Er gaan geruchten dat de eigenaar van het bordeel is overgelopen naar Morello en dat er een prostituee werkt die informatie verstrekt over Salieri en zijn plannen. Tommy krijgt de taak om deze opdracht uit te voeren. Als Tommy de kamer van de informant binnen loopt om haar te confronteren, ziet hij dat het de vriendin van zijn geliefde Sarah is. Hij weigert haar te doden en zegt dat ze de stad moet verlaten en nooit meer terug mag komen. Als Michelle is vertrokken, blaast hij het bordeel op. Echter moet hij via het raam ontsnappen en belandt hij op de daken.
Tommy komt dan op het dak van een kerk. Hier begint The Priest. In de kerk is een de begrafenis bezig van iemand die Tommy en Paulie hebben vermoord tijdens "You better get used to it". Als Tommy wordt ontdekt en herkend, ontstaat er een shoot-out in de kerk. Nadat iedereen gevlucht of gedood is, komt de priester naar hem toe en vraagt hem waarom hij dit gedaan heeft. Tommy vertelt de priester dat niemand heilig is en dat de man die in de kist ligt, geprobeerd heeft zijn vriendin te verkrachten.
Verraad van Frank
Hierna volgt "A trip to the country" waarin Paulie, Sam en Tommy een lading alcohol uit Canada moeten vervoeren. Ze worden echter in een hinderlaag gelokt door corrupte politieagenten wat resulteert in een verloren lading en bijna dode Sam. Wie hen heeft verraden is een raadsel.
Later blijkt dat Frank, Don Salieri zijn Consigliere diezelfde dag zijn hele boekhouding aan de politie heeft gegeven zodat zij voldoende bewijs hebben om Don Salieri op te sluiten. Don Salieri komt hier achter en geeft Tommy de opdracht om Frank te vermoorden voordat hij naar Europa vlucht. Als Tommy Franky confronteert legt Franky uit waarom hij Don Salieri heeft verraden. Zijn vrouw en dochter werden gevangen gehouden door de corrupte politie en daarom heeft Franky de politie zijn gehele boekhouding gegeven, in ruil voor zijn vrouw en dochter. Tommy besluit Franky niet te doden en laat hem, met zijn vrouw en kind naar Europa vertrekken.
De opdracht van het level Election Campaign is dat Tommy naar de top van de toren van de Old Prison (Oude Gevangenis, L.H. County Jail) moet gaan en vervolgens de politici op het land dood moet schieten.
Verraad Don Salieri
Bij Just for Relaxation komt men in de haven van Lost Heaven om een grote lading Cubaanse sigaren te stelen. Tijdens deze missie stelt Pauly voor om met z'n drieën een bank te overvallen. Gewoon. Voor wat extra geld. Sam en Tommy weigeren dit aanbod. Paulie accepteert dit en er wordt verder niet over gesproken. Echter blijkt, na het voltooien van de missie, dat er in de kisten sigaren, naast de sigaren, een grote hoeveelheid diamanten zit. Paulie wil dit graag stelen maar Tommy haalt Paulie over dit niet te doen. Don Salieri wist hier van af maar wilde de buit niet met zijn crew delen. Door deze actie besluiten Tommy en Paulie toch samen een bank te overvallen.
Don Salieri en Sam krijgen hier lucht van en zijn boos op Paulie en Tommy. Don Salieri stuurt Sam op hen af om beide verraders te vermoorden.
Het slot
Het laatste level, The Death of Art, is wanneer beide partners van Tommy doodgaan. In het eerste minispel van The Death of Art, Paulie's Flat, wordt Paulie dood gevonden door Tommy in zijn flat. Sam heeft Paulie vermoord en belt Tommy op om naar het museum van Lost Heaven te komen om daar Sam te ontmoeten. Daar wacht de hele crew van Don Salieri op Tommy en ontstaat er een shoot-out. Tommy moet alle andere maffiosi doodschieten om bij Sam te komen en hem dood te schieten. Sam verteld Tommy dat hij weet dat hij Michelle en Franky heeft laten gaan en is boos op hem omdat hij de code heeft gebroken. Dit soort verraders horen niet in de familie thuis en met pijn in het hart moet Sam Tommy wel doden. Echter lukt dit hem niet omdat Tommy zelf Sam dood schiet.
Hierna komt een filmpje, waarin Tommy zegt dat hij gaat getuigen in de rechtszaak in verband met de dood van Sam. Hij wil getuigen in ruil voor bescherming. Die krijgt hij en Salieri belandt in de cel.
Epiloog
In de Epiloog ziet men een oude Tommy Angelo, die het gras van zijn huis sproeit. Twee mannen komen aangereden. De ene zegt: "Mister Salieri has send his regards" en dan schieten de mannen Tommy neer. Hierna volgen de laatste wijze woorden van Tommy Angelo.
"You know, the world isn't run by the laws written on paper. It's run by people. Some according to laws, others not. It depends on each individual how his world will be, how he makes it. And you also need a whole lot of luck, so that somebody else doesn't make your life hell. And it ain't as simple as they tell you in grade school. But it is good to have strong values and to maintain them. In marriage, in crime, in war, always and everywhere. I messed up. So did Paulie and Sam. We wanted a better life, but in the end we were a lot worse off than most other people. You know, I think it's important to keep a balance in things. Yeah, balance, that's the right word. Because the guy who wants too much risks losing absolutely everything. Of course, the guy who wants too little from life might not get anything at all."
In Mafia II speel je een andere protagonist genaamd Vito. Deze moet iemand samen met zijn partner vermoorden wie Tommy blijkt te zijn. Je ziet hetzelfde filmpje in Mafia II als in Mafia I als Tommy wordt vermoord, hetzij verbeterd.
Bijna elk level begint met een vergadering in Salieri's Bar. Ook moet men bij sommige levels terugkeren naar Salieri's Bar als de opdracht is uitgevoerd.
Nadat 1 intermezzo is uitgespeeld, zijn er nieuwe opties in Free Ride beschikbaar. Als alle intermezzo's zijn uitgespeeld, is Free Ride Extreme beschikbaar.
Free Ride
Free Ride (vrij rijden) kan gespeeld worden nadat Prologue is uitgespeeld, maar niet alle opties van Free Ride zijn beschikbaar. Dit is niet echt vrij rijden want de politie en andere maffia's zijn er ook nog op de weg. Bij Free Ride is er geen Paulie of Sam meer, want die zijn dood, maar alleen Tommy. Hier kan men vrij rijden in het gedeelte Countryside wat buiten de stad ligt. Bij Free Ride kan men geld sparen (door op de Countryside hard te rijden of andere maffia's dood te schieten) en daarmee vervolgens wapens kopen bij Yellow Pete's Shop. Als de speler Intermezzo 1 al heeft uitgespeeld, kan maar een deel van Free Ride worden gespeeld. Free Ride is kortom voor de spelers die geen zin in missies hebben.
Free Ride Extreme
Free Ride Extreme (Vrij Rijden Extreem) kan gespeeld worden nadat alle levels zijn uitgespeeld. Ook alleen Tommy is hier aanwezig. Dit is zeker Vrij Rijden want de politie en de andere maffia's zijn er niet bij Free Ride Extreme. Bij Free Ride Extreme heeft Tommy ook een huis in Oakwood. Ook hier kan men vrij rijden bij het gedeelte Countryside.
Het is ook mogelijk kleine opdrachten te voltooien. Met het voltooien van zulke opdrachten krijgt men speciale auto's tot zijn beschikking, zoals raketauto's.
Belangrijke locaties
Salieri's Bar
Salieri's Bar is de bar van Don Salieri. Hier houdt men vergaderingen in de achterkamer van de bar. Zo zit er ook achter de bar de garage van Ralph, die voor de auto's zorgt. Bij Free Ride kan men het spel opslaan als men langskomt bij de bar en op de deur de actieknop gebruikt.
Paulie's Flat
Hier woont Paulie. Paulie's Flat is te zien in Moonlighting en The Death of Art.
Yellow Pete's Shop
Yellow Pete verkoopt wapens. Bij Free Ride en de missies later in het verhaal kan men bij Yellow Pete wapens kopen. Hiervoor is echter wel geld nodig bij Free Ride. Je kan Yellow Pete's Shop vinden in de doodlopende straat langs de bioscoop.
Lucas Bertone's Autoservice
Lucas Bertone is een automonteur zoals Ralph, maar Bertone heeft een andere locatie. Bertone's Autoservice ligt ten zuiden van de Giuliano brug in Central Island. Hij doet ongeveer hetzelfde als Ralph, auto's repareren, leren hoe je sloten kraakt van verschillende auto's, zorgen dat voor nieuwe auto's enzovoorts.
Installatie
Voor de installatie van Mafia zijn er drie cd's nodig. Tijdens de installatie worden de belangrijkste personages van Mafia voorgesteld.
Soundtrack
Stad
Countryside
Overige
Voice-overs
Overzicht van politiealarmen
Een politiealarm is te herkennen als men aan de linkerkant van het computerscherm in rode letters Police alarm - <reden> ziet.
Trivia
Het spel is opgenomen in het boek 1001 Video Games You Must Play Before You Die van Tony Mott.
Computerspel uit 2002
Windows-spel
Xbox-spel
PlayStation 2-spel
Openwereldspel
|
Lucas Bertone's Autoservice
Lucas Bertone is een automonteur zoals Ralph, maar Bertone heeft een andere locatie. Bertone's Autoservice ligt ten zuiden van de Giuliano brug in Central Island. Hij doet ongeveer hetzelfde als Ralph, auto's repareren, leren hoe je sloten kraakt van verschillende auto's, zorgen dat voor nieuwe auto's enzovoorts.
| 2 |
autogarage, autoreparatiebedrijf, autoservice
|
885 |
Mass
|
2885311
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zygodontomys%20brevicauda
|
Zygodontomys brevicauda
|
Zygodontomys brevicauda is een zoogdier uit de familie van de Cricetidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door J.A. Allen & Chapman in 1893.
Zygodontomys brevicauda heeft een kop-romplengte van 11 tot 14 cm, een staartlengte van 8 tot 11 cm en een gewicht van 38 tot 81 gram. De soort leeft in savannes, wetlands en landbouwgebieden van zeeniveau tot 1.000 meter hoogte van het zuidwesten van Costa Rica tot het noorden van Brazilië en op Trinidad en Tobago. Zygodontomys brevicauda is nachtactief knaagdier dat zich voedt met fruit, zaden en bladeren. In landbouwgebieden kan dit dier soms een plaag vormen.
Cricetidae
Dier uit het Neotropisch gebied
IUCN-status niet bedreigd
|
Zygodontomys brevicauda heeft een kop-romplengte van 11 tot 14 cm, een staartlengte van 8 tot 11 cm en een gewicht van 38 tot 81 gram. De soort leeft in savannes, wetlands en landbouwgebieden van zeeniveau tot 1.000 meter hoogte van het zuidwesten van Costa Rica tot het noorden van Brazilië en op Trinidad en Tobago. Zygodontomys brevicauda is nachtactief knaagdier dat zich voedt met fruit, zaden en bladeren. In landbouwgebieden kan dit dier soms een plaag vormen.
| 1 |
massa, gewicht, massa-eenheid
|
216 |
FoodEstablishment
|
4544924
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Central%20Park
|
Central Park
|
Geografie
Nederland
Central Park (Utrecht), een geplande hoogbouwtoren in het Jaarbeurskwartier in de stad Utrecht
Verenigde Staten
New York
Central Park (Manhattan), een groot stadspark in Manhattan, New York
Central Park North-110th Street, een metrostation in Manhattan
Central Park Place, een wolkenkrabber in Manhattan
Central Park West Historic District, een gebied in Manhattan
Central Park South, deel van het park
Harlem Meer, een meer aan het rand van het park
Zie ook: Lijst van beelden in Central Park
Central Park (Buffalo), een buurt in Buffalo, New York
Central Park, de voormalige naam van Bethpage (New York), Nassau County, New York
Californië
Central Park (Glendale), een park in Glendale, Californië
Central Park (Santa Clarita), een park in Santa Clarita, Californië
Central Park (San Mateo), een park in San Mateo, Californië
Central Park (Lake Elizabeth), een park rondom het Lake Elizabeth, Fremont, Californië
Florida
Central Park (Largo), een park in Largo, Florida
Central Park (Doral), een park in Doral, Florida
Overig (VS)
Central Park (Alabama), een buurt in Ensley, Birmingham, Alabama
Central Park (Atlanta), een park in Old Fourth Ward in Atlanta, Georgia
Central Park, de voormalige naam van Garfield Park (Chicago), Chicago, Illinois
Central Park (Louisville), een park in Louisville, Kentucky
Central Park, de voormalige naam van Loring Park, Minneapolis, Minnesota
Central Park (Johnstown), een park in Johnstown, Pennsylvania
Central Park (Washington), een plaats in Grays Harbor County Washington
Central Park (Wisconsin), een unincorporated area in Kenosha County, Winsconsin
Canada
Central Park (Burnaby), een park in Burnaby, British Columbia
Central Park (Ottawa), een park in centraal Ottawa, Ontario
Central Park (Winnipeg), a park en buurt in Winnipeg, Manitoba.
Central Memorial Park, a park in centraal Calgary, Alberta
Andere landen
Central Park (Perth), wolkenkrabber in Perth, Australië
Central Park (Devon), een park in Devon, Engeland
Central Park (Cluj-Napoca), een park in Cluj-Napoca in Roemenië
Central Park (Tolyatti), een park in Tolyatti Rusland
Centraal Park van Helsinki, een park in Helsinki, Finland
Central Park (Kaohsiung), een park in Kaohsiung, Taiwan
Central Park (Kolkata), een groot park in Kolkata, India
Sport
Central Park (Wigan), een voormalig rugbystadion in Wigan, Lancashire, Engeland
Central Park (Cowdenbeath), een voetbalstadion in Cowdenbeath, Schotland
Film / Televisie
Central Park (1932), een Amerikaanse film uit 1932
Chestnut: Hero of Central Park (2004), een Amerikaanse jeugdfilm
A Troll in Central Park (1994), een Amerikaanse animatiefilm
Central Park (animatieserie), Amerikaanse animatieserie uit 2020
Muziek
Live in Central Park (1974), een muziekalbum van King Crimson
Live from Central Park (1999), een muziekalbum van Sheryl Crow
Lectuur
Central Park (strip), een Belgische stripreeks sinds 2005
Wolkenkrabber
Central Park Place, een wolkenkrabber in Manhattan
Central Park (Perth), wolkenkrabber in Perth, Australië
One Central Park (Sydney), een wolkenkrabber in Sidney
One Central Park, Dubai, voormalige naam van de wolkenkrabber The Index
Overig
Central Park (restaurant), een restaurant met Michelinster in Voorburg
Central Park (amusementspark) (1892-1951) een voormalig amusementspark in Allentown, Pennsylvania
Central Park (winkelcentrum), een winkelcentrum in Fredericksburg, Virginia
Central Park (Amtrak), een trein van Amtrak van de dienst Clocker
|
Overig
Central Park (restaurant), een restaurant met Michelinster in Voorburg
Central Park (amusementspark) (1892-1951) een voormalig amusementspark in Allentown, Pennsylvania
Central Park (winkelcentrum), een winkelcentrum in Fredericksburg, Virginia
Central Park (Amtrak), een trein van Amtrak van de dienst Clocker
| 2 |
restaurant, eetgelegenheid, horeca
|
239 |
HVACBusiness
|
774978
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Remeha
|
Remeha
|
Remeha is een Nederlandse producent van centrale verwarmingsproducten voor de woning- en utiliteitsbouw, gevestigd in Apeldoorn.
Het bedrijf werd in de jaren 20 opgericht door de Nederlandse ondernemer Gerard van Reekum als fietshandel. Hij verhandelde stalen buizen en fittingen voor de verwarmingsindustrie onder de naam "Van Reekum's Metaal Handel", waaruit het merk Remeha is afgeleid. In 1933 begon Van Reekum een handelsonderneming in cv-ketels en begon de productie van het eerste model van Remeha, de A-serie.
In 1935 verhuisde het bedrijf naar Apeldoorn. Het verwierf een eigen gieterij en een aantal industrieproducten, waaronder olietanks voor de chemische industrie. Vanaf 1948 ontwikkelde Remeha zich tot een fabrikant van onderdelen die gebruikt worden in centrale verwarmingtoepassingen, bijvoorbeeld gietijzeren ketels. Aanvankelijk waren dit ketels voor vaste brandstoffen (zoals cokes). Na 1955 kwam ook het oliestoken langzaam op gang en ook werden ketels ontwikkeld voor stadsgas. Na de ontdekking van aardgas in 1963 onder Nederlandse bodem werden in de jaren daarna complete verwarmingstoestellen voor die brandstof ontwikkeld. Aangespoord door de aandacht voor brandstofbesparing legde het bedrijf zich toe op het ontwikkelen van hoogrendementsketels zoals de condenserende verwarmingsketel.
In 2004 fuseerde het Nederlandse bedrijf met de Franse verwarmingsfabrikant De Dietrich Thermique. De bedrijven vormden samen de De Dietrich Remeha Group. In 2009 volgde een fusie tussen deze groep en de Britse Baxi Group, resulterend in BDR Thermea.
Remeha is een van de producenten die bezig zijn met de ontwikkeling van de HRe-ketel. In 2010 is deze ketel, waarbij warmteproductie wordt gecombineerd met het opwekken van elektriciteit door middel van een stirlingmotor voor gebruik in huishoudens op de Nederlandse markt geïntroduceerd onder de merknaam eVita.
Het bedrijf heeft anno 2010 circa 550 werknemers en realiseerde een jaaromzet van bijna € 300 miljoen. Het bedrijf is ISO 9001 gecertificeerd.
Externe link
Officiële website
Nederlands bedrijf
Verwarming
Economie in Apeldoorn
|
In 1935 verhuisde het bedrijf naar Apeldoorn. Het verwierf een eigen gieterij en een aantal industrieproducten, waaronder olietanks voor de chemische industrie. Vanaf 1948 ontwikkelde Remeha zich tot een fabrikant van onderdelen die gebruikt worden in centrale verwarmingtoepassingen, bijvoorbeeld gietijzeren ketels. Aanvankelijk waren dit ketels voor vaste brandstoffen (zoals cokes). Na 1955 kwam ook het oliestoken langzaam op gang en ook werden ketels ontwikkeld voor stadsgas. Na de ontdekking van aardgas in 1963 onder Nederlandse bodem werden in de jaren daarna complete verwarmingstoestellen voor die brandstof ontwikkeld. Aangespoord door de aandacht voor brandstofbesparing legde het bedrijf zich toe op het ontwikkelen van hoogrendementsketels zoals de condenserende verwarmingsketel.
| 3 |
verwarming, ventilatie, airconditioning
|
12,310 |
RsvpAction
|
5261220
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Internationaal%20Vuursteensymposium
|
Internationaal Vuursteensymposium
|
Het Internationaal Vuursteensymposium of Internationaal Symposium over Vuursteen was een wetenschappelijk symposium over vuursteen dat in de periode 1969 tot 1999 meerdere keren werd gehouden.
Geschiedenis
Aanleiding
In 1881 werden aan de rand van het Savelsbos de eerste vuursteenmijnen van Rijckholt ontdekt door de Belgische archeoloog Marcel de Puydt. Na tal van jaren van onderzoek door diverse onderzoekers, begon in 1964 onder supervisie van professor Waterbolk van de Rijksuniversiteit Groningen een nieuw onderzoek waarbij nog meer schachten blootgelegd werden. Hieruit bleek dat het complex van vuursteenmijnen een veel groter gebied besloeg dan tot dan toe gedacht. De Nederlandse Geologische Vereniging richtte een werkgroep op om samen met Waterbolk het onderzoek voort te zetten. Onder leiding van Werner Felder werd door de werkgroep, onder anderen bestaande uit Sjeuf Felder en Peter Bosch, van 1964 tot 1972 wekelijks onderzoek gedaan. Dit resulteerde in meer dan 15.000 vondsten van bijlen, hakken en andere artefacten, die overgedragen werden aan het Limburgs Bodemarchief. De werkgroep legde ook een tunnel aan dwars door het gebied van de vuursteenmijnen. De opgravingen kwamen op 31 mei 1972 ten einde en men had toen een gang uitgegraven van 140 meter lang.
Symposia
In 1969 werd door de Nederlandse Geologische Vereniging Afdeling Limburg het eerste vuursteensymposium georganiseerd. Er werd besloten om de jaarlijkse vergadering van de Nederlandse Geologische Vereniging op te zetten als een driedaags symposium en dit ook open te stellen voor niet-leden en voor mensen uit andere landen. Dit bleek zo'n groot succes met vele aanmeldingen van sprekers dat het symposium met een dag werd verlengd. Het symposium ging op 26 april 1969 van start en omvatte eveneens een tentoonstelling in het Natuurhistorisch Museum Maastricht onder de titel Vuursteen in alle tijden en verschillende excursies.
Het Tweede Internationaal Vuursteensymposium vond plaats in Maastricht in mei 1975 en duurde vier dagen. Het symposium omvatte eveneens bezoeken aan tentoonstellingen in het Natuurhistorisch Museum Maastricht en het Bonnefantenmuseum en excursies naar de ENCI-groeve, de NEKAMI-groeve en de vuursteenmijnen van Rijckholt.
In mei 1979 werd het Derde Internationaal Vuursteensymposium gehouden in Maastricht, dat eveneens vier dagen duurde, met opnieuw excursies en lezingen. Tijdens het symposium werd het geconserveerde complex van de vuursteenmijnen in Rijckholt officieel geopend door de staatssecretaris.
In 1983 vond het vierde symposium plaats in Brighton in Engeland, vanwege de niet ver daarvandaan gelegen vuursteenmijnen van Harrow Hill.
In 1987 vond het vijfde symposium plaats in Bordeaux in Frankrijk.
In 1991 vond het zesde symposium plaats in Madrid in Spanje.
In 1995 vond het zevende symposium plaats in Krzemionki in Polen.
In 1999 vond het achtste symposium plaats in Bochum in Duitsland.
Conferentie in de 20e eeuw
Mijnbouw
|
Symposia
In 1969 werd door de Nederlandse Geologische Vereniging Afdeling Limburg het eerste vuursteensymposium georganiseerd. Er werd besloten om de jaarlijkse vergadering van de Nederlandse Geologische Vereniging op te zetten als een driedaags symposium en dit ook open te stellen voor niet-leden en voor mensen uit andere landen. Dit bleek zo'n groot succes met vele aanmeldingen van sprekers dat het symposium met een dag werd verlengd. Het symposium ging op 26 april 1969 van start en omvatte eveneens een tentoonstelling in het Natuurhistorisch Museum Maastricht onder de titel Vuursteen in alle tijden en verschillende excursies.
| 1 |
RSVP, aanmelding, evenementdeelname
|
10,631 |
Attorney
|
5464796
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Christiaan%20Alberdingk%20Thijm
|
Christiaan Alberdingk Thijm
|
Christiaan Alberdingk Thijm (Laren, 1971) is een Nederlands advocaat, gespecialiseerd in auteurs- en informatierecht. Daarnaast is hij romanschrijver; in 2011 debuteerde hij met Het proces van de eeuw en in 2021 verscheen De familie Wachtman.
Biografie
Alberdingk Thijm is een telg uit het geslacht Alberdingk en een achterkleinzoon van schrijver Karel Joan Lodewijk Alberdingk Thijm, beter bekend onder zijn pseudoniem Lodewijk van Deyssel. Christiaans broer is scenarioschrijver Robert Alberdingk Thijm.
In 1997 studeerde Alberdingk af aan de faculteit Rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Amsterdam, en begon hij als advocaat-stagiair bij kantoor De Brauw Blackstone Westbroek. Hij maakte zijn drie stagejaren niet vol. Na anderhalf jaar besloot hij onderzoek te gaan doen naar auteursrecht en internet aan de Universiteit van Amsterdam.
Met de opgedane kennis begon hij samen met twee anderen een eigen kantoor, SOLV, en was gelijk de jongste partner van Nederland. Vanaf 2001 nam zijn carrière als advocaat een vlucht. Hij won grote zaken op het gebied van informatierecht, te beginnen met de zaak Kazaa.
Per 1 augustus 2013 heeft Alberdingk Thijm SOLV verlaten om Bureau Brandeis te starten.
Daarnaast is hij als docent Intellectuele Eigendom en Informatierecht verbonden aan het Instituut voor Informatierecht aan de Universiteit van Amsterdam.
Advocaat
Alberdingk is gespecialiseerd in auteursrecht, het recht op privacy, informatierecht en e-commerce. Hij heeft een bijzondere belangstelling voor de interactie tussen recht en nieuwe technologieën en hij behandelt graag principiële zaken voor innovatieve ondernemers.
In 2004 werd Alberdingk Thijm door zijn vakgenoten uitgeroepen tot de beste IE/IT-advocaat van Nederland. Hij won daarmee de Gouden Zandloper.
Hij verwierf internationale bekendheid door met succes de makers van Kazaa te verdedigen in een procedure tegen muziekorganisatie Buma/Stemra. Door de overwinning werd Kazaa het eerste “legale” bestandsuitwisselingsprogramma ter wereld.
Hij is adviseur voor cliënten als KPN, Netflix en eBay.
Auteur
Alberdingk schrijft regelmatig over de juridische aspecten van internet, zowel wetenschappelijk werk als opiniestukken (de Volkskrant, NRC Handelsblad en Het Financieele Dagblad). Hij heeft gepubliceerd in de juridische vakbladen AMI, Mediaforum, Privacy & Informatie, Recht & Informatietechnologie en JAVI.
Hij heeft drie populair-wetenschappelijke boeken op zijn naam staan:
Privacy vs. auteursrecht (SDU, 2001)
Het nieuwe informatierecht (Academic Service, 2005)
Waarom je beter geen regisseur kunt worden (DDG, 2008).
En twee romans:
Het proces van de eeuw (2011, Lebowski)
Dit boek werd door Dries Muus in HP de Tijd debuut van het jaar genoemd.
De familie Wachtman (2021, Ambo/Anthos uitgevers)
Nederlands advocaat
Nederlands schrijver
|
Christiaan Alberdingk Thijm (Laren, 1971) is een Nederlands advocaat, gespecialiseerd in auteurs- en informatierecht. Daarnaast is hij romanschrijver; in 2011 debuteerde hij met Het proces van de eeuw en in 2021 verscheen De familie Wachtman.
| 1 |
advocaat, jurist, rechtskundige
|
1,869 |
Crematorium
|
700801
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zuiderbegraafplaats%20%28Rotterdam%29
|
Zuiderbegraafplaats (Rotterdam)
|
De Zuiderbegraafplaats is een Nederlandse begraafplaats, gelegen aan de zuidrand van Rotterdam, tussen Zuidwijk en Lombardijen. De Zuiderbegraafplaats grenst aan het eerste Rotterdamse crematorium. Er zijn ook speciale gedeeltes voor soennieten, Chinezen, Javaanse oost- en westbidders en Pakistaanse hindoes.
Geschiedenis
Vanaf 1927 is het polderland opgespoten en vanaf 1938 is begonnen met de aanleg van de begraafplaats naar een ontwerp van tuinarchitect F. Theeuwis van Gemeentewerken Rotterdam. Na de Duitse inval van mei 1940 werd de begraafplaats vervroegd geopend. Op 14 mei 1940 vond de eerste begrafenis plaats.
In 1971 werd een speciaal gedeelte voor moslims ingericht, waarbij begraven wordt met het hoofd in de richting van Mekka.
In 2014 werd een vak voor supporters van voetbalclub Feyenoord geopend. Het gras van de graven en het strooiveld komt uit Stadion Feijenoord (De Kuip).
Externe link
Zuiderbegraafplaats op rotterdam.nl
Begraafplaats in Rotterdam
Charlois
|
De Zuiderbegraafplaats is een Nederlandse begraafplaats, gelegen aan de zuidrand van Rotterdam, tussen Zuidwijk en Lombardijen. De Zuiderbegraafplaats grenst aan het eerste Rotterdamse crematorium. Er zijn ook speciale gedeeltes voor soennieten, Chinezen, Javaanse oost- en westbidders en Pakistaanse hindoes.
| 1 |
crematorium, crematie, uitvaart
|
764 |
ElementarySchool
|
181694
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oerle%20%28Nederland%29
|
Oerle (Nederland)
|
Oerle (Brabants: Oers) is een dorp in de gemeente Veldhoven in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Van 1 januari 1811 tot 1 mei 1921 was Oerle een zelfstandige gemeente, bestaande uit het kerkdorp Oerle en de gehuchten Berkt, Hoogeind, Scherpenering, Zittard, Vliet, Toterfout, Halfmijl en Zandoerle.
Van oudsher wordt onderscheid gemaakt tussen Kerkoerle, het dorp waar de kerk zich bevindt, en het nabijgelegen gehucht Zandoerle, dat vernoemd is naar de daar gelegen schrale en onvruchtbare zandgronden.
Etymologie
In een oorkonde uit het jaar 1249 bevindt zich de oudste vermelding van de naam Oerle. De naam Oerle betekent "oud bos", afgeleid uit de begrippen Oer (oud) en lo (bos).
De articulatorische verandering in de volksmond van -rl- in Oerle naar -rs- in Oers, is zeer opmerkelijk, maar staat niet op zichzelf. Een vergelijkbare sibilante articulatie is waar te nemen bij de nabij gelegen dorpen Aarle (Brabants: Aorzel), Waalre (Brabants: Woldere) en Wintelre (Brabants: Wijntersel of Wèntersel).
Vernoeming
Naast de familienaam Van Oerle, die naar verhouding weinig voorkomt, is de naam Van Oers (met als zeldzame variant Van Ours) meer bekend, onder meer ook in West-Brabant.
Geschiedenis
Prehistorie
Prehistorische vondsten tonen aan dat mensen al duizenden jaren voor het begin van onze jaartelling in het gebied van het huidige Oerle woonde. Zeventien grafheuvels uit de Vroege en Midden Bronstijd (1600-1000 v.Chr.) en één grafheuvel uit het Neolithicum (ca. 1700 v.Chr.) zijn te vinden in de bossen van Toterfout en Halfmijl.
Middeleeuwen
Gedurende de periode 1000-1250 was het centrum van Oerle het domein van een Frankische grondheer, wiens verblijfgebied in 1981-1986 archeologisch werd ontdekt en onderzocht. Bij deze opgravingen werden sporen van een acht-vormige gracht aangetroffen, gelegen rondom de huidige St. Jan de Doperkerk.
De Franken lieten ook de eerste kerk van Oerle bouwen. In de periode 1249-1254 werd dit kerkgebouw, samen met alle parochierechten, door de weduwe Berta van Oerle verkocht aan de abdij van Postel. Hierbij ging de jurisdictie van Oerle, tot dan toe uitgeoefend door de heer van Oerle, over naar de hertog van Brabant. De hertog stelde Oerle onder de jurisdictie van de schepenbank van Eersel. In de eerste helft van de 14de eeuw splitste Oerle zich van deze schepenbank af en kreeg het zijn eigen schepenbank. De schepenbank van Oerle controleerde de jurisdictie van de omliggende dorpen Veldhoven, Meerveldhoven, Zeelst, Blaarthem, Wintelre, Vessem en Knegsel.
In 1326 gaf Hertog Jan III van Brabant de gemeynt uit van de “Grote aard van Oerle”. Hij bevestigde hiermee een door zijn vader Jan II (mondeling) gedane uitgifte. Een gemeynt is een stuk ongecultiveerde grond waarvan in- of aanliggende woonkernen gemeenschappelijk gebruik mochten maken. De rechten van de gemeynt “Grote Aard van Oerle” lagen bij de inwoners van Zandoerle, Knegsel, de Hees onder Eersel, Hoogcasteren, Vessem en Wintelre.
Ook was Oerle een zogenoemde vrijheid. Op grond hiervan mochten de inwoners onder andere voortaan hun eigen bestuurders aanwijzen en hun eigen markt houden.
Vroegmoderne Tijd
Op 28 augustus 1561 werd Oerle een heerlijkheid.
Op die dag kwam de bestuurlijke macht over het dorp in handen van een leenman, in dit geval de jonker Willem de Borchgrave.
Deze macht was aan hem in leen gegeven door de leenheer Filips II.
In de periode 1559-1561 werden ook de omliggende dorpen aan verschillende leenmannen in leen gegeven, waardoor de grote, oude schepenbank van Oerle in drieën gesplitst moest worden.
Aangezien Willem de Borchgrave naast Oerle ook de heerlijkheid Meerveldhoven had verkregen, ontstond zo de nieuwe, kleinere schepenbank Oerle-Meerveldhoven. Deze schepenbank werd uiteindelijk op 1 januari 1811 opgeheven. Op die dag werd op bevel van Napoleon heel Nederland naar Frans model ingedeeld in gemeenten, en zo ontstond dus ook de gemeente Oerle.
Moderne Tijd
Van 1811 tot 1 mei 1921 was Oerle een zelfstandige gemeente.
Na 1921 is de gemeente in zijn geheel opgegaan in de nieuwe gemeente Veldhoven hoewel het zijn eigen karakter heeft bewaard.
Verschillende keren zijn gebieden die tot de gemeente Oerle hebben behoord, gefaseerd geannexeerd door Eindhoven.
Een deel van het geannexeerde deel van Oerle is sinds 1932 in gebruik door Eindhoven Airport.
Het grootste deel is eind jaren 1990 gebruikt voor de wijk Meerhoven.
Aan het begin van de 21ste eeuw werd bij het naburige gehucht Berkt een gelijknamige woonwijk gebouwd, waardoor het tot dan toe vrij gelegen dorp Oerle werd verbonden met de bebouwde kom van Veldhoven.
In de toekomst zal Oerle zich nog in zuidelijke richting gaan uitbreiden, richting de Oerlese Bossen.
Monumenten
De Sint-Jan de Doperkerk is een neogotische kruiskerk. Architect was Wilhelmus Theodorus van Aalst. De kerk, die in gebruik werd genomen op 1 mei 1912, heeft ten minste drie voorgangers gehad. Reeds in 1249 was er sprake van een kerk in Oerle, maar hiervan zijn nooit restanten teruggevonden. Omstreeks 1450 werd op de locatie van de huidige kerk een bakstenen zaalkerk gebouwd. In 1754 brandde de kerk als gevolg van blikseminslag grotendeels af. De toren en het schip van de kerk werden in 1755 herbouwd. Dit laat-middeleeuwse kerkgebouw is, met uitzondering van de toren, in 1875 afgebroken. Daarna is vast tegen de toren aan een koepelvormige kerk gebouwd. De ligging van de fundamenten van deze kerk, die in 1911 werd gesloopt, is in de bestrating voor de huidige kerk aangegeven.
't Oude Raadhuis diende van 1805 tot 1907 als raadhuis voor Oerle. Al in 1728 stond op diezelfde locatie een gebouw dat dienstdeed als raadhuis.
Het Raadhuis van Oerle diende van 1907 tot en met de opheffing van de gemeente Oerle in 1921 als raadhuis.
De voormalige koetsierswoning uit 1880 heeft een fraaie voorgevel, voorzien van een lijst en klokvormige bogen.
Het Vijverbergje, ook wel het 't Koepeltje geheten, is een vervallen torentje. Het is gelegen ten noorden van Oerle, te midden van akkers en weilanden, op enige afstand van de Oude Kerkstraat. Het torentje is gebouwd in 1873 door architect Lambert Hezenmans. Oorspronkelijk lag er een gracht met bruggetje rondom het torentje. Tegenwoordig is nog slechts de contouren van een vijver zichtbaar. Het geheel diende als buitenplaats voor de kinderen van het in Oerle gevestigde zusterspensionaat. In 1956 werd dit buitenverblijf verkocht en raakte het torentje in verval.
Onderwijs
Oerle heeft één basisschool, genaamd de St. Jan Baptist. Deze is opgericht in 1929.
Het huidige schoolgebouw hoorde oorspronkelijk bij het gebouwencomplex van het pensionaat van de Zusters van Liefde.
In 1854 vestigden deze Zusters zich in Oerle, waar zij aan de Oude Kerkstraat een bijzondere meisjesschool begonnen.
Hier kregen de meisjes les in de Nederlandse taal, naaien en handwerken.
Nadat de bijzondere en de openbare scholen in 1921 bij wet gelijkgesteld waren, werd in 1929 de toenmalige openbare jongensschool omgezet in een rooms-katholieke jongensschool voor gewoon lager onderwijs.
Jarenlang volgden dan de jongens het onderwijs aan de St. Jan Baptistschool en de meisjes aan de O.L.V. van Lourdesschool in het klooster.
In 1968 werd de meisjesschool opgeheven en de jongensschool gemengd. Dit geheel werd gehuisvest in het gebouw aan de Oude Kerkstraat.
Bij een brand in 1971 ging het pensionaat grotendeels verloren, maar bleef het schoolgebouw gespaard.
In 1985 werd het basisonderwijs van Oerle hier ondergebracht.
Sport
Oerle heeft een eigen amateurvoetbalvereniging: de Rooms Katholieke Voetbal Vereniging Oerle (RKVVO). Deze is opgericht in 1942 en telt 742 leden..
Ook is er een korfbalvereniging BIO.
Een andere grote sportvereniging in Oerle is tennisvereniging De Korrel, opgericht in 1981. Deze vereniging heeft de beschikking over tien tennisbanen en telt ongeveer 800 leden.
Geboren
Anton de Bont (1889-1973), schrijver en dialectkenner.
Verenigingsleven
Het Oerse gilde Sint Jan Baptist werd opgericht in 1321.
De leden van dit gilde trainen in het gebruik van geweer, kruisboog, trommel en vaandel.
Eén maal in de drie jaar wordt het koningschieten gehouden.
Oerle kent een harmonie, genaamd Harmonie St. Cecilia. Deze is opgericht in 1907.
Natuur en landschap
Hoewel inmiddels ten oosten van Oerle de bebouwing van Veldhoven het dorp heeft bereikt, is ten westen van Oerle het karakteristieke Kempische platteland nog bewaard gebleven.
Deze omgeving kent een gevarieerd landschap van weilanden, akkerlanden en bossen.
Vele historische langgevelboerderijen zijn hier te vinden, vooral rond de brink van het gehucht Zandoerle.
Eén kilometer ten westen van Oerle, bij het gehucht Vliet, is een dierenpark gevestigd: Zoo Veldhoven.
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Oerle
Plaats in Noord-Brabant
Wijk in Veldhoven
Voormalige gemeente in Noord-Brabant
|
Onderwijs
Oerle heeft één basisschool, genaamd de St. Jan Baptist. Deze is opgericht in 1929.
Het huidige schoolgebouw hoorde oorspronkelijk bij het gebouwencomplex van het pensionaat van de Zusters van Liefde.
In 1854 vestigden deze Zusters zich in Oerle, waar zij aan de Oude Kerkstraat een bijzondere meisjesschool begonnen.
Hier kregen de meisjes les in de Nederlandse taal, naaien en handwerken.
Nadat de bijzondere en de openbare scholen in 1921 bij wet gelijkgesteld waren, werd in 1929 de toenmalige openbare jongensschool omgezet in een rooms-katholieke jongensschool voor gewoon lager onderwijs.
Jarenlang volgden dan de jongens het onderwijs aan de St. Jan Baptistschool en de meisjes aan de O.L.V. van Lourdesschool in het klooster.
In 1968 werd de meisjesschool opgeheven en de jongensschool gemengd. Dit geheel werd gehuisvest in het gebouw aan de Oude Kerkstraat.
Bij een brand in 1971 ging het pensionaat grotendeels verloren, maar bleef het schoolgebouw gespaard.
In 1985 werd het basisonderwijs van Oerle hier ondergebracht.
| 2 |
basisschool, lager onderwijs, onderwijsinstelling
|
1,963 |
GovernmentOffice
|
3045488
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kantongerecht%20Ommen
|
Kantongerecht Ommen
|
Het kantongerecht Ommen was van 1838 tot 1934 een van de kantongerechten in Nederland. Het gerecht maakte in eerste instantie gebruik van het gemeentehuis, in 1882 kreeg het een eigen gebouw dat in 1970 werd gesloopt. Ommen was een kantongerecht der 3de klasse.
Het kanton
Het kantongerecht in Ommen was de opvolger van de vrederechter die in 1810 zijn intrede had gedaan. Na de Franse tijd wilde de nieuwe Nederlandse staat een eigen rechterlijke indeling invoeren. Pas in 1828 was de wet hiervoor gereed, die echter vanwege de Belgische Opstand niet werd ingevoerd. Het duurde uiteindelijk tot 1838 voordat het kantongerecht daadwerkelijk een feit werd. Ommen werd daarbij het tweede kanton van het arrondissement Deventer. Het omvatte de gemeenten: Stad Ommen, Ambt Ommen, Den Ham, Gramsbergen, Stad Hardenberg en Ambt Hardenberg.
In 1877 werd het aantal rechtbanken en het aantal kantongerechten fors ingekrompen. In Overijssel verdween de rechtbank Deventer en de kantons Vollenhove. Raalte, Delden, Oldenzaal en Ootmarsum. Voor Ommen wijzigde er maar weinig. Het kanton bleef ongewijzigd, het werd nu ingedeeld bij het arrondissement Zwolle, als het vierde kanton. In 1933, bij de tweede herindeling, werd Ommen opgeheven.
Het gebouw
Zoals gebruikelijk was maakte het kantongerecht oorspronkelijk gebruik van het gemeentehuis in de zetel van het gerecht, de Stad Ommen. De gemeente zegde echter in 1879 de huur op omdat Ommen de ruimtes zelf nodig had. Ten behoeve van een nieuw te bouwen gerecht stelde Ommen gratis een perceel ter beschikking aan het Rijk. Het gebouw dat hier werd neergezet was ontworpen door J.F. Metzelaar naar het standaardontwerp van A.C. Pierson uit 1860. Het ontwerp werd ook gebruikt voor de kantongerechten in Hilversum, Alphen aan den Rijn, Oud-Beijerland, Apeldoorn, Zuidhorn en Geldermalsen.
Ommen
Ommen
|
Het kantongerecht Ommen was van 1838 tot 1934 een van de kantongerechten in Nederland. Het gerecht maakte in eerste instantie gebruik van het gemeentehuis, in 1882 kreeg het een eigen gebouw dat in 1970 werd gesloopt. Ommen was een kantongerecht der 3de klasse.
| 1 |
overheidskantoor, belastingdienst, gemeentehuis
|
1,916 |
EmergencyService
|
983963
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Centraal%20Militair%20Hospitaal
|
Centraal Militair Hospitaal
|
Het Centraal Militair Hospitaal (CMH) is een militair ziekenhuis in Utrecht. Het ziekenhuis valt onder het ministerie van Defensie, en specifiek onder de Defensie Gezondheidszorg, onderdeel van het Defensie Ondersteuningscommando (DOSCO).
Het CMH is er voor de militaire patiënt die er terecht kan voor medische zorg en behandeling, zodat hij of zij weer beter inzetbaar is. De zorg is specialistisch en toegespitst op de militair.
Geschiedenis
Het CMH is in 1991 ontstaan uit de samenvoeging van het Marine Hospitaal Overveen in Overveen en het Militair Hospitaal Dr. A. Mathijsen (MHAM), dat van 1940 tot 1991 gevestigd was in de buurt Oog in Al in Utrecht. Dit naar Antonius Mathijsen genoemde ziekenhuis was op zijn beurt voortgekomen uit het Groot Rijks Hospitaal ter Lering, later Rijks Hospitaal ter Instructie genoemd, een groot militair ziekenhuis met 15 zalen en 500 bedden aan de Springweg in Utrecht.
Het CMH werkt nauw samen met het ernaast gelegen Universitair Medisch Centrum Utrecht (UMC Utrecht). Het CMH legt de nadruk op poliklinische activiteiten, dagbehandeling en kortdurende opnames. Voor complexere zorg, zoals de hartbewaking, de intensive care, high en medium care en spoedeisende hulp gaan patiënten naar het UMC Utrecht.
Zie ook
Veldhospitaal
Ziekenhuis in Utrecht (stad)
Krijgsmacht van Nederland
|
Het CMH werkt nauw samen met het ernaast gelegen Universitair Medisch Centrum Utrecht (UMC Utrecht). Het CMH legt de nadruk op poliklinische activiteiten, dagbehandeling en kortdurende opnames. Voor complexere zorg, zoals de hartbewaking, de intensive care, high en medium care en spoedeisende hulp gaan patiënten naar het UMC Utrecht.
| 1 |
brandweer, spoedeisende hulp, hulpdiensten
|
915 |
MusicComposition
|
2794081
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pianosonate%20nr.%201%20%28Sciarrino%29
|
Pianosonate nr. 1 (Sciarrino)
|
Salvatore Sciarrino voltooide zijn Pianosonate nr. 1 (Primo sonata) in 1976. De meeste componisten treden met hun eerste sonateboreling in de voetstappen van hun docenten. Dat was bij Sciarrino niet mogelijk; hij is autodidact. Hij moest grotendeels alles zelf uitvinden. Toch is zijn eerste pianosonate een voortzetting van het genre dat door vele componisten binnen de klassieke muziek beoefend werd. Sciarrino's eerste sonate past van de vijf die hij tot 2010 componeerde het beste binnen het genre. Hij zou in de loop van de jaren steeds extremere sonates schrijven. Zoals in de meeste sonates binnen de klassieke muziek is Sciarrino's sonate een oefening voor en ode aan de techniek van de pianisten. Het is een zeer virtuoos stuk, waarbij de muziek draait en keert, zonder dat er iets van een melodie te ontdekken is. Het is daarbij voornamelijk een dialoog tussen de muziek die de rechterhand (hoge register) speelt en die de linkerhand (lage register) speelt. Beide zijn even virtuoos. Van het gebeuk dat in zijn latere sonates zou verschijnen is hier nog geen sprake.
Kenners en critici binnen het genre vonden toch nog een vergelijking met klassiek repertoire in Maurice Ravels Jeux d'eau en Franz Liszt Sonate in b-mineur.
De eerste uitvoering was aan Massimiliano Damerini op 19 mei 1976 tijdens het VIII Rassegna Internazionale di Musica Contemporanea-festival te Brescia.
Discografie
Uitgave Dynamic Series 2000: Massilimiliano in een opname in 1991/1992
Sciarrino 01
Compositie van Salvatore Sciarrino
Compositie voltooid in 1976
|
Sciarrino 01
Compositie van Salvatore Sciarrino
Compositie voltooid in 1976
| 2 |
muziekcompositie, muziekstuk, compositie
|
1,411 |
HowToSupply
|
5293633
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Boom%20%28bedrijf%29
|
Boom (bedrijf)
|
Boom B.V. is een Nederlandse leverancier van apparatuur en benodigdheden voor laboratoria. Het bedrijf is in 1895 opgericht te Meppel.
Geschiedenis
Boom B.V. werd opgericht in 1895 als Boom's landbouwmagazijn door J.A. Boom Sr. (1875 - 1956). Het bedrijf verkocht in de beginjaren producten voor onder andere zuivelbereiding. Deze producten werden verkocht aan lokale boeren op de markt in Meppel. Door de sterke groei van het bedrijf, was er na 10 jaar behoefte aan nieuwe bedrijfsruimte. Deze behoefte resulteerde in de aankoop van naastgelegen panden en grond aan de Kruisstaat te Meppel.
In 1943 trad de tweede generatie Boom toe in de bedrijfsleiding. Onder leiding van E. Boom (1915 - 1995) maakte het bedrijf een grote groei door. De focus verschoof van landbouwmagazijn naar laboratoriumleverancier. Door deze groei werd er in 1964 besloten om een nieuw pand te betrekken aan de Hugo de Grootstraat. Dit pand beschikte over ruimere en modernere productieruimtes, en bood een moderne kantooromgeving.
Na 32 jaar nam J.A. Boom Jr. in 1975 de leiding van het bedrijf over. Onder zijn leiding werd in 1984 Wilten Woltil B.V. uit de Bilt overgenomen. Deze overname versterkte de positie van Boom B.V. in de laboratoriumwereld waarna het hoofdgebouw in de Hugo de Grootstraat in 1985 werd gerenoveerd en voorzien van een etage.
In 1995 werd door de belangrijker wordende eisen met betrekking tot milieu, arbeidsomstandigheden en veiligheid een nieuw pand gerealiseerd aan de Rabroekenweg te Meppel. In 2010 werd de leiding overgedragen aan de vierde generatie Boom.
Eind 2022 nam Boom het familiebedrijf Antonides uit Vollenhove over. Het bedrijf, opgericht in 1962, bestaande uit vijftien collega’s, had een vergelijkbaar productpakket met benodigdheden en chemicaliën voor het lab. Antonides blijft als zelfstandige dochteronderneming van Boom opereren.
Activiteiten
Boom B.V. levert:
Laboratoriumbenodigdheden
Laboratoriumapparatuur
Chemicaliën
Chemicaliën worden deels in het eigen productielaboratorium geproduceerd, onder eigen label.
Nederlands bedrijf
Meppel
|
Boom B.V. is een Nederlandse leverancier van apparatuur en benodigdheden voor laboratoria. Het bedrijf is in 1895 opgericht te Meppel.
| 1 |
benodigdheden, verbruiksmaterialen, instructievoorraad
|
9,644 |
ItemList
|
352624
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20vlaggen%20van%20Slowaakse%20deelgebieden
|
Lijst van vlaggen van Slowaakse deelgebieden
|
Dit artikel bevat een lijst van vlaggen van Slowaakse deelgebieden. Slowakije bestaat uit acht regio's die elk een eigen vlag hebben.
Klik op 'vlag' onder de naam van een regio om naar het artikel over de betreffende vlag te gaan. De nummers achter de regionamen verwijzen naar de nummers op de kaart rechts.
Slowakije
Vlaggen
|
Dit artikel bevat een lijst van vlaggen van Slowaakse deelgebieden. Slowakije bestaat uit acht regio's die elk een eigen vlag hebben.
| 1 |
lijst, ranglijst, overzicht
|
2,503 |
FireStation
|
496019
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Houtwijk
|
Houtwijk
|
Houtwijk is een buurt in het stadsdeel Loosduinen in Den Haag met ruim 5.000 woningen. Houtwijk bevat vooral veel nieuwbouw van in en na de jaren tachtig. Er staan zowel veel koopwoningen als huurwoningen.
Wijk of buurt?
Ondanks zijn naam is Houtwijk volgens de officiële indeling van de gemeente een buurt binnen de wijk Loosduinen. (De wijk Loosduinen is op zijn beurt weer onderdeel van het stadsdeel Loosduinen.) Houtwijk heeft met al zijn nieuwbouw echter een duidelijk ander karakter dan de rest van de wijk Loosduinen.
Historie
Houtwijk was in het verleden een gebied met uitgestrekte landerijen, een veiling, textielblekerijen en kleine fabriekjes aan smalle polderslootjes, dat bij de gemeente Loosduinen hoorde. Na de annexatie van Loosduinen in 1923 behield het gebied dit karakter aanvankelijk, maar het werd langzamerhand verlaten door de gevestigde ondernemingen. Ten noordoosten van de dorpskom van Loosduinen werd in de periode tegen het eind van de jaren twintig de Burgemeestersbuurt gebouwd. Deze wijk was in de Tweede Wereldoorlog nog doelwit van een Geallieerd bombardement.
In 1973 bracht de gemeente Den Haag een plan uit voor bebouwing van het gebied. In het gebied tussen de burgemeestersbuurt en het net opgeleverde ziekenhuis Leyenburg werden 4300 woningen gebouwd. 55% van deze woningen bestaat uit eengezinswoningen. Het stedenbouwkundig ontwerp werd gemaakt door ir. R.P. Voskuil en ir. K.Y. de Neef.
De Burgemeestersbuurt werd een onderdeel van de nieuwe wijk Houtwijk, die zijn naam dankt aan de Houtweg. De Houtweg was een landweg die vanaf de toenmalige Stationsweg (nu Lippe Biesterfeldweg) liep naar de plek waar nu het Leyenburgziekenhuis staat. Deze weg vormt de ader van het nieuwe Houtwijk. Inmiddels is de Houtweg geen weg meer, maar een geasfalteerd fietspad. In 1967 werd de naam Houtweg gewijzigd in Kapelaan Meereboerweg. Dat was omdat Den Haag, waar Loosduinen op dat moment inmiddels onder viel, zelf ook al een Houtweg had (vlak bij de Hooigracht, hartje centrum).
Het is een gezinsvriendelijke wijk waar men sneller vooruitkomt met de fiets dan met de auto, vooral doordat delen van de wijk niet met een voor auto’s toegestane weg met elkaar verbonden zijn. Parkjes en slootjes zijn alleen met de fiets of lopend te doorkruisen. Spelende kinderen gaan vanuit gemeentelijk beleid, boven de automobilist. Sinds een aantal jaren wordt er vastgehouden aan het plan om in alle woonstraten die langer zijn dan 70 meter één of meerdere verkeersdrempels te leggen.
Eind jaren 1980 en begin jaren 1990 werd er op het oude gebied van de veiling en het voormalig voetbalveld van de katholieke voetbalclub G.D.A. nog een woonwijk gebouwd. Gewoonlijk gebeurt er niet veel in Houtwijk dat de pers haalt; in 2006 kwam de wijk echter in het nieuws door een familiedrama met dodelijke afloop aan de Albert Schweitzerlaan.
Door de bebouwing is er weinig meer te zien van de oude landerijen en fabriekjes, maar de sloten zijn er gedeeltelijk nog wel. Behalve de burgemeestersbuurt kent de wijk maar weinig gebouwen van voor 1973. In de overgebleven slootjes leven nog altijd vele vissoorten waar de buurtbewoners in de zomer jacht op maken. Zo zwemmen er brasems, zeelt, voorns, karpers, snoeken, baarzen en riviergrondels en in 2004 zijn er ook snoekbaarzen uitgezet.
Naast de sloten en de Burgemeestersbuurt zijn van voor de jaren zeventig maar weinig objecten over: alleen de tuindershuizen aan de Leyweg en het kantoorgebouw van Vredestein zijn nog intact gebleven.
Omgeving
Er bevinden zich nog tal van parkjes in Houtwijk, die goed worden onderhouden door de gemeente. Al is er soms vernieling door hangjongeren. De wijk kampt met graffiti, kampvuurtjes, gesloopte bankjes, stenen die uit de voetpaden worden gehaald en in de sloot worden gegooid, fietsendiefstal, speeltuintjes die worden vernield en bruggetjes die worden bezet door groepen intimiderende jongeren. In december 2007 vond er volgens bronnen een grootschalige politiecontrole plaats in de wijk om op het bezit van drugs, wapens en illegaal vuurwerk te controleren.
In de wijk worden nu sportveldjes aangelegd van hoge kwaliteit en is er een voetbalveld met kunstgras. De wijk wordt in de gaten gehouden door buurtwachten. Ook honduitlaters krijgen te maken met de buurtwachten, omdat honden alleen los mogen lopen waar dat is aangegeven, en excrementen opgeruimd dienen te worden.
In augustus 2007 is er op het bedrijventerrein Zichtenburg een zendmast van Digitenne geplaatst. Deze mast heeft een hoogte van 150 meter en is hiermee het hoogste punt van Den Haag. Deze mast is zowat in heel Den Haag waarneembaar. 's Nachts is de mast in de top verlicht met twee rode lampen.
Ligging
Houtwijk grenst onder andere aan het oude dorp Loosduinen en aan de wijken Waldeck, Kraayenstein alsmede aan het stadsdeel Escamp. Het vormt het noordoostelijk deel van het stadsdeel Loosduinen.
Als stelregel wordt gezegd dat Houtwijk tussen de Leyweg, de Oude Haagweg, de Lippe-Biesterfeldweg, de Margaretha van Hennebergweg en de Escamplaan ligt. Maar ook de bedrijventerreinen Zichtenburg en Kerketuinen (tussen de Escamplaan en de Meppelweg) horen bij de wijk.
Indeling
De inwoners delen hun wijk zelf in twee delen in, Houtwijk 1 en Houtwijk 2 - ook wel Eerste Houtwijk en Tweede Houtwijk genoemd. Houtwijk 1 bestaat uit het stuk tussen de Houtwijklaan en de Leyweg (onder andere Architectenbuurt) en Houtwijk 2 is het deel tussen de wijken Loosduinen en Kraayenstein en dezelfde Houtwijklaan. De Burgemeestersbuurt, ook wel 'de Hovy' genoemd (naar burgemeester Hovy, de laatste burgemeester van Loosduinen, die ook met een laannaam geëerd werd), en de verzetsheldenbuurt liggen aan de kant van Houtwijk 2, maar lijken beide noch bij Houtwijk 1, noch bij Houtwijk 2 te horen.
Buurten
Het bewoonde deel van Houtwijk (woonwijk) bestaat uit acht buurten. Deze buurten onderscheiden zich door de indeling van de straatnamen, alhoewel sommige (tussenliggende) straten toponiemen zijn.
Architectenbuurt
De architectenbuurt (Houtwijk 1) bestaat uit huizen die in de beginjaren ’80 van de 20e eeuw zijn opgeleverd. De straatnamen zijn vernoemd naar bekende architecten die gebouwen in Den Haag ontworpen hebben. Zo staan Hendrik Petrus Berlage (Architect Berlagelaan) en Karel de Bazel (Architect de Bazelstraat) op de straatnaambordjes.
De buurt bestaat uit koophuizen die door de wat beter gesitueerde middenklassen bewoond worden. Het is er groen: er is een park en de huizen hebben tuinen.
Burgemeestersbuurt/De Hovy's
De burgemeestersbuurt bevat de oudste huizen van Houtwijk, uit de periode 1925-1935. De straten zijn vernoemd naar burgemeesters en wethouders van de vroegere gemeente Loosduinen. De langste straat uit de buurt, de Burgemeester Hovylaan, is vernoemd naar Hendrik Willem Hovy, de laatste burgemeester van Loosduinen.
De buurt bestaat voornamelijk uit huurhuizen. Midden in de burgemeestersbuurt is aan het einde van de jaren negentig de voormalige LTS vervangen door een klein blokje huizen.
Aan de verzetsheldenbuurt grenzen het Haags Pop Centrum, een muziekschool, een buurthuis en de Loosduinse rooms-katholieke kerk.
Historicibuurt
De historicibuurt (Houtwijk 2) ligt direct aan de zuidkant van de Houtwijklaan. De huizen stammen uit de beginjaren 1980. Nederlandse historici vormen de bron van de straatnamen. O.a. Jacques Presser (Dr. J. Presserstraat) is hier te vinden.
De buurt, met koop- en huurhuizen, wordt voornamelijk door de middenklassen bewoond. Langzamerhand komen er meer allochtonen in deze buurt wonen.
De buurt grenst aan de Escamplaan, waar bij de kruising met de Houtwijklaan een brandweerkazerne is gebouwd.
Kunstenaarsbuurt
De kunstenaarsbuurt (Houtwijk 2) ligt rond het winkelcentrum Houtwijk. De Huizen stammen uit de jaren 80 van de 20e eeuw. De straten zijn vernoemd naar kunstenaars en kunstverzamelaars. Zo is naar de beeldhouwers Albert Termote en Mari Andriessen een straat vernoemd.
De buurt, met koop- en huurhuizen, wordt voornamelijk bewoond door de middenklassen. Deze buurt is het meest vergrijsde deel van Houtwijk. Door de aanwezige parkjes en begroeide stukken is dit een groene buurt.
De buurt bevat twee basisscholen en een winkelcentrum. Ook is het wijkpark Bokkefort hier te vinden.
Mensenrechtenbuurt
Ten noorden van Houtwijk, grenzend aan de Leyweg, ligt de Mensenrechtenbuurt (Houtwijk 1). De leeftijd van de woningen verschilt per deel. Aan de Leyweg staat een rijtje kleine tuindershuizen uit circa 1930, die bijzonder zijn vanwege hun 80 meter diepe, smalle tuinen. Het hart van de wijk bestaat uit de Laan van de Mensenrechten. De huizen stammen uit de jaren tachtig en negentig; in 2004 kwam hier het nieuwste huizenblok van Houtwijk gereed. De straten eromheen zijn vernoemd naar internationale figuren die geweldloos voor de mensenrechten streden, en soms vanwege hun denkbeelden om het leven zijn gekomen. Martin Luther King (Martin Luther Kinglaan), Mahatma Gandhi (Mahatma Gandhistraat) en Salvador Allende zijn hier bijvoorbeeld op een straatnaambord te vinden. Het opvallende, zeer modern ogende woon- en werkgebouw 'Hagehoek' staat op de hoek van de Volendamlaan en de Oude Haagweg, in de uiterste noordpunt van Houtwijk.
De buurt bestaat uit koop- en huurhuizen. Er zijn zowel eengezinswoningen als portiekwoningen te vinden. De buurt wordt vooral door gezinnen uit de middenklasse bewoond. Ook deze wijk heeft een groen gezicht en is erg kindvriendelijk.
Raadsledenbuurt
De raadsledenbuurt (Houtwijk 2) bestaat net als de meeste buurten in Houtwijk uit woningen uit de beginjaren 1980. De straten uit deze buurt zijn vernoemd naar Loosduinse raadsleden uit de tijd dat het stadsdeel van Den Haag nog een zelfstandige gemeente was. O.a. de raadsleden Cornelis Arie van Beveren (C.A. van Beverenstraat/-plein) en Quirinus Adrianus Nederpel (Q.A. Nederpelstraat) zijn hier vereeuwigd.
De buurt bestaat voornamelijk uit koophuizen. Er zijn wat portiekwoningen, maar er zijn voornamelijk eengezinswoningen te vinden. De huizen worden bewoond door de middenklasse. Door de aanwezigheid van slootjes, bermen, parkjes en grasveldjes is ook deze buurt erg groen. Aangezien de ingangen voor de wijk aan 1 kant zitten, is er geen doorgaand verkeer in deze wijk. Op de rand van de wijk na, is het volledig een erf dan wel een 30-kilometerzone.
De voetbalclub SV Houtwijk (voorheen RAVA) is hier te vinden. Ook bevat de buurt een begraafplaats.
Verzetsheldenbuurt
De verzetsheldenbuurt is aan het einde van de jaren 1980 opgeleverd. Voordat hier huizen werden gebouwd was de Loosduinse veiling hier gevestigd. De grachten waar de handelsbootjes met tuinbouwproducten overheen voeren, fungeren nu als omheining van de buurt. De straten uit deze buurt zijn vernoemd naar Nederlandse verzetslieden uit de Tweede Wereldoorlog. Zo is Anton de Kom (Anton de Komstraat) hier te vinden.
De buurt bestaat uit koophuizen. De huizen worden vooral door de wat beter gesitueerden bewoond. Het grootste deel bestaat uit eengezinswoningen, maar er bevinden zich ook zes flats in de buurt. Op elke hoek van een blok met eengezinswoningen zitten portiekwoningen. Door de grasvelden en het uitzicht aan de oostkant op bosjes is het voor een deel een groene buurt. Maar dit geldt niet voor elk deel. Al zorgen de begroeide tuinen ook voor een groen aanzicht.
Aan de ingang van de buurt, bij de Bram Frosstraat, staat een monument ter nagedachtenis van de Tweede Wereldoorlog. Dit monument kwam in in de jaren na 1945 als vervanging van een provisorisch herdenkingsmonument dat door de leider van de binnenlandse strijdkrachten van Loosduinen tijdens de bevrijding werd opgezet.
Vredestein
Vredestein (Houtwijk 1) is een buurt die uit twee straten bestaat, de Laan van Vredestein en de Laan van der Kroft. De buurt ligt direct aan de noordoostzijde van de Houtwijklaan. De namen zijn toponiemen: de Laan van der Kroft is vernoemd naar vroegere eigenaren van de grond, de familie Van Der Kroft; zo heette de straat ook al voor de komst van de nieuwbouw. De Laan van Vredestein dankt zijn naam aan de tuinderswoning ‘Vredestein’ die daar heeft gestaan. Deze naam is in 1905 gegeven door huisschilder Tazelaar. Slechts vier jaar later werd de gelijknamige rubberfabriek op dat terrein werd gevestigd. Deze heeft daar tot 1980 gestaan. De firma Vredestein is vooral bekend als producent van autobanden. De fabriek zelf is afgebroken, maar het bijbehorende kantorengebouw bestaat (in 2019) nog wel. Na het vertrek van Vredestein was er het hoofdkantoor van zorgverzekeraar Azivo gevestigd tot het in september 2011 verhuisde naar de Haagse Laan van Nieuw Oost Indië.
Alle huizen in de buurt zijn koopwoningen. De woningen zijn redelijk ruim en hebben meestal een tuin. De Laan van der Kroft heeft een groot grasveld in het midden, maar in de Laan van Vredestein is weinig openbaar groen te vinden. Wel wordt de buurt door een groenstrook aan een sloot gescheiden van de Architectenbuurt.
Onderwijs en sport
In Houtwijk bevindt zich een aantal basisscholen. Deze scholen hebben verschillende ideologieën. Er wordt montessorionderwijs, openbaar onderwijs, christelijk onderwijs en nutsonderwijs aangeboden. Middelbare scholen zijn er niet meer. Tot eind jaren negentig stond er in de burgemeestersbuurt een LTS, maar deze heeft plaats moeten maken voor nieuwe eengezinswoningen.
In de wijk is één voetbalclub gevestigd, SV Houtwijk (voorheen RAVA). Ook is er nabij het winkelcentrum een scoutingvereniging. Vanwege de vele parken, brede fietspaden en grasvelden wordt er ook ongeorganiseerd gesport. De bewoners voetballen, hardlopen en basketballen op die terreinen.
Winkelen
Houtwijk heeft een winkelcentrum dat naar de wijk vernoemd is. Het is een klein winkelcentrum met twee supermarkten, een drogist en wat kleinere speciaalzaken. Door de winkelstraat loopt een heus grachtje met een (mini-)winkelpassage eroverheen.
In het oosten liggen de bedrijventerreinen Zichtenburg en Kerketuinen. Behalve gemeentelijke instellingen zijn hier autodealers, groothandels en andere bedrijven te vinden.
Bekende Houtwijkers
Sandro Calabro, voetballer
Marcel Pronk, voetballer
Taalkundig
Vaak wordt ten onrechte (meestal door niet-Hagenaars) het lidwoord "de" voor Houtwijk geplaatst, bijvoorbeeld: 'Hij is geboren in de Houtwijk'. Echter, de correcte versie luidt: 'Hij is in Houtwijk geboren'. Zoals: 'Hij is in Katwijk geboren'.
Houtwijk vóór 1970
Er staat weinig over de geschiedenis van dit gebied op schrift. Beeldende (jeugd)herinneringen aan de Leyweg en omgeving zijn te vinden in het boek van Henk Lemckert: Het beste Westen. Gedachten over, herinneringen aan en plaatjes van de Vruchtenbuurt tijdens de jaren vijftig (Den Haag, 2003), en in het boek van J.M. Knaud: Het wilde Westen. Herinneringen aan de Haagse Vruchtenbuurt en ommelanden van weleer (Den Haag, 1983). Een klein aantal foto's staat op de website van het Haags Gemeentearchief.
Openbaar vervoer
In 1882 ging de WSM stoomtram rijden "boven" dit gebied, op de Haagweg, nu Oude Haagweg. In 1883 opende de stoomtramlijn vanuit Loosduinen naar het Westland. In 1932 verviel het deel tussen Loosduinen en Den Haag Lijnbaan. 51 jaar later kwam op ongeveer diezelfde route tramlijn 2 te rijden. Aan de Stationsweg (nu Lippe Biesterfeldweg) was het WSM-station met remise en hoofdkantoor. Het voormalig hoofdkantoor is nog aanwezig.
Wijk in Den Haag
Loosduinen
|
De buurt grenst aan de Escamplaan, waar bij de kruising met de Houtwijklaan een brandweerkazerne is gebouwd.
| 2 |
brandweerkazerne, brandweer, hulpdiensten
|
1,396 |
HighSchool
|
2171619
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Edith%20Stein%20College
|
Edith Stein College
|
Het Edith Stein College is een middelbare school in Den Haag.
Naam
Het college stond vroeger bekend als het Rooms-Katholiek Meisjes Lyceum. Meisjes en jongens gingen vroeger naar verschillende scholen. Katholieke jongens uit Den Haag gingen naar het Aloysius College aan de Oostduinlaan. Vanaf 1961 heette de school het Edith Stein Lyceum voor meisjes en sinds 1970 het Edith Stein College. Met de naam wordt de rooms-katholieke martelares en heilige Edith Stein geëerd. In de wandeling wordt de school aangeduid als 'het Edith Stein'. Tegenwoordig profileert de school zich ook als Edith Stein College. Voorheen Internationaal College Edith Stein.
Locaties en bestuur
De school werd in 1915 opgericht door de Antonius Abt parochie. Ze werd gehuisvest in gebouwen aan de Amaliastraat. Het schoolbestuur werd in 1920 overgenomen door de Sint-Willibrordus Vereniging van Den Haag.
In 1931 werd een nieuw gebouw in gebruik genomen op de locatie van de in 1919 afgebrande Oranjekazerne aan de Nieuwe Schoolstraat / Mauritskade. Uitbreidingen werden vanaf 1953 gevestigd aan het nabijgelegen Louis Couperusplein (voorheen 'Lyceumplein' geheten). In 1971 werd de St. Michael Mavo opgenomen in dezelfde schoolvereniging. In 2015 is het de school eindelijk gelukt om een nieuw gebouw neer te zetten (op dezelfde locatie). Hierbij is onder andere de oude kapel wel behouden gebleven.
Samen 11 andere (inter) confessionele middelbare scholen in Den Haag (met onder meer het Corbulo College in Voorburg (de vroegere Vlietschool) en het Montaigne Lyceum in Den Haag) maakt de school sinds 2016 deel uit van LVODH, dat op haar beurt weer onderdeel is van Lucas Onderwijs, een van de grootste schoolbesturen van Nederland.
Band met andere instellingen of verenigingen
De school was betrokken bij de oprichting van het Edith Stein Concours waar klassieke muziek, jazz en compositie wordt gepromoot naar jonge mensen van 12 tot 19 jaar toe. Het Concours werd in 1990 hernoemd naar het Prinses Christina Concours.
Meisjes van het lyceum maakten deel uit van de in 1932 opgerichte katholieke hockeyclub. Deze club, het tegenwoordige H.C.C. Groen-Geel, dankt zijn bloei dan ook aan het lyceum, thans college.
er is ook een natuurkunde YouTube kanaal
Externe links
Edith Stein College
LVODH
Lucas Onderwijs
School in Den Haag
School in het voortgezet onderwijs in Nederland
Christelijk onderwijs in Den Haag
|
Het Edith Stein College is een middelbare school in Den Haag.
| 1 |
middelbare school, voortgezet onderwijs, scholengemeenschap
|
9,610 |
HomeAndConstructionBusiness
|
786334
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Marc%20Cordeel
|
Marc Cordeel
|
Marc Cordeel (Sint-Niklaas, 12 april 1946) is een Belgisch politicus voor de Open Vld.
Levensloop
Hij volgde algemeen vormende scholing en technisch secundair onderwijs. Cordeel werd aannemer en stichtte samen met zijn broer Dirk het bouwbedrijf Cordeel. In 1989 deed hij voor de toenmalige PVV zijn intrede in de lokale politiek in Temse. Hij werd onmiddellijk gemeenteraadslid en schepen van middenstand, nutsvoorzieningen en sport.
Hij was tevens van 1991 tot 1995 lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers voor het arrondissement Sint-Niklaas. In de periode januari 1992-mei 1992 had hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook zitting in de Vlaamse Raad. De Vlaamse Raad was vanaf 21 oktober 1980 de opvolger van de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap, die op 7 december 1971 werd geïnstalleerd, en was de voorloper van het huidige Vlaams Parlement.
