author
stringclasses 244
values | pl_number
float64 1
1k
| pl_head
stringlengths 6
90.1k
| salutation
stringlengths 0
29k
| text
stringlengths 0
1.51M
| notes
stringlengths 0
109k
| brackets
stringlengths 0
207k
| author_viaf_link
stringclasses 243
values | recipients
listlengths 0
0
| date
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Bernardus Claraevallensis
| 261 |
EPISTOLA CCLXI. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM. Abbatem Sancti Urbani, ob susceptum militem Templï censuris subjectum, absolvi petit.
|
Unus de militibus Templi voluit monachari in Ordine nostro: nec defuerunt de nostris, qui ei in tali voluntate assentirent. Sed cum non auderent eum in suis claustris recipere, quoniam non licebat, occulte eum duxerunt ad quamdam abbatiam, quae dicitur Vallis, mandantes et suggerentes abbati, ut nigrum habitum de alio Ordine monachorum faceret ei tradi; et sic eum reciperent, nostrumque illi darent. Et factum est ita. Res nobis innotuit, et per nos delata ad capitulum est. Capituli decreto frater ille foras missus est. At fratres de Templo minime hoc contenti, litteras nihilominus a vestra majestate episcopo Catalaunensi attulerunt, quibus abbatem Sancti Urbani ab introitu ecclesiae suspenderet, donec se vestro conspectui praesentaret. Inde est quod abbas de Vallibus, quo rogante ille hoc fecit, nil mali suspicatus, compulsus est in magna anxietate animi fratrem latorem praesentium mittere ad pedes misericordiae vestrae, ut qui per eum intricatus est, per eum expediatur: si tamen hoc tam ipse, quam etiam nos alii filii vestri, a vestra sancta Paternitate potuerimus promereri.
|
(nam is est qui militi
habitum tradiderat)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 262 |
261 EPISTOLA CCLXII. AD EUMDEM PRO MONACHIS MOSOMENSIBUS.
|
Non possum deesse domino Remensi in petitione sua, praesertim cum digna sit exauditu. Rogamus proinde, et omni instantia supplicamus pro pauperibus monachis Mosomensibus, ut ab oppressione quam sustinent, sicut per latorem praesentium nosse poteritis, citius liberentur, et ab eis injuriae sive calumniae malignantium in manu vestra valida propulsentur. Hoc enim est pro quo pauperes de longe miserunt clamantes ad vos. Jam quale responsum a vobis oporteat reportari, doceat vos amantium tam justitia, quam paupertas; et praefati viri, qui pro eis intervenit, et vos non parum diligit, reverentia.
|
[ al. add. denuo]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 263 |
EPISTOLA CCLXIII. EPISCOPO SUESSIONENSI PRO ABBATE CAZIACENSI.
|
Porrexeram preces, cum possem forte jubere, et me putaveram exuaditum. Sed quia comperi non ita esse, mihi videor non jam simpliciter fore communiterque petendum, sed clamandum in vociferatione: neque enim tenuiter seu aequanimiter fero repulsam, quam hactenus expertus non sum. Facite itaque quod debetis, facite quod soletis: nam consuetudo debitorem vos fecit. Facite, inquam, etsi non quia rogamini, certe quia jubemini. Itaque revertimini ad judicium. Nec enim justitiae videtur esse, ut vir religiosus, et amicus noster et filius vester, abbas Caziacensis, quod juris est monasterii sui perdat propter verbum incaute a se inconsulteque prolatum, et absque ecclesiae suae assensu. Quanquam etsi illi verbo omnino pertinaciter adhaereat adversarius, utpote justitiae non confidens; justo, ut putamus, judicio praedicto abbati non debebit obesse: cum viri illi, in quorum conniventia res posita est, non concordasse, sed potius dissensisse sciantur. Ex hoc credimus, quia non contristabitis nos, neque conturbabitis. Sic Deus laetificet animam vestram, sic vos ab omni perturbatione conservet, Pater amande et honorande, et si omnibus servis Christi, sed nobis specialiter.
|
[ id est
arbitrio]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 264 |
EPISTOLA CCLXIV. PETRI CLUNIACENSIS ABBATIS AD BERNARDUM ABBATEM. Suum erga Bernardum desiderium indicat, et in solatium absentiae dilectum sibi Nicolaum mitti obnixe postulat.
|
Forti ac splendidae monastici Ordinis, imo totius Ecclesiae Dei columnae, domino BERNARDO Clarae-Vallis abbati, PETRUS humilis Cluniacensis abbas, salutem quam repromisit Deus diligentibus se.
|
Si liceret, si Dei dispositio non obstaret, si in hominis potestate esset via ejus; maluissem charissimae Beatitudini tuae nexu indissolubili adhaerere, quam principari inter mortales alicubi, vel regnare. Quid enim? nonne regnis omnibus terrenis praeferri a me deberet grata non solum hominibus, sed et angelis ipsis cohabitatio tua? Concivem te illorum si dixero, licet nondum spes in rem transierit, per misericordis Dei gratiam mendax non ero. Si plane mihi datum fuisset usque ad ultimum spiritum tecum hic esse, daretur fortassis posthac et ubi esses etiam perpetuo esse. Quo enim currerem nisi post te, tractus odore unguentorum tuorum a te? Quod quia semper non datur, utinam vel saepe daretur! Et quia nec illud est, utinam saltem frequenter videam missos a te! Et hoc quoque quia raro 262 contingit, volo ut vel in proximo Sanctitas tua amantem se per suum Nicolaum usque ad Octavas Domini mecum mansurum visitet, in quo tuus, ut mihi videtur, ex parte et meus ex toto spiritus requiescit. Videbo te, sancte frater, in illo audiam te per illum, et quaedam, quae secreto nota fieri volo sapientiae tuae, mandabo per ipsum. Sanctae animae tuae, sanctisque sub regimine tuo omnipotenti Domino servientibus, me nostroque, quantis possum precibus, quanta possum devotione commendo.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 265 |
EPISTOLA CCLXV RESCRIPTUM BERNARDI ABBATIS AD EUMDEM. Laudari detrectat, velut indignus: vicissim tamen laudes praeconi suo rependit.
|
Quid facis, o bone vir? Laudas peccatorem, miserum beatificas! Restat ut ores, ne inducar in errorem. Inducor autem, si tantis delectatus praeconiis, ignorare me coepero. Propemodum id mihi contigerat visis litteris Beatitudinis tuae et beatificationis meae. Quam beatus nunc essem, si verbis beari possem! Beatum tamen me dixerim, sed favore tuo, non meis laudibus. Beatum, quod diligor a te, quod diligo te. Quanquam et hanc mihi, dulcem licet, buccellam liquandam arbitror, nec omnino plenis, ut aiunt, buccis admittendam. Miraris cur hoc? Nempe non video in me unde tantum diligi meruerim, praesertim a tanto. Scio autem quia plus justo velle diligi, minus est a justo. Quis mihi det tantae humilitatis insigne tam imitari posse, quam admirari? Quis mihi tribuat sancta et desiderata praesentia tua, non dico semper, non dico saepe, sed vel semel in anno frui? Puto quia nulla vice reverterer vacuus. Non, inquam, frustra conspicerem virtutis exemplar, disciplinae summam, speculum sanctitatis: quodque minus usque adhuc a Christo didicisse me fateor, non incassum fide oculata perciperem, quam sis et tu mitis, et humilis corde. Verum si tibi pergo facere, quod a te mihi factum queror; etsi veritatem dicam, veritatis tamen legi non concordabo, in qua legitur: Quod tibi non vis fieri, alii ne feceris . Itaque jam respondeamus petitiunculae vestrae, qua epistolam conclusistis. Is quem mitti vobis jubetis, modo mecum non est, sed cum domino Autissiodorensi; et ita infirmus, ut sine nimio incommodo nec ad nos usque posse adhuc venire dicatur.
|
(Tob. IV, 16)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 266 |
EPISTOLA CCLXVI. AD SUGERIUM ABBATEM SANCTI DIONYSII. Animat eum, ut mortem intrepidus excipiat. Desiderium suum ejus ante mortem visendi significat. 1. 2.
|
Charissimo et intimo amico suo SUGERIO, Dei gratia abbati Sancti Dionysii, frater BERNARDUS, gloriam quae ab intus est, et gratiam quae desuper venit.
|
Homo Dei, ne trepides exuere hominem illum qui de terra est, illum qui te deprimit usque ad terram, et conatur deprimere usque ad inferos. Iste est qui vexat, qui onerat, qui oppugnat. Quid tibi et terrenis exuviis, qui ad coelum iturus, stola gloriae mox indui habes? Praesto est, sed vestito non dabitur: vestire novit illa, non supervestire. Sustine ergo patienter, imo libenter accipe nudus et non vestitus inveniri. Denique et Deus ipse vult vestiri: sed cum nudus, non cum vestitus est. Homo Dei non revertetur ad Deum, nisi is qui de terra est et terra est, in terram ierit. Hi enim duo homines sibi invicem adversantur, 263 nec erit pax, donec ab invicem separentur: et si pax fuerit, non erit pax Domini, non erit pax cum Domino. Non es tu de illis qui dicunt: Pax, et non est pax . Te exspectat pax illa, quae exsuperat omnem sensum; te exspectant justi donec retribuatur tibi; te exspectat gaudium Domini tui. Et ego quidem, charissime, vehementer afficior ante videre te, ut benedictio morituri veniat super me. Et quoniam non est in homine via ejus, non audeo, unde certus non sum, pro certo polliceri: sed quod nondum video, quomodo possim, satis ago ut possim. Forte veniam, forte non veniam. Sed quodlibet horum sit, dilexi a principio, diligam sine fine. Fidenter dico, non possum perdere sic dilectum usque in finem. Non mihi perit, sed praeit, cujus animae mea adhaesit glutino quod non dissipabitur, et vinculo quod non dirumpetur. Tantum memento nostri cum perveneris quo nos praevenis: ut et nobis cito detur venire post te, et ad te pervenire. Interim tamen nullatenus putes quod tua dulcis memoria recedat a nostra, etsi praesentia dolentibus subtrahatur. Quanquam potens est Deus te adhuc nobis donare rogantibus, servare indigentibus: quod utique non est diffidendum.
|
(Ezech. XIII,
10)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 267 |
EPISTOLA CCLXVII. ABBATI CLUNIACENSI.
|
Filius vester frater Galcherus, factus est et noster, secundum regulam illam: Omnia mea tua sunt, et tua mea . Non sit minus familiaris, quia communis: sed si est quod possit alia gratia, sit familiarior atque acceptior, ut mihi, quia vester est; sic vobis, quia noster est.
|
(Joan. XVII, 10)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 268 |
EPISTOLA CCLXVIII. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM. Monet promotionem cujusdam indigni subreptitie factam, adeoque revocandam sententiam.
|
Alii vereantur majestatem in vobis, et tremulis labiis ac digitis quod ad rem pertinet, vix ad id unquam longis ambagibus anfractibusque perveniant. Ego certe utilitatem vestram et honorem vestrum tantummodo attendens, rem, ut est, nude et aperte illico aperio; et sine cunctatione et obvolutione, tanquam uni nostrum, apostolico, quod opus est, intimare non vereor. Subreptum est vobis, et graviter: quod non dubius affirmaverim. Quis vobis suggessit hominem de ambitione notatum, convictum, condemnatum, ad ecclesiasticam cogere dignitatem? Quasi non satis per se ipse se ingerere voluisset. Nonne is est, quem sanctae memoriae Lambertus episcopus deprehensum in maleficiis detestandis, quae ipse stimulante ambitione perpetrarat, non solum a gradu, in quo erat, sed a spe totius promotionis solemniter, ut debuit, degradavit? Non est nisi revocare sententiam, et propter anxietatem sanctorum fratrum de Corona, qui pro hoc clamant ad vos, et ob reverentiam episcopi sancti et docti, qui in hac re auctor exstitit: sed et propter conscientiam, conscientiam dico vestram, non alterius. Unum restat, ut hoc et pro mea conscientia inferam: Irascimini, et nolite peccare . Peccatis enim, si non irascimini tanti suggestori mendacii, tam indignae sententiae subreptori.
|
(Psal. IV, 5)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 269 |
264 EPISTOLA CCLXIX. AD EUMDEM. Litteris a se per dolum extortis robur et auctoritatem derogat.
|
Serpens decepit me. Homo versipellis et versutus, justitiae inops, audientiae fugitans, propriae conscientiae inimicus, fraternae incubans injuriae, nescienti mihi litteras pro seper dominum Belvacensem elicuit. Quid enim ille a me non obtineret? Si non vultis ultra modum onerare conscientiam meam, nil lucretur subreptione dolosus, nec de litteris nostris opprimat innocentes. Quanquam ne hoc quidem mihi satis fuerit, nisi et poenam portet quam meruit subreptor malignissimus, et avarissimus exactor.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 270 |
EPISTOLA CCLXX. AD EUMDEM Scribit in causa Prioris Cartusiani contra transgressores quosdam. Mortem abbatis Cisterciensis nuntiat, et successorem commendat. 1. 2. 3.
|
Qui tentant nos, non dormitant, neque dormiunt. Quomodo nunc de novo persecuti sunt in montibus, insidiati sunt in deserto? Cartusienses turbati sunt: turbati sunt et moti sunt sicut ebrius, et propemodum omnis sapientia eorum devorata est. Scias, domine mi: inimicus homo hoc fecit. Quid dico, fecit? et adhuc facit. Adhuc fiduciam habet, ut et illa sanctitas influat in os ejus. Esca ejus electa: nosti optime. Quosdam jam praevaricatores constituit: alios, quos per se expugnare non poterat, per illos impugnat bello domestico et intestino. Ab ipsa fundatione loci et Ordinis non est auditum, ut quis exiens, sine satisfactione reciperetur. Qui male exierant, pejus reintraverunt, addentes praevaricationem. Quid putas, Pater sancte, illi facturi sunt, quorum egressio in transgressione, regressio in superbia est? Et nunc superbia eorum ascendit semper . Exsultant in re pessima quam egerunt, insultant injuriam patientibus. Vicere, triumphant: Prior jam non est Prior. Dum superbit impius, incenditur pauper. Exire etiam vult: non potest videre destructionem Ordinis sui. Et jam exisset, si solus exire potuisset. Qui Prior necesse est ut bonus sit: nam quorum innititur consilio, audivimus a bonis bonos esse.
|
Videsne, clementissime Pater, quantum subreptum sit tibi? Nihilne dignum recipiet subreptionis auctor? Si bene te novi, portabit judicium quicunque est ille. Venerunt ad te in vestimentis ovium, in habitu sancto; species decepit te. Quid mirum? et tu homo es. Sed jam prodita in lucem fraude, exsurgat zelus, et partes suas viriliter exsequatur adversus malignantes. Non veniat anima tua in consilium eorum: dissipetur consilium Achitophel. Teipsum custodi. Non est paris periculi scientiae subripi, et zelum dormire. Illud excusat ignorantia, hoc negligentia inexcusabile facit. Forte ascendat ex adverso, et aliud persuadere conetur. Mentiatur iniquitas sibi, et non domino meo. Nam haec veritas; et res sic se habet. Nil vero jucundius, nil justius in judiciis vestris, quam cum se istiusmodi occasio praebet, si qui nocere voluit, cadat ipse in foveam quam fecit, et convertatur dolor ejus in caput ejus et in verticem ipsius iniquitas ejus descendat . Zelus domini mei faciet hoc. Et priorabitur iterum, ut confido, qui Prior fuit: ut non glorietur omnis iniquitas. Alioquin nisi Prior restituatur in gradu suo, Ordo non diu erit in 265 statu suo. Inspiret Deus vobis paterne accipere ista, et respondere bona ad nostram omnium consolationem, qui valde desolati sumus, et afflicti super vires. Domnus Cisterciensis deseruit nos: plaga magna in Ordine. Mihi vero duplex incumbit moeroris ratio, qui in uno homine et patrem amisi, et filium. Et nunc habemus pro eo domnum Gozvinum Bonae-Vallis abbatem. Sit beneplaciti vestri confortare eum litteris apostolicis, et quod de eo factum est, vestro roborare favore. Nostis eum, et non est ei apud vos opus commendatore, quem satis commendat vita sua, et sapientia sibi data a Deo. Dominus Valentinus convalet: et ubi valet, operatur bona. Propterea amatores boni diligunt eum, et ipse diligit bonos. In hoc apparet quia bonus est. Vestrum est tales diligere et fovere. Puer vester plus solito infirmatur: guttatim defluit, forte minime dignus qui occidatur semel, et cito ingrediatur ad vitam.
|
(Psal. LXXIII, 23) (Psal.
VII, 16, 17) (quod non frustra
timemus)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 271 |
EPISTOLA CCLXXI. AD COMITEM CAMPANIAE THEOBALDUM. Monet filium ob minusculam aetatem ad dignitates ecclesiasticas non esse promovendum.
|
Scitis quia diligo vos: sed quantum, novit Deus melius quam vos. Me quoque diligi a vobis non dubito, sed propter Deum: quem si offendero, non erit quod me diligere debeatis, cum jam non fuerit in causa Deus. Quis enim ego sum, ut de me tantillo tantus princeps curetis, nisi quandiu Deum in me esse creditis? Ergo ut offendam eum, fortassis nec vobis expedit. Offendo autem procul dubio, si facio quod requiritis. Nam honores et dignitates ecclesiasticas non ignoro deberi his, qui eas digne secundum Deum administrare et velint, et possint. Porro eas acquiri parvulo filio vestro precibus meis, vel vestris, nec vobis justum, nec mihi tutum esse noveritis. Nam nec cuiquam, vel adulto, plures in pluribus ecclesiis habere licet, nisi dispensatorie quidem, ob magnam vel Ecclesiae necessitatem, vel personarum utilitatem. Quamobrem si vobis videtur hic durus sermo, et placet quod cogitastis implere; parcite mihi in hoc: nam vos satis, ni fallor, per vos et per alios amicos vestros istud obtinere potestis. Ita nec vos minus quod vultis, efficitis; nec ego peccavi. Sane Willelmulo nostro cupio bene per omnia: sed ante omnia Deum. Hinc est quod contra Deum nolo aliquid habeat, ne non habeat Deum. Quod si alius secus voluerit, nolo per me habeat, ne perdam et ego Deum. Ubi vero emerserit quod secundum Deum habere possit, probabo me amicum; et operam meam, si opus fuerit, non negabo. Apud amatorem justitiae in excusando eo quod pro justitia est, non multum mihi laborandum. Vos autem apud comitissam per ea quae vobis rescripsi, habete me excusatum. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 272 |
EPISTOLA CCLXXII. EPISCOPO LAUDUNENSI. Commonet eum piae liberalitatis.
|
Vestri sumus. Si hoc scitis, imo quia non ignoratis, lator praesentium per nos vobis, et per vos aliis omnibus, quos offendisse videtur, efficaciter firmiterque reconcilietur. Alioquin offenditis, quem vestrum non negatis: quod omnino facere non audetis. Ex quo episcopari coepistis, nullam a vobis adhuc 266, benedictionem accepimus; neque sacculum, neque peram, neque calceamenta in pedibus
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 273 |
EPISTOLA CCLXXIII. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM. Laetatur ob litteras, zelo et affectu plenas, a Pontifice ad capitulum scriptas. Hortatur, ut ea sollicitudine pergat fovere omnes, sed praecipue sui Ordinis Religiosos. Abbatem Trium Fontium a praefectura sua abstractum queritur. 1. 2.
|
Amantissimo patri et domino EUGENIO, Dei gratia summo Pontifici, frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, modicum id quod est.
|
Vox turturis audita est in capitulo nostro: exsultavimus, et delectati sumus. Plane eloquium castum, fervidum zelo, cautum scientia. Spiritus vitae spirabat in litteris, spiritus vehemens, intonans et increpans, et aemulans nos Dei aemulatione. Fateor, non facile dixerim quid me amplius delectarit in illis, vestra benignitas, an nostra utilitas; inclinata majestas, an erecta humilitas; mordens severitas, an mulcens paternitas. Qui in nobis quantulumcumque esuriebant justitiam, refecti sunt; qui minus, compuncti sunt; qui minime, confusi sunt. Ita, quaeso, ita jugiter faciatis. Sollicitudo quae omnibus debetur, nullo modo his, quibus specialilius debetur, subtrahenda est, sed propensius exhibenda. Charitas benigna est: dilatare se, non minorare novit. Colligat sane et alios, sed nobiscum: nec alienum a vestro apostolatu fovere ejusmodi, qui cum apostolis loqui possunt: Ecce nos reliquimus omnia, et secuti sumus te . Non sunt relinquendi, qui ipsi se reliquerunt. Pusilli Domini sunt, in ipsum credentes: non deseret eos fidelis servus et prudens, is praesertim cui credita universitas est. Nempe universitatis portio hi: et quidem pusillus grex, sed qui, ni fallor, meruerunt patrem habere Deum, accepturi coronam gloriae de manu Domini, et diadema regni de manu Dei sui. Nec enim rapinam arbitrantur esse se haeredes Dei, cohaeredes autem Christi. Denique 268 audierunt: Nolite timere, pusillus grex, quia complacuit Patri vestro dare vobis regnum . De his interim satis. Abbas Trium Fontium bene plantatus erat, utpote secus decursus aquarum. Vereor ego, ne arbor bona faciens fructum bonum, explantata faciat nullum. Vidimus interdum vitem in prima plantatione fecundam, in secunda sterilem. Vidimus lignum bene plantatum virescere, transplantatum arescere. Graviter proinde vulnerastis cor meum, si non remittitis eum: quia sumus cor unum et anima una. Quandiu divisum erit, necesse erit ut utraque pars suo sanguine cruentetur. Heu! onus quod ambo vix portabamus, quomodo portabo solus, subducto baculo senectutis meae? Si de me parum est, moveat vos totius Ordinis plaga non parva: et ne spe incerti boni, tam certa interim mala fieri velitis. Quod si omnino vobis in eo complacuit, ut retineatis eum; placeat, obsecro, commendatum habere ipsum, ac deinceps ad Deum levare manus, ut dignetur idoneum pro eo virum providere domui illi. De caetero super his quae pro communi utilitate totius ordinis, et pro aliis quoque negotiis eidem abbati dignum, imo et necessarium judicavimus ad vos perferenda committere, festinatum exposcimus Benignitatis vestrae responsum; sed responsum facti, non verbi.
|
(Matth. XIX, 27) (Luc. XII, 32)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 274 |
EPISTOLA CCLXXIV. AD HUGONEM ABBATEM TRIUM FONTIUM, QUANDO ERAT ROMAE. Poenitet commendasse nepotem episcopi Autissiodorensis, improbans collatam illi praeposituram.
|
Poenitet me scripsisse pro juvene illo; et velim, si fieri possit, revocari precem, per quam videor approbasse judicium amici super collata et male collocata ab eo praepositura, quod utique non facio, nec feci unquam. Sed vicit me, fateor, ut sic scriberem, dilectio qua tenebar, vehementer astrictus avunculo adolescentis, affectu grandi nimis, sed minus spirituali in hac parte. Urgebat maxime plaga recens de morte illius. Videar levitate usus: sed malo periclitari apud dominum meum praecipitatione scribendi, quam apud Deum suspicione mendacii. Quamquam caute ac provide de praepositura scripsi, nihil ad ipsum; quod indubitanter scirem duos ut memini, praedecessores ejus ipsam aliter ordinasse, atque alias suo confirmasse privilegio. Tu autem si efficere potueris apud ipsum, ut Ecclesiae privilegium, et privilegio efficaciam reddat, bonum opus operatus es. Utinam a naevo sanguinis hujus sanctum purgaret episcopum, et adolescenti in aliis provideret!