Bij de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het Vlaams Parlement van 21 mei 1995 werd hij verkozen in de kieskring kieskring Sint-Niklaas-Dendermonde. Ook na de volgende Vlaamse verkiezingen van 13 juni 1999 bleef hij Vlaams volksvertegenwoordiger. Na de verkiezingen van 13 juni 2004 volgde hij op 6 juli 2004 Karel De Gucht op voor de kieskring Oost-Vlaanderen. In februari 2008 nam hij ontslag uit dit mandaat en werd hij als Vlaams volksvertegenwoordiger opgevolgd door Fientje Moerman, die in oktober 2007 ontslag had genomen als minister in de Vlaamse Regering. Datzelfde jaar kondigde hij tevens zijn vertrek aan uit de lokale politiek en stapte hij op als schepen. Hij werd als schepen vervangen door Wim Van Rossen. In het Vlaams Parlement maakte hij deel uit van de Commissie voor Openbare Werken, Mobiliteit en Energie. Sinds 10 maart 2008 mag hij zich ere-Vlaams volksvertegenwoordiger noemen. Die eretitel werd hem toegekend door het Bureau (dagelijks bestuur) van het Vlaams Parlement.
Zijn bedrijf maakt deel uit van het consortium Noriant, waarmee onderhandeld wordt voor de bouw van de Oosterweelverbinding te Antwerpen.
Marc Cordeel is de grootvader van autocoureur Amaury Cordeel.
Open Vld-politicus
Schepen van Temse
Vlaams Parlementslid
Belgisch volksvertegenwoordiger
|
Levensloop
Hij volgde algemeen vormende scholing en technisch secundair onderwijs. Cordeel werd aannemer en stichtte samen met zijn broer Dirk het bouwbedrijf Cordeel. In 1989 deed hij voor de toenmalige PVV zijn intrede in de lokale politiek in Temse. Hij werd onmiddellijk gemeenteraadslid en schepen van middenstand, nutsvoorzieningen en sport.
| 2 |
bouwbedrijf, aannemer, constructiebedrijf
|
10,551 |
URL
|
3695179
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20planeto%C3%AFden%203401-3500
|
Lijst van planetoïden 3401-3500
|
Dit is een lijst van planetoïden 3401-3500. Voor de volledige lijst zie de lijst van planetoïden.
{| class="wikitable"
! Naam
! Voorlopige naamgeving
! Datum ontdekking
! Ontdekker
|-|-
| (3401) Vanphilos || 1981 PA || 1 augustus 1981 || Harvard Observatory
|-
| (3402) Wisdom || 1981 PB || 5 augustus 1981 || E. Bowell
|-
| (3403) Tammy || 1981 SW || 25 september 1981 || L. G. Taff
|-
| (3404) Hinderer || 1934 CY || 4 februari 1934 || K. Reinmuth
|-
| (3405) Daiwensai || 1964 UQ || 30 oktober 1964 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3406) Omsk || 1969 DA || 21 februari 1969 || B. A. Burnasheva
|-
| (3407) Jimmysimms || 1973 DT || 28 februari 1973 || L. Kohoutek
|-
| (3408) Shalamov || 1977 QG4 || 18 augustus 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3409) Abramov || 1977 RE6 || 9 september 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3410) Vereshchagin || 1978 SZ7 || 26 september 1978 || L. V. Zhuravleva
|-
| (3411) Debetencourt || 1980 LK || 2 juni 1980 || H. Debehogne
|-
| (3412) Kafka || 1983 AU2 || 10 januari 1983 || R. L. Kirk, D. J. Rudy
|-
| (3413) Andriana || 1983 CB3 || 15 februari 1983 || N. G. Thomas
|-
| (3414) Champollion || 1983 DJ || 19 februari 1983 || E. Bowell
|-
| (3415) Danby || 1928 SL || 22 september 1928 || K. Reinmuth
|-
| (3416) Dorrit || 1931 VP || 8 november 1931 || K. Reinmuth
|-
| (3417) Tamblyn || 1937 GG || 1 april 1937 || K. Reinmuth
|-
| (3418) Izvekov || 1973 QZ1 || 31 augustus 1973 || T. M. Smirnova
|-
| (3419) Guth || 1981 JZ || 8 mei 1981 || Ladislav Brožek
|-
| (3420) Standish || 1984 EB || 1 maart 1984 || E. Bowell
|-
| (3421) Yangchenning || 1975 WK1 || 26 november 1975 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3422) Reid || 1978 OJ || 28 juli 1978 || Perth Observatory
|-
| (3423) Slouka || 1981 CK || 9 februari 1981 || Ladislav Brožek
|-
| (3424) Nušl || 1982 CD || 14 februari 1982 || L. Brožek
|-
| (3425) Hurukawa || 1929 BD || 29 januari 1929 || K. Reinmuth
|-
| (3426) Seki || 1932 CQ || 5 februari 1932 || K. Reinmuth
|-
| (3427) Szentmártoni || 1938 AD || 6 januari 1938 || G. Kulin
|-
| (3428) Roberts || 1952 JH || 1 mei 1952 || Universiteit van Indiana
|-
| (3429) Chuvaev || 1974 SU1 || 19 september 1974 || L. I. Chernykh
|-
| (3430) Bradfield || 1980 TF4 || 9 oktober 1980 || C. S. Shoemaker
|-
| (3431) Nakano || 1984 QC || 24 augustus 1984 || T. Seki
|-
| (3432) Kobuchizawa || 1986 EE || 7 maart 1986 || M. Inoue, O. Muramatsu, T. Urata
|-
| (3433) Fehrenbach || 1963 TJ1 || 15 oktober 1963 || Universiteit van Indiana
|-
| (3434) Hurless || 1981 VO || 2 november 1981 || B. A. Skiff
|-
| (3435) Boury || 1981 XC2 || 2 december 1981 || F. Dossin
|-
| (3436) Ibadinov || 1976 SS3 || 24 september 1976 || N. S. Chernykh
|-
| (3437) Kapitsa || 1982 UZ5 || 20 oktober 1982 || L. G. Karachkina
|-
| (3438) Inarradas || 1974 SD5 || 21 september 1974 || Felix Aguilar Observatory
|-
| (3439) Lebofsky || 1983 RL2 || 4 september 1983 || E. Bowell
|-
| (3440) Stampfer || 1950 DD || 17 februari 1950 || K. Reinmuth
|-
| (3441) Pochaina || 1969 TS1 || 8 oktober 1969 || L. I. Chernykh
|-
| (3442) Yashin || 1978 TO7 || 2 oktober 1978 || L. V. Zhuravleva
|-
| (3443) Leetsungdao || 1979 SB1 || 26 september 1979 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3444) Stepanian || 1980 RJ2 || 7 september 1980 || N. S. Chernykh
|-
| (3445) Pinson || 1983 FC || 16 maart 1983 || E. Barr
|-
| (3446) Combes || 1942 EB || 12 maart 1942 || K. Reinmuth
|-
| (3447) Burckhalter || 1956 SC || 29 september 1956 || Universiteit van Indiana
|-
| (3448) Narbut || 1977 QA5 || 22 augustus 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3449) Abell || 1978 VR9 || 7 november 1978 || E. F. Helin, S. J. Bus
|-
| (3450) Dommanget || 1983 QJ || 31 augustus 1983 || H. Debehogne
|-
| (3451) Mentor || 1984 HA1 || 19 april 1984 || A. Mrkos
|-
| (3452) Hawke || 1980 OA || 17 juli 1980 || E. Bowell
|-
| (3453) Dostoevsky || 1981 SS5 || 27 september 1981 || L. G. Karachkina
|-
| (3454) Lieske || 1981 WB1 || 24 november 1981 || E. Bowell
|-
| (3455) Kristensen || 1985 QC || 20 augustus 1985 || E. Bowell
|-
| (3456) Etiennemarey || 1985 RS2 || 5 september 1985 || H. Debehogne
|-
| (3457) Arnenordheim || 1985 RA3 || 5 september 1985 || H. Debehogne
|-
| (3458) Boduognat || 1985 RT3 || 7 september 1985 || H. Debehogne
|-
| (3459) Bodil || 1986 GB || 2 april 1986 || P. Jensen
|-
| (3460) Ashkova || 1973 QB2 || 31 augustus 1973 || T. M. Smirnova
|-
| (3461) Mandelshtam || 1977 SA1 || 18 september 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3462) Zhouguangzhao || 1981 UA10 || 25 oktober 1981 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3463) Kaokuen || 1981 XJ2 || 3 december 1981 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3464) Owensby || 1983 BA || 16 januari 1983 || E. Bowell
|-
| (3465) Trevires || 1984 SQ5 || 20 september 1984 || H. Debehogne
|-
| (3466) Ritina || 1975 EA6 || 6 maart 1975 || N. S. Chernykh
|-
| (3467) Bernheim || 1981 SF2 || 26 september 1981 || N. G. Thomas
|-
| (3468) Urgenta || 1975 AM || 7 januari 1975 || P. Wild
|-
| (3469) Bulgakov || 1982 UL7 || 21 oktober 1982 || L. G. Karachkina
|-
| (3470) Yaronika || 1975 ES || 6 maart 1975 || N. S. Chernykh
|-
| (3471) Amelin || 1977 QK2 || 21 augustus 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3472) Upgren || 1981 EJ10 || 1 maart 1981 || S. J. Bus
|-
| (3473) Sapporo || 1924 EG || 7 maart 1924 || K. Reinmuth
|-
| (3474) Linsley || 1962 HE || 27 april 1962 || Universiteit van Indiana
|-
| (3475) Fichte || 1972 TD || 4 oktober 1972 || L. Kohoutek
|-
| (3476) Dongguan || 1978 UF2 || 28 oktober 1978 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3477) Kazbegi || 1979 KH || 19 mei 1979 || R. M. West
|-
| (3478) Fanale || 1979 XG || 14 december 1979 || E. Bowell
|-
| (3479) Malaparte || 1980 TQ || 3 oktober 1980 || Z. Vávrová
|-
| (3480) Abante || 1981 GB || 1 april 1981 || E. Bowell
|-
| 3481) - )|| 1982 DS6 || 19 februari 1982 || Peking Observatory
|-
| (3482) Lesnaya || 1975 VY4 || 2 november 1975 || T. M. Smirnova
|-
| (3483) Svetlov || 1976 YP2 || 16 december 1976 || L. I. Chernykh
|-
| (3484) Neugebauer || 1978 NE || 10 juli 1978 || E. F. Helin, E. M. Shoemaker
|-
| (3485) Barucci || 1983 NU || 11 juli 1983 || E. Bowell
|-
| (3486) Fulchignoni || 1984 CR || 5 februari 1984 || E. Bowell
|-
| (3487) Edgeworth || 1978 UF || 28 oktober 1978 || H. L. Giclas
|-
| (3488) Brahic || 1980 PM || 8 augustus 1980 || E. Bowell
|-
| (3489) Lottie || 1983 AT2 || 10 januari 1983 || K. E. Herkenhoff, G. W. Ojakangas
|-
| (3490) Šolc || 1984 SV || 20 september 1984 || A. Mrkos
|-
| (3491) Fridolin || 1984 SM4 || 30 september 1984 || P. Wild
|-
| (3492) Petra-Pepi || 1985 DQ || 16 februari 1985 || M. Mahrová
|-
| (3493) Stepanov || 1976 GR6 || 3 april 1976 || N. S. Chernykh
|-
| (3494) Purple Mountain || 1980 XW || 7 december 1980 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3495) Colchagua || 1981 NU || 2 juli 1981 || L. E. González
|-
| (3496) Arieso || 1977 RC || 5 september 1977 || H.-E. Schuster
|-
| (3497) Innanen || 1941 HJ || 19 april 1941 || L. Oterma
|-
| (3498) Belton || 1981 EG14 || 1 maart 1981 || S. J. Bus
|-
| (3499) Hoppe || 1981 VW1 || 3 november 1981 || F. Börngen, K. Kirsch
|-
| (3500) Kobayashi || 1919 SD || 18 september 1919 || K. Reinmuth|}
Planetoïdenlijsten
|
{| class="wikitable"
! Naam
! Voorlopige naamgeving
! Datum ontdekking
! Ontdekker
|-|-
| (3401) Vanphilos || 1981 PA || 1 augustus 1981 || Harvard Observatory
|-
| (3402) Wisdom || 1981 PB || 5 augustus 1981 || E. Bowell
|-
| (3403) Tammy || 1981 SW || 25 september 1981 || L. G. Taff
|-
| (3404) Hinderer || 1934 CY || 4 februari 1934 || K. Reinmuth
|-
| (3405) Daiwensai || 1964 UQ || 30 oktober 1964 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3406) Omsk || 1969 DA || 21 februari 1969 || B. A. Burnasheva
|-
| (3407) Jimmysimms || 1973 DT || 28 februari 1973 || L. Kohoutek
|-
| (3408) Shalamov || 1977 QG4 || 18 augustus 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3409) Abramov || 1977 RE6 || 9 september 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3410) Vereshchagin || 1978 SZ7 || 26 september 1978 || L. V. Zhuravleva
|-
| (3411) Debetencourt || 1980 LK || 2 juni 1980 || H. Debehogne
|-
| (3412) Kafka || 1983 AU2 || 10 januari 1983 || R. L. Kirk, D. J. Rudy
|-
| (3413) Andriana || 1983 CB3 || 15 februari 1983 || N. G. Thomas
|-
| (3414) Champollion || 1983 DJ || 19 februari 1983 || E. Bowell
|-
| (3415) Danby || 1928 SL || 22 september 1928 || K. Reinmuth
|-
| (3416) Dorrit || 1931 VP || 8 november 1931 || K. Reinmuth
|-
| (3417) Tamblyn || 1937 GG || 1 april 1937 || K. Reinmuth
|-
| (3418) Izvekov || 1973 QZ1 || 31 augustus 1973 || T. M. Smirnova
|-
| (3419) Guth || 1981 JZ || 8 mei 1981 || Ladislav Brožek
|-
| (3420) Standish || 1984 EB || 1 maart 1984 || E. Bowell
|-
| (3421) Yangchenning || 1975 WK1 || 26 november 1975 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3422) Reid || 1978 OJ || 28 juli 1978 || Perth Observatory
|-
| (3423) Slouka || 1981 CK || 9 februari 1981 || Ladislav Brožek
|-
| (3424) Nušl || 1982 CD || 14 februari 1982 || L. Brožek
|-
| (3425) Hurukawa || 1929 BD || 29 januari 1929 || K. Reinmuth
|-
| (3426) Seki || 1932 CQ || 5 februari 1932 || K. Reinmuth
|-
| (3427) Szentmártoni || 1938 AD || 6 januari 1938 || G. Kulin
|-
| (3428) Roberts || 1952 JH || 1 mei 1952 || Universiteit van Indiana
|-
| (3429) Chuvaev || 1974 SU1 || 19 september 1974 || L. I. Chernykh
|-
| (3430) Bradfield || 1980 TF4 || 9 oktober 1980 || C. S. Shoemaker
|-
| (3431) Nakano || 1984 QC || 24 augustus 1984 || T. Seki
|-
| (3432) Kobuchizawa || 1986 EE || 7 maart 1986 || M. Inoue, O. Muramatsu, T. Urata
|-
| (3433) Fehrenbach || 1963 TJ1 || 15 oktober 1963 || Universiteit van Indiana
|-
| (3434) Hurless || 1981 VO || 2 november 1981 || B. A. Skiff
|-
| (3435) Boury || 1981 XC2 || 2 december 1981 || F. Dossin
|-
| (3436) Ibadinov || 1976 SS3 || 24 september 1976 || N. S. Chernykh
|-
| (3437) Kapitsa || 1982 UZ5 || 20 oktober 1982 || L. G. Karachkina
|-
| (3438) Inarradas || 1974 SD5 || 21 september 1974 || Felix Aguilar Observatory
|-
| (3439) Lebofsky || 1983 RL2 || 4 september 1983 || E. Bowell
|-
| (3440) Stampfer || 1950 DD || 17 februari 1950 || K. Reinmuth
|-
| (3441) Pochaina || 1969 TS1 || 8 oktober 1969 || L. I. Chernykh
|-
| (3442) Yashin || 1978 TO7 || 2 oktober 1978 || L. V. Zhuravleva
|-
| (3443) Leetsungdao || 1979 SB1 || 26 september 1979 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3444) Stepanian || 1980 RJ2 || 7 september 1980 || N. S. Chernykh
|-
| (3445) Pinson || 1983 FC || 16 maart 1983 || E. Barr
|-
| (3446) Combes || 1942 EB || 12 maart 1942 || K. Reinmuth
|-
| (3447) Burckhalter || 1956 SC || 29 september 1956 || Universiteit van Indiana
|-
| (3448) Narbut || 1977 QA5 || 22 augustus 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3449) Abell || 1978 VR9 || 7 november 1978 || E. F. Helin, S. J. Bus
|-
| (3450) Dommanget || 1983 QJ || 31 augustus 1983 || H. Debehogne
|-
| (3451) Mentor || 1984 HA1 || 19 april 1984 || A. Mrkos
|-
| (3452) Hawke || 1980 OA || 17 juli 1980 || E. Bowell
|-
| (3453) Dostoevsky || 1981 SS5 || 27 september 1981 || L. G. Karachkina
|-
| (3454) Lieske || 1981 WB1 || 24 november 1981 || E. Bowell
|-
| (3455) Kristensen || 1985 QC || 20 augustus 1985 || E. Bowell
|-
| (3456) Etiennemarey || 1985 RS2 || 5 september 1985 || H. Debehogne
|-
| (3457) Arnenordheim || 1985 RA3 || 5 september 1985 || H. Debehogne
|-
| (3458) Boduognat || 1985 RT3 || 7 september 1985 || H. Debehogne
|-
| (3459) Bodil || 1986 GB || 2 april 1986 || P. Jensen
|-
| (3460) Ashkova || 1973 QB2 || 31 augustus 1973 || T. M. Smirnova
|-
| (3461) Mandelshtam || 1977 SA1 || 18 september 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3462) Zhouguangzhao || 1981 UA10 || 25 oktober 1981 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3463) Kaokuen || 1981 XJ2 || 3 december 1981 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3464) Owensby || 1983 BA || 16 januari 1983 || E. Bowell
|-
| (3465) Trevires || 1984 SQ5 || 20 september 1984 || H. Debehogne
|-
| (3466) Ritina || 1975 EA6 || 6 maart 1975 || N. S. Chernykh
|-
| (3467) Bernheim || 1981 SF2 || 26 september 1981 || N. G. Thomas
|-
| (3468) Urgenta || 1975 AM || 7 januari 1975 || P. Wild
|-
| (3469) Bulgakov || 1982 UL7 || 21 oktober 1982 || L. G. Karachkina
|-
| (3470) Yaronika || 1975 ES || 6 maart 1975 || N. S. Chernykh
|-
| (3471) Amelin || 1977 QK2 || 21 augustus 1977 || N. S. Chernykh
|-
| (3472) Upgren || 1981 EJ10 || 1 maart 1981 || S. J. Bus
|-
| (3473) Sapporo || 1924 EG || 7 maart 1924 || K. Reinmuth
|-
| (3474) Linsley || 1962 HE || 27 april 1962 || Universiteit van Indiana
|-
| (3475) Fichte || 1972 TD || 4 oktober 1972 || L. Kohoutek
|-
| (3476) Dongguan || 1978 UF2 || 28 oktober 1978 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3477) Kazbegi || 1979 KH || 19 mei 1979 || R. M. West
|-
| (3478) Fanale || 1979 XG || 14 december 1979 || E. Bowell
|-
| (3479) Malaparte || 1980 TQ || 3 oktober 1980 || Z. Vávrová
|-
| (3480) Abante || 1981 GB || 1 april 1981 || E. Bowell
|-
| 3481) - )|| 1982 DS6 || 19 februari 1982 || Peking Observatory
|-
| (3482) Lesnaya || 1975 VY4 || 2 november 1975 || T. M. Smirnova
|-
| (3483) Svetlov || 1976 YP2 || 16 december 1976 || L. I. Chernykh
|-
| (3484) Neugebauer || 1978 NE || 10 juli 1978 || E. F. Helin, E. M. Shoemaker
|-
| (3485) Barucci || 1983 NU || 11 juli 1983 || E. Bowell
|-
| (3486) Fulchignoni || 1984 CR || 5 februari 1984 || E. Bowell
|-
| (3487) Edgeworth || 1978 UF || 28 oktober 1978 || H. L. Giclas
|-
| (3488) Brahic || 1980 PM || 8 augustus 1980 || E. Bowell
|-
| (3489) Lottie || 1983 AT2 || 10 januari 1983 || K. E. Herkenhoff, G. W. Ojakangas
|-
| (3490) Šolc || 1984 SV || 20 september 1984 || A. Mrkos
|-
| (3491) Fridolin || 1984 SM4 || 30 september 1984 || P. Wild
|-
| (3492) Petra-Pepi || 1985 DQ || 16 februari 1985 || M. Mahrová
|-
| (3493) Stepanov || 1976 GR6 || 3 april 1976 || N. S. Chernykh
|-
| (3494) Purple Mountain || 1980 XW || 7 december 1980 || Purple Mountain Observatory
|-
| (3495) Colchagua || 1981 NU || 2 juli 1981 || L. E. González
|-
| (3496) Arieso || 1977 RC || 5 september 1977 || H.-E. Schuster
|-
| (3497) Innanen || 1941 HJ || 19 april 1941 || L. Oterma
|-
| (3498) Belton || 1981 EG14 || 1 maart 1981 || S. J. Bus
|-
| (3499) Hoppe || 1981 VW1 || 3 november 1981 || F. Börngen, K. Kirsch
|-
| (3500) Kobayashi || 1919 SD || 18 september 1919 || K. Reinmuth|}
| 1 |
URL, hyperlink, webadres
|
7,867 |
OrderItem
|
2297480
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Point%20of%20sale
|
Point of sale
|
De Point Of Sale (POS) is in een winkel de locatie waar de kooptransactie plaatsvindt. In een supermarkt of een warenhuis is dit de kassa of afrekeneenheid. Belangrijke onderdelen van Point Of Sale zijn het kassasysteem, en het POS materiaal.
Kassasysteem
Het 'POS-systeem' is het computergestuurd kasregister. In tegenstelling tot standaardkasregistersystemen ('Electronic Cash Register' of ECR) is een POS veel uitgebreider, met name in rapportages, beheer en verkoop.
Een POS-systeem bestaat uit hardware en software. Voor hardware wordt meestal een systeem gebruikt dat vaak uitgerust is met een Aanraakscherm.
Daarnaast zijn er tal van uitbreidingen mogelijk zoals; bonnenprinters, barcodescanner, klantendisplay, vingerafdrukkenherkenningssysteem, mobiele handterminals en elektronische kassaladen.
Voordelen POS-systemen:
Uitgebreide dataopslag met meestal een "oneindig" Journaalpost
Geen beperking in artikelaantallen
Gemakkelijk in bediening ten opzichte van een ECR-kassa
Efficiënter werken door functies zoals voorraadbeheer, kasbeheer en PIN-koppelingen met een betaalautomaat.
Nadelen POS-systemen
Hoge aanschafprijs
Storingsgevoeliger ten opzichte van een ECR-kassa
De 'IBM 4683' was het eerste POS-systeem, geïntroduceerd in 1985.
POS-materiaal
De reclame-uitingen die men aantreft op de toonbank of in de omgeving van de kassa worden POS-materiaal genoemd. Voorbeelden zijn reclamebordern, plafondhangers, raam- en vloerstickers, schapstoppers en tafelstaanders. Deze reclame-uitingen of artikelen zijn bedoeld om de aandacht te trekken voor klanten, die wachten om af te rekenen. Ze moeten te verleiden om nog iets te kopen. Bijvoorbeeld het snoep bij de kassa in de supermarkt.
Detailhandel
|
De Point Of Sale (POS) is in een winkel de locatie waar de kooptransactie plaatsvindt. In een supermarkt of een warenhuis is dit de kassa of afrekeneenheid. Belangrijke onderdelen van Point Of Sale zijn het kassasysteem, en het POS materiaal.
| 1 |
regelitem, kooptransactie, bestelcomponent
|
61 |
BookStore
|
122891
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Donner%20%28boekhandel%29
|
Donner (boekhandel)
|
Donner is een Rotterdamse boekhandel die ontstond in 1912. Ze overleefde de boekhandelketens selexyz en Polare waar ze tussen 2006 en 2014 deel van uitmaakte. Anno 2014 heeft het bedrijf een winkel aan de Coolsingel in Rotterdam.
Donner was een tijd lang een van de grootste boekhandels van Nederland. Anno 1996 was het bedrijf met 160.000 boektitels in haar winkel, met zekerheid de grootste. Op haar hoogtepunt, tussen 2000 en 2014, besloeg de boekwinkel zo'n 6000 m². Ze was daarmee zelfs de grootste boekhandel in de Benelux, in termen van omzet, vierkante meters en personele bezetting.
Geschiedenis
De boekhandel Donner werd opgericht door Johannes Hendrikus Donner (1888-1955), een telg uit een domineesgezin en broer van de latere minister van justitie Jan Donner. Het boekenvak leerde hij door scholing in Amersfoort en in Duitsland. In 1912 nam hij de boekhandel over van J.C. Groenewegen en vernoemde de winkel naar zichzelf, Boekhandel J.H. Donner. De winkel was een lange smalle ruimte aan de Gedempte Botersloot waar hij vooral gereformeerde boeken verkocht met daarnaast wat meditatieve boeken en 'deugdelijke' romans. Donner bracht ook het blad Gereformeerde Kerkbode uit, wat zorgde voor een vaste klandizie.
Met het bombardement van Rotterdam ging de winkel verloren. Donner vestigde daarop zijn bedrijf in een van de noodwinkels aan de Rochussenstraat. De zaak kwam onder eenzelfde directie met de gereformeerde boekhandel G.D. Schoemakers op Rotterdam-Zuid, ook van een predikantszoon. In 1953 verhuisde de boekhandel naar de Korte Lijnbaan, onderdeel van de nieuw gebouwde autovrije winkelpromenade Lijnbaan. Twee jaar later overleed Johannes Donner. Na het overlijden van de vader volgde de zoon van Gerhard Dinus Schoemakers (1904-1965), Coenraad Bernardus (Ben) Schoemakers (1932-2020), op als directeur. Gedurende de jaren 60 en 70 breidde de boekhandel uit door enkele verbouwingen, en de opening van een aantal boekwinkels in de regio Rotterdam. Met de tijd was ook het boekenaanbod diverser geworden. Gereformeerde literatuur maakte een steeds kleiner onderdeel uit van de verkoop, toch had gedurende de jaren 70 nog een kwart van de verkochte boeken een theologische insteek. In 1966 was het bedrijf gestopt met de exploitatie van de Gereformeerde Kerkbode.
In 1981 verhuisde de boekhandel naar de Meent, waar het al een kleine vestiging had voor de verkoop van studiematerialen. Donner ging zich meer profileren als een semiwetenschappelijke boekhandel en in 1986 fuseerde het met de Wetenschappelijke Boekhandel Rotterdam. Ben Schoemaker bleef (statutair) directeur. Het idee om Donner uit te breiden tot 'totaalboekhandel' werd in deze periode ontwikkeld.
Vestiging Lijnbaan (1988)
In 1988 verhuisde Donner naar Lijnbaan 150, waar het zich vestigde in Meubelwarenhuis H.H. de Klerk, het voormalige warenhuis van woninginrichtingbedrijf De Klerk. Dit kubusvormige gebouw is gelegen op de hoek van de Lijnbaan met het Binnenwegplein. Wie het pand uitliep had zicht op het 8 meter hoge, kenmerkende, kinetische kunstwerk Two Turning Vertical Rectangles. Met de verhuizing vervijfvoudigde het oppervlak naar 3615 vierkante meter<ref name="VK2000">, Groei boekenreus Donner doet kleintjes zuchten. Volkskrant, 13 november 2000, bekeken op 14 januari 2015</ref> en verdubbelde de omzet in het eerste jaar van 8 naar 18 miljoen gulden.
In de eerste jaren had Donner ook enkele onderhuurders om al die ruimte te vullen. Voorbeelden zijn, de cd-winkels Wijnand van Hooff, voor klassieke muziek en IT records voor de populaire en jazzmuziek. Daarnaast bood het ook ruimte aan Stolk & Van der Heijde (voor bladmuziek) en een eetgelegenheid. Het pand bood daarnaast ook zitplaatsen en ruimten waar activiteiten en presentaties gegeven werden. Met de uitbreiding tot totaalboekhandel won Donner Boeken bv, een jaar na haar verhuizing, de Rotterdamse Ondernemersprijs. De jury prees de "vernieuwende cultuurspreiding" die zich uitte in de diversiteit van het aanbod en gedegen vakkennis bij het personeel.
In de jaren 90 werd Ben Schoemaker opgevolgd als directeur door Hans Peters. In 1996 verkocht Donner naast boeken ook muziek op cd, multimediaal werk en bladmuziek. Tevens had de "superstore" een croissanterie waar ook koffie geschonken werd. In 1999 omvatte Donner acht etages en drieduizend vierkante meter, waarmee het de grootste van Nederland was. De omzet groeide mee. In 1999 was de omzet ruim verdubbeld van 21 miljoen (1988) tot 55 miljoen gulden.
In 1999 liet supermarktketen Albert Heijn, die in de kelder een filiaal had, weten te willen verhuizen. Hierdoor kon de boekhandel met nog eens 2.000 vierkante meter uitbreiden. Na een grote verbouwing, opende de zaak op 17 november 2000 opnieuw haar deuren. Een journalist van De Volkskrant omschreef de nieuwe Donner als een klein winkelcentrum. De boekhandel bood de klanten niet alleen meer ruimte om te struinen en te rusten, de toiletten waren verbeterd en het aantal kassa's was uitgebreid. De nieuwe afdelingen werden gevuld met een aanbod van kantoorbenodigdheden, stripboeken en nieuwe media waaronder e-books. Er kwamen nieuwe faciliteiten bij zoals beschikbaarheid van computers met een internetverbinding, printfaciliteiten, een mogelijkheid tot het laten drukken van boeken. Daarnaast kwam er een restaurant en drie punten waar men koffie en een broodje kon kopen. Verder was er een antiquariaat, een reisbureau, het Theater in de Kelder waar lezingen en boekpresentaties werden gegeven, en een expositieruimte.
In september van 2005 opende Bagels & Beans op de vijfde verdieping een vestiging van bijna 200 m², en betrok ook een 400 m² groot dakterras.
Signeersessies van bekende schrijvers trokken veel belangstelling. Zeer lange rijen ontstonden toen Gerard Reve in 1993 zijn boek Brieven van een aardappeleter kwam signeren. Nog langere rijen volgden toen Bill Clinton in 2007 zijn boek Geef, en verander de wereld hier signeerde. In 1998 bracht Donner een liederenbundel uit met historische liederen over Rotterdam, samengesteld door Peter Blanker ter ere van haar tienjarige aanwezigheid op de Lijnbaan.
selexyz donner (2006-2012)
Donner werd ooit aangekocht door de uitgever Kluwer en werd onderdeel van een verzameling boekhandels, die Kluwer Groep Boekhandels heette. In 1992 verzelfstandigde deze groep tot Boekhandels Groep Nederland (BGN) en in 2006 veranderde ze haar naam naar selexyz. De vestiging in Rotterdam ging selexyz donner heten.
Polare Rotterdam (2012-2014)
In 2010 stapten de grootaandeelhouders NPM Capital en Wolters Kluwer uit de Boekhandels Groep Nederland en ging de selexyz als zelfstandig bedrijf verder. Financieel slechte jaren volgden en in 2012 kwam het faillissement voor selexyz. De winkels kwamen op 3 april 2012 in handen van investeerder ProCures, die op 4 april 2012 ook boekhandel De Slegte aankocht. Op 27 juni 2013 werd de nieuwe naam Polare geïntroduceerd en al haar vestigingen hernoemd, zo ook de vestiging aan de Lijnbaan. Polare Rotterdam had ook drie kleine verkooppunten op de Hogeschool Rotterdam, Hogeschool Inholland Rotterdam en de Erasmus Universiteit.
Donner (2014-2019)
In januari 2014 werden de Polare-winkels wegens ernstige financiële problemen gesloten, waarbij Polare het zelf had over een "strategische her-orientatie". Sommige boekhandels waren daardoor genoodzaakt de deuren definitief te sluiten, andere werden door derden overgenomen. Vijf ex-werknemers van Donner realiseerden een doorstart met behulp van 7 particuliere investeerders en een grote crowdfunding-actie, waarbij in totaal 1.750 crowdfunders € 250.000 inbrachten. De crowdfunders zijn samengebracht in een coöperatie. Het pand aan Lijnbaan moest daarbij wel worden verruild voor een plek in het monumentale voormalige gebouw van de Rotterdamsche Bank aan de Coolsingel nabij Metrostation Beurs, dat eind mei 2014 werd betrokken.
In 2017-2019 werd het bankgebouw volledig verbouwd. Donner is tijdens de verbouwing herhaaldelijk binnen het pand verhuisd om zo de verbouwing /renovatie mogelijk te maken.
Denkend aan Donner
Ter gelegenheid van de 'heropening' van de winkel op 26 oktober 2019 na de afronding van de verbouwing verscheen de bundel getiteld Denkend aan Donner. Een ode aan het lezen'', een speciale uitgave onder redactie van Leo van de Wetering en Tijs Boon, bedoeld als een cadeautje aan de klanten als dank voor hun trouw en geduld, met 46 bijdragen over de onderwerpen boek, boekhandel en lezen van de hand van een reeks Nederlandse schrijvers van verhalen en romans, dichters, essayisten, wetenschappers en journalisten. Het boek met de 46 bijdragen bevat tevens een naschrift van Leo van de Wetering, een van de redacteuren, over de in 1955 overleden oprichter J.H.Donner en de verdere geschiedenis van de winkel: 'Donner: levensbericht van een vrijgevochten boekhandel'.
Externe link
Foto's van de heropening Donner aan de Coolsingel (2014)
Rotterdam Centrum
Boekhandel in Nederland
|
Donner was een tijd lang een van de grootste boekhandels van Nederland. Anno 1996 was het bedrijf met 160.000 boektitels in haar winkel, met zekerheid de grootste. Op haar hoogtepunt, tussen 2000 en 2014, besloeg de boekwinkel zo'n 6000 m². Ze was daarmee zelfs de grootste boekhandel in de Benelux, in termen van omzet, vierkante meters en personele bezetting.
| 1 |
boekwinkel, boekenhandel, boekverkoop
|
4,706 |
DrinkAction
|
199834
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Alcoholvergiftiging
|
Alcoholvergiftiging
|
Alcoholvergiftiging is het optreden van vergiftigingsverschijnselen door consumptie van alcoholhoudende dranken.
Strikt genomen zijn ook de symptomen van dronkenschap vergiftigingsverschijnselen, maar met alcoholvergiftiging wordt het levensbedreigende stadium voorbij dronkenschap bedoeld. Wanneer het alcoholpromillage in het bloed 3 à 4 promille bereikt (dit verschilt per persoon), beginnen de symptomen van alcoholvergiftiging op te treden. Naast de symptomen van 'gewone' dronkenschap zal de persoon slaperig, suf of afwezig worden en telkens de neiging krijgen in te dutten. Dit kan gepaard gaan met misselijkheid en hevig braken, diarree of een algemeen gevoel van onwelzijn. Meestal merkt men dat sprake is van alcoholvergiftiging doordat het slachtoffer niet meer reageert op prikkels zoals aanspreken, aanroepen, aangrijpen of op de wang tikken. Andere symptomen zijn ademstilstand, coma en eventueel hartstilstand. Een alcoholvergiftiging kan dus dodelijk aflopen, en er komen dan ook regelmatig incidenten voor waarbij dit gebeurt.
Wanneer men alcoholvergiftiging constateert of vermoedt, zal men snel moeten handelen. Indien het slachtoffer nog bij kennis is zal men moeten proberen hem te laten braken en bij kennis te houden voor hij het bewustzijn verliest. Het is verder goed het slachtoffer gerust te stellen, naar een koele of rustige ruimte te brengen, en hem of haar geen verwijten te maken. Sowieso moet iemand die dronken is of aan alcoholvergiftiging lijdt niet alleen worden gelaten.
Bij bewusteloosheid moet zo snel mogelijk een ambulance komen, om het slachtoffer naar het ziekenhuis te vervoeren om zijn maag leeg te pompen. Het is verstandig hem of haar in een stabiele zijligging te leggen met het oog op braken en vrijhouden van de luchtwegen. Indien nodig en beschikbaar kan men het slachtoffer bedekken met een deken. Mocht het slachtoffer niet meer ademen, dan kan men het slachtoffer beademen. Indien men niet weet hoe men moet beademen, kan men het beste de komst van professionele hulpverlening afwachten.
Meestal komt het niet zo ver omdat iemand die zich zwaar bedrinkt op een gegeven moment misselijk wordt en moet overgeven, waardoor hij wel moet ophouden met drinken. Wanneer iemand echter in een hoog tempo sterke drank of likeur drinkt, zal de alcohol echter hiervoor te snel worden opgenomen. Andere factoren die meespelen zijn de leeftijd en het geslacht en ervaring met alcoholische dranken. Alcoholvergiftigingsincidenten doen zich voornamelijk voor bij jonge mensen die hun grenzen nog niet kennen. Drankspelletjes en -experimenten, combinaties van alcohol met andere genotsmiddelen en uit de hand gelopen ontgroeningen vormen nogal eens de aanleiding tot alcoholvergiftigingsincidenten.
Externe link
Alcoholinfo.nl over alcoholvergiftiging en andere effecten van te veel drinken
Alcohol
Vergiftiging
|
Meestal komt het niet zo ver omdat iemand die zich zwaar bedrinkt op een gegeven moment misselijk wordt en moet overgeven, waardoor hij wel moet ophouden met drinken. Wanneer iemand echter in een hoog tempo sterke drank of likeur drinkt, zal de alcohol echter hiervoor te snel worden opgenomen. Andere factoren die meespelen zijn de leeftijd en het geslacht en ervaring met alcoholische dranken. Alcoholvergiftigingsincidenten doen zich voornamelijk voor bij jonge mensen die hun grenzen nog niet kennen. Drankspelletjes en -experimenten, combinaties van alcohol met andere genotsmiddelen en uit de hand gelopen ontgroeningen vormen nogal eens de aanleiding tot alcoholvergiftigingsincidenten.
| 1 |
drinken, vloeistoffen, slikken
|
10,084 |
Code
|
5330880
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Operationele%20Prioritaire%20Stoffen%20model
|
Operationele Prioritaire Stoffen model
|
Operationele Prioritaire Stoffen model (OPS) is een rekenmodel, geleverd door RIVM en PBL. OPS berekent de geografische spreiding en depositie van verontreinigende stoffen zoals SOx, NOx en NH3. OPS wordt gebruikt door de online RIVM applicatie AERIUS.
Betrouwbaarheid
De modelonzekerheden van de totale jaargemiddelde depositie voor de landelijke schaal komen uit op 20% (SOx, 25% (NOx) en 30% (NH3). Voor de lokale schaal is dit respectievelijk 50% (SOx), 60% (NOx) en 95% (NH3). De onzekerheidsschattingen zijn gebaseerd op landelijke emissies met een raster van 5×5 kilometer (SOx en NOx) en 500×500 meter (NH3).
Techniek
De eerste versie van OPS verscheen in of kort voor 1989, geschreven in Fortran 77. Versies vrijgegeven in 2020 gebruiken Fortran 90, waarbij traditionele Fortran 77 elementen nog gebruikt worden. De broncode van OPS is beschikbaar gesteld op GitHub met de licentie GPLv3.
Software
Stikstofcrisis
Software geschreven in Fortran
RIVM
|
Techniek
De eerste versie van OPS verscheen in of kort voor 1989, geschreven in Fortran 77. Versies vrijgegeven in 2020 gebruiken Fortran 90, waarbij traditionele Fortran 77 elementen nog gebruikt worden. De broncode van OPS is beschikbaar gesteld op GitHub met de licentie GPLv3.
| 1 |
broncode, script, programmeercode
|
1,917 |
EmployeeRole
|
4415424
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Taken%2C%20verantwoordelijkheden%20en%20bevoegdheden
|
Taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden
|
Taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden (tvb) is, in Nederland, een methodiek vanuit de bedrijfs- en organisatiekunde om de verdeling van taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden te organiseren. Deze tvb's worden in een organisatiestructuur op elkaar afgestemd.
In functieomschrijvingen worden deze taken (moet), verantwoordelijkheden (resultaatgebied) en bevoegdheden (mag) vervolgens per functie weergegeven.
In de arbowet is geregeld dat de werkgever zorgdraagt "voor een goede verdeling van bevoegdheden en verantwoordelijkheden tussen de bij de werkgever werkzame personen, waarbij hij rekening houdt met de bekwaamheden van de werknemers".
Taak Een taak is wat iemand doet of hoort te doen. Het concrete werk dat iemand verricht, in het licht van zijn verantwoordelijkheid.
Verantwoordelijkheid Een verantwoordelijkheid is wat iemand moet. Diegene is daarop aanspreekbaar en legt daarvoor verantwoording of rekenschap af aan een ander. Verantwoordelijkheid moet niet verward worden met verantwoording of verantwoordelijkheidsgevoel. Veel verantwoordelijkheid of verantwoordelijkheidsgevoel met weinig bevoegdheid geeft vaak stress.
Bevoegdheid Een bevoegdheid is dat wat iemand mag. Een bevoegdheid is de toestemming om een bepaalde handeling te verrichten, al dan niet in naam van een ander die deze toestemming gedelegeerd heeft.
Delegeren versus mandateren
Delegeren is het overdragen van bevoegdheden, inclusief de verantwoordelijkheid. Dit in tegenstelling tot mandateren, wat ook het overdragen van bevoegdheden betekent, maar dan zonder die verantwoordelijkheid. De keuze tussen delegeren en mandateren is gebaseerd op de mate waarin iemand in staat is bevoegdheden en verantwoordelijkheden te dragen en de bereidheid van de delegerende om bevoegdheden en verantwoordelijkheden over te dragen. Hiermee samen hangt de behoefte van de delegerende controle te behouden.
RACI
Voor de beschrijving van deze taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden (tvb’s) wordt het RACI-model vaak gebruikt.
Bedrijfskunde
Organisatiekunde
Projectmanagement
Wetenschappelijk model
|
Taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden (tvb) is, in Nederland, een methodiek vanuit de bedrijfs- en organisatiekunde om de verdeling van taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden te organiseren. Deze tvb's worden in een organisatiestructuur op elkaar afgestemd.
In functieomschrijvingen worden deze taken (moet), verantwoordelijkheden (resultaatgebied) en bevoegdheden (mag) vervolgens per functie weergegeven.
| 1 |
werknemerrol, functieomschrijving, basissalaris
|
2,329 |
ApartmentComplex
|
1471360
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Driessen%20%28Waalwijk%29
|
Driessen (Waalwijk)
|
Landgoed Driessen of Driessen is een wijk in de stad Waalwijk.
Naam
De wijk 'Driessen' dankt haar naam aan de grond waar het op gebouwd is. Een dries, of driest is een akker of veld dat niet voor akkerbouw, maar als weide gebruikt wordt. Voor de ruilverkaveling in dit gebied liep er een oude weg doorheen, genaamd 'Meerdijkse Driessen'.
Ligging
In tegenstelling tot de overige wijken van Waalwijk ligt Driessen ten westen van de Midden-Brabantweg (N261). Ook de dorpen Sprang-Capelle en Waspik, die onder de gemeente Waalwijk vallen, liggen aan deze zijde. De overige wijken liggen ten oosten van de N261.
Deelwijken
Driessen bestaat uit de deelwijken De Gaard, De Villa, Het Koetshuis, De Driesser Velden en De Bibliotheek.
In de toekomst zullen ook de deelwijken De Orangerie en Het Lommerrijk uitgewerkt en gerealiseerd worden.
De Gaard
Deelwijk De Gaard is als eerste gebouwd en ligt ten noorden van de Noorder Allee. De wijk is in 2007 opgeleverd en bestaat uit een complex met 60 appartementen, het Willem van Oranjecollege, sporthal De Slagen, de clubhuizen en velden van de voetbalverenigingen RWB en NEO '25, het gebouw van een fitnessclub en een ambulancepost.
De Villa
Ten noorden van de Oprijlaan en centraal in De Villa staat het appartementencomplex De Basilica, met 107 appartementen. Om De Basilica heen liggen, aan de Villa Waterranonkel, 63 forumwoningen. De Forumwoningen bestaan uit 6 hoekwoningen, 8 patio's, 4 maisonnettes en 45 rijwoningen.
Verder staan er in deze deelwijk nog 36 rijwoningen (waarvan 6 hoekwoningen, 24 tussenwoningen en 6 maisonnettes), 20 twee-onder-een-kapwoningen, 15 vrijstaande woningen voor starters, 61 geschakelde woningen, een poortgebouw met 18 appartementen en 2 penthouses.
Ten zuiden van de Oprijlaan zijn patiowoningen en woonwagens te vinden.
Het Koetshuis
Deelwijk Het Koetshuis is onder te verdelen in vier gebieden:
De Campus
De Laan
De Buurt
Vrije bouwkavels
De Campus
Ten noorden van de Koetshuislaan staat het gelijknamige gebouw Het Koetshuis en de geschakelde bungalows De Waterplaats. In Het Koetshuis zijn onder andere zorgwoningen en bijbehorende voorzieningen te vinden. Verder staan er twee appartementencomplexen van 3 verdiepingen (appartementen "Barcelona", "Berlijn" en "Milaan") en twee rijtjes van vijf woningen met 2 verdiepingen (type "Praag"). In het oostelijk deel van de Campus is praktijkschool De Loint gevestigd. In dit deel van Driessen staan tevens de geschakelde bungalows De Waterplaats.
De Laan
Aan de zuidzijde komen twee-onder-een-kap en geschakelde woningen.
De Buurt
Aan de zuidzijde van de Koetshuislaan staan 91 eengezinswoningen bestaande uit vier woningtypes, variërend van vrijstaand, twee-onder-een-kap, tot woningen in een rij van vier.
Vrije bouwkavels
In het meest zuidelijke deel zijn ongeveer 20 vrije bouwkavels vrijgegeven.
Het Koetshuis laat Driessen aansluiten op de bebouwde kom van Sprang-Capelle.
De Driesser Velden
De Driesser Velden ligt tegen de noordelijke grens van Driessen, het Halvezolenfietspad, aan en bestaat uit drie deelgebieden, namelijk:
Het Venster/Het Kanteel
De Terpen en de Rietzanger
Het Fort
Het Venster/Het Kanteel
In dit deel staan in drie blokken van 9 geschakelde herenhuizen. De achterkant van de huizen ligt op het zuidwesten. Hiermee kijken ze uit op het zogenaamde 'Groene Venster', een groene zone van ongeveer honderd meter breed, waarbij de natuurlijke groei en structuur van het oorspronkelijke slagenlandschap in stand wordt gehouden. De woningen hebben geen tuin, maar een ruim zonneterras dat als het ware boven de natuurlijke omgeving 'zweeft'.
De Terpen en De Rietzanger
Ten westen van de voormalige Driessenweg staan vier 'terpen' met elk zes woningen. Hiernaast, met de voet in het Lage Water staat het complex De Rietzanger, met 18 appartementen. Deze appartementen kijken over het Halvezolenpad uit over het slagenlandschap tussen Driessen en de Winterdijk, de dijk tussen Waalwijk en Sprang-Capelle-West.
Het Fort
Dit deelgebied ligt ten oosten van de voormalige Driessenweg en geeft de indruk van een afgesloten fort. De 80 woningen en twee appartementencomplexen zijn in een U-vorm gebouwd, met de open zijde aan het Lage Water. De woningen en appartementen zijn aan de buitenzijde geschakeld door een doorlopende 'vestingmuur' met uitzichtpunten, waarmee de illusie van een ondoordringbaar fort versterkt wordt. Om de muur heen ligt een wadi ten behoeve van waterafvoer en stedelijke groenvoorziening. In perioden met hevige regenval kunnen deze vollopen, als een soort slotgracht. In het midden van Het Fort ligt het groene binnengebied met groen, water, wandelpaden en een speelplek.
De 80 zijn onderverdeeld in 6 woningtypen:
Altena en Altena Plus (16 hoek- en 18 tussenwoningen),
Barlake (2 hoek- en 8 tussenwoningen),
Luttereind (4 patiowoningen),
Tweedijk (12 twee-onder-een-kap en 2 tussenwoningen),
Grotendorst (16 vrijstaande woningen) en
Valkenburch (2 hoekwoningen).
De bouw van Het Fort is in augustus 2008 gestart.
Eén van de twee appartementen zal bestaan uit 22 huurappartementen en 21 koopappartementen Koopgarant, met een ondergrondse parkeergarage.
De Bibliotheek
Tussen de Oudestraat en Sprang-Capelle ligt De Bibliotheek. Op het moment van schrijven (januari 2010) is er nog niet begonnen met de bouw van dit plandeel. Er zullen ongeveer 450 woningen gebouwd worden, waaronder 28 appartementen, 32 seniorenwoningen en 61 woningen voor collectief particulier opdrachtgeverschap. Voor de waterhuishouding zal ook in de Bibliotheek gebruikgemaakt worden van wadi's.
De Bibliotheek dankt haar naam aan de structuur van de huizen. Deze zijn in rijen en gestapeld gebouwd, als boeken in een bibliotheek.
De Bibliotheek is onderverdeeld in de volgende deelplannen:
De Onderkast
De Bovenkast
De Nieuwe Hoven
De Waranda
De Pergola
Het Juweel
In De Bibliotheek zal de openbare basisschool Villa Vlinderhof komen te staan. Ook zal hier het woongebouw Het Aquaduct gebouwd worden, met een groen dak waar ook op gewandeld zal kunnen worden. Van oost naar west zullen er brede wadi's lopen, die overtollig regenwater kunnen afvoeren.
De Onderkast
De Onderkast ligt direct zuidelijk van de Bovenkast en westelijk van De Waranda. Het bestaat uit vier blokken met in totaal 23 rijtjeshuizen en 14 twee-onder-één-kap woningen verdeeld over vier blokstructuren. De rijtjeshuizen aan de noordkant liggen aan de centrale wadi.
De woningen verschillen onderling in breedte en hoogte en de voorgevels verspringen onderling ietwat, net als boeken op een plank. Er zal gebruik worden gemaakt van verschillende kleuren baksteen en ook de daken variëren van platte daken, zadeldaken tot lessenaardaken.
De Bovenkast
In plandeel De Bovenkast komt het plan Schrijvershof, met 15 unieke woningen. De vier verschillende types zijn vernoemd naar bekende Nederlandse schrijvers: Mulisch, Reve, Bomans en Vestdijk.
De Warande
De Warande is het overgangsgebied tussen de Bovenkast en Onderkast enerzijds en de bestaande woningen in de "Bomenbuurt" (Esdoornlaan, Acacialaan, Beukenlaan, etc) van Sprang. Hier komen een tiental vrijstaande woningen, van één of anderhalve woonlaag. Daarnaast worden er een aantal vrije kavels ter beschikking gesteld.
Straatnamen
De twee doorgaande wegen in het eerste deel van Driessen zijn de Noorder Allee en de Oprijlaan.
Zowel deelplan De Gaard en als deelplan Het Fort bestaan uit één, gelijknamige straat.
De Villa bestaat uit Villa Spaanse Ruiter, Villa Waterranonkel, Villa Waterviolier, Villa Fonteinkruid en Villa Dotterbloem.
Het Koetshuis bestaat uit de Koetshuislaan en de straten Calèche en Palfrenier.
De Driesser Velden wordt doorsneden door de Driessenweg.
Straten in De Bibliotheek worden vernoemd naar bekende Waalwijkers en andere Brabanders. Hieronder:
Maarten van Prooijen (burgemeester Sprang-Capelle 1960-1972)
Jan de Geus (burgemeester Waalwijk 2001-2007)
Jan de Quay (minister-president 1959 tot 1963)
Gerben de Vries (cartograaf, publicist en onderwijspionier)
Jan Witlox (geschiedschrijver)
Antoon Coolen (schrijver van streekromans)
Toon Kortooms (schrijver)
Arnold Suys (schrijver/dichter)
Joep Naninck (dichter)
Jules de Corte (liedschrijver, componist, pianist en zanger)
Elsa Rubbens (kunstenares)
Wim Suermondt (kunstenaar)
Cornelis Verhoeven (filosoof en essayist)
Externe links
Landgoed Driessen op de website van de gemeente Waalwijk.
Geografie van Waalwijk
|
De Villa
Ten noorden van de Oprijlaan en centraal in De Villa staat het appartementencomplex De Basilica, met 107 appartementen. Om De Basilica heen liggen, aan de Villa Waterranonkel, 63 forumwoningen. De Forumwoningen bestaan uit 6 hoekwoningen, 8 patio's, 4 maisonnettes en 45 rijwoningen.
| 1 |
appartementencomplex, wooncomplex, residentie
|
5,898 |
BusinessAudience
|
665413
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Salta%20Group
|
Salta Group
|
Salta Group, tot 2022 NCOI groep, is een bedrijvengroep met verschillende opleidingsinstituten die mbo, mhbo, hbo- en masteropleidingen aanbieden voor werkende mensen. Het is het grootste particuliere opleidingsinstituut van de Benelux en heeft een bijna monopolie op volwassenenonderwijs en omscholingscurussen. Het hoofdkantoor van het concern is gevestigd in Hilversum.
De naam Salta komt van het Latijnse saltare ("springen") en moet verwijzen naar een 'sprongen maken in [...] ontwikkeling en verwijst naar het opleidingsaanbod waarmee volgens het bedrijf "mensen sprongen maken in hun ontwikkeling en dansend door hun loopbaan gaan".
Bedrijfsprofiel
In 1996 werd het Nederlands Commercieel Opleidingsinstituut (NCOI) opgericht door Robert van Zanten. In de eerste jaren verzorgde het instituut voornamelijk marketing-opleidingen (NIMA). In de jaren 2010 ging het bedrijf op overnamepad en werd het aanbod uitgebreid met meer dan 1000 praktijkgerichte mbo-, mhbo-, hbo-, bachelor- en masteropleidingen en kortlopende trainingen. Het bedrijf is een door het ministerie van OCW aangewezen onderwijsinstelling voor mbo- en hbo-opleidingen. Daarnaast verzorgt het allerlei bedrijfsopleidingstrajecten. De opleidingen worden op een aantal plaatsen in Nederland gegeven. Salta huurt daarvoor per training of opleidingsdeel een locatie. Het bedrijf werkt met ongeveer 4500 freelance-docenten en 2500 vaste krachten.
Kritiek
In 2021 kreeg het bedrijf forse kritiek omdat het fors duurder was dan publieke opleidingen, leraren slecht betaald werden en studenten ontevreden waren omdat het onderwijs tekort schoot en niet inzichtelijk was welke opleidingen en cursussen wel en niet tot een erkend diploma leiden. Verschillende betrokken noemden het NCOI geen onderwijs- maar een 'sales-organisatie'.
In 2022 verklaarde de Inspectie van het Onderwijs aan dat het NCOI de Onderwijswet had overtreden doordat bij 5 aangesloten instellingen werd geconstateerd dat er honderden masterdiploma's waren verstrekt voor cursussen die hiervoor niet geaccrediteerd waren door de NVAO. Ook werd het studenten moeilijk gemaakt om een goede keuze te maken doordat bij alle 16 onderzochte aangesloten bedrijven de opleidingen en cursussen door elkaar stonden met onduidelijke formuleringen, waarbij soms werd aangegeven dat een opleiding een hbo-diploma opleverde, terwijl het om een cursus op hbo-niveau ging die niet geaccrediteerd was. De minister dreigde vervolgens om een boete op te leggen aan Salta.
Opleidingen
NCOI is onderverdeeld in NCOI University of Applied Sciences, Hogeschool NCOI, MBO College van NCOI en NCOI Opleidingen.
Het CROHO-register bevat informatie (met betrekking tot in het verleden erkende opleidingen) van historische aard over de hbo-opleidingen.
Bedrijfsonderdelen
Onder Salta Group vallen verschillende 'merken' opleidingsinstituten, die grotendeels werden overgenomen in de jaren 2010. Een deel van deze dochterondernemingen werden later samengevoegd:
Salta Group is verdeelt in acht kerndomeinen.
Professional Education
Bestuursacademie Nederland (sinds 2015)
Boertien Vergouwen Overduin (sinds 2014)
Computrain (ontstaan uit de overname van opleiders Computrain, Twice en Broekhuis Trainingen in 2011, gefuseerd in 2013).
ISBW (sinds 2015)
ISES (sinds 2015)
Markus Verbeek Praehep (sinds 2014)
NCOI Opleidingen
NIBE-SVV (sinds 2014)
Pro Education (sinds 2013)
Reed Business Opleidingen (sinds 2014)
Scheidegger (sinds 2010)
SRM (sinds 2018), het in 2015 overgenomen Lectric is hiermee samengevoegd
Schoevers (sinds 2015), decennialang de bekendste opleider in Nederland voor directiesecretaresses.
Online Education
NTI (sinds 2014), voorheen Nederlands Talen Instituut
LOI (sinds 2020)
Techniek en Veiligheid
ROVC Technische Opleidingen (sinds 2018)
EdTech
SkillsTown
Bloomville
Opleiding.nl
Online Academy
Voltijd Voortgezet Onderwijs
Blankestijn (sinds 2017)
Luzac College (sinds 2016)
Voltijd Beroeps- & Hoger Onderwijs
Tio (2020)
Schoevers (sinds 2015), decennialang de bekendste opleider in Nederland voor directiesecretaresses.
Persoonlijk Leiderschap
De Baak (sinds 2017, 49%-belang)
Internationaal
SkillsTown
NCOI Learning (voorheen Kluwer Opleidingen NV) (sinds 2019), Belgische opleidingsspecialist
Externe link
Website
Hogeschool in Nederland
Particuliere onderwijsinstelling
|
Bedrijfsprofiel
In 1996 werd het Nederlands Commercieel Opleidingsinstituut (NCOI) opgericht door Robert van Zanten. In de eerste jaren verzorgde het instituut voornamelijk marketing-opleidingen (NIMA). In de jaren 2010 ging het bedrijf op overnamepad en werd het aanbod uitgebreid met meer dan 1000 praktijkgerichte mbo-, mhbo-, hbo-, bachelor- en masteropleidingen en kortlopende trainingen. Het bedrijf is een door het ministerie van OCW aangewezen onderwijsinstelling voor mbo- en hbo-opleidingen. Daarnaast verzorgt het allerlei bedrijfsopleidingstrajecten. De opleidingen worden op een aantal plaatsen in Nederland gegeven. Salta huurt daarvoor per training of opleidingsdeel een locatie. Het bedrijf werkt met ongeveer 4500 freelance-docenten en 2500 vaste krachten.
| 1 |
zakelijke doelgroep, bedrijfskenmerken, bedrijfsprofiel
|
7,446 |
UserComments
|
5119413
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Handschrift%20158
|
Handschrift 158
|
Handschrift 158 is een 13e-eeuws verzamelhandschrift met negen Latijnse teksten die zijn geschreven door twee of drie verschillende kopiisten. De teksten zijn op een later moment samengebonden tot dit manuscript. Naast de hoofdtekst zijn er ook veel commentaren aan deze tekst toegevoegd, en zijn er veel tekens van gebruik zichtbaar. Handschrift 158 was lang in het bezit van het kartuizerklooster Nieuwlicht te Utrecht, maar wordt tegenwoordig bewaard in de Universiteitsbibliotheek Utrecht. Het is te citeren als: Universiteitsbibliotheek Utrecht Hs. 158 (4D10).
Beschrijving
De op perkament geschreven teksten zijn samengebonden in een band met houten platten die zijn overtrokken met leer. Op de band zijn nog resten van het boekslot zichtbaar. Het boek heeft 176 perkamenten bladen (folia), die per tekst verschillen van kwaliteit (dikte, kleur, schade) omdat de teksten niet samen gemaakt zijn, maar later samengebonden. Aan de zijkant van een aantal bladen zijn klavieren (kleine perkamenten bladwijzers) zichtbaar om het begin van de verschillende teksten in de codex aan te geven. De pagina’s bevatten ook foliëring (een manier om pagina’s te nummeren); bovenaan worden Romeinse cijfers gebruikt, en onderaan zijn Arabische cijfers gebruikt. De prikkings en liniëring is op veel folia nog zichtbaar. Er is voornamelijk met rood gerubriceerd (rubriceren) in het schrifttype littera textualis. De hoofdletters zijn in de eerste paar teksten met blauw aangezet, en op folia 116r (recto) tot 118r (het begin van Expositio in Cantica canticorum, secundum S. Bernardum) is naast rode rubricaties ook groene versiering gebruikt.
Inhoud
Dit is de inhoud van het boek volgens de inhoudsopgave en de oude foliëring.
Bernardus Claraevallensis, Liber de XII gradibus superbiae (folia 1r-33r)
Bernardus Claraevallensis, Liber de XXII sententiis (folia 33r-65v)
Bernardus Claraevallensis, Liber de gratia et libero arbitrio (folia 65v-86v)
Bernardus Claraevallensis, Epistola apologetica (folia 86v-100r)
Bernardus Claraevallensis, Epistolae quaedam (folia 100r-109v)
Bernardus Claraevallensis, Sermo incipiens Beatus homo qui manducat panem in regno Dei (folia 109v-111r)
Bernardus Claraevallensis, Sermo incipiens Beata illa et sempiternal Trinitas (folia 111r-112v)
Methodius, De principio saeculi et interregnis gentium et fine saeculorum (folia 112v-115v)
Missende folia: 116-134 (Kenbaar gemaakt door de oude foliëring, de inhoudsopgave en door een notitie in potlood op folio 112v: “hic tractatus est in multis abundantior et in quibusdam contractior quam tractatus impressi”). Het einde van Methodius’ tekst ontbreekt en het Evangelium Nicodemi is ook afwezig.
Bernardus Claraevallensis of Haimo Halberstadensis, Expositio in Cantica canticorum, secundum S. Bernardum (folia 135-196, maar volgens de nieuwe foliëring is dit 116r-176r). Er is nog onduidelijkheid of deze tekst geschreven is door Bernardus Claraevallensis, sommige zeggen dat Haimo Halberstadensis de maker is.
Notities
Naast de bovengenoemde handen is er nog minstens één extra hand zichtbaar in het manuscript en dat is die van Zweder van Boecholt. De inhoudsopgave, ex libris en Romeinse foliëring bovenaan de folia zijn door hem toegevoegd.
Naast Zweder van Boecholts toevoegingen zijn er ook nog talloze opmerkingen en notities door een ander persoon toegevoegd, deze opmerkingen zijn te vinden op bijna ieder blad van dit manuscript zowel in de marge als tussen de regels door. Deze opmerkingen zijn wat slordiger van aard dan het formele schrift van de hoofdtekst, de persoon heeft bijvoorbeeld op folio 41v een doodle getekend van een gezicht.
Dit boek vertoont naast de vele opmerkingen ook andere tekens van gebruik, zoals vlekken en scheurtjes. Op folio 114v bijvoorbeeld, is het vel doorzichtig doordat er olie op terecht is gekomen, de tekst van de andere kant van het blad is hierdoor te zien.
Externe links
De digitale versie van dit manuscript via drie links:
- http://objects.library.uu.nl/reader/resolver.php?obj=002319560&type=2 (folia 1r-112v)
- http://objects.library.uu.nl/reader/resolver.php?obj=002319561&type=2 (folia 112v-115v)
- http://objects.library.uu.nl/reader/resolver.php?obj=002319570&type=2 (folia 116r-176r)
Referenties
Manuscript in de Universiteitsbibliotheek Utrecht
Manuscript uit de 13e eeuw
Latijns manuscript
|
Naast Zweder van Boecholts toevoegingen zijn er ook nog talloze opmerkingen en notities door een ander persoon toegevoegd, deze opmerkingen zijn te vinden op bijna ieder blad van dit manuscript zowel in de marge als tussen de regels door. Deze opmerkingen zijn wat slordiger van aard dan het formele schrift van de hoofdtekst, de persoon heeft bijvoorbeeld op folio 41v een doodle getekend van een gezicht.
| 3 |
gebruikersreacties, gebruikerscommentaar, opmerkingen
|
7,880 |
PawnShop
|
493616
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Berg%20van%20barmhartigheid
|
Berg van barmhartigheid
|
Een Berg van barmhartigheid (Latijn: mons pietatis, in Nederland: bank van lening) is een openbare kredietinstelling (meestal gemeentelijk pandjeshuis), waar leningen tegen lage rente kunnen worden afgesloten tegen een onderpand van juwelen, zilverwerk, kunst- en siervoorwerpen, boeken en andere voorwerpen van waarde.
In België is deze vorm van pandlenen sinds de wet van 1848 verboden voor andere personen of instellingen en enkel toegelaten aan de Berg van Barmhartigheid. De enige nu nog bestaande Berg van Barmhartigheid in België is die van Brussel.
Ontstaan
Bergen van Barmhartigheid zijn ontstaan als liefdadige instellingen in Italië in de 15e eeuw, voornamelijk met de bedoeling om armen in geldnood te beschermen tegen de woekerinteresten die geldontleners vroegen bij de verpanding. Het Latijnse woord mons (meervoud montes), vertaald als “berg” in het Nederlands, werd destijds ook gebruikt in de betekenis van “een grote hoeveelheid”, “een grote hoop”, en zo waren er ook montes voor graan, meel enz.. De term betekende ook een grote hoeveelheid verzamelde fondsen. Toen liefdadigheidsinstellingen eigen “banken van lening” gingen oprichten werd ook de term montes gebruikt, maar met de toevoeging piëtatis (barmhartigheid) duidde men aan dat men geen financiële winsten beoogde.
In 1462 richtten de franciscanen Barnabo da Terni en Fortunato Coppoli de eerste Berg van Barmhartigheid op in Perugia. In de decennia daarna volgden tientallen andere Italiaanse steden het voorbeeld. De ontwikkelingen verliepen niet zonder moeilijkheden. Om de instelling te laten bestaan moest men wel interest vragen, maar voor de Rooms-Katholieke Kerk was dit destijds een zeer gevoelig onderwerp. Ook de commerciële ontleners konden een tijdlang in sommige steden de oprichting ervan verhinderen. Uiteindelijk zou paus Leo X met zijn “Bulla concilii in decima sessione super materia Montis Pietatis“ in 1515 en ook het Vijfde Lateraans Concilie beslissen dat de Bergen van Barmhartigheid gewettigde instellingen zijn, en oppositie ertegen zou zelfs met excommunicatie bestraft worden.
Verdere ontwikkelingen
Algemeen
Aan het eind van de 19e eeuw waren er in Italië al 556 Bergen van Barmhartigheid. De hele controverse bij het ontstaan zette ook het kerkelijk denken over het vragen van interest in gang en zal er uiteindelijk toe leiden dat het verbod op het vragen van interest wordt opgeheven.
Het ontstaan van de Bergen luidde het einde in van de geldhandel en kredietverleningen door de “Lombarden”, Italiaanse handelaars die al sinds de middeleeuwen actief waren. In de Nederlanden komen ze voor vanaf de 13e eeuw. Van deze benaming is het woord “lommerd” afgeleid in de betekenis van “bank van lening”. Zij traden ook op als geldschieters voor de handelaars, rijken en vorsten, maar vorderden voor hun kredietverlening zeer hoge rente. Vandaar ook dat zij voorafgaand aan deze ontwikkelingen vaak aan allerlei restricties werden onderworpen door de stedelijke overheden, die het kerkelijke renteverbod ook voor hun burgerij zo veel mogelijk wilden handhaven.
Buiten Italië
Buiten Italië wordt de eerste Berg van Barmhartigheid opgericht in Ieper (Leenbeurze in 1534), gevolgd door Brugge (Berg van Charitate in 1573). In de Spaanse Nederlanden komt de ontwikkeling van een netwerk naar Italiaans model pas goed op gang nadat de aartshertogen Albrecht en Isabella in 1618 de toelating verleenden aan Wenceslas Cobergher om in de grote steden openbare pandjeshuizen op te richten tot secours van den armen. De rente was er opmerkelijk lager dan bij de particuliere pandhuizen: 15% in het eerste jaar en 12% vanaf het tweede. De financiering gebeurde door uitgifte van rentebrieven tegen 6,25%. Cobergher werd aangesteld tot surintendant-generaal en opende al snel de Brusselse Berg van Barmhartigheid. Als architect tekende hij zelf de plannen voor een 15-tal andere pandjeshuizen, onder meer die van Gent. De gebouwen waren voor hun tijd zeer goed beveiligd tegen diefstal en goed georganiseerd. Ook nu was er nood aan een legitimering, zodat de Vlaamse jezuïet Leonardus Lessius in 1621 een appendix toevoegde aan zijn traktaat "de iustititia et iure", waarin hij de Bergen van Barmhartigheid uitdrukkelijk verdedigde. De leningsmaatschappijen waren vooral bedoeld om de handel te ondersteunen, maar tevens om de armoede in de steden te bestrijden. Als eenheidsmunt voor de Spaanse Nederlanden werd de dukaat ingevoerd met een waarde van 60 stuivers.
In België bestonden tot in de 20e eeuw Bergen van Barmhartigheid in Brugge (1572-1920), Brussel (1618), Aalst, Antwerpen (1620-1946), Bergen, Doornik, Dendermonde, Gent (1622-1929), Hoei, Kortrijk (1630-1920), Lier, Luik (1627), Mechelen (1619), Namen (1629-1921), Oostende, Sint-Niklaas, Tienen en Verviers.
In Nederland organiseerde Amsterdam in 1614 volgens hetzelfde principe de Stadsbank van Lening. Ook in Den Haag bestaat een Gemeentelijke kredietbank met Pandhuisdienst. Ze worden geregeld door de Pandhuiswet, ofwel de wet van 8 november 1910, houdende wettelijke bepalingen tot regeling van de banken van leening.
In 1637 opende Théophraste Renaudot een eerste Berg van barmhartigheid in Parijs.
In Spanje werd de eerste Berg van barmhartigheid (Monte de Piedad) in 1702 opgericht in Madrid. In de eerste helft van de 19e eeuw ontstonden in Madrid en andere steden de spaarbanken, die zich associeerden met de al bestaande Bergen van barmhartigheid of er zelf oprichtten.
Internationaal
In 1957 werd in Milaan de “International Association of Collateral Loan Establishments" opgericht (ook International Association of Pledging and Social Credit Establishments of in het Nederlands de Internationale Vereniging van de Instellingen der Pandleningen). Aanvankelijk bedoeld voor de openbare kredietinstellingen die werkten volgens de principes van de Bergen, worden sinds 1992 ook private rechtspersonen toegelaten. De vereniging telt meer dan 50 leden en is actief in 16 landen in Europa, Zuid-Amerika en Noord-Afrika. De huidige hoofdzetel is in Madrid.
Hoewel de vereniging zelf zich niet uitdrukkelijk manifesteert op het vlak van ontwikkelingssamenwerking, of niet in de eerste plaats mikt op de economische ontwikkeling van een onderneming of van een streek, stimuleert ze toch ook andere vormen van sociale leningen, zoals het “microkrediet”, terrein waarop een aantal van haar leden ook actief zijn.
Zie ook
Berg van Barmhartigheid en Berg van Charitate van Brugge
Berg van Barmhartigheid van Brussel
Berg van Barmhartigheid van Kortrijk
Berg van Barmhartigheid van Antwerpen
Berg van Barmhartigheid van Gent
Berg van Barmhartigheid van Bergen
Berg van Barmhartigheid van Doornik
|
Een Berg van barmhartigheid (Latijn: mons pietatis, in Nederland: bank van lening) is een openbare kredietinstelling (meestal gemeentelijk pandjeshuis), waar leningen tegen lage rente kunnen worden afgesloten tegen een onderpand van juwelen, zilverwerk, kunst- en siervoorwerpen, boeken en andere voorwerpen van waarde.
| 1 |
pandjeshuis, lommerd, verpandwinkel
|
3,151 |
Map
|
189570
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cajarc
|
Cajarc
|
Cajarc is een gemeente in het Franse departement Lot. Cajarc is hoofdplaats van het gelijknamige kanton.
Geschiedenis
Cajarc is al eeuwen bewoond. De ligging was dan ook ideaal, op een rotsachtige hoge punt in een grote meander van de Lot. De plek was goed verdedigbaar te maken, de omgeving, de vallei van de Lot, bood voldoende vruchtbare landbouwgrond. Hunebedden in de omgeving duiden op een vroege bewoning van het dal.
De plaats ontstond onder de naam Caïac, later Cajarc. De heren van Cajarc kwamen uit het huis Hébrard. Zij leidden hun geschiedenis terug tot een mythische Romeinse kolonist Caïus Hebrardus die hier een versterkte woonplaats zou hebben gebouwd, het “Maison de l'Hébrardie”. Het huis Hébrard bleef heer in Cajarc, tot een van de telgen bisschop/leenheer van Cahors werd. Hij bracht Cajarc onder de heerschappij van Cahors, wat niet in goede aarde viel en in 1248 leidde tot een opstand. Om de problemen op te lossen gaf in 1256 Barthélémy de Roux, bisschop van Cahors, aan Cajarc stadsrechten. Zo werd Cajarc een stad bestuurd door consuls.
In de Honderdjarige Oorlog zijn in de omgeving veel plaatsen vernietigd, maar Cajarc met zijn imposante verdedigingswerken werd nooit door de Engelse strijdkrachten bezet. Die Engelsen vernietigden overigens wel in 1356 de oude stenen brug over de Lot.
In de 16e-eeuwse godsdienstoorlogen was Cajarc net als Figeac protestants. In de loop van de gevechten in die tijd is de oude romaanse kerk in brand gestoken en vrijwel vernietigd. Bij het Edict van Nantes werd Cajarc toegewezen aan de protestanten als place de sûreté (veiligheidsplaats). Zoals in heel Frankrijk moest het protestantisme het onderspit delven en in 1623 liet Richelieu de verdedigingswerken van Cajarc vernietigen.
Cajarc is in de loop der jaren een redelijk welvarend stadje gebleven, met looierijen, molens en fosfaatmijnen in de omgeving. In de 19e eeuw werden op de plaats van de vroegere omwallingen boulevards afgezoomd met platanen aangelegd. In 1842 werd een hangbrug over de Lot geopend.
Stadsbeeld
De verschillende verwoestingen hebben gemaakt dat er in Cajarc weinig meer over is van de rijke historie. Alleen de oude ramen van de Hebrardie zijn er nog, en zijn natuurlijk tot monument verklaard. De oude slotgracht is gedempt en is nu de rondeweg rond de oude kern van het stadje. Het oude deel van de stad met zijn kleine doorgangen is nog steeds een geliefde toeristische bestemming.
Tegenwoordig is Cajarc het centrum van de saffraan-kweek in de Quercy. Saffraan was volgens geschriften in de 13e eeuw als een bekend product van de Quercy, maar is in de 17e eeuw eigenlijk vrijwel verdwenen. Pas eind 20e eeuw is de Saffraan opnieuw geïntroduceerd, jaarlijks is nu eind oktober in Cajarc het feest van de saffraan.
De pelgrimsroute tussen Faycelles en Cajarc (22,5 km) (Chemin du Puy) is opgenomen in het werelderfgoed.
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Geografie
De oppervlakte van Cajarc bedroeg op ; de bevolkingsdichtheid was toen inwoners per km².
Cajarc ligt aan de aan de Lot temidden van de Causse de Cajarc.
De onderstaande kaart toont de ligging van Cajarc met de belangrijkste infrastructuur en aangrenzende gemeenten.
Prominente inwoners
Een van de meest prominente bewoners van Cajarc was Georges Pompidou, voormalig Frans president. Pompidou heeft er onder meer voor gezorgd dat de weg van Cajarc naar Lalbenque (D19) van goede kwaliteit werd, bij Lalbenque ligt het dichtstbijzijnde vliegveld, en in noodgevallen moest de president daar snel kunnen zijn.Een ander legaat is het “Centre d’Art Contemporain Georges Pompidou”, een museum voor moderne kunst in Cajarc, met directe banden met het Parijse “Centre Pompidou”. Dit maakt dat er regelmatig bijzondere tentoonstellingen te zien zijn in het museum. Het museum is geen museum voor regionale kunst maar een internationaal gericht museum voor moderne kunst.
Een ander prominent bewoonster van Cajarc was de schrijfster Françoise Sagan (1935-2004) die er ook geboren is.
Externe link
Officiële website
|
De onderstaande kaart toont de ligging van Cajarc met de belangrijkste infrastructuur en aangrenzende gemeenten.
| 1 |
kaart, plattegrond, cartografie
|
10,923 |
MedicalOrganization
|
5742106
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Onze-Lieve-Vrouwegasthuis
|
Onze-Lieve-Vrouwegasthuis
|
Het Onze-Lieve-Vrouwegasthuis is een voormalig hospitaal in de Vlaams-Brabantse stad Vilvoorde, gelegen aan de Vlaanderenstraat.
Geschiedenis
In de 13e eeuw werd hier door de Duitse Orde een gasthuis opgericht waar bedevaartgangers en reizigers opgevangen werden en ook zieke armen uit de stad werden verzorgd. In 1236 werd het gasthuis voor het eerst vermeld. Vanaf 1257 werd het gasthuis door zusters Augustinessen beheerd. Deze moesten eind 16e eeuw vanwege de godsdiensttwisten het gasthuis verlaten en vluchtten naar Keulen. Het stadsbestuur beheerde toen het gasthuis maar verduisterde een deel van de inventaris. De zusters kwamen niettemin terug. De laatste zusters vertrokken in 1966.
Het complex werd in de loop van de eeuwen uitgebreid en in de 19e eeuw werd er veel aan verbouwd. De 16e-eeuwse gasthuishoeve werd in het laatste kwart van de 20e eeuw gesloopt en in 1983 kwam er een bejaardenhuis voor in de plaats. Wat bleef was de kapel in barokstijl en het moederhuis dat grotendeels 19e-eeuws is.
Kapel
Het exacte bouwjaar van de kapel is niet bekend, maar het altaar, gewijd aan Sint-Elisabeth en Sint-Augustinus, werd in 1692 ingewijd. De kapel bevindt zich evenwijdig aan de straatzijde en werd gebouwd in zandsteen. In 1876-1877 werd de kapel gerestaureerd. De ingangsdeur is voorzien van een schouderboog en daarboven is een gebogen en gebroken fronton aangebracht. Boven de deur bevindt zich een nis met een Mariabeeld. Het noordoostelijk deel van de kapel is overkluisd met een spitstongewelf.
In de kerk bevindt zich een barok hoofdaltaar van 1692. Het heeft een altaarstuk: Het visioen van Sint-Antonius, wat een kopie is naar Antoon van Dyck. Het orgel, uit begin 20e eeuw, is vervaardigd door de firma Jos Stevens. Er is een 18e-eeuwse communiebank.
Het zuidwestelijk deel van de kapel is afgesloten en wordt gebruikt als vergaderruimte. Boven dit deel bevindt zich een achthoekige lantaarn met koepelgewelf, uit 1718.
Moederhuis
Het moederhuis is van 1895. Hiernaast ligt het Hospices des Vieillards ofwel Ouderlingenhuis. Het werd gebouwd in 1836.
Kapel in Vlaams-Brabant
Ziekenhuis in Vlaams-Brabant
Onroerend erfgoed in Vilvoorde
|
Kapel in Vlaams-Brabant
Ziekenhuis in Vlaams-Brabant
Onroerend erfgoed in Vilvoorde
| 1 |
ziekenhuis, kliniek, medische instelling
|
12,460 |
ItemAvailability
|
5214591
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste%20divisie%202019/20
|
Eerste divisie 2019/20
|
Het seizoen 2019/20 van de Nederlandse Eerste divisie voetbal, officieel onder de naam Keuken Kampioen Divisie, ging van start op 9 augustus 2019. De laatste wedstrijd werd gespeeld op 9 maart 2020.
Aan de competitie namen twintig teams deel. In eerste instantie zouden de kampioen en de nummer 2 rechtstreeks promoveren naar de Eredivisie, terwijl zes andere teams het in een play-off tegen elkaar en tegen de nummer 16 van de Eredivisie opnemen in de strijd om promotie naar de Eredivisie en degradatie naar de Eerste divisie. In het vorige seizoen degradeerden NAC Breda rechtstreeks uit de Eredivisie en Excelsior en De Graafschap via de play-offs. In plaats daarvoor promoveerden FC Twente als kampioen en RKC Waalwijk en Sparta Rotterdam via de play-offs naar de Eredivisie.
Vanaf dit seizoen wijzigde de promotie-/degradatieregeling tussen de Eredivisie en de Eerste divisie. Naast de kampioen van de Eerste divisie zou ook de nummer 2 van de Eerste divisie promoveren naar de Eredivisie. Hierdoor zou de nummers 17 en 18 van de Eredivisie rechtstreeks naar de Eerste divisie degraderen. De nummer 16 van de Eredivisie zou blijven deelnemen aan de promotie/degradatie play-offs. In de play-offs zou de vier periodekampioenen en de twee hoogst geklasseerde teams deelnemen, in de halve finale zou de nummer 16 uit de Eredivisie instromen. Jong FC Utrecht, Jong AZ, Jong PSV en Jong Ajax kunnen niet promoveren en doen niet aan de play-offs mee.
Degradatie naar de Tweede Divisie was vanwege het bevriezen van de promotie-degradatieregeling niet mogelijk.
Dit seizoen is het tweede seizoen waarbij de gouden/bronzen kampioensschilden uitgereikt werden.
Gevolgen van de coronacrisis in Nederland
Op 10 maart 2020 werd vanwege de coronacrisis in Nederland de Brabantse thuiswedstrijden van speelronde 30 afgelast. Op 12 maart 2020 werden alle Nederlandse voetbalwedstrijden tot en met 31 maart 2020 afgelast. Op 15 maart 2020 werd dit verlengd tot en met 6 april 2020. Ook moesten de sportclubs per direct sluiten, waardoor de trainingen werden stilgelegd. Op 31 maart 2020 maakte minister-president Mark Rutte tijdens een persconferentie bekend dat alle betaald voetbalwedstrijden tot 1 juni 2020 waren stilgelegd. Het betaald voetbal viel onder de vergunningsplichtige evenementen, waardoor herstart voor juni niet mogelijk was, ook niet zonder publiek.
Een dag later maakte de KNVB bekend dat op advies van de UEFA dat alle professionele competities in Europa uitgespeeld moesten worden en voor 3 augustus 2020 afgerond moeten zijn voor dit seizoen. De bond richtte zich in eerste instantie op een eventuele hervatting in de tweede helft van juni. Het huidige seizoen zou dus nog doorlopen na 30 juni 2020. De KNVB hield ook nog rekening met het stopzetten van de competitie indien het kabinet het niet verantwoord vond om op een latere termijn te kunnen voetballen en daardoor te verbieden.
Op 21 april 2020 maakte minister-president Mark Rutte tijdens een persconferentie bekend dat alle betaal voetbalwedstrijden definitief verboden zijn tot minstens 1 september 2020. Hierdoor ging de KNVB in overleg met de UEFA over het voornemen om het huidige competitieseizoen 2019/20 niet meer hervat zal worden. De KNVB zou op 24 april 2020 in overleg gaan met de betaald voetbalclubs en andere betrokkenen over het afwikkelen van dit seizoen met daarin het kampioenschap en de promotie-/degradatieregeling en maakte de bond daarna een besluit hierover. Op een langere termijn maakt de bond meer bekend over de startdatum van het nieuwe voetbalseizoen 2020/21, de veiligheid, wel of geen publiek, fysieke belasting van spelers, uitzendschema’s en de aflopende contracten van spelers en trainers en transfers op 1 juli 2020 voor het nieuwe seizoen. Wel heeft de bond direct bekendgemaakt dat de trainingscomplexen van de clubs, onder strikte voorwaarden, weer beperkt open te stellen, zodat de spelers weer kunnen gaan trainen.
Op 24 april 2020 besloot de KNVB dat er niemand zou promoveren naar de Eredivisie. Hierdoor spelen SC Cambuur en De Graafschap ook in het nieuwe seizoen op het tweede niveau. Tevens werd er geen kampioen aangewezen. Cambuur en de Graafschap hebben hierop gezamenlijk juridische stappen tegen dit besluit ondernomen, maar kregen op 14 mei nul op rekest van de rechter n.a.v. het kort geding op 8 mei 2020.
Teams
* Jong Ajax, Jong AZ, Jong PSV en Jong FC Utrecht spelen afwisselend van stadion afhankelijk van de beschikbaarheid en het team van de tegenstander.
** Door het deels instorten van het dak van AZ in Alkmaar, week Jong AZ ook uit naar andere locaties, waaronder het stadion van Almere City FC.
*** Capaciteit AFAS Trainingscomplex: 200 + staanplaatsen
Trainerswijzigingen
>> Competitie geannuleerd, de hieronder getoonde is de situatie op 9 maart 2020, de datum waarop de laatste wedstrijden zijn gespeeld. <<
Ranglijst
Eindstand
Legenda
Periodestanden
Eindstand Periode 1
Eindstand Periode 2
Eindstand Periode 3
Eindstand Periode 4
Play-offs
In eerste instantie wordt in de play-offs om promotie/degradatie door zeven ploegen gespeeld om een plaats in de Eredivisie 2020/21. De play-offs worden gespeeld door de nummer 16 van de Eredivisie 2019/20, vier periodekampioenen (of vervangend periodekampioenen) van de Eerste divisie 2019/20 en de twee hoogst geplaatste teams zonder periodetitel in de Eerste divisie. Alle zes teams uit de Eerste divisie nemen het in de eerste ronde tegen elkaar op. De drie winnaars gaan door naar de tweede ronde en spelen samen met de nummer 16 van de Eredivisie onderling om de plaatsen in de finale. Vanuit deze ronde gaan er twee teams door naar de derde ronde, waar wordt gespeeld om een plaats in de Eredivisie. Als de kampioen en/of de nummer 2 een periodetitel heeft gewonnen dan neemt het volgende team zonder periodetitel van het eindklassement die plaats in.
Door het annuleren van de competitie worden de play-offs niet gespeeld. De nummer 16 van de Eredivisie en de periodekampioenen blijven in hun eigen competitie voor het volgend seizoen.
Periodekampioenen
Vanaf dit seizoen tellen alle wedstrijden mee voor de periodestanden. Na speelronde 9, 19, 28 en 38 kan het team met het hoogste aantal punten een periodetitel behalen.
Periode 1: NAC Breda
Periode 2: FC Volendam
Periode 3: De Graafschap
Periode 4: Geen periodekampioen door het annuleren van de competitie.
Statistieken
Positieverloop per team
Topscorers
Assists
Aantal goals per speelronde
Gele kaarten
Rode kaarten
/
Programma/uitslagen
Toeschouwersaantallen
2019/20
Nederlands competitievoetbal 2019/20
|
* Jong Ajax, Jong AZ, Jong PSV en Jong FC Utrecht spelen afwisselend van stadion afhankelijk van de beschikbaarheid en het team van de tegenstander.
** Door het deels instorten van het dak van AZ in Alkmaar, week Jong AZ ook uit naar andere locaties, waaronder het stadion van Almere City FC.
*** Capaciteit AFAS Trainingscomplex: 200 + staanplaatsen
| 1 |
beschikbaarheid, voorraadstatus, leverbaarheid
|
3,284 |
RejectAction
|
2125901
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bloedrecht
|
Bloedrecht
|
Het bloedrecht, ook baarproef of bloedproef geheten, (Latijn: "ius cruentationis" of "Ius feretri sine sandapilae"), was een van de bewijsmiddelen in het middeleeuwse strafrecht. Men bracht een verdachte in de omgeving van het opgebaarde lichaam van een slachtoffer van moord en keek of de wonden spontaan weer gingen bloeden. Wanneer dat gebeurde werd dat als een aanwijzing, zelfs als bewijs, van schuld gezien.
Een "sandapila" is in het Latijn een goedkope baar of een goedkope lijkkist. Het Latijnse werkwoord "cruentare" betekent bloederig maken of met bloed besmeuren.
De procedure
Het bloedrecht komt misschien voort uit het oude Germaanse Recht en werd voor zover bekend in Duitsland, Polen, Bohemen, Schotland en Noord-Amerikaanse koloniën toegepast. In Duitsland behoorde het bloedrecht tot rond 1750 tot de forensische opsporingsmethoden. De baarproef werd pas toegepast wanneer andere onderzoeksmethoden en marteling van de verdachte geen resultaat hadden opgeleverd. Bij de baarproef waren een vastgestelde eedsformule waarin de onschuld werd betuigd en het leggen van de handen op het dode lichaam gebruikelijk.
Achtergrond van het gebruik van het bloedrecht als instrument is de gedachte dat het lichaam ook na de dood nog bezield is of nog enige tijd bezield is. Volgens de leer van de katholieke kerk verlaat de ziel het lichaam pas enige tijd ná de dood. De baarproef was steeds een subsidiair bewijs. Alleen wanneer er geen getuigenverklaringen of bewijzen waren gevonden en de verdachte ook onder marteling niet had bekend werd de baarproef gebruikt.
De oudste geschreven bron in de vorm van gecodificeerd recht is het Freisinger Rechtsbuch uit 1328 dat een baarproef ook bij al begraven lijken toestond. De baarproef wordt ook in het Nibelungenlied genoemd. Daarin worden gebeurtenissen rond het jaar 436 beschreven maar de overlevering is niet betrouwbaar. Het Nibelungenlied laat het dode lichaam van de verraderlijk vermoorde Siegfried bloeden wanneer zijn moordenaar, Hagen het opgebaarde lijk nadert.
Over de gedachte achter het bloedrecht bestaat geen zekerheid. Wat de Germanen zich daarbij precies voorstelden is onbekend. De christelijke middeleeuwers verklaarden het bloedrecht uit het voortleven van het slachtoffer als levend lijk dat veranderen kon wanneer het dat wilde. Het lijk zou de kracht hebben om de wonden te doen veranderen of te laten bloeden en daarmee de dader aan te wijzen. De dode zorgde dus voor het bewijs in de eigen strafzaak. Een andere theorie benadrukt het element van het godsoordeel waaraan het bloedrecht verwant is. Omdat het bloed van de vermoorde mens "ten hemel schreit" is het God die de wonden laat bloeden. Deze uitleg beroept zich op Genesis 4:10 "vox sanguinis fratris tui clamat ad me de terra" oftewel "De stem van het bloed van uw broer schreit ten hemel". De theologische onderbouwing loopt mank; in Genesis is het het bloed dat werd vergoten en in de aarde werd opgenomen dat om wraak vraagt en het gebruik van het bloedrecht is als deel van de Germaanse rechtspleging ouder dan het christendom. Tijdens de Middeleeuwen kreeg de christelijke uitleg van het bloedrecht de overhand. Het lijk werd een instrument in de handen van God.
De oorsprong van het bloedrecht is duister. Sommige bronnen noemen het een aan het oude Germaans recht ontsproten gebruik. De oudste literaire bron stamt uit de 12e eeuw. Over toepassing van het bloedrecht in de Frankische periode is ons niets bekend. In het Nibelungenlied duikt het bloedrecht op, maar onduidelijk is of de dichter bij het vermelden van het bloedrecht door oude Germaanse overleveringen werd geïnspireerd. In de 14e eeuw wordt het bloedrecht deel van het gecodificeerde recht. We vinden het in 1328 in het Stadtrecht van Visby op Gotland. In de "Schwyzer Totschlagsordnung" van 1342 wordt een godsoordeel waarbij men over een lijk moet stappen vermeld met de woorden "über den toten gan uf gottes erbermde". Na 1400 duiken er steeds meer vermeldingen in akten, wetten en processtukken op. We vinden ze in Duitsland, Italië, Frankrijk en Spanje. Later ook op de Balkan en in Engeland en Scandinavië. Omdat ook in Afrika en in Australië vergelijkbare rituelen werden ontwikkeld die los van de Europese tradities zijn ontstaan kan men van een archetypisch rechtsgevoel spreken. Lijk, ziel, bloed en moordenaar zijn niet van elkaar te scheiden dankzij de verbreking van het taboe op de moord op een medemens. In Afrika zijn er stammen waar de rondgedragen baar van het slachtoffer uit zichzelf geacht werd tegen het huis van de moordenaar te botsen. De Australische Aboriginals vroegen het dode lichaam of het betoverd was. Zo ja dan bewoog het lichaam dat volgens de traditie op een aantal bogen was gelegd. Wanneer de tovenaar aanwezig was zou een boog bewegen en de tovenaar aanraken.
Er wordt melding gemaakt van gelegenheden waarbij de gehele bevolking van een plaats langs de baar moest lopen om zo de schuldige aan te kunnen wijzen.
Het bloedrecht werd door juristen becommentarieerd. Het werd door Johann Friedrich Kob in 1672 in zijn "Ius Cruentationis (vulgo das Baar-Recht)." beschreven. In de bronnen zijn verschillende gebruiken en ceremonies rond het baarrecht beschreven. Altijd wordt het plechtige karakter van de confrontatie tussen de veronderstelde dader en het lijk benadrukt. Er is sprake van een eed waarin de verdachte zich voordat hij het lichaam aanraakt onschuldig verklaarde. Soms moest de dader het lichaam werkelijk aanraken waarbij het beroeren van de wonden met een hand of alleen een vinger werd beschreven. Er is ook sprake van het kussen van de dode. Een bron noemt het beroeren van de hartstreek van de dode. Als reacties van het lichaam werden niet alleen spontaan opnieuw bloedende wonden maar ook spontane bewegingen van het dode lichaam genoemd.
Er zijn ook bronnen die opmerken dat het gewoonte was om het ritueel van het bloedrecht meerdere malen, vaak driemaal omdat het getal drie een bijzondere betekenis had voor de middeleeuwers, uit te voeren. Er waren in ieder geval varianten die lokaal waren bepaald. Wanneer het lijk bloedde, of exacter gezegd serum ging verliezen, of andere veranderingen, zogenaamde "Verkehrungen" vertoonde.
Deze bewijsvoering is te verklaren uit het in die tijd nog slecht begrepen ontbindingsproces van het begraven lichaam. Ook bij een lichaam waar de ontbinding nog niet ver is gevorderd kan door het verplaatsen van het lijk een bloederige waterige vloeistof uit de longen lekken wanneer er een of meerdere steekwonden in de borstkas zijn.
De toepassing van het bloedrecht wordt in de wet, bijvoorbeeld in het "Freisinger Recht" aan het initiatief van de verdachte gelaten. Dan kan het als een rituele reiniging worden gezien. In andere gevallen waren het de rechters of de verwanten van de dode die om het bloedrecht vroegen. Het middeleeuws recht was verwarrend. Zonder bewijs mocht er niet worden gemarteld, maar sommige van de aan het bloedrecht onderworpen verdachten, zoals Spiess, waren voordat de proef werd afgenomen al gemarteld. Daar diende het bloedrecht kennelijk als afsluitend bewijs waarmee de zaak "rond" was.
Het bloedrecht werd tot dertig dagen na de begrafenis toegepast.
Pogingen tot een uitleg bij een metafysisch fenomeen
Het bloedrecht had een metafysische achtergrond, het was geen wetenschappelijk onderbouwd bewijsmiddel. In de periode van de Europese verlichting werden bewijzen als deze, zoals de godsoordelen uit het strafrecht verwijderd. Van alle godsoordelen heeft het bloedrecht zich het langste kunnen handhaven. In 1809 werd het in de encyclopaedie van Brockhaus nog als een in "achterlijke streken nog gebruikelijke procedure die op bijgeloof is gegrond" genoemd. In Pierer's Universal-Lexikon uit 1857 wordt het baarrecht beschreven als iets dat niet meer actueel is, al wordt daar opgemerkt dat het volk op vele plaatsen vast nog wel aan de spontaan in aanwezigheid van de dader bloedende wonden zou geloven.
Onder de scholastici en filosofen van de late Middeleeuwen waren aanhangers en tegenstanders van het bloedrecht te vinden. Men gebruikte juridische, medische, religieuze, filosofische en logische argumenten om het belang van het bloedrecht te bewijzen of juist te verwerpen. De Heksenhamer citeerde de Heilige Vincentius van Lérins die stelde dat een dodelijke wond geïnfecteerd is door de geest van de moordenaar en vol besmette lucht is. Wanneer de moordenaar in de buurt is gaat het bloed stromen omdat in de aanwezigheid van de moordenaar alle lucht uit de wond in beweging komt. Jacobus I van Engeland, ook regerend als Jacobus VI van Schotland, geloofde fanatiek in hekserij en organiseerde ook heksenvervolgingen. In 1597 schreef de Schotse koning-theoloog in zijn boek over demonen, de "Daemonologie" dat "met de bovennatuurlijke invloed van demonen bij het toepassen van het bloedrecht rekening moest worden gehouden". Jacobus noemde de baarproef letterlijk een "bovennatuurlijk teken dat door God was ingesteld".
"...for as in a secret murther, if the deade carcase be at any time thereafter handled by the
murtherer, it wil gush out of bloud, as if the blud wer crying to the heauen for
reuenge of the murtherer, God hauing appoynted that secret super-naturall signe, for
tryall of that secrete vnnaturall crime, . . ."
De Engelse Presbyteriaanse geleerde en dichter Richard Baxter was ervan overtuigd dat het bloedrecht uitkomst bood bij een onderzoek naar een moord en beschreef het fenomeen van het spontaan weer bloedende lijk in zijn in 1691 gepubliceerde "The Certainty of the World of Spirits". In het Duitse Rijk heeft de Wolfenbüttelse Hofgerichtsassessor Schottel gesteld dat het bloedrecht gebruikmaakt van "de wrekende macht van God". Andere juristen zoals Benedikt Carpzow stelden dat het bloedrecht een aanwijzing was die verder verhoor, en marteling, rechtvaardigde. Voor een veroordeling wegens moord was het bloedrecht alleen onvoldoende bewijs. Voor veroordeling was een bekentenis of een betrouwbare getuigenverklaring nodig. In Zuid-Europa is het uit het Germaanse recht stammende bloedrecht nooit erg belangrijk geweest. Daar leefde men meer in de traditie van het Romeins Recht. De vooraanstaande Italiaanse juristen Hippolytus de Marsiliis en Farinacci beoordeelden het bloedrecht als niet meer dan aanvullend bewijs of een aanwijzing die een zo ernstige verdenking op de gevangene wierp dat marteling geoorloofd was. Sinds de 16e eeuw groeide het aantal stemmen tegen godsproeven en andere metafysische bewijzen. De Spaanse natuurrechtgeleerde Antonio Gómez (na 1500 - vóór 1572) heeft daarbij een belangrijke rol gespeeld.
Ondanks de rechtsgeleerde commentaren uit perioden waarin het bloedrecht nog werd toegepast is het onduidelijk welke rol het bloedrecht bij de procesgang en de bewijsvoering heeft gehad. Het lijkt een ondersteunend bewijs te zijn geweest dat men slechts met de nodige voorzichtigheid toepaste. Het kan ook een van het het formele strafproces onafhankelijke politionele activiteit, avant la date want er was nog geen politie, zijn geweest waarin men een onderzoek dat niet wilde opschieten nieuw leven wilde inblazen.In het "Freisinger Recht" het recht van de Bisschopsstad Freising in Beieren, lijkt dat het geval te zijn geweest. Deze wet schrijft voor dat het lijk zo nodig opgegraven moest worden, met water en wijn moest worden gewassen, dat men het moest laten drogen en daarna naar een plein voor het gerechtsgebouw moest dragen. Daar moest de wondarts, een chirurgijn of wanneer deze niet beschikbaar was een paar wijze mannen de toestand van de wonden goed bekijken. De verdachte moest vervolgens driemaal op zijn knieën rond het lijk kruipen, de dode kussen, hem bij zijn of haar naam noemen en God oproepen als getuige van zijn onschuld. Wanneer de wonden niet veranderden ging de verdachte vrijuit en was ook bloedwraak en mansgeld, een schadevergoeding aan de familie van de dode, uitgesloten. Wanneer de wonden wél waren veranderd dan werd de verdachte geacht het oordeel over zichzelf te hebben afgeroepen.
De zaak Hans Spiess
Een bekende toepassing van het bloedrecht is een historisch strafproces was de moordzaak van de huurling Hans Spiess wiens vrouw na 20 dagen werd opgegraven omdat het gerucht ging dat zij door hem met een kussen verstikt zou zijn. De verdachte werd gefolterd maar bekende geen schuld. Daarop ging men tot een godsoordeel in de vorm van een baarproef over. Al bij de opening van de kist bleek het lichaam te bloeden. De verdachte Spiess moest naakt en kaalgeschoren zijn handen op het lichaam leggen. Deze maatregel werd nodig geacht om te voorkomen dat de verdachte een amulet bij zich zou dragen. Hij bekende na het zien van het bloedende lichaam ter plaatse zijn schuld en werd wegens moord veroordeeld.
In een andere zaak die in de late middeleeuwen werd berecht zorgde het bloedrecht voor de vrijspraak van drie bedelaars die van de moord op een andere bedelaar werden beschuldigd.
De zaak van de Kroon tegen Philip Standsfield
De middeleeuwers hadden weinig begrip voor de fysiologische effecten van het overlijden. Men meende dat de dode nog kon zien en horen. Dat er zoiets als een bloedsomloop die bloeddruk en bloeden mogelijk maakt bestaat werd pas in 1628 door de Engelsman William Harvey aangetoond. Toch werd cruentatie nog in 1688 door het High Court of Justiciary in Edinburgh geaccepteerd als ondersteunend bewijs in de moordzaak tegen Philip Standsfield, die ervan werd verdacht zijn vader Lord Stansfield te hebben omgebracht. De kroon bracht in dat "de Hemelse kracht die het bloed tijdens het leven liet circuleren" in alle tijden en bij alle volkeren een weg had gevonden om het bloed dat inmiddels gestold had moeten zijn te laten vloeien" en erkende daarmee het bestaan van een bloedsomloop. Daaruit werd desondanks niet geconcludeerd dat een lijk niet kon bloeden.
De aanwezige artsen waren zeer verbaasd geweest door dit onnatuurlijke gebeuren en de verdediging beriep zich op de gezaghebbende Saksische jurist Benedict Carpzovius die meerdere processen had genoemd waarin het baarrecht een verkeerde verdachte had aangewezen. De verdediger noemde de baarproef "een bijgeloof dat geen ondersteuning vindt in wet of rede".
De rechters accepteerden de baarproef desondanks als ondersteunend bewijs in "een keten van bewijzen" en zij veroordeelden Philip Standsfield.
Het bloedrecht en de heksenwaan
In Heksenprocessen werd het bloedrecht ook toegepast. Wanneer men vermoedde dat een moord met behulp van magie was gepleegd kon men geen sporen van geweld vinden. Dan moest een godsoordeel of een cruentatie uitkomst bieden. De beruchte "Heks van Pendle", Jennet Preston, werd in 1612 schuldig bevonden na toepassing van bloedrecht. In Schotland werd de Heks van Dalkeith, Christine Wilson, in 1661 veroordeeld. In beide gevallen waren de wonden van hun slachtoffers in het bijzijn van de twee beschuldigde vrouwen gaan bloeden. In het Mecklenburg van de 16e en 17e eeuw werd geloofd dat ieder lijk in aanwezigheid van een heks zou kunnen gaan bloeden. Of de overledene was vermoord en of er magie in het spel was deed niet ter zake.
In de Heksenhamer, de "Malleus maleficarum" waarin de katholieke kerk de hekserij beschreef wordt het bloedrecht kort aangestipt bij het beantwoorden van de vraag of een demon samenwerkt met de heks.
Het scheingehen
Verwant aan het bloedrecht was het in Noord-Duitsland bestaande gebruik van het "Scheingehen". Een "Schein" is in het oud-Duits een lichaamsdeel van een lijk, meestal een hand of een arm. Wanneer men de moordenaar niet had kunnen vinden hing men een ledemaat van de dode op in stadhuis of gevangenis in de verwachting dat dat deel van het lijk ook na verloop van jaren nog zou gaan bloeden zodra de moordenaar in de buurt kwam.
Het bloedrecht in de 19e en 20e eeuw
Aan het begin van de 19e eeuw was het baarrecht al lang deel van de folklore geworden. Als restant van het baarrecht en bloedrecht bestond nog lange tijd op het Engelse platteland een gebruik dat de buren en verwanten noopte om het lijk aan te raken en zo te getuigen van hun goede wil. De 19e-eeuwse encyclopedieën schrijven ook dat het spontaan weer bloedende lijk in het volksgeloof misschien her en der nog voorkomt. De door de verlichting beïnvloede universitair geschoolde juristen zagen niets meer in een godsoordeel.
Het baarrecht kwam nog wel voor de literatuur. In een "Gothic tale", een 19e-eeuws literair genre waarin het bovennatuurlijke en occulte vaak een grote rol speelde, was een bloedend lijk een dankbare aanleiding om te griezelen. Zo schreef de Duitse romanticus Adolf Friedrich Graf von Schack (2.8.1815 – 14.5.1894) een ballade met als titel "Das Bahrrecht".
Literatuur
Hans-Kurt Claußen (Hrsg.): Freisinger Rechtsbuch (Germanenrechte N.F., Abt. Stadtrechtsbücher), Böhlau, Weimar 1941, Art. 273 (mit nhd. Übers.)
Wolfgang Schild: Alte Gerichtsbarkeit, Callwey, München 1980, S. 18-20 (mit Abb.); ders., Zur strafrechtlichen Behandlung der Toten, in: Norbert Stefenelli (Hrsg.), Körper ohne Leben, Böhlau, Wien 1998, S. 855ff.
Werner Ogris: Art. Bahrprobe. In: Albrecht Cordes, Heiner Lück, Dieter Werkmüller, Ruth Schmidt-Wiegand (Hrsg.), Handwörterbuch zur deutschen Rechtsgeschichte, 2., völlig überarbeitete und erweiterte Auflage, Band I, Erich Schmidt Verlag, Berlin 2008, Sp. 408-410. ISBN 978-3-503-07912-4
Heinrich Brunner, Deutsche Rechtsgeschichte II, Leipzig 1892, S. 405, 411 f.
Ders., Das rechtliche Fortleben der Toten bei den Germanen, in: Abhandlungen zur Rechtsgeschichte. Gesammelte Aufsätze II, Weimar 1931, S. 340–358 (ursprünglich 1907).
Louis Carlen, Eine Bahrprobe in Montpellier im 16. Jahrhundert, in: Forschungen zur Rechtsarchäologie und Rechtlichen Volkskunde 8, 1986
Christian Villads Christensen, Båreprøven. Dens historie og stilling i fortidens rets- og naturopfattelse, Kopenhagen 1900.
Hans-Kurt Claußen (Bearb.), Freisinger Rechtsbuch (Germanenrechte N. F., Abt. Stadtrechtsbücher), Weimar 1941 (mit nhd. Übers.)
Hubert Ewers, Die Bahrprobe, Rechts- und staatswiss. Diss. Bonn 1951.
Hans Fehr, Das Recht im Bilde, Erlenbach-Zürich, München, Leipzig 1923
Jacob Grimm, Deutsche Rechtsalterthümer II, Leipzig 1899
Handwörterbuch des deutschen Aberglaubens III, Berlin, Leipzig 1930/31 (Reprint 1987)
Heinz Holzhauer, Art. Bahrprobe, in: Lexikon des Mittelalters I, München, Zürich 1980
Theodor Kirchmaier, Dissertatio physica de cruentatione cadaverum, fallaci illo praesentis homicidae indicio, Wittenberg 1669, Neudruck Halle/Saale 1726.
Bernhard Kretschmer, Der Leichnam im alten Recht, in: Norbert Stefenelli (Hg.), Körper ohne Leben. Begegnung und Umgang mit Toten, Wien, Köln, Weimar 1998
Karl Lehmann, Das Bahrgericht, in: Germanistische Abhandlungen zum LXX. Geburtstag Konrad von Maurers, Göttingen 1893 (Neudruck Scientia Verlag Aalen 1979)
Katrin Moeller, Dass Willkür über Recht ginge. Hexenverfolgung in Mecklenburg im 16. und 17. Jahrhundert, Bielefeld 2007
Olav Moorman van Kappen, Zur Geschichte der Bahrprobe in den Niederlanden, in: Forschungen zur Rechtsarchäologie und Rechtlichen Volkskunde 8, 1986
Werner Ogris, Art. Bahrprobe, in: Handwörterbuch zur deutschen Rechtsgeschichte I, 2. Auflage, 2. Lieferung, Berlin 2005, Sp. 408−410 (mit Angabe älterer Literatur).
David Pickering, Lexikon der Magie und Hexerei, Augsburg 1999
Christoph Riggenbach, Die Tötung und ihre Folgen. Ein Beitrag zur alamannisch-schweizerischen Rechtsgeschichte im Mittelalter, in: Zeitschrift der Savigny-Stiftung für Rechtsgeschichte, Germ. Abt. 49
Wolfgang Schild, Alte Gerichtsbarkeit. Vom Gottesurteil bis zum Beginn der modernen Rechtsprechung, 2. Aufl. München 1985
Ders., Zur strafrechtlichen Behandlung der Toten, in: Norbert Stefenelli (Hg.), Körper ohne Leben. Begegnung und Umgang mit Toten, Wien, Köln, Weimar 1998
Richard Schröder/Eberhard v. Künßberg, Lehrbuch der deutschen Rechtsgeschichte, 7. Auflage Berlin, Leipzig 1932 (Neudruck 1966)
Robert Zagolla, Folter und Hexenprozess. Die strafrechtliche Spruchpraxis der Juristenfakultät Rostock im 17. Jahrhundert, Bielefeld 2007
Francesco Paolo de Ceglia, “Saving the Phenomenon: Why Corpses Bled in the Presence of their Murderer in Early Modern Science”. In Francesco Paolo de Ceglia (ed.), The Body of Evidence Corpses and Proofs in Early Modern European Medicine. Leiden-Boston: Brill, 2020: 23-52.
Externe links
Bron: "Bahr- oder Blutprobe": , art. Gottesurteil, in Kleine Enzyklopädie des deutschen Mittelalters.
R.P. Brittain, Cruentation in legal medicine and litterature, 1965 op
Strafrecht
Middeleeuws recht
|
Het bloedrecht werd door juristen becommentarieerd. Het werd door Johann Friedrich Kob in 1672 in zijn "Ius Cruentationis (vulgo das Baar-Recht)." beschreven. In de bronnen zijn verschillende gebruiken en ceremonies rond het baarrecht beschreven. Altijd wordt het plechtige karakter van de confrontatie tussen de veronderstelde dader en het lijk benadrukt. Er is sprake van een eed waarin de verdachte zich voordat hij het lichaam aanraakt onschuldig verklaarde. Soms moest de dader het lichaam werkelijk aanraken waarbij het beroeren van de wonden met een hand of alleen een vinger werd beschreven. Er is ook sprake van het kussen van de dode. Een bron noemt het beroeren van de hartstreek van de dode. Als reacties van het lichaam werden niet alleen spontaan opnieuw bloedende wonden maar ook spontane bewegingen van het dode lichaam genoemd.
| 1 |
afwijzing, weigering, actie
|
6,955 |
CampingPitch
|
236577
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kamperen
|
Kamperen
|
Kamperen is een vorm van openluchtrecreatie waarbij men in een tent, caravan, camper, tenthuisje of ander relatief eenvoudige recreatiewoning op een buitenterrein verblijft. Dit is meestal één of meerdere nachten.
Bij kamperen neemt men genoegen met relatief weinig luxe, vaak met de bedoeling om van de natuur te genieten en tot rust te komen. Ook het informele, "vrije" karakter van deze vorm van overnachten kan een belangrijke reden zijn om voor kamperen (in plaats van voor een ander vakantieverblijf) te kiezen. Kamperen kan een grote groep activiteiten omvatten, variërend van survivaltochten waarbij de deelnemers zeer weinig bagage bij zich hebben, tot het verblijven in accommodaties met elektriciteit, gas en stromend water.
Kamperen gebeurt het meest op speciaal daarvoor ingerichte kampeerterreinen of campings.
Geschiedenis
Kamperen is als recreatieve activiteit eind negentiende eeuw ontstaan in Engeland. Welgestelde lieden die fietstochten maakten overnachtten soms in bij hotels opgeslagen tenten. In 1906 werd in Groot-Brittannië die eerste camping club opgericht. Op initiatief van Carl Denig gebeurde dat in 1912 in Nederland met de oprichting van de Nederlandse Toeristen Kampeer Club. Het eerste officiële kampeerterrein werd in 1924 geopend in Vierhouten. Tot dan toe was kamperen vooral een elitaire 'sport'. Daar kwam in de jaren dertig van de twintigste eeuw verandering in toen de activiteit ook populariteit verwierf onder de 'gewone man'. De grote doorbraak kwam echter na de Tweede Wereldoorlog dankzij meer vrije tijd, gestegen welvaart en een grotere mobiliteit.
Activiteiten
Kamperen als toeristische activiteit
Kamperen gaat vaak gepaard met andere buitenactiviteiten, zoals fietsen, wandelen, vissen of zwemmen. Nationale parken en andere natuurlijke bezienswaardigheden zijn populaire trefpunten voor kampeerders.
Langs vooral de kust en nabij andere toeristische trekpleisters, zoals grote steden, zijn campings vaak grootschalig. Dergelijke terreinen beschikken over uitgebreide voorzieningen zoals zwembaden, winkelcentra en animatieteams. Enkele van deze campings richten zich op een bepaalde doelgroep. Er zijn bijvoorbeeld gezins- en jongerencampings.
Wildkamperen
Wetgeving beperkt vaak het voor recreatieve doeleinden de nacht doorbrengen in een slaapzak, tent, vouwwagen, caravan, auto en camper op niet daarvoor aangewezen locaties (dat wil zeggen buiten officiële kampeerplaatsen zoals campings). De gedachte hierbij is dat het zogenaamde wildkamperen voor overlast kan zorgen. Zo zouden veel mensen hun afval achterlaten op de plaats waar ze gekampeerd hebben.
In een aantal landen zijn wel voorzieningen getroffen die sterk op wildkamperen lijkende activiteiten mogelijk maken (zie verder hieronder). In Nederland geeft Stichting Wild-Kamperen.nl advies over legaal wildkamperen in Nederland en in de Europese Unie.
Verspreiding per land
Naast veel terreinen in de buurt van de kust, kent Nederland in rurale gebieden speciale natuurkampeerterreinen. Bij landbouwbedrijven is "kamperen bij de boer" populair. Deze vorm van kamperen wordt mede mogelijk gemaakt door de Vereniging Kampeerboeren (VeKaBo) en de Stichting Vrije Recreatie (SVR).
Overige erkende kampeerterreinen zijn vaak aangesloten bij de belangenvereniging "RECRON", wat staat voor "Recreatie Ondernemers Nederland".
Sommige andere Europese landen zoals Frankrijk beschikken, net als Nederland, over zowel grootschalige campings als ook over kleinere terreinen met een meer traditioneel karakter en/of lokale uitstraling.
In België is het campingaanbod iets meer geconcentreerd langs de kust, onder meer in Bredene-Duinen, en in de Ardennen.
Behalve in Frankrijk, België en Nederland wordt veel gekampeerd in onder meer het Verenigd Koninkrijk (Groot-Brittannië), Duitsland, Italië, Kroatië, Portugal, Spanje en de Verenigde Staten.
Wildkamperen mag in Nederland niet, maar er zijn wel enkele paalkampeerterreinen met minimale voorzieningen.
In sommige landen, zoals in Groot-Brittannië en in Ierland, wordt wildkamperen op veel plaatsen wel algemeen geaccepteerd. In Schotland en Zweden is wildkamperen zelfs officieel toegestaan.
Camperplaatsen
Omdat veel kampeerauto's/campers tegenwoordig volledig "zelfvoorzienend" zijn uitgerust met toilet, douche, schoonwatertank, vuilwater(opvang)tank, koelkast, warmwaterboiler etc. kunnen ze, net zoals bijvoorbeeld bij (zeil)jachten, dagenlang zonder aanvullende voorzieningen probleemloos van plaats naar plaats reizen. Wel is er behoefte aan kleine voorzieningen zoals: schoon water kunnen innemen, toilet kunnen ledigen en het "grijze" afvalwater kunnen lozen op daarvoor bestemde plaatsen.
Speciaal voor deze kampeerauto's zijn vooral in België, Duitsland, Frankrijk en Italië speciale camperplaatsen aangelegd waar men netjes het toilet kan ledigen, schoon water kan innemen en het opgevangen "grijze" afvalwater kan lozen. Hier wordt soms een kleine vergoeding voor gevraagd. De capaciteit van dergelijke camperplaatsen varieert van enkele tot soms wel honderden speciaal voor campers gereserveerde parkeerplaatsen.
Dagkamperen
In Nederlandse recreatiegebieden is dagkamperen een vaak voorkomend fenomeen. Er zijn dan velden ingericht waar alleen overdag gekampeerd kan worden.
Winterkamperen
Door de opkomst van goed geïsoleerde caravans en campers is het goed mogelijk om in de winter op kampeervakantie te gaan, al of niet in combinatie met wintersporten. Ook wordt wintergekampeerd in relatief luxe tenten.
Kamperen bij andere gelegenheden
Er zijn enkele kampeerterreinen waar de kampeerders zich bezighouden met kunstzinnige activiteiten. In Nederland worden twee van dergelijke campings gefaciliteerd door de Stichting Buitenkunst.
Ook bij meerdaagse culturele festivals wordt vaak gekampeerd. Dit gebeurt meestal bij op jongeren gerichte evenementen zoals Lowlands, Pinkpop en Rock Werchter. Camping Crooswijk trekt een iets meer divers publiek. Tijdens dit festival wordt soms ludiek de spot gedreven met (uitwassen van) kamperen als toeristische activiteit.
"Huisvesting"
De meest algemene accommodaties om in te kamperen zijn tenten en caravans, of combinaties daarvan. Daarnaast bestaat er een breed scala aan andere kampeeraccommodaties zoals campers, trekkershutten en tenthuisjes.
Caravans en soms ook campers kunnen voorzien zijn van een voortent: een tent zonder achterkant die tegen het voertuig bevestigd is.
Een relatief nieuwe vorm van kamperen is de zogenaamde kampeerbungalow, waarin elementen van een tent en een bungalow (wat over het algemeen niet als kampeermiddel wordt beschouwd) worden gecombineerd.
Bij glamping, een samentrekking van glamorous en camping, is er sprake van kamperen met grote luxe. De minimale vereiste is dat er sanitair (douche en toilet) in de tent aanwezig is. Dit moet niet verward worden met een "kant en klaar" tent: dit is een tent die klaarstaat bij aankomst op de camping.
Kampeerbenodigdheden
Onder meer onderstaande artikelen zijn nodig en/of kunnen bij kamperen van pas komen:
Een tent en benodigdheden (haringen, tentstokken).
Een slaapzak.
Een kampeermatras of luchtbed. Dit wordt vaak onder de slaapzak gelegd voor comfort, om te beschermen tegen stenen en takjes en voor isolatie.
Een zaklamp en/of een gaslamp
Touw en/of scheerlijnen.
Een (camping) gasstel.
Een aansteker om het vuur mee aan te maken.
Extra kleding zoals laarzen en sokken.
Sanitaire benodigdheden/toiletartikelen. (Soms voorzien campings zelf in wc-papier en/of handzeep, maar vaak is dit ook nog niet het geval.)
Handdoeken.
Een koelbox met koelelementen of een camping koelkast.
klapstoelen en een klaptafel.
Eventueel, een houthakkersbijl voor het maken van een kampvuur (al is dit op veel plaatsen niet toegestaan in verband met brandveiligheid).
|
Wildkamperen
Wetgeving beperkt vaak het voor recreatieve doeleinden de nacht doorbrengen in een slaapzak, tent, vouwwagen, caravan, auto en camper op niet daarvoor aangewezen locaties (dat wil zeggen buiten officiële kampeerplaatsen zoals campings). De gedachte hierbij is dat het zogenaamde wildkamperen voor overlast kan zorgen. Zo zouden veel mensen hun afval achterlaten op de plaats waar ze gekampeerd hebben.
In een aantal landen zijn wel voorzieningen getroffen die sterk op wildkamperen lijkende activiteiten mogelijk maken (zie verder hieronder). In Nederland geeft Stichting Wild-Kamperen.nl advies over legaal wildkamperen in Nederland en in de Europese Unie.
| 1 |
kampeerplaats, campingplek, kampeerplek
|
1,833 |
City
|
484158
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Montgras
|
Montgras
|
Montgras is een gemeente in het Franse departement Haute-Garonne (regio Occitanie) en telt 92 inwoners (2009). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Muret.
Geografie
De oppervlakte van Montgras bedraagt 4,0 km², de bevolkingsdichtheid is dus 23 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Externe links
Gemeente in Haute-Garonne
|
Montgras is een gemeente in het Franse departement Haute-Garonne (regio Occitanie) en telt 92 inwoners (2009). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Muret.
| 2 |
stad, gemeente, plaats
|
2,285 |
ViewAction
|
1716434
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Grand%20Canyon%20Rapids
|
Grand Canyon Rapids
|
Grand Canyon Rapids is een rapid river in het Spaanse pretpark PortAventura Park. De attractie werd samen met het park geopend in 1995. Grand Canyon Rapids is de minst natte waterattractie in het park.
Verhaal
Je vaart met een boot op de rivier de Colorado in de Grand Canyon. Tijdens de tocht moet je het wilde water van de rivier trotseren. Je moet watervallen passeren en bestand zijn tegen de golven.
Thema
De attractie ligt aan de rand van het Far West themagebied. Ze is volledig ingewerkt in een nagebootste Grand Canyon.
Beknopte beschrijving
De attractie is de minst natte van de 3 waterattracties in het park. Er zijn ook betaalde waterpistolen geplaatst in een inham van de canyon en op de brug over de rivier. Hier kunnen bezoekers de inzittenden natspuiten.
Trivia
Op de attractie is een Express-wachtrij aanwezig voor houders van deze pas.
Tijdens de zomermaanden is de attractie enorm populair omdat je er nat in kan worden. Hierdoor kan de wachtrij oplopen tot 1 uur.
De attractie heeft vooral 's morgens en tijdens de warme pieken van de dag veel bezoekers. Dit komt doordat de attractie als eerste aangedaan wordt door bezoekers die het park langs de Far West betreden.
Grand Canyon Rapids wordt in juli en augustus vroeger gesloten omwille van het vuurwerk later op de avond.
Externe links
Officiële website
PortAventura Park
Rapid river
Attractie van Intamin AG
|
Trivia
Op de attractie is een Express-wachtrij aanwezig voor houders van deze pas.
Tijdens de zomermaanden is de attractie enorm populair omdat je er nat in kan worden. Hierdoor kan de wachtrij oplopen tot 1 uur.
De attractie heeft vooral 's morgens en tijdens de warme pieken van de dag veel bezoekers. Dit komt doordat de attractie als eerste aangedaan wordt door bezoekers die het park langs de Far West betreden.
Grand Canyon Rapids wordt in juli en augustus vroeger gesloten omwille van het vuurwerk later op de avond.
| 4 |
visuele inhoud, bekijken, actie
|
5,745 |
TattooParlor
|
2905615
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/The%20Broken%20Circle%20Breakdown
|
The Broken Circle Breakdown
|
The Broken Circle Breakdown (ook: Alabama Monroe) is een Belgische langspeelfilm van Felix Van Groeningen uit 2012 met Veerle Baetens en Johan Heldenbergh in de hoofdrol. De film is gebaseerd op het gelijknamige theaterstuk uit 2009 van Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels gebracht door beide acteurs en de rest van theatergezelschap Compagnie Cecilia. De film was de Belgische inzending voor de Oscars en sleepte een nominatie voor beste buitenlandse film in de wacht.
De film werd geselecteerd als openingsfilm van het Internationaal filmfestival van Vlaanderen-Gent en ging op 9 oktober 2012 in Gent in première.
Verhaal
Vijf vrienden spelen samen in een bluegrass-bandje. Als banjospeler Didier (Johan Heldenbergh) tattooartieste Elise (Veerle Baetens) ontmoet, nodigt hij haar uit op hun optreden. Niet veel later ontdekt Didier dat Elise een prachtige stem heeft en vraagt hij haar zangeres te worden in hun band. De twee worden verliefd op elkaar en na enkele maanden ontdekt Elisa dat ze onverwacht zwanger is. Na de initiële shock is het koppel heel blij en beginnen hun droomhuis te bouwen. Ze krijgen een dochter Maybelle en hun muziekcarrière loopt goed. Het gezin beleeft enkele gelukkige jaren tot Maybelle kort na haar zesde verjaardag kanker krijgt, en binnen het jaar sterft. Daarna wordt de relatie van Didier en Elise verder op de proef gesteld. De muziek helpt af en toe om de pijn te verzachten.
Didier stort zich op sciëntisme, zeker nadat hij ontdekt dat George W. Bush zijn veto had uitgesproken tegen het onderzoek op embryonale stamcellen onder druk van religieuze fanatici, pro-life en creationisten. Elise vlucht in spiritisme en reïncarnatie. Elise, die zich heeft hernoemd naar Alabama, kan het verdriet niet meer aan en probeert zelfmoord te plegen met een overdosis medicatie. Alabama is niet meer levensvatbaar en Didier stemt ermee in dat de kunstmatige ademhaling in het ziekenhuis wordt stopgezet. De film eindigt met de band die aan het sterfbed van Alabama een afscheidsnummer speelt.
De Franstalige titel "Alabama Monroe" refereert aan de identificatie van de hoofdrolspelers met respectievelijk de Amerikaanse staat Alabama, en bluegrass-muzikant Bill Monroe.
Rolverdeling
|-
|||Elise (Alabama)
|-
|||Didier
|-
|||Maybelle
|-
|||William
|-
|||Jock
|-
|||Jimmy
|-
|||Jef
|-
|||Koen
|-
|||Denise
|}
Filmmuziek
Albums
|-
|align="left"|The broken circle breakdown||19-10-2012||22-12-2012||35||7*|| door The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band
|}
|-
|align="left"|The broken circle breakdown||19-10-2012||27-10-2012||1 (12wk)||86|| 2X Platina /door The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band
|-
|align="left"|Unbroken! Live in concert||25-10-2014||01-11-2014||20||10*|| door The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band
|}
Singles
|-
|align="left"|If I needed you||22-10-2012||03-11-2012||8||22|| door The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band /Nr. 3 in de Radio 2 Top 30
|-
|align="left"|Wayfaring stranger||06-11-2013||16-11-2013||tip59||-||
|-
|align="left"|Will the circle be unbroken||18-01-2014||25-01-2014||tip42||-||
|}
Prijzen
Na amper 1 week kreeg de film een Gouden Award omdat reeds 100 000 bezoekers de film kwamen bekijken.
Op februari 2013 in Berlijn kreeg de film 2 prijzen uitgereikt. De film won de Europa Cinemas Label voor Beste Europese Film & Panorama Publieksprijs.
In april 2013 op het Tribeca International Film Festival in New York is de actrice Veerle Baetens uitgeroepen als beste actrice door haar rol in deze film. Ook heeft de film een prijs gekregen voor het beste scenario.
In april 2013 won de film de publieksprijs van het CPH PIX filmfestival in Kopenhagen.
Op 20 augustus 2013 won de film ook de publieksprijs op het Noorse Haugesund International Film Festival.
Op 14 september 2013 won de film op het Filmfestival Oostende bij de Vlaamse Filmprijzen, de Ensors de prijzen van Beste Film, Beste Regie voor Van Groeningen, Beste Fotografie/Cinematografie (D.O.P.) voor Ruben Impens, Beste Muziek voor Bjorn Eriksson, Beste Actrice voor Veerle Baetens, Beste Montage voor Nico Leunen, Beste Kostuums voor Ann Lauwereys, Beste Art Direction voor Kurt Rigolle en tot slot een Industry Award voor Van Groeningen, deze laatste uitgereikt door de Belgische filmindustrie.
Op 30 november 2013 werd de publieksprijs tijdens het 17de Black Nights Film Festival te Tallinn toegekend. Dit was al de veertigste prijs die de film in de wacht kon slepen.
Op 7 december 2013 werd Veerle Baetens bekroond als beste actrice op de European Film Awards in Berlijn.
Op 16 januari 2014 werd de film genomineerd voor een Oscar voor Beste Niet-Engelstalige film.
Op 23 februari 2014 was de film de laureaat Beste Buitenlandse Film bij de Satellite Awards.
Op 28 februari 2014 won de film de Cesar Award voor Beste Buitenlandse Film.
Film uit 2012
Belgische film
Dramafilm
Muziekfilm
Toneelstukverfilming
Film van Felix Van Groeningen
|
Vijf vrienden spelen samen in een bluegrass-bandje. Als banjospeler Didier (Johan Heldenbergh) tattooartieste Elise (Veerle Baetens) ontmoet, nodigt hij haar uit op hun optreden. Niet veel later ontdekt Didier dat Elise een prachtige stem heeft en vraagt hij haar zangeres te worden in hun band. De twee worden verliefd op elkaar en na enkele maanden ontdekt Elisa dat ze onverwacht zwanger is. Na de initiële shock is het koppel heel blij en beginnen hun droomhuis te bouwen. Ze krijgen een dochter Maybelle en hun muziekcarrière loopt goed. Het gezin beleeft enkele gelukkige jaren tot Maybelle kort na haar zesde verjaardag kanker krijgt, en binnen het jaar sterft. Daarna wordt de relatie van Didier en Elise verder op de proef gesteld. De muziek helpt af en toe om de pijn te verzachten.
| 1 |
tattoo, tatoeagezaak, tattooshop
|
11,355 |
CreativeWorkSeason
|
506376
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Little%20Britain
|
Little Britain
|
Little Britain is een komische televisie- en radioserie op de Britse zender BBC, bestaande uit een serie korte sketches. De serie wordt geschreven en gespeeld door Matt Lucas en David Walliams. In Nederland wordt de serie uitgezonden door de VPRO op NPO 3 en OUTTV en in Vlaanderen op Canvas en CAZ.
De serie won zowel in 2004 als 2005 een BAFTA Award. In 2006 won de serie een Emmy Award voor beste komedie.
In het najaar van 2008 werd de vierde reeks, Little Britain USA, uitgezonden op HBO en BBC One. Ondanks eerdere berichten over een mogelijke tweede reeks, maakte HBO eind augustus 2009 bekend dat deze plannen geschrapt werden. Wel bestaat de kans dat enkele specials van de reeks zullen worden opgenomen en later worden uitgezonden.
Walliams en Lucas denken er ook aan een film te maken van de serie.
De serie werd op 5 juni 2020 naar aanleiding van de dood van George Floyd van Netflix en de BBC iPlayer gehaald omdat deze racistisch zou zijn. NPO Start plaatste een disclaimer bij de serie. De acteurs hebben hun excuses aangeboden.
Beschrijving
Little Britain begon als een sketchshow op BBC Radio 4 in 2001, als twee korte series met episodes van een half uur. In 2003 maakte de serie zijn debuut op televisie. In eerste instantie alleen op het digitale kanaal BBC Three, maar na het grote succes van de serie aldaar werd de serie geherprogrammeerd op BBC Two, en voor de derde serie op BBC One. In totaal zijn er nu drie series en drie 'Christmas Specials', waarvan er twee ook al in Nederland te zien waren. Tussen 2005 en 2007 maakten Lucas en Walliams een tournee door het Verenigd Koninkrijk en Australië met hun typetjes uit de show, genaamd Little Britain Live.
De serie lijkt in eerste instantie vooral te draaien om platte humor, maar bij nadere bestudering van de episodes blijkt dat de sketches vaak slim in elkaar zitten en commentaar leveren op de Britse samenleving. In de serie worden personages uit alle drie de landsdelen van Britain gepersifleerd.
Veel van de sketches draaien rond "minderheidsgroepen", zoals:
Corpulente mensen, zoals de sketches rondom Marjorie Dawes met haar 'Fat Fighters' dieetgroep en Bubbles DeVere die met haar 'sexy' lichaam in natura probeert te betalen.
Gehandicapten, zoals in de scènes rondom Andy Pipkin die in een rolstoel zit (maar eigenlijk gewoon lui is en kan lopen) en zijn naïeve verzorger Lou Todd; Dennis Waterman, een lilliputter die acteert en voor elke show het themalied wil schrijven.
Tienermeisjes uit de Breezercultuur, door de stukjes met Vicky Pollard en haar grove, agressieve en ongemanierde gedrag.
Homoseksuelen, door de sketches met Daffyd Thomas, de 'enige homo in het dorp' en Sebastian Love die eigenlijk smoorverliefd is op de Britse premier (gespeeld door Anthony Stewart Head) en dat iets te duidelijk laat blijken.
Travestieten, de sketches met Emily Howard en Florence Rose, twee 'dames' gekleed in Pride and Prejudice-stijl.
De sketches worden aan elkaar gepraat door Tom Baker, die bekend werd door zijn rol als Doctor Who. Dit doet hij vaak op een absurde manier; zo claimt hij onder andere dat het Verenigd Koninkrijk aan Peru verbonden is via een tunnel en geeft hij bijvoorbeeld de tijd door als 30 minuten over Oliver. Ook tijdens de show Little Britain Live was Toms stem te horen.
De humor van Little Britain is typisch Brits, door de mengeling van absurde, droge humor met een vaak ironische ondertoon. De show is hierdoor verwant aan klassieke Britse series als Monty Python's Flying Circus en The Fast Show.
Voornaamste personages
Anne
Gespeeld door: David Walliams
Te zien: Vanaf seizoen 1
Catchphrase: Eh-eh-ehhh!
Anne is een patiënte in het Steven Spielberg Ziekenhuis in Little Bentcock, waar ze wordt voorbereid om zich opnieuw te integreren in de samenleving. Ze is mentaal erg beperkt, behalve bij het beantwoorden van de telefoon, waarbij ze op een volledig samenhangende en beleefde manier converseert. Helaas voor haar psychiater dr. Lawrence (Matt Lucas), die bijna altijd wordt vergezeld door dr. Beagrie, vertoont ze nauwelijks vooruitgang tijdens haar observaties. Ze vertoont vaak extreem gedrag, zoals het likken of strelen van het gezicht van anderen, of voorwerpen om haar heen vernielen. Anne houdt van uitwerpselen. Ze maakte een schilderij met haar eigen uitwerpselen waaronder ze "Vrolijk Kerstmis" schreef. Anne heeft gewerkt in een bibliotheek, op een bowlingbaan en als pianiste in een restaurant. Ze toont veel interesse in amateurtoneel en huisdecoratie.
Anne komt voor in alle seizoenen, waaronder ook Little Britain Live. In Little Britain Abroad ontmoette ze de paus, wiens gezicht ze likte en aan wie ze haar vagina liet zien, en ging ze naar het Louvre in Parijs, waar ze de Mona Lisa stal. Anne kwam niet voor in Little Britain USA.
Carol Beer
Gespeeld door: David Walliams
Te zien: Vanaf seizoen 2
Catchphrase: Computer says no
Carol Beer is een gedesillusioneerde vrouw die een aantal jobs uitoefent, zoals bankbediende, reisagente of ziekenhuisreceptioniste, waarbij ze een zeer nauwe relatie heeft met haar computer. Wanneer men haar een simpele vraag of verzoek voorlegt, zoals het openen van een bankrekening, het boeken van een reis of een afspraak maken, typt ze deze informatie in in haar computer. Als ze merkt dat er niet kan worden voldaan aan het verzoek, antwoordt ze droogweg Computer zegt nee. Meestal geeft Carol dan een bizar alternatief dat de klant hoogst waarschijnlijk niet zal aanvaarden. Ze is niet bereid om enig initiatief te nemen om haar klanten verder te helpen, en zal eerder in hun gezicht hoesten om hen te doen weggaan. Carol vindt het leuk om soms extra onbehulpzaam te zijn, te vloeken in het bijzijn van kinderen, of gewoonweg grof te zijn. Wanneer een klant iets vertelt over hun persoonlijke leven haalt ze haar schouders op.
Carol komt voor vanaf seizoen 2 en in Little Britain USA en Little Britain Abroad. Carol werd verwacht te verschijnen in Lucas en Walliams' andere serie Come Fly with Me als check-in manager voor Flylo Airlines, maar dit werd tegengehouden door Walliams die niet wou dat het een spin-off zou zijn van Little Britain.
Marjorie Dawes
Gespeeld door: Matt Lucas
Te zien: Vanaf seizoen 1
Catchphrase: Hello Fatties!, Say it again?
Marjorie Dawes is een vrouw die een gewichtsverliesgroep genaamd de "Fat Fighters" bestuurt, ondanks dat ze zelf tegen de 100kg weegt. Ze is onbeschoft en gemeen, vooral tegen de leden van de Fat Fighters, waartegen ze zegt dat ze dik zijn. De vaste leden zijn Pat, Paul, Tania en de Indiase Meera. Pat en Paul krijgen een relatie en trouwen later in de reeks. Marjorie pretendeert meestal niet te begrijpen wat Meera zegt, waarop een ander lid meestal zegt wat Meera bedoelt, waarop Marjorie het anders interpreteert. Marjorie heeft het moeilijk met spelling en ze durft ook schaamteloos te veel te eten ondanks pogingen om dit te verbergen. Ze vermijdt haar eigen gewicht als gespreksonderwerp. Uiteindelijk verlaten alle leden de groep omdat ze de kwetsende opmerkingen en slecht advies van Marjorie beu zijn, waarop Marjorie geschokt reageert.
Marjorie komt voor vanaf seizoen 1 en in Little Britain USA en Little Britain Abroad.
Bubbles DeVere
Gespeeld door: Matt Lucas
Te zien: Vanaf seizoen 2
Catchphrase: Call me Bubbles darling, everybody does!, Champagne! Champagne for everyone!
Bubbles DeVere is een kale, obese vrouw die permanent in het Hill Grange Health Spa verblijft. Ze heeft de gewoonte om haar kleren uit te trekken, voornamelijk om elke poging te dwarsbomen om haar haar enorme schulden en kosten van levensonderhoud te laten aflossen, maar ook omdat ze gelooft dat ze uitzonderlijk mooi is. Bubbles probeert de hogere klassen na te streven. Ze spreekt veel Engelse woorden 'a la française' verkeerd uit en kan in bepaalde woorden de 'v' niet uitspreken. Het wordt ook vaak geïmpliceerd dat ze een soort debutante is, ondanks dat ze 43 jaar oud en gescheiden is.
Bubbles komt voor vanaf seizoen 2 en in Little Britain USA, Little Britain Abroad en Little Britain Live.
Geschiedenis
Radioshow
Little Britain begon als radioshow bestaande uit negen afleveringen op BBC Radio 4, geproduceerd door Ashley Blaker. Radio 4 startte een herhaling van de negen afleveringen in februari 2004. De inhoud van de afleveringen werd toen gedeeltelijk aangepast, zodat er uitgezonden kon worden voor 18:30 's avonds. Vreemd genoeg overlapte deze herhaling met een herhaling van de eerste vijf afleveringen op de digitale radiozender BBC Radio 7, die begon halverwege maart dat jaar. Van juni tot juli 2004 zond BBC Radio 7 de overige vier afleveringen uit.
Little Britain USA
De vierde reeks, Little Britain USA, werd in het najaar van 2008 uitgezonden op HBO en BBC One.
Enkele personages uit vorige reeksen werden meegenomen naar de Verenigde Staten. Zo wordt Vicky Pollard naar een boot camp gestuurd, Daffyd Thomas gaat naar de universiteit en richt er zijn eigen gay society op, Sebastian Love wordt eerste minister van Groot-Brittannië en wordt verliefd op de Amerikaanse president, Carol Beer werkt nu als receptioniste van een ziekenhuis, Marjorie leidt nu een Fat Fighters-groep in de Verenigde Staten, Bubbles Devere gaat op een cruise, Harvey Pincher en zijn ouders bezoeken familie en Lou & Andy gaan op vakantie in Mississippi. Er werden ook enkele nieuwe personages toegevoegd, speciaal gericht op de Amerikaanse markt. Zo maken we kennis met Ellie Grace en haar mama, Bing Gordyn is de achtste Amerikaan op de maan, Mildred is een oude dame uit het zuiden van de Verenigde Staten die geregeld raad geeft aan haar kleinzoon Connor, Phyllis Church gehoorzaamt haar hondje Mr. Doggy en Mark en Tom zijn 2 bodybuilders die veel te veel groeihormonen genomen hebben.
Sting, Paul Rudd, Rosie O'Donnell en Sarah Chalke hebben een gastrol in deze reeks gespeeld. David Schwimmer regisseert de show.
Externe link
Officiële Britse website (BBC)
Officiële Amerikaanse website (HBO)
Britse komedieserie
Programma van de BBC
Sketchprogramma
|
Little Britain is een komische televisie- en radioserie op de Britse zender BBC, bestaande uit een serie korte sketches. De serie wordt geschreven en gespeeld door Matt Lucas en David Walliams. In Nederland wordt de serie uitgezonden door de VPRO op NPO 3 en OUTTV en in Vlaanderen op Canvas en CAZ.
| 1 |
tv-seizoen, radioserie, videogame-seizoen
|
11,314 |
CheckAction
|
4912597
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Treinramp%20bij%20Ashtabula
|
Treinramp bij Ashtabula
|
De instorting van de Ashtabula-spoorbrug vond plaats op 29 december 1876 toen er een trein overheen reed. Met 92 doden was dit de grootste treinramp in de Amerikaanse geschiedenis tot dan toe.
Gebeurtenis
In de ochtend van 29 december 1876 vertrok in de middag vanuit Erie in de staat Pennsylvania een trein richting het westen. De trein bestond uit twee locomotieven en elf wagons. Aan boord waren 159 personen. Kort nadat zij het treinstation van Ashtabula in Ohio waren gepasseerd reed de trein over een brug over de gelijknamige rivier de Asthabula. De brug kon het gewicht van de trein niet dragen en stortte in. Na een val van 23 meter vlogen de houten treinwagons in brand. Tijdens de ramp en in de nasleep daarvan verloren 92 passagiers het leven. Onder hen was de bekende gospelzanger Philip Bliss. Veel van de slachtoffers waren onherkenbaar verminkt.
Nasleep
Een onderzoekscommissie bestaande uit zes leden presenteerde na 68 dagen een rapport. Daaruit kwam naar voren dat de ontwerper van de brug Amasa Stone, tevens eigenaar van het bedrijf dat de spoorlijn exploiteerde, een welbekend ontwerp voor een houten brug een-op-een had overgenomen en had gebruikt om een brug van ijzer te bouwen. Uiteindelijk bleek een constructiefout de reden dat de brug instortte.
De hoofdingenieur Charles Collins had de bouw omschreven als een "experiment". Een paar dagen nadat Collins een getuigenis hierover aflegde voor de Wetgevende Vergadering van Ohio werd hij dood gevonden in zijn slaapkamer. Hij was door het hoofd geschoten. Het is nooit duidelijk geworden of het ging om zelfdoding of moord.
Amasa Stone droeg de dagelijkse leiding van het bedrijf over aan zijn schoonzoon John Hay, die later minister van Buitenlandse Zaken werd. Stone pleegde zeven jaar later zelfmoord.
Geschiedenis van Ohio
Asthabula
|
Nasleep
Een onderzoekscommissie bestaande uit zes leden presenteerde na 68 dagen een rapport. Daaruit kwam naar voren dat de ontwerper van de brug Amasa Stone, tevens eigenaar van het bedrijf dat de spoorlijn exploiteerde, een welbekend ontwerp voor een houten brug een-op-een had overgenomen en had gebruikt om een brug van ijzer te bouwen. Uiteindelijk bleek een constructiefout de reden dat de brug instortte.
| 1 |
inspectie, controle, onderzoek
|
11,915 |
BuyAction
|
1063036
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Golfbaan%20Naarderbos
|
Golfbaan Naarderbos
|
Golfbaan Naarderbos was een openbare Nederlandse golfclub in Naarden.