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 275 |
EPISTOLA CCLXXV. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM, PRO ANTISSIODORENSI ELECTIONE. De statu electionis Antissiodorensis, et fraude in ea commissa pontificem certiorem facit.
|
Cum primum vobis pro Antissiodorensi Ecclesia scripsi, de prima audieram electione, de secunda nihil. Et ecce me veluti prophetante, opprobrium quod suspicatus sum, secutum est: et timor quem timebam, evenit. Mementote quomodo actum sit Nivernis, et videte si non simili arte, imo fraude non dissimili, eodemque auctore, ut aiunt, et nunc secunda electio praesumpta est: ut scilicet uno nominato duos ejiciant, et sic demum tertium, quem volunt, subinducant. Miserunt et isti ad me, ut pro sua parte scriberem, et visum 269 est mihi mittere fratrem a latere meo, qui de utraque certius actione cognosceret, nosque certificaret. Qui intrans ecclesiam, et de omnibus diligenter explorans, testimonio omnium qui convenerant, invenit nullum presbyterorum, praeter unum, fratrem scilicet ipsius fratris Gaufridi, Hugonem; nullum de diaconibus praeter Stephanum solum, ex parte illa esse: exceptis his, qui auctores exstiterant, personis ecclesiae, cantore, archidiacono, et, ut dicebatur, thesaurario: neque enim ipse praesens tunc adfuit. Porro in parte altera, preter alios inferioris ordinis, diaconos novem, et presbyteros undecim consentire. Duodecimus, qui et archipresbyter est, pro neutra parte velle se subscribere, pro neutra scripsisse testabatur: quanquam priorem plus vellet. Sigillum Ecclesiae praefatus Hugo tenebat, homo non pacis, sed partis alienae: nec consideravit in tradendo quod debuit, sed quod voluit. Sic se res habet. Et ego solita praesumptione unum infero: nec malitiam gloriari oportet, nec sapientiam decipi decet, nec Ecclesiam suspendi diutius expedit.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 276 |
EPISTOLA CCLXXVI. AD EUMDEM, POST OBITUM EPISCOPI ANTISSIODORENSIS. De irreligioso episcopi Antissiodorensis testamento, non sine fraude Stephani diaconi facto, monet Pontificem: illudque scandali causa irritari debere. 1. 2. 3.
|
Adhuc suggero aliquid, quod ante non tacuissem, si ante mihi compertum fuisset, sicut nunc est. Adest homo qui peccare fecit Israel, sanctum loquor episcopum: qui cum in morte aliquantum stupidus esset et turbatus, iste eum fecit mori pene intestatum. Cum enim pauperibus et ecclesiis aut nihil, aut parum daret, nepoti suo carnali adolescentulo, saeculari inutili, totum pene quod acquisierat mensae episcopali, Stephano suggerente et sollicitante, dimisit. Aiunt septem ecclesias, et decimas, et prata in propria silva episcopi; insuper, quod pudor est omni religioni, de mobilibus aureos suos, et proprias equitaturas; et, cum minus illae sufficerent ad conficiendum iter, ut pro his firmandis ad vos veniret, jussisse tradi etiam monasterii equitaturas. Quanquam quidam existimant episcopum donationes istas nescisse, sed Stephanum fecisse, et sigillasse quae voluit: et credendum. Nempe et anno praeterito in articulo, ut putabatur, mortis positum, ecclesiam quandam eidem nepoti donare fecerunt: quod donum postea convalescens, sicut certissime comperimus, fecisse se minime recognovit. Quis denique credat, virum sanctum, spiritualem, si sapuit, si compos sui fuit, testamentum tale fecisse? Quis vel saecularissimus hoc dixerit testamentum sacerdotis? Haeccine dispositio hominis sobrii et spiritualis, illius qui omnia dijudicat, et ipse a nemine judicatur? A quo enim, si ita remanserit, sive in coelo, sive in terra, iste non judicabitur?
|
Tu ergo, serve Dei, qui tenes gladium Petri, amputa confusionem opprobrii a religione, scandalum ab Ecclesia, crimen a persona, a spiritualium omnium, qui eum in spiritu et non carnaliter diligebant, et tuo ipsius corde amaritudinem et dolorem. Exsurge, Phinees: sta et placa, ut sanetur quassatio. Sta, inquam, inflexibilis adversus carnem et sanguinem, quo 270 ariete murum tuae constantiae filii hujus saeculi procul dubio concutere conabuntur. Vera pietas est in avunculum, si super hujusmodi exstiteris impius in nepotem. Et hoc scitote, quod viros religiosos, decanum Sancti Petri Antissiodorensis, et Priorem Sancti Eusebii, tam pro se, quam pro abbate Sancti Laurentii, ob primam Antissiodorensis Ecclesiae electionem paratos venire ad vos, pars adversa per comitem Nivernensem detinuit, et deterruit ne venirent. Siquidem comes ipse vocatis ad se denuntiavit, ne se intromitterent, et minis gravissimis ac manifestis prohibuit eos: sicut Prior ipse a praedicto abbate suo et fratre suo carnali, et a decano missus ad nos propter hoc ipsum, confessus et conquestus est nobis, rogans etiam per nos hoc ipsum innotescere vobis. Dixi, et iterum dico: Mementote quod factum est Nivernis. Ordinatissimum est, minus interdum ordinate aliquid fieri. Claves vestras, qui sanum sapiunt, alteram in discretione, alteram in potestate constituunt.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 277 |
EPISTOLA CCLXXVII. AD EUMDEM, PRO ABBATE CLUNIACENSI. Abbatem Cluniacensem benevole excipi, et honorifice tractari petit.
|
Stultum videtur scribere ad vos pro domino Cluniacensi, et ei quasi velle patrocinium ferre, quem omnes sibi patronum habere desiderant. Sed scribo, etsi non necessarie illi, satisfaciens tamen affectui: affectui dico meo, non alterius. Ipso enim, quia corpore non possum, prosequor amicum peregrinantem. Quis nos separabit! Nec altitudo Alpium, nec nivium frigora, nec longitudo itineris. Et nunc praesens sum, in litteris his assistens illi. Sine me poterit esse nusquam. Debitor sum dignationi ejus, per quam dignus habitus sum assumi in id gratiae. Sed debito ipsa absolvit gratia, quia necessitas in voluntatem transiit. Honorate virum, ut vere honorabile membrum in Christi corpore. Vas est in honorem, ni fallor, plenum gratiae et veritatis, refertum plurimis bonis. Remittite eum cum laetitia, quamplurimos sub reditu laetificaturum. Dignemini eum ampliori, ut dignum est, gratia, et ita ut de plenitudine ejus omnes, cum redierit, accipiamus. Sane si quid petierit in nomine Domini Jesu, non debet apud vos pati difficultatem. Nam si nescitis, iste est qui manus suas extendit ad pauperes Ordinis nostri: iste est qui de possessionibus ecclesiae suae, quantum cum pace potest suorum, libenter frequenterque largitur ad victum. In nomine Jesu cur dixerim, audite. Si enim petierit dimitti a regimine monasterii, quis illum noscens, in nomine Jesu petere putet? Fallor, si non solito timoratior, si non se ipso melior factus sit, ex quo vidistis eum. Quanquam pene ab introitu suo in multis Ordinem illum meliorasse cognoscitur: verbi gratia, in observantia jejuniorum, silentii, indumentorum pretiosorum et curiosorum.
|
(quod suspicor vereorque)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 278 |
EPISTOLA CCLXXVIII. AD EUMDEM, PRO EPISCOPO BELVACENSI.
|
Petitiones filii vestri episcopi Belvacensis quam dignae sint exauditu, non est quod vos doceamus: ipsae satis per se paternis visceribus vestris quod dignum 271 et justum est, facile persuadebunt. Agimus tamen. Fovendus est devotus juvenis favore paterno: et zelus bonus, quem pro sua Ecclesia gerit, non modo approbandus, sed et juvandus. Sic seipso in dies devotior, ferventior, fortior fiet, cum vexationes et tribulationes, quae nunquam desunt illi Ecclesiae a malis hominibus, manu indeficientis auxilii vestri sibi senserit e regione levari. Petitionem fratris Arnulfi de Maiole petimus exaudiri. Magister G. dicet eam vobis. Sed et quod petit abbatissa de Paraclito, per ipsum, si dignamini, scire potestis; et facere, si dignum judicatis.
|
(hoc nomen nuntio)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 279 |
EPISTOLA CCLXXIX. AD HENRICUM COMITEM. Comitem ob injuriam, a subditis ejus illatam de restitutione in integrum compellat.
|
Abbas de Castellione, vir religiosus, Romam proficiscens, in Dei et nostri custodia sua omnia dereliquit: et ecce ministeriales Simonis, homines de Belfort, abstulerunt porcos eorum. Maluissem, dico vobis, ut nostros proprios rapuissent. A vobis requirimus illos. Ad hoc te constituit principem super terram Princeps regum terrae, ut sub eo et pro eo bonos foveas, malos coerceas, pauperes defendas, facias judicium injuriam patientibus. Si haec facis, opus principis facis: et spes est ut tuum Deus dilatare et roborare debeat principatum. Si non, timendum est tibi, ne hoc ipsum quod videris habere honoris et potestatis, auferatur a te.
|
(quod absit!)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 280 |
EPISTOLA CCLXXX. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM PRO ANTISSIODORENSI NEGOTIO. Queritur sententiam apostolicam in causa electionis Antissiodorensis, a se jussu Pontificis denuntiatam, contemni. 1. 2. 3. 4.
|
Bene facitis, frequenti et benigno exauditu tempus breve, quo hic sum, solando taedentem, pusillanimem erigendo. Facitis, etsi non quod mereor ipse, certe quod vos decet. Non quod ad usum propriae voluntatis tanta abuti benignitate delecter; paratus, teste conscientia, tam aequo accipere animo quod negare, quam quod praestare placuerit. Volo mihi geri morem, sicut et omnis homo; sed non quod justitiae obviet, quod veritati praejudicet, quod vestrae denique displiceat voluntati. Hoc pro eo, ne me suspicemini aut non advertere beneficium, aut ingratum esse. Nunc quod res postulat, audiat Sanctitas vestra. Cum in me itur, levis jactura est, et quae levari facili queat resarcitu. Ego plagis conscientiae meae nullum judico accommodatius medicamentum probris et contumeliis. Non est proinde quod pro me movear, homuncio omni opprobrio dignus et despectione. At si usque in christum Domini malignatio forte pervenerit, nutat, fateor, patientia, et omnis pene cedit 272 mansuetudo. Numquid petivi a domino meo ordinari per me Ecclesias, disponi episcopatus, creari episcopos! Aptum videlicet instrumentum, formica plaustrum trahens. Voluistis hominem promoveri; digne sane, ni fallor: in quem nimirum quid dicant, non inveniunt, ne hi quidem qui contra volunt.
|
Innotuit quibus oportuit mysterium bonae voluntatis. Et mysterium quidem publicatum est, fructu vero usque adhuc et utilitate fraudamur. Quaeritis qui fecit hoc! Homo pacis vestrae, in quo sperabatis. Homo, cui odio religio, cui oneri sapientia, cui terrori justitia est: qui domini sui non est veritus secretum prodere, evacuare decretum. Nec mirum qui se talem aperire non est confusus: qui dum proprio concedit livori, etiam vestrae reverentiae non pepercit. Confusus sum ego: sed quae cura? Non recuso confusionem, quam mihi obedientiae zelus invexit. A me quidem non transiit calix iste: sed per me plane usque ad vos pertransiit. In suggillatione, ne dicam depravatione datae sententiae, cui clarum non sit auctorem tangi potius, quam denuntiatorem? Cujus non potuit infamari persona, debuitne infirmari promotio? Unum est e duobus: aut stabit sermo, quem a vobis egressum testati sumus; aut nos mendaces reputabimur, sicut jam reputamur. Sed melius vestroque dignius apostolatu, non gloriabitur in malitia qui potens fuit in iniquitate. Obeditum tamen mandato ex parte est, et parte majori. Tribus commissum erat; uno contemnente, duobus consentientibus, quid restat, nisi ut vox vestra suppleat quod minus est? Et quidem tute hoc. Non est quod timeatis a scandalo illorum de quibus Dominus dicit: Sinite illos; caeci sunt, et duces caecorum . Quod reliquum est, laetabitur populus, laetabitur sanior pars cleri, etiam ipse laetabitur rex; laetabitur denique omnis Ecclesia sanctorum. Multa bona opera ostendistis saeculo nostro ex gratia quae data est vobis: at nullum, ut arbitror, quod magis pro gloria vestra faciat, quam si sic feceritis. Testimonium perhibeo eis, quod multos de religione nominaverint, non religione delectati, sed impotentia, qui non possint malignitatem eorum coercere, qui vi vim repellere non sufficiant: ut quorum sanctitatem non amant, non sit quod timeant potestatem. Comes Nivernensis vias patris non ambulat: adversatur tum huic, tum omni bono. Incubat terris bonisque Ecclesiarum, sicut leo paratus ad praedam. Paratus est recipere etiam Saracenum, aut quempiam ex Judaeis, ut isto careat, quod solus sibi videatur, qui malitiae et calliditati ejus resistere et norit, et possit. Inde est quod nonnullis clericorum minis et manifestis gravaminibus, ut nobis ipsi confessi sunt, silentium imposuit, ne pars adversa de multitudine glorietur. Et, ut breviter quod sentio exprimam, si judicatur operae pretium in illo episcopatu monasteria pauperari, ecclesias conculcari, religioni illudi, ipsam episcopalem sedem, cujus praecipue facultatibus et possessionibus inhiat, in servitutem redigi: Regniacensis regnare nullatenus permittatur. Ubi est etiam nunc spiritus ille, quem habuistis in negotio Eboracensi? 273 Non sentiet illum, qui simile opus tentaverit? Ecce is, sicut accepimus, in spiritu illius venit, qui curiam adversum vos concitavit; si licuerit, moliturus idipsum. De negotio domini Lundensis reducimus vobis ad memoriam. Causa dilationis sublata de medio, non est nisi ut fiat quod faciendum erat. Et hoc addiderim: habere bonum, justum, et bonae famae cancellarium, apostolicae dignitatis non modica pars est, apostolicae administrationis non parvum adminiculum est, apostolicae conscientiae non mediocris custodia est. Semper quidem notabilis constitutio perniciosa: at post longam deliberationem, etiam turpis.
|
(Matth. XV, 14)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 281 |
EPISTOLA CCLXXXI. ABBATI BRUNONI DE CHARA-VALLE. Brunonem perturbate et imprudenter scribentem redarguit.
|
Rectene irasceris tu modo? Non, ut opinor. Convincunt te sermones tui, non dispositi in judicio, sed praecipitati in perturbatione. Nam judicium quidem tale est: Meliora sunt verbera amici, quam oscula inimici . At ego sine causa vapulo, inquis. Esto: nihilominus tamen verbera verborum nostrorum amicabilem curam sonant. Parum dixi: paternam loquuntur sollicitudinem. Itaque si culpam non habes, nihil te laesimus, propria excusatum conscientia: si habes, tibi potius irascendum, quam mihi fuerat. Quereris quod tibi non credidi: quasi tu mihi inde aliquid locutus fueris. Esto: credidi querenti de te. Tibi quomodo aut credere potui, aut decredere, qui dixeras nihil? Fac quod locutus es. Solve quod debes, quam ante poteris , ne forte non modo inter nos, sed et de nobis scandalum oriatur. De nobis autem bene senti, bene de te sentientibus, et non decredentibus tibi, sicut perturbate loqueris, nesciens quid loquaris. Mea sunt verba, meum loquuntur affectum.
|
(Prov. XXVII, 6)
|
[ al. quam cito poteris]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 282 |
EPISTOLA CCLXXXII. AD LUDOVICUM REGEM FRANCORUM JUNIOREM, PRO ELECTIONE ANTISSIODORENSI. Hortatur regem, ne electo Antissiodorensi episcopo obsistat. 1. 2.
|
Volui ego unquam in aliquo imminui honorem regis, dignitatem regni? Deus scit, nec vestra, ut confido, conscientia id vobis respondet. Videte ne illi magis contra vos faciant, qui electiones disturbant, ne sint in Ecclesiis qui serviant regi, sed ipsis de Ecclesiarum reditibus serviatur. Ego, ego electioni Antissiodorensi interfui. Concors fuit, quia clerici qui antehac in partes dissilierant, sine contradictione nunc tandem Deo miserante convenerunt. Electum bene novimus: testimonium ei perbibemus, quoniam bonus est. Neminem prorsus arbitror adfuisse illi celebritati, qui de assensu vestro dubitaret, cum jam idem assensus vestris litteris teneretur. Quis enim hoc vel cogitare posset repetendum alterum assensum, nec sufficere unum, praesertim ubi nulla ex tunc intervenit altera electio? Nunquid quoties dissenserint clerici, toties erit rerequirendus favor regis? Nec ratio, nec consuetudo hoc habet. Denique nuper, si recordamini, in Suessionensi Ecclesia quoties ad eligendum clerici convenerunt, quoties dissenserunt, et infecto negotio discesserunt: nec tamen existimo toties repetisse assensum vestrum, quem semel promeruerant. 274
|
Ita est, domine mi rex: non est quod debeatis reprobare factas electiones, quibus ut fierent, semel vos assensisse constiterit. Sed sunt aliqui qui vos conturbant, et conturbare nituntur Ecclesias, sua lucra sectantes: quodque gravius est, summi Pontificis, et serenissimi Regis mutuam gratiam et amorem diabolico studio dirumpere molientes. Absit hoc; judicium portabunt quicunque sunt illi, et Rex semper faciet quod bonus rex, sicut hactenus fecit. Itaque cito mandentur jucundiora, ne diutius sedeat in tristitia Ecclesia, tandiu jam vexata et afflicta. De persona nulla subeat suspicio: aut ego nimium fallor, aut fidelis erit, et Regi beneplacitum super ea. Confido in Domino quia non contristabitis multitudinem sanctorum, qui sunt in illo episcopatu, nec me servum vestrum: qui, ut verum fatear, nihil aeque unquam a vobis molestum pertuli, quam si in hoc consilio perstiteritis.
|
(quod non eveniat)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 283 |
EPISTOLA CCLXXXIII. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM, PRO FRATRIBUS DE MIRATORIO. In compositione quadam litis frustra laboratum: ideoque auctoritate apostolica opus esse.
|
Apud Cluniacum occurrimus Gigniacensibus spe pacis: pro qua laboratum multum, elaboratum nihil. Nam totum quatriduanum laborem nostrum sola demum secuta est ruina spei. Repetita est, juxta tenorem litterarum vestrarum, damnorum resarcitio, restitutio ablatorum: sed incassum. Multum visum est ad eos, quia nocuerant multum: quippe ultra triginta millia solidorum computatio facta est amissorum: siquidem abbatia una tota destructa est. Caeterum de tantis amissis multa dimittere parati fuimus, cum illi tam minimum obtulerint, ut venerabilis abbas Cluniacensis, qui affectuosius quam efficacius pro reformanda pace laborabat, nec dignum relatu judicaret. Itaque non provenit compositio, quia reparatio tam ridicula offerebatur. Dicebant autem: Quidam maligni de nostris totum malum fecerunt. Quid ad nos? ipsi viderint. Atque id quoque ridiculum. Clarum erat in tota regione, per homines Ecclesiae hoc grande facinus perpetratum; monachos quoque adfuisse quosdam, consensisse omnes. Nam qui contradiceret malefactoribus, ne unum quidem fuisse usque ad hoc tempus audivimus. Denique ipse domnus abbas istiusmodi tergivertores palam refellebat et convincebat, affirmans juste ab ecclesia repeti, quod per ecclesiam amissum esse constabat. Ultima exspectatur manus vestra in eo, quod non nisi in manu valida posse emendari satis superque probatum est.
|
(ne per
singula evagemur)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 284 |
EPISTOLA CCLXXXIV. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM, PRO REMENSI ARCHIEPISCOPO, ET ALIIS PERSONIS.
|
Dominus Remensis archiepiscopus versatur in domo magni Patrisfamilias, tanquam vas in honorem Si hoc scitis, servate honorem ejus, honorem Ecclesiae ejus. Si bene novi virum, quo magis honorabitis eum, eo plus honorabitur Deus per illum, et in illo. Dominus Atrebatensis, homo simplex et rectus, et adhuc permanens in humilitate sua, non est opus ut per alium plus humilietur, ne perdat auctoritatem, ac per hoc et utilitatem. Hanc, si dignum 275 ducitis, date ei vos, quia suo studio nunquam habebit: utpote sui magis, quod in se est, mediocritate contentus. Est qui adversatur et extollitur: is plane ut humilietur episcopo opus est, et eidem ipsi non minus. Superbis resistere, et humilibus dare gratiam, familiare est Domino vestro, et audistis eum dicentem: Qui mihi ministrat, me sequatur . Abbas de Auvecurt bonus homo est; secundum bonitatem suam respondeatur ei. Exaudiatur pro necessitatibus suis, et contra eum non audiatur apostata. Betuniensis decanus voluntate episcopi, et assensu advocati, bonam rem pro ecclesia sua in ecclesia eadem constituit: bonum est ut vestra auctoritate firmetur. Similiter et pro decanis Suessionensi et Cameracensi rogamus, ut dignae preces eorum exaudiantur. Periclitati sumus in falsis fratribus, et multae litterae falsatae sub falsato sigillo nostro in manus multorum exierunt: et, quod magis vereor, etiam usque ad vos dicitur falsitas pervolasse. Hac necessitate abjecto illo, novello quod cernitis de novo utimur, continente et imaginem nostram, et nomen. Figuram aliam tanquam ex nostra parte jam non recipiatis, nisi forte pro episcopo Clari-Montis, cui sub altero sigillo litteras dedi, cum necdum istud haberem.
|
(Joan. XII, 26)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 285 |
EPISTOLA CCLXXXV. AD EUMDEM, PRO ODONE ABBATE SANCTI-DIONYSII. Abbatem Sancti-Dionysii Odonem commendat, et adversus suspectas aliorum criminationes, ex invidia et ambitione natas, tuetur. 1. 2.
|
Pro ecclesia Sancti-Dionysii, et pro persona Odonis abbatis, etsi nemo alius scriberet, ego scribere non dubitarem. Causa bona est, et neutra ex parte nutans: ecclesia nobilis, et abbas boni testimonii est. Illud orbi, hoc nobis, qui vicini sumus, notissimum est. Ad haec et is, et illa specialis res vestra est. Pro his omnibus vel solus, ut dixi, si opus sit, scribere non confundor. Nunc vero tales mecum scribunt, quibus minime decredetur, etiam me non scribente. Ipsi sunt, quorum manus satis superque tractaverunt de verbo hoc. Ecce hi sciunt quid fecerit abbas; et quod sciunt, loquuntur. Secure prodeunt porrectae a nobis preces pro eo, tam indubitatis fultae testimoniis. Securus vestram sollicitudinem pro vestra ipsius proprietate sollicito et compello, nempe invasa nequiter, vexata atrociter. Rogo, obsecro, levate manum, extendite brachium, opponite scutum. Gladius Petri defendat patrimonium Petri.
|
Frustra quidam insurrexerunt in hominem, quem fama publica satis excusat, imo celebris commendat opinio. Boni videlicet filii, qui patris verecunda tam curiose scrutati sunt, nescio quae incomperta omnibus crimina somniantes. Stupent qui audiunt ad subitam et inopinatam criminationem. Erubescunt, quia nunquam dictus fuerat sermo hujuscemodi de Odone. Sancti-Dionysii abbas nequaquam sub modio latet. Super candelabrum stat: ut, etsi velit, non possit dissimulare quod est. Et lumen ejus, ut fumus ejus, ab omnibus videatur necesse est. Numquid isti lynceos in eum oculos intenderunt, videntes quae nemo adhuc videre alius potuit? Suspecta, fateor, mihi horum delatio est. Magis autem incredibilem reddit unus illorum, nomine Raymundus, qui ut aiunt, caput est hujus attentatae malitiae; homo, ut comperi, 276 palam loquax, clam susurro; anxie ambitiosus, adulatorie blandus; totus compositus ad fallendum, ad perturbandum non minus. Notavi sub pelle ovina lupum, ac certis designavi indiciis, quo jam aut mordere non audeat, aut nocere non valeat.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 286 |
EPISTOLA CCLXXXVI. AD EUMDEM, PRO EODEM.
|
Si susurrationes et subreptiones praevaluerint adversus abbatem Sancti-Dionysii, mundus ego sum a sanguine ejus, qui scripsi in alia vice adversus malignantes. Verumtamen quam accusationem afferunt adversus hominem illum! An quod non inveniunt quod accusent? Et quomodo si recte isti eum accusant, excusatur a vicinis omnibus qui recto sunt corde? Accusatur quod debita multa fecerit, impignoraverit terras, dilapidaverit bona. Quasi haec vel necessariis, vel justis ex causis non potuerint contigisse. Mandavit nobis de his universis conventus illius ecclesiae, et per fidelem personam testatus est aliter, quam vobis dicta sunt, se habere. Verumtamen inquiratur; nam certius de his oculus, quam juramentum fidem faciet: et si inventa fuerint quemadmodum isti malitiose componunt, quoquo modo acciderint, abbas non excusetur. Si non fuerint, delatores nihil de falsitate lucrentur. Insimulant eum de morte hominis: si se purgare non potest, moriatur. Quanquam quis non videat nec verisimile esse, ut quem paulo ante de morte eripuerat, in mortem tradiderit? Qua fronte haec audent insusurrare vobis, qui viderunt et cognoverunt zelum abbatis in liberatione illorum, qui prius homicidium perpetraverant, et in ultione eorum, qui sanguinem proximi ulti erant! Postremo si bene nossetis istos, posset profecto sufficere ad decredendum quidquid non accipitis nisi per eos. Adsit Deus sanctae menti vestrae, ne quid illi lingua dolosa adversus innocentiam subripere possit.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 287 |
EPISTOLA CCLXXXVII. DOMINO OSTIENSI, PRO EODEM ARBATE.
|
Dominus abbas Sancti-Dionysii accusatur ab iniquis ominibus: sed a bonis hominibus, qui in ecclesia et in circuitu ejus sunt, excusatur. Pro quo tanto affectuosius rogamus Charitatem vestram, quanto meliorem de eo et habuimus, et habemus aestimationem. Stet pro eo vestra benignitas, et si non quia amicus noster est, sed quia nec vera sunt, nec verisimilia, quae imponuntur ei. Si gravatus est debitis, causa evidens fuit temporis ipsius, quanquam fere nulla sint debita. Ad id quod impositum est deterrarum distractione, evidens falsitas comprobatur. Nam de morte G. ne ipsos quoque adversarios reor eum potuisse habere suspectum, quippe qui eumdem G. et suos omnes conclusos ab hostibus, ab ipso mortis articulo, multo quidem labore eripuit. Pro his omnibus maximeque pro Raymundi non incognita nobis versutia, attentius rogamus, ut abbatis innocentiam vestra sollicitudo tueatur.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 288 |
277 EPISTOLA CCLXXXVIII. AD ANDREAM AVUNCULUM SUUM, MILITEM TEMPLI. Infelicem exitum sacrae expeditionis dolet; avunculi adventum optat. 1. 2.
|
Litterae tuae, quas novissime transmisisti, invenerunt me in lectulo decumbentem. Accepi eas obviis manibus; libenter legi, libenter relegi, sed libentius te vidissem. Legi in illis desiderium tuum videndi me, legi et metum tuum pro periculo terrae, quam Dominus sua praesentia honoravit; periculo civitatis, quam suo sanguine dedicavit. Vae principibus nostris. In terra Domini nihil boni fecerunt: in suis, ad quas velociter redierunt, incredibilem exercent malitiam, et non compatiuntur super contritione Joseph. Potentes sunt ut faciant mala, bonum autem facere nequeunt . Confidimus autem quia non repellet Dominus plebem suam, et haereditatem suam non derelinquet. Porro dextera Domini faciet virtutem, et brachium suum auxiliabitur ei: ut cognoscant omnes quia bonum est sperare in Domino, quam sperare in principibus. Bene facis formicae te comparans. Quid enim aliud quam formicae quique terrigenae et filii hominum sumus, rebus inutilibus atque inanibus insudantes? Quae autem abundantia homini de universo labore suo, quo ipse laborat sub sole? Ergo ascendamus super solem, et conversatio nostra in coelis sit, jam mente praecedentes, quo sumus et corpore secuturi. Ibi, mi Andrea, ibi fructus laboris tui; ibi retributio tua. Sub sole militas, sed sedenti super solem. Hic militantes, inde donativa exspectemus. Merces militiae nostrae non de terra, non de deorsum est: procul et ab ultimis finibus pretium ejus. Sub sole penuria est: super solem abundantia est. Mensuram bonam, et confertam, et coagitatam, et supereffluentem dabunt in sinus nostros .
|
Desideras me videre; et de meo, ut scribis, arbitrio desiderii tui pendet effectus. Nam mandatum super hoc meum te indicas exspectare. Et quid dicam tibi? Et cupio ut venias, et timeo ne venias. Ita inter velle et nolle positus, coarctor e duobus; et quid eligam, ignoro. Unum, ne videlicet tuo satisfaciam desiderio, et meo pariter: an credam magis celebri de te opinioni, qua terrae ita pernecessarius praedicaris, ut de tua absentia non mediocris illi desolatio imminere credatur. Itaque quod mandare non audeo, opto tamen ut te videam antequam moriar. Tu melius id videre et cognoscere potes, si quo modo sine damno, et sine scandalo illius gentis venire possis. Et fieri posset quod adventus tuus omnino non esset inutilis. Forte favente Deo non deessent qui te sequerentur revertentem ad subveniendum Ecclesiae Dei, quoniam omnibus notus es et dilectus. Potest facere Deus ut et tu cum sancto patriarcha Jacob loquaris: In baculo meo transivi Jordanem istum, et ecce cum tribus turmis regredior . Unum dico: si venturus es, ne tardaveris, ne forte venias, et non me invenias. Ego enim jam delibor, nec puto me longum facere super terram. Quis mihi tribuat tua, in voluntate Domini, amabili et dulci praesentia vel paululum refrigerari, priusquam abeam? Reginae scripsi, sicut voluisti, et gaudeo de bono testimonio quod ei perhibes. Magistrum et fratres vestros omnes de Templo, nec non et eos de Hospitali, per te in Domino salutamus. Inclusos quoque et sanctos omnes, ad quos opportune loqui poteris, per te in Domino salutantes, eorum nos orationibus commendamus. Esto pro me ad eos. Girardum nostrum, qui in domo nostra aliquando conversatus est, et nunc, ut audivimus, episcopus factus est, et ipsum affectu magno devotissime salutamus.