Golfbaan Naarderbos was een 18 holes golfbaan gelegen op het gebied Naarderbos en ligt langs het Gooimeer in Naarden. De baan was een ontwerp van golfbaanarchitect Gerard Jol. Het noodgebouw, dat jarenlang dienstdeed als clubgebouw, werd in 2009 vervangen door een nieuw clubhuis, waarin ook ruimte is voor fitness en een zwembad.
Het landschap van de golfbaan in het Naarderbos heeft plaatselijk 15m hoogteverschil, waardoor veel holes heuvelig zijn. Dit maakt dat het een lastige baan om te bespelen is.
Op de drivingrange worden speciale ballen gebruikt, waarmee men naar een waterpartij slaat, waarin zich drijvende doelen bevinden.
Twin Tour
In samenwerking met Spaarnwoude heeft Naarderbos de Twin Tour opgezet. Dit is een kleine competitie, waarbij 20 keer op zaterdagmiddag een 9holes wedstrijd kan worden gespeeld. Deelnemers moeten minstens 4x hebben meegedaan, dat wil zeggen tweemaal op iedere baan. Zo kunnen mensen die geen lid zijn van een club, toch af en toe een wedstrijd spelen.
PGA Holland
Op 19 januari 2010 hebben Frank Kirsten, voorzitter van de PGA Holland, en GMG Golf een overeenkomst getekend waarmee Naarderbos de thuisbasis is geworden van de PGA. Het clubhuis is multifunctioneel en biedt hiervoor alle ruimte.
Exploitatie
Sinds de opening in 2003 kende de golfbaan diverse eigenaren en exploitanten. Tot februari 2011 was de exploitatie in handen van Golf Management Group. GMG had ambitieuze plannen maar ging uiteindelijk failliet. Ingenieursbedrijf Grontmij, de eigenaar van de grond, nam zelf de exploitatie ter hand omdat anderen geen belangstelling toonden. In 2012 realiseerde Naarderbos een omzet van € 2,3 miljoen.
Medio 2013 werd bekend dat Grontmij de golfbaan had verkocht aan Flevo Invest, een groep private investeerders met Floor Mouthaan als grootste aandeelhouder, voor in totaal € 5,8 miljoen. Daarvan ontvangt Grontmij € 4,25 miljoen aan contanten en de rest in de vorm van een lening. De opbrengst zal Grontmij gebruiken ter verlaging van de schulden. De verkoop zou naar verwachting afgerond worden in het derde kwartaal van 2013. In april 2014 procedeerde Grontmij tegen de kopers van de golfbaan. Flevo Invest heeft de financiering nog niet rond en Grontmij wil met de rechtszaak bereiken dat Flevo Invest de golfbaan alsnog snel afneemt. Eind april besloot de rechtbank dat Flevo Invest binnen 14 dagen een bedrag van € 4,5 miljoen moest betalen, onder last van een dwangsom van € 10.000 per dag. Sindsdien is Flevo Invest er niet in geslaagd de transactie af te ronden waarop Grontmij de verkoopovereenkomst heeft ontbonden. Het bedrijf wil de golfbaan nog altijd verkopen en gaat daarom het gesprek aan met andere geïnteresseerde partijen. Grontmij zal proberen de in deze zaak gemaakte kosten op Flevo Invest te verhalen. Juni 2017 werd bekend dat Nedstede Leisure, onderdeel van Nedstede Holding, de exploitatierechten van de golfbaan, het strand en het openbaar gebied heeft overgenomen en de intentie heeft het gebied door te ontwikkelen. Nedstede is onder meer eigenaar van Oud Valkeveen en De Vechtsebanen.
In 2022 zijn er voorstellen de baan te veranderen in een natuurgebied.
Naarderbos
Sport in Gooise Meren
Sportaccommodatie in Noord-Holland
|
Medio 2013 werd bekend dat Grontmij de golfbaan had verkocht aan Flevo Invest, een groep private investeerders met Floor Mouthaan als grootste aandeelhouder, voor in totaal € 5,8 miljoen. Daarvan ontvangt Grontmij € 4,25 miljoen aan contanten en de rest in de vorm van een lening. De opbrengst zal Grontmij gebruiken ter verlaging van de schulden. De verkoop zou naar verwachting afgerond worden in het derde kwartaal van 2013. In april 2014 procedeerde Grontmij tegen de kopers van de golfbaan. Flevo Invest heeft de financiering nog niet rond en Grontmij wil met de rechtszaak bereiken dat Flevo Invest de golfbaan alsnog snel afneemt. Eind april besloot de rechtbank dat Flevo Invest binnen 14 dagen een bedrag van € 4,5 miljoen moest betalen, onder last van een dwangsom van € 10.000 per dag. Sindsdien is Flevo Invest er niet in geslaagd de transactie af te ronden waarop Grontmij de verkoopovereenkomst heeft ontbonden. Het bedrijf wil de golfbaan nog altijd verkopen en gaat daarom het gesprek aan met andere geïnteresseerde partijen. Grontmij zal proberen de in deze zaak gemaakte kosten op Flevo Invest te verhalen. Juni 2017 werd bekend dat Nedstede Leisure, onderdeel van Nedstede Holding, de exploitatierechten van de golfbaan, het strand en het openbaar gebied heeft overgenomen en de intentie heeft het gebied door te ontwikkelen. Nedstede is onder meer eigenaar van Oud Valkeveen en De Vechtsebanen.
| 1 |
koopactie, aankoop, transactie
|
5,336 |
HomeGoodsStore
|
137262
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Blokker%20%28winkelketen%29
|
Blokker (winkelketen)
|
Blokker is een Nederlandse keten van winkels in huishoudelijke artikelen in Nederland en Suriname. In november 2018 had het bedrijf 430 filialen in Nederland.
Geschiedenis
Ontstaan
Op 25 april 1896 richtten Jacob Blokker en diens echtgenote Saapke Kuiper in Hoorn De Goedkoope IJzer en Houtwinkel op. De winkel, aan het Breed 22, groeide snel en het bedrijf breidde aan dezelfde straat uit met verschillende panden, waaronder ook nummer 12. In 1923 werd een oud pand op de hoek van het Breed en de Veemarkt gekocht waarin een, voor die tijd, kapitaal winkelpand verscheen. Dit filiaal verhuisde in maart 2016 naar een pand aan het Gouw in Hoorn.
Groei
Vanaf de jaren dertig openden de vier zonen van Blokker en Kuiper diverse andere winkels in de Randstad onder de naam Gebroeders Blokker. Die traditie werd door hun nazaten voortgezet, waardoor de Blokker-keten uitgroeide tot een landelijke, en uiteindelijk internationale, onderneming. Voormalig bestuursvoorzitter Jaap Blokker werd in 2003 uitgeroepen tot zakenman van het jaar.
Blokker had in 2015 ruim 800 winkels in Nederland, België, Luxemburg en Suriname. Sinds de jaren tien had het bedrijf te kampen met verliezen en teruglopende omzet, mede omdat het bedrijf online achterbleef ten opzichte van de concurrentie. In een poging het tij te keren werd geïnvesteerd in verbouwingen en modernisering van de winkels. De Amerikaanse actrice Sarah Jessica Parker werd in 2016 ingezet voor de tv-reclame die het imago van Blokker moest oppoetsen. Ook werden er winkels gesloten; in België sloten 69 van de 190 Blokker-winkels, en ook in Nederland werd het aantal winkels verkleind door 50 sluitingen. In mei 2017 werd bekend dat er nog eens 100 Blokker-winkels in Nederland zouden sluiten.
Nieuwe eigenaar
Op 12 november 2018 werd aangekondigd dat de familie Blokker een meerderheidsbelang in de winkelketen wilde verkopen. Om ervoor te zorgen dat het bedrijf in goede handen kwam, zouden Ab en Els Blokker bereid zijn de nieuwe eigenaar geld mee te geven bij de verkoop van het bedrijf. In april 2019 nam de CEO van de Blokker Holding, Michiel Witteveen, de winkelketen over. Dit deed hij zonder hulp van andere investeerders. Een overnamesom werd niet bekend gemaakt.
Op 18 februari 2020 meldde Blokker dat alle Blokker-winkels in België en Luxemburg zouden worden verkocht aan de Dutch Retail Groep van ondernemer Dirk Bron, die alle winkels zou voortzetten als discounters onder de naam Mega World. Slechts acht van de 123 winkels in België en Luxemburg waren winstgevend. De financiële situatie kon niet worden verbeterd en nog voor het einde van het jaar, in oktober 2020, vroeg Mega World bescherming aan tegen zijn schuldeisers. De rechtbank verklaarde de winkelketen op 22 december 2020 failliet. In de tussentijd stelde Blokker een nieuwe CEO aan, Jeanine Holscher, die de overgebleven Blokker-winkels in Nederland en Suriname, en het merk op zich, een nieuwe impuls moest gaan geven.
Organisatie
Eigenaar
Blokker vormde de oorsprong van het internationale detail- en groothandelsconcern Blokker Holding tot de verkoop van het bedrijf in 2019 aan de Mirage Retail Group, dat naast Blokker ook merken als Intertoys, Big Bazar, Miniso en BCC in zijn portfolio heeft.
Bestuur
Hoofdkantoor en distributiecentra
Het hoofdkantoor van Blokker bevindt zich in Amsterdam, aan de Van der Madeweg. Blokker heeft in Nederland één distributiecentrum, in Geldermalsen. Dit is, met een oppervlakte van 90.000 vierkante meter, één van de grootste in Europa. Het is bedoeld voor de dagelijkse bevoorrading van alle Blokker-vestigingen in Nederland en Suriname en het verwerken van alle online bestellingen van klanten op Blokker.nl.
Daarnaast opende het bedrijf in augustus 2015 een nieuw distributiecentrum in Gouda, dat werd ingezet als distributiecentrum voor de online aankopen van klanten op Blokker.nl en Blokker.be. Per 1 augustus 2019 sloot dit distributiecentrum de deuren, waardoor de distributieactiviteiten voor online bestellingen naar Geldermalsen werden verplaatst. Dat centrum werd gemoderniseerd.
Tot 2015 stond in Houten een ander logistiek centrum. Aldaar werden alle online orders verwerkt en verzonden voordat DC Gouda werd geopend. Het logistieke centrum in Houten had ongeveer honderd medewerkers. Tot 2018 was er ook een distributiecentrum in Mijdrecht voor de bevoorrading van seizoensgebonden artikelen en speelgoed. De activiteiten in dit distributiecentrum werden in 2017 geleidelijk afgebouwd. Warenhuisketen Hudson's Bay nam vervolgens dit distributiecentrum over.
Literatuur
Henk Povée (1996). De eeuw van Blokker. Honderd jaar huishoudbranche in Nederland, Bussum: Uitgeverij Thoth. .
Teri van der Heijden & Barbara Rijlaarsdam (2018). Blokker: Hoe het imperium de familie ontglipt. Amsterdam: Ambo Anthos.
Trivia
Jaap Blokker kwam regelmatig in het nieuws door zijn uitspraken in het jaarverslag van de Blokker Holding.
Columnist Peter Middendorp heeft in 2014 de autobiografische roman Vertrouwd voordelig geschreven over de tijd dat hij als puber in de Blokker van zijn ouders werkte ()
Externe link
Officiële website
Nederlandse winkelketen
Economie in Amsterdam
Geschiedenis van Hoorn
|
Blokker is een Nederlandse keten van winkels in huishoudelijke artikelen in Nederland en Suriname. In november 2018 had het bedrijf 430 filialen in Nederland.
| 1 |
woonwinkel, interieurwinkel, huishoudelijke artikelen
|
9,895 |
Taxi
|
4424123
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/VervoersManagement%20Noord-Nederland
|
VervoersManagement Noord-Nederland
|
VervoersManagement Noord-Nederland (VMNN) is een Nederlands taxibedrijf met de hoofdvestiging in Assen. Het bedrijf heeft als hoofdtaak kleinschalig personenvervoer. De activiteiten vinden plaats in Noord-Drenthe en Haren. De belangrijkste vervoersvormen zijn:
regiotaxi
leerlingenvervoer
gehandicaptenvervoer
aanvullend openbaar vervoer
VMNN reed een aantal OV-lijnen in de concessie Kleinschalig Vervoer Groningen-Drenthe. Ook reed het taxibedrijf tot 8 april 2018 de Cityline in Assen, die sinds die datum wordt gereden door Connexxion Taxi Services.
Bus in Nederland
Nederlands openbaarvervoerbedrijf
Verkeer en vervoer in Drenthe
Verkeer en vervoer in Groningen (provincie)
|
VervoersManagement Noord-Nederland (VMNN) is een Nederlands taxibedrijf met de hoofdvestiging in Assen. Het bedrijf heeft als hoofdtaak kleinschalig personenvervoer. De activiteiten vinden plaats in Noord-Drenthe en Haren. De belangrijkste vervoersvormen zijn:
regiotaxi
leerlingenvervoer
gehandicaptenvervoer
aanvullend openbaar vervoer
VMNN reed een aantal OV-lijnen in de concessie Kleinschalig Vervoer Groningen-Drenthe. Ook reed het taxibedrijf tot 8 april 2018 de Cityline in Assen, die sinds die datum wordt gereden door Connexxion Taxi Services.
| 4 |
taxi, taxidienst, taxivervoer
|
3,300 |
ReviewAction
|
5510986
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Primal%20%282019%29
|
Primal (2019)
|
Primal is een Amerikaanse actiefilm uit 2019, geregisseerd door Nick Powell.
Verhaal
Frank Walsh is een ervaren jager op groot wild, gespecialiseerd in zeldzame en gevaarlijke soorten. Hij heeft onlangs een uiterst zeldzame witte jaguar gevangen in de regenwouden van Brazilië en is nu van plan deze voor een fortuin aan een dierentuin te verkopen. Frank boekt een boot om de jaguar met andere dieren naar de Verenigde Staten te brengen. De autoriteiten hebben deze boot echter ook nodig om een beruchte moordenaar te vervoeren die moet worden berecht en die om medische redenen niet per vliegtuig kan worden vervoerd. Op weg naar de Verenigde Staten bevrijdt de crimineel zichzelf en laat hij gevaarlijke dieren en giftige slangen vrij.
Rolverdeling
|-
| Nicolas Cage || Frank Walsh
|-
| Famke Janssen || Dr. Ellen Taylor
|-
| Kevin Durand || Richard Loffler
|-
| LaMonica Garrett || John Ringer
|-
| Michael Imperioli || Paul Freed
|}
Ontvangst
Primal heeft op de beoordelingssite Rotten Tomatoes een waarde van 36% en een gemiddelde score van 4,10/10, gebaseerd op 44 recensies. De consensus luidde: "Deze actiefilm, die vooral interessant is voor Nicolas Cage-completisten en hardcore B-filmfans, lijdt aan een ongelukkig gebrek aan oer-energie". Op Metacritic had de film een gewogen gemiddelde score. van de 32/100, gebaseerd op 11 kritische recensies, die aangeven "over het algemeen ongunstige recensies".
Externe links
Officiële website
Film uit 2019
Amerikaanse film
Actiefilm
Thriller (film)
Film van Lions Gate Entertainment
|
Ontvangst
Primal heeft op de beoordelingssite Rotten Tomatoes een waarde van 36% en een gemiddelde score van 4,10/10, gebaseerd op 44 recensies. De consensus luidde: "Deze actiefilm, die vooral interessant is voor Nicolas Cage-completisten en hardcore B-filmfans, lijdt aan een ongelukkig gebrek aan oer-energie". Op Metacritic had de film een gewogen gemiddelde score. van de 32/100, gebaseerd op 11 kritische recensies, die aangeven "over het algemeen ongunstige recensies".
| 4 |
beoordeling, recensie, evaluatie
|
2,127 |
PoliticalParty
|
5600017
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Socialisten%20%28politieke%20beweging%29
|
Socialisten (politieke beweging)
|
De Socialisten is een Nederlandse politieke beweging die zichzelf sinds haar eerste conferentie op 25 september 2022 karakteriseert als partij-in-oprichting. De beweging is ontstaan uit een splitsing binnen de Socialistische Partij (SP). Bij de oprichting werden de Socialisten gesteund door raadsleden in Amsterdam, Rotterdam, Zaanstad, Assen en een statenlid uit Utrecht. Daarnaast roept ROOD, de voormalige jongerenorganisatie van de SP die nauw betrokken was bij de splitsing, haar leden op zich aan te sluiten bij de Socialisten.
Geschiedenis
Het ontstaan van de Socialisten is het voortvloeisel van een intern ideologisch conflict binnen de SP. Dit conflict speelt zich af tussen de partijleiding en de linkervleugel van de partij, gevormd door onder andere ROOD, Communistisch Platform (CP) en het Marxistisch Forum. Dit conflict begon over de onverenigbaarheid van de standpunten van CP met de standpunten van de SP. Vanaf oktober 2020 werden leden van CP geroyeerd. Vervolgens werden in november 2020 de banden met jongerenorganisatie ROOD opgeschort, omdat de voorzitter en het meerderheid van het bestuur banden heeft met het CP. In oktober 2021 werden ROOD en het Marxistisch Forum bestempeld als 'politieke partijen' door het partijbestuur, waarvan het dubbellidmaatschap verboden werd. Dit leidde tot het royement van enkele tientallen leden.
De hierop volgende schorsingen van de lokale besturen van de afdelingen Utrecht en Rotterdam vormde voor een aantal leden de aanleiding een verklaring uit te brengen, waar in onder andere wordt gesteld dat de partij " (…) kampt met een serieus democratisch tekort en een verziekte bestuurscultuur" en dat "[h]et partijbestuur (…) de aanval [heeft] ingezet tegen het socialisme in deze steden".
Op 25 september 2022 organiseerden de Socialisten een landelijke conferentie met 140 aanwezigen. Daarin werd besloten om te gaan werken aan een landelijke socialistische partij, waarvan de oprichting voorlopig gepland staat voor de zomer van 2023. De afdeling Utrecht besloot in januari 2023 niet mee te doen aan de Provinciale Statenverkiezingen.
Lokaal
De Socialisten bestaat uit een aantal lokale initiatieven, ontstaan uit splitsingen in lokale SP afdelingen naar aanleiding van de royementen eind 2021. Er zijn initiatieven actief in Rotterdam, Amsterdam, Utrecht, Arnhem, Nijmegen, Noord-Nederland, Overijssel, West- en Oost-Brabant. De initiatieven in Rotterdam, Amsterdam en Utrecht deden mee aan de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2022. In geen van de gemeenten werden voldoende stemmen gehaald om een zetel te winnen.
Verkiezingen
Rotterdam
In Rotterdam werden in november 2021 o.a. afdelingsvoorzitter Tijs Hardam en lijsttrekker Arno van der Veen geroyeerd. Dit leidde tot een definitieve breuk tussen de afdeling Rotterdam en de landelijke SP. Om toch aan de verkiezingen mee te kunnen doen werd door de afgesplitste leden op 27 december Socialisten 010 opgericht als politieke partij.
De overgebleven Rotterdamse SP-afdeling wilde vervolgens ook meedoen aan de verkiezingen, echter hier was geen meerderheid voor tijdens de algemene ledenvergadering. Ondanks dit besluit van de ledenvergadering besloot het landelijke bestuur dat de afdeling toch mee zou doen aan de verkiezingen.
De twee zittende raadsleden van de SP zijn lid geworden van Socialisten 010, maar bleven onder de naam SP in de Rotterdamse raad zitten. De reactie van de SP was om beide raadsleden te royeren.
De lijstrekker van Socialisten 010 was de voormalig landelijk voorzitter van ROOD Arno van Veen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2022 kreeg Socialisten 010 in totaal 2.034 stemmen (1,0%).
Utrecht
In Utrecht weigerde het lokale bestuur de royementen van een aantal leden (waaronder de lijsttrekker) uit te voeren en trad zij af. Zij werd vervolgens opgevolgd door een door het landelijk bestuur aangewezen bestuurscommissie, die onder andere de haalbaarheid van deelname aan de komende gemeenteraadsverkiezingen moest onderzoeken. Een aantal kritische en/of geroyeerde leden startte vervolgens een "oproep voor een eenheidsinitiatief voor Socialisten in Utrecht".
Bij de tweede bijeenkomst werd besloten om het initiatief om te dopen tot een politieke partij genaamd "Socialisten Utrecht" en deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Lijsttrekker was de lokale fractiemedewerker van de SP en student Floris Boudens, die voor zijn royering lijsttrekker was van de SP in Utrecht. Nummer 2 op de lijst was voormalig SP-Statenlid Eggermont. Bij de verkiezingen kreeg de Socialisten Utrecht 694 stemmen (0,4%).
Amsterdam
Net zoals in Rotterdam en Utrecht leidde de royeringen ook in Amsterdam tot spanningen. Op 18 januari werd bekend gemaakt dat een aantal prominente Amsterdamse SP'ers, waaronder raadslid David Schreuders, hun lidmaatschap opzegde en de Democratisch Socialisten Amsterdam (DSA) hadden opgericht. De DSA koos student Bart Hartog als lijsttrekker. De DSA kreeg bij verkiezingen 1.472 stemmen (0,5%).
Zie ook
Solidara (een eerdere afsplitsing van de SP)
Externe links
Website Socialisten
Bronnen
Nederlandse politieke partij
Socialisme in Nederland
|
Het ontstaan van de Socialisten is het voortvloeisel van een intern ideologisch conflict binnen de SP. Dit conflict speelt zich af tussen de partijleiding en de linkervleugel van de partij, gevormd door onder andere ROOD, Communistisch Platform (CP) en het Marxistisch Forum. Dit conflict begon over de onverenigbaarheid van de standpunten van CP met de standpunten van de SP. Vanaf oktober 2020 werden leden van CP geroyeerd. Vervolgens werden in november 2020 de banden met jongerenorganisatie ROOD opgeschort, omdat de voorzitter en het meerderheid van het bestuur banden heeft met het CP. In oktober 2021 werden ROOD en het Marxistisch Forum bestempeld als 'politieke partijen' door het partijbestuur, waarvan het dubbellidmaatschap verboden werd. Dit leidde tot het royement van enkele tientallen leden.
| 1 |
politieke partij, politieke organisatie, partijpolitiek
|
687 |
CityHall
|
2805926
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hamersveld-Oud
|
Hamersveld-Oud
|
Hamersveld-Oud is een wijk gedeeltelijk in het centrum van Leusden gelegen. De wijk telt inwoners (), naar verwachting zal dit aantal aankomende jaren flink verhogen door de nieuwbouw bij winkelcentrum de Biezenkamp.
Geschiedenis
Van oorsprong was de wijk het kleine dorp "Hamersveld" dat al eeuwen geleden bestond, maar nooit groter werd dan enkele boerderijen, vrijstaande woningen en een kerk, waarvan veel gebouwen nog steeds in volle glorie aanwezig zijn. Pas na de Tweede Wereldoorlog kwam er beweging in het dorp en werden er steeds meer woningen gebouwd aan de Hamersveldseweg, Zwarteweg en Burg. de Beaufortlaan. Daarna vanaf de jaren 50 en 60 van de 20e eeuw, kwamen er grote nieuwbouwprojecten die ervoor zorgden dat de vroegere dorpen Hamersveld en Leusbroek (nu de wijk Leusden-Zuid) aan elkaar werden verbonden. Vanaf dat moment kwamen er tientallen faciliteiten zoals o.a. twee winkelcentra bij.
Voormalige gemeentehuizen
In de wijk staan twee voormalige gemeentehuizen, het eerste is aan de Burg. de Beaufortweg gelegen en werd gebouwd in 1908. Later werd het gebouw te klein en werd er tegenover een groter gemeentehuis gebouwd, dat dateert uit 1956. Toen begin jaren 80 het winkelcentrum de Hamershof (wat zuidelijker is gelegen) werd gebouwd is hier een nieuwe gemeentehuis neergezet. Boven de ingang van het gemeentehuis uit 1956 is nog te zien hoe de wapens van de gemeente Leusden en de gemeente Stoutenburg er toentertijd uitzagen.
Externe links
Website van het nieuwbouwproject
Statistische gegevens van de wijk
Geografie van Leusden
Wijk in Utrecht (provincie)
|
In de wijk staan twee voormalige gemeentehuizen, het eerste is aan de Burg. de Beaufortweg gelegen en werd gebouwd in 1908. Later werd het gebouw te klein en werd er tegenover een groter gemeentehuis gebouwd, dat dateert uit 1956. Toen begin jaren 80 het winkelcentrum de Hamershof (wat zuidelijker is gelegen) werd gebouwd is hier een nieuwe gemeentehuis neergezet. Boven de ingang van het gemeentehuis uit 1956 is nog te zien hoe de wapens van de gemeente Leusden en de gemeente Stoutenburg er toentertijd uitzagen.
| 3 |
stadhuis, gemeentehuis, bestuursgebouw
|
10,721 |
ContactPoint
|
1604743
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Klantenservice
|
Klantenservice
|
Klantenservice of klantendienst (per anglicisme ook aftersales, customer service of customer operations genoemd) kan naar twee zaken verwijzen: een bedrijfsproces en een afdeling van een organisatie. In beide gevallen gaat het om het onderhouden van een relatie met de klant, maar klantenservice als bedrijfsproces is iets wat elke medewerker aangaat die contact kan hebben met potentiële klanten, terwijl een afdeling klantenservice alleen de medewerkers omvat die zich voornamelijk op dit contact richten.
De klant en de service
Voor grote organisaties zoals gemeenten, voetbalclubs, bioscopen en warenhuizen die min of meer anonieme klanten hebben, is het vaak niet zinvol om onderscheid te maken tussen klanten en potentiële klanten. Zij kunnen er dus voor kiezen iedereen die daarvoor in aanmerking komt als klant beschouwen, ook als er nog geen sprake is van een commercieel proces. Een organisatie kan dus zelf bepalen of ze een eerste contact al beschouwt als klantcontact of niet. In het vervolg wordt met 'klant' bedoeld: diegene die door de organisatie als klant beschouwd wordt. Ook de taakopvatting van service kan verschillen: In engere zin is deze reactief: de klant neemt contact op en dit contact wordt afgehandeld. Met name bij organisaties die streven naar een blijvend en persoonlijk contact zal de afdeling klantenservice ook zelf contact kunnen zoeken met de klant. Zo kan een verkoper van luxe auto's klanten uitnodigen voor een diner of zelfs een weekendtrip in een sfeervolle omgeving. Een dergelijke ruime opvatting wordt niet altijd onder klantenservice gerekend; hiervoor zijn allerlei termen in omloop waarvan customer relationship management (CRM) het meest omvattend is. De daarachter liggende theorie beoogt elk contact met de klant te beschouwen.
Klantenservice als bedrijfsproces
Klantenservice als bedrijfsproces is een verzamelnaam voor de taak binnen een organisatie die zorgdraagt voor een klant, tijdens en na de afronding van het commerciële proces. Klantenservice als proces is het onderhouden van een relatie met een klant of met klantgroepen. Organisaties kunnen kiezen hoe ze de klantenservice opvatten. Deze is ondersteunend voor het commerciële proces en is daarvan niet volledig af te bakenen: een folder met bedrijfsinformatie is een vorm van klantenservice, maar zal commercieel zinvol moeten zijn. En in het bovenstaande voorbeeld van een weekendtrip met de klanten zal de organisatie wel bereid zijn de producten in een gunstig daglicht te zetten.
Iedere organisatie kent processen: van informatievoorziening naar de transactie en van het gebruiken, meten en factureren tot en met het opzeggen van de klantrelatie. De klant krijgt te maken met dergelijke processen, waardoor zich situaties voor kunnen doen die de klant nopen contact op te nemen. De klantenservice in engere zin draagt zorg voor de communicatie van de organisatie met de klant en handelt de gevolgen van die communicatie af. Vaak wordt er gewerkt in een organisatiemodel met een front office die contact heeft met de klant en een back office die de handelingen verzorgt die volgen op het contact, zoals administratieve afwerking en het aansturen van productie en verzending.
Met een goed uitgevoerde klantenservice is het mogelijk om meer omzet te genereren en een betere klantrelatie op te bouwen.
Afdeling klantenservice
Klantenservice wordt in de praktijk vaak opgevat als 'de afdeling Klantenservice', de taakgroep die het meest op dit proces gericht is. Het werk van een afdeling klantenservice omvat toch meer dan het bedrijfsproces klantenservice: mensen met vragen over producten en diensten worden vaak naar de afdeling klantenservice verwezen, zelfs als ze nog geen klant zijn. Ook krijgen medewerkers van deze afdeling vaak een commerciële training.
Anderzijds zullen medewerkers van andere afdelingen vrijwel nooit volledig ontkomen aan deelname aan het proces klantenservice. Zo zal een monteur die in de buitendienst contact met klanten heeft, vragen te beantwoorden krijgen; ook wanneer hij die meteen doorverwijst naar de afdeling klantenservice, neemt hij deel aan het proces klantenservice. In ruimere zin kan het klantenservice-proces beïnvloed worden door een werknemer die nooit een klant ziet; als die bijvoorbeeld zijn ontevredenheid over de producten van het bedrijf in familiekring ventileert, zal dat klanten niet koud laten wanneer de uitlatingen bekend worden.
Zie ook
Informatienummer
Marketing en verkoop
|
Afdeling klantenservice
Klantenservice wordt in de praktijk vaak opgevat als 'de afdeling Klantenservice', de taakgroep die het meest op dit proces gericht is. Het werk van een afdeling klantenservice omvat toch meer dan het bedrijfsproces klantenservice: mensen met vragen over producten en diensten worden vaak naar de afdeling klantenservice verwezen, zelfs als ze nog geen klant zijn. Ook krijgen medewerkers van deze afdeling vaak een commerciële training.
| 6 |
contactpunt, klantenservice, klachtenafdeling
|
11,965 |
CourseInstance
|
12528
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hoger%20beroepsonderwijs
|
Hoger beroepsonderwijs
|
Het hoger beroepsonderwijs, dat wordt afgekort als hbo, is een onderwijsvorm binnen het hoger onderwijs in Nederland en Suriname.
Nederland
Hbo-opleidingen worden verzorgd door hogescholen. Zij leiden op tot hoger kaderfuncties binnen het bedrijfsleven en de overheid. In tegenstelling tot universiteiten zijn hbo-opleidingen primair gericht op de ontwikkeling van vaardigheden in nauwe aansluiting op de beroepspraktijk, naast de overdracht van vaktheoretische kennis.
Opleidingen
Hogescholen kunnen zijn onderverdeeld in verschillende organisatorische eenheden, vaak faculteiten genoemd. Binnen een eenheid zijn verschillende opleidingen te volgen. De meeste opleidingen hebben vanaf het derde jaar een specialisatiemogelijkheid, waarbij studenten van dezelfde opleiding kunnen kiezen uit verschillende lesprogramma's. In tegenstelling tot universiteiten, stelt het hbo een stage of een leerarbeidsplaats verplicht. In het vierde jaar schrijft de student een scriptie of afstudeeropdracht en loopt die, afhankelijk van de opleiding, een stage of heeft die een leerarbeidsplaats. Bij een leerarbeidsplaats komt de student echt in dienst van het bedrijf.
Hbo-opleidingen voor het bachelor-diploma duren meestal 4 jaar van ieder 60 ECTS-studiepunten. Daarvan omvat de voorbereidende fase 1 jaar en de hoofdfase 3 jaar. Er zijn varianten die korter zijn, maar dit is bijna alleen het geval bij opleidingen waar de student al een opleiding heeft afgerond in een soortgelijke beroepspraktijk of hij of zij een vwo-diploma heeft behaald.
Titels en graden
Na het behalen van 240 studiepunten (4 jaar x 60 ECTS) krijgt men het diploma voor de graad van Bachelor (B.), zijnde niveau 6 volgens het NLQF/EQF. Het hoger beroepsonderwijs kent ook associate degree (AD). Hiervoor duurt de studie meestal twee jaar. Dit is een diploma op niveau 5 van het NLQF/EQF.
Sinds de invoering van het Bachelor-Masterstelsel is het mogelijk aan een hbo-instelling een Mastergraad te behalen. Deze levert bij een studie met een technische of natuurwetenschappelijke achtergrond echter geen titel ingenieur (Ir.) op.
De vroegere hbo-titels baccalaureus (bc.) of ingenieur (ing.) mogen in Nederland nog worden gebruikt. De titel Baccalaureus werd toegekend bij een afgeronde studie aan een hogeschool met een niet-technische of natuurwetenschappelijke achtergrond. In de praktijk gebruikten afgestudeerden zelden deze titel. De titel ingenieur wordt, ook na invoering van het Bachelor-Masterstelsel, toegekend bij een afgeronde bachelor-studie aan een hogeschool met een technische of natuurwetenschappelijke achtergrond. Deze titel wordt in de praktijk nog gebruikt.
Startvereisten
Om te studeren aan een hogeschool dient men in principe minimaal over een vooropleiding havo, vwo of mbo niveau 4 te beschikken. In sommige gevallen gelden er aanvullende eisen.
Ook is op sommige hogescholen de zogeheten 21+-regeling van kracht. De regeling is bedoeld voor aspirant-studenten die de minimale leeftijd van 21 jaar hebben bereikt en niet voldoen aan de vooropleidingseisen. Zij kunnen na het met goed gevolg afleggen van het toelatingsonderzoek alsnog worden toegelaten tot een hogeschool.
Van hbo naar universiteit
Iemand die een hbo-(bachelor)diploma heeft behaald kan in principe, na goedkeuring van een universitaire commissie of studieadviseur, een master-studie volgen aan een hogeschool of universiteit. Een aantal Nederlandse universiteiten vereist hierbij wel (bij bepaalde studies, zoals rechten) dat deze persoon eerst een universitaire bachelor (B.A./B.Sc.) behaalt om toegelaten te worden tot de desbetreffende masterfase. Dit omdat studenten met alleen een hbo-bachelor vaak bepaalde academische basiskennis en achtergrond missen die nodig is voor de universitaire masteropleiding. Hbo-bachelors kunnen, na toelating tot de universiteit, deze universitaire bachelorgraad alsnog behalen via een verkort programma (van meestal één jaar). Ook biedt een havo-diploma plus een hbo-propedeuse toegang tot het eerste jaar van een universiteit. Vaak stellen universiteiten dan wel aanvullende eisen zoals vwo-certificaten.
Bekostigd versus particulier hoger beroepsonderwijs in Nederland
Bekostigd onderwijs wil zeggen dat deze vorm van onderwijs gefinancierd wordt met geldelijke middelen van de overheid. De student betaalt voor deze vorm van onderwijs een onderwijsbijdrage aan het Rijk, die echter veel lager is dan de werkelijke kosten.
Particulier onderwijs wil zeggen dat deze vorm van onderwijs niet gefinancierd wordt met middelen van de overheid, maar door bijvoorbeeld het bedrijfsleven of de student zelf.
Voor deze instellingen gelden dezelfde kwaliteitseisen als voor de bekostigde onderwijsinstellingen. Ook hebben de studenten aan deze scholen recht op studiefinanciering.
De collegegelden kunnen daarentegen vele malen hoger zijn dan die van het bekostigd onderwijs.
Sinds 2005 neemt ook het particuliere hoger onderwijs deel in het accreditatiestelsel van de NVAO. (Bekostigde hogescholen en universiteiten hadden daarvoor onderling al een stelsel met visitaties.)
Vlaanderen
In Vlaanderen circuleerde de term hoger beroepsonderwijs (hbo) in een beleidsnota (2007) van de Vlaamse minister van Onderwijs. Om verwarring met het Nederlandse hbo te vermijden, noemt men het sedert begin 2009 HBO5. Het komt immers overeen met het Europese onderwijsniveau 5, waar het Nederlandse hbo overeenkomt met onderwijsniveau 6: bachelor. Sommige Nederlandse hbo's bieden een tweejarige opleiding aan vergelijkbaar met HBO5 en de titel associate degree. In het Vlaamse HBO5 komen opleidingen die voorheen tertiair onderwijs genoemd werden:
het 7e jaar technisch secundair onderwijs, omgevormd tot se-n-se.
het 7e, 8e en 9e jaar (4e graad) beroepssecundair onderwijs
het hoger onderwijs voor sociale promotie, die geen accreditatie vragen of krijgen tot omvorming naar een (professionele) bacheloropleiding.
Het HBO5 wordt gesitueerd als een kwalificatieniveau tussen het secundair en de Bachelor. Vanaf 2019 spreekt men niet meer van een HBO5-opleiding, maar wel van een graduaatsopleiding (het vroegere Vlaamse B1-diploma). Enkel de HBO5-opleiding verpleegkunde blijft onder de naam HBO5 verder bestaan.
De opleidingen zijn toepassings- en arbeidsmarktgericht en behoren tot het hoger onderwijs. Een volledige opleiding duurt maximaal 3 jaar, zoals bacheloropleidingen (vroeger: graduaat A1) onderwijsniveau 6 aan een hogeschool. De opleiding is meestal modulair opgebouwd. Men is dus niet verplicht zich in te schrijven in een volledig jaar.
Na het volgen van een graduaatsopleiding kan men nog een aanvullingstraject volgen voor een professionele bacheloropleiding en vervolgens een bijkomende bachelor-na-bachelor onderwijsniveau 6 behalen. Voor een master onderwijsniveau 7 aan een Vlaamse universiteit bestaat er echter geen aanvullingstraject om een graduaat aan te vullen tot een academische bachelor onderwijsniveau 6 dat wordt aangeboden in Universitair onderwijs, men moet eerst een professionele bachelor onderwijsniveau 6 aan een hogeschool behaald hebben waarna men een schakeljaar kan volgen om hetzelfde niveau te bekomen als een academische bachelor. Na het afronden van een master kan men nog verder studeren voor een master-na-master onderwijsniveau 7 of voor een doctoraatsopleiding onderwijsniveau 8, beiden worden aangeboden door een universiteit.
HBO5 kan vanaf 2019 enkel nog georganiseerd worden door een hogeschool. Enkel de HBO5-opleiding verpleegkunde wordt nog georganiseerd door een secundaire school of/en een centrum voor volwassenenonderwijs (CVO).
De organisatie van het HBO5 werd verder decretaal uitgewerkt op 30 april 2009. Vanaf september 2007 startten alleen reeds sommige opleidingen van het volwassenenonderwijs onder die benaming. Vanaf 2008-2009 startten enkele proefprojecten, zodat het HBO5 in Vlaanderen volop van start ging in 2009-2010.
Onderwijsbeurs
In Nederland bestaan er diverse beurzen waar scholieren zich jaarlijks kunnen informeren over vervolgstudies aan het hoger beroepsonderwijs.
In Vlaanderen worden deze initiatieven gecoördineerd door het Vlaams Ministerie van Onderwijs en Vorming onder de naam SID-In.
Zie ook
University of Applied Sciences
Hoger onderwijs
Hogeschool
|
Opleidingen
Hogescholen kunnen zijn onderverdeeld in verschillende organisatorische eenheden, vaak faculteiten genoemd. Binnen een eenheid zijn verschillende opleidingen te volgen. De meeste opleidingen hebben vanaf het derde jaar een specialisatiemogelijkheid, waarbij studenten van dezelfde opleiding kunnen kiezen uit verschillende lesprogramma's. In tegenstelling tot universiteiten, stelt het hbo een stage of een leerarbeidsplaats verplicht. In het vierde jaar schrijft de student een scriptie of afstudeeropdracht en loopt die, afhankelijk van de opleiding, een stage of heeft die een leerarbeidsplaats. Bij een leerarbeidsplaats komt de student echt in dienst van het bedrijf.
| 1 |
cursusaanbod, cursusmoment, lesprogramma
|
5,184 |
CancelAction
|
2096676
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/ELE%20Rally
|
ELE Rally
|
De ELE Rally is een autorally die jaarlijks verreden wordt in Zuidoost-Brabant. Son en Breugel fungeert sinds 2019 als start- en finishplaats van de rally, waarvan het parcours zich uitstrekt van de omgeving ten zuidoosten van Helmond tot aan de landelijke omgeving ten noordwesten van Eindhoven. De ELE Rally maakt deel uit van het Open Nederlands rallykampioenschap en verscheidene aan dit kampioenschap verwante competities.
Geschiedenis
De ELE Rally vindt diens oorsprong in 1963, toen de toenmalige Eindhovense tourrit-organisatie 'De Kempenrijders' een eerste opzet maakte voor wat later zou uitgroeien tot de ELE Rally. Dit ter opvolging van de ter ziele gegane Fakkelrallye. In 1964 werd op initiatief van de VVV's van zowel Eindhoven als Luik onder de naam Eindhoven-Luik-Eindhoven de eerste editie van de kaartleesrit georganiseerd, die de deelnemers van Eindhoven naar Luik leidde, en weer terug. In een later stadium veranderde de wedstrijd van een kaartleesrit naar een snelheidsrally, waarin niet langer in België gereden werd, maar enkel nog in de directe omgeving van Eindhoven. Ter nagedachtenis aan de oorsprong van het evenement, werd de lettercombinatie ELE - een directe verwijzing naar Eindhoven-Luik-Eindhoven - gebruikt als nieuwe naam voor de rally. In de periode 2000-2011 was computerfabrikant en -winkelketen Paradigit naamgevend hoofdsponsor, waardoor de naam Paradigit-ELE Rally gevoerd werd.
Met uitzondering van 2001, toen in verband met de MKZ-crisis de rally geen doorgang kon vinden, en 2020, toen de coronacrisis de oorzaak van de annulering was, staat de ELE Rally sinds 1964 onafgebroken op de Nederlandse rallykalender. Met 55 verreden edities (peildatum 9 mei 2020) is de rally niet enkel de oudste, maar ook de meest verreden rally uit het Nederlands rallykampioenschap.
Wedstrijdkarakteristieken
De ELE Rally bestaat doorgaans uit een twintigtal klassementsproeven (KP's), verreden over twee etappes en verdeeld over twee dagen (vrijdag en zaterdag) medio mei-juni. De totale lengte van de rally bedraagt gemiddeld genomen 500 kilometer, waarvan een kleine 200 kilometer op snelheid gereden wordt.
De op snelheid gereden kilometers worden verreden op zogenaamde klassementsproeven; een afgezet parcours waarop de deelnemende rally-equipe tracht om zo snel mogelijk van start naar finish te rijden. De duur hiervan leidt tot een KP-tijd. Alle behaalde KP-tijden bij elkaar opgeteld bepalen de totaaltijd waarop het klassement - al dan niet met toevoeging van straftijd - gebaseerd wordt. De wedstrijdkilometers die niet op snelheid verreden worden, worden verreden tijdens de zogenoemde verbindingsroutes. Verbindingsroutes leiden de deelnemers van en naar de verschillende klassementsproeven van de rally, of naar een zogenoemd serviceterrein; een locatie waar de deelnemers tussen de klassementsproeven door op vooraf bepaalde momenten binnen een tijdslimiet aan hun wedstrijdauto mogen sleutelen. Op verbindingsroutes dienen de deelnemers de gangbare verkeersregels in acht te nemen, waardoor er op dit traject dan ook geen sprake is van tijdswaarneming ten behoeve van het klassement.
De klassementsproeven van de ELE Rally bevinden zich voornamelijk in de landelijke omgeving van Veldhoven, Helmond en Eindhoven, waarbij naast in de gemeente Helmond, onder meer gereden wordt op locaties in de gemeenten Eersel, Oirschot, Sint-Oedenrode en Asten. Uitzondering hierop vormt klassementsproef Son - ook bekend als 'KP Ekkersrijt' - in de gemeente Son en Breugel, welke volledig over het bedrijventerrein Ekkersrijt uitgezet is. Per editie bestaat ongeveer 85% van het op snelheid af te leggen parcours uit verharde ondergrond en 15% uit onverharde ondergrond. De afsluitende klassementsproeven van zowel de eerste, als de tweede etappe van de rally, vinden plaats in het donker.
De locatie van het serviceterrein bevindt zich in de gemeente Veldhoven, nabij Eindhoven Airport. Het hoofdkwartier van de rally, waar gedurende het wedstrijdweekend onder meer de organisatie van de rally zetelt, is gesitueerd op het terrein van SchippersStop te Veldhoven, waar ook de start- en finishceremonie van de rally plaatsvindt.
Lijst van winnaars
Externe links
Officiële website
Boek ELE Rally, isbn 9789082223804
Autosport in Nederland
Rallywedstrijd
Sportevenement in Noord-Brabant
Sport in Veldhoven
|
Met uitzondering van 2001, toen in verband met de MKZ-crisis de rally geen doorgang kon vinden, en 2020, toen de coronacrisis de oorzaak van de annulering was, staat de ELE Rally sinds 1964 onafgebroken op de Nederlandse rallykalender. Met 55 verreden edities (peildatum 9 mei 2020) is de rally niet enkel de oudste, maar ook de meest verreden rally uit het Nederlands rallykampioenschap.
| 1 |
annulering, afzegging, actie annuleren
|
1,886 |
DeliveryEvent
|
5399879
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Shipping%20Service%20Provider
|
Shipping Service Provider
|
Met een Shipping Service Provider (SSP) beschrijft men bedrijven die zich bezighouden met de technische aansluiting van logistieke dienstverleners. Onder logistieke dienstverleners vallen onder andere DHL, DPD, GLS, UPS, postbedrijven zoals PostNL, bpost, Chronopost, Correos, Deutsche Post, expresdiensten zoals DHL Express, FedEx, maar ook bezorging op dezelfde dag van koeriers zoals Budbee en Trunkrs. Recentelijke publicaties noemen een Shipping Service Provider ook wel verzendsoftware of logistieke software.
Dienstverlening
Net als bij de Payment Service Provider (PSP) biedt ook de Shipping Service Provider (SSP) een dienst aan om het verkoopproces van e-commerce te optimaliseren. In plaats van het integreren van iedere logistieke dienstverlener afzonderlijk, hoeven webwinkeliers slechts op één SSP terug te vallen om verzendlabels rechtstreeks vanuit hun webwinkel of ERP-systeem aan te maken. Er bestaan Shipping Service Providers die ook verzend logica in de webshop aanbieden, zodat webwinkeliers bezorgmogelijkheden zoals pick-up points en click & collect niet per vervoerder hoeven te integreren.
Hierdoor wordt de link met één logistieke dienstverlener verbroken en kan er gebruik worden gemaakt van verschillende verzendpartijen. Bovendien biedt de SSP overkoepelende verzendinformatie. Deze uniforme interface wordt bijvoorbeeld beschikbaar gesteld in een Software-as-a-Service platform.
Daarnaast ontneemt een SSP-klanten ook van de contractuele verplichtingen met een specifieke logistiek dienstverlener, waardoor webwinkels producten laagdrempelig kunnen verzenden. Verder bieden SSP's meestal extra functies zoals een retourportaal of tracking die te personaliseren is, welke door webwinkels worden ingezet als marketingtools.
Aanbieders
Er zijn wereldwijd een tal van leveranciers. Door de complexiteit van de interfaces die door de logistiek dienstverleners worden gebruikt, zijn de diensten van Shipping Service Providers echter vaak beperkt tot een bepaalde regio (Nederland, Europa of zelfs in individuele landen).
Logistiek bedrijf
E-commercebedrijf
|
Met een Shipping Service Provider (SSP) beschrijft men bedrijven die zich bezighouden met de technische aansluiting van logistieke dienstverleners. Onder logistieke dienstverleners vallen onder andere DHL, DPD, GLS, UPS, postbedrijven zoals PostNL, bpost, Chronopost, Correos, Deutsche Post, expresdiensten zoals DHL Express, FedEx, maar ook bezorging op dezelfde dag van koeriers zoals Budbee en Trunkrs. Recentelijke publicaties noemen een Shipping Service Provider ook wel verzendsoftware of logistieke software.
| 1 |
bezorging, afleveringsproces, leveringsmethode
|
11,143 |
TelevisionStation
|
34023
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/TF1%20%28zender%29
|
TF1 (zender)
|
TF1 is zowel een onderneming als een Franse commerciële televisiezender.
De zender kan worden ontvangen in Frankrijk en België. TF1 was van oorsprong een publiek tv-station. In 1987 werd de zender geprivatiseerd. De helft van de aandelen werd verkocht aan bouwbedrijf Bouygues en de andere helft werd vrij verhandelbaar op de beurs. Aan het begin van maart 2015 was de beurswaarde van de door Nonce Paolini geleide onderneming 3,2 miljard euro.
In maart 2014 verkocht TF1 een aandelenbelang van 31% in Eurosport International aan partner Discovery Communications die daarmee een meerderheidsbelang van 51% krijgt. De transactie zet de totale waarde van Eurosport International op 0,9 miljard euro. TF1 houdt het 80% belang in Eurosport France. TF1 heeft het recht om de resterende 49% van de aandelen op een later moment aan Discovery te verkopen.
In mei 2021 kondigden de Franse mediagroep Groupe M6, een dochter van de Europese radio- en televisiegroep RTL, en TF1 Group een fusie aan. De twee zijn nog concurrenten, maar na de fusie zijn synergievoordelen te behalen zoals de bundeling van de reclame verkooporganisatie. Na de fusie heeft het 30% van de kijkers in Frankrijk en een marktaandeel van 75% van de TV reclame-inkomsten. Bouygues wordt meerderheidsaandeelhouder van de nieuwe entiteit met belang van 30%. RTL Group, een dochterbedrijf van het Duitse Bertelsmann, wordt de op een na grootste aandeelhouder. De combinatie heeft een jaaromzet van meer dan 3 miljard euro. Op 20 september 2022 maakte de Franse mededingingsautoriteit bekend de fusie alleen goed te keuren als zij een zender zouden afstoten. TF1 en M6 weigerden hierop in te gaan waarmee de fusie van de baan is.
Sinds oktober 2022 zijn TF1, evenals de gratis DTT-kanalen van de TF1-groep, gratis toegankelijk via de Astra 1-satelliet.
Deze uitzending volgt op een tijdelijke onderbreking van de versleutelde uitzending naar Canal+- en TNTSAT-abonnees, als gevolg van een commercieel geschil.
Ondanks de hervatting van de versleutelde uitzendingen binnen de Canal+- en TNTSAT-boeketten, gaat deze gratis uitzending echter door. TF1 wordt daarom gratis ontvangen in bijna heel Continentaal Europa, in Noord-Afrika en ook in Nederland.
Externe link
Officiële website van TF1
Group TF1
Franse televisiezender
Bedrijf genoteerd aan Euronext Paris
|
TF1 is zowel een onderneming als een Franse commerciële televisiezender.
| 1 |
televisiezender, tv-station, omroep
|
1,112 |
TrainReservation
|
66132
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Minitel
|
Minitel
|
Minitel was een Franse videotexdienst, een interactieve informatie- en communicatiedienst die gebruikmaakte van de telefoonlijn. Het systeem werd in 1977 geïntroduceerd door de Franse president Valéry Giscard d'Estaing maar zou pas vanaf 1982 zijn intrede doen in de Franse huiskamers.
Omdat de hardware, bestaande uit een terminal met toetsenbord, gratis werd geleverd bij een telefoonaansluiting werd deze Franse voorloper van het internet zeer populair. Minitel werd na de eerste experimenten in 1980, in 1982 gelanceerd door het Franse overheidsdienst van Postes, télégraphes et téléphones (post- en telecommunicatie). Het idee was dat dit goedkoper was dan het uitgeven van telefoonboeken. De interface kan vergeleken worden met teletekst. Gebruikers konden met het toestel gratis telefoonnummers opzoeken. De andere diensten waren betaaldiensten. Zo kon men met Minitel bijvoorbeeld ook bestellingen via postorder doen en treintickets reserveren.
Eind 1999 hadden 25 miljoen van de 60 miljoen Fransen toegang tot een Minitelapparaat. Ondanks de opkomst van het internet, werden er in 2009 maandelijks nog 10 miljoen verbindingen gemaakt met het netwerk.
In 2009 werd het systeem in Frankrijk nog door 2 miljoen mensen gebruikt, al werd het steeds meer verdrongen door het internet. Er bestond zelfs een ADSL-versie van Minitel.
In Nederland is de invoering van videotexdiensten (onder de naam Viditel, later Videotex Nederland) mislukt. In het Technologiemuseum in Delft staat nog een prototype van een PTT Telecom-terminal. In België probeerde Belgacom het toestel op de markt te brengen, maar het succes bleef uit.
France Télécom schakelde Minitel op 30 juni 2012 uit.
Externe link
www.minitel.fr (archief)
Telecommunicatie
Internetgeschiedenis
|
Omdat de hardware, bestaande uit een terminal met toetsenbord, gratis werd geleverd bij een telefoonaansluiting werd deze Franse voorloper van het internet zeer populair. Minitel werd na de eerste experimenten in 1980, in 1982 gelanceerd door het Franse overheidsdienst van Postes, télégraphes et téléphones (post- en telecommunicatie). Het idee was dat dit goedkoper was dan het uitgeven van telefoonboeken. De interface kan vergeleken worden met teletekst. Gebruikers konden met het toestel gratis telefoonnummers opzoeken. De andere diensten waren betaaldiensten. Zo kon men met Minitel bijvoorbeeld ook bestellingen via postorder doen en treintickets reserveren.
| 1 |
treinreservering, treinticket, treinboeking
|
9,432 |
BusTrip
|
869218
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Veldhuis%20%28busonderneming%29
|
Veldhuis (busonderneming)
|
De firma Veldhuis uit Aalten exploiteerde van 1924 tot 1993 een lijndienst tussen Winterswijk, Aalten en Dinxperlo. Tussen Aalten en Dinxperlo werd via twee routes gereden, een via De Heurne en een ander via IJzerlo.
Geschiedenis
Na het sluiten van de grote textielfabrieken in Winterswijk en de opkomst van de eigen auto is het reizigersvervoer sinds eind jaren 70 snel achteruitgegaan. In 1998 hield de laatste lijndienst op te bestaan. Het nieuwe openbaarvervoerbedrijf in de Achterhoek, Syntus, heeft destijds de meeste buslijnen die parallel liepen met spoorlijnen opgeheven. Daarbij zijn de frequenties van de treindienst verdubbeld tot eens per half uur. Tussen Lichtenvoorde, Bredevoort, Aalten en Dinxperlo rijdt sindsdien een buurtbus. De Heurne ligt nu aan een buurtbuslijn Varsseveld - Dinxperlo.
Externe link
Artikel over het bedrijf
Openbaar vervoer in Gelderland
Voormalig Nederlands busbedrijf
Geschiedenis van de Achterhoek
|
De firma Veldhuis uit Aalten exploiteerde van 1924 tot 1993 een lijndienst tussen Winterswijk, Aalten en Dinxperlo. Tussen Aalten en Dinxperlo werd via twee routes gereden, een via De Heurne en een ander via IJzerlo.
| 1 |
busreis, lijndienst, busroute
|
8,159 |
Beach
|
2285660
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Speicherbecken%20Geeste
|
Speicherbecken Geeste
|
Het Speicherbecken Geeste (Geester See, Speichersee Geeste) aan de B 70 bij Geeste tussen Lingen (Ems) en Meppen in de Duitse deelstaat Nedersaksen werd in de jaren 80 van de twintigste eeuw als koelwaterbekken voor de twaalf kilometer verwijderde kerncentrale van Lingen aangelegd. Het is tegenwoordig ook een toeristisch gebied met omvangrijke watersportmogelijkheden zoals baden, windsurfen, zeilen, duiken enzovoort.
Het meer
Het kunstmatige meer, dat niet ver ten zuidoosten van het dorp Geeste ligt, is ongeveer twee kilometer lang en op het breedste punt 1,3 kilometer breed. Het meer ligt 15 meter hoger dan het omliggende gebied en er zijn slechts weinig bomen en daarom zijn er nauwelijks beschuttingen voor de wind en daarmee zijn er goede zeil- en surfmogelijkheden.
Het Speicherbecken, waaronder ook de kerncentrale, is voor 87,5% eigendom van de Duitse energiemaatschappij RWE; E.ON is voor de overige 12,5% deelnemer. Het wateroppervlakte bedraagt volgens informatie van de RWE 230 hectare; Maar er wordt soms ook een oppervlakte van 150 of 180 hectare aangegeven. Het benodigde water wordt van de Ems via het Dortmund-Eemskanaal afgenomen en vervolgens teruggeleid. De ringdam is een stuwdam gemaakt van steengruis.
Als het water van de Ems niet voldoende is voor het normale gebruik dat de kerncentrale nodig heeft, kan men ook gedeeltelijk of volledig water uit het Speicherbecken halen. De door het waterreservoir beschikbaar gestelde waterhoeveelheid dient slechts tot behoud van de normale operationele prestatie. De voor de afvoer van restwarmte benodigde waterhoeveelheid kan altijd uit de natuurlijke afvloeiing van de Eems gehaald worden. Deze waterhoeveelheid staat ook nog ter beschikking bij het falen van de stuw: de Hanekenfähr vlak bij Lingen. Het waterniveau daalt bij deze onttrekking circa 7 centimeter per dag.
Vrijetijdsmogelijkheden
850 m lang strand met ligweide
Halfpipe voor inline skaters
Kinderspeelplaats
Beachvolleybalveld
Restaurant op de dam
Culturele evenementen van bovenregionale betekenis (zoals het Drachenfest)
Ongeveer 15 km lange bestrate wandelpaden rondom het meer, waarvan 5,8 km op de dam, die geschikt zijn voor:
fietstoertochten
Inline skaten
Wandelen
Kamperen
Duiken
Vakantiewoningen, Vakantiemogelijkheden
In het jaar 2006 werd naast het meer met de bouw van vakantiewoningen begonnen: het Emspark Auenwald. Daar werden verder de clubgebouwen van de bijbehorende duikclubs, een kiosk/café en een fietsverhuurbedrijf gebouwd.
De eerste vakantiewoningen kunnen sinds eind 2006 bewoond worden.
Sportverenigingen
Zeilclub Speichersee Emsland e.V. met een Boot Dock met 190 ligplaatsen en een clubhuis op de dam.
Windsurfclub Emsland e.V. met clubhuis op de andere kant van het meer: der Geester Bucht (de Geester baai).
Duikclub Hydra Lingen e.V. met club home in het Emspark-Auenwald. Het gebruikscontract ligt uitsluitend bij de duikclub Hydra Lingen e.V. (TCH).
Wetland
Aan de Geester See ligt een 50 hectare groot wetland, het Biotop am Speicherbecken Geeste, met zeldzame dieren- en plantensoorten. Het werd als ecologische compenserende maatregel voor het graven van het meer: het waterreservoir aangelegd. Het is voor bezoekers niet toegankelijk, maar er is een uitkijktoren met verrekijker, waarmee het wetland bekeken kan worden.
Literatuur
Speicherbecken Geeste. Talsperre im Emsland, Carl Knapstein & Harry Krolowski, 1986,
Externe links
geeste.de – Geester See
RWE zie pagina 10/11 (PDF-bestand; 216 KB)
Stuwmeer in Duitsland
Nedersaksen
Landkreis Emsland
Stroomgebied van de Eems
|
Vrijetijdsmogelijkheden
850 m lang strand met ligweide
Halfpipe voor inline skaters
Kinderspeelplaats
Beachvolleybalveld
Restaurant op de dam
Culturele evenementen van bovenregionale betekenis (zoals het Drachenfest)
Ongeveer 15 km lange bestrate wandelpaden rondom het meer, waarvan 5,8 km op de dam, die geschikt zijn voor:
fietstoertochten
Inline skaten
Wandelen
Kamperen
Duiken
| 1 |
strand, kust, badplaats
|
652 |
BreadcrumbList
|
2986480
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wikivoyage
|
Wikivoyage
|
Wikivoyage is een project van de Wikimedia Foundation in de vorm van een vrije reisgids op internet. Het project omvat bestemmingen, reisgerelateerde onderwerpen en taalgidsen geschreven door onbetaalde vrijwilligers.
De naam van het project is een samenvoeging van de woorden "wiki", een softwaresysteem dat iedereen toestaat dingen te wijzigen en aan te vullen, en "voyage", het Franse en Engelse woord voor reizen. De inhoud wordt gepubliceerd onder de Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen-licentie, een vrije licentie, net als bijvoorbeeld Wikipedia.
Het project vindt zijn oorsprong in Wikitravel, een reisgids op internet met een vrije inhoud die in 2003 werd opgezet door Evan Prodromou en Michele Ann Jenkins. Toen deze site verkocht werd aan Internet Brands, startte Wikivoyage in september 2006 als een fork van de Duitstalige versie van Wikitravel met de specifieke intentie om commerciële belangen te vermijden. De website werd opgericht door de Duitse vereniging Wikivoyage e.V. en kwam beschikbaar voor het publiek op 10 december 2006. De Italiaanse versie, ook een fork van Wikitravel, werd geopend op 10 december 2007.
In de eerste helft van 2012 onderzocht de Engelstalige Wikitravel-gemeenschap, waaronder vrijwel alle moderatoren, de mogelijkheden van een fork vanwege de toenemende onvrede over het slechte beheer door de commerciële eigenaar Internet Brands. Ze benaderden de Wikimedia Foundation om hun interesse in de hosting te verkennen. In de loop van het proces werd ook Wikivoyage e.V. erbij betrokken. In augustus 2012 sloten de Engelse, Franse, Nederlandse, Russische en Zweedse taalversies zich aan bij de site van Wikivoyage e.V. Er werd een succesvol reisgids-voorstel ingediend, dat door de Wikimedia Foundation werd goedgekeurd in oktober 2012. De bètaversie van de site, op de servers van de Wikimedia Foundation, begon op 10 november 2012. Op 15 januari 2013 werd de site officieel geopend.
Geschiedenis
De geschiedenis van Wikivoyage gaat terug tot 7 oktober 2004, toen veel van zijn auteurs en moderatoren verdergingen met het opbouwen van de Duitse aftakking van Wikitravel, in het bijzonder met betrekking tot de Duitse taal. Dit was het gevolg van de teleurstelling toen de overname van wikitravel.org door Internet Brands, een exploitant van media en e-commerce sites, werd aangekondigd op 20 april 2006. Extra onvrede met de managementstijl van het project leidde tot de beslissing door de meeste Duitse beheerders en auteurs om het project voort te zetten als een fork.
Na een half jaar van voorbereiding werd de non-profit vereniging Wikivoyage eV opgericht en geregistreerd; zowel de eigenaar van de domeinnamen als de exploitant van de server. Op 10 december 2006 ging het project online met de database overgenomen van de Duitstalige Wikitravel. Na zeven maanden was 40% van de artikelen nieuw, oplopend tot 50% na 10 maanden. In dit stadium waren er nog een aantal belangrijke hiaten in de dekking, maar er waren diverse artikelen voor reisbestemmingen zoals Egypte, Thailand en Zwitserland en voor het reisonderwerp fietsen. De Italiaanse tak van Wikivoyage werd op 10 december 2007 gelanceerd. De organisatie van mediagegevens en het beheer van gebruikerstoegang was reeds toepasbaar voor gebruik in takken in andere talen.
Het project was onderwerp van nieuwsberichten in met name de Zwitserse radio en pers. De krant Tages-Anzeiger van Zürich en het Zwitserse radiostation DRS1 berichtten in grote lijnen over het project zonder de bestaande tekortkomingen verbergen. Het project wordt voornamelijk ondersteund door de Duitse en Zwitserse auteurs.
Migratie naar de Wikimedia Foundation
In 2012 werd na een lange geschiedenis van ontevredenheid met Wikitravel's beheerder en eigenaar Internet Brands, voorgesteld dat de gemeenschap van Wikitravel hun werk van Wikitravel zou forken met inbegrip van Wikitravel Shared. Samen met de bestaande sites bij Wikivoyage zou dit worden samengevoegd om een nieuwe reiswiki te creëren die werd gehost door de Wikimedia Foundation, de eigenaar van Wikipedia en een groot aantal andere non-profitreferentiesites op basis van een wikigemeenschap-cultuur. Na een lange discussie door gebruikers van de drie gemeenschappen, opmerkingen door hun respectievelijke gastheren en bevestiging door de Wikimedia Foundation dat het bereid was een reisproject te beheren als de gebruikers dat wilden, besloot de meerderheid van de moderatoren en bureaucraten op Wikitravel om hun bestaande werk inderdaad te forken naar Wikivoyage.
De inhoud van Wikitravel en de bijbehorende 'Commons' (foto's, video en andere mediabestanden) in alle talen en van Wikitravel Commons werden gedownload als een databasedump ter voorbereiding van een dergelijke migratie op 2 augustus 2012 en als uitgangspunt voor de bestaande wiki. Forking is een normale of verwachte activiteit in wikigemeenschappen en wordt toegestaan door de Creative Commons-licentie die in gebruik is op sites zoals Wikitravel en ook in de wikisoftware die Wikitravel gebruikt is opgenomen als faciliteit. Internet Brands schakelde deze functie kort na deze datum uit als poging de datamigratie of forking te voorkomen. De gemeenschapdiscussie op Wikimedia eindigde op 23 augustus 2012 met 540 voor en 152 stemmen tegen de oprichting van het reisgidsproject bij de Wikimedia Foundation. De dubbele migratie naar de Wikimedia Foundation vond plaats gedurende oktober en november 2012.
Als onderdeel van de migratie was het de bedoeling dat de huidige eigenaar en gebruikerslichaam "Wikivoyage eV" zou blijven bestaan als een geassocieerde organisatie die op organisatorisch niveau was aangesloten bij de Wikimedia Foundation. Wikivoyage verklaarde dat het, bevrijd van de noodzaak om de servers te onderhouden, zou kunnen profiteren door het vergroten van zijn werkzaamheden voor de outreach, steun aan de gemeenschap, ruimte voor discussie en informatie en technische verbeteringen aan de software van de site.
In september 2012 diende Internet Brands rechtszaken in tegen twee moderatoren van Wikitravel die werden beschuldigd van inbreuk op het handelsmerk en commercieel wangedrag in de voorstellen met betrekking tot de site. De twee moderatoren en de Wikimedia Foundation wezen deze zaak af als een voorbeeld van een SLAPP-rechtszaak: een zaak zonder plausibele juridische gronden met de primaire bedoeling om af te schrikken, te overweldigen, of om personen in hun volledig legale acties te frustreren. In 2013 hebben de Wikimedia Foundation en Internet Brands de rechtszaken geschikt.
Na een stemming op Meta-Wiki kreeg Wikivoyage op 8 januari 2013 een nieuw logo.
Organisatie en werking
Werking
Wikivoyage maakt gebruik van dezelfde vrije MediaWiki-software die wordt gebruikt door Wikipedia, om een op internet gebaseerd gebruik mogelijk te maken zonder registratie voor niet-bijdragende gebruikers. De kwaliteitsborging gebeurt op dezelfde wijze als op Wikipedia door onderlinge controle door de gebruikers. Door gebruik te maken van dezelfde software zijn nieuwe gebruikers vlug vertrouwd met Wikivoyage platform.
Licentie
Wikivoyage maakt gebruik van de Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen, maar niet de GNU Free Documentation License, zoals initieel bij Wikipedia het geval was. Vanuit een juridisch oogpunt is de productie van gedrukte reisgidsen mogelijk. Media-bestanden kunnen worden gepubliceerd in het publieke domein of onder meerdere vrije licenties (GNU, Creative Commons).
Informatiestructuur
De informatie wordt opgebouwd op een meer gestructureerde manier dan gebruikelijk voor encyclopedieën. De artikelen die behoren tot een onderwerp zijn zowel gegroepeerd via categorieën bekend van de Mediawiki-software, als via de zogenaamde broodkruimelpaden die de geografische verbinding tussen de artikelen tonen.
Er worden verschillende naamruimten gebruikt om verschillende onderwerpen te scheiden. De belangrijkste naamruimte bevat reisbestemmingen binnen hun geografische hiërarchie. Twee andere belangrijke naamruimten zijn voorbehouden voor reisonderwerpen en reisnieuws, met de bedoeling om een strakke verbinding tussen reisbestemmingen en onderwerpen toe te staan.
Het inhoudelijke ontwerp wordt bepaald door consensus binnen de gemeenschap van auteurs en niet door de organisatie.
Talen
De inhoud van Wikivoyage was al langer beschikbaar in het Duits, Engels, Frans, Italiaans, Nederlands, Russisch en Zweeds. In 2013 kwamen daar Grieks, Hebreeuws, Oekraïens, Pools, Portugees, Roemeens, Spaans en Vietnamees bij. Van 2014 t/m 2017 volgden Chinees, Fins, Hindi en Perzisch. In 2018 Bengaals en Pasjtoe. Totaal 21 talen.
Externe link
Nederlandstalige website van Wikivoyage
Algemene website van Wikivoyage
Wikimedia
Reisgids
|
Informatiestructuur
De informatie wordt opgebouwd op een meer gestructureerde manier dan gebruikelijk voor encyclopedieën. De artikelen die behoren tot een onderwerp zijn zowel gegroepeerd via categorieën bekend van de Mediawiki-software, als via de zogenaamde broodkruimelpaden die de geografische verbinding tussen de artikelen tonen.
| 1 |
broodkruimelpad, navigatiepad, website-structuur
|
8,332 |
Float
|
357696
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Float
|
Float
|
floater, een bewegende vlek in je blikveld (glasvochttroebeling of floater)
float (breakdance), een breakdance-move
float, een andere naam voor zwevendekommagetal
Float (type reddingboot KNRM), een type reddingsboot van de KNRM
Float (film), een film uit 2008.
|
floater, een bewegende vlek in je blikveld (glasvochttroebeling of floater)
float (breakdance), een breakdance-move
float, een andere naam voor zwevendekommagetal
Float (type reddingboot KNRM), een type reddingsboot van de KNRM
Float (film), een film uit 2008.
| 1 |
kommagetal, drijvend getal, decimaal
|
11,484 |
HowToStep
|
5354009
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Landelijke%20Co%C3%B6rdinatie%20Infectieziektebestrijding
|
Landelijke Coördinatie Infectieziektebestrijding
|
De Landelijke Coördinatie Infectieziektebestrijding (LCI) is een expertisecentrum van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu vallend onder het Centrum Infectieziektebestrijding. Het centrum is verantwoordelijk voor landelijke medische richtlijnen, stappenplannen en draaiboeken rond infectieziekten voor Gemeentelijke Gezondheidsdienst, zorginstellingen en eerstelijnszorg- en arboprofessionals.
Het centrum is tevens verantwoordelijk voor de medische aspecten van het Rijksvaccinatieprogramma en adviseert overheid en zorginstellingen.
Het centrum wordt sinds 1 juni 2022 geleid door Tjalling Leenstra, die uit hoofd van deze functie tevens secretaris is van het Outbreak Management Team.
Externe link
lci.rivm.nl
RIVM
|
De Landelijke Coördinatie Infectieziektebestrijding (LCI) is een expertisecentrum van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu vallend onder het Centrum Infectieziektebestrijding. Het centrum is verantwoordelijk voor landelijke medische richtlijnen, stappenplannen en draaiboeken rond infectieziekten voor Gemeentelijke Gezondheidsdienst, zorginstellingen en eerstelijnszorg- en arboprofessionals.
| 1 |
stappenplan, instructiestap, handleidingstap
|
7,137 |
IceCreamShop
|
3612828
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nobelstraat%20%28Den%20Haag%29
|
Nobelstraat (Den Haag)
|
De Nobelstraat ligt in een oude wijk in het oude Hofkwartier van Den Haag. De Nobelstraat is het verlengde van de Papestraat, die van het Noordeinde naar het zuiden loopt tot de Oude Molstraat. Bij de Oude Molstraat begint de Nobelstraat. Hij kruist de Prinsestraat en loopt tot de Torenstraat. Aan het einde splitst de straat zich, rechtdoor heet het laatste stukje de Kleine Nobelstraat, schuin naar rechts gaat de Nobelstraat nog een stukje door.
Uit Hofboeken blijkt dat deze straat in de 15de eeuw ook de Papestraat werd genoemd. De huidige Nobelstraat en Papestraat waren vroeger vanuit Eik en Duinen de toegangsweg naar het centrum van Den Haag.
Nobelstraat
De wijk, die begrensd wordt door de Papestraat, Nobelstraat, Oude Molstraat en Juffrouw Idastraat, wordt gezien als de oudste Katholieke buurt van Den Haag, maar er waren ook veel Jezuïeten. Er zijn een aantal schuilkerken uit de 17de eeuw. In de Nobelstraat zijn dat:
De schuilkerk O.L. Vrouw van Scherpenheuvel ligt verborgen tussen de Nobelstraat en de ijssalon Florencia aan de Torenstraat. De ingang was naast Nobelstraat 13. De schuilkerk werd rond 2009 afgebroken, en vervangen door het Korso Theater. waarvan de publieksingang in de Prinsestraat is.
Op nummer 1 werd op zolder van het achterhuis rond 1627 een kleine bidkapel gesticht door de Jezuïet Theodorus Tack; in 1652 werd het kerkje bevestigd door de apostolische vicaris Jacobus de la Torre. Het kerkje werd gebruikt totdat op 30 maart 1692 een andere kerk in de Nobelstraat geopend werd op de begane grond van het huis tussen de Nobelstraat en de Juffrouw Idastraat.
Een van de weinige oude gebouwen in de Nobelstraat is nummer 5, het Venduehuis der Notarissen. Ook nummer 21 en 23 hebben nog mooie gevels. De huizen aan de kant met de even huisnummers zijn vervangen door een aantal moderne flatgebouwen.
Christiaan Huygens, de vader van Constantijn Huygens, werd in 1578 opgenomen in de hofhouding van prins Willem van Oranje en huurde een huis in de Nobelstraat. Na de moord op de prins in 1584 werd hij secretaris van de net opgerichte Raad van State. Hij trouwde in 1592 en kreeg zes kinderen. In 1613 verhuisde het gezin naar de Pooten en een jaar later naar het Lange Voorhout.
Er zijn een aantal winkels en restaurants in de Nobelstraat. Restaurant Qip is gebouwd op de fundamenten van een adellijk stadskasteel uit de 14de eeuw.
Kleine Nobelstraat
De Kleine Nobelstraat is een afsplitsing van de Nobelstraat, en had deze naam reeds voordat de Prinsenstraat in 1884 werd verlengd.Het pand dat op de hoek staat van de Nobelstraat en de Kleine Nobelstraat, werd in 2013 gerenoveerd. Boven kwamen appartementen, beneden kwam een restaurant.
Jaarmarkt
In 2013 werd voor het eerst de Home Made Market georganiseerd in de Nobelstraat, in de Prinsestraat en op het Kerkplein. Home Made Markets worden sinds 2009 op diverse locaties in Den Haag gehouden.
Straat in Den Haag Centrum
|
Nobelstraat
De wijk, die begrensd wordt door de Papestraat, Nobelstraat, Oude Molstraat en Juffrouw Idastraat, wordt gezien als de oudste Katholieke buurt van Den Haag, maar er waren ook veel Jezuïeten. Er zijn een aantal schuilkerken uit de 17de eeuw. In de Nobelstraat zijn dat:
De schuilkerk O.L. Vrouw van Scherpenheuvel ligt verborgen tussen de Nobelstraat en de ijssalon Florencia aan de Torenstraat. De ingang was naast Nobelstraat 13. De schuilkerk werd rond 2009 afgebroken, en vervangen door het Korso Theater. waarvan de publieksingang in de Prinsestraat is.
Op nummer 1 werd op zolder van het achterhuis rond 1627 een kleine bidkapel gesticht door de Jezuïet Theodorus Tack; in 1652 werd het kerkje bevestigd door de apostolische vicaris Jacobus de la Torre. Het kerkje werd gebruikt totdat op 30 maart 1692 een andere kerk in de Nobelstraat geopend werd op de begane grond van het huis tussen de Nobelstraat en de Juffrouw Idastraat.
| 1 |
ijssalon, ijswinkel, ijszaak
|
5,046 |
TieAction
|
4777165
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20voetbalinterlands%20Maleisi%C3%AB%20-%20Zuid-Vietnam
|
Lijst van voetbalinterlands Maleisië - Zuid-Vietnam
|
Deze lijst van voetbalinterlands is een overzicht van alle officiële voetbalwedstrijden tussen de nationale teams van Maleisië en Zuid-Vietnam. De landen hebben 34 keer tegen elkaar gespeeld. De eerste ontmoeting, een kwalificatiewedstrijd voor de Azië Cup 1956, werd gespeeld in Saigon op 3 mei 1956. Het laatste duel, een kwalificatiewedstrijd voor de Azië Cup 1976, vond plaats op 23 maart 1975 in Bangkok (Thailand).
Wedstrijden
Samenvatting
Zuid-Vietnam
Maleisië
|
Deze lijst van voetbalinterlands is een overzicht van alle officiële voetbalwedstrijden tussen de nationale teams van Maleisië en Zuid-Vietnam. De landen hebben 34 keer tegen elkaar gespeeld. De eerste ontmoeting, een kwalificatiewedstrijd voor de Azië Cup 1956, werd gespeeld in Saigon op 3 mei 1956. Het laatste duel, een kwalificatiewedstrijd voor de Azië Cup 1976, vond plaats op 23 maart 1975 in Bangkok (Thailand).
| 3 |
gelijkspel, competitie, wedstrijd
|
10,893 |
JobPosting
|
2852975
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Annemarie%20van%20Gelder
|
Annemarie van Gelder
|
Annemarie van Gelder (Amsterdam, 19 februari 1955) is een Nederlands schrijfster, politica en voormalig journaliste.
Levensloop
Annemarie van Gelder werd in Amsterdam geboren. Haar vader Han van Gelder was filmer. Ze schrijft van jongs af aan en op haar eindexamen van de middelbare school haalt ze een 10 voor haar opstel. Ze studeert vervolgens Nederlands en Frans.
Journalistiek
Als ze tijdens haar studie solliciteert als correctrice bij De Telegraaf wordt ze in 1979 aangesteld als leerling-journaliste bij de Pagina Vrouw. Daar interviewt ze onder meer de toenmalige voorzitter van het Europees Parlement Simone Veil. De drukke fulltimebaan laat te weinig tijd over om af te studeren en daarom neemt ze begin 1980 ontslag. Na het voltooien van haar studie krijgt ze eind 1980 een baan als journaliste/redactrice bij Amstelland Pers waar ze huis-aan-huisbladen maakt. Een jaar later komt ze in dienst van de Amro Bank als bedrijfsjournaliste bij de afdeling public relations.
Ze trouwt in 1985, gaat in Schiedam wonen en krijgt haar eerste kind in december van dat jaar. Ze verlaat de Amro en wordt freelance journalist. Ze maakt een reportage van de geboorte van haar dochter voor Ouders van Nu waar ze vervolgens regelmatig voor schrijft. Verder schrijft ze voor bladen als de Beter, Margriet, Gezondheidsnieuws, Flair en Libelle/Het rijk der vrouw. Ook schrijft ze voor bedrijfsbladen en brochures van onder meer Albert Heijn, Ingenieursbureau Deerns, Procter & Gamble en VNU Media Partners.
Schrijfster
In Friesland, waar Van Gelder in 1988 met echtgenoot Frank, dochter Barbara en zoon Merlijn is gaan wonen, geeft ze cursussen creatief schrijven. Ook is ze enige tijd lid en vervolgens voorzitter van de literaire stichting 'A Propoz' die zich beijvert het lezen te stimuleren door regelmatig schrijvers uit te nodigen en te interviewen. De beide zaken prikkelen haar om het schrijven van proza opnieuw op te pakken.
Haar eerste boek De Ezelsbrug wordt in 2000 uitgegeven door Signatuur. In 2001 wordt het bekroond met de Schaduwprijs, een literaire aanmoedigingsprijs voor het spannendste romandebuut. In 2002 en 2004 volgen nog twee romans, waarvan de laatste De Wenskinderen geïnspireerd werd door een periode waarin Van Gelder lesgaf op een Internationale schakelklas in Drachten. In 2005 volgt nog een jeugdboek en dan verlegt zij haar aandacht en tijd naar dierenleed, met name in de bio-industrie. Dat leidt in 2010 tot een biografie van Harry Voss, een actievoerder die ze binnen de Partij voor de Dieren leert kennen.
Politica
In 2005 startte Annemarie van Gelder de werkgroep Friesland van de Partij voor de Dieren. Bij de Provinciale Statenverkiezingen 2007 was ze lijsttrekker in Friesland, maar haalde onvoldoende stemmen. Bij de Tweede Kamerverkiezingen 2010 stond zowel zij als haar dochter op de kieslijst. In 2011 werd in Friesland een afdeling van de PvdD opgericht met Van Gelder als voorzitter. Voor de Tweede Kamerverkiezingen 2012 stond ze op de 14e plek van de kandidatenlijst.
Bibliografie
Boeken uitgegeven in Nederland
2000 De Ezelsbrug, Signature,
2002 Het Moederbeest, Uitgeverij M,
2003 Dreiging aan het meer (jeugdboek), Leopold, )
2004 De Wenskinderen, Sijthoff,
2010 Harry Voss: Man van actie (biografie), VanGéBoek,
Boeken uitgegeven in Duitsland
2004 Engelchen, flieg, Goldman Verlag,
2005 Die Halbschwester, Goldman Verlag,
Nederlands schrijver
Nederlands journalist
|
Journalistiek
Als ze tijdens haar studie solliciteert als correctrice bij De Telegraaf wordt ze in 1979 aangesteld als leerling-journaliste bij de Pagina Vrouw. Daar interviewt ze onder meer de toenmalige voorzitter van het Europees Parlement Simone Veil. De drukke fulltimebaan laat te weinig tijd over om af te studeren en daarom neemt ze begin 1980 ontslag. Na het voltooien van haar studie krijgt ze eind 1980 een baan als journaliste/redactrice bij Amstelland Pers waar ze huis-aan-huisbladen maakt. Een jaar later komt ze in dienst van de Amro Bank als bedrijfsjournaliste bij de afdeling public relations.
| 2 |
vacature, baan, werkgelegenheid
|
7,514 |
Aquarium
|
604768
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Delfzijl-Noord
|
Delfzijl-Noord
|
Delfzijl-Noord is het gedeelte van Delfzijl in de Nederlandse gemeente Eemsdelta, gelegen ten noorden van de spoorlijn Groningen - Delfzijl. De wierdedorpen Biessum en Uitwierde liggen er tegenaan. De wijk had op (Inclusief Biessum) circa inwoners. In 2001 waren dit er nog ruim 8.200 inwoners en in 1995 waren het er 10.065.
Tijdens het Beleg van Delfzijl (1813-1814) werd op de plek waar later Delfzijl-Noord is verrezen, hevig gevochten tussen de Franse bezetters van Delfzijl en de troepen van kolonel Marcus Busch.
Beschrijving
De in de jaren 1950-1980 gebouwde woonwijk was tot aan midden jaren negentig een levendige woonwijk, maar kreeg te maken met enige leegloop en veroudering van de woningvoorraad. Daarom heeft een grootscheepse vernieuwing plaatsgevonden, waarbij oude huizen gedeeltelijk door nieuwe zijn vervangen. Ook werd het verloederde winkelcentrum Kuilsburg in 2009 vervangen door het winkelcentrum De Wending. Dat kreeg al meteen kritiek, omdat de behoefte aan een tweede winkelcentrum naast het stadshart van Delfzijl betwijfeld werd.
Delfzijl-Noord telt zes buurten:
Bornholm, nabij het verdwenen gehucht Naterij (Ladysmith)
Vestingbuurt, ook wel de Groene Scheg genoemd (stadspark).
Landenbuurt
Rif- en Zandplatenbuurt (heeft een vernieuwing ondergaan)
Kwelderland, een compleet nieuwe buurt met veel groen en water naast de dijk op de plek van de vroegere Sterrenbuurt
Schrijversbuurt, ook een nieuwe buurt met een wat stedelijker karakter.
In Delfzijl-Noord bevindt zich een zeestrand met een strandpodium voor concerten, onder andere met de Pinksterfeesten en DelfSail. Het Eemshotel is gebouwd op palen in de Eemsmonding. Ertegenover ligt het Muzeeaquarium Delfzijl met daarin het hunebed G5, dat als meest noordelijke hunebed van Nederland gevonden is bij Heveskesklooster in de Delfzijlster Oosterhoek. Er waren in Delfzijl-Noord ook een camping en een attractiepark, maar die hebben plaatsgemaakt voor de wijk Kwelderland.
De drie basisscholen in Delfzijl-Noord werden vervangen door de Brde School Noord:
CBS De meerpaal in de Landenbuurt
De Viking-Noorman in Bornholm
OBS De Brandaris in de Rif- Zandplatenbuurt
Bevolkingsontwikkeling
Zie ook
Het Windpark Delfzijl Noord bevindt zich ondanks de naam niet bij Delfzijl-Noord, maar ten zuidoosten van Delfzijl in de Oosterhoek, grenzend aan het industriegebied Oosterhorn.
Wijk in Delfzijl
|
In Delfzijl-Noord bevindt zich een zeestrand met een strandpodium voor concerten, onder andere met de Pinksterfeesten en DelfSail. Het Eemshotel is gebouwd op palen in de Eemsmonding. Ertegenover ligt het Muzeeaquarium Delfzijl met daarin het hunebed G5, dat als meest noordelijke hunebed van Nederland gevonden is bij Heveskesklooster in de Delfzijlster Oosterhoek. Er waren in Delfzijl-Noord ook een camping en een attractiepark, maar die hebben plaatsgemaakt voor de wijk Kwelderland.
| 2 |
aquarium, zeeaquarium, openbaar aquarium
|
689 |
ClaimReview
|
1252970
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Desinformatie
|
Desinformatie
|
Desinformatie is te kwader trouw verspreide misleidende of onjuiste informatie. Desinformatie wordt publiekelijk bekendgemaakt of "strategisch" uitgelekt door een overheid, onderneming of andere entiteit om te voorkomen dat een doelgroep juiste conclusies kan trekken of correcte meningen kan vormen.
Desinformatie wordt geproduceerd door mensen die doelbewust hun publiek willen bedriegen, zodat die iets anders gaan geloven dan de waarheid. Ze is psychologisch gezien dermate krachtig, dat wanneer desinformatie succesvol verspreid wordt, ze door een relatief groot deel van het publiek geaccepteerd wordt als feit. Dit kan zo ver gaan, dat als de betrokkenen later de waarheid onder ogen krijgen, dit zelfs kan leiden tot ontkenning daarvan.
Gedurende de Koude Oorlog was desinformeren een erkende militaire en politieke strategie. Het gebeurt ook in de commercie en in bestuurlijke branches, om te proberen de positie van een concurrent te ondermijnen of het gedrag van de consument te beïnvloeden.
Desinformatie versus misinformatie versus nepnieuws
Onjuiste informatie kan bewust worden verspreid om anderen te misleiden of hun denken te beïnvloeden, bijvoorbeeld in de vorm van propaganda. Zij kan ook onbewust worden verspreid in de veronderstelling dat het correcte informatie is, bijvoorbeeld wanneer informatie wordt gedeeld met derden zonder vooraf te checken of deze wel juist is. Door tegenstrijdige definities worden de termen desinformatie en misinformatie vaak door elkaar gebruikt.
Onder misinformatie (Engels: misinformation) wordt meestal onjuiste informatie verstaan, die ofwel te goeder trouw wordt verspreid door een informant die niet wist dat de informatie onjuist is, ofwel kwaadwillig wordt verspreid om mensen te misleiden.<ref name="bothell">[https://guides.lib.uw.edu/c.php?g=345925&p=7772376 News: Fake News, Misinformation & Disinformation.] Campus Library, University of Washington, update 17 maart 2022 . Gearchiveerd op 24 juni 2023.</ref>misinformation. Cambridge Dictionary ."wrong information, or the fact that people are misinformed". Volgens de Van Dale is daarnaast ook onbetrouwbare of onvolledige informatie een vorm van misinformatie.
Docent Politieke Communicatie Michael Hameleers definieert misinformatie als uitsluitend "onjuiste informatie die verspreid wordt zonder dat er sprake is van bewuste misleiding."
Desinformatie is een vorm van misinformatie waarbij de verspreider weet dat deze onjuist is en de intentie heeft om deze te verspreiden. Het woord desinformatie is afgeleid van het Russische 'dezinformatsiya'. In de Koude Oorlog verwees het naar ‘bedrieglijke schijninformatie’ die door geheime diensten werd verspreid. De Van Dale definieert anno 2021 desinformatie als ‘bedrieglijke schijninformatie die feiten al dan niet moedwillig verdraait of vervalst’. Den Boon vraagt zich af of deze omschrijving nog wel correct is. In afwijking van de gebruikelijke betekenis stelt hij voor om het woord desinformatie te gebruiken voor zowel opzettelijk als onwetend verspreiden van onjuiste informatie.
De Nederlandse Rijksoverheid hanteert de volgende definitie volgens de rijksbrede aanpak van desinformatie: Desinformatie is (onafhankelijk van de inhoud, producent/verspreider of wijze van verspreiding), het doelbewust, veelal heimelijk, verspreiden van misleidende informatie, met het doel om schade toe te brengen aan het publieke debat, democratische processen, de open en kenniseconomie of volksgezondheid. Daarmee kan het de nationale veiligheid raken. Het is een vorm van schadelijk, maar vaak legaal, gedrag. Desinformatie hoeft niet altijd onjuiste informatie te bevatten. Het kan een combinatie zijn van feitelijke, onjuiste of deels onjuiste informatie, maar altijd met de intentie om te misleiden en te schaden.
Populisten kunnen desinformatie verspreiden uit politieke en/of ideologische motieven. Hiermee kunnen zij een voedingsbodem geven aan complottheorieën. Complottheorieën kunnen zowel onbedoelde misinformatie zijn, als kwaadwillige desinformatie, afhankelijk van de intenties van de verspreider. Zij kunnen spontaan worden bedacht om een verklaring te zoeken voor verwarrende elkaar schijnbaar tegensprekende berichtgeving, of zij kunnen speciaal worden bedacht om desinformatie te verspreiden.
Sommigen proberen middels desinformatie financieel voordeel te behalen. Een voorbeeld is het vermelden van onjuiste of onvolledige informatie op het etiket van een product om de verkoop ervan te stimuleren.
Het UNESCO handboek voor de journalistiek uit 2020 definieert, net als Hameleers, misinformatie als onware informatie die onbewust als 'waar' wordt verspreid en desinformatie als bewuste verspreiding hiervan. 'Mal-informatie' is desinformatie die er speciaal op is gericht om iets of iemand te beschadigen.
Nepnieuws (Engels: fake news) is desinformatie die wordt gebracht alsof echt nieuws is. Voorbeelden zijn verdraaide of onvolledige overname van nieuwsberichten, valse wetenschappelijke rapporten of verzonnen verhalen in roddelbladen. 'Fake news', als term beroemd gemaakt door Donald Trump, kan ook een schimpnaam zijn voor berichtgeving door de mainstream media, waarbij deze worden afgeschilderd als verspreiders van nepnieuws. Het ten onrechte de msm beschuldigen van verspreiding van 'nepnieuws' is zelf dan weer desinformatie of mal-informatie.
Bij wetenschapsontkenning worden door 'ontkenners' retorische tactieken gebruiken om verwarring te zaaien over o.a. klimaatverandering, evolutie, hiv/aids en covid-19. De vijf tactieken die het meest worden gebruikt zijn complottheorieën, selectiviteit (cherrypicking), pseudo-experts, onmogelijke verwachtingen (ook wel bekend als het verzetten van doelpalen) en algemene logische dwalingen.
Ontstaan
Volgens het Europees Digitale Media Observatorium (EDMO) volgt desinformatie meestal de geografische, lokale ontwikkelingen. Er is een parallel met de realiteit, waarbij desinformatie achter de feiten aanhinkt.
Technieken
Desinformatie kan worden verspreid via nieuws (dat daardoor kan worden bestempeld als nepnieuws), verslagen, persberichten, in amusement, in openbare verklaringen of in vrijwel elk ander (al dan niet periodiek) het publiek bereikend communicatiemiddel. Desinformatie kan ook worden gelekt, of heimelijk vrijgegeven, aan een bron waarvan het vrijwel zeker is dat die de gekregen 'informatie' verspreidt. Het is niet hetzelfde als traditionele propaganda en 'Grote Leugen'-technieken, die ontworpen zijn om emotionele steun te krijgen.
Desinformatie is bedoeld om het publiek te manipuleren. Dit kan ofwel door gangbare informatie waartegen men gekant is in diskrediet te brengen, ofwel door steun te verlenen aan verkeerde conclusies. Een relatief nieuwe vorm van desinformatie is deepfake, waarbij echte videobeelden met behulp van kunstmatige intelligentie zodanig worden gemanipuleerd dat het lijkt alsof dingen worden gezegd door bepaalde personen die in werkelijkheid worden ingesproken door acteurs.
Desinformatie speelt vaak in op gevoelens. Berichten over kinderen doen het daarbij erg goed. Een speciale vorm van desinformatie zijn 'fake factchecks', waarbij de desinformatie wordt gepresenteerd als informatie die is gecontroleerd. Een voorbeeld is het Russische nepverhaal tijdens de Oorlog in Oost-Oekraïne, waarbij foto's van zwangere vrouwen bij een gebombardeerde geboortekliniek volgens de Russische media zouden gespeeld zijn door een model. In het geval van de MH17-affaire publiceerden de Russische inlichtingendiensten nepbeelden, waaruit zou moeten blijken dat het vliegtuig was neergeschoten door het Oekraïense leger. De ultieme vorm is een dubbele 'fake factcheck', waarbij een factcheck van een politieke of militaire tegenstander middels een 'fake factcheck' valselijk wordt geframed als een 'fake factcheck' van die tegenstander. Het doel ervan is om de tegenstander als leugenaar af te schilderen en verwarring te zaaien over de ware feiten.
Een geregeld voorkomende desinformatie-tactiek is om een gedeelte van de waarheid en zichtbare fenomenen te vermengen met valse conclusies en onwaarheden dan wel moedwillige leugens, of om een deel van de waarheid te presenteren als het hele verhaal. Dus ook het achterhouden van informatie, oftewel het geven van onvolledige informatie, kan worden gerekend tot de kwalificatie desinformatie.
Voorbeelden van desinformatie
Economie Tabaksindustrie - De tabaksindustrie heeft jarenlang de negatieve effecten van roken en het verband tussen roken van tabak en longkanker ontkend, hoewel er al vanaf 1954 duidelijke tekenen waren dat dit verband bestaat. De industrie wist hiervan, maar hield bewust deze informatie achter met het oog op meer winst te maken. De reactie van de tabaksindustrie was om deze feiten in twijfel te trekken door zelf studiebureaus op te richten en studies te laten publiceren om de nadelige effecten van roken in twijfel te trekken. Want zolang er twijfel was, hoefde de tabaksindustrie niet te vrezen voor regelgeving en restricties met betrekking tot het verkopen van tabak.
Militair Operatie Mincemeat - Dit is een geallieerde operatie die dateert uit de Tweede Wereldoorlog, april 1943. Het Britse plan was om een gesneuvelde militair valse papieren en documenten te geven opdat de Duitsers deze voor waar aannemen. Concreet werd er een gestorven man een nieuwe identiteit gegeven van een Brits officier, met daarin vage plannen voor een invasie langs Sardinië en Griekenland, om het Europese vasteland te bevrijden. De Duitsers namen deze plannen voor waar aan en stationeerden een deel van de troepen die op Sicilië verbleven naar Sardinië en Griekenland. Door het bewust verspreiden van deze valse informatie werd de geallieerde landing op Sicilië een stuk gemakkelijker (Operation Husky). Het plan werd een van de meest succesvolle en tevens meest gewaagde misleidingen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
De Verenigde Staten hebben desinformatie ingezet over massavernietigingswapens die Irak zou hebben. Ook werd geclaimd dat het land nauwe banden onderhield met Al Qaida, die verantwoordelijk was voor de aanslagen op 11 september 2001 in New York en Washington. Irak, zo werd maandenlang herhaald, zou een grote en acute dreiging vormen voor de VS, en zelfs voor de hele wereld. Tal van studies hebben de omvang van deze Amerikaanse misleiding blootgelegd. In 2004 concludeerde onderzoek uit het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden bijvoorbeeld dat vijf sleutelfiguren, waaronder president Bush en een aantal van zijn ministers, zeker 237 misleidende verklaringen de wereld in hadden gestuurd. In 2008 stelde een uitgebreider onderzoek van het ‘’Center for Public Integrity’’ vast dat acht personen, deels dezelfde, ten minste 935 onjuiste uitspraken deden. Uit het in 2010 gepubliceerde rapport van de Commissie-Davids, die de besluitvorming in de Irak-oorlog onderzocht, blijkt dat ook de Nederlandse regering propaganda inzette om steun voor de oorlog te creëren. Zekerheid werd geclaimd waar eigenlijk twijfel heerste, onjuiste informatie werd richting het parlement gestuurd en onwelgevallige feiten werden bewust buiten de politieke discussie gehouden – allemaal democratie-ondermijnende praktijken.
In 2017 werd in de Nederlandse krijgsmacht de Counter Hybrid Unit in het leven geroepen voor onderzoek naar verdediging tegen hybride dreigingen, waarbij „de vijand bijvoorbeeld politieke processen beïnvloedt [...] en nepnieuws verspreidt.” Daarbij zou een gerichte contra-propagandacampagne tot een van de mogelijkheden behoren. Een voorbeeld dat in dat verband aangehaald werd, waren de vermoedelijke pogingen van met Rusland verbonden trollengroepen die probeerden de berichtgeving in de media over de MH17 te beïnvloeden.Krijgsmacht onderzoekt inzetten van propaganda
In de moderne oorlogsvoering worden na bombardementen soms satellietbeelden of opnamen vanuit de bommenwerper of een drone gepubliceerd die zouden bewijzen dat een bepaald doelwit is vernietigd. Het is moeilijk of onmogelijk te verifiëren of dergelijke beelden authentiek zijn, op dat moment zijn gemaakt, of dat ze zijn bewerkt om als desinformatie te dienen. Voorbeelden zijn de vage groene beelden van geclaimde bombardementen tijdens de Irakoorlog in 2003.
Politiek Klimaatopwarming'' - Hoewel er een klimaatsverandering plaatsvindt en dit door de mens versterkt wordt, zijn er mensen die dit ontkennen. Er wordt via dezelfde marketingstrategieën zoals de tabaksindustrie eerder werkte, een waas van twijfel gezaaid rond de begrippen klimaatsverandering en globale klimaatopwarming door de mens. Dit door het aanstellen van schijnwetenschappers die in de media bewust twijfel zaaien rond klimaatsverandering.
Bewustzijnsvorming en tegengaan van desinformatie
Sociale-mediaplatformen kunnen ingrijpen bij eventuele verspreiding van valse informatie. Zo plaatsten Facebook en Twitter waarschuwingen bij berichten op hun sites die na de verkiezingen van 2020 in de Verenigde Staten te vroeg een overwinning claimden.
De Europese Unie heeft de dienst EUvsDisinfo opgezet om desinformatie te verzamelen en desbetreffende webpagina's te ontsluiten op een eigen website.
Op scholen wordt het vak mediawijsheid gegeven om kinderen bewust te maken van de werking van digitale berichten.
In 2021 weerden Nederlandse banken klanten die "complottheorieën en andere bewezen desinformatie" verspreidden, omdat de banken hun acties als schadelijk beschouwden. Door dit restrictieve beleid kunnen betreffende organisaties geen financiële handelingen meer doen, waardoor deze in hun bestaan worden bedreigd. Het beleid betreft dat van de Rabobank, ING, Bunq, Triodos Bank en betalingsdienst Mollie.
In 2018 heeft het ministerie van VWS een Vaccinatiealliantie opgericht n.a.v. de dalende vaccinatiegraad onder de Nederlandse bevolking en de angst voor een mazelenuitbraak.
Deze alliantie had tot doel om de voorlichting te verbeteren. Binnen deze alliantie werd ook een "denktank desinformatie" opgericht die zich bezighield met het verzamelen van betrouwbare informatie en het weerspreken van berichten op social media.
Het RIVM, de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) en Nederlandse vertegenwoordigers van Facebook (inmiddels Meta), YouTube, Instagram, Google zijn lid van de denktank. Ook een „blogger” en een „columnist” hebben op enig moment deel uitgemaakt van de denktank.
Tijdens de coronapandemie zocht de denktank de grenzen van de vrije meningsuiting op. Ambtenaren en commerciële online media platforms als Facebook en Google bepaalden gezamenlijk wat signalen van desinformatie zijn. Het riep de vraag wie, op basis van welke informatie, bepaalde wat desinformatie is en of er ruimte overbleef voor kritische vragen in het publieke debat. In antwoord op kamervragen van Omzigt en Pouw-Verweij gaf staatssecretaris Maarten van Ooijen aan dat leden van de denktank onbetaald, vrijwillig en onder eigen vlag de sociale media-bedrijven benaderden. En dat de leden niet over enig machtsmiddel beschikten om sociale media-bedrijven te dwingen tot actie. Welke acties de denktank had ondernomen was niet bekend.
Hoogleraar Martin Buijsen maakte in gesprek met Roland Pierik (die zelf aangaf lid te zijn van de denktank) bezwaar tegen het gebruik van de term desinformatie door een overheidsinstantie richting burgers, omdat het een veroordelende term is waar de overheid zich niet mee bezig moet houden. Ook gaf hij aan dat het werk van de denktank niet controleerbaar is.
Zie ook
Broodjeaapverhaal
Clickbait
Europese dienst voor extern optreden#East StratCom Task Force (EUvsDisinfo)
Merchants of Doubt
Propaganda
Informatie
Propaganda
Communicatie
|
Desinformatie speelt vaak in op gevoelens. Berichten over kinderen doen het daarbij erg goed. Een speciale vorm van desinformatie zijn 'fake factchecks', waarbij de desinformatie wordt gepresenteerd als informatie die is gecontroleerd. Een voorbeeld is het Russische nepverhaal tijdens de Oorlog in Oost-Oekraïne, waarbij foto's van zwangere vrouwen bij een gebombardeerde geboortekliniek volgens de Russische media zouden gespeeld zijn door een model. In het geval van de MH17-affaire publiceerden de Russische inlichtingendiensten nepbeelden, waaruit zou moeten blijken dat het vliegtuig was neergeschoten door het Oekraïense leger. De ultieme vorm is een dubbele 'fake factcheck', waarbij een factcheck van een politieke of militaire tegenstander middels een 'fake factcheck' valselijk wordt geframed als een 'fake factcheck' van die tegenstander. Het doel ervan is om de tegenstander als leugenaar af te schilderen en verwarring te zaaien over de ware feiten.
| 5 |
factcheck, claimbeoordeling, waarheidscontrole
|
8,001 |
SomeProducts
|
1112549
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Strontiumchloride
|
Strontiumchloride
|
Strontiumchloride (SrCl2) is een zout van strontium en chloor. Het is oplosbaar in water, waarin het splitst in de ionen Sr2+ en Cl−. Wanneer het in een vlam geïnjecteerd wordt geeft het een helderrode kleur af.
Strontiumchloride vormt twee hydraten, het weinig voorkomende dihydraat (SrCl2 · 2 H2O) en het meest gangbare hexahydraat (SrCl2 · 6 H2O). Wanneer men dit verwarmt komt het gebonden water vrij, en boven ca. 150 °C bekomt men watervrij strontiumchloride, dat bij ca. 873 °C smelt.
Synthese
Strontiumchloride, en andere strontiumzouten, worden bereid door de reactie van strontiumcarbonaat (SrCO3) met een gepast zuur (in dit geval zoutzuur). Strontiumcarbonaat zelf bekomt men door strontiumerts (celestiet, dit is strontiumsulfaat) te behandelen met natriumcarbonaat.
Toepassingen
Strontiumchloride, en andere strontiumverbindingen, wordt in vuurwerk gebruikt om er een scharlakenrode kleur aan te geven. Ook de glasindustrie en de metallurgie gebruiken kleine hoeveelheden strontiumchloride.
In zeewateraquaria moet een beetje strontiumchloride worden toegevoegd; dat is nodig voor de vorming van het exoskelet van bepaalde soorten plankton. Strontiumchloride, met de radioactieve isotoop strontium-89, wordt gebruikt bij de behandeling van beendertumoren.
Strontiumchloride hexahydraat wordt aangewend tegen gevoelige tanden. Het is een bestanddeel van de tandpasta tegen gevoelige tanden Sensodyne C Classic van GlaxoSmithKline. Hyposen is een ander product met strontiumchloride hexahydraat, dat gebruikt wordt tegen dentine-hypergevoeligheid. Het hexahydraat mag ook in kleine hoeveelheden aan andere cosmetische producten worden toegevoegd (met name shampoo en producten voor gelaatsverzorging).
Strontiumchloride-oplossing wordt ook gebruikt als interferentiebuffer in atoomabsorptiespectrometrie.
Toxicologie en veiligheid
Strontiumchloride is geen chronisch toxische stof, maar ze kan wel aanleiding geven tot irritatie en pijn bij inademing, ingestie of contact met de huid of de ogen.
Strontiumchloride is niet opgenomen in de lijst van gevaarlijke stoffen in bijlage 1 bij de Europese richtlijn 67/548/EEG inzake de indeling, de verpakking en het kenmerken van gevaarlijke stoffen.
Externe link
MSDS van strontiumchloride
Verbinding van strontium
Chloride (zout)
Anorganisch zout
Corrosieve stof
|
Strontiumchloride hexahydraat wordt aangewend tegen gevoelige tanden. Het is een bestanddeel van de tandpasta tegen gevoelige tanden Sensodyne C Classic van GlaxoSmithKline. Hyposen is een ander product met strontiumchloride hexahydraat, dat gebruikt wordt tegen dentine-hypergevoeligheid. Het hexahydraat mag ook in kleine hoeveelheden aan andere cosmetische producten worden toegevoegd (met name shampoo en producten voor gelaatsverzorging).
| 2 |
producten, artikelen, goederen
|
10,887 |
Invoice
|
173038
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wet%20op%20het%20consumentenkrediet
|
Wet op het consumentenkrediet
|
De Wet op het consumentenkrediet (Wck) is een wet die regels bevat over het consumentenkrediet ter bescherming van de consument.
In Nederland wordt het consumentenkrediet geregeld door de wet van 4 juli 1990. In België is er de wet van 12 juni 1991 op het consumentenkrediet.
Nederland
Het doel van de Wck is het beschermen van kredietnemers tegen mogelijk onoorbare of ondeskundige praktijken van beroeps- of bedrijfsmatige kredietgevers. De functie van het zogenaamde Wck register, waarin alle kredietinstellingen opgenomen zijn die een vergunning van de Autoriteit Financiële Markten (AFM) hebben gekregen om consumentenkrediet te verlenen, is overgenomen door de vergunningenregisters van de AFM. De AFM oefent gedragstoezicht uit op de vergunninghouders.
Het op de Wck gebaseerde Besluit kredietvergoeding bepaalt: "Voor de berekening van de ten hoogste toegelaten kredietvergoeding bij regelmatige afwikkeling geldt de wettelijke rente verhoogd met 12 procentpunten als het ten hoogste toegelaten effectieve kredietvergoedingspercentage op jaarbasis." Het Besluit van 15 juli 2020 tot wijziging van het Besluit kredietvergoeding ten behoeve van een tijdelijke verlaging van de ten hoogste toegelaten kredietvergoeding in verband met de gevolgen van COVID-19 (Besluit tijdelijke verlaging kredietvergoeding) heeft de verhoging van 12% voor nieuwe kredieten of opnamen tijdelijk verlaagd naar 8%, tot 1 maart 2021. Dit kan met ten hoogste zes maanden per KB verlengd worden. Overwogen wordt een wetswijziging die de verlaging voor onbepaalde tijd laat gelden.
Er is ook een bepaling tegen koppelverkoop.
Er zijn nog steeds veel kredieten die buiten deze wet vallen. Enkele daarvan zijn:
krediet van meer dan € 40.000
hypothecair krediet
krediet op basis van effecten
krediet op basis van verzekeringen
Externe links
http://wetten.overheid.nl/BWBR0004815
Registers van de Autoriteit Financiële Markten
consumentenkrediet
consumentenkrediet
|
Het op de Wck gebaseerde Besluit kredietvergoeding bepaalt: "Voor de berekening van de ten hoogste toegelaten kredietvergoeding bij regelmatige afwikkeling geldt de wettelijke rente verhoogd met 12 procentpunten als het ten hoogste toegelaten effectieve kredietvergoedingspercentage op jaarbasis." Het Besluit van 15 juli 2020 tot wijziging van het Besluit kredietvergoeding ten behoeve van een tijdelijke verlaging van de ten hoogste toegelaten kredietvergoeding in verband met de gevolgen van COVID-19 (Besluit tijdelijke verlaging kredietvergoeding) heeft de verhoging van 12% voor nieuwe kredieten of opnamen tijdelijk verlaagd naar 8%, tot 1 maart 2021. Dit kan met ten hoogste zes maanden per KB verlengd worden. Overwogen wordt een wetswijziging die de verlaging voor onbepaalde tijd laat gelden.
| 1 |
factuur, rekening, betalingsbewijs
|
11,182 |
UserPlusOnes
|
926093
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/GameSpot
|
GameSpot
|
GameSpot is een website over computerspellen waarop nieuws, reviews, previews, downloads en andere informatie te vinden is. De site is in mei 1996 gestart door Vince Broady, Pete Deemer en Jon Epstein. De site is verkocht aan ZDNet en later weer doorverkocht aan het populaire CNET Networks, en uiteindelijk opnieuw in handen gekomen van ZDNet.
Het is een van de populairste sites volgens Alexa.
Reviews en waarderingen
Sinds januari 2001 geeft GameSpot video reviews en waarderingen voor alle grote spellen. Hetzelfde doen ze voor uitwijkende spellen die het waard zijn om te noemen. De spellen worden gewaardeerd op: Gameplay, vormgeving, geluid, waarde en de mening van de recensent. Elke categorie krijgt een cijfer van 1 tot 10, het gemiddelde wordt het volledige cijfer.
Perfect gewaardeerde spellen
10 - Perfect: Chrono Cross
10 - Perfect: The Legend of Zelda: Ocarina of Time (Nintendo 64 versie)
10 - Perfect: Soulcalibur (Dreamcast versie)
10 - Perfect: Tony Hawk's Pro Skater 3 (PlayStation 2 versie)
10 - Perfect: Grand Theft Auto IV (PlayStation 3 and Xbox 360 versies)
10 - Perfect: Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots
10 - Perfect: Super Mario Galaxy 2
GameSpot's Game of the Year
Elk jaar heeft GameSpot een titeluitreiking met naast "Game of the Year" categorieën als: "Meest Teleurstellend Spel", "Beste Spel Die Niemand Heeft Gespeeld", "Slechtste Spel Iedereen Heeft Gespeeld", "Beste Sportspel".
Alle winnaars van GameSpot's Game of the Year:
1996: Diablo (pc)
1997: Total Annihilation (pc)
1998: The Legend of Zelda: Ocarina of Time (Nintendo 64)
1999: Soulcalibur (Dreamcast)
2000: Chrono Cross (PlayStation)
2001: Grand Theft Auto III (PlayStation 2)
2002: Metroid Prime (GameCube)
2003: The Legend of Zelda: The Wind Waker (GameCube)
2004: World of Warcraft (PC)
2005: Resident Evil 4 (GameCube)
2006: Gears of War (Xbox 360)
2007: Super Mario Galaxy (Wii)
2008: Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots (PlayStation 3)
2009: Demon's Souls (PlayStation 3)
2010: Red Dead Redemption (Xbox 360, PlayStation 3)
2011: The Elder Scrolls V: Skyrim (Xbox 360, PlayStation 3, pc)
2012: Journey (PlayStation 3)
2013: The Legend of Zelda: A Link Between Worlds (Nintendo 3DS)
Externe link
GameSpot.com
Computerspellenwebsite
Engelstalige website
|
Reviews en waarderingen
| 1 |
pluspunten, aanbevelingen, waarderingen
|
2,073 |
MusicVideoObject
|
5735939
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hullemaal%20kapot
|
Hullemaal kapot
|
Hullemaal kapot is een lied van de Nederlandse feestact Snollebollekes. Het werd in 2023 als single uitgebracht.
Achtergrond
Hullemaal kapot is geschreven door Jurjen Gofers. Het is een carnavalskraker dat gaat over heel hard feesten. In het nummer zijn delen van het lied I Want You van La Fuente te horen. Bij het nummer is een videoclip opgenomen in een kringloopwinkel. Er zijn gastoptredens van La Fuente en Emma Wortelboer in de muziekvideo.
Hitnoteringen
De feestact had succes met het lied in Nederland. Het piekte op de 79e plaats van de Single Top 100 in de enige week dat het in deze hitlijst stond. De Top 40 werd niet bereikt; het lied bleef steken op de twaalfde plaats van de Tipparade.
Single uit 2023
Nummer van Snollebollekes
|
Achtergrond
Hullemaal kapot is geschreven door Jurjen Gofers. Het is een carnavalskraker dat gaat over heel hard feesten. In het nummer zijn delen van het lied I Want You van La Fuente te horen. Bij het nummer is een videoclip opgenomen in een kringloopwinkel. Er zijn gastoptredens van La Fuente en Emma Wortelboer in de muziekvideo.
| 1 |
muziekvideo, muziekclip, videobestand
|
4,806 |
JoinAction
|
5098998
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nederland%20in%20de%20Nations%20League%202018/19
|
Nederland in de Nations League 2018/19
|
Nederland neemt deel aan de Nations League 2018/19. Deze voetbalcompetitie werd in 2018 door de UEFA geïntroduceerd. Nederland doet dus, net als alle andere landen, voor het eerst mee.
Loting
Voor de eerste editie van de UEFA Nations League werden de divisies en de landen daarin bepaald door de FIFA-wereldranglijst. Nederland hoorde bij de beste 12 Europese landen en werd ingedeeld in Divisie A. Voor de loting zat het in pot 3, de pot voor de laagstgeplaatste landen.
De loting vond plaats op woensdag 24 januari 2018 in Lausanne, Zwitserland. Nederland werd bij die loting ingedeeld bij Duitsland, wereldkampioen in 2014, en Frankrijk, wereldkampioen in 2018.
Oefenwedstrijden
Als andere landen in dezelfde poule wel spelen, maar Nederland niet, speelt het Nederlands elftal oefenwedstrijden.
In deze vriendschappelijke duellen neemt Nederland het op tegen Peru (2-1 winst) en zuiderburen België (1-1).
Groep A
Tussenstand
Wedstrijden
Eindronde
Doordat het Nederlands elftal groepswinnaar is geworden, speelt het ook nog een toernooi met andere groepswinnaars uit divisie A. De loting van dit toernooi zal plaatsvinden op 3 december 2018 om 14.30 in het Shelbourne Hotel in Dublin, Ierland.
Halve finale
Finale
Selecties
Eerste periode
De volgende spelers behoren tot de selectie voor de wedstrijd tegen Frankrijk op 9 september.
Tweede periode
De volgende spelers behoren tot de selectie voor de wedstrijd tegen Duitsland op 13 oktober.
Derde periode
De volgende spelers behoren tot de selectie voor de wedstrijden tegen Frankrijk en Duitsland op 16 en 19 november.
Eindronde
Statistieken
Tussenstand
Doelpunten
Assists
Keepers: Tegendoelpunten en de nul gehouden
Kaarten en schorsingen
Nederlands voetbalelftal
UEFA Nations League
Voetbal in 2018
Voetbal in 2019
|
Eindronde
Doordat het Nederlands elftal groepswinnaar is geworden, speelt het ook nog een toernooi met andere groepswinnaars uit divisie A. De loting van dit toernooi zal plaatsvinden op 3 december 2018 om 14.30 in het Shelbourne Hotel in Dublin, Ierland.
| 2 |
deelnemen, groep, evenement
|
10,852 |
HighSchool
|
31998
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Catharina-Amalia%20der%20Nederlanden
|
Catharina-Amalia der Nederlanden
|
Catharina-Amalia Beatrix Carmen Victoria (Amalia), Prinses van Oranje, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau (Den Haag, 7 december 2003) is de kroonprinses van het Koninkrijk der Nederlanden en het oudste kind uit het huwelijk van koning Willem-Alexander der Nederlanden en koningin Máxima. Ze is sinds 30 april 2013 Prinses van Oranje. Sinds die dag is ze ook de eerste in lijn van troonsopvolging en wordt formeel aangeduid als Hare Koninklijke Hoogheid de Prinses van Oranje.
Geboorte en doop
Prinses Máxima werd op 7 december 2003 opgenomen in het ziekenhuis Bronovo in Den Haag. Amalia kwam om 17.01 uur op natuurlijke wijze ter wereld. Ze werd op 12 juni 2004 gedoopt in de Grote of Sint-Jacobskerk in Den Haag. Haar peters en meters zijn de Zweedse kroonprinses Victoria, Máxima's jeugdvriendin Samantha van Welderen barones Rengers-Deane, prins Constantijn, Martín Zorreguieta, Herman Tjeenk Willink (toenmalig vicepresident van de Raad van State) en Marc ter Haar.
Door de geboorte van Amalia waren er tot het overlijden van prinses Juliana in maart 2004 weer vier Nederlandse troongeneraties tegelijk in leven. Eerder was dit het geval geweest van 1840 tot 1843.
Namen, titels, wapen en onderscheidingen
Namen
Catharina komt van het Griekse woord katharos dat rein, zuiver betekent. In de stamboom van het huis Oranje-Nassau komt een Henriëtte Catharina voor, een dochter van Frederik Hendrik. Catharina is ook de naam van een zuster van koningin Anna Paulowna (echtgenote van koning Willem II). Deze Catharina is de moeder van koningin Sophie, de eerste echtgenote van koning Willem III. Catharina-Amalia stamt via Anna Paulowna ook af van Catharina de Grote. In de stamboom van koningin Máxima komt ook een prinses met die naam voor: Catalina Paucar Ocllo, palla del Cuzco, een nakomelinge van Túpac Huallpa, Sapa Inca van het Incarijk.
Amalia is van Germaanse oorsprong en betekent inspanning in de strijd. Ook deze naam komt voor in het huis Oranje-Nassau: Amalia van Solms was de echtgenote van prins Frederik Hendrik van Oranje. De eerste vrouw van prins Hendrik, een broer van koning Willem III, heette Amalia van Saksen-Weimar-Eisenach.
Beatrix komt van haar grootmoeder Beatrix en betekent brengster van geluk.
Carmen komt van haar andere grootmoeder.
Victoria is afgeleid van het Latijnse woord victoria dat overwinning of overwinnen betekent. Deze naam komt van de Zweedse kroonprinses en Catharina-Amalia's meter Victoria.
Haar roepnaam in huiselijke kring is Amalia. Deze is snel ook het algemeen gebruik geworden.
Titels
Bij koninklijk besluit van 25 januari 2002 is bepaald dat kinderen die worden geboren uit het huwelijk van koning Willem-Alexander en koningin Máxima de titels Prins(es) der Nederlanden, Prins(es) van Oranje-Nassau zullen dragen met het predicaat Koninklijke Hoogheid.
Na abdicatie van haar grootmoeder op 30 april 2013 kreeg Amalia als troonopvolgster de titel Prinses van Oranje. Zij is de eerste vrouwelijke troonopvolger die de titel 'Prinses van Oranje' draagt; tot en met 1983 was in Nederland deze titel alleen aan mannelijke troonopvolgers voorbehouden. Zij wordt tevens aangeduid als kroonprinses, hoewel dit geen wettelijk bestaande titel is.
Prinses Amalia wordt aangesproken als Koninklijke Hoogheid en aangeschreven als Hare Koninklijke Hoogheid de Prinses van Oranje. De aanhef van een brief luidt: Koninklijke Hoogheid.
Wapen
Haar wapen werd ontworpen door Piet Bultsma, medewerker van de Hoge Raad van Adel. Het is in vier vlakken verdeeld met in het midden een klein wapenschild. Twee vlakken zijn uitgevoerd in azuur, bezaaid met blokjes van goud, een leeuw van goud, gekroond met een kroon van drie bladeren en twee parelpunten. De Nederlandse leeuw, oorspronkelijk afkomstig uit het wapen van het huis Nassau, houdt in de rechtervoorklauw een zwaard van zilver met 'gevest' van goud en in de linkervoorklauw een bundel van zeven pijlen van zilver met punten van goud. Daarnaast heeft het twee beige vlakken met de jachthoorn van Oranje. De jachthoorn is van azuur en gesnoerd en geopend van keel, beslagen van zilver.
Het wapen van de familie van Máxima, de Zorreguieta's, als hartschild in het midden, is uitgevoerd in goud, komende uit een golvende schildvoet van azuur, met een gekanteelde burcht, waarop drie gekanteelde torens, de middelste hoger dan de andere, en vergezeld van twee toegewende wolven van sabel, elk gaande over een uitgerukte cipres van natuurlijke kleur. Alles gedekt door de koninklijke kroon.
Onderscheidingen
Ter gelegenheid van haar achttiende verjaardag benoemde haar vader Amalia tot ridder-grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Ook werd zij benoemd tot ridder in de Huisorde van de Gouden Leeuw van Nassau.
Studies
Amalia ging op 10 december 2007 naar groep 1 van de basisschool op de openbare Bloemcampschool te Wassenaar. Sinds het schooljaar 2015/2016 was ze leerling aan het Christelijk Gymnasium Sorghvliet in Den Haag. Op 10 juni 2021 slaagde ze cum laude voor haar vwo-eindexamen. Na haar eindexamen nam ze een tussenjaar.
Vooraf aan haar achttiende verjaardag behaalde ze het jachtdiploma. Toen ze achttien was - de minimumleeftijd - behaalde zij ook haar jachtakte.
De kroonprinses schreef zich voor het studiejaar 2022-2023 in voor de bachelor Politics, Psychology, Law and Economics (PPLE) aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). Met volgens de UvA 220 andere studenten doorstond ze de selectieprocedure. Er waren 1700 gegadigden. De studie duurt drie jaar en wordt gegeven in de Engelse taal. Met haar keuze voor Amsterdam week ze als eerste troonopvolgster van het Huis Oranje-Nassau af van haar voorgangers die allen in Leiden studeerden.
Studie en studentenleven
Op 5 september 2022 was de eerste collegedag voor prinses Amalia aan de Universiteit van Amsterdam.
Op 17 september 2022 bracht dagblad De Telegraaf naar buiten dat de Mocro Maffia het mogelijk voorzien had op onder andere prinses Amalia. Gevreesd werd voor een ontvoering of aanslag. De beveiliging werd aanzienlijk opgeschroefd en Amalia woonde niet meer in haar studentenhuis.
Lidmaatschap Raad van State
Conform artikel 74 van de Grondwet werd Amalia vanaf haar achttiende verjaardag "van rechtswege" automatisch lid van de Raad van State en de Afdeling advisering. De prinses verkreeg daarmee het recht om aanwezig te zijn bij alle vergaderingen van de Raad van State en de Afdeling advisering, al kreeg zij geen stemrecht. De Afdeling advisering adviseert regering en parlement over wetgeving en bestuur. Op 8 december 2021, de dag na haar achttiende verjaardag, werd zij tijdens een bijzondere vergadering "binnengeleid" in de Raad van State. Amalia hield daarbij haar eerste officiële toespraak. Aansluitend plantte zij een koningslinde in de Franse tuin van Paleis Kneuterdijk waar de bijzondere vergadering plaatsvond.
Openbare verplichtingen
Amalia is tweejaarlijks aanwezig als de verzamelde fotopers in de gelegenheid wordt gesteld foto's van het koninklijk gezin te maken. De eerste grote openbare bijeenkomst waarbij ze aanwezig was, was de installatie van haar vader tot koning der Nederlanden. Daarnaast is Amalia vanaf 2013 elk jaar aanwezig bij de viering van Koningsdag.
Tijdens haar eerste geplande interview op Koningsdag 2019 zei de toen vijftienjarige prinses: "Het is af en toe nog onwerkelijk voor mij om te realiseren dat dit echt mijn leven is."
Uitkering
Vanaf haar achttiende kreeg Amalia recht op een jaarlijks staatsinkomen van 296.000 euro en 1.338.000 euro voor personele en materiële ondersteuning. De dag na haar eindexamenuitslag van de middelbare school maakte ze bekend tot aan het afsluiten van haar studententijd het inkomensdeel van haar staatsuitkering terug te zullen storten in de staatskas. Amalia zei alleen dat deel van het onkostendeel te behouden in zoverre ze daar gebruik van zou maken.
Boek
Claudia de Breij schreef in 2021 op uitnodiging van de Rijksvoorlichtingsdienst een boekje over prinses Amalia ter gelegenheid van haar achttiende verjaardag op 7 december 2021. Ter voorbereiding sprak ze in de zomer van 2021 diverse keren met Amalia. Het verscheen op 11 november 2021 onder de titel Amalia.
Literatuur
Hanno de Iongh - Máxima, Willem-Alexander en Amalia: Een vademecum - Amsterdam, Aspekt, 2004.
Han van Bree en Piet Lekkerkerk - De Oranjes: Van Willem van Oranje tot erfprinses Amalia - Amsterdam, Rijksmuseum, 2006.
Justine Marcella - De prinsessen van Oranje (Kroonjuwelen-reeks) - Hilversum, B for Books, 2018, .
Peter Rehwinkel - Amalia: De plicht roept - Amsterdam, Prometheus, 2021, .
Claudia de Breij - Amalia - Amsterdam, Uitgeverij Pluim, 2021, .
Arnout van Cruyningen - Van Hortense tot Amalia. Negen koninginnen en een kroonprinses - Utrecht, Omniboek, 2021, .
Zie ook
Lijst van Nederlandse troonopvolgers
Monarchie in Nederland
Externe links
Prinses Catharina-Amalia op Koninklijk Huis.nl
Dossier NOS over de geboorte van Amalia
Dossier Koningskinderen, Koninklijke Bibliotheek
Huis Oranje-Nassau
Prins van Oranje
|
Uitkering
Vanaf haar achttiende kreeg Amalia recht op een jaarlijks staatsinkomen van 296.000 euro en 1.338.000 euro voor personele en materiële ondersteuning. De dag na haar eindexamenuitslag van de middelbare school maakte ze bekend tot aan het afsluiten van haar studententijd het inkomensdeel van haar staatsuitkering terug te zullen storten in de staatskas. Amalia zei alleen dat deel van het onkostendeel te behouden in zoverre ze daar gebruik van zou maken.
| 1 |
middelbare school, voortgezet onderwijs, secundair onderwijs
|
12,384 |
Time
|
2283084
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wereldkampioenschap%20voetbal%201982%20%28Groep%20D%29%20Tsjecho-Slowakije%20-%20Koeweit
|
Wereldkampioenschap voetbal 1982 (Groep D) Tsjecho-Slowakije - Koeweit
|
Het duel tussen Tsjecho-Slowakije en Koeweit was voor beide landen de eerste wedstrijd bij het WK voetbal 1982 in Spanje. Het duel uit groep D werd gespeeld op donderdag 17 juni 1982 (aanvangstijdstip 17:15 uur lokale tijd) in het Estadio José Zorrilla in Valladolid. Groepsfavoriet Engeland had een dag eerder in dezelfde groep met 3-1 gewonnen van Frankrijk.
Het was de eerste ontmoeting ooit tussen beide landen. Het duel, bijgewoond door 25.000 toeschouwers, stond onder leiding van scheidsrechter Benjamin Dwomoh uit Ghana, die werd geassisteerd door lijnrechters Rómulo Méndez (Guatemala) en Bob Valentine (Schotland). WK-debutant Koeweit wist het hoger aangeslagen Tsjecho-Slowakije verrassend op 1-1 te houden.
Wedstrijdgegevens
Overzicht van wedstrijden
Zie ook
Tsjecho-Slowakije op het wereldkampioenschap voetbal 1982
Koeweit op het wereldkampioenschap voetbal 1982
D
Tsjecho-Slowakije
Koeweit
Sport in Valladolid
|
Het duel tussen Tsjecho-Slowakije en Koeweit was voor beide landen de eerste wedstrijd bij het WK voetbal 1982 in Spanje. Het duel uit groep D werd gespeeld op donderdag 17 juni 1982 (aanvangstijdstip 17:15 uur lokale tijd) in het Estadio José Zorrilla in Valladolid. Groepsfavoriet Engeland had een dag eerder in dezelfde groep met 3-1 gewonnen van Frankrijk.
| 1 |
tijdstip, kloktijd, tijdsnotatie
|
8,130 |
Answer
|
560589
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Salam%20%28Arabisch%29
|
Salam (Arabisch)
|
Salam (Arabisch: سلام salām of salaam) is een Arabisch woord dat letterlijk vrede betekent. Het woord dient tevens als algemene begroeting, niet alleen in Arabische staten en door moslims in andere landen, maar ook in landen en bij volkeren waar de islam een grote invloed heeft. In Israël wordt sjalom op dezelfde wijze gebruikt als salaam in de Arabische landen.
De gebruikelijke islamitische begroeting is as-salāmu ʿalaykumu (ٱلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ, 'letterlijk: 'vrede over u'), met als antwoord وَعَلَيْكُمُ ٱلسَّلَامُ) (wa ʿalaykumu s-salām, 'en ook over u de vrede').
De begroeting wordt door christenen in Arabische landen subtiel vermeden door bijvoorbeeld te groeten met كَيْفَ حَالُكَ (kayf haluk, 'hoe gaat het met u') of met أَهْلًا وَسَهْلًا (ahlan wa-sahlan, 'welkom'). Verder zullen zij de islamitische groet eerder beantwoorden met أَهْلًا بِكُمْ (ahlan bikum, letterlijk 'welkom aan u').
As-Salām is ook een van de 99 Schone Namen van God.
Vanuit fonologische overwegingen wordt de niet in het Groene Boekje aanwezige spellingsvariant 'salaam' ook wel gebruikt.
Zie ook
Lijst van islamitische termen in het Arabisch
Sjalom
Arabische uitdrukking
Groet
|
De gebruikelijke islamitische begroeting is as-salāmu ʿalaykumu (ٱلسَّلَامُ عَلَيْكُمْ, 'letterlijk: 'vrede over u'), met als antwoord وَعَلَيْكُمُ ٱلسَّلَامُ) (wa ʿalaykumu s-salām, 'en ook over u de vrede').
| 1 |
antwoord, reactie, oplossing
|
1,338 |
ElementarySchool
|
83463
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Makkum%20%28dorp%29
|
Makkum (dorp)
|
Makkum is een dorp in de gemeente Súdwest-Fryslân, in de Nederlandse provincie Friesland. Makkum ligt tussen de Afsluitdijk en Workum aan de kust van het IJsselmeer. Het dorp is bekend vanwege het Makkumer Aardewerk. Makkum staat daarnaast bekend als watersportplaats en om het historische centrum. In telde het dorp inwoners. In het postcodegebied van Makkum ligt tevens de buurtschappen Engwier.
Geschiedenis
Het dorp Makkum was ontstaan op een terp en was een boerendorp. Iets zuidelijk was een andere nederzetting ontstaan, Statum geheten. Statum groeide als handelsplaats langs de plek waar de Groote Zijlroede uitmondde in de Zuiderzee. Toch groeide ook Makkum mee. De twee zijn uiteindelijk samengegroeid, waarbij Makkum de naamgever werd van de plaats.
De oudste vermelding van Makkum dateert uit de 10e eeuw. Een monnik van het Duitse klooster Fulda benoemde de plaats als Maggenheim. In de 13e eeuw werd de plaats vermeld als Mackengum, in 1379 als Mackinghe en in 1482 als Mackum.
De plaatsnaam zou verwijzen naar het feit dat Makkum een woonplaats (heem/um) van de persoon Maggo of Makko was. De plaats werd later Makkum op it strân (Makkum op het strand) en Makkum oan see (Makkum aan Zee) genoemd. Dit was ter onderscheiding van de buurtschap Makkum boven Sneek, die ook wel Makkum op it lân wordt genoemd, dat Makkum op het land betekent.
In de middeleeuwen had Makkum de bijnaam "Poort naar de Zuiderzee". Dit was te danken aan de door een kloosterorde aangelegde sluizen waaraan de plaats zich ontwikkelde.
De Gouden Eeuw van Makkum startte in de 17e eeuw en duurde tot de 18e eeuw. Makkum was een belangrijk bedrijvigheids- en handelscentrum, inclusief steenbakkerijen, tegelbakkerijen, hout, olie, papier en pelmolens, scheepswerven en schelpkalkovens. De schelpkalkbranderijen waren de belangrijkste pijlers voor de welvaart van Makkum. Veel mensen waren hier werkzaam.
Deze metselkalk van hoge kwaliteit werd onder andere gebruikt bij de bouw van huizen in Amsterdam. Het transport van het basismateriaal en de eindproducten gebeurde per schip en als gevolg daarvan floreerde de scheepvaart en de scheepsbouw. De schelpenvisserij was van belang naast de gewone visserij. De 19e eeuw bracht een terugval als gevolg van het verzanden van de Zuiderzee waardoor de haven van Makkum niet meer bereikt kon worden. De bedrijvigheid liep terug en alleen de scheepsbouw en wat aardewerkfabrieken bleven over.
Sinds tweede helft van de 20e eeuw is de grote hal van scheepswerf Amels gezichtsbepalend voor Makkum. In 2005 is dit een vestiging geworden van Koninklijke De Vries Scheepsbouw. Tot 2011 viel het dorp onder de toenmalige gemeente Wonseradeel.
Wapen van Makkum
Het wapen van Makkum toont een zeemeermin van goud, met in de rechterhand een naar rechts zeilend schip en in de linkerhand een kalkoven.
Beschermd dorpsgezicht
Een deel van Makkum is een beschermd dorpsgezicht, een van de beschermde stads- en dorpsgezichten in Friesland. Makkum telt ruim 50 rijksmonumenten.
Makkum heeft een stedelijke structuur die dateert uit de 17e eeuw. Vooral bij de sluis bevinden zich monumentale koopmanshuizen. Noemenswaardig zijn verder het voormalig waaggebouw en de aardewerkfabriek Koninklijke Tichelaar Makkum.
Kerkgebouwen
In het dorp staan een vijftal kerken. De Van Doniakerk dateert uit 1600 en verving de oudere Sint-Maartenskerk. De toren van de kerk was acht jaar eerder al gebouwd, toen nog aan de oude kerk.
De Doopsgezinde kerk dateert uit 1909. Oderdeel van de kerk is een kosterswoning. Beide zijn in een eenvoudige Um 1800-stijl gebouwd. Kenmerkend zijn de verschillende klokgevels die zijn aangebracht, zowel in de kerk als in de kosterswoning.
De Sint-Martinuskerk dateert van 1938. De driebeukige kerk weer als vervanger van een kerk uit 1860 gebouwd en heeft een recht gesloten koor en een terzijde geplaatste ongelede zadeldaktoren.
De andere kerken zijn de KC Het Anker en de Bethelkerk.
Toerisme en recreatie
De recreatie en toerisme vormen verder de belangrijkste bron van inkomsten. Het dorp heeft een eigen VVV-informatiepunt. Een groot recreatiegebied met jachthaven, camping, boulevard, strand en bijbehorende voorzieningen genaamd de "Holle Poarte" is gelegen in de Makkumerwaarden, aan de westkant van de plaats.
Sport
Watersport: Het dorp mee aan het skûtsjesilen met It Makkumer Skûtsje bij IFKS. Er is de watersportvereniging Makkum en er zijn twee roeiverenigingen. Verder zijn er surf- en kitesurfscholen.
Kaatsvereniging KV Makkum uit 1892
Voetbalvereniging VV Makkum
Volleybalvereniging Makkum
Tennisvereniging Makkum
Badmintonvereniging Makkum
Gymnastiekvereniging Des Makkum en ACM
Autocross Club Makkum.
Economie
Natuur en landbouw
Naast de natuur neemt de landbouw een voorname plaats in rond Makkum. De natuurgebieden langs de IJsselmeerkust zijn vermaard om de vele vogels en de grote variëteit aan planten.
Cultuur
Het dorp heeft een dorpshuis, het Multifunctioneel Centrum Maggenheim, Verder heeft het dorp een toneelvereniging Doarpskrite Makkum, een muziekvereniging Hallelujah Makkum, een zangkoor Groep Forte en een dorpskrant.
Koninginnedag 2008
In 2008 bezocht koningin Beatrix, met haar familie, de plaats in het kader van Koninginnedag 2008 samen met Franeker. In dat jaar bestond de lokale Oranjevereniging van Makkum 110 jaar.
Culturele en sportevenementen
The Real Trip, jaarlijks, sinds 1995 gehouden Surfevent. Een weekend lang worden surf-wedstrijden gehouden op het IJsselmeer bij Makkum. Van amateurs en jeugd tot professionals.
Makkum Art. Kunst op verschillende locaties
Slag om Makkum, jaarlijkse sloepen-roeiwedstrijd circa 80 deelnemers.
Makkumer Merke, kaatswedstrijden met feest
Leugenbollepop, jaarlijks popmuziekfestival
Steegjesfair Makkum
Makkumer Visserijdagen, om het jaar
Makkumer Autocross
Onderwijs
Er zijn drie basisscholen in Makkum, de christelijke basisschool De Ark, de RK Daltonschool Sint Martinus en de openbare school De Populier.
Scheepvaart
Geboren in Makkum
Hylke Jans Kingma (1708-1782), schipper, reder, fabrikant en koopman
Dirk Lenige (1722-1798) koopman en dichter
Cornelis van den Burg (1752-na 1795), grietenijsecretaris van Wonseradeel, kapitein van de vrijwillige schutterij en burgemeester van Bolsward
Cynthia Lenige (1755-1780), dichteres
Oene Romkes de Jongh (1812-1896), schilder
Marten Kingma (1817-1900), politicus en bestuurder
Jacobus ten Zweege (1855-1917), plateelschilder
Lucas Franciscus Britzel (1885-1942), agrariër, bestuurder en burgemeester
Willem Banning (1888-1971), onderwijzer, predikant en later medeoprichter van de PvdA
Geertruida Draaisma (1902-2011), van 10 november 2010 tot haar overlijden de voor zover bekend oudste mens van Nederland
Ruurd Alta (1918-1987), politicus
Lenze Meinsma (1923-2008), arts
Henk Pruiksma (1947-), politicus en rechter
Overleden in Makkum
Theodorus à Brakel (1608-1669), gereformeerd predikant en schrijver van stichtelijke werken
Adam Sijbel (1746-1803), tegelschilder
Lieuwe Annes Buma (1796-1876), classicus
Literatuur
Jelle Jan Koopmans: Vrachtvaarders van Europa. Een onderzoek naar schippers afkomstig uit Makkum in Friesland van 1600 tot 1820. uitgeverij Verloren, 2020. ISBN 9789087048877
Zie ook
Lijst van plaatsen aan of in de voormalige Zuiderzee
Externe link
makkum.nl
Plaats in Friesland
Geografie van Súdwest-Fryslân
Beschermd dorpsgezicht in Nederland
|
Onderwijs
Er zijn drie basisscholen in Makkum, de christelijke basisschool De Ark, de RK Daltonschool Sint Martinus en de openbare school De Populier.
| 1 |
basisschool, lagere school, primair onderwijs
|
6,194 |
SiteNavigationElement
|
2892170
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Modern%20UI
|
Modern UI
|
Modern UI (eerder bekend als Metro) en in het Nederlands ook wel tegelinterface is de naam voor de gebruikersomgeving (user interface) ontwikkeld door Microsoft, in eerste instantie voor het gebruik in Windows Phone. Eerdere versies van Modern UI-interpretaties, zoals de typografie, begonnen zo vroeg als Microsoft Encarta 95 en MSN 2.0, en later geïmplementeerd in producten als Windows Media Center en Zune. Later werden de principes van Modern UI geïntroduceerd in Microsofts mobiele besturingssysteem, Windows Phone, de Xbox 360-dashboardupdate en Windows 8. Een speciaal gemaakte versie van Microsofts Segoe-lettertype, Segoe WP, is gebruikt als het standaardlettertype voor alle typografische elementen. Het was bevestigd door Microsoft op Computex dat Windows 8, de opvolger van Windows 7, zich laat inspireren door de Modern UI. Microsoft heeft ook in gedachten om het Modern UI design op andere producten en diensten toe te voegen, zoals de Xbox 360 en Microsoft Apps, om een verenigde en onderscheidende look te creëren op consumentenproducten en -diensten.
Medio 2012 besloot Microsoft de naam "Metro" niet langer te gebruiken. De apps in de nieuwe interface zullen voortaan Modern UI Style Apps genoemd worden. Ook de interface voor Windows Phone 8 heet voortaan Modern UI.
Geschiedenis
Modern UI is gebaseerd op de designprincipes van het klassieke Swiss graphic design en de borden in metrostations. Vroege verschijnselen van deze stijl zouden kunnen worden gevonden in Windows Media Center voor Windows XP Media Center Edition, dat tekst prefereert als de primaire vorm van navigatie. Deze interface werd uitgebracht in latere herhalingen van Media Center. In 2006 knapte Zune zijn interface op door het Modern UI-principe te gebruiken. Microsoftdesigners besloten om de interface te herontwerpen en om meer focus te leggen op heldere typografie en minder op UI chrome. De Zune Desktop Client was ook herontworpen met een nadruk op typografie en helder design dat verschillend was van Zunes vorige "Portable Media Center gebaseerde UI". Vlakke, gekleurde "live tiles" werden geïntroduceerd in het Modern UI-design gedurende vroege Windows Phone-studies. Microsoft was begonnen met het integreren van deze elementen van het Modern UI-design in andere producten, met directe invloed worden gezien in nieuwere versies van Windows Live Messenger en Live Mesh.
Ontwikkeling
Microsofts designteam zegt dat de Modern UI deels geïnspireerd is door tekeningen aanvankelijk gevonden op transportsystemen, bijvoorbeeld op die van het King County Metro-transitosysteem (vandaar de codenaam "Metro"), dat het Seattle-gebied dient waar Microsoft zijn hoofdkantoor bevindt. Modern UI legt nadruk op "goede" typografie en heeft grote tekst dat meteen opvalt. Microsoft zegt dat de Modern UI ontwikkeld is om "glad, snel, modern" en een "verfrissing" van pictogramgebaseerde gebruikersomgevingen als Windows, Android en iOS te zijn.
In alle gevallen wordt het "Segoe UI"-lettertype gebruikt, dat ontworpen is door Steve Matteson op Agfa Monotype en gepatenteerd door Microsoft. Voor Zune heeft Microsoft een aanpasbare versie gemaakt met de naam "Zegoe UI" en voor Windows Phone heeft Microsoft het lettertype "Segoe WP" gecreëerd. Op kleine verschillen na zijn de lettertypes over het algemeen hetzelfde.
Reacties
De reacties over de Modern UI zijn verschillend. Het design werd over het algemeen goed ontvangen. Engadget schreef: "Microsoft continues its push towards big, big typography here, providing a sophisticated, neatly designed layout that's almost as functional as it is attractive (vertaling: Microsoft blijft zich inspannen voor grote typografie en biedt een verfijnde, netjes ontworpen lay-out die bijna net zo functioneel als aantrekkelijk is). CNET complimenteerde het Modern UI design, zeggende dat: "It's a bit more daring and informal than the tight, sterile icon grids and Rolodex menus of the iPhone and iPod Touch."
Daarnaast was er ook kritiek te horen, voornamelijk van Windows-gebruikers die de desktopmodus gewend zijn.
Principes
Het Modern UI-ontwerp was speciaal ontworpen om veel voorkomende taken samen te voegen om het gebruik te versnellen. Dit wordt bereikt door het weglaten van overbodige grafische elementen en in plaats daarvan de inhoud zelf te laten fungeren als belangrijkste gebruikersinterface. De resulterende interfaces vormden grote hubs in plaats van kleinere knoppen en zijn geplaatst op een zijwaarts scrollende achtergrond. Paginatitels zijn gewoonlijk groot en maken dus ook gebruik van zijwaarts scrollen.