|
(Luc. VI, 38) (Gen. XXXII, 10)
|
[ al. nesciunt]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 289 |
278 EPISTOLA CCLXXXIX. AD REGINAM JEROSOLYMORUM. Instruit eam, quomodo se gerat, ut probae viduae coram Deo, et reginae coram hominibus partes impleat. 1. 2.
|
Dilectae in Christo filiae M. reginae Jerosolymorum, BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, misericordiam a Deo salutari suo.
|
Miror quod a multo jam tempore non vidimus litteras tuas, non solitas salutationes habuimus: quasi nos obliti simus antiquae tuae erga nos devotionis quam in multis probavimus. Audivimus, fateor, nescio quae sinistra: quae etsi non pro certo credidimus, doluimus tamen sive veritate, sive mendacio tuam aliquatenus decolorari opinionem. Sane intervenit Andreas charissimus avunculus meus, cui in nullo decredere possumus, scripto suo nobis significans meliora: quod scilicet pacifice et mansuete te habeas, sapienter et consilio sapientium te et tua regas; fratres de Templo diligas, et familiares habeas; periculis imminentibus terrae, secundum sapientiam tibi a Deo datam, salutaribus consiliis et auxiliis provide et sapienter occurras. Talia prorsus, talia decent opera mulierem fortem, humilem viduam, sublimem reginam. Neque enim quia regina es, indignum tibi viduam esse, quod, si voluisses, non esses. Puto quod et gloria tibi est, praecipue inter Christianos, non minus vivere viduam, quam reginam. Illud successionis est, hoc virtutis: illud tibi ex genere, istud ex munere Dei: illud feliciter nata es, hoc viriliter nacta. Duplex honor; alter secundum saeculum, alter secundum Deum: uterque a Deo. Nec parvus tibi videatur honor viduitatis, de quo Apostolus: Honora, inquit, viduas, quae vere viduae sunt . Habes certe penes te ipsam familiare commonitorium apostolicae iterum salutaris, sententiae, qua doceris ab eo providere bona, non tantum coram Deo, sed etiam coram hominibus : coram Deo, ut vidua; coram hominibus, ut regina. Attende reginam, cujus digna, indignave non possunt latere sub modio: super candelabrum sunt, ut appareant omnibus. Memento viduam, cui jam non est quod velit placere viro, ut soli possit placere Deo. Beata es, si Salvatorem ponas tibi murum ad protectionem conscientiae, et antemurale ad repulsionem infamiae. Beata, inquam, si veluti desolatam et viduam totam te Deo regendam commiseris. Alioquin bene non regis, si bene non regeris. Regina Austri venit audire sapientiam Salomonis, ut regi disceret, et sic regeret. Et ecce plus quam Salomon hic : Jesum loquor et hunc crucifixum. Huic te committe regendam, huic docendam, quomodo regere debeas. Disce tanquam vidua, quod sit mitis et humilis corde : disce tanquam regina, quod judicet in justitia pauperes, et arguat in aequitate pro mansuetis terrae . Ergo cum cogitas dignitatem, attende et viduitatem: quia ut pure apud te quod sentio proferam, non potes esse regina bona, si bona non fueris vidua. Quaeris unde bona vidua aestimetur? Ex his profecto quae Apostolus dicit: Si filios educavit, si hospitio recepit, si sanctorum pedes lavit, si tribulationem patientibus subministravit, si omne opus bonum subsecuta est . Si haec facis, beata es, et bene tibi erit. Benedicat te Dominus ex Sion, eximia in Domino filia, et omni veneratione digna. Admonitio praemissa est; prosecutio jam a vestra dignatione exspectatur. Occasio data est: excusatio jam non admittitur, si non renovata a nostra parte familiaritas, familiaribus deinceps a vobis verbis et litteris frequentetur.
|
(I Tim. V, 3) (II Cor. VIII, 21) (Matt. XII,
42) (Matth. XI, 29) (Isai. XI, 4) (I Tim. V, 10)
|
[ al. vigilanter]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 290 |
279 EPISTOLA CCXC. DOMINO OSTIENSI, DE JORDANO CARDINALE. Legatum apostolicum describit, quam foeda ubique vestigia reliquerit.
|
Pertransiit legatus vester de gente in gentem, et de regno ad populum alterum, foeda et horrenda vestigia apud nos ubique relinquens. A radice Alpium et regno Teutonicorum, per omnes pene Ecclesias Franciae, et Normanniae, et circumquaque circumiens usque Rothomagum, vir apostolicus replevit, non Evangelio, sed sacrilegio. Turpia fertur ubique commisisse; spolia ecclesiarum asportasse: formosulos pueros in ecclesiasticis honoribus, ubi potuit, promovisse; ubi non potuit, voluisse. Multi se redemerunt, ne veniret ad eos: ad quos pervenire non potuit, exegit et extorsit per nuntios. In scholis, in curiis, in triviis, fabulam se ipsum fecit. Saeculares, religiosi, omnes male loquuntur de eo: pauperes, et monachi, et clerici conqueruntur de eo. Homines quoque suae professionis, ipsi sunt qui magis exhorrent et famam ejus, et vitam. Hoc testimonium habet et ab his qui intus, et ab his qui foris sunt. Non sic dominus Joannes Paperons, non sic: cujus laus est in Ecclesia, quippe honorificantis ubique ministerium suum. Legite litteras has domino meo. Ipse viderit, quid de tali homine faciendum sit: ego liberavi animam meam. Dico tamen praecipitatione qua soleo: Bonum est ei si purget ipse curiam suam, et sic liberet conscientiam suam. Decreveram ista tacere: sed venerabilis Prior Montis-Dei ad hoc me impulit, et animavit ut scriberem. Et scitote minus me dixisse, quam publice praedicatur.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 291 |
EPISTOLA CCXCI. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM, PRO ECCLESIA SANCTI-EUGENDI JURENSIS.
|
Sancti-Eugendi nobile monasterium, olim divitiis et religione famosum, si vera sunt quae dicuntur, prope interitum est. Nec decredenda omnia. Domos vicinas nobis, vobis notas, pertinentes ad ipsum, partim jam destructas, partim in dies destrui cernimus, et dolemus. Quae in membris videmus, haec et his graviora de capite fama nuntiante percepimus. Sed numquid debeo ego nunc malorum vobis, quorum non est numerus, retexere narrationem? Lator praesentium monachus praefati monasterii, et Archegaudus Prior, homo nobis ab antiquo pro sua honestate et religione dilectus, poterunt vobis intimare quae plenius norunt, etsi non omnia: quis enim hoc posset? Tot et tanta pro certo, quae apostolicam securim, etsi dissimulantem, etsi dormitantem, mirum si non surgere et ferire compellant. Ego liberavi animam meam: sed non sufficit, nisi et monasterium liberetur. In manibus vestris mors et vita illius.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 292 |
280 EPISTOLA CCXCII. AD QUEMDAM SAECULAREM. Perstringit eum, quod Petrum, cognatum suum, a proposito vitae religiosae abstrahere conatus sit. 1. 2.
|
Etsi ignotus nobis facie, sed non fama. Ipsa referente didicimus quod sis homo sapiens, et secundum saeculum honoratus. Voluit autem dilectus filius meus Petrus, cui et notior, et familiarior sanguinis affinitate videris, ut tibi scriberem, imo rescriberem. Tu enim scripseras illi, et utinam ut te decuisset, et illi expediret. Non sic fecisti. Novum Christi militem ausus es dehortari a servitio Domini sui. Dico tibi, est qui quaerat et judicet. Non sufficiebant tibi peccata tua, nisi te et alienis involveres; et rursum ad peccata, quod in te fuit, poenitentem juvenem revocares: et sic secundum duritiam tuam et cor impoenitens thesaurizares tibi iram in die irae? Quasi non satis eum per se tentet diabolus, nisi tu juveris illum, homo christianus, dux ejus, et notus ejus. Tu quidem illi serpentem alterum, sed non tibi ille alteram Evam exhibuit. Tuis impulsus est manibus, sed non eversus: fundatus est enim supra firmam petram.
|
Verumtamen non reddimus tibi vicem, sed vincimus in bono malum, orantes pro te, optantes tibi meliora, et meliora scribentes. Primo quidem quia sapiens diceris, ut quod diceris, verius sis, mitto te ad virum sapientem, qui ait: Noli prohibere eum qui potest bene facere; si vales et ipse, bene fac . Habes tempus faciendi. Sed quamdiu habiturus? Quantulum superest vitae tibi, praesertim jam senescenti? Vapor est ad modicum parens, et deinceps exterminabitur. Si sapis, non veniet super te illa maledictio: Vidi stultum firma radice, et statim maledixi pulchritudini ejus . Pulchre stultum pseudosapientem verus Sapiens appellavit, sciens sapientiam hujus mundi stultitiam esse apud Deum . O utinam saperes, et intelligeres, ac novissima provideres! . Saperes quae Dei sunt, intelligeres quae mundi sunt, provideres quae inferni sunt! Profecto inferna horreres, superna appeteres, quae sunt ad manum contemneres. Multa suggerit animus, imo spiritus, loqui tibi de salute animae tuae: sed donec rescripto noverim tuo qualiter ista acceperis, non adjiciam ultra, ne fiam onerosus, cui de caetero volo esse amicus, et adjutor, si volueris, ad salutem. Dilectam nobis in Christo uxorem tuam per te, licet immeritam, salutamus.
|
(Prov. III, 27) (Job V,
3) (I Cor. III, 19) (Deut. XXXII,
29)
|
[ al., ad malum]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 293 |
EPISTOLA CCXCIII. PETRO ABBATI DE CELLA, PRO MONACHO CAZIACENSI, QUI AD CLARAM-VALLEM TRANSIERAT.
|
Unde mihi scripsistis, ita respondeo vobis. Molestiam domini Caziacensis nulli arbitror molestiorem esse quam mihi. Sed puto vos non latere, voluntate et praecepto ipsius jam ex longo illum monachum factum nostrum; et mihi ipsum obedientiam promisisse, et me curam illius suscepisse. Quoties ex tunc volentem venire repuli, venientem remisi, recordari facile non est. Tandem modo veniens, me nolente remansit, et nullo modo ei persuadere reditum potul. 281 Dicebat autem, quia si nos eum projiceremus, iturum se longius, et nullatenus rediturum. Sed nec sic assensum meum habens, imo et contra consilium meum intravit. A quo utique introitu salva conscientia eum prohibere non potuit, nec projicere possum, utpote, ut dixi, jam olim in meam receptum curam, et de quo redditurus sum rationem. Diu, fateor, periculum hoc conscientiae meae dissimulaveram propter molestiam boni illius hominis: et adhuc dissimulassem, si meo iste consilio quoquo modo acquiescere voluisset. Quae cum ita sint, vestrum est consolari hominem, delinire tristitiam ejus, excusatum me habere de tam rationabili causa. Postremo ipse quoque, ut scitis, in pendulo est, et saepe cogitavit relinquere domum suam. Quod si vellet nunc effectui mancipare, ego non prohiberem, pro eo quod in ea non sine magna anxietate versetur.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 294 |
EPISTOLA CCXCIV. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM, PRO EPISCOPO CENOMANNENSI. Episcopum Cenomannensem, et alios Pontifici commendat.
|
Adest episcopus Cenomanensis. Ipse est, si nescitis, de cujus veritate et honestate nullus dubitat, nisi qui bene non novit hominem. Mihi quidem ab ineunte juventute sua notus et dilectus est, tam pro memoratis virtutibus, quam pro aliis bonis moribus suis. Si quid aliud Paternitati vestrae de eo insusurratum est, aut ego fallor, aut ille mentitus est in caput suum. Audite eum, et cum plenitudine gratiae vestrae remittite. Deceptus sum enim, si bene non fuerit collocata. Abbas Vindocinensis, qui specialiter vester est, rogamus ut et ipse specialem inveniat gratiam, et rationabilis ejus petitio haud difficilem assequi mereatur effectum. Dominus Andegavensis mittit nuntium suum, et per se et per nos aliquid petens. Exaudiatur et ipse pro justitia sua, et non exaudiatur contra eum susurro mendax. Dignum est enim ut qui omnibus vivitis, omnibus pro meritis valeatis.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 295 |
EPISTOLA CCXCV. DOMINO HENRICO CARDINALI, PRO EODEM EPISCOPO.
|
Sic tibi, quasi mihi scribo, et hoc quoties tibi scribo. Ubi enim tu es, me esse confido, quippe quem tanquam me ipsum diligo. Si me tu aeque diligis, imo quia diligis, vide ne dominus Cenomannensis ex te in aliquo redeat contristatus. Alioquin ego contristarer in homine quem satis pro sua honestate diligo, et a te diligi volo.
|
(quod in te est)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 296 |
EPISTOLA CCXCVI. DOMINO OSTIENSI, PRO EODEM.
|
Quidam clericus dicitur aures domini mei circumvenisse, aliquid contra episcopum suum, et nostrum amicum pro sua cupiditate molitus. Si mei 282 cura est vobis, imo justitiae Dei, date operam, ut nihil lucretur de suo mendacio susurro malignus, nec laedatur in aliquo innocens episcopus, et fidelis amicus.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 297 |
EPISTOLA CCXCVII. ABBATI ARREMARENSI. Monachum apostatam poenitentem recipi petit.
|
Lator praesentium, ad petitionem nostram dudum susceptus in consortium vestrum, stultitia et levitate sua rejecto habitu sancto a vobis exiit. Sed quia ductus poenitentia, ut videtur, redire cupit, et se iterum recipi humiliter petit, petimus et nos ut iterum recipiatur, poenitentique, amore Dei et nostro, introitus et habitus non negetur.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 298 |
EPISTOLA CCXCVIII. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM. Nicolai notarii fraudes et imposturas detegit
|
Nicolaus ille exiit a nobis, quia non erat ex nobis: exiit autem foeda post se relinquens vestigia. Et ego longe ante hominem noveram; sed exspectabam ut aut Deus eum converteret, aut instar Judae ipse se proderet: quod et factum est. Praeter libros, denarios, et aureos multos, in ipso exitu ejus inventa sunt super eum sigilla tria, unum ejus proprium, alterum Prioris, tertium nostrum, ipsumque non antiquum, sed novellum: quod et ob ipsius dolos et furtivas subreptiones mutare nuber coactus fueram. Hoc enim est quod vobis tacito nomine scripsisse me memini: quia videlicet periclitati sumus in falsis fratribus. Quis possit dicere, ad quam multas personas sub nomine meo, me ignorante, quae voluit, scripsit? Quis mihi det ut ipsa curia vestra ad purum purgetur faece mendaciorum ejus? Quis mihi det ut vel eorum innocentia, qui mecum sunt, satis valeat excusari apud circumventos et praeventos impudentissimis ejus mendaciis? Vobis quoque aliquoties in eadem falsitate scripsisse, et non semel, partim convictus, partim et confessus est. De turpitudinibus ejus, quibus terra sordet, et factae sunt omnibus in parabolam, supersedeo polluere labia mea, et vestras aures. Si ad vos venerit , mementote Arnaldi de Brixia, quia ecce plus quam Arnaldus hic. Nullus perpetua dignior inclusione, nihil ei perpetuo silentio justius.
|
(nam hoc gloriatur, et amicos se habere confidit in
curia)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 299 |
EPISTOLA CCXCIX. COMITI ENGOLISMENSI, PRO FRATRIBUS DE BUXIA. Queritur de gravi exactione suis a comite imposita.
|
Nolite mirari, si gravis nobis videtur tam grandis reditus, qui de terra illa Buxiae a fratribus nostris exigitur, quia tale aliquid non consuevimus. 283 Nam multas fecimus abbatias, et nulla illarum tali subjacet exactioni. Sed quia vos ita vultis, et Deus plus acceptat voluntarium bonum, quam coactum, sustinemus juxta conventionem, quam fratres nostri vobiscum fecerunt, donec Deus meliorem vobis inspiret voluntatem, quod non diffidimus. De caetero diligite eos, fovete, defendite, manutenete: quia tunc securius stabitis ante tribunal Christi, si pauperes ejus habueritis vestri dilectores, et pro vobis intercessores.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 300 |
EPISTOLA CCC. BLESENSI COMITISSAE. Solatur comitissam, filii delicta per aetatem excusans, et melioris frugis spem faciens; unde blande potius et leniter quam aspere tractandum monet.
|
Si quando in vos filius vester visus est excessisse, doluimus; et dolemus non minus excessum filii, quam matris injuriam: quod tamen et ipsum excusabile est in adolescente filio. Nempe delicta juventutis, ipsa, quae commisit, excusat aetas proclivior. An nescitis quia proni sunt sensus hominis, et cogitationes in malum ab adolescentia? Confidendum mutatum iri in melius, patris meritis et eleemosynis. Propterea insistendum magis, magisque votis et precibus ad Deum pro eo: quia etsi ille minus interdum, quam debuit, se filialem exhibuit, mater tamen pro suis visceribus maternum deserere non debet, sed nec valet affectum. Nunquid potest mater oblivisci filii uteri sui? Et si illa, inquit, oblita fuerit, ego tamen non obliviscar tui . Oremus et ploremus coram Domino, ut Deus tantae indolis juvenem, probitatis paternae imitatorem sua faciat pietate. Agendum cum eo in spiritu lenitatis, blandisque obsequiis: quia sic melius ad bona opera provocabitur, quam si irritationibus et increpationibus exasperetur. Ita sane de ejus cita laetaque mutatione posse laetificari confidimus cor vestrum et nostrum pariter. Quidni ego totis cupiam visceribus quotidie se ipso fieri meliorem? Utinam qualem inveni in me, talem semper in omnes inveniam. Quid enim, quantum ad nos, unquam volui, et non fecit? Retribuat illi Dominus. Caeterum pro vobis, sicut saepe petistis, saepe, prout oportuit, et monui, et monebo.
|
(Gen. VIII, 21.) (Isai. XLIX, 15) (quod non diffidimus)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 301 |
EPISTOLA CCCI. SANCTAE SORORI IMPERATORIS HISPANIAE. Controversiam, ex receptione cujusdam monasterii inter suos et alios quosdam Religiosos natam, ejus opera sopiri cupit. 1. 2.
|
Quod factum est de receptione Tholdanos monasterii, sciatis per me non esse factum, utpote absentem et ignorantem quid fieret. Factum autem per nostros non nego, consilio tamen multorum Religiosorum, episcopi conniventia et assensu, nobilis quoque dominae, quae locum illum in propria possessione fundavit, petitione et voluntate, publice, ut accepimus, et nihil in abscondito factum. Existimabant autem se libere posse suscipere locum, quem in Dei libertate, et sine alterius ecclesiae subjectione fundatum, ipsa quae fundaverat asserebat; et privilegia, ut aiunt, prae manibus erant, Caeterum quia Carraccetenses fratres factam sibi in hoc injuriam, ut scribitis, conqueruntur, nec audientes Salomonem, qui ait, 284 Noli prohibere cum qui bene vult facere; si potes, et ipse bene fac , nobis in tam sancto opere contradicunt: et quoniam servos Dei non oportet litigare , consilii nobis fuit ad vestrum potissimum consilium causam remittere, ut vestra auctoritate et opera omnis inepta et injusta, ut aiunt, calumnia conquiescat; et Ordo in domo Dei receptus, ad ejus gloriam et vestram ipsius salutem deinceps in pace permaneat.
|
Nam et frater Nivardus, qui multum gratulatur de vobis, satis in hoc de vobis confidere monuit tum propter vestram erga nos specialem devotionem, tum etiam propter bonam, quam audivit a vobis, de hoc ipso promissionem. Si autem vestris salutaribus monitis aut consiliis contradictores illi acquiescere nolunt, tunc duorum judicio episcoporum, ad quos duo illa loca jure parochiali pertinere noscuntur, omnis inter eos controversia terminetur: quodque ab eis judicatum sive constitutum concorditer fuerit, vestrum erit ratum habere, et de caetero firmiter manutenere. Si timetis Deum, non patiemini impediri tantum bonum, nec bonam illam mulierem frustrari a desiderio suo, nec fratres illos suae devotionis privari fructu, nec Deum denique tam accepto sibi reformati ordinis sacrificio defraudari. Obsecramus vos et pro novella vestra plantatione, illos loquor de Spina, ut eis viscera misericordiae exhibeatis, quatenus vestro beneficio sustentati, in servitio Dei et suo ordine perseverent.
|
(Prov. III. 27) (II Tim. II, 24) (quod non credimus)
|
[ al. Carracenses]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 302 |
EPISTOLA CCCII. LEGATIS APOSTOLICIS, PRO ARCHIEPISCOPO MOGUNTINO . Causam archiep. ab adversariis gravati commendat.
|
Dominis et patribus reverendis, apostolicae Sedis LEGATIS, puer Sanctitatis eorum BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, per omnia Deo placere, et gratos fructuosae suae legationis manipulos reportare.
|
Etsi corpore remoti, sed affectu et bona voluntate vobis appropiavimus, optantes et orantes dirigi actus et studia vestra ad omne quod decet et expedit. Inde est quod audientes miserandum illum archiepiscopum Moguntinensem, vocatum ad vestram praesentiam ibique responsurum adversariis suis, ausi sumus vestram pro eo interpellare bonitatem. In hoc enim credimus honorificari ministerium vestrum, si, quatenus salva justitia licet, parieti inclinato et maceriae depulsae humeros vestrae auctoritatis supponitis; nec calamum quassatum conferi, nec linum fumigans exstingui permittitis. Sentiat, obsecramus, sibi profuisse et precem nostram, et suam simplicitatem, ob quam fertur a falsis fratribus circumventus potius, quam inventus in aliquo dignus depositionis.
|
(quod in vobis est)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 303 |
EPISTOLA CCCIII. LUDOVICO JUNIORI REGI FRANCORUM. Quid agendum regi causa cujusdam de Britannia adulteri et excommunicati.
|
Si homo ille de Britannia dimittere vellet adulteram, ut posset solvi anathematis vinculo quo tenetur, et illa paternam haereditatem suam secundum divisionem suam, quam fecit cum fratre suo, a vobis requireret, etsi hoc ipso indigna, non esset forsitan recusandum, 285 ut proinde potentis viri servitium et auxilium haberetis. Alioquin non est consilium humilis fidelis vestri concedi ullatenus aut terram extraneo, aut vestri favorem dominii excommunicato et incestuoso: ne quandoque et vos audiatis, Si videbas furem, currebas cum eo, et cum adulteris portionem tuam ponebas . Nec tamen verbum praecipitanter, et quasi ex abrupto rumpere consuluerim. Agendum autem per fidelem et prudentem nuntium, quatenus, si fieri potest, inducietur, et tempus redimatur. Quod si et hoc ille renuerit,, et malignari maluerit; fidendum in Domino quia non praevalebit: quoniam quidem justitia, quae cum rege est, erit pro rege. Nescio autem an episcopus ad hoc conveniens, satisque idoneus sit: non quia fidelis non sit, et quidem fidelissimus; sed quia odit illum, nec suum, ut vereor, consilium credet ei. Ipse tamen paratus est pro vestra voluntate ad omne, quod cum Dei voluntate facere poterit. Si quid est quod quasi ex parte mea vobis secreti suggerat, a me hoc illud accepisse sciatis, et tanquam ex ore meo id accipiatis. Homo est enim quem multum diligo, et satis credo ei: vosque illi, ni fallor, credere quod volueritis, secure potestis.
|
(quod Deus avertat) (Psal. XLIX, 18)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 304 |
EPISTOLA CCCIV. EIDEM. Gaudet valetudinem suam regi esse curae; Robertum regis germanum commendat.
|
In litteris, quas misit Dignatio vestra, laetificastis animam meam: laetificet vos ipse, qui in causa est, Deus. Quis sum ego, aut quae domus patris mei, ut de morte, vel vita mea Majestas regia cogitet? Et nunc quia tanti habitus sum, ut de meo esse scire curetis, sciatis me aliquantulum convaluisse, et, ut me sentio mortis interim ereptum periculo, flebilem tamen, et debilem valde. De caetero scire vos volo, dominum Robertum, germanum vestrum, dignanter nos et devote satis visitasse in infirmitate nostra, sed et sic locutum in auribus nostris, ut gaudium nobis et spem de se meliorem reliquerit. Diligite eum; quia si dictis facta compenset, complacebit vobis in illo: et, si dignum judicatis, sciat vobis placere quod nostro et bonorum consiliis de caetero se acquieturum promisit. Sigillum non erat ad manum: sed qui legit, agnoscat stilum, quia ipse dictavi.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 305 |
EPISTOLA CCCV. AD DOMINUM PAPAM EUGENIUM. Episcopum Belvacensem a Romano itinere justis ex causis detentum. Itaque causam ejus Pontificis consilio totam committit.
|
Filius vester ille Belvacensis appellatus ad vestram praesentiam veniebat, et libens, utpote de sua justitia securus, et de vestro paterno favore non dubius. Sed obstiti ego, et vix eum potui retinere, quippe cupidum videndi faciem vestram. Quod autem retinere volui, cum multae occurrerent causae, illud praecipuum fuit, quod de vestra dubitavimus voluntate. Deinde praeter alias incommoditates non paucas, quae obviare viderentur, ipse et frater suus Rex non ambulant in uno spiritu, et non erat satis tutum diu absentari a suis. Nolo a me quaeratis cujus sit culpa: non est meum inculpare quemquam. Sufficit mihi excusare episcopum. Quidquid humilitatis, quidquid obsequii pro sua persona potuit, vidimus exhibentem, 286 et nihil proficientem. Scitote tamen, quidquid timeat, quidquid accidere debeat, sine mora venturum, ubi vobis placiturum cognoverit Persona ejus, et causa ejus in manu vestra. Nec enim in sibi credito ita agit, vel ita conversatur, ut se tali indignum putet praerogativa. Itaque prosse direxit istum, sciens quod ad patrem dirigeret. Scire placet quid injunctum sit ei? Nihil ex injuncto agere, sed totum committere vestro consilio, de quo totus pendet ipse. Nempe fiduciam habet, non modo judicari causam suam a vobis, sed juvari, sed foveri, sed manuteneri. Si placet eam committere domino Remensi archiepiscopo, maturum posse sortiri finem Domino auxiliante confidimus, si tamen appellandi suffugium parti utrique subtrahatur.
|
(quem dicerem
et nostrum, nisi insolentiam redoleret)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 306 |
EPISTOLA CCCVI. DOMINO OSTIENSI PRO ELECTIONE ABBATIS TUROLDI DE TRIBUS-FONTIBUS. Purgat se adversus calumniam Hugonis episcopi Ostiensis, qui promotionem Turoldi in abbatem Trium-Fontium indigne ferebat: nam alium ipse, Nicolaum scilicet, designaverat. Roberti electionem in novi monasterii abbatem excusat. 1. 2. 3. 4. 5.
|
Vae mundo a scandalis . Ego vos scandalizo? ego vobis scandalo sum? Quis hoc crederet posse contingere, nisi cui nota non esset nostra unanimitas, nostra mutua charitas, et quomodo in domo Dei ambulavimus cum consensu? Subita et dolenda mihi mutatio! Qui me portabat, nunc parat opprimere; qui me defensabat, nunc terret minis, blasphemiis impetit, arguit praevaricationis! Protoplasti super gravi et singulari peccato confessionem requisiti sunt : Ninivitae ad poenitentiam exspectati sunt : Sodomitae non de auditu, sed magis de visu puniti sunt : Mecum eo differentius, quo contemptibilius actum est. Non sum reputatus qui ponerer ad rationem, qui invitarer ad satisfactionem, qui causam requirerer, qui pro me respondendi facultatem acciperem. Non conventus judicatus sum; non convictus condemnatus sum.
|
Et nunc audite, si dignamini, excusationem nostram, et si forte minime sufficientem vobis, veram tamen. Voluistis loco vestri substitui fratrem Nicolaum; et ego memini, non diffiteor. Ita convenit vobis pariter et mihi: fore credidi propter quod locutus sum. Quod ita non est factum, necessitas fecit, non duplicitas. Res in discordiam versa est. Quid dico in discordiam? Concordia magis fuit. Tam concorditer discordes ab hac nostra conniventia omnes inventi sunt, ut nec unus quidem monachus sive conversus, praeter duos aut tres, qui vestrates erant, acquieverit assentire. Tentavimus nihilominus tamen in multis argumentis, nunc blandiendo, nunc terrendo quomodo res effecum sortiretur; sed ut unanimiter ita et pertinaciter obstiterunt. Possemus vim facere: sed sic mihi parcat Deus quomodo parcendo illi omisimus, ne homo verecundus et pusillus corde et fugitans onus, in hoc tanto turbine remaneret. Nam praeter ea quae extrinsecus sunt, quae probastis et vos, supra vires ejus esse omnia videbantur. Itaque tollentes eum cum suis imposuimus onus, quod eo levius ferret, quo a nostris pariter portaretur. Est enim locus noviter ordinatus de fratribus nostris et vicinior nobis, ut possit a nobis facilius frequentari. De abbatibus ad locum pertinentibus, quia assensum vestrum non tenebamus, nihil ausi, fratrem Robertum, quo nemo magis idoneus ad manum esse tunc visus est dare voluimus: cum responsum est nobis 287 a vestra discretione fuisse prohibitum. Quid plura? Acceperunt hominem qui vestrae, sicut accepimus, displicet Sanctitati. Nec latet causa. Inhonestum, ut aiunt, publice praedicatis, et ob turpitudinis notam e priori monasterio trusum, cui ante praefuerat. Potest ita exstitisse: me, quantum recordari valeo, usque ad hoc tempus non audisse hujuscemodi verbum de illo, Deum testor et angelos ejus. Sed neque ipse archiepiscopus, cum eum amovere omnimodis niteretur, tale aliquid vel scripto, vel nuntio nobis aliquando significavit. Egone turpitudinis assentator forem aut inhonesti? Si ita de me sentitis, videte ne vestram quoque Excellentiam pariter involvat hoc nubilum: quippe qui cum ejusmodi tam notam omnibus familiaritatem atque amicitiam semel initam, tanto studio hucusque fovistis. Et de archiepiscopo quid dicitis? quid sentitis? An et ipse quem talem sciret prior promoveret et in loco cui ipse praefuerat? Minime ego vel tenuiter suspicer illud de tali viro, et tanto amatore honestatis. Et quidem qui promovit ipse et amovit; non negaverim: qua ratione hoc fecerit viderit ipse. Nam multis displicuisse factum cognoscitur, nempe nec rationem, nec ordinem, nec consuetudinem in ejus amotione cernentibus. Tantum archiepiscopus sic voluit; et ne contristaremus eum, nostro hortatu iste in pace cessit, et dedit locum irae. Unum dico: ex quo ad nos intravit , nihil in eo quod promotioni huic obviaret compertum est. Sine querela conversatus est. Adhuc non deest homini litteratura congruens, non doctrina, non affabilitas, non gratia in vultu et sermone. Sed suspecta est vobis brevitas temporis quod nobiscum fuit: fateor et mihi. Fortassis bene faciet: fortassis male. Vereor omnia opera mea, et quod operor non intelligo. Unde certus non sum certum vos facere minime possum. Factum est; et quod factum est, non potest non fieri. Si propheta fuissem, non profecto fecissem unde amicum offenderem, sanctum turbarem, episcopum scandalizarem. Quid vultis ut faciam? sic factum est tali necessitate, talique ordine. Haec excusatio mea. Si sufficit tollatur de medio scandalum: si minus, ego judicium portem, quod et quale decreveritis. Nam si quod aedificavi, tam cito iterum destruam, grave; nisi forte causa conveniens supervenerit: quod fortasse processu temporis accidere potest. Si vultis vos amovere eum, potestatem habetis. Non obsisto, non me oppono torrenti. Inique non egi. Si insipienter videor, in promptu est vobis insipientiam meam corrigere; aut, si hoc dignius judicatis, etiam et punire. Dico tamen, si pie, si christiane mecum agitur, corripiet me justus in misericordia et increpabit me, non in ira apud alios diffamabit. Habetis formam meam hic, nisi et hoc indignamini praesentibus litteris. Nempe comperta per alios, et non per vos vestra indignatione, cautum habui non rependere vicem: sed mox vobis de vobis per praesentia scripta conqueri. De caetero benedictus Deus, qui et hoc quod dederat, et de quo mihi forte immoderatius blandiebar, solatium ante exitum tulit: vestram scilicet et domini mei gratiam, ut vel proprio experimento discam, non ponere spem meam in homine.
|
(Matth. XVIII, 7) (Gen. III) (Jon. III) (Gen. XIX) (ut nostis) (nec enim poterat nescire, cum
notus esset ex longo) (sicut testimonium habet ab omnibus)
|
[ al. fautor]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 307 |
288 EPISTOLA CCCVII. AD EUMDEM. Belvacensem episcopum contra sinistros rumores tuetur. Valetudinem suam extreme afflictam indicat: et quid archiepiscopo Lugdunensi acciderit. 1. 2. 3.
|
Festine ista dicto, et ob hoc minus festive: siquidem viator transire festinans urget. Res mira, sed magis laeta. Frater G. Fulcherius cum litteris domini mei pariter et vestris, simulque praesentium lator peregrinus, uno pene momento adfuerunt, Deo ita sine dubio providente, ut haberem per quem festinanter rescriberem: quod utique cupienti mihi non poterat satis esse festinum. Inde est quod haec in infirmitate mea ipse dictavi, quod non esset tunc alter ad manum. De domino Belvacensi quod primum posuistis, primum ita respondeo. Sui juris est: jam non est in mea potestate, sed in civitate vita ejus et conversatio. Si secus quam debet, vel decet interdum agit, dolere possum; sed emendare prout volo non valeo. Verumtamen quod vobis suggestum est de vagatione ejus, nimium exstitisse in ea, usque adhuc nos non comperimus, nec inde notatum apud nos quandoque audivimus. Ex quo ad eum venit frater Robertus, qui cum eo est, turpe et grave aliquid perpetrasse, aut episcopo persuasisse, ad aures nostras nondum omnino pervenit: et mirum si ad vos potuit pervenire, quod latere nos potuit. Dabo tamen operam facere quod vultis de revocatione ejus, si quando honeste et opportune potuero. Jamque fecissem, si cum pace episcopi potuissem, et non timuissem inutiliorem huic subrogandum. In Quadragesima venit ad nos ipse episcopus, paratus ire ad curiam causa cujusdam appellationis: et venisset, nisi nos dissuasissemus. Porro dissuasionis intentio fuit, quod non ita videretur esse paratus, sive in consilio, sive in comitatu, ut juvenis episcopi personam decuisset. Propositum tamen ejus est proficisci tempore opportuno. Frater vester est; facite cum illo misericordiam, ut adversarii ejus non praevaleant adversus eum. Vellem vos ad ipsum potius, quam ad nos scripsisse, et fraterne monuisse super his quae de eo audistis.
|
Deinde super statu corporis mei cognovi vos esse sollicitum. Verum est quod audistis; infirmatus sum usque ad mortem, sed interim revocatus ad mortem: atque hoc, ut me sentio, non diu. Longe enim sum debilior quam credi possit. Quod tamen dixerim absque praejudicio divinae providentiae, quae et mortuos suscitare potest. Et in hoc sit responsum non modo vobis, sed et domino meo: cui volo et oro, ut in quantacumque devotione poteritis, accito vobis pariter domino Tusculano, plenissimas grates referatis pro tanta dignatione, et sollicitudine tam pia. Jam de domino Lugdunensi audite quod verum est et quod certum sit vobis. Vir ille aggressus est, iter cum multa pecunia et honorabili comitatu, prout decebat tantum archiepiscopum: et ecce undique in ipso pene procinctu insidiae inimicorum. Quid faceret vir desiderii? Progredi non licebat, et desistere a proposito sibi gravius omni captivitate judicabat. Comites suos partim remisit, partim dispersit. Massa pecuniae se exoneravit, modicum retinens, unde cum paucis posset perficere viam. Quid plura? venit cum tribus aut quatuor ministris, ipse nihilominus in habitu ministrantis, 289 sicque strata publica cum turba promiscua peregrinorum, tanquam unus ex illis, pervenit ad Sanctum Aegidium. Cumque infirmaretur, pertransiit usque ad Montem Pessulanum. Ibi aliquandiu commoratus, cum medicis expendit et quod habebat, et quod non habebat.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 308 |
EPISTOLA CCCVIII. AD ALFONSUM PORTUGALLIAE REGEM. Petitione regis se adlaborasse respondet, et fratrem ejus brevi a terrena militia ad coelestem transiturum praedicit.
|
ALFONSO illustri regi Portugallorum, BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, si quid potest peccatoris oratio
|
Litteras et salutes celsitudinis vestrae suscepimus gaudentes in eo qui mandat salutes Jacob. Quid in hoc egimus, et exitus pro nobis, et vos per exitum comprobabitis: animi promptitudinem ex injuncta sollicitudine, vel saltem ex memorata necessitudine colligetis. Petrus, celsitudinis vestrae frater, et omni gloria dignus, a vobis injuncta retulit; et Gallia armis pervagata, in Lotharingia militat, proxime militaturus Domino exercituum. Frater Rolandus, filius noster, apostolicae largitatis litteras defert. Ipsum, fratres nostros vobiscum degentes, et me ipsum commendatos habete.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 309 |
EPISTOLA CCCIX. AD EUGENIUM PONTIFICEM. Laudat Sugerium abbatem, ejusque lecatos Pontifici commendat.
|
Amantissimo patri et domino EUGENIO, Dei gratia summo Pontifici, frater BERNARDUS Clarae-Vallensis vocatus abbas, modicum id quod est.
|
Si quod magnae domus magni Regis vas in honore habetur apud nostram Ecclesiam Gallicanam, si quis ut David fidelis ad imperium Domini ingrediens et 290 egrediens , meo judicio ipse est venerabilis abbas Sancti-Dionysii. Novi siquidem virum, quod et in temporalibus fidelis et prudens, et in spiritualibus fervens et humilis; et in utrisque sine reprehensione versetur. Apud Caesarem est tanquam unus de curia Romana, apud Deum tanquam unus de curia coeli. Petimus et obsecramus, benigne a vobis suscipi nuntios tanti viri; et, sicut vos decet et ipse omnino dignus est, rescribi ei verba bona et amicabilia, plena familiaritatis et dilectionis, plena favoris et gratiae: siquidem specialius diligere et honorare personam ejus, est honorificare ministerium vestrum.
|
(I Reg. XXII, 14) (quod est difficillimum)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 310 |
EPISTOLA CCCX. AD ARNOLDUM CARNOTENSEM ABBATEM BONAEVALLIS . Bernardus in extremis positus, hanc amico epistolam ultimam scripsit.
|
Suscepimus charitatem vestram in charitate, et non in voluptate. Quae enim voluptas, ubi totum sibi vindicat amaritudo? nisi quod solum nihil comedere utcunque delectabile est. Somnus recessit a me, ne vel beneficio sopiti sensus dolor unquam recedat. Defectus stomachi fere totum quod patior est. Frequenter et in die, et in nocte exigit confortari modico admodum qualicunque liquore: nam ad solidum omne inexorabiliter indignatur. Hoc parum quod dignatur admittere, non sine gravi molestia sumit: sed timet graviorem, si se vacuum omnino dimiserit. Quod si plusculum quid interdum admittere acquiescat, id gravissimum. Pedes et crura intumuerunt, quemadmodum hydropicis contingere solet. Et in his omnibus, ne quid lateat amicum de statu amici sollicitum, secundum interiorem hominem spiritus promptus est in carne infirma. Orate Salvatorem, qui non vult mortem peccatoris, ut tempestivum jam exitum non differat, sed custodiat. Curate munire votis calcaneum nudum meritis: ut is qui insidiatur, invenire non possit unde figat dentem et vulnus infligat. Haec ipse dictavi, sic me habens, ut per notam vobis manum agnoscatis affectum. Verumtamen rescripsisse, quam scripsisse maluerim.
|
(ut minus sapiens dico)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 311 |
EPISTOLA CCCXI. AD HAIMERICUM CANCELLARIUM. Aemulos quosdam piis aliorum conatibus adversantes acriter perstringit: Haimericum vero ad sedulam boni publici curam, oblata occasione, exstimulat. 1. 2. 3.
|
Viro illustri domino HAIMERICO, sanctae Romanae Sedis cancellario, HUGO Pontiniacensis abbas, et BERNARDUS de Clara-Valle, in domo Dei quemadmodum oportet conversari.
|
Quod episcopi quaerunt, Christus, quantum credimus, acquirit; et ipsorum negotium, Dei est causa. Qui ergo Dei est, jungatur eis: si quis renuit, audiat a Domino, Qui non est mecum, contra me est Imo vero aut acquiescat Apostolo dicenti, Spiritum nolite exstinguere , aut certe audiat cum Judaeis, Vos semper spiritui sancto resistitis ; et a propheta, Vae qui dicitis 291 bonum malum, et malum bonum : qui laetantur cum male fecerint, et exsultant in rebus pessimis . Non poterunt simul et in oprimis exsultare, nec ex uno pariter simul ore laudabitur, et justus de justitia sua, et peccator in desideriis animae suae. Attamen quid mirum, si bonum quod bonis est odor vitae, contrarium contrariis operetur; quando ipse fons et origo boni natus est in ruinam et resurrectionem multorum, et in signum cui hodieque contradicitur? Etiam nunc quampluribus invenitur Salvator lapis esse offensionis, et petra scandali : cum tamen non desint, qui corde alacri dicant, Ipse est pax nostra, qui fecit utraque unum . Porro cui pax generat scandalum, in quo pacabitur? cui ipsa salus damnatio est, in quo salvabitur? Scriptum est, Gloria et divitiae in domo ejus; haud dubium quin hominis justi. Quam autem gloriam, quasve dicat divitias, subinde ostendit: Justitia, inquit, ejus manet in saeculum saeculi . Et revera nulla talis gloria, nullae tantae divitae, quanta justitia in domo conscientiae justi. Sed quid perdit injustus? Si Paulus gloriatur de sui cordis divitiis, Gloria, inquiens, nostra haec est, testimonium conscientiae nostrae : quisnam inde gravatur? Tamen Propheta subjungit: Peccator videbit, et irascetur . Quanta malitia! Nunquid hae divitiae terrenis facultatibus similes sunt, ut instar illarum, etiam istis, in quo alter abundat, alter minuatur? Quid igitur irasceris, ubi nil perdis? imo quid invides bonis bona, et illa bona, quae non curas tibi vindicare? Sic canis, ut vulgo aiunt, defendit fenum quod non comedit. Sed fremas dentibus licet et tabescas, non tamen poterit quod ex Deo est omnino dissolvi. Et velis, nolis, videbunt justi et laetabuntur, et omnis inquitas oppilabit os suum. Verum haec illis qui possunt esse suspecti. Caeterum vobis hoc dicimus: en lucrum praesto est, parate talentum. Quid enim facit in sudario, quod quandoque cum usura exigendum est? dum tempus habemus, cur operari negligimus? Sane etsi vestro ex officio semper in promptu sit pietatis incumbere lucris, sed maxime in praesentiarum maximus sanctae avaritiae patet quaestus: tantum vos non pigeat ipsam, quam ad hoc ipsum accepistis, dominicam in medium proferre pecuniam. Alioquin sapientia abscondita et thesaurus invisus, quae utilitas in utrisque? Denique si vere vobis non solum officii, verum, ut aiunt, et studii est operari bonum ad omnes; maxime hoc debetis ad domesticos fidei. Quod quidem licet omnibus ab Apostolo promulgatum sit generale mandatum , id tamen specialiter a vobis loci ipsius vestri atque ministerii privilegio audacter exposcimus. Nisi forte magis occupatis locum, quam honorificatis ministerium. Siquidem cum nullum ferme fiat in orbe bonum, quod per manus quodammodo Romani cancellarii transire non habeat, ut vel vix bonum judicetur, quod ejus prius non fuerit examinatum judicio, moderatum consilio, studio roboratum, et confirmatum adjutorio: cui justius erit quam ipsi deputandum, quidquid justis in negotiis vel infectum, vel minus perfectum fuerit deprehensum, sicut et aeque omne quod invenietur utiliter atque laudabiliter consummatum? Proinde aut felicissimum merito dixerimus hominem, qui illum locum tenet; aut certe miserrimum, quippe qui universi semper boni aut participem se sine dubio probabit, aut hostem: jureque in eum tota, sive laus, sive vituperatio, versabitur pro rerum exitibus, et suorum meritis studiorum. Beatus autem qui dicere poterit Domino: Particeps ego sum omnium timentium te, et custodientium mandata tua . Sed quid agimus? dum rem necessariam vobis intimare satagimus, pene obliti sumus, quam occupatis auribus ista ingerimus. Quanquam si opus sit et fiducia, nequaquam fortassis importuni videbimur: si tamen 292 recordamini non nostra merita, sed vestra munera, quibus apud nostram humilitatem dignanter satis amicitiarum fores anticipare curastis. Hoc nimirum, hoc vestrae dignationis ac devotionis clarum admodum insigne tenemus, quod tantillos tantus, tantisque intentus non dicimus munerandos, sed vel esse salutandos a vestra Excellentia judicastis. Ipse itaque vobis pro materiali spirituale, quod est sapientia, retribuat aurum, qui nobis jam tribuit, non tam dato vestro, quam vestro delectari lucro. Valete.
|
(Matth. XII, 30) (I Thess. V, 19) (Act. VII, 51) (Isai. V, 20) (Prov. II, 14) (Luc. II, 34.) (Isai. VIII, 14) (Ephes. II, 14) (Psal. CXI, 3) (II Cor. I, 12) (Psal. CXI, 10) (Eccli. XX, 32.) (Galat. VI, 10) (quod minime sentimus) (Psal. CXVIII, 63)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 312 |
EPISTOLA CCCXII. AD RAYNALDUM ARCHIEPISCOPUM REMENSEM. De remissis ad se litteris gratias agit.
|
Reverendissimo patri ac domino R. Dei gratia Remensium archiepiscopo, frater BERNARDUS de Clara-Valle, salutem, et si quid potest peccatoris oratio.
|
Benedictus Deus, qui nos litterarum vestrarum dignatus est visitatione consolari. Et quidem potuimus litteris litteras utcumque reddere: sed quando huic gratiae sufficimus rependere vicem, qua nos a vobis benedictionibus dulcedinis tantae praeventos esse merito gloriamur, excitamur exhortationibus, salutationibus honoramur? Homines utique tam iis nominibus indigni, quam vobis incogniti: sed certe eo magis non ingrati, quo minus digni. Verumtamen, dum haec facitis, facitis quod debetis, quia sapientibus et insipientibus debitorem vos esse cognoscitis. Sane illa opinio, cujus odore bono vestrae dignitatis excellentiam in id dignationis erga pusillitatem nostram dicitis fuisse permotam, periculosa quidem, sed in hac parte non mediocriter officiosa: quoniam ex hoc praecurrente vento fructus ille peroptimus nobis et gratissimus, et qui nil vento simile habet, provenit, quod in tanto Dei altissimi sacerdote prius suscipi in gratiam, quam in notitiam meruerimus. De adventu nostro, cur modo non venerimus, sive quando venire disposuerimus, vel si quae sunt alia, quae de nobis interim Sanctitati vestrae sit sciscitari, harum lator monachus, quem ad hoc ipsum praemittere curavimus, vobis fideliter de omnibus satisfacere poterit.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 313 |
EPISTOLA CCCXIII. AD GAUFRIDUM ABBATEM SANCTAE-MARIAE EBORACENSIS. Religiosos, a laxiore ad strictiorem vivendi modum transire volentes, non impediendos; et apostatas censendos, qui post transitum resiliunt ad vitam priorem. 1. 2. 3. 4. 5.
|
Viro venerabili domino GAUFRIDO, abbati ecclesiae Sanctae-Mariae Eboracensis, frater BERNARDUS abbas dictus Clarae-Vallis, in Domino salutem.
|
Placuit Reverentiae tuae litteras parvitati meae dirigere, in quibus me de rebus dubiis consulere voluisti. Verum de his et similibus tanto quid certum respondere pertimescimus, quanto minus divinae voluntatis beneplacitum, sicut homines, ad purum intuentes, proximorum animos, si quidquam aliud quam volunt edicimus, offendere dubitamus. Quod sane illis potissimum accidit, quorum conscientia, quia fastidiosae mentis angore confunditur, difficiles et angulosas impuritatis suae ratiocinationes affectare conatur. Sed ipsa tamen caecitatis suae vindex est: quia dum quasi sibi adulari nititur eo quod egit, illico recurrente veritatis aculeo repungitur ac remordetur in eo quod meminit. Cujus nimirum difficultatis aerumnam Psalmista deplorans orat, et dicit: Educ, Domine, de carcere animam meam ad confitendum nomini tuo . Ne me ergo, vir bone, quasi simulatae calliditatis arguas, si minus quam velis, inquisitionibus tuis respondere 293 sufficiam; vel, si quid valeo, totum tamen explicare non audeam. Litterarum siquidem tuarum prima species a querimoniis sumpsit exordium: quia videlicet senectuti tuae grave infortunium sit, quod monachorum tuorum aliqua pars ad arctiorem ac securiorem conversationis modum transire praesumpsit. Qua in re potius reformidare habes, quod tristitia hujus saeculi mortem operatur. Nempe si in humanis opinionibus ratio vigeat, dolendum non est, si homo quandoque Creatoris sui legibus rectius inhaerere praesumat. Et nos quidem non sancte, non satis pie paternis sollicitudinibus invigilamus, si filiorum provectibus invidemus. Quocirca si consiliarium unum de mille habere vis, imo, ni fallor, maxime vis, consulto opus est, quatenus filiis tuis, in mediocritatem tecum remanentibus, ne deficiant attendas: caeteris vero citra professionis suae puritatem propter conscientiam remanere metuentibus, ac de bono quod semel aggressi sunt, religionis proposito ad altiorem gradum transire nitentibus, juxta prophetam, cum panibus occurras . Illis curam maximam impendas, ne insolescant ad ruinam; caeteris autem benevolentiam offeras, ut proficiant ad coronam. Nempe qui ascensiones in corde suo disponunt, qui de virtute in virtutem eunt, Deum deorum in Sion eo felicius videre merentur in retributione, quo summo bono familiarius adhaerere studuerunt puriore conversationis ordine. Denique de duobus monachis, Gervasio videlicet atque Radulfo, qui simul cum aliis, domino Turstino archiepiscopo paterne et episcopaliter satagente, sunt egressi, et, sicut ipse testaris, te absolvente quandoque dimissi; certus sum quia si intra punitatis gradum, quem ascenderant, permansissent, non perperam, sed laudabiliter peregissent. Certus quoque sum nihilominus, quia si velint resumere puritatis gradum a quo temere corruerunt, ea virtutis gratia laudabiliores erunt, qua solent milites fieri post fugam ignaviae de victoria tanto gloriosiores, quanto post ignominiam de spe victoriae ad pugnam redeunt alacriores. Et credo, ni fallor, quod absolutio quae facta est, potest interim impediri; sed apud omnipotentis Dei judicium nequit evacuari. Postremo vitam istam confiteris quidem esse sanctiorem: illos tamen propter carnis fragilitatem vel propinquitatis affectionem non posse dicis sustinere hujus angustiae difficultatem. Ad haec vero superaddis, eorum praesentiam tibi fore necessariam; et idcirco vehementer inquiris, utrumne sine culpa remanere queant in loco, unde non sine scandalo sunt egressi. De qualitate, inquam, scandalorum discernenda, de carnis affectione propter Christum penitus amputanda, de commodis vero temporalibus propter animae salutem fugiendis magnopere tonat Evangelium, tota clamat ubique series Scripturarum: quod ignorare non tam malum, quam pene haereticum est. At vero certus non sum, an eorum talis reditus absque poenali culpa debeat aestimari. Periculosum quippe valde est, et gravi ruinae proximum, de Dei misericordia praesumere contra Dei justitiam, et ipsam velle defendere contra ipsam. Denique Scriptura ait: Ne adjicias peccatum, et dicas, Miseratio Dei magna est . Nam et malus discretionis modus est, cum praeponderant minora majoribus, sive deteriora melioribus comparantur. Ac deinde post haec vehementer expostulas, cur merito apostatae debent appellari, si ad coenonobium suum revertentes, cum bonis consuetudinibus professionem suam studeant adimplere. Ego, inquam, eos damnare non debeo. Novit Dominus qui sunt ejus : et unusquisque onus suum portabit . Quem enim tenebrae non comprehendunt, cognoscetur Dominus judicium faciens, 294 et in operibus manuum suarum comprehendetur omnis peccator De se quippe quod sibi bonum est, quisque sentiat; ego de me dicam quod sentio. Ego Bernardus, si de bonis ad meliora, vel de periculosis ad securiora voto et opere libere pertransissem, et illicita voluntate ad ea quae mutavi, denuo recurrere praesumpsissem, non solum apostata, verum etiam regno Dei non idoneus fieri pertimescerem. Hoc et beatus Gregorius ait: « Quisquis, » inquit, « majus bonum subire proposuit, minus honum, quod licuit, illicitum fecit. Scriptum quippe est: Nemo mittens manum suam ad aratrum, et retro respiciens, aptus est regno Dei . Qui ergo fortiori studio intenderat, retro respicere convincitur, si relictis amplioribus bonis ad minora retorquetur . » Quod autem de excommunicatione quadam interserere voluisti; ut mihi videtur, nec tua interfuit investigare, nec mea quidquam interest judicare. Neque enim lex judicat quemquam, nisi prius audiatur; et in absentem judicium temere promulgatur.
|
(Psal. CXLI, 8) (Isai. XXI, 14) (Eccli. V, 5, 6) (II Tim. II, 19) (Galat. VI, 5) (Psal. IX, 17) (Luc. IX, 62) (Pastor.
part. III, cap. 28)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 314 |
EPISTOLA CCCXIV. AD DOMINUM PAPAM INNOCENTIUM. Bernardus post reconciliatos Ecclesiae Mediolanenses, jussu Innocentii ad pacificandas ipsas inter se Lombardiae civitates profectus, Papiam et Cremonam se contulit. Sed apud Cremonenses nihil proficiens, eorum pertinaciam Pontifici significat, et ut severiorem, quam in archiepiscopum Mediolanensem parabat sententiam, paulisper suspendat, hortatur.
|
Amantissimo patri et domino INNOCENTIO summo Pontifici, frater BERNARDUS, modicum id quod est.
|
Cremonenses induruerunt, et prosperitas eorum perdit eos: Mediolanenses contemnunt, et confidentia ipsorum seducit eos. Hi in curribus et in equis spem suam ponentes, meam frustraverunt, et laborem meum exinanierunt. Abibam tristis, cum ecce non mediocris a vestra parte consolatio: ut, etsi abundant tribulationes pro Christo. abundent et consolationes per ipsum. Accepi optatas litteras, ferentes delicias cordis mei, certitudinem de vestra incolumitate, hostium infortuniis, successibus amicorum. Caeterum perlegenti rursum tristior finis laetitiam temperavit. Quem enim vestra non terreat indignatio? Fateor justam, et eo plus terreor. Dico tamen: quod factum nondum est, faciendum est, sed tempore quo praeviderit Deus. Si quo minus, erit vobis aeque in promptu quidquid intentatis inferre, et non aeque forsan periculosum. Alioquin quod tantis Dei miserationibus, tantis vestris vestrorumque laboribus in populo isto noviter aedificatum est, heu! quam leviter destrui potest. Mirum si ei qui misericordiam legitur superexaltare judicio , placere potest. Sed o infelicem illum episcopum,, qui in Hur Chaldaeorum, de quodam quasi paradiso translatus, frater factus est draconum, et socius struthionum! Quid faciet? Obedire vult, et ecce bestiae Ephesi frendent in eum dentibus. Dissimulare vult prudenter pro tempore, et omni feritate formidolosiorem vestram indignationem incurrit. Angustiae sunt ei undique, nisi quod tolerabilius judicat sibi esse sine populo, quam sine domino: pluris habens, ut dignum est, apostolicam gratiam, quam Mediolanensem cathedram. An vos de ejus fidelitate dubitatis? Si quis vobis aliud de eo maligna persuadere suggestione tentavit, se magis prodidit infidelem, qui virum tam boni testimonii lingua perfida in suo livore persequitur. Parce, Pater benigne, parce fideli tuo, parce adhuc recenti structurae, parce novellae plantationi, parce denique populo acquisitionis tuae, hisque ipsis beneficiis tuis, quae te eidem veracissime contulisse 295 commemoras. Memento, pie domine, sermonis Domini tui, quem dixit: Ecce anni tres sunt, inquit, ex quo venio quaerens fructum in ficulnea hac, et non invenio . Tu vero vix tres exspectasti menses, et jam securim paras. Si tres annos sustinuisses, quartum adhuc a fideli servo Dominici jure exigeremus exempli. Dicimus ergo et nos: Dimitte et hoc anno, si quo modo forte circumfossa humo ligone poenitentiae, adhibitoque fimo lacrymarum suarum, sterilitati Mediolanensium is, cui eam credidisti, consulere, et fructum elicere queat.
|
(Jacob. II, 13) (Luc.