Animaties spelen een grote rol, met overgangen en gebruikersinteracties zoals drukken of vegen die aanvoelen als natuurlijke bewegingen. Dit is bedoeld om de gebruiker de indruk te geven dat de interface "levend" is en responsief, met "een extra gevoel van diepte". Microsoft heeft een lijst van principes als kern van de Modern UI intern opgesteld.
Zie ook
Windows 8
Windows Phone
Grafische gebruikersomgeving
Windows Phone
Microsoft-software
|
Principes
Het Modern UI-ontwerp was speciaal ontworpen om veel voorkomende taken samen te voegen om het gebruik te versnellen. Dit wordt bereikt door het weglaten van overbodige grafische elementen en in plaats daarvan de inhoud zelf te laten fungeren als belangrijkste gebruikersinterface. De resulterende interfaces vormden grote hubs in plaats van kleinere knoppen en zijn geplaatst op een zijwaarts scrollende achtergrond. Paginatitels zijn gewoonlijk groot en maken dus ook gebruik van zijwaarts scrollen.
| 1 |
menu-structuur, gebruikersinterface, klikpad
|
1,235 |
BusinessAudience
|
292098
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ballast%20Nedam
|
Ballast Nedam
|
Ballast Nedam is een Nederlands bouwbedrijf. In juli 2015 deed het Turkse bouwbedrijf Renaissance Construction een succesvol overnamebod op Ballast Nedam.
Bedrijfsprofiel
Ballast Nedam houdt zich bezig met activiteiten in meerdere fasen van het bouwproces. Het concern is voornamelijk actief op de Nederlandse markt. Ballast Nedam is de vijfde in omvang (2015) van de Nederlandse bouwconcerns, na BAM, Volker Wessels, Heijmans en TBI.
Resultaten
Over 2014 rapporteerde Ballast Nedam een groot negatief bedrijfsresultaat van € 65 miljoen. Vooral het segment Infrastructuur deed het slecht met een verlies van € 59 miljoen door de kostenoverschrijdingen op het project A15 Maasvlakte - Vaanplein, de A2 bij Maastricht en andere infrastructurele projecten. Verder waren er bijzondere resultaten zoals € 28 miljoen aan kosten voor herstructureringen en reorganisaties, € 11 miljoen aan afwaarderingen op grondposities, activa en goodwill en een boekwinst van € 76 miljoen op desinvesteringen. In 2018 rapporteerde het bedrijf voor het eerst sinds 2012 weer een bescheiden nettowinst.
Bedrijfsgeschiedenis
Ballast Mij
Ballast Nedam begint in 1877 als de Amsterdamse Ballast Maatschappij. Het bedrijf speelde in op het tot stand komen van het Noordzeekanaal. Lege koopvaardijschepen die de zee opvoeren vanaf dit kanaal kregen duinzand als ballast mee wat de naam verklaart. Hierna ging het bedrijf zich ook toeleggen op het uitbaggeren van vaarwegen. In het begin van de 20e eeuw groeit het bedrijf uit onder leiding van de straten- en wegenbouwer Charles de Vilder uit Amsterdam en wordt het meer dan enkel een zandleveringsbedrijf en baggeraar hoewel dit ook door de invoering van geautomatiseerde zandwinningmogelijkheden altijd een kernactiviteit zal blijven.
Beton en Tweede Wereldoorlog
Sinds 1928 wordt er ook gewerkt met het dan vrij nieuwe materiaal beton in de bouw en civiele techniek. In 1932 is het bedrijf betrokken bij de aanleg van de Afsluitdijk. Tijdens de Tweede Wereldoorlog doet het bedrijf zaken met de Duitse bezetter. Hiervoor worden bunkers gebouwd en verdedigingslinies en vliegvelden aangelegd. Na de oorlog werd op verdenking van oorlogsmisdaden op 26 mei 1945 de toenmalige directeur van de ABM, Phons de Vilder gearresteerd. Tot persoonlijke vervolging zal het, ondanks heftige protesten in de pers en vanuit de publieke opinie niet komen. Wel wordt het bedrijf zelf aangeklaagd. Het Haags Bijzonder gerechtshof oordeelde dat hoewel het bedrijf vlak na de bezetting advies had ingewonnen bij hoge Nederlandse ambtenaren van het ministerie, dit geen vrijbrief vormde voor de meest ernstige vorm van collaboratie. Het sprak het oordeel uit dat het bedrijf schuldig was aan het werken voor de bezetter maar gaf ontslag van rechtsvervolging omdat ze het gegeven ambtelijke advies enkel hadden uitgevoerd. Het bedrijf en zijn toenmalige voorman De Vilder hebben hierdoor heel lang de bijnaam Bunkerbouwer gehouden. Na de oorlog is het bedrijf betrokken bij de bouw van de Velsertunnel in 1957.
Nedam
In 1899 begint aannemer H. F. Boersma in Rotterdam met de bouw van vooral landhuizen en villa's maar wordt landelijk bekend door de bouw van het Vredespaleis in 1913. Vier jaar later richt hij de N.V. Nederlandse Aannemingsmaatschappij op, in het kort "Nedam" genoemd. De bouwactiviteiten worden in 1921 uitgebreid naar het toenmalige Nederlands-Indië. Bekendheid verwerft het bedrijf verder door een aantal grote bouwprojecten zoals het Congresgebouw in Den Haag en het hoofdkantoor van de Nederlandse Handelsmaatschappij van architect Karel de Bazel aan de Vijzelstraat te Amsterdam.
Fusies
In 1969 fuseren Ballast en Nedam en ontstaat de Ballast Nedam Groep. De bagger- en bouwactiviteiten worden ook internationaal verder uitgebouwd en het bedrijf is betrokken bij diverse grote projecten zoals het aanleggen van de luchthaven in Koeweit. In Nederland wordt onder meer meegewerkt aan de Oosterscheldekering in 1986, de uitbreidingen van de luchthaven Schiphol en de bouw van het Amsterdamse stadhuis en operagebouw de Stopera in 1986. In 1974 wordt Grootel’s Bouwmaatschappij aangekocht en geïncorporeerd en in 1977 krijgt het bedrijf de naam Ballast Nedam B.V.
British Aerospace
In 1987 koopt British Aerospace alle aandelen Ballast Nedam voor 44 miljoen pond. Het bedrijf is nauw betrokken bij het Al Yamamah contract, een transactie van GBP 20 miljard tussen Engeland en Saudi-Arabië. British Aerospace levert veel militaire vliegtuigen en Ballast Nedam bouwt de noodzakelijke infrastructuur. In 1993 drogen de opdrachten op en British Aerospace biedt Ballast Nedam te koop aan. Boskalis toont interesse als koper. Drie weken nadat Boskalis het bod had ingetrokken wordt Ballast Nedam verkocht voor 500 miljoen gulden aan een consortium van ING Groep, met 49,99% van de aandelen, het Duitse bouwbedrijf Hochtief (48%) en het pensioenfonds van Ballast Nedam (2%). In mei 1994 verkoopt ING een deel van het aandelenpakket en daarmee keert Ballast Nedam terug op de effectenbeurs.
Door diverse verdere aankopen in de jaren negentig breidt het bedrijf verder uit maar met weinig financieel succes. In 2002 is het in financiële problemen geraakte Ballast Nedam genoodzaakt zijn belang van een derde in het zeer winstgevende baggerbedrijf Ballast Ham Dredging te verkopen voor 210 miljoen euro. Met de opbrengst kan het nipt een lening van 54 miljoen euro aflossen. De winst op de verkoop van 60 tot 70 miljoen euro versterkt de solvabiliteit van het bedrijf. De internationale projectenmarkt wordt ook verlaten en de focus wordt hoofdzakelijk gericht op Nederland.
In mei 2004 verkoopt Hochtief zijn hele aandelenbelang in Ballast Nedam aan De TCN Groep in Nieuwegein en Wedge International uit Amsterdam. Zij nemen elk een aandelenbelang van 24% in het bouwbedrijf. Wedge International is in handen van de Libanese zakenman Issam Fares. Fares was 20 jaar daarvoor enige tijd al eigenaar geweest van Ballast Nedam.
Strategische heroriëntatie
Door aanhoudend slechte marktomstandigheden en tegenvallende resultaten in 2013 gaat Ballast Nedam haar strategie richten op grote complexe projecten, waarvan de resultaten door de cyclus heen goed zijn. Regionale bouwbedrijven worden samengevoegd tot een geïntegreerd opererend bouwbedrijf en diverse bedrijven die niet langer passen in de strategie zullen worden verkocht. Door het recente omkoopschandaal gaat het ook de corporate governance verbeteren. Over 2013 verwacht het bedrijf een verlies van bijna € 30 miljoen, waarvan ongeveer de helft reorganisatiekosten en bijzondere afwaarderingen beslaan. De vermogenspositie dient versterkt te worden en Ballast Nedam komt met een claimemissie van € 30 miljoen en gaat nieuwe leningen uitgeven ter waarde van € 80 miljoen.
In november 2014 verkoopt Ballast Nedam voor een onbekend bedrag de offshoredivisie aan baggerbedrijf Van Oord. Dit onderdeel levert diensten voor de aanleg van windmolenparken op zee. Van Oord neemt het hefvaartuig Svanen en ongeveer 50 man aan maritiem bouwpersoneel over. Op de verkoop realiseert Ballast Nedam een significante boekwinst.
In mei 2015 besluit het bestuur de belangen in grote infraprojecten te gaan inperken, zo neemt het economisch belang in het project A15 Maasvlakte-Vaanplein af van 40% naar 10%. Verder wordt het vermogen versterkt. Een claimemissie van € 20 miljoen groot zal volgen die gegarandeerd is door Strukton en het bankensyndicaat. Verder zal achtergesteld vermogen ter beschikking worden gesteld en Ballast krijgt projectfinanciering ter waarde van € 265 miljoen.
Bod van Renaissance Construction
In juli 2015 brengt de Turkse bouwonderneming Renaissance Construction een bod uit op Ballast Nedam. Renaissance biedt € 30 miljoen en zal ook hetzelfde bedrag steken in Ballast Nedam om de financiële positie te verstevigen. De eerder aangekondigde claimemissie gaat hierdoor niet door. Ballast Nedam was al op zoek naar een koper sinds het begin van het jaar. Renaissance werd opgericht door Erman Ilicak en telt zo’n 25.000 werknemers. Het bedrijf is nu nog vooral actief in Rusland en Turkije en heeft de ambitie tot de grootste bouwconcerns van de wereld uit te groeien. Op 9 september verlaagt Renaissance het bod van 1,55 euro naar 30 eurocent per aandeel. In plaats van 30 miljoen euro, heeft het bod nu een waarde van 13,6 miljoen euro. Reden voor de verlaging van het bod zijn nieuwe financiële tegenvallers bij Ballast Nedam. Op 1 december 2015 heeft Renaissance 80% van de aandelen in handen. Op 26 februari 2016 wordt de beursnotering gestopt.
Omkoopschandaal
In december 2012 trof Ballast Nedam een schikking met het Openbaar Ministerie (OM). Het bouwbedrijf kocht strafvervolging wegens omkoping af door een boete van 5 miljoen euro te betalen. Verder moest het afzien van een vordering op de belastingdienst van 12,5 miljoen waarmee de totale kosten op 17,5 miljoen euro uitkwamen. Ballast Nedam werd verdacht van het betalen van steekpenningen aan buitenlandse tussenpersonen in Saoedi-Arabië in de periode 1996-2004. Het bedrijf heeft de kwestie in januari 2011 zelf aangekaart bij het OM. KPMG schikte in december 2013 voor 7 miljoen euro vanwege het verhullen van die buitenlandse betalingen. Op 25 april 2014 kwam naar buiten dat topman Theo Bruijninckx destijds werd afgeluisterd door Justitie, hoewel hij zelf geen verdachte was. Uiteindelijk werd 10 juli 2018 Martin W., ex bestuurder, veroordeeld tot 12 maanden gevangenisstraf, waarvan 10 voorwaardelijk, en 100.000 euro boete.
Er is onduidelijkheid ontstaan of dubieuze betalingen aan Suriname in de schikking van eind 2012 zijn meegenomen. Het bouwbedrijf betaalde vanaf 1997 in termijnen 34 miljoen gulden om twee bruggen, waaronder de Wijdenboschbrug, te mogen bouwen. Het geld zou onder meer overgemaakt zijn naar toenmalig president Jules Wijdenbosch en zijn toenmalig adviseur van staat Desi Bouterse – nu president van Suriname. Al in 1997, bij het gunnen van de opdracht, gingen er geruchten over omkoping door Ballast Nedam. Tegen enkele voormalige leidinggevenden van Ballast Nedam en tegen drie betrokken individuele ex-partners van KPMG loopt nog een onderzoek. Tegen de Ballast-leidinggevenden vanwege vermeende betrokkenheid bij omkoping, tegen de accountants vanwege de verdenking van het verhullen daarvan.
Op Kamervragen die de SP stelde, weigerde minister Ivo Opstelten in februari 2014 de schikking met de accountants terug te draaien. Hij kon niet alle vragen behandelen vanwege het nog lopende strafrechtelijke onderzoek.
Sponsoring
In 2007 besloot Ballast Nedam een fotowedstrijd in het leven te roepen; de Bouw In Beeldprijs. De prijs wordt elk jaar uitgereikt aan een fotograaf die in de ogen van de jury de thema's onderdak, beschutting en bescherming voor dat jaar het beste heeft vertaald.
Nederlands bouwbedrijf
|
Bedrijfsprofiel
Ballast Nedam houdt zich bezig met activiteiten in meerdere fasen van het bouwproces. Het concern is voornamelijk actief op de Nederlandse markt. Ballast Nedam is de vijfde in omvang (2015) van de Nederlandse bouwconcerns, na BAM, Volker Wessels, Heijmans en TBI.
| 1 |
zakelijke doelgroep, bedrijfskenmerken, bedrijfsprofiel
|
70 |
BroadcastFrequencySpecification
|
5215211
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Antwerpen%20FM
|
Antwerpen FM
|
Antwerpen FM was een Antwerps lokaal radiostation die uitzond op FM op 105.4 en 105.6 MHz. Met vooral muziek uit de jaren 70 en 80 en nieuws uit de regio was Antwerpen FM een vaste waarde in de stad Antwerpen.
In de week was er vooral non-stop muziek, in het weekend waren er regelmatig stemmen te horen en tops, of programma's met hitlijsten.
Antwerpen FM richtte zal vooral op de liefhebbers van Soul Funk & Disco .
De muziek van het Antwerpse Nachtleven kwam vaak aanbod vooral in Soulfactory.
Enkele tops:
Night Of The proms top 100
Disco top 100
Valentijn Top 100
Antwerpen FM was onderdeel van de Airtime-groep, met als zaakvoerder Peter Benoot. Airtime maakte al radio van 2006 tot 2010 onder de naam Cool FM op 105.4 MHz. Sinds april 2010 werden de programma's ook uitgezonden op een tweede frequentie, 105.6 MHz, waar tot dan de uitzendingen van Park FM uit Brasschaat werden verzorgd. De uitzendingen van Antwerpen FM startten op dinsdag 1 juni 2010 op de beide frequenties van en in de plaats van Cool FM. Peter van het radiostation was van bij de start acteur Gene Bervoets.
Sinds 2018 is Antwerpen FM niet meer te horen op FM, maar enkel online, dit door het nieuwe Vlaamse radiodecreet van april 2017 dat in werking trad op 1 januari 2018.
Ex-presentatoren:
Evi Geysels
Kurt Vermeiren
Manu Roofdthoofd
Michaël Joosens
Peter Benoot
Kristof Elen
Liv Van Aelst
Sacha Verhoeven
Veerle Fransen
Sharon Slegers
Dorianne Aussems
Lindsay Bervoets
Serge Van Brakel
Vlaamse radiozender
Antwerpen (stad)
|
Antwerpen FM was onderdeel van de Airtime-groep, met als zaakvoerder Peter Benoot. Airtime maakte al radio van 2006 tot 2010 onder de naam Cool FM op 105.4 MHz. Sinds april 2010 werden de programma's ook uitgezonden op een tweede frequentie, 105.6 MHz, waar tot dan de uitzendingen van Park FM uit Brasschaat werden verzorgd. De uitzendingen van Antwerpen FM startten op dinsdag 1 juni 2010 op de beide frequenties van en in de plaats van Cool FM. Peter van het radiostation was van bij de start acteur Gene Bervoets.
| 2 |
uitzendfrequentie, MHz, modulatie
|
2,066 |
MusicEvent
|
555604
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Festival%20van%20Vlaanderen
|
Festival van Vlaanderen
|
Het Festival van Vlaanderen is een jaarlijks weerkerend muziekevenement op verschillende locaties in Vlaanderen. Aanvankelijk als "zomerfestival" gestart, spreiden de activiteiten zich nu van mei tot januari, met een overwicht in de late zomer en de vroege herfst.
Historiek
Het Festival van Vlaanderen heeft zijn oorsprong in het Limburgse Tongeren, waar Jan Briers vanaf 1958 de Basilica-concerten in de Tongerse Basiliek organiseerde. Aanvankelijk werd er religieus geïnspireerde koormuziek gespeeld, maar al snel werd er uitgebreid naar andere klassieke, instrumentale muziek; en naar andere locaties. Dikwijls werden historische locaties als abdijen en kastelen gebruikt, met af en toe een overstapje naar Maastricht. Het succes groeide de stichter wat over het hoofd. Aangezien er in andere Vlaamse steden ook (klassieke) zomerconcerten werden georganiseerd, bundelde men vanaf 1972 de krachten in een meer omvattend Festival van Vlaanderen.
De organisatie werd actief gesubsidieerd door de pas ontvoogde Vlaamse "culturele autonomie". Men wilde met name in Brussel "serieuze" Vlaamse cultuur tentoonspreiden. Mede daardoor kon men grote namen en prestigieuze orkesten naar Vlaanderen halen. Tegelijkertijd kreeg het festival daardoor een wat elitair "smoking"-karakter.
In de jaren negentig begon men het ontstaan van dit eenzijdige imago in te zien en werd de programmering verruimd naar hedendaagse muziek, geluidskunst, jeugdwerking, jazz, orgelmuziek, muziektheater, en cross-overs met beeldende kunsten, film, dans.
Van 1986 tot 2013 stond Jan Briers jr. aan het hoofd van de organisatie. Serge Platel wordt vanaf 2013 gedelegeerd bestuurder voor Gent Festival van Vlaanderen. In Brussel nemen Sophie Detremmerie en Hendrik Storme de fakkel over.
Aanbod
Het Festival van Vlaanderen bestaat uit diverse festivals verspreid over verschillende Vlaamse steden of provincies:
Het Festival van Vlaanderen - Antwerpen (Laus Polyphoniae en Music@venture)
Het festival voor oude muziek MAfestival in Brugge
Het Klarafestival in Brussel
Het Gent Festival van Vlaanderen in Gent
Het Happy New Festival in Kortrijk
Het Basilica Festival van Vlaanderen in Limburg
Het Festival van Vlaanderen Mechelen/Kempen in de Kempen (met het najaarsfestival Musica Divina) en met het voorjaarsfestival LUNALIA in Mechelen
Het Festival van Vlaanderen - Vlaams-Brabant in Vlaams-Brabant.
Externe link
Festival van Vlaanderen
Vlaanderen
Evenement in Vlaanderen
|
Historiek
Het Festival van Vlaanderen heeft zijn oorsprong in het Limburgse Tongeren, waar Jan Briers vanaf 1958 de Basilica-concerten in de Tongerse Basiliek organiseerde. Aanvankelijk werd er religieus geïnspireerde koormuziek gespeeld, maar al snel werd er uitgebreid naar andere klassieke, instrumentale muziek; en naar andere locaties. Dikwijls werden historische locaties als abdijen en kastelen gebruikt, met af en toe een overstapje naar Maastricht. Het succes groeide de stichter wat over het hoofd. Aangezien er in andere Vlaamse steden ook (klassieke) zomerconcerten werden georganiseerd, bundelde men vanaf 1972 de krachten in een meer omvattend Festival van Vlaanderen.
| 2 |
muziekevenement, concert, muziekfestival
|
3,018 |
DepartmentStore
|
3856816
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Warenhuis%20Vanderveen
|
Warenhuis Vanderveen
|
Warenhuis Vanderveen is een shop-in-shop-warenhuis gevestigd in het centrum van de Nederlandse stad Assen. Het bedrijf werd in 1897 gesticht. In het warenhuis zijn afdelingen op het gebied van mode, schoonheidsverzorging, wonen, vrije tijd, vers, horeca en diensten.
Geschiedenis
Warenhuis Vanderveen werd in 1897 gesticht door de uit Nieuwe Pekela afkomstige Antje Oldenburger en de uit Assen afkomstige Bareld van der Veen. Zij begonnen een manufacturenwinkel aan de Varkensmarkt te Assen. Beiden hadden ervaring opgedaan in de textielbranche bij de firma Bertram in Assen. In de eerste jaren dreef Antje de zaak en bleef Bareld werkzaam bij de firma Bertram, totdat hij in 1916 het klantenbestand van de weduwe Bertram kon overnemen. In 1922 verhuisde de zaak naar Kruisstraat 13 in Assen. In 1945 waren er aanvankelijk emigratieplannen, waarbij de namen van zaak en familie alvast werden 'veramerikaniseerd' van Van der Veen naar Vanderveen. Omdat er uitbreidingsmogelijkheden in Assen ontstonden, besloot de familie om hier te blijven. Er werden steeds meer panden aangekocht waardoor het warenhuis groeide. Tegenwoordig beslaan alle afdelingen tezamen 17.500 m² verkoopvloeroppervlak, hiermee is Warenhuis Vanderveen het op een na grootste warenhuis van Nederland, na de Bijenkorf in Amsterdam.
Architectuur
De zijde aan het Koopmansplein werd ontworpen door Architectuurstudio Herman Hertzberger uit Amsterdam. De grote uitbreidingen van het warenhuis naar ontwerp van deze studio vonden plaats tussen 1996 en 2012. Voor delen van het gebouw die thans het warenhuis vormen aan de Kruisstraat, Marktstraat en Weiersloop, tekenden onder anderen de architecten Jan Koops (Assen) en Lex Haak (Delft).
Buningzaal
Op de bovenste etage van het warenhuis bevindt zich een multifunctionele zaal, die plaats biedt aan circa tweehonderd mensen. De zaal doet dienst als evenementenruimte en vergaderzaal. Er vinden modeshows, demonstraties, optredens, lezingen en exposities plaats. De zaal is vernoemd naar de familie Buning, die van 1834 tot 1954 in het pand woonde en er een schildersbedrijf runde.
Warenhuisgalerie
Op de woonetage bevindt zich galerie DSG. De programmering wordt verzorgd door het Drents Schildersgenootschap. Sinds de opening in 2003 hebben meer dan tweehonderd vormgevers, kunstenaars en kunstenaarscollectieven in deze galerie geëxposeerd.
Externe link
www.vanderveen.nl
Vanderveen
Bouwwerk in Assen
Bouwwerk van Herman Hertzberger
|
Geschiedenis
Warenhuis Vanderveen werd in 1897 gesticht door de uit Nieuwe Pekela afkomstige Antje Oldenburger en de uit Assen afkomstige Bareld van der Veen. Zij begonnen een manufacturenwinkel aan de Varkensmarkt te Assen. Beiden hadden ervaring opgedaan in de textielbranche bij de firma Bertram in Assen. In de eerste jaren dreef Antje de zaak en bleef Bareld werkzaam bij de firma Bertram, totdat hij in 1916 het klantenbestand van de weduwe Bertram kon overnemen. In 1922 verhuisde de zaak naar Kruisstraat 13 in Assen. In 1945 waren er aanvankelijk emigratieplannen, waarbij de namen van zaak en familie alvast werden 'veramerikaniseerd' van Van der Veen naar Vanderveen. Omdat er uitbreidingsmogelijkheden in Assen ontstonden, besloot de familie om hier te blijven. Er werden steeds meer panden aangekocht waardoor het warenhuis groeide. Tegenwoordig beslaan alle afdelingen tezamen 17.500 m² verkoopvloeroppervlak, hiermee is Warenhuis Vanderveen het op een na grootste warenhuis van Nederland, na de Bijenkorf in Amsterdam.
| 4 |
warenhuis, afdelingwinkel, detailhandel
|
11,603 |
PaintAction
|
209694
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Charlotte%20Mutsaers
|
Charlotte Mutsaers
|
Charlotte Jacoba Maria Mutsaers (Utrecht, 2 november 1942) is een Nederlands schrijfster, essayiste en beeldend kunstenares.
Leven en werk
Mutsaers werd geboren als dochter van Mies Lely en de kunsthistoricus Barend Mutsaers, die werkzaam was aan de Universiteit Utrecht. Haar overgrootvader was de ingenieur en minister Cornelis Lely. Via haar grootmoeder van vaderszijde stamt ze in rechte lijn af van de bekende achttiende eeuwse bloemenschilders Gerard en Cornelis van Spaendonck.
Na haar gymnasiumopleiding aan het Stedelijk gymnasium in Utrecht ging ze Nederlands studeren aan de Universiteit van Amsterdam, waarna ze docente Nederlands werd in het hoger beroepsonderwijs. Ondertussen doorliep ze de avondopleiding tekenen en schilderen aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs, sinds 1968 Gerrit Rietveld Academie geheten. Kort na haar eindexamen in schilderen en vrije grafiek werd ze daar als docente schilderen benoemd. Ze heeft op deze academie meer dan tien jaar les gegeven.
In 2012 werd Mutsaers benoemd tot buitenlands erelid van de KANTL ( Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren te Gent). In 2014 werd ze benoemd tot lid van de in dat jaar door de KNAW opgerichte Akademie van Kunsten.
Voordat Mutsaers zich aan het schrijven ging wijden was zij beeldend kunstenaar. Ze maakte schilderijen en grafiek, maar heeft ook postzegels en affiches ontworpen, illustraties gemaakt voor de Boekenbijlage van Vrij Nederland en talloze boeken van een omslag voorzien. Haar schilderijen werden onder meer geëxposeerd bij Galerie Piet Clement (Amsterdam), in het Frans Hals Museum te Haarlem, het Gemeentemuseum van Arnhem, de Nieuwe Kerk te Amsterdam en het Museum de Beyerd te Breda. In 1985 kreeg ze een grote overzichtstentoonstelling in het Gemeentemuseum van Arnhem en in 2008 in de Venetiaanse Gaanderijen van Oostende. Ook op de tentoonstelling Paraat met pen en penseel in het Nederlands Letterkundig Museum in Den Haag in 2010 werd Mutsaers' dubbeltalent uitgebreid belicht.
Rond haar veertigste begon Mutsaers, die op het gymnasium deel had uitgemaakt van de redactie van de schoolkrant Apoforeta, met schrijven. Haar eerste publicatie was Het circus van de geest (1983), een bundel emblemata die werd uitgegeven door Uitgeverij Meulenhoff, die vervolgens tien boeken van haar uitgaf en die ze trouw is gebleven totdat de moeilijkheden die daar ontstonden haar noopten om over te stappen naar De Bezige Bij. Met haar literaire werk tracht zij naar eigen zeggen een stem te geven aan 'outsiders, eenzaten en dieren'.
In 1983 was ze te gast bij de eerste uitzending van Hier is... Adriaan van Dis. Op 7 juni 1992 trad zij op in het VPRO-programma Zomergasten. Op 2 april 2010 heeft de NPS de documentaire De wereld van Charlotte Mutsaers uitgezonden, een film van Suzanne Raes.
In 2012 verliet zij uitgeverij De Bezige Bij voor Das Mag. Bij die uitgever verscheen in 2017 haar roman Harnas van Hansaplast. In een interview in Volkskrant Magazine vertelde Mutsaers dat zij in het huis van haar overleden broer - inspiratiebron voor het boek - een grote verzameling porno had gevonden, waaronder kinderporno. Over haar bewering dat ze die aan een handelaar had verkocht, ontstond onrust, maar volgens Mutsaers is het boek fictie en is het niet haar taak om aan te geven wat wel en niet gebeurd is: "Een primitieve geest zou dat liegen noemen. Ik noem het trouw aan het boek".
In 2019 verliet zij Das Mag voor uitgeverij Prometheus omdat Das Mag bij nader inzien 'te eenstemmig' voor haar was.
Personalia
Mutsaers was gehuwd met de neerlandicus Jan Fontijn (1936-2022), auteur en biograaf van zowel Frederik van Eeden als Jacob Israël de Haan. Met hem woonde ze afwisselend in Amsterdam, Oostende en Frankrijk. Na zijn dood in 2021 heeft ze afscheid genomen van het huis in Frankrijk.
Trivia
Zowel bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2006 als die van 2017 behoorde ze tot de bekende Nederlanders op de kandidatenlijst voor de Partij voor de Dieren.
In 1994 werd er een planetoïde naar Mutsaers vernoemd, die zich bevindt in de planetoïdengordel tussen Mars en Jupiter: de 12368 Mutsaers.
Bibliografie
1983 - Het circus van de geest (emblemata) (ISBN 9029017147)
1985 - Hazepeper gevolgd door Napoleon, Sunt pueri pueri... en Varia (essays) (ISBN 9029019603)
1986 - Mijnheer Donselaer zoekt een vrouw (beeldverhaal) (ISBN 9029024674)
1988 - De markiezin (roman) (ISBN 9029038691)
1988 - Hanegeschrei (beeldverhaal) (ISBN 9029035277)
1990 - Kersebloed (essays) (ISBN 9029028637)
1994 - Rachels rokje (roman) (ISBN 9029056819)
1996 - Paardejam (essays) (ISBN 9029050462)
1999 - Zeepijn (verhalenbundel) (ISBN 902905946X)
2002 - Bont. Uit de zoo van Charlotte Mutsaers (ISBN 9029071702)
2003 - Cheese! (boek en cd) (ISBN 9054440783)
2008 - Koetsier Herfst (roman) (ISBN 978-90-234-2757-5)
2010 - Pedante pendules en andere wekkers (essays) (ISBN 9789023459897)
2012 - Dooier op drift (poëzie) (ISBN 9023474589)
2012 - Sodom revisited (poëzie, uitgave in de Matchboox-serie met artwork van Louis Gauthier) (ISBN 9789461800053)
2015 - Tongetje in de Bijenkorf (ISBN 978-90-476-1919-2)
2017 - Harnas van Hansaplast (ISBN 9789492478450)
Secundaire bibliografie
1995 (April)- BBZZLLETIN 225: special over Charlotte Mutsaers met essays van o.a. Jacq Vogelaar, Marc Reugebrink, Nicolaas Matsier, en Josje Kraamer.
2008 - Fik & snik. Over Charlotte Mutsaers, schilderes en schrijfster (ISBN 9029067527)
2008- Special van Vrij Nederland 19 januari: Profiel van Charlotte Mutsaers.
2006 - Sabrina Sereni: Doelgerichte grilligheid. Een discourstheoretische lectuur van het werk van Charlotte Mutsaers (proefschrift, Luik 2006)
2010 - Paraat met Pen en penseel, samengesteld door Daan Cartens. Schrijversprentenboek nummer 55 van het Letterkundig Museum en tevens catalogus van haar schilderijen. (De Bezige Bij, ISBN 9789023441281)
2012 Niels Cornelissen: Armando, Brakman, Mutsaers. Over filosofie en literatuur (proefschrift Leiden uitgegeven bij Klement).
2018 Barbara Fraipont: Humaniteit uw naam is dier. Zoöpoëticale en -politieke configuraties in het werk van Charlotte Mutsaers (proefschrift Université de Louvain)
Prijzen, lidmaatschappen en nominaties
1992 - Jan Greshoffprijs voor Kersebloed
2000 - Constantijn Huygensprijs voor haar gehele oeuvre
2000 - Jacobus van Looyprijs voor haar gehele oeuvre
2000 - Busken Huetprijs voor Zeepijn
2010 - P.C. Hooft-prijs
2012 - Benoemd tot buitenlands erelid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Letterkunde.
2014 - Benoemd tot lid van de Akademie van Kunsten (onderdeel van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen).
2020 - Luc Bucquoye prijs van de Vrije Universiteit Brussel voor haar gehele oeuvre
Zeepijn werd genomineerd voor De Gouden Uil Literatuurprijs.
Paardenjam werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs.
Koetsier Herfst werd genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs.
Harnas van Hansaplast stond op de longlist van de Libris Literatuurprijs 2018.
Externe links
Profiel van Charlotte Mutsaers bij de Akademie van Kunsten
Nederlands essayist
Nederlands kunstschilder
Nederlands ontwerper
Nederlands schrijver
Ontwerper van Nederlandse postzegels
Postmodernisme
Lid van Akademie van Kunsten
|
Na haar gymnasiumopleiding aan het Stedelijk gymnasium in Utrecht ging ze Nederlands studeren aan de Universiteit van Amsterdam, waarna ze docente Nederlands werd in het hoger beroepsonderwijs. Ondertussen doorliep ze de avondopleiding tekenen en schilderen aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs, sinds 1968 Gerrit Rietveld Academie geheten. Kort na haar eindexamen in schilderen en vrije grafiek werd ze daar als docente schilderen benoemd. Ze heeft op deze academie meer dan tien jaar les gegeven.
| 3 |
schilderen, schilderkunst, schilderij
|
10,779 |
DriveWheelConfigurationValue
|
274789
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Langsgeplaatste%20motor
|
Langsgeplaatste motor
|
Een langsgeplaatste motor is een zuigermotor waarbij de krukas in de rijrichting ligt, dus in de lengte van het voertuig.
Dit type motor wordt bij auto's meestal toegepast als de aandrijving naar achteren moet (bij achterwielaandrijving) met uitzondering van sommige Audi modellen die met dit type motor voorwielaandrijving hebben. Bij voorwielaandrijving wordt meestal een dwarsgeplaatste motor gebruikt. Vrachtwagens hebben vaak ook een langsgeplaatste motor vanwege de achterwielaandrijving.
Bij motorfietsen is het gebruik van een bepaald type motor afhankelijk van de aandrijving: Bij een ketting- of riemaandrijving wordt meestal een dwarsgeplaatste motor gebruikt, bij asaandrijving een langsgeplaatste motor. Langsgeplaatste motoren bij motorfietsen hebben wel een nadeel: door het "kantelmoment" van de krukas kantelt de hele motorfiets in meer of mindere mate mee als er gas gegeven wordt. Vaak wordt dit (deels) opgelost door andere componenten, zoals de dynamo en de versnellingsbak tegenovergesteld aan de krukas te laten draaien.
Zie ook
dwarsgeplaatste motor
Motor
|
Dit type motor wordt bij auto's meestal toegepast als de aandrijving naar achteren moet (bij achterwielaandrijving) met uitzondering van sommige Audi modellen die met dit type motor voorwielaandrijving hebben. Bij voorwielaandrijving wordt meestal een dwarsgeplaatste motor gebruikt. Vrachtwagens hebben vaak ook een langsgeplaatste motor vanwege de achterwielaandrijving.
| 4 |
vierwielaandrijving, achterwielaandrijving, voorwielaandrijving
|
7,568 |
BusinessAudience
|
733337
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Videotex
|
Videotex
|
Videotex was een interactief communicatiesysteem uit het einde van de 20e eeuw.
In 1971 werd bij de BBC volop geëxperimenteerd met het aanbieden van tekstuele informatie aan consumenten via de televisie onder de naam 'Ceefax'. In datzelfde jaar werd door de Britse post 'View data' gedemonstreerd, 's werelds eerste videotexsysteem ('videotekst' bestond reeds als merknaam en daarom werd voor een afgekorte variant gekozen). Het lay-outprincipe was gebaseerd op het Ceefax-protocol, met zeven kleuren, 40 karakters per regel en 24 regels per pagina. Videotex werd niet via een televisiesignaal verspreid, maar via een telefoonlijn met modem en werd hierdoor interactief. Pagina's werden geconsulteerd door menucijfers in te tikken of door rechtstreeks naar een paginanummer te springen (met het beroemde 'sterretje-paginanummer-hekje').
In Groot-Brittannië ging in september 1979 de videotexdienst 'Prestel' van start. Al een jaartje eerder kon Nederland op de Firato kennismaken met de Nederlandse variant 'Viditel' maar het duurde tot 1980 eer de PTT de dienst officieel lanceerde, bijna tegelijk met de teletekstdienst van de NOS. Enkele jaren later volgde de Belgische RTT met 'RTT Videotex', dat tot aan zijn dood enkel een bedrijfspubliek bereikte. Bij Viditel was de meeste content (de pagina's) opgeslagen op de centrale hosts van KPN (of toen nog het staatsbedrijf PTT) en moesten informatie aanbieders de pagina's dus uploaden naar de Viditel host via een modem.
Naast het officiële Viditel gingen in het begin van de jaren 80 ook diverse hobbyisten aan de slag met videotex, waardoor er een groot aanbod van diensten ontstond. Voor MSX-computers en pc's kwam serversoftware beschikbaar, zodat iedereen met een telefoonlijn zelf dienstaanbieder kon worden. Grootste concurrent van Viditel en VTN (zie hieronder) werd het in 1986 opgerichte ComNet, een initiatief van Curt Roth Sr. Met 80.000 leden en een eigen blad was het in Papendrecht gevestigde ComNet een goede locomotief voor hun eigen MT-Tel-videotexsoftware, dat op het einde zelfs voor mainframes werd geschikt gemaakt. Met een huurlijn werd een 'gateway'-verbinding gerealiseerd naar België. Boven op de telefoonkosten moesten gebruikers voor bepaalde diensten nog extra betalen, vaak per minuut. Het bedrijf wist onder de directie van Jonne van der Drift niet alleen belangrijke informatieleveranciers als ANWB, Kluwer en Postbank, maar ook een aantal investeerders aan te trekken, waaronder de Amro Bank en Wegener. Via de commissaris van Wegener kwam de directie in contact met PTT Telecom, tevens groot-aandeelhouder van concurrent VTN. Dit resulteerde in een overname van de aandelen door PTT en het bevriende bedrijf Getronics. De directie trok zich terug, de oorspronkelijke aandeelhouders achterlatend met een flinke winst op de investering. Maar het pioniersbedrijf bleek niet te passen in de strategie en cultuur van de eigen activiteiten en uiteindelijk liet de PTT-directie het bedrijf failleren.
Een niet-commercieel netwerk was dat van de ProNet-databanken, die draaiden op de ProTel-software van QDR (later overgenomen door Avance, bestaat nog steeds). Het hostingsysteem was door hobbyisten ontwikkeld als antwoord op de dure MT-Tel software en kostte bij introductie 25 gulden. Verschillende populaire privé-databanken bundelden hun krachten tot één netwerk en zo werd het o.a. mogelijk om tegen lokaal tarief videotexberichten te versturen door Nederland, ongeveer zoals dat via BBS'en al kon.
Teletekst en videotext hebben elkaar in de afgelopen jaren diverse keren ontmoet onder het mom van 'interactieve teletekst'. De meest bekende initiatieven waren 'Rits', 'Totaalnet', 'Thuisinfo' en in België ook 'RiTT'. Door een bepaalde teletekstpagina op te roepen en vervolgens een telefoonnummer te bellen, konden thuis voor de buis videotexpagina's worden opgeroepen.
In een poging om meer consumenten te bereiken werd in 1989 Viditel opgevolgd tot Videotex Nederland en schakelde men over op een ander businessmodel. Tegen de bedoeling in bleef er een beperkte groep hangen op Viditel en bleven beide systemen naast elkaar bestaan. Wel kon je toegang krijgen tot Viditel via de nieuwe infrastructuur van Videotex Nederland. Viditel werd daardoor een van de diensten op het netwerk van VTN.
De belangrijkste verschillen tussen beide diensten waren:
voor Viditel had je een (duur) abonnement nodig en waren de kosten afhankelijk van hoeveelheid en typen informatie (pagina's) die opgevraagd werd, eventueel nog aangevuld met een tijd component. Bij Videotex Nederland betaalde je via je gewone telefoonrekening door diensten aan te bieden via verschillende hoog tarief nummers. (Destijds 06-7xxx nummers; tegenwoordig zouden 09xx- nummers worden gebruikt) De kosten waren derhalve afhankelijk van het minuut-tarief van het inbelnummer en de tijd dat je online was.
de content aanbieders van Videotex Nederland (hierna VTN) waren zelf verantwoordelijk voor het hosten van hun dienst. De verbinding tussen de centrale inbelmodems en de decentrale hosts van de exploitanten / content-providers liep via het pakketgeschakelde netwerk Datanet 1 (via het X.25-protocol dus)
de exploitanten van de verschillende diensten kregen, afhankelijk van het gebruikte tariefnummer een percentage van de opbrengst uitgekeerd. Elke maand ontvingen zij een vergoeding voor elke minuut dat een gebruiker verbonden was geweest met hun dienst onder aftrek van de vaste abonnementskosten van de dienstaanbieder (VTN bijvoorbeeld dus) en de kosten van hun Datanet 1 aansluiting van KPN (c.q. Unisource Business Networks).
Bij Viditel kon je direct omschakelen van een bepaalde categorie content naar een geheel andere door het invoeren van het juiste pagina nummer. Bij VTN zette je echt een sessie op met een bepaalde host / content-aanbieder, en als je naar een andere aanbieder wilde gaan moest je de actieve sessie verbreken en een nieuwe sessie opzetten met de nieuwe aanbieder. En als het tarief van de nieuwe dienstaanbieder anders was dan betekende dat ook het verbreken van de modemverbinding om vervolgens opnieuw in te bellen naar het juiste tariefnummer.
Viditel was echt gericht op de zakelijke gebruiker en serieuze informatie. Via de diensten van VTN kon je ook toegang krijgen tot een groot aantal diensten die gericht waren op particuliere gebruikers. Er waren diverse aanbieders in de categorie ontspanning en vrije tijd - meestal een eufemisme voor chatboxen en/of porno/seks.
Naast de publiek toegankelijke VTN-diensten bestonden er ook besloten netwerken waarbij de gebruiker moest inloggen (en dus een abonnement hebben) voordat hij het keuzescherm kreeg waarin de gebruiker de gewenste dienst kon kiezen. Voorbeelden waren TravelNet (reisbranche) en RDWNet (APK-afmeldingen enz.)
De aanbieder van een dienst op het publieke (open) VTN net of een van de besloten netwerken kon kiezen om de gebruikers voor toegang te laten inloggen, maar dat moest hij binnen zijn eigen omgeving regelen, terwijl bij Viditel authenticatie en autorisatie centraal geregeld werd zodra de verbinding tot stand was gebracht. VTN-diensten die eigen authenticatie vereisten waren vooral te vinden achter de gratis- en de lagetariefnummers.
Toen de belangstelling voor de diensten van VTN afnam door de opkomst van internet gebruikte KPN de mensen en organisatie van VTN om ook die markt te betreden via World Access en later ook Planet Internet en Het Net.
Naast videotex waren er in de jaren 80 en 90 ook veel bulletin board systems (BBS) actief. Deze hadden 80 karakters per regel maar waren beperkt tot de ASCII-tekenset. Pas met de komst van de personal computer werden kleuren toegevoegd (de zogenaamde ANSI-BBS systemen).
Initiatiefnemers
Wim Dewijngaert (België)
Televisie
Telecommunicatie
|
In Groot-Brittannië ging in september 1979 de videotexdienst 'Prestel' van start. Al een jaartje eerder kon Nederland op de Firato kennismaken met de Nederlandse variant 'Viditel' maar het duurde tot 1980 eer de PTT de dienst officieel lanceerde, bijna tegelijk met de teletekstdienst van de NOS. Enkele jaren later volgde de Belgische RTT met 'RTT Videotex', dat tot aan zijn dood enkel een bedrijfspubliek bereikte. Bij Viditel was de meeste content (de pagina's) opgeslagen op de centrale hosts van KPN (of toen nog het staatsbedrijf PTT) en moesten informatie aanbieders de pagina's dus uploaden naar de Viditel host via een modem.
| 1 |
bedrijfspubliek, zakelijke doelgroep, bedrijfssegment
|
5,763 |
Boolean
|
165813
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/ActionScript
|
ActionScript
|
ActionScript was de scripttaal of programmeertaal van Adobe Flash en Adobe Flex. Deze taal werd gebruikt om animaties of filmpjes interactief te maken. Er konden ook volledige spelletjes of geavanceerde applicaties mee worden gemaakt, waarbij er bijvoorbeeld interactie optreedt met de muis en het toetsenbord. ActionScript is een event-based taal, wat wil zeggen dat alle acties getriggerd worden door events (gebeurtenissen).
Inleiding
Event-driven of event-based programming
Men spreekt bij programmeren van event-based of event-driven programming wanneer de control flow van het programma bepaald wordt door acties, bijvoorbeeld het klikken met de muis, of door berichten van andere programma's/threads.
ECMA-262
ActionScript is gebaseerd op de ECMA-262 (European Computer Manufactureres Association) standaard. Deze standaard is internationaal de standaard voor JavaScript. In de 5e versie van Flash werd een nieuwe syntaxis geïntroduceerd die ervoor zorgde dat ActionScript ging lijken op JavaScript, wat de taal een stuk gemakkelijker (herkenbaarder) maakte voor webontwikkelaars.
Geschiedenis
Actionscriptgeschiedenis
2000-2003
Flash 4 had een zeer beperkte programmeertaal, "Actions" genaamd. Deze werd verbeterd, en werd meteen de eerste echte versie van ActionScript. Het was ook meteen de eerste versie die invloeden had van JavaScript en de ECMA-262. Dit werd geïntroduceerd samen met Flash Player 5.
ActionScript kon nu ook ontwikkeld worden in een gewone tekstverwerker, zoals kladblok, in plaats van acties te selecteren uit uitklapmenu's, zoals het geval was bij Actions.
Met het uitkomen van Flash Player 6 werden er niet al te veel wijzigingen doorgevoerd. Er waren enkel kleine veranderingen zoals het toevoegen van de strikt gelijk operator (===) zodat het meer ECMA-262-conform was.
Een belangrijk kenmerk van ActionScript 1.0 ten opzichte van latere versies is het gebruik van "loose typing", ofwel zwakke typering. Dit wil zeggen dat variabelen in de code eender welk soort data konden bevatten.
2003-2006
ActionScript 2.0 was een grote verandering voor de taal. De taal werd in gebruik genomen in september 2003, samen met het uitbrengen van Flash Player 7. Hoewel de code al meer gericht was op het OOP (objectgeoriënteerd programmeren), werd de code nog altijd naar ActionScript 1.0-bytecode gecompileerd, zodat de code nog compatibel was met Flash Player 6.
Met ActionScript 2.0 werd het ook mogelijk voor programmeurs om een vast datatype te binden aan een variabele. Zo kunnen type mismatch fouten gevonden worden tijdens het compileren. Een type mismatch is bijvoorbeeld het toewijzen van een string (stukje tekst) aan een variabele van het type Number.
2006-nu
ActionScript 3.0 werd geïntroduceerd in juni 2006. Het werd uitgebracht samen met Flash Player 9. AS 3.0 ging gepaard met een fundamentele herstructurering. Zo fundamenteel zelfs dat de nieuwe Flash player een volledig andere virtuele machine gebruikt. Flash player 9 gebruikt 2 virtuele machines (VM's): één VM voor AS 1.0- en AS 2.0-code, en één VM voor AS 3.0.
Flash Player-geschiedenis
Actionscriptsyntaxis
Datatypes
Hieronder staan enkele van de datatypes die beschikbaar zijn in ActionScript (AS 2.0 en AS 3.0).
ActionScript 2-toplevel-datatypes:
String: een lijst (opsomming) van karakters, bijvoorbeeld "Hello World"
Number: elke numerieke waarde
Boolean: een bistabiele variabele die ofwel "true" (juist) ofwel "false" (fout) is. Flash zal ook de waarden 1 en 0 accepteren.
Object: dit is het datatype waarvan alle complexe data types afgeleid worden. Het laat toe methodes, parameters en andere objecten te groeperen.
Complexe datatypes in ActionScript 2 (vereisen meer geheugen en processorresources):
MovieClip: een creatie in AS die ervoor zorgt dat er gemakkelijk visuele elementen kunnen worden toegevoegd.
TextField: een afgeleide van de MovieClip die voor een tekstveld zorgt. Dit tekstveld kan statisch zijn, dynamisch, of kan zelfs invoer van de gebruiker vereisen.
Button: is een afgeleide van de MovieClip. De knop heeft 4 statussen, namelijk up, over, down en hit. Een korte uitleg over deze statussen:
Up: de knop is ruststand. Er gebeurt niets mee.
Over: er wordt met de muisaanwijzer over de knop gegaan.
Down: deze state is er wanneer de muis wordt ingedrukt en de muis op de knop staat
Hit: dit frame bevat het raakgebied van de button. Dit is de 'hitbox' van de button.
Date: zorgt voor toegang tot informatie in verband met tijd
Array: dit type zorgt voor de lineaire opslag van data, bijvoorbeeld een reeks getallen.
XML: een XML object. Een verwant data type is de XMLNode.
Sound
NetStream
NetConnection
MovieClipLoader
EventListener
Primitieve datatypes in ActionScript 3:
Boolean: een bistabiele variabele die ofwel "true" (juist) ofwel "false" (fout) is. Flash zal ook de waarden 1 en 0 accepteren.
int: een 32 bit-integer tussen -2,147,483,648 en 2,147,483,647.
Null: dit datatype heeft maar één waarde, namelijk "null". Dit is de standaard (default) waarde voor het datatype string, en duidt dus op een lege string.
Number: dit data type kan integers, met of zonder teken, en floating-point-nummers voorstellen. Het gebruikt 64 bit-double-precision-formaat. De waardes kunnen tussen -9,007,199,254,740,992 en 9,007,199,254,740,992 liggen.
String: een opeenvolging van 16 bittekens. De strings worden intern opgeslagen als Unicodetekens, volgende de UTF-16-standaard. Vorige versies van Flash gebruikten de UTF-8-standaard.
uint: unsigned integer. Dit type is een 32 bit-integer zonder teken die tussen 0 en 4,294,967,295 ligt.
void: dit datatype bevat maar één waarde, namelijk "undefined". Void wordt bijvoorbeeld gebruikt voor het aanduiden dat een functie geen waarde retourneert.
Complexe datatypes in ActionScript 3:
Vector: een variant op de array. Vectoren zijn meer type-safe (bestand tegen type-mismatches), maar zijn ook veel beter voor de prestaties. Ze zijn wel enkel beschikbaar vanaf Flash Player 10.
Voorbeelden
//Voorbeeld van een functie in ActionScript
//Declaratie van een functie die geen waarde retourneert (void)
public function zegHallo():void {
trace("Hello world");
}
//Voorbeeld van een functie in ActionScript
//Declaratie van een functie die de inputstring retourneert
public function retourneer(input:String):String {
return input;
}
//Voorbeeld van het declareren van verschillende types variabelen
var myString:String = new String();
myString = "Hello world";
var myString2:String = "Hello world2";
var myNumber:Number = 3021;
var myArray = new Array();
myArray[0] = "Hello"; //Array-indexering begint bij 0
myArray[1] = " ";
myArray[2] = "World";
Beveiliging
Decompileren
Een project gemaakt in Flash moet altijd eerst gecompileerd worden vooraleer het uitgevoerd kan worden. Dit compileren zorgt ervoor dat de code wordt omgezet naar bytecode of machinetaal. Het project wordt zo samengevat in één bestand. Bij Flash is dit bijvoorbeeld een .swf-file (swiff-file uitgesproken).
Er zijn echter programma's beschikbaar die een .swf-file terug kunnen omzetten naar hun originele broncode. Sommige programma's slagen hier vrij goed in, anderen zijn daar minder goed in.
Dit decompileren houdt zekere risico's in. Zo moet er bijvoorbeeld geen vertrouwelijke informatie zoals wachtwoorden in de code opgeslagen worden aangezien deze gewoon gelezen kunnen worden.
Maar er zijn nog problemen: het decompileren legt de broncode vrij. Dus als iemand een stuk code heeft geschreven dat eigenlijk niet bestemd is voor ieders ogen, dan kan dat een probleem vormen. Zo kunnen gebruikers bepaalde stukken in het programma gaan misbruiken of het onrechtmatig namaken.
Obfuscators
Het onrechtmatig vrijleggen van de broncode van een project kan zeer lastig zijn. Er zijn echter programma's op de markt die de broncode tijdens of na het compileren onleesbaar proberen te maken en proberen tegen te gaan dat andere programma's de code kunnen decompileren, of de-assembleren.
Zie ook
Lijst van programmeertalen
Referenties
SearchSOA techtarget.com
Informit.com
Wikipedia.com Event driven programming
Mediacollege.com
Programmeertaal
|
String: een lijst (opsomming) van karakters, bijvoorbeeld "Hello World"
Number: elke numerieke waarde
Boolean: een bistabiele variabele die ofwel "true" (juist) ofwel "false" (fout) is. Flash zal ook de waarden 1 en 0 accepteren.
Object: dit is het datatype waarvan alle complexe data types afgeleid worden. Het laat toe methodes, parameters en andere objecten te groeperen.
| 1 |
booleaanse logica, waar of onwaar, boolean
|
5,557 |
ShoppingCenter
|
261776
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ganzenhoef%20%28metrostation%29
|
Ganzenhoef (metrostation)
|
Ganzenhoef is een station van de Amsterdamse metro, gelegen aan de Bijlmerdreef in het stadsdeel Amsterdam-Zuidoost. Het bovengrondse metrostation opende op 14 oktober 1977 en maakt deel uit van Gaasperplaslijn 53. Het station is verwerkt in de Bijlmerdreefmetrobrug (brug 1613).
De naam Ganzenhoef verwijst, zoals de meeste oorspronkelijke straatnamen in de Bijlmermeer, naar een historische boerderij of buitenplaats in Nederland. In dit geval een boerderij aan De Vecht bij Maarsseveen (provincie Utrecht). Ten westen van station Ganzenhoef staat sinds 2002 het winkelcentrum Ganzenpoort met daarboven gelegen woningen, dat het oude onder de dreef en parkeergarage gelegen verloederde winkelcentrum Ganzenhoef verving.
In 2004 werd het station vernieuwd in het kader van het project MetroMorfose. De oude betonnen constructie werd geheel gesloopt en vervangen door een hal en overkapping van glas en staal, ontworpen door Zwarts & Jansma architecten. Een bijzonderheid is de diagonale lift, die parallel aan de roltrappen verloopt. Ganzenhoef was het eerste Amsterdamse metrostation dat een dergelijke modernisering onderging; de grote kostenoverschrijding bij de vernieuwing van dit station leidde tot het stopzetten van het MetroMorfoseproject. De overige stations zullen volgens het veel soberdere project Renovatie Oostlijn (ROL) worden gerenoveerd.
Op 21 maart 2019 vond er rond 4 uur 's morgens een plofkraak plaats op de geldautomaat in het metrostation. Dit had een ravage tot gevolg: de geldautomaat is volledig verbrijzeld, vele ramen zijn gesprongen en een groot deel van de nacht reed de metro niet, omdat men bang was dat de stabiliteit van de metrobaan aangetast was. Drie maanden later was het metrostation nog steeds niet hersteld, maar afgesloten met houten panelen.
Kunstwerk
In 1976 kwam er bij het station een kunstwerk in de vorm van een lange glijbaan voor kinderen. In 2002 werd deze glijbaan in verband met de renovatie tijdelijk verwijderd, gedemonteerd en opgeslagen. De glijbaan zou na de renovatie weer terugkeren maar de gedemonteerde onderdelen blijken onvindbaar. In de stadsdeelraad zijn hier over vragen gesteld en men streeft naar terugkeer van de glijbaan.
Galerij
Bouwwerk in Amsterdam-Zuidoost
Station van de Metrolijn 53 (Amsterdam)
|
De naam Ganzenhoef verwijst, zoals de meeste oorspronkelijke straatnamen in de Bijlmermeer, naar een historische boerderij of buitenplaats in Nederland. In dit geval een boerderij aan De Vecht bij Maarsseveen (provincie Utrecht). Ten westen van station Ganzenhoef staat sinds 2002 het winkelcentrum Ganzenpoort met daarboven gelegen woningen, dat het oude onder de dreef en parkeergarage gelegen verloederde winkelcentrum Ganzenhoef verving.
| 2 |
winkelcentrum, shoppingmall, koopcentrum
|
11,032 |
PublicationEvent
|
10860
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pallieter%20%28roman%29
|
Pallieter (roman)
|
Pallieter is een streekroman van de Vlaamse schrijver en dichter Felix Timmermans, gepubliceerd in 1916. De roman is vernoemd naar zijn hoofdpersonage Pallieter, een levensgenieter die leeft onder het motto ‘pluk de dag’. Het boek vertelt het verhaal van de levenslustige Pallieter die met zijn huishoudster Charlot in het idyllische Lier woont. Dag in dag uit begeeft hij zich in de Netevallei waar hij zorgeloos geniet van het paradijselijke landschap.
Zowel in Vlaanderen als in Nederland werd Pallieter gigantisch populair. Dat de roman zo succesvol werd onthaald, had deels te maken met het feit dat het boek in volle oorlogsperiode uitkwam. In deze omstandigheden werd een roman vol levensvreugde en genot met open armen onthaald. In de loop van de jaren 20 begon Timmermans’ succes bij de meer verfijnde literaire kringen af te nemen. Pallieter werd in 1920 ook door de katholieke kerk verboden omdat Timmermans erin zou spotten met het katholieke geloof. Vandaag wordt Pallieter vooral als ‘bravige heimatliteratuur’ bestempeld, waarbij de verheerlijking van de eigen bodem centraal staat. In deze context wordt de roman vaak gelinkt aan het Vlaams-nationalisme.
Paratekst
Titelverklaring
De roman Pallieter ontleent zijn titel aan de naam van het hoofdpersonage. Pallieter is een Lierenaar die eerst de naam "Palloeter" kreeg. Dat betekent bedrieger of luierik. Waarschijnlijk is de naam "Pallieter" voortgekomen uit het woord "palloeter": "In het Antwerps Idioticon van Cornelissen-Vervliet staat paloeter "bedrieger", "luiaard" en paloeteren "bedriegen", maar geen pal(l)ieter. Vermoedelijk heeft Timmermans de term "pallieter" dus zelf verzonnen. Het hoofdpersonage zelf gaf toe dat Pallieter een naam zonder betekenis is: "Ik moet U verdrieten, maar pallieter is een verzonnen naam. Dat is een naam zonder betekenis, zonder overlevering, zonder geschiedenis, zonder occultisme (...) Het is zelfs geen naam, niets dan iets Pallieterachtig, en wat is dat? Noem dus uw zoontje Hendrik of Jan, en dat hij heerlijk moge groeien."
Opdracht
Timmermans droeg Pallieter op aan zijn vrouw Marieke. Zij heeft een belangrijke invloed gehad op het hoofdpersonage en zonder haar zou Pallieter niet de figuur zijn die hij vandaag de dag is. Niet onbelangrijk is dat Marieke eerst Marleentje heette in de roman.
Cover
Op de cover van de eerste druk uit 1916 zien we twee Bijbelse mannen die terugkomen uit Kanaän. Deze twee verkenners dragen een enorme druiventros op hun schouder. De afbeelding op de cover werd door Timmermans zelf gemaakt en verwijst grotendeels naar "Het Belofte Land", het café waar de schrijver tijdens zijn wandelingen door Lier voorbij liep. Volgens de schrijver was Lier het Beloofde Land. Timmermans noemde de stad het middelpunt van de wereld.
Illustraties
De illustraties in Pallieter zijn allemaal van de hand van de auteur. De tekeningen doen ons denken aan volksverhalen en vertellen ons meer over de Vlaamse feesten. Wat opvalt is dat Felix Timmermans noch in dit boek noch in andere (grafische) werken een figuur heeft getekend die Pallieter moet voorstellen: “Het lijkt alsof hij die mythische idee niet met een lichamelijke gestalte wilde aankleden”.
Personages
Pallieter: de hoofdpersoon van het boek. Hij woont met zijn dienstmeid Charlot in een boerderij in de Netevallei en geniet daar van het leven en de natuur. Hij heeft geen familie, gaat niet naar de kerk en heeft lak aan de regels van de samenleving. Hij is ‘de vrije man, de ongebondene (...) die alle levensmanifestaties ondergaat in ‘n roes van verrukking of in vertederende ontroering (...)’. Aan het eind van het boek vervult hij zijn wens om de wijde wereld in te trekken.
Charlot: de dienstmeid van Pallieter. Ze woont bij Pallieter in huis en verzorgt het huishouden. Pallieter bespot haar vaak om haar traditionele manier van geloven. Ze gaat naar de kerk en loopt mee in processies. Op het eind van het boek besluit ze met Pallieter en Marieke mee te gaan op reis.
Marieke: de vrouw van Pallieter. Ze is het petekind van Charlot. Ze ontmoet Pallieter als ze met Charlots familie mee komt voor de kermis. De twee worden al snel verliefd. Marieke en Pallieter trouwen en krijgen een drieling, twee jongens en een meisje.
Pastoor: vriend van Pallieter. De pastoor en Pallieter kunnen het goed met elkaar vinden en drinken af en toe samen. De pastoor probeert Pallieter te overtuigen om niet de wijde wereld in te trekken, maar tevergeefs.
Fransoo: ‘Pallieters evenbeeld’ en beste vriend. Hij is landschapsschilder en woont in de molen van zijn vader.
Beyaard de merrie, Lucifer de bok, Loebas de hond, Thybaert de kat, Peterus de ooievaar: de dieren die bij Pallieter in zijn huis de Reynaert wonen.
Synopsis
Pallieter is een verhaal met weinig dramatische spanning. De jonge levensgenieter Pallieter woont samen met zijn huishoudster Charlot op een boerderij in Lier. Ter gelegenheid van de jaarlijkse kermis nodigt Pallieter Charlots familie uit voor een groot feest. Tijdens dit uitbundige eetfestijn ontmoet Pallieter Marieke, het petekind van Charlot. Pallieter wordt verliefd op haar en niet veel later verloven ze zich. Op 21 september trouwt Pallieter met Marieke. Hun huwelijksnacht beleven ze op een bootje op de Nete. Na hun bruiloft ontdekt Pallieter dat de Nete zal worden rechtgetrokken. Pallieter besluit dat hij niet in Lier wil blijven wonen. Negen maanden later bevalt Marieke van een drieling, en het jonge gezin trekt samen met hun huishoudster Charlot de wijde wereld in.
Structuur
Het boek bestaat uit 28 hoofdstukken en telt ongeveer 262 pagina's. Het boek beschrijft ongeveer 13 of 14 maanden uit het leven van Pallieter in chronologische volgorde. Pallieter heeft geen echt plot, maar wordt gestructureerd door de loop van de seizoenen. Het boek krijgt ook structuur door verschillende feesten en belangrijke momenten op de liturgische kalender.
Het boek kan grofweg als volgt worden ingedeeld:
H1 t/m H9: Lente
H10 t/m H17: Zomer
H18 t/m H19: Herfst
H20 t/m H23: Winter
H24 t/m H28: Lente
Het 'verhaal' wordt verteld in de onvoltooid verleden tijd door ''een min of meer auctoriële vertelinstantie''. De lezer beleeft alles door de ogen van Pallieter, en ziet en voelt zo alles wat Pallieter ook ziet en voelt.
Setting
Lier
Voor de situering van zijn Pallieter ging Timmermans uit van zijn eigen 'heimat': het Neteland rond Lier. De auteur geeft die geografische ruimte echter niet weer zoals ze in werkelijkheid is, maar mythologiseert ze. Zo ging een Duitse vrouw na het lezen van de roman in Lier op zoek naar "blauwe bosschen", maar keerde teleurgesteld van haar zoektocht terug. De ruimte waarin Pallieter vertoeft is onproblematisch en eenzijdig, van lijden is er geen sprake. Daarnaast hoeft Pallieter niet te werken in deze nieuwe Tuin van Eden, want het land bevredigt al zijn behoeften. Het is bijgevolg de ideale plek om naar hartenlust te genieten van al het moois dat de natuur en het leven te bieden hebben.
In het werk van Timmermans maakt de mens inherent deel uit van de natuur. In Pallieter draagt de gelijknamige hoofdfiguur zijn emoties en menselijke trekken over op de ruimte zodat alles, inclusief het levenloze, een levend karakter krijgt. Dit gebeurt voornamelijk door het gebruik van personificaties zoals "de reuk der witte en purpere kruidnagelen, van voor het venster, wandelde over de tafel heên" en "het rood [van de zon] jubelde de wolken in en rolde over de wereld". Verder voelt Pallieter zich erg verbonden met de hem omringende natuur. Hij beschouwt het Netedal als zijn thuis: "‘Dat is man beste kamer! Ma salon! De loecht is ma plafon, de zon man horloge, het gers is man tapijt, de regen man gordijnen", omarmt liefdevol zijn "Bruur Boem" en spreekt over "Vader zon" en "Moeder aarde".
Het is vanuit zijn verbondenheid met de natuur dat Pallieter zijn godsdienst beleeft. In tegenstelling tot zijn huishoudster Charlot zoekt hij de aanwezigheid van God niet in de kerk of in processies, maar vindt hij die in de vrije natuur. Zijn natuurbeleving zorgt bij Pallieter voor mystieke ervaringen, zoals wanneer hij voordat hij naar Marieke vertrekt overweldigd wordt door de schoonheid van de bloemen in zijn tuin: Rond het molenheuveltje prikten de gouden zonnewielen tranen in de oogen, en uit een dikken band van bloeiende geraniums spoot het fonteintje, stralend als een zweerd, zijn peerlenpluim uiteen. Daar als een gekleurd vuurwerk het Japaneesch gers, ginder franker dan appelsienen, de kelken van het lisch, en dan! als om niet te gelooven en nooit meer te vergeten, alles overheerschend en overweldigend, de uitbundige roode en oranje mastouchen in kegelranken tegen den witten muur en rond de dikke vruchtenboomen! Amé! 't waren als vlammen, die opkronkelden en opsloegen uit den grond! Och, 't was overal de geestdriftige openbersting van het schoonste leven. 't Was als niet voor menschen. En die reuken die een mensch zijn ziel vergrootten!Een pagina verder zegt hij dan: "Wa veur nen uil kan er nog nor nen hemel verlangen als hem zoo iet zie!" Pallieter is dus een lofzang op de natuur waarin het leven hier en nu een feest is dat met veel uitbundigheid wordt gevierd.
Stilte
Toch is Pallieter niet louter uitbundigheid en drukte. Het boek bestaat enerzijds uit momenten van onstuimigheid, feest, zingen uit volle borst en eten en drinken tot je erbij neervalt en anderzijds uit momenten van rust, verinnerlijking en stilte. Die ogenblikken van kalmte onderbreken de razende stroom van overweldigende levensvreugde en zorgen voor vertragingen in het vertelritme. Meestal vindt Pallieter de stilte 's avonds of 's nachts. Volgens Rutten (1928) zijn net dat de essentiële momenten van het verhaal: "Al brandt de dag nog zo fel op Brabants heuvelen, al rijst de morgen steeds edeler en ijler van achter de oosterkim, Pallieter is het boek van de avond en der nachten". Janssens (1989) stelt daarentegen dat de momenten van innerlijke rust net zo belangrijk zijn als de drukke en vrolijke delen van het verhaal, maar dat het boek vaak ten onrechte enkel met die laatste vereenzelvigd wordt.
Geen traditionele streekroman
De roman wordt dus meestal gezien als een extatische verheerlijking van de eigen bodem, typisch voor het genre van de streekroman. Aan dat genre kleeft vaak een traditioneel etiket, dat maar weinig "literaire glans" heeft. Pallieter wordt door de literaire kritiek voornamelijk gezien als een idealisering van het premoderne, landelijke Vlaanderen die de lezer een ontsnapping uit de werkelijkheid biedt. In het Neteland van Pallieter is nog geen sprake van de problemen die gepaard gaan met de modernisering en leeft iedereen in vrede samen. De aankondiging van de komst van die modernisering aan het einde van het verhaal wordt dan ook beschouwd als een verstoring van de paradijselijke rust.
De categorisering van het boek als een traditionele streekroman die het Vlaamse plattelandsleven idealiseert, leidde ertoe dat literatuurcritici het werk bestempelden als 'Vlaams symbool'. Pallieter wordt gezien als "door en door Vlaams in de situering, mentaliteit, emotionele geladenheid en zegging" en het gelijknamige hoofdpersonage als een soort van 'oer-Vlaming'. Bijgevolg werd de roman tijdens de Tweede Wereldoorlog gerecupereerd door Vlaams-nationalistische bewegingen. Timmermans' eigen politieke opvattingen hebben daar waarschijnlijk ook invloed op gehad. De schrijver bewoog zich al voor de Eerste Wereldoorlog "in flamingantische en anti-Belgische kringen" en ijverde tijdens die oorlog als activist mee voor een onafhankelijk Vlaanderen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog had Timmermans nog steeds veel contact met de Duitsers, maar hij deelde hun antisemitische en racistische opvattingen niet. In 1942 nam hij de Rembrandtprijs in ontvangst, een prijs die werd toegekend door de Universität Hamburg en steun kreeg van het nazi-beleid. Antoon Jacob vertelde in zijn toespraak op de prijsuitreiking onder andere dat Pallieter "door de Hitlerjugend rond kampvuren werd voorgelezen". Ook ander werk van Timmermans werd door de flaminganten gerecupereerd en vanaf 1945 verscheen het Vlaamsgezind weekblad 't Pallieterke. Als gevolg worden de werken van de Lierse auteur nog steeds vaak geassocieerd met collaboratie.
Toch valt er best wat tegen een Vlaams-nationalistische interpretatie van de roman in te brengen. Allereerst blijkt aan het einde van het verhaal dat Pallieter niet onlosmakelijk verbonden is met zijn geboorteland: hij besluit de wijde wereld in te trekken met zijn kersverse gezin. Dat doet hij niet omdat hij denkt dat de aangekondigde modernisering het mooie landschap zal verpesten: "de streek mag na de veranderinge duzend kiere zoo schoen zijn! -Mor het gedacht en 't verlange oem overal en nieverans te wonen is in mijn bloed geslage." Pallieter lijdt dus niet aan "de bijziendheid van traditionele regionalisten", maar heeft een open en "kosmopolitische geest". Daarnaast ziet de vrolijke levensgenieter geen graten in rassenvermenging: "Charlot zal 'k mè ne neger doen trijve, en dan zullen heur kindere begentjes weurre, zwerte begentjes!" Een vertegenwoordiger van een 'zuiver Vlaams ras' is hij dus niet echt. Bovendien is hij net het tegenovergestelde van de traditionele hardwerkende Vlaming, want werken doet hij liever niet. Tot slot heeft Pallieter ook geen bloedverwanten, maar kiest hij zijn eigen familie op basis van "respect en bewondering, zonder zich verder iets van landsgrenzen of afkomst aan te trekken." Zijn familie bestaat voornamelijk uit zijn vrienden en de natuur. Pallieter is dus allesbehalve een traditionele Vlaamse streekroman.
Thema's en motieven
Antiburgerlijkheid
Aan het begin van het boek is Pallieter zo blij dat de winter is afgelopen en de lente is begonnen, dat hij naakt gaat zwemmen in de rivier de Nete. De koude, sombere winter is een ''symbool van het kleurloze burgermansbestaan'', waar Pallieter met zijn duik in de Nete afscheid van neemt. Ook Pallieters naaktheid is een ''beproefd motief om verzet aan te tekenen tegen de huichelachtigheid en morele bekrompenheid van de bourgeoisie''. Pallieter schaamt zich nergens voor, heeft geen tafelmanieren en spreekt een dialect. Deze eigenschappen maken van hem de ''antipode van de bourgeois''. Ook draagt Pallieter geen horloge, maar gebruikt de zon om de tijd te bepalen. Dit feit is ''extra betekenisvol''. Het horloge was immers ''destijds het statussymbool van de zich naar de moderne, mechanische tijd schikkende burger''.