XIII, 7)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 315 |
EPISTOLA CCCXV.. AD MALTHILDEM REGINAM ANGLORUM. Rogat ut annuat petitioni alias insinuatae pro monachis de Capella.
|
Illustrissimae dominae, et dilectissimae in Christo filiae MALTHILDI, Dei gratia Anglorum reginae, BERNARDUS.
|
Si de vestra sublimitate praesumo, non est mirum. Jam enim non ego solus sentio, sed omnes pene noverunt quomodo nos acceptetis, et quanto nos diligatis affectu. Propter quod rogatus sum a quodam amico vestro, venerabili abbate de Capella, ut pro decima quadam vos rogemus, unde, si bene meministis, Boloniae vos rogavi, vos quoque more vestro benigne audistis me. Sed quia nondum factum est quod rogamus, tempus est ut jam petitio illa mancipetur effectui. De caetero bene servate mihi filium quem nunc peperistis: quia et ego quoque, si regi non displicet, in eo mihi vindico portionem. Vale.
|
(quod non ex praesumptione loquor, sed ex
affectu)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 316 |
EPISTOLA CCCXVI. AD HENRICUM SENONENSEM ARCHIEPISCOPUM ET AD HAIMERICUM CANCELLARIUM. Hortatur ut nobili cuidam, bona ecclesiastica possidenti, sed nunc ea religiosis quibusdam cedere volenti, non adversentur.
|
Cum laici ecclesias sive ecclesiastica beneficia, quae illicite tenent, relinquere volunt, unum bonum est: cum vero transire ea in usus servorum Dei volunt, duplicatur bonum. Sed hoc cum fieri non potest nisi per manus episcopi, gemini se episcopus aut mali reum, aut boni probabit auctorem, juxta quod suum aut negabit aut dabit assensum. Quod miles quidam vos rogat, hoc a vobis ipse rogari debuerat. Quid enim? meliusne esse judicatis ab homine militari haereditate possideri sanctuarium Dei, quam a sanctis Dei? Mirum si non mirantur omnes qui audiunt. Nolite, quaeso, nolite, ne forte audiant filii incircumcisorum, et laetentur. Esto, potestis captivam ecclesiam eripere de manu potentis, et juri proprio vindicare, quod minime arbitramur: quemnam, quaeso, de illa libentius elegistis vobis haeredem et successorem? qui inde deserviat exercitibus regis, an intercessorem pro peccatis vestris? Facite ergo quod justum, quod vobis dignum, quod Deo et omnibus bonis jucundum est: quod denique, etsi aliud non esset, amore nostri confidenter fieri postularem.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 317 |
296 EPISTOLA CCCXVII. AD PRIOREM SUUM GODEFRIDUM. Schismate exstincto, et pace composita, jam se quamprimum ad suos rediturum pollicetur.
|
Fratri GODEFRIDO, frater BERNARDUS, salutem.
|
In Octavis Pentecostes ipsa die complevit Deus desiderium nostrum, Ecclesiae unitatem, et Urbi dando pacem. Nam illa die filii Petri Leonis omnes simul humiliaverunt se ad pedes domini Papae, et facti homines ejus ligii, juraverunt ei ligiam fidelitatem. Clerici quoque qui in schismate erant, simul cum idolo quod erexerant, humiliantes se ad pedes domini Papae, obedientiam ei juxta morem promiserunt, et facta est laetitia magna in populo. Hanc pacem nisi cum quadam securitate, occultata tamen diu a nobis, exspectavissemus; jamdudum venissemus. De caetero jam nihil est quod nos hic detineat. Facio quod imperastis: Veniam vertimus in Venio. Ecce enim venio cito, etiam et merces mea mecum est, victoria Christi, et pax Ecclesiae. Sexta feria post diem illum egressus est noster de civitate. Itaque venientes veniemus cum exsultatione, portantes manipulos pacis. Et haec quidem verba pulchra sunt, sed pulchriora sunt facta. Etenim tam pulchra sunt, ut quisquis non laetatur in eis, aut stultus sit, aut nequam. Vale.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 318 |
EPISTOLA CCCXVIII. AD PAPAM INNOCENTIUM. Remensis Ecclesiae pericula insinuat, et maturam opem a Pontifice desiderat.
|
Amantissimo patri et domino INNOCENTIO summo Pontifici, frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, modicum id quod est.
|
Cadit in interitum Remensis Ecclesia, data est in opprobrium civitas gloriosa: clamat transeuntibus per viam, quod non sit dolor similis dolori ejus. Foris enim pugnae, intus timores. Sed et intus pugnae, quoniam filii ejus pugnant contra eam, nec habet generatorem qui liberet eam: unica spes ejus Innocentius, qui abstergat lacrymas a maxillis ejus. Sed usquequo, domine, clypeus protectionis vestrae non opponitur? usquequo conculcabitur, nec inveniet sublevantem? Ecce rex humiliavit se, et jam quievit indignatio ejus. Quid ergo superest, nisi ut manus apostolica supponatur afflictae, et plagis ejus curam adhibens et fomenta? Primum itaque esse credimus ut maturetur electio, ne insolentia Remensis populi disperdat si quid residuum est, nisi in brachio excelso furori ejus resistatur. Si haec rite celebrata fuerit, confidimus quod in reliquis quoque daturus sit Dominus gratiam et effectum.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 319 |
297 EPISTOLA CCCXIX. AD TURSTINUM EBORACI ARCHIEPISCOPUM. Hortatur curam pastoralem ne dimittat: si tamen justa causa, aut Pontificis consensus adsit, locum petat religiosae disciplinae magis observantem. 1. 2.
|
Reverendo patri et domino TURSTINO, Dei gratia Eboracensi archiepiscopo, BERNARDUS Clarae-Vallensis vocatus abbas, salutem, non tam in via, quam in patria.
|
Laudamus quod optatis quietem, et desiderium habetis cum pace obdormire in Domino. Verumtamen istae quas praetenditis causae, curae pastorali non videntur posse praescribere: nisi forte mortale aliquid commissum sit, aut summi Pontificis auctoritate emerito fuerit indulta licentia. Nam neque vos ignorare credimus illud Apostoli: Alligatus es uxori? noli quaerere solutionem Verbo siquidem promissionis, qualem vos fecisse dicitis, non tenetur episcopus, quominus in eo quo vocatus est ministerio perserveret. Videtur ergo nobis, sanius sapienti non praescribentibus, ut quod tenetis teneatis, et humilitatis habitu, vitaeque sanctitate monachum exhibeatis in episcopo. Quod si aut causa latens cedere compellat, aut dominus Papa quietem indulgeat, pro nostro exiguo sapere consilium damus ut nulla victus aut vestitus asperitas, nulla omnino paupertas vos deterreat, quominus transeatis, ubi majorem invenire speratis puritatem. Quanquam in hujusmodi domibus, animabus sic consulitur, ut, pro aetate et imbecillitate, congrua cura corporibus non negetur. Vestri sumus, pro vobis Deum rogamus attentius, quatenus aspiret vobis quod melius est, concedatque pondus diei et aestus sic portare, ut ad vesperam regia signatum imagine recipiatis denarium.
|
(quod
absit! et nos non credimus) (I Cor. VII, 27.)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 320 |
EPISTOLA CCCXX. ALEXANDRO PRIORI DE FONTIBUS, ET EJUSDEM LOCI FRATRIBUS. Hortatur ad electionem novi abbatis unanimiter faciendam. 1. 2.
|
Dilectissimis in Christo fratribus ALEXANDRO Priori, et universo conventui de Fontibus, frater BERNARDUS Clarae-Vallensis vocatus abbas, salutem, et nostras qualescunque orationes.
|
Venerabilis pater vester beato fine cursum consummavit, et obdormivit in Domino. Ego vero licet omni tempore, paterna pro vobis, tanquam pro visceribus nostris, charitate sollicitus, nunc tanto majorem pro vobis sollicitudinem gero, quanto major incumbit necessitas. Unde et dudum misissem ad vos, nisi quod exspectabam donec opportunius atque 298 utilius id agere possem, eo quod venerabilis abbas Henricus citius advenire non posset, negotiis aliquibus occupatus: quem praecipue destinare proposueram ab initio, eo quod ipse utilior, et huic negotio magis idoneus videretur. Hunc ergo, fratres dilectissimi, cum eo honore et amore suscipite quo dignus est; et sic audite eum in omnibus, tanquam me ipsum. Imo et tanto amplius, quanto ille et prudentia et meritis antecessit. Ei siquidem et in facienda electione, et in omnibus, quaecunque vel in hoc monasterio, vel in caeteris quae ab eo exierunt, ordinanda, vel emendanda fuerint, omnino vicem nostram commisi. Misi autem cum eo fratrem Willelmum, qui est filius noster dilectissimus. Et nunc obsecro vos, tanquam filios charissimos, ut in electione vestra idipsum sapiatis omnes, et non sint in vobis schismata, sed unanimes uno ore glorificetis Deum; quoniam non est Deus dissensionis, sed pacis: unde et factus est in pace locus ejus, et dicit: Qui non colligit mecum, dispergit . Absit enim ab his qui in schola Christi degunt, sub magisterio Spiritus sancti, ut gaudeat de eis inimicus, et in eorum dissensione glorietur, quod et ipsorum animae periclitentur, et frustra depereat totus poenitentiae labor; et fetere faciant odorem bonum Ordinis nostri, et per eos nomen Christi blasphemetur, per quos maxime fuerat glorificandum! Imo vero, sicut bene de vobis confidimus, sicut decet sanctos, sicut oportet servos Christi, unanimiter, obsecro, eligite vobis idoneum pastorem animarum vestrarum, una cum venerabilibus abbatibus de Rievalle et Valle-Clara: quorum consilio volo vos in omnibus acquiescere, tanquam nostro.
|
(Luc. XI, 23)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 321 |
EPISTOLA CCCXXI. AD HENRICUM DE MURDACH, PRIMUM ABBATEM DE VALLE-CLARA, POSTEA DE FONTIBUS, TANDEM ARCHIEPISCOPUM EBORACENSEM. Jubet ne electionem sui in abbatem de Fontibus refutet.
|
Dilectissimo fratri et coabbati suo HENRICO frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, salutem et orationes.
|
Praecipio tibi, frater Henrice, ut si in te convenerit electio fratrum nostrorum de Fontibus, cum consilio venerabilis abbatis Rievallis, non refutes, sed obedias in charitate. Quod quidem invitus facio, sciens magnum mihi ex tua absentia solatium deperire; sed convenientibus eis contradicere timeo, credens a Domino exiisse sermonem istum in quo tot religiosorum vota concordant, cum legerim in Evangelio, Ubicunque duo vel tres congregati fuerint in nomine meo, in medio eorum ego sum . Age ergo, charissime, et suscipe professiones eorum, et de caetero curam eorum habe, tanquam pastor animarum eorum. Nec timeas pro ea domo quam regendam susceperas. Ego enim, 299 Deo volente, utilem ei providebo dispensatorem; illa namque mihi vicinior est. Sed neque pro episcopo dubites obedire: super me illud dimitte.
|
(Matth.
XVIII, 20)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 322 |
EPISTOLA CCCXXII. AD HUGONEM NOVITIUM, POSTEA BONAE-VALLIS ABBATEM . Laudat vitae religiosae propositum, praemunitque eum adversus tentationes, et ad constantiam ac perseverantiam excitat. 1. 2.
|
Charissimo in Christo filio HUGONI, novae creaturae in Christo, frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, confortari in Domino.
|
Audita conversione tua, exsultavimus et delectati sumus. Quidni gaudeant homines, unde laetantur et angeli? jam celebris agitur dies, jam resonat in excelsis gratiarum actio, et vox laudis. Adolescens nobilis, delicatus, vicit malignum, sprevit mundum, corpus exposuit, propinquorum renuntiavit affectibus, paratos divitiarum laqueos transilivit, quia pennatum animal erat. Unde tibi haec sapientia, fili? Neque enim tantam invenimus in senibus Babylonis. Ipsi sunt qui juxta Apostolum, imo contra, divites fieri volunt in hoc saeculo, ut incidant in tentationem et laqueum diaboli . Hugonis nostri sapientia non de terra est, sed de coelo. Confiteor tibi, Pater, quia abscondisti haec a sapientibus, et parvulo revelasti. Tu quoque, fili, ne sis ingratus beneficio Redemptoris, sed pone animum puerilem, magis autem parvulus esto malitia, sed non sensu . Non aetatem teneram ordinis asperitas terreat. Memento quod asperior carduus pannum faciat leniorem, conversatio conscientiam. Aderit Christi suavitas, et prophetae farinula pulmentum incomestibile condietur . Si tentationum sentis aculeos, exaltatum in ligno serpentem aeneum intuere; et suge non tam vulnera quam ubera Crucifixi. Ipse erit tibi in matrem, et tu eris ei in filium; nec pariter Crucifixum laedere aliquatenus poterunt clavi, quin per manus ejus et pedes ad tuos usque perveniant. Sed inimici hominis domestici ejus . Ipsi sunt qui non te diligunt, sed gaudium suum ex te. Alioquin audiant a puero nostro: Si diligeretis me, gauderetis utique, quia vado ad Patrem . « Si prostratus, » ait beatus Hieronymus, « jaceat in limine pater, si nudato sinu, quibus te lactavit, ubera mater ostendat, si parvulus a collo pendeat nepos; per calcatum transi patrem, per calcatam perge matrem, et siccis oculis ad vexillum crucis evola. Summum pietatis est genus, in hac parte pro Christo esse crudelem . » Phreneticorum lacrymis ne movearis, qui te plangunt de gehennae filio factum filium Dei. Heu! quaenam miseris tam dira cupido ? quis tam crudelis amor, quae tam iniqua dilectio? Corrumpunt bonos mores colloquia mala . Propterea, quantum poteris, fili, confabulationes hospitum declinato, quae, dum aurem implent, evacuant mentem. Disce orare Deum, disce levare cor cum manibus: disce oculos supplices in coelum erigere, et Patri misericordiarum miserabilem faciem repraesentare in omni necessitate tua. Impium est sentire de Deo, quod continere possit super te viscera sua, et avertere aurem a singultu tuo vel clamore. De caetero spiritualium patrum consiliis, haud secus quam majestatis divinae praeceptis, acquiescendum in omnibus esse memento. Hoc fac, et vives: hoc fac, et veniet super te benedictio, ut pro singulis quae reliquisti, centuplum recipias, etiam in praesenti vita. Nec vero credas spiritui suadenti nimis id festinatum, et in maturiorem aetatem differendum fuisse: ei potius crede qui dixit: Bonum est homini, cum portaverit jugum ab adolescentia sua. Sedebit solitarius, levavit enim se supra se . Bene vale, et studeto perseverantiae, quae sola coronatur.
|
(I Tim. VI,
9) (I Cor. XIV, 20) (IV Reg. IV, 39-41) (Michaeae
VII, 6) (Joan. XIV, 28) (Hieron.
Epist. 1, ad Heliodorum) (VIRG. Aen. VI, 720) (I Cor. XV, 33) (Thren. III, 27, 28)
|
[ al. cardo, male ]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 323 |
300 EPISTOLA CCCXXIII. AD INNOCENTIUM PAPAM. Pro archiepiscopo Treverensi contra abbatem Sancti-Maximini . 1. 2. 3.
|
Quam magna multitudo dulcedinis tuae, domine, ac dilectionis circa nos, sicut frequenter experti sumus! et nunc superest ut experiamur adhuc in tempore opportuno. Absit autem ut aliquid petere audeamus, quod voluntati Dei, et honori tuo sentiamus esse contrarium! Quia ergo cor nostrum non reprehendit nos de minus rationabili vel honesta petitione, fiduciam habemus quod non revertentur ad nos vacuae preces nostrae, praesertim quia patrem pro filio, et Innocentium pro innocente postulamus. Quam fideliter Treverensis archiepiscopus apostolicae Sedis honorem, et quietem Romanae Ecclesiae ab adolescentia sua dilexerit, quam immobiliter et sollicite in tempore tribulationis ei adhaeserit, et, aliis in umbra sedentibus, pondus diei et aestus cum ea portaverit; quam constanter et intrepide verbum veritatis pro testimoniis ejus in conspectu regum locutus sit pro consortibus suis, non necesse habetis scribi a nobis; ipse enim certissime scitis. De caetero autem quod scimus loquimur, et quod vidimus testamur, si tamen testimonium nostrum accipitis, quam prudenter et provide res et possessiones Ecclesiae eripuerit de manu filiorum alienorum, quam liberaliter et benigne bona sua semper in commune deduxerit, maxime autem circa domesticos fidei; quam diligenter et circumspecte integritatem famae suae custodierit a labiis iniquis, et a lingua dolosa.
|
Quid ergo displicuit in eo Paternitati vestrae? Numquid quod ecclesiam illam beati Maximini de regia potestate extraxit, ut sacerdotali subjiceret? numquid quod hominem illum, qui, ut aiunt, prius dux quam miles, prius abbas quam monachus esse voluit, non suscepit? Si ergo hoc, vel aliquid aliud in eo displicuit, dignum tamen erat ut apud pium Patrem inveterata dilectio facile non periret, sed operiret gratia culpam, et hominem in paucis reprehensibilem, laudabilem in pluribus, multorum beneficiorum recordatio excusaret. Nunc autem, domine, exaltasti dexteram deprimentium eum, laetificasti omnes inimicos ejus. Mirabile siquidem est in oculis multorum, quo vitae merito, qua opinione boni positus sit in regimine animarum homo qui accepit in vano animam suam. Quomodo namque poterit regere, qui regi non potuit? quomodo audebit praeesse, qui subesse non didicit? vel obedientiam imperare subjectis, quam praelatis exhibere non novit? Si quis domui suae praeesse nescit, dicit Magister Gentium, quomodo Ecclesiae Dei diligentiam habebit? Denique, qualis pater, tales filii; qui matrem suam crudeliter eviscerarunt, ut haberent unde foverent schismata et dissensiones: de quorum tamen moribus et conversatione honestius est silere, quam aliquid loqui. Sed neque hoc ipsum diximus, ut judicemus de alienis servis, qui suo domino stant, aut cadunt: sed scimus, si istorum misera voluntas praevaluerit, quod dissoluti juvenes excutient jugum disciplinae a cervicibus suis, ut ad similitudinem istorum possint circumire terram, et perambulare eam: quibus etiam, si affectus ad effectum non pertingat, hoc ipsum erit ad gloriam, quod repugnare poterint praelatis suis. Heu! quantorum et qualium, qui de suis meritis apud vestram misericordiam confidunt, spes et fiducia movebitur de loco suo, si filium olim tam dilectum, a gremio vestro, et ab uberibus consolationis vestrae turbo repentinus excusserit! Si quis ergo precibus nostris locus est apud Excellentiam tuam, beate Pater, suppliciter petimus, nos qui te potius, quam tua diligimus, ut in die bonorum 301 non repellas hominem qui permansit tecum in tentationibus tuis, ut aliquid apud te de jure illius depereat, qui a te crescere potius quam minui exspectabat. Alioquin, si praeter spem omnium, et praeter meritum hominis contigerit ut diripiant alieni labores ejus, ut ponantur adversus eum mala pro bonis, odium pro dilectione; ipse quidem, a quo non timebit, vulnus excipiet solus, sed multi in persecutione ejus dolebunt. Spiritus veritatis, qui a Patre procedit, doceat te dividere lucem a tenebris in omni opere tuo, ut scias reprobare malum et eligere bonum.
|
(I Tim. III, 5.)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 324 |
EPISTOLA CCCXXIV. AD ROBERTUM ABBATEM DE DUNIS Absentiae mutuae solamen suggerit, nempe animorum conjunctionem, imo et corporum, quandoque futuram.
|
Fratri et amico charissimo ROBERTO abbati, frater BERNARDUS de Clara-Valle, quod amico charissimo.
|
Et tarde notus, et cito es mihi sublatus, Roberte charissime. Sed consolor, quod solo de corpore patiar hoc: nam spiritu semper es mecum. Quod tamen vel ipsum quando ego aequanimiter tolerarem, si solus non esset in causa Deus? Erit, erit, quando reddemur nobis, quando et quisque de se, et uterque de invicem plene gaudebimus, praesentes nobis in utraque portione nostri, in neutra deinceps ab alterutro dividendi. Glutinum erit tantae conjunctionis, qui causa nunc est tantillae separationis, praesens perpetuo futurus nobis, praesentes nos nobis perpetuo servaturus. Salutamus omnes filios vestros et nostros, et rogamus ut orent pro nobis.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 325 |
EPISTOLA CCCXXV. AD EUMDEM, DE IDERIO NOVITIO. Quid de novitio dyscolo faciendum rogatus consulit.
|
Amantissimo fratri et coabbati suo ROBERTO de Dunis, frater BERNARDUS Clarae-Vallis dictus abbas salutem.
|
Super hoc fratre, quem adeo non solum inutilem, sed etiam onerosum esse nuntiastis, absque eo quod intrinsecus latet; quale nobis ipsis, tale et vestrae Dilectioni damus consilium. Nobis siquidem videtur pro his quae de ipso retulistis, quod in probatione sua se nec probabilem exhibuit, nec receptibilem: et ideo meruit ut rationabiliter, et sana conscientia valeatis malum auferre ex vobis. Verumtamen si pietati vestrae placet superexaltare misericordiam judicio, adhuc ipsum potestis retinere sine professione, quanto vobis tempore videbitur. Hoc autem omnino dissuademus, ne eum in hoc statu recipiatis ad professionem: sed iterum probetur, si forte se talem exhibere valeat, qualem debet. Sin autem, ferro abscissionis utendum est, ne una ovis morbida totum gregem contaminet.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 326 |
EPISTOLA CCCXXVI. GUILLELMI ABBATIS, AD CAUFRIDUM GARNOTENSEM EPISCOPUM, ET BERNARDUM ABBATEM CLARAE-VALLENSEM . Ut Dei et Ecclesiae causam adversus Petri Abaelardi errores, quorum aliquot capitula producit, tueantur. 1. 2. 3. 4.
|
Reverendis in Christo dominis et patribus, GAUFRIDO Carnotensium episcopo, et BERNARDO Clarae-Vallis abbati, vitam et dies bonos.
|
Confundor, Deus scit, apud vos, cum de re communis et gravis necessitatis, silentibus vobis, et 302 aliis, quorum erat loqui, cogor vos alloqui, nullus in hominibus, domini et patres. Cum enim fidem communis spei graviter nimis et periculose corrumpi video, nullo resistente, nullo obloquente; quam Christus suo nobis sanguine sacravit, pro qua apostoli et martyres usque ad mortem pugnaverunt, quam sancti doctores duris laboribus suis, et magnis sudoribus defensam, integram et incorruptam usque ad faeces temporum nostrorum transmiserunt: contabesco in memetipso, et a frixura cordis et dolore spiritus cogor pro ea loqui, pro qua, si necesse esset et opportunum, vellem etiam mori. Nec de minimis agitur, sed de fide sanctae Trinitatis, de persona Mediatoris, de Spiritu sancto, de gratia Dei, de sacramento communis redemptionis. Petrus enim Abaelardus iterum nova docet, nova scribit; et libri ejus transeunt maria, transiliunt Alpes; et novae ejus sententiae de fide, et nova dogmata per provincias et regna deferuntur, celebriter praedicantur, et libere defenduntur: in tantum ut in curia Romana dicantur habere auctoritatem. Dico vobis, periculose siletis, tam vobis, quam Ecclesiae Dei. Pro nihilo ducimus corrumpi fidem, pro qua nosmetipsos nobis abnegavimus: non timemus Deum offendere, ne offendamus. Dico vobis, adhuc parturiens parturit malum hoc: sed nisi praeventum fuerit, erumpet in regulum, cui vix inveniatur incantator. Quod cur dicam advertite. Casu nuper incidi in lectionem cujusdem libelli hominis illius, cui titulus erat, Theologia Petri Abaelardi. Fateor, curiosum me fecit titulus ad legendum. Duo autem erant libelli idem pene continentes: nisi quod in altero plus, in altero minus aliquanto inveniretur. Ubi, cum aliqua invenirem quae multum moverent me, notavi, et cur moverent subnotavi, et cum ipsis libellis misi vobis: utrum recte me moverint, judicii vestri sit. Cum enim graviter turbarer ad insolitas in fide vocum novitates, et novas inauditorum sensuum adinventiones, cum non haberem in quem refunderem; vos in omnibus elegi, ad quos me converterem, et quos in causam Dei, et totius latinae Ecclesiae citarem. Vos etiam timet homo ille, et reformidat. Claudite oculos: quem timebit? et qui jam dicit quod dicit, quid non dicet, cum nullum timebit? Emortuis quippe ex Ecclesia omnibus pene doctrinae ecclesiasticae magistris, quasi in vacuam rempublicam Ecclesiae domesticus irruens inimicus, singulare sibi in ea magisterium arripuit: agens in Scriptura divina quod agere solebat in dialectica, proprias adinventiones, annuas novitates; censor fidei, non discipulus; emendator, non imitator. Haec sunt ergo capitula ex opusculis ejus collecta, quae vobis offerenda putavi: 1. Quod fidem definit aestimationem rerum quae non videntur. 2. Quod impropria dicit esse in Deo nomina Patris, et Filii, et Spiritus sancti, sed descriptionem hanc esse plenitudinis summi boni. 3. Quod Pater sit plena potentia, Filius quaedam potentia, Spiritus sanctus nulla potentia. 4. De Spiritu sancto, quod non sit ex substantia Patris et Filii, sicut Filius est ex substantia Patris. 5. Quod Spiritus sanctus sit anima mundi. 6. Quod libero arbitrio, sine adjuvante gratia, bene possumus et velle et agere. 7. Quod Christus non ideo assumpsit carnem et passus est, ut nos a jure diaboli liberaret. 8. Quod Christus Deus et homo non est tertia persona in Trinitate. 9. Quod in sacramento altaris in aere remaneat forma prioris substantiae. 10. Quod suggestiones diabolicas per physicam dicit fieri in hominibus. 11. Quod ab Adam non trahimus originalis peccati culpam, sed poenam. 12. Quod nullum sit peccatum, nisi in consensu peccati et contemptu Dei. 13. Quod dicit concupiscentia, et delectatione, et ignorantia nullum 303 peccatum committi; et hujusmodi non esse peccatum, sed naturam. Haec pauca interim capitula, ex opusculis ejus congesta in unum, primo vobis arbitratus sum offerenda, ad excitandos vos, et excusandos nos, ne frustra commoti videamur. Quae tamen cum aliis incidentibus, auxiliante eo in cujus manu sumus et nos et sermones nostri, ex hoc latius digerere aggrediar; parvipendens si vobis displicuero in sermone, dum non displiceam in fide: ut, si quocunque modo suggerere potuero vobis me juste commotum, commoveamini et vos; et in causa capitis, sive pes ille sit, sive manus, sive etiam oculus, non paveatis. Dilexi et ego eum, et diligere vellem, Deus testis est: sed in causa hac nemo unquam proximus mihi erit, vel amicus. Nec secreta commonitione seu correptione malum hoc attentandum est, quod, ipso se prodente, tam publicum factum est. Sunt autem, ut audio, adhuc alia ejus opuscula, quorum nomina sunt, Sic et non; Scito te ipsum; et alia quaedam de quibus timeo ne, sicut monstruosi sunt nominis, sic etiam sint monstruosi dogmatis: sed, sicut dicunt, oderunt lucem, nec etiam quaesita inveniuntur. Sed jam veniamus ad rem, etc.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 327 |
EPISTOLA CCCXXVII. RESCRIPTUM BERNARDI AD GUILLELMUM ABBATEM. Libellum contra Petrum Abaelardum conscriptum laudat, mutuumque colloquium post Pascha promittit.
|
GUILLELMO charissimo suo, frater BERNARDUS.
|
Motum vestrum et justum judico, et necessarium. Sed et otiosum non esse, monstrat libellus tundens et obstruens os loquentium iniqua. Non quod illum adhuc attentius, ut jubetis, percurrerim; sed quia ex eo quod cursim potui pervidere, placet fateor, et potentem existimo iniquum dogma obruere. Verum, quoniam meo judicio non satis, ut optime nostis, fidere consuevi, praesertim in tam magnis rebus; operae pretium puto, praesertim considerata opportunitate, me atque vos pariter alicubi convenire et conferre de omnibus. Idipsum tamen ante Pascha fieri posse non arbitror, ne, quod praesens tempus indicit, studium orationis impediatur. Porro silentii ac patientiae super his meae patientiam habete: cum horum plurima et pene omnia hucusque nescierim. Jam vero ad quod hortamini potens est et Deus dare mihi spiritum bonum vestris orationibus. Valete.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 328 |
EPISTOLA CCCXXVIII. AD ROMANUM PONTIFICEM. Contra electum Rutenensem.
|
Hactenus amicorum precibus morem gerentes, scripsimus opportune, importune: nunc autem, etiamsi velimus, tacere tamen christiana religione prohibemur. Maledictus, inquit propheta, qui prohibet gladium suum a sanguine . Quotidie nequitia proficit, malorum desideria prosperantur; et non est qui ascendat ex adverso, vel qui opponat se murum pro domo Israel. Ecce adhuc in diebus tuis, et manibus et pedibus nituntur ingredi ad sancta sanctorum homines corruptissimi, qui pepigerunt pactum cum morte, et foedus cum inferno. Utquid patientia haec? Rutilenses clerici elegerunt 304 vitiis suis consentientem personam, nec puduit eos, etiam in oculis tuis, veritatem operire mendacio, ut dicitur, et circa electam personam, et circa negotium electionis. Homo ille, non a Deo, sed ab hominibus electus, multos habet testes infamiae suae, nullum purgationis; et, ut vobiscum involute loquar, honestius est de illo silere, quam loqui. Absit ut in diebus tuis talia monstra promoveantur, ut ille ponatur custos animarum, qui pro nihilo ducit effusionem sanguinis Christi, et pretium redemptionis animae suae! Quid autem illi aliquantulum astute verbum de injuria et oppressione appellationis, ut ad se per haec ad curiam inclinarent, causae interseruerunt suae? Nolite accipere verbum mendacii: quia, sicut virorum veracium relatione discitur, nulla secuta est appellationis oppressio, ubi nulla praecessit appellatio. Proinde oportet ut quod religiosorum consilio per episcopum factum est, per te robur accipiat in manu potenti et brachio excelso. Sed et ipsum archiepiscopum magis ac magis tibi volumus commendari pro quo nec rogare, nec exaudiri vellemus, si non honorificaret ministerium suum.
|
(Jerem. XLVIII, 10)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 329 |
EPISTOLA CCCXXIX. AD EPISCOPUM LEMOVICENSEM. Contra eumdem electum Rutenensem.
|
Verba quae ego loquor vobis, non pro me ipso loquor, nec in eis quaero quae mea sunt. Vobis loquor pro vobis. Breves dies hominis sunt. Quandiu estis episcopus Lemovicensis, ministerium vestrum honorificate, ut videamus opera vestra bona. Causam Catinensis electi, a domino Papa vobis commissam, et remota omni appellatione canonico fine terminandam a vobis audientes, facti sumus sicut consolati. Ecce enim prae manibus est tempus, et negotium, in quibus Ecclesia Dei perspiciet utrum sit rationale in pectore pontificis. Jam non erit otiosus, si tamen in vobis est, timor Dei, vigor canonum, amor justitiae. In Ecclesia Rutinensi agitur de pastore, et episcopo animarum, et successore Christi, de illo, inquam, qui suscitet semen fratris defuncti. Et ad haec quis tam idoneus? Numquid ille, quem vita inquinavit, quem conscientia accusavit, quem fama publicavit? numquid ille, qui de abbatia in abbatiam, vel potius de abysso in abyssum descendit, ut idem sit violator virginum, et consecrator? Et ubi erit jam illud, quod dictum est ab Apostolo: Oportet episcopum sine crimine esse, tanquam dispensatorem Dei? Noli ergo stare contra te ipsum, aliud dicens, et aliud agens: sed opera tua verbis tuis respondeant idem de eodem; ne illud tibi aptari possit, quod de quibusdam dictum est: Infirmatae sunt contra eos linguae eorum . Ecce in manu tua est. Verumtamen animam tuam custodi, neque communicaveris peccatis alienis. Per te stabit, aut per te corruet: sed si per te corruerit, manus tuas consecrabis Domino.
|
(Tit. I,
7) (Psal. LXIII, 9)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 330 |
EPISTOLA CCCXXX. AD INNOCENTIUM PAPAM Contra Petrum Abaelardum.
|
Amantissimo patri ac domino INNOCENTIO, BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, modicum id quod est.
|
Plorans ploravit in nocte sponsa Christi, et lacrymae ejus in maxillis ejus: non est qui consoletur 305 eam ex omnibus charis ejus. Moram faciente Sponso, tibi, domine, commissa est Sunamitis in loco peregrinationis suae. Nulli familiarius confitetur injurias, nulli secretius exponit aestus et gemitus suos, quam amico Sponsi. Nam quia Sponsum diligis, sponsam ad te clamantem non despicis in opportunitatibus, in tribulatione. Inter haec omnia genera hostium, quibus circumvallatur Ecclesia Dei, sicut lilium inter spinas, nihil periculosius, nihil molestius est quam cum ab eis, quos continet in gremio suo, et quos suis fovet uberibus, laceratur interius. Pro talibus et de talibus est illa vox dolentis et gementis: Amici mei et proximi mei adversum me appropinquaverunt et steterunt . Nulla quidem pestis efficacior ad nocendum, quam familiaris inimicus. Argumento nobis sunt et Absalon familiaritas, et osculum Judae. Fundamentum aliud ponitur nobis, praeter id quod positum est. Nova fides in Francia cuditur, de virtutibus et vitiis non moraliter, de sacramentis non fideliter, de mysterio sanctae Trinitatis non simpliciter ac sobrie, sed praeter ut accepimus, disputatur. Magister Petrus et Ernaldus, a cujus peste Italiam purgastis, astiterunt et convenerunt in unum adversus Dominum, et adversus Christum ejus. Squama squamae conjungitur, et ne spiraculum quidem incedit per eas. Corrupti sunt, et abominabiles facti sunt in studiis suis, et de fermento suae corruptionis corrumpunt fidem simplicium, morum ordinem conturbant, Ecclesiae maculant castitatem: ad imaginem et similitudinem illius qui transfigurat se in angelum lucis habentes formam pietatis, sed virtutem ejus abnegantes, circumornati sunt ut similitudo templi, ut sagittent in obscuro rectos corde. Evasimus rugitum Petri Leonis, sedem Simonis Petri occupantem: sed Petrum Draconis incurrimus, fidem Simonis Petri impugnantem. Ille persecutus est Ecclesiam Dei manifeste, sicut leo rapiens: iste vero, tanquam draco, sedet in insidiis in occultis, ut interficiat innocentem. Sed tu, Domine Deus, oculos superborum humiliabis, tu conculcabis Leonem et Draconem. Nocuit ille, quoad vixit; et idem fuit ei vitae terminus atque malitiae: iste vero, nova dogmata scribens, jam providit quomodo virus suum transfundat in posteros, quomodo noceat generationi omni quae ventura est. Denique, ut pauca de multis dicam, theologus noster cum Ario gradus et scalas in Trinitate disponit; cum Pelagio liberum arbitrium gratiae praeponit, cum Nestorio Christum dividens hominem assumptum a consortio Trinitatis excludit. Sed in his omnibus gloriatur, quod cardinalibus et clericis curiae, scientiae fontes aperuerit; quod manibus et sinibus Romanorum libros et sententias incluserit, et in tutelam erroris sui assumit eos a quibus judicari debet et damnari. Qua mente, qua conscientia recurris ad fidei defensorem, fidei persecutor? quibus oculis, qua fronte intueberis amicum Sponsi, sponsae violator? O nisi detineret me cura fratrum! o nisi me corporalis infirmitas impediret! quantum desiderarem videre amicum Sponsi pro sponsa zelantem in absentia Sponsi! Ego, qui silere non potui injurias domini mei, laesiones Ecclesiae patientis feram? Tu autem, dilectissime Pater, ne elongaveris auxilium tuum ab ea: ad defensionem ejus conspice, accingere gladio tuo. Jam enim ex abundantia iniquitatis refrigescit charitas multorum: jamjam sponsa Christi, nisi manum adhibeas, egreditur et abit post vestigia gregum, et pascit greges juxta tabernacula pastorum.
|
(Psal.
XXXVII, 12)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 331 |
EPISTOLA CCCXXXI. AD STEPHANUM CARDINALEM ET EPISCOPUM PRAENESTINUM. Ejusdem argumenti.
|
Venerabili domino et charissimo Patri S. Dei gratia Praenestino episcopo, frater BERNARDUS Clarae-Vallis abbas, viriliter agere et confortari in Domino.
|
Angustias et gemitus sponsae Christi eo vobis familiarius enuntio, quo amicum Sponsi vos esse 306 cognovi, et gaudio gaudere propter vocem Sponsi. Confido enim de vobis in Domino, si bene novi interiorem hominem vestrum, quia non quaeritis quae vestra sunt, sed quae Jesu Christi. Petrum Abaelardum, catholicae fidei persecutorem, inimicum crucis Christi, vita probat, et conversatio, et libri jam de tenebris in lucem procedentes. Monachum se exterius, haereticum interius ostendit, nihil habens de monacho, praeter nomen et habitum. Aperit cisternas veteres et lacus contritos haereticorum ut bos et asinus cadat. Siluerat jam per multos dies: sed quando siluit in Britannia, concepit dolorem, et nunc in Francia concepit iniquitatem. Egressus est de caverna sua coluber tortuosus, et in similitudinem hydrae, uno prius capite succiso, septem pro uno capita produxit. Succiso uno, succisa fuit una illius haeresis Suessione: sed jam loco illius septem et eo amplius haereses emerserunt, quarum exemplar habuimus, et misimus vobis. Rudes et novellos auditores ab uberibus dialecticae separatos, et eos qui, ut ita dicam, prima fidei elementa vix sustinere possunt, ad mysterium sanctae Trinitatis, ad sancta sanctorum, ad cubiculum Regis introducit, et ad eum qui posuit tenebras latibulum suum. Denique theologus noster cum Ario gradus et scalas in Trinitate disponit, cum Pelagio liberum arbitrium gratiae praeponit, cum Nestorio Christum dividens, hominem assumptum a consortio Trinitatis excludit. Sic, sic per omnia fere sacramenta discurrens, attingit a fine usque ad finem fortiter, et disponit omnia damnabiliter. Ad haec gloriatur, se infecisse curiam Romanam novitatis suae veneno; manibus et sinibus Romanorum libros et sententias suas inclusisse, et in tutelam sui erroris assumit eos a quibus judicari debet et damnari. Provideat Deus Ecclesiae suae, pro qua mortuus est, ut eam exhiberet sibi non habentem maculam aut rugam, quatenus perpetuum silentium imponatur homini cujus maledictione os plenum est, et amaritudine et dolo.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 332 |
EPISTOLA CCCXXXII. AD G. CARDINALEM. Item contra Petrum Abaelardum.
|
Domino venerabili et patri dilectissimo, sanctae Romanae Ecclesiae cardinali G. BERNARDUS Clarae-Vallensis abbas, spiritum consilii et fortitudinis.
|
Silere non possum injurias Christi; angustias et dolores Ecclesiae, et miseriam inopum, et gemitum pauperum. Incidimus in tempora periculosa. Magistros habemus prurientes auribus: discipuli a veritate auditum avertunt, ad fabulas convertuntur. Habemus in Francia monachum sine regula, sine sollicitudine praelatum, sine disciplina abbatem Petrum Abaelardum, disputantem cum pueris, conversantem cum mulieribus. Aquas furtivas et panes absconditos domesticis suis apponit in libris, et in sermonibus suis profanas vocum novitates inducit et sensuum. Accedit non solus, sicut Moyses, ad caliginem in qua erat Deus, sed cum turba multa et discipulis suis. Per vicos et plateas de fide catholica disputatur, de partu Virginis, de sacramento altaris, de incomprehensibili sanctae Trinitatis mysterio. Evasimus rugitum Petri Leonis: sibilos Petri Draconis incurrimus. Sed tu, Domine Jesu, oculos supserborum, humiliabis, tu conculcabis Leonem et Draconem. Nocuit ille quoad vixit, et idem fuit ei vitae terminus, atque malitiae: iste vero jam providit quomodo virus suum transfundat in posteros, quomodo noceat generationi omni quae ventura est. Lepram adinventionum suarum atramento signavit et calamo. Libros ejus habuimus, et misimus vobis. Cognoscite auctorem operis in opere. Videte quod theologus noster cum Ario gradus et scalas in Trinitate disponit, cum Pelagio liberum arbitrium gratiae praeponit; cum Nestorio Christum dividens, hominem assumptum a consortio Trinitatis excludit. Et haec pauca de multis. Non erit in vobis qui vicem Christi doleat 307, qui diligat justitiam, qui oderit iniquitatem? Si os loquentis iniqua obstructum non fuerit, videat ille et judicet, qui solus laborem et dolorem considerat.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 333 |
EPISTOLA CCCXXXIII. AD G. CARDINALEM. Ejusdem item argumenti.
|
Viro venerabili et amico suo G. diacono cardinali sub titulo sanctorum Sergii et Bacchi, BERNARDUS Clarae-Vallensis abbas, salutem et dilectionem.
|
Secundum tuam consuetudinem, quotiescunque curiam intro, semper mihi debes assurgere. Verba videntur quasi ludentis; sed seria res agitur. Ecce ego curiam intro, secundum causam dico, non secundum personam. Qui personae meae assurgere solebas, assurge nunc causae meae, imo causae Christi: quia Christus est in causa, et veritas periclitatur. Assurge, imo exsurge adversus eum qui disputat de fide contra fidem, qui verbis legis legem impugnat, cujus manus contra omnes, et manus omnium contra eum. Hic est Petrus Abaelardus, qui de moribus, de sacramentis, de Patre et Filio et Spiritu sancto scribit, docet, et disputat, dividens prout vult. Nunc autem intrat curiam, postquam commovit Ecclesiam, et turbavit eam, non ut sanet contritiones ejus, sed ad excusationes excusandas in peccatis. Si filius ejus es, defende uterum qui te portavit, et uberaquae suxisti.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 334 |
EPISTOLA CCCXXXIV. AD GUIDONEM PISANUM. Contra eumdem Abaelardum.
|
GUIDONI Pisano, BERNARDUS Clarae-Vallis abbas, mentem sanam in corpore sano .
|
Causam meam propriam secure vobis committerem propter officium mutuae dilectionis nostrae: nunc autem tanto confidentius istam committo, quanto amplius ille diligendus est, cujus est causa. Causa est Christi, imo Christus est in causa, et veritas in periculo. Dividuntur vestimenta Christi, sacramenta Ecclesiae scinduntur: sed integra manet tunica inconsutilis, desuper contexta per totum. Tunica haec unitas est Ecelesiae, quae scissuram ignorat, divisionem non recipit. Quod enim desuper contextum est, quod a Spiritu sancto compactum est, non dissolvetur ab hominibus. Cum haeretici exacuerunt linguam suam sicut serpentes, cum omnes aculeos ingenii sui excusserunt, ut pacem Ecclesiae conturbent; tamen, quoniam portae inferi sunt, non praevalebunt adversus eam. Si filius hujus est, si materna ubera recognoscis, non deseras matrem in periculo, non subtrahas humeros tuos in tempore tribulationis. Magister Petrus ingreditur curiam, ut apostolicae Sedis auctoritas ponatur ei murus et antemurale ad confirmandos suos errores, quos scripsit, quos docuit, quibus fidem catholicam impugnavit.
|
(JUVEN.)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 335 |
EPISTOLA CCCXXXV. AD QUEMDAM PRESBYTERUM CARDINALEM. Item contra Petrum Abaelardum.
|
Cardinali presbytero, BERNARDUS Clarae-Vallis abbas, salutem et dilectionem in Domino.
|
Nemo adolescentiam tuam contemnat. Canities quippe non capitis, sed mentis requiritur a Domino, 308 et aetas senectutis vita immaculata. Non expavit Jeremias, non formidavit Daniel, licet ambo pueri essent, senes impudicos, inveteratos dierum malorum. Impudicum et ego merito appellaverim illum qui decorem Ecclesiae, qui fidei maculat castitatem. Hic est Petrus Abaelardus, qui de fide, de sacramentis, de mysterio sanctae Trinitatis, praeterquam accepit, disputat, dividens singulis prout vult. Nunc autem ingreditur curiam, postquam Ecclesiam commovit, et conturbavit eam, non ut sanet contritiones ejus, sed quia declinavit in verba malitiae, ad excusandas excusationes in peccatis. Confidenter pro Ecclesia stabunt qui se filios esse Ecclesiae cognoscunt.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 336 |
EPISTOLA CCCXXXVI. AD QUEMDAM ABBATEM. Ejusdem argumenti.
|
Dilectissimo fratri et coabbati, frater BERNARDUS Clarae - Vallensis abbas, zelum Dei habere secundum scientiam.
|
Oportet haereses esse, ut qui probati sunt, manifesti fiant. Si quis est Domini, jungatur ei. Deus enim est in causa. Veritas periclitatur: dividuntur vestimenta Christi, sacramenta scinduntur Ecclesiae. A planta pedis usque ad verticem faciei corrumpitur sanitas, simplicitas fidelium deridetur: prope est ut ascendat leo de cubili suo, ut contra Ecclesiam se erigat praedo gentium. Praecedit jam Petrus Abaelardus ante faciem Antichristi parare vias ejus, de fide, de sacramentis, de Patre et Filio et Spiritu sancto, praeterquam accepimus, enuntians. Scribit, docet, et contendit verbis ad subversionem audientium. Ponit in Trinitate gradus et scalas cum Arie; praeponit gratiae liberum arbitrium cum Pelagio; hominem assumptum a consortio Trinitatis excludit; Christum dividit cum Nestorio. Sed in omnibus his gloriatur quod Ecclesiam Romanam sibi reconciliavit quod libros et sententias suas manibus et sinibus Romanorum incluserit: et in defensionem sui erroris assumit eos a quibus judicari debet et damnari. Videat Deus, et judicet, si velociter obstructum non fuerit os loquentis iniqua. Caetera praesentium lator latius explicabit.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 337 |
EPISTOLA CCCXXXVII. AD INNOCENTIUM PONTIFICEM, IN PERSONA FRANCIAE EPISCOPORUM. Episcopi Galliae exponunt Pontifici quid actum sit in causa Petri Abaelardi, Bernardum ad disceptationem in synodo provocantis, sed objectos sibi haeresum articulos respondere nolentis et ad Sedem apostolicam appellantis. 1. 2. 3. 4.
|
Reverendissimo patri et domino INNOCENTIO, Dei gratia summo Pontifici, HENRICUS Senonensium archiepiscopus, GAUFRIDUS Carnotensis episcopus, sanctae Sedis apostolicae famulus, HELIAS Aurelianensis, HUGO Autissiodorensis, HATTO Trecensis, MANASSES Meldensis episcopi, devotas orationes et debitam obedientiam.
|
Nulli dubium est quod ea quae apostolica firmantur auctoritate, rata semper existunt, nec alicujus possunt deinceps mutilari cavillatione, vel invidia depravari. Ea propter ad vestram apostolicam Sedem, beatissime Pater, referre dignum censuimus quaedam, quae nuper in nostra contigit tractari praesentia: quae quoniam et nobis, et multis religiosis ac sapientibus viris rationabiliter acta visa sunt, vestrae 309 Serenitatis exspectant comprobari judicio, simul et auctoritate perpetuo roborari. Itaque, cum per totam fere Galliam in civitatibus, vicis, et castellis, a scholaribus, non solum intra scholas, sed etiam triviatim; nec a litteratis aut provectis tantum, sed a pueris et simplicibus, aut certe stultis, de sancta Trinitate, quae Deus est, disputaretur, insuper alia multa ab eisdem, absona prorsus et absurda, et plane fidei catholicae, sanctorumque Patrum auctoritatibus obviantia proferrentur: cumque ab his qui sane sentiebant, et eas ineptias rejiciendas esse censebant , saepius admoniti corriperentur; vehementius convalescebant, et auctoritate magistri sui Petri Abaelardi, et cujusdam ipsius libri, cui Theologiae indiderat nomen, nec non et aliorum ejusdem opusculorum freti, ad astruendas profanas adinventiones illas, non sine multarum animarum dispendio, sese magis ac magis armabant. Quae enim et nos et alios plures non parum moverant ac laeserant, inde tamen quaestionem facere verebantur. Verum dominus abbas Clarae-Vallis, his a diversis et saepius auditis, imo certe in praetaxato magistri Petri Theologiae libro, nec non et aliis ejusdem libris, in quorum forte lectionem inciderat, diligenter inspectis, secreto prius, ac deinde secum duobus aut tribus adhibitis testibus, juxta evangelicum praeceptum, hominem convenit: et ut auditores suos a talibus compesceret, librosque suos corrigeret, amicabiliter satis ac familiariter illum admonuit. Plures etiam scholarium adhortatus est ut et libros venenis plenos repudiarent et rejicerent, et a doctrina quae fidem laedebat catholicam, caverent et abstinerent. Quod magister Petrus minus patienter et nimium aegre ferens, crebro nos pulsare coepit, nec ante voluit desistere, quoad ad dominum Clarae-Vallensem abbatem super hoc scribentes, assignato die, scilicet octavo Pentecostes, Senonis ante nostram submonuimus venire praesentiam, quo se vocabat et offerebat paratum magister Petrus ad probandas et defendendas, de quibus illum dominus abbas Clarae-Vallensis, quomodo praetaxatum est, reprehenderat, sententias. Caeterum dominus abbas nec ad assignatum diem se venturum, nec contra Petrum sese disceptaturum nobis remandavit. Sed quia magister Petrus interim suos nihilominus coepit undequaque convocare discipulos, et obsecrare ut ad futuram inter se dominumque abbatem Clarae-Vallensem disputationem, una cum illo suam sententiam simul et scientiam defensuri venirent, et hoc dominum Clarae-Vallensem minime lateret; veritus ipse ne propter occasionem absentiae suae tot profanae, non sententiae, sed insaniae, tam apud minus intelligentes, quam earumdem defensores majore dignae viderentur auctoritate; praedicto quem sibi designaveramus die, licet eum minime suscepisset, tactus zelo pii fervoris, imo certe sancti Spiritus igne succensus, sese nobis ultro Senonis praesentavit. Illa vero die, scilicet octava Pentecostes, convenerant ad nos Senonis fratres et suffraganei nostri episcopi, ob honorem et reverentiam sanctarum, quas in ecclesia nostra populo revelaturos nos indixeramus, reliquiarum. Itaque praesente glorioso rege Francorum Ludovico cum Willelmo religioso Nivernis comite, domino quoque Remensi archiepiscopo, cum quibusdam suis suffraganeis episcopis, nobis etiam et suffraganeis nostris, exceptis Parisiis et Nivernis, episcopis praesentibus, cum multis religiosis abbatibus et sapientibus, valdeque litteratis clericis, adfuit dominus abbas Clarae-Vallensis, adfuit magister Petrus cum fautoribus suis. Quid multa? Dominus abbas cum librum Theologiae magistri Petri proferret in medium, et quae adnotaverat absurda, imo haeretica plane capitula 310 de libro eodem proponeret, ut ea magister Petrus vel a se scripta negaret; vel, si sua fateretur, aut probaret, aut corrigeret; visus diffidere magister Petrus Abaelardus, et subterfugere, respondere noluit: sed quamvis libera sibi daretur audientia, tutumque locum et aequos haberet judices, ad vestram tamen, sanctissime Pater, appellans praesentiam, cum suis a conventu discessit. Nos autem, licet appellatio ista minus canonica videretur, Sedi tamen apostolicae deferentes, in personam hominis nullam voluimus proferre sententiam. Caeterum sententias pravi dogmatis ipsius, quia multos infecerant, et sui contagione adusque cordium intima penetraverant; saepe in audientia publica lectas et relectas, et tam verissimis rationibus, quam beati Augustini, aliorumque sanctorum Patrum inductis a domino Clarae-Vallensi auctoritatibus, non solum falsas, sed et haereticas esse evidentissime comprobatas, pridie ante factam ad vos appellationem damnavimus. Et quia multos in errorem perniciosissimum et plane damnabilem pertrahunt eas auctoritate vestra, dilectissime domine, perpetua damnatione notari, et omnes qui pervicaciter et contentiose illas defenderint, a vobis, aequissime Pater, justa poena mulctari unanimiter et multa precum instantia postulamus. Saepedicto vero Petro si Reverentia vestra silentium imponeret, et tam legendi quam scribendi prorsus interrumperet facultatem, et libros ejus, perverso sine dubio dogmate respersos, condemnaret; avulsis spinis et tribulis ab Ecclesia Dei, praevaleret adhuc laeta Christi seges succrescere, florere, fructificare. Quaedam autem de condemnatis a nobis capitulis vobis, reverende Pater, conscripta transmisimus, ut per haec audita reliqui corpus operis facilius aestimetis.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 338 |
EPISTOLA CCCXXXVIII. AD HAIMERICUM CARDINALEM ET CANCELLARIUM. Petro Abaelardo haereseos convicto, non debere apud cardinales et curiam Romanam patere refugium. 1. 2.