Vitalisme
Pallieters onburgerlijkheid ''spreekt (...) voorts uit een voor die tijd verrassend openhartig vitalisme''. Pallieter is een echte ''levensgenieter en natuuraanbidder''. Zijn dagen brengt hij voornamelijk door in de natuur. Hoe veel hij van de natuur houdt, wordt duidelijk door de manier waarop hij beschrijft wat hij daar allemaal ziet, hoort en ruikt. Het boek zit dan ook vol met stijlfiguren als synesthesieën, hyperbolen en pleonasmen. Ook het feit dat hij een boom koopt om die anders gekapt wordt, onderstreept zijn liefde voor de natuur. Daarbij geniet Pallieter van lekker eten en drinken. Vooral in het hoofdstuk 'De feest' wordt er volop gegeten en gedronken. Zo staan er ''een dichte root van dikbestofte wijnflesschen'' en ''twee groote tonnen bier'' op tafel. Het gezelschap aan tafel begint met soep, waarna onder andere aardappelen, kalfsgebraad, een speenvarken en ''honderd meters worst'' worden opgediend. Ook houdt Pallieter van vrouwen, meer specifiek het vrouwenlichaam. Na een regenbui bewondert hij het lichaam van Marieke, door haar doorweekte kleren heen. Als hij al met Marieke is, slaapt hij achter haar rug om met een boerin die hij toevallig tegenkomt, want ''onvoorziene liefde smokt het best''. Al deze dingen maken van Pallieter een ''symbool voor al wie van het leven houdt''. Toch is er niet alleen maar natuur, dans, zang, eten en vrouwen. Pallieter houdt ook van momenten van stilte, waarin hij zelfs ''het gelukkigst'' is.
Moderniteit
Rutten en Weisgerber (1988) zien Pallieter als een ''geïdealiseerde boerenfiguur'', die niet nadenkt over moderne problemen. Pallieters levensvreugde komt voor een deel voort uit zijn liefde voor lekker eten en mooie vrouwen, maar vooral uit zijn ''simpele ziel die nergens tegenspraak of tegenstand ontmoet''. Door deze levensvisie is hij geen personage dat voortkomt uit een ''modern werkelijkheidsbesef''. Als Pallieter hoort dat er dwars door zijn geliefde vallei een spoorlijn wordt aangelegd, dat de rivier de Nete wordt rechtgetrokken en dat er een fort en een kerkhof worden aangelegd, is de lol er voor hem af: ''Maar in zoo'n land blijf'k ni wone! dan trekken w'er uit!''.
Volgens Absilis (2016) is Pallieter juist wel een modern personage. Vanaf het begin van de roman is er al sprake van een ''persoonlijke wedergeboorte'' als Pallieter naakt gaat zwemmen in de rivier de Nete. In het vliegtuighoofdstuk blijkt dat Pallieter de moderne techniek juist niet verwerpt. Hij wil koste wat het kost mee de lucht in en beleeft daar een soort ''openbaring''. Als Pallieter op het einde met zijn familie de wijde wereld in trekt, is dat een teken van ''ontworteling''. Het vertrek van Pallieter is niet alleen gemotiveerd door de aanleg van de spoorlijn. Al op zijn huwelijksdag, als Pallieter een stel vogels ziet vliegen, wil hij de wijde wereld intrekken. Ook daarvoor al ziet hij in dat het niet uitmaakt waar hij is, hij kan overal gelukkig zijn: ''Is elke streek der aarde geen beloofde land als er de beloofde man maar is?'' Absillis typeert Pallieter dan ook als een ''moderne Adam'', omdat hij in tegenstelling tot de Bijbelse Adam zelf beslist zijn paradijs te verlaten. Er zit wel een bepaald soort verzet ''tegen de dwingende functionele en rationele logica van de moderniteit'' in Pallieter, maar Timmermans ''plaatst hier een alternatieve moderniteit tegenover'', die ''ruimte biedt voor de nieuwe techniek en haar mystieke potentieel''.
Stijl en taal
Folklorisme en expressionisme
Over de literaire stroming waartoe Pallieter behoort, bestaat geen algemene eensgezindheid, ook niet op vlak van stijl. Doorgaans wordt de roman tot de streek- of heimatliteratuur gerekend. Kenmerkend voor dit genre is het folklorisme: het plattelandse leven wordt op een klein-realistische manier beschreven. De aandacht voor het volkse uit zich ook in het gebruik van de volkstaal, in dit geval het Liers dialect. Timmermans achtte die taalvariant uiterst geschikt om de levensvreugde en euforie van Pallieter uit te drukken vanwege de sappigheid en sterke beeldende kracht ervan. Pallieter en zijn vrienden spreken dan ook uitsluitend in het Liers, dat volgens Rutten (1928) een "‘beeldtaal’ is van 't plezier, de tafel en 't lichaam". Zo vraagt Pallieter opgewonden aan Marieke op hun huwelijksfeest om "‘[...]er stillekes van onder [te] muize", want hij "had lijk mieren in zijn beenen" van ongeduld. De gebruikte volkse pleonasmen, tautologieën, uitdrukkingen en gezegdes versterken uiteraard de couleur locale van het werk.
Absillis (2016) argumenteert echter dat Pallieter stilistisch verwant is met een modernere stroming, namelijk het expressionisme. De werkelijkheid wordt in de roman net niet realistisch weergegeven, maar zoals Pallieter die waarneemt en ervaart, wat een "lyrisch-subjectieve sfeer" creëert. In de belevingswereld van Pallieter is het koren namelijk "groen-blauw[...]" en de lucht "lichtgroen[...]". Verder bestaat het lyrisme van Timmermans volgens Absillis ook uit een overvloedig gebruik van hyperbolen en synesthesieën.
Lyrisch en levendig
Waarover geen discussie bestaat onder literatuurwetenschappers is dat de stijl van Pallieter lyrisch, levendig en uitbundig is. Lissens (1973) vergelijkt Timmermans' stijl met die van Guido Gezelle: "hij is guitig en adamisch fris van zinnen, innig en met onpeilbare reserves van gevoeligheid en weemoed, en toch gaaf, zonder zweem van kil negativisme". Rutten (1928) noemt het proza eerder eenvoudig, dat desondanks een heel rijk effect sorteert. Hij stelt dat de Lierse auteur de wereld van Pallieter tastbaar maakt voor de lezer en hem zelfs fysisch beïnvloedt: "[w]ij voelen de zon warmen, worden nat in de regen, we zitten voor de gerechten aan tafel en blijven in gespannen opmerkzaamheid luisteren naar de vogels of de stilte".
In Timmermans' poging om Pallieters werkelijkheids- en natuurbeleving op de lezer over te brengen staan drie stijlfiguren centraal: de reeds vernoemde hyberbool en synesthesie en het pleonasme.
Hyperbool: In de wereld van Pallieter zijn de bossen niet groot, maar "als bergen"; doet de zon bij het begin van de lente de bomen en planten "van geweld [...] spreken en klappen, de bloemen [...] breken van reuken, de bosschen [..] denderen van 't danig vogelengefluit en hemzelf, Pallieter, een voet [...] grooter worden" en zijn de kookkunsten van zijn meid Charlot zo geweldig dat "het avondeten en het bier [smaakte] om driemaal opnieuw te beginnen". Het overvloedig gebruik van dit soort overdrijvingen benadrukt de euforische gevoelens van Pallieter.
Synesthesie: Pallieter ervaart de werkelijkheid met al zijn zintuigen tegelijk. Hij hoort bijvoorbeeld "het felle geel der rapenbloemplekken geweldig [...] losschetteren" en ziet het Neteland in "het malsche licht dat uit de diepe luchten vloeide". Janssens merkt op dat de synesthesieën goed passen in Pallieters "sterk animistische perceptiestructuur" waar alles vol leven is, ook het levenloze. Zo wandelt de oostenwind en lacht het bos. Dit soort personificaties evoceren samen met de synesthesieën de weelderige en sprankelende natuur van het Neteland.
Pleonasme: overbodige toevoegingen zoals "witte" bij "melk" en "sneeuw" dikken de stijl nog extra aan en beklemtonen het overgelukkige gevoel van Pallieter.
Voorts gebruikt Timmermans verder nog tautologieën, rijm, alliteraties, metaforen, vergelijkingen en uitroepen om Pallieters levenslust uit te drukken.
Tot slot dragen ook de cumulatieve syntaxis en verhaaltrant bij tot het wervelende en extatische karakter van de roman. Timmermans gebruikt voornamelijk nevengeschikte hoofdzinnen. Lange zinnen zoals "[l]angs alle kanten lag de gewillige aarde weer heel haren rijken schat te geven, bloemen, planten, erwten, peekens en allerhande vruchten; en allerhand gediert dat ontpopte, terwijl andere koppelden, en de lucht rook naar honing, en een spuitende beerkar doordrenkte den grond" zijn eerder de regel dan de uitzondering. Zulke snelle aaneenrijgingen van woorden leggen extra nadruk op het beweeglijke en de actie in de natuur. Overal is er leven.
De combinatie van alle gebruikte stijlfiguren en de nevenschikkende verhaaltrant maken dat "[h]et stijlbeeld van dit boek [...] op de lezer af[komt] als één uitvergroot emfatisch uitroepteken" dat de levensvreugde van Pallieter duidelijk weerspiegelt.
Context en ontstaansgeschiedenis
Felix Timmermans begon aan zijn Pallieter nadat hij enkele dagen in coma had gelegen na een mislukte operatie. Voor die operatie was Timmermans vooral gefascineerd door het occulte. Zijn debuut als prozaïst, Schemeringen van den dood, sluit daar volledig bij aan. Er valt duidelijk in te lezen hoe Timmermans verlamd wordt door levensangst. Eenmaal ontwaakt uit zijn coma, zou hij een hele andere weg opgaan. Voortaan zou hij enkel nog schrijven over de schoonheid van het leven en de natuur.
Meer dan drie jaar lang werkte Timmermans aan Pallieter. Hij stuurde zijn hoofdstukken op naar Willem Kloos, die ze publiceerde in het tijdschrift De Nieuwe Gids. Het eerste hoofdstuk werd al in augustus 1912 gepubliceerd, het laatste hoofdstuk verscheen in september 1914. Enkel het tweede hoofdstuk, 'Het tweegevecht', waarin Pallieter het in een schunnig gevecht opneemt tegen een jonge graaf, vond Kloos te ordinair om te publiceren. Op het einde van het hoofdstuk laat Pallieter namelijk een grote wind in het gezicht van de graaf.
In juli 1914 begon Timmermans te onderhandelen met de in Amsterdam gevestigde uitgever Van Kampen en Zoon. Op het einde van de maand bereikten ze een principeakkoord. De publicatie van Pallieter werd echter uitgesteld door het uitbreken van Wereldoorlog I. Lier werd gebombardeerd door de Duitsers en Timmermans vluchtte met zijn familie naar Kortrijk. Het handschrift van Pallieter pakte hij voorzichtig in en hij knoopte het met een touw om zijn schouders.
Pas in de zomer van 1915 zou Timmermans opnieuw contact zoeken met Van Kampen & Zoon. Dat contact verliep echter stroef omdat België nog steeds bezet werd door de Duitsers. Op 26 augustus 1915 ontving Van Kampen eindelijk het volledige handschrift. In juni 1916 werd de roman in boekvorm gepubliceerd. Deze boekpublicatie verschilde enigszins van de tijdschriftversie uit De Nieuwe Gids. In katholieke milieus was het boek een heus schandaal: het werd als godslastering beschouwd. Daarom werd er in 1933 een zestiende, gekuiste druk gepubliceerd. In 1966 werd de oorspronkelijke tekst dan weer hersteld.
Bij de publicatie in 1916 is Pallieter een enorm succes. Dat succes is gedeeltelijk te verklaren door het feit dat de roman in volle oorlogsperiode werd uitgebracht. Een boek vol levensvreugde en blijmoedigheid werd met open armen ontvangen in deze donkere tijden. Ook was 1916 een enorm belangrijk jaar in de Nederlandse literatuur. Enerzijds werden de eerste kenmerken van de avant-garde al zichtbaar. Anderzijds was er ook de totaal andere tendens waarin we Timmermans, Ernest Claes, Jozef Arras en Antoon Thiry kunnen situeren. Zij schreven heimatliteratuur, een literaire stroming met als voornaamste kenmerk de voorliefde voor miniatuur en anekdote. Timmermans, Claes en anderen zouden met hun boerenroman een vaste waarde worden tijdens het interbellum.
Waardering
Pallieter was en is nog steeds een zeer invloedrijk boek in zowel Nederland als Vlaanderen. Hoewel de roman veel aanzien had, kon niet iedereen er zich in vinden. Het boek werd door de kerk verboden, omdat het Vaticaan vond dat het te veel lust opwekte. Nederlandse en Vlaamse bisschoppen moesten aanhangers van de kerk waarschuwen voor dit zedeloze boek. De kritiek die de kerk had op de roman verscheen in tijdschriften zoals De Maasbode, Mannenadel en Vrouweneer. Daarom bracht Timmermans een meer kuise versie uit van Pallieter in 1933. Daarnaast was er ook veel commentaar op het genre van de streekroman. In het tijdschrift Den Boomgaard vertelden critici dat de roman té cliché en té wijdlopig was:
"Het arme Vlaanderen, dat het niet helpen kan, valt heel, héél moeilijk te rehabiliteeren, nadat het in de oogen van alle Nederlanders met smaak en met eenig geestelijk standsgevoel, op een zoo pijnlijke wijze werd onteerd door de tomeloze schrijfmanie van den heer F. Timmermans, den welbekenden, op alle bruiloften en vereenigingsfuifjes te ontbieden Leutigen Loltrapper uit Lier. Vlaamsche boeken zijn in de kringen waar men op gehalte en letterkundig fatsoen gesteld is a priori verdacht, want men vreest als men ze openslaat een ranzig pallieterluchtje op te snuiven, hetgeen men niet zonder goede gronden schuwt gelijk den droes."
Rond 1930 gingen Nederlandse en Belgische schrijvers de focus leggen op vernieuwing van de roman en gingen ze zich niet meer toeleggen op de streekroman. Dat genre zou een te geïdealiseerd beeld weergeven van het Vlaamse plattelandsleven. In tegenstelling tot de schrijvers Stijn Streuvels, Gerard Walschap en Willem Elsschot, werd Timmermans niet opgenomen in de canon die de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en letterkunde (KANTL) in 2015 aan het publiek voorstelde. De commissie van de academie vond dat de schrijver niet aan genoeg criteria voldeed: "Niet tijdloos, niet blijvend actueel, luidde het verdict, en indirect was er de suggestie van een tekort aan literair-esthetische waard."
Daarnaast waren er een aantal auteurs en literatoren die waardering hadden voor de roman van Timmermans. De Nederlandse dichter Willem Kloos omschreef Pallieter als een "idylle". Ook Hugo Claus sprak over de roman als "een sprookje". Deze reacties waren positiever in tegenstelling tot de kerk die niet te spreken was over het boek.
Pallieter heeft zijn roem voornamelijk te danken aan de titel zelf. De naam van het hoofdpersonage is sinds een tijd opgenomen in de Van Dale. Het woordenboek omschrijft Pallieter als "een levenslustige kerel". Daarnaast bestaat ook het werkwoord ‘pallieteren’, wat betekent "zorgeloos en uitbundig genietend in de natuur rondwandelen" Dankzij Timmermans’ vertalingen was hij een kandidaat voor de Nobelprijs voor de Literatuur. In 1928 werd in Zweden zijn oeuvre grondig bestudeerd. Zo werd Timmermans in 1940 voorgedragen door de Zweedse eerste minister.
Vertalingen en adaptaties
Vertalingen
De eerste vertaling van Pallieter was een Duitse en dateert van 1921. Absillis vermeldt dat niet lang daarna al vertalingen verschenen "in het Frans (1923), Engels (1924), Zweeds (1925), Tsjechisch (1927), Italiaans (1929), Deens (1936), Sloveens (1938) en Esperanto (1933)." Later kwamen daar ook nog vertalingen bij in onder andere het Afrikaans, Fins, Japans, Pools en Servo-Kroatisch. Onderstaande lijst is gebaseerd op de lijst van edities op WorldCat.
Afrikaans
F. Timmermans, Pallieter. Pretoria, J.P. Van der Walt, 1967.
Deens
F. Timmermans; P. Hellum (vert.), Livsglæde. Pallieter. København, 1936.
Duits
F. Timmermans, Pallieter. Leipzig, Insel, 1921. Bij deze uitgever verschenen ook edities van Pallieter in 1923, 1925, 1928, 1931, 1942, 1943, 1944, 1951 (Wiesbaden), 1959a (Wiesbaden), 1959b, 1973 (Frankfurt am Main), 1986 (Frankfurt am Main), 1992 (Frankfurt am Main), 2003 (Frankfurt am Main).
F. Timmermans, Pallieter. Brüssel, Die Österlingen, 1943.
F. Timmermans; A. Valeton (vert.), Pallieter Mit Zeichnungen des Dichters. Zürich, Verlag der Arche, 1948.
F. Timmermans; Pallieter. Ein Buch voll unbändiger Lebensfreude. Wien, Österreichischer Verl., 1950.
F. Timmermans; A. Valeton (vert.), Pallieter mit Zeichnungen des Dichters. Berlin, Deutsche Buch-Gemeinschaft, 1957. Bij deze uitgever verscheen ook een editie van Pallieter in 1958.
F. Timmermans; A. Valeton (vert.), Pallieter: mit Zeichnungen des Dichters. Hamburg, Rororo, 1962. [Rororo, 340]
F. Timmerans; A. Valeton-Hoos (vert.), Pallieter. Luzern, Schweizer Volks-Buchgemeinde, 1970.
F. Timmermans, Pallieter. Frankfurt am Main, Suhrkamp, 1987. [Suhrkamp-Taschenbuch, 400]
Engels
F. Timmermans, Pallieter. Translated by C.B. Bodde. With many drawings by Anton Pieck. New York & London, Harper & Bros., 1924.
F. Timmermans; A.C.P. Bultinck (vert.), Pallieter. Pretoria, J.P. Van der Walt, 1967.
Esperanto
F. Timmermans; J. van Schoor (vert.), Pallieter. Zutphen, Thieme, 1933.
Fins
F. Timmermans; A. Brotherus, A. Kajanto, Muheva maa: (Pallieter); romaani Flanderista. Porvoo, WSOY, 1947.
Frans
F. Timmermans, Pallieter. Traduit du flamand par Bob Claessens. 2e edition. Paris, s.n., 1923.
F. Timmermans, B. Claessens (vert.), Pallieter. Paris, Rieder, 1923. [Les prosateurs étrangers modernes, vol. 1, 1923] Bij deze uitgever verschenen ook een editie van Pallieter in 1930.
F. Timmermans; B. Claessens (vert.), Pallieter. Bruxelles, Complexe, 1975. [Le Plat Pays, vol. 3, 1975] Bij deze uitgever verscheen nog een editie van Pallieter in 1975.
F. Timmermans; B. Claessens (vert.), Pallieter. Bruxelles, Editions du Houblon, s.d.
Italiaans
F. Timmermans, Pallieter. Milano, Delta, 1929. [Scrittori italiani e stranieri, 39]
Japans
F. Timmermans; Yō Ishisaka (vert.), パリタァ / Paritaa. Kobe, Ishisaka, 2004.
Pools
F. Timmermans; A. Dąbrówka (vert.), Pallieter. Warszawa, Czytelnik, 1980.
Tsjechisch
F. Timmermans; R.J. Vonka (vert.), Pallieter. Praha, Družstevní práce, 1927. [Živé knihy : řada B., 8] Bij deze uitgever verscheen ook een editie van Pallieter in 1940.
Zweeds
F. Timmermans; E. Wester (vert.), Livets fröjder eller Pallieter. Stockholm, Stockholm Wahlström, 1925.
Adaptaties
In 1976 werd het boek verfilmd, met Eddy Brugman als Pallieter, Sylvia de Leur als Charlotte, en Jacqueline Rommerts als Marieke.
R. Verhavert. 1976. Pallieter.
In 2016 voerde Teater Lier een toneelstuk over de roman op, genaamd PallWIEter.
D. Callens. 2016. PallWIEter.
In 2018 bewerkte Rudy Goes het boek "Pallieter" tot een toneelstuk. Dit werd in april 2019 voor het eerst opgevoerd door Tejater Restant uit Buggenhout.
Van 1926 tot 1933 verscheen er elk jaar een heuse Pallieterkalender, uitgegeven door De Sikkel (Antwerpen) en met tekeningen van Timmermans. Die afbeeldingen hebben een gelijkaardige stijl als de prentjes die de auteur maakte voor de eerste uitgave van zijn roman. Ook daar overheersen het lieflijke en het schilderachtige.
In 1928 trok een grote Pallieterstoet door de stad Lier, die toeschouwers vanuit het hele land lokte. Felix Timmermans werkte er actief aan mee en schreef er ook een boekje voor, Lierke plezierke, waarvan al snel 150.000 exemplaren over de toonbank gingen.
Extra
Pallieter had een grote impact op de maatschappij. Zo bestond er een Vlaamsgezind satirisch weekblad Pallieter in 1922. Daarnaast had je ook bepaalde dranken die naar Pallieter vernoemd werden, bijvoorbeeld 'De Liter van Pallieter'. Verschillende woorden die voorkwamen in Pallieter worden vandaag de dag nog steeds gebruikt. ‘Pallieteren' en ‘melk den dag’ werden gangbare woorden. Steeds meer jongeren gingen de naam Pallieter dragen.
Voorts inspireerde Timmermans musici en schilders. Zo bestaan er muzikale composities op Pallieter. Flor Alpaerts, een Vlaamse componist, schreef een Pallieter-symfonie. Daarnaast maakte René Veremans een muzikale bewerking van de Maannacht uit Pallieter. Ook werden er Pallieterportretten gemaakt van Timmermans zelf door de Belgische kunstschilder, Tony Van Os. Daarenboven werden er Pallietertaferelen geschilderd door onder andere Gaston Wallaert. Anton Pieck, die de tiende druk van Pallieter illustreerde, trok naar het Begijnhof van Lier om daar houtsneden te maken. Die houtsneden voegde Pieck bijeen in een album.
Naar aanleiding van Timmermans honderdste geboortedag op 25 mei 1986 werd er door het Felix Timmermans Herdenkingscomité een beeld van Pallieter onthuld. Het standbeeld staat voor het Koninklijk Atheneum aan de Netelaan te Lier. Daarnaast schonk de kunstenaar Bertro bronzen beelden van Pallieter en Marieke aan zijn geboortestad. De standbeelden verwijzen naar de passage in de roman wanneer Pallieter Marieke uit de Nete tilt op het ros Beiaard en ze samen galopperen richting Begijnenbossen. Een derde beeld dat gemaakt werd, was een kleiner beeldje van Pallieter zwaaiend met zijn pet. Dit beeld werd op het Begijnhof geplaatst in 1992, maar later verplaatst naar de binnentuin Maatschappij voor Huisvesting nadat het eerst gestolen was.
In de Vlaamse en Nederlandse muziek wordt soms verwezen naar de hoofdpersoon uit Pallieter. Zo bracht Laroux in 2004 het album Liever een Pallieter uit. Ook De levensgenieter, een hit uit 1996 van Christoff De Bolle, bevat een dergelijke verwijzing.
Literatuuropgave
Alle citaten uit de roman komen uit de online versie van de eerste editie.
Edities van Pallieter
F. Timmermans, Pallieter. Amsterdam, P.N. van Kampen & Zoon, 1916. Elektronisch beschikbaar via DBNL Bij deze uitgever verschenen ook edities van Pallieter in 1917, 1918, 1920, 1921, 1925, 1926, 1930, 1937, 1941, 1947, 1950, 195-? en 1975.
F. Timmermans, Pallieter: ill. Anton Pieck. Amsterdam, P.N. van Kampen & Zoon, s.d. Het gaat hier om de tiende druk van de roman, die door uitgeverij Van Kampen in 1921 werd besteld. Deze bevatte speciaal voor deze editie vervaardigde illustraties van Anton Pieck, de kunstenaar die later het Sprookjesbos van de Efteling heeft ontworpen.
F. Timmermans, Pallieter. Brussel, D.A.P. Reinaert Uitgaven, 1964. [Reinaert romanreeks, 153]
F. Timmermans, Pallieter. (s.l.), N.V. Jozef Van In & Co, 1966.
F. Timmermans, Pallieter. Deurne, Wereldbibliotheek, 1967.
F. Timmermans, Pallieter. Antwerpen, Wereldbibliotheek, 1972.
F. Timmermans, Pallieter: ill. Anton Pieck. s.l., s.n., 1977.
F. Timmermans, Pallieter. Leuven, Davidsfonds, 1988. [Romanreeks, 678] Bij deze uitgever verschenen ook edities van Pallieter in 1989 [Romanreeks, 686] en 1997 [Romanreeks 686].
F. Timmerans, Pallieter. Brussel, Het Laatste Nieuws/Paperview, 2003. [Bibliotheek Het Laatste Nieuws, 15]
F. Timmermans; W. Lemmens, K. Absillis (eds.), Pallieter. Kalmthout, Polis, 2016.
Secundaire literatuur
K. Absillis, ‘Lot er ons de sijs van aflakke.’ Bij de honderdste verjaardag van Pallieter. In: F. Timmermans; W. Lemmens, K. Absillis (eds.), Pallieter. Kalmthout, Polis, 2016, 221-286.
J. Bel, Bloed en rozen. Geschiedenis van de Nederlandse literatuur, 1900-1945. Amsterdam, Bert Bakker, 2015. [Geschiedenis van de Nederlandse literatuur, 6]
J. De Wit, ‘Over levenswaardering’. In: De Gids, 80 (1916), 389-399. Elektronisch beschikbaar via DBNL
G. Durnez. Felix Timmermans: Een biografie. Tielt, Lannoo, 2000.
M. Gilliams, ‘Notities over Felix Timmermans’. In: Nieuw Vlaams Tijdschrift, 1 (1946-1947), 1245- 1259. Elektronisch beschikbaar via DBNL
M. Janssens, ‘Pallieter’. In: A.G.H. van der Meijden, J. Goedegebuure & M. Janssens (red.), Lexicon van Literaire Werken. Groningen, Wolters-Noordhoff, 1989. Elektronisch beschikbaar via DBNL
M. Janssens, 'Een pen in stilte gedoopt'. In: Marcel Janssens, Met groter L. Davidsfonds/ Clauwaert, 1994, 180.
M. Janssens, ‘De ouverture tot ‘Pallieter’’. In: Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Academie voor Nederlandse taal-en-letterkunde, 2-3 (1996), 301-312. Elektronisch beschikbaar via DBNL
A. Keersmaekers, ‘De schrijver op de vingers gekeken.’ In: Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Academie voor Nederlandse taal-en-letterkunde, 1 (1996), 261- 275. Elektronisch beschikbaar via DBNL
A. Keersmaekers, Felix Timmermans: Wonder van eenvoud. Davidsfonds, 2007.
R.F. Lissens, De Vlaamse letterkunde van 1780 tot heden. Brussel/Amsterdam, Elsevier, 1973.
K. Roelandts, ‘Vokaalvariatie in hypokoristika.’ In: Naamkunde, 2 (1970), 90. Elektronisch beschikbaar via DBNL
T. Rutten, Felix Timmermans. Groningen/Den Haag, J.B. Wolters' Uitgevers-Maatschappij, 1928. Elektronisch beschikbaar via DBNL
M. Rutten & J. Weisgerber (red.), Van Arm Vlaanderen tot De voorstad groeit. De opbloei van de Vlaamse literatuur van Teirlinck-Stijns tot L.P.Boon (1888-1946). Antwerpen, Standaard, 1988. Elektronisch beschikbaar via DBNL
E. van Boven & M. Kemperink (eds.), Literatuur van de moderne tijd. Nederlandse en Vlaamse letterkunde in de negentiende en twintigste eeuw. Bussum, Coutinho, 2006.
S. Vanclooster, ‘Felix Timmermans’. In: H.Brems, T. Van Deel & A. Zuiderent (red.), Kritisch Lexicon van de Moderne Nederlandstalige Literatuur. Groningen, Nijhoff, 2006.
Verwijzende noten
Externe links
Pallieter
De tekst van Pallieter op Project Gutenberg
Artikel over toneelstuk PallWIEter
Werk van Felix Timmermans
Roman uit 1916
Lier (België)
|
Pas in de zomer van 1915 zou Timmermans opnieuw contact zoeken met Van Kampen & Zoon. Dat contact verliep echter stroef omdat België nog steeds bezet werd door de Duitsers. Op 26 augustus 1915 ontving Van Kampen eindelijk het volledige handschrift. In juni 1916 werd de roman in boekvorm gepubliceerd. Deze boekpublicatie verschilde enigszins van de tijdschriftversie uit De Nieuwe Gids. In katholieke milieus was het boek een heus schandaal: het werd als godslastering beschouwd. Daarom werd er in 1933 een zestiende, gekuiste druk gepubliceerd. In 1966 werd de oorspronkelijke tekst dan weer hersteld.
| 1 |
publicatie-evenement, uitzendingsgebeurtenis, boekpublicatie
|
7,807 |
MapCategoryType
|
14010
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nederlandse%20Spoorwegen
|
Nederlandse Spoorwegen
|
N.V. Nederlandse Spoorwegen (NS) is een Nederlandse spoorwegmaatschappij en naamloze vennootschap, waarvan de aandelen in handen zijn van de Nederlandse overheid. Dit semioverheidsbedrijf werd opgericht in 1938 en was tot en met 1994 de enige eigenaar en beheerder van alle spoorlijnen in Nederland, de stations en personenmaterieel.
Geschiedenis
Tarievengemeenschap (1911–1917)
Als eerste voorbereiding op samenvoeging tot een landelijk spoorwegnet hebben op 5 januari 1911 vier spoorwegondernemingen, de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HSM), de Maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen (SS), de Nederlandsche Centraal-Spoorweg-Maatschappij (NCS), een dochtermaatschappij van de SS, en de Noord-Brabantsch-Duitsche Spoorweg-Maatschappij (NBDS) dezelfde tariefstructuur ingevoerd met kaartsoorten en abonnementen die geldig waren op alle lijnen. De tarieven werden nu berekend volgens de kortste route onafhankelijk van de gebruikte spoorwegmaatschappij. De SS, NCS en NBDS hadden al gemeenschappelijke tarieven en abonnementen.
Belangengemeenschap (1917–1937)
In 1917 ging de HSM meer samenwerken met de SS, NCS en NBDS, en werd de belangenmaatschap Nederlandse Spoorwegen opgericht. Dit mondde uit in een fusie en de oprichting van de N.V. Nederlandsche Spoorwegen op 2 augustus 1937. De exploitatie van de NCS werd in 1919 door de SS overgenomen. Het Nederlandse deel van de NBDS werd in 1926 genationaliseerd en door SS overgenomen. De aanleiding voor het samengaan was zowel economisch als ideologisch.
De economische aanleiding was dat Nederland door de Eerste Wereldoorlog ernstig verzwakt was. De spoorwegen leden verlies, maar hun maatschappelijk belang was zo groot dat de overheid ze niet failliet kon laten gaan. Samenwerking tussen de tot dan toe concurrerende spoorwegmaatschappijen bracht verbetering.
In ideologisch opzicht speelde dat staatsexploitatie door sommigen als wenselijk werd gezien. De vraag 'wel of geen staatsexploitatie' is gedurende de hele geschiedenis van de spoorwegen controversieel geweest. Als groot voorbeeld golden de Preußische Staatseisenbahnen. In Nederland zijn de voorstanders van staatsexploitatie minder sterk geweest dan in Duitsland, maar ze werden begin twintigste eeuw wel sterker. Zo ontstond het compromis van de belangengemeenschap dat twintig jaar stand heeft gehouden.
De activiteiten van HSM en SS werden volledig geïntegreerd, maar HSM en SS bleven als particulier bedrijf bestaan. De overheid bezat aandelen in beide bedrijven. Op het moment dat het slecht ging met de spoorwegen verschafte de overheid kapitaal door haar aandelenbelang in SS en HSM uit te breiden, waardoor het particulier aandelenbezit verwaterde.
Nationaal spoorwegbedrijf (1938–1994)
In 1938 vond een volledige fusie plaats tussen HSM en SS. De overheid kocht op dat moment de nog resterende particuliere aandelen op. De NS werd een naamloze vennootschap met de Staat der Nederlanden als enig aandeelhouder. Hiermee werd het een privaatrechtelijk bedrijf en geen staatsbedrijf. De NS werd daarmee een semi-overheidsbedrijf en de werknemers werden geen volledig ambtenaar, maar semi-overheidsambtenaar.
Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de spoorwegen in Nederland werd in de zomer van 1939 op het Frederiksplein in Amsterdam, op de plaats van het in 1929 afgebrande Paleis voor Volksvlijt, een spoorwegmanifestatie gehouden. Hierbij reed de in 1938 gebouwde replica van de 'De Arend' rondjes over het expositieterrein. Ook was er een nagebouwd Station d'Eenhonderd Roe uit 1839. Voorts was er een opstelling van diverse treintypen, waaronder een elektrisch treinstel, dat vanaf het Haarlemmermeerstation door de straten van Amsterdam naar de tentoonstelling was getransporteerd.
In de Tweede Wereldoorlog kon de NS voortbestaan als zelfstandig bedrijf. De prijs die men ervoor betaalde was dat aan alle wensen van de Duitse bezetter tegemoet werd gekomen. Zo werd door de NS het spoortraject naar kamp Westerbork aangelegd. Bijna honderdduizend Joden zijn met hulp van NS-personeel naar de kampen afgevoerd. In 1943 weigerde het NS-personeel, ondanks een dringende oproep van de stakers, zich aan te sluiten bij de april-meistaking tegen het afvoeren van oud-militairen in krijgsgevangenschap. Directeur Willem Hupkes beargumenteerde later dat de staking geen succes zou zijn geworden en dat er geen oproep was gedaan door de Nederlandse regering in Londen.
Toen die oproep een jaar later wel kwam, op 17 september 1944, vanwege de aanstaande Operatie Market Garden, de geallieerde opmars via Arnhem naar Duitsland, gingen de spoorwegen in de laatste oorlogswinter alsnog in staking. De NS onderhandelde hierover met de Nederlandse regering in ballingschap en wist te bereiken dat tijdens de staking alle lonen (inclusief Kerstgratificatie) doorbetaald zouden worden.
Juist in de laatste oorlogswinter is de meeste schade toegebracht aan de spoorwegen. Vrijwel al het rollend materieel werd ontvreemd naar Duitsland, rails werden opgebroken en bovenleidingen gesloopt omdat de Duitse industrie het staal nodig had als grondstof. Ten slotte werden cruciale bruggen vernield door alle partijen, was het niet om de opmars van de geallieerden tegen te houden, dan wel om transporten naar Duitsland te verhinderen.
De spoorwegen speelden een belangrijke rol in de wederopbouw. Ander vervoer ontbrak in het begin vrijwel, terwijl overal materiaal en personeel nodig was. De spoorwegen zelf hadden grote schade opgelopen tijdens de bezettingstijd en van een normale dienstregeling kon aanvankelijk nog geen sprake zijn. In het kader van de Marshallhulp werd met Amerikaanse steun de infrastructuur hersteld en gemoderniseerd, waarbij de handbediende wissels en spoorbomen bedienbaar op afstand werden gemaakt. Op Radio Herrijzend Nederland sprak de directeur Reizigersvervoer van de NS, P.Th. Posthumus Meyjes, de bevolking wekelijks toe over de vorderingen van het bedrijf ("De Spoorwegen spreken"). De rubriek is in de jaren vijftig nog voortgezet door de president-directeur Frans den Hollander, een even populaire als bekende Nederlander in die dagen.
In de jaren zestig verdwenen kolen in snel tempo als brandstof om plaats te maken voor aardgas. Voor NS betekende dit het wegvallen van grote hoeveelheden lucratieve kolentransporten vanuit Zuid-Limburg. Bovendien begon de concurrentie van de auto steeds meer voelbaar te worden. Het gevolg was dat NS vanaf 1963 steeds verder in de verliezen raakte, net als andere Europese spoorwegbedrijven.
Uiteindelijk heeft NS voor een offensieve strategie gekozen. Onder de naam 'Spoorslag '70' werd in 1970 een dienstregeling ingevoerd met een aanmerkelijke verhoging van het aantal treinen. Maar duidelijk was dat het bedrijf daarmee niet rendabel zou worden. De oplossing werd gevonden door te verklaren dat NS een 'maatschappelijke functie' had, wat een jaarlijkse subsidie van de overheid aan NS rechtvaardigde. Ondanks de formele zelfstandigheid betekende de forse subsidiestroom een uitbreiding van de overheidsinvloed op het beleid van NS.
Ter gelegenheid van het 150-jarig bestaan van de spoorwegen in Nederland werd in de zomer van 1989 aan de Jaarbeurszijde van Utrecht CS op een aantal weinig meer in gebruik zijnde laad- en lossporen een terrein afgebakend waar allerlei modern en oud spoorwegmaterieel uit binnen- en buitenland stond opgesteld. Van oud tot zeer nieuw en van 'particulier' eigendom tot materieel van de NS zelf. Deze manifestatie droeg de naam Treinen door de Tijd. In en om de Jaarbeurs zelf waren in meerdere hallen meerdere tentoonstellingen ingericht.
Verzelfstandiging
De Nederlandse Spoorwegen zijn nooit een volledig staatsbedrijf geweest. Daardoor heeft de NS veel meer vrijheid gehad, op financieel gebied en op de bedrijfsvoering, dan bijvoorbeeld de PTT of DSM die wel volledig onder de staat vielen. In maart 1993 besloot de Tweede Kamer om de NS te verzelfstandigen; aangezien NS al zelfstandig functioneerde werd eigenlijk alleen de relatie met de rijksoverheid herzien.
Van 1938 tot en met 1994 was NS de eigenaar en beheerder van de Nederlandse railinfrastructuur en exploitant van alle hierop uitgevoerde vervoerdiensten. In 1995 werd NS verzelfstandigd. Het verloor eigendom en beheer van de railinfrastructuur en het alleenrecht op vervoerdiensten per spoor. In 2002 is de infrastructuur formeel overgedragen aan het ministerie van Verkeer en Waterstaat.
Voornamelijk op financieel gebied veranderde veel. Alle subsidies werden afgebouwd en de structuur van het concern werd gewijzigd. De term verzelfstandiging is eigenlijk niet van toepassing op deze operatie die van 1994 in gang werd gezet, al wordt die in de media en politiek wel gebruikt. Feitelijk is het alleen een reorganisatie van het concern geweest, mede ingegeven door de Europese wetgeving voor de spoorwegen.
De belangrijkste activiteiten van NS op dit moment zijn reizigersvervoer per spoor en exploitatie van stations. NS is een naamloze vennootschap met als enig aandeelhouder de Nederlandse Staat. De aandelen worden sinds 1 januari 2005 beheerd door het ministerie van Financiën.
Begin jaren negentig begon bij de overheid onvrede te ontstaan over de jaarlijkse subsidies aan NS. Het beeld ontstond dat deze subsidies door de NS niet altijd efficiënt besteed werden. Vanaf begin jaren tachtig voerde de Rijksoverheid een strak bezuinigingsbeleid, waarbij alle subsidies tegen het licht zijn gehouden. Het paste niet meer bij het tijdsbeeld om voor een maatschappelijke functie een generieke, onbeperkte, subsidie toe te kennen.
Om hierin verandering te brengen werd een grootscheepse reorganisatie doorgevoerd, die ook wel als verzelfstandiging wordt aangeduid. NS was al een zelfstandige NV; de term 'verzelfstandiging' slaat hier niet zozeer op een verandering van rechtsvorm als wel op het intrekken van de generieke subsidies en het verminderen van de invloed van de overheid op het reilen en zeilen van NS.
Om de veranderingen te kunnen doorvoeren maakte de overheid gebruik van een tweetal omstandigheden. De eerste was dat de Europese Unie in 1991 richtlijn 91/440 had aangenomen die een scheiding van administratie voorschrijft tussen infrastructuur en exploitatie van de spoorwegen. De Nederlandse overheid nam dit op als een totale scheiding die twee instanties zou creëren. De tweede was dat in mei 1992 de toenmalig president-directeur Leo Ploeger met pensioen ging en de overheid de mogelijkheid had een nieuwe topman aan te stellen die de nieuwe lijn zou doorvoeren. Die nieuwe topman werd Rob den Besten, die daarvoor soortgelijke functies had bekleed bij Luchthaven Schiphol en de RET.
Concessiehouder (Sinds 1995)
De nieuwe lijn werd dat de overheid verantwoordelijk zou blijven voor de spoorinfrastructuur, maar dat de exploitatie van vervoerdiensten op het spoor op commerciële basis moest gebeuren. Waar vervoerdiensten niet rendabel zijn, maar uit maatschappelijke overwegingen wel wenselijk, zou de overheid specifieke contracten met de vervoerder kunnen afsluiten. Hiervoor heeft McKinsey in 1994 in opdracht van het ministerie en van NS een onderzoek gehouden naar de verliezen per lijn (treinserie) en per route (traject). Hoewel de gevolgde onderzoeksmethode grofmazig was, de resultaten voor discussie vatbaar zijn, heeft dit onderzoek de basis gelegd voor de verdeling van het spoornet in een hoofdrailnet en overige lijnen, in rendabele en onrendabele lijnen, in lijnen die op korte en op lange termijn kunnen worden aanbesteed.
NS werd gesplitst in een 'taaksector' en een 'marktsector'. In de taaksector werden die onderdelen ondergebracht die gezien werden als overheidstaak (namelijk de infrastructuur), hier zou later ProRail uit voortkomen. In de marktsector werden de onderdelen ondergebracht die op bedrijfseconomische basis moesten opereren, deze bedrijfsonderdelen zouden bij NS blijven. Op 1 januari 1995 werd de nieuwe structuur formeel van kracht.
Routemanagement
Om commercieel te kunnen opereren wilde Rob den Besten NS opsplitsen in verschillende resultaatverantwoordelijke bedrijfseenheden. Hierbij werd gedacht aan het opsplitsen van het netwerk voor reizigersvervoer in kleinere deelnetwerken. De gedachte was dat deze kleinere eenheden dichter bij de markt zouden staan en beter op de wensen van de klant zouden inspelen. Dit plan leidde tot massaal verzet van de vakbonden. Het plan werd daarom afgezwakt, er kwam één bedrijfseenheid voor reizigersvervoer: 'NS Reizigers'. Maar binnen deze bedrijfseenheid werd de commerciële verantwoordelijkheid verder opgesplitst naar netwerken en routemanagers. De functie van Routemanager was tijdelijk. Zij kregen opdracht om de verliezen op hun routes te beperken, tegelijk het rijdend personeel meer te focussen op de klant en het 'treinproduct' aan te passen aan de wensen van de klant. De routemanagers kregen daadwerkelijk voor het zeggen wat er op een lijn gebeurde, maar waren hierbij afhankelijk van een centrale productieorganisatie.
Het was een ambivalente organisatie die volgens sommigen nooit goed gefunctioneerd heeft. De machtsstrijd binnen het bedrijf hield aan en leidde tot een situatie die totaal oncontroleerbaar was. De prestaties van het bedrijf gingen zienderogen achteruit, er ontstonden wilde stakingen en uiteindelijk zagen, eind 2001, de voltallige directie én raad van commissarissen zich genoodzaakt te vertrekken.
Restauratie van de oude orde
In 2002 werd Karel Noordzij als interim-directeur aangesteld met als opdracht de rust binnen het bedrijf te herstellen. Na zes maanden is hij opgevolgd door Aad Veenman. Feitelijk heeft dit ertoe geleid dat de organisatie van voor 1995 voor een groot deel hersteld is. Ook in politiek opzicht werd inmiddels anders tegen de spoorwegen aangekeken, naar aanleiding van de ervaringen na de volledige privatisering van de spoorwegen in Groot-Brittannië.
De oorspronkelijke gedachte was niet alleen dat vervoerdiensten op het spoor rendabel zouden kunnen zijn, maar dat hier concurrentie mogelijk zou zijn. Voor het goederenvervoer lijkt dat te kloppen. Voor het reizigersvervoer bleek dat tegen te vallen, waardoor de overheid zich gedwongen zag 'toch' als opdrachtgever voor de vervoerdiensten op te treden. De rijksoverheid heeft daarom een Hoofdrailnet gedefinieerd, dat als een nationaal belang gezien wordt. Hier treedt het Ministerie van Verkeer en Waterstaat op als opdrachtgever, bij andere spoorlijnen treden meestal decentrale overheden, zoals provincies, als opdrachtgever op. Het is de bedoeling dat de exploitatie van reizigersvervoer op alle spoorlijnen aanbesteed zal worden. NS mag tot 2025 als enige op het hoofdrailnet blijven rijden.
Organisatie
Directeuren
1917 - 1920: Jacob Adriaan van Kretschmar van Veen, W.F. van der Wijck, Jacob Adriaan Kalff
1920 - 1921: J.A. van Kretschmar van Veen,J.A. Kalff, H. van Manen
1921 - 1929: J.A. Kalff, mr. dr. H. van Manen
1929 - 1937: H. van Manen, E.C.W. van Dijk
1937 - 1938: H. van Manen
President-directeuren
Sinds 1938 draagt de hoogste NS-functionaris de titel president-directeur.
1938 - 1940: Jan Goudriaan
1940 - 1944: Willem Hupkes (waarnemend)
1944 - 1945: Jan Goudriaan
1945 - 1947: Willem Hupkes
1947 - 1957: Frans den Hollander
1958 - 1967: J. Lohmann
1968 - 1978: M.G. de Bruin
1979 - 1992: Leo Ploeger
1992 - 2000: Rob den Besten
2000 - 2002: Hans Huisinga
2002 - 2002: Karel Noordzij (ad interim)
2002 - 2008: Aad Veenman
2009 - 2013: Bert Meerstadt
2013 - 5 juni 2015: Timo Huges
5 juni 2015: Engelhardt Robbe (CFO, ad interim)
1 augustus 2015: Roger van Boxtel (in eerste instantie ad interim en per 9 december 2016 op vaste basis)
1 oktober 2020 - 30 juni 2022: Marjan Rintel
1 juli 2022: Bert Groenewegen (CFO, ad interim)
1 november 2022: Wouter Koolmees
Logo
Het in 1968 door Gert Dumbar en René van Raalte ontworpen logo van de NS symboliseert het heen en weer rijden van een trein over het spoor.
Voor die tijd was het logo een gevleugeld spoorwiel, dat in de loop der tijd steeds meer gestileerd werd.
Materieel
De Nederlandse Spoorwegen rijden reizigerstreinen waarvan het overgrote deel bestaat uit elektrische treinstellen. Een klein deel van de treinen wordt gereden met een combinatie bestaande uit een elektrische locomotief met rijtuigen. De oudste dienstdoende treinen dateren uit 1980.
Activiteiten
Huidige
Aan NS is de concessie voor het hoofdrailnet 2015-2025 verleend, waarin de concessie voor de HSL-Zuid is geïntegreerd. Verbouwde binnenlandse treinen rijden ook op de Hogesnelheidslijnen. In Limburg zijn als proef stoptreindiensten op het hoofdrailnet in concessie gegeven aan de vrije markt.
Reizigersvervoer
De belangrijkste en bekendste activiteit van NS is altijd reizigersvervoer per spoor geweest, en is dat nog. Sinds de verzelfstandiging is deze activiteit ondergebracht bij het bedrijfsonderdeel 'NS Reizigers BV' (NSR). Aan NS zijn naast de concessie voor het hoofdrailnet 2015-2025 concessies verleend voor een aantal gedecentraliseerde treindiensten. Maar NS beschikt niet meer over het alleenrecht voor reizigersvervoer per spoor. Gemiddeld vervoert NS zo'n 1,1 miljoen reizigers per dag verdeeld over 4.500 treinritten.
De treinen van NS gebruiken 1,4 TWh per jaar (een vermogen van gemiddeld 160 MW) aan elektriciteit wat neerkomt op 1% van het totale elektriciteitsverbruik in Nederland. Vanaf 2017 was dit 100% groene stroom volgens opgaven van NS zelf.
Binnenlandse hogesnelheidstreinen
De binnenlandse treindiensten over hogesnelheidslijnen worden uitgevoerd met treinmaterieel dat geschikt is voor een maximumsnelheid van 160 km/u en betreft de volgende trajecten:
Intercity direct: Amsterdam Centraal – Schiphol Airport – HSL – Rotterdam Centraal – Breda (toeslag tussen Schiphol en Rotterdam)
IC: Den Haag CS – Delft – Rotterdam – HSL – Breda – Tilburg – Eindhoven Centraal (geen toeslag)
Regionale NS-treinen
Er zijn enkele lijnen waar NS anno 2019 rijdt op verzoek van de betreffende provincie of stadsregio. Het gaat om de volgende trajecten:
Gouda – Alphen aan den Rijn (na aanbesteding in 2016 rijden hier NS-treinen van het type Flirt 3 in de R-net huisstijl).
Pendeldienst Utrecht Centraal – Utrecht Maliebaan ten behoeve van het Spoorwegmuseum.
NS International
Naast het binnenlands reizigersvervoer is NS - op bepaalde trajecten - verantwoordelijk voor het Nederlandse deel op internationale verbindingen. Deze worden uitgevoerd door het bedrijfsonderdeel NS International. Het gaat om de volgende lijnen:
diensten waarvan het binnenlandse deel valt onder de uitvoering van de concessie voor het hoofdrailnet (met de normale tarieven):
Intercity Amsterdam Centraal – Berlin Ostbahnhof
Beneluxtrein
overige internationale treindiensten:
Eurostar Amsterdam Centraal – Paris Nord (voorheen bekend als Thalys)
ICE International Amsterdam Centraal – Frankfurt (Main) Hbf
ICE International Amsterdam Centraal – Basel SBB (via Frankfurt Luchthaven)
Eurostar Amsterdam Centraal - London St. Pancras International
De NS is ook buiten Nederland actief geworden:
Abellio (voorheen NedRailways) is een dochterbedrijf dat onder andere in Duitsland (Noordrijn-Westfalen, Midden-Duitsland en Baden-Württemberg), Tsjechië en Engeland en Schotland (meerdere trein- en bus concessies) spoor- en busconcessies in beheer heeft, bijvoorbeeld Abellio ScotRail, Abellio Greater Anglia, en Merseyrail of het voormalige bedrijf Northern Rail (nu Arriva).
Services
Vervoerbewijzen
Eenmalige OV-chipkaart van papier. Verkrijgbaar via de kaartautomaten en servicebalies van de NS voor het totaalbedrag van de reis en een toeslag. De reiziger moet hiermee in- en uitchecken.
E-ticket. Deze is verkrijgbaar via internet. De reiziger kan deze zelf uitprinten. Poortjes kunnen worden geopend met de barcode op het E-ticket.
Anonieme- of persoonlijke OV-chipkaart met saldo. Er wordt betaald door middel van in- en uitchecken. Het overgebleven saldo kan gebruikt worden in bus, tram en metro.
Persoonlijke OV-chipkaart met een abonnement. NS biedt diverse abonnementen aan, zoals OV Vrij, Dal Vrij en Altijd Vrij. Soms is saldo nog noodzakelijk. De treinabonnementen van de NS zijn geldig bij de regionale treinvervoerders in Nederland, zoals Arriva.
Het op saldo reizen met de OV-chipkaart, tegen vol tarief, is een systeem dat NS gemeenschappelijk met vele andere vervoerders gebruikt. Bij de NS en enkele andere treinvervoerders wordt bovendien een gemeenschappelijk tarief gehanteerd. Steeds moet men per vervoerder in- en uitchecken.
Internet
In 2007 werd in een aantal rijtuigen van de serie ICR een proef gehouden met gratis draadloos internet door middel van een wifiverbinding die was gekoppeld aan het KPN Mobiel-netwerk. Deze proef werd al snel weer beëindigd waarna er medio 2010 begonnen werd met installatie van draadloos internet in het ICMm verzorgd door T-Mobile Nederland. Sinds medio 2014 verzorgt NS het draadloos internet zelf onder de naam "Wifi in de trein", in aanloop naar een nieuwe aanbesteding waarbij voor zowel de stations als treinen eenzelfde provider zal worden afgenomen. Met uitzondering van de Intercityrijtuigen is er in alle intercity-treinen gratis wifi beschikbaar. De geboden internetverbinding loopt via het 3G-netwerk. NS stapte na 2015 over op een 4G-netwerk.
RailTV
RailTV is een pilotproject van de Nederlandse Spoorwegen en ProRail. Dit project werd in 2013 gelanceerd om een TV-netwerk met reclame en toeristische informatie op stations en reclameteksten op de informatieschermen in de treinen op te zetten. De uitvoering hiervan werd uitbesteed aan METROPOLISFILM B.V. te Utrecht.
NS Stations
NS Stations is de eigenaar en exploitant van alle 398 spoorwegstations in Nederland. Doel van NS Stations is 'stationsgebieden tot leven te brengen' door het aanbieden van diensten en faciliteiten en het zorgen voor sociale veiligheid. Ook het beheer en schoonhouden van de stations is een kernactiviteit. NS Stations is in januari 2007 opgericht als NS Poort door het samenvoegen van de toenmalige bedrijfsonderdelen NS Stations, NS Vastgoed en een deel van NS Commercie. Met ingang van 1 februari 2012 werd de naam NS Poort veranderd in NS Stations.
Spoorwegpolitie
Van 1919 tot 2000 had NS een eigen politiedienst met opsporingsbevoegdheid, de Spoorwegpolitie. In 2000 is deze als Dienst Spoorwegpolitie opgegaan in het korps landelijke politiediensten en vervolgens in 2013 in de Dienst Infrastructuur van de Landelijke Eenheid van de Nationale Politie.
Conducteurs zijn toezichthouders. Medewerkers Veiligheid & Service zijn boa's met geweldsbevoegdheid en handboeien. V&S-medewerkers hebben de politietaak ten aanzien van overlast in de treinen, stations en de omgeving hiervan. Tevens zorgen V&S-medewerkers voor de sociale veiligheid voor collega's en reizigers (zie boa's in domein IV).
Overige activiteiten
NPC (voorheen NS ProjectConsult) verricht projectmanagement en geeft organisatieadvies aan zowel NS onderdelen als aan externe partijen in Nederland en het buitenland. NPC is begin 2009 verkocht aan advies- en ingenieursbureau DHV.
NS Energy, een dochter van NS Vastgoed, richt zich op duurzame energie in stationsgebieden. Zo exploiteert het bedrijf bijvoorbeeld enkele warmte- en koudeopslaginstallaties.
NS Financial Services Company is een Ierse lease-maatschappij die begin 1999 is opgericht voor het vermogensbeheer van het rollend materieel van NS. Dit bedrijf bezit een groot deel van het Nederlandse reizigersmaterieel. Het bedrijf verhuurt het materieel aan NS, NS International, Arriva, Connexxion, DB Cargo, Keolis Nederland en Veolia Transport Limburg. Na Kamervragen in 2012 hierover is in 2015 minister Dijsselbloem van Financiën met de NS-directie overeengekomen dat deze constructie wordt afgebouwd. Volgens plan moet in 2024 90 procent van het materieel overgeschreven zijn naar NS Lease.
NS Lease is een Nederlandse lease-maatschappij die in juni 2013 is opgericht voor het vermogensbeheer van het rollend materieel van NS. Dit bedrijf wordt vanaf 2015 eigenaar van het grootste deel van het Nederlandse reizigersmaterieel.
NS Opleidingen is een bedrijf dat hoofdzakelijk spoorgerelateerde opleidingen aanbiedt.
Passenger Terminal Amsterdam (PTA) is een bedrijf vlak bij station Amsterdam Centraal waar cruiseschepen ontvangen worden en evenementen georganiseerd worden. NS Stations was tot eind 2015 samen met het Havenbedrijf Amsterdam eigenaar van PTA. Aan het einde van 2015 zijn alle aandelen verkocht aan het Havenbedrijf Amsterdam.
NS Fiets richt zich op de stallingen en kluizen voor fietsen bij de stations. Het is een onderneming van NS Stations.
OV-fiets biedt huurfietsen aan voor abonnementhouders en draagt zo bij aan het voor- en met name het natransport voor treinreizigers. Het is een onderneming van NS Stations.
NS Stations Retailbedrijf (voorheen Servex) is het bedrijfsonderdeel dat de horeca- en retailformules op de stations exploiteert. Hieronder vallen in eigen beheer ontwikkelde formules en franchise-formules. Bekende formules zijn onder meer AH to go, Kiosk, Smullers en De Broodzaak.
NS Spooraansluitingen was tot 1 juli 2015 het bedrijf dat particuliere spooraansluitingen beheerde. Deze dienst is overgenomen door Strukton Rail Short Line bv.
Voormalige
Bouw
Kort na de oprichting van NS in 1917 startte NS het Spoorwegbouwbedrijf. Aanleiding hiervoor was de bouw van het nieuwe hoofdkantoor: Hoofdgebouw III of "De Inktpot". Hieruit is aannemer Strukton voortgekomen.
Goederenvervoer
NS verzorgde, net zoals haar voorgangers, het vervoer van goederen. Vanaf 1970 werden er door het Rijk uitgebreide investeringen in de NS gedaan, zowel in de infrastructuur als in het personenvervoer. In eerste instantie profiteerden de goederenactiviteiten van die investeringen. Minister Neelie Smit-Kroes was, gezien de sobere economische omstandigheden, in het midden van de jaren tachtig genoodzaakt deze investeringen te verminderen. Na een grondig onderzoek in de NS organisatie bleek het goederenvervoer onvoldoende rendement op te leveren. NS zou zich voortaan meer toeleggen op het reizigersvervoer.
De verzelfstandiging van het NS-concern resulteerde na enige tijd in het afstoten van het goederenvervoer. Het bedrijfsonderdeel werd te klein geacht om zelfstandig een behoorlijk marktaandeel in het goederenvervoer per spoor te behalen. Per 1 januari 2000 is het bedrijfsonderdeel NS Cargo verkocht aan Railion.
High Speed Alliance
Door de problemen met de V250, hoge infravergoedingen vastgelegd in het exploitatiecontract, en het feit dat veel reizigers niet bereid zijn de hoge toeslagen te betalen, dreigde het faillissement van High Speed Alliance (HSA, die de concessie van de HSL Zuid had en onder NS Hispeed viel, sinds 15 juni 2014 onder NS binnenland en NS International). Deze situatie was onhoudbaar en NS en ministerie van Infrastructuur en Milieu zijn gaan onderhandelen.
Na lange onderhandelingen met de minister van Infrastructuur en Milieu is in november 2011 overeengekomen dat NS vanaf 2015 een nieuw exploitatiecontract krijgt voor het hoofdrailnet. Hierbij worden de binnenlandse hogesnelheidstreinen (Intercity direct) en hogesnelheidslijn geïntegreerd met het hoofdrailnet. HSA is ontbonden en haar concessie is opgegaan in de nieuwe concessie van NS.
Infrabeheer
Nadat in 1938 de N.V. Nederlandse Spoorwegen werd opgericht verviel bijna alle spoorweginfrastructuur van haar diverse voorgangers aan de Nederlandse Spoorwegen. De NS werd eigenaar en beheerder van bijna het volledige spoorwegnet van Nederland. Ook staatsspoorlijnen kwamen in handen van de NS. De overheid bleef de controle houden door 100% aandeelhouder te worden van de nieuwe N.V. Daardoor was NS geen staatsbedrijf geworden maar een semi-overheids N.V. Dit in tegenstelling tot de PTT, dat een volledig staatsbedrijf bleef.
Vanaf de jaren zeventig werd er weer geïnvesteerd in uitbreiding van het spoorwegnet. Dit leidde tot de aanleg van de Zoetermeer Stadslijn, Schiphollijn (inclusief Westtak en Zuidtak van de Ringspoorbaan), Veenendaallijn en Flevolijn. Voorts kwamen er diverse spoorverdubbelingen, nieuwe stations, elektrificatie van regionale spoorlijnen, vrije kruisingen, fly-overs, spoortunnels en een flinke reductie van overwegen door aanleg van ongelijkvloerse kruisingen. Verder werden er veel vernieuwingen uitgevoerd met nieuwe seinen, wissels en technische installaties.
Voorts is NS bedenker van de HSL-Zuid, HSL-Oost en Zuiderzeelijn. NS is zelf nooit een voorstander geweest van de Betuweroute, maar werd hiervoor door het Rijk onder druk gezet. NS zag meer in het verbeteren van de oude Betuwelijn.
Rond 1995 werden de HSL-projecten van de NS afgenomen en overgedragen aan Rijkswaterstaat. Het nieuwe Betuweroute-project bleef bij de NS. Voor de verzelfstandiging was NS juist wel voorstander van de Zuiderzeelijn, omdat bij de bouw van de Flevolijn voorzien was dat het gedeelte Lelystad – Heerenveen – Groningen spoedig zou worden aangelegd.
In 1988 werd een ambitieus plan voorgesteld onder de naam Rail 21. NS had hiermee de bedoeling het railnet te verbouwen naar een van de modernste van Europa. Dit plan werd slechts gedeeltelijk uitgevoerd.
In 1995, bij de verzelfstandiging, ging het beheer over naar de taakorganisaties NS Railinfrabeheer, NS Verkeersleiding en Railned. Het eigendom bleef bij de N.V. Nederlandse Spoorwegen. Dit veranderde pas per 1 juli 2002 toen dit officieel overging naar het ministerie van Verkeer en Waterstaat, dat het later heeft ondergebracht bij NS Railinfratrust. De taakorganisaties werden toen ook definitief losgemaakt van de NS. Per 1 januari 2003 gingen zij definitief op in de huidige railinfrabeheerder ProRail.
Materieelonderhoud
NS Onderhoud & Service, tot 1999 NS Materieel, NedTrain tot 2016 is een onderhouds- en revisiebedrijf voor spoorwegmaterieel. NS Onderhoud & Service heeft tien vestigingen verspreid over Nederland en onderhoudt en reviseert niet alleen materieel van NS, maar ook van andere spoorwegondernemingen.
Onderhoudsdienst
NS heeft eigen onderhoudsdiensten gehad: Dienst Weg en Werken, later NS Onderhoudsdiensten en later NS Railinfraservices genoemd. Tot 1998 droeg deze dienst de verantwoordelijkheid over verbouwingen en uitbreidingen aan het spoorwegennet. Verder had NS een dochtermaatschappij ElectroRail, die verantwoordelijk was voor alle bovenleidingen en de revisie van alle treinmotoren, seinen, wisselstellers en spoorbomen in Nederland.
NS had tot 2010 een eigen spoorwegaannemer, die onder de naam Strukton opereerde. Het onderhoud, verbouwingen en uitbreiding van het spoor valt sinds 1998 onder de verantwoordelijkheid van Strukton en de andere spoorwegaannemers. NS is sindsdien niet meer direct verantwoordelijk voor het onderhoud. Alle onderhoudsdiensten, Electrorail en een deel van Strukton zijn verkocht aan andere aannemers. Deze beleidswijziging is een gevolg van de verzelfstandiging van het NS Concern. Strukton zelf is in 2010 verkocht aan Oranjewoud.
Ontwerpen
Tot de verzelfstandiging zorgde NS zelf voor het ontwerp van nieuw materieel, met uitzondering van locomotieven, en voor het ontwerp van nieuwe of te verbouwen emplacementen en baanvakken.
In de jaren veertig, vijftig en zestig werden locomotieven ontworpen door NS in samenwerking met de fabrikant. In de jaren zeventig is men hiervan afgestapt in verband met kostenbesparing, opgelegd door het ministerie van Verkeer en Waterstaat. Sindsdien wordt een keuze gemaakt uit wat de industrie te bieden heeft.
Verder ontwierp de NS stations, spoorlijnen, spoortunnels, viaducten, bovenleidingsystemen, werkplaatsen, fly-overs, verkeersleidingsposten, wasinstallaties, opstelterreinen en rangeerterreinen.
NS had tot 1995 twee eigen ingenieursbureaus, namelijk haar eigen dienst NS Ingenieursbureau in Utrecht en Articon te Amersfoort, een zelfstandig bedrijf waar de NS 100 % aandeelhouder was. In 1995 is het eigen bureau verzelfstandigd in Holland Railconsult. Articon werd in 1998 verkocht aan Arcadis. In 2000 heeft de NS definitief afstand gedaan van het aandelenpakket van Holland Railconsult. De activiteiten van Holland Railconsult worden sinds 2006 uitgevoerd onder de naam Movares.
Wegvervoer
ATO- en NS-busdiensten
In 1927 richtte de NS de dochteronderneming N.V. Algemeene Transport Onderneming (ATO) op. Deze holding ging particuliere busbedrijven opkopen om zo de hevige concurrentie van de autobus in te dammen. De ATO heeft zelf enkele buslijnen geëxploiteerd, met als meest bekende en succesvolle de langeafstandslijn van Alkmaar naar Leeuwarden over de Afsluitdijk van 1933 tot 1940. Zij verwierf een slechte naam door de hardhandige middelen die zij toepaste bij het tegengaan van particuliere concurrentie. Daarom koos de NS er na 1945 voor de ATO te laten verdwijnen en zelf aandelen te nemen in het streekbusvervoer.
Toch exploiteerde de NS in de jaren na de Tweede Wereldoorlog zelf busdiensten, deels als vervangers voor de trein op trajecten waar de spoorbaan nog niet volledig was hersteld, en deels wegens kolenschaarste in de vroege jaren vijftig. Daarnaast heeft de NS van 1953 tot 1981 de NS-busdienst (Amsterdam-Den Haag) geëxploiteerd, die de zuidelijke wijken van Amsterdam verbond met de zuidwestelijke wijken van Den Haag op een snellere wijze dan met de Oude Lijn. Materieel en personeel hiervoor werden geleverd door de dochteronderneming NZHVM. Het leverde veel protest op van particuliere busondernemers, aan wie vergunningen voor dergelijke sneldiensten waren onthouden ter bescherming van het spoorvervoer. Bij de komst van de Schipholspoorlijn kwam de buslijn na bijna dertig jaar te vervallen.
Streekvervoerdochters
Al ver voordat in 1983 de busholding Verenigd Streekvervoer Nederland (VSN) werd opgericht, had NS een groot deel van het openbaar vervoer per bus in handen. Voor een deel ging het om voormalige trambedrijven die al voor de oorlog in NS-handen waren geweest. De NS en haar voorgangers hebben ook onder eigen beheer interlokale tramlijnen geëxploiteerd, zoals de tramlijn Ede - Wageningen en de lijnen van Alkmaar naar Egmond en Bergen aan Zee. De bouw- en exploitatiekosten van een tramlijn zijn aanzienlijk lager dan die van een spoorlijn. Goederenwagens en soms ook reizigerstreinen van het hoofdspoor konden op een aantal tramlijnen doorrijden. Andersom maakten trams ook gebruik van het hoofdspoornet, bijvoorbeeld die van de Nederlandsche Tramweg Maatschappij in Friesland.
Toen deze lijnen, waarop grotendeels stoomtrams reden, toe waren aan modernisering, waren de inzichten veranderd. Tijdens de crisis van de jaren 30 en de wederopbouwperiode na de bevrijding zag men geen toekomst meer voor interlokale tramlijnen. Daartussenin, tijdens de bezettingsjaren, was er een opleving van een beperkt aantal tramlijnen bij gebrek aan brandstof voor autobussen, maar dat had geen structurele betekenis. Men gaf de voorkeur aan de flexibiliteit van de bus.
NS bezat in de jaren vijftig en zestig vrijwel alle aandelen van de streekvervoerbedrijven NZHVM, NACO, Citosa, GADO, NOF, Salland, VAD, Flevodienst, SW, WSM, Velox en Zuidooster (na fusie van MBS met Vitesse) en een overgroot meerderheidsbelang in NBM (90%), EDS (75%) en NTM (90%). Ook had NS een belangrijk minderheidsaandeel in DVM (± 40% na fusie DABO met EDS), SBM (42%), NHADO (50%) en LTM (20%), alsmede het KLM-Autobusbedrijf (50%) dat tot aan de komst van de Schipholspoorlijn busverbindingen met Schiphol en Zestienhoven verzorgde. In veel middelgrote en kleine steden werden ook de stadsbusdiensten door NS-dochters onderhouden. Sommige ondernemingen hadden naast de lijndiensten een omvangrijk reisbureau- en touringcarbedrijf, met name NBM (ook deelnemer in Europabus), WSM en Zuidooster.
De NS heeft haar belangen en invloed in het streekvervoer opgebouwd om haar belangen veilig te stellen. Het streekvervoer was/is een belangrijke aanvulling op het spoornet. Hierdoor was haast elke locatie in Nederland bereikbaar. Bij de periodieke verlening van concessies van particuliere streekvervoerders diende de NS vaak bezwaarschriften in om te bewerkstelligen dat de lijnenloop en frequenties bij verbindingen die parallel liepen met spoorlijnen, in de eerste plaats gericht waren op tussenvervoer en niet op eindpuntenvervoer. Uiteraard vroegen de eigen dochterondernemingen geen concessies aan die in strijd waren met dit uitgangspunt van het moederbedrijf.
Het bedrijfsbeleid van deze streekvervoerders werd centraal aangestuurd vanuit de NS-afdeling Vervoercöordinatie. Directieleden van de NS hadden sleutelposities in de raden van commissarissen, al hadden ook lokale bestuurders daarin zitting. Voor de aankoop en verdeling van materieel bestond een inkoopcommissie die orders plaatste volgens voorgeschreven specificaties bij een selecte groep chassisbouwers (AEC, Leyland, Scania-Vabis, DAF) en carrosseriefabrieken (Werkspoor, Verheul, Hainje, Den Oudsten). De eerste grote stap naar standaardisatie was al gezet aan het eind van de oorlog, toen de NS voor de wederopbouw van het openbaarvervoernet bijna 1000 autobuschassis' had besteld bij de Britse fabriek Crossley. Het groot onderhoud aan de bussen van alle dochterondernemingen werd verzorgd door het Centraal Autoherstel Bedrijf (CAB) te Utrecht, ook een NS-dochteronderneming, die de voortzetting was van de centrale werkplaats van de ATO.
Het jaar 1963 vormde het hoogtepunt van de groei in het naoorlogse streekvervoer, maar later in de jaren zestig begon de winstgevendheid van de busbedrijven sterk terug te lopen door toenemende concurrentie van de auto en stijgende personeelskosten. De staat was na lange aarzeling bereid subsidies te verlenen aan het openbaar vervoer, maar dat betekende wel dat een centraal beleid wenselijk werd geacht, te bepalen door het semioverheidsbedrijf NS. Bovendien moesten commercieel getinte bedrijfsactiviteiten, zoals reisbureaus en touringcarafdelingen, worden afgestoten of ondergebracht in aparte bv's die buiten de overheidsfinanciering bleven.
Als gevolg van deze ontwikkelingen geraakte de expansie van de NS-bussector in de jaren zeventig in een stroomversnelling. NS nam de aandelen over van nog meer streekvervoerders, waarvan RTM (al in 1964), Maarse & Kroon, Gelderse Tramwegen (GTW) en de gezamenlijke participanten in De Twee Provinciën de grootste waren. Door fusies en overnames ontstonden zeer grote, door de NS gecontroleerde vervoerondernemingen. Naast NZHVM, GADO, DVM, VAD en Zuidooster, die onder die namen bleven bestaan, waren dat Westnederland, Centraal Nederland, Zuid-West-Nederland, FRAM, Gelderse Streekvervoer Maatschappij (GSM) en Verenigd Streekvervoer Limburg (VSL). Deze bedrijven breidden zich door vele overnames in de jaren zeventig en tachtig steeds verder uit. De kleinere particuliere vervoerders verdwenen een voor een en van de grotere wist alleen semioverheidsbedrijf BBA buiten de NS-invloedssfeer te blijven.