|
Illustri viro et amico praecordiali HAIMERICO, sanctae Romanae Ecclesiae diacono cardinali et cancellario, BERNARDUS Clarae-Vallensis abbas, providere bona coram Deo et hominibus.
|
Sicut audivimus, sic vidimus libros et sententias magistri Petri Abaelardi: notavimus verba, signavimus mysteria, et mysteria iniquitatis inventa sunt. Theologus noster verbis legis legem impugnat. Sanctum projicit canibus, et margaritas porcis: fidem corrumpit simplicium, Ecclesiae maculat castitatem. Transierat per ignem liber ejus, et inductus est in refrigerium. Jamque in Ecclesia hostis Ecclesiae, fidei persecutor, in gremio fidei requiescit. Effusus est sicut aqua. Non crescat qui ascendit cubile patris sui, et maculavit stratum ejus. Maculavit Ecclesiam homo ille, rubiginem suam simplicium mentibus affricuit. Cum ea ratione nititur explorare quae pia mens fidei vivacitate apprehendit. Fides piorum credit, non discutit. Sed iste Deum habens suspectum, credere non vult nisi quod prius ratione discusserit. Cumque propheta dicat, Nisi credideritis, non intelligetis : iste fidem voluntariam nomine redarguit levitatis, abutens illo Salomonis testimonio, Qui credit cito, levis est corde . Reprehendat ergo beatam virginem Mariam, quoniam cito credidit angelo nuntianti, et dicenti: Ecce concipies et paries filium . Redarguat et illum in extrema linea vitae credentem verbo morientis et dicentis: Hodie mecum eris in paradiso! Laudet e regione duritiam 311 cordis illorum, quibus dictum est: O stulti et tardi corde ad credendum in omnibus quae locuti sunt Prophetae! Commendet etiam illius tarditatem, cui dictum est: Pro eo quod non credidisti verbis meis, eris tacens, et non poteris loqui . Denique ut pro brevitate epistolae de multis pauca dicam: doctor egregius cum Ario gradus et scalas in Trinitate disponit; cum Pelagio liberum arbitrium gratiae praeponit; cum Nestorio Christum dividens, hominem assumptum a consortio Trinitatis excludit. Sed in his omnibus gloriatur quod cardinalibus et clericis curiae scientiae fontes aperuerit, quod manibus et sinibus Romanorum libros et sententias suas incluserit; et in tutelam sui erroris assumit eos a quibus judicari debuit et damnari. Jacinctus multa mala ostendit nobis: non fecit tamen, non quia non voluit, sed quia non potuit. Verum aequanimiter ferimus, cum nec personae domini Papae, nec curiae in curia illa pepercit. Caetera autem quae vidit et audivit Nicolaus iste meus, imo et vester, viva melius referet voce.
|
(HORAT. Epist. I, II, 69.) (Isai. VII, 9, sec. LXX) (Eccli. XIX, 4) (Luc. I, 31) (Id. XXIII, 43.) (Id. XXIV, 25.) (Id. I, 20)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 339 |
EPISTOLA CCCXXXIX. AD PAPAM INNOCENTIUM. Alvisi Atrebatensis episcopi innocentiam adversus calumniatores ejus asserit.
|
Amantissimo patri et domino, Dei gratia summo Pontifici INNOCENTIO, BERNARDUS Clarae-Vallis abbas vocatus, modicum id quod est.
|
Nec novum nec mirum est humanum animum posse falli vel fallere. Cavendum et hoc et illud, quia utrobique periculum. Ad utrumque cautelam vobis apposuit magni consilii Angelus, quando dixit, Estote prudentes sicut serpentes, et simplices sicut columbae , ut nec prudentia decipi, nec simplicitas decipere posset. Marcianenses monachi venerunt ad vos in spiritu mendacii et spiritu erroris, adversus Dominum, et adversus christum ejus. Verbum iniquum constituerunt adversus Atrebatensem episcopum, cujus conversationis et vitae bonus odor fuit hactenus in omni loco. Qui sunt isti, qui ut canes mordent, qui dicunt bonum malum, qui ponunt lucem tenebras? qui sunt isti, qui contra legem maledicunt surdo, et coram caeco ponunt offendiculum? Quare, domine, irasceris in filium tuum? quare laetificasti inimicos ejus? Ubi est illud apostoli, Nolite omni spiritui credere, sed probate spiritus si ex Deo sunt? In Domino confido quia dissipabitur consilium eorum, et, cum apparuerit quod verum est, evacuabitur quod ex falso est, ut mentita sit iniquitas sibi. Auribus nostris audivimus quam fideliter, quam constanter locutus sit in conspectu Regis et principum pro fidelitate Romanae Ecclesiae. Veniet ad vos in innocentia sua in die vocationis suae: praemisit ante filium suum archidiaconum praesentium latorem, cujus personam et mores vestrae mansuetudini commendamus. De caetero venit ad vos abbas Sancti-Vedasti, homo plane inimicus sibi, suis, et ecclesiae suae, homo qui accepit in vanum nomen abbatis: quaerit enim quae sua sunt, non quae Jesu Christi. Sed et qualis pater, talis et filius qui cum eo est: qui nec conscientiae, nec suae famae pepercit. Subsannatio et illusio his qui in circuitu ejus sunt: G. loquor monachum ejus. Spiritus veritatis det vobis dividere lucem a tenebris, det vobis reprobare malum et eligere bonum.
|
(Matth. X, 16) (Levit. XIX, 14.) (I Joan. IV, 1.)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 340 |
312 EPISTOLA CCCXL. AD EUMDEM INNOCENTIUM PAPAM. Pro episcopo Andegavensi.
|
Amantissimo domino et patri, Dei gratia summo Pontifici INNOCENTIO, BERNARDUS Clarae-Vallensis abbas, modicum id quod est.
|
Fractus jam aetate, laboribus, periculis, Andegavensis episcopus, cujus pectus non moveat, nisi ejus qui viscera misericordiae, qui omnem humanitatis exuit affectum? Haec me movent pro homine illo, cujus senectutem, si unum excipitur factum, venerabilem facit et vita et scientia. De quo quoniam quid peractum sit inter ipsum et abbatiam, nondum cognovimus, nihil scribere praesumimus de re incognita. Sed, si constiterit eum fecisse quod promisit, nihil jam superesse credimus, nisi ut plenitudini gratiae et officii sui restituatur.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 341 |
EPISTOLA CCCXLI. AD MALACHIAM HIBERNIAE ARCHIEPISCOPUM. Fratres, litteras, et baculum, ab eo missa grato animo suscipit. Locum Religiosis idoneum praeparari jubet: seque ejus orationibus commendat. 1. 2.
|
Venerabili domino et beatissimo patri MALACHIAE, Dei gratia Hiberniensium archiepiscopo, apostolicae Sedis legato, frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, invenire gratiam apud Dominum.
|
Inter multiplices aestus et curas pectoris mei, prae multitudine quarum anima mea turbata est valde, fratres de terra longinqua venientes, ut serviant Domino, epistola tua, et baculus tuus ipsa me consolata sunt: epistola in ostensione bonae voluntatis, baculus ad sustentandum corpus infirmitatis, fratres qui Deo serviunt in spiritu humilitatis. Omnia suscepimus, omnia placent, omnia pariter cooperantur in bonum. Quod autem voluistis duos de fratribus mitti vobis ad praevidendum locum; communicato cum fratribus consilio, dignum duximus non eos separandos ab invicem, donec plenius in eis formetur Christus, donec ad integrum doceantur praelia Domini. Cum igitur fuerint in schola sancti Spiritus eruditi, cum induti virtute ex alto; tunc demum ad patrem filii revertentur, ut cantent canticum Domini, non jam in terra aliena, sed in sua. Vos autem interim juxta sapientiam vobis datam a Domino, secundum habitudinem locorum quae vidistis apud nos, praevidete et praeparate eis locum a tumultibus saeculi separatum. Tempus enim prope est, in quo vobis, operante Dei gratia, novos de veteribus homines producemus. Sit nomen Domini benedictum in saecula, de cujus munere venit, ut communes habeam filios vobiscum, quos vestra praedicatio plantavit, nostra exhortatio rigavit, Deus autem incrementum dedit. Sanctitatem vestram rogamus ut verbum Domini praedicetis, ad dandam scientiam salutis plebi ejus. Duplex enim vobis incumbit necessitas, et ex officio legationis, et episcopali negotio. De caetero, quoniam in multis offendimus omnes , et inter homines saeculi frequenter positi multum de pulvere mundi contrahimus; vestris et vestrorum orationibus me commendo, ut in fonte misericordiae suae nos 313 lavare et emaculare dignetur ipse fons pietatis Jesus Christus, qui dixit Petro: Nisi lavero te, non habebis partem mecum . Sed et hoc ipsum, non solum precibus, verum etiam quasi ex debito requiro, cum ego clamem ad Dominum pro vobis, si quid possit peccatoris oratio. In Domino valete.
|
(Jacobi III, 2) (Joan. XIII, 8)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 342 |
EPISTOLA CCCXLII. AD JOSLENUM EPISCOPUM SUESSIONENSEM. Archiepiscopum Burdegalensem apud regem purgari postulat. 1. 2. 3.
|
Venerabili domino et dilectissimo patri JOSLENO, Dei gratia Suessionensi episcopo, BERNARDUS Clarae-Vallensis abbas, invenire gratiam apud Dominum.
|
Injuria regni est et principum ejus, si negotia regis de sinu ipsius cum impetu procedant ad publicum, et non tam circumspecto quam praecipiti explicentur consilio. Placet mihi, et multum placet quoniam rex credit vobis, et confidit in vobis. Scio enim quia regem et honorem regni bona aemulatione aemulamini, et scio nihilominus spiritum consilii esse vobiscum. Ita oportet: hic ordo, haec ratio, hic modus videndus est in viro consilii, ut diligat, et sapiens sit. In ore duorum istorum, id est dilectionis et sapientiae, stabit omne verbum consilii. Haec duo, si in unum conveniant, poterit eructare verbum bonum, et discere opera facienda regi. Caeterum, si vel dilectio prudentiam, vel prudentia dilectionem solam in administratione consilii deseruerit, vae terrae, cujus rex puer erit! In consilium eorum non veniat anima mea, qui vel diligentes me, prudentes non sunt, vel prudentes, me non diligunt. Sic enim cecidit miser ille Adam de gradibus aeternitatis, quando abiit in consilio impiorum, Evae diligentis, sed non prudentis; serpentis prudentis, sed minime diligentis. Quid est quod dominus meus rex archiepiscopum Burdegalensem attrahere nititur in causam sine causa? Vestrone id agitur consilio? Absit a vobis istud consilium! absit a me ista suspicio! Quid tandem mali fecit homo ille? Quod electam pari Pictaviensium pace, et voto, et voce, personam canonica libertate consecravit! quod pecuniam Pictaviensium, quam moriens dispersit, dedit pauperibus et ecclesiis, de faucibus esurientium, de sinu Ecclesiae non extraxit! En sanguis iste de manu ejus exquiritur. Si culpa est quod ovibus errantibus assignavit pastorem, quod pupillum et viduam non spoliavit, quod privilegia apostolicae Sedis illibata conservavit, non potest excusari. O consilium sine consilio, in quo justitia pro scelere, et innocentia pro crimine reputatur! Attendite vobis, episcopi: vestra enim res agitur, paries cum proximus ardet . Vobis tamen, domine, quoniam et lateri regis arctius adhaeretis, et ex nutu vestro ipsius pendent negotia; vobis incumbit pro consortibus vestris id agere cum rege, ut non accendat omnem iram suam. Dico vobis, homo ille imperterritus est, homo potens in opere et sermone: vix poterit avelli a suo jure. Magnum enim locum obtinet in terra illa. Si res turbata fuerit, multi permanebunt cum eo in tentationibus ejus. Videte ergo, ne quis oleum flammae adjiciat. Exstinguatur ignis, antequam convalescat incendium: Sero medicina paratur, Cum mala per longas convaluere moras. .
|
(HORAT. Epist. I, II, 84) (enim) (OVIDIUS, De remed. amor., 91, 92)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 343 |
314 EPISTOLA CCCXLIII. BERNARDI ABBATIS ITALI AD INNOCENTIUM. Conqueritur quod in monasterio Salvatoris omnia secundum Pontificis promissa non contigerint.
|
Desiderabili domino et delectissimo patri, Dei gratia summo Pontifici INNOCENTIO, servus ejus BERNARDUS, preces pauperum.
|
Coarctor e duobus, quoniam et pudor silentium imperat, et necessitas jubet loqui. Loquar ergo ad dominum, cum sim pulvis et cinis: loquar autem in amaritudine animae meae. Conquerimur, domine, de te, sed apud te: et querela quidem in umbra est, sed causa querelae jam in sole posuit tabernaculum suum. Factum ut imperasti: venimus ad monasterium Sancti-Salvatoris sicut mandaveras in litteris tuis servo tuo, patri nostro. Ubi est ergo nunc exspectatio mea, et tua promissio? Transivimus per ignem et aquam: et, nisi quia Dominus erat in nobis, forsitan aqua absorbuisset nos. Periculis latronum et fluminum, periculis in civitatibus et solitudine, periculis in terra et in mari fatigati sumus, et non fuit qui adjuvaret. Haec omnia venerunt super nos: sed nondum statim finis. Litteris tuis, domine, extracti sumus de sinu patris nostri, et ad unius jussionis vocem, relictis fratribus et patre. in odore praeceptorum tuorum cucurrimus. Litteris tuis excussi sumus a gremio matris nostrae, et ab uberibus consolationis ejus: ejecti sumus de loco voluptatis, et opposuisti, domine, flammeum gladium, ne revertamur, et utinam versatilem. Cecidit corona capitis nostri, versus est in luctum chorus noster. Quomodo cantabimus, domine, canticum Domini in terra aliena? O quanto dulcius et securius fuerat nobis exsultare animas nostras in sinu matris nostrae, et in cubiculo genitricis nostrae! Sic cucurrimus, quasi in incertum; sic pugnavimus, quasi aerem verberantes: sed tua, domine, promissio fuit in causa, quam credidimus gratia plenam et veritate. Nunc autem , si ita placet domino meo, egrediamur ad videndum, ubi inveniamus requiem pedibus nostris: quoniam usque adhuc prohibuit nos grando, nix, glacies, et spiritus procellarum. Crudelissimum quippe videtur, et ab omni humanitatis officio longe remotum, illum fraudare a desiderio suo, qui nos prius coepit amare quam nosse, qui nos patris affectu in filios adoptavit, adeo ut, si fieri potuisset, oculos suos eruisset, et dedisset nobis. Non habuit ubi caput suum reclinaret Rex meus et Deus meus, cujus regnum non erat de hoc mundo: utinam et mundus nos abjiciat et repellat in solitudinibus errantes, in montibus, et speluncis, et cavernis terrae!
|
(jam enim hiems abiit et recessit)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 344 |
EPISTOLA CCCXLIV. EJUSDEM BERNARDI AD SANCTUM BERNARDUM. Praefecturam sibi impositam conqueritur.
|
Venerabili domino et dilectissimo P. abbati Clarae-Vallis, filius ejus B. unctionem illam quae docet de omnibus.
|
Quotiescunque memoriae occurrit dies illa miseriae et calamitatis in qua avulsus sum ab uberibus consolationis vestrae, flere magis libet quam aliquid scribere. Si tanta esset ubertas orationis quanta lacrymarum, facile vobis esset intelligere super egenum et pauperem. Accessit ad meditationem animus, manus 315 ad calamum, et dolor meus renovatus est. Obviavit mihi scribenti illa amaritudo mea amarissima, et illa tristis imago diei illius in qua stultitia elevata est super candelabrum, et factus sum conturbatus. Non ego reprehendo, domine, vel opus, vel intentionem vestri operis, quod in digito Dei esse creditur: sed plango paululum dolorem meum. Ecce enim, postquam projectus sum a facie oculorum tuorum, defecit in dolore vita mea, et dies mei in gemitibus. Heu mihi! quia perdidi formam cui imprimebar, speculum compositionis meae, lumen oculorum meorum! Jam non sonat vox illa dulcis in auribus meis, nec facies illa decora meis aspectibus apparet, quam mei errores erubescere solebant. Quare, domine, frustratus sum a spe mea? quare fraudatus a desiderio meo? Praecisa est velut a texente vita mea; dum adhuc ordirer, succisus sum. Completa est in me miserabilis illa sententia, et sicut in Cantico canticorum, domine, dixisti, hodie lego in libro experientiae illud: Homo, cum in honore esset, non intellexit . Non enim satis intelligebam, cum essem in Clara-Valle, me esse in loco voluptatis, inter ligna paradisi; et ideo pro nihilo habui terram desiderabilem. Quid, domine, quid in me placuit considerationi tuae, quod me posuisti ducem ac praeceptorem gentibus, quod me constituisti principem populi tui? Numquid conversatio mea in saeculo? Sed illa fetida fuit. Numquid illa in monasterio? Sed illa tarda et tepida fuit. Quare, cum essem parvus in oculis meis, caput factus sum in tribu Israel? quare, cum non essem mundus ab occultis meis, ab alienis non pepercisti servo tuo? Quid faciet homo, quem de praeteritis urget dolor, de praesentibus labor, et timor de futuris? Ad summam doloris, et cumulum miseriae meae, hoc solum tibi dicere praesumo, domine desiderabilis, quia non exspectato vulnus ab hoste tuli . Caeterum, domine, ut de loco loquar ad quem me misisti, sic cucurri quasi in incertum, sic pugnavi, quasi aerem verberans. Nam dominus papa, cujus litteris evocati sumus, promissionem quam de ejusdem loci confirmatione fecerat, opere non complevit, sicut et praesens tempus probat. Dominus Fars ad introitum nostrum gavisus est gaudio magno, et in toto corde suo pueros vestros recepit, ita ut, si fieri posset, oculos suos eruisset, et dedisset nobis. In hoc solum reprehensibilis est, et corrigendus est a vobis, quod omnia faciat vehementer, et ultra promissionem suam et nostram voluntatem. Quoniam sermo jam in longum processit, de interiori meo homine nihil brevius, nihil verius dicere possum, nisi quia laterem lavo.
|
(Psal. XLVIII, 13) (OVID.)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 345 |
EPISTOLA CCCXLV. AD FRATRES DE SANCTO ANASTASIO. Commendat eorum in religiosa disciplina zelum et observantiam. Attamen nimium valetudinis per medicinas tuendae studium improbat. 1. 2.
|
Dilectissimis in Christo filiis nostris de Sancto-Anastasio, frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, salutem et devotas orationes.
|
Testem habeo in coelis, quam multum omnes vos cupiam in visceribus Jesu Christi, quanto, si fieri posset, desiderio desiderarem videre vos, non propter vos tantum, sed propter me, cui magnum certe solatium et praegrandis esset laetitia amplecti viscera mea, gaudium meum, et coronam meam, quod estis vos. At quoniam id nondum conceditur ; interim certe magna mihi est consolatio et laetitia multa in his quae de vobis audivi per dilectissimum fratrem et coabbatem nostrum venerabilem Bernardum vestrum. Multam enim vobis habeo gratiam, quod tam bene sibi complacet in vobis pro disciplina vestra et Ordinis zelo, pro obedientia et voluntaria paupertate, pro quidus sine dubio merces vestra multa est in coelis. Unde rogo vos, fratres, et multum obsecro, sic agite, et sic state in Domino, dilectissimi, solliciti semper circa custodiam Ordinis, ut Ordo custodiat vos: solliciti servare unitatem spiritus in vinculo pacis ; mutuam in vobismetipsis, maximeque ad praelatos, charitatem humilem habentes, quae est vinculum perfectionis . Humilitatem ante omnia, super omnia pacem sectamini, propter inhabitantem Spiritum Dei in vobis, qui nonnisi super quietum et humilem requiescit . Caeterum unum quidem a me petit venerabilis abbas vester, quod mihi minime bonum videtur. Credo autem quod et ego spiritum Dei habeam, et consilium Dei in hoc. Scio quidem quod in regione habitatis infirma, et multis aliqui ex vobis laborant infirmitatibus: sed mementote ejus qui dixerit: Libenter gloriabor in infirmitatibus meis, ut inhabitet in me virtus Christi; et: Cum infirmor, inquit, tum fortior sum . Compatior utique, et multum ego compatior infirmitati corporum: sed timenda multo magis, ampliusque cavenda infirmitas animarum. Propterea minime competit religioni vestrae medicinas quaerere corporales, sed nec expedit saluti. Nam de vilibus cuidem herbis, et quae pauperes deceant, interdum aliquid sumere, tolerabile est, et hoc aliquando solet fieri. At vero species emere, quaerere medicos, accipere potiones, religioni indecens est, et contrarium puritati, maximeque Ordinis nostri nec honestati congruit nec puritati. Haec enim omnia gentes inquirunt. Scimus autem quia qui in carne vivunt, Deo placere non possunt . Spiritualia proinde spiritualibus comparanda , et quaerenda potio humilitatis, et clamandum in toto corde: Sana animam meam, domine, quia peccavi tibi . Huic sanitati, fratres dilectissimi, operam date; hanc sectamini, hanc servate, quia vana salus hominum.
|
(concedetur enim, sicut bene confido de misericordia
Dei, et erit quando videbimus vos, et gaudebit
cor nostrum, et gaudium 316 nostrum nemo tollet
a nobis) (Ephes.
IV, 3) (Coloss. III, 14) (Isai. LXVI, 2) (II Cor. XII, 9, 10) (Rom. VIII, 8) (I Cor. II, 13) (Psal. XL,
5)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 346 |
EPISTOLA CCCXLVI. AD DOMINUM INNOCENTIUM PAPAM. Hortatur Pontificem, ne causae archiepiscopi Eboracensis, utpote iniquae, faveat.
|
Amantissimo patri et domino, Dei gratia summo Pontifici INNOCENTIO, BERNARDUS Clarae-Vallensis vocatus abbas, modicum id quod est.
|
Cum multi sint vocati, pauci vero electi , non est magnum argumentum ad faciendam rei dubiae fidem, id esse laudabile quod a multis laudatur. Archiepiscopus Eboracensis venit ad vos , ille, de quo jam saepenumero scripsimus Sanctitati vestrae, homo qui non posuit Deum adjutorem suum, sed speravit in multitudine divitiarum suarum. Causa ejus infirma est, et languida: et, sicut virorum veracium attestatione deprehendimus, a planta pedis usque ad verticem non est sanitas in ea. Quid ergo? quid quaerit homo sine justitia apud examinatorem justitiae, apud custodem aequitatis? Itane arbitratur se posse absorbere justitiam in curia, sicut eam absorbuit in Anglia? Absorbuit fluvium, et non miratur, et habet fiduciam quod influat Jordanis in os ejus. Ecce ille venit cum multis, quos astipulavit sibi et precibus et pretio. Solus iste evasit, ut nuntiaret tibi: solus iste in periculum capitis 317 sui opposuit se murum pro domo Israel, qui cum aliis non adoravit statuam ad imperium regis. Solus est, nisi quia justitia non reliquit eum solum. Illa obviavit filio suo, quasi mater honorificata . Quid ergo faciet Vicarius Petri in negotio isto, nisi quod fecit Petrus cum illo qui domum Dei aestimavit pecunia possideri? . Si supra petram fundata est Ecclesia, portae inferi non praevalebunt adversus eam . Non loquor hoc a me ipso, sed ad testimonium illorum qui spiritu Dei aguntur.
|
(Matth.
XX, 16, et XXII, 14) (Eccli. XV, 2) (Act. VIII, 20) (Matth. XVI, 18)
|
[ al. nos]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 347 |
EPISTOLA CCCXLVII. AD EUMDEM DOMINUM INNOCENTIUM PAPAM. Commendat nuntios, causa archiepiscopatus Eboracensis Romam petentes.
|
Amantissimo patri et domino INNOCENTIO summo Pontifici, frater BERNARDUS, Clarae-Vallensis vocatus abbas, modicum id quod est.
|
Hic quos videtis, viri sunt simplices et recti ac timentes Deum. Et nunc in spiritu ascenderunt ad conspectum gloriae vestrae, justitiae utique solius intuitu et obtentu. Ponite, quaeso, oculos vestros super fatigatos pauperes, quia non sine causa de longe ad vos veniunt, nec longa terrarum spatia, nec maris periculum, nec Alpium nives, nec sumptus grandis viae, cum pauperes sint, reputantes. Provideat ergo dominus meus, ne cujus fraus vel ambitio tantos labores evacuare praevaleat: praesertim cum non quae sua sunt quaerant, sed quae Jesu Christi. Neque enim vel inimicum arbitror suspicari eos privato amore vel odio in id negotii excitatos, sed solo timore Dei. Itaque, si quis Dei est, jungatur eis. Si deinceps terram occupaverit arbor infructuosa, cujus culpam dixerim, nisi tenentis securim?