Uiteindelijk groeide het inzicht dat de NS zich moest terugtrekken uit deze branche en dat het busvervoer een zelfstandiger positie zou moeten krijgen ten opzichte van het spoor. Daarom is in 1983 de bussector losgeweekt van de N.V. Nederlandse Spoorwegen. De aandelen zijn overgaan naar de NV Aandelenbezit Streekvervoer die ze in 1989 inbracht in Verenigd Streekvervoer Nederland.
In de 21e eeuw nam NS, na enkele tientallen jaren afzijdigheid, weer deel in het Nederlandse bus- en tramvervoer. Het bedrijf nam 49% van de aandelen van het in 2008 opgerichte Qbuzz, dat in het openbaar vervoer per bus een snelle groei doormaakte, en breidde dat in 2013 uit tot 100%. Van een centraal geleide NS-vervoerspolitiek - zoals die ten aanzien van de busbedrijven in de jaren 1945-1983 bestond - kon geen sprake meer zijn doordat de verantwoordelijkheid voor de aanbestedingen en concessies in het Nederlandse openbaar vervoer sinds 2001 ligt bij de regionale OV-autoriteiten.
Vanaf de oprichting in 1999 tot aan de zomer van 2012 bezat NS 50% van de aandelen van Syntus, dat naast spoorwegvervoer ook streekvervoerdiensten verzorgt. Sinds dit belang werd afgestoten is de andere aandeelhouder Keolis voor 100% eigenaar van Syntus. Qbuzz exploiteerde onder de naam HTMbuzz sinds eind 2012 het busvervoer in de regio Haaglanden gezamenlijk met HTM Personenvervoer (HTM), waarvan NS vervolgens in 2013 voor 49% eigenaar werd.
In juli 2016 werd bekendgemaakt dat NS de aandelen van zowel Qbuzz als HTM zou afstoten. Sindsdien heeft het bedrijf geen bemoeienis meer met busdiensten en concentreert het zich weer op de kerntaak: het exploiteren van het hoofdspoorwegnet.
Het stukgoedvervoer over de weg werd verzorgd met Van Gend & Loos, voorheen een dochteronderneming van NS, later opgegaan in DHL. De NS verzorgde het vervoer van de speciale stukgoedtreinen tussen speciaal gebouwde overslagloodsen. Van Gend & Loos verzorgde het ophalen en bezorgen van de colli bij de klant. Nedlloyd nam per 1 januari 1986 de activiteiten van Van Gend & Loos over. De jaren tachtig en negentig kenmerkten zich door een afstoot van niet-kernactiviteiten.
Overigen
Archieven
In Het Utrechts Archief kan men de archieven van nagenoeg alle Nederlandse spoorwegmaatschappijen raadplegen. In totaal beheert Het Utrechts Archief ongeveer 1.600 meter archiefmateriaal van de spoorwegen. De grootste maatschappijen zijn:
Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HSM) (1837-1937)
Nederlandsche Rhijnspoorweg-Maatschappij (NRS) (1845-1890)
Nederlandsche Centraal-Spoorweg-Maatschappij (NCS) (1860-1934)
Maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen (SS) (1863-1937)
Nederlandse Spoorwegen (NS) (vanaf 1938)
Zie ook
Geschiedenis van de spoorwegen in Nederland
Nederlands spoorwegmaterieel
Het Spoorwegmuseum
Spoorlijnen in Nederland
Nachttrein
Externe link
Officiële website
Literatuur
Guus Veenendaal, Spoorwegen in Nederland van 1834 tot nu (2004); Uitgave: Boom, Amsterdam;
Noten
|
Als eerste voorbereiding op samenvoeging tot een landelijk spoorwegnet hebben op 5 januari 1911 vier spoorwegondernemingen, de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HSM), de Maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen (SS), de Nederlandsche Centraal-Spoorweg-Maatschappij (NCS), een dochtermaatschappij van de SS, en de Noord-Brabantsch-Duitsche Spoorweg-Maatschappij (NBDS) dezelfde tariefstructuur ingevoerd met kaartsoorten en abonnementen die geldig waren op alle lijnen. De tarieven werden nu berekend volgens de kortste route onafhankelijk van de gebruikte spoorwegmaatschappij. De SS, NCS en NBDS hadden al gemeenschappelijke tarieven en abonnementen.
| 1 |
kaarttype, kaartcategorie, kaartsoort
|
5,203 |
Code
|
967413
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lua%20%28programmeertaal%29
|
Lua (programmeertaal)
|
Lua (LOE-ah, maan in het Portugees) is een dynamisch getypeerde imperatieve scripttaal die veel als geïntegreerde scripttaal in applicaties gebruikt wordt, maar ook los gebruikt kan worden. De scripts worden uitgevoerd op een virtuele machine met garbage collection. De taal heeft een eenvoudige syntaxis met enkele primitieve types (zoals booleans, doubles en strings) en tabellen, in essentie associatieve arrays, waarmee de bekende datastructuren zoals arrays, lijsten en hashmaps geconstrueerd kunnen worden.
De taal is ontwikkeld door Roberto Ierusalimschy, Waldemar Celes en Luiz Henrique de Figueiredo aan de PUC-Rio te Rio de Janeiro, Brazilië. De versies tot versie 5.0 zijn uitgebracht onder een licentie die vergelijkbaar is met de BSD-licentie. Vanaf versie 5.0 is Lua uitgebracht onder de MIT-licentie.
Kenmerken
Lua is een multi-paradigmaprogrammeertaal waar niet allerlei taalconstructies zijn ingebouwd maar die wel mogelijk zijn met de bestaande taalconstructies. De taal kan hiermee als het ware uitgebreid worden door bestaande taalconstructies op een bepaalde wijze te gebruiken. Zo bevat Lua geen ingebouwde ondersteuning voor overerving maar het is wel mogelijk dit te simuleren met metatabellen. Op vergelijkbare wijze kunnen programmeurs naamruimten en klassen implementeren met behulp van de tabellen in Lua. Ook is het mogelijk veel technieken uit het functioneel programmeren te gebruiken met behulp van de functies in Lua. De taal dwingt de programmeur hierdoor niet een bepaald paradigma op.
Als gevolg hiervan is Lua niet zo groot (de interpreter is na compilatie ongeveer 150 kilobyte) en de taal kan uitgebreid worden om gebruikt te worden in allerlei specifieke applicaties.
Werking
Code die geschreven is in Lua wordt niet direct geïnterpreteerd maar het wordt gecompileerd naar bytecode die vervolgens uitgevoerd wordt door de virtuele machine van Lua. Het compileren vindt tijdens het uitvoeren van het programma plaats en het is doorgaans niet merkbaar voor de gebruiker. Het is ook mogelijk dit van tevoren te doen om het geheugengebruik en de benodigde rekentijd te beperken.
Voorbeelden
Het Hello world-programma in Lua is:
print("Hello, World!")
Het berekenen van de faculteit van n:
function factorial(n)
if n == 0 then
return 1
else
return n * factorial(n - 1)
end
end Een willekeurig getal nemen tussen 1 en een getal in een variabele:local max = 10
math.random(1, max)Oneindig:local max = math.huge
Gebruik
Computerspellen
Lua wordt vaak gebruikt in computerspellen voor de spellogica zoals bots en de interactie met het spel. Door Lua te gebruiken kan deze logica gemakkelijk door de ontwikkelaars aangepast worden zonder telkens opnieuw de spelengine te moeten compileren, wat soms uren kan duren. Daarnaast is Lua, na compilatie, niet zo groot, praktisch net zo snel als dat het in de spel engine zelf zou zijn geprogrammeerd en is het onder de MIT-licentie beschikbaar. Roblox gebruikt Luau, dat door Roblox ontwikkeld is en een vertakking is van de taal die vanuit versie 5.1 gegroeid is.
Conky
Conky is een programma dat systeeminformatie kan weergeven op bureaubladen van Linux- en BSD-systemen. Lua-scripts kunnen met behulp van Conky gebruikt worden om informatie van websites weer te geven op het bureaublad.
Externe links
Lua-website
Lua 5.4 reference manual
Objectgeoriënteerde programmeertaal
|
Lua (LOE-ah, maan in het Portugees) is een dynamisch getypeerde imperatieve scripttaal die veel als geïntegreerde scripttaal in applicaties gebruikt wordt, maar ook los gebruikt kan worden. De scripts worden uitgevoerd op een virtuele machine met garbage collection. De taal heeft een eenvoudige syntaxis met enkele primitieve types (zoals booleans, doubles en strings) en tabellen, in essentie associatieve arrays, waarmee de bekende datastructuren zoals arrays, lijsten en hashmaps geconstrueerd kunnen worden.
| 1 |
broncode, programmeercode, scripts
|
3,669 |
HowToTip
|
5271120
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Storytelling
|
Storytelling
|
Storytelling – verhalen vertellen – is de sociale en culturele activiteit van het vertellen van verhalen. De term ‘storytelling’ in engere zin gaat over het mondeling vertellen van verhalen, waarbij de verteller en de luisteraars in dezelfde ruimte zijn, in direct contact. Dit is de vorm van storytelling waar dit artikel over gaat. In bredere zin kan storytelling verwijzen naar het vertellen via andere media, zoals boeken of films, en in het bijzonder naar digital storytelling.
Geschiedenis
Vertellen van verhalen bestaat waarschijnlijk al zo lang als de mensheid beschikking heeft over vuur en mensen tijd en gelegenheid kregen om elkaar rondom het kampvuur verhalen te vertellen.
Op een gegeven moment kwamen in culturen van noord tot zuid en van oost tot west mensen, mannen of vrouwen, die zich speciaal toelegden op het vertellen van verhalen, en daar in sommige gevallen ook mee in hun onderhoud voorzagen. Natuurlijk bleef men daarnaast verhalen vertellen binnen de familie, tussen vrienden of collega’s.
De rol van deze gespecialiseerde verhalenvertellers en de manier waarop ze vertelden vertoonde veel variatie tussen en binnen culturen en in verschillende tijden. Zo waren er vertellers in dienst van heersers, die de heldendaden van hun broodheer en zijn krijgers bezongen, zoals de Scandinavische skald of de Keltische bard teulu . Er waren rondreizende vertellers (jongleurs, troubadours in Frankrijk, skomorokhi in Russia, kalamkari in India en veel meer op alle continenten ), en lokale of reizende vertellers met een religieuze functie (bijvoorbeeld pyjai in Suriname , kalêki in Rusland tempelvertellers in India). In koffiehuizen in het Midden-Oosten vertelden en vertellen soms nog hakawati en op de markten van Marokko hlaykia . In West-Afrika is de griot een dichter, lofzanger en muzikant, en wordt beschouwd als bewaarder en verteller van mondeling overgebrachte tradities en geschiedenis , om maar enkele voorbeelden te noemen.
De vorm van de vertellingen varieerde en varieert. Veel oude verhalen waren in een of andere versvorm (bijvoorbeeld Edda en heldendichten). Sommige vertellers blonken uit in het zo nauwkeurig mogelijk reciteren of zingen van bestaande verzen, anderen maakten zelf nieuwe. Weer andere vertellers vertelden in proza, al dan niet gebruikmakend van hun eigen fantasie. Vertellers maakten gebruik van begeleidende muziek, van plaatjes (bijvoorbeeld verteldoeken in India, kamishibai in Japan) of andere attributen .
Neergang en opleving
De populariteit van verhalenvertellers is in veel culturen afgenomen. Waarschijnlijk doordat steeds meer mensen zelf konden lezen en door de opkomst van andere vormen van recreatie. Er is echter in bijvoorbeeld de Verenigde Staten en in Europa sprake van revival , met festivals, trainingen en andere uitingen. In een project in 2020 wist Alannah Robins contact te leggen met tientallen verhalenvertellers in Europa die samen vijftig verschillende culturen vertegenwoordigden , wat wel aangeeft dat verhalen vertellen (weer) een wijdverbreide activiteit is. Ook in andere delen van de wereld lijkt er een opleving van mondelinge vertelkunst te zijn (Bhutan , India , Arabische wereld ).
Nederland
Ook in Nederland is er sprake van een vertelcultuur met hobbyisten en professionals, met festivals en optredens en met professionele trainingen en opleidingen. Vertelkringen zijn groepen amateurvertellers die samen oefenen en geregeld optreden voor publiek. Bij de Stichting Vertellen zijn er tientallen bekend door het hele land . Professionele en semiprofessionele vertellers treden onder andere op op podia, in scholen, kerken en bejaardentehuizen of helpen bijvoorbeeld in musea om cultureel erfgoed voor het voetlicht te brengen. In 2008 benoemde Amsterdam een stadsverhalenverteller. In Amsterdam is er sinds 2014 een gevestigd cultureel centrum voor verhalenvertellen; de Mezrab en een jaarlijks festival rondom verhalen; het Amsterdam Storytelling Festival. Vertellen is in 2020 toegevoegd aan de lijst van Immaterieel Erfgoed . Moderne vertellers vertellen meestal in een losse stijl, waarbij hetzelfde verhaal bij elke vertelling anders uitpakt, afhankelijk van de situatie en het publiek.
Verhalen vertellen is tegenwoordig vaak voornamelijk als verstrooiing bedoeld, maar het wordt ook ingezet op scholen voor taalontwikkeling en in het literatuuronderwijs, voor zingeving in verschillende contexten waaronder religieus, voor verbinding tussen culturen of tussen generaties en zoals hieronder besproken in bedrijven.
Corporate storytelling
Corporate storytelling is een range aan vertelvormen die ten dienste staan van bedrijven. Bij corporate storytelling wordt vaak een verhaal gemaakt passend bij een specifiek bedrijf dat tot doel heeft medewerkers of klanten met elkaar en met het bedrijf te verbinden. In sommige gevallen is het mondeling vertellen hier ook een onderdeel van.
True stories
Waar de meeste vertellers bestaande of zelfverzonnen verhalen vertellen, zoals mythen, sagen, legenden, sprookjes, epische, historische of literaire verhalen enzovoort, vertellen sommigen zogeheten ‘true stories’, verhalen die de verteller echt zelf heeft meegemaakt. True story evenementen hebben vaak een zogeheten ‘open mic’, waar leden van het publiek hun eigen verhaal kunnen vertellen. Een locatie waar al vrij lang ‘true stories’ worden verteld is The Moth in New York, VS, maar ook in Nederland vinden zulke bijeenkomsten plaats.
Zie ook
Orale traditie
Referenties
Literatuur
Schrickx, Joost (2019). Storytelling – De weg naar het hart 1e dr. Stichting Pelicula, Amsterdam, 164 p. . Praktische gereedschappen, oefeningen en tips.
Bouma, Mieke (2010). Storytelling in 12 stappen. 1e dr
Tesselaar, Suzanne en Scheringa, Annet (2008). Storytelling handboek. 1e dr
Pellowski, Anne (1977) The World of Storytelling, RR Bowker Company,
Cultuur
Kunst
|
Literatuur
Schrickx, Joost (2019). Storytelling – De weg naar het hart 1e dr. Stichting Pelicula, Amsterdam, 164 p. . Praktische gereedschappen, oefeningen en tips.
Bouma, Mieke (2010). Storytelling in 12 stappen. 1e dr
Tesselaar, Suzanne en Scheringa, Annet (2008). Storytelling handboek. 1e dr
Pellowski, Anne (1977) The World of Storytelling, RR Bowker Company,
| 1 |
tips, handleiding, instructies
|
77 |
BusinessEntityType
|
122982
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Organisatiestructuur
|
Organisatiestructuur
|
Organisatiestructuur is de wijze waarop taken binnen een organisatie zijn verdeeld en de wijze waarop vervolgens afstemming tussen deeltaken tot stand is gebracht. Het heeft dus te maken met de verdeling van activiteiten over afdelingen en de taken van de werknemers. De organisatiekunde is de theorie van het opzetten van organisaties. De organisatiestructuur kan in kaart worden gebracht met een organisatieschema.
Algemeen
De organisatiestructuur dient als hulpmiddel voor een organisatie om de door haar gestelde doelen te bereiken. Het vraagstuk van wat de juiste organisatiestructuur is speelt met name in grote organisaties, waar zaken als taakverdeling, verdeling van verantwoordelijkheden en van bevoegdheden en daarmee samenhangend over het coördineren van die taken en verantwoordelijkheden van groot belang zijn.
Om zo'n verdeling tot stand te brengen is het noodzakelijk om een stabiele structuur te creëren. Dat wordt bereikt door afdelingen te vormen: departementalisatie. Herbert Simon geeft een tweetal decompositiecriteria voor de departementalisatie:
de communicatie binnen de delen moet groter zijn dan die tussen de delen onderling (hoe autonomer de groep des te lager de coördinatiekosten)
gelijke taken moeten in eigen functionele groepen worden ondergebracht
Het ontwerpen van organisaties kan ook anders beschreven worden, bijvoorbeeld met de theorieën van Mathieu Weggeman. Weggeman maakt een onderscheid naar een zestal ontwerpvariabelen voor een organisatiestructuur:
structuur
cultuur
systemen
strategie
managementstijl
personeel
Al deze categorieën moeten meegenomen worden in beslissingen over de organisatiestructuur
Organisatieontwerp
Organisatieontwerp betreft de keuze om een organisatie op een bepaalde manier in te delen. Is de organisatiestructuur eenmaal opgezet, dan kan deze structuur worden beoordeeld en beschreven. Naar organisatiestructuren kan worden gekeken vanuit verschillende gezichtspunten:
Organisatievormen
Organisatiedelen
Organisatietypen
Organisatievormen
Er bestaan verschillende soorten formele organisatievormen. Dit betreft enerzijds de invulling van de personele structuur, anderzijds ook de organisatie van de productie.
Lijnorganisatie: de eenvoudigste structuur, waarbij iedere medewerker één directe baas heeft (op de man of vrouw aan de top na). De baas heeft een x-aantal medewerkers, waarbij x dan de span of control is. Het aantal lagen tussen de werkvloer en de directeur is de depth of control
Lijn-staforganisatie: binnen de lijnorganisatie wordt ruimte gemaakt op een hoger niveau voor een gespecialiseerde staffunctionaris, die wel op hoger niveau meediscussieert, maar geen beslissingsbevoegdheid heeft.
Functionele organisatie: organisatievorm waarbij in de productie gelijksoortige bewerkingen bij elkaar zijn gebracht
Productgerichte organisatie: organisatievorm waarbij de productie rond gelijksoortige producten is georganiseerd
Geografische organisatiestructuur: organisatievorm waarbij de uitvoering naar geografische regio is opgedeeld
Matrixorganisatie: organisatievorm die is opgedeeld naar verschillende gezichtspunten, bijvoorbeeld naar productgroep en ook naar geografische regio. Een medewerker heeft dan twee bazen, namelijk het hoofd van de productgroep én het hoofd van de geografische regio. In de top dient dan afgesproken te zijn wat de zeggenschap is van ieder van de bazen, welke terreinen die zeggenschap bestrijkt
Projectorganisatie: organisatie van een project met projectmanagement
Netwerkorganisatie: dit zijn met name organisaties met grote aantallen hooggekwalificeerde medewerkers, waarbij de strategie met name in de onderhandelingen vorm moet krijgen, zoals maatschappen
Organisatiedelen
De theoreticus Henry Mintzberg onderscheidt in zijn Structures in Fives binnen een klassieke organisatiestructuur 5 basisonderdelen. Dit zijn:
Uitvoerende kern: de werkvloer, de mensen die het eigenlijke werk in het bedrijf doen
Strategische top: de directie, en in de grote multinationals niet alleen de top, maar ook de business-unit directies
Ondersteunende diensten: diensten zoals personeelszaken en facilitair management
Technostructuren: de planningsafdelingen, de afdelingen die de standaards voorschrijven
Middenkader: de managementlagen onder de top en boven de werkvloer
Aan de hand van deze vijf onderdelen beschrijft Mintzberg 7 organisatievormen:
Ondernemersorganisatie
Machineorganisatie
Professionele organisatie
Gedivisionaliseerde organisatie
Innovatieve organisatie
Zendingsorganisatie
Politieke organisatie
Organisatietypen
In het algemeen wordt een viertal organisatietypen onderscheiden. Het betreft hier een typologie op basis van ervaring, de eigenschappen horen bij elkaar. Belangrijkste indelingscriterium is de positionering van de sturing / macht binnen de organisatie:
Baas-gestuurd, eenvoudige organisaties: dit zijn met name de kleinere, jongere organisaties, aangestuurd door een oprichter met een sterk charisma. De organisatie steunt sterk op ideeën van haar oprichter
Macht- en regelgestuurd: de grotere / grote bedrijven bestaan veelal langer, zijn gestuurd door macht, maar ook door de regels die door een grote staf opgesteld worden. Dit kunnen de grote logge bureaucratieën zijn
Vraaggestuurde klantencratie: de macht- en regelgestuurde bedrijven kunnen ontwikkelen naar een model waar de klant / de markt de belangrijkste sturing geeft
Professiegestuurde meritocratie: de vaak kleinere bedrijven waar de individuele beroepsbeoefenaar de belangrijkste sturing voor de organisatie levert
Juridische organisatievormen
De organisatiestructuur van een bedrijf staat in principe los van de juridische structuur, die bepaald wordt door de rechtsvorm van het bedrijf. De simpelste rechtsvorm is het eenmansbedrijf. Een bedrijf kan ook uit één of meerdere vennootschappen bestaan. Ieder van de types heeft bepaalde rechten en plichten. In de wet is bijvoorbeeld de aansprakelijkheid vastgelegd evenals de verplichting om al dan niet de jaarresultaten te moeten publiceren.
Zie ook
Enterprisearchitectuur
Platte organisatiestructuur
Bedrijfsvorm
Bedrijfskunde
|
De organisatiestructuur van een bedrijf staat in principe los van de juridische structuur, die bepaald wordt door de rechtsvorm van het bedrijf. De simpelste rechtsvorm is het eenmansbedrijf. Een bedrijf kan ook uit één of meerdere vennootschappen bestaan. Ieder van de types heeft bepaalde rechten en plichten. In de wet is bijvoorbeeld de aansprakelijkheid vastgelegd evenals de verplichting om al dan niet de jaarresultaten te moeten publiceren.
| 2 |
bedrijfstype, rechtsvorm, waardeketen
|
6,220 |
URL
|
5717610
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rahlstedt%20Center
|
Rahlstedt Center
|
Het Rahlstedt Center is een overdekt winkelcentrum in de wijk Rahlstedt in het stadsdistrict Hamburg-Wandsbek. Het centrum dateert van 1983-1984
Ligging
Het centrum is gelegen in het winkelgebied van de wijk Rahlstedt. Aan de noordzijde grenst het centrum aan de voetgangersgebied Schweriner Strasse. Aan de oostzijde ligt een toegangsweg naar de parkeergarage van het centrum. De zuidzijde grenst aan de Mecklenburger Strasse. Aan de westzijde sluit het aan op bestaande bebouwing. Het complex heeft een overbrugging over het riviertje de Wandse.
Geschiedenis
Het Rahlstedt Center opende in 1983 haar deuren. In 2008-2010 werd het centrum gerenoveerd en uitgebreid door MFI in opdracht van eigenaar MEAG. De oppervlakte nam toe van 18.800 tot 23.000 m². De kosten van de renovatie en uitbreiding naar een ontwerp van Heine Architekten bedroegen € 45 miljoen. Na de verbouwing werd de naam gewijzigd van Center in Arcaden. In 2012 wijzigde de naam weer in Center.
Eigendom en beheer
Lange tijd was het complex eigendom van MEAG en werd het beheerd door IPH Handelsimmobilien In 2016 verkocht MEAG het centrum aan CBRE voor een bedrag van € 60 miljoen.
Gebruik
Het centrum heeft een oppervlakte van 23.000 m² en biedt onderdak aan zo'n 40 winkels en horecagelegenheden verdeeld over drie niveaus. De ankerhuurders van het centrum zijn supermarkten Edeka en Aldi, drogisterij Budnikowsky en H&M. Het centrum beschikt over een parkeerdek en een ondergrondse parkeergarage met in totaal 500 parkeerplaatsen. Daarnaast omvat het complex 3.100 m² woningen en 2.600 m² kantoorruimte.
Externe link
Officiële website
Bronnen
Bouwwerk in Hamburg
Winkelcentrum in Duitsland
|
Externe link
Officiële website
| 1 |
link, internetadres, verwijzing
|
5,521 |
Researcher
|
5162282
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan-Werner%20M%C3%BCller
|
Jan-Werner Müller
|
Jan-Werner Müller (Bad Honnef, 1970) is een Duitse politieke wetenschapper en hoogleraar aan de Princeton University in New Jersey.
Hij studeerde aan de Vrije Universiteit van Berlijn, aan University College London, aan St. Antony’s College van de University of Oxford en aan de Princeton University. Van 1996 tot 2003 was hij Fellow aan het All Souls College in Oxford, van 2003 tot 2005 Fellow aan het European Studies Centre van het St. Antony’s College.
Sinds 2005 doceert hij in Princeton "Politieke theorie" en "Ideeëngeschiedenis".
Müller was gastdocent aan het Collegium Budapest Instituut voor Innovatieve Studie, aan het Remarque Instituten van de New York University , aan het Centrum voor Europese Studies van de Harvard University, evenals aan het Robert Schuman Centre voor Innovatieve Studies van het Europese Universiteits Instituut in Florence.
Als gastdocent doceerde hij in Parijs aan de École des Hautes Études en Sciences Sociales en aan het Institut d’études politiques.
Müller is medeoprichter van het European College of Liberal Arts (ECLA) in Berlijn.
Definitie populisme
Müller noemt cruciaal voor de definitie van populisme dat populisten de pretentie hebben dat zij het "hele", het "echte" volk vertegenwoordigen. Die pretentie is volgens hem vals en anti-democratisch.
Müller polemiseert in zijn essays met politicologen die wel democratische potentie zien in populisme, zowel van rechts als van links.
Bibliografie
Another Country. German Intellectuals, Unification and National Identity. Yale University Press, New Haven CT, 2000.
A Dangerous Mind. Carl Schmitt in Post-War European Thought. Yale University Press, New Haven CT u. a. 2003, (Duitse uitgave: Ein gefährlicher Geist. Carl Schmitts Wirkung in Europa. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 2007.
Memory and Power in Post-War Europe. Studies in the Presence of the Past. Cambridge University Press, Cambridge, 2002. (als uitgever).
German Ideologies since 1945. Studies in the Political Thought and Culture of the Bonn Republic. Palgrave Macmillan, New York NY. (als uitgever).
Constitutional Patriotism. Princeton University Press, Princeton NJ, 2007 (Duitse uitgave): Verfassungspatriotismus. (editie Suhrkamp. 2612). Berlijn, 2010.
Contesting Democracy. Political Ideas in Twentieth-Century Europe. Yale University Press, New Haven CT, 2011, (Duitse Uitgave: Das demokratische Zeitalter. Eine politische Ideengeschichte Europas im 20. Jahrhundert. Suhrkamp, Berlin 2013.
Wo Europa endet. Ungarn, Brüssel und das Schicksal der liberalen Demokratie. Suhrkamp, Berlin 2013, ISBN 978-3-518-06197-8.[2]
Was ist Populismus? Ein Essay. Suhrkamp, Berlin 2016.
Duits politicoloog
|
Jan-Werner Müller (Bad Honnef, 1970) is een Duitse politieke wetenschapper en hoogleraar aan de Princeton University in New Jersey.
| 1 |
onderzoeker, wetenschapper, academisch publiek
|
7,602 |
Comment
|
355846
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ada%20Boerma-van%20Doorne
|
Ada Boerma-van Doorne
|
A.H. (Ada) Boerma-van Doorne (14 oktober 1947) is een Nederlands oud-burgemeester.
Levensloop
Boerma was een aantal jaren namens het CDA lid van de gemeenteraad van Winschoten. Ook was zij wethouder in dezelfde gemeente.
Van 2001 tot 2007 was Boerma burgemeester van Rozendaal, qua inwoners de kleinste gemeente van Gelderland en een van de weinige gemeenten met een, tijdens de periode van haar burgemeesterschap, geheel vrouwelijk college van burgemeester en wethouders.
Per 30 november 2007 werd ze benoemd tot burgemeester van Maasdriel. Op 19 juli 2010 stopte zij met deze werkzaamheden wegens gezondheidsproblemen, aldus een persbericht van de gemeente Maasdriel. Arno Frankfort nam hierna de taken waar als waarnemend burgemeester. Op 28 september 2010 gaf Boerma per brief uitleg over de aard van haar ziekte. In mei 2011 werd Dick de Cloe de waarnemend burgemeester en in juli 2012 maakte Boerma bekend per 1 oktober van dat jaar als burgemeester van Maasdriel met pensioen te gaan.
Opspraak
Boerma werd beschuldigd van het plegen van plagiaat door bij haar installatie in Maasdriel zinnen te gebruiken die afkomstig waren uit de toespraak die Thom de Graaf hield bij zijn ambstaanvaarding in Nijmegen. Na afloop bleek het Maasdrielse VVD-raadslid Cees Sips in eerste instantie onder de indruk en plaatste zijn complimenten op zijn website, maar daarop kreeg hij van Theo Kooijmans (voormalig raadslid voor Leefbaar Rheden) de reactie dat de citaten afkomstig waren van De Graaf. Naar aanleiding van de beschuldigingen gaf Boerma een persverklaring uit waarin zij ontkende dat er van plagiaat sprake was. Wel gaf zij toe dat zij "zich bij de samenstelling van haar speech deels heeft laten inspireren door teksten van anderen". De gemeenteraad van Maasdriel verbond geen consequenties aan de handelwijze van de burgemeester.
Verkiezingsuitslagen
Burgemeester van Maasdriel
Burgemeester van Rozendaal
Wethouder van een voormalige Nederlandse gemeente
CDA-politicus
Nederlands gemeenteraadslid
|
Opspraak
Boerma werd beschuldigd van het plegen van plagiaat door bij haar installatie in Maasdriel zinnen te gebruiken die afkomstig waren uit de toespraak die Thom de Graaf hield bij zijn ambstaanvaarding in Nijmegen. Na afloop bleek het Maasdrielse VVD-raadslid Cees Sips in eerste instantie onder de indruk en plaatste zijn complimenten op zijn website, maar daarop kreeg hij van Theo Kooijmans (voormalig raadslid voor Leefbaar Rheden) de reactie dat de citaten afkomstig waren van De Graaf. Naar aanleiding van de beschuldigingen gaf Boerma een persverklaring uit waarin zij ontkende dat er van plagiaat sprake was. Wel gaf zij toe dat zij "zich bij de samenstelling van haar speech deels heeft laten inspireren door teksten van anderen". De gemeenteraad van Maasdriel verbond geen consequenties aan de handelwijze van de burgemeester.
| 1 |
reactie, opmerking, commentaar
|
7,953 |
Report
|
2030683
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Geert%20Sanders
|
Geert Sanders
|
Gerardus Johannes Everardus Maria (Geert) Sanders (1942) is een Nederlands socioloog en emeritus hoogleraar aan de Rijksuniversiteit Groningen.
In 1977 promoveerde hij aan de Rijksuniversiteit Groningen op het proefschrift "Het gewone en het bijzondere van de homoseksuele leefsituatie : verslag van een vergelijkend onderzoek bij ruim 500 homo- en heteroseksuele jongens en meisjes". Van 1999 tot 2007 was hij hoogleraar "Organisatiekunde, in het bijzonder organisatiecultuur en interorganisationele samenwerking" aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hiernaast was hij directeur van de Stichting Ubbo Emmius Fonds voor relatiebeheer en fondswerving. Sindsdien is hij gasthoogleraar aan de Nyenrode Business Universiteit, waar hij doceert over organisatieculturen en veranderingsmanagement.
Publicaties
1977. Het gewone en het bijzondere van de homoseksuele leefsituatie : verslag van een vergelijkend onderzoek bij ruim 500 homo- en heteroseksuele jongens en meisjes. Proefschrift Groningen. Deventer : Van Loghum Slaterus.
1980. Met ELkaar Leren Omgaan : het Mello-project in de tweede klassen van twee scholen voor voortgezet onderwijs. Met John von Hebel. Bloemendaal : Nelissen.
1984. Mentoraat als uitdaging : een kwalitatieve analyse van de ervaringen van het Mello-project met mentoraatsontwikkeling in het voortgezet onderwijs. Met Bianca Kaatee. Enschede : SLO.
1987. Bedrijfscultuur: diagnose én beïnvloeding. Met Bram Neuijen. Assen : Van Gorcum.
2000. Spelen met doelen en kansen : over het creëren van partnerships en de lessen die hieruit zijn te trekken. Inaugurele rede Rijksuniversiteit Groningen.
2006. Fondsen werven : de relatiegerichte aanpak. Assen : Van Gorcum.
Nederlands socioloog
Hoogleraar aan de Rijksuniversiteit Groningen
Hoogleraar aan de Nyenrode Business Universiteit
|
In 1977 promoveerde hij aan de Rijksuniversiteit Groningen op het proefschrift "Het gewone en het bijzondere van de homoseksuele leefsituatie : verslag van een vergelijkend onderzoek bij ruim 500 homo- en heteroseksuele jongens en meisjes". Van 1999 tot 2007 was hij hoogleraar "Organisatiekunde, in het bijzonder organisatiecultuur en interorganisationele samenwerking" aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hiernaast was hij directeur van de Stichting Ubbo Emmius Fonds voor relatiebeheer en fondswerving. Sindsdien is hij gasthoogleraar aan de Nyenrode Business Universiteit, waar hij doceert over organisatieculturen en veranderingsmanagement.
| 1 |
rapport, verslag, rapportage
|
2,894 |
Attorney
|
1126385
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hartverscheurend
|
Hartverscheurend
|
Hartverscheurend is een Nederlandse film uit 1993 van Mijke de Jong met Mark Rietman, Marieke Heebink en André Arend van de Noord. De film is gebaseerd op een scenario van Jan Eilander en Mijke de Jong. De film heeft als internationale titels Love Hurts en Heart-rending.
Verhaal
Een film over twee mensen die niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen leven. Bob (Rietman) is een gesettelde advocaat en heeft met drie collega's een klein kantoor. Hij woont in een van de betere wijken van Amsterdam. Lou (Heebink) is een van de laatste stadsnomaden. Ze woont op een oude boot in het door 'yuppificatie' bedreigde oostelijke havengebied. Alleen wanneer ze vrijen of ruzie maken, vallen hun karakters samen. De ruzies oefenen een verlammende invloed uit op hun dagelijks leven: Bob verliest zich in zijn werk, Lou in excessief gedrag, terwijl haar wereld letterlijk en figuurlijk om haar heen wordt afgebroken. De film speelt zich af in het oude havengebied aan de oevers van het IJ te Amsterdam. Stadsvernieuwing, illegale immigranten en aids zijn de problemen van de jaren negentig die aan de orde komen.
Rolverdeling
|-
|||Lou
|-
|||Bob
|-
|||Johnny
|-
|||Marcia
|-
|||Kemal
|-
|||Maarten
|-
|||Cameraman
|-
|||Rechter
|-
|||Interviewer
|-
|||Ricardo
|-
|||Ober
|-
|||Geluidsman
|}
Prijzen/nominaties
de Swissair Juryprijs in Locarno, Zwitserland
derde prijs van de Jury der Jongeren op het Internationaal filmfestival van Locarno
1993, Prijs van de Nederlandse filmkritiek
Trivia
Het Amerikaanse vakblad Variety publiceerde een enthousiaste recensie van de film, waarin vooral de acteerprestaties van de twee hoofdpersonen werden geroemd.
Nederlandse film
Film uit 1993
Dramafilm
|
Een film over twee mensen die niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen leven. Bob (Rietman) is een gesettelde advocaat en heeft met drie collega's een klein kantoor. Hij woont in een van de betere wijken van Amsterdam. Lou (Heebink) is een van de laatste stadsnomaden. Ze woont op een oude boot in het door 'yuppificatie' bedreigde oostelijke havengebied. Alleen wanneer ze vrijen of ruzie maken, vallen hun karakters samen. De ruzies oefenen een verlammende invloed uit op hun dagelijks leven: Bob verliest zich in zijn werk, Lou in excessief gedrag, terwijl haar wereld letterlijk en figuurlijk om haar heen wordt afgebroken. De film speelt zich af in het oude havengebied aan de oevers van het IJ te Amsterdam. Stadsvernieuwing, illegale immigranten en aids zijn de problemen van de jaren negentig die aan de orde komen.
| 1 |
advocaat, juridisch dienstverlener, rechtsbijstand
|
8,597 |
SaleEvent
|
5605209
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Edgars%20%28warenhuis%29
|
Edgars (warenhuis)
|
Edgars is een in Johannesburg gevestigde detailhandelsonderneming met warenhuizen en speciaalzaken. De meer dan 200 winkels zijn met name in Zuid-Afrika. Daarnaast zijn er winkels in Namibië, Zambia en Botswana, evenals in de hoofdsteden eSwatini (Swaziland), Lesotho en Ghana. Het bedrijf werd in 1929 opgericht in Johannesburg, Zuid-Afrika en was eigendom van Edcon. Vanwege de economische moeilijkheden als gevolg van de COVID-19-pandemie werd het bedrijf te koop gezet en uiteindelijk verkocht aan Retailability.
Edgars Stores Limited is een afzonderlijk bedrijf dat de bedrijven in Zimbabwe exploiteert. De warenhuizen Edgars en Jet, evenals Edgars Financial Services en Carousel, de in Bulawayo gevestigde productietak vormen eveneens afzonderlijke takken.
Geschiedenis
Als onderdeel van Edcon werd Edgars in 2007 betrokken bij een noodlottige overname door de Amerikaanse private equity-onderneming Bain Capital Private Equity LP, die het moederbedrijf met schulden opzadelde net op het moment dat de economie een neergang doormaakte na de wereldwijde financiële crisis. In juni 2020 zette Edcon de keten in de uitverkoop. 7 juli 2020 werd aangekondigd dat Edcon een overnameovereenkomst had getekend met het in Durban gevestigde Retailability, dat 460 winkels in Zuid-Afrika exploiteert en eigenaar is van de merken Legit, Beaver Canoe en Style. Edcon had vier jaar eerder Legit aan Retailability verkocht.
In 2014 opende Edgars een nieuw winkelcentrum van 50.000 vierkante meter in Nairobi, Kenia . In 2018 introduceerde Edgars een nieuwe, grotere winkel van 8.000m² in de Fourways Mall in Johannesburg, met bomen, speelruimtes, een koffiebar, schoonheidssalons en een textielbedrukservice. Edgars promootte het nieuwe warenhuisconcept als "een centraal, met bomen omzoond stadsplein dat de zintuigen prikkeld".
In januari 2020 kondigde het aan zijn winkel van 6.000 vierkante meter in de chique Rosebank Mall in de buitenwijk Rosebank in Johannesburg te sluiten.
Zimbabwe
In 1946 betrad Edgars de markt in Zuid-Rhodesië (nu Zimbabwe). Het werd genoteerd aan de Southern Rhodesian Stock Exchange, nu de Zimbabwe Stock Exchange in 1974. In 2011 opende het een nieuwe winkel in het winkelcentrum Joina Centre in Harare. In 2019 werd een winkel geopend in Kadoma. Er zijn vier Edgars-winkels in Harare.
Er zijn vier Edgars-winkels in Harare.
Externe links
Officiële website
"What do future department stores look like? The big question that underpins the new Edgars' Fourways store design", "Retail Design", Design Partnership website
Zuid-Afrikaans bedrijf
Zuid-Afrikaans warenhuis
|
Geschiedenis
Als onderdeel van Edcon werd Edgars in 2007 betrokken bij een noodlottige overname door de Amerikaanse private equity-onderneming Bain Capital Private Equity LP, die het moederbedrijf met schulden opzadelde net op het moment dat de economie een neergang doormaakte na de wereldwijde financiële crisis. In juni 2020 zette Edcon de keten in de uitverkoop. 7 juli 2020 werd aangekondigd dat Edcon een overnameovereenkomst had getekend met het in Durban gevestigde Retailability, dat 460 winkels in Zuid-Afrika exploiteert en eigenaar is van de merken Legit, Beaver Canoe en Style. Edcon had vier jaar eerder Legit aan Retailability verkocht.
| 1 |
uitverkoop, kortingsactie, verkoop evenement
|
566 |
Volcano
|
1408245
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kozyrevka%20%28vulkaan%29
|
Kozyrevka (vulkaan)
|
De Kozyrevka (Russisch: Козыревка) of Kozyrevski (Козыревский) is een kleine afgeplatte schildvulkaan in het Russische schiereiland Kamtsjatka. De vulkaan stamt uit het Kwartair, is basalt-andesitisch van samenstelling en heeft een diameter van 10 kilometer en een oppervlakte van 72 km². De Kozyrevka is vernoemd naar de Poolse kozak Ivan Kozyrevski, die in de 17e eeuw de Koerilen ontdekte voor Rusland en een kaart maakte van Kamtsjatka.
De vulkaan bevindt zich aan de bron van de gelijknamige rivier, ten oosten van de rivier de Bystraja en op ongeveer 40 kilometer ten oosten van de Itsjinskaja Sopka. De Kozyrevka vormt onderdeel van het gelijknamige vulkanisch gebied Kozyrevski, waarvan ook de Achtang deel uitmaakt en dat is gelegen in het zuidelijk deel van het Centraal Gebergte. De vulkaan heeft een gemiddelde hoogte van 1000 meter en een maximale hoogte van 2015 meter (op oudere kaarten 2029 meter), waarmee de Kozyrevka het hoogste punt van het vulkanische gebied vormt.
Aan de top van de vulkaan bevindt zich een kleine stratovulkaan en door de zuidelijke helling breekt een in oost-westelijke richting verlopende keten van sintelkegels. Rondom de kleine stratovulkaan bevindt zich enig pyroclastisch materiaal. Vanuit een kleine krater loopt een kleine lavastroom naar beneden. Aan de zuidwestelijke helling bevindt zich een lavakoepel van 1783 meter hoog en een diameter aan de basis van 3,5 kilometer. Aan de top van deze lavakoepel, die het eindpunt vormt van de sintelkegelketen, bevindt zich een 800 meter brede sintelkegel met een relatieve hoogte van 180 meter.
Vulkaan in Kamtsjatka
Schildvulkaan
Tweeduizender
|
Aan de top van de vulkaan bevindt zich een kleine stratovulkaan en door de zuidelijke helling breekt een in oost-westelijke richting verlopende keten van sintelkegels. Rondom de kleine stratovulkaan bevindt zich enig pyroclastisch materiaal. Vanuit een kleine krater loopt een kleine lavastroom naar beneden. Aan de zuidwestelijke helling bevindt zich een lavakoepel van 1783 meter hoog en een diameter aan de basis van 3,5 kilometer. Aan de top van deze lavakoepel, die het eindpunt vormt van de sintelkegelketen, bevindt zich een 800 meter brede sintelkegel met een relatieve hoogte van 180 meter.
| 5 |
vulkaan, stratovulkaan, vulkanisme
|
1,370 |
FoodEstablishment
|
5727845
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/La%20Provence
|
La Provence
|
La Provence is een restaurant in Driebergen-Rijsenburg, opgericht in 1974 door Anton en Wenny van Alten. De huidige eigenaar en chef-kok is zoon André van Alten en zijn partner Tanja Klok. Sinds 2011 heeft de eetgelegenheid een Michelinster.
Locatie
Het restaurant is gelegen in het centrum van Driebergen-Rijsenburg aan de Hoofdstraat, naast de Grote Kerk. De locatie kent een rijke culinaire historie. Eind jaren 60 was er een automatiek gevestigd met producten uit onder andere een slagerij van de opa van André. In 1962 opende de vader van André van Alten in het pand een cafetaria. In 1974 werd het restaurant omgebouwd tot bistro en kreeg het de naam La Provence.
Geschiedenis
Ontstaan
Een carrière als kok was niet direct weggelegd voor Anton van Alten, zijn vader was slager en hem opvolgen was het meest voor de hand liggend. Ondanks dat Anton zelfs nog een opleiding heeft gevolgd koos hij voor de sport. Een auto-ongeluk maakte echter een einde aan zijn droom. Hierna vertrok hij naar Parijs en werkte daar in enkele restaurants. Bij terugkomst in Nederland volgde Anton een horeca-opleiding en werkte hij bij Het wapen van Driebergen.
In de jaren daarna nam Anton van Alten een cafetaria over, waar hij in 1974 restaurant La Provence opende. Een pijpenla met zware eikenhouten stoelen waren het decor van de bistro met hoogwaardige Franse gerechten op de kaart. Anton van Alten stond in de keuken en zijn echtgenote Wenny in de bediening van de eetgelegenheid.
Vanaf 1995
De zoon van Anton: André van Alten is op jonge leeftijd al in de keuken van zijn vader te vinden. Ook hij ambieerde aanvankelijk een sportcarrière en speelde squash op hoog niveau en deed mee aan verschillende kampioenschappen. Uiteindelijk koos André alsnog voor de potten en pannen. In 1995 nam André van Alten het restaurant over van zijn ouders. De uitstraling van het restaurant was tot de verbouwing donker door onder andere de houten vloer en plafond. Medio 2008 is het restaurant verbouwd naar een modernere sfeer.
Erkenning
De eetgelegenheid werd in 2011 onderscheiden met een Michelinster. In 2023 kende GaultMillau het restaurant 17 van de 20 punten toe, een half punt hoger dan in 2022. De Nederlandse restaurantgids Lekker heeft La Provence ook al jaren genoteerd in hun top 100. In de editie van 2013 was de eetgelegenheid de hoogste nieuwe binnenkomer in het magazine. De hoogste notering is in 2019 op plaats 71 van de beste restaurants in Nederland. In 2023 stond La Provence op de 79ste plaats.
Trivia
Op 20 april 1975 brak brand uit in het restaurant, er vielen geen gewonden.
Zie ook
Lijst van Nederlandse restaurants met een Michelinster
Driebergen-Rijsenburg
Restaurant met Michelinster
|
Erkenning
De eetgelegenheid werd in 2011 onderscheiden met een Michelinster. In 2023 kende GaultMillau het restaurant 17 van de 20 punten toe, een half punt hoger dan in 2022. De Nederlandse restaurantgids Lekker heeft La Provence ook al jaren genoteerd in hun top 100. In de editie van 2013 was de eetgelegenheid de hoogste nieuwe binnenkomer in het magazine. De hoogste notering is in 2019 op plaats 71 van de beste restaurants in Nederland. In 2023 stond La Provence op de 79ste plaats.
| 5 |
restaurant, eetgelegenheid, horecazaak
|
10,873 |
ImageGallery
|
2178294
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Imogen%20Cunningham
|
Imogen Cunningham
|
Imogen Cunningham (Portland, 12 april 1883 - San Francisco, 24 juni 1976) was een Amerikaans fotografe en wordt beschouwd als een der belangrijkste vrouwelijke fotografen van de twintigste eeuw.
Leven en werk
Cunningham begon met haar fotografisch werk tijdens haar studie aan de Universiteit van Washington in 1901. Ze werd geïnspireerd door de picturalistische fotografe Gertrude Käsebier en begon te werken voor indianenfotograaf Edward S. Curtis, bij wie ze veel kennis opdeed over drukmethoden. In 1909 volgde ze een studie aan de 'Technische Hochschule Dresden'. Tijdens dit oponthoud in Europa maakte ze ook contact met de bekende fotografen Alvin Langdon Coburn en Alfred Stieglitz, die haar verder inspireerden. Kort na haar terugkeer in de Verenigde Staten opende ze een studio in Seattle en verwierf snel bekendheid met haar portretten en picturalistische foto’s. Later huwde ze de kunstenaar Roi Partridge, kreeg drie kinderen en verhuisde naar San Francisco.
In 1932 richtte Cunningham samen met onder anderen Ansel Adams, Sonya Noskowiak, Willard van Dyke en Edward Weston de fotoclub Groep f/64 op, die het belang van detail en nauwkeurigheid in de fotografie propageerde en vooral ook het gebruik van scherptediepte. Edward Weston had eerder al een aantal van haar botanische foto’s (een favoriet onderwerp van Cunningham) genomineerd voor de befaamde expositie Film und Foto in Stuttgart (1929).
Midden jaren dertig scheidde Cunninham van Partridge, leefde een periode in Oakland en daarna weer in San Francisco. Daar opende ze een fotostudio waar ze tal van bekende sterren fotografeerde, zoals James Cagney, Cary Grant, Joan Blondell en Upton Sinclair. Vanaf de jaren veertig werkte ze ook veelvuldig voor tijdschriften en magazines. Ze doceerde aan de 'California School of Fine Arts'.
Tot op hoge leeftijd bleef Cunningham actief als fotografe. Ze overleed in 1976 op 93-jarige leeftijd.
Galerij
Externe links
Imogen Cunningham Trust
Biografie
Uitgebreide website over Cunningham
Uitgebreide fotogalerij
Amerikaans fotograaf
|
Externe links
Imogen Cunningham Trust
Biografie
Uitgebreide website over Cunningham
Uitgebreide fotogalerij
| 1 |
fotogalerij, afbeeldingsgalerij, beeldengalerij
|
10,448 |
Residence
|
2301261
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hereweg%20126%20en%20130%20%28Groningen%29
|
Hereweg 126 en 130 (Groningen)
|
De panden Hereweg 126 en 130 in Groningen zijn twee vrijwel identieke directeurswoningen in eclectische stijl, behorend bij de voormalige Cellulaire Strafgevangenis (thans: Van Mesdagkliniek). Ze zijn samen aangewezen als rijksmonument.
Beschrijving
De beide vrijstaande woningen, die rond 1885-1890 werden gebouwd, staan aan de oostkant van de Hereweg ter weerszijden van het hoofdgebouw van de Van Mesdagkliniek. Wie ze heeft ontworpen, is niet bekend. De noordelijke woning (Hereweg 126) was bedoeld voor de directeur van de gevangenis, de zuidelijke voor de adjunct-directeur. De panden zijn inmiddels in gebruik bij de Van Mesdagkliniek.
De woningen zijn beide gebouwd op een rechthoekig grondplan en bestaan uit één bouwlaag onder een zadeldak, dat is belegd met grijze dakpannen. Ze hebben aan de voorzijde vier traveeën brede gepleisterde topgevels, waarop schijnvoegen zijn aangebracht. Op de begane grond hebben de panden elk vier rechtgesloten vensters, die zijn voorzien van hardstenen onderdorpels en houten jaloezieën en waarboven met pleister de aanwezigheid van strekken wordt gesuggereerd. Boven in de voorgevel bevindt zich in het midden een rondboogvenster, gevat in een in pleisterwerk uitgevoerde omlijsting, die aan de bovenkant is gesloten door gestuct lijstwerk. Boven dit venster zit een smeedijzeren muuranker.
De beide directeurswoningen zijn aangewezen als rijksmonument vanwege hun "architectuurhistorisch en typologisch belang" en omdat ze worden beschouwd als "functioneel onderdeel van het complex van de cellulaire gevangenis".
Coördinaten
Nr. 126:
Nr. 130:
Woning in Groningen (stad)
Rijksmonument in Groningen (stad)
Herenhuis in Nederland
|
De beide vrijstaande woningen, die rond 1885-1890 werden gebouwd, staan aan de oostkant van de Hereweg ter weerszijden van het hoofdgebouw van de Van Mesdagkliniek. Wie ze heeft ontworpen, is niet bekend. De noordelijke woning (Hereweg 126) was bedoeld voor de directeur van de gevangenis, de zuidelijke voor de adjunct-directeur. De panden zijn inmiddels in gebruik bij de Van Mesdagkliniek.
| 2 |
woning, verblijfplaats, residentie
|
2,931 |
BroadcastEvent
|
2577543
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hollands%20Glorie%20%28radioprogramma%29
|
Hollands Glorie (radioprogramma)
|
Hollands Glorie was een Nederlands radioprogramma van de AVRO dat van 1976 tot en met 1989 werd uitgezonden op Hilversum 3, later Radio 3, op maandagmiddag van 12:00 tot 14:00 uur.
Het programma, dat veel aandacht schonk aan het Nederlandse lied, zowel Nederlandstalig als anderstalig, werd gepresenteerd door Krijn Torringa en geproduceerd door Piet Wielinga later Reinout Weidema.
Een vast onderdeel van het programma was het spelletje Toontje hoger waarbij kandidaten de opdracht moesten geven de plaat steeds handmatig, later met een apparaat, van stilstand naar 45 (of soms 33 of zelfs 78) toeren te draaien net zo lang totdat de plaat de juiste snelheid had bereikt waarbij de kandidaten de woorden hoger of lager konden roepen.
De kandidaat had hier 45 seconden de tijd voor en kon dan een prijs winnen indien de plaat binnen die tijd op de juiste snelheid draaide. Dan klonk of het antwoord goed of fout was.
Het idee van Toontje hoger was ontstaan nadat er eerst was geëxperimenteerd met stemmen van politici die sneller of langzamer werden gedraaid en men moest raden wie deze waren.
Om 12:30 en 13:30 uur was er de actualiteitenrubriek AVRO's Radiojournaal.
De laatste jaren werd het programma vaak live vanuit een school ergens in het land uitgezonden met liveoptredens van artiesten. Ook werd hierbij Toontje hoger met leerlingen van de school gespeeld in plaats van met luisteraars thuis.
Op maandag 25 september 1989 was de laatste uitzending bij de AVRO op Radio 3.
Trivia
In het satirische programma Pisa/Verona, in het onderdeel de verpleegster/radio Perfecto van Henk Spaan en Harry Vermeegen, werd door Arie Boksbeugel (Ferry de Groot) een persiflage op Toontje hoger uitgezonden als Toontje lager.
Radioprogramma van Hilversum 3
Radioprogramma van 3FM
Muziekprogramma op radio
Radioprogramma van de AVRO
Radiospelprogramma
|
Op maandag 25 september 1989 was de laatste uitzending bij de AVRO op Radio 3.
| 1 |
uitzending, live-evenement, broadcast
|
2,370 |
Bridge
|
4893135
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Van%20der%20Pekbrug
|
Van der Pekbrug
|
De Van der Pekbrug (brug 995) is een vaste brug in Amsterdam-Noord.
De brede brug met een oppervlak van 900 m² overspant het Buiksloterkanaal met haar Ranonkelkade. Ze verzorgt daarmee de verbinding tussen de Van der Pekstraat in de Van der Pekbuurt met de deels nieuwe stadswijk Overhoeksbuurt met haar Docklandsweg.
In verband met de ontwikkeling van de omgeving van de A'DAM Toren en EYE Filmmuseum tot woon-/winkelwijk vond de gemeente Amsterdam het noodzakelijk een aantal (extra) verbindingen te maken met die dan nog aanstaande wijk. Korth Tielens Architecten werd gevraagd een brug te leveren met een modern karakter, maar die toch teruggreep op de oude industrie en woonwijken. Het architectenbureau kwam met een vaste brug, die geschikt is voor alle verkeer. Het noordelijk deel van de brug heeft een voetpad westwaarts en een rijbaan voor tweerichtingsverkeer. Dan volgt een doorkijk naar het onderliggende water. Het zuidelijk, tweede, deel van de brug kent alleen een voet- en fietspad. De brug heeft daarbij naar het westen toe een licht klimmend karakter (4,5%). De betonnen overspanning bestaat uit prefab liggers, die liggen op casing-draaipalen, maar wat voor het oog het midden houdt tussen pijlers en jukken van hetzelfde materiaal. De bovenbouw bestaat eveneens uit beton, maar dat is omhuld door wat lijkt op baksteen, maar in wezen voormalige stukgehakte basaltstenen in allerlei grijstinten zijn van een Zeeuwse kustlijn. Vanaf mei 2016 reed Buslijn 38 over de brug.
De brug werd opgeleverd in april van 2016 en had toen al haar naam. De brug werd vernoemd naar Jan Ernst van der Pek, naamgever dus van straat, wijk en brug.
Brug in Amsterdam-Noord
|
In verband met de ontwikkeling van de omgeving van de A'DAM Toren en EYE Filmmuseum tot woon-/winkelwijk vond de gemeente Amsterdam het noodzakelijk een aantal (extra) verbindingen te maken met die dan nog aanstaande wijk. Korth Tielens Architecten werd gevraagd een brug te leveren met een modern karakter, maar die toch teruggreep op de oude industrie en woonwijken. Het architectenbureau kwam met een vaste brug, die geschikt is voor alle verkeer. Het noordelijk deel van de brug heeft een voetpad westwaarts en een rijbaan voor tweerichtingsverkeer. Dan volgt een doorkijk naar het onderliggende water. Het zuidelijk, tweede, deel van de brug kent alleen een voet- en fietspad. De brug heeft daarbij naar het westen toe een licht klimmend karakter (4,5%). De betonnen overspanning bestaat uit prefab liggers, die liggen op casing-draaipalen, maar wat voor het oog het midden houdt tussen pijlers en jukken van hetzelfde materiaal. De bovenbouw bestaat eveneens uit beton, maar dat is omhuld door wat lijkt op baksteen, maar in wezen voormalige stukgehakte basaltstenen in allerlei grijstinten zijn van een Zeeuwse kustlijn. Vanaf mei 2016 reed Buslijn 38 over de brug.
| 7 |
brug, civiele structuur, overspanning
|
3,094 |
HealthClub
|
2111751
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/200%20Riverside%20Boulevard%20At%20Trump%20Place
|
200 Riverside Boulevard At Trump Place
|
200 Riverside Boulevard At Trump Place is een wolkenkrabber in New York. De woontoren, die staat aan 200 Riverside Boulevard in Manhattan in de wijk Riverside South, werd in 1999 opgeleverd.
Ontwerp
200 Riverside Boulevard At Trump Place is 149,81 meter hoog, telt 46 verdiepingen en heeft een oppervlakte van ongeveer 60.000 vierkante meter. Het bevat 377 appartementenen is ontworpen door Philip Johnson en Costas Kondylis Architects PC. De toren staat op de noordwestelijke hoek van een grotere basis en bevat onder andere een fitnesscentrum, een zwembad en een dakterras.
Wolkenkrabber in New York (stad)
|
Ontwerp
200 Riverside Boulevard At Trump Place is 149,81 meter hoog, telt 46 verdiepingen en heeft een oppervlakte van ongeveer 60.000 vierkante meter. Het bevat 377 appartementenen is ontworpen door Philip Johnson en Costas Kondylis Architects PC. De toren staat op de noordwestelijke hoek van een grotere basis en bevat onder andere een fitnesscentrum, een zwembad en een dakterras.
| 1 |
sportschool, fitnesscentrum, gezondheidsclub
|
11,272 |
BedType
|
925796
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bivacco%20Regondi-Gavazzi
|
Bivacco Regondi-Gavazzi
|
Het Bivacco Regondi-Gavazzi is een hut in de Alpen van Italië die dient als rustplaats of overnachtingsplaats bij het bergbeklimmen. De hut ligt in het Val di Ollomont in Valle d'Aosta op 2590 meter hoogte aan de voet van de Mont Gelé en de Mont Morion. De houten hut is onbemand en heeft 16 slaapplaatsen.
De hut kan bereikt worden vanuit Ollomont via Col Cornet of vanuit Glassier en Conca di By.
De hut kan als hoogtepunt van een eendaagse wandeling gebruikt worden, maar ook zijn er wandelingen/beklimmingen vanuit de berghut die gecombineerd kunnen worden met een overnachting in de hut.
Wandelingen
Fenêtre Durand en Cabane de Charion (Zwitserland) 2
Via Lago di By en Champillon naar Rey 2
Via Bivacco Savoie naar Glassier 3
Via Rifugio Amianthe naar Glassier 4
Beklimmingen
Mont Gelé (3518 m) via Col du Mont Gelé PD
Mont Morion (3412 m) AD
Externe links
Bivacco Regondi-Gavazzi
Bivacco Regondi-Gavazzi
Berghut in Italië
Bouwwerk in Valle d'Aosta
Ollomont
Berghut in de Alpen
|
Het Bivacco Regondi-Gavazzi is een hut in de Alpen van Italië die dient als rustplaats of overnachtingsplaats bij het bergbeklimmen. De hut ligt in het Val di Ollomont in Valle d'Aosta op 2590 meter hoogte aan de voet van de Mont Gelé en de Mont Morion. De houten hut is onbemand en heeft 16 slaapplaatsen.
| 1 |
slaapplaats, bedconfiguratie, ligoptie
|
3,130 |
JoinAction
|
4838937
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wereldkampioenschap%20ijshockey%20vrouwen%202012
|
Wereldkampioenschap ijshockey vrouwen 2012
|
Het wereldkampioenschap ijshockey vrouwen 2012 was het 14e wereldkampioenschap ijshockey voor vrouwen in de hoogste divisie en werd gespeeld van 7 tot en met 14 april 2012 in de Verenigde Staten. De speellocaties waren de Cairns Arena en het Gutterson Fieldhouse, beide in Burlington. De groepswedstrijden van de Amerikaanse ploeg, de halve finale, de wedstrijd om de 3e plaats en de finale werden in het Gutterson Fieldhouse gespeeld.
Het deelnemersveld bestond uit de nummers 1 tot en met 7 van het vorige wereldkampioenschap in 2011 en de winnaar van Divisie 1 2011, Duitsland. Wereldkampioen werd Canada met een 5-4 overwinning in de finale op de Verenigde Staten. De nummers 1 tot en met 7 plaatsten zich voor het volgende wereldkampioenschap in 2013. Degradant was nummer 8 Slowakije als verliezer van de best of three om de 7e plaats.
Wedstrijdformule
De nummers 1 tot en met 4 van het vorige wereldkampioenschap werden in groep A ingedeeld en de andere vier landen in groep B. In beide groepen werd een rond toernooi gespeeld. De nummers 1 en 2 van groep A gingen rechtstreeks door naar de halve finale. In de kwartfinale speelde de nummer 3 van groep A tegen de nummer 2 van groep B en de nummer 4 van groep A tegen de nummer 1 van groep B. De winnaars daarvan speelden in de halve finale tegen de nummers 1 en 2 van groep A en de verliezers om de 5e plaats. De winnaars van de halve finale speelden de finale en de verliezers om de 3e plaats. De nummers 3 en 4 van groep B speelden een best of three competitie om de 7e plaats en klassenbehoud.
Kleurenschema in tabellen
Groep A
Tabel
Wedstrijden
7 april
- 5 – 4 (0-2, 2-0, 3-2)
- 9 – 2 (5-0, 1-2, 3-0)
8 april
- 3 – 2 (1-0, 1-1, 1-1)
- 9 – 0 (2-0, 2-0, 5-0)
10 april
- 14 – 1 (6-0, 5-0, 3-1)
- 0 – 11 (0-2, 0-6, 0-3)
Groep B
Tabel
Wedstrijden
7 april
- 1 – 5 (0-1, 1-1, 0-3)
- 2 – 3 (1-1, 1-2, 0-0)
8 april
- 2 – 1 (0-0, 0-0, 1-1 - 1-0)
- 2 – 1 (1-0, 0-1, 1-0)
10 april
- 2 – 3 (1-1, 0-0, 1-2)
- 2 – 4 (0-1, 1-2, 1-1)
Best of three om de 7e plaats
11 april
- 2 – 1 (0-1, 1-0, 0-0 - 0-0 - 1-0)
13 april
- 1 – 3 (0-1, 0-1, 1-1)
Competitie om de 1e t/m 6e plaats
Kwartfinale
11 april
- 2 – 5 (1-2, 1-3, 0-0)
- 2 – 1 (2-0, 0-0, 0-1)
Wedstrijd om de 5e plaats
13 april
- 1 – 2 (0-1, 0-0, 1-0 - 0-1)
Wedstrijd om de 3e plaats
14 april
- 6 – 2 (2-2, 1-0, 3-0)
Halve finale
13 april
- 5 – 1 (2-0, 1-1, 2-0)
- 10 – 0 (3-0, 3-0, 4-0)
Finale
14 april
- 4 – 5 (1-1, 2-2, 1-1 - 0-1)
Eindstand
Externe links
Uitslagen op de officiële website
Uitslagen op hockeyarchives.info
Wereldkampioenschap ijshockey vrouwen
IJshockey in 2012
IJshockey in de Verenigde Staten
Sport in Vermont
IJshockey
|
Wedstrijdformule
De nummers 1 tot en met 4 van het vorige wereldkampioenschap werden in groep A ingedeeld en de andere vier landen in groep B. In beide groepen werd een rond toernooi gespeeld. De nummers 1 en 2 van groep A gingen rechtstreeks door naar de halve finale. In de kwartfinale speelde de nummer 3 van groep A tegen de nummer 2 van groep B en de nummer 4 van groep A tegen de nummer 1 van groep B. De winnaars daarvan speelden in de halve finale tegen de nummers 1 en 2 van groep A en de verliezers om de 5e plaats. De winnaars van de halve finale speelden de finale en de verliezers om de 3e plaats. De nummers 3 en 4 van groep B speelden een best of three competitie om de 7e plaats en klassenbehoud.
| 10 |
deelnemen, groep, evenement
|
12,127 |
Landform
|
47250
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rivierduin
|
Rivierduin
|
Een rivierduin is een duin dat ontstaan is door zandafzetting door een rivier. Dit zand gaat, wanneer het droog is en het waait, stuiven. Dit opgewaaide zand vormt een heuvel met een eigen biotoop.
Oude duinen
De rivierduinen in het dal van de Oude IJssel zijn in de laatste ijstijd gevormd door het uitstuiven van het zand uit de droge rivierbedding. Voorbeelden van die tot 15 meter hoge duinen zijn onder meer de Paasberg bij Terborg en de Kruisbergse bossen bij Doetinchem. Natuurgebied de Donderberg bij Beesel bestaat uit oude rivierduinen bij de Maas.
Diverse buurtschappen rondom Zwolle, waaronder Spoolde, liggen op rivierduinen die zijn gevormd in het Preboreaal, een etage van het Holoceen.
Duinvorming
Een van de weinige plekken in Nederland waar het riviersysteem nog tot duinvorming kan komen is in de Millingerwaard, een natuurgebied aan de Waal. Daar zijn eind twintigste eeuw de natuurlijke omstandigheden hersteld die nodig zijn om door de rivier aangevoerd zand tot duinen op te werpen.
Donken
Een donk is een rivierduin waarvan de top nog boven de klei/veenlaag uitsteekt.
Landvorm
Duin
|
Landvorm
Duin
| 1 |
landvorm, geologische structuur, natuurlijke formatie
|
2,781 |
SpreadsheetDigitalDocument
|
538929
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kommagescheiden%20bestand
|
Kommagescheiden bestand
|
Een kommagescheiden bestand, of CSV-bestand, in het Engels comma-separated values, is een specificatie voor tabelbestanden. De term moet niet te letterlijk genomen worden, want varianten, zoals met een puntkomma als scheidingsteken, worden ook zo genoemd.
Het CSV-formaat is een eenvoudig en oud databaseformaat. Het bestaat enkel uit tekstgegevens, waardoor het gemakkelijk geïmplementeerd (lezen en/of schrijven) kan worden en een brede verspreiding kent. Waarden worden in principe gescheiden door komma's, en regels door het nieuweregelteken.
Dit soort bestanden wordt vaak gebruikt om de inhoud op te slaan van logboeken, firewalls of tabellen met daarin de gegevens van mutaties of transacties (zoals die op een bankrekening of met een OV-chipkaart).
Deze gegevens kunnen in een rekenblad- of een databaseprogramma worden ingelezen voor presentatie op een beeldscherm als tabel, en voor verdere verwerking.
Instanties die overzichten van transacties beschikbaar stellen aan klanten, bijvoorbeeld banken en openbaarvervoerbedrijven, bieden vaak de keus tussen pdf en csv. Pdf geeft één vast overzicht, csv kan met behulp van de genoemde programma's ook gebruikt worden voor selectie, sortering, berekeningen, enz.
Voorbeeld
De bovenstaande tabel in een rekenblad kan met de optie "celinhoud opslaan als weergegeven" worden opgeslagen als het volgende CSV-bestand:
jaar,merk,type,omschrijving,prijs
1997,Ford,E350,"airco, abs, moon","3000,00"
1999,Chevy,"Type ""Extended Edition""",,"4900,00"
1996,Jeep," Grand Cherokee ","IS VERKOCHT!air, moon roof, loaded","4799,00"
Het bovenstaande illustreert de volgende regels:
Velden met een komma, aanhalingstekens (") of regel-einden, en velden die met een spatie beginnen of eindigen, worden omsloten door aanhalingstekens.
Aanhalingstekens binnen een veld worden verdubbeld.
Aanhalingstekens om getallen met cijfers achter de komma zijn niet nodig als een puntkomma als scheidingsteken wordt gebruikt.
Bij het laden van dit bestand met de optie "Veld met aanhalingsteken als tekst opmaken" uitgevinkt geeft weer de bovenstaande tabel, met de laatste kolom van het type getal, met dien verstande dat deze dan nog verder moet worden opgemaakt door aan te geven dat twee cijfers achter de komma gewenst zijn.
De precieze werking, waaronder de beschikbaarheid en details van de opties, kunnen van het rekenbladprogramma afhangen.
Het opslaan als CSV-bestand van een rekenblad met een kolom met opmaak valuta kan met de optie "celinhoud opslaan als weergegeven" niet direct omkeerbaar zijn. Dit doet zich voor als bij het teruglezen van het CSV-bestand een bedrag met bijvoorbeeld een euroteken als tekst wordt opgevat.
Varianten
Nederlandstalige spreadsheet-programma's gebruiken vaak de puntkomma als scheidingsteken, omdat de komma als decimaalteken en eventueel de punt als cijfergroeperingssymbool (duizend-separator) wordt gebruikt. Dit voorkomt dat er steeds aanhalingstekens om geldbedragen nodig zijn.
Spreadsheet-programma's zijn vaak voorzien van een wizard die helpt bij het inlezen van tekstbestanden waar de kolommen door een bepaald teken zijn gescheiden. Onder het voorbeeld is te zien hoe bijvoorbeeld een komma in een getal wordt 'behandeld' in een kommagescheiden bestand.
Bij het op het klembord kopiëren van een gerenderde html-tabel en plakken in een teksteditor ontstaat een variant van een kommagescheiden bestand, met het tab-karakter als scheidingsteken. Zowel bij rechtstreeks plakken van het klembord als bij het plakken van dit bestand in een spreadsheet, wordt de tabel daarnaar overgebracht.
In sommige code en tekst editors zoals Visual Studio Code, IntelliJ, Notepad++, CudaText wordt syntax highlighting voor CSV bestanden ondersteund. Hierdoor krijgt de tekst van elke kolom een andere keur zodat de gegevens makkelijker te lezen en te bewerken zijn, zonder het te hoeven openen in een spreadsheet programma.
Nieuweregelteken
Soms worden in een kommagescheiden bestand tabelregels slechts gescheiden door line feed, terwijl dat bestand gebruikt wordt voor het overbrengen van een tabel naar een systeem dat carriage return line feed vereist als nieuweregelteken. Bekeken in een teksteditor staan de tabelregels dan niet op aparte regels. Voor het spreadsheetprogramma is de linefeed vaak toch voldoende, zodat de overbrenging wel werkt.
Tekenset
Als tekenset wordt vaak UTF-8 gebruikt. Voor het nieuweregelteken, de komma of ander gebruikelijk scheidingsteken, de aanhalingstekens en de getallen maakt het niet uit of UTF-8, Windows-1252 (ANSI) of ISO-8859-1 wordt gebruikt, maar voor teksten waar bijvoorbeeld een euroteken of letters met diakritische tekens voorkomen wel. In een programma dat een csv-bestand laadt kan vaak aangegeven worden welke tekenset gebruikt is.
Externe links
The Comma Separated Value (CSV) File Format
RFC 4180 met CSV definitie bij IETF
Bestandsformaat
|
Deze gegevens kunnen in een rekenblad- of een databaseprogramma worden ingelezen voor presentatie op een beeldscherm als tabel, en voor verdere verwerking.
| 1 |
spreadsheet, werkblad, rekenblad
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.