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 348 |
EPISTOLA CCCXLVIII. AD EUMDEM INNOCENTIUM. Pro Arnulfo Lexoviensi episcopo electo . 1. 2. 3.
|
Amantissimo patri et domino, Dei gratia summo Pontifici INNOCENTIO, BERNARDUS Clarae-Vallensis vocatus abbas, modicum id quod est.
|
Benedictus Deus et Pater Domini nostri Jesu Chrisi, qui Ecclesiam suam, immaculatam sponsam dilecti Filii sui, in diebus nostris liberam et absolutam a tribulationibus malorum custodivit et dolore. Schismata corruerunt, haereses siluerunt, superborum et sublimium colla calcantur. Et quidem in schismate vidi impium superexaltatum, et elevatum sicut cedros Libani; et transivi, et ecce non erat. In haeresi multorum redivivi pullulabant errores, sed obstructum est os loquentium iniqua. Tyrannus Siciliae extulerat in altum cor suum, sed jam humiliatur sub potenti manu Dei. Nullus gradus praetermissus est, de quo non acceperit victoriam per vos Ecclesia Dei, in manu potenti et in brachio excelso. Superest tamen in tertio gradu comes Andegavensis, malleus bonorum, oppressor pacis et libertatis Ecclesiae. Persequitur ecclesiam Lexoviensem, ut non introitum habeat pastor ecclesiae illius in ovile ovium, nisi aliunde. Sed quod factum est, non potest non fieri. Denique si res ipsa habeat diligentem inspectorem, et prudenter examinetur; ad commodum causae, et ad rei gestae confirmationem, omnia cooperantur in bonum, persona, negotium, auctor operis, impugnator. Si enim ad personam respicias, hic est filius tuus dilectus, in quo tibi complacuit. 318 Si ad negotium, ordine integro et canonica libertate consummatum est. Si ad auctorem operis, vir religiosus est, et timens Deum. Si ad operis impugnatorem, ecce homo qui non posuit Deum adjutorem suum, hostis Ecclesiae, inimicus crucis Christi. In omni siquidem negotio validissimum argumentum est ad faciendam rei dubiae fidem, id semper esse melius, quod placeat bonis, malis autem displiceat. Sed appellavit Sedem apostolicam comes Andegavensis. Quare obsecro? qua laesione? quo gravamine urgente? Non quia opprimeretur, sed quia opprimeret; non ut injuriam suam relevaret appellationis remedio, sed ut benedictionem istius obstaculo appellationis impediret. Cum itaque et religio promoventis, et promoti dilectio, et causae justitia confluant in unum; superfluum videtur et vanum rogare pro eo, ubi ejus humilitas postularit. Loquar ergo ad dominum meum, cum sim pulvis et cinis. Loquar servus sponsae ad amicum Sponsi: jucundum sit eloquium meum. Tibi, domine, commissa est Ecclesia a solis ortu usque ad occasum. Tu ei debes esse murus et antemurale a facie inimici et persequentis; tu debes fovere filios ejus sub umbra alarum tuarum. Suscipe Lexoviensem episcopum, uterinum filium Romanae Ecclesiae, et remitte eum in benedictionibus dulcedinis, nequando dicat inimicus ejus: Praevalui adversus eum. Accingere gladio tuo, Pater, ad exaltationem filii, ad depressionem inimici, ad conservandam Ecclesiae libertatem. Non enim sumus ancillae filii, sed liberae, qua libertate liberavit nos Christus.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 349 |
EPISTOLA CCCXLIX. AD EUMDEM. Amicum Pontifici commendat.
|
Amantissimo Patri et domino, Dei gratia summo Pontifici INNOCENTIO, frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, modicum id quod est.
|
Gratiam quam inveni in oculis vestris, nolo habere solus: cum amicis eam volo dividere. Non enim timeo, ne forte non sufficiat mihi et illis. Magna enim est. Multos possum facere participes ejus: verumtamen ego exinanitus non ero. Quod igitur gratis accepi, gratis dabo: et liberalem me facit vestra liberalitas, sed de vestro. Praesentium latorem, virum commendabilem, vobis commendamus. Amicus est, domine, pauperum Christi, et servus servorum tuorum, Peto, domine, si quid habuerit apud tuam Excellentiam, ut eum solita pietate pro nobis exaudias, imo pro ipso, qui talis est, ut per se tantum merito debeat exaudiri.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 350 |
EPISTOLA CCCL. AD EUMDEM. Propinquum suum benedictione Pontificis muniri rogat.
|
Juvenis iste magnanimus et strenuus in opere militari, ut meliorem militet militiam, proficiscitur Jerusalem. Rogat puer vester rogatus ab ipso, ut in bono opere quod coepit, vestram mereatur percipere consolationem, sed favorem, sed orationem, sed benedictionem. Propinquus noster est, et carnem meam juxta prophetam, non debui despexisse .
|
(ut aiunt) (Isa. LVIII, 7)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 351 |
319 EPISTOLA CCCLI. AD EUMDEM INNOCENTIUM. Pauperes quosdam commendat.
|
Frequenter scribo vobis. Preces et litteras meas habetis per singulos dies. Coarctor e duobus, ne aut amicis ingratus sim, aut vobis importunus. Dilectio me provocat, sed revocat confusio, et pene pudor excludit officium charitatis. Non habet sponsa Christi, ubi caput reclinet, ubi confugiat, nisi ad amicum Sponsi in tempore tribulationis. Isti, quos videtis pauperes, a pauperibus missi per multa pericula terrae et maris, confugiunt sub umbra alarum vestrarum, ad petram fidei catholicae, et ad gremium apostolicae pietatis recurrunt: quia in multis vexati, in paucis bene disponuntur a tribulatione malorum et dolore. Si vestri apostolatus officium, si veterem consuetudinem tenetis, nec pauperis causas potestis abjicere, nec vultum honorare potentis, Precamur vos pro eis, quoniam fratres nostri sunt, et de Ordine nostro, a quibus missi sunt, ut precibus eorum pro ratione aurem pietatis inclinetis, pro amore illius qui non spernit preces pauperum.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 352 |
EPISTOLA CCCLII. SEU INNOCENTII II PAPAE PRIVILEGIUM SANCTO BERNARDO CONCESSUM. Innocentius Bernardo atque Ordini Cisterciensi amplissima privilegia concedit ob praeclara ejus in Sedem apostolicam merita.
|
INNOCENTIUS episcopus servus servorum Dei, dilecto filio BERNARDO Clarae-Vallensi abbati, ejusque successoribus regulariter substituendis in perpetuum, etc.
|
Caeterum quam firma perseverantique constantia causam beati Petri et sanctae matris tuae Romanae Ecclesiae, dilecte fili in Domino Bernarde abbas, incandescente Petri Leonis schismate fervor tuae religionis et discretionis susceperit defensandam, et se murum inexpugnabilem pro domo Dei opponens, animos regum ac principum, et aliarum tam ecclesiasticarum quam saecularium personarum, ad Catholicae Ecclesiae unitatem, et beati Petri ac nostram obedientiam, frequentibus argumentis et ratione munitis inducere laboraverit; magna quae Ecclesiae Dei et nobis provenit utilitas manifestat. Quamobrem tuis justis desideriis accommodantes assensum, beatae Mariae Dei genitricis monasterium; cui Deo auctore praesides, cum omnibus ad ipsum pertinentibus, apostolicae sedis patrocinio communivimus. Statuentes, ut quascunque possessiones aut bona, quae ad eumdem locum in praesentiarum juste et canonice pertinere noscuntur, aut in futurum concessione pontificum, liberalitate regum vel principum, oblatione fidelium seu aliis justis modis, auxiliante Domino, ei conferri contigerit, firma tibi tuisque successoribus, et illibata permaneant. Prohibemus ne aliquis archiepiscopus aut episcopus te vel successores tuos, seu aliquem abbatem Cisterciensis ordinis, nisi pro fide ad concilium vel synodum venire compellat. Quia vero Cisterciense monasterium hujus religionis origo est atque principium, nostra concessione hac praerogativa non immerito gaudeat; ut si quando fuerit pastore proprio viduatum, quemlibet abbatem de omnibus abbatibus vestri ordinis, vel monachum sibi libere praeficiendum eligat, et absque aliqua contradictione obtineat; caeteris vero vestri ordinis abbatiis, quae unam vel plures abbatias habent sibi subditas, et de sui corporis fructifera copia derivatas, 320 abbate suo rebus humanis exempto, eligendi quemcunque maluerint de sibi subjectis abbatibus, vel quemlibet monachum de omnibus congregationibus Cisterciensibus, liberam concedimus facultatem. Illa autem abbatia, quae nullam habet subditam, quemlibet monachum de omnibus praefatae religionis congregationibus, libere sibi in abbatem eligat et habeat. Porro conversos vestros qui monachi non sunt, post factam in vestris coenobiis professionem, nullus archiepiscoporum, episcoporum vel abbatum, sine vestra grata licentia suscipere, aut susceptum retinere praesumat. Statuimus ut de laboribus, quos vos et totius vestrae congregationis fratres propriis manibus et sumptibus colitis, et de animalibus vestris, a vobis decimas expetere vel recipere nemo praesumat. Nulli ergo, etc. Conservantibus vero eidem loco quae sua sunt, sit pax Domini nostri Jesu Christi: quatenus et hic fructum bonae actionis percipiant, et apud districtum Judicem praemia aeternae pacis inveniant. Amen. Ego Innocentius catholicae Ecclesiae episcopus. Ego Matthaeus Albanensis episcopus. Ego Romanus diac. card. S. Mariae in Porticu. Ego Joannes tit. S. Chrysogoni presb. card. Ego Gregorius diac. card. SS. Sergii et Bacchi. Datum Lugduni, per manum Haimerici sanctae Romanae Ecclesiae diac. card. et cancellarii XIII kal. Martii, indict. X, Incarnationis dominicae anno MCXXXI, pontific. domini Innocentii II papae anno tertio.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 353 |
321 EPISTOLA CCCLIII. AD WILLELMUM ABBATEM DE RIEVALLE. Monet aequanimiter ferre illegitimam archiepiscopi Eboracensis ordinationem.
|
Dilecto fratri et coabbati suo WILLELMO de Rievalle, frater BERNARDUS de Clara-Valle, spiritum consilii et fortitudinis.
|
Audivi quod factum est de archiepiscopo illo, et plurimum doleo. Propterea sciens zelum vestrum, ne forte plus justo ferveat, temperamentum scientiae non admittens, quod nec ordini nostro convenit, nec domui vestrae necessarium est; dignum duxi consolatoria scribere vobis: quoniam satis aequanimiter portanda sunt caetera, quandoquidem non nos arguit propria conscientia. Securus dico, neque iniquitas vestra, neque peccatum vestrum. Restitistis quoad potuistis: jam secundum Augustini sententiam, non vos inquinat alienum malum, quandoquidem non consensistis corde, et ore redarguistis. Ait enim: « Duobus modis non te inquinat alienum malum , si non consentis, et si redarguis. » De caetero jam bono animo estote, et nolite turbari. De Ordinibus vero et Sacramentis caeteris scitote, quoniam qui baptizat, ipse et sacrat, Christus Dominus, Pontifex animarum nostrarum. Quod si quis contentiosus est super ordinatione, nemo vos cogit ordinari. Omnino tamen secure dico, si cum Ecclesia suscipitur, non est periculum. Alioquin de hoc mundo exiremus, si vellemus omnes malos fugere, quos Ecclesia tolerat. Ad summam, non diu tardabit quin innotescat res summo Pontifici: et quod ordinaverit aut praeceperit ipse, bona omnino conscientia sequimini et tenete. Interim vos aequanimiter exspectate.
|
(Serm. 88, cap. 18, n. 19.)
|
[ al.
non te inquinat malus]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 354 |
EPISTOLA CCCLIV. AD REGINAM JEROSOLYMORUM MILISENDEM, FILIAM BALDUINI REGIS, ET FULCONIS UXOREM. Mortuo Fulcone viro suo, ut se gerere debeat.
|
Illustrissimae Jerosolymorum reginae M. BERNARDUS Clarae-Vallensis abbas, invenire gratiam apud Dominum.
|
Inter multiplices curas et negotia regalis aulae satis incongruum mihi scribere videtur, si in te tantum gloriam regni tui, potentiam tuam, et lineam nobilitatis respexissem. Haec omnia videntur in oculis hominum; et qui non habent, invident habentibus ea, et beatum dicunt hominem, cujus haec sunt. Sed quae est ista beatitudo in possidendis illis, quae omnia tanquam fenum velociter arescunt, et quemadmodum olera herbarum cito decidunt! Bona sunt haec; sed mobilia, sed mutabilia, sed praeteritura, et peritura, quia bona carnis. Porro de carne, et de bonis ejus dictum est. Omnis caro fenum, et omnis gloria ejus tanquam flos feni . Scribentem ergo ad te non multum ista revereri oportuit, in quibus fallax gratia, et vana est pulchritudo. Accipe paucis quae dico: nam etsi multa habeam tibi, dicere, verbum tamen faciam abbreviatum propter multas curas tuas, et meas. Accipe breve consilium, sed utile, de terra longinqua, de quo tanquam de parvo semine multa seges surgat in posterum; accipe, inquam, consilium de manu amici, non commodum suum quaerentis, sed honorem tuum. Nullus siquidem tibi fidelior ad consilium esse potest, quam qui non tua, sed qui te diligit. Mortuo rege viro tuo, et parvulo rege adhuc minus idoneo ad portanda negotia regni et ad prosequendum regis officium, oculi omnium in te respiciunt, et in te solam universa regni moles inclinata recumbit. Opus est ut manum tuam mittas ad fortia, et in muliere exhibeas virum, agens ea quae agenda sunt in spiritu consilii et fortitudinis. Ita prudenter et moderate oportet te cuncta disponere, ut omnes, qui te viderint, ex operibus regem te potius, quam reginam existiment, ne forte dicant in gentibus: Ubi est rex Jerosolymorum? Sed non sum, inquies, ad ista sufficiens. Magna enim haec sunt; supra vires meas, et supra scientiam meam. Opera haec opera sunt viri; ego autem mulier sum, corpore debilis, mobilis corde, nec provida consilio, nec assueta negotiis. Scio, filia, scio, quia magna sunt haec: sed et hoc scio, quia etsi mirabiles elationes maris, mirabilis in altis Dominus. Magna sunt haec, sed magnus Dominus noster, et magna virtus ejus.
|
(Isa. XL, 6)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 355 |
EPISTOLA CCCLV. AD EAMDEM REGINAM JEROSOLYMORUM. Praemonstratenses Jerosolymam peregrinantes commendat.
|
Videtis quantum praesumam de vobis, cui audeo et alios commendare. Quanquam Praemonstratenses fratres istos magis fortassis superflue commendarim, quam temerarie. Sunt merito ita commendabiles suo, ut non egeant alieno. Invenientur, nisi fallor, viri consilii, spiritu ferventes, in tribulatione patientes, potentes in opere et sermone. Induerunt se armatura Dei; et gladio spiritus, quod est verbum Dei, sese accinxerunt, non adversus carnem et sanguinem, sed contra spiritualia nequitiae in coelestibus. Suscipite illos, tanquam bellatores pacificos, mansuetos ad homines, violentos ad daemones. Imo Christum in eis suscipite, qui est causa peregrinationis eorum.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 356 |
322 EPISTOLA CCCLVI. AD MALACHIAM HIBERNIAE ARCHIEPISCOPUM. Remittit Religiosos, sed (quod negotiis imputat) non satis adhuc excultos, et instructos.
|
MALACHIAE Dei gratia episcopo, Sedis apostolicae legato, frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, si quid potest peccatoris oratio, et si quid pauperis devotio prodest.
|
Fecimus quod praecepit Sanctitas vestra, et si non ut dignum, profecto ut possibile pro tempore fuit. Tanta apud nos ubique malitia grassatur, ut vix id tantillum, quod factum est, fieri licuerit. Misimus tam exiguum seminis quod videtis, ad seminandam vel modicam partem agri illius, in quem verus Isaac quondam exierat ad meditandum, cum primum adducta est ei Rebecca per puerum Abraham, perenni conjugio feliciter copulanda . Nec contemnendum semen, de quo illud in patribus vestris experimur impletum hoc tempore: Nisi Dominus sabaoth reliquisset nobis semen, quasi Sodoma fuissemus, et sicut Gomorrha similes essemus . Itaque ego seminavi, rigate vos, et Deus incrementum dabit. Sanctos omnes qui apud vos sunt, per vos salutamus, humiliter ipsorum nos et vestris sanctis orationibus commendantes. Valete.
|
(Gen.
XXIV) (Isa. I, 9)
|
[ al. tamen]
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |
Bernardus Claraevallensis
| 357 |
EPISTOLA CCCLVII. AD EUMDEM. Perseverantem, imo et proficientem ab eo dilectionem requirit, eamque in fratribus a se missis, curandis et fovendis ostendi cupit. 1. 2. 3.
|
Amantissimo patri et domino reverendissimo MALACHIAE, Dei gratia episcopo, sanctae et apostolicae Sedis legato, suae sanctitatis puer, frater BERNARDUS Clarae-Vallis vocatus abbas, salutem et qualescunque nostras orationes.
|
Quam dulcia faucibus meis eloquia tua, domine pater! quam jucunda tuae memoria Sanctitatis! Si quid affectionis, si quid devotionis, si quid animi in nobis est, totum sine dubio sibi vindicat tuae Dilectionis charitas. Nec opus est verborum multitudine, ubi multum viget affectus. Confido enim quod testimonium perhibeat spiritui tuo spiritus quem habes a Deo, tuum esse modicum id quod sumus. Tu quoque, pater amantissime et desideratissime, ne tradas oblivioni animam pauperis, charitatis nexibus adhaerentem tibi, et animam pauperis tui ne obliviscaris in finem. Neque enim quasi de novo commendamus nos tibi, cum in multo jam tempore gloriemur in Domino, quod invenire meruit parvitas nostra gratiam in oculis Sanctitatis tuae: sed oramus, ut dilectio, jam non nova, novis quotidie proficiat incrementis. Filios nostros, imo et vestros, tanto obnixius commendamus vobis, quanto amplius remoti sunt a nobis. Vos scitis quoniam tota post Deum fiducia nostra fuit, ut mitteremus eos, quoniam Sanctitatis vestrae precibus non acquiescere illicitum videbatur. Facite quod vos decet, ut totis visceribus charitatis amplectamini eos, et foveatis. Nequaquam occasione aliqua circa eos sollicitudo et diligentia tepescat, et pereat quod plantavit dextera tua. Jam quidem quia bene proficit domus, et ex vestris litteris, et ex fratrum nostrorum relatione didicimus: multiplicatur tam in temporalibus quam in spiritualibus. Unde et congratulamur plurimum, et toto animo gratias agimus Deo et paternae sollicitudini vestrae. Et quoniam multa adhuc opus est vigilantia, tanquam in loco novo, et in terra tam insueta, imo et inexperta monasticae religionis; obsecramus in Domino, ne retrahatis manum vestram, sed quod bene 323 incoepistis, optime perficiatis. De fratribus nostris, qui redierunt a loco illo, nobis bene placuisset, si remansissent. Et fortasse nonnullam occasionem praebuerunt eis fratrum, qui de terra sunt, minus disciplinati mores, in eo maxime, quod minus facile eorum consiliis acquiescere videntur in his rebus, quarum prius fuerant inexperti. Charissimum filium nostrum Christianum et vestrum remisimus ad vos, quantum potuimus instructum plenius in his quae ad Ordinem pertinent, et de caetero circa observantias ejus sollicitiorem futurum, ut speramus. Nec miremini quod non plures cum eo misimus fratres; quoniam nec idoneos invenimus fratres, qui facile acquiescerent, nec invitos cogere consilium fuit. Dilectissimus frater noster Robertus precibus nostris acquievit etiam hac vice, tanquam filius obedientiae. Vestrum erit juvare eum, ut possit jam et in aedificiis et in caeteris necessariis promoveri domus vestra. Illud quoque Paternitati vestrae suggerimus, ut viris religiosis, et quos speratis utiles fore monasterio, persuadeatis, quatenus ad eorum Ordinem veniant: quoniam haec erit summa utilitas domus, et vobis facilius acquiescent. Valeat Sanctitas vestra, nostri semper memor in Christo.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | |||
Bernardus Claraevallensis
| 358 |
EPISTOLA CCCLVIII. AD DOMINUM PAPAM, NEMPE COELESTINUM. Opem et auctoritatem Pontificis in pace Theobaldo Campaniae comiti procuranda postulat.
|
Quod comes Theobaldus rogat, et ego: filius siquidem pacis est. Et zelum pacis habet, sed a vobis flagitamus effectum. Pacis vester apostolatus, pacis locus, quem tenetis, debitor est. Pacem omnes diligunt, pauci merentur. Porro de amatoribus puer vester se esse fatetur: an et de meritoribus sit, vos judicabitis. Unum est, quod etsi nos non meremur, sponsae Christi, quae est Ecclesia, necessitas exigit: amicus Sponsi non contristabit eam. Ad hoc illi uni Sedi apostolicae incumbit sollicitudo omnium Ecclesiarum, ut omnes sub illa, et in illa uniantur; et ipsa pro omnibus sollicita sit servare unitatem Spiritus in vinculo pacis. Pacem ergo date nobis, pacem mittite nobis: etsi non quia debetis, certe quia obedire debetis. Satis pro imperio.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||||
Bernardus Claraevallensis
| 359 |
EPISTOLA CCCLIX. CLARAE-VALLENSIUM AD EUMDEM COELESTINUM. Abbatem Morimundi Jerosolymam peregrinaturum cupiunt retinere.
|
Summo pontifici C. pusillus grex de Clara-Valle, devotissimam debitae subjectionis obedientiam, et si quid potest peccatorum oratio.
|
Quoniam illius vos gerere vicem gratulamur, qui suam dicebat instantiam quotidianam sollicitudinem omnium Ecclesiarum ; apud aures Pietatis vestrae, licet majoribus occupatas negotiis, repulsam tamen non metuit nostra pusillitas, verum magna compellit necessitas: neque enim pro minimo audire potestis, de quibus auditurus estis, Quod uni ex minimis meis fecistis, mihi fecistis . Causa autem haec non nostra tantum, sed totius ordinis nostri, ob quam etiam filius vester. noster omnium videlicet pater, si, cum hae datae sunt, domi fuisset, aut vestrae per seipsum Majestatis praesentiam adiisset, aut certe ex suo nomine scriptam hanc miserabilem lacrymabilemque delegasset querimoniam. Sed ne diu sollicitam charitatem 324 vestram suspendamus, unus ex fratribus nostris abbatibus, qui dicebatur de Morimundo , ipsum cui praeerat monasterium inconsulte satis deserens, spiritu levitatis impulsus statuit petere Jerosolymam, prius quidem, ut aiunt, circumspectionis vestrae prudentiam tentaturus, si quo modo a vobis suo posset errori extorquere licentiam. Qua in re si quem ei assensum praebueritis, ipse perpendite, quanta possit nostro ordini esse destructionis occasio: cum exemplo hujus, quicunque abbas pastorali se sentiet sarcina aggravatum, mox illam abjiciet, utpote quam se licite posse abjicere arbitretur, praesertim apud nos, ubi nec grandis honor, et grande videtur onus. Deinde ad majorem domus sibi commissae desolationem, meliores quosque ac perfectiores, qui sub ipso degebant, suae socios vagationis assumpsit: inter quos etiam nobilem illum puerum, quem et antea de Colonia non sine scandalo tulerat, ad majus scandalum nunc abducere secum praesumpsit. Quod si, ut vobis relatum est, dicit se in illa terra nostri Ordinis velle servare observantias, et ideo fratrum se dicit secum ducere multitudinem, quis non videat, plus illic milites pugnantes, quam monachos cantantes aut plorantes necessarios esse? Sed et nostra religio plurimum ex hoc capiet detrimentum: cum facile sit cuique vagari gestienti, illo, tanquam absque ullo discrimine, praesumere peregrinari, ubi scilicet idem, quod professus est, inventurus est propositum observari. Jam vero quid super hoc vobis placeat, quidve vestram decernere deceat auctoritatem, non est nostrae praesumptionis indicare, sed vestrae discretionis examinare.
|
(II Cor. XI, 28) (Matth.
XXV, 40) (quod absit!) (quod nec vos latuisse credimus)
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] | ||
Bernardus Claraevallensis
| 360 |
EPISTOLA CCCLX. AD WILLELMUM ABBATEM DE RIEVALLE. Denuo hortatur Willelmum ad patientiam et aequanimitatem.
|
Charissimo fratri et coabbati WILLELMO de Rievalle, frater BERNARDUS Clarae-Vallensis vocatus abbas, salutem et spiritum consilii.
|
Laboravimus, quantum potuimus, adversus pestem communem; et si quo minus impetravimus quod optavimus, manet tamen nobis fructus laboris nostri apud eum, apud quem nullum bonum irremuneratum est. Haec est ergo nostra et omnium qui pro veritate decertant, consolatio vera, quoniam reposita est nobis corona justitiae, quam reddet nobis in illum diem justus Judex. De caetero jam meminisse vos volumus, quoniam si quid patimur propter justitiam, beati; et quod nos non inquinat alienum malum, cui non consensimus, imo et redarguimus. Est ergo et haec consolatio nostra, ut jam in patientia nostra possideamus animas nostras; et quod apud homines obtinere nequivimus, a Domino speremus auxilium, qui non despiciet sperantes in se. Confido enim de misericordia Patris nostri qui est in coelis, quoniam evelletur omnis plantatio quam non plantavit ille: et arescet ad maledictum ejus ficulnea sterilis, nec terram diutius occupabit. Propter quod rogo et obsecro Fraternitatem vestram, ut non conturbemini, nec turbetis gregem Dei, qui commissus est vobis: magis autem consolamini vos, et viriliter agite, ut in sanctitate serviamus Domino, et liberabit nos ab inimicis nostris. Nos tamen, quod potuimus, suggessimus domino Tusculano episcopo, cui injunctum est, ut legatione fungatur in partibus illis: et omnino promisit nobis, se, nisi aliquid melius fecerit nobis, id saltem omnimodis observaturum, ne tradat ei pallium quod portat, si non juraverit 325 decanus ille, nunc vero episcopus, in cujus juramento causa pendebat: sed causam referat ad dominum papam.
|
http://viaf.org/viaf/59875293
|
[] |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.